Waar Ellen zich een beetje ongerust maakte over rondlopen in Brussel met een PC maakte ik mij zorgen om dochterlief die net als vele anderen Couleur Café bij woonde in de buurt van de Heizel. Maar er was veel controle en veel militairen en alles verliep goed. Weer een leuke ervaring voor de dochter dus.
We hadden er niet aan gedacht dat jongste een 10 maanden kotcontract had. De andere twee hadden een 12 maanden kotcontract. Ik had al grondig alles schoongemaakt en heel wat verhuisd naar huis. Onze tweede vaste pc had jongste daar nog staan omdat zijn laptop stuk was en die wilden we graag weer thuis hebben. Het werd een onverwacht ritje naar Brussel. Manlief had geen tijd. Ik kon pas om 21u met zoon vertrekken. Voor de kotbazin was dat geen probleem. Ze woont in dezelfde straat en zou komen voor het nieuw contract en sleutelontvangst. De reis verliep vlotjes op dat uur maar de weg naar zijn kot was afgesloten en omdat ik niet wilde rondcrossen in de stad op dat uur om toch dicht bij zijn kot te geraken parkeerden we op een grote parking in de buurt. De kotbazin besloot om met ons mee naar de auto te lopen en droeg zelfs de pc scherm voor ons. Voor de veiligheid zei ze. Zo veilig voelde ik me absoluut niet wandelend door de nog drukke winkelstraat naar de auto met de computer en toebehoren zichtbaar in onze armen. Maar toch fijn dat ze mee was omdat we nu maar 1x hoefden te lopen en ons gerief niet onbeheerd in de auto lag. Er was ook op de parking nog veel leven voornamelijk daklozen wist zoon. Hij zei dat als je zoals hij snachts Brussel verkend na uitgaan je wel weet waar de daklozen zich bevinden. De geparkeerde auto naast de onze was zeker bewoond.
Wat het breien betreft is het niet alleen het einde van dit schooljaar maar tevens het einde van het programma. Door bezuinigingen heeft onze juf geen lesuren meer en de opvolgster kan minder goed breien dan haar leerlingen. Dat is ook geen optie dus. We spraken wel af contact te houden met ons selecte groepje van 4 leerlingen en juf want intussen raakten we allen goed bevriend. Het einde betekent dus ook een nieuw begin.
Voor onze vakantie moeten nog wat kleinigheden worden nagegaan zoals hebben we de juiste middelen om te betalen ter plekke en zijn we wel verzekerd ? Het antwoord op deze vragen vergt veel opzoekwerk en de nodige telefoontjes. Maar uiteraard doen we dat met plezier zodat we, net zoals in de reclame, zorgeloos op reis kunnen vertrekken.
Dat is de term die dochterlief gebruikte voor de situatie thuis. Want we zitten zonder water. En dat betekent: geen douche, geen bad, geen afwasmachine, geen wasmachine, geen toilet. Dat laatste is het ergste want alleen al het idee dat je niet kan gaan brengt stress. Ten laatste morgenvroeg zou het probleem moeten opgelost zijn. Met wat geluk zelfs deze avond. We leven met hoop.
Sinds ik het vorige week op de radio hoorde, plaats ik drinken voor hen in de tuin. En dat wordt regelmatig ververst. Mijn man vindt dit overbodig want "ik zie nooit één vogel drinken". Maar kijk vandaag waren er twee eksters aan het drinken. Dus zolang het niet regent blijf ik volhouden.
Mappie reed voor me. Zo noem ik de auto die alles in kaart brengt voor google maps. Jongste vertelde dat ik waarschijnlijk in beeld ga komen weliswaar onherkenbaar gemaakt. Benieuwd of ik me toch kan herkennen zoals ik me aan mij n kruin herkende op tv in Topdokters en op de fotos op website vd gemeente.
Regelmatig ben ik oppasser van huis en vee als vrienden op vakantie gaan. In de zomermaanden ga ik later op de avond nog eens terug om hun poort te sluiten. Als ik dat doe met de laatste voedertijd is dat te vroeg. Nu zat ik in mijn pyjama al lekker onderuit gezakt voor de tv toen ik merkte dat ik dat vergeten was. En zo sprong ik om 23.30u in pyjama op de fiets naar hun huis. Mijn geel veiligheidshesje had ik over mijn nachtkledij aangedaan en ik denk niet dat het met die zomerse temperaturen opviel.
Er waren roodkraampjes, er waren verfrissingen, er was een goochelaar, een jazzorkest, leuke collega's en goed weer. Ik leerde in een workshop tunisch haken en maakte een piepklein proeflapje. Maar ik leerde de techniek en dat is het voornaamste En zo ging het feest voorbij.
Vandaag ging ik naar Brussel Centraal. Mijn dochter was er niet gerust in, na de verijdelde aanslag van gisteren. Maar de afspraak lag al maanden vast en ik kon er echt niet onderuit. Brussel deed echter alsof er niets was gebeurd en misschien is dat wel de beste reactie.
Tussen mijn 2 afspraken door had ik een klein uur de tijd om te eten. Met dit mooie weer deed ik dat op een terras in de buurt van afspraak 1. Wellicht is mijn antwerps accent niet helemaal ok want toen ik een salade met geitenkaas bestelde werd mij een salade met garnaal gebracht. Gelukkig lust ik dat ook dus ik maakte er geen punt van en at de garnalen op. Om de vergissing goed te maken rekende de gerante bovendien de duurdere garnalensalade af aan de prijs van de goedkopere geitenkaassalade. Dus iedereen tevreden.
Nu de pull van Alain af is begon ik aan een wintervest voor mij. Ditmaal in gerstekorrelsteek en met kabels. Door de wat onduidelijke instructies wordt de uitdaging groter dan ik dacht, maar we trekken ons plan.
Eindelijk slaagde ik er in om de pull van mijn man af te werken. Terwijl dochterlief zwoegde over haar examen, zwoegde ik verder aan de pull. Maar nu is mijn werk ten einde met een draagbaar resultaat.
Gister had ik een vervroegd verjaardagsdiner met een vriendin. Lekker gegeten op een terras. Dat was leuk voor mij. Alhoewel ik er wel een dubbel gevoel bij had. Want thuis zat dochterlief te blokken voor het allermoeilijkste examen ooit. Ik ben dan ook niet lang blijven plakken bij de vriendin en vroeg teruggekeerd om nog morele steun aan de dochter te kunnen verlenen.
Bij ons zijn er verschillende drinkbekers in omloop. In sommigen gaat alleen thee, in anderen alleen melk, sommige zijn voor bij het ontbijt en andere dan weer voor de tussenin dorst. Ze staan ook allemaal op een eigen plaats in de kast volgens een logica die ik begrijp maar een ander niet. Aangezien ik meestal thee drink en dochterlief meestal melk hebben we zo onze eigen bekers. En dat hoort ook zo volgens mijn dochter. Want ze protesteerde toch een beetje toen ik daarstraks per ongeluk thee dronk uit haar persoonlijke superleuke melkbeker die enkel van haar is!
Tegenwoordig ga ik de deur niet uit zonder een sjaal te dragen. Wel esthetisch verantwoord en passend bij mijn kledij. Maar vooral om praktische redenen. Want de muggen kozen mij als favoriet doelwit en nu staan er 4 grote beten in mijn nek. Hopelijk gaan die snel weg want een sjaal dragen bij temperaturen van 25° is nogal warm.
