Tijdens de Gentse Feesten trachten we met de familie een theatervoorstelling mee te volgen. Ditmaal hadden we gekozen voor een bewerking van "De vrek" van Molière. Het was wel een hele kunst om er te geraken. De teaterstraat in Gentbrugge werd practisch onmogelijk bereikbaar door alle wegomleggingen in de buurt. Na enkele foute parcours kwamen we dan toch nog op tijd aan. Het zaaltje is wel klein, ik schat zo'n 100 man maar de voorstelling was heel leuk. Dochterlief zat bij momenten te gieren van het lachen. De bewerking was wel heel erg losjes, er kwamen zelfs "rap"scènes in voor maar het kwam niet gekunsteld over. Omdat het de laatste voorstelling was gooiden ze tijdens het "feest" met snoepjes. Jammer voor haar, maar dochterlief zat op de tweede rij en kon dus niet bij de snoepjes. We hebben erg genoten van de voorstelling en de acteurs waren allemaal even goed. Dikke pluim voor hen! Marijke
Zegt het u niets? Mij eerlijk gezegd ook niet, tot gisteren althans. Toen brachten we een bezoekje aan Toverland in Sevenum (nederland, ergens tussen Eindhoven en Venlo). Het betreft een pretpark met als thema 'Toos Toverhoed'. Naar ik vermoed is dat een erg populaire serie op tv, waar die spreuk regelmatig in wordt gebruikt, zoiets als bij ons "Plopperdeplopperdeplop". Het voordeel van dit pretpark is dat er veel attracties binnen zijn en aan de "softe' kant. En dat is meegenomen voor een angsthaas zoals ik. Wat ik leuk vond: de draaiende theekopjes, Villa Fiasco (met cake walk effecten) en toch ook wel een beetje de woudracer (een bobslee). Wat dochter en manlief ook leuk vonden: snel draaiende stoeltjes die zich op 2 m hoogte bevonden, en een soort van reuzerad. Wat de dochter heel alleen deed en leuk vond: een waterglijbaan. De bedoeling was wel dat ik mee ging en heus waar: die glijbaan had ik nog wel gedurfd, maar de open trap er naar toe... Brr, de rillingen lopen nog over mijn rug. Ik ben, oh grote schande, dan maar teruggekeerd. Voor de echte durvers is er uiteraard een echte reuze achtbaan en een aquaslash buiten, maar dat lieten we aan ons voorbij gaan. Bij het naar huis rijden liep het nog even fout in Eindhoven. Door de werken aldaar verloor de GPS het noorden en in plaats van via Turnhout kwamen we terug via Breda. Een 20 km om, dus dat viel nogal mee. Een leuke maar vermoeiende dag Marijke
Aangezien één derde van onze bloggers zich nu onder de italiaanse zon bevindt, wordt het tijd dat het andere derde weer bij zijn positieven komt om het derde derde wat gezelschap te houden. Afgelopen weken waren en zijn zwaar maar niets dat meer troost dan stille letters op papier (of computerscherm ). Ook de vakantie is hier in volle ornaat binnengestormt en ik begin het nu stilletjesaan ook te beseffen. De twee oudste gaan graag naar de opvang want ze doen er allerlei leuke uitstappen. Kleine Beer zorgt nog steed voor zorgen en is zojuist aan een longontsteking ontsnapt. Ik heb gisteravond iets gedaan wat ik zeeeeer zelden doe. Ik heb een boek weggelegd dat ik niet volledig heb gelezen. " Vita", geschreven door ik weet niet wie maar ik vind het niet goed. De schrijver wisselt voortdurend van perspectief, soms zelfs van de ene zin in de andere. En als ik iets heel goed heb onthouden van mijn Juf Mortier dan is dat de les over perspectief...( vooral omdat ik er zelf zo'n problemen mee heb). Jammer hoor, ik doe dat niet graag,een boek ongelezen wegleggen, maar teveel is teveel. Ik ben dus maar wat geruststelling en comfort gaan zoeken bij mijn vertrouwde Stephen King en ben The Colorado Kid . Zo'n lekker klein pocketje dat je helemaal kan plooien en ruikt naar oud bruin papier...zucht, hij blijft toch één van mijn favorieten... Heb mooie reacties gekregen op een aantal van mijn teksten op overlijdensbericht en bidprentje. Doet wel deugd dat mensen het herkennen en erkennen. Alleen jammer dat het op die wijze moet gebeuren.
