Onze Noah was met zijn makkers aan het spelen rond de heuveltjes en de sportveldjes in de buurt van de aankomstzone en het tentendorp. Eerst voetbalden ze met zijn allen, later speelden ze basketbal maar het langst speelden ze in het heuvelbosje langs het parcours. Op een bepaald moment besloot ik toch even te gaan kijken. Ik speurde  de horizon af, zag dat de voetbalmatch nog aan de gang was, vond meteen Moon maar miste Noah. Plots zie ik hem daar in het midden van het veld komen aanwandelen met Eva, het kleine zusje van zijn vriendje Lars. Vroeg geleerd is oud gedaan, zeggen ze. Kijk en zeg nu zelf… Schattig, toch!

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Wat een Week-end was me dat. Na met Joan en Agnes rond de negenen de Nekker als het ware te hebben afgesloten reed ik helemaal bekaf naar huis. Een warm bad later zat ik al aan mijn computer. Ik nam vandaag ook 450 foto’s en ik wil er zo snel mogelijk op de website. Het worden dus nog drukke Photoshopuren. Ieder beeld moet worden bewerkt en daar kruipt wel wat tijd in.

Het PK was een enorm succes. Over de duizend atleten namen er deel aan de diverse wedstrijden maar door het enthousiaste vrijwilligerswerk van een grote schare RAM-leden en sympathisanten liep alles van een leien dak. De cantine draaide de hele dag op volle toeren en onze twee eettenten kwamen ondanks de grote opkomst nooit echt ionder druk te staan. Het was er trouwens een gezellige boel daar rond en voor die tent. Door het nieuwe reglement dat de clubs verplicht om een tentenzone te voorzien werd het gebied voor onze eettenten al snel omgetoverd tot een soort dorpje waar een gezellige drukte heerste.

Moon op het podium!

Ik miste al meteen de eerste wedstrijd (en een mooie vijfde plaats voor Margeaux) omdat ik nog in onze RAM-tent Noah zijn spikes zat aan te binden. Nadat ik ook die van Moon had geknoopt spurtte ik naar de startplaats om er mijn Nikon zijn werk te laten doen. Net op tijd voor de start van de tweede wedstrijd, die van de tweedejaars benjamins meisjes. Daar zaten onze groene meisjes meteen goed vooraan en dat resulteerde in een zilveren medaille voor Marthe en een vierde plaats voor Emma. Dat ook de andere meisjes in deze wedstrijd goed scoorden bewijst het behalen van het clubclassement in deze categorie. Daarna was het de beurt aan onze Noah. Nootje vertrok niet goed, leek zelfs wat ingedommeld. Na honderd meter liep hij me in vijftiende stelling voorbij. ‘Komaan, Nootje, opschuiven’, riep ik. Belachelijke tips toch die ouders naar hun kinderen kunnen schreeuwen, niet? Net of die niet zelf weten wat hen te doen staan. Ik had Noah en Moon vanmorgen trouwens bij ons ontbijt met pannekoeken toch al de belangrijkste tip meegegeven: zo hard mogelijk lopen!  Noah slaagde er in om nog heel wat lopertjes te remonteren, spurtte voor de vijfde plaats maar werd uiteindelijk zesde, een prachtig resultaat. Ik ging met een bibberende Noah naar onze tent om zijn spikes uit te trekken en een training en muts aan te doen en mistte daardoor de wedstrijd van de tweedejaars met Jari, Harald en Lars om er maar enkele te noemen. Bij zo’n cross gaat het snel en volgen de wedstrijden elkaar vliegensvlug op. Ondertussen liepen de pupillen meisjes reeds hun wedstrijden met een mooie prestatie van Benediekt, duidelijk in haar sas op ons Nekkerparcours want op 11 november stond ze er zelfs op het podium. Na de meisjes, de jongens. Bij de tweedejaars stond onze ‘straffe generatie ‘99’ aan de start. Ik had op voorhand thuis de concurrentie met Moon overlopen en onze conclusie was dat er twee lopertjes ‘buiten categorie’ waren, veelwinnaars Jonas Geens van Herentals en Dries Peeters van Break. Achter hen was volgens mij alles mogelijk en had Moon ook zijn kans. We hadden naar dit kampioenschap toegewerkt en hij was er klaar voor. Het schot weerklonk en onze groen-wit-blauwen waren meteen goed weg. Moon ging mee met de topfavorieten en met zijn vieren maakten ze meteen de kloof. In de achtervolgende groep zaten zowel, Sven, Thijs, Brent en Jolan, terwijl Jorne zich nog wat verder weerde als een duiveltje in een wijwatervat. Het bleef bijzonder spannend tot het einde. Op het laatste heuveltje moest er eentje vooraan de rol lossen maar Moon bleef meegaan met de twee topfavorieten. Even dacht ik dat Moon het zou kunnen afmaken met zijn eindspurt maar toen werd er van heel ver aangezet en zat er geen maat op winnaar Jonas en zilveren Dries. Moon werd toch prachtig derde en glunderde. Achter hem zorgden zijn ploegmakkers voor een heel straffe collectieve prestatie door beslag te leggen op nog twee toptien en in totaal vijf top veertien plaatsen. Collectief was dit voor RAM vandaag de sterkste wedstrijd.

Eline vierde

Na de pupillen kwamen de miniemen met een supergemotiveerde Eline. Als geen ander had ze naar dit Pk toegeleefd. Het mooiste loopstertje van het hele pak miste enigszins haar start waardoor ze al veel energie verspeelde om vooraan te geraken. Eline nam meteen de kop van de achtervolgers op favoriete en latere winnares Floor Michielsen, een dikke kop groter dan onze vedette. Eline moest zich na een spervuur aan demarrages en zelfs enig duwwerk uiteindelijk tevreden stellen met een toch wel heel mooie vierde plaats. Bij de miniemen jongens kregen we het zoveelste duel in de wedstrijd tussen vrienden en trainingsgezellen Jo en Nathan. Beide vochten in de spits van de wedstrijd. Uiteindelijk won deze keer Jo het duel. Hij werd zesde en Nathan tiende.  Op een Pk is er altijd een middagpauze na de Benjamins, Pupillen en Miniemen. Onze catering draaide op volle toeren en de clubkas zal er hopelijk goed bij varen. Na de middag kwamen alle groten aan de beurt. Bij de Cadetten werd Robin zesde en bij de Scholieren Julie elfde. De korte cross is het terrein van de halve-fondlopers en daarom namen Jasper en Ewoud er uiteraard aan deel. Minder voor de hand liggend was de moedige deelname van de papa van Sven aan deze wedstrijd. Kris (Kris Cross voor zijn fans!) liep er namelijk als enige master tussen al dat jeugdig geweld. Niet evident: respect!

Kim maakt favorietenrol helemaal waar!

