Als kenner van het werk van Mark De Bel weten jullie ongetwijfeld dat dit de namen van de zusjes Kriegel zijn én dat het 3 onmogelijke pestkoppen zijn. Omdat ik via via nog kaarten had weten te krijgen voor de zondagmiddag voorstelling, trokken we gisteren naar ICC Gent. De zaal was zo goed als uitverkocht en er waren heel wat kinderen. Ik had er geen grote verwachtingen van maar gelukkig voor ons viel het reuze mee. De zusjes Kriegels dansten en acteerden meer dan behoorlijk en de andere rollen waren goed gecast. Mijn dochter zat met open mond te kijken naar Tattoo Boy (in een ander leven haar dramaleraar) en de andere typetjes die hij vertolkte. Ook de rest van de cast zetten heel behoorlijke prestaties neer.Soms vond ik het behoorlijk eng, zeker als de duivel er zich mee kwam moeien. En zoals het in een goede musical hoort: sommige liedjes blijven hangen. Nadien nog een handtekening van Marc De Bel en de zusjes Kriegel laten zetten in een stripalbum en de dag kon niet meer stuk Kortom: wij genoten van deze gezinsuitstap ter afsluiting van krokusverlof Marijke
Vanmorgen kon ik in het Shoppingcentrum dit boek goedkoop op de kop tikken. Na de lovende commentaren bij onze bijeenkomst besloot ik dat buitenkansje te grijpen. Ben benieuwd. Daarnet ook even de Van Dale gecheckt. Er staat wel degelijk met de staart tussen de benen.. Marijke
Na ons bezoek aan de Amerikaanse vrienden, zochten we ons hotel op. Voor de jongens een teleurstelling; geen tv, geen internet verbinding! Dat waren ze echter gauw weer vergeten toen we onze eerste uitqtap in het park maakten. We bezochten vandaag de 'fire hole' en 'gibbon watervallen en de fountaingeysers
Vandaag gingen we naar het laatste park van onze reis, Yellow-stone NP, een 391 km. Aan de bosrijke voet van het park had een andere amerikaanse collega van manlief een huis'je'. Hij was al verschillende keren bij ons in Belgie te gast geweest en erg blij dat hij ons hier bij vrouw en dochter kon verwelkomen. Ze hadden quads en tot groot plezier van zoons mochten ze er op rijden, dochter gaf de nodige instructies en ze doken het stof in. Manlief en ik probeerden het natuurlijk ook, ik denk dat ze om mij wel vreselijk gelachen hebben, want ik kwam niet echt vooruit, maar het was plezant. %%%FOTO1%%%
Woensdag had mijn dochter een vriendinnetje op bezoek. Ze vroegen: "waarmee gaan we spelen". Mijn suggestie: "met de barbies" ontlokte eerst een stilte, dan een verontwaardigde lach. Ja zeg, ze waren geen kinderen mee. Nee, met tien ben je geen kind meer. Maar mama dacht toch even terug aan dat kleine hoopje mens, nog niet zo lang geleden, in dat roze wiegje. Marijke
Van Moab trokken we weer verder naar Pocatello. Hier zouden we een Amerikaanse collega van manlief ontmoeten en met hem en zijn vrouw gaan varen. Helaas had Mike slecht nieuws. Zijn schoonmoeder zou haar 80 jaar met de ganse familie vieren en voor de komst van talrijke logees en ons hadden hij en zijn vrouw hun hele huis geboend en eten enz. besteld. Gisteren waren ze eindelijk klaar en gingen gerust naar bed tot een onheilstelefoontje hun berichtte dat de moeder een beroerte gehad had. Mike gaf ondanks onze protesten nog een rondleiding door hun huis en wilde blijven babbelen, ondertussen kreeg hij telefoon van zijn vrouw en wij maakten dat hij wegging, later hoorden we dat de moeder overleden was. We gingen zwemmen in een nabij gelegen openlucht zwembad, waar we een formulier moesten ondertekenen dat onze jongens van de hoge glijbaan af mochten. De verzekering is nu eenmaal een beetje anders dan bij ons, de glijbanen werden ook streng gecontroleerd, zodat er door hun schuld niets mis kon gaan. In Pocatello staat de moederfabriek van manlief die we dan ook, alleen van de buitenkant, bekeken. We reden met de auto door de stad en manlief kende door eerdere werkbezoeken al een beetje de weg. 'S avonds gingen we met een Belgische secretaresse, die voor haar werk daar was uit eten in een, eindelijk, voortreffelijk restaurant. De rit van Moab naar Pocatello was de langste van de reis 639 km en werd niet aangeraden door het reisbureau, maar ik wilde graag zien waar manlief werkte.
