Dit jaar lieten we professionele tuinlui komen. Mijn man kon er die dag niet bij zijn en gaf mij de lijst van de uit te voeren werken. Ik had die doorgesproken met de uitvoerders en was terug binnen gegaan. Toen mijn man 's avonds thuis kwam was hij niet zo tevreden. De haag aan de straatkant was niet afgetopt en dat is nog een groot werk. We dachten bovendien dat de stielmannen klaar waren. Maar gelukkig voor mijn man werd ik 's anderendaags om 7.30 u gewekt door het geluid van een kettingzaag. De tuinlui waren terug om het werk af te maken. Nu resten er nog enkele kleinere klussen in de tuin en daarna zal die er piekfijn uitzien.
Vakantie? Het was druk vooral deze laatste week. Schoolopdrachten van de kinderen en ikke oude vriendschappen vernieuwen. Leuk, maar de week is omgevlogen.
Mijn vrijetijdscomputer Vermits ik mijn werkcomputer louter voor het werk gebruik, kon ik dus 4 dagen niet bloggen. Maar vanaf nu dus terug wel. Gisteren kwam ze thuis en dat vierden we op restaurant. Het heeft ons heel goed gesmaakt: al die kleine fijne hapjes in het Japanse restaurant.
Jongste probeert zoveel mogelijk te oefenen met autorijden in deze vakantie. Het gaat redelijk. Gisteren wat minder omdat hij 3x stil viel bij het oprijden van een rotonde. Gelukkig waren er veel geduldige chauffeurs. Op een drukke rechte baan waren twee eenden bezig met de oversteek juist op ons rijvlak. Zoon handelde goed, hij week niet uit en ging niet plots op de rem staan. Het speet ons echt wel voor de eenden.
Vandaag vertrekt dochterlief naar Leuven. Vier nachten is ze weg. Overdag volgt ze cursus en 's avonds logeert ze op het kot van ons petekind. Petekind is er ook om haar wat wegwijs te maken. Ticket voor de trein is geboekt, veel goedkoper dan mijn man voor mogelijk hield. Valies is op dit eigenste moment in de maak. Alles in de startblokken dus.
Gisteren samengekomen met mijn schrijfgroep. Bijgekletst bij een glaasje bubbels. En nog wat bijgeleerd ook. Het was gezellig en de tijd vloog. Meer moet dat niet zijn op een vrijdagavond.
Mijn man heeft vandaag een vergadering in Nederland. Hij verscheen echter ongeschoren aan het ontbijt. Toen ik een opmerking maakte antwoordde hij: "Dan kan je straks "scheer je weg" tegen me zeggen"...
Jongste is ook bezig met zijn vakantieplannen. Een werkvakantie is zijn idee. Nu hij goedkeuring van zijn ouders heeft gaat hij zich inschrijven. Het is nog lang niet zeker dat het doorgaat er komt nog veel bij kijken. Informeren is nu de boodschap.
Toestemming voor een minderjarige om naar buitenland te gaan
Onze dochter trekt voor een andere reis 1 week naar het buitenland met haar vriendinnen. De meesten daarvan zijn meerderjarig, dochterlief nog niet. Dus ik moest op het gemeentehuis een formulier halen om onze toestemming te geven. Op dat formulier verklaar ik als moeder dat dochterlief op reis mag. Ook dat formulier krijgen was niet evident. Want de bediende achter het loket was nieuw. Eerst deelde ze mij mee dat ik het formulier niet kon tekenen omdat ik "niet verwant" zou zijn met mijn dochter. Protest van mijnentwege volgde. Nadien vond ze de verwantschap toch terug. Ze drukte een formulier af. Dat ik gelukkig grondig nalas. Want de persoon voor ik toestemming gaf was een grote onbekende. Opnieuw beginnen dus. Uiteindelijk is het gelukt. Administratie: om dol van te worden soms.
Om naar Thailand te kunnen vertrekken heb ik een internationale reispas nodig. Op mijn vrije dag begon ik met goede moed aan deze taak. Snel een pasfoto maken, naar gemeentehuis en terug thuis binnen een uurtje. Dacht ik. Na de fotograaf trok ik richting gemeentehuis. Helaas is het nog steeds paasvakantie. Het gemeentehuis werd overstroomd met ouders die de kids-id kwamen aanvragen of verlengen. Na een klein half uurtje wachten was het mijn beurt. Eerste poging om foto door te sturen naar Binnenlandse Zaken lukte niet. De dame achter het loket is echter geduldig en vriendelijk. Ze probeerde een tweede keer en een derde keer. Geen succes. Bleek dat mijn brilmontuur reflectie gaf in de buurt van mijn ogen. Terug naar de fotograaf dus. Aangezien ik mijn bril niet mocht afnemen werd het een moeilijke opdracht: hoe krijgen we die reflectie weg. Na wat morrelen aan de belichting werd er een treffelijke foto bereikt. En gelukkig bleek die wel goed. Ditmaal moest ik niet meer aanschuiven aan het loket, we waren intussen ook al een kleine 1,5 uur verder... Volgende week zou hij klaar moeten zijn. Ben benieuwd naar het eindresultaat.
Ongeveer net over de helft dus. Zo ver ben ik met de tweede mouw van het breiproject. Daarna voeg ik de mouwen samen met de rest van de pull en moet ik nog de ronde schouderpas breien. Hopelijk krijg ik de klus geklaard voor het einde van het schooljaar.
Dit Paasweekend blijven we gezellig thuis. De gevonden paaseitjes zijn al verorberd. Het is erg stil in huis de studenten zijn zich aan het wapenen voor de laatste ronde.
Dat gaat hier dus duidelijk niet over de klok want die draaiden we een uur vooruit. Nee, het gaat over mij. Teruggezet in de klas. Want hoewel ik dacht in het 4de jaar breien te zitten, deelde de breijuf me mee dat ik slechts in het derde jaar zit. Blijkbaar was er een probleem rond mijn inschrijving en had ik vorig jaar niet mogen starten in het derde jaar. maar slechts in het tweede jaar. Dus doe ik nu het derde jaar over. Het goede nieuws is wel dat ik volgend jaar nog een jaar breien kan volgen.
Ik kon het niet laten, ik heb net Paaseitjes verstopt in de living. Ik had nog tijd de jeugd ligt nog op 1 oor. Ze zullen er een beetje om lachen en dan heb ik mijn doel al bereikt.
Dit maal gaan we op bezoek bij mijn schoonouders. De kleinkinderen zijn wel al te groot om nog paaseieren te rapen maar de paaslunch is ook daar traditie. Gemakkelijk want we kunnen opnieuw de voeten onder tafel schuiven.
Op Paaszaterdag komt onze familie bij elkaar. Paaseieren worden verstopt door de oudste kleinkinderen voor de jongste kleinkinderen. Af en toe smolt een ei door de zonnestralen. Vandaag is niet anders. Ook nu komt de familie bij elkaar. Het leven gaat door.
Vanmorgen opgeschrikt door het verschrikkelijke nieuws. Terreur komt nu wel heel dichtbij ons bed. Gedachten gaan uit naar collega's en vrienden die in Brussel werken maar gelukkig ongedeerd bleven. En vooral denken we aan de slachtoffers.
