Sint heeft veel boeken gebracht deze keer. Voor oudste, drie delen van de Twilight Sage, die hij trots op zijn boekenschap naast Harry Potter, Blinker en Kippevel plaatste. Zoon twee, een boek wat nog ontbrak in zijn Patrick Lagrou rijtje over het Dolfijnen Kind. Jongste natuurlijk de nieuwste strip van Suske en Wiske en het gouden albumboek, waar hij al een tijdje naar uitkeek en ook een boek van Luc Descamps uit de reeks 'De Donkere Getallen', en last but not least om mijn rijtje aan te vullen ene van Aspe. Voor manlief heeft Sint iets anders moeten bedenken om te schenken.
Het was leuk, gezellig. Hij komt maar even en verdwijnt weer net voordat die andere komt, die ook gezelligheid en cadeautjes meebrengt. Maar eigenlijk vindt ik die eeste goedheiligman de leukste, en vind ik het jammer dat nr. 2 hem stilletjes aan voorbij racen is. Jeugdsentiment speelt bij mij ook, ik herinner me dan die heel gezellige tijd uit mijn jeugd en probeer die sfeer over te brengen naar mijn kroost. Dit jaar was heel speciaal; nadat Sint de dag had doorgebracht bij de kinderen van de lagere school in ons dorp, kwam hij bij mij thuis eten, uitrusten van een zeer vermoeiende dag en jawel ook slapen.
Onlangs trakteerden de schoonouders de ganse familie op een etentje. Alles was piekfijn in orde: gezellig getafeld en lekker gegeten. Toen we echter huiswaarts wilden keren had mijn auto kuren. De deuren reageerden niet op mijn sleutel en dat was voor het eerst in 3 jaar. Geen beweging in te krijgen, we konden niet instappen. De rest van de familie was al onderweg naar huis, dus stonden manlief, dochterlief, schoonma en ikzelf in de kou. Dan maar geprobeerd schoonbroer op te bellen via GSM. Helaas, mijn GSM was plat en papa vond het nummer pas na lang zoeken. Mijn dochter had gelukkig via een noodsleutel de deuren kunnen openen. Intussen was ik restaurantwaarts gegaan op zoek naar een startkabel. Een bereidwillige beroepschauffeur zou de klus klaren. Helaas, de wagen startte niet. In gang laten duwen door drie sterke mannen: lukte ook al niet. Uiteindelijk toch maar de pechverhelping opgebeld. Die waren snel ter plaatse. Het euvel bleek echter niet zo eenvoudig te herstellen. Misschien was er iets fout gegaan bij het eerste aanleggen van de startkabel, misschien was het nog iets anders maar in elk geval duurde de herstelklus zeker 45 minuten. Slechts door de vindingrijkheid en de vasthoudendheid van de opgebelde man slaagde de operatie. Ik doe symbolisch een hoedje af voor die man! Op gevaar af de goden te verzoeken zal ik het toch maar schrijven: de auto start intussen zonder problemen en oh ja, voor degenen die het zich zouden afvragen: de wasmachine is intussen hersteld. Marijke
Zondagmiddag, met manlief en jongste naar een collega op kraambezoek. Het was alweer een tijdje geleden dat ik een baby vastgehouden had en het voelde zo heerlijk aan, zo lekker zacht, zo'n heerlijke babygeur, zo lekker onschuldig, tot zijn gehuil me naar de ook mindere babykantjes bracht.
De roep van de donkere toren is voorbij. Het werk is uitgelezen. Sommige delen van de serie zijn zeer mooi (vb het deel dat zich afspeelt in Mejis met Susan Delgado). In andere stukken kon de auteur de horror niet laten varen. Al met al heb ik het graag gelezen. Al blijven mijn favorieten in de Koning Arthur legenden "Nevelen van Avolon" en 'Arthur, koning voor eens en altijd". Marijke
Op dinsdag voer ik mijn dochter en haar vriendinnetje naar de notenleer. In deze sinterklaastijd diende er geoefend te worden: allerlei bekende en onbekende sintliedjes. Zo kwam het dat ik onderweg naar de les kon genieten van de samenzang van twee meisjes. Voor een keer een vrolijke wagenlading mee
Nu was het niet de regen die me parte speelde, maar het verkeer. Gisteren avond een afspraak om 19.30u in Gent voor een cursus. Ik was voor een keer op tijd vertrokken en daalde op tijd van de snelweg af richting centrum. Nog maar 5 minuten te gaan, dacht ik. Er reden al meer auto's richting het centrum dan ik gewoon was op dat uur. Over het stuk van 5 minuten heb ik uiteindelijk een half uur gedaan. Er moet beslist iets te doen zijn geweest. Het ergste vond ik de brutaliteit van sommige chauffeurs, al dat geduw en gewring om er toch maar tussen te geraken, ben nog blij dat ik er zonder blikschade van af kwam. Op mijn cursus ben ik spijtig genoeg niet geraakt, omdat waar ik eindelijk kon parkeren ik zeker een half uur moest lopen. De helft van de avond zat er intussen op en ik was het stikkebeu, moest dringend en ben weer naar huis gekeerd. En dan te bedenken dat ik omdat manlief in het buitenland zat hulptroepen had ingeschakeld voor de kinderen. Jongste toen ik binnen kwam; wat kom jij thuis doen?
