Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic voor hen die Gods liefde nog niet kennen:
"Lieve kinderen! Vandaag vraag Ik u om, samen met Mij, te beginnen aan het bouwen van Gods Koninkrijk in uw harten, zodat u mag vergeten wat van u persoonlijk is en, geleid door het voorbeeld van Mijn Zoon, denken aan wat God is. Wat wenst Hij van u? Laat satan niet toe om de wegen van het aardse geluk te openen, de wegen zonder Mijn Zoon. Mijn kinderen, ze zijn onecht en duren maar een korte tijd. Mijn Zoon bestaat. Ik schenk u het eeuwige geluk en vrede en eenheid met Mijn Zoon, met God. Ik schenk u het Koninkrijk van God. Dank u."
1. Medjugorje: Interview van Janice O'Connell met Mirjana [deel 5]
Elke keer als ik een ongelovige zie, weet ik wat hem te wachten staat
Visioenen van Mirjana
Janice: Mirjana, kunt u beschrijven hoe Zij er uit ziet? Mirjana: De Gezegende Moeder verschijnt mij momenteel op dezelfde manier als de tijd waarin ik dagelijkse verschijningen had. Ze is gekleed op dezelfde wijze: het grijs kleed, de witte sluier, dat mooie gezicht, die ongelooflijk mooie ogen van liefde. Haar volledige houding is vervuld van Gods liefde.
Janice: Hoe dikwijls ziet u de Gezegende Moeder momenteel? Mirjana: Mijn "dagelijkse" verschijningen van de Gezegende Moeder stopten in december 1982. Dat was de moeilijkste periode uit mijn leven.
Janice: Herrinert u zich nog de grote pijn die gepaard ging met het einde van de verschijningen, Mirjana? Mirjana: Ja. Ik herinner me nog hoe vreselijk het was voor mij, hoe erg depressief ik was als de Moeder van God niet langer meer elke dag naar mij toekwam.
Janice: Als u terugblikt op die moeilijke dagen, hoe bent u erdoor geraakt? Mirjana: De Gezegende Moeder beloofde me iets heel speciaals. Ze beloofde me dat ze bij mij één keer per jaar op mijn verjaardag zou komen en dat voor de rest van mijn leven. En ze beloofde me ook dat ze bij mij zou komen elke keer als ik het moeilijk in mijn leven heb.
Janice: Mirjana, u deelde uw verschijning van 24 december 1982 in uw huis te Sarajevo. Op dat moment ontving u dagelijkse verschijningen. Er waren die nacht mensen aanwezig in uw huis. Wenst u iets te zeggen over die verschijning? Mirjana: Het maakt me verdrietig.
Janice: Waarom? Mirjana: De Gezegende Moeder vertelde me dat dit mijn voorlaatste verschijning was. Ze zei me dat ze de volgende dag met Kerstmis zou komen als een geschenk van vreugde. Ik kende al het tiende geheim dat bijzonder erg is. Ze beloofde me dat ze elk jaar, zo lang ik leef, op mijn verjaardag, 18 maart, zou komen.
Bron: Janice T. Connell
Vertaling: Henk
2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 200]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus wordt aan het kruis genageld
De Heilige Maagd voelde al de pijnen die Jezus onderging, werd bleek als een lijk, en zachte klanken van smart kwamen over haar lippen. De Farizeeërs keerden zich honend en schimpend naar de plek waar zij stond, en enkele vrienden leidden haar iets verder weg van de aarden wal, bij de andere heilige vrouwen. Magdalena was als waanzinnig; zij krabde haar gezicht open, haar wangen en ogen waren vol bloed.
Aan de kruisstam, tussen het benedeneind en het midden, was met behulp van een grote spijker een vooruitspringend blok bevestigd om er Jezus voeten op vast te nagelen, zodat Hij meer zou staan dan hangen; zonder het steunblok zouden Zijn handen gescheurd zijn en had men ook Zijn voeten niet ongebroken kunnen aannagelen. Het gat was in dat blok geboord, en er was een plaats uitgestoken voor de hielen. In de kruisstam zelf had men hier en daar een diepte gemaakt. Men wilde immers de foltering van de Gekruisigde zo lang mogelijk laten duren en wilde verhinderen dat Zijn handen zouden scheuren, het lichaam zou neervallen, meegetrokken door de eigen zwaarte.
Daar men Jezus armen met geweld had moeten uitrekken, opdat Zijn handen tot aan de gaten zouden hebben gereikt, die te ver van elkaar af lagen, had heel het lichaam van onze Verlosser zich als een boog naar boven gespannen en waren zijn knieën hoog opgetrokken. De rakkers drukten ze met geweld omlaag en bonden ze stevig vast aan de kruisstam; maar Jezus heilige voeten kwamen, ten gevolge van de slechte plaatsing van de nagelgaten, helemaal niet tot op het blok. Toen begonnen de kruisigers te vloeken en te schelden; enkele waren van mening, dat men andere gaten moest boren voor de handen, want het voetenblok hoger plaatsen, vonden zij te moeilijk; anderen zeiden spottend, om er bij te huiveren: "Hij wil zich niet rekken, maar wij zullen hem wel helpen!" Zij snoerden dan koorden om Jezus rechterbeen en trokken met martelende ruwheid de voet op de steunblok, waarna zij het been tegen de stam bonden. Het lichaam spande zich zo geweldig, dat Jezus borst kraakte en Hij luid jammerde: "O God! O God!" Zij hadden ook Zijn bovenlijf en Zijn armen met touwen vastgemaakt aan het kruis, opdat Zijn handen niet zouden loskomen van de nagels. Het onderlijf was helemaal ingedrukt, terwijl het leek of de ribben door Jezus borst zouden heen schieten. De pijnen van Onze Heer waren verschrikkelijk. Altijd even woest en ruw trokken de kruisigers nu de linkervoet van Jezus naar beneden en bonden hem vast op de rechtervoet; daar hij hun echter niet stevig genoeg tegen de rechtervoet scheen te rusten om zonder meer tot de aannageling te kunnen overgaan, doorboorden zij eerst nog de wreef met een stift, die fijner was en een plattere koop had dan de nagels voor de handen, zo iets in de vorm van een schulpboor, eigenlijk toch een priem. Toen zij hiermee klaar waren, grepen zij de langste, wreedste nagel en dreven die, onder grote inspanning, door de wonde van de linkervoet en vervolgens door de rechtervoet heen, in het gat van het steunblok en verder in de kruisstam. Ik zag van opzij hoe de nagel door de beide voeten ging ...
Het aannagelen van de voeten was wel het gruwelijkste van al. Ik telde zesendertig hamerslagen, min of meer. De weeklacht van onze arme Heiland klonk mij helder, zoet en rein in de oren. De stemmen van de spotters en haters rondom Hem klonken voor mij dof en donker.
3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 200]
Preken
De slechte dood
Maar wat de dood slecht en ongelukkig maakt, dat is de zonde. Wat de zondaar op dat schrikwekkend ogenblik verscheurt en verslindt, dat is de zonde. Waarheen de ongelukkige zijn ogen ook wendt, hij ziet niets dan zonde, hij ziet niets dan miskende genade. Richt hij zijn blik op de hemel, dan ontwaart hij een vertoornde God, gewapend met heel de woede van Zijn gerechtigheid, die op het punt staat Zich op hem neer te storten. Slaat hij zijn ogen naar beneden, dan ziet hij enkel de hel die haar muil al heeft geopend om hem te verzwelgen. In zijn leven heeft die arme zondaar Gods gerechtigheid helaas niet willen erkennen, maar op dat ogenblik ziet hij haar niet alleen, hij voelt haar reeds in haar volle gewicht op hem drukken. In zijn leven heeft hij altijd geprobeerd om zijn zonden weg te redeneren of ze in ieder geval te verkleinen, maar op dat ogenblik wordt alles in het helderste licht gezet. Dan beseft hij wat hij vroeger had moeten beseffen, wat hij niet heeft willen beseffen. Dan beweent hij zijn zonden, maar het is te laat. In zijn leven heeft hij de goede God miskend, maar dan zal God hem op zijn beurt miskennen en hem prijsgeven aan zijn wanhoop.
Hoort ge t, verstokte zondaars, die u met zoveel genoegen wentelt in het slijk van uw losbandigheden, zonder er zelfs aan te denken om die poel te verlaten? Maar ge staat er misschien niet eens bij stil dat de goede God u zal verwerpen zoals Hij zoveel andere zielen heeft verworpen, die minder schuldig waren dan gij? Ja, zegt ons de Heilige Geest, in hun laatste ogenblikken zullen de zondaars knarsetanden en alleen al bij de gedachte aan hun misdaden zullen ze aangegrepen worden door een vreselijke angst. Hun eigen onrechtvaardigheden zullen tegen hen in opstand komen en hen aanklagen. Ach, schreeuwen ze in dat rampzalige uur, waar heeft het allemaal toe gediend: de hoogmoed, de ijdele halsstarrigheid en al het vermaak dat we in de zonde hebben gezocht? Alles is voorbij, geen spoor van deugd is er achtergelaten op onze levensweg en wij hebben ons mee laten meeslepen door onze boosheid.
Vertaling: Chris De Bodt
4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 200]
Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Bij de verschijningen hier bij u thuis moet het zijn dat u veel brieven en vele, vele telefoonoproepen krijgt. Heb u ooit bijgehouden hoeveel brieven en hoeveel telefoonoproepen u gemiddeld krijgt elke dag? Maria: Neen, maar op een dag plaagde de postmeester mij omdat er 73 brieven waren voor mij. En de plaatselijke priester, Eerwaarde Heer Bischof, vermelde me onlangs dat de telefoonmaatschappij hem had verteld dan ik meer telefoons krijg dan het crisiscentrum in Feldkirch.
Nicky: Buiten de postmeester, wie is er uw beste vriend op aarde, Maria? [lachend] Maria: O, dat is uiteraard mijn geestelijke begeleider.
Nicky: En wie is uw tweede beste vriend op aarde? Maria: Iedereen die eerlijk is en de dingen zegt zoals ze zijn.
Nicky: Maria, het spijt me heel erg, maar ik heb geen vragen meer te stellen. Ik dank God en dank u met geheel mijn hart om mij te toelating te hebben gegeven om u tijdens deze twee dagen te mogen lastig vallen. Maar voor ik wegga, kunt u mij nog een voorval vertellen waarbij de zielen iemand hebben geholpen en iets ongebruikelijks deden om hun grote nood te benadrukken? Maria: U hebt mij niet lastig gevallen. Het was een vreugde om zoveel weldoordachte vragen te mogen beantwoorden. Ook ik bedank God en dank u voor de Zielen. Laat mij een beetje nadenken over uw vraag: Heilige Geest, alstublieft, verlicht mij nu. O, hier waren we.
Pas onlangs kwamen twee zussen uit een nabijgelegen stad om te vragen wat hun overleden vader nodig had om naar de Hemel te gaan. Zoals steeds noteerde ik graag zijn naam en geboortegegevens, alsmede de datum van zijn overlijden. Toen zei een van de zussen met een meedogenloze stem dat als het antwoord dat ik zou ontvangen iets zou met geld te doen hebben, zij er niet zou aan deelnemen. Ik vertelde hen dat dit hun zaak was en niet de mijne, maar als ze een antwoord wensten, ik uiteraard gelukkig zou zijn hen dit te kunnen mededelen. Daarop gingen ze naar huis.
Een tweetal weken later kreeg ik een antwoord van een andere ziel. Ik liet het de zusters weten, zodat ze het antwoord konden ophalen. Zij kwamen en ik overhandigde hen het antwoord: hun vader had zeven Missen nodig om naar de Hemel te kunnen gaan. Na een beleefde dankzegging, gingen ze weg. Een tijd ging voorbij en een andere vrouw uit dezelfde stad kwam bij mij voor iets totaal anders, maar het was zo dat zij de buurvrouw was van de twee zusters. Nadat wij hadden besproken wat ze nodig had, vroeg ik gewoon hoe het met de twee zussen ging. Hierop antwoordde ze: "O, alles gaat heel goed met hen nu! Ik was bij hen toen ze spraken over uw brief waarin u hen vroeg waarom ze toestonden om hun goede vader nog langer te doen lijden. Zij waren verbaasd over wat zij te lezen kregen. Hoe was het in Hemelsnaam mogelijk dat u dit wist dat ze nog wat goed te maken hadden voor hun vader door zeven missen te laten opdragen?" Daarop gingen ze onmiddellijk naar de pastoor om het verzoek in te willigen.
Hierop zei ik niets en de vrouw ging door. Maar ziet u, ik heb deze brief nooit geschreven.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 44]
Proloog
Zijne Excellentie, in gehoorzaamheid op het bevel dat U mij gaf in uw brief van 26 juli 1941, dat ik er moet over nadenken en alle het andere neerschrijven wat ik mij over Jacinta kon herinneren, heb ik hierover nagedacht en besloten dat, zoals God sprak door u, het moment is gekomen om te antwoorden op twee vragen die mij dikwijls zijn gesteld, maar waarvan ik het antwoord tot op heden steeds heb afgewend.
Naar mijn mening zou het God en het Onbevlekte Hart van Maria bijzonder behagen dat er, in het boek over Jacinta, een hoofdstuk zou gewijd worden aan het onderwerp van de hel en een ander aan het Onbevlekte Hart van Maria. Zijn Excellentie zal deze mening eerder vreemd en ongeschikt vinden, maar het is niet mijn eigen idée. God zal dat u duidelijk maken dat dit een aangelegenheid is dat past bij Zijn Glorie en voor het goede van de zielen. Dit zal mij opdragen om over het geheim te spreken, en zo de eerste vraag te beantwoorden.
Vertaling: Chris De Bodt
6. Film: Moses [5/23]
Mozes wordt geboren in omstandigheden die verre van ideaal zijn. Drie maanden lang moet hij als kind verborgen worden gehouden. De wrede Farao van Egypte had bevolen alle kinderen van de Hebreeuwse slaven ter dood te brengen. Uiteindelijk kunnen zijn ouders hem niet langer verborgen houden en wordt hij in een biezen mandje toevertrouwd aan het water van de Nijl. het lijkt alsof God het volk van de Hebreeen aan hun lot heeft overgelaten. ze moeten slavenarbeid verrichten tot ze er dood bij neervallen. Mozes krijgt de opdracht om het volk te redden uit de greep van de Farao en hij weet als godsgezant het volk uit Egypte weg te halen. het volk wordt bevrijd, weg van de slavernij en onderdrukking. Op weg naar het beloofde land Kanaan ontvangen ze bij de berg Sinai de tien geboden en uiteindelijk komen ze bij het land 'overvloeiend van melk en honing'. Mozes zelf echter zal het land nooit betreden...
Deze Amerikaanse TV-film uit 1996 staat onder regie van Roger Young. Met Ben Kingsley [Mozes], Frank Langella [Mermefta], Christopher Lee [Ramses II], Enrico Lo Verso [Joshua] en David Suchet [Aaron]. De film duurt 188 minuten.
7. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 38: "Het grote teken" [Aflevering 250]
Men was droevig omdat dit het begin van de twintigste eeuw was, de woeligste van alle eeuwen, de meest opwindende van alle eeuwen, een eeuw gevuld met het grootste goed en het grootste slecht, een eeuw die de sterkste uitbarsting van bovennatuurlijke krachten tot dusver kende, naarmate de mens een nieuw en ongekend millennium inging.
Binnen een kleine honderd jaar zou het het jaar 2000 zijn. Was de wereld eindelijk klaar voor het einde? De kans bestond dat hij niet klaar was, maar de kans bestond ook dat Marias verschijningen naar een soort van laatste ontknoping leidden.
Er zat iets in de wind, net zoals er voor het schisma en de Zwarte Dood iets in de lucht had gehangen, iets dat niet slechts één gebeurtenis of crisis inhield, maar een lange reeks van crisissen tijdens de volgende eeuw of twee. De spirituele losbarsting was daar een precieze aanduiding van. Naarmate de realiteit veranderde, naarmate mensen autos en telefoons begonnen te gebruiken, naarmate de wereld spoedig zou verbonden worden door televisie en satellieten, naarmate de mens de aarde verliet in raketten om andere werelden te verkennen en de natuur van deze wereld veranderde, zouden de verschijningen van Maria Bijbelse proporties aannemen.
Was het allemaal een misleiding geweest? Was het mogelijk dat de niet-traditionele Christenen, de antagonisten die na Luther kwamen, het bij het rechte eind hadden? Was ze enkel maar een boerenmeisje wiens schoot door de Heilige Geest was gebruikt geweest?
Niets is minder waar, en voor Christus was dit één van de beweringen waar Hij zich het meest aan stoorde. Ze was niet zomaar een vrouw en ze was niet zomaar een heilige. Ze was Zijn moeder. Hij hield van haar als Zijn Moeder. Hij bleef in haar armen. Hij was de Verlosser en Zoon van God, een deel van de Drievuldigheid, maar Hij was ook haar Zoon en zoals het in de ontelbare beeldjes werd afgebeeld was ze er om het Kind vast te houden en Hem de wereld te tonen.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
8. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 145]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
Het gevaar van de institutionalisering'
Na een eerste gesprek met de nieuwe secretaris generaal Eugen Carson Blake in oktober, was er een bredere ontmoeting gewenst. Op 9 januari 1967 gingen de prior van Taizé, Max Thurian en vier andere Broeders naar de hoofdzetel van de COE in Genève om de leidersploeg van de oecumenische organisatie te ontmoeten. Verschillende vraagstukken werden bekeken: oecumenische inzet, relaties met de katholieke Kerk, medewerking van Taizé aan activiteiten en initiatieven van de COE. Wat de breed verspreide persmededeling niet zegt is dat Broeder Roger, door in dit institutioneel kader de verscheidene facetten van zijn Gemeenschap toe te lichten, nederig het probleem van Taizé stelde: "Taizé werd steeds meer in de laatste jaren geconfronteerd met het vraagstuk van de institutionalisering. Er werd beslist om aan eender welke religieuze familie te verbieden zich nog vereenzelvigen met Taizé, bijvoorbeeld door de liturgie van Taizé te volgen. Verleden jaar was er sprake van een nieuwe Gemeenschap op te richten in de Staat New York. Ondanks de dringende vraag en de oproepen allerhande, hebben we geweigerd om het gevaar van permanente institutionalisering te vermijden. In een doorlopend veranderende maatschappij is het broodnodig soepel te blijven en zich in het voorlopige op te houden. Zelfs het huis van Taizé werd in vraag gesteld, maar het is nodig om wortels te bewaren op een plaats waar de Broeders kunnen herbronnen tussen twee perioden van dienstverlening in de wijde wereld. Maar dan ook niet meer dan dat. In ieder geval, het teken nabootsen dat Taizé probeert uit te stralen op andere plaatsen in de wereld, zou in institutionalisering doen vervallen en de Gemeenschap van Taizé omzetten in een nieuwe reguliere orde zonder vrijheid van handelen en medewerking in de wereld. Taizé wil geen andere stabiliteit kennen dan haar fundamentele inzet voor God."
De theologische positie van Taizé werd aanzien als correct maar revolutionair. Andere ontmoetingen met de COE werden in de volgende maanden gehouden.
In diezelfde periode werkte Broeder Roger aan het verstevigen van zijn relaties met de Franse protestantse overheid. In februari 1967 bracht hij verschillende dagen door in Parijs en gaf hij een maaltijd waarop hij tegelijk dominee Westphal, voorzitter van de protestantse Vereniging in Frankrijk, en dominee Bourguet, voorzitter van de nationale Raad van de Franse hervormde Kerk, ontving. "Het gevoerde gesprek mag als uitzonderlijk en voordien onmogelijk aanzien worden," schrijft de prior van Taizé. Dan op 17 februari ontmoette hij met drie Broeders van de Gemeenschap de voltallige nationale Raad van ERF voor een diepgaande gedachtewisseling. Waarschijnlijk gesprekken zonder toegevingen, want Broeder Roger meende: "Onze moeilijkheden in Frankrijk kwamen nooit van de lutheranen maar enkel van de hervormden." Hij herkende: "Daaromtrent is het een gedeelde verantwoordelijkheid."
Vertaling: Broeder Joseph
9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 74]
Falco
Het is voor de tijd dat Trajanus Plinius gouverneur van Pontius en Bythinië in Klein-Azië benoemt. De inhoud van Plinius brief oppert om aan een naaste bekende een vertrouwensambt in het Romeinse leger toe te kennen onder zijn bevel in Judea. Falco vroeg daarvoor meer inlichtingen die hij en deze tweede brief kreeg: "Misschien hebt U wat druk van mijn kant aangevoeld in mijn vraag om een van mijn vrienden tot legertribuun te benoemen, maar eens U weet over wie het gaat zult U niet meer verrast zijn. Nu ik uw woord heb kan ik de naam bekend maken en de persoon beschrijven. Hij heet Cornelius Minuscianus. Hij vertoont buitengewone hoedanigheden van rechtvaardigheid als hij zetelt, van moed als hij getuigt, en van rechtschapenheid in vriendschap. U zult aanvoelen dat U een gunst krijgt eens U hem intiemer kent en zien dat hij de plaats en het Hoogste openbaar aanzien verdient. Maar ik weiger de verdiensten van de meest bescheiden man nog meer te roemen." Door zijn stand en zijn hoedanigheden is hij de fierheid van mijn geboortedistrict [Plinius was afkomstig uit Como in Noord Italië]. Uit inscripties blijkt dat Minicianus inderdaad, vermoedelijk door toedoen van Falco, werd aangesteld als Prafectus cohortis van het in Damascus gelegerde eerste cohort. Later werd hij in Afrika tribunus militum van het legio III Augusta. De grote historicus Ronald Syme denkt dat Minuscianus het ambt dat Plinius hij in Judea verkreeg nooit heeft aanvaard. Inderdaad vermelden de inschrijvingen een zekere Cornelius Minuscianus die legertribuun was in het derde legioen in Noord-Afrika. Zou de jongeman een beter ambt hebben gekozen en de rug toegekeerd hebben tot zijn vriend Plinius, zijn beschermer?
Vertaling: Broeder Joseph
11. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Edel Quinn [1907-1944]
Diegenen die haar in het sanatorium bezochten, stelden vast dat ze altijd straalde en vol plezier was, en er steeds in slaagde te vermijden over haar gezondheidstoestand te praten. Ze klaagde nooit, en lachte haar pijn weg. Ze bleef echter niet lang in het sanatorium omdat ze wist dat haar ouders, die niet rijk waren, gebukt gingen onder de kosten die ze maakte. Ze keerde terug naar huis en stelde al spoedig vast dat geen enkel behandeling succesvol was geweest. Ze besloot dan om haar aandacht en overblijvende energie in iets nuttigs te steken. Ondanks haar aanslepende ziekte, vond ze werk als secretaresse bij de firma "Callows Engineering Works," en ze werd ook een actiever lid van een bestuursraad van het Legioen van Maria.
Edel hervatte haar gewoonlijke, sobere bestaan van vasten en kastijdingen, en ze liet niet toe dat haar ziekte een obstakel werd in haar streven naar een hechtere vereniging met God. De enige gunst die ze zichzelf toestond, was een dag rust wanneer ze een longbloeding had gekregen.
Haar diepe liefde voor de Heilige Moeder had haar naar het Legioen van Maria geleid, waar haar spirituele leven open bloeide. Ze was toegetreden om Maria beter te dienen en om zielen tot Christus te brengen. Maria, wiens deugden en karaktertrekken Edel in haar eigen leven trachtte na te volgen, was haar voorbeeld. Ze las veel over de Heilige Moeder, vooral "De Ware Godsvrucht" en "Het Geheim van Maria," van de H. Louis-Marie de Montfort, de twee voornaamste boeken van het Legioen. Ze voelde zich ook aangetrokken tot de H. Theresa van Lisieux, wiens boek, "Verhaal ener Ziel," één van Edels meest gekoesterde bezittingen werd. Nog een paar van haar favorieten waren de H. Juliana van Norwich, De H. Johannes van het Kruis, de H. Theresa van Avila, Zuster Elisabeth van de Drie-eenheid, en Elisabeth Leseur, een wereldlijke heilige van de moderne tijden.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
12. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 89]
Aan haar zus Marie
Nevers, 6 September 1874
Lieve Marie,
Met genoegen heb ik vernomen dat je gezondheid goed is, evenals die van je kleine meisje. Vraag Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd of ze ons dit lieve kind, dat ik zo liefheb, willen bewaren. Toch, lieve Marie, zou ik duizendmaal liever haar dood vernemen dan, later, dat zij geen goed christen was. Jullie beseffen toch welke zorg jullie aan de opvoeding van dit lieve kind moeten besteden? Leer haar, zodra ze hiertoe in staat is, de goede God en de Heilige Maagd kennen en beminnen, leer haar jullie te respecteren, en breng haar de afschuw bij voor het kwaad. Zo lessen jullie je plicht als vader en moeder in. Vergeet niet dat Onze-Lieve-Heer jullie, op een dag, rekenschap zal vragen over deze dierbare ziel.
Duizend kusjes van mij aan peettante en heel haar familie. Ik bid elke dag tot Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd dat zij allen braaf mogen zijn en de goede God beminnen. Ja, lieve kinderen, bemin de goede God in jullie leven, het is het grootste geluk dat jullie hier op aarde kunnen beleven, en het enige dat ons eeuwig gelukkig in de hemel zal maken.
Vergeet me niet bij mijn tante Basile en mijn oom Jean-Marie en hun gezinnen. Nogmaals, duizend kusjes voor ieder.
Lieve zus, probeer me te laten weten of mijn broer Marie-Bernard nog altijd in Eauze is. Ik ben zeer ontstemd over hem: ik heb hem tweemaal geschreven zonder een antwoord zijnerzijds. Ik dank Joseph voor de opdracht die hij voor mij gedaan heeft. Wat me vooral met vreugde vervulde, is dat hij zijn taak zo getrouw heeft uitgevoerd; dat is de grootste troost die jullie me kunnen schenken.
Ik kan niet antwoorden op de brief die je in de jouwe hebt bijgesloten: wij mogen alleen onze familie aanschrijven.
Vergeet me niet in jullie gebeden, vooral wanneer jullie naar mijn geliefde Grot gaan.
Omhels de kleine Bernadette namens mij. Met vreugde heb ik vernomen dat zij zo verstandig is.
Ik neem afscheid, mijn lieve Marie, door je allerinnigst te omhelzen, evenals je lieve meisje. Ik ben geheel en al je toegewijde zus, in de Heilige Harten van Jezus en Maria,
De eerste verschijning heeft plaats op 11 februari 1858 bij de grot Massabielle aan de Gave, net buiten Lourdes. Weinig gebeurtenissen uit die tijd zijn zorgvuldiger beschreven. We kunnen Bernadette op de voet volgen van verschijning naar verschijning. Het zijn er achttien in totaal: zestien verschijningen in de maanden februari en maart, één in april en de laatste op 16 juli 1858. Politiecommissaris D. Jacomet en pastoor D. Peyramale die haar in deze periode en kort daarop sceptisch ondervragen, houden nauwkeurige verslagen bij. In november 1858 moet Bernadette voor een bisschoppelijke onderzoekscommissie verschijnen, waar zij voor de zoveelste keer haar verhaal doet. In geen van die verslagen spreekt zij zichzelf tegen. En ook later zal zij, telkens wanneer haar gevraagd wordt het verhaal van de verschijningen nog eens te vertellen, nooit proberen de geschiedenis te verfraaien of aan te dikken.
De eerste verschijning duidt Bernadette aan met het nogal onpersoonlijk woordje aquero: "dat." Maar ook beschrijft zij haar als een mooie "jongedame" in een witte jurk met een blauwe ceintuur, gele rozen op haar voeten en een rozenkrans in haar handen. Bij de eerste verschijning maakt aquero een kruisteken en wenkt haar naderbij te komen. Hoewel Bernadette gefascineerd is en, zoals ze later verklaart, altijd wel in haar aanwezigheid zou willen vertoeven, durft zij dit niet.
15. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Profetie 3: Ex Magnitudine Montis [Van de grote berg] [vervolg]
Eugenius III [1145-1153]
Echte naam: Bernardo Pignatelli di Montemagno
Tijdens zijn pontificaat hield Eugenius III een aantal synodes: in Parijs, Reims en in Trier. De synodes waren bedoeld om het kerkelijk leven te hervormen. Daarnaast sprak Eugenius zijn lof uit over het leven van Hildegard van Bingen.
In 1149 keerde hij terug naar Italië. Hij vestigde zijn residentie in Viterbo. In 1150 lukte het hem kortstondig om zich weer in Rome te vestigen dankzij hulp van de koning van Sicilië. De nieuwe keizer van het Roomse rijk Frederik Barbarossa (1152-90) beloofde hem steun tegen zijn opstandige onderdanen. Voordat die steun verleend kon worden, stierf Eugenius III op 8 juli 1153 in Tivoli
Zaligverklaring
Hoewel de inwoners van Rome zich fel verzet hadden tegen de wereldlijke macht van Eugenius III, hadden zij nooit bezwaar gemaakt tegen zijn geestelijk leiderschap. Hij kon daarom zonder bezwaar begraven worden in het Vaticaan. Vrij spoedig na zijn bijzetting werd er gesproken over wonderbaarlijke genezingen bij zijn graf.
Dit leidde er uiteindelijk toe dat Eugenius III op 28 september 1872 door Pius IX zalig werd verklaard.
Malachias omschrijving refereert naar de geboorteplaats van de Paus, Montemagno, bij Pisa.
Chris De Bodt
14. Valentina Papagna: Nieuwe Boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
2 juni 2010
De Heer Jezus kwam tot mij tijdens mijn ochtendgebeden. Hij hield Zijn hand over Zijn Heilige Hart en sprak:
"Valentina, Mijn kind, vereer Mijn Heilig Hart vol met liefde en medelijden voor u allen. Zie hoe Mijn Hart lijdt omdat de hele wereld Mij zo beledigt. Zo hevig is de pijn in Mijn Hart en nog heb Ik, met al deze pijn, medelijden met u allen. Niets is zeker in de wereld. De economie gaat neerwaarts en zal langzaam neervallen in een depressie. Over alle delen van de wereld zal er protest heersen en op sommige plaatsen zullen er revoluties plaatsvinden omwille van de corruptie van de regeringen. Het spijt me om u dit te moeten vertellen, Mijn kinderen, maar uiteindelijk zal er een wereldwijde hongersnood volgen en zal het geld op sommige plaatsen waardeloos worden. De rijken zullen elkaar opzoeken. De rijken zullen rijker worden en de armen, armer. Indien de mensen, met al deze problemen die nog moeten komen, maar tot Mij zouden komen, zou Ik meer dan gelukkig zijn om hen te helpen. Mijn Heilig Hart doet pijn om al deze onrechtvaardigheid te moeten aanschouwen in deze wereld. Mijn kinderen, vertrouw op Mij en troost Mijn Hart."
Heer Jezus, wees ons genadig.
Vertaling: Chris De Bodt
29-07-2010
29 juli 2010
29 juli 2010
1. Medjugorje: Interview van Janice O'Connell met Mirjana [deel 4]
Elke keer als ik een ongelovige zie, weet ik wat hem te wachten staat
Interview
Een compilatie gedurende verscheidene jaren van verschillende uitgegeven interviews met Mirjana volgt:
Janice: Mirjana, ik stelde vast dat momenteel in 1991 pelgrims tot op jouw drempel van je deur hier in Medjugorje komen. Geeft u elke dag, zoals de andere zieners, algemene interviews? Mirjana: Ik zie slechts af en toe pelgrims.
Janice: Heeft u een boodschap voor de pelgrims? Mirjana: Mijn boodschap is voor alle mensen. Bid voor de ongelovigen. Dit is een speciale periode van genade. Onze gebeden brengen echt veel bij. De Gezegende Moeder vraagt aan al haar mooie kinderen van de wereld om te bidden voor de ongelovigen zodat ook zij kunnen komen in het koninkrijk van de hemel.
Janice: Mirjana, geeft u veel private interviews? Mirjana: Neen. Ik geef weinig interviews.
Janice: Waarom? Mirjana: Dat is omdat de Gezegende Moeder het zo wil.
Bron: Janice T. Connell
Vertaling: Henk
2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 199]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus wordt aan het kruis genageld
Jezus, een beeld van ellende, werd door de rakkers op het kruis uitgestrekt. Hij ging zelf neerzitten en zij duwden Hem op Zijn rug, trokken aan zijn rechterarm, tot de hand kwam liggen boven het nagelgat in de rechter kruisbalk, en bonden Zijn arm vast. Een van de beulsknechten ging geknield op Zijn borst zitten, een andere hield de hand van Jezus open, de hand die zich gesloten had, en een derde zette de lange, zware nagel met de spits-gevijlde punt in het dikke deel van de Heer Zijn gezegende rechterhand en sloeg met de ijzeren hamer woeste slagen. Een zoet en helder, hoewel gebroken weegeschrei klonk uit de mond van Onze Heer. Zijn bloed spatte op de rakkers hun armen. Het touw dat om Zijn hand was gebonden, werk stukgetrokken en met de driekantige nagel mee in het nagelgat gedreven. Ik heb de hamerslagen geteld, maar voelde mij zo lijdend en afgemat nadien, dat ik niet meer weet hoeveel het er waren. De Heilige Maagd jammerde zacht en scheen onttogen aan het uiterlijk gebeuren, terwijl Magdalena geheel buiten zichzelf was.
De boren die de kruisigers gebruikten, waren grote stukken ijzer, in de vorm van een Latijnse T. Er was nergens hout aan. Ook de grote hamers waren met steel en helemaal van ijzer en uit één stuk, zij hadden ongeveer dezelfde vorm als de houten sleggen waarmee de schrijnwerkers op de beitels slaan.
De nagels, die Jezus deden huiveren toen Hij ze zag, waren zo lang, dat zij nagenoeg een duim uitstaken aan beide kanten van de vuist die ze vasthield. Hun kop, iets verheven in het midden, had de grootte van een kroondaalder. Zij waren driesnedig, die nagels, van boven zo dik als een gewonde duim, van onder als een kleine vinger en spits aangevijld. Zij gingen door de kruisarmen heen en hun spits was nog een beetje te zien aan de achterzijde.
Nadat zij de rechterhand van Onze Heer hadden vastgenageld, ontdekten de kruisigers dat Zijn linkerhand, die eveneens op de kruisarm gebonden was, niet tot bij het nagelgat kwam, dat zij ongeveer een paar duim te ver hadden doorboord. Zij slingerden nu de touwen alleen om Jezus linkerarm, schoorden zich met hun voeten tegen het kruis en trokken zo hevig en zo lang, tot Jezus linkerhand op de plaats reikte, waar zij de nagel moesten inslaan. Jezus jammerde hartroerend. Zij rukten zijn armen helemaal uit het gelid, Zijn oksels waren een wijde holte en aan Zijn ellebogen zag men de beenderen alsof zij bloot lagen. Zij borst welfde zich hoog naar boven, Zijn knieën waren opgetrokken ter hoogte van het onderlijf. De kruisigers knielden neer op Zijn armen en Zijn borst, bonden Zijn armen vast en sloegen de tweede nagel in Zijn linkerhand. Het bloed fonteinde en tussen de hamerslagen in klonk de zoete, heldere jammerklacht van Onze Heer. Jezus armen waren nu in een rechte lijn uitgestrekt, zodat zij niet meer de schuinslopende dwarsstukken van het kruis bedekten; men keek door die stukken en de okselholten van de Gekruisigde heen.
3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 199]
Preken
De slechte dood
Als ge me vraagt, broeders, wat men dient te verstaan onder een slechte dood, geef ik u ten antwoord: wanneer iemand sterft in de bloei van zijn leven, in goede gezondheid, in het bezit van alles wat zijn hart begeert, gehuwd, waarbij hij vrouw en kinderen moet achterlaten, dan lijdt het geen twijfel of deze dood is wreed. Koning Ezechias zei: "Waarom, o God, moet ik sterven in het midden van mijn jaren, in de bloei van mijn leven?" En hij vroeg de goede God om uitstel.
Anderen zeggen dat sterven onder de handen van een beul of aan de strop een slechte dood is. Sommigen noemen een schielijk overlijden een slechte dood, bijvoorbeeld getroffen worden door een bliksem, verdrinken of doodvallen van een dak. Weer anderen beweren dat het een slechte dood is, wanneer men sterft aan de pest of aan andere besmettelijke ziekten.
En toch, ik zeg u, broeders, dat er in geen van deze gevallen sprake is van een slechte dood. De dood van iemand die in de bloei van zijn jaren sterft, is niet minder kostbaar in de ogen van de Heer, mits hij goed heeft geleefd. We hebben zoveel heiligen die in de bloei van hun jaren gestorven zijn. Het is ook geen slechte dood onder de hand van een beul te vallen. Alle martelaren zijn door beulen ter dood gebracht. Zelfs een schielijk overlijden is nog geen slechte dood, mits men voorbereid is. We hebben zoveel heiligen die schielijk gestorven zijn. De Heilige Simeon werd op zijn zuil door de bliksem getroffen. Sint Franciscus van Sales stierf aan een beroerte. Neen, broeders, sterven aan de pest hoeft niet eens een noodlottige dood te zijn: Sint Rochus en Sint Franciscus Xaverius zijn beiden aan deze ziekte overleden.
Vertaling: Chris De Bodt
4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 199]
Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Wat nog kunt u vertellen over het lijden? Maria: Vraag maar!
Nicky: Met de kennis dat er vele soorten mensen bestaan en wat er uit onze ziel voortkomt, nooit mag worden onderschat, kunnen sommigen aan God vragen om meer te mogen lijden. Stelt u een gebed voor, voor diegenen die hiertoe de neiging hebben? Maria: Over het algemeen zeker niet. Mensen die in deze wereld leven en die anderen hebben waarvoor ze verantwoordelijk zijn, hoeven dit absoluut niet te doen, want hun lijden zal op de ene of andere manier toch komen. Gebeden voor extra lijden zou enkel moeten voorbehouden worden voor zij die een kloosterleven lijden, voor hen die enkel verantwoordelijk zijn voor zichzelf en die steeds hulp rondom zich hebben. Zij kunnen de wens hebben om dit te doen, maar anderen niet. In mijn geval heb ik er nooit om gevraagd maar ik laat alles wel gebeuren voor het welzijn van de Zielen in het Vagevuur. En ik heb niet voor een familie gekozen. Aldus kan ik mijn hele leven aan hen schenken. Ook hier is mijn geval verschillend van dat van de meeste andere mensen.
Nicky: Of het nu gaat om de levenden of om de zielen, is er een bepaalde zonde voor dewelke u het meeste hoeft te lijden? En als dat het geval is, wat is dan deze zonde? Maria: Voor zowel onder de levenden als onder de zielen is dit zeker en vast de Communie in de hand.
Nicky: Hebt u er ooit over nagedacht om er minder over te praten? Maria: Neen. Het is mijn Godgegeven plicht om de mensen te vertellen over het Vagevuur en het is eveneens mijn plicht om alles in volle waarheid mee te delen wat de Arme Zielen mij hebben verteld over de toestand van de Kerk. Hoe kan ik dingen weglaten, enkel om het mij meer aangenaam te maken als het over de toestand van de Kerk gaat. De Arme Zielen hebben mij verteld dat de huidige toestand de slechtste is die er ooit is geweest. Dan zou ik zeker geen ware vriendin van de zielen zijn.
Recentelijk gebeurde het dat ik door een priester werd uitgenodigd om de parochie te spreken, maar ik mocht één onderwerp niet aanhalen. Toen ik hem vroeg wat dit onderwerp was, antwoordde hij: "Communie in de hand." Toen in daarop de zielen vroeg wat ik moest doen, vertelden zij mij: "Zonder de volle waarheid komt er ook geen lezing." Ik heb de priester hetzelfde gezegd.
Op dezelfde wijze zal ik nooit toestaan dat enig boek of artikel wordt uitgegeven over mij als de uitgevers weigeren over het onderwerp van de Communie in de hand te schrijven.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 43]
Lucias uitstekend geheugen
Misschien zal er iemand zich afvragen: Hoe kunt u zich dit alles herinneren? Hoe? Ik weet het niet. Onze Lieve Heer, die de talenten uitdeelt zoals Hij deze het beste acht, heeft mij dit goed geheugen toebedeeld. Hij alleen weet waarom. En daarnaast, voor zover ik weet, is er dit verschil tussen gewone en buitengewone dingen: Als we spreken over een louter schepsel, zelfs wanneer we spreken, hebben we de neiging om te vergeten wat er is gezegd, terwijl bovennatuurlijke dingen dieper in de ziel zijn geschreven, zeker als we ze zien of horen, zodat het niet gemakkelijk is om te vergeten.
Vertaling: Chris De Bodt
6. Film: Moses [4/23]
Mozes wordt geboren in omstandigheden die verre van ideaal zijn. Drie maanden lang moet hij als kind verborgen worden gehouden. De wrede Farao van Egypte had bevolen alle kinderen van de Hebreeuwse slaven ter dood te brengen. Uiteindelijk kunnen zijn ouders hem niet langer verborgen houden en wordt hij in een biezen mandje toevertrouwd aan het water van de Nijl. het lijkt alsof God het volk van de Hebreeen aan hun lot heeft overgelaten. ze moeten slavenarbeid verrichten tot ze er dood bij neervallen. Mozes krijgt de opdracht om het volk te redden uit de greep van de Farao en hij weet als godsgezant het volk uit Egypte weg te halen. het volk wordt bevrijd, weg van de slavernij en onderdrukking. Op weg naar het beloofde land Kanaan ontvangen ze bij de berg Sinai de tien geboden en uiteindelijk komen ze bij het land 'overvloeiend van melk en honing'. Mozes zelf echter zal het land nooit betreden...
Deze Amerikaanse TV-film uit 1996 staat onder regie van Roger Young. Met Ben Kingsley [Mozes], Frank Langella [Mermefta], Christopher Lee [Ramses II], Enrico Lo Verso [Joshua] en David Suchet [Aaron]. De film duurt 188 minuten.
7. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn."[Aflevering 249]
Er was geen duidelijke boodschap, maar in de buurt van Frankfurt benadrukte Maria opnieuw een tijd van "bevingen."
"Arme zondaars," zou ze naar verluidt in Corsica in 1899 gezegd hebben.
En op 8 september 1900 doodde een orkaan en een vloedgolf meer dan zesduizend mensen in Galveston, Texas. Het hele eiland werd overstroomd door het zeewater, men zag enkel nog drijvend puin en surrealistische bliksemschichten. Het eiland, dat ooit een beroemde feeststad was geweest ["Beëlzebub en de Duivels" was het recente thema van een plaatselijke "Mardi Gras"], werd bedekt met een twee en een halve centimeter dikke laag van stinkend slijm. Een artikel in National Geographic beschreef het als "een tafereel van lijden en verwoesting zoals men nog nooit gezien had in de geschiedenis van de wereld" en het was een bijzonder droevige dag omdat 8 september Marias officiële verjaardag was.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
8. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 144]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
Het gevaar van de institutionalisering
In die tijd is Taizé bijna een instelling geworden in het Franse religieuze landschap, tenminste een unicum waarnaar velen verwijzen. Paris Match wijdt er een lange bijdrage aan met prachtige fotos. Jean-Marie Paupert, toen een boegbeeld van het progressieve katholicisme [volgens zijn eigen uitdrukking], publiceert zijn eerste boek over Taizé. Een prachtig boek, goed opgesteld en meer een kroniek en een al opbouwende legende dan geschiedenis, is geschreven in overstemming met Broeder Roger en onder toezicht van de Gemeenschap. Tot slot wenst Jean-Marie Paupert dat zijn boek nieuwsgierigheid, zin en wens om naar Taizé te gaan zou ingeven. Hij looft de kostbare kleinoden van de broeder prior als misschien het grootste geestelijk werk uit onze tijd. Het werk was door de uitgeverij Fayard aan de beroemde katholieke historicus Daniel-Rops gevraagd maar zijn overlijden in juli 1965 had zijn werk onderbroken en Paupert nam het over. Het boek eindigde met een uitgebreid nawoord van de filosoof Paul Ricoeur, van protestantse afkomst en een vertrouwde gast in Taizé. Hij sprak vol lof over de losse liturgie van de Bourgondische gemeenschap.
In dit jaar 1967 kreeg de Gemeenschap van Taizé de Watelerprijs voor de Vrede toegekend. Deze prijs ging sinds 1931 jaarlijks naar een personaliteit of een vereniging die het beste de vrede had gediend. In het verleden hadden Jean Monnet, Unicef en Willem Vissert Hooft hem gekregen. Voor de Gemeenschap was het de eerste openbare eerbetuiging.
Deze steeds bredere aandacht en deze herkenning zouden Broeder Roger tevreden moeten stellen. De kleine hervormde Gemeenschap van het begin is groots uitgebreid. Alle vijfenzeventig Broeders waren protestanten maar afkomstig uit hervormde, lutheraanse, presbyteriaanse, anglicaanse, methodistische, enz. Kerken. Een orthodox Centrum en een franciscaanse fraterniteit waren in de buurt gevestigd. Vier gemeenschappen van vrouwelijke religieuzen zorgden voor het onthaal van steeds talrijker bezoekers en jongeren [tweehonderd duizend in 1966]. De actie van de Gemeenschap breidde uit: in haar moeite om de armen te bereiken waren sinds meerdere jaren kleine fraterniteiten in verschillende werelddelen gevestigd, de laatste in de herfst van 1966, het zwarte getto van Chicago, in samenwerking met de franciscanen, en het Braziliaanse Recife sinds 1967, in een gemeenschap met de benedictijnen.
