Toen ik vanmorgen naar Brussel moest voor het werk, nam ik een rechtstreekse trein van bij ons. Alleen hoorden we omroepen dat de trein zou halt houden in het volgende station om een defecte verwarming te herstellen. In mijn wagon vond niemand van de reizigers dat nodig, maar veel inspraak hadden we niet. Zolang het maar bij enkele minuten vertraging bleef zouden we geduldig wachten. Evenwel werd dan later omgeroepen dat het defect niet hersteld kon worden door de technici. Er zat niets anders op dan over te stappen. Gelukkig wel op een wachtende trein.
Niet voor mij maar voor mijn zusje. Ze had een feest, ging naar een neergezet tijdelijk toilet vergat bij het naar buitengaan van het kotje dat het verhoogd was en brak haar heup. En daarom spurtte ik gisteren naar Nederland om zusje een hart onder de riem te steken. De operatie was goed verlopen en gisteren had ze al weer een beetje moed en we maakte een korte wandeling buiten met zusje in een rolstoel. De revalidatie zal helaas voor maanden zijn.
Omdat ik vandaag om 8.15 uur moest vertrekken had ik gisteren de wekker gezet op 7.30 uur. Toen de wekker dus afging, ben ik braaf opgestaan. Na het ontbijt te hebben klaargemaakt, wekte ik mijn man. Hij had immers beloofd samen met mij op te staan. Toen ik eindelijk neerzat aan de ontbijttafel viel mijn oog op de keukenklok. 7.05 uur. Ik vroeg mijn man : "Het is toch al 8.05 uur" "Nee" zie die "7.05". Oeps...
Persoon A zegt tegen persoon B :"Het is moeilijk om te kiezen " Persoon B: "Voor mij is de portie tongfilet aan de kleine kant" Persoon A: "Af en toe een beetje matig zijn kan geen kwaad"
Vanochtend kreeg ik koffie op bed van manlief. Zomaar, maar dat de kinderen alle drie niet thuis zijn heeft daar zeker mee te maken. En ik kan langer blijven liggen er moet niets. Zalig genieten van de rust en de lekkere koffie, het ontbijt denken we erbij.
Het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Maar vanaf nu zou het dat moeten worden. Althans dat hoopt mijn man. Want hij kocht voor mij een hypermoderne strijkplank. Zo eentje die lucht aanzuigt zodat het te strijken kledingstuk netjes glad plat ligt. En ook lucht kan blazen voor delicate kledingstukken. Vandaag was ik. En morgen of overmorgen kan ik dan de grote test doen.
Vanmorgen vertrok ik naar mijn afspraak in Aalst. Alleen was de firma wel verhuisd naar Antwerpen. Gelukkig was er geen file op de Brusselse ring. Maar zo gaat het door mij jaarlijks afgelegde km-aantal niet echt naar beneden.
Gisteravond gingen we met jongste naar de feesten. ook wij parkeerden op de aangegeven P&R en vonden de aanduiding miserabel. Op de korenmarkt voegden de andere zoons zich bij ons. We hadden 3 optredens uitgezocht en hebben ze alle drie gezien en gesmaakt. De laatste startte om 1u 's nachts halfweg zijn we huiswaarts gekeerd niet omdat we het niet goed vonden maar om 3u naar huis keren vonden we wat laat zelfs de zoons. Leuk dat de omroeper van de tram in het Gents ons prettige feesten wenste.
Gisteren met 2 bevriende koppels naar de Gentse feesten geweest Eerst een rondleiding in het Augustijnenklooster waar een zeer bezield spreker-Augustijn de nodige uitleg gaf. Daarna eten bij de Turk en nog wat rondslenteren op St. Jacobs, Korenmarkt en Graslei. Er waren goede bands aan het spelen dus werd het wat later toen we naar huis gingen. Wat vervoer betreft: we deden wat wordt aangeraden nl parkeren op een P en R en vandaar verder met het openbaar vervoer. Al was het aan Flanders expo wel zoeken naar de goed verstopte gratis parkeerruimte van de Gentse Feesten. En op de terugweg nog meer zoeken naar de auto want de wandelweg naar auto was niet zo goed aangeduid en niet zo goed verlicht. Enfin, we vonden de auto en genieten nu nog na van een heerlijk avondje uit.
