Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
18-04-2010
BVV pupillen en miniemen in Sint-Niklaas
Vandaag
reden we met onze pupillen en miniemen jongens naar de piste van AC Waasland in
Sint-Niklaas. Daar werd de reeks van de Beker Van Vlaanderen georganiseerd
waarin wij waren ingedeeld. Terecht waren bij jeugdcoördinator Bruno en mezelf
de verwachtingen hooggespannen. Onze miniemen hebben een evenwichtig team maar
vooral onze pupillenlichting 1999 is een uitzonderlijke grand-cru! En onze
jongens ontgoochelden niet. Bij de pupillen wonnen we het verspringen, de
1000m, de kogel, de 60m horden, het hockeybalwerpen en werden we tweede in de
60m en het hoogspringen. Wie doet beter? Ook bij de miniemen wonnen we meerdere
proeven. En toch stond Waasland met een 100tal punten voorsprong aan de leiding
voor de aanvang van de aflossingen. Als tweede wisten we wat ons te doen stond.
Beide aflossingen verliepen vlekkeloos en werden gewonnen maar vooral die bij
de pupillen sprak tot de verbeelding. Jolan vertrok als een speer en gaf de
stok door aan Sven die op zijn beurt de voorsprong nog wat uitdiepte. De
volgende stokwissel was niet perfect maar ook Brent kon de voorsprong nog wat
vergroten. Als laatste loper zat Moon in een zetel en hij kwam uiteindelijk met
een grote voorsprong over de meet. Euforie in onze rangen. Het werd bang
afwachten op de eindafrekening. Uiteindelijk moesten we met slechts 5 puntjes
de duimen leggen maar door onze hoge score mogen we toch naar de finale van 11
september in Beveren.
Moon
beleefde op deze eerste warme competitiedag meteen een fantastische namiddag.
Hij won eerst het verspringen met 3 sprongen over de 4m. (4.11, 4.13 en 4.21)
De tweede sprong niet over de 4m. Het zegt wat over Moons prestatie. Zijn
tweede proef was de 60m. Ook daar verpulverde hij zijn besttijd van vorig jaar
(9.04) en spurtte hij naar een heel straffe 8.74, goed voor een tweede plaats.
Zijn derde proef was de 1000m. Hij won die na een slimme race in een tijd van 3.18,
zijn tweede beste chrono ooit. Daarna kwam nog de winst in de 4x60m zijn
supernamiddag vervolledigen. Hij was in de wolken, of wat dacht je
Door de
interclubverplichtingen was ik s morgens niet kunnen gaan trainen in het
Vrijbroekpark. Ik trok dus rond zeven uur naar de piste van Machelen. Op het
programma stonden vijf reeksen, telkens bestaande uit 300m voluit, 50m joggen
en 200m voluit. Tussen de reeksen in 3 minuten rust. Er stond wat wind (ik was
toch niet meer aan zee?) maar ik haalde toch goede tijden: 47-31, 46-31, 46-31,
46-30, 46-30. De vermoeidheid was weg! Waarschijnlijk hadden de
zaterdagnamiddag en de zondagochtend zonder training de nodige rust en
recuperatie gebracht. Ik ben uiterst tevreden na deze toch wel vermoeiende
tiendaagse van dubbele trainingen. Vooral mentaal was het soms moeilijk door
het ontbreken van trainingsgezellen en een coach langs de zijlijn. Maar la
promesse de laube en het plan dat Magda en ik voor ogen houden hield me
overeind: NO PAIN NO GAIN!
De laatste
dag aan zee was aangebroken en tegelijkertijd stond ook mijn laatste
zeetraining op het menu. Na een snel ontbijt trok ik goedgezind naar de Finse
piste. Het beloofde een fantastische dag te worden. De lucht was helder en
blauw en er stond nagenoeg géén wind. Wat een verschil met de vorige dagen.
Rustig begon ik er aan. De finse piste is 800m lang en ik liep er12,5 rondes om zo de vooropgestelde 50
minuten rond te krijgen. Daarna stretchte ik langs de piste en liep ik nog vier
versnellingen.
Voor het
laatst sprongen we nog eens op de fiets en trokken we naar het strand. Het was
de mooiste dag van de week en ik had beloofd dat ze toch eens met de voeten in
het water konden gaan. Zo gezegd, zo gedaan maar ik bleef lekker droog. Daarna
liepen de jongens nog achter de meeuwen, raapten ze nog wat schelpen en deden
we nog een laatste fietstocht langs de duinen.
Voor het eerst sinds een week had ik vandaag maar
één enkele training af te werken en ik voelde duidelijk het verschil. Vanavond
voelde mijn lchaam veel minder vermoeid dan anders. Morgen staat er wel een
zware training op het programma en gaan we met onze pupillen en miniemen
jongens naar St. Niklaas voor de interclub. Onze meisjesploeg heeft vandaag
trouwens een prachtige tweede plaats behaald. Zo meldde tenminste onze reporter
(spion) ter plaatse.
