Ik was goed op dreef. Twee boeken in één adem uitgelezen. 'Mobiel' van Stephen King, spannend alleen naar het einde toe een beetje een anti-climax voor mij. En 'Briefgeheim' van Jan Terlouw dit boekje moest jongste lezen voor zijn leesfiche en gewoontegetrouw lees ik mee om erover te kunnen discussiëren een leuk boek, spannend tot het einde. Nu snel naar de bib, want dat afkicken van leeshonger bevalt niet.
Ze waren met de mobielhome gekomen, uit Frankrijk. " Le campingcar ", zeiden ze, niet zonder trots.Nonkel M, tante T en hun zoon en schoondochter. Het was jaren geleden dat we hen hadden gezien. Nonkel M met de zachte stem en de ijzerharde hand. Tante T met haar eeuwig vertederende nonchalance en voorliefde voor mooie blinkende dingen. Samen hadden ze tien kinderen gehad. Een koppel dat samen paste als een haan en ...een kemphaan. Hun meestal goedmoedige woordenwisselingen rolden over tafel heen en weer, als een kinderspel. Nonkel M was sterk vermagerd en de grote zwarte bril op zijn neus leek nog groter dan ik mij kon herinneren. Maar hij bleef rondlopen in zijn grijze overalls en zijn lichtbruine pet. Tante was ongeveer even groot maar dan in de breedte. Haar tien zwangerschappen hadden van haar één zwangere buik gemaakt , leek het wel. Maar ze was vinnig en rad van tong. Nonkel M had zoals altijd een enorme aantrekkingskracht op kinderen. Waar hij ook kwam, telkens werden kinderen als door een magneet naar hem toegetrokken. Ook bij ons werkte zijn magie. Ons jongste van 17 maand bleef hem een tijdlang aankijken en bestuderen. Nonkel toverde zijn prachtigste glimlach en je merkte dat hij meteen in de wereld van onze kruiper zat. Na twintig minuutjes hobbelde onze klein wormpje naar hem toe en liet zich gewillig door zijn grote handen op zijn schoot nemen. Vol ongeloof zagen we dat hij zonder probleem een halfuur stilletjes bleef zitten, nu en dan naar boven kijken , naar het vriendelijke gezicht van nonkel M. Natuurlijk trokken we foto's. Vertederend. Mooi. Met een ondertoon en besef dat dit toch wel een heel speciaal moment was. Want nonkel deed stilaan de boeken in zijn hoofd dicht. Nu en dan wou hij naar huis vertrekken want hij reed niet graag in het donker. " Mais non, mon oncle, on est avec le campingcar ! "( " Maar nee, oom, we zijn met de mobielhome !) " Ah,...c' est bon ", zei hij dan en knikte." C'est bon ." ( " Ah, dan is het goed ") En ondertussen bleef ons kleintje stilletjes zitten in zijn grote handen. Na het eten werden de foto's afgeprint zodat ze ze meteen konden meenemen naar Frankrijk. Ondertussen werd het kleine wormpje moe en werd het met de nodige " dada's " in bed gestopt. Nonkel M bekeek de foto's goedkeurend, een beetje van zich afhoudend, een beetje schuin houdend. " Mais ça, ça c'est jolie !" ( " Maar dat, dat is mooi !") zei hij dan. En na even in stilte te hebben nagedacht vroeg hij behoedzaam : " C'est qui, le bébé ?" (" Wie is die baby ?") Ons kleintje had bij hem niets na kunnen laten. Dat boekje ging toe nog voor het geschreven was. Daarna werd onze Tweede Zoon betoverd. In alle rust en stilte kroop hij op nonkels schoot en speelde met de lego op tafel. Meer dan een uur kleefden ze aan elkaars huid. Ze begrepen elkaar met geen woord maar nonkel bleef belangstellend kijken naar het fantasie spel van Tweede Zoon. Het afscheid bracht wat we wel hadden verwacht. Zoon kan geen afscheid nemen. Hij begon te huilen. Nonkel M keek verbijsterd. Verward. "Qu'est-ce-qu'il -y- a ?" ( " Wat is er met hem ?")We legden het uit en hij leek het te begrijpen. Grote knuffels, natte zoenen. Maar Zoon bleef ontroostbaar en nonkel was verloren. " Pauv' titi " ( " Arm kleintje ") zei hij hoofdschuddend, terwijl hij naar buiten stapte. "Pauv' titi ". Hij liep het duister in naar de mobielhome waarvan hij het bestaan alweer vergeten was. Hij hoorde mijn Tweede Zoon snikken in mijn armen en draaide zich in het licht van de koplampen nog eens voorzichtig om. Lieve oude man tussen een wereld van doen en een wereld van vergeten. " Pauv' titi ".
