Afgelopen weekend was het molenfeest in ons dorp. Een samenwerking tussen verschillende vzw's school en gemeente. In alle klassen van alle basisscholen in ons dorp werden vogelverschrikkers gemaakt. Van de school van ons jongste werden er uiteindelijk 3 geselecteerd . Speciaal voor het molenfeest werd een wandelroute rond de molens uit ons dorp uitgestippeld en de uitverkoren vogelverschrikkers werden op die route geplaatst. De wandelaars gaven ze een cijfer en op het einde van de middag werd dan de winnaar bekendgemaakt. De vogelverschrikker van het groepje waarin jongste zat werd niet eens geselecteerd, een beetje teleurstelling natuurlijk vanwege het vele werk. Maar het mooiste moment van de dag voor zoon was dat Marc De Bel uit zijn nieuwste boek, een verhaal dat rond de molens draait, kwam voorlezen en signeren. Ook op de route las hij voor bij een molen en jongste was daar ook, jammer dat hij net uit beeld was toen de regionale filmploeg opnames maakte. Dat de schrijver ook muzikaal was ontdekten we toen hij met de 'kriegelband' een stukje mondharmonica meespeelde. Een toffe dag en ja hoor zoon heeft het boek gekocht hij twijfelde nog tussen andere,waarvan hij de kaft of titel aantrekkelijker vond, maar ik koos voor deze omdat die uitleg geeft over de molens uit ons eigen dorp. De zweefbollen smaakten overigens zalig.
Gisteravond aten dochterlief en ikzelf bij oma en opa. Op tafel stonden twee soorten bronwater. Ik had de ene soort in mijn glas. Omdat het glas halfleeg was wou dochter het aanvullen met het andere bronwater. "Nee, niet doen. Ik wil die twee niet mengen want het andere water is veel beter". Oma was op dat moment in de keuken. En wat doet ze als ze bij ons komt? Zonder mijn reactie af te wachten vult ze mijn glas toch bij met het andere bronwater. Waarop dochterlief en ik in de lach schieten. Enige familiegelijkenis tussen oma en kleindochter kan dus niet worden ontkend. Marijke
Vrijdag kwam mijn dochter thuis. Zo fier als een gieter. Ze is nl. verkozen als vertegenwoordiger van haar klas voor het kinderparlement op school. Samen met haar beste vriendinnetje. Het kan dus niet beter. En uiteraard zijn haar ouders ook heel fier. De integratie op haar nieuwe school is dus goed verlopen. Marijke
Ik wil mijn haren ook lang laten groeien mama, zoals broers. Nee, dat plukje moet niet over mijn oren maar ervoor anders lijk ik op een meisje. Mama aan deze kam zitten de 'stokjes' te ver van elkaar. Met nog een laatste blik in de autospiegel verdwijnt hij naar school. Nu gaat het alleen nog maar over zijn haren, ben benieuwd hoe snel de rest volgt.
Vandaag heb ik omwille van mijn werk zo'n twee uur in de file gestaan. Eén uur richting Antwerpen. Omwille van een ongeval was er maar 1 rijstrook beschikbaar vlak voor de Kennedytunnel. Daar kon ik nog mee leven want het is heel wat erger voor degene(n) die in de gekantelde wagen zaten. Maar op de terugweg was er file thv de werken in Gentbrugge. Het erge is dat dit dus dagelijkse kost zal zijn zolang de werken duren. En omdat mijn man had geregeld dat er electriekers kwamen, was ik dubbel opgejaagd. Die mensen moesten wel door mij binnengelaten worden... Maar ondanks een sterke aandrang en heel wat slechte voorbeelden, ben ik braaf blijven aanschuiven. Tot mijn groot jolijt zag ik later dat één voertuig dat de pechstrook gebruikte om sneller op te schieten, op heterdaad werd betrapt door de politie. Gerechtigheid is geschied en hopelijk is de boete hoog! Marijke
Voor laatste verjaardag op de lagere school, gingen we met jongste en een paar vriendjes naar de cinema, naar 'UP' in 3D, na deze leuke animatie film nog een afsluiter in de Mac. een gezellig geslaagde avond. Ik zou de kinderen naar huis brengen, omdat ik van te voren geen idee had hoe laat het zou worden. De kinderen hadden in de auto nog zoveel jolijt, dat ze van de spookrit over donkere landweggetjes in de gietende regen, duimend voor geen tegenliggers, niets gewaar werden. En jongste viel thuis in zijn bedje met een innig tevreden glimlach meteen in slaap. Tijd voor mij voor een glaasje wijn, om mijn dooreen geschommelde zenuwtjes weer tot rust te brengen.