De intellectuele productie van Taizé [boeken geschreven door sommige leden en in verschillende talen omgezet] en de stoffelijke productie [de glasramen van Broeder Eric, aardewerk en keramiek van Broeder Daniel], haar gezangen en liturgie kregen een almaar breder gehoor.
Broeder Roger [nu de vijftig voorbij] kon blij zijn met de uitstraling van zijn stichting en de invloed die herkend was. Nochtans als hij, zoals elke onrustige mens, tuk was op herkenning en fier over zijn welslagen, vreesde hij de institutionalisering die de armslag beperkt. Hij legde dat duidelijk uit tijdens een ontmoeting met de prominenten van de COE.
Vertaling: Broeder Joseph
9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 73]
Falco
Quintus Pompeius Falco [ca. 70 - 140] was een Romeins legeraanvoerder en politicus. Hij behoorde tot de patriciërsstand. Hij volgde de duistere Caius Julius Quadratus Bassus [102/103-104/105 na J.C.] op als Romeinse gouverneur van Judea. Zijn volledige naam luidde Quintus Roscius Murena Silius Decianus Vibullus Pius Julius Eurycles Herculanus Pompeius Falco. Falco begon zijn carrière als tribunus militum van het legio X Gemina. Vervolgens streed hij onder keizer Trajanus in de Eerste Dacische oorlog [101-102] als legatus legionus van het legio V Macedonica. Na de oorlog werd hij geëerd met de ornamenta triumphalia. Na de Eerste Dacische oorlog werd Falco legatus Augusti pro praetore van de provincia Lycië/Pamfylië [dat in die tijd door één "legatus" bestuurd werd].
Van ca. 105-107 was hij legatus Augusti pro praetore van Judea, waarbij ook het legio X Fretensis onder zijn bevel viel. Uit deze tijd is een aanbevelingsbrief uit Rome van Plinius de Jongere, toen hoog ambtenaar gelast met het onderhoud van bedding en kaaien van de Tiber en de riolering van de stad Rome, bewaard gebleven. Het is een voorbeeld van de briefliteratuur die toen gebruikelijk was in de gecultiveerde middens van de hoofdstad van het Rijk.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Edel Quinn [1907-1944]
Edels innerlijke leven maakte voortdurend vorderingen, zelfs in die mate dat een vriendin, die later een Kartuizernon werd schreef, dat ze Edel Quinn kende rond het jaar 1930-1931 toen Edel zon drieëntwintig jaar oud was: "Sinds het begin (van onze vriendschap) was ik er van overtuigd dat ik contact had met een uitverkoren ziel. Men voelde bij haar een bewustzijn van leven in de goddelijke aanwezigheid. Ze sprak er niet over, maar haar persoonlijkheid straalde een sfeer van gemoedsrust uit. Toch was ze de vrolijkheid zelve. Dat was één van de meest buitengewone aspecten van haar hele gedrag: volkomen natuurlijk en blijkbaar met het grootste gemak, combineerde ze een diep innerlijk leven met alle voordelen van sociaal succes: jeugd, charme, slimheid, graag plezier maken, onschuldige vrolijkheid, een vurig gevoel voor humor, een pienter oordeel, een talent voor muziek, en vaardigheid in sporttakken zoals tennis, dansen en golf, wat ze allemaal heel graag deed maar later opgaf om haar vrije tijd aan het apostolaat van het Legioen van Maria te wijden."
Het nam wat tijd in beslag om haar roeping in het leven te overwegen, en toen ze er zeker van was maakte ze regelingen om de Orde der Clarissen in Belfast te vervoegen. Haar intrede was gepland voor april 1932. Ze was vijfentwintig jaar oud. Haar vrienden waren verbaasd door haar beslissing, maar weken later kregen ze de onaangename verrassing dat ze tuberculose had opgelopen en naar een sanatorium was gebracht. Sommigen staken de schuld op haar dieet omdat ze vastte, dikwijls maaltijden miste, en geen melk, boter en vlees at.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
11. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 88]
Aan haar petekind Bernadette Nicolau
Nevers, 26 augustus 1876
Mijn liefste Bernadette,
Ik dank je voor het goede nieuws over de familie. Ik ben verheugd te vernemen dat jullie alien in goede gezondheid verkeren. Ik vraag Onze Lieve Heer jullie daarin te bewaren.
Ik bid mijn lieve Meter zich niet zo om mijnentwille te kwellen. Ik voel me de laatste dagen al wat beter. Ik heb niet veel pijn, ik voel me alleen erg zwak. Mijn maag weigert voedsel, vandaar dat ik er zo lang over doe weer op krachten te komen. Ik voel me al wat beter, dus nogmaals kwel u niet: ik word verzorgd als een pasgeboren baby. Ik ben nogal beduusd door alle goede dingen die onze vereerde Moeder-Overste mij geeft, nog afgezien van de goede zorgen die de verpleegster mij geeft. Alle lieve Zusters zijn goed voor mij. Ze zeggen vaak dat ze elk wel een deel van mijn pijn zouden willen overnemen, zodat ik kon hollen als vroeger. Dat maakt me aan het lachen, en dan zeg ik hun dat mijn grootste verdriet er op dit moment uit bestaat dat ik niet met hen kan meedoen. De gewone gang van zaken van mijn geliefde communiteit volgen, dat zou voor mij ware vreugde betekenen.
Wees verzekerd, mijn liefste Meter, dat ik u niet vergeten ben, op uw naamdag, bij Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd, evenmin als mijn lieve petekind, ik hoop dat zij u troost zal brengen. Ik vraag u mijn zus niet te vertellen dat ik pijn lijd. Het ga je goed, lief petekind, ik besluit met jullie alien allerinnigst te omhelzen en me in jullie gebeden aan te bevelen,
Heel haar leven leed Bernadette aan astma, waarvan sommige aanvallen haar op het randje van de dood brachten. In 1854, Bernadette is dan tien jaar oud, verliest haar vader de molen. In 1855 wordt Lourdes getroffen door een cholera-epidemie, waarbij ook Bernadette geïnfecteerd raakt. Zij wordt ernstig ziek en ondervindt de rest van haar leven de gevolgen. Wanneer vader Soubirous door een ongeval aan één oog blind raakt en zijn diensten niet meer kan verhuren, komt het van kwaad tot erger. Het gezin met vier kinderen moet zijn intrek nemen in een hok van 3,72 bij 4,40 meter, het cachot, een voormalige gevangeniscel die enkele jaren eerder gesloten was omdat het er te vies was, vochtig en vol ongedierte.
Tot overmaat van ramp wordt Soubirous gearresteerd wegens een vermeende diefstal van twee zakken meel. Hij verdwijnt voor enige tijd achter de tralies. In september 1857, enkele maanden voor de verschijningen, wordt Bernadette, omdat er te veel monden te voeden zijn, uitbesteed aan haar vroegere min Marie Laguës in het aangrenzende dorpje Bartrès. Daar hoedt zij de schapen en past zij op de kinderen. Bernadette, die niet kan lezen en schrijven, krijgt van haar min de eerste catechismuslessen ter voorbereiding op de eerste communie, die zij op haar veertiende zal doen. Bernadette's moeder Louise beschrijft haar als een kind met "een uitgesproken neiging tot vroomheid." Zij maakte graag rustaltaartjes in de meimaand en bezat een eenvoudige rozenkrans die zij in het Frans kon bidden, een voor haar vrijwel onverstaanbare taal. Deze rozenkrans draagt zij bij zich tijdens de eerste verschijning.
13. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Profetie 3: Ex Magnitudine Montis [Van de grote berg] [vervolg]
Eugenius III [1145-1153]
Echte naam: Bernardo Pignatelli di Montemagno
In 1144 heroverden de moslims onder leiding van Zengi de stad Edessa na een beleg van vier weken. De bevolking van de stad werd grotendeels uitgeroeid. Twee jaar later werd Zengi door een van zijn eunuchen vermoord. Zijn leger plunderde zijn bezittingen en viel uiteen. Zodra in Jeruzalem bekend werd dat Edessa was veroverd door de troepen van Zengi nam koningin Melisende contact op met Raymond van Poitiers, prins van Antiochië. Zij besloten de bisschop van Jabala naar de Paus te sturen om te vragen een nieuwe kruistocht te organiseren. Hoewel de stad Edessa ver van Jeruzalem verwijderd is, was de val van Edessa een schok voor de christenen.
Paus Eugenius III riep op tot een nieuwe grote kruistocht. Ook Bernardus van Clairvaux predikte een nieuwe kruistocht. De Paus schreef de bul Militia Dei. De Tempeliers kregen nu het recht eigen kerken te bouwen en kerkhoven te beheren. De koning van Frankrijk, Louis VII, had tijdens een conflict met de Graaf van Champagne diens kasteel in band gestoken. Daarbij was het dorp Vitry-sur-Marne ook in brand gevlogen. De naar de kerk gevluchte burgers kwamen allen om toen de kerk in brand vloog en instortte. Het verbranden van een kerk met 1300 christenen werd Louis VII zwaar aangerekend door Bernard en Paus Eugenius. Ter verzoening beloofde Louis op kruisvaart te gaan. Hij riep de adel bijeen in Bourges in 1145. Weinig leenmannen waren bereid Louis te volgen. Rond Pasen in 1146 volgde een tweede bijeenkomst te Vezelay. Bernardus van Clairvaux predikte hier en ditmaal was het succes groter: er werd besloten tot een kruistocht. Bernard van Clairvaux wist koning Koenraad III ook te bewegen deel te nemen aan een kruistocht. Louis benoemde abt Suger tot zijn plaatsvervanger tijdens de kruistocht. Paus Eugenius III gaf de Orde de Tempeliers het recht een rood kruis op hun witte mantel te dragen.
Tijdens zijn pontificaat hield Eugenius III een aantal synodes: in Parijs, Reims en in Trier. De synodes waren bedoeld om het kerkelijk leven te hervormen. Daarnaast sprak Eugenius zijn lof uit over het leven van Hildegard van Bingen.
Chris De Bodt
14. Valentina Papagna: Nieuwe Boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
24 maart 1010: Maria, hulp der Christenen
Onze Heilige Moeder sprak: "Mijn lieve kinderen, de meeste Christenen vieren vandaag Mijn Feest van Onze Lieve Vrouw, Hulp der Christenen. Mijn Zoon vertrouwde Mij deze titel toe om Mijn Christen kinderen te helpen. Ik ben heel gelukkig dat ik Mijn kinderen kan leiden en helpen, vooral hen die dit feest in dit land vieren [Autralië].
Ze keek mij aan met een lach op het gelaat en zei dan: "Weet u dat dit land ooit heel Christen was, maar ondertussen hebben heel wat mensen met een verschillende achtergrond heel wat atheïsme met zich meegebracht en nu is Australië atheïstisch geworden bij minstens twee derden van de bevolking. U ziet de kaarsen in de Kerk. Als u een kaars doet branden stelt dat voor dat uw geloof levend is. Maar als de kaars uitdooft, rest er alleen duisternis en, tenzij er elke keer opnieuw een kaars wordt aangestoken door het gebed en de goede werken, zal de vlam niet meer aanwakkeren. Het spijt Mijn kinderen, dat u tussen al deze ongelovigen moet leven. De regering tracht de maatschappij beperken op te leggen door het ontkennen van God, maar indien er geen God zou zijn, zou er helemaal niets bestaan. Mijn kinderen, God houdt zoveel van u, maar het doet Hem pijn aan het hart dat zo veel mensen afvallen van het ware geloof. Troost Hem met gebeden en moedig het volk aan om terug te keren tot God. Ik zegen u allen op deze heel bijzondere dag."
Hierop verdween Onze Lieve Vrouw in de naam van de Vader en en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.
Vertaling: Chris De Bodt
28-07-2010
28 juli 2010
28 juli 2010
1. Medjugorje: Interview van Janice O'Connell met Mirjana [deel 3]
Elke keer als ik een ongelovige zie, weet ik wat hem te wachten staat
Inleiding
Medelijden voor de ongelovige en voor het verspilde leven weegt werkelijk zwaar op Mirjana. Ze zegt: "Ze verkiezen dingen van voorbijgaande aard. Zij verspillen hun leven met dingen die zij niet bij zich kunnen houden."
Ze weet wat er komen zal. "Bid," smeekt ze. "Bid voor de ongelovigen. Ze weten niet wat er hen te wachten staat! satan is de grote leugenaar. Hij belooft alles. Hij wil de vrede, de vreugde, het geluk allemaal vernietigen. Een synoniem voor satan is pijn." Op een zekere dag, verklaarde Mirjana, "Ik heb de hemel gezien! Niets, absoluut niets op aarde is een onvriendelijk woord waard." Mirjana, de woordvoerster van de ultieme verschijning van de Gezegende Maagd Maria, die zichzelf de Koningin van de Vrede noemt, zegt "De Gezegende Moeder komt in liefde en genade en brengt de zekerheid mee dat het leven na de dood zo prachtig is en dat we momenteel slechts glimpen van liefde en vreugde kunnen opvangen. De hemel is het allerbelangrijkste wat er bestaat."
Mirjanas naam bestaat uit 2 delen: "mir," wat in het Kroatisch "vrede" betekent, en "jana" wat Johannes betekent. De Gezegende Moeder verscheen voor het eerst op het feest van Johannes de Doper nl. 24 juni 1981. Zijn boodschap was: "Bekeer u, het Rijk Gods is op handen."
De zieners, vooral Vicka, verklaarden dat God elke persoon, elk schepsel op aarde een naam gaf met een vrije wil. Gevraagd naar de bron van deze informatie, zegde Vicka, "De Gezegende Moeder zei dat, alvorens God de wereld schiep, Hij ieder van ons kende. Hijzelf noemde en kende ons vooraleer Hij de wereld schiep. Hij ademde ons uit uit de liefde van Zijn hart in de schoot van onze moeder. Als je wilt weten wie je werkelijk bent, zoek dan de bijbelse betekenis op van jouw naam."
Als één van de zes zieners moet ook Mirjana trouw zijn aan de boodschappen van de Gezegende Moeder. Ook zij moet bidden en vasten. Haar leven staat open voor onderzoek en toezicht van de wereld. Zij verdraagt het binnendringen in haar privéleven voor de liefde van God en de Gezegende Moeder.
Bron: Janice T. Connell
Vertaling: Henk
2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië.
Special over Pedro Régis [2/2]
De eerste boodschap
Op 1 oktober 1987 was Pedro in gesprek met zijn zussen op hun slaapkamer toen een jonge vrouw aan hem verscheen. Hij herkende haar als de vrouw die hem een paar dagen eerder geholpen had. De jonge dame vroeg om de zussen de slaapkamer te doen verlaten. Ze sprak tot hem en gaf hem een boodschap, met de vraag om dit niet te onthullen tot Ze toestemming had gegeven. Ze vroeg hem iedere dag de rozenkrans te bidden en op zoek te gaan naar een priester. Pedro begon te beseffen dat het om een verschijning ging, maar betwijfelde of het niet gewoon zijn eigen verbeelding was.
Op 10 maart 1987, een maand gewijd aan Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans, was de familie samen met Pedro de rozenkrans aan het bidden. Opeens hoorde Pedro een vrouwelijke stem die van buiten het huis kwam. Hij vroeg een van zijn zussen om dit uit te zoeken. Toen ze terug kwam zei ze dat er niemand buiten was. Hij hoorde het een tweede keer. Een van zijn zussen ging opnieuw naar buiten, zonder resultaat. Hij hoorde het een derde keer en nu ging Pedro zelf naar buiten.
Niet ver van de veranda van het huis was een heuvel waar Pedro een intens licht zag dat hem dwong om naar de heuvel te lopen. Haastig ging hij er naar toe. Zijn familie was in de war en probeerde hem tegen te houden. Ze dachten dat hij zelfmoord wou plegen door zichzelf in het meertje naast de heuvel te werpen. Echter zijn zus, Valdeci, zag ook een licht op die plaats. Een andere zus, Iraci, die zich aan de kledij van Pedro vasthield, vroeg de familieleden om hem te laten gaan en vergezelde hem.
Bij aankomst op de heuvel was hij teleurgesteld daar het intense licht verdwenen was. Toen draaide hij zich om waarop plotseling de jonge vrouw verscheen die hij eerder had gezien, omgeven door een groot licht. Een vreemde kracht dwong hem voor haar neer te knielen. Toen stelde de jonge vrouw zich voor: "Wees niet bang. Ik ben de Moeder van Jezus. Ik ben hier omdat Ik je nodig heb om Mijn arme kinderen te helpen die Mijn hulp nodig hebben. De jonge dame vertelde Pedro dat hij nu genezen was van de aanvallen. Ze vroeg hem om elke zaterdag naar die plaats terug te komen.
Op zaterdag, 10 oktober 1987, verscheen de Koningin van de Vrede, gaf hem een boodschap en vroeg de ziener om dit op te schrijven. Het is de eerste boodschap die Onze Lieve Vrouw aan het publiek gaf te Anguera.
Vertaling: Frederick
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 198]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus ontkleed en met azijn gelaafd
Toen, even daarna, de beulsknechten Jezus bij de armen pakten, Hem aan Zijn armen, waarmee Hij probeerde Zijn naaktheid te bedekken, wilden oprichten om Hem op het kruis te werpen, ontstond in de kring van de vrienden grote verontwaardiging, luid gemor en gejammer over de schande die men Jezus aandeed. Jezus Moeder bad vurig: zij stond op het punt, haar sluier los te maken, doorheen de massa te dringen tot bij haar zoon en hem de sluier aan te reiken, opdat hij zich zou kunnen omhullen. Maar God verhoorde haar gebed, want zie, daar sprong een man, die dwars door al het volk was komen afgelopen, met opgeschorte kleren en buiten adem over de aarden wal temidden van de rakkers en gaf Jezus een doek. Onze Heer nam dankbaar deze doek aan en wond hem zo om Zijn middel, zodat Hij het uiteinde, tussen de benen door, nog kon vastmaken aan de rugkant.
De door God, dankzij het smeekgebed van de Heilige Maagd, gezonden helper van Onze Heer had in de onstuimigheid van zijn doen iets gebiedends. Hij hief zijn vuist dreigend naar de beulsknechten op en zei alleen: "Laat deze arme mens toe om zijn naaktheid te verbergen, hoor je!" Hij sprak met niemand anders en verdween even vlug als hij gekomen was. Die man was Jonadab, een neef van de Heilige Jozef, uit de buurt van Bethlehem, de zoon van de broer aan wie Jozef, na Christus geboorte, de ezel had verpand. Hij was geen besliste vriend van Jezus, had zich vandaag ook op afstand gehouden en schuw overal om zich heen geloerd. Toen hij vernam hoe Jezus werd ontkleed door de geselaars, ontstak hij in gramschap, en bij het naderen van de kruisiging overviel hem in de tempel een geweldige angst. Terwijl Jezus Moeder op Golgotha smeekte tot God, voelde Jonadab plotseling een onweerstaanbare drang in zich. Hij moest de tempel verlaten en naar de Calvarie snellen om er de naaktheid van de Heer te bedekken. Hij voelde het branden in zijn ziel: de schande van Cham, die de spot had gedreven met de blootheid van de bedronken Noach, en zoals een andere Sem moest hij ijlings heenlopen om de naakte wijnperstreder een stuk kleding te bezorgen. De kruisigers waren nu Chamieten, en Jezus stelde de bloedige druiven voor de nieuwe wijn van de Verlossing voor, op het ogenblik dat Jonadab verscheen met het doek. De daad van deze laatste was de vervulling van iets zinnebeeldigs, en deze daad werd beloond, zoals ik later gezien heb en nog zal vertellen.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 198]
Preken
Op wie heeft de duivel het gemunt?
Het grootste van alle ongelukken is om niet bekoord te worden. Dan immers hebt ge alle reden om te geloven dat de duivel u als zijn eigendom beschouwt en dat hij slechts op uw dood wacht om u naar de hel te slepen. Niets is zo gemakkelijk om te begrijpen. Neem een Christen die het heil van een ziel niet wil verwaarlozen: alles wat hem omringt, prikkelt hem tot het kwaad! Dikwijls kan hij zelfs zijn ogen niet opslaan zonder te worden bekoord, ondanks zijn gebeden en zijn verstervingen. En een oude zondaar, broeders, die zich misschien al twintig jaar dagelijks overgeeft aan losbandigheden, beweert rustig dat hij niet wordt bekoord! Wat zijt gij diep ongelukkig, vriend! Juist gij moest sidderen, omdat ge uw bekoringen niet kent! Als ge immers volhoudt dat ge niet bekoord wordt, wilt ge daarmee als het ware zeggen dat er geen duivel bestaat of dat hij al zijn energie heeft verbruikt in zijn strijd tegen de Christenen. "Wanneer ge geen last hebt van bekoringen," zegt de Heilige Gregorius, "dan komt dat omdat de duivelen uw vrienden, uw raadslieden en uw herders zijn. Zij laten u in de loop van uw armzalig leven met rust, maar op het einde van uw dagen sleuren ze u in de afgrond." En de Heilige Augustinus zegt dat het de grootste beproeving is om niet op de proef gesteld te worden, want de duivel spaart alleen de verworpenen, die door God verlaten zijn en geheel in de macht staan van hun hartstochten.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 198]
Hoofdstuk 28. Lijden en hertel
Nicky: Wat nog kunt u vertellen over het lijden? Maria: Behalve het leven zelf en de tijd dat we hier zijn om goede dingen te doen, is het lijden het grootste geschenk van God dat er bestaat. Terwijl we hier lijden, ontvangen we nog steeds de genade om goede dingen te doen, maar eens dat we in het Vagevuur zijn, is dit voor altijd gedaan. Het lijden geneest altijd iets en wij moeten op God vertrouwen dat het altijd voor ons eigen goed is en voor Zijn eer.
Er is een enorme genade dat uitgaat van het lijden en dat ik zou willen benadrukken. Het is in het lijden dat de mensen elkaar en elkaars hart vinden. In het lijden wordt de andere persoon belangrijk en zonder het lijden zijn de meeste mensen geneigd om enkel aan zichzelf te denken. Het Westen kent dit probleem tot in de hoogste graad en in het herstel dat God spoedig over het Westen zal brengen zullen de mensen in hun lijden opnieuw elkaar vinden. Daaruit zullen vele goede dingen voortkomen en het beste uit de mensen, die nu enkel aan hun volgende en grote huis of auto denken. Ook dit is een zuiveringsproces. En zo eindigt wat wordt beschouwd als een grote ramp, dikwijls in een grote genade en een groot geschenk van God.
Nicky: Wanneer het lijden van satan komt, is dit dan verschillend dan wanneer het van God komt? Maria: Al het lijden komt van God, is het zelfs in die mate dat Hij eveneens het lijden door satans toedoen toelaat. Maar, als we het herkennen als een lijden dat van satan komt is het onze plicht om deze persoon naar een exorcist te brengen, terwijl, als het lijden van God komt, de exorcist hiertegen niets zal kunnen ondernemen. Sommige mensen hebben gezegd: "Ik hoop dat God me niet te veel liefheeft!" Ik kende een moeder die aan haar zoon, die voor Priester studeerde, zei: "Vertel aan God dat Hij alles met u mag doen." Hierop antwoordde hij: "Neen, want dan zal Hij veel te veel vragen van Mij." Dit is niet waar, wees ervan overtuigd dat God nooit meer van ons zal vragen dan dat wij kunnen dragen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 42]
Lucias aantrekkingskracht
Het kan uit dit verslag blijken dat er, in mijn dorp, mij niemand geen liefde of genegenheid meer toonde, maar dit is niet zo. Er was een gekozen gedeelte van Gods kudde die een bijzondere genegenheid voor mij toonden. Dit waren de kleine kinderen. Ze renden naar me toe om me te overweldigen met vreugde en als ze wisten dat ik de schapen ging hoeden in de buurt van ons klein dorpje, kwamen hele groepen met mij mee om samen met mij de dag door te brengen. Mijn moeder zei: "Ik weet niet welke aantrekkingskracht u hebt op kinderen! Ze rennen u achterna alsof ze naar een feest gaan!" Ikzelf voelde me niet rustig temidden van zon vrolijkheid en om deze reden probeerde ik uit hun buurt te blijven.
Hetzelfde gebeurde met mijn gezellen te Vilar en ik durf bijna te beweren dat nu hetzelfde gebeurt met mijn medezusters. Een aantal jaren geleden, vertelde Moeder Overste me, die nu Provinciaal Overste is: "U hebt zon invloed op de Zusters dat, indien u dat wil, heel wat goeds kunt doen." En nog onlangs zei de Moeder Overste in Pontevedra mij: "Tot op een zekere graad bent u verantwoordelijk tot Onze Heer voor de staat van hartstocht of het veronachtzamen van de regels, door onze Zusters, omdat hun hartstocht toeneemt of afneemt tijdens de ontspanningsmomenten. Wat de anderen u ook maar zien doen, doen ze u na. Bepaalde onderwerpen die u naar voor bracht tijdens de ontspanning, hielpen de andere Zusters om de regels beter te begrijpen en deden ze beter naleven."
Waarom? Ik weet het niet.
Misschien is het een talent dat de Heer mij heeft geschonken en waar Hij een grote waarde aan hecht. Indien ik wist hoe ik er moest mee omgaan, ik zou het Hem duizendmaal terugschenken.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Film: Moses [3/23]
Mozes wordt geboren in omstandigheden die verre van ideaal zijn. Drie maanden lang moet hij als kind verborgen worden gehouden. De wrede Farao van Egypte had bevolen alle kinderen van de Hebreeuwse slaven ter dood te brengen. Uiteindelijk kunnen zijn ouders hem niet langer verborgen houden en wordt hij in een biezen mandje toevertrouwd aan het water van de Nijl. het lijkt alsof God het volk van de Hebreeen aan hun lot heeft overgelaten. ze moeten slavenarbeid verrichten tot ze er dood bij neervallen. Mozes krijgt de opdracht om het volk te redden uit de greep van de Farao en hij weet als godsgezant het volk uit Egypte weg te halen. het volk wordt bevrijd, weg van de slavernij en onderdrukking. Op weg naar het beloofde land Kanaan ontvangen ze bij de berg Sinai de tien geboden en uiteindelijk komen ze bij het land 'overvloeiend van melk en honing'. Mozes zelf echter zal het land nooit betreden...
Deze Amerikaanse TV-film uit 1996 staat onder regie van Roger Young. Met Ben Kingsley [Mozes], Frank Langella [Mermefta], Christopher Lee [Ramses II], Enrico Lo Verso [Joshua] en David Suchet [Aaron]. De film duurt 188 minuten.
8. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 143]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
De eerste internationale Jongerenontmoeting
Het stoute staaltje van september 1966 was er maar omdat het meteen na de weigering van kardinaal Bea kwam. Maar de pers had het verstikt. Maar ze maakte wel gewag van een ander initiatief in Taizé: de jongerenfraterniteiten, een andere poging om uit de patstelling te geraken. Het idee kwam van Broeder Roger. Hij voorzag al om een nieuwe internationale ontmoeting te houden het jaar daarop en het lanceren van kleine fraterniteiten was een manier om de geest van eenheid en solidariteit, die de eerste dagen had bezield, door te trekken.
Onder de titel Krachtlijnen voor het komende jaar werd de oprichting van kleine fraterniteiten van jongeren uit alle geloofsstrekkingen voorgesteld. Naar het beeld van de christelijke gemeenschappen in de oertijd, zouden ze toegewijd bidden, alles verdelen en door hun vrijwillige aanwezigheid onder de mensen een teken van eenheid in naastenliefde betekenen, tekenen van het nakende Rijk. Onder studie of beroepsleven zouden ze zich inzetten met solidaire en helpende acties voor de armste.
De prior dacht dat het gemeenschappelijke en broederlijk leven van Taizé jongeren, indien niet door hen nagebootst in de wereld, toch zou inspireren: "Kunnen we de jongeren niet laten deelnemen aan ons experiment? Kan wat we voor het leven ervaren niet tijdelijk geprobeerd worden?" Een jaar later werden bijna tachtig fraterniteiten opgericht in verschillende landen.
Tot daar had geen enkele belevenis van Taizé zo de aandacht van de pers gehaald, zelfs niet de inhuldiging van de kerk van de Verzoening: zesentwintig bijdragen in totaal gingen over deze eerste internationale ontmoetingen met jongeren. Ze waren meestal positief en een stak er boven uit door de vrije toon ervan. Op 24 september 1966 in was dominee Finet in Réforme tegelijk lovend en kritisch. Hij betreurde dat de protestantse Vereniging niet was uitgenodigd op de bijeenkomst en dat een protestantse gemeenschap, van Zwitserse oorsprong en op Franse bodem gevestigd, de regels van de gastvrijheid verwaarloosde. Met zijn gebruikelijke vrijheid zei hij: "Een zin van Broeder Schutz steekt me de keel uit als een visgraat: We zijn het slachtoffer van de vier eeuwen oude echtscheiding" Slachtoffer? Neen: getuigen, meende Albert Finet, overtuigd dat alleen de Kerken van de Hervorming het zuiver Evangelie hadden geërfd. Volgens hem waren de katholieken van het rechte pad geraakt. De onstuimige, maar zeer geëerde stichter van Réforme besloot toch: "Als we denken aan de stagnerende bureaucratie die elke Kerk overlaadt is Taizé een oase, een stroom levend water."
Met de zorg om geen meningsverschillen te zien uitgestald in de belangrijkste protestantse krant van Frankrijk nodigde Broeder Roger dominee Finet uit. Dit bezoek en de gesprekken met Broeder Roger leidden tot een uitgebreide bijdrage op de voorpagina van Réforme: "Taizé benaderen."
De lof voor Taizé en zijn stichter ontbrak niet. Maar sommige twijfels bleven: "de uitgesproken achting en zichtbare voorkeur waarmee de gemeenschap van Taizé de Roomse prominenten opzoekt en onthaalt [...] verwonderen me des te meer dat hetzelfde lot niet toekomt aan de protestantse overheid." Als strenge hervormde, die diep beïnvloed is door de theologie van Karl Barth, uitte de directeur van Réforme ook wat ironisch zijn twijfel rond de liturgie: "Ik kan niet weglaten dat de liturgische weelderigheid van Taizé, waarvan ik de esthetiek en de schoonheid smaak, me soms van de enige noodzaak verwijderen. Ik vrees een fataal verval dat, van kaars naar kledij, beelden oproept en van de wierook een weg naar het religieuze en mystieke verwacht die Jezus met veel humor minachtte." Tot slot bevroeg hij zich over de theologische standpunten van Taizé: "Ik ben niet altijd overtuigd dat de theologische gedachte van Taizé, in de lofwaardige zorg om de Eenheid te bevorderen, steeds uitsluitend op de Schrift berust."
Vertaling: Broeder Joseph
9. Jezus' tijdgenoten [aflevering 72]
Fadus
De Joodse opstand
Eveneens aan het begin van Fadus' bewind kwam hij in conflict met de hogepriester. Destijds, toen Marcellus prefect van Judea werd [36 na Chr.], had Lucius Vitellius [de toenmalige gouverneur van Syrië] bepaald dat kleding van de hogepriester door de priesters zelf bewaard mocht worden. Fadus was echter van mening dat de symbolisch beladen kleding wel eens aanleiding tot opstanden kon geven en wilde zelf deze kleding buiten de Joodse feesttijden om in bewaring houden, zoals voor Vitellius' bepaling gebruikelijk was geweest. Fadus werd daarbij gesteund door Cassius Longinus, de toenmalige gouverneur van Syrië.
Het conflict werd uiteindelijk voorgelegd aan Claudius, die op aandringen van Herodes Agrippa II oordeelde dat de Joodse priesters zelf de hogepriesterlijke kledij in bewaring mochten houden, zoals Vitellius destijds had bepaald.
Fadus had, veel meer dan de prefecten die eerder Judea bestuurd hadden, te maken met groeiende anti-Romeinse gevoelens onder de Judeese bevolking. In 46 na Chr. werd Fadus opgevolgd door Tiberius Julius Alexander.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Edel Quinn [1907-1944]
Volgens Moeder Thomas Aquinas, herinnerde men haar in de lagere schoolklassen als "een echte rakker op school, niet stout, maar altijd vol kracht, levenslust en vrolijkheid, en altijd te vinden om iemand een poets te bakken. Ze was het middelpunt van elke groep die plezier maakte of kattenkwaad uithaalde..." Het kind had ook een andere zijde. "Hoewel ze zorgeloos en levendig was, was ze nooit slordig in haar werk of haar voorkomen. Haar onbaatzuchtigheid en bereidheid om ten dienste te staan, waren opmerkelijk. Ze was een geboren organisatrice, en alles wat ze deed, deed ze goed."
Twee jaar lang ging ze naar een kostschool in Engeland, waar men zich haar herinnerde als een heel principiële leerlinge, volkomen betrouwbaar, met aandacht voor elke taak, en bijna overdreven vriendelijk. Omwille van haar vaardigheden werd ze verkozen tot kapitein van het cricketteam, en haar andere activiteiten waren tennis, dansen en piano spelen.
Maar haar gelukkige schooldagen kwamen ten einde toen het gezin zich in Dublin vestigde. Het gezinsinkomen daalde, waardoor Edel genoodzaakt werd om haar steentje bij te dragen aan de financiële steun van het gezin. Edel was zeventien jaar oud. In haar enthousiasme om het gezin bij te staan, volgde Edel handelsonderricht, en na het afstuderen kreeg ze een secretariaatsfunctie bij Chagny Tile Works. Haar werkgever bestempelde haar als een modelwerkneemster, en een perfecte secretaresse die snel al haar taken beheerste en ze foutloos uitvoerde.
Vermits ze het oudste kind was, wendde het gezin zich instinctief tot haar om advies te vragen, want ze had bij alle gezinsleden een bijzondere plaats in hun harten. Haar vader noemde haar zelfs "Grootje," waarmee hij aantoonde hoe wijs en rijp hij haar aanbevelingen vond.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
11. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
De rijpheid van haar ziel was tot die mate gevorderd, dat ze zichzelf aan God wilde geven. Uit een nota die ze schreef weten we, dat Anita voor het eerst een religieuze roeping had gehad toen ze twaalf jaar oud was. Tijdens één van haar uitstapjes voor de missies, keerde ze terug naar huis en reed met haar fiets een steile helling af toen haar remmen het begaven. De dood leek onvermijdelijk, maar ze had het besef om zichzelf volledig aan Jezus te geven als ze ongedeerd bleef. Ze kwam thuis, ongedeerd en uitermate gelukkig. Vermits ze ongedeerd was gebleven, besefte ze dat God haar aanbieding had aanvaard.
Naarmate ze ouder werd zorgden haar contacten met de Zusters van de H. Dorothy en de gesprekken met haar biechtvader ervoor, dat haar verlangen naar een religieus leven versterkt werd. Haar ouders waren echter niet zo blij om haar te moeten verliezen. Ze hadden altijd gehoopt dat één van hun zonen voor het priesterschap zou kiezen, maar geen van hen leek daartoe geneigd. Vooral haar moeder probeerde Anita van mening te doen veranderen, maar de tussenkomst van bepaalde priesters die Anita kenden, brachten haar moeder op andere gedachten.
Op voorstel van haar vader liet ze zich fotograferen met haar lange vlechten over haar schouders. Ze gaf toe dat ze zich hier ongemakkelijk bij voelde omdat ze het ijdel vond, maar ze gehoorzaamde.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
12. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 87]
Aan haar petekind Bernadette Nicolau
Nevers, 11 januari 1879
Mijn lieve kleine petekind,
Je brief bezorgde mij een intense vreugde. Alles wat jullie aangaat, heeft mijn belangstelling, want ik draag jullie allen steeds tedere gevoelens toe. Ik dank je voor de goede gebeden die je voor mij gedaan hebt. Ik op mijn beurt bid dat je verstandig, gehoorzaam en vroom mag blijven. Ik vind het jammer dat je de school gaat verlaten terwijl je nog zo jong bent. Dit is het moment waarop je het meest zou moeten profiteren, nu je iets ouder bent en verstandiger.
Nou ja, niemand is tot het onmogelijke gehouden. Als je nodig bent als hulp van mijn peettante, moet je daar iets voor opofferen. Zeg haar, je moeder, dat ik aan haar denk wanneer ik pijn lijd en dat ik mijn lijden vaak aan God opdraag omwille van haar, van jou en van je broers. Ik dank mijn peettante voor haar bedoeling mij iets via mijn broer op te sturen. Ik ben haar daarvoor net zo dankbaar als wanneer ik het zou bezitten. Wanneer je de gelegenheid hebt mijn lieve Moeder en de Zusters te ontmoeten, wil je dan zo vriendelijk zijn hun mijn goede wensen voor het nieuwe jaar over te brengen. Verzeker hun dat ik de mooiste herinneringen aan hen bewaar.
Het ga je goed, mijn lieve kind, ontvang een liefdevolle kus van je liefhebbende peettante,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
[...] je zult vast lachen om mijn onbezonnenheid, ik ben te moe om nog eens opnieuw te beginnen, adieu.
Bernadette was het oudste kind uit een gezin van negen.5 Vijf kinderen overleden bij hun geboorte of zeer jong. Jean werd een jaar na Bernadette geboren, in 1845, en stierf twee maanden oud. Jean-Marie, geboren in 1848, werd twee jaar oud. Justin werd geboren in 1855 en stierf in 1865. Nog een broertje Jean werd geboren in 1864. Hij stierf zeven maanden oud. In 1866 werd nog een meisje geboren dat enkele minuten na haar geboorte stierf; haar naam komt niet voor in de registers van de burgerlijke stand. Bernadettes zus Marie, als kind liefkozend Toinette genoemd, kreeg zes kinderen; daarvan heeft zij er vijf ten grave gedragen; de jongste, Jean-Alexis, stierf vijfendertig jaar oud, zonder nakomelingen. Het drama en de droefenis rondom deze gebeurtenissen komen in Maries briefwisseling met Bernadette uitvoerig aan de orde. Bernadettes "broertje"Pierre [hij is vijftien jaar jonger dan Bernadette] krijgt twee kinderen, die beiden vroeg komen te overlijden. Hoewel de dood het geslacht Soubirous dus altijd dicht op de hielen zat, zijn er dankzij Bernadettes broer Jean-Marie (vernoemd naar zijn overleden broer] vandaag de dag nog altijd nakomelingen.
15. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Profetie 3: Ex Magnitudine Montis [Van de grote berg]
Eugenius III [1145-1153]
Echte naamBernardo Pignatelli di Montemagno
Bernardo werd tot paus verkozen op 15 februari 1145 en overleed te Tivoli op 8 juli 1153. Op dezelfde dag dat Paus Lucius stierf, was er al een felle tegenstand van de inwoners van Rome tegen de wereldse macht van de Paus. Daarom besloot Het Heilige College om de Paus vlug te begraven en zich terug te trekken in afgelegen kloosters, waar ze unaniem Bernardo Pignatelli tot Paus verkozen. Door de woelige toestand was het voor hem onmogelijk om Rome als residentie te kiezen. Hij was abt van een Cisterciënzerklooster even buiten Rome. Zijn verkiezing tot paus in februari 1145 kwam mede door het gebrek aan belangstelling, en gedeeltelijk door zijn vriendschap met Bernardus van Clairvaux, op dat moment de meest invloedrijke geestelijke in de katholieke kerk. Bernard was overigens niet voor zijn verkiezing, omdat hij meende dat Pignatelli de vereiste kwaliteiten miste. Eugenius won het hart van het volk door zijn minzaamheid en vrijgevigheid. Hij bleef het ruwe habijt van Bernardus van Clervaux verder dragen onder zijn pauselijke kledij. De Heilige Antonius van Padua omschreef Eugenius III als een der grootste en meest gekwelde pausen.
Eugenius verbleef gedurende het grootste deel van zijn pontificaat buiten Rome. Hij werd in het klooster van Farfa ingehuldigd. Rome stond onder invloed van Arnold van Brescia, die het verzet aanvoerde tegen de wereldlijke macht van de pausen. Eugenius III zocht hulp bij steden die zich tegen Rome verzetten. Met die hulp slaagde hij er voor een poos in zijn positie in Rome te vestigen, maar niet voor lange duur. Via Viterbo en Siena kwam hij uiteindelijk in Frankrijk terecht.
Chris De Bodt
14. Valentina Papagna: Nieuwe Boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
20 maart 1010
Ik was uitgenodigd bij een gebedsgroep om er te gaan praten. Mijn heel bijzondere vrienden hadden in deze bijeenkomst en een verblijfplaats voorzien. Het was een prachtige spirituele bezinning en ik dankte de Heer voor de genaden die Hij ons geschonken had.
Onze Heer verscheen heel gelukkig en vreugdevol aan mij. Hij zei: "Valentina, Mijn kind, de bijeenkomst die u zojuist hebt bijgewoond was heel succesvol. De mensen tot wie u Mijn Heilig Woord hebt gesproken waren zo gelukkig om Het te horen. Ze wensten niet dat de bijeenkomst ophield. Waar u ook gaat, bemerken de mensen u en benaderden zij u en u sprak met hen en u gaf hen hoop. Toen u op de laatste dag Mijn boodschappen voorlas en erover praatte, raakte u de harten van alle aanwezigen. Mijn kind, u maakt Me zo gelukkig, u bewijst mij zo prachtig de eer. Vertel hen, Mijn kind, dat ik steeds aanwezig ben, evenals Mijn meest Heilige, geliefde Moeder, maar ook engelen en heiligen en u ontving allen van Mij een bijzndere zegen."
Dank u, Heer Jezus, voor al Uw genaden en zegeningen die U ons gaf.
Later, tijdens de nacht, verscheen de Heilige Rita in mijn kamer en vroeg mij de mensen te zeggen om haar te aanroepen en te vragen voor tussenkomst.
Zij zei: "Ik zal persoonlijk pleiten bij de Heer voor wat ze ook vragen en de genaden zullen worden verleend, hoe moeilijk ze ook mogen zijn. Valentina, vertel de Italianen dat ik meer dan gelukkig zou zijn om voor hen te kunnen bidden." Toen verdween ze glimlachend. De Heilige Rite is een mooie en beminnelijke Heilige.
Vertaling: Chris De Bodt
27-07-2010
27 juli 2010
27 juli 2010
1. Medjugorje: Interview van Janice O'Connell met Mirjana [deel 2]
Elke keer als ik een ongelovige zie, weet ik wat hem te wachten staat
Inleiding
Mirjana heeft de toekomst van de wereld staan op een mysterieus stuk perkament, dat zij alleen kan lezen. De Gezegende Moeder overhandigde haar dit perkament. Daarop staan de dagen en de data van de tien geheimen en de kastijdingen voor de zonden van de wereld, geschreven.
Mirjana heeft enkele vreselijke ontmoetingen met satan gehad. Ze kent satan en zijn trucs door eigen ervaring. Ze vroeg mij om alle mensen op aarde te waarschuwen dat satan echt bestaat en hij wil Gods kinderen beroven van hun erfenis, het hemelse koninkrijk, behaald door de overwinning van Jezus op het kruis. Ze zei dat de Gezegende Moeder haar vertelde dat Zij haar in feite toestond om de kracht en de verleiding van satan te ervaren.
Mirjana zegt dat wanneer het eerste geheim, dat haar werd toevertrouwd, wordt verwezenlijkt de kracht van satan zal gebroken worden. Ze zegt dat de Gezegende Moeder haar verteld heeft dat hij daarom momenteel zo agressief is. satan heeft immense kracht gedurende de twintigste eeuw gekregen; een kracht die hij nooit tevoren heeft gehad en nooit meer zal hebben. Mirjana beweert dat de Gezegende Moeder haar dat gezegd heeft. Volgens de zienster is er momenteel een grote kosmische strijd aan de gang voor onze zielen. De strijd gebeurt tussen het "zaad" [kinderen] van Maria en het "zaad" van de slang [kinderen] van satan. De Eeuwige Vader gaf satan een laatste uitdaging voor Zijn Kerk, in de twintigste eeuw, en zelfs een tijd daarvoor en een stuk in het derde millenium. Volgens Mirjana zijn er drie dingen die satan niet wist:
De Eeuwige Vader zou "Maria" zenden, de "vrouw" van Zijn Verbond met Zijn volk om de zielen die in de tijd van de grote duisternis strijden te waarschuwen, aan te moedigen en de zielen te helpen die strijden in deze tijd van grote duisternis.
De Eeuwige Vader zou grote hoeveelheden aan genade in de wereld toelaten zoals nooit tevoren in de geschiedenis van het mensdom is gebeurd.
De Eeuwige Vader zou gekozen zielen zenden die een standvastig geloof en vertrouwen hebben niettegenstaande elke aanval van satan.
Bron: Janice T. Connell
Vertaling: Henk
2. Medjugorje: verslag van het bezoek van Vr. Pétar Ljubicic, die hiermee, afgelopen donderdag, ons klein landje vereerde Van onze medewerker-verantwoordelijke uit Nederland, Jos De Bres
Beste Chris.
Jouw vakantie zit er nu op en ik hoop dat je jouw accu weer hebt kunnen opladen! Ik heb een paar drukke dagen achter de rug. We hebben gisteren de verjaardag van mij en mijn vrouw Annemie gevierd en tevens ons 40-jarig huwelijk.
Ik wil je nog vertellen dat het bezoek van pater Pétar druk bezocht was! We zijn moeten uitwijken naar een grotere kerk en die was behoorlijk vol bezet. Er moesten nog stoelen bijgehaald worden. Pater Pétar vertelde dat het grootste gebed dat God lief heeft, de H. Mis is. Het is de grootste genadegave van Onze Lieve Heer. Ook werd natuurlijk weer veel aandacht gegeven aan het sacrament van de verzoening, en het grote belang hiervan voor ons mensen om ons steeds weer met God te verzoenen.