Ik trok de
voordeur vanmorgen open en de lucht was grijs, héél grijs. Terwijl ik begon te
joggen dacht ik aan de vulkaan in Ijsland. Was deze grijze massa boven mij
enkel een groot, met waterdamp gevuld normaal natuurverschijnsel of zat daar nu
vulkaanas tussen? Geen idee eigenlijk Ongelooflijk toch, hoe zon uitbarsting
het hele leven in Europa kan beïnvloeden. Door het stilvallen van het
luchtverkeer draait alles gewoon in het honderd. Tienduizenden mensen zitten
ergens vast op een luchthaven. Ook Kjell, op stage in Portugal, weet nog niet
hoe en wanneer hij zal thuisgeraken. Afwachten dus
Mijn
duurloop duurde vandaag veertig minuten. Ik was er moe en stijf aan begonnen
maar naarmate de kilometers voelde ik me beter en beter worden. Ik herinnerde
me plots dat ik vorig jaar op het einde van onze stage in Aix ook op mijn
tandvlees zat en zelfs pijn had wanneer ik een trap moest nemen. Zo ver is het
nu nog niet, gelukkig maar.
In de namiddag klaarde het helemaal op, zoals dat enkel aan de kust mogelijk is. Twee
fietstochten met de kinderen later reed ik nogmaals naar de assepiste van
Oostduinkerke. Terwijl ik opwarmde op de finse piste, begonnen de
Start-to-runners van MACW aan hun training op de piste. Ik vroeg de trainster
of het stoorde dat ik mijn snelheidstraining op hetzelfde moment zou houden.
Het was geen probleem. Tien keer honderd stond er op het programma. Het draaide
veel soepeler dan gisteren en na de training reed ik tevreden terug naar
Oostduinkerke-bad.
Na een goede nachtrust (de
zeelucht!) stonden we rond half negen op. Na een ontbijt met pannekoeken
vertrok ik voor mijn ochtendtraining, een duurloop van veertig minuten. Ik koos
voor een tocht naar Nieuwpoort waar ik in ware Forrest Gump-stijl, net als in
de film de Pier opliep, op het einde even rondkeek, me omdraaide en opnieuw
vertrok. Bij de heentocht had ik tegenwind en dus gebeurde de terugtocht
relaxer en met rugwind. Dat dit geen echte stage ging worden voor mij wist ik
op voorhand. Dat ik zo moe ging worden en zo weinig zou kunnen rusten ook. Op
een normale stage train je, eet je en rust je. Vandaag ging ik na mijn
ochtendtraining nog een uur wandelen met de jonhgens op het strand, waar we
schelpen raapten en in de duinen nog wat oorlogje speelden. Pfff, het stappen
in het zand is na een ochtendduurloop best vermoeiend. Na het middageten gingen
we een uurtje fietsen en om half vijf trokken we opnieuw naar de assepiste van
Oostduinkerke. Na twintig minuten opwarming op de Finse piste,
soepelheidsoefeningen en vier versnellingen begon ik aan mijn programma, vijf
400en met 200m joggen tussen. Er stond echter een strakke wind en het werd een ware
calvarietocht. Bij elke baanronde moest ik de strijd met mezelf en een horde
sportdemonen in mijn hoofd aanbinden. Zo zwaar was het nog maar zelden. Ik was
dan ook supervermoeid aan de training begonnen. Het resultaat van mijn
lijdensweg:64 - 67- 66 64 67.
Neem de wind weg en je hebt nog vrij goede tijden maar na deze training was ik
letterlijk uitgeteld en uitgeput en dat ben ik niet gewoon. Morgen moet ik
absoluut wat meer proberen te rusten.
Mijn
ochtendtraining was er eentje met stramme spieren. Het duurde bijna een half
uur vooraleer ik wat soepel begon te lopen. Toen zat het er echter al op en na
een snelle douche vertrokken we richting zee. Het werd een lange tocht want net
als overal ten lande gaat ook de E-40 gebukt onder de werken. Op twee plaatsen
kwamen we in een file terecht en pas na twee uur en twintig minuten bereikten
we Oostduinkerke. Na het middageten maakten de jongens en ik een flinke
wandeling langs de dijk en de duinen van Oostduinkerke. Het was niet te warm en
er waaide een forse noorderwind. Die ging tegen de avond gelukkig liggen en
tegen valavond was het nagenoeg windstil. Waar ik vanavond ging lopen maakt het
echter niet veel uit. De finse piste rond de sintelbaan en de voetbalvelden
ligt volledig tussen de bomen en daar voel je gewoonweg geen wind.Ik liep er
drie kwartier rondjes terwijl het op de piste een drukte van jewelste was want
de plaatselijke jeugd van MACW trainde er talrijk. Toen ik begon te stretchen
vertrokken de laatste atleetjes en ik had de piste voor mij alleen toen ik mijn
versnellingen deed. Die gingen beter dan de duurloop zelf want de vermoeidheid
laat zich voelen. Hopelijk gaat het morgen wat soepeler want dan trek ik onder
andere naar de piste van Nieuwpoort voor een reeks 400en.
Gisteren
liep ik twee keer een duurloop van veertig minuten. De ochtendduurloop deed ik
zonder de gebruikelijke versnellingen maar s avonds in Machelen trok ik na de
loop in het park van Machelen naar de piste van MAC waar Magda ook trainster
is. Daar mocht ik na het stretchen een achttal spurten lopen op de piste. Dat
is uiteindelijk toch comfortabeler dan in het park en in een zware week als
deze is elke energiebesparing héél welkom.
Vandaag was
de ochtendduurloop eerder aan de korte kant. Een half uurtje loslopen was de
opdracht. Logisch want de avondtraining op de Nekker beloofde zwaar te worden. Om halfzes
s avonds waren we al in het sportpark want vandaag ging voor de pupillen het
tweede luik van hun speciale hoogspringtraining door. Ook vandaag wa er eerst
een vrij lange en soms heel ludieke opwarming de intro naar het technische
springgedeelte. De jongens hebben er in ieder geval heel wat van opgetoken en
ook Bruno was in zijn nopjes. Als jeugdcoördintor had hij dit initiatief
geregeld.