De laatste dagen kan ik zo verstrooid zijn. Dan rijd ik naar het verkeerde adres voor mijn afspraken, vergeet ik mijn Tomtom uit de wagen te halen als ik die moet achterlaten op een drukke parking, in de stationsbuurt, vind ik dingen thuis niet terug omdat ze niet op hun gewone plaats liggen, vind ik de juiste woorden niet. Misschien heeft het te maken met mijn 50ste verjaardag of misschien heb ik gewoon te veel aan mijn hoofd? In elk geval neem ik mij voor vanaf heden mij echt te concentreren...tot ik dat vergeet natuurlijk, uit pure verstrooidheid Marijke
Niet dat ik hier niet wil schrijven. Vérre van ! Maar ik heb daar zo een schrijfcursus-opdracht aan mijn botten waarvan ik des nachts badend in het zweet wakker word...maar raad eens...de deadline is dinsdag en de kladversie ligt hier nu levende vers op mijn bureau. Sjiek hé. Als ik nu lang genoeg op mijn lauweren rust kom ik toch nog te laat om de propere versie door te mailen. En zo stort een mens zich moedwillig van de ene crisis in de andere...
Voor mijn verjaardag had ik wat bonnen cadeau gekregen waaronder een bon voor de standaard boekhandel. Aangezien de bibliotheek mij niet kon helpen aan de delen 4, 5, 6 en 7 van de donkere toren lag mijn aankoop voor de hand. Voorlopig enkel de delen 4 en 5 aangeschaft, er komt nog een boekenbeurs aan. Opnieuw geboeid geraakt door het verhaal dus dat zit wel goed. Nu ik "Het spel van de engel" heb uitgelezen, is mijn oorspronkelijk oordeel niet gewijzigd. Het is een knap boek met een mooie intrige en een toch nog redelijk verrassend einde, maar veel ingrediënten uit het eerste boek worden herhaald. Opnieuw gaat het over een personage dat tegen wil en dank wordt betrokken in gebeurtenissen van het verleden. Ik weet niet of ik een derde boek van deze auteur zou lezen. Marijke
Dat de overgang van het middelbaar naar unief geen kattepis is, heeft oudste aan den lijve ondervonden. De steeds wisselende uurroosters, de manieren van lesgeven en natuurlijk het sociaal leven van een student. Gistermiddag viel hij voor het eerst sinds -heel- lang geleden zomaar midden op de dag op de sofa in een diepe slaap.
Omdat ik de serie van de Donkere Toren voorlopig niet kan verderzetten (vierde deel niet beschikbaar in bibliotheek) ben ik begonnen in het Spel van de Engel. Van dezelfde auteur als "De schaduw van de wind" dat is duidelijk. Bepaalde elementen (plaats waar boek veilig kan worden bewaard) komen ook hierin terug. Ik vind het wel een mooi boek, maar af en toe heb ik een gevoel van herkenning. Momenteel ben ik halfweg, de verrassingen kunnen dus nog komen. Ik doe er wel in voort, want het intrigeert me ondanks alles hoe het zal aflopen met het hoofdpersonage.
Dansen, rondhuppelen op je eigen feest vergetend dat je net 2 x 25 bent geworden, tot je er -letterlijk- bij neervalt met een kater van gekneusde ribben tot gevolg.
Zoonlief nog een halve Hollander verkeert met een Vlaaams meisje. Ze beloofde hem de volgende dag een piepertje te geven, waarop zoonlief verbrouwereerd vroeg waarom een aardappel en geen kus?
Ik was goed op dreef. Twee boeken in één adem uitgelezen. 'Mobiel' van Stephen King, spannend alleen naar het einde toe een beetje een anti-climax voor mij. En 'Briefgeheim' van Jan Terlouw dit boekje moest jongste lezen voor zijn leesfiche en gewoontegetrouw lees ik mee om erover te kunnen discussiëren een leuk boek, spannend tot het einde. Nu snel naar de bib, want dat afkicken van leeshonger bevalt niet.