Er was een prachtige misviering met daarbij 13 concelebranten! De Medjugorjesfeer was goed merkbaar aan de liederen die er tijdens deze viering werden gezongen.
Pater Pétar was goed op dreef en kon de aanwezigen zeer geïnteresseerd doen luisteren. Hij beschreef diverse wonderbaarlijke genezingen welke in Medjugorje in de loop der jaren hebben plaats gevonden! Ook werd natuurlijk de nieuwe commissie aangehaald en dat de zieners binnenkort naar Rome gaan en dat er een grote kans bestaat dat pater Pétar daar ook wordt uitgenodigd. Hij zei letterlijk dat er voor een heiligverklaring minimaal twee wonderen moeten zijn gebeurd. In Medjugorje zijn in de afgelopen jaren zo veel wonderen gebeurd, dat de erkenning c.q. heiligverklaring eigenlijk vanzelfsprekend is.
Natuurlijk werd er ook over de tien geheimen gesproken, echter, er was geen "nieuw nieuws" te vermelden. Tien dagen van te voren wordt hij ingelicht en dan volgen er 7 dagen van vasten en gebed en wordt het aan de hele wereld medegedeeld!!
Pater Pétar kreeg een warm applaus en er werd medegedeeld dat hij volgend jaar zal terugkomen, samen met een nog niet nader genoemd persoon uit Medjugorje. Op het einde kreeg de chauffeur van pater Pétar, een Duitse meneer, de gelegenheid om het verhaal van zijn bekering te vertellen!! Ook hij kreeg applaus en daarna kregen alle mensen, die dat wilden, de handen opgelegd!!
Veel dank gaat uit naar de organisatie van deze bijzondere bijeenkomst, t.w. Mia Stassen en Paul Grauls en hun team van medewerkers!!
In Christo,
Jos de Bres.
3. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia,Brazilie.
Special over Pedro Régis [1/2]
Tot aan de eerste verschijning
Voor de verschijningen in Anguera begonnen, had Pedro Regis te lijden onder aanvallen zonder enige medische verklaring en dit voor een periode van ongeveer 18 maanden. De verschillende artsen konden geen sluitende diagnose vaststellen. Hij onderging tal van neurologische en cardiologische onderzoeken. De artsen vertelden hem dat hij volkomen gezond was. Het was een tijd van grote nood voor zijn ouders en familie. Volgens zijn vaststelling voelde hij zich ziek tot flauwvallen toe, keerde enige tijd later terug tot bewustzijn maar zonder enig teken van ziekte.
Op 29 september 1987 ging Pedro Regis terug naar school waar hij een opleiding tot leerkracht volgde in Bonfim de Feira, in de buurt van Anguera. Toen hij uit de bus stapte, voor een klein schooltje in de buurt van zijn huis, voelde hij zich plots niet goed. Een vriend, Celestino Silva Santa Cruz die met hem meeliep, haastte zich naar Pedros familieleden om hulp te zoeken. Op dat moment, toen hij het gevoel kreeg flauw te vallen, zat Pedro Regis op de grond zonder in de gaten te hebben vlak bij een mierenhoop te zitten. Toen verscheen een jonge vrouw [hij dacht dat het een non uit de buurt was die recent uit Italië kwam te verhuizen] die ongeveer 20 jaar oud leek, gekleed in het wit met een witte sluier die haar gezicht bedekte. Hem benaderend sprak ze : "Ik zal je helpen. Ik zal je uit de mierenhoop halen." Met veel gemak nam zij hem bij zn armen, tilde hem op en volgens Pedro, [aangezien hij zich met zijn benen niet in staat achtte te wandelen] nam Ze hem mee naar de inkomsthal van de kleine school die op ongeveer 300 meter van zijn huis gelegen was. Deze school bestaat nog steeds. Vanaf dat punt weet Pedro niet meer wat er gebeurde.
Enige tijd later arriveerden zijn familieleden die hem bewusteloos aantroffen. Toen hij opnieuw tot bewustzijn kwam, vroeg hij naar die jonge vrouw die hem geholpen had. Zij begrepen niet waar Pedro het over had. Ook Pedro begreep niet wat er gebeurd was. Een interessant gegeven is dat Pedros lichaam volledig bedekt was met mieren, maar dat hij geen enkele beet had opgelopen.
Vertaling: Frederick
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 197]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus ontkleed en met azijn gelaafd
De beulsknechten rukten Onze Heer de mantel af, die zij om Zijn bovenlijf hadden gebonden. Zij maakten de gordel los, waaraan zij hun touwen hadden vastgeknoopt, ontdeden Hem van Zijn eigen gordel en trokken het witwollen opperkleed, dat een sleuf had en met riemen voor de borst werd dichtgesnoerd, over Zijn hoofd. Vervolgens namen zij de lange, smalle doek van Zijn schouders, en daar zij de bruine, naadloze rok, door Zijn moeder vervaardigd, niet over de brede kroon konden trekken, rukten zij Hem de kroon af, zodat de wonden in Zijn hoofd weer opengingen. Dan schortten zij de rok op en haalden hem zo, onder gehoon en vermaledijdingen, over Zijn hoofd vol bloed en wonden.
Daar stond nu de Mensenzoon: sidderend, besmeurd met bloed, door builen en striemen, drogende en lopende wonden, gevlekt en geschonden. Hij had alleen nog het korte wollen scapulier en de lendendoek aan. Het scapulier zat tegen Zijn wonden geplakt en was in de nieuwe, diepe schouderkwetsuur gedrongen, die de kruislast had veroorzaakt, en dat deed Hem geweldig veel pijn. Zonder het geringste mededogen trokken de rakkers het scapulier van Zijn borst, en Jezus stond daar bijna helemaal naakt, vreselijk gezwollen en als doorkorven, de schouder opengereten tot op het been, met plukjes wol hier en daar aan de wondkorsten en in het opgedroogde bloed.
De beulsknechten rukten Hem nu het laatste stuk kleding af: de doek om Zijn lenden. Gans naakt, kromde de Heer zich van schaamte, en toen Hij onder de handen van de rakkers dreigde neer te zinken, zetten zij Hem op een steen, die zij haastig aanrolden, en boden Hem te drinken uit de kruik met gal en azijn, doch Hij wendde zwijgend Zijn aangezicht naar de andere kant.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 197]
Preken
Op wie heeft de duivel het gemunt?
Luister wat hij aan zijn vrienden schrijft: "Beste vriend, ik wil u deelgenoot maken van mijn droefheid en u een beeld geven van de ellende die de duivel mij veroorzaakt. Dikwijls is de hitte van de zon in deze uitgestrekte eenzaamheid bijna niet te verdragen en dan word ik door een onweerstaanbaar verlangen naar de genoegens van Rome overrompeld. De smart en de bitterheid waarvan mijn ziel is vervuld, doen mij dag en nacht een stroom van tranen storten. Ik verberg mij op de meest afgelegen plaatsen om er tegen mijn bekoringen te strijden en mijn zonden te bewenen. Mijn lichaam is totaal misvormd en bedekt met een ruwharig kleed. Ik heb geen ander bed dan de naakte grond en tot voedsel dienen mij rauwe wortels en water, ook als ik ziek ben. Ondanks al die strengheid voelt mijn lichaam nog behoefte aan de eerloze genoegens waardoor Rome is verpest. Mijn geest bevindt zich te midden van de schone vriendinnen met wie ik de goede God zo vaak heb beledigd. In deze woestijn, waarheen ik mijzelf heb verbannen om de hel te ontvluchten, tussen deze sombere rotsen waar ik geen ander gezelschap heb dan schorpioenen en wilde dieren, wordt mijn lichaam, dat voor mijzelf reeds dood is, nog door een onzuiver vuur bestookt. De duivel durft het zelfs nog genoegens aan te bieden. Vernederd door bekoringen, waarvan de gedachte me al van ontzetting doet sterven, niet meer wetend welke boete ik mijn lichaam moet opleggen om het voor God te bewaren, werp ik me op de grond aan de voet van mijn kruis. Ik bespoel het met mijn tranen, en als ik niet meer schreien kan, sla ik mezelf met stenen op de borst tot het bloed me uit de mond loopt, en ik schreeuw om barmhartigheid tot de Heer medelijden met me krijgt. Wie zal zich voor kunnen stellen hoe ellendig ik me voel in het vurig verlangen de goede God te behagen en Hem alleen lief te hebben? Steeds immers zie ik me geneigd om Hem te beledigen. Wat een smart! Help mij, beste vriend, door uw gebed, opdat ik de kracht zou vinden om weerstand te bieden aan de duivel, die mijn eeuwige ondergang gezworen heeft."
Hebt ge t gehoord, broeders? Dat is de strijd waaraan de goede God Zijn grootste heiligen blootstelt. Wat zijn wij te beklagen, broeders, als we niet hevig met de duivel te kampen hebben! Naar het schijnt zijn we vrienden van de duivel: hij laat ons zogenaamd met rust, hij sust ons in slaap met het smoesje dat we een paar gebeden hebben verricht en een paar aalmoezen hebben gegeven. Als je bijvoorbeeld een kroegloper vaagt of hij wel eens bekoord wordt, zal hij enkel zijn schouders ophalen en antwoorden dat hem niets in de weg zit. Vraag eens aan dat lichtzinnige meisje wat voor strijd zij te voeren! Lachend zal zij je ten antwoord geven dat ze zelfs niet weet wat bekoring eigenlijk is. Aan de verschrikkelijkste bekoring valt ge ten offer, broeders, juist wanneer ge niet wordt bekoord. Want dat is de toestand van diegenen die de duivel bewaart voor de hel. Als ik goed durfde, zou ik u zeggen dat hij er zich speciaal voor hoedt om hen te bekoren en hen lastig te vallen over hun verleden, uit vrees dat hun ogen open zouden gaan...
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 197]
Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Denkt u dat het lijden dat u vrijwillig op u neemt gelijkaardig is aan het lijden in het Vagevuur? Maria: Ja, dat lijkt me zo. Eenmaal de pijn mijn lichaam heeft verlaten, blijven er geen littekens achter of enige andere neveneffecten. Dat betekent dus dat de pijn zich volledig in de ziel bevindt en dit doet me denken dat de pijnen in het Vagevuur gelijkaardig zijn.
Nicky: Als we iemand zien die veel lijdt, kunnen wij dan voor hem opkomen en zijn lijden opofferen aan God voor de zielen in het Vagevuur? Maria: Ja, maar het heeft niet dezelfde waarde als een persoon die het uit zichzelf doet.
Nicky: En als het iemand dit doet, maar het na een tijdje opgeeft omdat hij niet geduldig genoeg is, en het daarna opnieuw opoffert, heeft dit dan enige waarde? Maria: Opnieuw ja, maar ook heeft het niet dezelfde waarde dan dat dit in één keer zou gebeuren.
Nicky: Als een persoon al zijn toekomstig lijden opoffert aan God, heeft dit dan dezelfde waarde als hij een huidig lijden opoffert? Maria: Ja, als het met een oprecht hart gebeurt en God kent de harten.
Nicky: Als dus iemand lijdt en het niet aan God schenkt, gaat de waarde van het lijden verloren! Maria: Met betrekking tot die specifieke ziel en het naar de Hemel gaan, ja, maar meestal gebeurt het lijden omdat er iets in het verleden is gebeurd en dat is dan uiteraard hersteld. Met of zonder Gods hulp, staat God dit toe. Hij is zuivere liefde en weet precies wat het beste is voor ons.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 41]
Verdere herinneringen aan Jacinta
Ik vergat te zeggen dat Jacinta, toen ze naar het ziekenhuis ging in Vila Nova de Ourem en daarop in Lissabon, wist ze ze niet meer zou genezen, maar het enkel was om te lijden. Lang voordat er haar iemand had gesproken over de mogelijkheid van een opname in het ziekenhuis van Vila Nova de Ourem, zei ze op een dag: "Onze Lieve Vrouw wil dat ik naar twee ziekenhuizen ga, niet om te genezen, maar om meer te lijden voor de liefde van Onze Heer en voor de zondaars."Ik ken de preciese woorden niet van Onze Lieve Vrouw in deze verschijning aan Jacinta alleen, want ik vroeg haar hier nooit om. Ik hield er me aan om louter te éren wat ze me bij gelegenheid toevertrouwde en in dit verslag probeer ik niet te herhalen wat ik reeds in het eerste gedeelte over Jacinta heb vermeld, om alles niet hoeven te rekken.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Film: Moses [2/23]
Mozes wordt geboren in omstandigheden die verre van ideaal zijn. Drie maanden lang moet hij als kind verborgen worden gehouden. De wrede Farao van Egypte had bevolen alle kinderen van de Hebreeuwse slaven ter dood te brengen. Uiteindelijk kunnen zijn ouders hem niet langer verborgen houden en wordt hij in een biezen mandje toevertrouwd aan het water van de Nijl. het lijkt alsof God het volk van de Hebreeen aan hun lot heeft overgelaten. ze moeten slavenarbeid verrichten tot ze er dood bij neervallen. Mozes krijgt de opdracht om het volk te redden uit de greep van de Farao en hij weet als godsgezant het volk uit Egypte weg te halen. het volk wordt bevrijd, weg van de slavernij en onderdrukking. Op weg naar het beloofde land Kanaan ontvangen ze bij de berg Sinai de tien geboden en uiteindelijk komen ze bij het land 'overvloeiend van melk en honing'. Mozes zelf echter zal het land nooit betreden...
Deze Amerikaanse TV-film uit 1996 staat onder regie van Roger Young. Met Ben Kingsley [Mozes], Frank Langella [Mermefta], Christopher Lee [Ramses II], Enrico Lo Verso [Joshua] en David Suchet [Aaron]. De film duurt 188 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn."[Aflevering 248]
Een wetenschapper, bedreven in geneeskunde en fysica onderzocht de plaats om de vermeende verschijningen te bewijzen of te weerleggen, maar zoals zoveel onderzoekers op zo veel andere plaatsen, was hij niet in staat om fysieke wetenschap te gebruiken om iets te bevatten dat niet fysisch was. Hoewel de meeste van de plaatselijke geestelijken er oorspronkelijk vijandig tegenover stonden, veranderde hun sceptisme in geloof toen ze het met hun eigen ogen zagen of wanneer anderen hen het bewijs leverden, en in 1890 werd er een mooie Gotische kerk gebouwd. "Ik zelf kan getuigen dat ik de heilige plaats bezocht heb, en, na een tijdje gebeden te hebben, zag ik de verschijning van de Heilige Maagd," schreef Bisschop Macarone-Palmieri van Bojano. "Het beeld van O.L.V. verscheen eerst zwak en vaag, maar na verloop van tijd verscheen ze in de gedaante en verhoudingen van de voorstelling van de Moeder der Smarten in een religieus tijdschrift. Buiten mezelf en de grote menigte wiens namen in het officiële rapport staan, waren er de vicaris-generaal van het bisdom, de aartspriester van de kathedraal, en veel andere geestelijken die de verschijningen zagen."
In Spanje werd de Maagd opnieuw gekroond op 13 oktober 1889, en hoewel dat een blijde gebeurtenis was, erkende de Kerk in 1892 een wenend beeld in de Italiaanse stad Campocavallo.
In het noordelijke Franse dorp Tilly sur Seulles, zagen tientallen nonnen en schoolkinderen de Maagd van 3 maart tot 26 juli 1896. Het was buitengewoon hoe ze uit het schoolraam naar een weide konden kijken en haar gedurende lange tijd zien. "In de velden, op zon kilometer afstand, zagen ze, zo duidelijk als mogelijk is van op zon grote afstand, een gedaante van O.L.V. zoals ze op de Wonderdadige Medaille staat, met haar handen uitgestrekt en omringd door een ovaal van oogverblindend licht," schreef William Walsh.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 142]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
De eerste internationale Jongerenontmoeting
Op zondagmorgen waren er twee Eucharistievieringen geweest. Het protestantse Avondmaal werd door de dominees van de Broeders van Taizé geconcelebreerd. Tijdens de plechtigheid spraken twee Broeders hun eeuwige geloften uit in de handen van de prior: een Zweed, de zoon van een lutheraanse bisschop, en een Duitser, ook een lutheraan. Daarna werd er een katholieke mis geconcelebreerd door Mgr. Maryin, zes bisschoppen en andere priesters. Eén onder hen vertelde later hoe sommige deelnemers de intercommunie beleefden, ondanks de oproepen van kardinaal Bea, die al niet meer in Taizé was: "Ik was één van de concelebranten en deelde de communie uit: onder de communicanten herkende ik hervormde christenen aan het kruis van de Heilige Geest dat ze droegen." Tijdens het eerst gevierde protestantse Avondmaal hadden ook jonge katholieken gecommuniceerd.
Niet alleen had de pers geen commentaar gegeven rond deze wilde intercommunie, broeder Roger beweerde in een schrijven: "We waren nooit voorstander van een intercommunie die op een nog groter misverstand zou uitdraaien. In hun brede welwillendheid en hun zorg om wat Taizé hen vroeg, aanvaardden deze 1.400 jongeren edelmoedig deze onmogelijkheid." De werkelijkheid was anders, zoals aangehaald.
De praktijk van intercommunie werd een terugkerende kwestie in de volgende jaren. In 1967 werd door het Directorium over oecumene dat het Secretariaat voor de Eenheid der christenen uitgaf een principe herhaald. De deelname van de uit het katholiek geloof gescheiden broeders, en vooral aan de eucharistie, biecht en ziekenzalving is verboden, maar, toegegeven, in uitzonderlijke gevallen [bij levensgevaar of dringende noodzaak] is communie van niet katholieken toegestaan, aan de afgescheurde broeder [...] indien hij van een geloof getuigt dat met de Kerk strookt. Datzelfde jaar was voor de Groep van Dombes de intercommunie het gespreksthema waarvoor, zonder de theologische knelpunten te negeren, een thesis in zes punten werd uitgewerkt: "Mogen de Kerken van de Hervorming en de katholieke Kerk een gelegenheidsdeelname aan hun respectieve eucharistievieringen overwegen?" Max Thurian publiceerde ook een pleidooi ten voordele van dit standpunt.
De stelling van Taizé was kwetsbaar, voor sommigen dubbelzinnig. Indien Broeder Roger met aandrang de katholieke Kerk vroeg om de intercommunie toe te laten, heeft hij ze zelf nooit openbaar ingesteld. Er waren altijd aparte diensten en, al heel vroeg [vandaag ook nog] hingen er aan de deur van de kerk affiches die de diverse eucharistische diensten onderscheidden. Maar in feite heeft de intercommunie altijd bestaan in Taizé, in een wel onschatbare mate.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 71]
Fadus
De twist werd bijgelegd door Claudius die voor de status quo koos. Maar een andere opstand zal een band leggen tussen Fadus en het Nieuwe Testament. Een zelfverkondigde profeet, Theudass genaamd, trok met een menigte goedgelovige Joden naar de Jordaan met de belofte het wonder van Jozua bij de verovering van Canaan over te doen. De waterscheiding zou hen toelaten met droge voeten de stroom over te steken en zo aan iedereen bewijzen dat Theudas wel degelijk de door God aangeduide generaal was om de Joden te bevelen in hun strijd tegen de Romeinen.
Een eskadron ruiters door Fadus gestuurd stormde op de rebellen af en maakte een einde aan de krachttoer van Theudas. Hijzelf werd aangehouden en onthoofd, zijn hoofd als een trofee gedragen door Jeruzalem. De Handelingen der Apostelen halen een toespraak van Gamaliel de Oude voor het Sanhedrin aan: de beroemde farizeeër citeerde het geval Theudas om de ijdelheid te bewijzen van godsdienstige bewegingen die Gods steun niet genieten.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 86]
Aan haar peettante, tante Bernarde
Nevers, 27 december 1876
Mijn goede en lieve meter,
Ik wil de eerste dag van het jaar niet voorbij laten gaan zonder u het beste voor het nieuwe jaar te wensen. Ik verzeker u dat ik mijn gebeden, hoe zwak ook, ter uwer intentie en voor de noden van uw lieve familie tot de Heer richt. Ik heb het heerlijke vertrouwen, goede en lieve meter, dat mijn beide neven en mijn lieve nichten u steeds meer tot troost strekken, ook in de toekomst, als zij zich tegenover uw goede en liefdevolle raadgevingen steeds gehoorzaam en volgzaam opstellen.
Ik bid mijn nichten of ze mij in hun gebeden niet willen vergeten, vooral wanneer ze naar de Grot gaan. Ik geloof dat Lucile een beetje boos op mij is: omdat ik geen bericht meer van haar krijg, vraag ik me vaak af waarom. Nu, ik geloof dat ik het gevonden heb. Ik herinner me dat zij me een keer uit Saint-Pé geschreven heeft. Ik ben totaal vergeten haar te antwoorden; ik vraag haar of ze het mij niet kwalijk wil nemen. Het is geen onverschilligheid van mij, maar een nalatigheid die ik zeer betreur. Hoe gaat het met mijn lieve petekind? Houdt ze veel van de Goede God? Is ze verstandig? Ik wou dat ik nieuwjaarsgeschenken had die ik haar kon sturen, maar ik ben erg arm, ik heb niets, helemaal niets. Wel bid ik tot het Heilige Kind Jezus om haar Zijn liefde als nieuwjaarsgeschenk te geven, en dat Hij haar almaar vromer mag maken, evenals haar zussen. Ik draag haar op jullie allen een dikke kus van mij te geven.
Mijn lieve meter, u zult niet tevreden zijn als ik deze brief verstuur zonder over mijn gezondheid te spreken. Ik voel me beter, maar mijn maag is bepaald niet meegaand. Daarom doe ik er deze keer zo lang over te herstellen. Maar het ontbreekt me niet aan goede zorg: ik ben beduusd van al die goedheid die mijn oversten en vriendinnen mij betonen. Ik besluit, mijn goede en lieve meter, door u allerinnigst te omhelzen, evenals mijn lieve nichten.
Bernadette Soubirous is geboren op 7 januari 1844 in de molen Boly, de voorlaatste van de vijf molens aan de voet van de grote steile rots waarop de burcht gelegen is die Lourdes beheerst. Haar vader is de vierendertigjarige molenaar Francois Soubirous. Haar moeder is de achttienjarige molenaarsdochter Louise Soubirous-Casterot. Bernadette, die, zoals haar biografen schrijven, de molenstenen vanuit haar wieg hoorde kraken, zal op haar sterfbed verklaren: "Ik ben vermalen tot een graankorrel."
Met dit aan het molenaarsleven ontleende beeld doelde Bernadette op de lichamelijke pijn en haar ziekten, maar het beeld kan ook worden betrokken, niet op de verschijningen zelf [die zij als een bijzonder voorrecht beschouwde], maar op de gevolgen ervan voor haar persoonlijke leven. De belangstelling die haar ten deel viel, de roem die het haar reeds vroeg, meteen na de verschijningen, maakten het haar onmogelijk om gewoon over de straat te lopen. De eisen die mensen aan haar stelden, de plannen die men voor haar maakte [goed- en minder goedbedoeld], dat alles hing haar als een molensteen om de nek. Daarbij kwamen het lichamelijke en persoonlijke leed en haar zwakke gezondheid.
Gerardo werd geboren in Bologna [datum onbekend] en stierf te Rome op 15 februari 1145. Eerst was hij regulier kanunnik te Bologna. In 1124 werd hij kardinaal-priester en van 1125 tot 1126 was het pauselijke gezant in Duitsland. Tijdens het pontificaat van Innocentius II werd Gerardo driemaal gezant in Duitsland, en het was voornamelijk door hem dat koning Lotharius III twee veldtochten ondernam naar Italië om Innocentius II te beschermen tegen de antipaus Anacletus II. Tegen het einde van het pontificaat van Innocentius II werd hij pauselijk kanselier en bibliothecaris.
Op 12 maart 1144 werd hij tot Paus verkozen. Zijn pontificaat was er een vol moeilijkheden en als we de bewering van Gotfried van Viterbo in zijn Patheon mogen geloven, trok hij aan het hoofd van een klein leger naar Rome, in een dispuut met de senaat. Hij leed een nederlaag en liep ernstige verwondingen op door stenen die naar hem werden geworpen. Een aantal dagen later overleed hij. Tijdens zijn pontificaat maakte hij een einde aan het dispuut tussen de Bisschop van Tours en de Bisschop van Dol. Hij was de orde der Premonstratenzers of Norbertijnen bijzonder genegen.
Malachias omschrijving is een zinspeling op de familienaam van de Paus. Cacciare is het Italiaans voor verdrijven en nemici zijn de vijanden.
Chris De Bodt
14. Valentina Papagna: Nieuwe Boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
2 juni 2010
's Avonds had ik last van griep, toen de Heilige Maria mij bezocht. Ik begon te bidden en vroeg mij af: "Waarom ben ik zo ziek?" Maar nog terwijl ik mij aan het beklagen was, verscheen de Heilige Maria met een beminnelijke glimlach. Ze zei: "Het spijt ons erg dat u ziek bent, maar deze ziekte en het ermee gepaard gaande lijden, wordt u door Mijn Zoon gegeven. Wenst u de reden te kennen voor dit lijden?"
"Het is voor Medjugorje, opdat de plannen van Mijn Zoon en Mij zouden worden verwezenlijkt. De duivel probeert dit te vernietigen. Alstublieft, aanvaard met liefde al het lijden dat wij u geven. U en de boodschappen die wij u geven, zijn verenigd met Medjugorje. Wij weten hoeveel u van Medjugorje houdt.
Daarop gaf de Heilige Moeder mij de zegen en met nog steeds dezelfde beminnelijke glimlach, verdween ze. Ik was heel gelukkig met wat de Heilige Maria mij had verteld en aanvaardde de opoffering voor dit doel.
Vertaling: Chris De Bodt
26-07-2010
26 juli 2010
26 juli 2010
1. Medjugorje: Interview van Janice O'Connell met Mirjana [deel 1]
Elke keer als ik een ongelovige zie, weet ik wat hem te wachten staat
Inleiding
Mirjana Dragicevic-Soldo, de tweede zienster die de Gezegende Maagd zag op 24 juni 1981, was de eerste zienster die alle 10 geheimen ontving. Ze was de eerste zienster bij wie de dagelijkse verschijningen van de Gezegende Moeder stopten. Als jonge vrouw is ze gemoedelijk. Ze heeft aanleg voor mode en dat weerspiegelde haar leven in Sarajevo, de stad die ooit een kosmopolitische stad was. Kort samengevat is Mirjana intelligent en bezit zij het intelligentiepeil van iemand die aan de universiteit van Sarajevo gestudeerd heeft. Ze is getrouwd met een medestudent Marco Soldo, de neef van de inmiddels overleden Franciscaanse psycho-theoloog Vader Slavko Barbaric, die ook de spirituele begeleider is van de zieners. Zowel Marco als Mirjana praten gemakkelijk Engels en hebben veel gereisd. Zoals bij de ziener Ivan, is de favoriete sport van Marco basketbal. Hij is groot, atletisch, vrij spiritueel en zorgt op een beschermende manier voor Mirjana. Hij en Mirjana zijn de ouders van Marija, op 9 december 1990 geboren en Veronika, die het levenslicht zag op 19 april 1994.
Mirjana is geboren op 18 maart 1965. Zij is de dochter van Jozo Dragicevic, een röntgenoloog in het hospitaal. Haar moeder werkte als verkoopster in een boetiek. Mirjana heeft een broer die 15 jaar jonger is dan zij. Haar familie leefde in Sarajevo vóór de burgeroorlog van 1991. Haar grootmoeder leeft in Medjugorje, bij wie zij haar zomervakanties doorbracht. Mirjana, Marco en hun dochters hebben een eigen huis in Medjugorje. Gedurende de burgeroorlog in 1992 leefde de familie in ballingschap. Mirjana kent momenteel 10 geheimen.
Mirjana stipt aan dat ze een zware last draagt omdat de Gezegende Moeder haar de tien geheimen heeft toevertrouwd die naar men zegt de tuchtiging voor de zonden van de wereld betreffen. Soms, als men Mirjana iets vraagt over de geheimen, geeft ze de indruk dat de voorspelde rampen zo erg voor de wereld zijn dat ze dikwijls het lijden, dat met deze kennis gepaard gaat, niet kan dragen. In feite, zegt Mirjana, dat als de Gezegende Maagd haar niet hielp, ze het niet zou volhouden. Terwijl ze spreekt over de geheimen, werd haar gevraagd: "Zijn de geheimen zo erg?" Ze antwoordde, "Ja, elke keer ik een ongelovige zie, weet ik wat hem te wachten staat. Het is dikwijls meer dan dat ik kan dragen."
Bron: Janice T. Connell
Vertaling: Henk
2. Medjugorje: Vragen en antwoorden
Vraag: Is het een toeval dat de zieners zo heten bij hun voornamen?
Antwoord: Neen. Onder meer Mirjana en Vicka hebben in een interview duidelijk gezegd dat hun voornaam geen "toeval" is. Het antwoord hierop moeten we zoeken in de werking van de Goddelijke Voorzieningheid en de Heilige Geest, maar uiteraard: "Gods wegen zijn ondoorgrondbaar." De namen van de zieners en hun betekenis zijn:
Mirjana: "Mir" + "Jana" of "Vrede" + "afgeleide van Johannes [Jahweh is genadig], maar in de slavische landen heeft de naam een bijkomende, bijzondere betekenis: "God is verzoenend." Ook nog afgeleid van Myriam, wat hetzelfde is als "Maria."
Marija: Maria
Vicka: afgeleid van Vida, wat "leven" betekent. Dat is de reden waarom de drie boekdelen van Vicka over Maria's leven, waarvan de informatie, door de Heilige Moeder zelf, aan Vicka is doorgegeven, de titel "Leven" meekrijgt. Op dit ogenblik is het nog niet geweten wanneer Onze Lieve Vrouw het licht op groen zal zetten om ze vrij te geven. Vicka zegt dat alles klaar is hiervoor.
Ivanka: Over het algemeen is het afgeleid van "Johannes" [Jahweh is genadig], maar in de slavische landen heeft de naam een bijkomende, bijzondere betekenis: "God is verzoenend."
Ivan: Over het algemeen is het afgeleid van "Johannes" [Jahweh is genadig], maar in de slavische landen heeft de naam een bijkomende, bijzondere betekenis: "God is verzoenend."
Jakov: Afgeleid van Jacobus [de Meerdere], de patroonheilige van de parochie Medjugorje
Mirjana gaat in haar antwoord hierop zelfs nog een stap verder en zegt dat ook onze voornaam geen toeval is en dat het nuttig is om de Bijbelse betekenis er van na te gaan. Een verdere verduidelijking over het hoe en waarom hiervan, heeft Mirjana niet gegeven. En Vicka gaat nog een stapje verder: "uw naam wordt u niet door uw ouders gegeven, maar door God. Reeds vóór de Schepping kende God u reeds bij naam."
3. Medjugorje en Garabandal groeien naar elkaar toe
Ramp in de Golf heeft een heel hoog Garabandalgehalte
We noteren 20 april 2010. Vandaag is het de eerste verjaardag van het overlijden van Mari-Loli Mazon, het enige meisje uit Garabandal aan wie Onze Heilige Moeder de datum van de Waarschuwing heeft medegedeeld. Praktisch tot op de seconde, één jaar na het overlijden van Mari-Loli Mazon, ontploft Deepwater Horizon. Een lek wordt geslagen op de zeebodem, van waaruit de olie in grote hoeveelheden in het Golfgebied begint te stromen. Half juli is er nog steeds geen oplossing gevonden voor het probleem en is er ondertussen zowat een half miljard liter olie in de zee terechtgekomen. De grootste olieramp ter wererld, waaraan geen einde komt. Ondanks alle modernste wapen-, wetenschaps- en ruimtetechnieken kan niemand een oplossing bedenken om dit euvel op te lossen.
Het Garabandalgehalte van deze ramp houdt hiermee niet op, want op 16 juli 2010, na bijna drie draanden, vindt men een voorlopige oplossing om het lek te dichten, door een nieuwe kap over het lek te plaatsen. 16 juli is niet zomaar een datum. Op die dag wordt het Feest van Onze Lieve Vrouw van de Berg Karmel gevierd en onze Lieve Vrouw van Garabandal gaf zichzelf de benaming "Onze Lieve Vrouw van de Berg Karmel." Het blijft echter een voorlopige oplossing en niemand weet op dit ogenblik wat de uiteindelijke uitkomst zal zijn.
Ook de boodschappen van 2 mei en 2 juni hebben veel met Garabandal te maken:
Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic van 2 mei 2010 voor hen die Gods liefde nog niet kennen:
"Lieve kinderen, vandaag vraagt de Goede Vader, via Mij, om u, met uw zielen vol van liefde, op te maken voor een geestelijk bezoek [Engelse versie] geestelijke reis [Kroatische versie]. Lieve kinderen, wees vol van genade, heb oprecht berouw over uw zonden en verlang naar het goede. Verlang hier ook naar in naam van hen die er niet toe zijn gekomen om het volmaakte van het goede te kennen. U zult God meer behagen. Dank u!"
Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic van 2 juni 2010 voor hen die Gods liefde nog niet kennen:
"Lieve kinderen, vandaag vraag Ik u, om door vasten en gebed de weg vrij te maken, langs dewelke Mijn Zoon in uw harten zal binnentreden. Aanvaard Mij als een moeder en een aankondigster van Gods liefde en Zijn wens om uw redding. Bevrijd uzelf van alles uit het verleden dat u tot last is en u een gevoel van schuld geeft, van alles dat u tot dwaling en duisternis bracht. Aanvaard het licht. Word herboren in de gerechtigheid van Mijn Zoon. Dank u."
Beide boodschappen doen ons denken aan de "Waarschuwing," één van de geheimen van Garabandal en ongetwijfeld maakt het ook deel uit van de eerste drie geheimen van Medjugorje.
4. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: Nieuwe boodschap
Boodschap 3347 van 18/7/2010
Lieve zonen en dochters, Ik ben uw Moeder die veel van u houd. Ik dank u voor alles wat u doet voor de plannen van God. Vertel aan iedereen dat God haast heeft en er geen tijd te verliezen is. Ga terug naar Hem die uw enige ware Verlosser is. Kruis uw armen niet. God heeft haast. Laat niet voor morgen wat u vandaag moet doen. Ik ken ieder van u bij naam en weet wat u nodig hebt. Sterkte. Verlies de moed niet in uw beproevingen. Draag uw kruis met vreugde, want dat is de enige manier om de overwinning te behalen. Ik sta aan uw zijde. Wees zachtmoedig. Aanvaard Mijn oproepen. De mensheid zal nog veel beproevingen ervaren. Mensen gaan weg van God en weten niet waar heen te gaan. Ik lijd om wat u te wachten staat. Het nest van de adelaar [Verenigde Staten] zal worden binnengevallen met grote vernietiging tot gevolg. Terreur zal zich verspreiden en Mijn arme kinderen zullen huilen en jammeren. Zoek kracht bij Jezus. Luister naar Zijn woorden en ontmoet Hem door de Heilige Eucharistie. Ik spreek ten beste bij mijn Jezus voor ieder van u. Voorwaarts zonder vrees.
Vertaling: Frederick
Opmerking: Morgen en overmorgen een tweedaagse special over de ziener van Anguera, Pedro Régis
5. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 196]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus ontkleed en met azijn gelaafd
Vier beulsknechten gingen nu de zeventig schreden ver, in noordelijke richting, naar de kerker in de rots; zij haalden er Jezus uit, die daar tot God gesmeekt had om sterkte en Zich nogmaals voor de zonden van Zijn vijanden als zoenoffer had aangeboden. Onder slagen en spotwoorden sleepten de rakkers Onze Heer voor het laatste stuk van Zijn lijdensweg. Het volk keek toe en schimpte. De soldaten, die de orde handhaafden, hielden zich stroef en ernstig. Door de rakkers die binnen de aarden wal waren gebleven, werd Jezus met wrede hardheid ontvangen.
Toen de heilige vrouwen Jezus zagen naderen, gaven zij geld aan een man en verzochten hem, dat geld, samen met de kruik vol gekruide wijn, naar de beulsknechten te dragen, opdat zij de Heer van die wijn te drinken zouden geven. De schurken gaven Jezus echter de wijn niet maar dronken hem, nadien, zelf uit. Zij hadden daar twee bruine kruiken staan; de ene bevatte gal en azijn, de andere een soort aftreksel van azijn met balsem en mirre. Van die laatste drank hielden zij de geboeide Heiland een beker aan de lippen; Hij proefde even, maar dronk niet. Er bevonden zich achttien rakkers op de plaats van de terechtstelling: de zes geselaars, de vier kerels die de Heer hierheen hadden gevoerd, de twee die de touwen aan het uiteinde van de kruisstam hadden vastgehouden, en de zes kruisigers. Een deel van hen was bij Jezus, een deel bij de moordenaars bezig en allen zopen tussen het werk in. Het waren vuile, halfnaakte, kleine, sterke mensen, met vreemde gezichten, warrig haar en een stoppelbaard; gruwzame beestachtige schepselen. Om geld dienden zij de Romeinen en de Joden.
Dit allemaal moeten zien was voor mij des te verschrikkelijker, daar ook het boze dat voor de anderen onzichtbaar bleef, mij in zijn eigen vorm en gedaante onder de ogen trad. Ik zag namelijk grote, vreselijke duivels aan het werk onder die gruwzame mensen. Het was of zij hun alles ter hand stelden, hun in alles behulpzaam waren en raad gaven. Ik zag eveneens hoe talloze kleine, gruwelijke soorten afschuwelijk en giftig ongedierte, daar in het rond zwermden en als het ware de omgeving donker maakte; zij sprongen in de mond en binnen in de borst, zaten op de schouders van diegenen die slechte, kwaadaardige gedachten koesterden of vloek- en schimpwoorden uitbraakten. Boven de Heer echter ontwaarde ik tijdens de kruisiging vaak grote figuren van wenende engelen en andere glorieuze verschijningen; de gezichten waren echter onduidelijk. Zulke engelen van het medelijden en de vertroosting zag ik ook boven de Heilige Maagd en de goedgezinden, die zo dus gesterkt en opgebeurd werden.
6. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 196]
Preken
Op wie heeft de duivel het gemunt?
Zolang de Heilige Augustinus een losbandig leven leidde, besefte hij nauwelijks wat het zeggen wou om bekoord te worden. Hij waande zich in vrede, zoals hij zelf vertelt. Maar vanaf het ogenblik dat hij de duivel de rug wou toekeren, kreeg hij het met hem aan de stok. Het werd een adembenemend gevecht, dat vijf jaar duurde. Augustinus weende de bitterste tranen en deed de zwaarste boete. "Ik worstelde in mijn ketenen," zei hij. "De ene dag meende ik overwonnen te hebben, maar de volgende dag lag ik alweer tegen de grond. De wrede en hardnekkige strijd moest ik vijf jaar lang volhouden. Maar tenslotte gaf de goede God mij de genade van de overwinning."
We zien ook hoe Sint Hieronymus op de proef gesteld wordt, als hij zich aan de goede God wil geven en een bezoek wil brengen aan het Heilig Land. In Rome overvalt hem een nieuw verlangen om zich aan zijn zielenheil te weiden. Hij verlaat de stad, vestigt zich in de diepste eenzaamheid van een woestijn en doet alles waartoe zijn liefde tot God hem inspireert. Intussen schijnt de duivel, die voorziet dat de bekering van Sint Hieronymus ook anderen tot inkeer zal brengen, van wanhoop te sterven. Er is geen enkele vorm van bekoring, of hij wendde ze tegen de kluizenaar aan. Ik geloof dat er nooit een heilige is geweest die zo hevig op de proef werd gesteld als de Heilige Hieronymus.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 196]
Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Vertellen zij u dan hoelang het zal duren? Maria: Neen, slechts uitzonderlijk en dat is het ergste eraan: de onwetendheid van de duur ervan, maar die ene keer was het drie uur.
Nicky: Aanvaardt u deze pijnen op een regelmatige basis of meer tijdens bepaalde perioden? Maria: Ik aanvaard alles wat mij wordt gevraagd, maar tijdens de vasten maken ze hun aanwezigheid heel sterk bekend door het lijden dat ik voor hen draag. Op andere tijdstippen gebeurt het wanneer ze het ook vragen.
Nicky: Neemt u vandaag nog evenveel lijden op u als tijdens de begindagen? Maria: Neen, nu is het minder, ook al omdat ik veel meer naar lezingen ga dan tijdens de beginjaren en deze lezingen helpen de zielen ook heel veel.
Nicky: Toen u nog jonger was, had u dan enig idee dat u later naar vele steden in Europa zou gaan om er lezingen te geven in grote zalen gevuld met mensen? Maria: Nooit! Ik zou luidop gelachen hebben en binnenin zelfs bang geweest zijn door er enkel aan te denken. Maar God heeft mij de sterkte en de moed gegeven om dit te doen en ik zie dat het veel goeds teweegbrengt en voor dit ben ik Hem zeer dankbaar.
Nicky: Hebt u ook grote angsten op u genomen zoals de angst die Jezus meemaakte in de Tuin van Gethsemane? Maria: Neen, tot op vandaag is dit niet gebeurd.
Nicky: De tijdspanne: drie uren voor twintig jaar, zoals u eerder vermelde, is deze altijd hetzelfde of soms verschillend? Maria: Voor alle gevallen is deze volledig verschillend en dat komt omdat er een oneindig aantal niveaus zijn in het Vagevuur. Een Arme Ziel vertelde mij dat tien jaar in de bovenste lagen veel, veel gemakkelijker is te verduren dan twee dagen in de diepste lagen. Daarenboven moeten we bedenken dat een ziel langzaam door alle niveaus moet gaan om uiteindelijk op het hoogste niveau uit te komen, maar ze kunnen ook van het diepste niveau recht naar de Hemel gaan.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
8. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 40]
Epiloog
Ik denk, Zijn Excellentie, dat ik juist de meest mooie bloem heb geplukt en het meest verrukkelijke fruit uit mijn kleine tuin, die ik nu plaats in de genadevolle handen van de Goede Heer, die u vertegenwoordigt. Bid opdat hij de herft mooie vruchten van zielen voor het eeuwige leven zou laten voortbrengen. En daar Onze Lieve Heer behangen vindt in de nederige gehoorzaamheid van de minste van Zijn schepselen., eindig ik met de woorden van Haar, die God, in zijn oneindige genade, mij als Moeder, Beschermer en Voorbeeld geeft geschonken, en eveneens dezelfde woorden waarmee ik begon: "Zie de dienstmaagd des Heren! Dat Hij verder gebruik zou maken van Haar, zoals Hij het beste denkt."
Vertaling: Chris De Bodt
9. Film: Moses [1/23]
Mozes wordt geboren in omstandigheden die verre van ideaal zijn. Drie maanden lang moet hij als kind verborgen worden gehouden. De wrede Farao van Egypte had bevolen alle kinderen van de Hebreeuwse slaven ter dood te brengen. Uiteindelijk kunnen zijn ouders hem niet langer verborgen houden en wordt hij in een biezen mandje toevertrouwd aan het water van de Nijl. het lijkt alsof God het volk van de Hebreeen aan hun lot heeft overgelaten. ze moeten slavenarbeid verrichten tot ze er dood bij neervallen. Mozes krijgt de opdracht om het volk te redden uit de greep van de Farao en hij weet als godsgezant het volk uit Egypte weg te halen. het volk wordt bevrijd, weg van de slavernij en onderdrukking. Op weg naar het beloofde land Kanaan ontvangen ze bij de berg Sinai de tien geboden en uiteindelijk komen ze bij het land 'overvloeiend van melk en honing'. Mozes zelf echter zal het land nooit betreden...
Deze Amerikaanse TV-film uit 1996 staat onder regie van Roger Young. Met Ben Kingsley [Mozes], Frank Langella [Mermefta], Christopher Lee [Ramses II], Enrico Lo Verso [Joshua] en David Suchet [Aaron]. De film duurt 188 minuten.
10. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: Ik zal uw Moeder zijn."[Aflevering 247]
Het visioen op de muur van de plaatselijke stenen kerk duurde twee uur lang, en verlichtte de muur als sneeuw. Het licht steeg soms tot boven de geveltop, en toonde een tafereel uit de hemel, in totale stilte. Soms bewogen de personen in de verschijning. Maar ze bleven voornamelijk gewoon staan en keken in de richting van de getuigen, terwijl er engelen rondzweefden.
Dit schilderij zou de Mariologie ingaan als een visioen van historisch belang, maar Maria verscheen ook in minder gekende gevallen aan mensen zoals Thérèse van Lisieux, die op 13 mei 1883 van een ziekte genezen werd terwijl ze naar een beeld in Frankrijk keek, aan de andere kant van het Engelse kanaal. "Plotseling verscheen de Heilige Maagd in alle schoonheid voor mij, ik had nog nooit zoiets moois gezien," vertelde de Kleine Bloem. "Haar gelaat was bedekt met een onuitsprekelijke weldadigheid en zachtheid, maar het was de betoverende glimlach van de Heilige Maagd die tot in het diepste van mn ziel binnendrong."