(met excuses aan onze francofone confraters,voor de ongetwijfeld vreselijke schrijffouten...)
Met kriebels in zijn buik zette hij zijn allereerste stapjes naar school, zijn vuistje in mijn hand. Bij het afscheidnemen zijn armen stevig om mijn nek en nog héél lang nazwaaien.
Hij steekt onverschillig zijn hand op als ik hem vanuit de auto gedag zwaai en hem nakijk tot een bende pubers hem opslorpt.
Met veel kriebels in mijn buik liep deze morgen de wekker om 6.00u af en ontbeten we samen tot hij de deur uitging naar weer een nieuwe grote stap.
Voila zie, het is weer zover. Dinsdagavond weer gestart met de heel-erg-naar-uitgekeken-schrijfcursus. We waren met een onwennig vijfje maar na verloop van tijd kwam het allemaal wel los. Wonderbaarlijke verschillen waren er te merken. Onze Juf was weer in haar goede doen en de woorden en fantastische volzinnen rolden weeral over haar lippen. 't Was tof, echt. Danku Juf ! Maar met een fijnzinnig gevoel van zacht kwaadaardigheid heeft ze ons meteen een huiswerk aan onze botten gelapt om U tegen te zeggen. Ik mag weer lekker gaan moorden dus ik kan niet klagen...maar toch, meestal zit het perfect boek wel in mijn hoofd maar scheelt er altijd iets aan mijn balpen...enfin, ik zal zweten en dus bij deze, ook voor dit venijnig elfje van een lerares...danku Juf!!! Maar ook voor de fijne babbel over psychologische inzichten en in welke perspectieven je als schrijver kan kruipen...danku Juf en tot over een maand !
Haken heeft ons oudste nog gedaan maar breien was een brug te ver voor hem. Wel heeft hij een andere hobby, namelijk rubik cubes. Iets waar ik totaal de zenuwen van krijg. Afgelopen weekend heeft hij voor het eerst aan een wedstrijd meegedaan. Ik wist niet dat er zoveel soorten van die dingen bestonden, de namen kan ik niet navertellen. Maar enfin zondag bracht ik hem naar de wedstrijd - Brussels open- de deelnemers kwamen behalve uit Belgie, uit Nederland, frankrijk, Engeland, Duitsland enz. er waren niet zoveel deelnemers maar toch een bonte mengeling. Ik ben even blijven kijken en kon met moeite volgen, zeker niet de supersnelle vingers die binnen enkele seconden voor elkaar kregen wat mij nog in geen honderd jaar zal lukken. Zoon was niet de kampioen van de dag maar zeker niet de laatste en hij was erg tevreden en kijkt al uit naar de volgende wedstrijd in Nederland.
Wij leerden het nog op school, in het 6de leerjaar: breien. Wat heb ik daar toen op gezwoegd en het verplichte stuk werd uiteindelijk gebreid door mijn mama. Gisteren heb ik het mijn dochter geleerd. Juist, ze zit nu ook in het 6de leerjaar. Maar wat voor mij na al die jaren oefenen kinderspel geworden is, is nog steeds moeilijk te leren. Hoe leg je uit hoe je een steek opzet en hoe je een rechte steek breit? Na heel wat zoekwerk is het dan gelukt: dochterlief snapt het principe en kan het toepassen. Ze begint nu met het breien van een konijn in ribbelsteek. Veel oefenen is nu de boodschap. Marijke
Gisteren waagde ik mij samen met mijn dochter op de pixar ruilbeurs. Heel veel kinderen, heel veel volwassenen, veel lawaai en iedereen op zoek naar dezelfde glitterprentjes. De gouden waren heel wat minder gewild want blijkbaar had een (goede?) fee heel wat gouden plaatjes gedropt in Deinze bij één van de laatste leveringen. Resultaat: na enkele uren onderhandelen vier prentjes kunnen ruilen en nog steeds 7 te gaan. Op naar de volgende ruilbeurs... Marijke
Gewoontegetrouw kom ik er altijd pas in de eerste schoolweek achter dat mijn jongens in vakanties zeer goed eten en daardoor centimeters groeien, gelukkig vooral in de lengte. Dat ook hun voeten groeien, daar sta ik veel te weinig bij stil. Met maat 44 heeft oudste zijn eindpunt bereikt, hij moest alleen een nieuw paar hebben omdat zijn oude na drie jaar eindelijk versleten waren. Jongste zwijgt, maar na voetinspectie zie ik dat zijn teennagels over de tenen buigen, de actie 'bij aankoop van nieuwe schoenen een paar turnpantoffels gratis' bij een bekende schoenwinkel kwam goed van pas, want de pantoffels deden toch wel pijn bij het turnen. Puberzoon zijn schoenen hadden bijna geen zolen meer, op zoek naar een nieuw duo kwamen we twee maten groter uit, 46! En maar stoeven tegen zijn pa, die het pas geloofde toen hij zijn maat 46 tegen die van zoon hield. Net vertelt hij me, dat hij op school dit jaar twee paar sportschoenen moet hebben één paar voor binnen en één paar voor buiten. Dus sluit ik nu maar af en haast me naar de zoveelste schoenwinkel van deze week.
