De opstartschijf van een pc kan af en toe overvol zijn. Om wat op kuis te houden besloot ik alle foto's te verplaatsen naar een USB-stick. Dat leverde aardig wat uren werk op voor de computer maar het lukte. Alleen heb ik nu wel het probleem dat ik geen achtergrondfoto's meer heb. Geen enkele. Dus zal ik ooit weer eens enkele foto's moeten overzetten van USB naar laptop. En zo bezorgt techniek een mens zijn bezigheid.
Gisteren hadden we een etentje met één petekind en de ouders, vandaag kwamen mijn ouders eten en mogen we nog naar de eerste bijeenkomst van de wijnkring. Morgenavond heb ik dan nog een samenkomst met 2 dames van ons schrijfgroepje. Een mens leert zo wel extra genieten van de rustige momenten waarop een boek kan worden gelezen. Al hoor je mij niet klagen: want alle evenementen waren/worden leuk.
Ik keek uit naar het toneel gisteravond. Samen met een vriendin ging ik naar het spektakel kijken mooi decor, prachtige kledij. Het begon allemaal schitterend tot een kwart van de voorstelling gedaan was en de hemelsluizen niet meer dichtgingen. De organisatie besloot de voorstelling af te breken het spektakel ging immers in de buitenlucht door de toeschouwers zaten droog maar de acteurs dreven bijna weg. Iedereen kon naar binnen en de stemming bleef opperbest. We krijgen een herkansing deze namiddag, voor vriendin en mij past dat niet en we wachten op een gratis voorstelling in het voorjaar.
In Hasselt geraken was minder evident. Toen ik aan 120 km per uur reed op de E313 kreeg ik een rode waarschuwingslamp op het dashboard. Onmiddellijk stoppen. Even later volgde de verklaring: lekke band. Omdat ik vlak bij een afrit was probeerde ik nog van de autoweg af te gaan. Het lukte niet. Ik bleef op de pechstrook, ter hoogte van de afslag. Half in shock. Natuurlijk moet je dan de pechverhelping bellen. Dus ik neem de autopapieren en zoek naar het nummer van de bijstand van mijn automerk. Wie heb ik aan de lijn? Een operator die mij achtereenvolgens vraagt: nummerplaat, chassisnummers, inschrijvingsdatum. Tot ik geïrriteerd opmerk dat ik die 2 laatste gegevens niet vind door de zenuwen én dat ik bovendien op een levensgevaarlijke plaats sta. Wat krijg ik als antwoord? "Ik vind uw aansluiting niet terug in onze databank". Nou moe, dan valt je mond wel open. Zeer geïrriteerd intussen antwoordde ik dat "ik gelukkig ben aangesloten bij een andere pechverhelpingsdienst en dat ik daar naar zou bellen". Onmiddellijk nadien legde ik toe. De andere dienst vond mijn wagen wel onmiddellijk terug en een half uur later was er iemand die de band kon herstellen. Tijdens het wachten onderdrukte ik de angstvlinders met wat spelletjes op de GSM. Een half uur en 2 gestopte gaten later kon ik verder naar Hasselt. Waar een sympathieke Bed & Breakfast houder tijd maakte om naar mijn verhaal te luisteren. Een kop thee later kon ik stressvrij gaan eten. Eind goed, al goed. Al heb ik het niet kunnen laten om een mail te sturen naar de niet-behulpzame organisatie van het automerk. Benieuwd wat hun excuus is.
Mijn verblijf in Hasselt is goed verlopen. De bed & breakfast was tof en het eten was er lekker. Het centrum was wel 10 minuten te voet, maar zo kwam ik nog eens aan mijn 10.000 stappen op een dag. En door het goede weer kon ik terrasjes doen. Eén ervan zelfs met een dame die ik leerde kennen in Thailand. Het was leuk om haar weer te zien.. Ze kende een leuk adres en daar brachten we haar lunchpauze door. Met een glaasje rosé en in de zon. Meer moet dat niet zijn
Dochterlief kwam gisteravond laat thuis van haar reis naar Portugal. Zeer vermoeid maar het was heel leuk geweest. En ik vertrek vanmiddag voor enkele dagen me-time in Hasselt. Dinsdagmorgen moet ik er zijn voor het werk. Om te vermijden dat ik bij het ochtendgloren moet vertrekken dinsdag, paar ik nu het nuttige aan het aangename. Vandaag na de middag vertrekken, maandag dag verlof om door te brengen in Hasselt en dinsdag aan het werk.
Toen dochterlief nog kleuter was keken wij vaak samen naar Samson en Gert. En lachten dan altijd als Octaaf weer eens zei: ik ben als het ware de beste.. en dan volgde er altijd wel iets. Maar meestal was het pure opschepperij. Mijn man zegt ook altijd : ik ben de beste glazenwasser. Maar in zijn geval klopt het wel. En dus genieten we hier thuis nu van blinkende ramen.
dat is mijn schoonvader. Afgelopen woensdag onderging hij de langverwachte hartoperatie. De nieuwe hartklep werd met succes ingeplant of hoe zeg je dat eigenlijk? enfin schoonvader had al vlug weer praatjes. Op de intensive care waar hij na de operatie lag moesten we steeds grondig onze handen wassen voordat we mochten binnenkomen. De tweede dag brachten ze schoonpapa zijn ontbijt waarop hij doodleuk zei dat hij nog niet kon eten omdat hij nog niet gewassen was. De dienstdoende arts vond dat hij een punt had. 's Middags toen ze hem zijn middagmaal brachten en hij meteen wilde eten was de reactie vd verpleegster: Nee meneer eerst de handen wassen en ze reikten hem doekjes aan.