Op die dag, 13 mei, werd in Italië een beeld gekroond en het was ook in Italië dat men Maria in het bisdom van Bojano, nabij Castelpetroso zag als de Moeder der Smarten. Het visioen vond plaats op een rotsberg, en het was heel ongewoon. Er kwam een licht uit de rotsspleten en het was in dat licht dat men verschillende beelden van Maria zag, soms als een standbeeldje, misschien ook als een schilderij, en op een keer ook vergezeld door Michaël en een schare engelen, of natuurlijk met het Kind in haar armen. Men zag haar in verschillende hoedanigheden, O.L.V. van Genade, O.L.V. van de Rozenkrans, O.L.V. van Carmel, en O.LV. der Zeven Smarten, waarbij de laatste op een paar dagen vierduizend bezoekers aantrok. Hoewel het eerst door de plaatselijke priester vanuit de preekstoel als zinsbegoocheling werd bestempeld, was een andere ongelovige priester er getuige van toen hij in één van de rotsspleten keek en de Maagd met het Kindje zag, en vervolgens ook Christus met de doornenkroon, bedekt met bloed.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
11. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 140]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
De eerste internationale Jongerenontmoeting
Op 4 juni 1966 kondigde Broeder Roger in Le Monde voor begin september eerstkomende een internationale jongerenbijeenkomst in Taizé aan. Eerst aarzelde de Gemeenschap: "Zou dit onthaal het monastiek gemeenschapsleven niet verstoren?"
Maar vanaf begin de jaren 1960 ontving Taizé jongeren. Meestal kwamen die niet alleen en op eigen initiatief. Ze kwamen in groep of op bedevaart met hun aalmoezeniers. Ofwel namen ze deel aan de jeugdwerven in de zomer [vijf in 1966]. Lange tijd werden de jonge katholieken op andere data dan de protestanten ontvangen.
In 1966 werd een beslissende stap gezet. De geplande ontmoeting was omvangrijk en richtte zich tot jongeren van alle geloofsstrekkingen en uit alle landen. Eerst werd de benaming Jeugdmeeting weerhouden, maar een meer vredige internationale Jeugdontmoeting haalde de bovenhand.
Alle prominenten werden gevraagd: kardinaal Bea, voorzitter van het Secretariaat voor de Eenheid der Christenen, kardinaal Martin, aartsbisschop van Rouen, kardinaal Villot, aartsbisschop van Lyon en andere katholieke, anglicaanse en lutheraanse bisschoppen. De prior van Taizé had ook de nieuwe secretaris generaal van de COE aangesproken, Eugen Carson Blake maar, aangezien Blake in september niet in Europa was, liet hij zich verontschuldigden. Hij bezocht de gemeenschap echter in oktober en, in tegenstelling tot zijn voorganger, hield hij altijd vredevolle en vertrouwelijke relaties met Taizé aan, stuurde hen bemoedigende boodschappen en kwam hij dikwijls langs. "God is zo goed ons een secretaris generaal te geven die boven alles een echte herder is," schreef Broeder Roger hem weldra. De aanwezigheid van Hubert Beuve-Méry, stichter en directeur van Le Monde was dan weer een verrassing, maar was te danken aan de nauwe persoonlijke band die hij sinds 1957 met Broeder Roger had.
De ontmoeting ging door van 2 tot 4 september. 1.200 à 1.500 jongeren waren op de heuvel verzameld, de helft Fransen, de andere helft uit een dertigtal landen en verschillende werelddelen afkomstig [waaronder een honderdtal Afrikanen, Aziaten en Latijns-Amerikanen]. De deelnemers waren vooral katholieken en protestanten, slechts enkelen waren orthodox. Ze verbleven niet in de buurt van de Gemeenschap, maar in Ameugny waar het onthaalcentrum uitgebreid werd met tenten.
Twee themas lagen ter discussie: Onze solidariteit met de armen, met de ontwikkelde landen en Een hedendaagse oecumene. De conferenties die door genodigde sprekers werden gegeven werden opgevolgd door gesprekken in groepjes, onderbroken door drie dagelijkse gebedsdiensten en de Eucharistieviering. Zondag was geen conferentiedag.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Jezus' tijdgenoten[aflevering 70]
Fadus
De Joodse opstand
Onder het bewind van keizer Claudius werd Cuspius Fadus de eerste procurator van Judea tussen 44 en 46 na J.C. Van 41 tot 44 was Judea onderdeel geweest van een vazalstaat onder koning Herodes Agrippa I. Toen deze in 44 echter overleed, besliste keizer Claudius dat Judea opnieuw een Romeinse provincie zou worden, zoals ook vóór Agrippa's koningschap over het gebied het geval was geweest. Wel werd de provincie uitgebreid met de gebieden Galilea en Perea [eerder behoorden alleen het eigenlijke Judea, Idimea en Samaria tot de provincie Judea]. Ook bepaalde Claudius, in lijn met de bestuurshervormingen die zijn keizerschap kenmerkten, dat de Romeinse provincie niet door een praefectus maar door een procurator bestuurd zou worden. Cuspius Fadus was de eerste procurator van de provincie.
Het recht om hogepriesters te benoemen lag in deze periode bij Herodes van Chalkis. Ongeveer in dezelfde tijd dat Fadus' bewindsperiode begon, benoemde Herodes Jozef ben Kamei als hogepriester.
Tussen 41 en 44 na J.C., als herkenning voor door Agrippa I bewezen diensten bij zijn troonsbestijging als keizer, benoemde Claudius Fadus tot koning van Judea, Samarië en Galilea. Tijdens die drie jaar maakte het herstel van het koningschap in Judea het ambt van gouverneur overbodig, vermits Agrippa het beheer droeg. Zijn bestuur werd gekenmerkt door politieke en godsdienstige rellen. De inwoners van Perea [Transjordanië] kwamen in opstand met deze van de Griekse stad Philadelphia [het huidige Amman] omwille van hun respectievelijke grenzen. Fadus koos partij voor Philadelphia dat tot de afhankelijke stedenbond Dekapolis behoorde.
Vertaling: Broeder Joseph
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Edel Quinn [1907-1944]
Veel van de heilige personen in dit boek, verrichtten grote liefdadigheidswerken waarbij ze de zieken en de armen hielpen, onderwezen, en deelnamen aan allerlei ambten, maar geen enkele deed dat lijdend aan tuberculose zoals Edel Quinn, die vanaf de leeftijd van vijfentwintig jaar tot aan haar dood op vierendertigjarige leeftijd, in de wijngaard van de Heer werkte. Ondanks haar ziekte, stond zij tijdens die negen jaar ten dienste van anderen, steeds vol vreugde, en voortdurend met O.L.V. als haar rolmodel.
Edel Maria Quinn werd op 14 september 1907 geboren te Ierland, in Greenane, nabij Kanturk, een klein stadje in County Cork. Ze was het eerste kind van Charles Quinn, een bankdirecteur, en Louise Burke Browne. Vier dagen na haar geboorte werd ze gedoopt door Pater Green, in de Kerk van de H. Maria te Castlemagner. Haar moeder wilde haar Adèle noemen, met een "e" aan het einde, maar de priester legde het verband tussen haar naam en het verkleinwoord van de bloem Edelweiss, en op één of andere manier bleef de naam Edel hangen. Nadat ze omwille van haar vaders tewerkstellingen een paar keer verhuisd waren, vestigde het gezin zich uiteindelijk in Dublin. Op dat moment was het gezin al uitgebreid met drie meisjes, Leslie, Mona, en Dorothea, en één jongen, Raphael. De kinderen groeiden op in een sfeer van vreugde, vrijheid en wederzijds begrip met Edel, de oudste, als leidster.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 85]
Aan haar nichtje Lucile Pene
Nevers, 3 november 1876
Lieve nicht,
Ik heb je brief die me zo veel plezier deed, nog niet eerder kunnen beantwoorden; de enige reden voor deze vertraging is mijn slechte gezondheid. Ik voel me thans lets beter; toch kan ik de ziekenzaal nog niet verlaten.
Ik was zeer bezorgd, lieve nicht, toen ik hoorde dat je je man eraan moest herinneren dat men op zondag naar de mis dient te gaan. Ik vrees voor jullie, als ik eraan denk dat Onze Lieve Heer gezegd heeft dat we voor alles net koninkrijk van God en zijn rechtvaardigheid moeten zoeken. Hij belooft dat al het andere er ons vervolgens bij gegeven zal worden. Ik dring erop aan dat jullie de heilige zondag naleven. Werken op zondag zal jullie niet rijk maken; integendeel, je zult ongeluk over jullie en jullie kinderen afroepen. Alsjeblieft, doe dat niet. Jullie moeten een voorbeeld zijn, niet alleen voor mensen uit de stad, maar ook voor vreemden die naar Lourdes komen.
Ik vraag je mijn respect over te brengen aan mijn lieve oom en mijn lieve tantes, en ook aan mijn lieve meter.
Ik beveel mijn neven en nichten aan hun religieuze plicht steeds trouw te vervullen. Ik vraag jullie allen voor mij tot de Heilige Maagd te bidden, elke keer wanneer jullie naar de Grot gaan. Het ga je goed, lieve vriendin.
Je nicht, die je innig omhelst, Zuster Marie-Bernard Soubirous
PS: Mag ik je vragen deze brieven van mij zo snel mogelijk bij Marie en mijn broer Pierre te bezorgen.
In 2008 was het honderdvijftig jaar geleden dat de verschijningen van Lourdes plaatsvonden. Achttien verschijningen in de grot Massabieille bij de rivier de Gave, net buiten Lourdes, aan Bernadette Soubirous, een veertienjarig meisje dat niet lezen of schrijven kon. Toen de eerste verschijning zich voordeed, was Bernadette alleen. Haar zusje en een vriendinnetje waren bezig hout te sprokkelen, iets verderop. Bernadette zag "een witte dame," die zich later zou identificeren als de Onbevlekte Ontvangenis of, zoals iedereen in Lourdes al zei, nog voordat Bernadette het bevestigde, de heilige maagd Maria. Het zou de enige keer zijn dat ze alleen was. Bij de tweede verschijning gingen twaalf meisjes met haar mee, maar alléén Bernadette kan Haar warnemen en bij de derde verschijning werd zij vergezeld door twee dames uit het dorp die een boodschap van gene zijde verwachtten. Bij de vierde verschijning vergezelden haar moeder en enkele tantes haar. Daarna liep heel Lourdes uit. Bij de veertiende verschijning waren achtduizend mensen aanwezig. Begin eenentwintigste eeuw reizen jaarlijks ongeveer vijf miljoen pelgrims naar Lourdes.
Vormen de verschijningen een mysterie, een ander mysterie betreft haar dood. Nadat zij is overleden in 1879, wordt het lichaam van Bernadette in 1909 uit de grafkelder gehaald en "geschouwd," zoals het kerkelijk recht bij het proces tot heiligverklaring vereist. Het blijkt geheel gaaf en onbedorven. Ook bij de tweede "herkenning," in 1919, wordt het in ongeschonden toestand aangetroffen. Wanneer haar lichaam ook in 1925 nog geheel intact blijkt, wordt het niet meer in zijn grafplaats teruggezet. Met haar handen om een rozenkrans gesloten voor een nooit eindigend gebed ligt Bernadette thans opgebaard in de kapel van het klooster in Nevers, waar zij bijna honderddertig jaar geleden overleed.
Het leven van Bernadette is uitvoerig gedocumenteerd en beschreven. Reeds vanaf de tweede of derde verschijning werd zij ondervraagd door instanties van de politie. Kerkelijke autoriteiten stelden een officieel onderzoek in. Hun rapporten zijn bewaard gebleven. Verder zijn er de getuigenverhoren en de verslagen van pelgrims en andere bezoekers. In 1868 verschijnt de eerste biografie.
Van Bernadette zelf zijn meer dan honderd brieven bewaard gebleven, geschreven in Lourdes en Nevers.
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Profetie 1: Ex Castro Tiberis [van een kasteel aan de Tiber]
Paus Celestinus II [1143-1144]
Echte naam: Guido de Castello
Guido de Castellos geboortedatum is onbekend. Hij werd kardinaal in 1128. In 1140 werd hij pauselijk gezant te Frankrijk waar hij zich het ongenoegen van de Heilige Bernardus van Clairvaux op de hals joeg omwille van de bescherming tot hij verleende aan Arnold van Brescia. Guido was van adellijke afkomst. Al vroeg in zijn studietijd was hij een bewonderaar van de theoloog en filosoof Petris Abaelardus, iets waartegen hij later gewaarschuwd werd door Bernard van Clairvaux die Abaelardus beschuldigde van dwalingen.
In december 1127 werd Guido door paus Honorius II verheven tot kardinaal-diaken met de titeldiakonie Santa Maria in Via Lata. Onder paus Innocentius II volgde zijn promotie tot kardinaal-priester met de titelkerk San Marco.
Tijdens het pontificaat van Innocentius vervulde Guido diverse diplomatieke functies; hij was pauselijk legaat in Keulen en Aken en werd naar Rogier II van Sicilië gezonden om daar de legitimiteit van paus Innocentius II te verdedigen. Deze was vanaf zijn aantreden geconfronteerd met een tegenkandidaat, Anacletus II. Guidos missie was om internationale erkenning te krijgen voor de claim van Innocentius op de pauselijke troon.
Op 26 september 1143 werd Guido in het Lateraans Paleis te Rome verkozen tot paus, waarbij hij de naam Celestinus aannam. Zijn kroning vond plaats op 3 oktober 1143, na eerst tot bisschop te zijn gewijd.
Celestinus pontificaat telde slechts 164 dagen. Belangrijkste feit werd de opheffing van het interdict dat zijn voorganger had uitgesproken over Franse steden. Dit interdict was een gevolg van het protest van de Franse koning Lodewijk VII tegen de benoeming van Pierre de la Chatre tot aartsbisschop van Bourges. Tegen de wil van de koning werd hij toch gekozen, maar door de koning ervan weerhouden zijn ambt te vervullen. Uiteindelijk zou deze twist leiden tot een strijd in Noord-Frankrijk waarbij ongeveer duizend gelovigen de dood vonden bij een brand in een kerk. Op verzoek van de Franse koning bemiddelde Celestinus in de kwestie, wat uiteindelijk leidde tot de acceptatie van de gekozen aartsbisschop.
Door zijn vroegtijdige dood zou hij niet betrokken worden bij het dreigende conflict dat ontstond met Rogier II van Napels.
Op 9 januari 1144 vaardigde Celestinus II de bul Milites Templi uit, waarmee hij opriep de Tempeliers te beschermen en de gelovigen opriep te doneren aan de orde. De bul zou de basis vormen voor de rijkdom en het succes van de orde.
Tijdens drie consistories creëerde Celestinus 13 kardinalen.
Paus Celestinus II overleed op 8 maart 1144 in Rome, waar hij begraven werd in de Sint-Jan van Lateranen basiliek. Hij werd opgevolgd door Lucius II.
De Heilige Malachius verwijst naar zijn geboorteplaats Città di Castello, gelegen aan de oever van de Tiber.
Chris De Bodt
17. Valentina Papagna: Nieuwe Boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
28 mei 2010
's Avonds knielde ik neer voor mijn bed, toen een Engel aan mij verscheen in een schitterend licht. Hij leek mij niet ouder dan zo'n veertien jaar. Hij droeg lang, blond haar, top op de schouders en droeg een lang wit kleed.
Na een tijdje wandelde er een mooi, jong meisje rond in de kamer, omgeven door een gouden uitstraling.
Glimlachend zei ze: "Ik ben de Heilige Philomena. Onze Heer heeft mij persoonlijk gezonden om u te bedanken voor uw gebeden tot mij. Ik kniel constant neer voor God om tussen te komen voor de mensen die mij vroegen om voor hen te bidden. Mijn gebeden zijn heel krachtig. Zoals u kunt zien is mijn Engel altijd bij mij om, overal waar ik ga, mij te begeleiden en over mij te waken."
De Heilige Philomena is heel mooi, vol van goedheid en liefde. Zij droeg een lang wit kleed dat tot aan de grond reikte, zonder gordel. Haar donker, golvend haar viel mooi tot over haar schouders en op haar hoofd bevond zich een kroon met witte bloemen. In haar handen droeg ze een langstammige, witte lelie, een beetje zoals de Lelie van de Heilige Jozef.
Vertaling: Chris De Bodt
18. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 8 augustus [zie rubriek gebeden].
Henk
25-07-2010
25 juli 2010
25 juli 2010
Maandelijkse boodschap van Onze Lieve Vrouw aan Marija Pavlovic voor de hele wereld:
"Lieve kinderen, opnieuw vraag Ik u om Mij met vreugde te volgen. Ik wens u allen te leiden naar Mijn Zoon, uw Redder. U bent er zich niet van bewust dat u zonder Hem geen vreugde en vrede, noch een toekomst of het eeuwige leven kan hebben. Maak daarom, kleine kinderen, goed gebruik van deze tijd van vreugdevol gebed en overgave. Dank om aan mijn oproep gevolg te hebben gegeven."
1. Zij die op de Paaseilanden wonen zullen moeten kiezen
Voor voetbalfans op de Paaseilanden wordt het vandaag een moeilijke keuze: ofwel kijken naar de finale van de Wereldbeker ofwel kijken naar een fenomeen dat veel zeldzamer is: een totale zonsverduistering.
De laatste zichtbare totale zonsverduistering op de Paaseilanden, geschiedde zo'n veertien eeuwen geleden. Vele zonsverduisteringstoeristen hebben zich begeven naar het nabije Tahiti en de Cookeilanden, voor deze astrologische gebeurtenis. Niet alleen de gedachte om een totale zonsverduistering te kunnen bekijken tussen de raadselachtige beelden die het eiland bewonen kan worden gezien als een dubbel kosmische gebeurtenis, als u daarbij nog eens de keurige overlappende tijd toevoegt van de finale van de wereldbeker voetbal tussen Spanje en Nederland, dan maakt het van deze elfde juli een driedubbele kosmische gebeurtenis, want de schaduw zal de aarde beginnen raken om precies veertien minuten voor de aanvang van de finale en verdwijnen om precies 37 minuten na de finale, tenzij er verlengingen zouden komen. Zo'n zeldzame gebeurtenis en tijdspanne kan men gewoon niet overschatten.
2. In Obdam wordt vandaag gebeden voor de Hollandse ploeg
In het dorpje Obdam, ten noorden van Amsterdam, zal de Kerk er vanbinnen volledig oranje uitzien vandaag. Eerwaarde Paul Vlaar, zijn koor en de gelovigen zullen allemaal in het oranje gekleed zijn en bidden tot God om een overwinning voor Nederland af te dwingen. De mis zal tijdig aanvangen om de finale van de voetbalwedstrijd te kunnen zien. De kaarsen, de piano, en zelfs de snacks bij de koffie, tijdens de receptie: alles zal oranje gekleurd zijn.
"Ik zal een bijzonder gebed bidden tot de Heer en preken over de voetbalwedstrijd," zei Vlaar afgelopen donderdag.
Hij verwacht in zijn kleine kerk honderden gelovigen en de Rooms-Katholieke priester ligt er duidelijk op gebrand, want het is de eerste Nederlandse Wereldcupfinale in 32 jaar: "heel het land zal meeleven."
09-07-2010
9 juli 2010
Vanaf morgen nemen we wat rust. We zijn terug op 25 juli.
De video van de verschijning van Maria aan Mirjana van 2 juli is te bekijken in het tekstvak van die datum
9 juli 2010
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [slot]
"In afwachting van het eerste geheim moeten de mensen hun hebzucht en hun gebrek aan respect voor God uitroeien," waarschuwde Mirjana. Zij verwees daarbij naar Sarajevo, waar een gemene oorlog zou heersen. Zij haalde de zonden van het vloeken en verwensingen aan in Gods naam. Zij zegt dat zij niet weet of haar geheimen dezelfde zijn als deze die zijn doorgegeven aan de overige zieners, behalve dan voor het derde geheim wat het "grote teken" betreft dat voor altijd zal verschijnen op de Heuvel der Verschijningen [de Podbrdo]. "Er is een mirakel nodig om de goddeloosheid te stoppen."
"Maar nu is het vooral noodzakelijk, zei ze, om de jonge mensen te bekeren." Zij haalde daarbij in het bijzonder de nood aan om te bidden voor de zielen van anderen en van zichzelf. Er zijn mensen die denken: "Ik ben goed. Ik heb het niet nodig om voor mijzelf te bidden. Niemand weet hoe goed of slecht hij is. Dat is iets waar God zal over oordelen."
Mirjana en de andere zieners uit Medjugorje [dat nooit veroordeeld is geweest door het Vaticaan] hebben gezegd dat ze minstens zouden in leven blijven tot aan het "Grote Teken", of het derde geheim. Op het moment dat dit is neergeschreven waren ze allen dertigers en de priester aan wie Mirjana de geheimen zal onthullen is een vijftiger. Zij zegt dat de geheimen zich op een soort papier bevinden dat aan haar werd toevertrouwd door de Heilige Maagd. "Eigenlijk is het geen papier, maar eerder een soort ongebruikelijk materiaal," zei Mirjana, "Maria gaf mij instructies hoe er mee om te gaan en wat er mee te doen. Zij vroeg mij ook om een priester aan de duiden [die het papier zal ontvangen], omdat de dag nadert dat ik tijdig dit papier zal moeten overhandigen aan deze priester. Ik moet het hem tien dagen op voorhand overhandigen, zodat ook hij genoeg tijd zou hebben om zich hierop voor te bereiden. Onze Moeder zal hem de genade verlenen om het eerste geheim te kunnen lezen. Ziet u, indien iemand anders naar dit papier zou kijken, zouden ze iets totaal verschillend zien. Maar hij zal Haar genade ontvangen opdat hij de geheimen zou kunnen lezen. Eenmaal hij het eerste geheim heeft gelezen, drie dagen voor het zal plaatsvinden, en na zeven opeenvolgende dagen van vasten en bidden, zal hij het openbaar moeten maken en daarna mag hij doen wat hij maar ook nodig acht om te doen."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. Helderziende octopus Paul voorspelt vandaag wie wereldkampioen wordt
De voetbalwereld zit niet meer tot zondagavond in spanning om te weten wie wereldkampioen wordt. Deze namiddag zal octopus Paul uit het Sea Life-aquarium van het Duitse Oberhausen voorspellen of ofwel Nederland ofwel Spanje met de opperste glorie gaat lopen. Eerder op de dag berichtten enkele nieuwskanalen dat Nederland het uitverkoren land was, maar het bleek om een hoax te gaan.
De inktvis is inmiddels uitgegroeid tot een waar orakel én de ster van het WK. Paul, de helderziende octopus, heeft tot nog toe alle uitslagen van Duitsland, waaronder de winst tegen Engeland en Argentinië, tijdens dit WK juist voorspeld. Het beest wist zelfs te voorspellen dat Servië de Duitsers zou verslaan met 1-0 in de groepsfase. Of hij echter ook over de gave beschikt om andere teams te ontleden, is nog de vraag. 'Straffe Paul' zal vooraf ook in de wedstrijd voor plaatsen drie en vier, die tussen Duitsland en Uruguay, een winnaar aanduiden.
De verzorgers van Paul in het Aquarium Sea Life in het Duitse Oberhausen stimuleren het dier om een voorspelling te doen door mosselen in twee glazen bekers te plaatsen. Op elke beker plakt de vlag van een land. De mossel die het eerst door Paul wordt gekozen wordt beschouwd als zijn pronostiek.
"OctoPaul"
Voor de match tussen Duitsland en Spanje ging Paul aanvankelijk af op de Spaanse mossel, maar ging vervolgens boven de Duitse beker zweven. Uiteindelijk koos hij toch voor de Europese kampioen.
In zijn carrière van helderziende heeft Paul het nog maar een keer bij het verkeerde eind gehad, namelijk bij de finale tussen Spanje en Duitsland in Euro 2008. De octopus voorspelde toen een zege voor Duitsland, maar het was Spanje die met de overwinning ging lopen met 1-0. De Duitse fans hoopten nu dat het omgekeerde ging gebeuren.
Paul is ondertussen wereldbekend. Al wordt de bizarre, maar goedbedoelde gimmic niet door iedereen gesmaakt. Na de voorspelling van de kwartfinale waarbij Paul Duitsland boven Argentinië verkoos, dreigden de Argentijnen ermee dat ze de octopus zouden doden en in een paella zouden verwerken. Gefrustreerde voetbalfans hebben al doodsbedreigingen geuit aan zijn adres, terwijl de recepten met tientallen binnenstromen in Oberhausen.
3. Nederlandse stervoetballer is nu een vrome katholiek
De Argentijnse krant "The Argentinean daily La Nacion," plaatste deze week het verhaal van de Nederlandse stervoetballer Wesley Sneijder, die het winnende doelpunt maakte tegen Brazilië tijdens de kwartfinales, eerder deze week. Het artikel gaat over zijn bekering en doopsel, kort voordat hij naar Zuid Afrika vertrok voor het WK-tornooi.
In het artikel met de naam "Het spirituele doelpunt van een Nederlandse Voetbalster", vertelt journalist Mariano De Vedia dat Wesley "volledig hernieuwd" aankwam in Zuid Afrika.
Einde mei bekeerde hij zich tot het Katholiscime en werd hij gedoopt in een kapel te Milaan, waar de schitterende voetbalster zijn thuisploeg is. Het was zijn vriendin, de Nederlandse actrice en model Yolanthe Cabau, geboren in het Spaanse Ibiza, die hem overhaalde. Sindsdien krijgt Sneijder vele lofbetuigingen. Beiden hebben nu besloten om in Ibiza in het huwelijk te treden, nadat de Wereldkampioenschappen Voetbal zijn beëindigd.
Wesley en Yolanthe
Maar niet alleen Yolanthe speelde hierin een rol, ook zijn boezemvriemd en voorman bij Inter Milaan, Javier Zenetti en ook een praktizerend katholiek, dient vernoemd te worden. Sneijder zei dat hij onlangs een mis bijwoonde met zijn ploeggenoten en "diep bewogen" was om het geloof te omarmen. Nu heeft hij ingetekend voor catecheselessen bij de kapelaan van Inter Milaan.
Het artikel zegt verder dat hij in Zuid-Afrika, samen met Yolanthe, elke dag bidt, de mis bijwoont en de communie ontvangt. Hij draagt de Rozenkrans rond zijn nek, een "geschenk" van zijn vriendin. "Het geloof geeft mij kracht," zegt Wesley. "Mijn overtuigingen maken me sterk en vastberaden. Elke dag bid ik samen met Yolanthe het "Onze Vader en vóór elke wedstrijd zoek ik een kalme plaats op om even te bezinnen en te bidden."
Sneijders team dwong de WK-finale af na de overwinning tegen Uruguay vorige dinsdag, een wedstrijd die Nederland met 3-2 won. En nu is het uiteraard duimen voor zondag en wij, als Vlamingen, duimen uiteraard mee.
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 194]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Maria en haar vriendinnen trekken naar Golgotha
De heilige schare kwam bij het huis van Veronica, en zij traden er binnen, daar Pilatus, die met zijn ruiters en twee honderd soldaten terugkeerde van de poort, juist in de straat verscheen. Zij weenden en jammerden, toen zij in het huis van Veronica de zweetdoek met het aangezicht van Jezus te zien kregen, en meteen prezen zij de barmhartigheid, door Onze heer aan Zijn trouwe vriendin betoond. Zij namen de kruik wijn mee, die het Veronica niet gegund was geweest, de Heer toe te reiken, en gingen verder, naar de stadspoort en vandaar naar Golgotha. Veronica vergezelde hen, terwijl nog meer goedgezinde, meestal pas langs de weg door medelijden aangegrepen lieden, onder wie vele mannen, zich bij de stoet kwamen vervoegen, die op een onbeschrijfelijk ontroerende wijze, in volmaakte orde, door de straten trok. Het was een bijna grotere stoet dan die van de kruisdragende Jezus, ongeteld het volk dat Hem naliep.
De vreselijke pijnen en smarten die Maria op deze weg doorstond, toen zij de plaats van de kruisiging zag en de berg beklom, kan men niet verwoorden; het waren al de pijnen en smarten van Jezus, die zij leed in haar ziel, en daarbij het gevoel van het achterblijven. Magdalena was er verschrikkelijk aan toe, als dronken en zwijmelend van smart. Zij werd om zo te zeggen van de ene pijn in de andere geslingerd. Nu eens kwam zij stom, en dan sloeg haar stomheid over in gejammer, nu eens leek zij heel verstard, en dan begon zij plots haar handen te wringen, haar weeklachten veranderden in bedreigingen; zij moest voortdurend door anderen ondersteund, beschermd, vermaand en verborgen worden.
Aan de westkant, waar de glooiing zacht is, stegen zij naar boven en gingen zij in drie groepen, die zich achter elkaar hielden, rondom de aarden wal staan. Jezus Moeder, haar nicht, Maria van Cleophas, Salome en Johannes traden het dichtst bij de muur; Martha, Maria Heli, Veronica, Johanna Chusa, Suzanna en Maria Marcus stonden iets verder om Magdalena heen, die zich niet kon beheersen. Nog verder af stonden zes of zeven anderen, terwijl goedgezinde mensen zich tussen de groepen opstelden, als verbindingspersonen. De bereden Farizeeërs hadden hier en daar in de buurt van de muur postgevat, en aan de vijf ingangen bevonden zich Romeinse soldaten.
O, de blik van Maria: haar staren naar de plaats van de marteling, naar de bergkruin, naar het vreselijke kruis dat voor haar lag, naar de hamers, de touwen en de wrede nagels, die men bijeen had gegooid, naar de afschuwelijke, halfnaakte, vloekende beulsknechten, hier en daar, temidden van al die dingen, aan het werken en handelend als dronken mannen! De stammen van de kruisen van de moordenaars waren reeds opgericht; men had er enkele gaten in geboord en stokken in die gaten geslagen, op de wijze van sporten. Jezus afwezigheid vergrootte en verlengde de marteling van Zijn moeder. Zij wist dat haar zoon nog leefde, zij verlangde hem te zien, zij sidderde bij de gedachte hem te zien, zij zou hem zien in de allergruwelijkste foltering.
Weersgesteldheid: In de morgen, tot ongeveer tien uur, toen het vonnis werd uitgesproken, viel er af en toe hagel neer. Terwijl men Jezus naar Calvarieberg voerde, klaarde de hemel op en scheen plots de zon. Nu, tegen twaalf uur, kwam een roodachtige, doffe nevel voor de zon hangen.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 194]
Preken
Op wie heeft de duivel het gemunt?
Kijk broeders, de eerste bekoring waarmee de duivel iemand die een beter leven wil beginnen, lastig valt, is het menselijk opzicht. Hij durft niet voor de dag te komen en verbergt zich voor de vrienden met wie hij vroeger plezier heeft gemaakt. Als je hem zegt dat hij toch wel een beetje veranderd is, schaamt hij zich. Hij vraagt zich steeds maar af wat de anderen zullen denken, tot hij uiteindelijk de moed verliest en voor de ogen van de wereld geen goed meer durft te doen. Als de duivel hem niet kan vangen door middel van het menselijk opzicht, tracht hij een buitengewone vrees in hem op te wekken: dat zijn biechten niet goed zijn, dat zijn biechtvader hem niet voldoende kent, dat zijn goede voornemens op niets uitlopen, dat hij geen steek verder komt en evengoed op kan houden, dat de gelegenheden tot zonde onvermijdelijk zijn, en zo verder.
Hoe komt het toch broeders, dat een ziel die in zonde leeft en nauwelijks aan haar redding denkt, niet de minste last van de duivel ondervindt, terwijl alle hellebewoners tegelijk op haar neer schijnen te vallen, als zij van gedachte verandert en naar de goede God begint te verlangen? Luister wat Sint Augustinus ons daarover zegt: "Ten opzichte van de zondaars gedraagt de duivel zich als een cipier die verschillende misdadigers achter slot en grendel houdt. Hij heeft de sleutel van de gevangenis veilig in zijn zak en maakt zich geen ogenblik zelf ongerust dat er iemand zal ontsnappen. Zo handelt satan tegenover een zondaar die er niet aan denkt om zijn leven te beteren. Hij doet zelfs geen moeite om hem te bekoren. Dat beschouwt hij als tijdsverlies. De zondaar wil immers toch niet anders. Hij is er integendeel alleen op uit om zijn boeien nog te versterken. Het heeft dus geen nut om hem lastig te vallen. De duivel laat hem met rust, voor zover een zondaar tenminste weet wat rust is. Hij tracht de ware aard van zijn zielsgesteltenis zoveel mogelijk voor hem verborgen te houden, althans tot zijn dood, en dan geeft hij hem een aller verschrikkelijkste beeld van zijn levensloop om hem tot wanhoop te brengen. Maar met iemand die besloten heeft om zijn leven te veranderen en af en toe te wijden aan de goede God, gaat het heel anders."
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 194]
Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Wanneer de zielen van de Priesters tot u komen, Maria, wat gebeurt er dan als ze geen familie of aanverwanten hebben die voor hen kan "inspringen" nadat ze komen te sterven? Maria: Ze hebben mij. Ze hebben goede vrienden en ik ben één van hen.
Nicky: Zelfs hen die u niet persoonlijk kende? Maria: Uiteraard. Ik zal steeds doen wat ze vragen.
Nicky: Ook lijden op u nemen? Maria: Hmm ...
Nicky: Wenst u hierover te spreken? Maria: Jezus geeft ons nooit meer dan dat we aankunnen. Een lange tijd geleden nu kwam er een Priester die zei dat, als ik drie uur lijden op mij zou nemen, hem dit zou sparen van twintig jaar in het Vagevuur. Ik ging akkoord omdat mijn Priester mij had verteld dat ik alle verzoeken moest op mij nemen, en deze zijn er altijd. Spoedig voelde ik zon pijn over heel mijn lichaam dat ik roerloos bleef en mijn eigen verblijfplaats niet meer herkende. Maar de vreugde bleef, omdat het mij heel duidelijk bleef welk resultaat dit voor de Priester zou opleveren. Maar na een tijdje dacht ik dat het wel drie dagen zou duren in plaats van drie uren. Dan, zo spoedig als het kwam, verdween het eveneens en ook werd ik er mij van bewust dat ik steeds op dezelfde plaats was gebleven. Ik keek op mijn uurwerk en het had tot op de minuut precies drie uren geduurd.
Bij andere gelegenheden is het plaatselijke pijn. Zo had ik voor een lange tijd pijn aan mijn rechterarm en wat ik ook deed of hoe ik mijn arm ook hield, de pijn bleef dezelfde. Dit was voor een ziel die iemand laatste wilsbeschikking had vervalst en uiteraard belastte dit de arm waarmee hij schreef en werkte.
Wanneer we het lijden op ons nemen met Gods liefde, dan wordt alles voor ons mogelijk en komen er de beste vruchten uit voort. Met andere woorden: het lijden, het kruis zonder de liefde is te zwaar, maar liefde zonder een kruis bestaat niet.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 37]
Vaarwel tot Fatima
Uiteindelijk was de dag van mijn vertrek vastgesteld. De avond ervoor ging ik nog eens langs bij alle mij bekende plaatsen om afscheid te nemen. Mijn hart was doorstoken van eenzaamheid en verlangen, want ik was er zeker van dat ik nooit meer een voet zou zetten op de Cabeco, de Rots, Valinhos, of in de parochiekerk, waar Onze Lieve Heer Zijn werk van Genade was begonnen, en de begraafplaats, waar de stoffelijke resten lagen van mijn geliefde vader en van Francisco, die ik nooit kon vergeten. Ik nam afscheid van onze bron, die reeds was verlicht door de bleke stralen van de maan, en van de oude schuur, waar ik zo dikwijls lange uren doorbracht om de schoonheid van de sterrenhemel, het wonder van de zonsondergang en zonsopgang en de schoonheden van het paradijs te aanschouwen.
Zonder afscheid te nemen van iemand, vertrok ik de volgende dag om twee uur in de ochtend, vergezeld van mijn moeder en een arme arbeider, Manuel Carreia, die naar Leiria ging. Ik hield mijn geheim ongeschonden voor mij. We gingen lang de Cova da Iria, en zo kon ik daar ook afscheid nemen. Voor de laatste keer bad ik er de Rozenkrans en zolang deze plaats nog in zicht bleef, keerde ik mij regelmatig om, om een allerlaatste afscheid te nemen. We kwamen aan te Leiria om negen uur s morgens. Daar ontmoette ik Dona Filomena Miranda, die door Zijne Excellentie was belast om mij te vergezellen. Deze dame zou later mijn peetmoeder worden bij het afleggen van mijn geloften. De trein vertrok om twee uur in de namiddag en daar stond ik dan in het station, gaf aan mij moeder een laatste omhelzing, liet haar achter, bedolven onder het verdriet en in overvloedige tranen. De trein vertrok en hiermeer werd mijn hart ondergedompeld in een oceaan van eenzaamheid en gevuld met herinneringen die ik nooit zou vergeten.
Vertaling: Chris De Bodt
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn." [Aflevering 246]
Heel invloedrijk in de spirituele ondergrond en immens populair in Oostenrijk, was een geheimzinnig occultist met witte baard, die lange loshangende kledij droeg. Naar verluid was de magiër op een morgen naar een heuvel gegaan die uitkeek over Wenen, zong zn speciale bezweringen, en begroef negen wijnflessen in de vorm van een aloud symbool, de swastika.
Was het daarom dat men Maria zo vaak in Oostenrijk zag? Was het daarom dat men haar in Dolina bij drie herderskinderen zag?
In Cap-De-La-Madeleine in Quebec, op de noordelijke oever van de St. Lawrence rivier, probeerde een priester een kerk te bouwen op de plaats van een historische kapel. Hij wilde stenen uit een steengroeve aan de andere kant van de rivier laten hakken en over de bevroren rivier laten trekken, maar toen de winter uitzonderlijk mild was en er geen ijsvorming was, bad de priester, Pater Luc Desilets, en de volgende dag begonnen harde winden ijsschotsen op te stapelen tot er de volgende morgen een overspanning was die sterk genoeg was om de lading te ondersteunen. Hoewel hij gepland had om de oude kapel te vervangen, liet Pater Desilets ze staan, als geschenk voor de Heilige Moeder. In 1888 zagen hij en een andere priester die in de kapel aan het bidden was, de ogen van een beeld, die normaal naar beneden gericht waren, omhoog gaan en recht vooruit staren. Voor Desilets leek het "als in de verte kijken. Haar gezicht was soms ernstig en soms bedroefd."
Dit waren geen leuke tafereeltjes. Het was ernstig. Maria was een moeder, maar ze kon het terrein van de vijand bestormen en vertrappelen zoals een profeet uit het Oude Testament. In India bekeerde ze een heidense leraar en in Pompei kwam ze Bartolo Longo ter hulp, een voormalig satanist die zich wou bekeren, maar diep ontmoedigd was over zn vorige levenswijze. Hij hoorde haar stem, die zei: "Hij die de Rozenkrans verspreidt, zal gered worden." Longo begon de Rozenkrans te verspreiden en te promoten. In het Franse Lyon wenste Maria devotie voor een medaille van de "Verlaten Moeder" en in Vallensanges, Frankrijk verscheen ze aan een dertienjarig meisje, Jean Bernhard in een klaverveld, een weende ze om de zonden van de mensheid en het komende oordeel. In Polen bezocht ze 160 maal vier zieners in Dietrichswalde, en op een regenachtige avond in 1879 verscheen ze aan veertien Ierse getuigen in de verlaten stad Knock, die was geplunderd geweest door voedselschaarste. Daar werd ze gezien in een levend schilderij, samen met de H. Jozef en een man waarvan ze dachten dat het Johannes de Evangelist was, die het Boek der Openbaringen vasthield.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 139]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
Leidende experimenten
Er komen steeds meer experimenten: "Een losse missie in Nederland, de preken van een broeder in presbyteriaanse en anglicaanse parochies in Portugal, nieuwe reizen naar de Verenigde Staten van Amerika en missies in West Frankrijk." Zo lag Broeder Roger in de eerste maanden van 1966 aan de basis van een initiatief waarvan hij hoopte dat het een leidend experiment in de oecumene zou worden. Hij had al lang contacten met de lutheraanse dominee Marchand van Belfort en richtte met hem de Week van de oecumenische vasten op. De zorgvuldige voorbereiding van die missie gebeurde in samenwerking met de plaatselijke katholieke clerus. Het kwam er op neer voor alle christenen van Belfort [katholieken, protestanten en orthodoxen] gedurende een week van de Vasten elke avond samen te komen om te bidden, gedachten uit te wisselen en eenmalig een avondmaal te verzuimen. Van maandag 23 tot zondag 29 maart hadden meer dan zestig vergaderingen plaats onder leiding van de Broeders van Taizé met drie katholieke priesters van Rumilly [al enkele jaren op weg mat de Gemeenschap van Taizé] en dominees. Vrijdag werden allen uitgenodigd om een maaltijd te verzuimen en een gelijkwaardige bijdrage te storten te voordele van Dahomey. De Missie van Belfort eindigde s zondags met een gezamenlijke plechtigheid in de katholieke Sint-Teresia kerk. Katholieken, protestanten en orthodoxen baden samen en zetten een concelebratie van het Woord op touw. De prior van Taizé, die niet aan de bijeenkomsten in de week had deelgenomen, hield de preek. Het blad "La Croix" onderstreepte: "Deze gezamenlijke woordliturgie is zeker de eerste in Frankrijk."
Broeder Roger zag in dit gebeuren een mirakel van de Heilige Geest: "de uitbarsting is gebeurd, de vooruitgang is onomkeerbaar." Als spreekbuis van de christenen in Belfort verklaarde hij: "Ze zijn overtuigd dat dit niet volstaat. [...] Ze vragen om samen naar God te luisteren [...]."
Nochtans werd het experiment niet overgedaan. De aarzelingen in sommige protestantse middens werden bevestigd. De hervormde Kerk in Frankrijk publiceerde na haar nationale Raad van oktober 1966 een zeer voorzichtige mededeling die tegelijk ergernis en reserve toonde: "Vanuit verschillende hoeken meermaals gedwongen uitleg te verstekken over initiatieven, keuzes en verklaringen aan de Gemeenschap van Taizé toegewezen, verklaart de nationale Raad niet bevoegd te zijn om vragen te beantwoorden die rechtstreeks aan de Gemeenschap dienen te worden gesteld. Hij herhaalt ook dat Taizé zichzelf een cenobietengemeenschap, internationaal en interdenominationaal" noemt.
Taizé was een bijna universeel aantrekkingspunt. Amper een maand na de missie van Belfort kwamen een duizendtal studerende jongens en meisjes te voet uit Lyon, begeleid door hun aalmoezeniers. Pas ter plaatse begonnen ze te bidden tijdens een nachtdienst om 22 uur gepland.
Ook verbleven voor drie dagen orthodoxe priesters en leken uit Frankrijk, België, Spanje en Portugal in Taizé. Mgr. Meletios, exarch van de patriarch van Konstantinopel en de metropoliet Emilianos die dezelfde patriarch vertegenwoordigde bij de COE waren erbij. Dit was in Taizé het eerste initiatief van formaat dat van het pas opgerichte orthodoxe Centrum uitging.
In de daarop volgende maand augustus op het feest van de Verheerlijking werd een andere vergadering gehouden met een van hoogstgeplaatste prominenten van de orthodoxe Kerk, de metropoliet Meliton die afgevaardigd werd door patriarch Athenagoras. Bij die gelegenheid publiceerde Broeder Roger opnieuw een boek onder de titel Unanimité dans le pluralisme [Pluralistische Eensgezindheid]. Het ging om een herziening van de Regel van Taizé, die werking en geest van de Gemeenschap bundelde rond drie krachtlijnen: een gezamenlijke schepping blijven, Gods gebeuren afwachten door persoonlijke toestemming van al haar leden.
Op zaterdag 6 augustus, feest van de Verheerlijking ging Mgr. Meliton de byzantijnse liturgie voor in de kerk van de Verzoening die drie uren duurde en die vele deelnemers voor het eerst bijwoonden. Hij eindigde met een toespraak waarvan de inhoud de prior van Taizé alleen maar kon beamen: "Om de Kerk te horen moet de wereld het gezicht van de Kerk zien te verheerlijken, zoals de Apostelen Christus zagen verheerlijken. De Kerk moet opnieuw haar origineel uitzicht tonen: één, heilig, katholiek en apostolisch. Het wordt tijd dat de verantwoordelijken in de Kerken hun geplande theologisch onderzoek en de uitwisseling van broederlijke boodschappen overstijgen en concrete beslissingen nemen, op het gevaar de christenen teleur te stellen en de oecumene te blokkeren en zelfs af te bouwen. Elke Kerk moet alle inlijvingsijver en rechterlijke bevoegdheid op eenzelfde locatie vermijden."
Tijdens de maaltijd die de genodigden met de prior en twee of drie Broeders deelden liep het gesprek over de intercommunie en haar knelpunten. "Ze blijft de grote hoop voor de Broeders van Taizé, zei een katholiek getuige. Maar ze zien dat die thans niet mogelijk is. Max Thurian spoort me aan en wenst dat de katholieke Kerk eindelijk zegt wat ze denkt over de hervormde Kerk. [...] Zichtbaar lijdend stelde Max Thurian me al die vragen. Het is het drama van Taizé."