Om zeven
uur begonnen Filip, Ewoud en ik aan onze opwarming. Ik had zware benen en
vreesde de training. Er blies vanavond namelijk een heel strakke wind op de
Nekker. De training bestond uit twee series van twee vijfhonderden met honderd
meter joggen tussen. Tussen de series in mochten we drie minuten recupereren.
Na de eerste honderd meter kwamen we telkens pal met de neus in de wind te zitten.
De laatste 200m hadden we dan weer de wind in het voordeel. Ik vertrok steeds
met een klein beetje reserve want tegen de wind moest ik toch wel telkens
knokken om mijn tempo te houden. Het lukte echter wonderwel en de eerste drie
500en liep ik in 1.26 (2x) en 1.25. De laatste wilde ik wat strakker en ik
vertrok meteen sneller. Ook tegen de wind voelde ik dat ik nog wat meer power kon
ontwikkelen en ik kwam uit in 1.22.
Philippe
moest er daarna nog twee lopen. Amai, mijn botten. Ik was blij dat ik mocht
stoppen.
Morgen
trekken we naar zee en heb ik twee duurlopen op het programma.
Vandaag
begon wat ik my own private trainingcamp noem. Acht dagen lang ga ik, net als
op oefenkamp, tweemaal daags trainen. Vanaf woensdag gebeurt dat in
Oostduinkerke en op de piste van Nieuwpoort. Vandaag gebeurde dat in Mechelen
en Machelen. Tja het is geen verspreking. Vanmorgen stonden er duizenden op het
programma in het Vrijbroekpark. Zonder de jongens trok ik naar daar. Ze hadden
na hun knalprestatie van gisteren even geen zin om te lopen. Begrijpelijk en dus
vroeg ik hun grote neef Kenneth om nog even langer te babysitten. Patrick en
Sarah hielden het bij een duurloop maar voor Stefan, Ewoud en mezelf werden het
twee duizenden. Ik was behoorlijk ongerust want na de vrijdagtraining was ik al
mankend thuisgekomen. Mijn rechterenkel was opgezwollne, waarschijnlijk ten
gevolge de drie dagen van reportagelopen. Een overbelating was te vrezen
Gisteren tijdens onze grote 10km van Mechelen)organisatie kon ik slechts met
moeite huppelen. Sinds enkele maanden heb ik dankzij Peter, mijn osteopaat,
Diclo-Fast ontdekt. Drie keer per dag smeren en ik kon vandaag weer lopen.
Gelukkig maar! Magda vroeg om me niet meteen kapot te lopen want de tweede
duizend zou minstens even goed moeten zijn dan de eerste. Ik vertrok op kop en
al snelhoorde ik niets meer achter mij. Enkel mijn eigen passen en ademhaling
vergezelden me voor de eerste kilometer. Aan de hondenweide blies de wind in
het nadeel en halfweg voelde ik toch wat verzuring. Ik forceerde echter niet en
kon me perfect in het ritme houden. Het resultaat was een oede 2.53. Geen
supertijd maar het is dan ook nog geen zomer. Dit is nog steeds een
opbouwtraining! Na enkele minuten trok ik ten aanval van de tweede kilometer.
Opnieuw zocht en vond ik snel het goede ritme. Resultaat: 2.48. Opdracht
volbracht en coach én atleet tevreden. Mijn voet had standgehouden en dat was
vandaag mijn hoofdbekommernis.
De zon
schijnt voor de vierde dag op rij. Gelukkig maar want onze 10km van Mechelen
stond vandaag op het programma. Gecoördineerd door Patrick Dehondt werd het ook
dit jaar zowel sportief als organisatorisch en groot succes met een mooie
winnaar in de persoon van de eeuwig jonge Peter De Vocht. In de 3km-wedstrijd
liep een groot deel van onze actieve jeugd mee. Na twee volwassenen werd Jo
prachtig derde en onze Moon vierde in een tijd van 11min37, pas mal voor een
elfjarige. Ook Noah liep een puike wedstrijd. Zijn clubvriendjes Lars, Lotfi,
Harald en Noah zelf waren al dagen met deze wedstrijd bezig. Noah en Lars waren
van plan samen aan te vallen en samen naar de meet te stormen. Zo had ik ze
tenminste horen praten Het werd inderdaad een mooie strijd tussen Lars en Noah
die uiteindelijk nog mochten spurten voor de veertiende stek. Noah liep de drie
km als zevenjarige in 13.28, evenzeer fantastisch toch. Het zomerseizoen oogt
mooi voor de jongens.
Vandaag
trok ik naar Brussel voor een fotoreportage rond het thema kleur in de stad.
Op voorhand had ik me zitten afvragen in welke buurt ik zou gaan rondtoeren. Je
hebt zoveel opties in onze hoofdstad maar mijn voorkeur ging naar de Marollen.
Daar is niet enkel de bevolking een kleurig allegaartje maar ook de huizen
vertonen er alle kleuren van de regenboog. Ook vandaag liep ik weer uren rond,
net als de voorbije twee dagen. Vermoeiend!
Vanavond
trokken we dan weer naar de Nekker voor onze wekelijkse snelheidstraining. Ik
had vermoeide benen en een stijve onderrug maar ging het toch proberen. Magda
liet Ewoud en mezelf tien keer 110m spurten. De eerste tien meter dienden als
aanloop om niet te explosief te moeten starten. Aanvankelijk liep het niet vlot
en nog minder soepel maar vanaf de vierde spurt liep het beter en onze tijden
waren super. Na de volledige reeks voelde ik plots pijn in de rechterenkel.
