En met dit cijfer ben ik alvast heel blij. Waarom? Op internet las ik een artikel over de 10 allermooiste natuurlijke zwembaden ter wereld. En wat stond daartussen? Een lagune waar dochterlief en ik samen in zwommen nl The Blue Lagoon in Ijsland. Nu de andere 9 zwembaden ook nog eens aandoen...
Dochterlief zal het niet graag horen maar toch is het zo. Nu haar terugreis bevestigd is en de boeken voor het nieuwe schooljaar aangeschaft zijn, nadert het Australische afscheid met rasse schreden. Maar eerst mag ze ginds nog genieten van een lesvrije week.
Gisteren vertrok ik thuis naar een afspraak. Daar geraken met de wagen bleek echter niet evident. In de eerste plaats niet omwille van een omleiding in de buurt. In de tweede plaats niet omdat de ontkoppelingspedaal plots niet meer werkte. Gelukkig kwam ik net uit een bocht zodat ik niet snel reed. Toen ik redelijk legaal geparkeerd stond, testte ik de pedaal opnieuw. Maar die gaf geen teken van leven. Dan maar gebeld naar de "assistance" van het automerk. Maar die beweerde dat er geen polis afgesloten was op mijn naam. Uiteindelijk heeft de wegenwacht mijn wagen moeten slepen naar een garage. En nu moet ik dus wachten op de herstelling. Alleen blijkt dat wel een heel dure grap te zullen worden. Hopelijk kan ik na deze grote investering weer een aantal jaren zonder kosten verder rijden met deze auto.
Vrijdagmorgen vertrokken manlief en ik voor een trip naar De Hoge Veluwe in Nederland. We logeerden in de buurt van Arnhem en bezochten oa het Airborne museum in Arnhem, het Kroller-Muller museum met beeldentuin en jachtslot en Bronkhorst, het kleinste stadje van Nederland. Gisteravond waren we weer thuis. Het Airborne museum is vooral een herdenking van de Slag om Arnhem in de tweede wereldoorlog. Er waren getuigenissen van kinderen van toen. Ik was zeer sterk onder de indruk. Het Kroller-Muller museum bezochten we met de fiets vanuit het hotel. De ingang van het park lag op 9 km afstand, dus best fietsbaar zelfs voor een ongeoefende fietser zoals ik. Wat we niet wisten is dat het museum nog zo'n 10 km verder fietsen is. Weliswaar door het park, dus wel een prachtige route. In het museum was ik vooral onder de indruk van de vele Van Gogh's die er hangen. De terugweg fietsen was iets minder vlot dan in het heengaan. Vlak voor we in het hotel kwamen, maakte ik nog een uitschuivertje. Gevolg: een serieus geschaafde knie, maar ook niet erger dan dat. Dus al met al viel het wel mee. Bronkhorst is een gezellig dorp, met op korte afstand veel restaurants en kunstwinkels. Het was een leuke trip met mijn man, een mooie herinnering.
De vacht van onze langharige kat was niet meer om aan te zien. Vol klitten op haar buik. Want onze zo lieve kattin verandert in een tijgerin als we er nog maar aan denken om haar te kammen. Er zat niets anders op dan de tondeuse boven te halen. En nu is ze half geschoren en niet meer zo mooi. Maar de klitten zijn er uit.
Toen ik vanmorgen vlug een bad wou nemen kwam ze me gezelschap houden. Boven op de badrand. En blijkbaar had ze dorst. En vond ze het badwater lekker. Hopelijk verbrandde ze haar tong niet...
Zeer interessant boek. Het geeft een goed beeld van het leven in de rimboe in Kenia, de zeden en gewoonten van de Masai én van de welig tierende bureaucratie. Ben ongeveer in de helft van het boek en het hoofdpersonage is (voorlopig?) nog steeds smoorverliefd. Of het sprookje blijft duren zal op het einde moeten blijken.
