Net opnieuw het boek uitgelezen van Bart Moeyaert , duet met valse noten en opnieuw vond ik het mooi. Nu ligt er één op stapel van Stephen King lang geleden dat ik van hem iets gelezen heb, maar eerst moét ik een Suske en Wiske boek uitlezen van mijn jongste, beloofd is beloofd.
Wat vinden jullie van deze twee namen? Twee mooie zigeunernamen voor twee mooie Hollandse Friezen. Het lijkt een combinatie de niet past. Het was perfect, drie uur lang kon ik die mannen goed bekijken. Ik keek voornamelijk tegen hun stevig heupwerk aan. In galop toverden ze de mooiste plekjes van mijn eigen streek tevoorschijn. Het was een geslaagde verrassing van mijn echtgenoot aan mij, voor de halve eeuw die ik nu op deze aardbol rondhuppel. De dag begon al goed, ik moést uitslapen. Toen schoonpapa belde om te feliciteren en hij echtgenoot ook even geluk wilde wensen, schoof ik het gordijn en beetje open om te kijken of hij in de tuin aan het werken was en schoof het even snel weer dicht, opa in het ongewisse laten wat manlief aan het uitspoken was. Samen met puberzoon was hij een kunstwerk aan het maken met appels op het gras, (een foto van het resultaat zal ik nog een keer plaatsen) gelukkig had ik nog niet alles gezien. Daarna volgde een kruimelontbijt op bed, en 's middags gingen manlief en ik naar Gent gezellig shoppen en een terrasje pakken. Mijn dag kon al niet meer stuk. Net weer thuis zei manlief tegen de twee zonen die thuis waren dat ze moesten opschieten, omdat ze twintig minuten later klaar moesten staan. Ik, een beetje verbrouwereerd, vroeg of ik deftig genoeg gekleed was en wat met onze puberzoon die nog op het speelplein aan het monitoren was. Komt allemaal in orde zeiden ze en natuurlijk kwam het in orde. Om 17.30u klonk er hoefgetrappel en eindelijk wist ik wat er ging gebeuren. De menner, een persoonlijke vriend, nodigde me naast hem uit op de bok en ik nam gretig plaats. Puberzoon werd opgehaald, een ongezien tafereel voor de buurtbewoners, en verder ging de koetstocht met de onvermoeibare Friese paarden. Onderweg, bij het kasteel van Nokere, wachtte me nog een verrassing. De vrouw van de menner stond op ons te wachten bij een gedekt receptietafeltje, en de champagne werd uitgeschonken. De tocht eindigde bij de menner thuis, waar een gezellige picknick ons opwachtte. Daarna brachten ijverige Igor en Csygan ons nog veilig thuis.
Het mooie weer was een extra geschenk, iedereen bedankt. Ik weet nu hoe Sarah eruit ziet en kan nu al beginnen denken aan manlief die volgend jaar Abraham ziet.
Het virus zit ook hier in huis. Gisteren nog ons jongste (hij is de enigste die besmet is) nog een gat in de lucht laten springen met , een heleboel nieuwe. Hij heeft véél dubbele zegt ie, dus .