Verdorie, de laatste dagen eisten hun tol. Het gaat toch niet waar zijn, zeker.
Zondag begint mijn reeks dubbele trainingen en ik heb een probleem. Damn
Wat een
drukke week was me dat. Ik had voor ons meinummer nog twee reportages af te
werken. Het wachten op het goede weer werd beloond door een reeks schitterende
lentdagen. Woensdag en donderdag was mijn bestemming Oostende waar ik een
wandelparcours met een zestigtal adressen in beeld diende te brengen. Ik kende
Oostende niet zo goed, ontdekte er ware pareltjes en ervaarde dat de kuststad
de naam koningin der badsteden wel echt verdient. Resultaat van mijn
tweedaagse wandeling waren een 800 fotos en vermoeide benen. Woensdagavond
diende ik voortijdig mijn fotozoektocht af te breken om op tijd op de Nekker te
staan. De jeugdtraining (als trainer) kan je niet zomaar opzij zetten, temeer
daar je tijdens de vakantiedagen nooit trainers op overschot hebt.Donderdagwas een ander verhaal. Ik kon tot de laatste zonnestraal
profiteren maar door wat verkeersproblemen op de weg naar huis was het al kwart
voor tien toen ik het park van Machelen betrad voor mijn duurloop. In het park
dat ik ken als mijn broekzak is het looppad verlicht en vermits ik daar elke
steen weet liggen kan ik er als het moet ongestoord na valavond nog lopen. Ik
had wel niets meer gegeten sinds de middag en op het einde van mijn duurloop
kreeg ik wat krampen van de honger. Niet ideaal zon training maar ja,
noblesse oblige
Op één van
de provinciale talentdagen had Bruno, onze jeugdcoördinator onlangs aan de
VAL-hoogspringtrainer gevraagd of hij enkele trainingen in onze club kon komen
geven. Vandaag was het zover. Een groep pupillen, waaronder Moon, kreeg vandaag een eerste volwaardige training van anderhalf uur. Onder het waakzame oog van
Bruno en zijn spiksplinternieuwe Sony-camera gaf de coach uit Ekeren eerst een
stevige opwarming en een minimum aan technische oefeningen waarna er naar de
mat werd getrokken om te springen. De kinderen genoten duidelijk.
Om zeven
uur was het aan mij. Magda had vandaag weer iets stevigs in petto. Acht keer
300m met 150m joggen tussen. Ik liep ze allemaal op kop, kort gevolgd door
Philippe en wat verder door Ewoud. Ik was vandaag afgesteld als een zwitserse
horloge want ik deed perfect wat Magda me opdroeg. Zeven keer haspelde ik de
300m in exact dezelfde 48 seconden. Alleen de laatste versnelde ik wat en liep
ik de 300m in 44 seconden. De vorm is grotendeels gebleven na de winterstop. Het zal
er voor Magda vooral om gaan te finetunen. Vandaag droeg ze me op om ook en vooral
op mijn loopstijl te letten. De eerste 300en liep ik te stroef. Ik
concentreerde me anders en vanaf de derde liep ik eindelijk soepel. Vrijdag
spurttraining en zondag in het park duizenden. Daarna wordt het voor mij een
week aan een stuk tweemaal daags een training afwerken, nat als op stage.
Hopelijk valt het weer een beetje mee. Zoals vandaag zou ideaal zijn maar je kan
dat niet bestellen, hé
De lente is
dan eindelijk in het land en het park van Machelen oogde dus ook idylisch mooi
vandaag. Overal bloesems en prille blaadjes, ik had spijt dat ik mijn
fototoestel niet bijhad. Het is in zon omstandigheden natuurlijk véél
aangenamer om te lopen. Ik had als opdracht meegekregen om 45 minuten los te
lopen, een typische recuperatieloop. Zo gezegd, zo gedaan. Ik vertrok en vond
meteen een goed ritme. Ik dacht het zelfde tempo aan te houden als normaal maar
o jee Mijn verbazing was groot toen ik na een half uurbijna een kilometer voorzat op mijn
vooropgesteld schema. In de plaats van de geplande 12 per uur zat ik aan zowat
veertien per uur. Amai! Ik heb nog één en ander uitgeprobeerd om te vertragen
maar het lukte me maar matig. In verhouding tot anders was ik door het zachte
weer én door de vakantie eens niet de enige loper in het park. Vooral dames
hadden vandaag dit park uitverkoren. Ik miste wel mijn vrienden uit het
rusthuis die normaal altijd een wandeling in het park maken. Ik hoop oprecht
dat hen niets is overkoemn al kan je dat bij rusthuisbewoners natuurlijk nooit
uitsluiten. Mijn versnellingen gingen al even super als de rest maar achteraf, na de korte autorit naar huis stapte ik toch wel wat stijfjes uit de wagen... Toch te hard van stapel gelopen?
