Een namiddag over dementie. Een wetenschapper gaf uitleg, gelukkig heel begrijpelijk voor gewoon publiek. Na haar uiteenzetting was er een korte pauze waarna een contactkoor dementie optrad. Ze waren nog maar net begonnen en de stroom viel volledig uit. In plaats van het af te gelasten schoten hulpvaardige handen uit het publiek te hulp om met hun gsm de zangers bij te lichten en die zongen vrolijk door lichtpuntjes in de duisternis.
Op weg naar huis keek ik gisteren naar de kilometerstand van mijn wagen. Een km voor huis stond er 14.999. Om het mooie ronde getal van 15.000 te halen reed ik nog een blokje om. Ecologisch niet verantwoord, maar wel een leuk zicht op de toerenteller.
In het weekend was de chauffage even stuk. Gelukkig kon mijn man het probleem oplossen. Anders waren we gisteravond en vandaag serieus de klos geweest...
we hebben weer briefjes getrokken. Nu op zoek naar een leuk cadeau voor degene wiens naam er op mijn briefje staat. Een gedicht is ook verplicht. Wanneer we de 'pakjesavond' houden is nog niet afgesproken maar ik kijk er alvast naar uit.
Mijn man besloot de inhoud van 2 kamers van plaats te wisselen. Niet alleen veel werk, maar ook veel stof en rommel. Het resultaat beviel hem gelukkig.
Toen onze dochter 15 jaar jonger was speelden we het nog met haar. Maar vandaag was het onze kater die zich verstopte. Bang van de stofzuiger. In feite was hij zo goed verstopt dat ik hem niet vond. Gelukkig kwam hij een uur later zelf tevoorschijn. Waar kan hij toch gezeten hebben?
Van eind november tot eind december is het hier druk. Eerst verjaart mijn man, dan onze dochter, dan kerst -en nieuwjaar. Het wordt zo stilaan tijd dus om te bedenken wat aan wie gegeven kan worden.
Smaken veranderen ook bij de zonen, tot nu toe hadden ze een verschillende kledingsmaak en verschillende maten maar sinds kort raak ik er geen wijs meer uit. En zo komt het dat zoon twee met een broek van zoon drie rondloopt en die zo lekker vind dragen dat hij bijna niet meer wilt ruilen. Oudste T-shirts van de anderen in zijn kast vind. De sokken is bij de jongens nog geen probleem, de ene heeft bruine de andere effen zwart en de derde zwart met een streepje. Alleen manlief heeft van allerlei soorten naar gelang zijn kledij. En dus mopper hij als hij weer eens geen sokken vind die zijn ondertussen bij de zonen beland.
Volgens een of andere lijst is dit één van de boeken die je moet gelezen hebben. Ik ben er nu in begonnen. Inderdaad een aanrader. Het hoofdpersonage is een onopvallende man wiens leven traag voortkabbelt. Maar alles wordt beschreven in een zeer poëtische taal. En zo nader ik het jaareinde met een paar prachtige boeken.
En dat weten we nu helemaal zeker. Want vanmorgen passeerde hij in een koets in onze straat. Gevolgd door de blije kinderen uit de buurt. Het lijkt nu zo lang geleden dat wij ook achter die koets liepen met dochterlief aan de hand.
Vanmiddag vielen hier de eerste sneeuwvlokken. Gelukkig bleven ze niet liggen want ik ben er echt geen voorstander van. Dus hoop ik dat het de eerste en ook de laatste sneeuw is die ik deze winter te zien zal krijgen.
Door alle lovende recensies was ik nieuwsgierig geworden naar het boek. Gisteravond begon ik er aan. En inderdaad: ik begrijp waarom zoveel lezers in de ban zijn. Ben al meer dan een derde ver in het boek en benieuwd naar hoe het afloopt.
Gisteren las ik dit boek uit. Het is een beklijvend boek. Over een kind dat opgroeit in een wel heel verstoord gezin. Een sadistische pedofiel als vader, een moeder die alcoholiste wordt om te overleven, een kind dat als adolescent en volwassene verslaafd is. Maar de taal waarin dit alles beschreven werd is zo prachtig en direct. Je kan meerkuipen in het hoofd van de personages. Ik las het wel in de oorspronkelijke taal, dus Engels, want ik denk dat er in de vertaling veel verloren zou gaan. Niet direct een makkelijk boek maar wel blij dat ik het las.
Gisteravond woonde ik een demonstratie avond bij van een gekende leverancier van het betere plastic werk. Na afloop praatte ik wat met de dames die ik verder van haar noch pluimen kende. En wat bleek? Eén van hen bleek de kleindochter te zijn van de vrouw van wie wij het huis kochten.
Als de rij voor de damestoiletten ellenlang is en er niemand staat aan te schuiven voor het gehandicaptentoilet wordt de verleiding soms erg groot om dan maar daar naar toe te gaan. Maar meestal doet geen enkele vrouw dat. Toch moet de verleiding heel groot of de nood heel hoog geweest zijn voor die ene dame die al mankend het gehandicaptentoilet verliet, maar 2 meter verder wel gewoon verder liep....
Gisteren stond de brandweer voor de deur om het nest te verdelgen. Dat was voor hen een kleine moeite. Zij hebben immers een telescopische steel waarmee het poeder in het nest kan worden gebracht. De operatie was klaar in 5 minuten en we zouden geen overlast meer mogen hebben. Blij toe, want boze wespen in de tuin zijn geen pretje.