Doen jullie ook je aankopen in dat warenhuis dat prentjes van Pixar uitgeeft om te verzamelen in zo'n mooi boek? Ik wel, en onze dochter is dan ook een verwoed spaarster. Maar mama heeft ook wel het virus betrapt. Want wat gebeurt er? Je doet boodschappen met het lijstje in de hand en het vaste voornemen alleen te kopen wat er op het lijstje staat. Maar dan kom je voorbij de rayon met bv. tabletten voor de vaatwasmachine en wat blijkt? De tabletten in reuze reklame en je krijgt er bovendien nog een aantal pakketjes pixar bij. Dan kan mama de verleiding niet weerstaan. Alleen al het idee aan het blij verraste gezicht van dochterlief en daar gaan de goede voornemens de weg naar de hel op en de vaatwastabletten in de winkelkar. Dit maar om te zeggen: als jullie ze niet sparen, graag bijhouden voor ons of anders kunnen we ruilen? Marijke
Eindelijk ben ook ik aan deze fantasyreeks begonnen. Aanvankelijk sprak het mij niet aan om romans van Stephen King te lezen, omdat ik niet echt een fan ben van horror. Maar verschillende personen hadden mij deze reeks aangeraden en toen ik ze onlangs in de bibliotheek aantrof onder de afdeling Fantasy ben ik gezwicht. Het eerste deel heb ik intussen al uit. Nog niet echt verslonden, maar toch al geïntrigeerd. Er rijzen immers vele vragen: wie is die scherpschutter, wat is er gebeurd met zijn wereld en wat voor iets is die donkere toren. De auteur zelf schreef in het voorwoord dat de reeks pas goed wordt vanaf het tweede deel en daar ben ik nu in bezig. Met al wat meer passie moet ik zeggen, het begint mij meer te boeien. Voorlopig doe ik dus verder, we zien wel of ik de volledige reeks doorgeraak. Want wat ik niet meer doe is boeken verder lezen tegen mijn zin. Marijke
Nadeel van kamperen= al het gerief bij thuiskomst nakijken en schoonmaken, voordat we het weer voor een jaar opbergen. De was had deze keer de hoogste prioriteit om weggewerkt te worden, want ons jongste gaat vrijdag voor een ruime week op KSA-kamp en ik zelf vertrek morgen ook weer. Zonder man en kinderen, niet naar één of ander wellnesscenter, maar op de fiets. We gaan rondtoeren met het vrouwenfietsclubje van ons dorp. Elke zomer fietsen we op donderdagavond een knooppuntroute en sinds vorig jaar gaan ze een paar dagen weg. Toen kon ik niet mee, vanwege onze Amerikareis, maar dit jaar waag ik me eraan. Alhoewel ik hem al wel een beetje knijp, omdat ik nog niet mee heb kunnen fietsen en de eerste dag fietsen we zeker 75 km en de derde dag terug ook. Ons verblijf is in een heugdherberg in Maldegem en de tweede dag willen we daar rondtoeren. de afgelopen drie dagen heb ik een beetje nog geprobeerd m'n conditie op te vijzelen, we zullen wel zien. Veel plezier hebben staat bovenaan het lijstje en ik heb er ondanks wat kriebels wel zin in.
Tot volgend week maar weer nu moet ik nog een gevecht aangaan met een torenhoge strijkwasberg.
Hallo allemaal, Sabine, fijn dat je er weer bent. En katrien leuk dat je ons blog gevonden hebt, hopenlijk kom je nog een keer langs. Marijke, die Gentse Feesten daar hadden we nog wat van mee willen proeven, maar we waren te moe. Zaterdag in de late namiddag zijn we teruggekeerd uit het zeer warme Italie, het verschil was twintig graden! Oudste, die natuurlijk zat te springen om zijn lief weer te zien is nog wel met haar naar de feesten geweest, daarvoor moesten we zoon eerst naar Kortrijk brengen, waar zijn lief een vakantiejob heeft, van daaruit gingen ze samen met de trein naar Gent, lang leven de logica als je verliefd bent . Toen mijn schoonmoeder nog leefde, gingen we met mijn schoonfamilie één keer per jaar naar een pretpark, meestal was dat de efteling, maar één keer zijn we ook naar Toverland geweest. En het lijkt mijn verhaal wel dat je schrijft Marijke, ben blij dat ik niet de enige ben met hoogtevrees en angst voor allerlei stormachtige actracties.Voor mijn schoonouders was het daar ideaal om mee te gaan, zij konden rustig genietend van een kop koffie naar ons kijken en de kinderen amuseerden zich geweldig. Mijn schoonbroer en schoonzus wonen al vijtien jaar bij Eindhoven en evenzolang rij ik daar verkeerd, en nu ze daar aan de snelweg aan het werken zijn is het elke keer een verassing hoe je moet rijden. In de vakantie heb ik zowaar 2 boeken gelezen, die van Dimitri Verhulst heb ik na twijfels toch uitgelezen, maar ik vond het niet mooi, daarbij niet kijkend of het al dan niet goed geschreven is, ik vond het geen leuk verhaal. En een Pieter Aspe,voor mij prima vakantie lektuur. En, yes ook mijn verhaal voor Tine is eindelijk klaar , ook in de vakantie afgeschreven, het ging zonder moeite, nu nog uittypen en dan in sturen maar.