hallo iedereen, lang geleden. Ben nu mijn derde week aan het werk. Alles loopt nog voortdurend in het honderd maar dat wisten we op voorhand hé. Ben wel blij dat ik er opnieuw ben. Jammer genoeg is de muze meteen langs de achterdeur vertrokken. Ik laat ze openstaan, misschien bedenkt ze zich nog... De dagen zijn lang maar vol afwisseling, ik ben blij dat ik opnieuw mensen kan ontmoeten. Kan nog wel voor het slapengaan beetje lezen en heb dan meteen maar Stephen King in bed genomen. Een bundel kortverhalen (geen horror maar toch wel een beetje...buiten de zone-achtig), inspiratievol ! Voor ik begon met werken had ik net " De weg naar Mekka" uit van Jan Leyers. Keigoed, net als zijn " In de schaduw van het kruis". Die man schrijft echt vlot en je ziet zo alles voor je gebeuren. Een echte aanrader ! Hopelijk iedereen tot binnenkort !!!! Sabine (geeuw...)
Van Archers NP reden we naar 'Death Horse Point'. Bij het 'punt' hadden we een prachtig vergezicht over canyons en werd d.m.v.borden ons meer uitleg gegeven over het ontstaan van de vele kleurrijke lagen.
We verbleven 2 nachten in Moab. De eerste avond onweerde het geweldig, we dineerden voor een keer deftiger zonder de eeuwige 'french frises' We hoorden dat er een Arch in het park waar we de volgende dag naar toe zouden gaan ingestort was. Lag Monument Valley echt in een vallei, de tweede dag klommen we op 500 ft. lag het NP Archers een zeer groot park. We maakten verschillende wandelingen naar Archers en verplaatsen ons tussendoor met de auto. Een bord aan de ingang waarschuwde ons voor leeuwen die we konden tegenkomen met het advies; 'atack when they atack you'. We liepen enig risico voor verdere instorting, voorbij de ingestorte Arche, indrukwekkend goed dat we er niet waren op het 'moment surpreme'.
De laatste foto is van een rotsformatie die 'Balance Rock' genoemd wordt, niet direct een arch maar een natuurlijk kunstwerk.
Vandaag van Mexican Hat naar Moab gereden 285 km. Onderweg bezochten we Monument Valley. Het is land van de Navajo- indianen. Viel het op, dat waar we ook doorheen reden de wegen schoon waren, hier was dat zeker niet het geval vele lege flesjes bier en glasscherven lagen in de bermen. Ook vonden we de indianen, die we gezien hebben, lomp en ongemanierd als ze ons bedienden, mijn jeugdbewondering voor de indianen zakte een paar trapjes. Maar de vallei was vreemd mooi, de 'beelden' soms bizar. Indianen stonden klaar om ons met jeeps rond te leiden, maar we vonden het veel te duur en een te lange wachttijd. Dus bereden we zelf voorzichtig de 'weg'. De films van John Wayne zijn hier opgenomen. Het was 39 celsius en weinig schaduw.