Nee, een verhaal nog niet, maar iets heel anders. Manlief zingt in een koor en dat koor ging op zangtraining, want er moest dringend gerepeteerd worden voor een snel naderend concert. Ze kozen voor een weekend aan zee, om de inspanning te ontspannen aan het strand. Uitgelaten als een stel jonge vedetten trachtte manief met de andere tenoren, een vrouwelijke zangcollega in de zee te gooien. Net een sms-je gekregen van manlief uit het ziekenhuis dat de meniscusoperatie goed verlopen is.
Tja, het komt er weer aan hé, DE BIJEENKOMST. En gewoontegetrouw staat er nog niets op papier wegens fervente aanhanger van deadlines ( dit is een uitvlucht, ik functioneer eigenlijk niet anders...). Maar goed. Wie kwam er ook op het idee om iets te schrijven over DE VAKANTIE ? Ik bedoel maar, ik heb er geen moorden meegemaakt, geen bloedvergieten, geen complotten, geen mysterieuze figuren die in de randen van mijn ooghoeken opduiken...Zodoende, begint het zweet zich langzaam in mijn handpalmen te verzamelen.. maar goed. Vandaag rennen er hier vreemde paarden door de stad. Misschien vind ik daar wat omkoopschandalen of vergifpogingen terug ? Snirf...
Mijn jongste spaart behalve de bekende kaartjes ook stripboeken van Suske en Wiske. deze week ben ik een stukje meegegaan in zijn enthousiasme. Samen met hem en een vriendje naar Kalmthout, waar het Suske en Wiske museum zich bevindt. Een doe-museum voor kinderen, maar af en toe zijn er ook familiedagen dan mogen er ook volwassenen komen en zo ging ik dus mee. En het was leuk, heel leuk zelfs. op het einde van een leerrijke ochtend mochten de kinderen én volwassenen een eigen striptekening met verhaal maken en mee naar huis nemen. Dat mijn tekening nergens op lijkt, ligt niet aan het museum. Vanmiddag naar de film ' de Texas Rakkers'. ach ja, het was voor zoon dat ik mee ging.
We hadden een poes, een mooie poes en voor onze dochter: de allerliefste poes van de hele wereld. Hij kwam bij haar televisie kijken op schoot, kwam op bed slapen als hij de kans kreeg en hield ons gezelschap 's avonds als we nog wat lazen. Hij hield van water: als de deur openbleef kroop hij in de douche of in de gootsteen. De simpelste kattekorrels vond hij het lekkerst en s' morgens schoof hij gezellig mee aan tafel. Maar zaterdag is hij overleden aan een tumor en we missen hem. Marijke
Ik heb zonet " Reizen door de subculturen van Amerika " gelezen van Louis Theroux, jawel die van de documentaires op NBC. Een heel goede schrijver vol zelfreflectie en en een goed gevoel voor humor. Hij ging terug op bezoek bij de mensen die hij in zijn documantaires zoveel jaar terug had gefilmd. Hij wilde nagaa wat er van hen geworden was : iemand van de Aryan Nation, een porno-acteur, een ufo- aanhanger, iemand die mensen wijsmaakte dat ze miljonair konden worden enz...echt tof en echt de moeite om te lezen hoe tijd scherpe kantjes afvlakt of juist nog scherper maakt onder de juiste omstandigheden; Per toeval heb ik ook " De Patagonië-express " liggen van zijn vader Paul Theroux; de inleiding is al veelbelovend. Hij schrijft dat hij van alle mensen die hij tegenkwam op die lange treinreis een roman wilde schrijven. ( Het is dan ook een dik boek, het is dan ook een lange rit ). Nu begin ik aan een dikkerdje van Terry Goodkind nl Het Weerloze Rijk. Ik heb al enkele bladzijden gelezen en de schrijfstijl staat me wel aan dus volhouden...
