Jongste is ingeschreven in Brugge! Zoon was op school dus gingen manlief en ik met z'n tweeën op internaatjacht. We twijfelden tussen twee, woensdagmiddag nog eens met zoon naar Brugge. Vanuit Brakel toch een uur rijden dat werd haasten omdat de beheerders niet de hele middag aanwezig waren. Nipt waren we in Brugge en om toch zeker op tijd te zijn nam ik een spurt jongste volgde moeizaam. Met zijn mams in zijn uniformkleding door de stad rennen was te beschamend ook al liepen we richting station en konden de mensen denken dat we de trein moesten halen.
Om vanmorgen van mijn ene afspraak naar de andere te gaan stuurde de GPS mij langs kleine dorpen en smalle wegen. Rustig rijden was het wel op die manier.
Een eigen wagen is uiteraard een luxe. Makkelijk als de dochter ergens naar toe wilt. Of om te gaan werken. Maar voor die luxe moet worden betaald. En dat deed ik netjes. Moet ik weer een jaar lang niet denken aan de verkeersbelasting.
Het laatste deel van "The Mortal instruments" serie is -verschenen -en afgeleverd door de koerier. Zal ik eindelijk weten hoe het afloopt. Al is dat waarschijnlijk pas na enkele dagen/weken. Want het boek bevat behoorlijk wat bladzijden. Blijkbaar kon de schrijfster geen afscheid nemen van haar personages.
Gisteren kwam een collega van mijn man op bezoek. Niet om belangrijke dossiers door te praten. Maar om te racen. Eerst op de baan met race autootjes, dan met de treintjes. En omdat driemaal "racerecht" is raceden ze nadien nog een paar uur met de spelconsole...
Omdat gisteren een feestdag was, besloten we niet te koken maar naar de afhaalchinees te gaan. Het deel "chinees" was geen probleem, het deel "afhalen" wel. Want toen ik thuiskwam met alle potjes struikelde ik in de gang. Gelukkig was er op de meeste potjes een stevig deksel, behalve op de sauzen. Resultaat: een grote plas saus in de gang. De "argh" reactie van mijn man was wel dramatisch maar niet erg hulpvol. Maar na de opkuis heeft het me toch gesmaakt.
Intussen las ik het boek uit. En schaar ik mij bij de fans ervan. De Dood als verteller is wel even wennen. Af en toe kondigt de Dood aan wat er nog gaat volgen. Eerst vond ik dat storend, maar aan de andere kant wekt het nieuwsgierigheid op Van alle hoofdpersonages zullen Liesel en Rudy mij het meest bijblijven. Het einde van het boek is ontroerend. Ik begrijp waarom de auteur verklaart dat hij er moeite mee had om het te schrijven. Als ik dan toch een minpunt moet geven dan is het wel voor de flashbacks die de verhaallijn wat bemoeilijken. Al bij al is het boek zeker een aanrader.
Vanmorgen was het leuk opstaan. De werkweek eindigt immers al vandaag. Al zegt dochterlief wel dat het een weekend lang studeren wordt met de examens zo dicht bij de deur.
Bij de inschrijving voor de bakcursus liep ik voorbij de stand van handwerk. De stukken die er stonden waren mooi. Dus schreef ik me meteen ook in voor een cursus breien. Maar gezien mijn voorkennis mag ik wel naar het derde jaar. Dus vanaf september volg ik op maandag bakken en op vrijdag breien. Als het bakken goed lukt, kan ik misschien een baksel meenemen naar de breiles...
Zaterdag was het opendeurdag van het instituut waar ik bakles wil volgen. En ja, het is mij eindelijk gelukt mij in te schrijven. Dus vanaf september kan je mij op maandagavond vinden in de bakles. Hopelijk goed bezig zodat ik lekkere dingen mee naar huis kan brengen.
Toen ik vanmiddag op de parking van de supermarkt liep richting ingang met een lege bak in mijn hand, werd ik aangesproken door een oudere heer. Hij was op weg naar de ingang met zijn lege kar en bood aan dat ik mijn lege bak in zijn lege kar zette. Heel lief en eigenlijk ook een beetje een gelukje voor hem. Want ik zag zijn bril liggen in de winkelkar. Hij was mij erg dankbaar dat ik hem daar attent op maakte. Twee gelukkige mensen op de parking van de supermarkt dus.
Het stond bij ons thuis niet op het menu. En nu ik onlangs witte pens proefde begrijp ik waarom. Niet omdat het niet goed klaargemaakt was, want de rest van de tafel was aan het smullen. Gewoon omdat het blijkbaar mijn ding niet is. Ik ben echter een welopgevoed meisje, dus ik at zoveel mogelijk op. De rest schoof ik discreet door naar mijn man. En die kloeg absoluut niet over de extra portie.
Het is het volgend boek op mijn leeslijst. Ben er al even in gestart en tot nu toe boeit het verhaal mij wel. De verteller in het boek is de dood en dat is op zijn minst origineel. Mijn ouders waren verdeeld over het boek: mijn moeder vond het goed, mijn vader heeft het niet uitgelezen. Binnenkort zal ik één van beiden gelijk kunnen geven maar tot nu toe ziet het er naar uit dat ik mij zal aansluiten bij mijn moeder.
Intussen heb ik het boek terug uit, weliswaar in de oorspronkelijke Engelse versie. En ik genoot er opnieuw van. Zeer poëtische stijl, je ziet zo voor je oog wat er gebeurt. De schrijver, Kenneth Grahame, heeft oog voor detail en weet veel over het leven aan de waterkant. Even een stukje uit mijn oud Nederlandstalig exemplaar, om jullie warm te maken voor het boek. Op blz 49 van de vijfde druk uit 1977 , uitgegeven door C. de Vries-Brouwers PVBA kan je bijvoorbeeld dit lezen: "De slaperige dieren herinnerden zich, nu ze knus in hun holen lagen terwijl wind en regen hun deuren beukten, de stille, prikkelende morgens, een uur voor zonsopgang, als de witte nevel nog dicht boven het wateroppervlak hing; dan de huivering van de vroege onderdompeling, het loopje langs de oever, en de stralende verandering van aarde, lucht en water, wanneer plotseling de zon weer bij hen was, en grijs goud werd en kleuren geboren werden en weer uit de aarde te voorschijn sprongen. Ze herinnerden zich het lome slaapje op het heetst van de dag, diep in de groene ondergroei, waar de zon met gouden puntjes en plekjes doorheen scheen; het varen en baden 's middags, de zwerftochten langs stoffige lanen en door gele korenvelden; en ten slotte de lange koele avond, wanneer er zoveel draden weer opgevat werden, zoveel vriendschappen bevestigd, en zoveel plannen bedacht voor de volgende dag."
Was het het warme weer, de hoeveelheid alcohol of toch iets met het eten? Waarschijnlijk een combinatie maar ik moest na het eten aan de buurvrouw vragen of ik gebruik mocht maken van haar toilet. Die redde ik net, al het lekkere eten in ene keer weer teruggegeven. Hopelijk heb ik geen sporen nagelaten vond het te ambetant te zeggen dat ik me niet goed voelde, het was de eerste keer sinds we daar wonen dat we bij de buren aten. De rest van de dag moest ik noodgedwongen platte rust houden.