Na de gemeenschappelijke wedstrijd voor juniores en masters bij de dames stond ik met de Nikon in de aanslag ongeduldig op de start te wachten van onze grootste kans op provinciaal goud voor RAM: Kim. Ze startte meteen voortreffelijk en liep afwachtend en aftastend mee aan de leiding. De observatie duurde zo’n twee toeren maar dan begon Kim haar tempo aan de andere meisjes op te leggen en één voor één moesten de andere loopsters de rol lossen. Kim liep supersoepel, zeker in vergelijking tot de achtervolgsters die hun foulée ergens onderweg leken verloren te hebben. Een overduidelijke en verdiende eerste titel voor onze Kim. Na een tweede en een derde was dit eindelijk een eerste plaats voor RAM. Kim glunderde en werd door zowel de omroeper, de TV als voor de krant geïnterviewd. De tol van de roem natuurlijk, net als de dopingcontrole achteraf. Na Kim was het de beurt aan Kjell en Joost bij de seniors mannen. Joost, nog niet hersteld van een griepaanval moest halfweg de strijd staken maar Kjell zat meteen in de voorste gelederen. Door examens had hij zijn trainingen tot een minimum moeten herleiden en hij ambieerde slechts een plaats in de top vijf. Hij werd mooi vierde. Op het einde kwam Kjell fel terug op de twee lopers voor hem maar de kloof was net iets te groot en/of de wedstrijd net iets te kort om het podium nog te halen. Een enorm peloton van 176 lopers nam daarna de start. Juniors(met Tom) en masters liepen namelijk samen. Onder die masters weer enkele van onze dappere catering-medewerkers die de kokshandschoenen even hadden omgeruild voor een paar spikes.

Na de laatste wedstrijd liep het domein De Nekker stilaan leeg en konden we met het abreken beginnen.  De avond was nog lang niet voorbij…

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het was barkoud op de Nekker en er hing mist, niet écht ideale trainingsomstandigheden. Toch stond me een zwaar programma te wachten. Slechts drie series met drie minuten rust tussen, maar wat een series. Elke serie bestond uit een 500 en een 300 met slechts 100m joggen tussen. Ik had zware benen en vreesde deze training die ik noodgedwongen weer alleen diende af te werken. Tom was er niet en Ewoud moest loslopen omdat hij zondag de korte cross loopt op het PK. Ik heb ook al enkele dagen last van de onderrug en vandaag besefte ik na de training dat ik dringend naar Peter (mijn osteo) moet als ik mijn komende wedstrijden niet in het gedrang wil brengen. Mijn chrono’s waren niet mijn beste ooit maar mogen wel gezien worden gezien de omstandigheden. Vijfhonderden in 1.26, 1.27 en 1.29 en de 300en in 47, 50 en 48. De laatste serie was verschrikkelijk omdat de pijn nu niet enkel het gevolg was van de trainingsarbeid. De heerlijke pijn van het trainen,  die pijn die je bijna in trance in het nirvana van de inspanning brengt, werd vandaag overschaduwt door rugpijn en tijdens de laatste 300 moest ik mijn uiterste best doen en het laatste greintje wilskracht aanwenden om de meet te halen. Met een verschrikkelijke grimas (volgens Moon) liep ik over de eindstreep. Ik zal maar proberen om op tijd in mijn bed te liggen. Een goeie nachtrust doet soms wonderen.

05-02-2010 om 23:44 geschreven door André  

Drukke dagen met het PK in zicht. Ik heb mijn agenda zelfs moeten bijsturen. Het vinden van de nodige vrijwilligers is geen evidente taak maar het nodige aantal is eindelijk bereikt. In vergelijking met onze gewone 11 novembercross vergt de organisatie van een Provinciaal Kampioenschap zowat dubbel zoveel medewerkers. We verwachten 1100 atleten. Reken daar nog hun entourage bij en je zal begrijpen dat alleen al de catering organiseren voor zo’n massa, immense inspanningen vergt. Maar het bestuur en met haar de hele club gaat ervoor. We vieren dit jaar niet voor niets onze tiende verjaardag.

Gisterenavond was het jeugdtraining op de Nekker. We verkenden met de groteren het parcours van het PK, zagen dat het verschrikkelijk nat was op sommige plaatsen en gaven nog wat tactische tips mee. Daarna werd er nog op de piste gelopen. Twee keer een vierhonderd met Moon in een glansrol. (Een halve-fondloper in wording?) Achteraf had hij wat kniepijn maar ik denk dat hij die knie ergens moet hebben gestoten want hij zag wat blauw. Hopelijk brengt zalf wat soulaas.

Vandaag moest ik duurlopen. Ik sprak met Kjell af in het Vrijbroekpark en vermits Ewoud daar op hetzelfde moment toekwam liepen we onze toertjes gedrieën. Al babbelend vliegen de kilometers voorbij en voor we het wisten had ik er vier grote rondes en 54 minuten opzitten. Kjell keek op zijn Garmin en zei dat we aan een gemiddelde van bijna 14 per uur hadden gelopen. Slik, da’s wel een pak sneller dan mijn eenzame duurlopen in Machelen  maar één keer sneller zal wel geen kwaad kunnen. Ik had er alvast geen last van, tenminste niet meteen. Eens thuis voelde ik wel een aantal van mijn oude knoken, pezen en spieren verzet aantekenen tegen het strengere regime waaraan ze waren onderworpen maar ik kon de hele bende sussen met een lekker warm bad. Daarna kroop ik achter mijn computer om de definitieve werkschema’s voor zondag uit te typen…

04-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Mijn neus is mijn zwakke plek. Enkel in de zomer en liefst bij droog weer heb ik geen last van mijn sinussen. Vroeger had ik elke winter steevast minstens één stevige sinusitis. Sinds ik loop is dat gelukkig geminderd maar deze winter loop ik toch al twee maanden met een snotvalling. Soms is de slijmproductie zo groot dat ik er moet van hoesten en daardoor amper kan slapen. Zo was het ook zondagnacht. Van het ogenblik dat ik ging liggen kreeg ik een kriebelhoest. Ik moest gedurig hoger en hoger gaan liggen en uiteindelijk ben ik al zittend in slaap gevallen. Toen mijn wekker ging kon ik het amper geloven. Het voelde alsof ik gewoon niet had geslapen. Ik ben uiteindelijk naar de dokter gestapt en die schreef me een middeltje voor om de slijmvorming tegen te gaan. Daarenboven bleek ook dat ik vocht heb achter mijn rechtertrommelvlies. Dat verklaart waarom ik me de laatste week af en toe duizelig voelde bij het lopen.

