De nacht kruipt traag verder. Onverstoorbaar en in stilte. Terwijl jullie slapen. Ongestoord en in stilte.
De Groote Oorlog is voorbij. Zo dichtbij maar toch veraf. Ook daar is de stilte oorverdovend. De vrede eindeloos.
De Groote Oorlog. Nauwelijks een mensenleven geleden. En toch al bijna vergeten.
Wij leven ons leven. We denken dat dat belangrijk is. In feite stelt het niks voor. Het is gewoon onze Piepkleine Oorlog. Onze dagelijkse strijd om van het leven iets te maken Dat is ons recht en onze plicht.
Maar het stelt niks voor. Vergeleken met die Groote Oorlog. Nauwelijks op een boogscheut van waar we leven Zijn honderdduizenden mensen gekrepeerd En nog veel meer getraumatiseerd, verminkt,... Als beesten de dood ingejaagd.
Die Groote Oorlog droeg de kiemen in zich van nog meer onHeil Haat en vernedering werden neergeschreven in een verdrag en zorgden voor nieuwe haat en dood Die Groote Oorlog spuwde een monstertje uit Adolf Hitler Miljoenen andere kleine mensen lieten hem toe een Groot Monster te worden Samen ontketenden ze een Tweede Groote Oorlog.
Gelukkig zijn wij maar kleine mensen bezig met kleine dingen bezig met onze kleine vreugdes bezig doodgewone kleine fouten te maken
Geïnteresseerd in kleine mensen zoals jij en ik? OK, lees dan "Mijn kleine Oorlog " van Louis Paul Boon, Nobelprijswinnaar voor mij en voor vele anderen
Terwijl jullie je bezighielden met daten en griezelen, bezocht ik gisteravond een wijnavond. Thema: Sauternes, al dan niet begeleid door de gedoodverfde kandidaten: "Roquefort", "Foie Gras" en "Frangipane". Bij de diverse Sauternes bleek al ras dat er geen duidelijke overwinnaar was, maar als er dan toch gekozen moet worden, Sauternes het best wordt begeleid door een koud geserveerde artisanaal bereide Foie Gras. Roquefort is juist ja, te "fort" om de delicate smaak van Sauternes tot zijn recht te laten komen en frangipane ontbreekt alle troeven om de wijn te bekoren. Maar het allerlekkerst is wel een mooi vol glas met goudgele nectar "naakt" gedronken in goed gezelschap. Marijke
Zaterdag! Wat heb je eraan als je de dag alleen moet doorbrengen. De kids zijn er wel, maar toch. Mijn ventje die autofreak is , is naar Brussel. Ja het autosalon. Alhoewel we nog niet zo lang een andere wagen hebben kan hij het toch niet laten om er de ganse dag rond te dwalen. Ah, natuurlijk mag hij dat. Tis gewoon, in het weekend vind ik het net iets gezelliger als we met zijn allen samen zijn. Ben net terug van de basketwedsrijd van mijn zoon. Ze hebben gewonnen.Hobie speelt graag en toch behoorlijk goed zonder op te scheppen. Tis fijn dat ze sport doen. Een uitlaatklep is belangrijk. Zo, ik klaar nog wat kleine klusjes en zet me dan achter mijn schrijftafel. Dat is dan weer het voordeel van alleen zijn. Je kan schrijven zonder echt gestoord te worden. De kinderen lopen heen en weer naar vriendjes in de straat. Zij doen gewoon hun ding, en dat is prachtig. Tot later dan maar weer.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de Vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roots liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar. Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon. Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven. Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen. Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom. Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel. Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan. Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen. Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel. Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ? Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama. Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht. Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen. Helga doet die nacht geen oog dicht. Haar dochter slaapt rusteloos, haar ademhaling is onregelmatig. De tranen glijden als stille getuigen van haar verdriet over haar wangen. Waarom doet Esther dit? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Ze probeert alles op een rijtje te krijgen, maar hoe meer pogingen ze waagt, hoe tegendraadser haar gedachten zijn. Gedachten die vechten om aandacht, wervelen rond in haar hoofd. Haar dochter schrikt wakker. Troostend streelt Helga de prachtige, dikke, donkerblonde haren. Na enkele hevige schokken valt Esther weer in slaap. De nacht duurt eindeloos. De stilte omarmt haar en troost haar, zoals zij daarnet haar dochter troostte. Enkel de geluiden van krakend hout en een druppende kraan bereiken haar oren. Waarom? Na lang piekeren valt ze eindelijk in slaap. Als ze wakker wordt, ligt haar dochter niet meer in haar armen. Waar is ze heen? Esther! schreeuwt Helga. In paniek gaat ze op zoek. Ineens ziet ze de voordeur wagenwijd openstaan, ze rent naar buiten. Esther staat bij de poort, haar handen omklemmen het smeedijzeren hek.Met haar blik op oneindig, staat ze te staren, dikke tranen rollen over haar wangen. " Ze roepen om hulp, ik moet hen helpen" prevelt ze " die jonge mannen, al die gewonde soldaten, ze smeken me hen te helpen. Mama zie jij dat dan niet" vraagt ze verbaasd.Ze wijst met bevende vinger naar het Duitse oorlogskerkhof dat aan de horizon,als een stille aanklager van wreedheid opdoemt tussen de slierten mist. Helga neemt haar dochter zachtjes bij de schouders." Nu niet meisje, later misschien," fluistert ze. Ze gaan naar binnen, in de keuken warmt Helga een kop melk. Terwijl ze stilzwijgend drinken merkt Helga op hoe haar kind steeds meer op de grootmoeder van Ivo gaat lijken: diezelfde donkerblonde lokken, die indringende blauwe ogen en een weemoedige glimlach om de mond. Boven de open haard in de woonkamer, hangt het mooi ingelijste portret van haar als jonge vrouw. Op de achterzijde staat geschreven "Esther 1891 - 1916". Ivo wist alleen te vertellen dat zij op mysterieuze wijze verdwenen was tijdens de "grote oorlog". Helga had ooit gelezen over reïncarnatie en over zielen die geen rust konden vinden, maar of dat iets met de nachtmerries van Esther te maken kon hebben wist ze niet, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
Plots rent Esther weg van tafel.Wat doe je nu ?, schreeuwt Helga uit. Ze is totaal verbouwereerd, als aan de grond genageld. Dit had ze helemaal niet verwacht.Oh God, is dit wel echt, of leef ik een droomwereld ? , is de gedachte die door haar hoofd schiet. Voor ze het beseft loopt ze zelf de keuken uit, haar dochter achterna. Er hangt een wazige mist rond de boerderij, een mist die er enkele minuten geleden nog gans anders uitzag. Heel de omgeving lijkt veranderd, maar Helga heeft geen tijd, ze moet achter haar dochter aan.Gelukkig hoort ze Esther roepen, steeds luider. Ik kom eraan ik kom jullie helpen ik ben er bijna Esther is in het schemerlicht blijven staan.Als haar moeder naast haar komt, zegt ze stilletjes : Dit zijn Jules en Rémi. Het zijn Belgische soldaten, dat zie je aan hun uniform. Mama, ik ken ze van de vorige nachten. Ze hebben me al veel verteld. Het zijn goede jongens, ze zijn pas aangekomen aan het front. Zij leven tenminste nog. We moeten hen helpen Wat verder ziet Helga twee silhouetten staan. Verwonderd kijkt ze haar dochter aan, maar ze ziet enkel het bezorgde gezicht van Ivos grootmoeder. Het was nochtans de stem van haar dochter die zopas tot haar sprak. En dan merkt ze dat Esther heel andere kleren draagt. Het is een mooie, jongvolwassen vrouw geworden, helemaal gekleed als honderd jaar geleden. Pas nu ziet Helga dat ook haar kleren zo zijn. Ze voelt de klompen aan haar voeten. Helga wil iets zeggen, maar de stem van Esther gaat onverdroten verder:Mama, elke nacht wil ik bij hen zijn, al is het maar heel kort.Misschien kan ik hen redden. Er zijn al zoveel jongens dood. Een beetje verder liggen de gewonden in veldbedden te kreperen.Ik hou het niet meer uit. Dit mag niet met Jules en Rémigebeuren. Ze zijn nog zo jong, zo onschuldig. Je moet me helpen, ik kan dit alleen niet meer aan. Al dit leed, het gekerm van de gewonden,overal de dood.Mama, we moeten tenminste voordeze twee eten brengen en warme kleren, dan worden ze niet ziek, want er zijn bijna geen geneesmiddelen. Ik weet het mama, dit is zo raar. Dit is 1916, de Groote Oorlog. Echt, dit zijn echte mensen, voor de rest van de nacht. Nog voor enkele uren kunnen we bij hen zijn. Als het ochtend wordt, verdwijnen ze en zien we ze misschien nooit weer. Misschien zijn ze dood morgen. Elke avond is het bang afwachten. Wie overleeft de waanzin van de dag ? Het moet verschrikkelijk zijn. Alleen de duisternis kan hen redden, dan stopt het schieten en zwijgen de kanonnen. Ook Esther zwijgt nu. Even overheersen de stilte en de vrede van de nacht. En de twee blikken die verwonderd naar beide vrouwen kijken.
