Dit boek kreeg ik als nieuwjaarsgeschenk van mijn schoonmoeder. Het bleef een tijdje liggen maar uiteindelijk las ik het dan toch. Het vertelt een jaar uit het leven van Indische jongens die in Engeland op zoek gaan naar werk. Ze zijn afkomstig uit alle lagen van de bevolking en laten een heel verleden achter zich. Een probeert het met een studentenvisum, een met een gearrangeerd huwelijk, een is volkomen illegaal. Pas na een vijftigtal bladzijden boeide het verhaal mij. Omdat vanaf dan één voor één het verleden van elk wordt verteld. Het lezen wordt ook bemoeilijkt door de vele Indische termen die worden gebruikt: de originele woorden voor kledij, eten, gebeden,... Er is wel een verklarende woordenlijst. Ik gebruikte die niet altijd omdat je zo opgehouden wordt en voortdurend uit het verhaal gaat. Al met al ben ik wel blij dat ik het boek las.
Eindelijk lukte het me nog eens om de rebus van de Gezinsbond op te lossen. Wel met de hulp van een lijst "moeder-kind"citaten. Vooral het laatste woord was moeilijk. Eer ik doorhad dat het getekende een zwerm bijen was en niet: vlinders, vliegen, bijen... Het resultaat? Moeders arm dekt zo warm. Wel mooi, maar niet echt een gebruikelijk gezegde.
Vandaag had ik minder geluk bij het parkeren. Toen ik na een dikke twintig minuten rondrijden een open slagboom zag naast de ingang van het gebouw waar ik moest zijn reed ik binnen. Vlak er na ging de slagboom weer omlaag. Maar goed ik was binnen en kon mij melden aan het onthaal. Daar was de receptioniste niet zo blij toen ik meldde waar mijn wagen stond. Zij voorspelde grote problemen bij het wegrijden. Gelukkig voor mij bleek die voorspelling niet te kloppen. Want mijn gastvrouw kon met één telefoontje het uitrijden regelen. Bijna alsof ze met een toverstaf zwaaide. Zodat ik weg reed als een prinses...of toch minstens met dat gevoel
het was een hele klus maar tot mijn grote tevredenheid is de kelder nu eindelijk weer bewoonbaar. Niet dat we in de kelder moeten wonen natuurlijk maar we kunnen ons er weer in voortbewegen. Een vierdaagse klus, een hele stapel dozen oud papier en een aanhangwagen containergerief werd het. Elke dag loop ik nu wel even naar beneden om te genieten zolang het duurt.
Dat bleek tijdens mijn laatste strijkbeurt. Ik zette eerst het stoomstrijkijzer naast de houder waardoor het op het laminaat terechtkwam. Laminaat+ warm ijzer = niet goed want laminaat kan niet tegen die hitte. Even later streek ik over mijn vinger. In zo'n geval is de juiste reactie: water, al de rest komt later. Maar als je later dan je strijkijzer van het hemd haalt, ja dan heb je een nieuwe versiering in de vorm van een schroeiplek... De rest van de week laat ik het ijzer aan de kant.
Mama, kan je wat cursussen voor het tweede trimester gaan halen in de winkel? Euh, ja zeker. Gewapend met een lijst betrad ik de winkel. En kijk, een aantal anderen hadden dezelfde lijst. Dus schuif ik gezellig aan, blij met de steun en komen we tot een stapel boeken. De anderen gingen naar de kassa maar ik twijfelde nog. Zo klopte de opgegeven prijs niet met het totaal dat ik bekwam bij het hoofdrekenen. En kijk, er ontbrak ook nog een naam van het lijstje. Ik haalde er de winkeljuffrouw bij. En die verwees naar nog een andere stapel boeken. Hoewel de opgegeven titel niet klopte, klopte wel de naam . En het was vast en zeker die cursus. De andere dames stonden nog aan de kassa. Die waren blij dat ze de verkeerde, betaalde boeken nog konden ruilen. Samenwerking loont.
Deze film uit de oude doos bekeken we gisteren. En was best de moeite waard. Dustin Hofman vertolkte overtuigend een vrouw in een soap. Het plot van de film was niet al te voorspelbaar. Bovendien was het leuk om de kledij uit die tijd nog eens te zien. Ook een groot voordeel: geen geweld en geen deprimerend einde. Wat mij betreft mag er elke zaterdagavond zo'n film worden geprogrammeerd.
