Laatst ging ik met een groep ergens op het terras van een restaurant wat drinken. We vroegen aan de ober of we de tafels tegen elkaar mochten zetten. De reactie van de man tart elke beschrijving. We probeerden heel even netjes te antwoorden op zijn reactie zonder resultaat en vertrokken naar het buurrestaurant. Onze leidster babbelde nog even met hem over zijn manier van reageren, waarop zijn antwoord was dat hij niet grof was maar hij kwam niet uit de streek en dat het dan waarschijnlijk zo overkwam.
Mensen die belangeloos vriendelijk en behulpzaam zijn. Gisteren ontmoette ik zo iemand. Omdat mijn GPS hopeloos tilt sloeg in alle eenrichtingsstraten van Aalst parkeerde ik mij (legaal) en vroeg een voorbijkomende dame om aanwijzingen. Mijn GPS gaf aan dat het zo'n 300 m verder was, dus vroeg ik of ik niet beter tevoet kon gaan. "Jawel" antwoordde de dame "en u mag met mij meewandelen want ik ga toch die richting uit". En zo ben ik gezellig kletsend aan mijn bestemming geraakt. Leuk begin van de dag. Evenwel had ik al kletsend minder goed opgelet waar ik geparkeerd stond zodat ik bij terugkeer eventjes heb moeten zoeken naar mijn wagen. Maar ook dat probleem geraakte opgelost en zonder verdere problemen raakte ik thuis. Marijke
Vorige week was het weer zover. Mijn jaarlijkse fietstocht met nog 11 fietsende dames. De eerste dag fietsten we ruim 100 km. Het weer was matig, welliswaar droog maar bewolkt, dat drukte gelukkig de pret niet. Dit jaar verbleven we in een B&B in Wenduine. Dezelfde avond fietsten we naar het strand waar iemand een gezellig restaurant wist waar ze 'meezing'- avonden hielden. De hele avond zongen we mee en dansten we ons warm. Als een blok vielen we in slaap. De volgende dag fietsten we weer naar het strand parkeerden de fietsten daar en maakten een strandwandeling, bezochten terrasjes en winkels, aperitiefden op het gezellig terras van onze B&B en trokken weer naar het strand voor een overheerlijke maaltijd. We konden er daarna nog niet genoeg van krijgen en in de living van ons B&B werden allerlei moppen naar boven gehaald. Na een korte nacht vertrokken we we weer naar huis over een kortere, prachtige route van zo'n 80 km. 's avonds werden we weer uitgenodigd bij één van ons thuis voor een voortreffelijke maaltijd verzorgd door de mannen. De zondag waren mijn spieren pijnlijk aan het uitbollen. Moe maar voldaan maakte ik er voor mezelf nog een luie verwendag van.
Neef van manlief wilde met zijn gezin, op doortocht van Nederland naar Frankrijk even bij ons pauzeren voor een koffiebreak. Na de gezellige koffiebreak volgde een avondmaal en na het avondmaal besloten ze hun eerste Bread en Breakfast bij ons te door te brengen. Tot in de kleine uurtjes praatten we jaren bij en speelden we gezelschapsspelletjes.
Eerst wilden we niet vertrekken omdat we thuis nog zoveel te doen hebben. Oudste had zich echter ingeschreven voor een wedstrijd in Tsechie en zo kwam het dat we toch de vakantiemicroben kregen en een stuk met hem meegingen. Een nieuwe ontdekking was het voor ons; Krumlov, Praag ronduit schitterend. En niet onbelangrijk ook het weer was schitterend. Op de terugweg daalden we van het ene naar het andere land meer dan 10 graden met bovenop felle regenbuien., maar dat spoelde ons tevreden gevoel gelukkig niet weg.
Zelfs de filmen en de boeken over de tovenaarsleerling uit Zweinstein en zijn vrienden. Dochterlief, een vriendinnetje, mijn man en ikzelf gingen kijken in 3D. Ik vond de film zeer zeker de moeite waard. Mijn man was tevreden omdat hij voor het eerst een film in 3D zag. De inhoud interesseerde hem net iets minder. Nu is het verhaal echt afgelopen. Helaas, want ik zou een vervolgverhaal zeker waarderen. Marijke
Naar aanleiding van 11 juli organiseerde Deinze in de Brielpoort een concert van Johan Verminnen. Eerlijk is eerlijk: we gingen in eerste instantie omdat het gratis was. Maar het viel echt mee. Zelfs mijn dochter van 12 kon de liedjes van de zanger appreciëren. Van een oude hit als "Mooie dagen" kon ze de woorden meezingen. Tal van zijn grootste hits passeerden de revue. "Brussel" maakte het meest indruk op mijn man, "De rue du boucher" op de dochter en "Ik herinner mij dat goed" op mij. Toch een minpunt. In de brielpoort was de cafetaria open en heel wat "tooghangers" bleven praten tijdens het concert. Enorm storend voor de zanger en het publiek dat wel wou genieten. Na afloop moesten we nog per fiets naar huis terug. Zo'n 3 km en maar 1 op 3 had een licht. We zijn veilig thuis geraakt en later dan gepland gaan slapen. En misschien koop ik binnenkort wel een CD van Verminnen. Marijke
Na een geslaagde avond legde ik me tevreden op de sofa om'even' te rusten. Blijkbaar was ik meteen en vast naar dromenland vertrokken, want toen ik wakker schrok was middernacht al gepasseerd en manlief die op de andere sofa lag 'te rusten' was al weg. Hij had alles aan laten staan en ik deed mijn rondje tv en lichten uit. Nadat ik de buitendeur op slot had gedaan hoorde ik opeens een luid gebonk. Nog maar half wakker ging ik op zoek naar de herkomst het geluid. Ver hoefde ik niet te gaan mijn echtgenoot, in pyama stond buitengesloten op de deur te bonken en te roepen dat ik hem toch maar binnen moest laten. Eerder naar bed dan ik? Stel je dat eens voor, hij wilde alleen maar de luiken vast zetten vanwege de wind.
