In Ijsland werden 2 truien aangekocht. Vermits de prijs meer dan 4000 ISK per trui bedroeg, zouden we volgens de winkel de betaalde taksen terugkrijgen. Op de luchthaven was de zaak die zou terugbetalen gesloten. We vulden het juiste formulier in en dropten het daar in de brievenbus. Veel hoop op terugbetaling had ik echter niet. Als je dat bedrag niet in de hand krijgt, loopt het fout. Dacht ik. Maar kijk. Ik had ongelijk. Na amper 14 dagen staat het bedrag al op mijn Visa kaart afrekening. Toch nog zo'n 35 EUR teruggekregen. Mooi meegenomen.
Nog niet zolang geleden moest ik jongste naar dezelfde opstapplaats brengen als Marijke haar dochter. Gelukkig had oudste mij op streetvieuw de weg helemaal uitgelegd. Maar nog reed ik bijna de verkeerde richting uit. Net op tijd de juiste afslag genomen omdat ik me handsfree liet begeleidden door oudste.
Toen ik vanmorgen op het werk een chocolademelk uit de machine wou halen, werd mijn kaart geweigerd. Omdat ik wist dat er genoeg geld op stond, probeerde ik nogmaals. En nogmaals. Tot een wachtende dame opmerkte dat ik mijn badge en dus een verkeerde kaart had ingestoken. Dat werkt dus niet. Inloggen, koffie, maaltijden en parkeren: daarvoor moet je een andere kaart gebruiken. Ingewikkeld. Goede test van oplettendheid 's morgenvroeg, dat wel.
Dat bedoel ik hier letterlijk. Want omdat ik wat verstelwerk zou doen, diende ik een draad door het oog van de naald te krijgen. En dat ging niet zo makkelijk. Zelfs niet met mijn bril op mijn neus. Het lukte uiteindelijk door vlak bij een raam te gaan staan zodat ik extra licht had. Zucht. Ouder worden zeker?
Om onze dochter op kamp te verrassen, schreven we gisteren een brief. Vanmorgen bracht ik die naar het postkantoor om er een "prioritaire" zending van te maken. Nu maar hopen dat de brief tijdig de kampplaats bereikt.
In Ijsland was mijn zilveren lievelingsarmband aangetast door het zwavelhoudend warm water. Helemaal verkoperd, het was geen zicht. Man en dochter troostten me nog door te zeggen dat het ook mooi was zo maar nee, dat geloofde ik niet. Dank zij een tip op internet gevonden door mijn man en de bevestiging ervan door een bevriend scheikundig ingenieur kreeg ik het probleem opgelost. Plastiek bakje bekleden met aluminiumfolie, sodakristallen inleggen, armband er bovenop en dan overgieten met kokend water, armband er uit halen als het borrelen ophoudt. Met een klein hart en dochterlief naast mij deed ik de proef. En hoera, hoera, hoera: het werkt. Mijn armband ziet er weer uit als nieuw. Wat leerden we uit dit verhaal: 1. Mannen steunen jou door te kijken op internet en dochters staan naast jou 2. Aluminiumfolie reageert hevig en is misschien niet zo gezond om over voedingsmiddelen te leggen 3. Laat zilver niet in aanraking komen met zwavelhoudend water
Gisteravond vertrok dochterlief op surfkamp. Ik zou haar voeren naar de opstapplaats: Tankstation in Drongen, E40 richting Oostende. Net op tijd vertrokken, rijd ik in Drongen op de E40. En rijd en rijd op zoek naar het tankstation. Dan valt mijn euro. Helaas voor ons bleek het tankstation tussen Gent en Drongen te zijn, dus reeds achter ons. Ja, je bent dan wel op een E-weg en kunt daar niet zomaar van. Dus werd het pas draaien in Nevele. Terug de autostrade op. Intussen telefonisch de hulptroepen ingeschakeld om te weten hoe ik er dan wel moest geraken. Na veel missers uiteindelijk toch op de goede plek geraakt. Nog tien minuten voor de bus vertrok. Oef! Dochterlief kon opstappen en ik kon naar huis om te "depanikeren" en te ontstressen. Intussen liet ze weten dat ze goed aangekomen zijn deze morgen en dat het er leuk is.
Eindelijk voor het eerst is het me gelukt om de top de v.d. 'Korte Ast' met de fiets te beklimmen. Het is een stuk venijn maar zo fier als een gieter stond ik daar hijgend en met stramme spieren als eerste boven.
Vandaag wordt er verder gewerkt in de tuin. Gisteren is maar een kwart afgewerkt van wat gepland was. Hopelijk strooien de weergoden niet te veel druppels in het rond.
We horen 's avonds weer luid de katten naar elkaar schreeuwen. Onze kater vindt dat hij ook mee moet kunnen doen, daarbij in het geheel niet gehinderd door zijn operatie. Als hij binnen moet slapen maakt hij zijn onvrede luid bekend door te miauwen en op de deur te krabben. Om twee uur 's nachts en om 4 uur en om 5 uur en om 6 uur. Na zo'n slechte nachtrust hoeft het dus niet te verwonderen dat ik nu bijna in slaap val.