Gisterenochtend afspraak bij de tandarts. Toen ik van huis vertrok viel het nog mee met het weer, maar onderweg begonnen de weergoden al met me te lachen of misschien beter gezegd te huilen. Het verkeer kon door het slecht zicht niet opschieten en ik was maar juist op tijd voor mijn afspraak. Erger was dat ik als een verzopen kat bij de tandarts binnenstrompelde, gelukkig had hij voldoende medelijden om me tijd te geven me van mijn drijfnatte jas te ontdoen en die even te drogen te hangen. Weer thuis een lekkere warme douche en droge kleding, voor even tot mijn volgende afspraak.
Wij hebben thuis zo'n handige machine die er al 16 jaar feilloos voor zorgt dat de was keurig wordt gedaan. Helaas, vandaag ging ze in staking. Bij de laatste lading was besloot ze met zwier niet meer te centrifugeren. Gelukkig scheen er een waterzonnetje en waaide er een licht briesje, zodat ik de nog zeer natte was buiten kon hangen. En nu kan de hele mallemolen in gang worden gezet: klantendienst bellen, rekening houdend met de leeftijd beslissen of er een herstelling volgt. Zo niet : een nieuwe machine bestellen. In afwachting van herstel een wasserette zoeken enz. En plots besefte ik het pas goed: techniek is goed zolang het werkt. Marijke
Gisteren in de les werden de resultaten van onze haiku's besproken. En tot mijn grote verrassing had ik er enkele geschreven die in de smaak vielen. Leuk! Marijke
Ook ik ben een fervente musical liefhebster. Manlief had voor het hele gezin kaartjes gekocht, kwestie van cultuur opvoeding. De oudste had er erg veel zin in de andere twee gingen met frisse tegenzin mee, maar vonden het gewoon leuk met z'n allen op stap te gaan. Voor hen was het een verassend aangename musical-ontdekking. Al dook jongste nog wel wel bij de hoogste tonen, hij vond het 'knap gedaan' Do-re-mi op de trap was zijn favoriet ,voor nummer twee was dat, ik ben 16. De twee andere mannen genoten en ik heb zalig gezwemeld.
Ben er ook geweest, samen met jongste. Naar de boekenbeurs,eigenlijk wilde ik graag op vrijdag gaan om Tine weer eens te zien. Zoon dacht daar anders over, hij bekeek de website en zag dat de tekenaar en schrijver van zijn lievelingsstrips op zondag kwamen signeren. Een buitenkans voor hem. We waren er om 11.00u en toen was het ook nog niet zo druk en evenals bij Marijke meer dan warm. Zo rond de middag begon de echte drukte er waren dan ook verschillende bekende figuren die signeerden. Zoon wachte geduldig bij de stand waar zijn favorieten kwamen en hij werd meer dan beloond. Die twee mannen gingen op een erg leuke manier met de kinderen om, hij kreeg zelfs de kans om zijn eigen tekeningen die hij mee had, te laten bewonderen en hun 'ga zo door' gaf hem vleugels. Hij hield het in ieder geval vol, tot hij er om 17.00u bijna bij neerviel. Gelukkig kon hij in zijn nieuwe strips lezen telkens als zijn mama even een paar boeken wilde bekijken en kopen. Ik twijfelde of ik het kookboek van de bekende tv-kok ook zou laten signeren voor mijn man, want het was hij voor wie ik het moest kopen. De wachtrij was echter schrikbarend lang en ik zag dat niet meer zitten. Jongste blij, want zo zei hij, na het zien van die bekende persoon, luidop; 'als het nu Koen Wauters was dan zou ik wel zolang wachten', wat gelukkig enkele van vrouwen die het hoorden volmondig beaamden.
