Deze boodschap van mijn droogkast is goed voor 15 frustrerende minuten. Want wat ik gereinigd vind, vind de machine niet proper genoeg. Dus meestal komt het er op neer dat ik filter 1 kuis, filter 2 kuis, filter 3 kuis en dan nog steeds de boodschap over hou. Tot het dan meestal wel eens lukt en het waarschuwingslampje uitgaat. Om wie weet welke reden. En precies omdat ik de reden niet ken is het de volgende keer dat het lampje brandt weer van dat. Weer 15 minuten frustratie. Gelukkig brandt dat lampje maar eens om de zoveel maanden.
Gisteren waren we uitgenodigd door een vriend van de wijnkring. 80 jaar en hij kookt met gemak een volledig diner voor 9 personen. En niet zomaar een diner. Het was heel erg lekker met de perfecte kruidenmix. Daarbij schonk hij ook nog de juiste wijn. Bovendien konden we nog buiten zitten in het goede gezelschap van mensen die we al jaren kennen. Kortom: het was een schone middag.
Straks zet ik haar af aan het station. En dan pakt ze zelf de trein naar Zaventem. En vertrekt met 12 andere meisjes naar een plaatsje in de buurt van Lissabon. Voor één week meidenpret. En omdat het prettig zou blijven ligt alles al op voorhand vast: wie wanneer kookt, afwast, opruimt, boodschappen doet; hoeveel geld er in de gezamenlijke pot moet,.. Veel is dus geregeld. Al denk ik wel dat het uur van opstaan en het uur van gaan slapen niet zo vast bepaald is...
De eerste keer sinds lang dat hier op1 september alleen de papa en mama naar het werk gingen. Meteen maar de jongens ingeschakeld voor de was en de plas.
Het is hier thuis zonder erg voorbij gegaan. Want onze dochter moet uiteraard niet meer optrekken die dag. Ze is al bij degenen die pas starten eind september. En eerst gaat ze nog een weekje naar Lissabon. Samen met een hoop vriendinnen.
Wijk met veel fietsers, voetgangers, poezen en een school
Dan zou je denken dat er hier heel traag wordt gereden. Niets is minder waar. Sommige automobilisten menen dat er op een stuk van 200 m hard moet worden opgetrokken of dat er moet worden bumpergehijgd vlak na een fietser. Ik hou dikwijls mijn hart vast. Al moet worden gezegd dat sommige fietsers ook wel onvoorzichtig zijn: mp3 speler op het hoofd, zonder handen rijden, met drie naast elkaar en in de winter weinig zichtbaar. Tja, nogmaals, ik hou mijn hart vast.
Durft onze kater al eens profiteren van de gelegenheid om wat vaker bij mij op schoot te komen zitten. En niet alleen hij vindt dat leuk: ik ook. Want hij verwent je dan met heel veel kopjes. Maar dat zeggen we dan niet tegen dochterlief.
De man met de jas van Hells Angels dronk een koffie, terwijl manlief en ik een zwaar bier dronken. Als excuus kan men aanvoeren: -het zonovergoten terras -op wandelafstand van huis -op een mooie plaats aan een oude Leiearm -en het was de eerste maal deze zomer dat we daar op bezoek waren
zoonbroer en schoonzus hadden deze week nog vakantie en namen opa mee naar ons. Opa bleef een paar dagen logeren maar de rest ging dezelfde avond weer naar huis. We hebben heerlijk kunnen genieten van ons eigen terrasje in de zon. Gisteravond opa weer naar huis gebracht en de gezellige dagen afgesloten met een gezamenlijk etentje. Het was een supermooie zonsondergang op weg naar huis, de bliksem die de rode hemel doorkliefde maakte alles nog specialer. Gelukkig niet teveel regen en rustig op de weg zodat we veilig thuiskwamen.
Gisteren waren we uitgenodigd op een barbecue. En het was zalig buiten: tot middernacht in zomerjurk. Groot verschil met enkele van de vorige jaren waar we in hetzelfde weekend als nu zaten te bibberen in dikke pull en laarzen.
Na 20 jaar trouwe dienst begaf hij het. Met veel rook en gerammel. Maar nu hebben we dus het nieuwste model. Met allerlei filters en borstels. Zelfs een borstel om katoenharen te verwijderen. Er hoort een handleiding bij om u tegen te zeggen. Ik hoop dat mijn man die leest. Voorlopig staat hij letterlijk rood te blinken in onze kast. De nieuwe stofzuiger.
Traditioneel wordt elk jaar met de hele familie mosselen gegeten. Dit jaar is het onze beurt om dit evenement te organiseren. Omdat we met zo'n 25 man zijn is het eerste dat dient te gebeuren: datum vastleggen. Daarom dat ik nu al aan iedereen een mail stuurde met de vraag wanneer men kan komen. En dan kies ik heel democratisch de datum waarop de meeste mensen kunnen. Vervolgens hoop ik op mooi weer zodat we buiten kunnen eten. Want binnen zal het wat krap worden anders.
Joepi, zoon twee is gisteravond veilig en wel weer teruggekeerd uit Frankrijk. Denk dat hij zich een week niet gedoucht heeft zo bruin was hij of toch de zon? vanmorgen ging ik vlug naar de bakker met mijn auto. Alhoewel auto leek meer op een vuilniswagen. mar dat is voor hem zoon zag er uitgerust en blij uit.
Dat is meestal niet makkelijk in een stad. Dat weet je op voorhand en daar klaag je dan niet over Maar dat ik thuis op mijn eigen oprit bij het binnenkomen een poes van de buren, stapels hout én de wagen van mijn man moest zien te ontwijken was niet voorzien. Gelukkig zag ik alle obstakels tijdig en moest ik niet één van de gisteren geoefende manoeuvres uitvoeren.
Vandaag stond ik in de file en reed 288 km in totaal. Dat allemaal om op een van de warmste dagen van het jaar vrijwillig op een vrije dag een cursus wagenbeheersing te volgen. Vier vrouwen in een wagen samen met een instructeur. Er werden wat veel slippertjes gemaakt maar we legden allemaal met succes de cursus af. Ik weet nu dus wat te doen bij slippartijen. Maar hoop uit de grond van mijn hart dat ik het nooit hoef mee te maken "in het echt".
De was van jongste ligt alweer netjes gewassen en gestreken in de kast de rugzak en toiletzak morgens nog eens deftig uitkuisen en dan wachten op de was van zoon twee.
Ook wij zijn terug van enkele dagen verblijf in de Moezelstreek. We bezochten ondermeer Trier en Saarburg. In Trier reden we rond in een toeristisch treintje maar we stapten ook heel wat af: van Thermen naar de Basiliek naar de Porta Negra naar het Amfitheater. Op het eind van de dag hadden we liefst 17.000 stappen gezet. Vermoeiend, maar het was gelukkig wel mooi weer. Saarburg is een onverwachte parel gelegen aan, jawel de Saar. Er is een waterval en een stadszicht dat "klein Venetië" wordt genoemd. Ook daar reden we rond met een toeristisch treintje. De weergoden waren hier minder goed gezind: we aten buiten onder een parasol terwijl het regende. De tafel werd nat maar ons eten bleef droog.
Dochterlief kwam vandaag terug thuis na Pukkelpop. Moe, hees en verkleumd wegens natgeregend op een te koele trein gezeten. Maar wel vol enthousiaste verhalen en stiekem al dromend van de volgende editie.
