Vandaag kwam het langverwachte studie skelet eindelijk toe. Alleen moet dat wel nog grotendeels in elkaar worden geschroefd. Uitpakken en schroeven deden mijn dochter en man. Mijn belangrijke taak? Schroeven vasthouden en opruimen...
Dit boek is het vierde deel in de serie "De Anderen" van Anne Bishop. Ik las het uit in sneltreinvaart. Als dat zo doorgaat met lezen zal de kerstman boeken moeten brengen.
Zoon twee heeft het zoals gewoonlijk erg druk met zijn studie. Toch is hij deze keer niet gestrestst en tijdens ons koffiemoment op zijn kot zag hij er stralend uit. Wat verliefdheid al niet doet met een mens.
Meer dan een jaar geleden is het dat onze dochter 8 weken doorbracht in Australië. Gisteren ontmoette ze echter een toenmalige klasgenoot. Hij bezoekt Europa en onder meer Gent. En dank zij de goede rondleiding door onze dochter weet hij het alvast zeker: Gent is fantastisch!
Mijn man haalde een platenspeler vanonder het stof. Nu kunnen we dus bij elke maaltijd luisteren naar een elpee. Voor mij is het niet altijd nodig om elke maaltijd muziek te hebben, maar als het een plaat van Johnny Cash of aanverwanten is kan het er wel mee door. Vanmorgen legde mijn man echter een plaat van Vangelis op. En het klonk afschuwelijk. Gelukkig had hij snel door dat de toerenteller nog op 45 toeren stond in plaats van op 33 toeren..
In een wereld waarin iedereen steeds minder tijd heeft, trof ik een uitzondering aan de kassa. De persoon na mij had enkel een brood mee. Toen ik aanbood hem voor te laten zei hij dat het niet nodig was, dat hij tijd had. Een leuke afwisseling na alle automobilisten die toeteren omdat je niet onmiddellijk vertrekt aan het rode licht of in de file.
Een namiddag over dementie. Een wetenschapper gaf uitleg, gelukkig heel begrijpelijk voor gewoon publiek. Na haar uiteenzetting was er een korte pauze waarna een contactkoor dementie optrad. Ze waren nog maar net begonnen en de stroom viel volledig uit. In plaats van het af te gelasten schoten hulpvaardige handen uit het publiek te hulp om met hun gsm de zangers bij te lichten en die zongen vrolijk door lichtpuntjes in de duisternis.
Op weg naar huis keek ik gisteren naar de kilometerstand van mijn wagen. Een km voor huis stond er 14.999. Om het mooie ronde getal van 15.000 te halen reed ik nog een blokje om. Ecologisch niet verantwoord, maar wel een leuk zicht op de toerenteller.
In het weekend was de chauffage even stuk. Gelukkig kon mijn man het probleem oplossen. Anders waren we gisteravond en vandaag serieus de klos geweest...
we hebben weer briefjes getrokken. Nu op zoek naar een leuk cadeau voor degene wiens naam er op mijn briefje staat. Een gedicht is ook verplicht. Wanneer we de 'pakjesavond' houden is nog niet afgesproken maar ik kijk er alvast naar uit.
Mijn man besloot de inhoud van 2 kamers van plaats te wisselen. Niet alleen veel werk, maar ook veel stof en rommel. Het resultaat beviel hem gelukkig.
Toen onze dochter 15 jaar jonger was speelden we het nog met haar. Maar vandaag was het onze kater die zich verstopte. Bang van de stofzuiger. In feite was hij zo goed verstopt dat ik hem niet vond. Gelukkig kwam hij een uur later zelf tevoorschijn. Waar kan hij toch gezeten hebben?
Van eind november tot eind december is het hier druk. Eerst verjaart mijn man, dan onze dochter, dan kerst -en nieuwjaar. Het wordt zo stilaan tijd dus om te bedenken wat aan wie gegeven kan worden.
Smaken veranderen ook bij de zonen, tot nu toe hadden ze een verschillende kledingsmaak en verschillende maten maar sinds kort raak ik er geen wijs meer uit. En zo komt het dat zoon twee met een broek van zoon drie rondloopt en die zo lekker vind dragen dat hij bijna niet meer wilt ruilen. Oudste T-shirts van de anderen in zijn kast vind. De sokken is bij de jongens nog geen probleem, de ene heeft bruine de andere effen zwart en de derde zwart met een streepje. Alleen manlief heeft van allerlei soorten naar gelang zijn kledij. En dus mopper hij als hij weer eens geen sokken vind die zijn ondertussen bij de zonen beland.
