Vandaag de eerste dag dat alle drie de zonen naar school waren. Met het mooie weer erbij kreeg ik toch een beetje een vakantiegevoel. Ik heb ze graag rond mij, maar zo'n dagje helemaal alleen voor mij geeft vitamientjes. Nu kan ik weer fris en gezellig het weekend met ze in.
Ik stond er weer blakend van gezondheid in een ziekenhuis lintjes op te spelden bij de bezoekers, maar ook bij kankerpatienten zelf die zich op deze dag eens extra mochten laten verwennen. Het waren vooral zij die nood hadden aan een babbel met ons, degenen die aan het wachten op de uitslag kwamen voor en na het doktersbezoek langs. Trieste maar toch ook mooie verhalen.
We kregen hulp van een BV-er en spelden samen zo'n duizend lintjes op.
Met oma naar het dagziekenhuis geweest. Wat vervelende onderzoeken laten ondergaan. Ik bleef bij haar want het zou al vlug een halve dag duren. Hebben jullie ook al eens die verweesde verlatenheid ervaren van oude mensen in moderne ziekenhuizen? Ze weten dat ze er niet thuishoren en toch worden ze er door bacteriën en tekorten naartoe getrokken. Ze belanden in rolstoelen waar ze nog nooit in hebben gezeten. Ik krijg zo'n rolstoel in mijn handen geduwd waarmee ik haar nog nooit heb rondgereden. En maar doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.Want je wil haar niet méér ontmoedigen. Ze staart uren voor zich uit in de gele zetel. Kijkt me soms glimlachend aan wanneer ze ziet dat ik haar opneem. Ze doorstaat stoïcijns elke prik en wreef. Eet smakelijk van elke maaltijd maar krijgt het boterpotje niet open. Kan haar koffie niet schenken. Zou even naar het toilet moeten. Heeft moeite met rechtstaan na zo lang zitten. Ik ben blij dat ik bleef. Smeerde boter op haar boterham. Schonk haar koffie in. En hielp haar naar het toilet. Alles om mezelf het ongemakkelijke gevoel te doen vergeten. Ze hoort daar niet. Maar haar lichaam zegt van wel. Ondertussen loopt een andere man rond op de gang. Pyamabroek bijna op de knieën. Of iemand weet waar de Gistelsesteenweg is ? Iedereen steekt zich weg of doet de deur toe. Ik kijk naar haar en zeg tegen hem dat de steenweg weg is. Hij kijkt me peinzend aan, knikt en schuift naar zijn kamer. Ze mocht gelukkig weer mee. Voor nu. Zolang het mechanische monster geen beestjes in haar vindt mag ze mee. We dumpen de rolstoel en schuifelen naar de auto.
Toen ik op de scène 'I want to break free" hoorde. Ogen kortstondig dichtknijpen bij fel wit licht en stroboscopische effecten. Ogen uitkijken bij de psychedelische haartooi van de "Bohemians". Ogen niet geloven als mijn man meezwaait tijdens "We are the champions". Samen met een publiek dat uit zijn dak gaat meezingen met "We will rock you" Oorverdovend applaus. Rechtstaan voor een staande ovatie. Weer gaan zitten voor een sublieme "Bohemian Rapsody". Opnieuw rechtstaan voor een staande ovatie. Met het hoofd vol liedjes en beelden naar huis rijden, terwijl de pasgekochte CD "Greatest hits van Queen" draait. Eén conclusie: haast je voor eind september naar de stadsschouwburg van Antwerpen voor een onvergetelijke ervaring. Marijke