Helga tuurt van Esther naar de soldaten.Terwijl ze daar zo staan beseft ze dat, meegaan in deze waanvoorstelling misschien wel de enige uitweg is om Esther uit haar angstdroom te bevrijden. Ze neemt Esthers hand in de hare, maar Esther lijkt mijlenver weg met haar geest en gedachten. Ze is een jongedame van ongeveer vijfentwintig jaar nu, alhoewel ze in werkelijkheid pas twaalf is. Tijd om over alles na te denken is er niet, de klok tikt verder en ze moet iets doen. Ik haal voedsel en dekens, medicijnen vind ik ookwel. Esther je moet hier op me wachten tot ik terug ben ze werpt een laatste blik op het tafereel enzietde twee schimmen opnieuw verschijnen. Huiverig voor wat komen gaat rent ze naar huis.Haastig baant ze zich een weg doorheen de wazige mist die hoe dichter ze bij het huis komt steeds verder optrekt. Eens ze het huis binnenstapt verdwijnen de klompen onder haar voeten en draagt ze weer haar eigen vertrouwde nachtpon.
Ze weet precies wat haar te doen staat, de grote reiskoffer die al jarenlang ongebruikt onder detrap staat, vult ze met voedsel en enkele dekens die de soldaten die nacht wel warm zullen houden.In de medicijnenkast vindt ze wat pijnstillers, ontsmettingsmiddel en enkele zwachtels die wel van pas kunnen komen.
Een vreemd geluid doet Helga opschrikken. Verbaast kijkt ze om zich heen. Het geluid komt vanuit de woonkamer. Volgzaam gaat ze erop af. Lichten beginnen te knipperen, deuren zwaaien open. Het portret boven de openhaard begint aan een klaaglied. Help mij, help mij.
Helga kijkt naar het portret. Ze ziet Esther, haar Esther die buiten op haar staat te wachten. Nu weet ze zeker dat de geest van Ivos grootmoeder elke avond in haar kleine meisje glipt, ze wil hen iets duidelijk maken. Maar wat?
Tijd om hier te blijven heeft ze niet, ze rent de woonkamer uit, door de keuken, neemt de reiskoffer beet en slaat de deur achter haar dicht. Moeizaam volgt ze de weg terug, de wazige mist komt steeds dichterbij. Ook haar kledij is opnieuw van in die tijd. Esther staat haar trouw op te wachten. Gedwee volgen ze de schimmen die hen brengen op een plaats die veilig lijkt te zijn.
De schimmen veranderen in twee jonge mannen die totaal uitgeput en op zijn. Op van de oorlog die er heerst. Bang om wat hen nog te wachten staat. Esther kon Jules met moeite uitbrengen. Ik wil niet dat je hier komt.Waar is de baby ? Breng hem niet in gevaar liefste.
Hij is veilig liefje, stil nu maar sust Esther en slaat haar armen om hem heen. Helga beseft dat ze hier samen is met de grootouders van Ivo. Hun geesten dwalen hier rond om hen iets duidelijk te maken maar wat ..Heeft het te maken met de verdwijning van de toen vijfentwintigjarige Esther .en de baby waar Jules het over heeft, dat moetde vader van Ivo zijn.
"Kom, we moeten de koffer naar het kamp brengen voor het licht wordt", breekt Remi's hese stem de stilte. Verbaasd hoort Helga haar eigen stem antwoorden : "We hebben nog tijd, breng me naar de gewonden. Als verpleegkundige kan ik misschien helpen". De jongemannen versterken zich eerst met het door Helga meegebrachte voedsel. Dan neemt Esther Jules rechter- en Remi's linkerhand in haar handen. Gedrieën wandelen ze met Esther in hun midden verder de mist in. Een glimlach vergezelt hun lippen. Aarzelend stapt Helga mee in de voetsporen van de schimmige figuren voor haar. De stem van het portret in de woonkamer achtervolgt haar gedachten. Het hulpgeroep wordt sterker nu ze dichterbij komen. Eindelijk doemt er een provisorische tent op uit de mist. Hun voetstappen versnellen. Ze zijn er. De drie jonge mensen blijven afwachtendnaar Helga kijkend, staan. Helga ziet tientallen veldbedden met daarop de gewonden. Even sluit ze haar ogen bij het zien van al dat oorlogsverdriet. De nacht is stilletjes aan het verdwijnen, ze wil zich haasten. Voordat ze echter iets kan ondernemen overstemt een aanzwellend geroffel als rollende donder het gekerm van de gewonden. Een silhouet te paard galoppeert uit de mist op de drie jonge mensen af. Zijn rijzweep slingert zich om Esthers polsen en sleurt haar uit hun midden. De vreemde mist vervaagt. Het is dag. Een verbijsterde Helga bevindt zich op het oorlogskerkhof in haar nachtpon. Geen silhouetten meer met hun schimmige stemmenin de nacht. Ook de alleswetende doden op dit kerkhof zwijgen. Het enige wat ze nu kan doen is huiswaarts keren. Thuis is alles in rep en roer. Als Eve en Elise hun moeder zien, trekken ze haar mee naar de woonkamer. Ze wijzen naar het schilderij. Helga kan zich nog net staande houden bij het zien van het portret van haar Esther die de armen naar Helga lijkt uit te strekken. Het meisje zit samen met de ruiter op een paard. Het gezicht van de man is vaag te onderscheiden, maar de triomfantelijke grijns kent ze uit duizenden. IVO!