1. Men bezoeke een tentoonstelling van een bevriend kunstenaar. 2.Men wordt verliefd op een van de tentoongestelde werken. 3. Men beslist over te gaan tot aankoop. 4. Men nodige de kunstenaar thuis uit opdat die zijn zegen zou geven over de uitgekozen staanplaats. 5. Men feliciteert de dochter omdat haar favoriete plekje genade vond in de ogen van de kunstenaar. 6. Men ontvangt een week later kunstenaar, zijn zoon en schoonzoon die het beeld komen plaatsen. 7. Men kijke toe hoe de aarde waar het beeld wordt geplaatst wordt verwijderd en vervangen door kiezel. 8. Men houdt zijn adem in bij het plaatsen van het eigenlijke beeld. 9. Men bewondert het beeld in de tuin. 10. Men feest op de goede afloop. Marijke
Morgen gaan we dan op reis. Naar Italie, Toscane. Nu zijn we druk bezig met pakken, alles moet in en op de auto. We zijn kampeerders en hebben hopenlijk een mooi plaatsje uitgezocht op een camping aan de voet van een berg.
Na alle cijfertjes van het rapport geanalyseerd te hebben is de vakantie eindelijk toch begonnen. Dochterlief en ik deden al een dagje shoppen en dat bracht voor haar eindelijk haar langverwachte GSM. Enkel voor noodgevallen, maar toch: eindelijk zelf een blits toestelletje. Na 2 jaar aarzelen schafte mama zich ook een nieuw toestel aan. Eentje met Bluetooth zodat ik straks (als ik ooit nog eens de handleiding snap) handsfree kan bellen. Intussen namen we ook reeds afscheid van onze hamster.Zijn verblijfplaats bij ons was niet zo best voor het beestje en mits enige overredingskracht van mijn kant heeft dochter hem een ander en goed adres bezorgd, weliswaar met gemengde gevoelens erbij. Want wel blij voor het hamstertje maar zelf wat verdrietig. Gisteren had ik het dan een beetje moeilijk. Dochterlief doet een kampje in het Land Van Ny en we brachten haar er naar toe. Het afscheid was gelukkig kort: de hoofdverantwoordelijk kwam de bel luiden en weg moesten de ouders. Maar beter zo. Vrijdag ga ik haar halen en luisteren naar haar dolle verhalen. Hopelijk vind ze gauw een vriendinnetje want ze is er heel alleen toegekomen. Marijke
Oudste is geslaagd met glans voor zijn wetenschapsvakken, zijn keuze voor de komende vijf jaar is dan waarschijnlijk ook de beste keuze. Deze morgen hebben we hem ingeschreven op de universiteit in Gent, toch weer spannend deze nieuwe weg. Puberzoon is er ook door met een vakantie taak . Nu lekker vakantie, deze week nog een beetje hollen en vliegen voor inschrijvingen, boeken koop en verkoop, volgende week ons huis een grondige poetsbeurt en dan gaan we naar Italie.
Jongste moest een opstel schrijven over VAKANTIE, misschien zit er een tip voor ons bij.
10.00u, school. die saaie rekenlessen met die saaie cijfers die saaie sommen hebben zoals: één plus één is twee. Maar waarom denk ik nu aan tien gedeeld door twee, terwijl ik aan de superleuke vakantie kan denken? dat is pas leuk! Dromen over de vakantie! Nee, niet de paasvakantie en ook niet de krokus, maar de Grote Vakantie! Denken aan de zee, plus, nee zit ik alweer met rekenen in mijn hoofd. Die mooie zee, de avontuurlijke bergen, de stille bossen en al die andere toffe dingen. Maar naar waar zal ik heen gaan? Spanje, Noorwegen, Duitsland, Rusland, Peru? Simbrekani, bestaat dat laatste land eigenlijk wel?Ik denk dat ik het weet: Amerika! Nee, ik twijfel Japan? de VS heeft verschillende culturen, maar daar ben ik al geweest. Japan is zo interessant, die prachtige, pijnlijke en spectaculaire vulkanen.
