Morgen gaan we dan op reis. Naar Italie, Toscane. Nu zijn we druk bezig met pakken, alles moet in en op de auto. We zijn kampeerders en hebben hopenlijk een mooi plaatsje uitgezocht op een camping aan de voet van een berg.
Na alle cijfertjes van het rapport geanalyseerd te hebben is de vakantie eindelijk toch begonnen. Dochterlief en ik deden al een dagje shoppen en dat bracht voor haar eindelijk haar langverwachte GSM. Enkel voor noodgevallen, maar toch: eindelijk zelf een blits toestelletje. Na 2 jaar aarzelen schafte mama zich ook een nieuw toestel aan. Eentje met Bluetooth zodat ik straks (als ik ooit nog eens de handleiding snap) handsfree kan bellen. Intussen namen we ook reeds afscheid van onze hamster.Zijn verblijfplaats bij ons was niet zo best voor het beestje en mits enige overredingskracht van mijn kant heeft dochter hem een ander en goed adres bezorgd, weliswaar met gemengde gevoelens erbij. Want wel blij voor het hamstertje maar zelf wat verdrietig. Gisteren had ik het dan een beetje moeilijk. Dochterlief doet een kampje in het Land Van Ny en we brachten haar er naar toe. Het afscheid was gelukkig kort: de hoofdverantwoordelijk kwam de bel luiden en weg moesten de ouders. Maar beter zo. Vrijdag ga ik haar halen en luisteren naar haar dolle verhalen. Hopelijk vind ze gauw een vriendinnetje want ze is er heel alleen toegekomen. Marijke
Oudste is geslaagd met glans voor zijn wetenschapsvakken, zijn keuze voor de komende vijf jaar is dan waarschijnlijk ook de beste keuze. Deze morgen hebben we hem ingeschreven op de universiteit in Gent, toch weer spannend deze nieuwe weg. Puberzoon is er ook door met een vakantie taak . Nu lekker vakantie, deze week nog een beetje hollen en vliegen voor inschrijvingen, boeken koop en verkoop, volgende week ons huis een grondige poetsbeurt en dan gaan we naar Italie.
Jongste moest een opstel schrijven over VAKANTIE, misschien zit er een tip voor ons bij.
10.00u, school. die saaie rekenlessen met die saaie cijfers die saaie sommen hebben zoals: één plus één is twee. Maar waarom denk ik nu aan tien gedeeld door twee, terwijl ik aan de superleuke vakantie kan denken? dat is pas leuk! Dromen over de vakantie! Nee, niet de paasvakantie en ook niet de krokus, maar de Grote Vakantie! Denken aan de zee, plus, nee zit ik alweer met rekenen in mijn hoofd. Die mooie zee, de avontuurlijke bergen, de stille bossen en al die andere toffe dingen. Maar naar waar zal ik heen gaan? Spanje, Noorwegen, Duitsland, Rusland, Peru? Simbrekani, bestaat dat laatste land eigenlijk wel?Ik denk dat ik het weet: Amerika! Nee, ik twijfel Japan? de VS heeft verschillende culturen, maar daar ben ik al geweest. Japan is zo interessant, die prachtige, pijnlijke en spectaculaire vulkanen.
Japan of VS- VS of Japan? oh nee, iedereen is al klaar met rekenen, ze zijn al met W.O bezig. Ach ja, het is de laatste schooldag dus ik moet aan vakantie denken! Ik denk dat ik weet welk land ik ga kiezen. Ik kies voor... oh, de bel gaat.
De examens zelf zijn al achter de rug nu nog wachten op de rapporten. Oudste is al zeker geslaagd, mocht dat niet zijn geweest hadden we dat dinsdag al gehoord. Gisteren-avond was het proclamatie op de muziekschool, waar hij met grote onderscheiding zijn allerlaatste jaar afsloot. Nu vrijdag de proclamatie op het middelbaar, ook alweer zijn allerlaatste jaar daar. Zo snel dat die jaren gegaan zijn, ik zie me hem nog binnenbrengen naar de kleuterschool en de start van het middelbaar leek gisteren te zijn. als we vanavond geen bericht ontvangen is ook ons tweede erdoor.
Ik had nooit gedacht dat zoiets zich in het hoofd van zo'n jong kind kon nestelen. Was hij hierover vaker aan het nadenken? ik wilde zijn sombere gedachten niet teveel in de verf zetten, niet teveel benadrukken, misschien waait het dan over? Toen ik in de krant las over zijn leeftijdsgenootje die dezelfde gedachten werkelijk uitvoerde werd ik toch bang. Het gaat heel goed met kleine man, maar is 'onze wereld' toch moeilijker voor hem dan ik besef?