Tijdens mijn werk moet ik vaak documenten nazien. Eenmaal gezien leg ik de documentatie meestal voor mij op de tafel. Soms schuif ik ze nog even door om meer plaats te maken voor andere documenten. Helaas had ik vanmorgen niet gezien dat de ovale tafel niet volledig dicht was. En dus plofte de bundel papieren op de grond. Oeps...
Mijn man was voor mij thuis en dacht mij te verrassen door alle keukenmeubelen in te oliën en alle leren stoelen in te smeren met ledervet. Bij binnenkomst rook het huis dus sterk naar lederwas. Hij had wel één klein detail uit het oog verloren. Zowel de stoelen uit de keuken als uit de salon waren ingevet. Waar zullen we eten vanavond? Ja, dat kon noch in de keuken noch in het salon want het leder was nog niet droog. Dan maar buiten eten. Met de terrasverwarming aan. Want zo warm is het nu ook weer niet meer. Maar het was een leuk iniatief van mijn man, dat wel.
Voor mijn werk hou ik nog een agenda bij. Ja op papier. Maar dan moet het wel een heel mooie agenda wezen van 1 bepaald merk. Nu weet ik dat ze dat merk niet overal verkopen maar wel in een winkel van schrijfbenodigdheden bij ons in de buurt. Dus ik gisteren daar naar toe en mijn wens tot aankoop bekend gemaakt. Dat was wat moeilijk zei de verkoopster want ze had die specifieke agenda's wel binnen, maar nog niet uitgepakt. Dat zou ze pas morgen doen. Ik benadrukte dat ik wel in die agenda's geïnteresseerd was en morgen niet in de buurt zou zijn. Maar de verkoopster plooide niet: ze zou de agenda's pas morgen uitpakken. Haar beslissing natuurlijk maar niet echt klantvriendelijk. Want nu zal ik dus ergens anders die bewuste agenda proberen kopen.
Gisteravond begon de eerste aquafitles weer. Tijd voor een nieuwe tienbeurtenkaart. Ik bestelde de kaart en zei erbij dat ik een seniorenkaart wilde. Mijn vriendin zegt daarop: Blij dat ik nog geen seniorenkaart hoef, de man achter de balie nam het voor me op door te zeggen: ai zo'n opmerking voor op een gezellige dinsdagavond. Ik antwoorde dat ik al kon zeggen dat ik die leeftijd bereikt heb en zij het nog maar moest zien te halen. Enfin ik hoefde als bewijs dat ik echt de grens van 55+ overschreden heb niet te laten zien maar of dat nu een compliment is? Voor de portemonnee is het zeker fijn dus was ik blij dat ik daar aan gedacht had.
ik het verschil niet kan zien tussen een komkommer en een courgette? ik wist dat ook niet totdat ik gisteren voor de courgettesoep tijdens het snijden van het groene ding in mijn handen zag dat het een komkommer was. De geribbelde schil had me in verwarring gebracht. Maar de komkommer/courgettesoep smaakte uitstekend dat vond ook de ex van oudste en een vriend die toevallig meeaten.
"We zitten al volop aan het zwembad" Leuk voor hen, maar als je dat bericht ontvangt terwijl het buiten pijpenstelen regent ben je stiekem toch wel jaloers Alhoewel, misschien moeten we die stiekem in de vorige zin maar laten vallen.
Deze boodschap van mijn droogkast is goed voor 15 frustrerende minuten. Want wat ik gereinigd vind, vind de machine niet proper genoeg. Dus meestal komt het er op neer dat ik filter 1 kuis, filter 2 kuis, filter 3 kuis en dan nog steeds de boodschap over hou. Tot het dan meestal wel eens lukt en het waarschuwingslampje uitgaat. Om wie weet welke reden. En precies omdat ik de reden niet ken is het de volgende keer dat het lampje brandt weer van dat. Weer 15 minuten frustratie. Gelukkig brandt dat lampje maar eens om de zoveel maanden.
Gisteren waren we uitgenodigd door een vriend van de wijnkring. 80 jaar en hij kookt met gemak een volledig diner voor 9 personen. En niet zomaar een diner. Het was heel erg lekker met de perfecte kruidenmix. Daarbij schonk hij ook nog de juiste wijn. Bovendien konden we nog buiten zitten in het goede gezelschap van mensen die we al jaren kennen. Kortom: het was een schone middag.
Straks zet ik haar af aan het station. En dan pakt ze zelf de trein naar Zaventem. En vertrekt met 12 andere meisjes naar een plaatsje in de buurt van Lissabon. Voor één week meidenpret. En omdat het prettig zou blijven ligt alles al op voorhand vast: wie wanneer kookt, afwast, opruimt, boodschappen doet; hoeveel geld er in de gezamenlijke pot moet,.. Veel is dus geregeld. Al denk ik wel dat het uur van opstaan en het uur van gaan slapen niet zo vast bepaald is...