Vandaag ging het stukken beter. Op het werk dronk ik mijn liters water en voelde ik me wakker en fit. Zo verging het me ook tijdens de avondtraining op de Nekker. Het regende en er stond een felle wind maar het kon mijn pret niet bedreven. Misschien was ik gewoon blij dat ik daar weer een groep rond me voelde. Na de opwarming was ik al drijfnat maar ik had er zin in. Ik had al de hele dag de indruk dat we 200en gingen lopen (Na jaren begin je het systeem ook al wat aan te voelen, hé.) en het werden inderdaad 200en, mijn lievelingstraining. Samen met Kim, Tom en Ewoud begon ik er aan. Magda noemde het een lichtere training omdat we tussen de 200en nog eens 200m mochten joggen. Maar in zo’n weersomstandigheden past het woord licht toch niet echt. Je maakt het trouwens altijd zo hard als je zelf wil. Ik vertrok op kop, gevolgd door Tom, Ewoud en Kim. De eerste liep ik in 31. Ik had een lekker gevoel én superbenen, voor het eerst deze winter. De volgende drie draaide ik vlot in eveneens 31. Het ging zo vlot dat ik besloot om een ietsiepietsie te versnellen. Het resultaat was een 200 in 30 seconden. Tom zei dat dit een goed tempo was en hij het een leuke training vond. Ik replikeerde door te zeggen dat ik dat leuke tempo in wedstrijd vier keer zo lang moest aanhouden. Straf, zei Tom. Het inspireerde me tot een nog groter verzet. De vier overige 200en gingen crescendo: 29-29-28-26. Ik had echt een supergevoel. Magda ‘speelde’ de verontwaardigde. Wat moet ik nu weer gaan uitvinden om je in toom te houden. Het kampioenschap is pas binnen anderhalve maand en je bent nu al zo goed in conditie, zei ze. Topvorm is het echter nog niet, dat voel ik. Ik moet dat tempo van 29-30 per 200m nu proberen de volledige afstand aan te houden. Ik heb nog zes weken en dan moet ik top zijn.

Moon en Noah hebben morgen geen school en dus gingen ze vandaag uitzondelijk maar mee trainen. Met Bruno als dirigent werd er kriskras door het domein, daarna rond de tribune en uiteindelijk op de piste (2x400) gelopen. Ondanks het gure weer hadden alle kinderen duidelijk dolle pret. Na mijn eigen training, die altijd langer duurt dan de jeugdtraining, vond ik de twee schelmen terug in het krachthok waar ze beide van boven op een bok zaten te lachen met de atletes die onder de vakkundige leiding van Margot met halters werkten. Ook de atletes zelf moesten hartig lachen met hun eigen gedoe. Grote passen nemen met een zware halter in je nek, het is en blijft een raar zicht. Zoveel trainingsplezier én geluk werkt aanstekelijk en ik voelde me plots intens gelukkig. 

02-02-2010 om 23:56 geschreven door André  

Man, man,man… Gisteren werd Vlaanderen weer wakker onder een wit sneeuwtapijt. Voor mensen als ik die sneeuw haten (behalve op TV en op postkaarten) een echte tegenvaller? Ik vloekte spontaan toen ik de rolluiken naar boven trok. Trainen in de sneeuw zou weeral op het programma staan,verdorie. Ik voelde de souplesse terugkomen door op de piste te kunnen lopen en nu gaan we weer de spikes moeten aantrekken. Gisteren had ik een snipperdag, de eerste in veertien dagen. Daardoor kon ik mijn stramme spieren wat laten bekomen van de inspanningen van de laatste pistetrainingen. Vandaag reden we echter tegen tien uur naar het Vrijbroekpark. Sarah, Patrick, Stefan en Ewoud waren er ook. Iedereen ging voor een duurloop. Ook Ewoud die normaal met mij zou meetrainen maar schrok toen hij hoorde dat er 1000en op het programma stonden. Begrijpelijke reactie wanneer je uit een examenperiode komt. Eerst opnieuw wat aan de basis werken is voor hem de boodschap. Moon liep met Sarah twee grote rondes en Noah liep met Magda een verkenning van de diverse trainingsmogelijkheden. Haar conclusie was dat je met spikes wel degelijk duizenden kon lopen. Enkel in de bochten zou ik moeten oppassen. Waar is de tijd dat ik moest bijten om achter de rug van Kjell aan te klampen? Nu loop ik mijn trainingen veelal alleen en ook vandaag moest ik dus weer tegen mezelf vechten. (Voor de mentale weerbaarheid echter geen slechte zaak.) Ik vertrok voor mijn eerste kilometer en voelde meteen dat het niet vanzelf zou gaan. Geen drie minuten had Magda gezegd. De kou en de besneeuwde ondergrond zouden het al moeilijk genoeg maken. Ik vond gelukkig meteen het goede ritme maar stond wel bijna volledig stil in elke bocht waar ik ondanks mijn spikes moeite had om de ideale baan aan te houden. Op één plek moest ik de straat over en daar liep het allesbehalve vlot met de lange pinnen die ik onder mijn schoenen had gevezen. Gelukkig draaide ik al weer snel het besneeuwde pad op en had ik weer grip. Ik eindigde mijn eerste duizend in 2.54, niet slecht in deze omstandigheden. Samen met Magda stapte ik rustig de dreef door richting start van de duizend. Na vijf minuten vertrok ik met loden benen voor mijn tweede kilometer. Allez, veel moed, ‘t is de laatste’, riep Magda nog. De tweede is altijd moeilijker dan de eerste. De pijn zit dan nog vers in je geheugen en eigenlijk zeggen zowel verstand als lichaam: ‘niet doen’. En toch ga je ervoor. Ik vertrok met dezelfde verbetenheid en de zelfde snelheid. In de bocht aan de hondenweide ging het wel even fout. Ik schoof even weg en verdraaide mijn knie. Het brak mijn elan volledig en het koste me heel wat moeite en mentale energie om weer in mijn ritme te komen. Het werden nog twee moeilijke minuten. In de laatste rechte lijn richting Magda had ik de indruk dat ik niet meer vooruitging maar ondanks het voorval klokte ik toch nog 2.58. Goed getraind, zei Magda. 

31-01-2010 om 17:44 geschreven door André  

Ik kan het me zo voorstellen. Willy, onze materiaalmeester was vandaag als eerste op de Nekker en belde dus van in ons bureautje naar het onthaal om de lichtmasten aan te steken. Aan het onthaal is het net een drukte van je welste met zaalvoetballers die net vertrekken, turners die toekomen en enkele mensen die tegelijk vragen afvuren op de arme onthaalbediende. ‘O ja’,denkt die plots, ‘ik moet die lichten nog aansteken’. Hij stapt rustig naar zijn bedieningspaneel. Op het moment dat hij de knop met ‘lichten piste’ gaat indrukken roep iemand iets naar hem. ‘Ik kom eraan’, replikeert hij en hij drukt haastig op de knop. Zijn hand schuift uit en hij raakt een andere knop tegelijkertijd. Op die knop: ‘sneeuw’.

Zo is het natuurlijk niet gegaan maar het was wel straf dat het net begon te sneeuwen op het ogenblik dat de lichten aangingen.

Voor het eerst sinds een dikke maand pikte ik Sarah op in Zemst-Laar. De examens zitter er op en ook Ewoud was opnieuw van de partij. Sarah gaf mee training aan de jeugd maar Ewoud trainde mee met mij. Op vrijdag is het altijd snelheidstraining en Magda liet ons tien keer een 150m spurten. Ondanks het koude weer, de sneeuwval en de steeds gladder wordende piste ging het vlot. Ik voelde me gisterenavond verschrikkelijk moe en ook vandaag had ik geen goed gevoel. Tot we onze eerste 150 liepen. Plots draaide het wel. De adrenaline spoot door mijn aderen en dan kan je altijd wat meer, natuurlijk. De eerste was net boven de 21 seconden en elke spurt ging sneller en sneller. Heerlijke training!