Marijke, ook volhouden met je " Toren " reeks van King. Je weet wat ik ervan vind, ik hoop dat je na die vijf delen ook zo enthousiast bent !
Net opnieuw het boek uitgelezen van Bart Moeyaert , duet met valse noten en opnieuw vond ik het mooi. Nu ligt er één op stapel van Stephen King lang geleden dat ik van hem iets gelezen heb, maar eerst moét ik een Suske en Wiske boek uitlezen van mijn jongste, beloofd is beloofd.
Wat vinden jullie van deze twee namen? Twee mooie zigeunernamen voor twee mooie Hollandse Friezen. Het lijkt een combinatie de niet past. Het was perfect, drie uur lang kon ik die mannen goed bekijken. Ik keek voornamelijk tegen hun stevig heupwerk aan. In galop toverden ze de mooiste plekjes van mijn eigen streek tevoorschijn. Het was een geslaagde verrassing van mijn echtgenoot aan mij, voor de halve eeuw die ik nu op deze aardbol rondhuppel. De dag begon al goed, ik moést uitslapen. Toen schoonpapa belde om te feliciteren en hij echtgenoot ook even geluk wilde wensen, schoof ik het gordijn en beetje open om te kijken of hij in de tuin aan het werken was en schoof het even snel weer dicht, opa in het ongewisse laten wat manlief aan het uitspoken was. Samen met puberzoon was hij een kunstwerk aan het maken met appels op het gras, (een foto van het resultaat zal ik nog een keer plaatsen) gelukkig had ik nog niet alles gezien. Daarna volgde een kruimelontbijt op bed, en 's middags gingen manlief en ik naar Gent gezellig shoppen en een terrasje pakken. Mijn dag kon al niet meer stuk. Net weer thuis zei manlief tegen de twee zonen die thuis waren dat ze moesten opschieten, omdat ze twintig minuten later klaar moesten staan. Ik, een beetje verbrouwereerd, vroeg of ik deftig genoeg gekleed was en wat met onze puberzoon die nog op het speelplein aan het monitoren was. Komt allemaal in orde zeiden ze en natuurlijk kwam het in orde. Om 17.30u klonk er hoefgetrappel en eindelijk wist ik wat er ging gebeuren. De menner, een persoonlijke vriend, nodigde me naast hem uit op de bok en ik nam gretig plaats. Puberzoon werd opgehaald, een ongezien tafereel voor de buurtbewoners, en verder ging de koetstocht met de onvermoeibare Friese paarden. Onderweg, bij het kasteel van Nokere, wachtte me nog een verrassing. De vrouw van de menner stond op ons te wachten bij een gedekt receptietafeltje, en de champagne werd uitgeschonken. De tocht eindigde bij de menner thuis, waar een gezellige picknick ons opwachtte. Daarna brachten ijverige Igor en Csygan ons nog veilig thuis.
Het mooie weer was een extra geschenk, iedereen bedankt. Ik weet nu hoe Sarah eruit ziet en kan nu al beginnen denken aan manlief die volgend jaar Abraham ziet.
Het virus zit ook hier in huis. Gisteren nog ons jongste (hij is de enigste die besmet is) nog een gat in de lucht laten springen met , een heleboel nieuwe. Hij heeft véél dubbele zegt ie, dus .
