Onze twee oudsten hebben met onze goedkeuring besloten dat ze dit jaar op kot gaan. Gisteren trokken we er op uit. Er zijn er momenteel nog genoeg beschikbaar maar een keuze maken is toch niet zo gemakkelijk. Ik moest soms ook door de gigantische rommel heenkijken die studenten achterlieten om nog te kunnen zien of de kamer geschikt was. Vandaag gaan de zonen en nu met manlief opnieuw op prospectie uit.
Verse maatjes. Zo dol dat hij het zelfs eet bij het ontbijt. Maatje op de boterham. Volgens hem de lekkerste manier om de dag te beginnen. Zelf doe ik die stunt niet na. Ben immers wat minder dol op die dingen.
Voor ons jongste begint de vakantie te korten. Volgende week doet hij nog een weekje vakantiewerk op het speelplein. komend schooljaar maakt hij een hele nieuwe start en moet hij met de trein gaan. Grote broer oefende met hem de treinrit en wandelroute naar school en internaat. Vandaag moest hij zijn vakantietaak voor wiskunde inleveren op zijn oude school en kreeg hij een overhoring over de formules, hij was hypernerveus. De leerkracht was echter heel tevreden en zoon kwam stralend naar buiten. Mama ook blij omdat hij zijn labo-jas terug had. Zijn bankkaart uitgetest en daarna flink inkopen gedaan voor zijn nieuwe kamer en kleding bijgekocht omdat hij nu geen uniform meer hoeft te dragen.
Normaal lees ik eerst het boek en dan ga ik naar de film. En ben dan vaak teleurgesteld omdat de film (nogal veel) afwijkt van het boek. Mijn dochter besloot het omgekeerde te proberen. Ze ging kijken naar "Divergent" en wil nu de boeken niet meer lezen. Het is eens een andere aanpak.
We zouden graag samenkomen met een aantal mensen. Maar onze agenda's liggen nogal uit elkaar. Dus nu probeer ik het met een doodle, volgens sommigen de "moderne manier" om afspraken te maken. Ben benieuwd of we nu wel aan een datum komen.
Dat was de reactie van mijn dochter na haar eerste werkshift in haar vakantiejob. Maar ook: "wel leuk" en "veel werk". Ik denk dat ze het wel overleeft.
Dat zal gebeuren vanavond. En ik zal het zelfs heel leuk vinden. Dat de pedicure na haar en mijn verlof eindelijk weer eens haar werk kan doen. En het is hoog tijd ook.
Het was een race tegen de tijd. Maar het is gelukt. De valies uit Frankrijk is leeggemaakt door de dochter, de kleren gewassen en gestreken door mama. Nu kan ze haar valies voor Nieuwpoort maken. En dan is ze weer weg. Tot het schooljaar begint.
Zo kwam ze naar huis. Althans voor eventjes, want morgen vertrekt ze voor 14 dagen naar zee. Niet helemaal om te ontspannen, want er is een vakantiejob te doen. Maar goed. Intussen genieten we van haar verhalen. Surfen viel niet zo mee, maar de rest was super. Ijsjes smullen, zonnen op het strand, een markje doen, eens mountainbiken, films bekijken en lekker eten. Best voor herhaling vatbaar dus. En gelukkig ben ik een vroege vertrekker. De bus was een half uur te vroeg. Ik stond er al een kwartiertje, dus niet zo lang, maar vele ouders waren te laat. Ben zelfs niet beginnen lezen in mijn boek, want kreeg af een toe een sms van dochterlief met de laatste stand van zaken. Nu slaapt ze een paar uurtjes en dan kan ze weer beginnen. Inpakken van de volgende valies.
En ik weet nu perfect waar ik haar moet gaan ophalen want afhaalplaats is opstapplaats. Wat me niet zal beletten om een (beetje veel) tijdig te vertrekken. Liever een half uur te vroeg dan een minuut te laat. Ik neem wel een boek mee om de tijd te doden.
En dan bedoel ik Sluis. Nu in België de winkels gesloten waren, kwamen er veel op het idee er een dagje over de grens van te maken. Met dank aan de weergoden, want het was ook niet echt strandweer in het nabijgelegen Knokke. Ik heb het me niet aangetrokken en genoten van de uitstap. Rustig slenteren in de straten, wat winkels doorsnuisteren en 's middags een lekkere pannenkoek.