Ook onze jeugd was vandaag in zijn sas. Noah was gelukkig want zijn groep werd door zijn grote neef Kenneth op sleeptouw genomen. Moon was misschien nog de gelukkigste want zijn groep mocht aflossingen lopen en hij kon demonstreren. Hij mocht van Sarah ook met zijn vriendje Lucas in de ploeg. Het kon voor beide jongens niet meer stuk.

Ik zag net het verslag van GBA-Anderlecht. Mijn mauven speelden waarschijnlijk hun beste match van het seizoen met vijf prachtige doelpunten. Vooral de goal van Bous was fantastisch. De goal van het WE?

Morgen mag ik rusten. Zondagochtend is het training in het Vrijbroekpark en zondagnamiddag kruip ik de zetel in om te genieten van het WK cross. Go Sven, go!!!!

29-01-2010 om 23:36 geschreven door André  

Gisterenmiddag liep ik 45 minuten in het park van Machelen. Rustig en met muziek in de oren. Ik was daarna verschrikkelijk moe en had héél zware benen. Dat lag niet alleen aan het lopen maar waarschijnlijk ook aan de buikloop waar ik al twee dagen last van heb.

Vandaag  voelde ik me al heel wat beter. Vanavond had ik voor het eerst sinds lang weer gezelschap om te duurlopen. Ik had afgesproken aan de nieuwe Finse piste met Kjell die vanmorgen het laatste van zijn achttien examens had afgewerkt. Onder een gietende regen liepen we respectievelijk tien en dertien rondjes van een kilometer. Met zijn tweeën lopen was een verademing na een maand waarin ik doorgaans eenzaam en alleen mijn trainingen moest afwerken.

Na de training keek ik zoals elke avond en samen met heel Vlaanderen naar ‘De Slimste mens’. Wat ik verhoopte gebeurde: Linda De Win won. Haar fans zijn in de zevende hemel en dus mogen al haar vijanden en afbrekers met mijn complimenten nu meteen lekker naar de hel!

28-01-2010 om 23:23 geschreven door André  

1974- Het Koninklijk Atheneum van Zaventem. Ik was vijftien jaar en en vlijtige student. Ik deed overal en altijd mijn best en was graag gezien door al mijn leraars. Ik was nooit een pilarenbijter maar ook de godsdienstles vond ik interessant. Verhalen die flirten met de geschiedenis, mijn lievelingsvak, ik kon het best pruimen. Op een dag kreeg onze school het bezoek van een reizende tentoonstelling over de gebeurtenissen in Chili waar in de herfst van 1973 de linkse president Allende was afgezet en vermoord door het leger onder leiding van Augusto Pinochet. De foto’s lieten niets aan de verbeelding over. Meer dan 130.000 mensen werden gearresteerd, tienduizenden gemarteld en drieduizend vermoord. Samen met de tentoonstelling kregen we twee films te zien. De eerste film waren beelden van de bevrijding van de concentratiekampen door Amerikaanse troepen. Als vijftienjarige stond ik daar vol afschuw en ongeloof naar te kijken. Dat de mensheid tot zoiets in staat was begreep ik niet. Een tweede film was een montage van allerlei beelden die gemaakt waren door de beulen zelf, waarschijnlijk slechts voor eigen gebruik en niet voor publicatie. Daar zag je leden van de SS poseren met hun slachtoffers, de meest mensonterende brutaliteiten en executies allerhande. Ik was half in shock, iedereen trouwens. Als God bestond, waarom liet hij dan zo’n dingen gebeuren, hoor ik me nog denken. Na de films was er nog een mogelijkheid om opnieuw de tentoonstelling te bekijken. Ik stapte naar de man die het hele project begeleidde en stelde hem enkele vragen. Hij was zelf een overlevende van een concentratieamp en vertelde mij en enkele schoolkameraden over de pijn en het leed dat hem was overkomen. Ik voelde me ontredderd en wandelde naar de uitgang. Daar zag ik mijn godsdiensleraar staan. Hij was priester en tijdens de oorlog nog almoezenier geweest bij het Belgisch leger. Ik had enorm veel respect voor hem, een goed verteller en vooral in mijn ogen een man met duidelijke waarden en normen. Hij nam me bij de schouder en zei: ‘André, al wat je hier gezien en gehoord hebt moet je niet geloven, hoor. Dat is allemaal communistische propaganda.’ In de grootste verwarring ben ik die dag naar huis gestapt. Nog dagen bleef het hele gebeuren nazinderen. Het meest van al was ik geschokt door de reactie van mijn leraar. Hoe kon ik hem ooit nog geloven. Net hij had me kunnen en moeten helpen om dit allemaal te begrijpen. In de plaats daarvan was hij er in geslaagd om het beetje geloof dat ik had voorgoed te doven. Vanaf die dag kon ik het niet laten om elke godsdienstles alles en nog wat in vraag te stellen of in twijfel te trekken. Ik haalde nooit geen goede punten meer op Godsdienst. Meer zelfs, het werd mijn slechtste vak. We zijn nu zevenendertig jaar later en toch zijn die gebeurtenissen perfect en tot in de kleinste details in mijn geheugen gegrift.

Vandaag exact vijfenzestig jaar geleden werd Auschwitz bevrijd door het Rode Leger. 1.300.000 mensen werden naar Auschwitz gedeporteerd. 1.100.000 mensen werden er vermoord.

Vanmiddag getuigde een overlevende van Auschwitz op de radio. Hij verloor er heel zijn familie. Hij werd opgepakt in Antwerpen en via de Dossinkazerne in Mechelen op een goederenwagon richting Auschwitz geladen. Diezelfde Dossinkazerne bestaat heden voor een groot gedeelte uit Lofts en appartementen. Ik woon nu al meer dan twintig jaar in het Mechelse en elke keer dat ik voorbij die plaats kom vraag ik me af hoe die bewoners daar kunnen wonen. Uit onwetendheid of uit gebrek aan geweten? 