Doen jullie ook je aankopen in dat warenhuis dat prentjes van Pixar uitgeeft om te verzamelen in zo'n mooi boek? Ik wel, en onze dochter is dan ook een verwoed spaarster. Maar mama heeft ook wel het virus betrapt. Want wat gebeurt er? Je doet boodschappen met het lijstje in de hand en het vaste voornemen alleen te kopen wat er op het lijstje staat. Maar dan kom je voorbij de rayon met bv. tabletten voor de vaatwasmachine en wat blijkt? De tabletten in reuze reklame en je krijgt er bovendien nog een aantal pakketjes pixar bij. Dan kan mama de verleiding niet weerstaan. Alleen al het idee aan het blij verraste gezicht van dochterlief en daar gaan de goede voornemens de weg naar de hel op en de vaatwastabletten in de winkelkar. Dit maar om te zeggen: als jullie ze niet sparen, graag bijhouden voor ons of anders kunnen we ruilen? Marijke
Eindelijk ben ook ik aan deze fantasyreeks begonnen. Aanvankelijk sprak het mij niet aan om romans van Stephen King te lezen, omdat ik niet echt een fan ben van horror. Maar verschillende personen hadden mij deze reeks aangeraden en toen ik ze onlangs in de bibliotheek aantrof onder de afdeling Fantasy ben ik gezwicht. Het eerste deel heb ik intussen al uit. Nog niet echt verslonden, maar toch al geïntrigeerd. Er rijzen immers vele vragen: wie is die scherpschutter, wat is er gebeurd met zijn wereld en wat voor iets is die donkere toren. De auteur zelf schreef in het voorwoord dat de reeks pas goed wordt vanaf het tweede deel en daar ben ik nu in bezig. Met al wat meer passie moet ik zeggen, het begint mij meer te boeien. Voorlopig doe ik dus verder, we zien wel of ik de volledige reeks doorgeraak. Want wat ik niet meer doe is boeken verder lezen tegen mijn zin. Marijke
Nadeel van kamperen= al het gerief bij thuiskomst nakijken en schoonmaken, voordat we het weer voor een jaar opbergen. De was had deze keer de hoogste prioriteit om weggewerkt te worden, want ons jongste gaat vrijdag voor een ruime week op KSA-kamp en ik zelf vertrek morgen ook weer. Zonder man en kinderen, niet naar één of ander wellnesscenter, maar op de fiets. We gaan rondtoeren met het vrouwenfietsclubje van ons dorp. Elke zomer fietsen we op donderdagavond een knooppuntroute en sinds vorig jaar gaan ze een paar dagen weg. Toen kon ik niet mee, vanwege onze Amerikareis, maar dit jaar waag ik me eraan. Alhoewel ik hem al wel een beetje knijp, omdat ik nog niet mee heb kunnen fietsen en de eerste dag fietsen we zeker 75 km en de derde dag terug ook. Ons verblijf is in een heugdherberg in Maldegem en de tweede dag willen we daar rondtoeren. de afgelopen drie dagen heb ik een beetje nog geprobeerd m'n conditie op te vijzelen, we zullen wel zien. Veel plezier hebben staat bovenaan het lijstje en ik heb er ondanks wat kriebels wel zin in.
Tot volgend week maar weer nu moet ik nog een gevecht aangaan met een torenhoge strijkwasberg.
Hallo allemaal, Sabine, fijn dat je er weer bent. En katrien leuk dat je ons blog gevonden hebt, hopenlijk kom je nog een keer langs. Marijke, die Gentse Feesten daar hadden we nog wat van mee willen proeven, maar we waren te moe. Zaterdag in de late namiddag zijn we teruggekeerd uit het zeer warme Italie, het verschil was twintig graden! Oudste, die natuurlijk zat te springen om zijn lief weer te zien is nog wel met haar naar de feesten geweest, daarvoor moesten we zoon eerst naar Kortrijk brengen, waar zijn lief een vakantiejob heeft, van daaruit gingen ze samen met de trein naar Gent, lang leven de logica als je verliefd bent . Toen mijn schoonmoeder nog leefde, gingen we met mijn schoonfamilie één keer per jaar naar een pretpark, meestal was dat de efteling, maar één keer zijn we ook naar Toverland geweest. En het lijkt mijn verhaal wel dat je schrijft Marijke, ben blij dat ik niet de enige ben met hoogtevrees en angst voor allerlei stormachtige actracties.Voor mijn schoonouders was het daar ideaal om mee te gaan, zij konden rustig genietend van een kop koffie naar ons kijken en de kinderen amuseerden zich geweldig. Mijn schoonbroer en schoonzus wonen al vijtien jaar bij Eindhoven en evenzolang rij ik daar verkeerd, en nu ze daar aan de snelweg aan het werken zijn is het elke keer een verassing hoe je moet rijden. In de vakantie heb ik zowaar 2 boeken gelezen, die van Dimitri Verhulst heb ik na twijfels toch uitgelezen, maar ik vond het niet mooi, daarbij niet kijkend of het al dan niet goed geschreven is, ik vond het geen leuk verhaal. En een Pieter Aspe,voor mij prima vakantie lektuur. En, yes ook mijn verhaal voor Tine is eindelijk klaar , ook in de vakantie afgeschreven, het ging zonder moeite, nu nog uittypen en dan in sturen maar.
nieuwe. Hij heeft véél dubbele zegt ie, dus 
.
. 
