Van Moab trokken we weer verder naar Pocatello. Hier zouden we een Amerikaanse collega van manlief ontmoeten en met hem en zijn vrouw gaan varen. Helaas had Mike slecht nieuws. Zijn schoonmoeder zou haar 80 jaar met de ganse familie vieren en voor de komst van talrijke logees en ons hadden hij en zijn vrouw hun hele huis geboend en eten enz. besteld. Gisteren waren ze eindelijk klaar en gingen gerust naar bed tot een onheilstelefoontje hun berichtte dat de moeder een beroerte gehad had. Mike gaf ondanks onze protesten nog een rondleiding door hun huis en wilde blijven babbelen, ondertussen kreeg hij telefoon van zijn vrouw en wij maakten dat hij wegging, later hoorden we dat de moeder overleden was. We gingen zwemmen in een nabij gelegen openlucht zwembad, waar we een formulier moesten ondertekenen dat onze jongens van de hoge glijbaan af mochten. De verzekering is nu eenmaal een beetje anders dan bij ons, de glijbanen werden ook streng gecontroleerd, zodat er door hun schuld niets mis kon gaan. In Pocatello staat de moederfabriek van manlief die we dan ook, alleen van de buitenkant, bekeken. We reden met de auto door de stad en manlief kende door eerdere werkbezoeken al een beetje de weg.
'S avonds gingen we met een Belgische secretaresse, die voor haar werk daar was uit eten in een, eindelijk, voortreffelijk restaurant.
De rit van Moab naar Pocatello was de langste van de reis 639 km en werd niet aangeraden door het reisbureau, maar ik wilde graag zien waar manlief werkte.:-)
|