Samen met de dochter op een middag naar de Gentse feesten: het is een tradionele dochter-moeder uitstap. En naar goede gewoonte gaan we dan op zoek naar een "haartist" (althans zo noemt de Etiopier zichzelf): een man die zo'n mooie vlecht in het haar maakt. Echt een klein kunstwerkje met felle kleuren. Hoe feller hoe mooier dacht de dochter toen ze de kleurtjes koos. Ook traditie is het schminken van het gezicht in een elf of prinses. Maar dit jaar koos ze voor een geschminkte gouden armband met veel goudspikkels. Verder krijgt ze traditioneel een gevouwen ballon, in de vorm van een hond of paard of zo. Ditmaal was de artiest erg goed want hij toverde voor haar Homer Simpson in ballonnen te voorschijn. Ze was er heel blij mee. Tenslotte besloten we een tweede poging te wagen met oorbellen. Haar eerste oorbellen waren niet goed meegevallen: ontstoken oren en na veel pijn uitgehaald en gaatjes laten toegroeien. Nu geprobeerd met oorbellen uit chirurgisch staal. Het resultaat is mooi en blijkbaar nu reeds minder pijnlijk dan bij de eerste poging. Hopelijk herkent de papa zijn dochter vanavond nog na deze metamorfoses. Marijke
Tijdens de Gentse Feesten trachten we met de familie een theatervoorstelling mee te volgen. Ditmaal hadden we gekozen voor een bewerking van "De vrek" van Molière. Het was wel een hele kunst om er te geraken. De teaterstraat in Gentbrugge werd practisch onmogelijk bereikbaar door alle wegomleggingen in de buurt. Na enkele foute parcours kwamen we dan toch nog op tijd aan. Het zaaltje is wel klein, ik schat zo'n 100 man maar de voorstelling was heel leuk. Dochterlief zat bij momenten te gieren van het lachen. De bewerking was wel heel erg losjes, er kwamen zelfs "rap"scènes in voor maar het kwam niet gekunsteld over. Omdat het de laatste voorstelling was gooiden ze tijdens het "feest" met snoepjes. Jammer voor haar, maar dochterlief zat op de tweede rij en kon dus niet bij de snoepjes. We hebben erg genoten van de voorstelling en de acteurs waren allemaal even goed. Dikke pluim voor hen! Marijke
Zegt het u niets? Mij eerlijk gezegd ook niet, tot gisteren althans. Toen brachten we een bezoekje aan Toverland in Sevenum (nederland, ergens tussen Eindhoven en Venlo). Het betreft een pretpark met als thema 'Toos Toverhoed'. Naar ik vermoed is dat een erg populaire serie op tv, waar die spreuk regelmatig in wordt gebruikt, zoiets als bij ons "Plopperdeplopperdeplop". Het voordeel van dit pretpark is dat er veel attracties binnen zijn en aan de "softe' kant. En dat is meegenomen voor een angsthaas zoals ik. Wat ik leuk vond: de draaiende theekopjes, Villa Fiasco (met cake walk effecten) en toch ook wel een beetje de woudracer (een bobslee). Wat dochter en manlief ook leuk vonden: snel draaiende stoeltjes die zich op 2 m hoogte bevonden, en een soort van reuzerad. Wat de dochter heel alleen deed en leuk vond: een waterglijbaan. De bedoeling was wel dat ik mee ging en heus waar: die glijbaan had ik nog wel gedurfd, maar de open trap er naar toe... Brr, de rillingen lopen nog over mijn rug. Ik ben, oh grote schande, dan maar teruggekeerd. Voor de echte durvers is er uiteraard een echte reuze achtbaan en een aquaslash buiten, maar dat lieten we aan ons voorbij gaan. Bij het naar huis rijden liep het nog even fout in Eindhoven. Door de werken aldaar verloor de GPS het noorden en in plaats van via Turnhout kwamen we terug via Breda. Een 20 km om, dus dat viel nogal mee. Een leuke maar vermoeiende dag Marijke
Aangezien één derde van onze bloggers zich nu onder de italiaanse zon bevindt, wordt het tijd dat het andere derde weer bij zijn positieven komt om het derde derde wat gezelschap te houden. Afgelopen weken waren en zijn zwaar maar niets dat meer troost dan stille letters op papier (of computerscherm ). Ook de vakantie is hier in volle ornaat binnengestormt en ik begin het nu stilletjesaan ook te beseffen. De twee oudste gaan graag naar de opvang want ze doen er allerlei leuke uitstappen. Kleine Beer zorgt nog steed voor zorgen en is zojuist aan een longontsteking ontsnapt. Ik heb gisteravond iets gedaan wat ik zeeeeer zelden doe. Ik heb een boek weggelegd dat ik niet volledig heb gelezen. " Vita", geschreven door ik weet niet wie maar ik vind het niet goed. De schrijver wisselt voortdurend van perspectief, soms zelfs van de ene zin in de andere. En als ik iets heel goed heb onthouden van mijn Juf Mortier dan is dat de les over perspectief...( vooral omdat ik er zelf zo'n problemen mee heb). Jammer hoor, ik doe dat niet graag,een boek ongelezen wegleggen, maar teveel is teveel. Ik ben dus maar wat geruststelling en comfort gaan zoeken bij mijn vertrouwde Stephen King en ben The Colorado Kid . Zo'n lekker klein pocketje dat je helemaal kan plooien en ruikt naar oud bruin papier...zucht, hij blijft toch één van mijn favorieten... Heb mooie reacties gekregen op een aantal van mijn teksten op overlijdensbericht en bidprentje. Doet wel deugd dat mensen het herkennen en erkennen. Alleen jammer dat het op die wijze moet gebeuren.