Voor het
eerst sinds lang trokken we vandaag weer naar het rozenpark. We zijn in volle
opbouw maar de trainingen van Magda zijn toch niet van de poes. Na de
opwarmingsronde door het ganse Vrijbroekpark stretchte ik in het centrum van
het rozendomein, daar waar de banken staan. Philippe was vroeger naar het park
gekomen omdat hij naar een paasbrunch moest en daarom was hij al bijna klaar
toen Ewoud en ik aan onze versnellingen moesten beginnen. Plots was het aan
ons: vier zeshonderden met 300m joggen tussen. Magda had gezegd om goed te
bollen en dus hield ik een klein beetje in teneinde de volle afstand in
souplesse te kunnen lopen. Resultaat: 1.43 1.43 1.42 1.38. Niet slecht
voor een opbouwtraining. Ik kreeg nu wel veel meer tijd om te recupereren dan
in het seizoen en dat scheelt natuurlijk. Het ging vandaag weer supergoed. Ook
na deze rustperiode is het weer van hetzelfde laken een broek. Magda zal allerlei
truuken uit haar hoed(of is het een Nikepetje) moeten toveren om me in te
tomen. De vorm is bij mij nooit ver weg en ik mag niet té vroeg de grote
conditie hebben. Temperen dus
Deze namiddag installeerde ik me voor de TV voor de
hoogmis van het Vlaamse wielrennen: de Ronde van Vlaanderen. Moon zei op
voorhand dat Spartacus ging winnen en hij kreeg gelijk. De beste won, punt uit!
Ik heb me wel weer geërgerd aan al die vlagjes op het parcours. Op een gegeven
ogenblik liep er weer een dolgedraaide idioot met een grote vlag naast de twee
koplopers. Politie, organisatie, doe daar in godsnaam iets aan of moet er eerst
een zwaar slachtoffer vallen vooraleer er weer iets gebeurt.
Het was
weer zon vreselijk wiselvallige dag met wind, regen, zon, weer wind en weer
veel regen. Het belooft voor de Ronde. Vandaag stond de versie voor
wielertoeristen geprogrammeerd en Els reed de 75km-versie. Chapeau ze was
blijkbaar zelfs niet moe.
Vanmorgen
werden de gewoonlijke huishoudelijke taken verricht. Ondertussen werd er door de
jongens getekend en daarna trokken we naar Running Mate in Kampenhout. Moon en
Noah waren aan nieuwe loopschoenen toe, zochten en vonden hun goesting. Niet evident voor zon mannen want ze hebben al hun eigen
gedacht en kunnen bovendien heel koppig zijn. Gelukkig hebben we zowat dezelfde
smaken en volgen ze hun papa in zijn trouw aan Asics. Beide gingen ze naar huis
met loopschoenen waarvan de baiskleur zwart is. Dat gaat goed passen bij al onze
trainingskleren, zei Moon. Gelijk heeft ie
Na het
middageten maakte ik gebruik van de afwas als moment de réflection. Ik wilde
liefst niet binnenblijven met de rakkers maar wist niet goed waar naartoe.
Plots dacht ik aan de grote affiche die ik op de Nekker op een buskotje zag,
nl. Ambiorix, koning van de Eburonen. We sprongen in de auto en vertrokken. Pas
ver voorbij Tienen had Moon geraden dat we naar Tongeren gingen. De
tentoonstelling was dubbel met een tijdelijk deel over Ambiorix en zijn tijd en
dan het permanente deel met de evolutie van de ijstijd tot nu. Het werd een
tegelijk leerrijke én plezante uitstap
Vrijdagavond op de Neker. Ik heb nog steeds last van mijn
rechterlichaamshelft. De onderrug zit weer vast en dus straalt er een pijn door
de hele energiebaan tot in het topje van mijn tenen. Het is de klassieke kwaal
die af en toe zijn kop op steekt. Peter zal dat wel kunnen oplossen en dan gaan
we weer gewoon verder waar we waren gebleven. Ondertussen is er geen sprake van
snelheid te trainen. Dus liep ik een half uurtje los op het gras. Het was weer
bijzonder koud en de atleten die op stage vertrekken zullen daar de komende
weken gelukkig van gespaard blijven. Voor de thuisblijvers als ik wordt het
bang afwachten en zien wat het klimaat ons zal brengen.
Deze maand staat er een artikeltje over mijn wereldrecord
in het magazine Runners World. Ik koop dat blad normaal nooit want ik vind
het amper relevant oor mij. Runners is voornamelijk een blad voor de lange
afstandsloper. Maar deze keer staat er iets over mij en dus kocht ik het maar.
Tot mijn grote ontsteltenis slaagt de auteur er in om mijn naam drie keer op
drie fout te schrijven. Lefere en Lefevre is niet hetzelfde als Lafère,
nietwaar. Ik zit zelf al 23 jaar in de tijdschriftenwereld en weet maar al te
goed dat je geen tekst laat gaan zonder je bronnen en alle namen, plaatsen en
data te checken. In dit geval is het eigenlijk een professionele fout van een
journalist of redacteur die nog snel even een tekst wilde toevoegen en de
moeite niet am om dat te doen maar ook van de eindredactie die nog eens door
alle teksten moet gaan. Misschien hebben ze bij Runners gewoon geen eindredactie
want je gaat me niet zeggen dat deze tekst is nagelezen. De nalezer zou zeker
hebben opgemerkt dat de naam op verschillende manieren is geschreven...
Misschien moet Sanoma Runners maar overnemen. Dan kan ik me daar leker over
ontfermen, hahaha...
Woensdag was het net alsof de winter zijn deuren weer
wagenwijd had opengezet. Het waaide zo hard dat het voor onze kids bijzonder
moeilijk lopen was en toen Thijske letterlijk in de bocht van de piste werd
gewaaid vond ik het welletjes en hielden we het voor bekeken.