27-01-2010 om 22:31 geschreven door André  

Gisteren liep ik nog bij positieve temperaturen drie kwartier toertjes in het park van Machelen. Nice and easy en met aangename muziek als metgezel. Vanavond vroor het min vier toen ik op de Nekker toekwam. De wind die lichtjes uit het westen waaide maakte dat de kou letterlijk door de sportkledij scheurde. Gelukkig gingen de grote lichtmasten aan. Ik weet het, het is puur psychologisch maar wanneer de lichten van de Nekker branden heb ik het plots al veel minder koud. Magda was er niet maar had me wel telefonisch gebriefd. Ewoud zat in Gent, Sarah in Zemst-Laar, Els in Leuven en allemaal zaten ze te studeren. Kim en Joost kozen waarschijnlijk voor de Leuvense piste omdat Magda immers toch niet naar de Nekker kwam. Dat maakt dat enkel Patrick, Tom en ik  de Magdagroep vertegenwoordigden. Patrick ging voor het langere werk maar Tom en ik moesten 300en lopen. Tom ging voor acht stuks met telkens 200 m joggen tussen. Ik had er ook acht voor de boeg maar verdeeld in vier series van twee met 100m joggen tussen. Tussen de reeksen in mocht ik drie minuten rusten. De eerste is altijd belangrijk want bepalend voor de rest van de training. Vroeger zou ik het niet hebben gekund maar nu vind ik doorgaans meteen het goede ritme. Ik klokte mijn eerste af in 48 seconden. Prima bij zo’n temperatuur. De tweede liep ik in exact de zelfde tijd. Ik voelde wel dat ik door de kou moeilijker recupereerde dan normaal. Mijn tweede reeks ging een tikkeltje sneller: tweemaal 47. Bij de derde kreeg ik het moeilijk, had de indruk dat mijn bovenbenen gingen barsten en dat de piste plots bergop ging, hahaha. Toch nog eentje in 47 en dan één in 48. Drie minuten kunnen verdomd snel gaan wanneer je zit uit te hijgen. Ondertussen maakte Johan van mijn rustpauze gebruik om de startorde door te geven voor onze 4x200 in Gent . Marc Pottiez zal starten. Daarna zal Johan Wonninck zelf lopen. De tweede loper moet doorgaans knokken en Johan zet je niet zomaar opzij. Daarna zal Dirk Bonte overnemen en de stok als allerlaatse aan mij doorgeven. Het doel is het Belgisch record maar de scalp van één seniorsploeg zou ook niet misstaan aan onze gordel… Bij de eerste 300 van mijn laatste reeks zette ik de laatste rechte lijn in net op het ogenblik dat de spurtersgroep een spurt inzette. Automatisch ga je wat mee versnellen en daardoor liep ik plots mijn snelste van de avond: 46. Kapot zat ik! En na 100m joggen moest ik er terug aan beginnen. Verstand op nul dan maar en knallen. De laatste rechte lijn was een verschrikking. Totaal verzuurd liep ik de laatste 30m met de ogen dicht. Ik viel bijna over de meet en moest er bij gaan zitten. Nu was ik hélemaal leeggelopen. De harde training én de kou eisten hun tol en ik had enkele minuten nodig om te bekomen. Moe maar tevreden liep ik nog uit met Patrick waarna ik nog helpers ging ronselen voor ons PK cross van 7 februari. Mijn schema vertoont nog altijd lege vlakken en de tijd begint te korten maar ik heb er alle vertrouwen in dat binnen een week alle postjes zullen zijn ingevuld. Als allerlaatste sloot ik onze lokalen en vertrok huiswaarts waar een lekker warm bad, een sportmaaltijd, 'De slimste mens', mijn blog en mijn bed wachtten: ‘Le repos du guerrier!’

26-01-2010 om 23:30 geschreven door André  

Bornem, op de grens tussen Antwerpen, Oost-Vlaanderen en Brabant is elk jaar het toneel van een puik georganiseerde cross. Veel atleten lopen daar als laatste voorbereiding op hun PK. Bij de jeugd traden er ook vandaag atleten aan uit de drie vernoemde provinciën.

We hadden onderweg naar het dorp van de Dodentocht een omwegje gemaakt langs Mechelen om er Tom Gijselinck, mijn RAM-trainingsmaat en eerstejaarsjunior op te pikken. Het regende en het was koud, een echt crossweer dus. Noah vertrok bij de eerstejaarsbenjamins zoals gewoonlijk als een raket. De afstanden zijn in Bornem vrij groot in verhouding tot de meeste crossen en op het einde kreeg ons Nootje zijn ‘klop van de hamer’. Hij finishte nog mooi twaalfde in een wedstrijd die sommigen omschreven als een soort repetitie voor het BK. Noah was helemaal niet ontgoocheld en verbaasde me door te zeggen: ik vind lopen leuk! Moon is doorgaans ook een felle starter maar vandaag miste hij zijn start volledig. Ik was dan ook verbaasd dat hij alsnog vooraan kon postvatten. Hij ging mooi mee met de eersten, Dries Peeters op kop. Ik dacht, en met mij ook nog anderen een hele tijd dat hij het podium ging halen maar hij kraakte een beetje op het einde. Ook bij hem speelde de afstand een cruciale rol maar met een zesde plaats mag hij best tevreden zijn. Als we nu de twee volgende weken nog wat kunnen bijschaven kan hij op het PK misschien meespelen voor de medailles. In zijn reeks vochten ook Sven en Thijs voor wat ze waard waren. Het parcours lag er overigens héél zwaar bij wat de lichtere lopertjes van RAM niet bevoordeelde. Eline die tot vandaag altijd voor de prijzen kon meedoen moest net als Moon tevreden zijn met een zesde plaats. Ook zij ervaarde dat de cross van Bornem altijd een zeer sterk deelnemersveld kan voorleggen. Bij de miniemen jongens vochten Nathan en Jo weer een episch duel uit, een wedstrijd in de wedstrijd als het ware. Robin Hendrickx werd vierde bij de cadetten, Martha Ziarczyk vijfde bij de benjamins meisjes en tal van RAM-atleten behaalden nog mooie ereplaatsen. Na hun wedstrijden had een deel van onze onze jeugdbende postgevat op de enige heuvel van het parcours dat midden in de speeltuin lag. Daar hadden ze een goed zicht en moedigden ze héél luidruchtig de RAM-lopers aan en riepen ze ook op Jos! Wie is Jos? Alle andere atleten, hahaha... Ik zie ze daar nog staan roepen van 'allez Jos' tegen alle lopers. 

Toen ik naar de cafetaria was getrokken waar de prijsuitreiking plaatsvond (ik moest de prijzen afhalen want de jongens waren met hun vrienden zoals op elke cross weer tijdelijk verdwenen), hoorde ik plots iemand mijn naam roepen. Dat Westvlaams accent en die stem herken ik sinds Lahti uit duizend: Filip! Mijn vriend Filip Vanhaecke, wereldkampioen op de marathon, was helemaal uit Aardooie overgewaaid om er de cross van Bornem mee te lopen bij de masters +50. Het was een heel aangenaam weerzien. We hadden een lange babbel en besloten om heel binnenkort in zijn Aardooie af te spreken met Pol en Catherine. Filip was nog maar aan zijn derde cross van de winter. Hij wil graag uitpakken op het PK en weet dat hij daarvoor wedstrijdritme moet opdoen. Hij kreeg daar vandaag de kans toe met stevige concurrentie van o.a. Ion Damian, Marc Bultinck en Lucien Heyde om er maar enkele te noemen. Filip was meteen vooraan te vinden. De wedstrijd was razendsnel en Filip moest uiteindelijk enkel de duimen leggen voor Marc Bultinck. Een verdiende overwinning noemde Filip het sportief. Net voor we Bornem verlieten poseerden Eline, Sven, Thijs, Jo, Moon en Noah met Filip. Je ontmoet niet alle dagen een wereldkampioen, zei iemand… ;-)

24-01-2010 om 22:51 geschreven door André  

Zoals veel masters ga ik af en toe een kijkje nemen op ‘atletiekmasters.be’ en ‘www.mastersathletics.net’ waar je de world rankings kan bekijken. Vanmorgen ging ik weer piepen en ik merkte dat de ranglijsten van 2009 waren ge-updated. Ik ging dus snel een kijkje nemen bij de M50, klikte op de 800m en ja hoor, ik prijk met de drie beste wereldjaarprestaties, voor mijn WK-rivaal Anselm LeBourne. Op de 400m bekleed ik met mijn Belgisch record de vierde plaats. Op de 1500m staat Wilfried Dubois met de twee snelste jaartijden voor alweer Anselm LeBourne (hij moet de Belgen stilaan vervloeken!) en… ik! Spijtig dat er geen ranglijsten zijn voor de 1000m.

