Dat is de term die dochterlief gebruikte voor de situatie thuis. Want we zitten zonder water. En dat betekent: geen douche, geen bad, geen afwasmachine, geen wasmachine, geen toilet. Dat laatste is het ergste want alleen al het idee dat je niet kan gaan brengt stress. Ten laatste morgenvroeg zou het probleem moeten opgelost zijn. Met wat geluk zelfs deze avond. We leven met hoop.
Sinds ik het vorige week op de radio hoorde, plaats ik drinken voor hen in de tuin. En dat wordt regelmatig ververst. Mijn man vindt dit overbodig want "ik zie nooit één vogel drinken". Maar kijk vandaag waren er twee eksters aan het drinken. Dus zolang het niet regent blijf ik volhouden.
Mappie reed voor me. Zo noem ik de auto die alles in kaart brengt voor google maps. Jongste vertelde dat ik waarschijnlijk in beeld ga komen weliswaar onherkenbaar gemaakt. Benieuwd of ik me toch kan herkennen zoals ik me aan mij n kruin herkende op tv in Topdokters en op de fotos op website vd gemeente.
Regelmatig ben ik oppasser van huis en vee als vrienden op vakantie gaan. In de zomermaanden ga ik later op de avond nog eens terug om hun poort te sluiten. Als ik dat doe met de laatste voedertijd is dat te vroeg. Nu zat ik in mijn pyjama al lekker onderuit gezakt voor de tv toen ik merkte dat ik dat vergeten was. En zo sprong ik om 23.30u in pyjama op de fiets naar hun huis. Mijn geel veiligheidshesje had ik over mijn nachtkledij aangedaan en ik denk niet dat het met die zomerse temperaturen opviel.
Er waren roodkraampjes, er waren verfrissingen, er was een goochelaar, een jazzorkest, leuke collega's en goed weer. Ik leerde in een workshop tunisch haken en maakte een piepklein proeflapje. Maar ik leerde de techniek en dat is het voornaamste En zo ging het feest voorbij.
Vandaag ging ik naar Brussel Centraal. Mijn dochter was er niet gerust in, na de verijdelde aanslag van gisteren. Maar de afspraak lag al maanden vast en ik kon er echt niet onderuit. Brussel deed echter alsof er niets was gebeurd en misschien is dat wel de beste reactie.
Tussen mijn 2 afspraken door had ik een klein uur de tijd om te eten. Met dit mooie weer deed ik dat op een terras in de buurt van afspraak 1. Wellicht is mijn antwerps accent niet helemaal ok want toen ik een salade met geitenkaas bestelde werd mij een salade met garnaal gebracht. Gelukkig lust ik dat ook dus ik maakte er geen punt van en at de garnalen op. Om de vergissing goed te maken rekende de gerante bovendien de duurdere garnalensalade af aan de prijs van de goedkopere geitenkaassalade. Dus iedereen tevreden.
Nu de pull van Alain af is begon ik aan een wintervest voor mij. Ditmaal in gerstekorrelsteek en met kabels. Door de wat onduidelijke instructies wordt de uitdaging groter dan ik dacht, maar we trekken ons plan.
Eindelijk slaagde ik er in om de pull van mijn man af te werken. Terwijl dochterlief zwoegde over haar examen, zwoegde ik verder aan de pull. Maar nu is mijn werk ten einde met een draagbaar resultaat.
Gister had ik een vervroegd verjaardagsdiner met een vriendin. Lekker gegeten op een terras. Dat was leuk voor mij. Alhoewel ik er wel een dubbel gevoel bij had. Want thuis zat dochterlief te blokken voor het allermoeilijkste examen ooit. Ik ben dan ook niet lang blijven plakken bij de vriendin en vroeg teruggekeerd om nog morele steun aan de dochter te kunnen verlenen.
Bij ons zijn er verschillende drinkbekers in omloop. In sommigen gaat alleen thee, in anderen alleen melk, sommige zijn voor bij het ontbijt en andere dan weer voor de tussenin dorst. Ze staan ook allemaal op een eigen plaats in de kast volgens een logica die ik begrijp maar een ander niet. Aangezien ik meestal thee drink en dochterlief meestal melk hebben we zo onze eigen bekers. En dat hoort ook zo volgens mijn dochter. Want ze protesteerde toch een beetje toen ik daarstraks per ongeluk thee dronk uit haar persoonlijke superleuke melkbeker die enkel van haar is!
Tegenwoordig ga ik de deur niet uit zonder een sjaal te dragen. Wel esthetisch verantwoord en passend bij mijn kledij. Maar vooral om praktische redenen. Want de muggen kozen mij als favoriet doelwit en nu staan er 4 grote beten in mijn nek. Hopelijk gaan die snel weg want een sjaal dragen bij temperaturen van 25° is nogal warm.
Omdat één van de studenten volgende week op reis vertrekt, besloten we het afscheidsdiner te vervroegen naar gisteravond. We aten heel lekker en de sfeer was gezellig, meer moet dat niet zijn. Eén minpunt was wel de afwezigheid van één van ons wegens ziekte. We wensen haar in elk geval het allerbeste toe.
Zoon twee had nieuwe kleding gekocht. Nu alles in pasteltinten. Na een bezoekje van zijn vriendin snap ik hoe het komt dat zijn kledingsmaak gewijzigd is.
Het is één onderdeel van mijn takenpakket, maar baart mij regelmatig zorgen. Afspraken moeten op het allerlaatste moment worden verplaatst en dan verwacht men dat ik 3 data blokkeer in mijn agenda. Als drie mensen mij dat vragen tegelijkertijd kan ik helaas niet aan de verwachtingen voldoen. Nog zo'n dooddoener als ik een afspraak wil inplannen eind juni: kan het niet worden uitgesteld tot september? Neen dus want ik heb maar 29 dagen verlof en die wil ik verdelen over het ganse jaar. En de boerin zij ploegt dus maar door...
Momenteel studeert dochterlief praktische testen die een dokter moet kennen om een patiënt te onderzoeken. En die moeten worden geoefend en ik dien als proefkonijn. Geduldig onderga ik dus de ingestudeerde testen Genre: doet je hals pijn als je draait naar links? Of: draai je enkel eens naar links enz. Ze had alles al eens gezien op een video maar de dokter daar maakte gebruikt van een gespierde man. Bij mij zit alles net wat minder strak, maar dat heeft dan weer het voordeel dat mijn model meer zal samenvallen met het gemiddelde model dat de dokter in zijn praktijk tegenkomt.
Tussen het studeren door moet dochterlief zich ook ontspannen. En vanavond deed ze dat door een handje toe te steken bij het koken. Of eigenlijk een hele grote hand. Want ze rolde en bakte de gehaktballetjes vakkundig tot een smakelijk geheel. En zo profiteerden ook mama en papa van haar pauze.