Gisteren dan koos ik voor een vooravondtraining. Het was
iets zachter dan daags voordien maar 13 graden vind ik nog steeds koud en dus
had ik muts én handschoenen aan voor mijn drie kwartier durende loop in het
Vrijbroekpark. Ik had er voor het eerst sinds lang met Kjell afgesproken. We
hadden heel wat bij te praten en voor ik het wist was mijn trainn om. Het
draaide echter voor mij alles behalve soepel. Niet verwonderlijk na een kleine
rustpauze en een dinsdagtraining waarbij door de felle rukwinden van soepel
lopen helemaal geen sprake was geweest. Daardoor was ik vandaag verkrampt en
bij de versnellingen ging het van kwaad naar erger. Een bezoek aan Peter
Derijck, mijn osteopaat dringt zich op.
Hoe zat het
nu eigenlijk in Utrecht, vroegen enkelen onder jullie me de laatste dagen. Wel,
het was gewoonweg geweldig. Voor een vol auditorium hield ik een voordracht
onder de titel: what I learnt from becoming a world champion runner. De titel
dekte niet exact de lading, dat zullen jullie verder wel lezen.
Ik had op
voorhand aan de organisator gevraagd of hij voor een loopband kon zorgen en hij
had het voor mekaar gekregen. Daar stond ik dan, in de coulissen van de Media
Plaza in Utrecht voor een splinternieuwe loopband. Hij was nog gedeeltelijk
ingepakt, zo nieuw! Ik had wat meer tijd dan aanvankelijk gepland omdat er wat
achterstand was ontstaan op het oorspronkelijke tijdschema en dus kon ik
gelukkig de loopband testen. Het was voor mij belangrijk om gedurenden mijn
twintig minuten durende speech niet in ademnood te komen. Dat zou maar al te
belachelijk zijn. Dus teste ik de snelheid die ik zou lopen op voorhand. Toen
dat voor mekaar was wandelde ik even richting auditorium waar een assistente me
zei dat het bijna zover was. We maakten van de pauze gebruik om de band naar
het auditorium te rijden en op zijn plaats te zetten, wat gedecentreerd op het
podium zodat ik niet voor de geprojecteerde beelden zou komen te staan. Met een
twintigtal minuten vertraging begon ik er aan. Ik kondigde mezelf aan en nadat
ik had gezegd dat ik wereldkampioen was geworden kwam er spontaan applaus en
riep er zelfs iemand: in what time? De toon was meteen gezet.
Meermaals
werd mijn betoog onderbroken door spontaan applaus en bij ht vertonen van de
film van de WK-finale werd er zelfs gesupporterd en gejuigd. Ik zag mensen
lachen, reageren, meegaan in mijn verhaal.
Op het
einde had ik het nog even over het komende EK in Hongarije en het wel of niet
gaan. Nadat ik had gesteld dat een deelname zou afhangen van het wel of niet
vinden van een sponsor, stapte onze grote CEO, de Finse Eija Ailasmaa naar
voren. Ze nam een microfoon vast en zei: I think youve got a sponsor now!
Dat was voor mij een geweldig moment.
Na mijn
loopspeech regende het complimenten. Iedereen had duidelijk genoten. Sommigen
waren ontroerd geweest, anderen vonden het inspirerend. Iemand zei me zelfs dat
hij duisenden presentaties had gezien maar dat ik me meteen in zijn top-drie
had gecatapulteerd. Achteraf had ik de gelegenheid om nog wat na te praten
ijdens de walking lunch. Velen betoonden enorme interesse voor de sportieve
prestaties maar ook voor de psychologie erachter. Ik genoot
Wat hierna volgt is mijn basistekst in het Nederlands (ondertussen ben ik uitgenodigd om op een ander
congres in Nederland mijn verhaal op dezelfde manier over te doen in het
Nederlands, ergens midden mei.). Ik heb daar nog wat rond geïmproviseerd en dat
bracht de nodige humor in mijn betoog.
Hallo, dames en heren, beste
collegas
Mijn naam is André Lafère. Ik ben
50 jaar oud en werk al bijna 23 jaar voor Sanoma-Magazines Belgium,da laatste negen jaar als Senior Art
Director bij FW-GM. Ik ben ook masters-wereldkampioen
op de 800m geworden in Lahti, Finland vorig jaar.
Ik ben altijd al vrij sportief
geweest maar steeds met als enig doel om via het sporten gezond te blijven.
Andere hobbys als muziek en tekenen waren belangrijker. Mijn sport was
fietsen. Als broer van een wielrenner was het normaal dat ik ook voor die sport
had gekozen. Acht jaar geleden, na twee maal te zijn aangereden door een auto
op training, besloot ik om de fiets aan de haak te hangen. Ik kon niet
stilzitten en op uitnodiging van een vriend ben ik beginnen lopen. Al snel
bleek ik sneller te kunnen lopen dan het gemiddelde en sloot ik me aan bij een
club. Een tijd later werd ik aangesproken door één van de coaches en we
besloten om samen verder te gaan. Aanvankelijk dacht ik te gaan voor de lange
afstand en stratenlopen maar het toeval bracht me naar de piste en meer bepaald
naar de halve fond. Voor wie niet bekend is met piste-atletiek: het lopen in de atletiek wordt
onderverdeeld in drie categorieën. De spurt: 100 en 200m, de halve fond: 400,
800 en 1500m en de fond met de 5000 en 10000m.
Nu, vijf jaar later heb ik meer
dan dertig titels verzameld, acht Belgische records en twee wereldrecords.Op 2 augustus 2009 kwam de apotheose
met de finale van het WK in Lahti. Ik klopte de Amerikaanse titelverdediger
Anselm LeBourne en werd voor het eerst in mijn carrière wereldkampioen.
