Ik doel daarbij niet op de troonafstand maar op de resultaten van de boys. Alle drie geslaagd zonder een enkele buis dit jaar. Hoe content kan een mens zijn
Mijn dochter had het avondmaal mogen kiezen. Ze koos voor inktvis. Alleen niet de gefrituurde ringen varianten, maar de kleine beestjes zelf. Je zag de kop en de tentakels. Het zicht werd mij teveel. Ik weigerde ze te eten. Tot groot jolijt van de overige huisgenoten. Ze plaagden me er nog mee toen we al in de wagen zaten. En toch..oesters en mosselen: ik lust het, maar octopus in die vorm: ik denk niet dat ik het nog eet.
Mijn man was naar de winkel geweest en had een volle spaarkaart voor nieuw servies ingeruild. Het servies was "design" en uitgestald op de keukentafel toen ik thuiskwam. Met een smoesje lokte mijn man mij naar de keuken. Mijn reactie "Waar gaan we dat nu weer allemaal zetten in de kast?" viel niet in goede aarde. De "Waw, wat mooi" reactie van de dochter daarentegen wel...
Een week geleden was het zover; mijn 'fozen schoulder' zou onder volledige narcose losgemaakt worden. Keek er niet echt naar uit ook niet naar die volledige narcose en ik was dan ook blij dat de anesthesist bij mijn bed kwam met de mededeling dat ik mocht kiezen tussen volledig of plaatselijk. Ik koos voor het laatste alhoewel ik er niet zot van ben dat ik, zoals de vrouw uitlegde dan alles kan meevolgen en verstaan. Eindelijk was het aan mij, ze legden het infuus aan en gaven me de 'plaatselijke' prik in mijn schoudergewricht. Mijn arm gehoorzaamde echter hen ook niet, hij bleef wakker en ze gaf nog wat verdoving bij. Het duurde wel allemaal erg lang voordat ik aan de beurt was. Ik was om 11u naar de operatiekamer gebracht en nu was het al 14u. Dat mijn arm zo slecht verdoofd kon worden voelde als een tegenslag. Een verpleegster kwam naar me toe en vroeg hoe het met me ging. Mijn keel was kurkdroog en toen ze het zuurstofslangetje uit mijn neus verwijderde drong het traag tot me door dat ik al klaar was.
Vanmorgen zouden we onze dochter uitzwaaien voor haar taalkamp. Mooi op tijd stonden we klaar. Alleen bleek uit een sms-je van het mee reizende vriendinnetje plots dat de opstapplaats voor de bus niet was waar we dachten maar zo'n 20 minuten verder rijden. Zo vlug vertrokken we thuis nog nooit. En waar ik anders redelijk geduldig ben aan de lichten, tikte ik nu toch met mijn voet. De laatste drie lichten hadden we bovendien tegen. We reden de parking op om 7.33 uur, exact ...drie minuten te laat. Dat viel dus nog behoorlijk mee. De bus vertrok uiteindelijk om 8.10 uur omdat men had moeten wachten op andere, maar deze keer dan toch, Veel te laat komende, passagiers. Blijkbaar waren we dus niet de enigen die zich hadden vergist in de plaats van vertrek.
eindelijk, weer terug van weggeweest. Met de beste intenties maar met veel te veel interesses. Maar na onze laatste bijeenkomst is mijn verhaal gevoelig aangevuld. En ben ik ook de taaldrop-uitdaging aangegaan.Heel leuk ! Nu nog de poëzie terug op de rails zetten en we zijn weer vertrokken. bedankt voor jullie inspiratie !!!!
Gaat het met onze Gaban. Zo goed zelfs dat ik in de ziekenkamer waar een bureau staat, stylo's vind op de grond. Zomaar daar geraakt door een speelse poes. Bovendien ontsnapt hij door het kleinste gaatje als de deur opengaat. Maar hij moet nog binnen blijven tot morgenvroeg. Bevel van de dokter.
Nee, deze keer is het niet de dochter maar wel onze jonge kater. Hij voelde zich al een dagje niet lekker en als je in de buurt van de staart kwam gromde hij. En dat laatste zijn we echt niet gewoon van deze vriendelijke jongen. Vanmorgen dus maar naar de veearts geweest. Bleek het een heel groot abces te zijn veroorzaakt door een bijtwond. De veearts sneed het abces open en gaf de nodige inspuitingen. En nu zit hij dus thuis en wordt hij verwend. En dank zij de inspuitingen gaat het een stuk beter. Nog een paar dagen binnen blijven, een week lang de wond verzorgen en het leed zou geleden moeten zijn.