Ze waren met de mobielhome gekomen, uit Frankrijk. " Le campingcar ", zeiden ze, niet zonder trots.Nonkel M, tante T en hun zoon en schoondochter. Het was jaren geleden dat we hen hadden gezien. Nonkel M met de zachte stem en de ijzerharde hand. Tante T met haar eeuwig vertederende nonchalance en voorliefde voor mooie blinkende dingen. Samen hadden ze tien kinderen gehad. Een koppel dat samen paste als een haan en ...een kemphaan. Hun meestal goedmoedige woordenwisselingen rolden over tafel heen en weer, als een kinderspel. Nonkel M was sterk vermagerd en de grote zwarte bril op zijn neus leek nog groter dan ik mij kon herinneren. Maar hij bleef rondlopen in zijn grijze overalls en zijn lichtbruine pet. Tante was ongeveer even groot maar dan in de breedte. Haar tien zwangerschappen hadden van haar één zwangere buik gemaakt , leek het wel. Maar ze was vinnig en rad van tong. Nonkel M had zoals altijd een enorme aantrekkingskracht op kinderen. Waar hij ook kwam, telkens werden kinderen als door een magneet naar hem toegetrokken. Ook bij ons werkte zijn magie. Ons jongste van 17 maand bleef hem een tijdlang aankijken en bestuderen. Nonkel toverde zijn prachtigste glimlach en je merkte dat hij meteen in de wereld van onze kruiper zat. Na twintig minuutjes hobbelde onze klein wormpje naar hem toe en liet zich gewillig door zijn grote handen op zijn schoot nemen. Vol ongeloof zagen we dat hij zonder probleem een halfuur stilletjes bleef zitten, nu en dan naar boven kijken , naar het vriendelijke gezicht van nonkel M. Natuurlijk trokken we foto's. Vertederend. Mooi. Met een ondertoon en besef dat dit toch wel een heel speciaal moment was. Want nonkel deed stilaan de boeken in zijn hoofd dicht. Nu en dan wou hij naar huis vertrekken want hij reed niet graag in het donker. " Mais non, mon oncle, on est avec le campingcar ! "( " Maar nee, oom, we zijn met de mobielhome !) " Ah,...c' est bon ", zei hij dan en knikte." C'est bon ." ( " Ah, dan is het goed ") En ondertussen bleef ons kleintje stilletjes zitten in zijn grote handen. Na het eten werden de foto's afgeprint zodat ze ze meteen konden meenemen naar Frankrijk. Ondertussen werd het kleine wormpje moe en werd het met de nodige " dada's " in bed gestopt. Nonkel M bekeek de foto's goedkeurend, een beetje van zich afhoudend, een beetje schuin houdend. " Mais ça, ça c'est jolie !" ( " Maar dat, dat is mooi !") zei hij dan. En na even in stilte te hebben nagedacht vroeg hij behoedzaam : " C'est qui, le bébé ?" (" Wie is die baby ?") Ons kleintje had bij hem niets na kunnen laten. Dat boekje ging toe nog voor het geschreven was. Daarna werd onze Tweede Zoon betoverd. In alle rust en stilte kroop hij op nonkels schoot en speelde met de lego op tafel. Meer dan een uur kleefden ze aan elkaars huid. Ze begrepen elkaar met geen woord maar nonkel bleef belangstellend kijken naar het fantasie spel van Tweede Zoon. Het afscheid bracht wat we wel hadden verwacht. Zoon kan geen afscheid nemen. Hij begon te huilen. Nonkel M keek verbijsterd. Verward. "Qu'est-ce-qu'il -y- a ?" ( " Wat is er met hem ?")We legden het uit en hij leek het te begrijpen. Grote knuffels, natte zoenen. Maar Zoon bleef ontroostbaar en nonkel was verloren. " Pauv' titi " ( " Arm kleintje ") zei hij hoofdschuddend, terwijl hij naar buiten stapte. "Pauv' titi ". Hij liep het duister in naar de mobielhome waarvan hij het bestaan alweer vergeten was. Hij hoorde mijn Tweede Zoon snikken in mijn armen en draaide zich in het licht van de koplampen nog eens voorzichtig om. Lieve oude man tussen een wereld van doen en een wereld van vergeten. " Pauv' titi ".