23-01-2010 om 22:52 geschreven door André  

Uitzonderlijk werkte ik mijn vrijdagtraining op de middag af. Het zonnetje droogde en verwarmde de nog steeds nieuw ogende tartanpiste van Machelen. Na een viertal kilometer te hebben opgewarmd en enkele lenigheidsoefeningen te hebben uitgevoerd begin ik aan mijn versnellingen. In de laatste rechte lijn van de piste blies de wind in het nadeel en dus trok ik naar de overzijde voor mijn eigenlijke spurttraining, 10x150 met de eerste 50 tempo en de laatste 100 voluit spurtend. Met het zonnetje als speelkameraad was het een aangename training.

In de vooravond trok ik naar zaal ‘De Goede herder’ in Katelijne waar ons clubfeest zou doorgaan. Met Patrick, Joan, frank en Lies maakten we de zaal klaar terwijl oud-voorzitter Bob de keuken organiseerde. Rond de klok van zeven was het zover en begonnen de clubleden met hun families toe te stromen. Met het bestuur en enkele vrijwilligers zorgden we voor de vlotte beiening en de keukenploeg slaagde er in om meer dan 120 maaltijden te serveren op een goed uur tijd. Om kwart voor negen nam ik plaats achter de microfoon en bgon het officiële gedeelte.

‘Beste vrienden,  goedenavond en welkom. Ik vind het fantastisch dat jullie vanavond zo talrijk aanwezig zijn op deze jubileumuitgave van onze clubavond. Exact een jaar geleden verkeerde onze club in crisis en een moeilijk jaar kondigde zich aan. Met een gedeeltelijk vernieuwd bestuur hebben we getracht om de koe bij de horens te pakken. Dat is grotendeels gelukt. De koe bleek echter een RAM en rammen zijn wat moeilijker te temmen. Maar we hebben ons best gedaan... ‘

Zo begon mijn speech. Ik had het over het voorbije jaar en wat komen gaat op sportief gebied met o.a. het Provinciaal kampioenschap Cross dat we op 7 februari mogen organiseren op de Nekker. Aansluitend werden enkele van onze oud-bestuurders gehuldigd ter gelegenheid van onze tiende verjaardag. Daarna werden de diverse agendapunten van de Algemene Vergadering doorlopen en konden we overgaan tot het voor de talrijk opgekomen jeugdatleetjes hoogtepunt van de avond: de prijsuitrijking van onze clubklassementen en bekendmaking van de atleten van het jaar. Het geluk bij alle kinderen die een medaille mochten komen in ontvangst nemen en de reacties van de ouders in de zaal bevestigden dat het de juiste beslissing was om onze jeugd te belonen. Na de medailles kwamen de bekers voor de atleten van het jaar. Eline won bij de meisjes en onze Moon bij de jongens. Ook Kjell mocht mee op het podium als laureaat bij de groten. De avond was een groot succes en ik een gelukkige voorzitter.

22-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Ik was vandaag mijn I-pod thuis vergeten en dus moest ik mijn duurloop eenzaam afwerken, net als vroeger. Geen nood want ik had genoeg stof om over na te denken. Morgen is er de Algemene Vergadering met clubfeest van RAM en daar moet ik als voorzitter de hele avond van achter een microfoon het gebeuren leiden. Al lopend begon ik mijn openingsspeech al te schrijven. Snel veranderde de taal in mijn hoofd echter en begon ik in het engels te denken. Gisteren had ik een ontmoeting met de verantwoordelijke voor de communcatie van Sanoma-Nederland. Hij organiseert einde maart een congres voor alle directies van de Sanoma-groep. Daar komen dan mensen van binnen en buiten Sanoma voordrachten houden en hij heeft me uitgenodigd om daar te spreken over mijn wereldtitel, mijn passie voor het lopen en de mogelijke paralellen tussen lopen en mijn job. Zo komt het dus dat ik vandaag reeds al lopend, in het engels zat te brainstormen. En stormen deed het lekker in mijn hoofd. De ideeën vloeiden rijkelijk en ik werd zo hevig meegesleept dat ik zelfs vergat de toertjes te tellen, de tijd te volgen en ik zag en voelde me al helemaal staan op dat immense podium in een volgelopen auditorium, commentaar gevend bij de door de laatste high-tech-beamer geprojecteerde beelden en filmpjes. Het gebeurt nog wel dat al lopend ideeën worden geboren en het is dan de kunst om zo snel mogelijk na de training die ideeën op papier te zetten. Ook al slapend heb je dikwijls allerlei hersenspinsels. Vroeger, toen ik nog muziek speelde bij Bateau Bleu en later bij Cristal Ship, sliep ik met een schriftje op mijn nachtkast. Ik heb een verschrikkelijk lichte slaap, word bij het minste gekraak wakker, droom veel en slaapwandel al heel mijn leven. (Over slaapwandelen kan ik een boek schrijven, geloof me…) Elke keer ik wakker werd met een idee voor een stukje tekst voor een song of voor een tekening noteerde ik dat in mijn schriftje. Zo ontstonden vijfentwintig jaar een aantal van onze songs. Nu ligt er geen schriftje meer op mijn nachtkast. Ik zou er toch altijd maar hetzelfde woord in neerpennen: lopen, lopen, lopen, lopen en nog eens lopen! Vandaag vlogen de kilometers letterlijk voorbij. Door dat brainstormen vergat ik de tel en toen ik dan toch naar mijn chrono keek zag ik plots dat ik al de vijfenveertig minuten voorbij was. Ik dacht dat ik nog maar halfweg was, maar de training was al bijna voorbij. Ik deed er nog één toertje bij en kon gaan stretchen.

21-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Twee weken voor de tweede verjaardag van deze blog is de kaap van de 50.000 hits bereikt. Een mooi resultaat als het mij vraagt. Bedankt bloglezers, groot en klein. Voor mezelf maar ook voor jullie probeer ik alle dagen een kleine bijdrage te leveren. Naast het lopen is bloggen zowat een dagelijkse afspraak geworden.

