In de supermarkt was ik op zoek naar de vis van de juiste grootte voor ons gezin. Een man naast mij twijfelde duidelijk: een kleiner of een groter stuk? Eerst vertrok hij met het kleinste exemplaar, maar kwam dan terug. Onder het motto "we leven maar één keer" en " het moet maar zo lekker niet zijn" ging hij resoluut voor een verpakking met meer vis. Smakelijk!
De vraag "Heeft u ook zo'n verwende kat" was voldoende om een heel gesprek op gang te brengen. Wel geruststellend dat wij niet de enige zijn met verwende viervoeters.
Een nieuw boek maakt altijd gelukkig. Zeker als het er een is waar je met smart op zit te wachten. Dus zal dochterlief vandaag heel blij zijn dat haar boek toe kwam in de winkel.
Toen ik vanmorgen de vissen eten wou geven lag er eentje op zijn zij. Er zat niets anders op dan het diertje te verwijderen. Hopelijk had het geen besmettelijke ziekte en wordt het niet zoals in dat kinderliedje 'Tien kleine visjes' waar er steeds eentje minder overblijft.
De 100-dagen worden hier al duchtig voorbereid. Daar hoort het verven van karton bij. Het resultaat dat ik zag op foto is heel mooi. Maar aan haar handen te zien heeft de dochter toch ook naast de doos geverfd. Dat wordt weken in een warm bad en scrubben.
Vandaag is zoon twee voor het eerst weer naar school geweest. Nog met een zwaar hoofd maar al weer wat fitter na een week ziek te zijn geweest in zijn vrije week.
Deze vakantie volgt dochterlief een aantal open lessen samen met klasgenootjes. Gisteren strafrecht, vandaag een les in de faculteit biomedische wetenschappen. Ze heeft dus een brede interesse.
Langzamerhand beginnen we na te denken over onze zomervakantie. Manlief bladert al dapper de brochures door die ik meebracht van het reisbureau. Portugal, Sardinië, baai van Napels, Madeira. De namen van deze bestemmingen doen ons al dromen van warme dagen en terrassen.
Omdat ik vandaag de hele dag weg was en jongste de hele dag thuis had ik toch een wasmachine aangezet. Vanuit mijn werkadres had ik hem een paar uur later gevraagd of hij de was wilde ophangen. Even later sms'te hij me : 'gedaan :) '. Bij thuiskomst echter zat de was nog gewoon in de machine. Bleek dat hij de droge was die ik vanochtend van de waslijn had gehaald om plaats te maken weer doodleuk opgehangen had zonder vraagtekens te zetten bij de droge was. Enfin mama de volgende keer gedetailleerder commanderen zeker?
Helaas ging dat niet door. Mijn man was namelijk grieperig. Daarom werd ik opnieuw bob om mezelf, dochterlief en mijn ouders naar het verlate nieuwjaarsdiner te brengen. Volgens mijn kilometerteller reed ik dit weekend 197 km. Niet slecht gereden dus.
Zoon twee geslaagd over de hele lijn! oudste jammer genoeg eentje niet. Deze week werden allerlei afspraakjes gemaakt, bioscoopbezoekjes, fuiven....en ook de doodgewone dingen als kapper, tandarts eindelijk daar weer tijd voor.
Vandaag zet ik mijn taxichauffeurspet op. Manlief naar wijnbeurs brengen, terug thuis dochter ophalen om naar de tram te brengen, en enkele uren later de omgekeerde beweging maken. Gelukkig is het morgen de beurt aan mijn man om te rijden.
Op zoek naar nieuw leesvoer belandde ik op de afdeling van de poëzie. Naast de andere boeken kocht ik ook een boek met verzamelde gedichten. Tot mijn eigen verbazing eigenlijk, want gedichten waren niets voor mij. Tot nu toe blijkbaar. En ik nam mij voor om elke dag een paar gedichten te lezen. In de volgorde waarin ze in het boek staan. Want zo'n geordend persoon ben ik dan wel weer.
Gisteren nog gaan eten met een goede vriendin en drie uur lang bijgekletst. Vandaag op het werk een moeilijk dossier moeten behandelen. Gelukkig wel met bijstand van een collega.
Wie ook geduld moest hebben was de man die na mij stond aan te schuiven aan de ticketautomaat van de NMBS. Uiteindelijk kreeg ik een treinticket, slaagde ik er in te betalen. Waarna ik de vriendelijke man achter mij bedankte voor zijn geduld en nog net op tijd mijn trein haalde.
Zoon twee was vanmorgen al heel vroeg samen met vriend in het Ghelamco arena om kaartjes proberen te bemachtigen voor het volgend voetbalduel. Het was lang wachten maar het is hem gelukt! Hij ging voor 3 kaartjes maar omdat we het systeem niet helemaal doorhadden en hij de website niet helemaal goed gelezen had had hij de identiteitskaart van de derde persoon niet mee en dus ook geen kaartje voor hem. Papa was de derde persoon maar die vond het niet zo erg laat de jeugd maar gaan vond hij.
Na al het wikken en wegen over auto' s moet er af en toe nog gewerkt worden. Vanmorgen nam ik daarvoor de trein. Helaas werd het geen rustige rit vanwege een huilende baby. Al deed de moeder er alles aan om het kindje te kalmeren en werd er gelukkig geen enkele passagier boos of nerveus. Toen de baby uiteindelijk sliep leek er wel een collectieve zucht van opluchting door de coupé te gaan.
Niet alleen werd nagedacht over de motor van de wagen, ook over de auto zelf. Gelijkaardige modellen van verschillende merken werden overwogen. Uiteindelijk werd de knoop doorgehakt. Het wordt een Renault Kadjar. Op het nippertje gehaald van de analoge wagen waar ik nu mee rijd. De salonvoorwaarden waren net dat ietsje beter. En nu maar wachten tot ongeveer eind mei.
Er werd hier thuis gediscussieerd en geargumenteerd. Pro en contra werd naast elkaar gezet Uiteindelijk is de beslissing gevallen. Mijn toekomstige auto wordt een benzineversie.