(met excuses aan onze francofone confraters,voor de ongetwijfeld vreselijke schrijffouten...)
Met kriebels in zijn buik zette hij zijn allereerste stapjes naar school, zijn vuistje in mijn hand. Bij het afscheidnemen zijn armen stevig om mijn nek en nog héél lang nazwaaien.
Hij steekt onverschillig zijn hand op als ik hem vanuit de auto gedag zwaai en hem nakijk tot een bende pubers hem opslorpt.
Met veel kriebels in mijn buik liep deze morgen de wekker om 6.00u af en ontbeten we samen tot hij de deur uitging naar weer een nieuwe grote stap.
Voila zie, het is weer zover. Dinsdagavond weer gestart met de heel-erg-naar-uitgekeken-schrijfcursus. We waren met een onwennig vijfje maar na verloop van tijd kwam het allemaal wel los. Wonderbaarlijke verschillen waren er te merken. Onze Juf was weer in haar goede doen en de woorden en fantastische volzinnen rolden weeral over haar lippen. 't Was tof, echt. Danku Juf ! Maar met een fijnzinnig gevoel van zacht kwaadaardigheid heeft ze ons meteen een huiswerk aan onze botten gelapt om U tegen te zeggen. Ik mag weer lekker gaan moorden dus ik kan niet klagen...maar toch, meestal zit het perfect boek wel in mijn hoofd maar scheelt er altijd iets aan mijn balpen...enfin, ik zal zweten en dus bij deze, ook voor dit venijnig elfje van een lerares...danku Juf!!! Maar ook voor de fijne babbel over psychologische inzichten en in welke perspectieven je als schrijver kan kruipen...danku Juf en tot over een maand !
Haken heeft ons oudste nog gedaan maar breien was een brug te ver voor hem. Wel heeft hij een andere hobby, namelijk rubik cubes. Iets waar ik totaal de zenuwen van krijg. Afgelopen weekend heeft hij voor het eerst aan een wedstrijd meegedaan. Ik wist niet dat er zoveel soorten van die dingen bestonden, de namen kan ik niet navertellen. Maar enfin zondag bracht ik hem naar de wedstrijd - Brussels open- de deelnemers kwamen behalve uit Belgie, uit Nederland, frankrijk, Engeland, Duitsland enz. er waren niet zoveel deelnemers maar toch een bonte mengeling. Ik ben even blijven kijken en kon met moeite volgen, zeker niet de supersnelle vingers die binnen enkele seconden voor elkaar kregen wat mij nog in geen honderd jaar zal lukken. Zoon was niet de kampioen van de dag maar zeker niet de laatste en hij was erg tevreden en kijkt al uit naar de volgende wedstrijd in Nederland.
Wij leerden het nog op school, in het 6de leerjaar: breien. Wat heb ik daar toen op gezwoegd en het verplichte stuk werd uiteindelijk gebreid door mijn mama. Gisteren heb ik het mijn dochter geleerd. Juist, ze zit nu ook in het 6de leerjaar. Maar wat voor mij na al die jaren oefenen kinderspel geworden is, is nog steeds moeilijk te leren. Hoe leg je uit hoe je een steek opzet en hoe je een rechte steek breit? Na heel wat zoekwerk is het dan gelukt: dochterlief snapt het principe en kan het toepassen. Ze begint nu met het breien van een konijn in ribbelsteek. Veel oefenen is nu de boodschap. Marijke
Gisteren waagde ik mij samen met mijn dochter op de pixar ruilbeurs. Heel veel kinderen, heel veel volwassenen, veel lawaai en iedereen op zoek naar dezelfde glitterprentjes. De gouden waren heel wat minder gewild want blijkbaar had een (goede?) fee heel wat gouden plaatjes gedropt in Deinze bij één van de laatste leveringen. Resultaat: na enkele uren onderhandelen vier prentjes kunnen ruilen en nog steeds 7 te gaan. Op naar de volgende ruilbeurs... Marijke