Vandaag had ik onder de middag niet kunnen gaan lopen en dus werd mijn loopactiviteit beperkt tot vanavond wat warmlopen met onze jeugd op de Nekker. Meer dan vijftig kinderen waren vandaag komen opdagen en slechts Bruno en ik waren aanwezig om ze op te vangen want een groot deel van onze jeugdtrainers zit midden in de examens. We vertrokken eerst met de volledige groep voor een grote ronde van het domein. De kleine benjamins, Jari, Lotfi en Noah gaven het tempo aan en ik moest ze geregeld intomen. Eens terug aan de piste nam Bruno de allerkleinsten mee voor loopspelletjes op het middenplein. De rest verdeelde ik in twee groepen die samen op de piste gingen lopen. Twee keer 1200 was het doel. Groep A met de miniemen en de snellere pupillen vertrok van op de startlijn en moest de volledige afstand lopen. Groep B met de overige pupillen en de benjamins moesten telkens de eerste en de derde ronde meelopen. Dat systeem werkte wonderwel en ik was aangenaam verrast door de discipline die de volledige groep aan de dag legde. Moon liep slim en spurtte zich op het einde twee keer naar een derde plaats na Nathan en Jo, de twee snelste miniemen. Noah kwam bij de tweede 1200 zichzelf tegen. Hij zat bij de eerste 1200 in groep B maar vroeg om achteraf de hele afstand te lopen. Wie liep daar in de eerste ronde dan plots op kop voor de miniemen en de pupillen? Jawel, Noah! Mooi natuurlijk maar het tempo lag zo hoog dat een eerstejaarsbenjamin dat onmogelijk kon volhouden. Na de tweede ronde dacht hij dat het gedaan was en toen ik hem weer de piste op stuurde strompelde hij nog 350m verder om dan plots nog te spurten tegen een andere achterblijver. 't Is ne Charel!

20-01-2010 om 23:14 geschreven door André  

Kom morgenavond in Machelen lopen ipv 's middags te trainen, had Magda me zondagochtend na de training gezegd.. Dan heb je nog enkele extra uurtjes rust. Zo gezegd, zo gedaan.  Ik kleedde me om in de vestiares van Sanoma en trok tegen zes uur naar het park van Machelen. Daar liep ik drie kwartier mijn ondertussen reeds traditioneel geworden toertjes. Met Diana Krall in de oortjes was het aangenaam lopen. Het werd een rustige recuperatieloop aan een gemiddelde van 12,5 km per uur. Ideaal om het lichaam te laten bekomen van de inspanningen van zondag. Na mijn loopje trok ik naar de piste van Machelen op zoek naar Magda, die daar op maandag de plaatselijke atleten met raad en daad bijstaat. Ik vond ze niet en vroeg aan Herman, haar echtgenoot of hij wist waar ze was. In het park, denk ik, antwoordde Herman. Ge moet maar uw oren openzetten en dan hoor je ze wel van ver, hahaha… 't Was nog waar ook!

Vandaag was het weer training op de Nekker en zonder sneeuw, ijs en spikes deze keer. Heel veel atleten waren voor het eerst dit jaar weer op het appel. Ook Kim was weer van de partij en samen met Tom liep ze combinaties van 600en en 200en. Ewoud haakte in extremis af en dus moest ik alleen aan de bak. Ik kreeg drie series van drie 200en af te werken. Tussen de 200en zat maar een 100m joggen en tussen de series kreeg ik drie minuten rust. Voor het eerst weer op de tartan sinds lang… het voelde zalig aan en ik had de indruk dat ik vloog. De tijden waren ook best ok. Alle 200en onder de 30 seconden en zelfs ééntje net boven de 28. ‘TE SNEL!’, brulde Magda en gelijk had ze. Ik had echter zoveel plezier dat het het moeilijk was om te doseren. Maar nu reeds forceren en risico’s nemen is niet nodig, daar heeft Magda wel een punt. Mijn eerste doel is nog veraf, het BK Indoor van 13 maart. Ik zal ondertussen nog wel in competitie uitkomen want Johan Wonninck, onze aflossingscoach vroeg me om mee te lopen met onze mastersploeg (ons gouden kwartet dat vorig jaar Belgisch Kampioen werd op de 4x100) in het voorprogramma van de KBC-Flanders Indoor. Johan  is er in geslaagd om ons in te schrijven voor de 4x200 en hij wil daar het Belgisch Record aanvallen. Spannend! Ik voel me geen spurter maar moet wel toegeven dat ik van die aflossingen vorig jaar intens heb genoten. Deel mogen uitmaken van zo’n team vind ik gewoon fantastisch. 

19-01-2010 om 23:12 geschreven door André  

Vanmorgen werd ik om halfacht gewekt door mijn levend wekkertje Noah. Hij kroop naast mij in bed en fluisterde: ‘het regent buiten’. Eindelijk, dacht ik, want de regen zorgt ervoor dat het ijs nog sneller dooit. Anderzijds krijg je door die regen natuurlijk nog meer modder. Dat ervaarden we enkele uren later toen we in het Vrijbroekpark aan onze opwarming begonnen. Terwijl Noah achter mij plat op de buik ging schoof ik een meter vooruit in een modderplas. Oppassen geblazen, dus. Het zou toch te belachelijk zijn: een maand sneeuwelende zonder kleerscheuren doorkomen en tijdens de eerste sneeuwloze training een kwetsuur oplopen. De sneeuw was weg maar er lag hier en daar nog heel wat ijs op de paden. Bij onze verkenning bleek al snel dat de voorziene training (duizenden) vandaag niet zou kunnen doorgaan. We improviseren al weken en dus besloot Magda om te gaan voor twee keer een ‘mile’. Da’s een training die ik niet zo vaak moet doen maar in dit stadium van de voorbereiding is het wel een must om af en toe wat langere afstanden te lopen, een combinatie van uithouding en weerstand als het ware. Ik keek er tegenop want alleen zo’n training afwerken is geen sinecure. Vorige winter kon ik me nog verschuilen achter Kjell en die zorgde dan voor het tempo. Nu moest ik er helemaal alleen tegenaan. Ik vertrok aan een goede snelheid maar rekening houdend met een zekere terugval op het einde durfde ik toch niet meteen voluit te gaan. Door het ijs op de paden moest ik wel op het asvalt en de stenen lopen. Dat zal wel een verschil in afstand geven, dacht ik al meteen. Het gevoel was niet optimaal. Ik had de indruk niet vooruit te gaan. Dat ligt misschien aan de vermoeidheid. Ik heb weer enkele slechte nachten achter de rug. Een verkoudheid speelt me ook al dagen parten en de laatste weken waren de trainingen door het barre weer ook niet van de minste. Ik vond niettemin dat er op het einde in de lange rechte dreef weinig verval was en ik klokte in 5.05. Ik weet niet hoeveel sneller ik deze training in de zomer afwerk maar Magda was tevreden en dan ben ik dat ook. Ik kreeg vijf minuten om te bekomen en toen vertrok ik voor mijn tweede ‘mile’. Het was halfweg echt wel doorbijten om er niet de brui aan te geven. Ik moest keihard op de tanden bijten en ook op het laatste moest ik door een muur. Fel aangemoedigd door Magda kwam ik uit op 5.03. Net iets sneller dus dan bij de eerste. Héél goed getraind, zei Magda. Amai, ik zat stikkapot! Het goede nieuws van de dag was dat ik weinig last had ondervonden van de rechterknie.