Terwijl ze totaal verbouwereerd als versteend voor het schilderij staat, voelt ze haar moederhart barsten.De vage stemmen van Eve en Elise dringen door de woestenij in haar hoofd heen.Mama !Mama !Wat gebeurt er ?Waarom staan Esther en papa op dat schilderij ?Helga schudt langzaam met haar zware hoofd en voelt haar benen week worden.Gelukkig schuift Eve net op tijd een stoel dichter.De meisjes knielen zwijgend naast hun moeder.Ze nemen elk een hand vast van de verdwaasde vrouw.Meisjes, hebben jullie de laatste tijd iets gemerkt aan Esther ?Zowel Eve als Elise fluisterden : Nee, mama.Wacht eens, merkte Eve opgewonden op.Een paar weken geleden hoorde ik iets.Het was een woensdagnacht, de dag voor mijn toets geschiedinis.Ik hoorde de trap zacht kraken.Toen ik ging kijken wie er naar beneden gegaan was, zag ik dat de deur van de gang op een kier stond maar er was niemand.Ik heb de deur dichtgetrokken en wou weer gaan slapen.Toen ik langs Esthers kamer kwam, was ook die deur niet dicht.Het viel me op dat ze de dag erna nogal afwezig was en ze zag er grauw uit.Als ik haar vroeg wat er was, wilde ze me er niks over zeggen.Ik heb er sedertdien niet zoveel aandacht meer aan besteed.
Sedert je Dieter leerde kennen besteed jij nergens nog aandacht aan , grinnikt Elise.
Terwijl de meisjes kibbelen, duiken duistere gedachten door Helgas hoofd : Wat moet ik nu doen ?Wie kan me helpen ?Waar is Esther en waar is haar baby ? Wat wil Ivo haar aandoen ?
Een uurtje later brengt Helga met pijnlijk vermoeide gewrichten en loodzware ledematen, haar dochters naar school.Ze verzint een excuus voor Esther : Ziek, de dokter komt later langs maar ze heeft het druk.Terwijl haar hart haast uit haar keel springt, rijdt ze zo snel ze durft met haar aftands autootje naar het soldatenkerkhof.De stilte is er oorverdovend.Peinzend slentert ze langs de ingebedde vierkante stenen.Zonder dat ze het merkt, nadert Helga de twee bekende treurenden.Wat voelt ze nu met die stenen mensen mee
Gekreun haalt haar uit haar overpeinzingen.Helga loopt op het geluid af.Esther, ben jij dat ?Helga let niet op de scherpe takjes van de haag waar ze verbazend snel over klautert.Ze voelt de pijn niet en ziet niet hoe het bloed uit de kleine wondjes op haar benen en handen, vlekken maakt op haar kleren.Achter de haag ziet ze
Rémi !Wat doe jij hier ?
De jongen lijkt haar niet meer te herkennen.Hij zit op de klamme bosgrond en leunt met zijn rug tegen een kale boom.Zijn hoofd en een stuk van zijn gezicht is omzwachteld. Dan pas ziet Helga het bundeltje dat hij op zijn schoot houdt.Ze gaat dichter.
daisy, mijn berichtje zopas verstuurd om 0:00, want dat was de death-line met als titel Aap. Maar gesaboteerd door dit rot-systeem : datum 18/01 ipv. 19/01 met uur 0:00, dus terug te vinden enkele berichtjes lager. Ik sta dus potverdorie weer voor aap. Wist niet dat de titel zou toepasselijk was
Ik ga nu in afzondering. Even het verhaal nog eens aandachtig tot me nemen. Dan warm ik mijn vingers op en laat ik ze los over de zwarte drukletters die de witte toetsen verduidelijken.
Ondertussen kan één van de aanwezigen van de nieuwe lessenreeks al iets schrijven over de eerste les en kan Marc één en ander verklaren over blinde data's of zo ? Voor ik begin wil ik eerst nog zeggen dat ik het jammer vind dat ik niet thuis was toen Violaine me een bezoekje wou brengen maar misschien is het wel beter want voorlopig is het hier een beetje heel erg rommelig daar ik aan het behangen ben. Tussendoor, als ik wel thuis ben en de kindjes niet of als ik de kleintjes kan bekoren met wat tv. Gelukkig ben ik al over de helft wat het behangen betreft. Als ik klaar ben, dokter ik uit welk kader waar komt te hangen. Ik overweeg eens een echt kunstwerk te hangen. Als iemand een voorstel heeft, laat het me weten of stuur een afbeelding door. Helaas heb ik nog niks gepubliceerd en is mijn budget dus nog beperkt, maar misschien kan ik wat besteden aan een beginnend kunstenaar ?
Hoog tijd nu om te lezen en schrijven. Benieuwd wat het zal worden... Ik doe mijn best om tegen 00u00 het resultaat 'wereldkundig' te maken.