Het tweede deel was zo spannend dat het al uit is. Dank zij mijn schoonzus wordt het volgend boek "De blanke Masai" van Corinne Hofman. Een waargebeurd verhaal van een vrouw die haar leven hier in de steek laat omdat ze smoorverliefd is op een Masaikrijger. Ben benieuwd.
Ben dan toch maar gegaan voor het tweede deel in de Tearling serie. Het is een aangename vernieuwing van de kennismaking en de nieuwe personages zijn intrigerend. Wat wil je nog meer?
Jongste is weer terug van zijn vakantie. Hij heeft het super gehad. Het was een citytrip maar het mooiste vond hij het festival in Boedapest waar ze twee dagen naar toe gingen.
Gisteravond uit gaan eten met manlief. We kozen voor een Italiaan waar "la mama" nog achter de kookpotten staat. De kaart was ietwat beperkt, maar wat we aten was superlekker. Voor mijn man waren dat gegratineerde mosselen en een tonijnfilet, voor mij meloen met tonijn gevolgd door kip met veel kruiden. Smaakt naar nog.
Daar lagen zoon twee en ik dan om Vier uur in de nacht op onze rug in een weide te kijken naar de sterrenhemel. Niet al teveel vallende sterren gezien maar het was zalig buiten.
Joepie, vandaag is mijn dag. En ik lees op internet allerlei leuke dingen zoals linkshandigen denken sneller, meer out of the box, zijn natuurlijke leiders en zeer intelligent. Mijn dag kan alvast niet meer stuk...
Vanmorgen in alle vroegte zong en danste zoon twee op en neer van boven naar beneden. We waren blij dat hij zo vrolijk was maar we hadden graag nog een beetje geslapen en ook graag dat hij geen twintig keer de trap op en af liep maar zich beter organiseerde.
Zowel vandaag als gisteren at ik tussen de middag een snelle hap op restaurant. Gisteren een "vers kippenpasteitje" vandaag een "enkele panache" dwz een volkorenpannenkoek met ei, kaas en gerookte ham. Maar het vers kippenpasteitje had beter omschreven geweest als "ooit misschien wel vers geweest maar nadien ingevroren en ontdooid en daarna niet warm genoeg opgediend". Een dikke tegenvaller dus. De panache viel daarentegen 100% mee en die was 22% goedkoper.
Naar Nederland geweest en opa een bezoekje gebracht. Ondanks zijn 83-jaar doet hij niets liever dan zorgen dat we niets te kort komen aan drank en spijs. Dat ons na het bezoek aan hem nog twee maaltijden wachtten namen we er graag bij.
Wat zal ik eerst lezen: het eerste deel van een nieuwe fantasy reeks van een favoriete schrijfster nl The Falcon Throne (Karen Miller) of het tweede deel van de spannende serie van The Queen of the Tearling? Om de keuze nog even uit te stellen begon ik in "Lost and found" (Brooke Davis). Dit boek gaat over Millie Bird, 7 jarig meisje dat na de dood van haar vader in de steek wordt gelaten door haar moeder en besluit haar te gaan zoeken. Origineel is dat het verhaal af en toe onderbroken wordt met mededelingen over "wat Milie Bird absoluut zeker weet" en meestal zijn dat dan dingen die volwassenen wel weten maar dan bekeken vanuit het standpunt van een 7 jarige. Verder doet het verhaal mij denken aan "De 100jarige die uit het raam klom en verdween" omdat ook in dit verhaal twee 70 plussers een belangrijke rol spelen. Maar het leest wel heel vlot.
Mijn schoonmoeder belt geregeld eens op. De laatste keer vertelde ze dat ze op terugweg van een begrafenis autopech had. Ze was heel alleen op stap, maar had gelukkig wel haar GSM bij. En ze heeft gelukkig ook nog een man. Die was gewoon thuis gebleven. Bovendien was de pech voorgevallen zo'n 10 km voor het huisadres. Dus haar man kon haar komen ophalen. De auto werd, voorzien van nodige signalisatie, achtergelaten en wordt vandaag getakeld. Mijn schoonmoeder was niet in paniek, had haar GSM bij en loste de situatie op. Bravo dus!