Die titel is geen eindpunt maar
was wel een hoofddoel voor mijn coach en mezelf. Ieder jaar werd ik beter. Dat
is soms zo wanneer je op latere leeftijd met topsport begint.
Anecdote:
Iedere sporter heeft recht op tien jaar topsport las ik ooit in Runners World.
Aan het woord was toen een Nederlandse marathonloper die zijn topperiode kende
tussen de 25 en 35 jaar. Zijn beste vriend was ook Marathonloper maar had door
gezin en beroep nooit de top nagestreefd. Pas toen hij de vijftig voorbij was
ging hij leven en trainen als een topsporter en nu, bij de masters, is hij
stukken beter dan de vroegere topatleet. Die had zijn tien jaar topsport reeds
opgebruikt en zijn vriend had er nog recht op. Toegegeven, je kan pas op latere
leeftijd aan topsport doen als je gezond hebt geleefd en altijd hebt gesport.
Ook ik fietste of jogde elke dag. De laatste vijf jaar voor ik begon met
atletiek legde ik jaarlijks 9000km af op de fiets. Mijn hart en lichaam waren
dus wel enigszins voorbereid op wat nog komen zou.
Ik train zes dagen op zeven en in
sommige periodes zelfs twee maal per dag. Mirakels bestaan niet in de sport. Je
moet er altijd hard voor werken. Okee, volgens de kenners heb ik enorm veel
talent maar zonder hard werken kom je er toch niet. Toen ik begon te trainen
met Magda Ilands, zelf een oud-marathonloopster die ook meeliep op de OS van
Seoul in 88 wisten we niet waar de grens ging liggen. Magda is een
voorzichtige coach die, in tegenstelling tot sommige jongere trainers denkt op
lange termijn en dus veelal voorzichtigheid predikt. Geduld en vertrouwen zijn
daarbij sleutelwoorden. We hebben elk jaar een bepaalde progressie nagestreefd
en die is er ook gekomen.
Een kleine vergelijking:
Anselm LeBourne, de Amerikaan die al vier keer wereldkampioen is op de 800m
liep vijf jaar geleden nog 1.55 op de 800m. Ik liep toen een besttijd van 2.03.
Ieder jaar werde ik sneller en Anselm trager want het is de regel dat je vanaf
een bepaald moment jaarlijks één seconde trager wordt. Dit jaar liep de
Amerikaan niet meer onder de 2.01 en ik drie keer onder de twee minuten. Mijn
Belgisch record is de derde wereldtijd ooit bij de M50 en slechts 88
honderdsten trager dan het WR. Twee weken geleden liep ik
trouwens een wereldrecord op de 800m indoor.
In 2008 had ik een uitstekend
seizoen met o.a. een Belgische titel op de 800m maar ook met twee maanden
blessureleed. Toen ik éénmaal hersteld was trainde ik hard voor de Vlaamse kampioenschappen
van eind september en plots gebeurde wat ik niet meer had verwacht. Ik liep
onder de magische twee-minutengrens, meteen goed voor mijn allereerste
Belgische record. Magda en ik besloten die winter om de druk op te drijven. Ik
werd op 17 mei 2009 vijftig en zou dan aantreden in een nieuwe
leeftijdscategorie, de M50.
Misschien even een kleine uitleg
over hoe het masterssysteem werkt. Vanaf 35 jaar ben je Master en
die categorie verdeelt zich in schijven van vijf jaar. Zo krijg je de M35, M40,
M45, M50, enzovoort. De kampioenschappen loop ik bij de masters mee tegen mijn
leeftijdsgenoten maar alle andere wedstrijden loop ik in de open categorie en
dat is dan doorgaans tegen jongens die allemaal mijn zoon zouden kunnen zijn.
2009 moest dus mijn jaar worden.
Op de dag van mijn verjaardag op 17 mei moest ik een belangrijke wedstrijd
lopen. Daar brak ik meteen het Belgische record, goed voor de derde beste
chrono aller tijden. Het werd het begin van een prachtige reeks met BR op de
400, 800 en 1000m. Eind juni nam ik een weekje rust en daarna werd de laatste
hand gelegd aan de voorbereiding van het WK in Finland. Ik had nog nooit drie
wedstrijden op vier dagen moeten afwerken en ook daar werd op getraind.
Eind Juli was het zover. Ik
vertrok naar Finland. Het werd een onvergetelijke week. Beeld je maar eens in:
een stad zo groot als bvb Utrecht die overspoeld wordt door meer dan zesduizend
atleten die komen uit alle uithoeken van de wereld. Overal waar je komt ontmoet
je mensen die vrijuit praten over hun gemeenschappelijke passie, fantastisch
gewoon.
In de reeksen ging het
supergemakkelijk en won ik zonder forceren. Dat herhaalde ik in de halve finale
en dus kwam ik met reserves aan de start van de finale.
Een half uur voor de wedstrijd
word je verwacht in de call-room. Daar doe je je spikes aan en je
wedstrijdtruitje en wacht je af. Ik keek wat rond en zag dat de amerikanen
doodnerveus waren. Vooral topfavoriet en viervoudig wereldkampioen Anselm
Lebourne leek me heel zenuwachtig. Terwijl ik nog zat te lachen en wat te
praten met mijn nieuwe vrienden, de engelsen, een nieuw-zeelander en mijn
belgische kameraad leek hij steeds kleiner en kleiner te woren. Plots was het
tijd en werden we naar de piste gebracht.