Pas terug van mijn blind date. Ik dacht Ellen te ontmoeten, en ik bereidde me al voor op een fijne avond. Maar er zat al iemand aan haar tafeltje toen ik aankwam. Ze lachte en maakte veel plezier met.... een vrouw. Gelukkig zag ze me niet. Ik schrok me een aap. Dat had ik nooit gezien in Ellen. Sorry hoor, mijn fantasie is weer op hol geslagen....
0:00 . Hopelijk schrik ik me geen aap van het vervolg van Daisy. Laat maar komen hoor....
Lang naar uitgekeken en gisteren was het dan zover: de start van een nieuwe cursus. Naast een aantal bekende gezichten (Norva, Henri, Ellen en uiteraard Tine) ook nieuwe gezichten. De groep lijkt wel ok te zijn: weer een mix van jong naar minder jong en dit maal wat meer mannen in ons midden. Veel gelachen met het verzinnen van Zuid-Afrikaans voor informatiebalie en andere woorden en uiteraard weer een boeiende huistaak gekregen: een verhaal en personage verzinnen rond een contactadvertentie. Als ons vervolgverhaal af is kunnen we dat misschien eens als uitgangspunt nemen. Thuis gekomen met de adrenaline bruisend in mijn bloed. Ja, ik zie die acht weken wel zitten. Al mis ik wel de afwezige anciens: Violaine, Marc, Nico, Paulien,... Laat zeker nog van je horen ! Marijke
Vis Goldy Van Steenbergen is niet meer. Spookt het in ons huis? Sluipt de witte poes die sinds oudjaar vaak de tuin doorkruist 's nachts in ons huis op zoek naar eten? gelukkig was Kleine Man nog niet te gehecht aan Goldy. Vis is ook in de tuin begraven naast Grijsje, maar gewoon zonder kistje.
Lief is ook niet meer. Zij heeft het uitgemaakt, op MSM, dat is makkelijker dan praten. In de vakantie liep zoonlief nog met zijn ziel onder zijn arm, omdat hij haar zo miste. Hij verlangde naar 6 januari, want dan was ze net terug van vakantie en zou ze mee sterzingen. Zou, want ze hadden hun vliegtuig gemist en konden pas op 6 januari terugkeren. Dus verlangde hij naar school, om haar te zien. Alles was nog koek en ei tot afgelopen zondag en hij nog even wilde chatten met haar. Ontroostbaar verdriet.
Ik zal er niet bij zijn voor de volgende lessenreeks. Het spijt me, want ik vond het de vorige keer niet alleen erg boeiend, maar meestal ook heel amusant. Ik heb er toen echt van genoten.
Meest van alnatuurlijk van jullie aanwezigheid. Waarom zou ik anders regelmatig op dit blog rondhangen?Toch gewoon om nog eens samen te zijn, van gedachten te wisselen over één en ander, een aangenaam klapke te doen.
Zelfs vanavond heb ik nog getwijfeld, en heb ik mezelf proberen wijs te maken dat ik misschien nog wel tijd en energie zou vinden om de lessenreeks in te passen. Morgen gewoon een telefoontje naar De Schakel en klaar is kees Maar trop is teveel en teveel is trop. Heb ik gemerkt vorig najaar. Met als gevolg dat oa. mijn Excel-les ferm de mist is ingegaan. Het enige leuke in die cursuswas dat je tijdens de les rustig een bijdrage op ons blog kon schrijven. Mijn cursus Spaans (ik zit in 2e jaar) moet ik dringend terug op de rails krijgen, want ook niet veel aan dood gedaan de voorbije maanden. Eind januari heb ik trouwens examen ; een zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd hangt. Nee, ik wil mijn 2e jaar sowieso afmaken, en dan zie ik wel.
Ook zonder schrijfcursus schrijfik er lustig op los. Ik heb zo een aantal kanalen en daar kan ik duchtig mijn gang gaan. Eéntjeervan is ons aller blog . Hier draag ik met alle plezier mijn steentje bij, ook al zijn dat soms/meestal nachtelijke activiteiten, waar ik de volgende dag de gevolgen moet van dragen. En ik geef toe dat ik dikwijls meermaals per dag ga kijken of er niet iets is bijgekomen. Nieuwsgierigheid hé, maar dat wisten jullie al.