In Ijsland werden 2 truien aangekocht. Vermits de prijs meer dan 4000 ISK per trui bedroeg, zouden we volgens de winkel de betaalde taksen terugkrijgen. Op de luchthaven was de zaak die zou terugbetalen gesloten. We vulden het juiste formulier in en dropten het daar in de brievenbus. Veel hoop op terugbetaling had ik echter niet. Als je dat bedrag niet in de hand krijgt, loopt het fout. Dacht ik. Maar kijk. Ik had ongelijk. Na amper 14 dagen staat het bedrag al op mijn Visa kaart afrekening. Toch nog zo'n 35 EUR teruggekregen. Mooi meegenomen.
Nog niet zolang geleden moest ik jongste naar dezelfde opstapplaats brengen als Marijke haar dochter. Gelukkig had oudste mij op streetvieuw de weg helemaal uitgelegd. Maar nog reed ik bijna de verkeerde richting uit. Net op tijd de juiste afslag genomen omdat ik me handsfree liet begeleidden door oudste.
Toen ik vanmorgen op het werk een chocolademelk uit de machine wou halen, werd mijn kaart geweigerd. Omdat ik wist dat er genoeg geld op stond, probeerde ik nogmaals. En nogmaals. Tot een wachtende dame opmerkte dat ik mijn badge en dus een verkeerde kaart had ingestoken. Dat werkt dus niet. Inloggen, koffie, maaltijden en parkeren: daarvoor moet je een andere kaart gebruiken. Ingewikkeld. Goede test van oplettendheid 's morgenvroeg, dat wel.
Dat bedoel ik hier letterlijk. Want omdat ik wat verstelwerk zou doen, diende ik een draad door het oog van de naald te krijgen. En dat ging niet zo makkelijk. Zelfs niet met mijn bril op mijn neus. Het lukte uiteindelijk door vlak bij een raam te gaan staan zodat ik extra licht had. Zucht. Ouder worden zeker?
Om onze dochter op kamp te verrassen, schreven we gisteren een brief. Vanmorgen bracht ik die naar het postkantoor om er een "prioritaire" zending van te maken. Nu maar hopen dat de brief tijdig de kampplaats bereikt.
In Ijsland was mijn zilveren lievelingsarmband aangetast door het zwavelhoudend warm water. Helemaal verkoperd, het was geen zicht. Man en dochter troostten me nog door te zeggen dat het ook mooi was zo maar nee, dat geloofde ik niet. Dank zij een tip op internet gevonden door mijn man en de bevestiging ervan door een bevriend scheikundig ingenieur kreeg ik het probleem opgelost. Plastiek bakje bekleden met aluminiumfolie, sodakristallen inleggen, armband er bovenop en dan overgieten met kokend water, armband er uit halen als het borrelen ophoudt. Met een klein hart en dochterlief naast mij deed ik de proef. En hoera, hoera, hoera: het werkt. Mijn armband ziet er weer uit als nieuw. Wat leerden we uit dit verhaal: 1. Mannen steunen jou door te kijken op internet en dochters staan naast jou 2. Aluminiumfolie reageert hevig en is misschien niet zo gezond om over voedingsmiddelen te leggen 3. Laat zilver niet in aanraking komen met zwavelhoudend water
Gisteravond vertrok dochterlief op surfkamp. Ik zou haar voeren naar de opstapplaats: Tankstation in Drongen, E40 richting Oostende. Net op tijd vertrokken, rijd ik in Drongen op de E40. En rijd en rijd op zoek naar het tankstation. Dan valt mijn euro. Helaas voor ons bleek het tankstation tussen Gent en Drongen te zijn, dus reeds achter ons. Ja, je bent dan wel op een E-weg en kunt daar niet zomaar van. Dus werd het pas draaien in Nevele. Terug de autostrade op. Intussen telefonisch de hulptroepen ingeschakeld om te weten hoe ik er dan wel moest geraken. Na veel missers uiteindelijk toch op de goede plek geraakt. Nog tien minuten voor de bus vertrok. Oef! Dochterlief kon opstappen en ik kon naar huis om te "depanikeren" en te ontstressen. Intussen liet ze weten dat ze goed aangekomen zijn deze morgen en dat het er leuk is.