Eindelijk ben ik klaar met de grote schoonmaak van de keuken. Van vloer tot en met het plafond en alles wat er tussen hangt en staat heeft een degelijke opfrissingsbeurt gehad. En ik die dacht dat in één dag te doen besef na een week afzien dat ik geen twintig meer ben.
Morgen komt mijn poetsvrouw. Morgen komt ook mijn schoonbroer klussen. Gelukkig zal het klussen hoofdzakelijk buiten gebeuren. Zodat het hopelijk niet gebeurt dat de klussende mannen met hun vuile schoenen over een pas geboende vloer lopen.
Jongste moet voor zijn nieuwe school een fotocamera hebben. Hij mag de oude van manlief gebruiken maar op school zeiden ze dat het een analoge moet zijn om het 'echte' werk te leren. Gelukkig had manlief een nog ouder exemplaar één uit het analoge tijdperk. Het leek het lang geleden dat ik me gisteren bij de fotograaf een filmrolletje aanschafte. Gelukkig deed hij de filmrol in het apparaat. Ik maakte en foto om te kijken of het toestel nog werkte en wilde de foto herbekijken, zal toch geduld moeten hebben.
Op de autostrade reed voor mij een auto met een fietsenrek achteraan. Normaal staan daar dan zo één of twee grote stoere fietsen op. Nu stond daar zo'n schattig roze kinderfiets. Grappig vond ik dat. Ik vraag mij nu alleen af of er een stoere vader, een stoere mama, een minder stoere papa of een minder stoere mama achter het stuur zat?
Ook middelste en jongste zoon zijn terug van een weekend in de Ardennen. Met 26 monitoren waren ze een hele organisatie om alle gerief enzovoort bij elkaar te gebedeld te krijgen. Zoonlief vroeg of hij de auto mocht lenen. Heb hem dat afgeraden niet omdat ik de auto niet kon missen maar omdat ik weet dat zoonlief vlug afgeleid is en dan zo'n bende jeugd in de auto vond ik niet zo geruststellend. Gelukkig was hij het volledig met me eens kwestie van zelfkennis. ik was heel blij toen beiden weer heelhuids terug waren tis immers niet omdat zoon een verstandige keuze maakte dat het alternatief beter was.
Wij logeerden in Ijsland in huizen. Wellicht huizen van bewoners. Wat opviel was dat alles heel netjes was en goed verwarmd. Wel redelijk klein naar Belgische (en misschien onze persoonlijke) maatstaven. Overal een kleine inkom om schoenen uit te doen en keuken/woonkamer in één. Maar ik vond het er wel gezellig. De wegen om er naar toe te raken waren echter niet altijd even goed. Het blijft uiteraard een land met weinig verkeersinfrastructuur.
ook oudste is weer terug van zijn vakantie met Lief. Ze hadden het leuk samen en het weer was mooi. Lief heeft kennisgemaakt met opa, ooms en tantes en onderging 'De Keuring' met lof. Ik had een koelbox meegegeven met drank en lekkers bij thuiskomst vroeg zoon of ik het expres gedaan had. Op de colaflesjes staan namen op die van hen stond 'Lieveke' en 'schatje', nee het was echt waar puur toeval.
Niet nodig in Ijsland zijn sandalen. In elk geval heb ik niemand gezien die ze droeg. De bezienswaardigheden bevinden zich vaak op een niet makkelijk begaanbare weg zodat degelijke sportschoenen en/of bergbottines nuttiger zijn. Het is er ook niet erg warm, maximaal zo'n 19 graden.
Wat je wel nodig hebt is een slaapmasker. Althans als je gewoon bent erg verduisterd te slapen en gaat in juli/augustus. Het wordt er dan immers bijna niet donker.
We verbleven met de fietsclub opnieuw op een mooie locatie dicht bij zee in Ramskapelle. Heen 70 km voornamelijk langs water, mooi weer en mooie terrasjes. Dag twee van Ramskapelle naar Cadzand zo'n 30 km langs de zee gefietst s 'middags warme maaltijd en 's avonds verzorgden een aantal een schitterend buffet. Dag 3 weer naar huis maar natuurlijk via een andere route, mooi weer tot in Deinze daar gingen de hemelsluizen met geweld open en net niet meer droog doken we onder in een gezellig café. De dag sloten we af na een verkwikkende douche met nr 11 en de mannen in een plaatselijk restaurant.
Naast papegaaiduikers en een enkele walvis zagen we in Ijsland veel, heel veel paarden. Die stonden in de wei te grazen, enkel van de weg afgescheiden door een bijna onzichtbare afsluiting. Ze hebben ook geen schuilplaats noch een bak met drinkwater bij hen staan. Dat water krijgen ze wel van de vele regenbuien en hun vacht zal ook wel aangepast zijn aan het klimaat. Naast de paarden heb je nog heel veel schapen en een klein beetje koeien. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat er op de menukaart vaak lam te vinden is. Steeds lekker klaargemaakt. Ook "fish of the day" vind je overal: dat kan zalm zijn, kabeljauw, meerval of zalmforel. Wellicht ook andere vis maar dat is wat wij aten in de 14 dagen dat we er waren. Ben je het lam of vis beu dan kan je nog een pizza eten of een burger (met vlees geleverd door de plaatselijke boer) eten. Honger hebben we niet geleden.