Soms zijn het de kleine dingen die het hem doen: -een mooi kaartje krijgen van je dochter, gekocht met haar eigen zakgeld -een stripverhaal van je man -een parkeerticket toegestoken krijgen met net voldoende minuten om je boodschap te doen -een gezellige babbel op café -mooie haiku's te lezen krijgen -lekker buiten op het terras -een vriendelijke glimlach van een voorbijganger -vrienden en vriendinnen die je een kaart sturen met je verjaardag Soms is het leven gewoon mooi! Marijke
Ja; Marijke een mens kan soms echt op de proef gesteld worden. Ik vergeet het niet meer, die ene keer dat ik alleen met mijn jongste naar Nederland ging op familiebezoek. Toen was er nog geen na-schoolse opvang, had ik nog geen gsm. En jawel hoor net voor de Kennedy- tunnel gebeurde er een zwaar verkeersongeval, de Liefkenshoektunnel nemen was geen optie meer. Mijn zoon zat nog achterin de auto in de maxi-cosi en kreeg nog borstvoeding en natuurlijk kreeg hij honger. Ik uit de auto, toch gehaast, want stel je voor dat de stilstaande file zich ging bewegen. Maar gehaast borstvoeding geven is ook niet ideaal. Zoon weer achterin de auto, totdat de volgende voedingsronde. Ik zette zoon in zijn stoeltje uiteindelijk naast mij. Gelukkig heb ik altijd voldoende flesjes water mee, toen en nu nog en ik kon zoon wat water geven door druppels van mijn vingers in zijn mond te laten lopen, hij had meer dorst. Om mijn honger te stillen kon ik het voor mijn gezin meegebrachte lekkers opeten. Uiteindelijk zat toen alles rond Antwerpen dicht en hoorde mijn echtgenoot het nieuws op de radio. Hij was eerst wat verwonderd, omdat hij de auto nodig had om van zijn werk uit naar Brussel te gaan. Gelukkig kon hij met iemand meerijden en was hij zo slim de school te verwittigen dat ik niet op tijd kon zijn.
Hoe vaak heb ik al niet aan de dochter gezegd: "Geduld is een mooie zaak". Deze uitspraak past schitterend bij vandaag. Het begon vanmorgen: een 40 minuten file richting Brussel. Nu dat ben ik gewend. Maar ik ben ook gewend op de terugweg te kunnen doorrijden. Helaas was er vandaag een ongeluk gebeurd te Zellik. Resultaat: anderhalf uur op 14 km. Op de terugweg, enkele kms voor thuis, kreeg ik het schitterend idee om dan maar vlug dochterlief te gaan inschrijven voor de cursus notenleer. Vlug is een relatief begrip: anderhalf uur stond ik aan te schuiven want blijkbaar hadden heel veel mama's op deze mooie zomerdag niet anders te doen dan kindlief in te schrijven. Bij thuiskomst had ik echt geen zin meer om nog administratie en een strijk te doen. Dat komt morgen wel. Marijke
Gisteren kon ik na een hectische dag even bekomen in de bib bij een interview met Stefan Hertmans. Nu moet ik eerlijk zeggen: het enige wat ik van zijn werk ken, is het gedicht is dat tegen de muur van de Vooruit staat in Gent. Een prachtig gedicht en telkens ik er weer eens voorbij wandel lees ik het opnieuw. De schrijver was zo vriendelijk om een beetje uitleg te geven en zijn eigen gedicht voor te lezen. En Sabine: ook de vraag of een gedicht een titel moet hebben kwam aan bod. Naar zijn mening kunnen beiden: titel of niet. Het hangt een beetje af van de inhoud van het gedicht en het eigen aanvoelen van de auteur. En nu die prangende vraag werd beantwoord kan er op 19 juni aanstaande gediscussieerd worden over de al dan niet van een titel voorziene limericks, haiku en elfjes. Marijke
Hebben jullie ook van die mannen als ze vroeg moeten opstaan het hele huis wekken? Wekkers blijven gillen, lichten aan, zoeken naar spullen, hoorbaar zich verplaatsen. Nog maar 05.00u in de ochtend, maar de slaap kon ik ook niet meer pakken, drie ochtenden lang. Jongste probeerde de nacht nog te rekken, zonder succes en chagrijnig kwam hij me gezelschap houden. Ik moet er wel bij zeggen dat het voor manlief toch het zwaarste was. Staking op het werk en hij en collega moesten kijken of werkwilligen wel doorkonden, in alle shiften. Na vandaag misschien verbetering.
hij kruipt stilletjes in zijn cocon en spint de laatste tellen als witte zijde om zich heen voorovergebogen peilt hij de diepte van zijn gedachten zijn huid is als een vlies doorbreken kan hij niet
"Vroeger, toen ik nog klein was", begon ons jongste een nieuwe eindeloze babbel, Hij meet nog tot onder mijn schouders en ik heb hem gevraagd mij voorlopig zeker niet voorbij te steken. Ik wil graag dat hij nog zo'n klein aanhankelijk knuffeldier blijft, of wil ik niet toegeven dat ik gewoon een héél klein beetje ouder wordt?
Hij ligt in de veranda , met een dikke trui en een dik deken in de zon. Poes ligt aan de andere kant van het raam. Een vreemdeling die besloten heeft te blijven. Misschien valt er hier nog iets te beleven, denkt ze.