1. Men bezoeke een tentoonstelling van een bevriend kunstenaar. 2.Men wordt verliefd op een van de tentoongestelde werken. 3. Men beslist over te gaan tot aankoop. 4. Men nodige de kunstenaar thuis uit opdat die zijn zegen zou geven over de uitgekozen staanplaats. 5. Men feliciteert de dochter omdat haar favoriete plekje genade vond in de ogen van de kunstenaar. 6. Men ontvangt een week later kunstenaar, zijn zoon en schoonzoon die het beeld komen plaatsen. 7. Men kijke toe hoe de aarde waar het beeld wordt geplaatst wordt verwijderd en vervangen door kiezel. 8. Men houdt zijn adem in bij het plaatsen van het eigenlijke beeld. 9. Men bewondert het beeld in de tuin. 10. Men feest op de goede afloop. Marijke
Morgen gaan we dan op reis. Naar Italie, Toscane. Nu zijn we druk bezig met pakken, alles moet in en op de auto. We zijn kampeerders en hebben hopenlijk een mooi plaatsje uitgezocht op een camping aan de voet van een berg.
Na alle cijfertjes van het rapport geanalyseerd te hebben is de vakantie eindelijk toch begonnen. Dochterlief en ik deden al een dagje shoppen en dat bracht voor haar eindelijk haar langverwachte GSM. Enkel voor noodgevallen, maar toch: eindelijk zelf een blits toestelletje. Na 2 jaar aarzelen schafte mama zich ook een nieuw toestel aan. Eentje met Bluetooth zodat ik straks (als ik ooit nog eens de handleiding snap) handsfree kan bellen. Intussen namen we ook reeds afscheid van onze hamster.Zijn verblijfplaats bij ons was niet zo best voor het beestje en mits enige overredingskracht van mijn kant heeft dochter hem een ander en goed adres bezorgd, weliswaar met gemengde gevoelens erbij. Want wel blij voor het hamstertje maar zelf wat verdrietig. Gisteren had ik het dan een beetje moeilijk. Dochterlief doet een kampje in het Land Van Ny en we brachten haar er naar toe. Het afscheid was gelukkig kort: de hoofdverantwoordelijk kwam de bel luiden en weg moesten de ouders. Maar beter zo. Vrijdag ga ik haar halen en luisteren naar haar dolle verhalen. Hopelijk vind ze gauw een vriendinnetje want ze is er heel alleen toegekomen. Marijke
Oudste is geslaagd met glans voor zijn wetenschapsvakken, zijn keuze voor de komende vijf jaar is dan waarschijnlijk ook de beste keuze. Deze morgen hebben we hem ingeschreven op de universiteit in Gent, toch weer spannend deze nieuwe weg. Puberzoon is er ook door met een vakantie taak . Nu lekker vakantie, deze week nog een beetje hollen en vliegen voor inschrijvingen, boeken koop en verkoop, volgende week ons huis een grondige poetsbeurt en dan gaan we naar Italie.
Jongste moest een opstel schrijven over VAKANTIE, misschien zit er een tip voor ons bij.