In het begin van de vakantie schreef ik dochterlief en mezelf in voor een proefles yoga. Met goede moed trokken we er naar toe. Het was wel de enige zaterdag van augustus dat de zon volop scheen, dus het leslokaal was voorverwarmd. Bovendien was het lokaal ook goed gevuld met mensen die zo'n proefles zagen zitten. Resultaat: nauwelijks nog plaats om ons matje neer te leggen. Het was al snel duidelijk dat veel oefeningen wat te hoog gegrepen waren. Ja, de leerkracht kon het wel maar ik in het geheel niet. De dochter is soepeler dankzij vele balletlessen, dus bij haar ging het stukken beter. Evenwel denk ik dat ik en dochterlief het maar bij het tweede deel van de titel houden. Marijke
De dag van het onderzoek was het eindelijk mijn beurt. Niet dat ik er naar uitkeek om de verdoving te ondergaan ik was gewoon blij dat ik na een lange dag mocht stoppen met vieze drankjes drinken. De anethesist vroeg me naar links te draaien waarop de verpleegster reageerde met een; draai maar naar mij toe. Ik blij met haar aanwijzing vanwege mijn gebrekkige coordinatie. De anethesist echter wreef haar nadrukkelijk onder de neus dat hij al gezegd wat ik moest doen en dat haar opmerking dus zinloos was. Bij het zien van haar gezichtsuitdrukking reageerde ik meteen dat ik blij was met haar aanwijzing , waarop de ook aanwezige arts suste door te zeggen dat patienten in zo'n situatie meer gespannen zijn en niet altijd dat wat er wordt gezegd begrijpen. De man wenste me daarop vriendelijk 'slaap wel', gelukkig verstond hij zijn vak goed, was hij niet wraakzuchtig en kan ik dit opschrijven.
Gisteren gingen we met ons drieën kijken naar "My fair lady" aan het donkmeer. En het was fantastisch. De hoofdrolspeelster heeft een prachtige stem en werd omringd door heel goede medehoofdrollen. Mijn man vond de rol van papa Doolitle prachtig. Hij zingt in een nederlandse versie"With a little bit of luck" en 'Take me to the church on time". Zelf vond ik dat de aanbidder van Eliza een mooie stem had. Onze dochter was gecharmeerd van de Ascot races. Het vuurwerk was mooi meegenomen. En uiteraard viel er een acteur in het donkmeer. We beleefden dus een prachtige avond. En omdat we goed ingeduffeld waren, leden we zelfs niet al te veel kou. Marijke
Terug thuis van drie dagen op stap. Met de dochter in Londen. Een moeder en dochter moment waarnaar ik lang had uitgekeken. We bezochten véél winkels, Madame Tussauds, het British Museum en bekeken langs de buitenkant Buckingham Palace, Big Ben en omgeving. We aten sushi en fish en chips in een pub. De dochter heeft een taxi mogen aanhouden en we maakten gebruik van the underground en dubbeldekbussen. In het "Savoy theatre" bekeken we "Legally blonde" de musical. Onderliggende boodschap: beoordeel niemand op het uiterlijk. Ik genoot van de liedjes en de dansen. Sommige stemmen vond ik heel mooi. Bij het lied "Is he gay or European" lag de zaal plat van het lachen. Nu het was grappig gebracht en de tekst nam ik er dan maar bij. Je moet tenslotte jezelf kunnen relativeren. De mensen waren allemaal vriendelijk en behulpzaam en we merkten niets van rellen. Kortom: voor herhaling vatbaar...als mijn spaarpot wat bekomen is. Marijke
Ook voor oudste en zijn ma was het de laatste keer. De laatste keer genieten van Harry Potter. Oudste kwam zijn belofte na; alle films samen met zijn ma bekijken. Met vrienden mee gaan sloeg hij af en het was als steeds gezellig met ons twee. Stiekem een traantje wegpinken, smullen van snoep en eindeloos genieten.
