Mijn nieuwe wagen stond blijkbaar niet op de gekantelde vrachtwagen. Want hij kwam eindelijk toe in de garage. Nu nog zorgen voor verzekering en autoplaat en we kunnen er mee rijden.
Dat werd vanmorgen blijkbaar voor een stuk veroorzaakt door een gekantelde vrachtwagen. Die vrachtwagen was geladen met auto's. Allereerst hoop ik natuurlijk dat het goed afliep met de chauffeur van de vrachtwagen. Vervolgens hoop ik dat mijn nieuwe wagen niet op die vrachtwagen stond. Want anders zou het kunnen dat ik nog veel langer moet wachten...
Gisteren zou ik voor het eerst een geleverd etenspakket klaar maken. Bij de eerste instructie liep het al fout. "Bereid de bouillon en giet over de couscous". Dat wou ik heus wel doen. Maar : welke bouillon? In geen velden of wegen was iets te bekennen wat op bouillon zou kunnen lijken. En moest die bouillon dan koud of warm zijn? Een goede kokkin laat zich echter niet ontmoedigen. Ik ging er van uit dat je couscous kan bereiden zoals rijst. Dus warmde ik water op, voegde een bouillonblokje toe en goot dat over de rijst. Het werkte en het eindresultaat was lekker. Alhoewel misschien niet helemaal zoals de bedoeling was.
Voor het werk maak ik soms gebruik van de oude autotunnel onder Antwerpen. Als het heel druk is hoop ik altijd dat ik niet moet stoppen onder de grond. Vandaag was dat een tevergeefse hoop. Gelukkig zag ik al licht aan het einde van de tunnel en duurde de stop niet lang. Oef!
Die 12.000 en zoveel stappen die heb ik niet zomaar gezet. Die kwamen er omdat ik met vriendinnen naar de tentoonstelling van Salvator Dali in Luik Guillemins ben geweest. Het was een leuke dag. Niet het minste omwille van het gezelschap maar ook de tentoonstelling loont de moeite. Nu ben ik volgens dochterlief wel een Dali fan. We bezochten al zijn huis in Cadaques en het museum in Figueres met het gezin. En toch zag ik in Luik nog dingen die me bijbleven zoals bv de danseres, Lady Godiva, St Joris en de draak en de caleidoscopische muurprojectie. Er was wel heel veel volk op de tentoonstelling, dus was het soms aanschuiven om de teksten te kunnen lezen. Iemand van het gezelschap maakte voor het eerst kennis met Dali en vond de tentoonstelling ook goed. Daarheen dus maar liefst niet allen tegelijk. Het kan blijkbaar nog tot ongeveer eind augustus en er is een daguitstappen ticket als je met de trein gaat.
Ze hadden er lang naar toe gewerkt, veel repetities, fotosessies, thee met honing drinken voor de schrale kelen maar vanavond was dan het langverwachte concert met cd-voorstelling van manlief en zijn 'nieuwe' koor. Een uitvoering en productie om trots op te zijn. Zoon twee had de foto's voor in het boekje, cd en website gemaakt ook iets om trots op te zijn.
Zo fier als een gieter was ik toen ik gisteren mijn man kon melden dat ik 12.961 stappen had gezet die dag. Tot mijn dochter thuiskwam. Want die meldde dat ze maar liefst meer dan 17.000 stappen had gezet. Er is dus blijkbaar "heel goed bezig zijn" en "super goed bezig zijn".
Een blauwe Renault Kadjar. Ja, zo eentje die ik ook heb besteld maar nog niet geleverd heb gekregen. Hopelijk was de geziene auto een voorbode om de mijne aan te kondigen.
Gisteren ontvingen we onze eerste "maaltijdingrediënten in een box met recept om de maaltijd zelf te maken". Het kostte mijn man een half uur om te koken en mij een half uur om op te ruimen. Maar de maaltijd smaakte erg lekker.
In dit geval is het onze kattin die mij aan het sprookje doet denken. Want als ze de kans ziet gaat ze slapen bovenop een stapel van 4 dubbelgevouwen dekbedden. Zal er bij gelegenheid toch eens een erwt tussen stoppen.
Gisteren voor het eerst in jaren nog eens gekeken. Wat me bijbleef: de goede prestatie van onze eigen Laura, de lange krullen en de vest van de zanger van Polen, de zangeres en de jurk van Australië, de zeer fantasierijke jurk van Duitsland. En wat mij betreft had Australië mogen winnen.
Alle leden van ons gezin kregen een persoonlijk sms van jongste: "De Gip-jury was fantastisch". Niet hij alleen was super blij. Wij genoten allemaal mee een mooie afsluiting van een enorme stressperiode voor het hele gezin. Nu nog de laatste loodjes.
Het is iets waar ik aan lijd maar niet in die mate dat ik het huis niet durf verlaten. En het is iets wat zich maximaal 3 x per jaar kan voordoen. Dus met de angst ervoor valt nog te leven Weet je niet wat het is? Dan bent u er vast van gespaard. Van de angst voor vrijdag de 13de.
In de snackbar waar ik tussen de middag vlug een broodje at, kwam ook een dame aan de tafel naast mij zitten. De tafeltjes stonden wel heel dicht bij elkaar zodat het leek alsof ze naast mij zat. Maar zij knoopte wel een praatje aan.
De afspraak was dat zoonlief met de fiets naar het station zou gaan. Maar het regende en hij moest een presentatie houden. Na snel overleg bracht ik hem naar het station en reed ik meteen door naar mijn afspraak. Ik had hem aangeraden de reserve autosleutel en huissleutel mee te nemen met de bedoeling dat ik de auto aan het station zou parkeren en de trein naar mijn volgende afspraak zou nemen. Zo kon zoon met de trein terug en de auto naar huis en ik zou thuisgebracht worden door vriendin. Ik had gekeken op het internet hoe laat mijn trein reed. Mijn doktersafspraak liep eindeloos uit en ik moest me haasten voor de trein. Ik had nog twee minuten voordat de trein vertrok en een probleem, ik was vergeten te kijken welke richting mijn trein ging. Op het bord zag ik de tijd waarop mijn trein vertrok, vlug een kaartje gekocht en net op tijd in de trein. Helaas verkeerd gegokt, verkeerde trein, dezelfde trein reed weer terug naar mijn beginpunt en ik ging weer mee na weer vlug een kaartje gekocht te hebben en vriendin gebeld om me op te halen. Gelukkig was ik op tijd op mijn afspraken en kwam ik veilig thuis ondanks dat ik het spoor even bijster was .
Deze middag at ik alleen in het bedrijfsrestaurant. Er was nog veel plaats dus ik nam plaats aan een tafel voor 4 personen. Plots komt een dame naast mij zitten. Ze had een kopje koffie en suikerklontjes mee. Omdat er overal nog plaats was dacht ik dat de dame om een praatje verlegen zat. Maar ze zei geen woord tegen mij. Niets. Stilte. Raar vond ik het. Collega's aan wie ik het vertelde dachten dat ze die plaats als haar speciale "ik drink hier altijd koffie"plaats beschouwde. Het is een mogelijke uitleg in elk geval.
Voilà, mijn eerste smartphone gekocht. Zodat die verbonden zal kunnen worden met de nieuwe auto. Eerst moet ik echter de simkaart van het werk er nog inkrijgen. Voor ik dat doe zal ik maar klein beginnen: proberen de telefoon op te laden.