Mijn man kocht enkele maanden geleden een electrische fiets. Leuk voor hem. Alleen bleef hij sedertdien maar aandringen dat ik mee zou fietsen met hem. Ik dan electrisch, hij op de koersfiets. Nu ben ik niet zo'n fietsfanaat, dus ik hield de boot al maanden af. Nee, het paste niet of nee, het regent of nee, de dochter kan niet mee. Gisteren zat de dochter evenwel in het buitenland en mijn man organiseerde een tochtje voor verschillende mensen. Ik kon echt niet meer ontsnappen. We vertrokken voor een tocht van 30 km en dat viel al met al nog wel mee tot zo ongeveer halfweg. Toen begon het te gieten. Iedereen raakte doorweekt. Mijn schoenen zijn nog steeds nat. Als verzopen katten arriveerden we in het restaurant. Vandaag heb ik nog steeds zadelpijn, maar gelukkig geen pijn in de benen. En nu kan mijn man nooit meer zagen .. althans niet over samenfietsen. Marijke
Twee van de drie hebben hier hun rapport ook al binnen met goede resultaten. Einde verhaal voor puberzoon op het middelbaar. Woensdag was de proclamatie, gelukkig kon hij het pak van oudste aan en de schoenen van papa :) . De proclamatie verliep vlotjes en zelfs gezellig. Tot onze verrassing, en de zijne, werd zoonlief nog eens extra in het zonnetje gezet door zijn leerkracht aardrijkskunde. Hij was de beste TSO leerling uit Oost-Vlaanderen op de Geo olympiade. Erg happy was zoon niet om zo in de belangstelling te staan, maar toch fier op het resultaat en de cadeaubon. Veel hebben we hem deze week niet gezien, als voorbereiding op het hoger onderwijs zet hij stevig de bloemetjes buiten, zodat hij in oktober uitgefuifd (?) kan starten.
maar gemist had ik het niet. Een aanrijding met de wagen. En ik kon er helemaal niets aan doen. Want ik stond gewoon stil voor het rode licht. Wat ik nog het ergste vond was het wantrouwen van de andere bestuurder. Zoals "er is niets aan" en toen ik wees op een bluts in de koffier "die bluts kan niet van mij zijn". Omdat ik op mijn strepen bleef staan, zijn de aanrijdingsformulieren getekend geraakt. En gelukkig maar zoals bleek in de garage: de koffer is niet alleen van buiten beschadigd maar ook achteraan ingedeukt en wellicht moet ook de bumper worden hersteld. Ik dus binnenkort weer met een vervangwagen op de baan en dat haat ik. Die verantwoordelijkheid voor andermans spullen is niet aan mij besteed. Enfin, zoals mijn papa zei bij mijn verzuchting "Waarom ik?" "Wie veel op de baan zit, heeft dat vaker voor dan een ander". Marijke
Zegt het jullie nog iets? US Enterprise? Hoewel ik niet echt een "trekkie" was keek ik wekelijks met plezier naar een aflevering van dit feuilleton. Gisteren beleefden mijn man en ik dan ook een flasback bij het bekijken van de tweede film uit de serie.Het was leuk om nog eens te horen "Beam me up Scottie". Dochterlief vond het wat eng en niet echt "cool" dus bleef ze niet kijken. Maar manlief en ik hebben nog een aantal films om te genieten van jeugdherinneringen. Marijke
Ons jongste was het afgelopen weekend uitgenodigd op een communiefeest. Daar manlief en ik naar Nederland moesten mocht mijn oudste chauffeur spelen, iets wat hij wel graag doet. De avond ervoor reden oudste en ik de route en vonden zelfs een kortere weg, een ware sport niet te verdwalen over de binnenweggetjes. Aangezien oudste altijd te laat komt verzon ik de begintijd een half uurtje vroeger. En ze waren op tijd, heel erg op tijd, een dagje te vroeg zelfs
Ze zeggen van vrouwen dat ze niet kunnen parkeren. In mijn geval klopt die bewering. Ik zoek dan ook altijd veel ruimte en als ik denk dat het juist gepast is blijkt als ik uitstap er, zoals mijn wederhelft fijntjes opmerkt, nog wel een auto tussen past. Enfin, deze keer ging ik op stap met 3 vriendinnen en parkeer ik in/onder het Zuid in Gent en met hun hulp lukte het me daar ergens in een vakje te wringen. Nu nog de juiste plaats onthouden, met 4 moet dat toch lukken. En inderdaad het nummer hadden we goed onthouden, maar waar was die plek nu?? We liepen in en uit de parkeerhaven. Aangezien we de kaart niet konden ontcijferen, waarop alles