In 'onze' jeugdherberg in Tsechie verbleef er ook een Brit die alleen rondreisde door Europa. Manlief zei langs zijn neus weg; dat als hij een keer Belgie zou aandoen hij ons zeker zou moeten bezoeken. Sommige dingen worden rap gezegd. Vorige week vrijdag kregen we een mail van de Brit, dat hij in Parijs was en op zijn terugreis naar Engeland, Belgie wilde doorkruisen en of het dus gelegen kwam dat hij ons kwam bezoeken. Hij bleef het hele weekend, oudste was op kamp zodat zijn kamer tijdelijk logeerkamer werd. We gidsden hem door Gent, Brugge en Oudenaarde. Ons weekend was goed gevuld, gelukkig was het heel gezellig. Maar toch, het gemak waarmee hij zich installeerde in ons huis het normaal vond dat zijn was werd gewassen en gestreken het opgediende eten werd veroberd, bezorgde me enigzins ongeruste dromen over het niet meer weggaan van een logé. Zondagavond vistte ik naar zijn plannen voor de maandag hij wist ze nog niet, maar wij moesten wel gaan werken enz. Manlief werkte de maandag uit voorzorg van thuis uit en zette de logé 's avonds af bij zijn lift naar Engeland.
Dochterlief vertrok vorige week met de mutualiteit naar Zwitserland. 10 hele dagen. We zijn nu halfweg en het begint mij zwaar te vallen. Ik kijk uit naar een briefje maar dat is er nog niet gekomen. In elk geval kan ik beginnen aftellen tot ze terugkomt. Marijke
Laatst ging ik met een groep ergens op het terras van een restaurant wat drinken. We vroegen aan de ober of we de tafels tegen elkaar mochten zetten. De reactie van de man tart elke beschrijving. We probeerden heel even netjes te antwoorden op zijn reactie zonder resultaat en vertrokken naar het buurrestaurant. Onze leidster babbelde nog even met hem over zijn manier van reageren, waarop zijn antwoord was dat hij niet grof was maar hij kwam niet uit de streek en dat het dan waarschijnlijk zo overkwam.
Mensen die belangeloos vriendelijk en behulpzaam zijn. Gisteren ontmoette ik zo iemand. Omdat mijn GPS hopeloos tilt sloeg in alle eenrichtingsstraten van Aalst parkeerde ik mij (legaal) en vroeg een voorbijkomende dame om aanwijzingen. Mijn GPS gaf aan dat het zo'n 300 m verder was, dus vroeg ik of ik niet beter tevoet kon gaan. "Jawel" antwoordde de dame "en u mag met mij meewandelen want ik ga toch die richting uit". En zo ben ik gezellig kletsend aan mijn bestemming geraakt. Leuk begin van de dag. Evenwel had ik al kletsend minder goed opgelet waar ik geparkeerd stond zodat ik bij terugkeer eventjes heb moeten zoeken naar mijn wagen. Maar ook dat probleem geraakte opgelost en zonder verdere problemen raakte ik thuis. Marijke
Vorige week was het weer zover. Mijn jaarlijkse fietstocht met nog 11 fietsende dames. De eerste dag fietsten we ruim 100 km. Het weer was matig, welliswaar droog maar bewolkt, dat drukte gelukkig de pret niet. Dit jaar verbleven we in een B&B in Wenduine. Dezelfde avond fietsten we naar het strand waar iemand een gezellig restaurant wist waar ze 'meezing'- avonden hielden. De hele avond zongen we mee en dansten we ons warm. Als een blok vielen we in slaap. De volgende dag fietsten we weer naar het strand parkeerden de fietsten daar en maakten een strandwandeling, bezochten terrasjes en winkels, aperitiefden op het gezellig terras van onze B&B en trokken weer naar het strand voor een overheerlijke maaltijd. We konden er daarna nog niet genoeg van krijgen en in de living van ons B&B werden allerlei moppen naar boven gehaald. Na een korte nacht vertrokken we we weer naar huis over een kortere, prachtige route van zo'n 80 km. 's avonds werden we weer uitgenodigd bij één van ons thuis voor een voortreffelijke maaltijd verzorgd door de mannen. De zondag waren mijn spieren pijnlijk aan het uitbollen. Moe maar voldaan maakte ik er voor mezelf nog een luie verwendag van.
Neef van manlief wilde met zijn gezin, op doortocht van Nederland naar Frankrijk even bij ons pauzeren voor een koffiebreak. Na de gezellige koffiebreak volgde een avondmaal en na het avondmaal besloten ze hun eerste Bread en Breakfast bij ons te door te brengen. Tot in de kleine uurtjes praatten we jaren bij en speelden we gezelschapsspelletjes.