Schrijven is voor mij betrokkenheid.Bij de wereld waarin je leeft, bij de mensen waarmee je leeft. Een vertellen over wat je bezighoudt. Over je dromen en je frustraties. Over je blijheid en je verdriet. Het is communiceren met je omgeving,een uitwisseling van ervaringen, een geven en nemen. Heel relationeel dus, een soort diepgaand gesprek, met eventueel zelfs eentherapeutisch tintje. Schrijven heeft me al veel geholpen. Je kan echt de dingen van je af schrijven. Misschien komt dat minder aan bod in de cursus Verhalen schrijven. Alhoewel, verhalen situeren zich ook in een realiteit, en een hele problematiek kan aan bod komen,met zeer rake karakterschetsen,
Neen, er moeten nu éénmaal prioriteiten gesteld worden, en voor het ogenblik zijn er een aantal belangrijke zaken waar ik de nodige tijd en energie wens in te investeren. Maar mijn liefde voor het schrijven blijft,mijn schrijfhonger geraakt waarschijnlijk nooit gestild. Het spijt me, maar jullie zijn nog niet van mij af Groetjes, Marc
Modder, gegil, mitralleurgeratel, gekerm, galloperende paarden doorkruisen dag en nacht mijn rusteloze ziel. Ik woon dan ook niet ver van de slagvelden en er doen hier hopen anekdotes de ronde over die tijd. Het moeilijkste wordt kiezen. Ik probeer tegen vrijdag 00u00 het vervolg online te zetten. Als jullie nu ook niet kunnen slapen van spanning, zien we er binnenkort allemaal even 'lief' uit. Zo kunnen we elkaar dan herkennen als we elkaar kruisen op straat !
Ik sta voor een echte uitdaging! Mijn volgend kort verhaal moet humor zijn. Aw! Wat gaat dat worden, maar ik ga ervoor, al enkele kleine ideetjes dwalen door mijn hoofd. Aan de slag tot later Violaine
Nadat zijn verdriet om het heengaan van Grijsje de hamster gesleten was, wilde Kleine Man toch weer een diertje voor hemzelf.
Graag een nieuwe hamster voor Sint. Sint liet een beetje op zich wachten, maar op oudejaarsmiddag was er toch een verrassing voor K.M . een viskom! Daar moest natuurlijk wat in en diezelfde middag nog is hij de trotse bezitter geworden van vier visjes.
Vier verschillende soorten goudvissen. Ze zijn gedoopt en hebben een voor- (zie tekening) en achternaam (Van Steenbergen) gekregen.
Gelukkig hebben wij geen hongerige kat. De viskom staat op zijn slaapkamer met ons vriendelijk verzoek ze elke dag eten te geven,wat hij trouw doet. K.M. houd een dagboek bij over hun avonturen en ook de karakters van de visjes staan erin beschreven.
Een van mijn goed voornemens was, veel schrijven en vroeg opstaan. Dat eerste is goed gelukt tot hier toe, dat laatste laat ons daarover maar zwijgen... Zopas weer een opdracht afgewerkt en nu duik ik mijn bed in. tot later
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar. Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon. Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven. Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen. Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom. Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel. Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan. Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen. Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel. Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ? Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama. Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht. Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen. Helga doet die nacht geen oog dicht. Haar dochter slaapt rusteloos, haar ademhaling is onregelmatig. De tranen glijden als stille getuigen van haar verdriet over haar wangen. Waarom doet Esther dit? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Ze probeert alles op een rijtje te krijgen, maar hoe meer pogingen ze waagt, hoe tegendraadser haar gedachten zijn. Gedachten die vechten om aandacht, rondwervelen in haar hoofd. Haar dochter schrikt wakker. Troostend streelt Helga de prachtige, dikke, donkerblonde haren. Na enkele hevige schokken valt Esther weer in slaap. De nacht duurt eindeloos. De stilte omarmt haar en troost haar, zoals zij daarnet haar dochter troostte. Enkel de geluiden van krakend hout en een druppende kraan bereiken haar oren. Waarom? Na lang piekeren valt ze eindelijk in slaap. Als ze wakker wordt, ligt haar dochter niet meer in haar armen. Waar is ze heen? Esther! schreeuwt Helga. In paniek gaat ze op zoek. Ineens ziet ze de voordeur wagewijd openstaan , ze rent naar buiten. Esther staat bij de poort, haar handen omklemmen het smeedijzeren hek.Met haar blik op oneindig, staat ze te staren, dikke tranen rollen over haar wangen. " Ze roepen om hulp, ik moet hen helpen" prevelt ze " die jonge mannen, al die gewonde soldaten, ze smeken me hen te helpen. mama zie jij dat dan niet" vraagt ze verbaast .Ze wijst met bevende vinger naar het Duitse oorlogskerkhof dat aan de horizon,als een stille aanklager van wreedheid opdoemd tussen de mist slierten. Helga neemt haar dochter zachtjes bij de schouders." Nu