Gisteren met 2 bevriende koppels naar de Gentse feesten geweest Eerst een rondleiding in het Augustijnenklooster waar een zeer bezield spreker-Augustijn de nodige uitleg gaf. Daarna eten bij de Turk en nog wat rondslenteren op St. Jacobs, Korenmarkt en Graslei. Er waren goede bands aan het spelen dus werd het wat later toen we naar huis gingen. Wat vervoer betreft: we deden wat wordt aangeraden nl parkeren op een P en R en vandaar verder met het openbaar vervoer. Al was het aan Flanders expo wel zoeken naar de goed verstopte gratis parkeerruimte van de Gentse Feesten. En op de terugweg nog meer zoeken naar de auto want de wandelweg naar auto was niet zo goed aangeduid en niet zo goed verlicht. Enfin, we vonden de auto en genieten nu nog na van een heerlijk avondje uit.
's Morgens doe ik graag een paar oorbellen in. Zo ook vandaag. Daarna ging ik een paar boodschappen doen. Op de markt. Van het ene kraampje naar het ander. Op de terugweg stelde ik vast dat ik maar 1 oorbel meer in had. Alle kraampjes terug afgewandeld maar niets gevonden. Ook in auto lag niets. En discreet voelen aan mijn kledij leverde ook niets op. Dan maar naar huis gegaan. Niets aan te doen. Thuis wou ik die éne oorbel terug op haar plaats hangen. En wat bleek? De andere hing nog op haar plaats. Gewoon vergeten in te doen. Eind goed, al goed. Al vraag ik mij nu toch wel af hoe goed mijn man me bekijkt tijdens het ontbijt...
Wat hebben mijn mannen toch met sleutels of juist niet? Ze vergeten ze en wordt ik midden in de nacht wakker gebeld "ik kan niet binnen", we komen aan bij een kot "oeps mijn sleutel vergeten". Die twee komen het meest voor en ben ik getraind om te vragen ;" sleutels mee?". Ze kunnen ze niet vinden maar dat is pas echt een probleem als vrouw/mama ze niet vind zo hebben we nu één echt probleem.
Alleen zijn ze bij ons niet als eieren zo groot en ook zijn de takken niet zo volgeladen. Na enkele minuten hadden we de rijpste geplukt en hadden we nauwelijks genoeg om de bodem van het schaaltje te vullen. Dat wordt meer ijs met "een vermoeden van bramensmaak" dan ijs "met bramensmaak"...
Gisteren vernamen we dat dochterlief "graag naar school gaat" want "het is nog interessant". Ze zond ook enkele foto's van haar met de kinderen uit het gastgezin op stap in Melbourne. En ze zag er gelukkig uit. Wel met de wintermantel aan. Maar ja, een beetje winter en een beetje regen zijn we wel gewend.
Gisteren haalde we de hangmat boven. In de namiddag maakte ik er enkele uurtjes gebruik van. 's Avonds vroeg ik aan mijn man of wij de hangmat binnen zouden halen. Het was niet nodig volgens hem want er was geen regen voorspeld. Vannacht heeft het helaas wel geregend. Hard. Er zit nu niets anders op dan de hangmat te laten drogen.
En ja, de update van de GPS is uiteindelijk geslaagd.
Mijn uitje naar de K van Kortrijk leverde niets op. Helaas. Maar het is erger voor mijn man. Want de poging om zijn GPS toestel te updaten is niet geslaagd. Althans voorlopig toch niet. Wie weet lukt het straks wel met de hulp van de geheugenkaart die ik hem gaf.
Er is volop leven bij ons in huis. Ik kan de agenda van de zonen nauwelijks bijhouden. De hoeveelheid boodschappen zijn verdubbeld in de vakantie, vooral de drank kan ik niet aangesleept krijgen. Elke dag stelt zich de vraag; voor hoeveel personen kook ik? Ze gaan een paar daagjes weg niet tegelijk en soms wel tegelijk. De ene is 's morgens al vertrokken als ik op sta, de ander ontbijt rond het middaguur. Er komen heel wat bekende en minder bekende jongelui over de vloer en verre familieleden op doorreis komen langs al dan niet om te slapen. Ik doe mijn best een beetje regelmaat in deze chaos te scheppen maar eigenlijk vind ik het vooral heel gezellig.