Een overvloed aan activiteiten dit weekend dat gisteren al ingezet is. Bierfeesten, activiteiten Moni en Muziek en het dorpsfeest. Het dorpsfeest startte met een jogging en het was ondanks het weer een groot succes veel deelnemers en veel ambiance. De bierfeesten bevielen te nat. Hopelijk zijn de foto's van fotograaf-zoon een beetje gelukt en is zijn camera er onbeschadigd uitgekomen. Vandaag opnieuw een waaier van activiteiten behalve voor mama die thuis wacht op sms-jes voor hulp, het eten en de was en de plas in de gaten houdt en haar administratieve werkjes probeert af te ronden voor het verlof nu de mannen niet de pc bezet houden. Als het weer betert kunnen we morgen buiten bij de feesttent eten en heeft jongste een droge buitenactiviteit.
Toen ik wist dat ik op een dag van een treinstaking naar Brussel moest voor het werk fronste ik toch even de wenkbrauwen. Maar eerlijk is eerlijk: ik ondervond geen hinder. Want: - noch op de heen noch op de terugreis was er vertraging én - we mochten een uur eerder vertrekken op het werk.
En wel vandaag, door de dochter. Nochtans is het een klus die ze helemaal niet graag doet. Tijdens de examens kwam het er niet van. Integendeel zou ik zeggen. Daarom is het nu de hoogste tijd. Nadien zal het dubbel zo netjes liggen. En zal ik zoals steeds vragen de boel zo te houden. Opgeruimd.
Jongste is overal uitgegroeid en ook oudste had dringend nieuwe kleren nodig. Ik kan me inbeelden dat shoppen met een dochter misschien niet minder vermoeiend maar toch wel gezelliger is. Met zoon twee heb ik geen klagen, hij is weliswaar niet gauw tevreden maar weet tenminste wat hij wil. Jongste daarentegen pakt maar iets om er van af te zijn en vindt ook alles prima maar helaas voor hem is mama erbij en oudste weet nu wel wat hij wil maar wilt bevestiging en vindt kiezen toch wel een probleem. Enfin na twee uur motiveren is jongste geslaagd voor enkele T-shirts en een trui. Een lange broek is een groter probleem daarvoor is hij momenteel echt 'noch mossel noch vis'. oudste slaagde vandaag niet en was hoofdzakelijk chauffeur.
Het is nu aan mijn man om te kreunen. Niet zozeer omdat hij examen moet maken. Maar wel omdat hij er niet onderuit komt: onder de stapel te verbeteren examenvragen. Erger nog: hij moet ieder jaar opnieuw goede vragen bedenken. Tja, dat hoort nu eenmaal bij de job van lesgeven.
Was deze voormiddag. We hoeven dus niet langer stil te zijn aan de ontbijttafel of op onze tenen lopen in de keuken. En dochterlief kan genieten van haar uitstapjes met vriendinnen. Naar Gent en bij mooi weer naar de Blaarmeersen.
Zo'n kwart eeuw geleden hadden we bij ons thuis een dubbel lp met country muziek. Daar werd vaak naar geluisterd als de kinderen en papa een kaartje legden meestal "jokeren" Die lp is helaas kwijtgeraakt. Maar heel veel van die liedjes hoor ik nu terug op de dubbel CD van "Best van Country and bluegrass" die ik onlangs kocht. In de auto weerklinkt nu dus oa 'Rawhide', "Walk on by", "I'm a country boy" en "El Paso" door de boxen. Puur genieten!
Behalve dat ik mijn auto liet bollen, de mensen niet bedankte die mijn auto gered hadden liep ik afgelopen week gewoonweg met mijn hoofd in de mist. Ik verwisselde belangrijke afspraken en de weken, moest regelmatig terug naar de winkel voor vergeten dingetjes, brak glazen, .......
Heeft het hart op de juiste plaats. Want blijkbaar is er een klasgenootje dat altijd klaar staat om anderen te helpen: cursusblaadjes geven, dingen kopiëren, uitleg. De andere klasgenootjes drukten hun appreciatie uit met een filmpje vol bedankjes aan haar. Heel leuk
Terwijl zoon gisteren onder het mes ging scande ik gisteren de verzekeringskaart in het daarvoor bestemde apparaat in de inkomhal. Een hele klus voor een analfabeet als ik. Ondertussen kwam er een vrouw bij de info balie die melde dat er een in de parkeerhaven geparkeerde auto langzaam aan het achteruitbollen was. Zij hadden hem vooruit geduwd en gestut met flesjes enzo. toen ze de mij bekende nummerplaat opsomde drukte ik zo rustig mogelijk de stopknop van de scanner in om mijn gepruts daar te onderbreken en snelde me naar mijn auto die inderdaad heel netjes ondersteund werd om niet achteruit te bollen.