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 82]
Elioneus, zoon van Kantheras
Zie Simon Kantheras [zoon van Boethos]
Elymas
Elymas, ook bekend onder de naam Bar-Jezus [Zoon van Jezus], noemde zich een tovenaar en een Joodse profeet die deel uitmaakte van het personeel van de Romeinse proconsul van Cyprus, Sergius Paulus. In de stad Paphos ontmoette Elymas Sint Paulus en Barnabas uit Cyprus. De proconsul had Paulus uitgenodigd om zijn godsdienstige gedachten voor te leggen. Elymas sprak Paulus tegen omdat hij hem als een rivaal aanzag. Volgens de Handelingen der apostelen maakte Paulus de tovenaar blind door zijn charismatische macht. Getuige van de hogere macht van Paulus geloofde Sergius Paulus in zijn onderricht en bekeerde hij zich. Hoewel de anekdote waarschijnlijk apocrief is getuigt ze van de charismatische sfeer die heerste in het primitieve christendom, niet alleen in Palestina maar ook in de Grieks-Romeinse omgeving en bij Paulus.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 99]
De twee wonderen van Stich, toen West-Duitsland [1970]
Op donderdag 11 juni werden de doeken grondig onderzocht door de pastoor en de Zwitserse priester. Beide waren ze niet in staat om de vlekken op natuurlijke wijze te verklaren. De doeken werden gefotografeerd en daarna naar een chemisch laboratorium gebracht voor een analyse. De resultaten van dit onderzoek werden verteld aan de priester door Zuster Marta Brunner van het poliklinisch instituut van de Universiteit van Zurich. In haar brief aan hen, die ook door de onderzoekers was ondertekend, verklaarde ze dat doeken door vier verschillende mensen was onderzocht, zonder dat iemand van hen iets afwist van de gebeurtenis op het altaar. Ze schreef:
Ik heb uw strikte verzoek opgevolgd, en enkel gevraagd of de vlekken op de doeken afkomstig waren van wijn, bloed of iets anders. De resultaten van de vier onderzoeken concludeerden dat het ging om menselijk bloed. Ook verklaarde de directeur van het klinisch lab dat in zijn mening het hier zeer waarschijnlijk zou gaan om een man in dodelijk lijden.
De personen die betrokken waren bij het onderzoek waren de directeur van het Chemisch Lab, Het hoofd van het Bloedcontrole Lab, een student die medicijnen studeerde en het hoofd van het laboratorium voor de analyse van bloedingen.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
In haar testament verdeelde ze haar weinige bezittingen, en verzocht ze dat er op haar graf een eenvoudig houten kruis zou komen, met de datum van haar geboorte en dood, en als naam: "Deo Gratias." Haar wensen werden niet vervuld, want op de marmeren plaat staat er te lezen: "30-3-1910 - 24-VIII-1942, Anita Cantieri, Volgelinge van Jezus aan het Kruis, Zoekster van de hemelse kerk. Ze vroeg om enkel de woorden Deo Gratias op haar graf."
Elke dag komen er verzoeken voor relikwieën, stukjes van haar kledij, en voor toestemming om in haar kamer te bidden.
Anita's reden voor haar zaligverklaring werd ingediend in 1977. In 1991 werd ze Eerbiedwaardig verklaard.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 84]
Aan haar nicht Lucile Pene
Nevers, 21 mei 1873
Lieve nicht,
Ik dank je voor de gebeden die je voor mij gedaan hebt, evenals voor die van je lieve familie. Bid minder voor mijn gezondheid en veel meer voor mijn arme ziel. Vraag Onze-Lieve-Heer of hij van mij een religieuze naar zijn hart wil maken. Gezondheid bezat ik altijd genoeg, maar liefde voor Onze-Lieve-Heer bezit ik nooit genoeg.
Ik vraag je mijn respectvolle en innige groeten aan mijn ooms en tantes over te brengen. Zeg je kleine broertje dat hij braaf en gehoorzaam moet zijn aan zijn papa en mama. Hij moet verstandig worden, want hij bereidt zich voor op zijn Eerste Communie.
Ik draag Marie op mijn neefjes en nichtjes Nicolau namens mij te omhelzen, evenals de kleine Bernadette Vignes, van wie ik veel hou. Stuur mij een bericht over hen wanneer je mij schrijft.
Het ga je goed, lieve nicht, vergeet me niet bij de Heilige Harten van Jezus en Maria.
Je geheel toegewijde nicht,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Don Bosco Vlaanderen: Maria Mazzarello
Net in die tijd [1864] bracht Don Bosco een bezoek aan Mornese. Maria Mazzarello bleek gefascineerd door de manier waarop Don Bosco zich tussen zijn jongeren bewoog. In hem zag ze gerealiseerd wat zij in Mornese wilde uitbouwen.
Er groeide een samenwerkingsverband en in 1872 kwam de vraag van Don Bosco om een zustercongregatie op te richten die 'voor de meisjes zou doen wat hij en zijn salesianen voor de jongens deden'. Maria Mazzarello werd de eerste overste van de zusters van Don Bosco. In haar voetspoor ontstond een heuse congregatie.
Maïn stierf op 14 mei 1881. Tien jaar later zetten de eerste zusters van Don Bosco voet aan wal in België.
15. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
In het jaar 1595 werden de profetieën voor het eerst openbaar gemaakt door Arnold de Wyon, een Belgische Benedictijner monnik [het maakte deel uit van zijn boek "Lignum Vitae"]. Plots blijkt er in een exemplaar uit 1820 een 112de profetie toegevoegd aan het originele manuscript. Naar verluidt zou deze later toegevoegd zijn door de Orde der Benedictijnen. Er bestaan hier rond echter zoveel verzonnen verhalen dat ik het enkel bij de vermelding van de profetie laat:
"In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui pascet oues in multis tribulationibus: quibus transactis ciuitas septicollis diruetur, & Iudex tremêdus iudicabit populum suum. Finis. In een tijd van uiterste vervolging, zal de zetel van de Heilige Roomse Kerk bezet worden door Petrus Romanus, de het schip zal voeren door vele rampspoeden, waarbij de stad van de zeven heuvels, Rome, zal worden vernietigd en de verschrikkelijke rechter zijn volk zal beoordelen. Einde."
Het feit dat de bovenvermelde profetie later werd toegevoegd en dat een van zijn beste vrienden, de Heilige Bernardus van Clairvaux, nooit enige vermelding van zijn profetieën heeft gemaakt, hebben velen aan het twijfelen gebracht over de authenticiteit van deze profetieën. Wie echter alle profetieën doorneemt en blijft twijfelen, kan echter niet anders dan tot het besluit komen dat "deze zogenaamde fraudeur" dan wel zelf een enorme gave had om dingen te voorspellen.
16. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 8 augustus [zie rubriek gebeden].
Henk
08-07-2010
8 juli 2010
8 juli 2010
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 6]
"Eerst en vóór alles is het noodzakelijk om veel te bidden," benadrukt ze. Vele mensen vragen mij om voor hen te bidden. Dat is mooi, alléén denken sommigen dat mijn gebeden béter zijn dan hun gebeden, maar voor God zijn alle oprechte gebeden goed. Maar als ik beloof om te bidden, dan heb ik die belofte na te komen. Het meeste bid ik nu voor de bekering van de mensen, bijzonder in het vooruitzicht van de geheimen."
Mirjana zegt dat ze in Medjugorje moet zijn wanneer het eerste geheim zich begint te ontvouwen. Zij zegt dat ze niet weet of er grote aantallen mensen naar Medjugorje zullen komen, maar dat er bekeringen zullen zijn.
"Ik ben nooit vertrouwd geweest met dergelijke ernstige feiten," zegt Mirjana, opnieuw verwijzend naar de geheimen. "Ik had nooit kunnen geloven dat Maria op een dergelijke wijze naar de wereld zou komen, en nam eerst de geheimen luchtig op, alles kwam zo plots. Mijn geheugen moest allemaal die dingen verwerken, die nauwelijks te verwerken zijn ... en dat Ze dan nog zulke ernstige dingen toevertrouwt aan mij. Ze verklaarde ons alles en gaf ons preciese instructies én Ze gaf ons een soort kracht, Ik bedoel een bijzondere sterkte dat er ons van weerhoudt om te veel dingen vrij te geven over de geheimen. Dikwijls bevond ik mij in een situatie, dat ik er dicht bij kwam om een geheim te onthullen, maar dan ging er plotseling iets door mijn hoofd. Dan wordt ik stil en vraag mijzelf: waarmee ben ik bezig, wat scheelt er met mij? Het feit is dat Maria ons onbekwaam maakt om de geheimen openbaar te maken." Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 193]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Maria en haar vriendinnen trekken naar Golgotha
Nadat de Heilige Maagd de kruisdragende Jezus in zon smartelijke omstandigheden ontmoet had en bewusteloos was neergezonken, werd zij door Johannes Chusa, Suzanna, Salome van Jeruzalem, Johannes en de neef van Jozef van Arimathea, door heel het groepje dat de soldaten achteruit hadden gedreven, teruggebracht in het huis; en de poort viel dicht tussen haar en haar beminde, zwaar beladen, mishandelde zoon. De liefde echter, en het verlangen om bij haar kind te zijn, alles met Jezus te lijden tot het einde toe, gaven Maria een bovennatuurlijke kracht. Haar vriendinnen, het hoofd omsluierd, liepen met haar mee naar de woning van Lazarus, in de buurt van de Hoekpoort, waar de andere heilige vrouwen, naast enkele kinderen, samen zaten bij Magdalena en Martha, weenden en jammerden. Vandaar dan trokken zij, met zeventien, weer heen en volgden ze de lijdensweg van de Heer.
Ik zag hen allen, waardig en vastbesloten, zich niet bekommerend om de smaad van het volk en door hun treurnis eerbied afdwingend, in strenge mantels gehuld, over het Forum komen en er de grond kussen, op de plaats waar Jezus het kruis op Zijn schouder genomen had. Dan legden zij heel de weg van smarten af, die men de Heer had doen gaan, vereerden elke plaats waar Hij geleden had, en Maria, evenals diegenen die dieper binnenin waren verlicht, zochten te treden in Zijn voetsporen. De Heilige Maagd, alles innerlijk voelend en aanschouwend, leidde het voortschrijden en verwijlen op deze kruisweg: elke plaats drukte zich levendig af in haar ziel, zij telde de schreden en zegde haar gezellinnen, waar Jezus overal geleden had.
Op deze manier werd de meest ontroerende en oudste devotie van de Kerk voor het eerst in het minnende moederhart van Maria gegrift met het zwaard waarvan Simeon had geprofeteerd. Over Marias lippen kwam die devotie tot haar lijdensgenoten en zo tot ons. Dat is de heilige overlevering, van God aan het hart van de moeder, en van het moederhart aan de harten van de kinderen. Zo plant de traditie van de Kerk zich voort. Wanneer men de dingen ziet zoals ik ze te zien krijg, blijkt een dergelijke overlevering nog krachtiger, levendiger en heiliger dan welke andere ook. Van oudsher hebben de Joden de plaatsen vereerd, waar iets heiligs, iets dat hun aan het hart ging, was geschied. Zij vergaten geen enkele plaats die hen aan een hoger gebeuren herinnerde, richtten gedenkstenen op, pelgrimeerden daarheen en baden. Zo ontstond de Heilige Kruiswegoefening, niet opzettelijk en na verloop van tijd, maar direct en natuurlijk uit het doen van de mensen en Gods bedoelingen met Zijn volk, dankzij de trouwste moederliefde als het ware in de nog warme voetsporen van Jezus, die het allereerst de kruisweg was gegaan.
3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 193]
Preken
Op wie heeft de duivel het gemunt?
"Maar wie worden er dan wel bekoord?" zult gij mij vragen. Stil, broeders, en luister goed. Het meest bekoord worden diegenen die, met Gods genade, alles op willen offeren voor het heil van hun arme ziel, die afstand willen doen van alles wat men op deze wereld zo begerig nastreeft. Niet één duivel, maar hele legers achtervolgen hen. Met man en macht trachten ze hen in hun netten te drijven. De geschiedenis geeft er ons een mooi voorbeeld van: Eens bevond Sint Franciscus van Assisië zich met al zijn volgelingen op een groot veld, waar zij kleine rieten huisjes hadden gebouwd. Dat was een prachtige gelegenheid om boete te doen. Daarom liet Franciscus alle instrumenten verzamelen die zijn volgelingen bij hun verstervingen gebruiken. Ze werden als stro aan zijn voeten opgestapeld. Op dat ogenblik schonk God een jongeman de genade van een visioen. Zijn engelbewaarder verscheen hem in levenden lijve. Deze wees hem op al zijn goede ordebroeders, aan zijn rechterkant, die maar niet genoeg van hun boetedoeningen schenen te kunnen krijgen.
Maar aan de andere kant toonde zijn engelbewaarder hem een troep van 18.000 duivels, die aan het beraadslagen waren hoe zij Franciscus volgelingen op de proef konden stellen. Eén van hen riep: "Jullie begrijpen er niets van! Die lui zijn veel te nederig! Ze denken nooit aan zichzelf en altijd aan God. Hun leidsman zorgt er wel voor dat we niemand van hen te pakken krijgen. Laten we wachten tot Franciscus dood is, dan zullen we een paar jongelui zonder roeping de orde binnen zien te smokkelen. Pas als de eerste ijver verslapt, hebben we kans!" Een eind verderop zag de jongeman een duivel heel alleen bij de stadspoort zitten, blijkbaar om de bewoners van de stad te bekoren. Toen vroeg hij zijn engelbewaarder waarom er duizenden duivels op de been waren om het kleine groepje van Franciscus te bestoken, terwijl er voor de hele stad amper één nodig was, die bovendien rustig op zijn hurken zat. De engel gaf hem ten antwoord dat de mensen van de wereld niet extra op de proef gesteld hoeven te worden, omdat ze zelf al voldoende geneigd zijn tot het kwaad. Maar de volgelingen van Franciscus hielden vast aan het goede, ondanks alle verlokkingen van de duivel.
Vertaling: Chris De Bodt
4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 194]
Hoofdstuk 28. Lijden en herstel
Nicky: Als we aan Jezus zouden vragen om ons Vagevuur hier op aarde te mogen doen, zal Hij dan dit verzoek beantwoorden? Maria: Dit is niet altijd het geval, maar het gebeurt. Ik ken het geval van een priester en een vrouw die tezamen in het ziekenhuis lagen. Beiden waren ziek, maar waren nog goed genoeg om uit bed te kunnen en ze konden wat tijd tezamen doorbrengen. Zo gingen ze dikwijls samen buiten en leerden elkaar daarbij tamelijk goed kennen. De vrouw, die niet te oud was, vertelde aan de Priester dat ze dat precies gevraagd had aan Jezus: dat ze genoeg kon lijden hier op aarde om recht naar de Hemel te kunnen gaan. Hierop zei de Priester: "Dat zou ik nooit durven te vragen. Dat is een beetje te uitdagend." "Neen," zei de vrouw, "Als ik dat van mijn Jezus vraag, vertrouw ik op Hem dat Hij mij deze wens zal toestaan."
Een religieuze zuster ginds kende beide van hen en wist dat de vrouw dikwijls die woorden had gezegd en zo kwam de jonge vrouw op een dag te sterven en spoedig daarop ook de priester. Korte tijd later verscheen de priester aan de zuster en vertelde haar: "Als ik zo vroom geweest was en zo op Jezus vertrouwd had als die vrouw, zou ik ook recht naar de Hemel zijn gegaan, zonder langs het Vagevuur te moeten langsgaan."
Nicky: Worden gehele steden of zelfs landen gestraft, of zoals u het verkiest te zeggen, "hersteld door God voor zonden begaan in het leven?" Maria: Ja, dat gebeurt.
Nicky: Zo, als iedereen vandaag dus in het Westen zijn eigen zonden zou beginnen te biechten en gaan te bidden en extra herstel doen met goede werken voor hun relatief onmiddellijke voorouders, zou dit het herstel, waarvan u zegt dat het spoedig door God naar de wereld zal worden gezonden, aanzienlijk verminderen? Begrijp ik het zo juist? Maria: Ja, dat is waar. Zo eenvoudig is het. Bid en biecht en bid daarna voor de overleden familieleden en doe wat extra goede daden voor hen en God zal vast en zeker het herstel dat hij heeft gepland, en dat voor de ongelovigen onverwacht zal komen, verzachten.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 36]
Lucias eerste ontmoeting met de Bisschop
Het was rond deze tijd dat Zijne Excellentie werd aangesteld tot Bisschop van Leiria, en uw Lieve Heer de zorg van de arme kudde die het zo vele jaren zonder herder had moeten stellen, aan u toevertrouwde. Er waren onwillige mensen die me probeerden schrik aan te jagen over de komst van Zijne Excellentie, net zoals ze dit eerder hadden gedaan met een andere heilige priester. Zij vertelden mij dat Zijne Excellentie alles wist, dat u de harten kon lezen en diep binnendringen in het geweten en dat u nu al mijn misleidingen zou ontdekken. Verre van mij schrik aan te jagen, wakkerde het bij mij eerder de wens aan om u te spreken en ik dacht bij mezelf: "Als het juist is dat hij alles weet, dan zal hij weten dat ik de waarheid spreek." Daarom aanvaardde ik met graagte het voorstel van een vriendelijke dame uit Leiria om mij tot bij u te nemen. Daar bevond ik mij, vol hoop, in het vooruitzicht van dit gelukkige ogenblik.
Uiteindelijk kwam de dag en de Dame en ik gingen naar het Paleis. We werden uitgenodigd om binnen te gaan en in een kamer geleid waar we een tijdje diende te wachten. Een paar ogenblikken later, kwam de secretaris van Zijne Excellentie binnen en sprak vriendelijk met Dona Gila, die mij had begeleid. Af en toe stelde hij mij vragen. Daar ik reeds twemaal was te biechten geweest bij de secretaris, kende ik hem reeds, en het was daarom heel aangenaam om met hem te spreken.. Een beetje later kwam Eerwaarde Dr. Marques dos Santos binnen. Hij droeg schoenen, een gesp en was dik ingeduffeld in een warme jas. Daar het de eerste keer was dat ik een priester op een dergelijke wijze gekleed zag, trok dit mijn aandacht. Toen liet hij een hele reeks vragen op mij los. Er leek wel geen einde aan te komen. Van tijd tot tijd glimlachte hij, als beleefde hij plezier aan mijn vragen, en het leek dat het moment dat ik tegen Zijn Excellentie zou kunnen spreken, er nooit zou komen. Uiteindelijk wendde Uw secretaries zich opnieuw tot de dame die mij vergezelde. Hij vertelde haar dat, wanneer Zijne Excellentie zou komen, zij mocht beschikken om de tijd elders door te brengen, aangezien Zijn Excellentie een privaat gesprek met mij wou hebben. Ik was verheugd toen ik dit hoorde en ik dacht bij mezelf: daar Zijne Excellentie reeds het hele verhaal kent, zal Hij mij niet te veel vragen stellen en zal hij alleen zijn met mij. Wat een zegen!
Toen Zijne Excellentie binnentrad, kwijtte de goede dame haar heel goed van haar taak en zo had ik het geluk om met u alleen te spreken. Ik ga nu niet beschrijven wat er tijdens dit interview gebeurde, omdat Zijne Excellentie dit alles zich heel zeker veel beter herinnert dan ik. Om de waarheid te vertellen, toen ik Zijne Excellentie mij met zon vriendelijkheid zag ontvangen, zonder de minste poging om mij onnodige of nieuwsgierige vragen te stellen, enkel bezorgd voor het goede van dit kleine, arme lam die de Her aan u had toevertrouwd, dan was ik inderdaad overtuigd dat Zijne Excellentie inderdaad alles wist en twijfelde ik geen ogenblik om mijzelf volledig in uw handen te geven. Daarenboven, stelde Zijne Excellentie enkele voorwaarden die ik, omwille mijn aard, heel gemakkelijk vond zodat ik alles wat Zijne Excellentie tot mij zei volledig geheim zou houden. Ik hield mijn geheim voor mezelf tot op de dag dat Zijne Excellentie de toetemming vroeg van mijn moeder.
Vertaling: Chris De Bodt
6. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn." [Aflevering 245]
In Duitsland zelf waren de verschijningen zo overvloedig, dat ze duidelijk een waarschuwing waren voor iets. Er waren verschijningen aan zowel de oostelijke als de westelijke grenzen, vooral in de regio die gekend is als de Elzas, waar er verschijningen in Krüth en Wittelsheim zouden geweest zijn. Er kwamen ook berichten van verschijningen uit Guisingen, een maand later gevolgd door berichten van een paar kinderen in Medelsheim die, hoewel de oorlog met Frankrijk voorbij was, waarschuwden voor een nakend "bloedbad."
Het meest opvallende was Marpingen, Duitsland, waar drie achtjarigen begin 1876 gedurende veertien maanden verschijningen en geheime boodschappen kregen. De vermeende verschijning was zo beroemd dat de kinderen in hechtenis genomen werden, politieagenten het dorp bezetten, en de verschijningen bespot werden door mensen als Otto van Bismarck.
Sommigen verklaarden dat ze de hel open zagen gaan en massas duivels zagen. In Schotland waren er aan het eind van de jaren 1800 minstens vier berichten over het "monster" van Loch Ness, en in de Verenigde Staten was er een reeks van UFO waarnemingen. Volgens de legende had Paus Leo XIII op 13 oktober 1884 in Rome een visioen van de duivel, waarin die meer macht kreeg voor de volgende eeuw. Dat visioen kunnen we niet bevestigen, maar datzelfde jaar schreef Paus Leo een encycliek waarin hij de bedreiging van de Vrijmetselaars ten zeerste afkeurde.
In het Franse Pellvoisin zag Estelle Faguelle Maria een duivel verjagen tijdens de eerste van vijftien vermeende verschijningen. Ik kan niet instaan voor alle gelijkaardige gevallen, maar ze waren zeker en vast levendig en ze gebeurden te midden van een grote opleving van occulte krachten. In Frankrijk verkondigden de beste wetenschappers en politici van het land openlijk het humanisme en vervoegden Vrijmetselaarsloges, terwijl neopaganistische sekten in Duitsland, die andere rituelen maar dezelfde naturalistische filosofie hadden, een snelle opmars maakten. Deze organisaties zouden al vlug aloude mystieke symbolen doen herleven en ideeën hebben met Germaanse of "Arische" superioriteit.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
7. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 138]
Hoofdstuk 8. Uit de Patstelling
De aantrekkingskracht van Taizé
In afwachting van die gewenste eenheid werd Taizé de referentie voor vele katholieke congregaties en katholieke verenigingen.
Sinds 1964, zoals eerder gezegd, verbleef er een kleine franciscaanse gemeenschap in Taizé. Met drie of naargelang de periode, hielden de paters Franciscanen zich bezig met het onthaal van de deelnemers aan ingerichte bijeenkomsten en waren er meer en meer betrokken bij het doen en laten van de Gemeenschap.
In maart 1966 kwamen pater Koser, minister generaal van de Franciscanen, met vijfentwintig provinciale oversten uit Frankrijk, Duitsland, België, Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en Canada samen in Taizé om herziening van de Constituties van hun orde, voorzien in het generaal Kapittel van volgend jaar, voor te bereiden. Uitzonderlijk werd de prior uitgenodigd op de gesprekken als waarnemer. Het was de eerste keer dat een niet katholieke buitenstaander dergelijke vergadering bijwoonde.
Vervolgens kwamen in mei kloosterzusters van een Belgische congregatie in de XIIIe eeuw gesticht in Doornik, de Zusters van Sint-Andries, naar Taizé als gevolg van een voorstel van Broeder Roger: "Wij hebben de Zusters van Sint-Andries nodig en zij hebben ons nodig." Er werd hen gevraagd om de bezoeker van de tentoonstelling te onthalen. Op het einde van de zomer zal Broeder Roger hen voorstellen te blijven en tot op heden zorgen de Zusters, nu in Ameugny gevestigd, voor het onthaal van groepen en de begeleiding van de bestendige medewerkers.
In juni kwamen benedictijnen van verschillende abdijen in Frankrijk en België [En-Calcat, Les Dombes, Clerlande en andere] voor drie dagen naar Taizé. De groep Liturgie en Abdij hield haar jaarlijkse sessie onder leiding van pater Robert Gantoy. Een van deelnemers legde uit hoe de diensten en de liturgie van Taizé de lopende hervorming van de diensten en de liturgie van de benedictijnenabdijen beïnvloedde: "in de uitwerking en de uitnodigingen voor deze sessie was er een akkoord tussen de Gemeenschap en de monniken van Clerlande waartoe pater Gantoy behoort. Ik denk te mogen zeggen dat, dankzij misschien de contacten tijdens het concilie in Rome, er banden van verstandhouding geweven werden tussen de monniken en de Broeders van Taizé. [...] Meer zelfs, de evolutie van de liturgie na het concilie en het invoeren van het Frans liggen ook aan de basis van deze toenadering. Taizé had ervaring met Getijden in het Frans en monniken van verschillende abdijen die de genade kenden er onthaald te worden zoals ik, hadden daarin een bron en een levend experiment gevonden dat zeer interessant is."
Nog in juli, ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van het overlijden van Charles de Foucauld, vergaderden in Taizé een honderdtal vertegenwoordigers van de diverse religieuze families die zijn spiritualiteit en zijn voorbeeld navolgen [Kleine Broeders van Jezus, Kleine Zusters van Jezus, Kleine Broeders van het Evangelie, Kleine Zusters van het Evangelie, fraterniteiten van leken, enz.] voor enkele dagen rond pater Voillaume en hun beschermende bisschop Mgr. de Provenchères, aartsbisschop van Aix-en-Provence. Het thema van de vergadering was: Welke betekenis heeft het contemplatieve leven in de hedendaagse wereld? De prior van Taizé nam deel aan de vergaderingen.
Het is duidelijk dat de katholieke wereld aangetrokken werd door een gemeenschap buiten de normen die vernieuwend en gedurfd scheen. Taizé bekoorde, in een periode waar alles weer ter discussie werd gesteld en door het concilie schijnbaar bevorderd. De katholieke kritiek was nog niet hoorbaar. Gewichtige steun werd steeds vaker verleend, soms ook gezocht zoals bij pater de Lubac: Wij beschouwen U als een inspiratiebron schreef Max Thurian.
Henri de Lubac aanvaardde graag een boekbespreking te schrijven over Het levende Woord in het concilie dat de twee stichters in april 1966 publiceerden. Nochtans meldt hij dat er een groot twistpunt blijft: voor de katholieken moet het leergezag van de Kerk de Schrift uitleggen. Schutz en Thurian vrezen echter dat dit leergezag wel eens boven de Schrift zou staan en niet door Gods Woord kan beoordeeld worden.
Vertaling: Broeder Joseph
8. Jezus' tijdgenoten [aflevering 81]
Eleazar, de exorcist
Tijdens de eerste Joodse opstand tegen Rome [66-70 na J.C.] genoot Eleazar, misschien een Essener, een stevige reputatie als exorcist. Flavius Josephus was de ooggetuige van een meesterlijke demonstratie door Eleazar opgevoerd in het bijzijn van Vespasianus, zijn zonen, zijn officieren en soldaten. Tijdens de zitting bevrijdde de exorcist meerdere mannen bezeten van duivels. Hij deed hen aan een ring ruiken met wortels voorgeschreven door koning Salomon, groot expert in de geheimen van de natuur et auteur van gewijde toverspreuken. De geur van de wortels deed de bezetene niezen en het uitspreken van de toverspreuk voor duiveluitdrijving doemde de duivels langs de neusgaten te vluchten. De bezetene viel flauw. In naam van Salomon beval Eleazar de duivel nooit meer weer te keren. Om zijn demonstratie kracht bij te zetten plaatste Eleazar een kom vol water naast zijn patiënten en beval de duivel om deze vol te morsen bij zijn heengaan. Deze demonstratie van Eleazar doet denken aan de duiveluitdrijving die Jezus van Nazareth uitvoerde. Ook hij beval de duivels de bezetene te verlaten en nooit meer terug te keren [Mk 1,25 - 9,25], maar hij gebruikte geen toverspreuken en maakte er geen schouwspel van. De late Joodse literatuur over toverij haalt ook de ring van Salomon, versierd met een edelsteen, aan, of een ring waarop de heilige naam van God was gegraveerd.
Vertaling: Broeder Joseph
9. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 98]
De twee wonderen van Stich, toen West-Duitsland [1970]
Stich is de kleinste van drie gehuchten die samen een parochie vormden in de Beierse regio van West-Duitsland in de buurt van de Zwitserse grens. In 1970 werden alle drie de gehuchten bediend door een priester van het Heiligdom van Maria Rhein, dat nog stamde uit de Romeinse tijd. Omdat de parochiepriester ziek was kwam er een Zwitserse priester die zijn taken waar zou nemen en bereidde zich voor om de Tridentijnse mis op te dragen in de kapel van Stich om acht uur in de avond van dinsdag 9 juni 1970.
De mis verliep op de traditionele manier tot na de consecratie, toen de priester op de corporale naast de kelk een kleine roodkleurig vlek zag die uitgroeide tot de grote van een munt. Toen hij de kelk verhief voor het volk zag hij nog een rode vlek op de plek waar de kelk had gestaan. Hij dacht dat de kelk lekte en voelde met zijn hand langs de onderkant van de kelk, maar die was helemaal droog.
Na de mis onderzocht de priester de drie kleden die over het altaar lagen: de corporale; een kleine smalle doek daaronder die diende als tweede corporale, en het lange altaarddoek die over het hele altaar hing. Omdat alles helemaal schoon was kon hij de vreemde vlekken niet verklaren. Hij borg de bevlekte doeken op op een veilige plaats en de priester ging naar de pastorie om het incident aan de zieke priester te vertellen.
10. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Bij een andere gelegenheid vertelde de dokter haar dat hij geen verklaring had dat ze er nog was, behalve als mirakel van God. Nadien merkte Anita op, dat haar toestand haar in volledige overgave aan de genade van God overliet, vermits ze altijd in dodelijke toestand was.
Haar acht jaar van martelaarschap waren nu bijna ten einde. Op 23 augustus ontving ze de laatste sacramenten en het Viaticum ... het voedsel voor de overgang doorheen de dood naar het eeuwige leven ... die ze met vreugde in ontvangst nam. Maar op 24 augustus, het feest van de H. Bartolomeüs de Apostel, de patroonheilige van haar parochie, de dag dat ze voorspeld had dat ze zou sterven, vroeg ze aan haar zus om haar handen in gebedshouding te vouwen, vermits ze dit niet meer zelf kon doen. En dan, terwijl men de feestdag vierde, vertrok Anita naar haar hemelse beloning. Ze was in het wit gekleed, als symbool voor haar onschuld, en in haar handen had ze een kruisbeeldje en een rozenkrans.
Zij die haar tijdens haar leven hadden bezocht, en zij die van haar spiritualiteit gehoord hadden, kwamen samen in het huis om naast haar lichaam te bidden. Velen zeiden, dat ze na hun gesprek met Anita de moed hadden gekregen om terug te keren naar de sacramenten. Anderen verklaarden dat ze dankzij Anitas gebeden en aanmoediging, hun beproevingen konden aanvaarden. Toen men haar naar de kerk bracht om de laatste zegeningen te ontvangen, werd ze bezocht door grote menigten, en een enorme processie, voorafgegaan door verscheidene priesters, vergezelden haar lichaam naar het kerkhof, waar het te rusten werd gelegd in het graf van haar vader die haar in de dood was voorgegaan.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
11. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 83]
Aan haar nicht Jeanne Vedere
Nevers, 30 maart 1875
Lieve nicht,
Het is overbodig u te vertellen welk geluk ik onderging toen ik vernam dat Onze-Lieve-Heer uiteindelijk uw wens heeft verhoord door u het vurige verlangen te laten realiseren dat u al zo lang koesterde, namelijk uzelf op een bijzondere manier aan Hem te wijden. Het lijkt me dat u tegenwoordig verlangend omgaat met kruis en lijden, om hem zo uw liefde en dankbaarheid te betuigen.
Mijn lieve nicht, vraag Onze-Lieve-Heer of hij mij een vonkje van Zijn liefde wil geven. U moest eens weten hoeveel ik daarvan nodig heb! Ik vraag u, beloof mij alle dagen voor mij te bidden dat ik een vrome en vurige religieuze zou worden, wat slechts een klein streven is. Ik reken op uw goedheid, niet?
U zult ongetwijfeld vernomen hebben dat ik mijn beide ouders verloren heb. Ik vraag u zo goed te zijn zo nu en dan tot Onze-Lieve-Heer te bidden voor de rust van hun dierbare ziel. Ik zou u zeer erkentelijk zijn indien u hen in de gebeden van uw communiteit wilt aanbevelen, evenals mijzelf, mijn zus en mijn beide broers. Ik zal u niet vergeten in mijn gebeden, hoe zwak ook.
Wilt u, vraag ik u, lieve nicht, mijn diepe respect betuigen aan uw Eerwaarde Moeder Abdis, evenals aan uw geachte Moeder de Novicen-meesteres, en mij in hun dringende gebeden aanbevelen. Wilt u, vraag ik u, mij niet vergeten wanneer u uw dierbare ouders schrijft en hun mijn diepe respect betuigen.
Excuseer, lieve nicht, dat ik zo getreuzeld heb u te schrijven, ik ben altijd erg lui in het opnemen van de pen.
Het ga u goed, mijn lieve nicht. Ik laat u in de Heilige Harten van Jezus en Maria.
Zuster Marie-Bernard Soubirous
12. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Don Bosco Vlaanderen: Maria Mazzarello
Maria Mazzarello, ook wel 'Maïn' genoemd, werd geboren in Mornese, een dorpje in Noord-Italië, op 9 mei 1837. Ze groeide als oudste van tien kinderen op in het gehucht 'Mazzarelli', enkele kilometers van de dorpskern.
Toen ze 12 jaar was, verhuisde het gezin naar de Valponasca, waar ze werkten in de wijngaarden van de markies Doria. Maïn was in die periode ook geëngageerd in de parochie, waar ze zich aansloot bij een groepje jonge vrouwen die hun geloof via gebed, vorming en engagement gestalte wilden geven. Daar leerde ze geloof en inzet met elkaar te combineren. Haar vensterraam, dat uitkeek op de parochiekerk van Mornese, is intussen legendarisch geworden.
In het Italië van die tijd brak de industrialisatie door. De levensomstandigheden waren er ongemeen hard. Maria Mazzarello werd geraakt door de aanblik van de jonge meisjes in Mornese, die steeds minder kansen kregen. Daarom richtte ze voor hen een naaischooltje op, zodat ze de kans kregen een ambacht te leren, zich te vormen, te ontspannen, ...
13. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Angelo Giuseppe Roncalli werd paus Johannes XXIII [1958-1963]. "Pastor et Nauta" [Herder en Zeeman]. In 1953 werd hij door Pius XII tot kardinaal van Venetië aangesteld. Venetië, een stad in het water. Paus Paulus VI [1963-1978] werd "Flos Florum" [Bloem der Bloemen]. Zijn echte naam was Giovanni Battista Montini en zijn embleem bevatte drie lelies. Paus Johannes Paulus I [1978] werd door Malachias omschreven als "De medietate lunae" [van de halve maan] en kijk naar zijn echte naam, Albino Luciani , waarbij de eerste twee letters staan voor de helft van luna of maan. Hij was geboren in Canale d'Ogardo, Belluno, [mooie maan] en werd paus op 26 augustus 1978, slechts voor een maand, van de ene halve maan naar de andere. Karol Wojtyla gaf zichzelf de pauselijke naam Johannes Paulus II [1978-2005]. Malachias noemde hem "De labore Solis" [van het werk van de zon]. Hij werd op 18 mei 1920 geboren tijdens een totale zonsverduistering en werd op 8 april 2005 ter aarde gedragen tijdens een totale en hybride zonsverduistering.
Chris De Bodt
07-07-2010
7 juli 2010
7 juli 2010
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 5 ]
"De enige zekerheid is dat de wereld zich naar het kwade heeft gekeerd en dat het eerste geheim nodig is om te worden wakker geschud. Het zal de wereld doen stilstaan en de mensen doen nadenken," zei Mirjana in dit interview, dat ik verkreeg tijdens het schrijven van mijn boek "The Final Hour," maar dat nog niet is uitgebracht. "Nooit heeft er een tijd bestaan zoals deze, nooit werd God minder geëerd en geëerbiedigd dan nu, nooit hiervoor hebben er zo weinig mensen gebeden tot Hem. Alles lijkt belangrijker te zijn dan God en dat is de reden waarom Hij zoveel weent. Bovendien wordt het aantal ongelovigen steeds groter en groter. Terwijl zij streven naar een beter leven, is God voor de mensen overbodig en niet noodzakelijk meer geworden. Daarom ben ik heel bedroefd voor hen en voor de wereld. Zij beseffen niet wat hen te wachten staat. Als ze ook maar een kleine, vluchtige blik zouden mogen werpen op de geheimen, als ze het konden zien, zouden ze zich wel op tijd bekeren. Maar, aangezien de tien geheimen, die God ons via de Gospa doorgeeft, nog steeds niet zijn aangevat, kunnen ze zich nog steeds bekeren en uiteraard vergeeft God altijd diegenen die zich met oprecht berouw bekeren."
"Iets zoals een ramp?" vroeg Fr. Ljubicic bij een andere gelegenheid.
"Neen," antwoordde Mirjana, "het zal niet iets zijn dat zo enorm is. Dat zal later komen. De eerste twee geheimen zijn absoluut niet streng en wreed. Wat ik bedoel is, ja, ze zijn streng, maar niet zo ernstig als de daaropvolgende geheimen.
Mirjana, die steeds zeer discreet was met betrekking tot de geheimen en ze zelfs openlijk relativeerde [waarbij ze kritiek uitte op hen die spectaculaire profetieën doorgeven], zei niettemin dat de geheimen van die aard zijn dat ze dikwijls "verward" is en op het punt staat om te "wenen."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 192]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus op de Golgotha. Zesde en zevende val en Jezus inkerkering
De Farizeeërs te paard bleven staan aan de westkant van de plaats van de terechtstelling, waar de berg een zachte helling heeft. De kant naar de stad toe, die men opklom met Jezus en de twee moordenaars, is woest en steil. De nagenoeg honderd Romeinse soldaten uit het Zwitserse grensgebied stonden gedeeltelijk hier en daar op de berg, gedeeltelijk rondom de aarden wal. Enigen van hen bevonden zich bij de moordenaar die men, om ruimte te winnen, niet direct naar boven had gevoerd, maar een beetje beneden de top, waar het pad zuidwaarts afbuigt en op hun rug tegen de bergwand had doen liggen, de armen nog steeds gebonden aan de dwarsbalken. Een grote massa volksmensen [hoofdzakelijk gemene lui, vreemdelingen, knechten, slaven, heidenen en vele vrouwen, allemaal mensen die niet voor verontreiniging bang hoefden te zijn] verdrong zich op de cirkelvormige plaats, terwijl er op de hoogten in de buurt altijd meer lieden bijkwamen, van hen die naar de stad trokken. In het Westen, op de berg Gibon, stond de hele bevolking van één van de Paaskampen tezamen in in groep. De meesten keken van ver toe, sommigen traden dichterbij.
Het was ongeveer kwart voor twaalf, toen Jezus, binnen de muur gesleept, onder Zijn kruis neerstortte en Simon van Cyrene werd weggejaagd. Zij trokken de Heer aan de touwen omhoog, bonden de dwarsbalken los en legden ze voorlopig naast de stam. Ach, hoe ellendig en droevig, hoe gebroken, bleek en met bloed bevlekt ...een beeld van verschrikking! ... stond de arme Jezus daar op de plaats van de marteling. Zij rukten Hem weer tegen de grond, en riepen spottend: "Wij moeten zien of de troon naar uw maat is, koning!" Maar Jezus ging zelf gewillig op het kruis liggen; was Hij niet zo ellendig er aan toe geweest, Hij zou het vlugger hebben gedaan en de rakkers hadden Hem niet eerst tegen de grond moeten rukken. Zij rekten Zijn leden uit en maakten tekens, waar de handen en voeten kwamen. De Farizeeërs schimpten en scholden de hele tijd.
3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 192]
Preken
Op wie heeft de duivel het gemunt?
Misschien denkt ge bij uzelf: "Wie zouden er nu eigenlijk het meest bekoord worden?" De dronkaard en de kwaadspreker natuurlijk, de wellusteling die zich met zijn hele lichaam in de vuiligheid stort, en ook de vrek, die alles grijpt en vangt wat hij kan! Neen, broeders, neen, die niet! Integendeel, de duivel veracht hen, of liever: hij houdt hen tegen! Hij is bang dat ze hun boosaardig leven te vroeg zullen beëindigen. Hoe langer ze leven en hoe meer kwaad ze doen, hoe meer zielen ze door hun slecht voorbeeld naar de hel zullen slepen.
Als de duivel bijvoorbeeld die oude onkuisaard zijn gang had laten gaan, zou hij misschien al op zijn vijftien- of twintigjarige leeftijd gestorven zijn. Dan had hij dat jong meisje niet meer van haar maagdelijkheid kunnen beroven. Dan had hij haar niet mee kunnen trekken in de afschuwelijke poel van zijn zonden, en ook die andere vrouw had hij dan niet kunnen verleiden en die jongeman zou het kwaad, waarin hij nu misschien tot zijn dood verstokt blijft, nooit hebben leren kennen. Als de duivel de dief er toe had aangezet om geen enkele kans onbenut te laten, zou hij allang gegrepen zijn en geen gelegenheid meer gehad hebben om zijn buurman tot diefstal te brengen. Als satan die dronkenlap bijvoorbeeld niet een beetje gematigd had, was hij beslist in zijn liederlijkheid omgekomen. Hoe langer hij nog drinken kan, hoe meer zielen hij zal meelokken op het slechte pad. Als de duivel die muzikant, die zaalhouder of die herbergier bij de een of de andere ruzie van het leven had beroofd, zouden er heel wat minder jongelui bedorven zijn. Sint Augustinus leert ons dat de duivel dergelijke mensen zelden lastig valt, integendeel, hij veracht en bespuwt hen.
Vertaling: Chris De Bodt
4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 192]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Heeft Onze Lieve Vrouw van Medjugorje ooit gezegd dat de oorlog ginds deel uitmaakt van de waarschuwingen voor de wereld die aan de zieners zijn gegeven? Maria: De waarschuwingen zijn geheim, maar Vicka is daarover ondervraagd en haar antwoord was: "neen, de oorlog maakt geen deel uit van de waarschuwingen." Hier vroeg de persoon het volgende: "Als deze ongelofelijk verschrikkelijke oorlog geen deel uitmaakt van de waarschuwingen, hoe groot moeten de waarschuwingen dan wel niet zijn?" Hierop antwoordde Vicka: "U hebt zojuist uw eigen vraag beantwoord." En over hetzelfde onderwerp hebben twee anders ziensters, Marija en Mirjana ook geantwoord. Marija zei: "Deze oorlog is een kruis voor ons, Kroaten, en een waarschuwing voor jullie," terwijl Mirjana zei dat "alles wat we over de geheimen moeten weten zich in het Boek der Openbaringen bevindt."
Toch moeten we ons nooit of nooit ongerust maken, want elke vrees komt van satan. Als we bewust met God trachten te leven, elke dag, dan zal Hij ons beschermen voor alles wat er voor ons ligt. Biddende mensen zullen veilig zijn, maar zij die niet bidden zullen afgesneden worden van elke bescherming en alles moeten ondergaan. Zo eenvoudig is het, en wij moeten op God en Zijn Moeder vertrouwen met het vertrouwen van kleine kinderen.
Nicky: Het moet wel gevaarlijk geweest zijn om naar Medjugorje te reizen tijdens deze jaren. Maria: Ja; satan doet alles wat in zijn mogelijkheden ligt om ons niet aan Medjugorje te doen denken, maar, ondanks de verschrikkelijke, satanische oorlog, is Medjugorje nooit ontoegankelijk geweest. Als de mensen zich geroepen voelen om te gaan, moeten ze zich niet laten leiden door de verwarrende en oneerlijke pers. Ook mogen ze zich niet laten leiden door de verzekeringsmaatschappijen of verklaringen die gedaan zijn door hun regeringen. Zij moeten enkel vertrouwen op Onze Lieve Vrouw, Haar engelen en de Arme Zielen om hen te begeleiden in deze genadevolle bedevaart.
Nicky: Anders dan de kennis dat Medjugorje een plaats is waar Maria dagelijks verschijnt, wat betekent Medjugorje voor u en wat zal deze plaats worden voor de mensen die daarheen gaan? Maria: De verschijningen van Maria vinden ginds plaats, zeggen de Arme Zielen. Ze zeggen niet dat ze denken dat ze ginds plaats vinden. Maar wat uw vraagt betreft, voorspel ik dit voor diegenen die naar ginds gaan: eerst en vooral is het een leerschool voor het gebed en als iemand daaraan ook maar een beetje deelneemt, verandert het spoedig in een school van liefde. Daar leidt Maria ons weg van de goddeloze en liefdeloze wereld in een allesomvattende wereld van God en liefde, zoals wij nooit eerder hebben beleefd.
Nicky: Wat is de mening van de Paus over Medjugorje? Maria: Hij heeft dikwijls ten gunste van Medjugorje gesproken tijdens de afgelopen jaren, maar er zijn vele hooggeplaatsten in de Kerk die zijn uitspraken wensen verborgen te houden voor de gelovigen. Pas onlangs drukte hij zowel aan de regering als aan de kerkelijke leiders van Kroatië zijn wens uit om naar Medjugorje te gaan bij zijn volgende bezoek. Hij heeft ook diverse persoonlijke gesprekken gehad met een aantal zieners uit Medjugorje.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 35]
Lucia in slechte gezondheid
Kort daarna bereikte mij het nieuws dat zij opgenomen was naar de Hemel. Daarop werd haar lichaam teruggebracht naar Vila Nova de Ourem. Mijn tante nam mij er op een dag heen, om er te bidden naast de stoffelijke resten van haar kleine dochter, in de hoop van mij wat af te leiden. Maar tot lange tijd daarna, bleef mijn verdriet alleen maar groeien. Wanneer het kerkhof ook maar open was ging ik op Franciscos graf zitten, of naast dat van mijn vader en kon ik daar vele uren doorbrengen. Mijn moeder, besloot Godzijdank, enige tijd hierna om naar Lissabon te gaan en mij met haar mee te nemen. Met de vriendelijkheid van Dr. Formigao en een goede vrouw die ons bij haar thuis ontving, en aanbood om mijn opvoeding te betalen in een kostschool, nam ik het besluit om te blijven. Mijn moeder achtte het, na het raadplegen van een aantal artsen, nodig om te worden geopereerd aan de nieren en de wervelkolom, maar de artsen konden haar leven niet garanderen, daar zij ook aan haar hartzwakte leed. Daarom ging zij naar huis en liet zij mij over aan de zorgen van de vriendelijke dame. Toen alles klaar was en de dag overeengekomen was voor mijn intrede in de kostschool, werd er mij medegedeeld dat de overheid op de hoogte was van mijn verblijf te Lissabon en mijn verblijfplaats zocht. Daarom nam die lieve dame me mee naar het huis van Dr. Formigao en bleef ik voor een aantal dagen verborgen, zonder dat het mij werd toegestaan om de Heilige Mis bij te wonen.