Naar Mexican Hat- 290 km. Onderweg bekeken we een wand met authentieke tekeningen 'petrogliefen'. We zagen het hutje van de eerste settlers uit 1882. In dat kleine hutje woonde een gezin met tien kinderen. Het hutje bestond uit maar één ruimte, daar sliepen de ouders met de jongste kinderen. De andere jongens sliepen in openingen in de rotswand en de meisjes buiten in een wagon. Na een fikse afdaling reden we Mexican Hat binnen.
Van Brice NP trokken we verder naar Torrey een rit van 253 km. We reden doorheen een groot natuurbegied en kwamen niet veel verkeer tegen, wel veel overstekende herten en koeien. Het gebied was omringd door bergen en wil nu het toeval dat één van die bergen Mount Ellen heet!!
Dat wordt ze stilaan, onze dochter. Vorig weekend trad ze als "soliste" op in het kader van het nieuwjaarsconcert van de zangleraar. Ze was één van de 20 acts, maar wel de allerjongste. En uiteraard is dat vertederend en schattig. Zelf had ze het ook graag gedaan, ondanks de zenuwen. Dit weekend treedt ze op als één van de velen in het kader van haar musicalopleiding. Samenzang: ook niet te versmaden. En al oefent ze al enkele liedjes thuis, toch zal het nog een verrassing zijn om het hele programma mee te maken. We duimen alvast, niet alleen voor haar maar voor de hele ploeg! Marijke
Van Zion NP naar Brice NP een tocht van 253 km. Klein, maar mooier dan de Grand canyons, mooier dan Yosemite, zelfs mooier dan Zion. We maakten een tocht door het park van tweeneenhalfuur, ondertussen probeerden we te raden wat of wie de rode rotsen uitbeelden. Na onze wandeltocht reden we nog naar het uiterste puntje van het park, rainbow point. Daar joeg de harde wind en regen ons terug naar de auto, maar het uitzicht bleef schitterend.
Van de canyons gingen we naar Page nabij het prachtig meer 'Lake Powell' . De was hadden we naar een wasserette gebracht, we konden ze gestreken ophalen, zalig. Vandaag een rustdag in het water, aan het water was voor onze tere huidjes een risico en we wikkelden ons dan goed in de badlakens, toch verbrande ons jongste zich ernstig en deden we niets anders dan nasmeren.
Dag 12 gingen we naar het nationaal park Zion, zo'n 260 km verder. Dit park konden we een stuk inrijden, daarna ging het weer met een shuttle, maar op het verste punt konden we een eind wandelen, door de steile wanden hadden we voldoende schaduw. Een mooi groen park met meer dieren, een ratelslang lag (gelukkig) heerlijk te dutten in de schaduw van een boom. Ontelbare bijtgrage eekhoorns liepen ons gewoon voor de voeten hopend op een stukje verloren brood wat ten strengste verboden was om te geven.
Vandaag bezochten we de Southrim van de Grand Canyons. Weer brachten shuttles ons naar de mooiste punten. Deze kant van de canyons was lieflijker. Bij een uitkijkpunt zagen we enkele rookslierten opstijgen uit een ander gedeelte. Een ranger vertelde ons dat deze branden onder controle waren. Hoewel het er anders uitzag waren het kleine brandjes. Buldozers waren bezig een soort cirkel rond de haarden te graven om verspreiding te voorkomen. Hij vertelde ook dat zulke brandjes soms goed zijn, omdat ze al het dorre wat op de grond ligt verpulveren. Heel wat anders was er op dat moment gaande in het Yosemite park, waar hevige branden woedden die al het leven van enkele brandweermannen hadden gekost. Het gebied dat in brand stond daar waren wij nog maar een paar dagen geleden doorheen gekomen. Er was veel vernield. De dood van de brandweermannen was de reden dat bij elke ingang van de parken waar wij kwamen de vlaggen halfstok hingen. De ranger had ook een opschrijfboekje bij zich met vlaggen van de landen van de toeristen erin getekend, die hij gesproken had en telkens stonden daar vertaalde zinnetjes in, zodat hij bv. ons in het nederlands kon begroeten. We bleven in het park tot de zon onderging, om dat moois niet te missen en we waren met velen die daar stonden te wachten tot 'het' moment en het was de moeite.