's Morgens doe ik graag een paar oorbellen in. Zo ook vandaag. Daarna ging ik een paar boodschappen doen. Op de markt. Van het ene kraampje naar het ander. Op de terugweg stelde ik vast dat ik maar 1 oorbel meer in had. Alle kraampjes terug afgewandeld maar niets gevonden. Ook in auto lag niets. En discreet voelen aan mijn kledij leverde ook niets op. Dan maar naar huis gegaan. Niets aan te doen. Thuis wou ik die éne oorbel terug op haar plaats hangen. En wat bleek? De andere hing nog op haar plaats. Gewoon vergeten in te doen. Eind goed, al goed. Al vraag ik mij nu toch wel af hoe goed mijn man me bekijkt tijdens het ontbijt...
Wat hebben mijn mannen toch met sleutels of juist niet? Ze vergeten ze en wordt ik midden in de nacht wakker gebeld "ik kan niet binnen", we komen aan bij een kot "oeps mijn sleutel vergeten". Die twee komen het meest voor en ben ik getraind om te vragen ;" sleutels mee?". Ze kunnen ze niet vinden maar dat is pas echt een probleem als vrouw/mama ze niet vind zo hebben we nu één echt probleem.
Alleen zijn ze bij ons niet als eieren zo groot en ook zijn de takken niet zo volgeladen. Na enkele minuten hadden we de rijpste geplukt en hadden we nauwelijks genoeg om de bodem van het schaaltje te vullen. Dat wordt meer ijs met "een vermoeden van bramensmaak" dan ijs "met bramensmaak"...
Gisteren vernamen we dat dochterlief "graag naar school gaat" want "het is nog interessant". Ze zond ook enkele foto's van haar met de kinderen uit het gastgezin op stap in Melbourne. En ze zag er gelukkig uit. Wel met de wintermantel aan. Maar ja, een beetje winter en een beetje regen zijn we wel gewend.
Gisteren haalde we de hangmat boven. In de namiddag maakte ik er enkele uurtjes gebruik van. 's Avonds vroeg ik aan mijn man of wij de hangmat binnen zouden halen. Het was niet nodig volgens hem want er was geen regen voorspeld. Vannacht heeft het helaas wel geregend. Hard. Er zit nu niets anders op dan de hangmat te laten drogen.
En ja, de update van de GPS is uiteindelijk geslaagd.
Mijn uitje naar de K van Kortrijk leverde niets op. Helaas. Maar het is erger voor mijn man. Want de poging om zijn GPS toestel te updaten is niet geslaagd. Althans voorlopig toch niet. Wie weet lukt het straks wel met de hulp van de geheugenkaart die ik hem gaf.
Er is volop leven bij ons in huis. Ik kan de agenda van de zonen nauwelijks bijhouden. De hoeveelheid boodschappen zijn verdubbeld in de vakantie, vooral de drank kan ik niet aangesleept krijgen. Elke dag stelt zich de vraag; voor hoeveel personen kook ik? Ze gaan een paar daagjes weg niet tegelijk en soms wel tegelijk. De ene is 's morgens al vertrokken als ik op sta, de ander ontbijt rond het middaguur. Er komen heel wat bekende en minder bekende jongelui over de vloer en verre familieleden op doorreis komen langs al dan niet om te slapen. Ik doe mijn best een beetje regelmaat in deze chaos te scheppen maar eigenlijk vind ik het vooral heel gezellig.
Alles gaat redelijk goed ginder. Om te tonen hoe goed ze integreerde in het gastgezin vroeg ze ons of ze met de gastvrouw en dochter een weekend naar Sydney mocht. En wie zijn wij om haar zo'n unieke kans te weigeren?
Lang geleden dat ik dat nog gedronken had maar vandaag dus wel. Namelijk op een terras in het gezelschap van een oude schoolvriendin. Meer moet dat niet zijn.
Net nu ik mijn computer nodig heb om per e-mail afspraken te maken voor het werk besluit de pc om niet goed te functioneren. Uit een telefoon met de helpdesk op het werk blijkt het een algemeen probleem te zijn. Er zit niets anders op dan voor vandaag de computer af te sluiten. En op de ouderwetse manier afspraken te maken: per telefoon.
Om onze gedachten wat af te leiden van het vertrek van onze dochter brachten we vorige vrijdagavond en zaterdag door in de buurt van Bouillon. Op vrijdagavond een diner en een overnachting en zaterdag gans de dag bezoek gebracht aan Bouillon: het kasteel, de roofvogelshow, het museum. Het mooie weer was uiteraard meegenomen. De heen- en terugreis verliepen door de vele wegenwerken en files iets moeizamer maar we raakten ter bestemming.