netjes aangeduid stond (vrouwen?), duurde het het uur voordat we bij mijn auto waren. Niet lang nadien had mijn echtegenoot een optreden in de sint Annakerk en parkeerde ik weer daar. Nu goed opletten dachten mij compagnie en ik. Gelukkig konden we een man volgen naar een uitgang en zonder problemen vonden we mijn auto ook weer terug. Nu dacht ik geen problemen met het Zuid meer te krijgen. Helaas de volgende avond bracht ik een paar buitenlandse collegas naar het concert en parkeerde overmoedig weer in in het Zuid. Het naar buitengaan ging deze keer via het winkelcentrum. Mijn logica was dus bij het terugkeren weer via het winkelcentrum te gaan. De hoofdingang was open en opgewekt ging ik naar beneden. Dat de roltrappen stilstonden vond ik op zich niet vreemd, omdat de winkels al dicht waren. Er liep ook nog volk rond. Bij de ingang naar de parkeerhaven echter was die toegang gesloten. Lichtjes in paniek rende ik de roltrappen weer naar boven om juist op tijd bij de ingang te komen die bijna werd afgesloten door de bewaker. De verbaasde man vroeg waar ik vandaan kwam. Op zijn aanwijzigingen vond ik nog redelijk snel de auto.
Mijn bijgeloof speelt me soms parten. Toen ik dus vrijdagmorgen angstig de dag instapte, was mijn dochter er als de kippen bij om me op te vrolijken. "Mama, we wonen op nummer 13, dus het is alleen een geluksgetal". Helaas, driewerf helaas. Het werd voor haarzelf niet zo'n leuke dag. Want op school werd haar GSM gestolen. Vreselijk vind ik dat, dat zelfs op school een GSM niet veilig is. We probeerden nog de (laat ons vriendelijk zijn) "vinder" te overtuigen om de GSM terug te bezorgen aan het sekretariaat door het sturen van een berichtje. Maar het mocht niet baten. GSM bleef weg. Het erge is dat er nog foto's opstaan van bv haar lievelingspoes die intussen overleden is. Ook die herinneringen zijn nu weg. Ze heeft intussen een nieuwe GSM. Laat ons hopen dat ze daar meer geluk mee heeft. Marijke
Gisteravond, puberzoon komt liefkozend bij me zitten. Juist als ik er van wil gaan genieten vraagt hij; mama wil jij dadelijk appelsap voor mij maken? Ikke, huh hoe maak ik dat, wanneer moet je het hebben? Morgen.... manlief woedend; denk je dat mama kan toveren, het hele weekend heb je tijd gehad.... Als die storm enigzins geluwd is; Papa heb jij motorolie die ik mag meenemen? Ja hoor, die zal ik dadelijk voor je pakken. Dadelijk werd vanochtend vroeg en de poging tot appelsap gisterenavond laat.
Onze poes was er weer aan toe. Het jaarlijks spuitje tegen katteaids, niesziekte en andere narigheden. We hadden haar heel de dag binnengehouden zodat we zeker waren dat we de afspraak konden naleven. Dat binnenzitten beviel haar maar matig met het mooie weer. Resultaat was dat we één bonk frustratie in de transportkooi staken. Het beterde uiteraard niet bij de veearts. Een spuitje, een antivlomiddel in de nek en een pilletje tegen de wormen. Het werd poes te veel. En dat merkten we op de terugweg. Een doodzieke poes: kooi en langharige vacht bevuild, speeksel op de zetel. Om haar proper te maken spoelden we haar af in bad. En dat was de spreekwoordelijke druppel. Vliegensvlug glipte ze buiten en dook onder. En bleef gedurende anderhalve dag uit zicht. Mijn nachttrust was onbestaande. Gelukkig dook ze vanmiddag terug op. Nog stram en stijf van het spuitje, maar beter gezind. Ze kwam al spinnen en kopjes geven. Het leed is dus geleden. Voorlopig. Tot het volgend spuitje volgend jaar. Marijke
Vanmorgen bestelde ik in de krantenwinkel een GSM betaalkaart, een krant, een kruiswoordraadselpocket. Toen ik met veel zwier mijn bancontactkaart bovenhaalde bleek ik enkel te kunnen betalen met cashgeld of proton. Met het schaamrood op de wangen stelde ik vast dat ik onvoldoende cash bijhad, zelfs al haalde ik ook mijn kleingeld portemonnee leeg. De verkoper begon al dingen terug te nemen toen ik me plots realiseerde dat ik misschien nog wat protonsaldo had. Gelukkig ! Net voldoende om de rekening te betalen. Platzak maar met mijn boodschappen en geredde eer kon ik de winkel verlaten. Marijke