Uiteindelijk kwam de zus van Zijne Excellentie om mij bij mijn moeder te nemen met de belofte om de toelating te regelen voor mij om kostschool te volgen bij de Zusters van de Heilige Dorethea in Spanje. Ze zou mij later komen halen. Al dit gebeuren verstrooide mij enigszins en zo begon de benauwende droefheid stilaan te verdwijnen.
Vertaling: Chris De Bodt
6. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn." [Aflevering 244]
Eugène staarde er wel vijftien minuten naar en meldde het dan aan zn vader, broer en buren. Ze konden niet allemaal de Maagd zien maar er waren tenminste vijf anderen die het wel konden zien en de verschijning duurde meer dan drie uren.
Terwijl de toeschouwers de Rozenkrans baden, werd Marias gedaante groter. Toen de Rozenkrans beëindigd was, begon zich in de lucht een ongelooflijk witte perkamentrol uit te rollen, en spelde woorden alsof elke letter door een onzichtbare hand geschreven werd.
Het speelde zich af onder de voeten van de Maagd, en de kinderen riepen elke letter die verscheen.
"Maar bid, mijn kinderen..."
De woorden waren van goud.
"God zal jullie spoedig verhoren," was de volgende zin die verscheen, gevolgd door "Mijn Zoon staat Zichzelf toe om ontroerd te worden."
Die woorden waren onderlijnd en achteraf kwam men te weten dat op dat moment, tijdens diezelfde nacht, Duitse troepen die zich klaar hielden om het nabijgelegen dorp Laval aan te vallen, plots teruggeroepen werden door het Opperbevel van Duitsland. Binnen de tien dagen was de oorlog met Frankrijk voorbij.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
7. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 137]
Hoofdstuk 8: Uit de patstelling
Het oecumenisch ongeduld
Op 26 januari 1966 en iets meer dan een maand na het einde van het tweede Vaticaans concilie gaf Broeder Roger een conferentie in Parijs over het concilie en de verwachting naar eenheid, in het kader van een oecumenische bijeenkomst in de kerk van Saint-Jean-de-Montmartre op initiatief van en voorgezeten door vicaris generaal Mgr. Hottot.
De onderlinge communie [de mogelijkheid voor een protestant om te communiceren in een katholieke, anglicaanse of orthodoxe dienst en omgekeerd] die al lang in omloop is bij de protestantse Kerken, was niet toegelaten door de katholieke Kerk. Deze wens werd al uitgedrukt in Dynamique du provisoire en Broeder Roger herhaalde het onvermoeibaar zonder zijn angst te verbergen: "De huidige golf van oecumene zal wegzakken als niet allen die in de Eucharistie geloven rond dezelfde tafel verzameld worden."
Enkele maanden later ging hij weer ten aanval in een boodschap aan de Saint-Victor abdij in Marseille ter gelegenheid van de plechtige wijding van het nieuwe hoofdaltaar in de abdijkerk: "De dialoog alleen is niet genoeg. De oecumenische golf zal wegvallen indien de dag uitblijft waarop al degenen die geloven in de werkelijke aanwezigheid van Christus in de Eucharistie verenigd rond dezelfde tafel zitten."
In maart 1966 publiceerde de Congregatie voor het geloof een Instructie die een lossere tuchtregel voor gemengde huwelijken [tussen katholieken en niet katholieken] beschreef. Zo werd de verbanning uit de Kerk opgeheven voor de katholieken die een huwelijk aangaan voor een niet katholieke minister. Daar waar vele niet katholieke prominenten [de secretaris generaal van de COE, de nationale synode van de hervormde Kerk in Frankrijk, de primaat van de anglicaanse Kerk] hun teleurstelling uitten, verheugde de prior van Taizé zich over een bevrijdende beslissing en loofde hij Paulus VI als een moedig man.
Hij hoopte weer: "We moeten volhouden in afwachting van God. De eenheid zal opduiken als we het niet meer verwachten, als een bliksem in de nacht."
Vertaling: Broeder Joseph
8. Jezus' tijdgenoten [aflevering 80]
Eleazar, zoon van Yair
Massada
De leider van de joden, Eleazar Ben Yair, voorzag dat de Romeinen hen de volgende morgen zouden bereiken. Hij verzamelde zijn mensen om zich heen en hield een van de meest dramatische redevoeringen uit de geschiedenis: "Het leven is een ramp, niet de dood. In de dood zijn alle mensen gelijk. Hetzelfde lot wacht de lafhartige en de moedige. Kunnen wij de smaad van de slavernij verdragen? Kunnen wij toezien dat onze vrouwen onteerd worden en onze kinderen geknecht? Nu wij nog vrij zijn en in het bezit van onze zwaarden, laten wij ze gebruiken om onze vrijheid te behouden. Laat ons sterven als vrije mensen omringd door onze vrouwen en kinderen. Laten wij ons haasten. Eeuwige roem zal ons ten deel vallen, wij hebben de prijs uit de handen van onze vijanden gegrist en hun niets anders om over te triomferen overgelaten dan de lichamen van diegenen, die de dood verkozen door de eigen hand."
Zo beschreef Josephus het tragische einde van 960 mensen, die verkozen zelfmoord te plegen in plaats van zich over te geven aan hun vijanden. Nadat de mannen hun vrouwen en kinderen hadden gedood, werden door het lot tien mensen aangewezen om de anderen te doden. Iedereen die nu gekozen werd om gedood te worden legde zich neer naast de lichamen van zijn vrouw en kinderen, zichzelf overgevend aan de handen van diegene die hem moest doden. Nadat de tien mannen hun afschuwelijke taak volbracht hadden, lieten zij het opnieuw aan het lot over wie van hen de andere negen zou doden.
Massada en de houding van deze radicale Zeloten hebben in het huidige Israël een grote symbolische betekenis. 'Massada mag nooit meer vallen,' is een uitspraak die is opgenomen in de door de soldaten af te leggen eed.
Vertaling: Broeder Joseph
9. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 97]
Het wonder van Dubna, Polen [nu Rusland] [1867]
De mensen uit de parochie ... ze waren zeer devoot ... hielden in het geheim de Veertiguursaanbidding op 5 februari 1867. De monstrans stond op het altaar toen de gelovigen, die het er het dichtst bij stonden, zachte stralen licht zagen komen van de Hostie. Toen verscheen ineens het duidelijke beeld van Onze Heer in het midden van de Hostie!
De parochiepriester die de ceremonie leidde onderzocht het wonder gronding. Een aantal mannen van de congregatie kwamen ook naar het altaar om de verschijning voor zichzelf te zien ... maar, of uit angst of uit respect, was geen van hen instaat om het altaar te betreden. De verschijning duurde tot aan het eind van de aanbidding. Alle aanwezigen mochten het wonder aanschouwen ... zowel de katholieken die daar voor de aanbidding aanwezig waren, als de schismatieke mensen die uit nieuwsgierigheid waren gekomen.
Het nieuws van de gebeurtenis verspreidde zich snel door de buurt ook door het dorp. Omdat het wonder ook was aanschouwd door schismatieke mensen was dit wonder al gauw bekend bij de autoriteiten. De priester werd daarom voor het hoofd van de politie gebracht om een verklaring af te leggen. De gegevens werden toen naar de Gouverneur van Zjytomyr gebracht. Hij dreigde iedereen die over het wonder sprak gevangen te nemen. De priester gaf toch een gedetailleerde omschrijving aan zijn bisschop, die, bang dat de overheid de kerk zou sluiten, verzocht om stil te blijven over dit onderwerp.
Ondanks dat het nieuws over dit wonder in het geheim en in stilte werd verspreid was het al snel bekend in het hele land Polen .... tot grote Hoop en Vreugde van de gelovigen die in afwachting waren van het herstel van hun natie en de terugkeer van de vrijheid om hun katholieke geloof weer te mogen uitoefenen.
10. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Uiteindelijk kreeg ze te maken met voortdurende hartkloppingen. Anita wendde ze ten goede aan door te bidden: "Lieve Heer, elke hartklopping is er één van liefde voor U." De tumor zaaide zich uit van de darm naar de maag en in de luchtpijp. Er was een chirurgische ingreep nodig, die ze gehoorzamend toeliet.
Bovenop de pijnen die ze doorstond kwam er ook pijn van geestelijke aard, met name angst dat ze niet op de juiste manier zou sterven. Ze zei: "Ik streef in deze aanvallen om te vertrouwen in de liefde van God." Tijdens deze momenten werd ze bijgestaan door Pater Nazzareno, en gehoorzaamde ze blindelings naar de aanbevelingen van haar spirituele begeleider. "Ik neem mijn toevlucht tot gehoorzaamheid en dan wordt ik gekalmeerd," zei ze.
Naast alle reeds vermelde pijnen, kreeg Anita er nog drie andere te doorstaan: reuma, longproblemen, en ontsteking van de ingewanden. Anita was in staat om een kort bericht naar een priester te schrijven waarin ze vermeldde: "Jezus is zo goed voor mij dat hij me laat deelnemen in het lijden van het kruis."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
11. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 82]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 8 december 1872
Mijn lief broertje,
Ik dank je voor het goede nieuws over de familie. Ik ben vooral blij te vernemen dat onze neef Pierre Vignes bij jou in Garaison is. Ik raad jullie beiden aan lief te zijn, vlijtig je huiswerk te maken en veel te houden van de goede God en de Heilige Maagd, opdat zij ons mogen beschermen. Op die manier zullen jullie je lieve en gewaardeerde leraar tevredenstellen. Ga door, mijn lieve vriendjes, om welwillend tegemoet te komen aan zijn zorg en vaderlijke inspanningen, de goede God zal jullie liefhebben en zegenen. Ik ben heel tevreden met de goede voornemens die je op retraite gemaakt hebt, vooral dat je de goede God en de Heilige Maagd met heel je hart wilt liefhebben; dat vraag ik alle dagen voor jou. Bijna had ik aan jouw voornemens deze nog willen toevoegen: om Jezus te behagen zal ik bijzonder mijn best doen in de klas, om geen tijd te verliezen. Vaarwel, mijn lieve kleine Pierre, breng mijn respect over aan de Heer Overste door mij in zijn dringende gebeden aan te bevelen. Ik vraag hem mijn dank te aanvaarden voor al het goede dat hij voor jou doet. Ik omhels jullie, mijn lieve vrienden, allerinnigst, en ik beveel me aan in jullie gebeden opdat ik een ijverige religieuze mag worden. Laten we ook bidden voor de arme zondaars, en voor onze Heilige Vader, voor de heilige Kerk. Laten we de dierbare zielen in het vagevuur niet vergeten, vooral die van onze lieve verwanten.
Vaarwel, mijn lief broertje, vergeet mij niet bij de Heilige Harten van Jezus en Maria. Daar ontmoet ik jou,
Je toegewijde zus,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
Hier mijn adres:
Zuster Marie-Bernard Soubirous, Moederhuis van de Zusters van Barmhartigheid, Saint-Gildard, Nevers.
13. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Oratorio
De vier salesiaanse opvoedingsdoelen liggen volledig in de lijn van dit oratoriocriterium.
2010 werd door de salesianen uitgeroepen tot Don Ruajaar. Don Rua, de eerste opvolger van Don Bosco, overleed immers honderd jaar geleden.
Michele Rua werd op 9 juni 1837 geboren in Turijn, Valdocco, de wijk waar Giovanni Bosco enkele jaren later zijn Oratorio zou vestigen. Hij ontmoette Don Bosco voor het eerst in september 1845, in het Refugio van Markiezin de Barolo. Zijn moeder bereidde Michele voor om in de wapenfabriek van zijn vader te gaan werken, maar in het najaar van 1852 ging Michele op internaat bij Don Bosco en trok het kerkelijke habijt aan. Iets later schrijft hij zich in voor de lessen filosofie aan het seminarie. Op 26 januari 1854 wordt Michele de leider van het groepje dat op voorstel van Don Bosco belooft om een jaar lang een praktische oefening in de naastenliefde te doen. Het groepje noemt zichzelf salesianen, naar hun voorbeeld, Sint-Franciscus van Sales.
Stilaan wordt Michele de eerste medewerker van Don Bosco. Op 25 maart 1855 is hij de eerste salesiaan die geloften uitspreekt. Na zijn priesterwijding, in juli 1860, nemen zijn verantwoordelijkheden steeds toe. In 1865 wordt hij prefect van de congregatie. Don Bosco bereidt hem geleidelijk aan, maar ook nadrukkelijk voor om zijn opvolger te worden en in 1885 wordt hij benoemd tot vicaris. Iedereen ziet in hem de persoon die de erfenis van Don Bosco het beste kan verderzetten. Na de dood van Don Bosco wachtte Don Rua de zware taak om de congregatie te leiden. In 1894 bracht hij een bezoek aan onder andere België en Nederland. Don Rua stierf op 6 april 1910. Zijn zaligmakingproces startte in 1922 en op 29 oktober 1972 werd hij door Paulus VI zalig verklaard.
14. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Paus Pius X [1903-1914] noemde hij "Ignis Ardens" [brandend vuur]. Zijn echte naam was Giuseppe Melchiarre Sarto en het was onder zijn pontificaat dat Wereldoorlog I begon en de wereld voor de eerste keer in brand stond. Benedictus XV [1914-22] was "Religio Depopulata." Tijdens zijn pontificaat begon het communisme, wat vernietigend was voor het geloof. Paus Pius XI [1922-1939] is "Fides Intrepida" [Onwankelbaar Geloof]. Hij regeerde onder ongelofelijke druk van de duistere krachten van het nazisme en het fascisme, maar sprak zich absoluut uit tegen hen en het communisme. Pius XII [1939-1958] "Pastor Angelicus" [Engelachtige Herder], toonde een grote affiniteit voor het spirituele en kreeg visoenen van zowel Jezus als Maria die nooit werden openbaar gemaakt. Na een van deze visioenen zei hij: "de mensheid moet zich voorbereiden op een lijden zoals ze nog nooit heeft meegemaakt." Om zijn vertrouwen in de Moeder van God te verstevigen, kreeg hij het identieke visioen van het zonnewonder in Fatima toen hij rondwandelde in de tuinen van het Vaticaan. Hij schreef tot een van zijn kardinalen; "Ik was aan het lezen en verhief mijn papieren toen ik getroffen werd door een fenomeen dat ik nog nooit gezien had. De zon, die toen hoog stond, werd zoals een matgele bol, omgeven door een stralenkrans, en ik kon, zonder het minste ongemak, blijven staren naar de zon. De zon begon rond zichzelf te spinnen, en bewoog zich in alle richtingen, van links naar rechts, van boven naar onder en omgekeerd."
Chris De Bodt
06-07-2010
6 juli 2010
6 juli 2010
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 4 ]
Zij zegt dat de profetieën, zoals de Heilige Maagd het omschrijft, "vele gruwels" inhouden en dat vooral de verdere geheimen akelig zijn [Mirjana legt hier de nadruk op]. Ze zegt dat de verschijningen een voorbereiding zijn. "Precies zoals een moeder zorgt draagt voor haar kinderen," zei Mirjana van de Gezegende Maagd, "wil Zij dat wij God de Vader degelijk voorbereid ontmoeten. Zij wil niet dat we wenen en jammeren wanneer het te laat is. God zegt dat Hij ten allen tijde vergeeft, onder de voorwaarde dat de ziel oprecht berouw heeft. Het enige wat Zij vraagt, het enige waar Zij op wacht is dat we berouw zouden hebben, opdat ons zou vergeven worden. Wat zal volgen zijn de geheimen die echt gruwelijk zijn. Ik zou gelukkig zijn als iedereen uiteindelijk zou begrijpen dat Ik hen niet veel meer kan vertellen, maar ze moeten goed beseffen dat eens de geheimen zullen beginnen, het te laat zal zijn."
Geen tijd, noch data zijn door de zieners bekendgemaakt. Mirjana zegt dat ze het eerste geheim zal onthullen aan een priester die ze zelf heeft aangewezen, Fr. Pétar Ljubicic. Tien dagen voor het eerste geheim aanvangt, mag dit medegedeeld worden aan de wereld en drie dagen op voorhand zal de inhoud ervan worden bekendgemaakt: waar, wanneer, hoe, wat... Dit zal als bewijs gelden dat de geheimen echt zijn.
Alhoewel het op sommige punten niet altijd zo evident is om vertalingen te maken uit het Kroatisch en het daarom ook onduidelijk is welke van de drie eerste geheimen Mirjana bedoelt, heeft Mirjana meegegeven dat er drie waarschuwingen zullen worden gegeven aan de mensheid, vergezeld van een "groot teken." Mirjana weigert te zeggen of de gebeurtenis of gebeurtenissen van het eerste geheim in Medjugorje zullen plaatsvinden, maar zij benadrukte dat alles overtuigend zal zijn en dat iedereen die in Medjugorje zal zijn of in de plaatsen waar het geheim zich zal afspelen, er getuige zal van zijn. En zo blijft het ietwat onduidelijk of het eerste geheim zich op een of meerdere plaatsen zal afspelen, alhoewel het er sterk op lijkt dat het geen wereldgebeurtenis zal zijn, maar dat de hele wereld zich zal betrokken voelen.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 190]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jeruzalems wenende dochters. Vierde en vijfde val van Jezus onder het Kruis
In het midden van de straatweg, bij de plaats waar het zijpad naar de Calvarieberg begint, had men aan een paal een bord gehangen, waarop het doodvonnis van onze Heiland, evenals dat van de twee moordenaars, met witte, verhoogde, als het ware op het bord gekleefde letters geschreven was. Niet ver daar vandaan, aan de kromming van het zijpad, stond een hele troep wenende en weeklagende vrouwen, deels jonge dochters en vrouwen met kinderen uit Jeruzalem, die de stoet waren voorgelopen, deels vrouwen van Bethlehem, Hebron en andere omliggende plaatsen, die naar het feest getrokken waren en zich bij de vrouwen van de stad hadden aangesloten.
Jezus viel hier weliswaar niet helemaal op de grond, maar zonk als bewusteloos in elkaar, zodat Simon, die achter Hem liep, het kruis liet zakken en de Heer naderde om Hem te ondersteunen. Jezus leunde tegen Simon aan. En dit is dan de vijfde val van de kruisdragende Heiland. Toen de vrouwen en maagden zagen hoe vreselijk ellendig de Heer daar voorkwam, begonnen zij luid te jammeren en te weeklagen, terwijl zij Hem, naar Joodse gewoonte, doeken toestaken, opdat Hij Zijn zweer er mee zou afdrogen. Jezus nu keerde Zich tot hen en sprak: "Gij, dochters van Jeruzalem [dit betekent ook: Gij, vrouwen uit de dochtersteden van Jeruzalem] weent niet over mij, doch over uzelf en uw kinderen, want een tijd zal komen, waarin men zeggen zal: Gelukkig de onvruchtbaren, zalig diegenen van wie de schoot niet gebaard heeft en van wie de borsten niet hebben gezoogd! Dan zal men roepen: Gij, bergen, valt op ons neer, en heuvelen, bedekt ons, want wanneer men zo doet met het groene hout, wat zal er dan met het dorre hout gebeuren?" Hij sprak tot hen nog vele andere, heerlijke woorden, die ik vergeten ben; Hij zegde onder meer, dat hun wenen beloond zou worden, dat zij van nu af andere wegen zouden gaan, enz...
Er kwam nu een pauze. Men liet het jong gespuis met de martelgereedschappen vooroptrekken naar Calvarië, waarheen zich eveneens een honderdtal Romeinse soldaten begaven uit de schaar van Pilatus, die de kruisstoet op enige afstand gevolgd had tot aan de poort en vandaar weer naar de stad was teruggekeerd.
3. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 190]
Preken
Wij zijn niets
Sommige Christenen zijn jaloers op de verstervingen van de heiligen, als men ze hoort. Zij menen dat zij daartoe ook wel in staat zijn. Lezen ze het leven van een martelaar, dan voelen ze zich bereid om alles voor God te verduren. "Het zou wat," zeggen ze, "een paar uurtjes lijden en u wordt er een eeuwigheid lang voor beloond." Maar om hen een beetje zelfkennis bij te brengen, of beter, om hen te leren dat ze niets zijn, stelt de goede God hen op een ogenblik bloot aan de macht van de duivel. En zie, dezelfde christen die zojuist jaloers was op de heiligen, die zich evenals de kluizenaars in staat voelde om van wortels en van gras te leven en zijn lichaam meedogenloos te geselen, brult het plotseling uit van de hoofdpijn. Dagenlang loopt hij vervolgens te klagen over een speldenprik. Daarstraks nog wou hij alle boete van Gods lieve heiligen op zich nemen en nu vervalt hij om de eerste, de beste kleinigheid tot ware wanhoop.
Of nemen we die ander: hij wou voor de goede God de dood ingaan, geen enkele kwelling kon hem tegenhouden. En zie: een kleine beschuldiging, een lasterpraatje, ja zelfs een koel antwoord of een klein onrecht dat hem wordt aangedaan, een weldaad die niet bepaald met de grootste dankbaarheid wordt beloond, dat alles wekt in zijn hart terstond gevoelens van haat en afkeer. Dikwijls wil hij zijn evennaaste niet eens meer zien, of hij behandelt hem op een manier waarin zich maar al te duidelijk weerspiegelt wat er in zijn binnenste omgaat. Wraak is zijn eerste gedachte, als hij wakker wordt, en niet zelden houdt de wraak hem zelfs uit de slaap. Wat zijn we nietig, broeders! Hoe weinig kunnen we op al onze goede voornemens vertrouwen!
Vertaling: Chris De Bodt
4. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 190]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Ook in Fatima vroeg één van de kinderen aan Onze Lieve Vrouw waar een zestien jaar oud vriendinnetje van haar nu verbleef, die denk ik, kort daarvoor was overleden. Onze Lieve Vrouw antwoordde dat zij in het Vagevuur was en daar zou moeten verblijven tot het einde der tijden. Hoe kan een zestien jaar oud meisje zoveel hebben misdaan om dit verdienen? Maria: O ja, dat is gemakkelijk mogelijk. Zij kon misschien uiterst ongehoorzaam of onbuigzaam zijn en zo vele genaden hebben tegengehouden en dat kan genoeg zijn om dit te veroorzaken.
Nicky: Sommige mensen stellen Medjugorje in vraag omdat de verschijningen nu reeds meer dan zeventien jaar duren. Vindt u dit een geldige reden om ons bezorgd over te maken? Maria: Neen, absoluut niet. De tijden zijn zo verschillend vandaag dan dat ze tijdens het tijdperk van Lourdes, La Salette of Fatima waren. Dit zijn nu de tijden die zijn voorspeld te Le Salette en Fatima, maar vele dingen die er werden gezegd zijn nooit degelijk gepubliceerd. Vandaag hebben de kinderen van Medjugorje deze voortdurende begeleiding nodig als beveiliging om niet te falen in de onmetelijke wereldse verleidingen van vandaag. Ook in Haar boodschappen ginds, zegt Onze Lieve Vrouw dat Zij na deze verschijningen, niet meer opnieuw op een dergelijke wijze zal verschijnen in de toekomst en ook dit onderwerp leidt tot twist. Vele dingen rond Medjugorje zijn nieuw, maar hoe durven wij Jezus toelating en wens om Zijn meest Heilige Moeder voor een dergelijke lange periode te laten verschijnen, uit te dagen? Kijk alleen maar eens naar de toestand waarin deze wereld zich bevindt. Het is onze plicht om zoveel hulp te verwelkomen als wij deze wereld en de mensheid niet willen vernietigen.
Nicky: Zijn er zielen tot u gekomen die gesneuveld zijn in die verschrikkelijke oorlog in voormalig Joegoslavië? En zo ja, hebben zij iets gezegd over hun spijt dat zij niet geleefd hebben naar de boodschappen van Onze Lieve Vrouw, toen ze nog in leven waren? Maria: Ja, drie gesneuvelde Kroatische soldaten hebben mij bezocht en één van hen heeft bevestigd dat Medjugorje van God komt, maar dat is alles wat hij heeft gezegd.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
5. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 34]
Lucia in slechte gezondheid
Een aantal mensen die van ver kwamen om ons te zien, merkten op dat ik er maar bleekjes en lusteloos uitzag en vroegen mijn moeder om mij te laten gaan om een aantal dagen bij hen te verblijven. De verandering van lucht zou mij misschien goed doen. Met dit in haar gedachte, verleende mijn moeder haar toestemming en namen ze mij met hen mee, nu eens naar de ene plaats, dan naar de andere. Maar, weg van zon goede thuis als bij mij, kreeg ik niet altijd dezelfde eerbied of genegenheid. Terwijl er waren die van mij hielden en naar mij opkeken als een heilige, waren er ook anderen die zegden dat ik misbruik maakte en mij schijnheilig, fantast of een tovenares noemden. Dit was de wijze van de Goede Heer om zout in het water te gooien om af te wenden dat alles zou slecht aflopen. Dankzij Zijn goddelijke Voorzienigheid, ging ik door het vuur zonder verbrand te worden of zonder vertrouwd te raken met de ijdelheid dat overal zijn weg vindt. Bij zulke gelegenheden dacht ik bij mezelf: "Ze hebben het allemaal verkeerd voor. Ik ben geen heilige, zoals sommige beweren, en ik ben ook geen leugenaar, zoals dan weer anderen zeggen. Enkel God weet wie ik ben." Toen ik weer thuis was, rende ik naar Jacinta, die zei: "Luister! Ga niet meer opnieuw weg. Ik ben zo eenzaam geweest. Sinds u weg was, heb ik met niemand meer gesproken. Ik weet niet hoe ik met andere mensen moet praten."
Spijtig genoeg kwam uiteindelijk de tijd eraan voor Jacinta om naar Lissabon te gaan. Ik heb ons afscheid reeds beschreven en daarom ga ik het hier niet herhalen, maar hoe erg was het om nu alleen te moeten zijn! Op zon korte tijd had Onze Lieve Heer mijn geliefde Vader naar de Hemel genomen, en dan Francisco en nu kwam Hij Jacinta halen, die ik nooit meer zou zien in deze wereld. Van zodra ik kon, glipte ik er tussen uit naar de Cabeco, om mij te verbergen in onze grot tussen de rotsen. Daar, alléén met God, stortte ik mijn verdriet uit en weende ik tranen in overvloed. Toen ik de helling afkwam, herinnerde alles mij aan mijn lieve maatjes: de stenen waarop we zo dikwijls zaten, de bloemen die ik niet langer plukte, nu ik niet langer iemand meer had aan wie ik ze moest geven. Valinhos, waar we alledrie de verrukking van het paradijs beleefden! Het was alsof ik alle zin voor de werkelijkheid verloren had en nog steeds half verstrooid, ging ik op een dag naar het huis van mijn tante, roepend op Jacinta voor het raam van haar kamer. Haar zus Teresa maakte mij er attent op dan Jacinta niet langer daar was!
Vertaling: Chris De Bodt
6. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn."[Aflevering 243]
Drie jaar later, in 1862, verscheen de Maagd in St. Louis aan een vrouw met de naam Mary Wilson, die door haar familie was afgewezen geweest toen ze aankondigde dat ze zich bekeerd had. "Ween niet," troostte Maria haar. "Ik zal je moeder zijn."
Er zouden nog andere verschijningen komen in Midden Amerika en ze zouden zich westwaarts verspreiden tot in San Francisco. De Maagd kwam vooral om persoonlijke redenen, maar ze was ook een wijsgeer en haar boodschappen waren ernstig. In Israël vertelde ze in 1858 aan een vrouw, Mirjam Banardy, dat de duivel nog valser was dan ooit, een duidelijke verwijzing naar de toegenomen duivelse activiteit. Acht jaar later bevestigde ze het in Anglet, Frankrijk, toen ze een non een visioen toonde van losgelaten duivels die vernieling zaaiden. Er waren waarschuwingen in Oostenrijk, met gebouwen die in vlammen gehuld waren, en voorspellingen van een tijd van "droevige duisternis" en "groot leed." De deur van de hel zwaaide niet langer open en dicht, maar werd open getrapt. In Frankrijk dreef een bitter koude winter wolven gevaarlijk dicht naar het dorp Pontmain, dat hard getroffen was geweest door de pokken en nu ook bedreigd werd door een aanval van de Pruisen.
Op 17 januari 1871 ging een jongen, die in Pontmain zn vader in een schuur aan het helpen was, tussen 17u30 en 18u naar buiten kijken om te zien welk weer het was. Er lag sneeuw op de daken van het gehucht en de lucht was helder, donkerblauw en bezaaid met sterren. Op dat moment zag Eugène Barbadette iets ongewoons. Boven een huis langs de weg leek er een deel van de lucht geen sterren te bevatten. Terwijl Eugène er naar staarde verscheen er plots een mooie vrouw, bewegingloos, maar ze lachte naar hem vanuit de vreemde leegte. Ze was gekleed in een blauw kleed met wijde mouwen en versierd met gouden sterren. Haar hoofd was bedekt met een zwarte sluier en ze droeg een gouden kroon met een rode band rond het midden.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
7. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 136]
Hoofdstuk 8: Uit de patstelling
De patstelling
Zelfs indien de stichter zich enkele vertrouwelijke aanwijzingen veroorloofde deed hij het steeds met schroom en allusie. "In deze paginas," schreef hij in het voorwoord bij de publicatie van het eerste boekdeel uit zijn dagboek, "probeer ik me ongedekt op te stellen en de illusies af te weren. Door me arm te voelen ben ik mezelf. Vanuit zijn armoede bemint, schept, bewondert de mens, maar betaalt een hoge prijs voor zijn vrijheid." Eens vernoemt hij Peter Rutishauser maar zonder te zeggen dat hij psychoanalyst is en vriend van Taizé. Hij vermeldde alleen de ziekte die hem weldra zou vellen.
In 1970 schreef hij over het Jongerenconcilie: "De drijfveer achter deze aankondiging was de patstelling die ons meer en meer opsloot en die we wilden verlaten."
'Patstelling is een groot woord. In die periode zal het dikwijls terugkomen in de geschriften van de stichter van Taizé, toegepast op een collectieve situatie maar ook als een persoonlijke bekentenis. Over de jaren 1960 zei Broeder Roger: "Precies of we waren op de grote markt gesmeten. Het vergde van ons zeven jaar, van 1962 tot 1969, om juist te weten wat ons overkwam."
In het jaar 1969 begon de gedachte Jongerenconcilie te broeden, maar ook dat katholieken Broeder van de Gemeenschap konden worden en zo de oecumenische doelstelling ten volle waar te maken. Een dubbel perspectief opende zich dat jaar en werd door de prior ervaren als een bevrijding, of tenminste de patstelling verlaten.
De vragen en twijfels van Broeder Roger in de jaren 1966-1969 zijn begrijpelijk. Wat bleef er over van de in de jaren 1940 gestichte gemeenschap van gebed en studie? Had ze haar roeping niet verloren door de vele ontmoetingen en bezoeken op te vangen? Een vermoeidheid die aan de zenuwinzinking grensde overviel soms de prior. Getuige deze enkele regels van 1968 op een avond aan zee geschreven: "Tijd van nadenken. Vanavond besef ik hoe zwaar de twee afgelopen jaren [sinds 1966] wegen. Zoveel momenten waarop ik niet inzie hoe de komende inspanningen dragen maar die ik wel uitvoer wanneer ze zich opdringen. Dat was me onbekend in de eerste vijfentwintig jaren van Taizé."
Ook uiterlijk was de prior veranderd. De boerenplunje van de jaren 1940-1950 is al lang vergeten. Ook de jas en das met speld die hij op persfotos droeg tot midden de jaren 1960. Voortaan draagt hij een dikke trui met opgerolde kraag. Wanneer hij het woord neemt in gebedsbijeenkomsten draagt hij de witte albe met grote mouwen. Het zelfzekere en overwinnende beeld van de man die voor het tweede Vaticaans concilie die op een elegant manager leek is verdwenen.
Uiteindelijk geraakten Broeder Roger en de Gemeenschap uit het straatje zonder einde door een nieuwe scheppende dynamiek: het Jongerenconcilie en het toetreden van katholieke Broeders.
Vertaling: Broeder Joseph
8. Jezus' tijdgenoten [aflevering 79]
Eleazar, zoon van Yair
Massada
In het jaar 70 na Chr., toen de Romeinen het hele land Palestina veroverd hadden en Jeruzalem tot een ruïne hadden gemaakt, trok een groep joodse patriotten onder leiding van Eleazar Ben Yair op naar Massada. Ze overrompelden het Romeinse garnizoen en namen Massada in. Later voegde zich bij hen een andere groep, die aan de gevangenschap in Jeruzalem ontkomen was. Zij waren vastbesloten om hun strijd tegen de Romeinen voort te zetten en maakten van Massada een basis voor hun guerrilla. In het jaar 72 besloot Silva, één van de generaals van Titus, deze vesting tot elke prijs te veroveren. Met zijn beste soldaten, de keurtroepen van het tiende legioen, hulptroepen en duizenden gevangenen, die water moesten dragen en schansen opwerpen, trok hij op naar de rots van Massada.
Silva bereidde zich voor op een langdurig beleg, legde een vijf kilometer lange schans aan rond de vesting. Op strategische punten sloeg hij acht militaire kampen op. Overblijfselen hiervan zijn vandaag de dag nog steeds te zien. Massada werd hierdoor volledig afgesloten en de joodse strijders waren totaal afgesneden van de rest van de wereld. Maandenlang probeerden de Romeinen het fort te bestormen, maar steeds opnieuw werden ze teruggeslagen, omdat de joden zich met de moed der wanhoop verdedigden. Toen de Romeinen zagen, dat de bestorming niet lukte, bouwden zij een aarden wal tegen het fort en slaagden er zo in een bres in de muur te slaan. Dit was het begin van het einde. De verdedigers probeerden door middel van een binnenmuur van aarde, met hout versterkt, stand te houden, maar de Romeinen staken deze in brand door gebruik te maken van brandende fakkels.
Vertaling: Broeder Joseph
9. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 96]
Het wonder van Dubna, Polen [nu Rusland] [1867]
In 1865 eindige alle diplomatieke contact tussen Rusland en de Paus Piux IX, die sympathiek was voor de Poolse mensen. In plaats van dat de Paus de Kerk mocht leiden, was er een college van kanunniken in St. Petersburg dat het zeggenschap over de Kerk kreeg. De bisschoppen, de dekens, en de kapittels waren hier allemaal tegen, met als gevolg dat heel veel hooggeplaatste geestelijken van de Kerk gedeporteerd werden naar Rusland. De geestelijken volgden dit voorbeeld en hielden dus ook heldhaftig stand door de autoriteit van dit college van kanunniken niet te erkennen. Dit werd zeer gewaardeerd door de bevolking.
Vele bange katholieken, echter, gaven toe aan de afvalligheid toen de scheiding binnen de Kerk een feit was.
In deze moeilijke tijd keek De Verlosser neer op de strijdende Polen. Het was alsof Hij de Hoop van de mensen wilde vernieuwen en een teken wilde geven van Zijn Vaderlijke Bescherming. Hij verscheen daarom in een kleine katholieke kerk in Dubna, een klein dorpje in Polen. [Vandaag de dag zijn de grenzen veranderd en ligt Dubna in Rusland, zon 40 kilometer ten westen van Tula].
10. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Anita moest nu bijna constant braken, wat veroorzaakt werd door een tumor in de maag. Om die reden was de priester die haar de Heilige Communie kwam brengen, niet zeker of hij haar die kon geven, uit angst voor onvrijwillige oneerbiedigheid. Maar Anita stelde hem gerust: "Zodra ik voel dat de priester op komst is met de Eucharistische Jezus, stopt alles alsof mijn maag verrukt is door Zijn bezoek ... Er is geen gevaar zolang het Sacrament in mij blijft."
Bovenop het vele kokhalzen, kreeg ze door haar hoge temperatuur een mooie, rooskleurige gelaatskleur, die velen verkeerdelijk deed denken dat ze zich beter voelde vermits ze altijd glimlachte en goed geluimd was. Ze sprak met iedereen, maar nooit over haar lijden. Wanneer men een vraag stelde over haar toestand, glimlachte Anita altijd en veranderde van onderwerp. Maar het lijden van Anita "vormden een traag en aanslepend martelaarschap."
Tijdens haar laatste levensjaar kreeg Anita nog een andere ziekte, een tumor in "een delicaat deel van het lichaam." De dokter besloot dat een operatie nodig was, en deed de ingreep zonder verdovingsmiddel. Nadien zei hij: "Ze kloeg geen enkel moment, en bood geen enkele weerstand." Na deze operatie en tijdens haar hele lijden, aanvaarde ze nooit iets dat haar pijn zou verzachten, omdat ze haar hele toestand voor de liefde voor God en de redding van de zielen wou geven. In gehoorzaamheid aanvaarde ze echter inspuitingen die infecties moesten voorkomen.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
11. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 81]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 5 januari 1879
Lieve broer,
Ik ontving je brief met voelbare vreugde. Dat vermoedde je wel, denk ik, omdat je mijn tedere gevoelens voor jou kent. Ik was ook blij te horen dat Jean-Marie een goede reis heeft gehad, want ik wachtte ongeduldig op nieuws van hem. Ik had hem zozeer op het hart gedrukt mij bij aankomst te schrijven omdat ik vreesde dat hem iets vreselijks was overkomen.
Ik heb van onze hooggeachte Moeder vernomen dat mijn zus ziek was, hetgeen me zeer bedroefd heeft, omdat ik niet wist hoe ernstig het was: het is al een tijdje terug. Ik wil heel graag weten hoe het zit. Misschien zat het haar dwars dat mijn broer mij is komen opzoeken zonder haar iets te vertellen. Als je daarover iets te weten kunt komen zonder te laten merken dat ik je daarover heb aangesproken, zou je me een groot plezier doen. Ik vraag je verstandig en zachtaardig te zijn, als je wilt dat de goede God je het genoegen schenkt waarnaar je kennelijk zo sterk verlangt, namelijk mij te komen opzoeken. Ik ga vooruit, ik hoest minder nu het weer een beetje zachter wordt. Onze hooggeachte Moeder heeft mij toegestaan een noveen te houden voor Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes om genezing voor mij te vragen. Die eindigt zaterdag. Ik nodig je uit je intenties daarmee te verenigen, dat vraag ik ook aan heel mijn familie. Mocht ik genezen, dan vraag ik jullie allemaal naar de Grot te gaan uit dankbaarheid voor deze grote gunst.
Je wilt wel zo vriendelijk zijn mijn diepe respect aan de Monseigneur over te brengen, ik hoop dat hij mijn goede wensen voor het nieuwe jaar wil aanvaarden. [...] Misschien wil je ook mijn gevoelens bij de familie vertolken, zeg hun dat zij altijd op mijn vurige wensen kunnen rekenen.
Met deze gevoelens neem ik afscheid van je, welbeminde broer, in de plezierige verwachting je te ontmoeten, duizend gelukwensen,
Adieu pour Dieu,
Je liefhebbende zus,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
12. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Oratorio
Wie wil opvoeden in de lijn van Don Bosco, heeft niets anders dan de integrale ontwikkeling van jongeren voor ogen. Bovendien hopen we dat ze dit realiseren in communicatie met hun medemensen en reflecterend op de werkelijkheid waarin ze staan.
Don Bosco wilde jongeren opvoeden tot goede christenen en eerlijke burgers. Daartoe is het vandaag belangrijk een viervoudige ruimte te creëren, die we het oratoriocriterium noemen.
Elk opvoedingsgebeuren wil jongeren namelijk een thuis bieden, een school, een speelplaats en een parochie. Een thuis bieden betekent dat we hun een ruimte of mogelijkheid bieden waar ze geborgenheid en nestwarmte kunnen vinden, tot rust kunnen komen, hun gevoelens mogen uiten, zichzelf kunnen zijn, hun persoon gestalte kunnen geven. Maar we willen hun ook een school aanbieden, de ruimte en de mogelijkheid om vaardigheden en kennis, kunde en levenswijsheid te leren, een plaats waar ze de vaardigheid verwerven om verantwoordelijkheid te dragen en te participeren aan het maatschappelijk leven.
Bovendien biedt iedere opvoeding een speelplaatsaan, de gelegenheid om relaties te leren leggen, mensen nabij te zijn, in een ontspannen sfeer en met de mogelijkheid om hun hobby's en interesses vorm te geven. Iedere opvoeding heeft ten slotte ook oog voor de parochie, waarbij jonge mensen op zoek kunnen gaan naar de grond van hun bestaan, naar zingeving en waar ze hun geloof leren kennen, vieren en beleven.
13. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Ten eerste blijkt uit de geschiedenis van het Vaticaan dat het document wel degelijk werd toevertrouwd aan Innocentius II in 1140. Zoals vele andere belangrijke documenten uit het Vaticaan, behoorde de Malachiasprofetie tot de eerste die werd gedrukt op de Gutenbergpers in 1455, dus 135 jaar voor de veronderstelling dat Kardinaal Simoncelli deze zou geschreven hebben. Ten tweede is het geweten dat, hoewel de Malachiasprofetieën onbekend waren voor de buitenwereld, er exemplaren ervan rondcirkelden bij hooggeplaatste geestelijken vóór 1590. Tenslotte begint de Malachiasprofetie bij de opvolger van Innocentius II, Celestinus II. Indien Simoncelli deze zou geschreven hebben, zouden de profetieën aanvangen in 1590, dat net als 1978 een driepausenjaar was met namelijk Urbanus VII [Gambattista Castagna], diens voorganger Sixtus V [Felice Peretti], en de opvolger van Urbanus VII, Gregorius XIV [Nicolo Spondrati]. De profetie zou, in de veronderstelling dat Simoncelli ze zou geschreven hebben met het oog op de beïnvloeding van de verkiezing van de nieuwe paus, zeker niet begonnen zijn bij Celestinus II, die op dat moment reeds bijna 450 jaar overleden was, en wat de pausen tussen Celestinus II en Sixtus V betreft, zou elk profetisch element komen weg te vallen.
De toekomstige pausen werden beschreven door een sleutelgebeurtenis in hun persoonlijk leven of door een daad dat zijn pontificaat zou kenmerken. Zo was, Clement XIII, die 11 jaar paus was tussen 1758 en 1769, afkomstig uit Umbrië en had hij de Roos als embleem. Malachias refereerde naar hem als "Rosa Umbriae" [de roos uit Umbrië]. Pius II werd door Malachias omschreven als "De Parvo Homine" [van de kleine man]. Zijn familienaam was Piccolomini, het Italiaans voor "kleine man." Pius VI [Giovanni Angelico Braschi] werd tot paus gekozen in 1755. Op zijn naam staat het langste pontificaat uit de geschiedenis. Hij regeerde 44 jaar, tot 1799. Hij werd 82 jaar en regeerde meer dan de helft van zijn leven. Christelijke schrijvers uit zijn tijd verwezen naar hem als de "Apostolische pelgrim op Aarde." Malachias kenmerkte Pius VI als "Peregrinus Apostolicus" of de pelgrim paus. In ongewone omstandigheden, zoals dat het geval was bij Pius VII [Barnaba Chiaramonte] wiens pontificaat overschaduwd werd door Napoleon Bonaparte, is deze door Malachias omschreven als "Aquila rapax," de arend, het symbool waarvoor Napoleon bekend stond. Paus Leo, 1878-1903, [Gioacchio Vincenzo Raffaele] omschreef hij als "Lumen in Caelo". Op zijn embleem stond een vallende ster.
Chris De Bodt
05-07-2010
5 juli 2010
5 juli 2010
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 3]
Alhoewel de Heilige Maagd de zieners de opdracht heeft gegeven om zich niet te veel in beslag te laten nemen door de geheimen [in de laatste jaren hebben ze volhardend elke verdere uitleg geleidelijk aan verminderd en in plaats hiervan de nadruk gelegd op de vreugde die dikwijls met de Gezegende Moeder gepaard gaat], heeft Mirjana tegelijkertijd ook de nood uitgedrukt om de wereld te waarschuwen en tijdens sommige verschijningen waren er zelfs tekenen van diepe smart te merken bij haar.
"Zal de uiting van het geheim slechts een korststondige gebeurtenis zijn of zal het iets zijn dat een langere periode zal aanhouden?" werd Mirjana ooit gevraagd door een priester.
"Het zal slechts een korte tijd aanhouden," antwoordde Mirjana in het interview.
"Zullen de gevolgen blijvend en duurzaam zijn of zullen de gevolgen slechts tijdelijk en van voorbijgaande aard zijn?"
"Hoe kan ik dit uitleggen zonder inbreuk te doen op het eerste geheim?" zei Mirjana, "laat het ons houden bij iets dat absoluut niet goed is en zeker niet prettig zal zijn."
"Zal de interval tussen het eerste en het tweede geheim lang duren?" was de volgende vraag.