niet meisje, later misschien" fluistert ze. Ze gaan naar binnen, in de keuken warmt Helga een kop melk. terwijl ze stilzwijgend drinken merkt Helga op hoe haar kind steeds meer op de grootmoeder van Ivo gaat lijken: diezelfde donkerblonde lokken, die indringende blauwe ogen en een weemoedige glimlach om de mond. Boven de open haard in de woonkamer, hangt het mooi ingelijste portret van haar als jonge vrouw. Op de achterzijde staat geschreven "Esther 1891 - 1916". Ivo wist alleen te vertellen dat zij op mysterieuze wijze verdwenen was tijdens de "grote oorlog". Helga had ooit gelezen over rëïncarnatie en over zielen die geen rust konden vinden, maar of dat iets met de nachtmerries van Esther te maken kon hebben wist ze niet, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
Plots rent Esther weg van tafel.Wat doe je nu ?, schreeuwt Helga uit. Ze is totaal verbouwereerd, als aan de grond genageld. Dit had ze helemaal niet verwacht.Oh God, is dit wel echt, of leef ik een droomwereld ? , is de gedachte die door haar hoofd schiet. Voor ze het beseft loopt ze zelf de keuken uit, haar dochter achterna. Er hangt een wazige mist rond de boerderij, een mist die er enkele minuten geleden nog gans anders uitzag. Heel de omgeving lijkt veranderd, maar Helga heeft geen tijd, ze moet achter haar dochter aan.Gelukkig hoort ze Esther roepen, steeds luider. Ik kom eraan ik kom jullie helpen ik ben er bijna Esther is in het schemerlicht blijven staan.Als haar moeder naast haar komt, zegt ze stilletjes : Dit zijn Jules en Rémi. Het zijn Belgische soldaten, dat zie je aan hun uniform. Mama, ik ken ze van de vorige nachten. Ze hebben me al veel verteld. Het zijn goede jongens, ze zijn pas aangekomen aan het front. Zij leven tenminste nog. We moeten hen helpen Wat verder ziet Helga twee silhouetten staan. Verwonderd kijkt ze haar dochter aan, maar ze ziet enkel het bezorgde gezicht van Ivos grootmoeder. Het was nochtans de stem van haar dochter die zopas tot haar sprak. En dan merkt ze dat Esther heel andere kleren draagt. Het is een mooie, jongvolwassen vrouw geworden, helemaal gekleed als honderd jaar geleden. Pas nu ziet Helga dat ook haar kleren zo zijn. Ze voelt de klompen aan haar voeten. Helga wil iets zeggen, maar de stem van Esther gaat onverdroten verder:Mama, elke nacht wil ik bij hen zijn, al is het maar heel kort.Misschien kan ik hen redden. Er zijn al zoveel jongens dood. Een beetje verder liggen de gewonden in veldbedden te kreperen.Ik hou het niet meer uit. Dit mag niet met Jules en Rémigebeuren. Ze zijn nog zo jong, zo onschuldig. Je moet me helpen, ik kan dit alleen niet meer aan. Al dit leed, het gekerm van de gewonden,overal de dood.Mama, we moeten tenminste voordeze twee eten brengen en warme kleren, dan worden ze niet ziek, want er zijn bijna geen geneesmiddelen. Ik weet het mama, dit is zo raar. Dit is 1916, de Groote Oorlog. Echt, dit zijn echte mensen, voor de rest van de nacht. Nog voor enkele uren kunnen we bij hen zijn. Als het ochtend wordt, verdwijnen ze en zien we ze misschien nooit weer. Misschien zijn ze dood morgen. Elke avond is het bang afwachten. Wie overleeft de waanzin van de dag ? Het moet verschrikkelijk zijn. Alleen de duisternis kan hen redden, dan stopt het schieten en zwijgen de kanonnen. Ook Esther zwijgt nu. Even overheersen de stilte en de vrede van de nacht. En de twee blikken die verwonderd naar beide vrouwen kijken.
Helga tuurt van Esther naar de soldaten, terwijl ze daar zo staan beseft ze dat, meegaan in deze waanvoorstelling misschien wel de enige uitweg is om Esther uit haar angstdroom te bevrijden. Ze neemt Esthers hand in de hare, maar Esther lijkt mijlenver weg met haar geest en gedachten. Ze is een jongedame van ongeveer vijfentwintig jaar nu, alhoewel ze in werkelijkheid pas twaalf is. Tijd om over alles na te denken is er niet, de klok tikt verder en ze moet iets doen.
Ik haal voedsel en dekens, medicijnen vind ik ook wel. Esher je moet hier op me wachten tot ik terug ben ze werpt een laatste blik op het tafereel en ziet de twee schimmen opnieuw verschijnen. Huiverig voor wat komen gaat rent ze naar huis.Haastig baant ze zich een weg doorheen de wazige mist die hoe dichter ze bij het huis komt steeds verder optrekt. Eens ze het huis binnenstapt verdwijnen de klompen onder haar voeten en draagt ze weer haar eigen vertrouwde nachtpon.
Ze weet precies wat haar te doen staat, de grote reiskoffer die jarenlang ongebruikt onder de trap staat, vult ze met voedsel en enkele dekens die de soldaten die nacht wel warm zullen houden.In de medicijnenkast vindt ze wat pijnstillers, ontsmettingsmiddel en enkele zwachtels die wel van pas kunnen komen.
Een vreemd geluid doet Helga opschrikken. Verbaast kijkt ze om zich heen. Het geluid komt vanuit de woonkamer. Bijna volgzaam gaat ze erop af. Lichten beginnen te knipperen, deuren zwaaien open. Het portret boven de openhaard begint aan een klaaglied. Help mij, help mij.