Japan of VS- VS of Japan? oh nee, iedereen is al klaar met rekenen, ze zijn al met W.O bezig. Ach ja, het is de laatste schooldag dus ik moet aan vakantie denken! Ik denk dat ik weet welk land ik ga kiezen. Ik kies voor... oh, de bel gaat.
De examens zelf zijn al achter de rug nu nog wachten op de rapporten. Oudste is al zeker geslaagd, mocht dat niet zijn geweest hadden we dat dinsdag al gehoord. Gisteren-avond was het proclamatie op de muziekschool, waar hij met grote onderscheiding zijn allerlaatste jaar afsloot. Nu vrijdag de proclamatie op het middelbaar, ook alweer zijn allerlaatste jaar daar. Zo snel dat die jaren gegaan zijn, ik zie me hem nog binnenbrengen naar de kleuterschool en de start van het middelbaar leek gisteren te zijn. als we vanavond geen bericht ontvangen is ook ons tweede erdoor.
Ik had nooit gedacht dat zoiets zich in het hoofd van zo'n jong kind kon nestelen. Was hij hierover vaker aan het nadenken? ik wilde zijn sombere gedachten niet teveel in de verf zetten, niet teveel benadrukken, misschien waait het dan over? Toen ik in de krant las over zijn leeftijdsgenootje die dezelfde gedachten werkelijk uitvoerde werd ik toch bang. Het gaat heel goed met kleine man, maar is 'onze wereld' toch moeilijker voor hem dan ik besef?
Soms zijn het de kleine dingen die het hem doen: -een mooi kaartje krijgen van je dochter, gekocht met haar eigen zakgeld -een stripverhaal van je man -een parkeerticket toegestoken krijgen met net voldoende minuten om je boodschap te doen -een gezellige babbel op café -mooie haiku's te lezen krijgen -lekker buiten op het terras -een vriendelijke glimlach van een voorbijganger -vrienden en vriendinnen die je een kaart sturen met je verjaardag Soms is het leven gewoon mooi! Marijke
Ja; Marijke een mens kan soms echt op de proef gesteld worden. Ik vergeet het niet meer, die ene keer dat ik alleen met mijn jongste naar Nederland ging op familiebezoek. Toen was er nog geen na-schoolse opvang, had ik nog geen gsm. En jawel hoor net voor de Kennedy- tunnel gebeurde er een zwaar verkeersongeval, de Liefkenshoektunnel nemen was geen optie meer. Mijn zoon zat nog achterin de auto in de maxi-cosi en kreeg nog borstvoeding en natuurlijk kreeg hij honger. Ik uit de auto, toch gehaast, want stel je voor dat de stilstaande file zich ging bewegen. Maar gehaast borstvoeding geven is ook niet ideaal. Zoon weer achterin de auto, totdat de volgende voedingsronde. Ik zette zoon in zijn stoeltje uiteindelijk naast mij. Gelukkig heb ik altijd voldoende flesjes water mee, toen en nu nog en ik kon zoon wat water geven door druppels van mijn vingers in zijn mond te laten lopen, hij had meer dorst. Om mijn honger te stillen kon ik het voor mijn gezin meegebrachte lekkers opeten. Uiteindelijk zat toen alles rond Antwerpen dicht en hoorde mijn echtgenoot het nieuws op de radio. Hij was eerst wat verwonderd, omdat hij de auto nodig had om van zijn werk uit naar Brussel te gaan. Gelukkig kon hij met iemand meerijden en was hij zo slim de school te verwittigen dat ik niet op tijd kon zijn.