De 800m is één van de mooiste
disciplines van de atletiek omdat het zo compleet is. Je moet er de uithouding
van een lang afstandsloper combineren met de snelheid en de weerstand van de
spurter. Op 800m moet je snel starten en moet je op het einde nog versnellen.
Doorgaans ga je door een muur. Na ongeveer 5-600m begin je te verzuren en wordt
het mentaal heel moeilijk. Op dat moment ga je voorbij je pijngrens en eens de
laatste 100m in zicht moet je gewoon doorbijten, gedragen door de adrenaline.
Ik stel voor om samen naar de
finale te kijken: xxxxxxxxxxxxxxx commentaar bij
filmpje
In deze finale was ik zo sterk
dat er van verzuring geen sprake was. Ik viel aan op een 300m van de meet. De
enige die reageerde was de amerikaanse topfavoriet. In de laatste bocht kwam
hij naast mij te lopen. Het werd een laatste spurt op leven en dood. Hij brak
als eerste en ik werd wereldkampioen. Een droom was werkelijkheid geworden. Ik
was de beste van de wereld.
Deze titel heb ik niet cadeau
gekregen. Ik heb enorm hard moeten werken, jaren aan een stuk.
Topsport gaat volgens mij gepaard
met een aantal noodzakelijke kwaliteiten.
- Talent uiteraard (dé basis om
er te komen natuurlijk)
- Zelfvertrouwen (noodzakelijk om
je talent aan te wenden)
- Doorzettingsvermogen (nodig om
wanneer het moeilijk wordt te kunnen doorgaan)
- Karakter (de wil om je bepaalde
zaken op te leggen)
- Grenzen verleggen (een
constante in sport)
- Omgaan met tegenslagen (je niet
laten ontmoedigen wanneer het tegenvalt))
- Relativeringszin (Het is en
blijft maar lopen. Tenslotte zijn er belangrijker dingen in het leven dan je
eigen ego)
- Geduld (Net als Rome wordt een
carrière niet op één dag gebouwd)
- Vertrouwen (in jezelf en in de
mensen die je omringen)
Heb ik deze karaktertrekken nodig
om ook in mijn job uit te blinken? Natuurlijk wel! Doorzettingsvermogen,
karakter, zelfvertrouwen heb je altijd nodig maar topsport enerzijds en mijn
job als art director anderzijds zie ik meer als twee complementaitre bezigheden.
Door mijn sport ben ik veel
rustiger geworden en heb ik bijna nooit last meer van enige stress. Ik blijf in
alle omstandigheden rustig, zelfs al ben ik eigenlijk van het nerveuse type. Bij het lopen komen ook
endorfines vrij, gelukshormonen, dezelfde die je lichaam aanmaken wanneer je
verliefd bent of sex hebt. Die endorfines maken je gelukkig en zijn bij sommige
mensen een remedie tegen depressies.
Door het sporten ontwikkel je ook
volgende aspecten:
- Omgaan met andere mensen
- Kameraadschap
- Verdraagzaamheid
- Respect
- Passie
Dit zijn dan ook de dingen die ik
als trainer, voorzitter en atleet in mijn club probeer mee te geven aan de
jeugd, aan mijn collega-atleten en aan mijn omgeving in het algemeen.
Ga 100 procent voor je wat je
doet maar doe dat steeds met respect voor de anderen. Begin daarvoor bij
jezelf. Respecteer en luister naar je lichaam. Door jezelf graag te zien en te
accepteren leer je ook de anderen graag zien en respecteren...
De belangrijkste les die sporten
me dus heeft geleerd is om respect te hebben voor anderen,verdraagzaam te zijnen ook passie en liefde te hebben voor
wat je doet. Dit is ook wat ik jullie vandaag
wilde meegeven. Tracht steeds je dromen waar te
maken... en wat je ook doet, doe het met
passie.
En nog een laatste boodschap voor
onze Hongaarse collegas. Deze zomer gaat heet EK door in
jullie land, in de stad met de moeilijke naam Nyiregyhaza, bij de grens met
Oekraïne. Ook daar moet ik drie wedstrijden lopen en vertrek ik als
topfavoriet. Ik ben nog steeds op zoek naar een sponsor en onderdak...
Terwijl
maandag een duurloopje van een half uur diende om te recupereren van de eerste
training van het zomerseizoen was deze van vanavond op de Nekker weer een stap
in mijn opbouw. Magda liet Filip en mezelf 200en lopen. Slechts acht omdat het
nog maar het begin van onze opbouw is en ze ons nog niet te zwaar wenst te
laten trainen. Het gure weer met zware slagregen en felle windstoten zorgde er
anders wel voor dat we diep in onze reserves moesten tasten. Om de beurt liepen
we op kop en ik moet toegeven dat het best vrij zwaar was. Mijn conditie is
echter van die aard dat ik er best nog een aantal had kunnen lopen. In de
bochten stond de wind zo fel dat ik enkele keren practisch van de baan werd geslingerd
maar ik ben dan ook wel vederlicht.
Ik heb een
ware fascinatie voor de maan, dat heb ik al meermaals verteld. Mijn oudste zoon
heet niet voor niets Moon. Ik voel ook heel hard de stand van de maan aan en
deze dagen was het volle maan. Je kon het door het zware wolkendek niet zien
tot vanavond. De wind joeg de wolken uiteen en daar stond ze dan plots mooi te
wezen. Haar felle licht deed de wolken verbleken in de nacht. Ik voelde plots
een enorme rust over me heen komen en ik kon het niet laten om mijn fototoestel
boven te halen. Ik heb nadien héél diep geslapen. Voor mij is dat een zeldzame
luxe
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
