Mijn man stond voor hetzelfde dilemma als ik met de chocoladen paashaas. Gisteren werd het dilemma opgelost voor hem. Hij had namelijk de haas op de keukentafel laten staan. En 's namiddags scheen de zon. Fel. Door de keukenruit. Van de haas schoten alleen nog de poten over.
Vandaag heb ik een dag verlof en ga ik met een aantal vriendinnen uitwaaien aan zee. Wel warm aangekleed want het voorspelde weer is niet zo goed. Maar dat doet er in goed gezelschap niet zo veel toe.
Vandaag namen we op het werk afscheid van een van de collega's. We gingen lekker eten en er werden allerlei anekdotes van een lange carrière opgehaald. De collega apprecieerde onze invitatie en kon dus met een goed gevoel weggaan. Hopelijk om lang te genieten van de rust.
Om oma op haar feest in de bloemen te kunnen zetten zou ik om een boeket van 40 rozen gaan. De timing was wat krap dus zorgde ik dat ik als een der eersten de winkel binnenkon. De rozen waren per 10 verpakt en dus vroeg ik aan de kassa om 4 pakken te herschikken tot 1 groot boeket. Vlak na mij kwam een heer en die wachtte geduldig. Ik vond wel dat de kassierster haar tijd nam om het boeket te maken maar ze deed veel moeite en ik praatte gezellig wat met haar. Tot ik even achterom keek bij het afrekenen. Een rij van 10 man/vrouw stond te wachten. Met rozerode wangen stapte ik buiten. Want ik weet wel dat mijn moeder al die moeite waard is, maar de andere klanten niet.
Enkele vrienden/vriendinnen van dochterlief zijn reeds de trotse bezitters van een rijbewijs. En dan moet het ooit eens gebeuren: dochterlief wordt thuisgebracht door zo'n jonge bestuurder. Ik had het daar wel moeilijk mee. Een kind waar je veel moeite hebt ingestoken toevertrouwen aan zo een nieuwe chauffeur gaat niet vanzelf. Niet omdat ik de vriend/vriendin niet vertrouw, maar omdat het zo'n grote stap is. Plots worden ze minder afhankelijk van je. Dat is normaal, dat hoort zo. Ik weet het wel. Maar toch. Waar is de tijd dat ze aan je hand over het zebrapad liepen...
Het was een project dat langer duurde dan ik dacht. Dat bovendien halverwege compleet werd herbegonnen. De pull van mijn man die ik breide met de "dubbelbrie" techniek. Maar hij is af. En hij past. Meer moet dat niet zijn.
Het zou de titel van een Suske en Wiske album kunnen zijn. Maar het was eenvoudig de op het perron aankomende trein die van zich liet horen. Ik schrok zo hard dat mijn hart een slag oversloeg én het een naast mij staande vrouw opviel. Bezorgd vroeg ze of alles wel ok was met mij? Lief vind ik dat, je zorgen maken om een onbekende
Dat stop ik in het jaarverslag van onze dienst. Maar het is alweer af. Althans mijn deel. Het is nu aan mijn collega's om het na te kijken. En zoals sommige vrouwen hopen de grote kuis gedaan te hebben tegen Pasen, hoop ik dat het jaarverslag definitief af zal zijn tegen dan.
in deze vakantie oefen ik elke dag met jongste het autorijden. Omdat oudste aan zijn thesis werkt en met de auto naar het bedrijf moet gebeurd dat oefenen in de vroege ochtend. Jongste is met een weinig moeite steeds op tijd op appel. Alleen toen we in de auto zaten en hij wilde vertrekken zei ik nee! Verbaasd keek hij me aan en op mijn antwoord dat hij niets kon zien door de beslagen ruiten en dat hij die maar eerst proper moest maken kwam er een diepe zucht maar met een moet dat echt deed hij het toch. Hoe dat valt nog te verbeteren.
Omdat wij niet thuis aten zou dochterlief voor zichzelf een wrap met kip en paprika maken. De ingrediënten werden haar bezorgd. Nu weet ik dat de perfecte kipfilet moeilijk te maken is. Meestal is dat aangebrand aan buitenkant of niet doorbakken aan binnenkant. Dochterlief had nochtans de perfecte filet bereid. hoe? Simpel door het vlees in kleine blokjes te snijden alvorens te bakken...
In de wijnkring zitten we al jaren samen met dezelfde mensen. Dat creëert een band. Gisteren nodigde de nestor ons uit voor een etentje. Nestor betekent hier een klassevolle dame die haar 70ste verjaardag met ons wou delen. Het eten was lekker en de wijnen aangepast, want haar wijnkelder is berucht dus er was volop keuze. Het enige minpunt was misschien dat de gastvrouw geen moment rust had tot de maaltijd achter de rug was. Ten onrechte want alles was pico bello. Bij het dessert begon ze te genieten van de avond. Maar wij als gasten genoten werkelijk de hele avond.
als dank voor hulp aan mijn vriendin in nood had ze mij al in de bloemetjes gezet maar ze had ook nog een cadeau voor zo'n twee de fotograaf. Hij zei me echter dat de lens niet op zijn camera pastte. ik vroeg hem of hij dat al geprobeerd had. Zijn camera lag op kot maar hij bleef ervan overtuigd dat het niet pastte. Gelukkig kon ik hem overtuigen om het cadeau toch eens goed te bekijken omdat ik zeker wist dat hij hem kon gebruiken. gehoorzaam opende hij het doosje en groot was de hilariteit toen het een drinkbeker bleek te zijn. Hij had het woord 'Mug' dat op de doos stond niet vertaald. Het weekend ging hij naar zijn vriendin die terug was van een stage van 3 maanden in Nederland en ik kreeg al snel een sms van hem. Wil nu het toeval dat vriendin dezelfde drinkbeker als cadeau had gedaan. Pech voor haar dat hij haar net voor was geweest en haar had verteld over het cadeau.