Mijn dochter oefent voor zangles een liedje in over "clowns". Toen we vandaag dan de kans kregen om er één aan het werk te zien in een echt circus, konden we die kans niet laten liggen. En ik geef toe, het heeft wel iets. Tromgeroffel, kindergelach, acts met dieren, jongleurs en acrobaten. Het adembenemendste blijft wel de trapezewerkster. In dit geval één vrouw die boven in de circusnok haar kunstjes aan een touw uitvoerde en zonder valnet! Toen was ik tegelijk doodsbang (voor haar) en beschaamd: om ons te amuseren riskeert die vrouw haar leven. En uiteraard de clown: die kwam een paar keer terug en de meeste van zijn acts waren erg grappig. Als kers op de taart werd er een foto genomen van dochterlief met een echte leeuwenwelp van 5 maand oud. Simba werd wel vastgehouden door een circusartiest. Kortom: een erg leuke namiddag Marijke
Hoe spannend kan een mens zijn dag maken ? Heel spannend als je het mij vraagt. Bijvoorbeeld om 13:45 thuiskomen en om 14u een verjaardagsfeestje hebben. Dochter lief heeft nu 2 cijfertjes staan en wil dit met haar vaste clubje delen. Steevast vraagt ze dezelfde vriendinnen en steevast vallen ze ieder jaar weer in ruzie. En mens vraagt zich af...maar soit. Als werkende moeder met een mega-schuldgevoel bokste ik gisteravond laat nog een quiz in elkaar om het jong geweld een activiteit te gunnen deze namiddag. Ik haal dochterlief op en zeg met een groot hart : " Ik heb speciaal voor jou een quiz in elkaar gestoken " ( en dit niet zonder enige trots...) ... stilte ... Ik kijk even door mijn achteruitkijkspiegel en zie haar bedenkelijk kijken. " Heb je daar veel werk aan gehad mama ? " vraag ze met een piepstemmetje. Euh , wat zeg je daar op ? "Nee, waarom ? " (grmph) "Ik hou eigenlijk niet zo van quiz. Allé, ik vind dat wel leuk maar niet nu en..." Goed, dus geen quiz. Wel veel gejoel, veel drinken, snoepen, ijsjes eten, ruzie en vriendinnen worden, modeshow, toneeltje,kadootjes openen en , ach-we-gunnen-haar-ook-iets, toch nog de quiz gedaan ! Mama blij, iedereen blij...
Toch opgelucht dat we dit jaar weer overleefd hebben. Ok, het is maar 1 keer, maar ik kan er wel een jaar op teren hoor. Dochterlief is moe maar voldaan en volledig in suikerschock naar bed gegaan dus opdracht geslaagd.
09.00u onze koffers gingen al mee de bus in. verder: bezoek aan Muckkross house, Ross Castle en busrit Killarny Valley Highlights 12.00u lunch 14.00u vertrek naar Shannon Airport 18.50u terugvlucht (met zijn allen) 21.30u aankomst Charleroi 14.00u aankomst thuishaven.
Hier enkele fotos van het kasteel en zijn prachtige tuin.
Tijdens onze busritten wisten we wel precies welke chauffeurs de touristen waren, die kwamen ons tegemoet
09.00u vertrokken we met de bus vanuit ons hotel in Killarny en deden we de Ring Of Kerry. Van al de tochten die je vanuit deze Ring Of Kerry kunt maken, is deze route waarschijnlijk de allermooiste. Op deze tocht zagen we adembenemende vergezichten over bergen, dalen, klippen enoceanen. In het hoogseizoen kan het er erg druk zijn, maar als je zo nu en dan een stapje opzijwaarts doet van de Ring, naar een ander interessante plaats in de nabijheid, ben je zo uit de drukte. We stopten regelmatig om al het moois te bewonderen. we zagen, behalve de schitterende natuur weer schilderachtige huisjes en een museum waar ze lieten zien hoe de mensen daar vroeger leefden. we bezochten een van de mooie kerken en natuurlijk werd er daar ook weer gezongen.
.
's avonds keerden we terug naar hetzelfde hotel en ging iedereen mee uit. Het was erg druk in de stad en Ladies Night, wat we onderweg tegenkwamen was de moeite van het roddelen waard. Met zijn allen gingen we weer naar een uiterst gezellig cafe waar iedereen met iedereen danste.
Als lid van de BGJG krijg ik wekelijks hun blaadje in de bus. Meestal neem ik niet de tijd om dat te lezen, maar vandaag besloot ik het wel te doen. En wie prijkt er op de laatste pagina met zijn weekverslag? Ons aller Tine. Ik herkende haar haast niet, volgens mij zijn haar haren gegroeid. Zo te lezen heeft ze het behoorlijk druk en mogen we binnenkort wat werk in de winkel verwachten. Ben benieuwd. Marijke
 "Sad"){kind=icon}
.