Twee wintermantels hangen zonder motten in de kast. Af en toe wissel ik ze af. En dat liep goed fout de laatste keer. Want wat besefte ik op het moment dat ik de deur toetrok? Jazeker, auto en huissleutel zat niet in de handtas maar in de jas van de andere mantel. Nu stond ik op het punt om met dochterlief naar de notenleer te gaan. Bovendien werd het donker. Zoiets simpels als "aanbellen en man doet open" doet zich op zo"n moment nooit voor. Even in mijn haar krabben en dan plots: "er is een reserve huissleutel verborgen in de tuin". Ja, maar het was wel al goed donker en de zaklamp was...juist, in huis. Briljant idee van de dochter: "Gebruik het lichtje van de GSM, mama". En gewapend met het lichtje vonden we de reservesleutel en konden we terug binnen. Missie geslaagd en de dochter was zelfs nog op tijd voor haar les notenleer. Marijke
Ook dit jaar trokken dochterlief en ik naar het mekka van de boekenliefhebber. Eerste indruk: warm, warm, warm. Omdat we er al waren rond 10 uur viel "de massa" heel goed mee. Rond 13 uur hadden we al gevonden wat we zochten. Voor dochterlief "Nieuwe maan" (het tweede deel van de twilight serie), voor mij delen 6 en 7 van de donkere toren. Verder nog een leuke babbel kunnen maken met Tine Mortier. Het was leuk om haar weer eens te ontmoeten. En dit jaar slaagde ik er wel in mij aan mijn budget te houden. Min of meer... Slechts een overschrijding van 10%. De moeite van het vermelden dus niet waard. Marijke
Het was dan zover, oudste had het voor elkaar dat hij aan de rubiks cube wedstrijd in Nederland mocht meedoen van ons. Na overpeinzingen en een zoektocht brachten we hemzelf weg, kochten we daar alvast een treinticket voor de terugweg en checkten we hem in in het hotel, waar hij in zijn 'uppie' zou overnachten. De rest was aan hem. Hij vond het super, zei dat hij zich wel minder goed kon concentreren dan gedacht, waardoor hij cruciale seconden verloor, maar toch super. Toch weer een stap vooruit naar volwassenheid. De volgende wedstrijden zijn een beetje te ver weg, dus mag hij zich nu eerst storten op zijn studie.
Regen klettert tegen de ruiten. Kerkhoven vol bloemen en mensen. Gure wind, vergeelde en verdorde bladeren. Reclamefolders vol speelgoed. Sinten in chocola, carolientjes en nicnacjes. Vakantie en boekenbeurs. Dit moet november zijn. Marijke
Marijke, het zal een naamgenoot van je zijn die ook literaire creatie volgt . Volgende week zaterdag is het voor ons ook zover wij gaan met zowaar het hele gezin naar 'The Sound of Music'. Ikke, manlief en oudste hebben er veel zin in de andere twee gaan ,zo zeggen ze, mee voor de gezelligheid ben na jou reactie nog verwachtingsvoller. En onze keuken is weliswaar nog niet in rook opgegaan, maar ik heb ook weinig geduld op het eten te wachten tot het klaar is, zodat mijn gezin geregeld goed gebruind eten krijgt.
Mijn man is een goede kok. Echt waar. Alleen moet hij nog leren bij het kookvuur te blijven. Zo zette hij onlangs een pan water met spaghetti op het vuur. En besloot dan nog wat te gaan werken in zijn bureau. Resultaat: water volledig verdampt en keuken vol rook ...
Als fervent liefhebster van musicals, vond ik het een absolute must om naar de opvoering in Antwerpen te gaan. Manlief en kind vergezelden me uiteraard. Ik had nog "golden seats" op de kop kunnen tikken, dus we zaten op goede plaatsen. We hebben thuis de filmversie met Julia Andrews maar de liedjes live horen was toch nog een openbaring. Prachtige stemmen ondermeer van de kapitein von Trapp, Maria en Moeder Overste. Mijn dochter was weg van "ik ben 16, bijna 17" en ik hoor nog altijd even graag "Edelweiss". De huidige versie van de musical volgt meer het oorspronkelijke scenario en is dus geen exacte kopie van de film. Maar dat was niet erg. Bovendien vond ik in deze musical de link met de oorlog beter en duidelijker uitgewerkt. En hoewel het een cliché is en er in de les literaire creatie op gehamerd wordt dat clichés ten allen tijde moeten worden vermeden zal ik het toch maar schrijven :"We hebben genoten van deze avond". De staande ovatie was verdiend door de hele cast. Marijke
het zal een naamgenoot van je zijn die ook literaire creatie volgt .
