Jongste wilde heel graag naar de Bosch Experience en afgelopen zaterdag was het dan zover. Een datum die allang gepland stond. Eigenlijk had ik niet veel zin meer omdat manlief de volgende ochtend al vroeg moest vertrekken voor een weekje Amerika. Maar belofte maakt schuld en manlief vond het niet erg. En het enige waar ik achteraf spijt van heb is dat we niet vroeger vertrokken zijn zo boeiend was alles. We hadden mooi weer en met de 'wonderlijke klim' overwon ik mijn hoogtevrees. Een pracht uitzicht over de stad. Een dag met een sterretje.
Alles verliep uiteindelijk heel goed. De mosselen waren lekker, het was gezellig, er was meer dan genoeg. En de pater familias (mijn vader) zag dat het goed was.
Heel de dag aangelogd geweest op het werk. Maar pas als ik wil uitloggen worden de updates opgestart. Zodat je verplicht bent te blijven en de trein naar huis mist.
Zoals gezegd schort er nog iets aan onze ochtendroutine. Waardoor ik een half uur te vroeg opstond vanmorgen. Grumpy cat's humeur was niets in vergelijking met het mijne...
Die is hier in huis goed voelbaar. Want zo ééns in de vier jaar moet er een mosselsouper worden georganiseerd voor de ganse familie. En dat is niet zo evident. Want waar plaats je alle mensen? Eerst dacht ik dat we met 29 zouden zijn maar gelukkig voor ons werd er afgebeld door sommige. Nu hoef ik nog "slechts" 21 volwassenen en 4 kinderen tussen 2 en 4,5 te plaatsen. Om dat probleem op te lossen gingen we al smalle tafels en smalle stoelen halen bij mijn zus. Maar dan nog moeten we één ruimte in huis volledig leeg halen. Morgen is D-day . Als het morgenavond waait in België dan zal dat mijn grote zucht van opluchting zijn als alles goed verliep.
Gisteren samen met een vriendin gaan kijken naar "Le secret de la chambre noir". Een beetje een enge film over mannen die denken dat de overledenen nog leven. Een Japanse regisseur, maar gefilmd in Parijs met Franse acteurs en actrices. Wat me bijbleef: de enge sfeer, de vele opnames in een donkere kamer, het contrast tussen het kasteel waarin gewoond wordt en de armoedige aankleding ervan op de bovenste verdiepingen. En buiten de film om: de gigantische moeite om een parkeerplaats te vinden. Maar we besloten al om volgend jaar toch terug te gaan.
Onze dochter verplaatst zich binnen Gent per fiets. Om makkelijk van de ene leslocatie naar de andere te kunnen gaan. Dat is natuurlijk goed voor de conditie. Maar als het stortregent en je hebt geen regenbescherming ben je wel goed nat natuurlijk.
Wat weegt het zwaarst door? Wat later kunnen opstaan op een werkdag of een proper huis? Die afweging moeten we nog een paar weken maken. Want zolang de gebruikelijke poetsvrouw geniet van een vakantie in een ver tropisch land komt de vervangster toe rond 7 uur 's morgens.
Nu dochterlief naar de univ gaat neemt papa haar vaker mee dan ik. Dat gooit wel heel ons ochtendritueel in de war. Want nu moet papa veel vroeger op de badkamer zijn dan anders. En al is dat nieuwe ritueel al een paar weken in voege, het blijft toch nog wennen.
Meer bepaald in de winkel van mijn provider. Maar uiteindelijk is het dan toch gelukt. En nu kan ik niet enkel mails ontvangen maar ook nog versturen. Dank u wel geduldige bediende!
het parkeersysteem in de straat van zoons kot is veranderd. Nu moet ik mijn nummerplaat ingeven en dat betekende een paar keer naar mijn auto teruglopen omdat ik die echt niet uit mijn hoofd ken. Ook de toetsen van het toetsenbord waren iets te fijn voor mijn vingers. Dus al een paar keer moeten herbeginnen gelukkig hadden de wachtenden achter mij begrip.
Want de pull die ik breide voor mijn man is te groot. Niet zo maar een beetje maar veel te groot. Denk dat ik vandaag de breiles maar oversla. Eventjes niet echt geïnteresseerd in rechtse, averechtse of dubbel gebreide steken...
Na een paar uur rondlopen op de bisbeurs doodmoe thuis gekomen. Maar wel mooie dingen gezien, veel folders verzameld (gelukkig gedragen door manlief) en ideeën opgedaan voor een eventuele renovatie van de badkamer. Tussendoor een thee/koffie gedronken om te bekomen. En nu kunnen alle folders uitgeplozen worden. Werkje voor mijn man.
Dat vroeg jongste zich af en hij nam zijn boekje "koken op kot" zocht een lekker gerechtje op en ging naar de winkel om de ingrediënten te kopen. Hebben ze daar toch die ingrediënten niet, wat nu? Hij kocht zes hamburgerbroodjes, chorizo en de rest ben ik vergeten, hij belegde daarmee de broodjes aangevuld met witte bonen in tomatensaus en aardappels zijn etensrestjes van die week . Jongste wordt al een echte plantrekker. Smakelijk.
Ja het was een geslaagde avond met een leuke film. Alleen voelde ze zich niet zo op haar gemak in haar spijkerbroek. De rode loper was immers uitgerold voor het filmfestival en velen liepen er super opgetut bij. Een voordeel was wel dat ze BV's heeft gespot oa Matheo Simoni.
De boeken van deze reeks las ik allemaal zeer graag en vlot. Dochterlief gaat vandaag naar de verfilming van het eerste boek. Zelf geraakte ze al tot over half weg in dat deel. Ben eens benieuwd wat ze van de film zal vinden.
Sommige te bezoeken bedrijven verstoppen zich wel heel erg goed. Na een half uurtje zoeken vond ik uiteindelijk toch. En toen bleek dat ik niet de enige bezoeker ben die te laat komt. Me dunkt dat er nog werk aan de winkel is voor gps-systemen.
Zoon twee zit dit jaar weer eens op kot, op het kot v.d. oudste die nu thuis studeert omdat hij hopelijk nog maar een half jaar te gaan heeft. Zoon twee belde dinsdag met een paar vragen maar hij wilde me toch graag gewoon even horen ik had hem het weekend niet gezien vanwege mijn uitstapje. En aldus besloot ik de donderdag even bij hem op bezoek te gaan voor een koffiemoment zoals wij het afgelopen jaar zo gewoon geraakt waren. Een onmisbaar zalig moeder-zoon-koffiemoment.
Krijg je in de wagen als "bandenspanning controleren" verschijnt op het dashboard. Nu ben ik niet iemand die de band van een wagen vlot oppompt, dus zat ik met een probleem. Vooral ook omdat ik op weg was naar een afspraak. Gelukkig is er op weg naar de snelweg een klein benzinestation dat nog bemand is. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg heel lief aan de garagist of hij eens naar de banden van de auto kon kijken. Dat deed hij zonder morren en hij pompte ze nog op ook. Waarna hij geen betaling wou accepteren. Gentlemen, ze bestaan blijkbaar nog.