Helga kijkt naar het portret. Ze ziet Esther, haar Esther die buiten op haar staat te wachten. Nu weet ze zeker dat de geest van Ivos grootmoeder elke avond in haar kleine meisje glipt, ze wil hen iets duidelijk maken. Maar wat?
Tijd om hier te blijven heeft ze niet, ze rent de woonkamer uit, door de keuken, neemt de reiskoffer beet en slaat de deur achter haar dicht. Moeizaam volgt ze de weg terug, de wazige mist komt steeds dichterbij. Ook haar kledij is opnieuw van in die tijd. Esther staat haar trouw op te wachten. Gedwee volgen ze de schimmen die hen brengen op een plaats die veilig lijkt te zijn.
De schimmen veranderen in twee jonge mannen die totaal uitgeput en op zijn. Op van de oorlog die er heerst. Bang om wat hen nog te wachten staat. Esther kon Jules met moeite uitbrengen. Ik wil niet dat je hier komt, waar is de baby. Breng hem niet in gevaar liefste.
Hij is veilig liefje, stil nu maar suste Esther en slaat haar armen om hem heen. Helga beseft dat ze hier samen is met de grootouders van Ivo. Hun geesten dwalen hier rond om hen iets duidelijk te maken maar wat ..heeft het te maken met de verdwijning van de toen vijfentwintigjarige Esther .en de baby waar Jules het over heeft, dat moet de vader van Ivo zijn.
"Kom, we moeten de koffer naar het kamp brengen voor het licht wordt", breekt Remi's hese stem de stilte. Verbaasd hoort Helga haar eigen stem antwoorden " we hebben nog tijd, breng me naar de gewonden. Als verpleegkundige kan ik misschien helpen". De jongemannen versterken zich eerst met het door Helga meegebrachte voedsel. Dan neemt Esther Jules rechter- en Remi's linkerhand in haar handen. Gedrieën wandelen ze met Esther in hun midden verder de mist in. Een glimlach vergezelt hun lippen. Aarzelend stapt Helga mee in de voetsporen van de schimmige figuren voor haar. De stem van het portret in de woonkamer achtervolgt haar gedachten. Het hulpgeroep wordt sterker nu ze dichterbij komen. Eindelijk doemt er een provisorische tent op uit de mist. Hun voetstappen versnellen. Ze zijn er. De drie jonge mensen blijven afwachtend naar Helga kijkend, staan. Helga ziet tientallen veldbedden met daarop de gewonden. Even sluit ze haar ogen bij het zien van al dat oorlogsverdriet. De nacht is stilletjes aan het verdwijnen, ze wil zich haasten. Voordat ze echter iets kan ondernemen overstemt een aanzwellend geroffel als rollende donder het gekerm van de gewonden. Een silhouet te paard galoppeerd uit de mist op de drie jonge mensen af. Zijn rijzweep slingert zich om Esthers polsen en sleurt haar uit hun midden. De vreemde mist vervaagt. Het is dag. Een verbijsterde Helga bevindt zich op het oorlogskerkhof in haar nachtpon. Geen silhouetten meer met hun schimmmige stemmen in de nacht. Ook de alleswetende doden op dit kerkhof zwijgen. Het enige wat ze nu kan doen is huiswaarts keren. Thuis is alles in rep en roer. Als Eve en Elise hun moeder zien, trekken ze haar mee naar de woonkamer. Ze wijzen naar het schilderij. Helga kan zich nog net staande houden bij het zien van het portret van haar Esther die de armen naar Helga lijkt uit te strekken. Het meisje zit samen met de ruiter op een paard. Het gezicht van de man is vaag te onderscheiden, maar de triomfantelijke grijns kent ze uit duizenden. IVO!
Ben gestart met mijn goede voornemen veel te lezen. Het boek trioloog heb ik ook uit, net iets na de inleverdatum van de bib. Een aanrader! Nu lees ik in het volgende boek van mijn wensstapel. Het is de debuut roman van Jenny Downham. titel Voor ik doodga. inhoud als je 16 bent en weet dat je nooit 17 zult worden, en er nog 10 dingen zijn die je wilt doen... Ik ben er al in begonnen en verkocht. In bed kan ik niet lezen, want zodra mijn hoofd mijn kussen voelt, neemt Morpheus me in zijn sterke armen tot de dag me wekt. In bad heb ik altijd problemen met 'hoe houd ik mijn boek droog '. En in de auto naast mijn chauffeur heb ik evenals Daisy heftige problemen met mijn maag. Tussen de huishoudelijke beslommeringen door gaat, maar mijn boek kan dan weleens gehavend uit de strijd komen. Mijn rustigste plaats om te lezen is ..op het toilet. Ik doe de deur op slot, niemand die binnenkomt en elke dag wordt ik vergezeld van een ander geurtje.