Alles gaat redelijk goed ginder. Om te tonen hoe goed ze integreerde in het gastgezin vroeg ze ons of ze met de gastvrouw en dochter een weekend naar Sydney mocht. En wie zijn wij om haar zo'n unieke kans te weigeren?
Lang geleden dat ik dat nog gedronken had maar vandaag dus wel. Namelijk op een terras in het gezelschap van een oude schoolvriendin. Meer moet dat niet zijn.
Net nu ik mijn computer nodig heb om per e-mail afspraken te maken voor het werk besluit de pc om niet goed te functioneren. Uit een telefoon met de helpdesk op het werk blijkt het een algemeen probleem te zijn. Er zit niets anders op dan voor vandaag de computer af te sluiten. En op de ouderwetse manier afspraken te maken: per telefoon.
Om onze gedachten wat af te leiden van het vertrek van onze dochter brachten we vorige vrijdagavond en zaterdag door in de buurt van Bouillon. Op vrijdagavond een diner en een overnachting en zaterdag gans de dag bezoek gebracht aan Bouillon: het kasteel, de roofvogelshow, het museum. Het mooie weer was uiteraard meegenomen. De heen- en terugreis verliepen door de vele wegenwerken en files iets moeizamer maar we raakten ter bestemming.
Althans in Australië was het de eerste schooldag. Blijkbaar gaat alles er heel anders aan toe. Leerkrachten begeleiden meer individueel en worden met hun voornaam aangesproken. Verder stonden op haar studieprogramma vooral wiskunde, scheikunde en biologie. Ze is niet zo'n grote fan van het eerste vak, maar slaat zich er wel doorheen. Voor de rest is het gewoon leuk om van haar te horen.
Vanmorgen kregen we dan eindelijk bevestiging dat ze veilig toegekomen is in het gastgezin. Ze had ons al proberen sms-en maar dat was niet gelukt. Kwestie van de juiste instelling op gsm blijkbaar. Vanmorgen hebben we dat in orde gebracht bij de operator en nu zou het moeten lukken. Ze stuurde wel per messenger een foto door en daar stond ze breedglimlachend op. Bij de kangoeroe's, een van haar dromen. Morgen is haar eerste schooldag. Maar so far so good dus.
Vandaag vertrok onze dochter. Niet zomaar eventjes voor enkele dagen op kamp. Maar voor 8 weken. En niet zo maar eventjes vlak bij de deur. Of zelfs maar in Europa. Nee, ze vertrok naar een ander werelddeel. En in dat werelddeel naar een stad helemaal in het zuiden. Namelijk naar Melbourne, Australië. Ze zal er verblijven in een gastgezin en les volgen. En wij haar ouders zullen wachten op nieuws. Maar vooral wachten tot ze terug is.
Zoon Twee wilde in eerste instantie niet naar de proclamatie gaan maar onder onze zachte drang deed hij het toch. Op het einde van de ochtend haalde ik hem op in Maldegem waar zijn instruteursstage doorging om door te rijden naar zijn kot waar hij een frisse douche kon nemen en zijn pak aandoen. Mooi op tijd waren we in de aula voor het feest. Hij was achteraf toch blij dat hij meegegaan was en genoot er ook van. Wij ouders waren apetrots, de proclamatie was heel mooi en sereen. Na afloop nog met z'n drieën een pizza gegeten. We hadden niet zoveel meer te vertellen; zoon was uitgeput na dat weekje stage, weinig slaap en zeer intensief en ook wij waren doodop van het drukke maar zeer leuke kermisweekend.
Er was blijkbaar een babyboom want we zagen: 1 babyolifant 1 babygiraffe 1 baby nijlpaard
Daarnaast waren er 2 sneeuwtijgers, aquaria en terraria, een badende olifant die water spoot naar het publiek, de ouders van de baby's en uiteraard de panda's. Wij zagen er maar één maar die was wel actief.
Het was een leuke, zonnige, gezellige dag met ons drietjes.