Deze namiddag liep Kim mee in de cross van Herentals. Ze werd er mooi tweede na Klaartje Kennis van ROBA. Kim was wel de eerste Antwerpse voor een pak atletes die vorige winter nog voor haar zouden zijn geëindigd. Het zal haar vertrouwen geven met het oog op het PK. Ik zet Kim on top of my list voor de titel. Zoals ze deze winter loopt kan ze die titel echt wel pakken. Nog enkele weken en we weten het. Moest Kim volgende zomer ook wat meer voor de piste willen gaan en wat minder voor het oriëntatielopen, dan zie ik haar volgende winter zelfs mooie ereplaatsen behalen in de Cross-Cup. Dan pas zal ze staan waar ze echt hoort te staan.

Ook deze namddag maar dan in Luik, dé clash tussen Standard en Anderlecht. Mijn ploeg was er al jaren niet meer in geslaagd om in de Vurige Stede te gaan winnen. Nu waren de zenuwen extra gespannen door de evenementen tijdens de heenmatch. Er stond geen maat op de Mauves. Standard werd vernederd. Het werd 0-4 en Romelu scoorde weer…

17-01-2010 om 20:57 geschreven door André  

Vandaag is mijn coach zestig geworden. Wat kan ik nog meer over haar zeggen dan wat ik geregeld op deze blog vertel. Samen werken we aan mijn loopcarrière, net als zij zoveel jaren geleden geduldig bouwde aan haar prachtig palmares. Ik kende aanvankelijk Magda enkel van op TV, toen er vroeger in sportweekend enkele seconden van één of andere cross of kampioenschap werd getoond. Ik wist dat het een grote dame van de atletiek was maar verder ging mijn kennis niet. Op een dag liep ik in het Vrijbroekparkrafdelig en kruiste ik een loopgroep van RAM. Een kleine dame riep me toe dat ik ‘beter bij hen kon komen trainen’. Ik liep toen al voor RAM maar trainde in Kapelle bij onze onderafdeling AWE. Pas toen ik mijn eerste titel op de piste had behaald besloot ik de stap naar Mechelen te zetten. Een bijkomend argument was dat Moon ook ging beginnen lopen. De lokroep van een échte piste en het feit dat ik de samenwerking met Magda wel zag zitten bracht me dus naar de Nekker. Ondertussen zijn we vijf jaar verder en heb ik meer dan dertig titels en acht belgische records verzameld op de halve fond. Dat palmares deel ik graag met haar want wat is een atleet zonder zijn coach? Ik alvast niet meer dan een goede loper. Haar engelengeduld, kennis en vooral de voorzichtige aanpak van Magda heeft me naar een hoger niveau getild. Die aanpak is gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen en vooral op hard werk. Dat harde werken is er pas de laatste jaren gekomen. Toen Magda me klaar achtte en er van uit ging dat ik de zware belasting aankon zijn we naar een grotere versnelling overgeschakeld. Dat is haar manier van werken. Magda is een coach die denkt op lange termijn. Geduld is een mooie deugd en ik ben héél blij dat ik dat geduld heb gehad.

Uit curiositeit heb ik vandaag haar naam eens in Google gelanceerd. Het resultaat was bijna één miljoen links. Dat Magda’s carrière echter dateert van voor het internettijdperk bewees wel de toets ‘afbeeldingen’. Welgeteld één foto was er van Magda te vinden naast duizenden foto’s van pinguins. Neen, ze is geen pinguin maar Google linkt de naam ‘Magda Ilands’ aan ‘Magdalena Islands’, een eiland dat bekend staat om zijn pinguinpopulatie. Grappig.

Bijlagen:
http://www.duff.be/historiek-ilands.htm   

De dooi is ingezet en plots was er weer een massa volk op de club. Wie echter dacht om vanavond reeds op de piste te trainen kwam bedrogen uit. Enkel Serge Beckers riskeerde het om, een gewicht voorttrekkend, spurtjes te trekken. Voor mij stond er ook snelheid op het programma maar zelfs met spikes aan vond ik het op de piste en het middenveld niet te doen. Een compromis vonden Magda en ik in het stuk straat waar we dinsdag nog 400en op hadden getraind. Daar was nagenoeg geen ijs meer en op de vlakke kasseien richting meer heb ik dus mijn serie van 10x100m kunnen afwerken.

Het trainen in sneeuw en ijs én met spikes begint wel stilaan zijn tol te eisen. Ik heb zowat overal last maar vooral mijn rechterknie ziet af. Overbelasting maakt dat ik niet meer pijnloos kan lopen en bij momenten ook stappen. Morgen is het mijn rustdag maar met de jongens is dat geen garantie op echte rust…

Toen ik  na één van mijn spurten terugstapte zag ik de diverse groepen jeugd terug op de piste en het middenplein komen. Ruben met de grootste, Eline en Moon incluis, Loni met de jongste competitielopertjes à la Noah en Jari en Bruno met de allerkleinsten. Wat een contrast, dacht ik bij mezelf , met de periode toen ik hier op de Nekker begon te trainen en Moontje zijn eerste atletiekstapjes zette. Toen was er juist geteld één trainster, Joke, en die had een groep van een vijftiental kinderen onder haar vleugels. Nu hebben we er een tiental en een honderdtal kinderen. Een mooie evolutie en een grote pluim aan Bruno, onze jeugdcoördinator die de jeugdwerking vaste vorm heeft gegeven.  

15-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Eindelijk! De dooi is begonnen. Al zal de miserie nu misschien pas beginnen. De komende dagen kunnen we ons aan modderploeteren verwachten. Vanmiddag trok ik voor mijn duurloop naar het park van Machelen. De paden lagen nog helemaal wit op mij te wachten maar het ijs smolt verschrikkelijk snel onder mijn passen. Naargelang ik ronde na ronde hetzelfde tracé volgde werd het gladder en gladder. Gelukkig moest ik niet teveel nadenken en vlogen de rondes, dankzij Steve Tyrell’s ode aan Burt Bacharach, voorbij als een vlucht regenwulpen. Het werd echter hoog tijd dat de sneeuw verdween want ik loop meer en meer verkrampt. En die spikes kunnen nu ook thuisblijven. Oef!

Vandaag zestien jaar geleden overleed Harry Nilsson. Wie? Je kent zijn stem wel, de zanger van ‘Without You’ en vooral ‘Everybody’s talking’, de openingssong van de film Midnight Cowboy, klassieker en cultfilm uit 1969. Ik zag de film voor het eerst eind jaren zeventig. Prachtige film en schitterende vertolkingen. De jongeren onder jullie zullen het lied misschien eerder kennen als een nummer uit de soundtrack van Forrest Gump, eveneens een schitterende film met even sterke acteerprestaties. Geniet maar even mee. Waarom vertel ik dit nu? Soms voel ik me verbonden met de tekst van het liedje.

 Everybody's talkin' at me 

 I don't hear a word their sayin'

Only the echos of my mind

People stop and stare

I can't see their faces

Only the shadows of their eyes ...

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=uBemzu1Fchk