Wel Ellen, een welgemeende proficiat voor je 18-jarig moederschap ! Ook ik heb vandaag weer beseft hoe vlug alles gaat. Mijn laatste woensdagnamiddag dat ik nog met mijn dochter alleen op stap kon gaan. Broer één naar een verjaardagsfuif van zijn lief die niet meer zijn vriendinnetje is of toch weer wel en dan weer niet, broer twee die in de kribbe iedereen wakker houdt wegens niet meer willen slapen in een ander nestje dan het zijne....ik dus met dochterlief van bijna tien op stap. Zalig. Samen kijken naar al die kleine prutselfrutseldingetjes in de winkel waar broers en mannen een hekel aan hebben. "Kijk mama, hoe leuk" " OOOh, kijk mama,hoe lief!" En occasioneel " Kijk mama, mag ik dat hebben ?" Hmm. Ik ben zeeeeer consequent. Ik heb alleen mar badparels gekocht. En een zak snoep. En getrakteerd op een milkshake.Ttz,dochterlief vroeg of zij het geld mocht geven. Goddelijk gewoon als je haar dan apetrots het geld dat ik aan haar geef, aan de diensters zie geven en enkele centen terugkrijgt. Die ze dan ook mocht houden. Leve de consequenties. Nog een week en dan is het op. Gedaan. Weg verlof. Weg zalig ontbijten met de kindjes.Weg tijd. Weg . Welkom toffe collega's. Welkom cliënten en personeel. Welkom problemen. Welkom deadlines.Euh...toch maar niet. Ach, 't was mooi zoals het was. 't Was luxe om zolang zoveel van de kindjes te kunnen genieten. Back to reality !
Yes, eindelijk is hij 18 jaar, mijn oudste. Tijd voor ons om weer terug te mijmeren naar 'zolang' geleden. We weten nog als de dag van gisteren hoe hij moeizaam te wereld kwam en hoe blij en trots we waren. Nu kijk ik naar hem op, het volgend schooljaar naar de unief, wij worden stilletjes een dagje ouder. Op school behaalde hij zijn theoretisch rijexamen en zaterdag mocht hij al de auto van pa eens proberen. Tweede zoon was mee en kwam nat van de schrik weer thuis, maar had toch bewondering voor zijn oudere broer die keurig recht reed, alleen met de pedazen nog niet goed weg wist en te ferm remde en zo.
Vandaag gingen we naar de westkant van de Grand Canyons. Indiaans gebied, we moesten daarom apart intree betalen.
De autos parkeerden we op een centrale parkeerplaats, waarna we met shuttles naar de toerischtische attracties gebracht werden. Nu lag de colorado rivier in de diepte met aan weerszijden hoge kleurrijke rotswanden. Indianen stonden op de uiterse rand van de canyons fotots te maken voor de toeristen, die daar niet mochten komen wegens instortingsgevaar, met de camera's van de toeristen. Hier is ook de beroemde skywalk een soort platform van glas, waarop je de diepte in kunt kijken. Daar hoefde ik echt niet op. Manlief had aan de ene kant wel zin, maar je moest alles afgeven ook je camera en schoeisel, zodat het glas niet beschadigd werd en er ook dik voor betalen, terwijl we nu al zoveel zagen. we bezochten een westernstadje, waar enkele bejaarde acteurs schietshows hielden om ons te amuseren. Het was ook amusant niet door hun acteertalent, maar het was gewoon grappig. In de saloon aten we overheerlijke ribs en de acteurs sloegen met iedereen een gezellige babbel. We bezochten ook de gevangenis, maar de kinderen konden ontsnappen.
een mudpot
een spring 
(een bron)