Eerst wilden we niet vertrekken omdat we thuis nog zoveel te doen hebben. Oudste had zich echter ingeschreven voor een wedstrijd in Tsechie en zo kwam het dat we toch de vakantiemicroben kregen en een stuk met hem meegingen. Een nieuwe ontdekking was het voor ons; Krumlov, Praag ronduit schitterend. En niet onbelangrijk ook het weer was schitterend. Op de terugweg daalden we van het ene naar het andere land meer dan 10 graden met bovenop felle regenbuien., maar dat spoelde ons tevreden gevoel gelukkig niet weg.
Zelfs de filmen en de boeken over de tovenaarsleerling uit Zweinstein en zijn vrienden. Dochterlief, een vriendinnetje, mijn man en ikzelf gingen kijken in 3D. Ik vond de film zeer zeker de moeite waard. Mijn man was tevreden omdat hij voor het eerst een film in 3D zag. De inhoud interesseerde hem net iets minder. Nu is het verhaal echt afgelopen. Helaas, want ik zou een vervolgverhaal zeker waarderen. Marijke
Naar aanleiding van 11 juli organiseerde Deinze in de Brielpoort een concert van Johan Verminnen. Eerlijk is eerlijk: we gingen in eerste instantie omdat het gratis was. Maar het viel echt mee. Zelfs mijn dochter van 12 kon de liedjes van de zanger appreciëren. Van een oude hit als "Mooie dagen" kon ze de woorden meezingen. Tal van zijn grootste hits passeerden de revue. "Brussel" maakte het meest indruk op mijn man, "De rue du boucher" op de dochter en "Ik herinner mij dat goed" op mij. Toch een minpunt. In de brielpoort was de cafetaria open en heel wat "tooghangers" bleven praten tijdens het concert. Enorm storend voor de zanger en het publiek dat wel wou genieten. Na afloop moesten we nog per fiets naar huis terug. Zo'n 3 km en maar 1 op 3 had een licht. We zijn veilig thuis geraakt en later dan gepland gaan slapen. En misschien koop ik binnenkort wel een CD van Verminnen. Marijke
Na een geslaagde avond legde ik me tevreden op de sofa om'even' te rusten. Blijkbaar was ik meteen en vast naar dromenland vertrokken, want toen ik wakker schrok was middernacht al gepasseerd en manlief die op de andere sofa lag 'te rusten' was al weg. Hij had alles aan laten staan en ik deed mijn rondje tv en lichten uit. Nadat ik de buitendeur op slot had gedaan hoorde ik opeens een luid gebonk. Nog maar half wakker ging ik op zoek naar de herkomst het geluid. Ver hoefde ik niet te gaan mijn echtgenoot, in pyama stond buitengesloten op de deur te bonken en te roepen dat ik hem toch maar binnen moest laten. Eerder naar bed dan ik? Stel je dat eens voor, hij wilde alleen maar de luiken vast zetten vanwege de wind.
Mijn man kocht enkele maanden geleden een electrische fiets. Leuk voor hem. Alleen bleef hij sedertdien maar aandringen dat ik mee zou fietsen met hem. Ik dan electrisch, hij op de koersfiets. Nu ben ik niet zo'n fietsfanaat, dus ik hield de boot al maanden af. Nee, het paste niet of nee, het regent of nee, de dochter kan niet mee. Gisteren zat de dochter evenwel in het buitenland en mijn man organiseerde een tochtje voor verschillende mensen. Ik kon echt niet meer ontsnappen. We vertrokken voor een tocht van 30 km en dat viel al met al nog wel mee tot zo ongeveer halfweg. Toen begon het te gieten. Iedereen raakte doorweekt. Mijn schoenen zijn nog steeds nat. Als verzopen katten arriveerden we in het restaurant. Vandaag heb ik nog steeds zadelpijn, maar gelukkig geen pijn in de benen. En nu kan mijn man nooit meer zagen .. althans niet over samenfietsen. Marijke