Hoe vaak heb ik al niet aan de dochter gezegd: "Geduld is een mooie zaak". Deze uitspraak past schitterend bij vandaag. Het begon vanmorgen: een 40 minuten file richting Brussel. Nu dat ben ik gewend. Maar ik ben ook gewend op de terugweg te kunnen doorrijden. Helaas was er vandaag een ongeluk gebeurd te Zellik. Resultaat: anderhalf uur op 14 km. Op de terugweg, enkele kms voor thuis, kreeg ik het schitterend idee om dan maar vlug dochterlief te gaan inschrijven voor de cursus notenleer. Vlug is een relatief begrip: anderhalf uur stond ik aan te schuiven want blijkbaar hadden heel veel mama's op deze mooie zomerdag niet anders te doen dan kindlief in te schrijven. Bij thuiskomst had ik echt geen zin meer om nog administratie en een strijk te doen. Dat komt morgen wel. Marijke
Gisteren kon ik na een hectische dag even bekomen in de bib bij een interview met Stefan Hertmans. Nu moet ik eerlijk zeggen: het enige wat ik van zijn werk ken, is het gedicht is dat tegen de muur van de Vooruit staat in Gent. Een prachtig gedicht en telkens ik er weer eens voorbij wandel lees ik het opnieuw. De schrijver was zo vriendelijk om een beetje uitleg te geven en zijn eigen gedicht voor te lezen. En Sabine: ook de vraag of een gedicht een titel moet hebben kwam aan bod. Naar zijn mening kunnen beiden: titel of niet. Het hangt een beetje af van de inhoud van het gedicht en het eigen aanvoelen van de auteur. En nu die prangende vraag werd beantwoord kan er op 19 juni aanstaande gediscussieerd worden over de al dan niet van een titel voorziene limericks, haiku en elfjes. Marijke
Hebben jullie ook van die mannen als ze vroeg moeten opstaan het hele huis wekken? Wekkers blijven gillen, lichten aan, zoeken naar spullen, hoorbaar zich verplaatsen. Nog maar 05.00u in de ochtend, maar de slaap kon ik ook niet meer pakken, drie ochtenden lang. Jongste probeerde de nacht nog te rekken, zonder succes en chagrijnig kwam hij me gezelschap houden. Ik moet er wel bij zeggen dat het voor manlief toch het zwaarste was. Staking op het werk en hij en collega moesten kijken of werkwilligen wel doorkonden, in alle shiften. Na vandaag misschien verbetering.
hij kruipt stilletjes in zijn cocon en spint de laatste tellen als witte zijde om zich heen voorovergebogen peilt hij de diepte van zijn gedachten zijn huid is als een vlies doorbreken kan hij niet
"Vroeger, toen ik nog klein was", begon ons jongste een nieuwe eindeloze babbel, Hij meet nog tot onder mijn schouders en ik heb hem gevraagd mij voorlopig zeker niet voorbij te steken. Ik wil graag dat hij nog zo'n klein aanhankelijk knuffeldier blijft, of wil ik niet toegeven dat ik gewoon een héél klein beetje ouder wordt?
Hij ligt in de veranda , met een dikke trui en een dik deken in de zon. Poes ligt aan de andere kant van het raam. Een vreemdeling die besloten heeft te blijven. Misschien valt er hier nog iets te beleven, denkt ze.
Mijn dochter oefent voor zangles een liedje in over "clowns". Toen we vandaag dan de kans kregen om er één aan het werk te zien in een echt circus, konden we die kans niet laten liggen. En ik geef toe, het heeft wel iets. Tromgeroffel, kindergelach, acts met dieren, jongleurs en acrobaten. Het adembenemendste blijft wel de trapezewerkster. In dit geval één vrouw die boven in de circusnok haar kunstjes aan een touw uitvoerde en zonder valnet! Toen was ik tegelijk doodsbang (voor haar) en beschaamd: om ons te amuseren riskeert die vrouw haar leven. En uiteraard de clown: die kwam een paar keer terug en de meeste van zijn acts waren erg grappig. Als kers op de taart werd er een foto genomen van dochterlief met een echte leeuwenwelp van 5 maand oud. Simba werd wel vastgehouden door een circusartiest. Kortom: een erg leuke namiddag Marijke
 "Sad"){kind=icon}