"Dat varieert naargelang de geheimen," antwoordde Mirjana, "wat ik bijvoorbeeld bedoel is het volgende: de tijd tussen het eerste en het tweede geheim duurt een zekere periode, en deze tussen het tweede en het derde geheim is van een andere duur. Bijvoorbeeld, en ik leg er de klemtoon op: het eerste geheim kan vandaag plaatsvinden en het tweede reeds morgen."
"Zijn de geheimen van een merkwaardige aard of meer van een spirituele aard?"
"Goed waarneembaar, goed waarneembaar. Het zal zichtbaar zijn en dit is nodig om de wereld een beetje wakker te schudden. Het zal de wereld doen stilstaan en nadenken."
"Zoiets als een catastrofe?"
"Neen, het niet iets zijn dat zo gigantisch is. Dat zal later volgen. Het zal iets zijn dat de wereld genoeg stof zal geven tot nadenken, er ernstig over na te denken en de mensen toelaten om in te zien dat Onze Lieve Vrouw hier werkelijk was, inderdaad hier, om te zien en er zich bewust van te worden dat er een God bestaat."
"En zal er daarna nog iemand zijn die zal kunnen zeggen: Dit is een soort natuurlijke gebeurtenis of iets in die trend?" vroeg de priester.
"Misschien dat de onwrikbaarste ongelovigen iets in die aard zullen zeggen na het eerste en het tweede geheim," in haar grootste wenk om duidelijk te maken wanneer ze zullen plaatsvinden.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. Onbehagelijke zomer in 't verschiet
Het zijn op zijn zachtst gezegd stormachtige tijden. Wie merkt het niet op? Iedereen voelt dat er is op komst is. Er zijn tornados die hun karwei meer dan normaal afmaken [de hele stad Connecticut werd zowat met de vuist bewerkt]. Er zijn aardbevingen [recentelijk in Canada, voor de top van de G20] en die men voelde tot in Pennsylvania. Er is de economie, waarvan sommige vooraanstaande deskundigen zeggen dat we afstevenen op een nieuwe crisis die kan uitmonden in Americas derde "economische depressie" [Paul Krugman, Nobelprijswinnaar economie in 2008].
Het zijn onbehagelijke tijden met een gevoel dat we alle beheersing kwijt zijn [wat ook zo is] en het beste voorbeeld hiervan is het huidige onbeheersbare olielek in de Golf van Mexico. Deze crisis zorgt er nu ook voor dat velen hun visie over de kenmerken en de afkomst van olie beginnen te herzien. Tot nu toe denkt men dat aardolie ontstaat uit sedimenten rijk aan organisch materiaal die in het geologisch verleden zijn gevormd en daarna onder invloed van de afzetting van nieuwe sedimentpakketten op dit "brongesteente" zijn "gekookt". Maar vele geleerden beginnen daar stilaan anders over te denken. Men kent de echte samenstelling en de afkomst van olie niet en nog eigenaardiger: in de Arabische landen, waar men nu al zolang naar olie boort, lijken de oliebronnen wel onuitputtelijk en lijkt er in tegenstelling alsmaar olie bij te komen. Ons jaarlijks olieverbruik is genoeg om het water van de Niagarawaterval 25 dagen lang met olie te vervangen. Er is duidelijk iets anders aan de hand met aardolie waar de wetenschappers vooralsnog geen antwoord kunnen op vinden. Dit zijn interessante vragen: is olie wel een "fossiele brandstof?" afkomstig van vergaan organisch materiaal [wat het meer aanvaardbaar maakt om het aan te wenden als brandstof] of is het gedeeltelijk abiogenese en gedeeltelijk geofysisch, een proces dat we tot op heden nog niet begrijpen?
Onze technologie weet amper een fractie van wat er zich afspeelt onder de aardoppervlakte en ons meest gesofistikeerd materiaal kan amper zeven kilometer diep gaan in de onderste aardkorst. De bovenste aardkorst is gemiddeld tien kilometer dik. Kan al dit boren leiden tot ongekende gevolgen? In White County, Arkansas, waar er zich meer dan tweeduizend bronnen bevinden van aardgas, was er onlangs een vloed aan aardbevingen. "Wetenschappers zijn er nu zeker van dat sommige aardbevingen worden veroorzaakt door de mensen zelf," aldus Don Blakeman, een vermaard geofysicus aan bij de "US Geological Survey." Ondertussen duikt er ook een videoclip op van jaren geleden waarbij de Sovjets ooit een ondergrondse nucleaire explosie dienden aan te wenden om het vuur te kunnen stoppen van een geëxplodeerde boorinstallatie. Het vuur hield al jaren aan en een nucleaire explosie was zowat de laatste optie die overbleef om alles een halt toe te roepen.
Elk jaar verontreinigt het equivalent van twee maal de Exxon Valdez ramp de rivieren en waterbronnen, enkel en alleen al in Nigeria. Hier wordt in de pers geen aandacht aan besteed. Nigeria is het rijkste land van Afrika als het gaat over natuurlijk rijkdommen maar één van de armste als we naar de levensstandaard kijken. Vandaag is Nigeria de grootste olieproducent in de wereld. De bewoners van de Nigerdelta zijn het slachtoffer van mensenrechtenschendingen door oliebedrijven. Een rapport van Amnesty International "Petroleum, Pollution an Poverty in the Niger-Delta" maakt verslag van onderzoek naar olielekkages, het affakkelen van gas, afvallozing en andere milieu-effecten van de olie-industrie. De milieuschade heeft geleid tot ernstige schendingen van het recht op voedsel, water, gezondheid en de mogelijkheid een inkomen te verwerven. Het overgrote deel van de vervuiling en milieuschade die door Amnesty International in het rapport wordt beschreven gaat over operaties van Shell, het grootste op het vasteland opererende oliebedrijf in de Nigerdelta. Op 20 oktober 2002 vond er een grote olielekkage plaats in de pijpleiding van Shell in Batan, een plaats in de Nigerdelta. De lekkage veroorzaakte grote ecologische schade in de Nigerdelta, waardoor vele mensen in het gebied niet meer in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. De Batanrivier, die diende als de enige drinkwaterbron voor de gemeenschap en de omliggende beekjes waar gevist werd, waren ernstig vervuild door deze catastrofe. Shell lijkt zich in deze zaak te willen ontrekken aan haar verantwoordelijkheden.
Zonne-energie is tot nog toe duurder, maar het Vaticaan staat radicaal achter het aanwenden ervan en "olie" die "van boven" komt is daarenboven helder en goed voor de gezondheid [onder andere olijfolie], maar de olie die uit de aardkorst komt daarentegen is zwart, als in een metafoor. Ondertussen is de olijftak een symbool van vrede, terwijl ruwe olie oorlogen veroorzaakt. En welke vruchten brengt aardolie voort: macht, geld en machtige families die de hele wereldpolitiek beheersen, zoals de Rockefellers en de Bilderberggroep [machtige vrijzinnigen van over de hele wereld].
En dan komt de vraag of we onze technologie hebben aangewend in overeenstemming met de wetten van de Heilige Geest of in overeenstemming met de wetenschappers die in grote getale het bestaan van de Heilige Geest ontkennen?
Men ziet "aangezichten" in de wolken. Er zijn profetieën, in onze onbehagelijke tijd. In Argentina was er de kunstenaar Benjamin Solari Parravicini, overleden in 1974 [alles staat opgeschreven en is officieel erkend], en die vele toekomstige gebeurtenissen heeft voorspeld, te beginnen met een tekening waarop men Mussolini opgehangen met het hoofd naar beneden, [wat kort daarop ook gebeurde] met naast hem zijn echtgenote Clareta Pettacci. Ooit voorspelde Parravicini dat "het kwaad zou beginnen als de Noord-Amerikaanse olifant zwart water zou drinken, door zijn slurf en inderdaad stelt het schiereiland Baja Californië een slurf voor, als men met een beetje verbeelding de Verenigde Staten ziet als een olifant.
Maar Parravicini, een geboren katholiek, had ook andere "visoenen," waren het visioenen van buitenaardse ontmoetingen of waren het visioenen van engelen [hij was bevriend met een astronavigator] en had als kind ook ervaringen die leken op het poltergeistfenomeen [stenen werden toegeworpen uit het niets] en alhoewel men steeds voorzichtig moet blijven, worden beiden fenomenen [het eerste meer en meer de laatste jaren] ernstig genomen door het Vaticaan. Uiteraard moet men zich steeds de vraag stellen of dergelijke manifestaties bestaan en worden toegelaten door God, maar deze vraag moet men zich ook steeds stellen bij elke profetie en bij elke verschijning.
En in Zuid-Amerika is er ook de ziener Pedro Régis, die ondertussen hoger en hoger aangeschreven staat, die op 26 juni 2010 zei dat de Heilige Moeder hem had verteld "Lieve kinderen, Ik ben uw bedroefde Moeder en Ik lijd voor wat op u afkomt. Keer u niet af van het gebed. Dit is de tijd van smarten voor de mensen. De dood zal via de Golf gaan en grote vernielingen veroorzaken. Dergelijk lijden zal gebeuren in uw Brazilië. Wees gericht op de moed, het geloof en de hoop. Ik ken iedereen van u bij naam en kom voor u tussen bij Mijn Jezus. Verlies uw hart niet. Deins niet terug. U hebt nog een lange en moeizame weg te gaan, bezaaid met doornen. Zoek sterkte in Jezus.
Op 18 maart, ongeveer een maand voor de ramp, zei Regis al dat Maria het volgende [praktisch identieke] had voorspeld: "Geef niet op. De dood zal over de Golfkust komen, en zal een groot spoor van vernieling achterlaten."
Nu kan men zich de vraag stellen: waarom een tweede boodschap, dat identiek hetzelfde herhaalt? Waren het niet enkel de "doden" die stierven op het boorplatform of zullen er bijkomende doden vallen. Hier zijn gebeden gewenst, vooral omwille van het methaangas dat op elk moment kan tot ontploffing komen tot een soort "olievulkaan."
Pedros meest recente boodschap [30/6] belangt de Kerk aan "die grote beproevingen zal doorstaan. De Kerk van Mijn Jezus zal de last van de onrusten ondervinden en grote beproevingen moeten doorstaan. Er zal een grote vervolging zijn van de Kerk. De dogmas worden veracht en de mannen en vrouwen van het geloof zullen worden vervolgd. Wat er ook gebeurt, laat de duivel niet overwinnen. Een schandaal zal de wereld door elkaar schudden. Het masker van de duivel zal afvallen."
Terug naar de olie: het kan riskant worden, met uiterste en misschien gekke scenarios, waarmee met de allergrootste voorzichtigheid moet worden omgegaan.
Een mail gaat zowat overal rond over: "Wat de V.S. wetenschappers verboden is om aan het publiek over de Golf mede te delen." Er wordt geschat dat de druk die de olie in de Golf doet stromen tussen de 1.400 en de 5.000 bar is en dus onmogelijk om dit in bedwang te houden. Dit betekent dat er onder de wetenschappers een grote vrees bestaat voor de Obama-administratie [hadden de zienertjes in Garabandal niet voorzegd dat de wereld vol van "communisme" zou zijn, "communisme," eveneens een metafoor voor atheïsme?] en ze zijn staan onder de grootste bedreiging van ernstige vervolgingen. Wetenschappers, die deze bevindingen bevestigen, vragen om niet bij naam te worden genoemd, maar anderzijds willen ze ook niet dat de wereld er geen kennis zou van hebben.
"Door de druk zal het geboorde gat, onder het bronoverdekking, uit zichzelf vergroten op deze cruciale plaats. Daarop zal, onder de intense druk, de bekapping weggeslagen worden en zo zal de olie rechtstreeks en onbeperkt in de zee terechtkomen. Het gat zal blijven vergroten in afmeting, waardoor er nog meer en meer olie in de Golf zal terechtkomen. Na meerdere miljarden liters zal de druk in de immense holte van acht kilometer onder de oceaanbodem zich min of meer normaliseren, wat het water, onder de intense druk, op anderhalve kilometer diep, in het gat zal doen lopen, waar de olie zich bevond. Maar de temperatuur is daar ongeveer 200 graden, of misschien zelfs meer. Het water zal verdampen en zich tot stoom omvormen en zo een enorme kracht doen ontstaan, waarvan de gevolgen niet gekend zijn. Het is moeilijk om te meten hoeveel water binnenin zal terechtkomen en daarom is het niet mogelijk om precies uit te rekenen hoe hoog de druk de bodem zal doen opheffen, maar de tsunami golven die hieruit zullen ontstaan kunnen zowat tussen de zeven en de dertig meter hoog worden, zelfs meer. Daarna zal de bodem inzakken in de dan lege kamer. Op deze wijze zal de natuur het gat dichtmaken.
We mogen ook niet vergeten dat het gebied zich op een belangrijke breuklijn bevindt en een ontploffing kan de aanzet zijn tot een reeks aardbevingen.
Afhangend van de hoogte van de tsunami, zullen de oceaanafval, de olie en bestaande structuren naar de oevers weggevaagd worden en alles tachtig tot honderd zestig kilometer landinwaarts drukken. Zelfs als de afval daarmee zou weggevaagd zijn zullen de vervuilende stoffen uit de bodem en het water de herbevolking van deze gebieden verhinderen voor een ongekend aantal jaren. Neem de kaart van de Verenigde Staten en leg deze op de grond en meet minimum een totale vernietiging van vijftig kilometer landinwaarts en dit rond het hele gebied van het Golf van Mexico, en het noordelijke gebied, waar de bron zich bevindt zal een dubbele vernietiging ondergaan. De afslachting zal zo duizelingwekkend zijn, dat het uw adem zal afsnijden. Zal, wat de wetenschappers ons proberen te vertellen, de waarheid benaderen? Dan mag uw zich aan een volledig vernield Florida verwachten, met alles op en eraan.
"Deepwater Horizon" zou in augustus wel eens voor verrassingen kunnen zorgen! Een mooi vooruitzicht!
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
3. Eredienst in Basiliek van Koekelberg verstoord
Een groepje gemaskerde actievoerders heeft op 24 juni, de dag van de huiszoekingen in de zetel van het aartsbisdom Mechelen-Brussel en bij kardinaal Danneels, een eredienst voor de heilige Jean-Marie Vianney verstoord door onder meer condooms gevuld met shampoo te gooien.
De dienst, waarbij het relikwie van het hart de priester uit het Franse Ars in de basiliek ontvangen werd, moest worden voorgegaan door aartsbisschop André-Joseph Léonard, maar die kon door de huiszoekingen niet aanwezig zijn.
Tijdens de verering van het relikwie gooiden de actievoerders met condooms gevuld met shampoo en riepen ze slogans tegen de kerk. Ze strooiden pamfletten rond waarin de actievoerders zich afzetten tegen de kerk en monseigneur Léonard. Ze goten ook rode inkt in een wijwatervat
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 189]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Vierde en vijfde val van Jezus onder het Kruis. Jeruzalems wenende dochters
De stoet was nog een heel eind verwijderd van de stadspoort, maar de weg begon reeds in de diepte te gaan. Wij krijgen hier een lange, versterkte poort. Eerst stapt men onder een gewelf. De poort staat in de richting tussen Zuid en West. Buiten de poort loopt de stadsmuur enkele minuten ver, zoals van mijn woning tot aan de kerk, naar het Zuiden toe, wendt zich dan een eind westwaarts en loopt tenslotte weer in zuidelijke richting om de berg Sion heen. Rechts van de poort loopt de muur noordwaarts tot aan de Hoekpoort en wendt zich van hier, langs de noordzijde van Jeruzalem, naar het Oosten.
Toen de stoet de poort naderde, dreven de beulsknechten heviger tot spoed aan. Enkele stappen voor de poort, te midden van de oneffen, kapot gereden weg, lag een grote plas; de wrede rakkers trokken Jezus voort en men liep dicht opeen. Simon van Cyrene probeerde opzij te stappen, de kruislast verschoof en de arme Jezus stortte plots voorover in de modderige plas, zodat Simon ternauwernood nog het kruis kon houden. Dit was de vierde val van Onze Heer. Met hoge, weliswaar gebroken maar toch luide stem jammerde Jezus: "Wee, wee, Jeruzalem! Heb ik u daarom bemind zoals de klokhen die haar kuikentjes verzamelt onder haar vleugels, dat gij mij zo gruwelijk uitstoot en buiten uw poort wilt werpen." De Heer was bitter bedroefd, maar de Farizeeërs kwamen op Hem af en scholden: "De rustverstoorder gaat door met het spel, hij heeft weer wat te kletsen, en zo meer." Zij sloegen en stompten Jezus, sleurden Hem overeind en uit de plas. Toen ontstak Simon van Cyrene in gloeiende gramschap over de wreedheid van de beulsknechten en riep: "Indien gij niet ophoudt met uw schurkenstreken, gooi ik het kruis neer, het moge dan mijn leven kosten!"
Direct buiten de poort loopt van de straatweg uit, rechts, een ruw en niet al te breed zijpad in noordelijke richting; over dit pad is het enkele minuten klimmen naar de Calvarieberg. Wat verder splitst zich de straatweg in drie banen: links, tussen West en Zuid, door het dal Gihon naar Bethlehem, westwaarts naar Emmaus en Joppe en rechts, tussen West en Noord, om de Calvarieberg heen op de Hoekpoort toe, die de weg opent naar Bethsur. Wie hier van aan de poort waardoor Jezus buiten de stad wordt gebracht, de blik naar links richt, tussen Zuid en West, kan de Bethlehempoort zien; van alle stadspoorten te Jeruzalem liggen deze twee het dichtst bij elkaar.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 189]
Preken
Wij zijn niets
De beproeving is noodzakelijk om ons te laten voelen dat we uit onszelf niets kunnen. Sint Augustinus zegt dat we God evengoed mogen bedanken voor de zonden waarvoor Hij ons heeft gespaard, als voor de zonden die Hij ons in Zijn grote liefde heeft willen vergeven. Dat we zo dikwijls in de valstrikken van de duivel lopen, komt omdat we teveel op onze eigen besluiten en beloften vertrouwen en te weinig op de goede God. Is het waar of niet, broeders? Zolang ons niets in de weg staat en alles naar wens verloopt, menen we dat niemand ons ten val kan brengen. We vergeten onze armzalige zwakheid, onze nietigheid. We verklaren plechtig dat we liever zouden sterven dan ons door het kwaad te laten overwinnen. Een duidelijk voorbeeld hiervan heeft de Heilige Petrus gegeven, toen hij tot Jezus zei: "Al zouden ook allen U verloochenen, ik nooit!"
Om te laten zien hoe weinig de mens over zichzelf te zeggen heeft, bediende de goede God zich niet van koningen of vorsten of grote legers, maar van een simpel dienstmeisje, dat de grote apostel zelfs op een tamelijk onverschillige manier aangesproken schijnt te hebben. Zojuist nog was Petrus bereid om voor Jezus te sterven, en nu beweert hij dat Hij hem niet kent, dat hij niet eens weet over Wie men het heeft. Hij doet er zelfs een eed op. Zo machteloos is de mens, broeders, wanneer hij aan zijn lot wordt overgelaten!
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 189]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Gisteren vertelde u mij dat er een laatste dag komt. Vertellen deze waarschuwingen ons misschien dat de laatste dag op handen is? Maria: Neen, dit hoeft helemaal niet het geval te zijn. Ik geloof dat God Zichzelf heel duidelijk zal tonen en dit heel, heel spoedig, omdat we ons zozeer van Hem verwijderd hebben en Hem vergeten zijn. Maar zeggen dat het einde van de wereld op handen is, is naar mijn oordeel, naar wat de Arme Zielen mij verteld hebben, verkeerd. Vergeet niet dat de Zielen mij ook hebben verteld dat spoedig de dingen weer beter zullen gaan, en niets daar rond houdt eveneens in dat er een laatste strijd en enig einde van de wereld op ons afkomt. Maar het zal wel een totale en enorme verandering zijn of men zou het als een zuivering kunnen noemen. Maar alstublieft, men mag ook niet vergeten dat Gods genade eveneens oneindig is.
Nicky: Ik begrijp dat tijdens de begindagen van Fatima, de twee meisjes aan Onze Lieve Vrouw vroegen of ze naar de Hemel zouden gaan. Zij antwoordde "Ja." Toen stelden ze dezelfde vraag met betrekking tot Francisco, de kleine jongen die toen pas zeven jaar oud was. Hierop was Haar antwoord: "Enkel als hij vele Rozenkransen bidt." Maria, hoe kan dit waar zijn, als hij slechts zeven jaar oud is? Maria: Ja, dit kan waar zijn. Ziet u, dit is altijd afhankelijk aan wat de persoon is bijgebracht, zelfs als hij maar zeven jaar oud is. Met dit antwoord moeten wij ons voorstellen dat dit kind was bijgebracht om meer te bidden dan, laat ons zeggen, de kinderen van vandaag. En ik ben er zeker van dat, indien u dit moest gaan uitzoeken, dit ook het geval zou zijn. Dit aan de ongelovige kinderen van vandaag vragen zou ongevoelig zijn en Onze Lieve Vrouw is nooit ongevoelig. In Medjugorje vroeg Onze Lieve Vrouw aan de kinderen van in het begin, hoe en hoeveel ze baden en schikte Zij Haar verzoeken naar het antwoord dat zij gaven. Dit was het werk van Haar Moederlijke en liefdevolle Hart.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 33]
Lucias neefje en nichtje worden ernstig ziek
Ik denk dat ik reeds in mijn verslag over Jacinta heb geschreven, hoe dit scheiden ons leed veroorzaakte. Om deze reden, herhaal ik het hier niet. Jacinta was reeds ziek en de ziekte werd steeds erger. Het is niet nodig om dit nu te beschrijven, daar ik dit reeds heb gedaan. Ik zal eenvoudig verwijzen naar een of twee daden van deugdzaamheid, die ik haar heb zien doen, en die ik nog niet heb beschreven. Haar moeder wist hoe moeilijk het voor haar was om melk te drinken. En zo bracht ze op een dag een prachtige tros druiven mee met haar glas melk en zei: "Jacinta, neem dit. Als u de melk niet naar binnen krijgt, laat deze dan staan en eet de druiven." "Neen moeder, ik wil de druiven niet. Neem ze weg en geef me de melk in de plaats. Ik zal dat doen." En zonder het minste teken van verzet te tonen, nam ze de melk naar binnen. Mijn tante ging gelukkig naar buiten, met de gedachte dat de smaak van haar kleine meid aan het terugkeren was. Maar ze was nog maar weg of Jacinta draaide haar hoofd naar mij en zei ze: "Ik had zon verlangen naar die druiven en het was moeilijk om de melk te drinken! Maar ik wou deze versterving opofferen aan Onze Heer."
Op een morgen zag zij er vreselijk uit en ik vroeg haar of zij zich slechter voelde. "Vorige nacht," antwoordde zei, "had ik zoveel pijn en ik wou aan Onze Heer de versterving opofferen van niet uit mijn bed te vallen en daarom heb ik helemaal niet geslapen." Een andere keer, vertelde ze mij: "Als ik alleen ben, ga ik het bed uit om het gebed van de engel te bidden. Maar nu kan ik de grond niet meer raken met mijn hoofd, omdat ik omver zou vallen en zo kan ik enkel op mijn knieën bidden."
Op een dag had ik de gelegenheid om de Vicaris te mogen spreken. Zijne Eerwaarde vroeg mij over Jacinta en hoe zij zich voelde. Ik vertelde hem wat ik over haar toestand dacht en zei daarna nog dat ze de grond niet meer kon raken bij het bidden. Zijne Eerwaarde zond mij om haar te vertellen dat ze niet meer uit het bed hoefde om te bidden, maar dat ze gerust, liggend in het bed mocht bidden en dan nog enkel zo lang ze kon zonder moe te worden. Ik bracht deze boodschap over bij de eerstvolgende gelegenheid. "En zal onze Heer hiermeer verheugd zijn?" vroeg ze. "Hij is verheugd," antwoordde ik, "Onze Heer is gelukkig met alles wat de Eerwaarde Vicaris zegt om te doen." "Dan is het goed, ik zal niet meer opstaan."
Wanneer ik ook maar kon, hield ik ervan om naar de Cabeco te gaan, naar onze lievelingsgrot. Jacinta was dol op bloemen en toen ik de heuvel afkwam, naar huis toe, plukte ik heel wat irissen en pioenrozen, als die te vinden waren, en dan nam ik ze mee naar haar en zei: "Kijk! Deze zijn van de Cabeco!" Ze nam ze enthousiast aan en soms rolden de tranen van haar wangen, zei ze: "Ik moet er aan denken dat ik daar nooit meer zal heen gaan! Geen Valinhos, noch Cova da Iria! Ik zal dat alles zo erg missen!" Maar wat geeft het, als u naar de Hemel zult gaan om Onze Lieve Vrouw en Onze Lieve Heer te zien?" "Dat is waar"," zei ze. Toen lag ze daar tevreden, en plukte de blaadjes van de bloemen en telde ze één voor één.
Een aantal dagen nadat ze ziek werd, gaf ze met het snoer dat ze droeg en zei: "Hou het voor mij. Ik heb schrik dat mijn moeder het zal zien. Als het beter gaat, zal ik er opnieuw om vragen!" Dit snoer had knopen, met wat gestold bloed erop. Ik hield het verborgen tot op de dag dat ik mijn moeders huis verliet. Daarna, niet wetende wat ik ermee moest doen, heb ik het verbrand, samen met het snoer van Francisco.
Vertaling: Chris De Bodt
8. Manon des Sources [14/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 37: "Ik zal uw Moeder zijn." [Aflevering 242]
Toeval?
Volgens één bepaalde lijst verscheen Maria tussen 1800 en 1899 tenminste achtennegentig keer op belangrijke wijze.
Er waren honderden minder belangrijke of niet gemelde verschijnselen.
In Robinsonville, Wisconsin, zou Maria tussen twee bomen aan Adèle Brisse verschenen zijn, een Belgische immigrante die een non wou worden. "In Gods naam, wie bent u en wat verlangt u van mij?" vroeg Adèle.
"Ik ben de Koningin van de Hemel, die bidt voor de bekering van de zondaars, en ik wens dat u hetzelfde doet," was het antwoord. "Je was op de Heilige Communie deze morgen."
"Ja, lieve dame."
"Dat is goed, maar ik wil dat je meer doet. Bid gedurende negen dagen. Ga dan te biechten en draag je Communie op voor de bekering van de zondaars. Als ze zich niet bekeren en geen boete doen, zal mijn Zoon verplicht zijn hen te straffen."
Eén van de personen die Adèle vergezelde vroeg haar met wie ze aan het praten was. Ze leek tegen de lucht te praten. "Kniel neer," antwoordde Adèle vlug. "De dame zegt dat ze de Koningin van de Hemel is." Toen de vriendin haar bezorgdheid uitte omdat ze Maria niet zag, keek de Maagd teder in haar richting en zei Ze: "Gezegend zijn zij die geloven zonder te zien." Ze keerde zich dan terug tot Adèle en vroeg: "Wat loop jij hier niets te doen, terwijl je kameraden in de wijngaard van mijn Zoon werken?"
Adèle, die er naar verlangde om missiewerk te doen, begon te wenen. "Wat kan ik nog meer doen, lieve dame?"
"Onderwijs de kinderen," antwoordde Maria.
"Hoe zal ik hen onderwijzen, als ik zelf zo weinig weet?"
"Ik bedoel niet de wetenschap van de wereld," zei ze. "Onderwijs hen hun catechismus, opdat ze mijn Zoon zouden kennen en liefhebben."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 135]
Hoofdstuk 8: Uit de Patstelling
Na het slot van het tweede Vaticaans concilie, een historisch gebeuren dat de katholieke Kerk grondig veranderde, werd de prior van Taizé vreemd genoeg gedurende jaren door twijfel en inzinking overvallen. In het openbaar was daar weinig van te bespeuren en zij die het in de Gemeenschap zagen hebben er nooit over gesproken.
Alleen Broeder Jean-Luc [eerder Jean Jaquenod] vermelde het in een nooit uitgegeven boek dat hij vele jaren na zijn vertrek uit Taizé schreef. Hij had er tweeëntwintig jaar doorgebracht, werkte er in de wasserij en speelde orgel in de kerk. Hij vermeldt: "Daarna [na het concilie] was het voor hem een langdurige ontmoediging. Herhaaldelijk ging hij wandelen. Hij vroeg me hem te vergezellen, misschien omdat ik niet tot zijn intieme kring behoorde want hij leefde wat teruggetrokken, misschien omdat ik musicus ben, ook omdat ik aan onderzoek was onderworpen, en ook misschien omdat ik sterk en zwak ben en ik kan zwijgen. Ik vreesde dat zijn verdriet me zou aantasten. Hij sprak maar enkele woorden uit. Ik antwoordde voorzichtig. Ik dacht aan de muziek van de jonge David die de angsten van koning Saul bedaarde." Volgens dezelfde getuige deed de prior beroep op een psychoanalyst. Hij verklapt geen naam, maar via andere bronnen is hij gekend. Het gaat om Dr. Peter Rutishauser, psychiater in Zurich en lid van de Zwitserse Vereniging voor psychoanalyse. Twee à driemaal per jaar kwam hij naar Taizé voor enkele dagen en ontmoette Broeder Roger en degenen die het wensten. Deze gemeenschappelijke psychoanalyse liep tot aan de dood van Rutishauser in 1971.
Zonder stevig bewijs is het mogelijk dat het Rutishauser was die Broeder Roger de raad gaf zich meer bezig te houden met zijn dagboek en er uitreksels over te durven publiceren: het schrijven als een loutering om weer fit te worden. Durven onbeschut zijn zal Broeder Roger zeggen. Vanaf het boekdeel Violence des pacifiques [Geweld van de vreedzame] in 1968 uitgegeven, verschijnen er uitreksels zonder datum uit dit dagboek. Broeder Roger ging verder met sommige, nu chronologische, uitgekozen passages te publiceren.
Jean Jaquenod denkt dat de oproep van het Jongerenconcilie het persoonlijke en collectieve einde inluidde van de sombere jaren die Broeder Roger had doorstaan: "Meer dan de wanhoop [een formule die hij veel uitsprak in het Getijdengebed], verliet hij de pijnlijke rivaliteiten van de volwassenen. Alles behalve zijn interesse voor de jeugd sloot hij uit. Opnieuw was hij stichter. Hij nam afstand van een zeker Beeld va n Taizé. Hij wou niet dan zijn creatie hem ontsnapte. Hij nam de leiding van een beweging die de wereld zou beïnvloeden. Hij werd weer jong."
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 78]
Eleazar, zoon van Yair
Massada
Ongeveer vier kilometer ten westen van de Dode Zee in de woestijn van Judea ligt de rotsvesting Massada. Deze rijst ver boven het niveau van de Middellandse Zee uit en ligt vierhonderd veertig meter boven de oppervlakte van de Dode Zee, tegenover de bergen van Moab en het witte schiereiland 'Halasjon' [de Tong]. Het plateau heeft een lengte van zeshonderd meter en een breedte van tweehonderd veertig meter. Het is afgesneden van de bergketen door diepe ravijnen. Destijds kon men het plateau langs twee wegen bereiken: aan de westelijke zijde, vanuit Arad [zoals de Romeinen deden] of langs het "slangenpad" aan de oostelijke zijde, en dat zich met haarspeldbochten de helling opslingert.
De hogepriester Alexander Jannai was de eerste die in het midden van de 2de eeuw voor Christus een vesting bouwde op de top van de Massada. In het jaar 40 voor Chr. bouwde Herodes de Grote een kolossaal schitterend en versterkt fort op de top van Massada, volgens zijn eigen zeggen "om zichzelf tegen de joden te beschermen voor het geval dat ze zouden proberen hem af te zetten." Hij verfraaide het tot een residentie voor het geval dat zijn koninkrijk hem door Marcus Antonius zou worden ontnomen. De vesting werd versterkt door een zes meter hoge muur met 38 torens elk ongeveer vijfentwintig meter hoog. Binnen de muren bevonden zich voorraadschuren, kazernes, grote waterreservoirs, wapenopslagplaatsen, en allerlei andere koninklijke voorzieningen. Het was een meesterwerk op het gebied van vestingbouw. Massada is een heiligdom geworden voor de Joden omdat zich hier één van de meest dramatische episoden in hun lange geschiedenis afspeelde.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 95]
Het wonder van Dubna, Polen [nu Rusland] [1867]
Om het wonder van Dubna beter te waarderen moet men eerst iets weten van de politieke en kerkelijke verhoudingen in Polen in 1863, vier jaar voor het wonder.
De buurstaat Rusland oefende druk uit op Polen, met de bedoeling om de Poolse taal en nationaliteit te laten ophouden. De officiële taal van Polen werd Russisch en het Pools was strikt verboden op publieke plaatsen en in klaslokalen. De Poolse mensen mochten niet meer werken en alle verenigingen werden verboden. Poolse namen werden veranderd in Russische namen en Poolse landgoederen werden ingenomen.
Voor de Kerk in Polen was dit zowel onredelijk als moeilijk. Omdat het katholieke geloof de grootste religie was, werd ... met succes ... moeite gedaan om alle banden met de Paus te verbreken en daarmee de macht van de Paus over de Kerk te verkleinen. Kloosters werden onderdrukt, kerkeigendommen werden ingenomen, en publiekelijke aanbiddingen, processies werden verboden als ook de bouw of reparatie van schrijnen langs de wegen. Schismatische liturgische boeken en vereringen werden bij de Katholieke kerken opgedrongen.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Omdat Anita haar bed en haar huis niet kon verlaten, werd de Mis soms in haar kamer gehouden, tot haar grote tevredenheid. Eén zon Mis werd opgedragen op het feest van de H. Agnes, die Anita in één van haar brieven vermelde. Anita bewonderde deze kleine heilige voor haar zuiverheid en standvastigheid waarmee ze de folteringen doorstond die haar martelaarschap voorafgingen.
Volgens Pater Nazzareno en haar spirituele begeleider, begon Anita mensen te ontvangen die vroegen om voor haar te bidden of die troost zochten in haar beproevingen. Na een tijdje werden de bezoekers zo talrijk, dat er een "constant komen en gaan" was. De bezoekers vonden troost en geïnspireerd advies. Velen hadden lichamelijke ziekten die nietig waren in vergelijking met het lijden van Anita, maar toch, ondanks haar pijn glimlachte Anita en bleef een troost zijn voor hen die gebukt gingen onder de wereldlijke problemen.
Een vriendin die soms voor haar zorgde zei, dat elke keer dat iemand op het punt stond te vertrekken, Anita een overweging uit haar lectuur of haar bezinning vermelde en op die manier een goeie gedachte meegaf. Op het einde van zon dagen kon ze niet verbergen dat ze uitgeput was.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 81]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 7 oktober 1878
Lieve broer,
Onze hooggeachte Moeder-Overste had me, toen ze mij jouw lieve brief overhandigde, bijna berispt omdat ik jou zo lang niets over mijn gezondheid bericht heb. Ik ben blij je te kunnen zeggen dat mijn krachten beetje bij beetje terugkeren. Ik ben wel nog een beetje wankel. Sedert een maand of drie ben ik aan krukken overgeleverd. Maar wees niet bevreesd, het is niks ernstigs, gewoon gewrichtsontsteking in mijn knie, die me wel pijn bezorgd heeft, dat is waar, maar het is al voorbij.
Lieve vriend, ik kan deze brief niet versturen zonder je in mijn geluk te laten delen. Op 15 september, de dag die gewijd is aan de Zeven Smarten van de Heilige Maagd, is mij de buitengewone gunst verleend mijn grote religieuze geloften af te leggen. Steun mij door in je gebeden Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd te danken. De reden waarom ik je zo zelden schrijf, is deze: men heeft me verteld dat mijn brieven overal rondgaan. Dat heeft me veel verdriet gedaan, en als dat nog eens gebeurt, schrijf ik niemand meer.
Wat je tranen betreft, ik zal je zeggen dat bij het lezen van je brief mij dezelfde zwakheid overviel. Ik moest mijn toevlucht nemen tot mijn zakdoek. Je ziet dat ik begrijp wat je goede hart doormaakt. Laten we, goede vriend, een beetje mild voor elkaar zijn: als de goede God van ons het offer vraagt dat wij elkaar op deze aarde niet meer terugzien, moeten wij dat met vreugde brengen. Ik verzoek je mijn diepe respect aan Monseigneur over te brengen, door Zijne Hoogheid te vragen of hij mijn dank wil aanvaarden voor het feit dat hij zich verwaardigt zo'n groot belang in jou te stellen.
Het ga je goed, lieve broer, ik omhels je allerinnigst. Je geheel toegewijde zus, die je ontmoet bij de Geheiligde Harten van Jezus en Maria,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
P.S.: Ik sluit in mijn brief een klein Heilig Hart in dat ik gemaakt heb, draag het bij je.
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Zingeving
Naarmate het eigen levensproject duidelijker vorm krijgt, groeit ook de vraag naar de fundering ervan. De opvoeder communiceert daarom ook zijn diepere bestaansgrond. Hoe kijkt hij naar de onderliggende vragen van het leven? Opvoeden is met jongeren in dialoog gaan, in woord en daad. Het is hen laten voelen en weten waar je als opvoeder voor staat, wat je waardevol vindt in het leven, hoe je je eigen leven zin geeft en welke zin. Die zin kan ook gehaald worden in het leven en de boodschap van Jezus van Nazareth.
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Geschiedkundigen geloven dat Malachias zijn visoenen over de pauselijke opvolgingen kreeg tijdens zijn eerste pelgrimstocht naar Rome, in 1140. Er verscheen een lange lijst met 111 pausen voor zijn ogen. Deze voorspellingen zijn nauwkeurig bestudeerd en onderzocht en zijn, op enkele uitzonderingen na, bijzonder accuraat. Hij schonk ze aan paus Innocentius II om hem te helpen in noodsituaties. Innocentius II voegde het document bij de pauselijke archieven, waar het gedurende vier eeuwen verborgen bleef en enkel door de bibliothecaris en andere hooggeplaatste kardinalen werd geraadpleegd. Malachias zelf schreef dat hij het in de lijst had over de pausen vanaf Celestinus II tot de vernieuwing der tijden. In een visioen onthulde de Heilige Geest elke toekomstige paus met diens karaktereigenschappen, zijn geografische afkomst, spirituele achtergrond of zijn wapenschild. In totaal omschreef Malachias 111 toekomstige pausen.
Malachias gaf het document door aan paus Innocentius II om het veilig te laten bewaren. Claude François Menestrier, een bekende jezuïet uit de 18de eeuw, beweerde dat de profetieën in 1590 werden herschreven door Kardinaal Simoncelli, om de verkiezing te beïnvloeden van zijn favoriete kardinaal als paus dat jaar. Volgens Menestrier zou Malachias nooit geschreven hebben over de toekomstige pausen. Sceptici uit die tijd geloofden met name sterk dat Kardinaal Simoncelli de profetieën zelf geschreven had. Wat er ook moge zijn, drie simpele argumenten wijzen erop dat Menestrier zich vergiste en dat Malachias ze wel degelijk schreef.
Chris De Bodt
17. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 1 augustus [zie rubriek gebeden].
Henk
02-07-2010
2 juli 2010
2 juli 2010
Maandelijkse boodschap van Maria aan Mirjana Dragicevic voor hen die Gods liefde nog niet kennen:
"Lieve kinderen, Mijn Moederlijke oproep die Ik vandaag tot u richt, is een oproep van waarheid en leven. Mijn Zoon, die het Leven is, houdt van u en kent u in de waarheid. Om uzelf te kennen en lief te hebben, moet u Mijn Zoon leren kennen en om anderen te leren kennen en liefhebben, moet u Mijn Zoon zien in hen. Daarom, bid, bid, Mijn kinderen opdat u dit zou begrijpen en uzelf overgeven met een geest die vrij is. Wees volledig veranderd en op deze wijze zult u het Koninkrijk van de Hemel in uw harten op aarde hebben. Dank u!"
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 2]
Alhoewel de Heilige Maagd de zieners de opdracht heeft gegeven om zich niet te veel in beslag te laten nemen door de geheimen [in de laatste jaren hebben ze volhardend elke verdere uitleg geleidelijk aan verminderd en in plaats hiervan de nadruk gelegd op de vreugde die dikwijls met de Gezegende Moeder gepaard gaat], heeft Mirjana tegelijkertijd ook nood uitgedrukt om de wereld te waarschuwen en tijdens sommige verschijningen waren er zelfs tekenen van diepe smart te merken bij haar.
"Onze Heilige Moeder vertelde mij dat het nodig is om heel veel te bidden tot wanneer het eerste geheim wordt onthuld," zegt Mirjana, "maar bijkomend is het eveneens nodig om zoveel als mogelijk opofferingen te doen, om anderen zoveel als in onze mogelijkheden ligt te helpen met vasten, vooral nu, de tijden vóór het eerste geheim. Zij verklaarde dat het onze plicht is om onszelf voor te bereiden. Zij vraagt het niet enkel, Zij smeekt erom dat iedereen zich zou bekeren, bidden en vasten." Zij hebben geen idée van wat hen te wachten staat en dat is waarom Zij, als hun Moeder, diepe smart kent omwille van hen. Het is niet genoeg om enkel te bidden. Het is niet genoeg om vlug enkele gebeden te bidden zodat men kan zeggen dat men gebeden heeft en zijn plicht heeft volbracht. Wat Zij van ons wil is dat we bidden uit het diepste van onze ziel, om een diepgaand en ernstig gesprek met God te voeren. Dat is Haar boodschap."
Alhoewel het eerste geheim dus geen wereldomvattende gebeurtenis blijkt te zijn [en ook geen afzonderlijke, omvangrijke waarschuwing], bestaat er geen enkele twijfel over dat, wat Onze Lieve Vrouw haar heeft verteld, heel ernstig is.
Tijdens eens visoen, daterend van 25 oktober 1985, zei Mirjana [wiens dagelijkse verschijningen sedert geruime tijd zijn gestopt en sedert 1987 op maandelijke basis een verschijning krijgt] dat haar het eerste geheim is getoond in een reeks beelden, zoals men dia's projecteert op een scherm en dat het haar "heel erg heeft aangegrepen." Dat was uiteraard, omwille van het zien van het eerste geheim. "Als de mensen het geheim zouden zien, zoals het mij gisteren is voorgesteld, zou ieder van hen zeker genoeg door elkaar geschud zijn om een volledig nieuwe en andere kijk te krijgen op zichzelf en alles rondom zich. Ik weet nu dat deze dingen in het geheel niet prettig zijn. Ik geloof dat, indien iedereen zou weten wat ik weet, elkeen van deze mensen tot helemaal van binnen door elkaar zouden worden geschud en de wereld met een volledig nieuw licht zouden bekijken."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschappen
Boodschap 3327 van 03/06/2009
Lieve zonen en dochters, keer u tot de levende Heer. Zoek hem altijd in de Heilige Eucharistie, want Hij alleen is de absolute goedheid en kent ieder van u bij naam. U behoort de Heer toe. Dien Hem trouw met liefde. U bent niet van deze wereld. U bent wel in de wereld, maar uw leven behoort de Heer toe. Hij schiep u naar Zijn beeld en gelijkenis en Hij wacht op uw ja-woord. De mensheid is op weg naar een afgrond van vernietiging. Een afgrond die de mensen met hun eigen handen bereid hebben. De minachting voor het Heilige zal elke dag meer groeien. Mensen zullen verwerpen wat aan God toebehoort en valse leerstellingen en ideologieën omhelzen. De duivel zal grote verwarring stichten in de Kerk. U zult nog veel verschrikkingen zien. Velen zullen het geloof verliezen en weggaan van de ware leer. Valse profeten zullen tweedracht en verwarring zaaien. De duivel zal bedriegen met valse tekenen en wonderen. Brazilië zal het mikpunt van grote aanvallen van de duivel worden. Vlucht weg van alle leugens en bedrog. Blijf bij de waarheid van Mijn Zoon Jezus. Let op. Luister naar Mij om niet misleid te worden. Ik ben uw Moeder die uit de hemel komt om op te eisen wat van God is. Verdedig de liefde en de waarheid. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 188]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Veronica met de zweetdoek
Lange tijd bleven veel goede mensen door dezelfde heilsverwachting met elkaar verbonden als door een stille liefde, waarvan de anderen niets afwisten. Toen de twaalfjarige Jezus te Jeruzalem was achtergebleven, om er te onderwijzen in de tempel, zag ik Seraphia nog als ongehuwde dochter. Zij bezorgde Jezus zijn eten in de kleine herberg, waar Hij verbleef wanneer Hij niet in de tempel was. Het was de herberg, een kwartier buiten Jeruzalem, naar de kant van Bethlehem toe, waar Maria en Jozef, toen zij na de Geboorte zich op weg hadden begeven voor de opdracht van Jezus, een dag en twee nachten bij twee oude mensen vertoefden. Die mensen waren Essenen, de vrouw was een verwante van Johanna Chusa, en zij kenden de heilige echtelingen. Een stichting voor armen was die herberg. Jezus en de discipelen vonden er dikwijls een toevlucht en in Zijn laatste jaren, als Hij het volk in de tempel kwam onderwijzen, zag ik Seraphia meer dan eens voedsel sturen naar het huis daarginds, dat nu door andere mensen werd opengehouden. Seraphia trad laat in het huwelijk.