10.00u, school. die saaie rekenlessen met die saaie cijfers die saaie sommen hebben zoals: één plus één is twee. Maar waarom denk ik nu aan tien gedeeld door twee, terwijl ik aan de superleuke vakantie kan denken? dat is pas leuk! Dromen over de vakantie! Nee, niet de paasvakantie en ook niet de krokus, maar de Grote Vakantie! Denken aan de zee, plus, nee zit ik alweer met rekenen in mijn hoofd. Die mooie zee, de avontuurlijke bergen, de stille bossen en al die andere toffe dingen. Maar naar waar zal ik heen gaan? Spanje, Noorwegen, Duitsland, Rusland, Peru? Simbrekani, bestaat dat laatste land eigenlijk wel?Ik denk dat ik het weet: Amerika! Nee, ik twijfel Japan? de VS heeft verschillende culturen, maar daar ben ik al geweest. Japan is zo interessant, die prachtige, pijnlijke en spectaculaire vulkanen.
Japan of VS- VS of Japan? oh nee, iedereen is al klaar met rekenen, ze zijn al met W.O bezig. Ach ja, het is de laatste schooldag dus ik moet aan vakantie denken! Ik denk dat ik weet welk land ik ga kiezen. Ik kies voor... oh, de bel gaat.
De examens zelf zijn al achter de rug nu nog wachten op de rapporten. Oudste is al zeker geslaagd, mocht dat niet zijn geweest hadden we dat dinsdag al gehoord. Gisteren-avond was het proclamatie op de muziekschool, waar hij met grote onderscheiding zijn allerlaatste jaar afsloot. Nu vrijdag de proclamatie op het middelbaar, ook alweer zijn allerlaatste jaar daar. Zo snel dat die jaren gegaan zijn, ik zie me hem nog binnenbrengen naar de kleuterschool en de start van het middelbaar leek gisteren te zijn. als we vanavond geen bericht ontvangen is ook ons tweede erdoor.
Ik had nooit gedacht dat zoiets zich in het hoofd van zo'n jong kind kon nestelen. Was hij hierover vaker aan het nadenken? ik wilde zijn sombere gedachten niet teveel in de verf zetten, niet teveel benadrukken, misschien waait het dan over? Toen ik in de krant las over zijn leeftijdsgenootje die dezelfde gedachten werkelijk uitvoerde werd ik toch bang. Het gaat heel goed met kleine man, maar is 'onze wereld' toch moeilijker voor hem dan ik besef?
Soms zijn het de kleine dingen die het hem doen: -een mooi kaartje krijgen van je dochter, gekocht met haar eigen zakgeld -een stripverhaal van je man -een parkeerticket toegestoken krijgen met net voldoende minuten om je boodschap te doen -een gezellige babbel op café -mooie haiku's te lezen krijgen -lekker buiten op het terras -een vriendelijke glimlach van een voorbijganger -vrienden en vriendinnen die je een kaart sturen met je verjaardag Soms is het leven gewoon mooi! Marijke
Ja; Marijke een mens kan soms echt op de proef gesteld worden. Ik vergeet het niet meer, die ene keer dat ik alleen met mijn jongste naar Nederland ging op familiebezoek. Toen was er nog geen na-schoolse opvang, had ik nog geen gsm. En jawel hoor net voor de Kennedy- tunnel gebeurde er een zwaar verkeersongeval, de Liefkenshoektunnel nemen was geen optie meer. Mijn zoon zat nog achterin de auto in de maxi-cosi en kreeg nog borstvoeding en natuurlijk kreeg hij honger. Ik uit de auto, toch gehaast, want stel je voor dat de stilstaande file zich ging bewegen. Maar gehaast borstvoeding geven is ook niet ideaal. Zoon weer achterin de auto, totdat de volgende voedingsronde. Ik zette zoon in zijn stoeltje uiteindelijk naast mij. Gelukkig heb ik altijd voldoende flesjes water mee, toen en nu nog en ik kon zoon wat water geven door druppels van mijn vingers in zijn mond te laten lopen, hij had meer dorst. Om mijn honger te stillen kon ik het voor mijn gezin meegebrachte lekkers opeten. Uiteindelijk zat toen alles rond Antwerpen dicht en hoorde mijn echtgenoot het nieuws op de radio. Hij was eerst wat verwonderd, omdat hij de auto nodig had om van zijn werk uit naar Brussel te gaan. Gelukkig kon hij met iemand meerijden en was hij zo slim de school te verwittigen dat ik niet op tijd kon zijn.
nieuwe. Hij heeft véél dubbele zegt ie, dus 
.
. 