Het botjes examen is achter de rug. En het viel wel mee. Dus dit weekend kan er worden gerust en met vrienden worden samengekomen. Mama taxi is al besteld om te brengen.
Die is hier bij ons thuis niet zo heel groot. Enkel een tak afgebroken van een oude prunusboom. Onze kater daarentegen liep heel wat schade op aan zijn trots. Want hij was verplicht tot binnenzitten tijdens de storm terwijl hij zelf vond dat hij die windstoten wel aan zou kunnen. Dat hem dat niet aanstond merkten we duidelijk: kribbig humeur en steeds aan de buitendeur staan. Hij was des te blijer toen hij vanmorgen dan toch buiten mocht.
Af en toe zoek ik op internet wat boeken op. Dan maak ik lijstjes van de boeken die ik graag zou willen lezen. Op de ouderwetse manier: dus titels met de hand genoteerd op plakbriefjes. En dan berg ik die lijstjes op met de bedoeling ze opnieuw te bekijken als ik effectief boeken wil kopen. Maar zoals dat gaat met goede voornemens: vaak loopt het fout. Of ik vind het lijstje niet meer, of het boek is uitverkocht. Om alvast het eerste probleem te vermijden vond ik een oplossing. Een moderne manier van werken. Voortaan noteer ik nog wel de lijstjes op papier maar ik neem er een foto van. En zolang ik mijn smartphone vind heb ik dan het lijstje bij de hand.
Hoewel ik een profiel heb spendeer ik niet veel tijd er aan. Tenminste tot nu. Want om een of andere reden zie ik nu op mijn startpagina vaak "Oldies station" verschijnen. En dan is het mijn "guilty pleasure" om te luisteren en te kijken naar de video's van al die muziekopnames uit "mijn tijd". Passeerden al de revue: "Green green grass of home", "Baby I've got you" en meer van dat moois.
Ze lagen al te koop in het grootwarenhuis. In alle mogelijke smaken. Zelfs nog voor de vasten begonnen is. Al zijn het wel lekkere voorbodes van pasen. Dus belandden ze in mijn winkelkar. In drie smaken: wit, daim en fondant. Herkenbaar aan de verschillende verpakking. Hun bestaan was van korte duur. Maar we kunnen uitkijken naar de volgende lading kleine paaseitjes
De brandweer stond er snel om het bijennest te vernietigen. Maar het duurde bijna een half jaar om de rekening naar ons te sturen. Het stelt me wel gerust dat de brandweer haar prioriteiten kent...
Gisteravond bekeek ik met mijn man de eerste 2 afleveringen van De Mol. Nu kan ik meepraten op mijn werk als ze discussiëren wie de mol kan zijn. Zelf heb ik nog geen uitgesproken mening maar dat komt nog wel. Al zat ik er vorig jaar wel ferm naast met mijn mening.
Af en toe volgen we iets op tv zoals "Blind getrouwd" of "De Mol". Omdat dochterlief in het buitenland zat, kwam het er niet van. Maar eergisteren wel. En dus keken dochter en ik gezellig samen naar een aflevering. Altijd een leuk moment.
Onlangs ging ik met dochterlief naar de tandarts. Alles was gelukkig in orde en we konden dus betalen. Tot grote verrassing van mijn dochter doe ik dat via een app op mijn smartphone. Jawel, af en toe is mama mee met de nieuwe tijd.
Dagenlang kon ik niet op mijn blog. Echt alles uit de kast gehaald. Variaties met hoofdletters en kleine letters, omkering van cijfers in het wachtwoord. Niets hielp. Tot vandaag. Ben blij terug te zijn en hoop dat dit nu kan blijven.
De ruitenwisser van de voorruit van mijn auto was gebroken en manlief had hem weer aan elkaar geplakt met tape, dat bleef wel even zitten volgens manlief. Het was echt maar voor heel even alleen lastig dat hij erop de snelweg weer afbrak en ik nog enkele kilometers moest rijden en de snelweg niet kon verlaten. Het zicht werd steeds minder en na mijn opdracht ben ik maar meteen een autozaak binnen gestapt om een nieuwe te kopen die zij er vriendelijk voor me opzetten