Haar man, een nakomeling van de kuise Suzanna, zetelde in de tempelraad. Omdat hij in het begin heel scherp tegenover Jezus stond, had Seraphia het, wegens haar vriendschap met Onze Heer en de heilige vrouwen, vaak hard te verduren. Ja, verschillende keren werd zij een hele tijd lang opgesloten in een kelder. Nadat Jozef van Arimathea en Nicodemus Seraphias echtgenoot hadden bewerkt, liet deze, milder gestemd, zijn vrouw toe, Jezus te volgen. Tijdens het gericht over Onze Heer in het huis van Caïphas, gisterennacht en heden morgen, koos hij met Nicodemus, Jozef van Arimathea en de andere goedgezinden voor Jezus partij en verliet hij het Sanhedrin. Seraphia in nog een mooie, flinke vrouw, al moet zij toch meer dan vijftig jaar oud zijn. Toen Jezus Zijn triomfantelijke intocht te Jeruzalem hield, hetgeen wij op Palmzondag herdenken, zag ik haar met een kind op de arm temidden van andere vrouwen staan. Zij nam een doek, die zij als sluier om haar hoofd en om haar hals droeg, en spreidde hem vreugdevol over de grond uit, als een blijk van hulde. Diezelfde doek bracht zij nu naar Onze Heer toe om er de sporen van Zijn lijden mee af te wissen, Zijn smart te verzachten onder de droevige, maar nog eens zo triomfantelijke tocht met het kruis. Dit was dan het doek, waarmee de Heer aan zijn medelijdende bezitster de zegenaam "Veronica" meegaf, en die in onze tijd openlijk wordt vereerd door de Kerk.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 188]
Preken
We worden op de proef gesteld
Het meest te vrezen zijn de bekoringen waarvan we ons niet bewust zijn. Sint Gregorius vertelt ons van een kloosterling, die lange tijd zeer vroom was geweest. Plotseling overviel hem een hevig verlangen om het klooster te verlaten en terug te keren naar de wereld. Hij meende dat God een andere bestemming voor hem had.
"Vriend," sprak Gregorius, "het is de duivel. Hij kan het niet verkroppen dat je ziel hem ontgaat. Bestrijd hem!"
Maar neen, de andere bleef bij zijn mening. Tenslotte kreeg hij verlof om te gaan. Nog voor hij echter vertrokken was, wierp Gregorius zich op de knieën en smeekte de goede God dat zijn broeder op tijd het juiste inzicht zou mogen krijgen. Nauwelijks had deze een voet over de drempel van de kloosterpoort gezet of hij werd door een reusachtige draak overvallen.
"O Broeders! Help, schreeuwde hij. Hier is een draak die me wil verslinden!"
De andere monniken snelden toe en vonden de ongelukkige languit op de grond, halfdood. Ze droegen hem het klooster binnen en toen zag hij werkelijk in dat hij door de duivel was bekoord. Deze had zich uit loutere woede in de vorm van een draak op de ziel geworpen, die de Heilige Gregorius, hem door zijn gebed afhandig had gemaakt. Laten we hieruit leren, broeders, dat we vooral moeten vrezen voor de bekoringen die wij niet kennen. En we zullen ze nooit leren kennen, als we de goede God niet om inzicht vragen.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 188]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Eerder heeft u gesproken over de waarschuwing van Garabandal. Kunt u mij vertellen over Garabandal en de waarschuwing? En bent u daar ook geweest? Maria: Ja, ik ben daar verscheidene malen op bedevaart geweest. Garabandal is een bergdorp in Spanje waar Onze Lieve Vrouw verscheen aan een aantal kinderen in de jaren 60. Onze Lieve Vrouw gaf er een boodschap over de waarschuwing die voornamelijk het volgende inhoudt: Een ogenblik zal komen dat iedereen op aarde de staat van de eigen ziel zal zien en dat er velen, omwille van de hevige emoties die dat zal teweegbrengen, wanneer ze het zullen zien, hiervan zullen sterven. Het is hetzelfde wat er iedereen overkomt tijdens het overlijdensproces, maar dan zal het bij iedereen tegelijkertijd gebeuren. "Van waaruit Hij zal komen om te oordelen over de levenden en de doden."
Nicky: Moeten we angstig zijn voor dergelijke waarschuwingen? Maria: Enkel als we ver van God zijn en vol van zonde zijn, hebben we redenen om dit te vrezen. Als we voortdurend proberen om bij Hem te zijn, dan hoeven wij in het geheel niets te vrezen of eenvoudig gezegd: zij die bidden zullen veilig zijn. En ook komt Gods genade steeds voor Zijn oordeel.
Een goede vergelijking voor dit is een waarschuwing langs de kant van de weg. Het feit dat we het teken zien en lezen betekent niet dat we reeds zijn uitgeweken voor het gevaar waar het bord ons voor waarschuwt. Met een kinderlijk vertrouwen in onze liefhebbende God, zijn we steeds en zullen we steeds in de veiligste handen zijn.
Nicky: Hoe nog zou God ons tijdens de komende jaren kunnen waarschuwen? Maria: Hij waarschuwt ons zowel door natuurlijke rampen als door rampen waar de mensen de oorzaak van zijn en hier zijn aardbevingen, massale sterfte en ziekten, waarvan AIDS niet de laatste is, inbegrepen. Niemand kan ontkennen dat deze gebeuren. Zij gebeuren zelfs met een verbazingwekkende regelmatigheid, maar opnieuw, waar de minsten van ons op zijn voorbereid is een totale economische ineenstorting, en deze zal de hoogmoedigen en de machtigen letterlijk op de knieën krijgen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 32]
Lucias neefje en nichtje worden ernstig ziek
Rond die tijd warden de zorgen rond Jacinta en Francisco ook erger. Jacinta vertelde soms: "Mijn borst doet zon pijn, maar ik zeg niets tegen mijn moeder! Ik wens te lijden voor Onze Heer, voor het herstel van de zonden die zijn begaan tegen het Onbevlekte Hart van Maria, voor de Heilige Vader en voor de bekering van de zondaars." Op een morgen, toen ik haar ging opzoeken, vroeg ze mij: "Hoeveel verstervingen hebt u aan onze Heer opgeofferd de vorige nacht?" "Drie. Ik ben driemaal opgestaan om de Engelengebeden te bidden." "Wel, ik heb Hem heel, heel veel verstervingen opgeofferd. Ik weet niet meer hoeveel het er waren, maar ik had enorme pijn en heb geen ogenblik geklaagd."
Francisco sprak heel weinig. Hij deed gebruikelijk na wat hij ons zag doen en stelde uitzonderlijk zelf iets voor. Zijn ziekte leed hij met een heldengeduld, zonder enig gekerm of geklaag dat over zijn lippen kwam. Op een dag, kort voor zijn dood, vroeg ik hem: "Lijdt u veel, Francisco?" "Ja, ik lijd veel, maar ik offer alles op uit liefde voor Onze Lieve Vrouw en Onze Lieve Heer." Op een dag gaf hij mij het touw waar ik reeds heb over gesproken en zei hij: "Neem het weg, voor mijn moeder het ziet. Ik kan het niet langer meer dragen rond mijn middel." Hij nam alles aan wat zijn moeder hem gaf, en ze kon niets ontdekken dat hem niet beviel. Zo ging het door tot de dag voor hem kwam om naar de Hemel te gaan. De dag voor zijn dood, zij hij tot Jacinta en mijzelf: "Ik ga naar de Hemel, maar als ik daar ben, zal ik veel bidden tot Onze Heer en Onze Lieve vrouw en hen vragen om u zo spoedig mogelijk naar ginds te brengen."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [13/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 241]
Het leven was een grote vergissing! Het heelal was mechanisch en levenloos! De vissen in het diepe water met lichtgevende eigenschappen zoals lampen, en de kameel met zn afkoelende bulten, en de hagedissen die van kleur konden veranderen om zichzelf te camoufleren ... om niet te spreken van vinnen, pluimen, armen, ogen, en hersenen, het geweldige spijsverteringsproces en een zenuwstelsel, en het creativiteitsproces ... werden door Darwin als ongelukken van de natuur beschouwd, samen met nog duizend andere voorbeelden, van amoebes tot mensen, met ongelooflijke complexiteit en ontelbare interacties die de mens allemaal nodig heeft om te kunnen bestaan.
Was dat allemaal een ongeval? Allemaal willekeurige mutaties die de natuur "selecteerde?"
Het was absurd en arrogant, een belediging voor de logica, maar het is wat de duivel wilde: afkeuring van het bovennatuurlijke. Als er niets bovennatuurlijks was, was er ook geen God. Als het bovennatuurlijke niet bestond, was er duisternis, en daarin was Satan op zn best. En het ondermijnde allemaal het geloof. Geloof was net dat geloven in het spirituele element. Geloof was de test van vertrouwen. Geloof was zichzelf overgeven aan God, die de mens dan in staat stelde om zich boven de valstrikken van Satan te verheffen.
Zo probeerde Satan het geloof te ondermijnen. Zo probeerde hij het spirituele te onderdrukken. Maar zn probleem was de Maagd Maria, die enkel al door haar aanwezigheid een gat maakte in het atheïsme.
In Baños, Ecuador, in het gebied waar Darwin zn grootste onderzoeken deed, bezocht een vrouw een warmwaterbron en vond een kegelvormige zandstenen rots waar Maria stond op afgebeeld.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 134]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
Van de andere kant mag de verandering die Roger Schutz en Max Thurian door het concilie ondergingen niet onderschat worden. Ze woonden alle sessies gedurende vier jaar bij, ze hoorden al de tussenkomsten in het concilie, ze namen deel aan tal van discussies erbuiten. Ze ontmoetten tal van kardinalen, bisschoppen en theologen. Zo begonnen ze relaties aan te knopen met Mgr. Le Bourgeois later bisschop van Autun. Ook op het einde van het concilie ontmoette Broeder Roger Chiara Lubich die de Focolaribeweging stichtte en waarmee hij tot aan zijn dood een getrouwe band onderhield.
Pater de Lubac meldt een betekenisvolle gebeurtenis aangaande die dubbele invloed. Op zondag 21 november 1965 bevonden de prior en de onderprior zich per toeval in een Romeinse parochie waar Paulus VI ook op bezoek was. "Ze voegden hun wagen bij de stoet, zegt de theoloog, en kwamen de kerk binnen. Daar kregen ze stoelen in het hoogkoor, juist tegenover de paus die daarna een poos met hen praatte. Ze waren enthousiast over de preek: de paus sprak heel eenvoudig, als een goede herder, over de aanwezigheid van Christus te midden van de christelijke gemeenschap. Hij legde duidelijk het mysterie van de Eucharistie uit met heel de doctrine en zonder technische woorden. Max Thurian vond dit een model van predicatie over de Eucharistie."
Zeker hebben ze bepaalde punten in de aktes van het concilie, en nog meer tal van deelnemers, beïnvloedt. Maar zeker is ook dat het tweede Vaticaans concilie heeft bijgedragen tot het katholiek maken van Roger Schutz en Max Thurian.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 77]
Eleazar, zoon van Yair
De manschappen doodden eerst hun eigen families en doodden elkaar dan tot de laatste tien. De laatste doodde de negen andere alvorens zelfmoord te plegen. In totaal kwamen negenhonderd zestig rebellen om. Er bleven maar twee vrouwen en vijf kinderen over, in een ondergrondse gang verborgen en die als overlevenden dit tragische en heldhaftige einde konden vertellen. Josephus dateert die gebeurtenis op de vijftiende dag van Xanthicus [nisan], i.e. het paasfeest. Gewoonlijk werd 73 na J.C. opgegeven voor de dood van Eleazar en de val van Massada die het einde betekende van de eerste opstand tegen Rome. Maar, twee Latijnse opschriften bewijzen dat Flavius Silva niet als gouverneur van Judea benoemd werd voor 73. Dus kon het beleg van Massada niet besloten worden voor de lente van 74 na J.C. De naam zoon van Yaïr [ben Yaïr] stond op een scherf ontdekt in Massada tijdens de opgraving door Yigael Yadin geleid in de jaren 1960. Yadin nam aan dat dezelfde letters kunnen gelezen worden als zoon van het licht [beney or], een benaming toegepast op de leden van de gemeenschap van de handschriften aan de Dode Zee.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 92]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Na deze getuigenis gaf de Moeder-overste, die knielde in de sacristie, een bevestiging. In het begin van haar verslag erkende ze dat, hoewel het gebruikelijk was om de ogen af te wenden voor de Jezus' Sacrament, ze toch de neiging had om naar de Hostie te blijven kijken. Ze ging verder:
Ik zag dat de Hostie was vervangen door Onze Verlosser, Jezus Christus, volledig lichtgevend. Ik kon Zijn hoofd zien, en zijn borstkas. Hij was omlijst met de cirkel van de monstrans, maar Hij bewoog Zijn Hoofd van links naar recht en het leek wel als Hij uit de cirkel wou komen, naar de plaats waar ik was. Ik zag licht flitsen aan alle kanten. Dit ging zo snel dat het wel leek op lange stammen licht die uitbarstten in mooie bloemen, voordat ze verdwenen. Hiermee was ik bezig tijdens de Hymne van het Heilig Sacrament, het Canticum en de lezingen. Ik had de kracht niet om te zingen omdat in mij een grote vurigheid heerste. Ik zei tegen mezelf dat ik heel blij zou zijn als het werkelijk mijn God was die Zichzelf aan mij wou laten zien, en ik zou blij zijn om Hem te zien, omdat ik vaak voor deze genade had gewenst. Ik ervoer het eerst als een illusie, maar ik bleef Onze Verlosser zien op dezelfde manier. Ik was zo bezig met deze aanwezigheid dat ik niet door had welk effect het had op de priesters en de anderen. Ik ging naar huis zonder met iemand te spreken, maar er kwamen mensen naar me toe om mij te vertellen wat ze hadden gezien. Ik zag toen dat ik geen fout begaan had en ik zegende Onze Verlosser voor de genaden die Hij ons nederige huis had geschonken. Ik bevestig al deze dingen in de aanwezigheid van Jezus, Maria en Jozef... Ook al zien we Hem niet altijd met de ogen van ons lichaam, Hij gaf mij toch de genade om Hem te mogen zien.
Dit document was getekend "Moeder-Overste van het huis van Loretto op 6 februari 1882"
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Toen haar spirituele begeleider, Monseigneur Pasquinelli, besefte dat menselijke remedies niet geschikt waren om haar gezondheid te doen terugkeren, besloot hij met haar naar Lourdes te gaan. Ze maakten de treinreis in september 1935. Voor Anita was de reis een boetedoening, en bij aankomst was ze volledig uitgeput door de pijn die nog verergerd leek te zijn. Maar, ze nam deel aan alle activiteiten of aanschouwde ze, en bedankte de Heilige Maagd voor de kracht om haar toestand te verdragen. Toen ze naar Lucca terugkeerde was ze heel rustig, en men kon zien dat de pijn een beetje verlicht was.
We weten dat Anita een aantal brieven schreef tijdens haar bedlegerigheid, maar het is moeilijk om er zelfs één te vinden waarin ze de Madonna of haar deugden, waarnaar ze streefde om ze na te volgen, niet vernoemde. Anita voelde dat ze altijd onder de moederlijke bescherming van de Heilige Maagd stond, en dat Ze altijd dichtbij was om haar te troosten in haar pijnlijke beklimming naar heiligheid.
De Katholieke Actie, waar ze deel van uitmaakte voordat ze ernstig ziek werd, werd niet vergeten. Als ze niet tussen de armen en de zieken kon werken, kon ze tenminste lijden voor hen en de redding van de zielen. Ze werd ook lid van de Female Association Group van de H. Gemma Galgani, wiens relikwieën te vinden zijn in Anitas geboortestad. Enkel de Hemel weet welke genaden verleend werden dankzij Anita.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 80]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 17 juli 1877
Ik ben erg blij dat je bij de Zeer Eerwaarde Heer Sempe verblijft, die u goede raad zal kunnen geven. Ik meen dat u daar grote behoefte aan hebt. Het schijnt dat u zich met betrekking tot Marie en Joseph, onze schoonbroer, totaal ongepast gedragen hebt. Er is mij een verhaal verteld dat me veel verdriet gedaan heeft. Ik had nooit gedacht dat u in staat was zich tot een dergelijk punt te verlagen. Luister waar het om gaat: laatst zou u Joseph en Marie op de weg van Poueyferre ontmoet hebben, u [...] [...] uit de voeten, om hun vervolgens een 'lange neus' te geven. Als dat waar is, draag ik u op excuses aan te bieden voor uw gebrek aan respect jegens hen en het verdriet dat u hun hebt aangedaan.
Is dit de manier om de opvoeding die u van de goede Paters genoten hebt, te benutten? Denkt u hun dank te betuigen en troost te schenken door hun goede voorbeeld en hun vriendelijke lessen zo slecht in de praktijk te brengen?
Denkt u dat de goede God en de Heilige Maagd hiermee tevreden of vereerd zouden zijn? Zeker niet. Als u van hen houdt, toch!, moet u dat bewijzen door u voortaan onberispelijk te gedragen. U bent de jongste van het gezin, u bent respect verschuldigd aan Marie, aan Joseph en aan Jean-Marie, ik wil dat u van hen allemaal houdt, dat [...] [...] pater Sempe [...] zijn goede raad die u voordeel brengt, daar ben ik zeker van.
Ik ben erg blij dat je het beroep van tuinman uitoefent, wat je verder zal kunnen helpen, zeker als het je bevalt. Ik raad je aan om slecht gezelschap te mijden. Het zal je kwaad berokkenen zonder dat je het in de gaten hebt. Houd van je werk, je zult zien dat je jezelf erin kwijt kunt.
Ik hoop, lieve Pierre, dat dit de eerste en de laatste keer was dat men mij verwijten maakt over [..]
P.S. Mijn gezondheid gaat vooruit, ik wandel iedere dag in de tuin om kracht op te doen.
Het ga je goed.
13. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verbondenheid
Een mens draagt niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn medemens en maatschappij, maar zijn persoonlijk levensproject wint aan kwaliteit naarmate hij zich aan die medemens en de ruimere gemeenschappen kan toevertrouwen. Iedere mens heeft recht op geven en ontvangen in relaties, ook een jonge mens in zijn relaties tot volwassenen. Het levensproject van een mens is immers steeds getekend door vroegere generaties. De wijze waarop men die invloed gebruikt, bepaalt in grote mate iemands persoonlijk levensproject.
14. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Hij trad in 1138 af in Armagh en keerde terug naar Down and Connor, waarbij hij het gebied herverdeelde en Connor behield. Hij stichtte de priorij van Austin Canons in Downpatrick en ging voort met zijn bisschoppelijke taak. Begin 1139 bracht hij een bezoek aan Rome via Schotland, Engeland en Frankrijk, waar hij een bezoek bracht aan St. Bernardus in Clairvaux. Hij verzocht paus Innocentius II om een palia voor de zetels van Armagh en Cashel en werd benoemd tot legaat van Ierland. Na zijn bezoek aan Clairvaux kreeg hij, op zijn terugreis, vijf monniken mee voor een stichting in Ierland, onder leiding van Christian, van Ierse afkomst. Op deze manier ontstond de beroemde abdij van Mellifont in 1142. Malachias was begonnen aan een tweede reis naar Rome in 1148, maar op het moment dat hij aankwam in Clairvaux werd hij ziek en stierf in de armen van St. Bernardus op 2 november.
De feestdag van St. Malachias wordt gevierd op 3 november om niet samen te vallen met Allerzielen.
Malachias bezat de gave om zieken te genezen. Daarbovenop bezat hij nog andere gaven, levitatie, helderziendheid en profetie. Vele mirakelen worden aan hem toegeschreven. Het meest bekend is zijn profetie over de toekomstige pausen, vanaf Paus Celestinus II [die paus werd in 1143] tot de paus die Johannes Paulus II zou opvolgen. En bij deze paus stopt de lijst. In zijn profetie wordt de lijn der opvolging abrupt afgebroken bij deze Paus. Hij werd in de profetieën van Malachias omschreven als "Gloria Olivae [Glorie der Olijven]".
Chris De Bodt
30-06-2010
30 juni 2010
30 juni 2010
1. Medjugorje: Mirjana gaf reeds eerder aanwijzingen dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft [deel 1]
Mirjana Dragicevic uit Medjugorje, gelegen in Bosnië-Herzegovina en gekend van de verschijningen wees er al op in een eerder niet nader genoemd interview dat de eerste van de tien geheime profetieën, die haar zijn doorgegeven door de Heilige Maria niet een algemeen mirakel inhoudt maar een "ernstige" locale gebeurtenis.
In een interview, afgenomen een dag na het visioen, waarin haar het eerste geheim werd getoond, zei Mirjana, die de eerste was van de zes kinderen die alle tien de geheimen ontving, dat het eerste voorval "iets zal zijn waar de mensen tot heel ver zullen over horen" en voegde er ook meteen aan toe "dat de mensen niet zouden staan te trappelen om de plaats waar het eerste geheim zich zal afspelen te gaan bezoeken, omdat niemand wenst rampen, ellende en tegenspoed te zien." Er zal dus geen soort ramptoerisme zijn, zoals we dat dikwijls zien bij rampen. "Ik denk helemaal niet dat dit soort dingen de mensen zal aantrekken. Waarom zou iemand iets van die aard willen zien? Er bestaat er verschil tussen het gaan waarnemen van een teken van een hele andere aard dan het gaan bezichtigen van lijden of een catastrofe."
Wie wenst er bijvoorbeeld naar Italië te gaan om er een dam te zien instorten? Ze zei eveneens dat het eerste geheim niets nodig heeft om eraan voor te gaan en dat het "ruimschoots voor zichzelf zal spreken." Ze zei dat de mensen in Medjugorje "onmiddellijk zullen weten dat de gebeurtenis in verband staat met de geheimen." Ook zal het iets zijn "waar iedereen, overal en onmiddellijk zal over horen."
Bron: Michael Brown
Vertaling: Chris De Bodt
2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschappen
Boodschap 3326 van 01/06/2009
Lieve zonen en dochters, let op niet te worden misleid. Geloof stellig in het evangelie van Mijn Zoon Jezus om gered te worden. Nu is de tijd van grote geestelijke verwarring. Vlucht weg van valse tekenen en wonderen. De duivel zal veel van Mijn arme kinderen misleiden in het land van het Heilig Kruis [Brazilië]. Velen worden misleid door valse tekenen. Vlucht weg van alle leugens en bedrog. Keer terug naar de waarheid en u zult gered worden. De dag breekt aan waarop, met de toestemming van God, een groot wonder zal gebeuren in Brazilië. Een priester zal hier een rol in spelen en dit zal de bekering van veel mannen en vrouwen die afgedwaald zijn bewerkstelligen. Ik ben uw Moeder die uit de hemel komt om u allen naar de waarheid te leiden. God heeft haast, kruis uw armen niet. Laat niet voor morgen wat u vandaag moet doen. Ik wil u tot niets verplichten, maar wat Ik zeg moet serieus genomen worden. Kniel neer in gebed en God zal u redden. De mensheid is ziek en moet genezen worden. Ik lijd omwille van wat u te wachten staat. Vlucht weg van de zonden en geef uw ja aan God. Sterkte. Ik spreek ten beste voor iedereen van u bij Mijn Zoon Jezus. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 187]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Veronica met de zweetdoek
Nauwelijks had zij haar kamer betreden en de zweetdoek vóór zich op tafel gelegd, of zij zonk bewusteloos neer; het meisje knielde jammerend met de wijnkruik naast haar. Zo vond een huisvriend haar als dood bij het opengevouwen doek liggen, waarop het bloedig aangezicht van Jezus verschrikkelijk maar wonderbaar duidelijk was afgedrukt. Het ontstelde zeer, wekte Seraphia uit haar bewusteloosheid en toonde haar het Aanschijn van de Heer. Weeklagend nog, maar meteen vol vertroosting, knielde zij voor het doek en riep uit: "Nu wil ik alles verlaten, de Heer heeft mij een aandenken geschonken!"
De zweetdoek was een stuk fijne wollen stof, nagenoeg driemaal zo lang als breed. De Joden droegen gewoonlijk zon doek om de hals, dikwijls ook nog over de schouder. Het was een oude gewoonte, met een dergelijke doek naar zieken en treurenden, vermoeiden en lijdenden toe te stappen en hun gezicht er mee af te drogen, als teken van medelijden en deelneming. In de warme landen gaf men elkaar zon doek als geschenk. De wonderbare zweetdoek hing bij Seraphia altijd aan het hoofdeinde van haar bed. Na haar dood hebben de heilige vrouwen het doek aan de Moeder Gods gegeven, en door de apostelen is hij in het bezit gekomen van de Kerk.
Seraphia was een nicht van Johannes de Doper. Haar vader was de zoon van de broer van Zacharias vader. Zij was van Jeruzalem. Toen Maria als vierjarig meisje bij de tempelmaagden werd ondergebracht, zag ik Joachim en Anna, met anderen die waren meegekomen, het vaderhuis van Zacharias binnengaan, in de buurt van de vismarkt. Er woonde daar een zeer bejaarde verwant van Zacharias, waarschijnlijk zijn oom, de grootvader van Seraphia. Op dat ogenblik was Seraphia, naar ik kon vaststellen, een vijftal jaren ouder dan Maria. Ik zag haar later op de bruiloft van Jozef en Maria en vernam ook toen dat zij ouder was dan de Heilige Maagd. Zij was eveneens familie van de oude Simeon, die bij de opdracht van Jezus in de tempel geprofeteerd had, en kwam van jongsaf veel met zijn zonen tezamen. Die hadden reeds vroeg van hun vader het verlangen naar de Messias meegekregen, een verlangen dat Seraphia deelde.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 187]
Preken
We worden op de proef gesteld
Maar wat baat u Gods hulp, broeders, als ge zelf niet voelt dat ge in bijna al uw handelingen op de proef wordt gesteld: nu eens door de trots, de ijdelheid of de hoge dunk die we van onszelf hebben, dan weer door de jaloezie, de haat en de wraakzucht? Een andere keer tovert de duivel ons de smerigste en gemeenste beelden voor de ogen. Onder het gebed sleept hij onze geest van de ene verstrooidheid in de andere.
Overigens zult ge van Adam tot nu toe geen enkele heilige vinden die niet door God werd beproefd, de één zus, de ander zo, en de grootste heiligen het zwaarst. Wanneer zelfs Jezus Christus aan de verlokkingen van de duivel blootstond, hoeveel te meer dan wij? We moeten er ten allen tijde op bedacht zijn, broeders! Ge zult me misschien willen vragen wat de oorzaak van onze beproevingen is. Wel, niets anders dan de schoonheid en de waarde van onze ziel! De duivel begeert haar. Hij begeert zo hartstochtelijk, dat hij desnoods twee verdoemnissen zou willen verduren om haar naar de hel te kunnen sleuren.
We mogen nooit ophouden met over onszelf te waken, uit vrees dat de duivel ons zal verrassen op een ogenblik dat we er niet op voorbereid zijn. Sint Franciscus vertelt ons dat de goede God hem eens liet zien hoe zijn volgelingen door de duivel op de proef werden gesteld, vooral op het gebied van de zuiverheid. Hij zag een troep duivels die niets anders deden dan pijlen afschieten op zijn volgelingen. Sommige pijlen keerden terug en troffen de duivels zelf, die ze hadden afgeschoten. De getroffenen sloegen, onder vreselijk gehuil, op de vlucht. Andere pijlen schampten af en vielen op de grond, zonder Franciscus volgelingen enig letsel te veroorzaken. Slechts enkele pijlen troffen doel en doorboorden hun slachtoffers geheel en al. Wanneer de duivel ons bekoort, zegt Sint Antonius, moeten we hem met zijn eigen wapens trachten te verjagen. Bekoort hij ons met hoogmoed, dan moeten wij ons haastig vernederen voor God. Stelt hij onze zuiverheid op de proef, dan moeten we ons lichaam en onze zinnen tuchtigen en onszelf nog zorgvuldiger bewaken. Wil hij in ons een afkeer verwekken voor het gebed, dan moeten wij nog langer en aandachtiger bidden, en hoe vaker de duivel ons ertoe aanzet om het gebed achterwege te laten, hoe meer gebeden we moeten verrichten.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 187]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Heeft de Heilige Maagd Maria iets over de Arme Zielen gezegd via de zieners van Medjugorje? Maria: Ja, Zij heeft in Medjugorje diverse malen gesproken over het Vagevuur. De kinderen gaven vroeger reeds twee lange getuigenissen en een aantal kortere antwoorden over het Vagevuur en in 1986 en in 1987 was er een langere boodschap over dit onderwerp voor de hele wereld en in nog een ander werd de noodzaak van Missen voor hen vermeld.
Nicky: En bevestigen deze boodschappen wat u zegt? Maria: Ja.
Nicky: U zei eerder dat de zielen neigen samen te komen in gebedsvolle en heilige plaatsen. Weet u of er enige zielen zijn verschenen te Medjugorje? Maria: Ja, dat is het geval. Onze Lieve Vrouw heeft dat in een aantal visioenen voor de zieners bevestigd, maar de boodschappen waren enkel voor de aanverwanten bedoeld. Maar er is mij verteld over een visioen dat er geschiedde in een nabijgelegen restaurant, spoedig nadat Onze Lieve Vrouw begon te verschijnen in Medjugorje.
In de volgende, grotere stad, waar de Communisten en de Politie waren [beiden probeerden uiteraard de dorpelingen uit Medjugorje uit te lachen en zelfs de stuipen op het lijf te jagen], is er vandaag nog een restaurant dat enkel door mensen uit de stad wordt bezocht. Alle tafels waren altijd bezet, behalve een tafel in het midden en een tafel aan de muurkant. Op een dag zat, tegen de middag het restaurant bijna vol en sommigen zegden erge dingen over zowel de verschijningen als de mensen uit Medjugorje dat uiteindelijk maar een goede vijf kilometer verderop ligt. Plots keken sommigen van hen op, toen ze de stem van een vrouw hoorden, die hen streng berispte voor het zeggen van dergelijke erge dingen over zulke heilige aangelegenheden. Zij zagen haar zitten aan een tafel in het midden van het restaurant, die meestal niet bezet was. Zij was zon dertig jaar, aantrekkelijk en goed gekleed. Niemand, zelfs niet de kelner, had haar zien binnenkomen. Er bevond zich zelfs geen glas op de tafel. Toen de man hoorden dat ze werden uitgescholden, werden ze al vlug stilletjes. De volgende keer als ze opkeken, was de tafel leeg. Niemand had haar het restaurant zien binnenkomen of verlaten. Dit verhaal heeft zich heel vlug verspreid over de hele stad. Hoogstwaarschijnlijk was dit een ziel die door Onze Lieve Vrouw werd gezonden om de zaak weer recht te trekken. Ja, het is waar dat de zielen zichzelf meer dan gebruikelijk manifesteren rond heilige gebeurtenissen.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 31]
Lucias vader sterft
Onze goede Heer schonk mij deze troost, maar andermaal kwam Hij aan de deur kloppen om een nieuwe opoffering te vragen, en ook geen kleintje. Mijn vader was robuust en een gezonde man: hijzelf zei dat hij niet wist van hoofdpijn wist. Maar in minder dan 24 uren bracht een aanval van een dubbele longonsteking hem naar de eeuwigheid. Mijn verdriet was zo groot dat ik dacht dat ik ook ging sterven.
Hij was de enige die zich altijd haar voorgedaan als mijn vriend en de enige die mij verdedigde wanneer er twisten waren in huis omwille van mij. "Mijn God! Mijn God!" schreeuwde ik het uit in mijn eigen kamer: "Ik heb nooit gedacht dat u zon lijden voor mij in huis ging halen! Maar ik lijd uit liefde voor U, voor het hertel van de zonden die zijn begaan tegen het Onbevlekte Hart van Maria, voor de Heilige Vader en voor de bekering van de zondaars."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [12/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 240]
Maar de president had meer interesse voor Bijbelse verschijnselen. Hij was vooral geïnteresseerd in dromen. Hij had er zelf één gehad waarin hij een rouwende groep zag in het Witte Huis en men vertelde hem dat de president vermoord was geweest. "Ik bleef de paginas van het oude boek omslaan, en overal viel mn oog op passages waar ik zelf constant aan dacht: bovennatuurlijke bezoeken, dromen, visioenen," zei de president. Lincoln was ook geïnteresseerd in het concept van kastijding, want hij dacht dat de Burgeroorlog een straf was voor de slavernij. "De Almachtige heeft Zijn eigen doelstellingen," zei hij tijdens een toespraak enkele weken voordat het Zuiden zich op Palmzondag in 1865 overgaf:
"Als wij veronderstellen dat de Amerikaanse slavernij één van de ergernissen is,welke in Gods voorzienigheid moet komen,maar welke Hij, nu ze de door Hem bepaalde tijd heeft geduurd, wil wegnemen, en dat Hij aan Noord en Zuid deze vreselijke oorlog geeft als het wee dat moet komen omwille van diegene door wie de ergernis tot stand kwam, zullen wij daarin dan enige afwijking ontwaren van die goddelijke eigenschappen die diegenen die in een levende God geloven altijd aan Hem toeschrijven?Vol liefde hopen wij, vol vuur bidden wij, dat deze machtige gesel van de oorlog spoedig moge voorbijgaan. Maar als God wilt dat hij blijft duren tot de rijkdom, gedurende 250 jaar opgestapeld door de niet beloonde arbeid van de slaaf, is verdwenen en tot iedere druppel bloed veroorzaakt door de zweep zal betaald zijn met een andere veroorzaakt door het zwaard zoals het drieduizend jaar geleden gezegd werd, dan nog moeten wij zeggen: De oordelen van de Heer zijn volkomen waarachtig en rechtvaardig."
Lincoln wist dat de geschiedenis gevuld was met kastijdingen, en er lagen inderdaad nog grotere zuiveringen dat de Burgeroorlog op de loer. De Heer verachte valse goden en dat was net wat sciëntisme creëerde: een god van technologie. De telegraaf nam de plaats in van het gebed en de elektriciteit de plaats van de Heilige Geest. Met de scheikunde was de mens de realiteit aan het veranderen en daarom ontzegde sciëntisme ... het obsessieve gebruik van wetenschap ... God zelfs Zijn rol als Schepper. Toen hij op vakkundige wijze de evolutie bewees, wat gewoon een "ontplooiing" betekende, maakte Darwin de ernstige fout van het niet toewijzen van die ontplooiing aan God, maar aan "natuurlijke selectie." Zon theorie leverde het mechanische en rationalistische idee dat gedrochten van de natuur, mutatie, de touwtjes in handen hadden van de manier waarop organismen zich ontwikkelden.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 133]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
De gemakkelijke omgang die de prior van Taizé aan de dag kon leggen en de mengeling van gezag en zachtheid die hij uitstraalde kon de best geluimde gesprekspartner wel eens prikkelen. Zo, op de laatste dagen van het concilie na een diner via del Plebiscito, noteerde pater Congar: "Ik ben niet op mijn gemak in het bijzijn van Broeder Roger Schutz want hij heeft de mond vol van dialoog en naar anderen luisteren, terwijl hij niet ophoudt zich uit te drukken en zich te bevestigen. Hij is een man van God, maar vanavond vond ik hem lastig."
Wat er ook van zij met het personage, de schok die hij met andere teweeg bracht is niet weg te cijferen. Mgr. Willebrands, rechterarm van kardinaal Bea op het Secretariaat voor de eenheid der christenen, had op het einde van de eerste sessie al gezegd aan Mgr. Moorman, leider van de anglicaanse afvaardiging: "De aanwezigheid van de waarnemers was zeer belangrijk. Hun invloed op het werk van het concilie is moeilijk naar waarde te schatten."
Op de laatste dag van het concilie vestigde de jonge katholieke student Enzo Bianchi zich in het Italiaanse gehucht Bose. Hij begon een gemeenschappelijk avontuur die onder andere door Taizé was ingegeven. Vanaf 1968 ontving de gemeenschap van Bose protestanten met de toestemming van kardinaal Pellegrino, aartsbisschop van Turijn.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 76]
Eleazar, zoon van Yair
Eleazar zoon van Yaïr behoorde tot de familie van de opstandige leider Judas de Galileër. Misschien was hij zijn kleinzoon. Hij was verwant met Menahem, de leider van de huurmoordenaars. Eleazar leidde de laatste groep Joodse weerstanders die Rome bestreden door hardnekkig het fort van Massada te verdedigen na de vernietiging van Jeruzalem in 70 na J.C. Door Herodes de Grote gebouwd en voor onneembaar gekend werd dit fort door de Romeinen aangevallen onder Flavius Silva. Voor de laatste stormloop door de legioenen, waarschijnlijk in 74 na J.C., spoorde Eleazar de verdedigers en hun familie aan om de dood boven de slavernij te verkiezen. In een lange toespraak [waarschijnlijk van de hand van Flavius Josephus] overtuigde hij de aanhangers zich voor elkaar op te offeren.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 91]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Zodra ik de kapel uit kwam kwamen er allemaal mensen op mij af, zowel uit het huis als leken van de parochie, die mij vroegen of ik het wonder had mogen aanschouwen en ze vroegen mij vele vragen over dit onderwerp. Ik kon alleen dit zeggen: "Jullie hebben Onze Verlosser gezien, waarmee Hij duidelijk heeft willen laten blijken dat Hij altijd bij ons is en waarmee Hij wil vragen om Hem altijd lief te hebben. Nog meer dan eerst moeten we Hem lief hebben en de goede dingen doen, want Hij heeft ons deze genade gegeven." Toen ging ik naar huis, maar tijdens de nacht bleef ik denken over het wonder dat ik had gezien. De volgende dag, maandag, ging ik naar de parochie van St Eulalie en kwam ik priester Noailles tegen. Ik vertelde hem wat er was gebeurd, en er kwamen ook andere mensen op ons af en vertelden over het wonder.
Wat er ook gebeurde, ik verklaarde wat ik had gezien en bijna had aangeraakt. Ik weet niet wat de gevolgen zullen zijn van mijn getuigenis, maar ik zou een zeer ondankbare man zijn en schuldig zijn als ik weigerde om de waarheid te verkondigen.
Dit document was getekend: "Delort, priester" en was geschreven op 5 februari 1822.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Uiteindelijk zorgde Anitas lichamelijk toestand opnieuw voor problemen met buikvliesontsteking en koorts, die haar de volgende acht jaar, tot aan haar dood, aan het bed gekluisterd hielden. Tijdens deze periode werd ze verzorgd door haar moeder en haar twee zussen Rita en Irma. Anita betreurde het dat ze hen zoveel tot last was, maar ze gaf zich over aan de wil van God, klaagde nooit, en slaagde er altijd in te glimlachen, ook al leed ze enorm. Haar spirituele begeleider, Monseigneur Pasquinelli, vermeldde haar spirituele vurigheid, en onthulde dat ze de precieze dag en uur van haar dood kende.
Bovenop haar lijden, deed Anita nog op andere manieren boete. Eén ervan was dat ze at zonder te klagen wat ze te eten kreeg, of zonder haar verlangen te uiten om iets anders te eten. Toen ze dorst had, vooral tijdens de hitte van de zomer, onderbrak ze haar eucharistische vasten niet, en als ze om water vroeg omdat haar mond dikwijls droog was, klaagde ze nooit als men het haar niet onmiddellijk bracht. Ze gebruikte ook voorwerpen om boete te doen, waarvan er een aantal nog altijd bewaard zijn als relikwieën.
Ze sprak nooit over haar lijden, tenzij men het haar opdroeg en ze moest gehoorzamen. Ze was echter eerlijk en rechtuit met haar dokter, en was heel nauwgezet in het opvolgen van de voorschriften. Maar ze vond meer troost in haar liefde voor Jezus en de Heilige Maagd.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 79]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 3 november 1876
Lieve broer,
Ik heb vernomen dat je in de vakantie veel bij de Grot gewerkt hebt. Men heeft me verteld dat je dit jaar misschien niet meer naar Garaison zult terugkeren. Als je werkelijk gelooft dat de goede God je niet tot het religieuze leven roept, vind ik dat je moet besluiten een betrekking te nemen. Het gaat erom, mijn lieve vriend, dat je over je toekomst nadenkt. Wat mij betreft, ik zou er niet blij mee zijn als je bij de Grot bleef werken zoals je dat tot nu toe gedaan hebt. Straks zul je nog zonder baan zijn. Als je in plaats daarvan een vak leert en van je werk houdt, heb je altijd een inkomen en kun je jezelf behelpen.
Ik vind, mijn lieve broer, dat je het met de goede God moet overleggen. Voor niets in deze wereld zou ik willen dat je priester wordt alleen maar om een positie te verwerven. Nee, dan zou ik nog liever hebben dat je voddenraper werd.
Ik hoop, lieve vriend, dat je begrijpt dat ik zo spreek vanwege het grote belang dat ik in je ziel stel. Nogmaals: bid, denk na en vraag vooral aan Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd dat zij jou Hun heilige willen bekendmaken. Ik druk je op het hart je religieuze plicht trouw te vervullen en gehoorzaam te zijn aan Joseph en Marie. Laat me zo spoedig mogelijk lets van je horen. Het ga je goed, lief petekind, ik omhels je innig,
Je geheel toegewijde zus en meter,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verbondenheid
Een mens draagt niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn medemens en maatschappij, maar zijn persoonlijk levensproject wint aan kwaliteit naarmate hij zich aan die medemens en de ruimere gemeenschappen kan toevertrouwen. Iedere mens heeft recht op geven en ontvangen in relaties, ook een jonge mens in zijn relaties tot volwassenen. Het levensproject van een mens is immers steeds getekend door vroegere generaties. De wijze waarop men die invloed gebruikt, bepaalt in grote mate iemands persoonlijk levensproject.
15. Valentina Papagna: nieuwe boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
3 mei 2010:
De Heilige Maria verscheen in een schitterend, blauw en lang kleed, onversneden en glanzend, met lange mouwen tot bijna over de vuisten. Zij hield de kleine Jezus in Haar armen. Ze zei "Troost Mijn Zoon omdat Hij zoveel beledigd wordt door zoveel zonden en misdrijven die er vandaag in de wereld worden begaan."
Onze Lieve Vrouw lichtte verder toe: "U weet, Mijn kinderen, dat men in vele landen erge rampen ondergaat. U kunt er niet op rekenen dat deze zullen stoppen. Dit is om u wakker te maken, Mij kinderen, om terug te keren tot God. Hij is uw enige redding. Van zodra men hersteld is van de ene ramp, zal er een andere komen."
Hierop overhandigde de Gezegende Moeder de kleine Jezus in mijn armen en zei Ze: "Heb Mijn Zoon lief, zoals Ik Hem liefheb. Hij is nog steeds mijn kleine jongen."
Zij herinnerde er ons aan dat we elke dag de Rozenkrans moeten bidden om Gods genade en barmhartigheid te bekomen.
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
De invloed van Malachias in Ierland betreffende kerkelijk zaken wordt wel vergeleken met die van Bonifatius in Duitsland. Hij hervormde en reorganiseerde de Ierse Kerk en bracht deze onder het gezag van Rome.
Gedurende drie jaren in Armagh, zoals is overgeleverd door St. Bernardus, herstelde St. Malachias het gezag van de Kerk, die was verwaterd door een serie van leken-abten en introduceerde de Rooms-Katholieke liturgie. Het verhaal van de Heilige Bernardus was dat hij, nadat hij het barbarisme met wortel uitroeide en de christelijke moraal herstelde, alle zaken helderder zag en begon na te denken over zijn eigen rust.
Chris De Bodt
29-06-2010
29 juni 2010
29 juni 2010
1. Medjugorje: Mirjana geeft vroeger reeds aanwijzingen gegeven dat het eerste geheim een regionale gebeurtenis betreft.
Vanaf morgen exclusief in een reeks afleveringen op dit blog.
2. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschap
Boodschap 3324 van 25/05/2010
Lieve zonen en dochters, Ik ben uw Moeder die uit de Hemel komt om u allen te leiden naar Mijn Zoon Jezus. Open uw harten om lief te hebben en laat u omvormen. Wees zachtmoedig en nederig van hart. Aanvaard Mijn boodschappen want Ik wil de bekering van al Mijn arme kinderen die ver van Mij verwijderd zijn. Verlies de moed niet. Wanneer u het gewicht van het kruis voelt, aanroep dan Jezus. Hij zal naar u komen en u zult zegevieren. De mensheid is geestelijk arm en leeft ver weg van God. Ik lijd omwille van hen die als blinden door het leven gaan. Keer terug tot Hem, Hij die de absolute goedheid is en ieder van u bij naam kent. U zult nog vele grote beproevingen meemaken. De mensheid zal drinken uit de bittere beker van het lijden vóór de glorieuze komst van Mijn Zoon Jezus. De Heer zal de aarde veranderen en allen die correct zijn zullen gelukkig leven. Ik vraag jullie om voor iedereen goed te zijn. Streef er naar om in alles Mijn Zoon Jezus na te volgen. In de definitieve triomf van Mijn Onbevlekte Hart zullen Mijn toegewijden de rechtvaardige beloning ontvangen. Deins niet terug en blijf bij de waarheid. Verdedig het evangelie van Mijn Zoon Jezus en weet dat Ik altijd aan uw zijde sta. Sterkte. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
3. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus [Aflevering 186]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Veronica met de zweetdoek
De weg die de kruisstoet nu volgde, was een lange, ietwat naar links afbuigende straat, waarop verschillende zijstraten uitliepen. Van alle kanten trokken goedgeklede mensen naar de tempel. de meesten wendden zich af, uit Farizeïsche vrees voor verontreiniging, sommigen betoonden enig medelijden. Ongeveer tweehonderd schreden ver had Simon de Heer Zijn kruis helpen dragen, toen uit een fraai woonhuis, aan de linker kant van de straat, een grote, mooie vrouw, die een klein meisje aan de hand hield, op de kruisstoet kwam snellen. De vrouw die daar het huis verliet, wiens voorhof met stevige muur en blinkend hek een trappenterras heenleidde, was Seraphia, de vrouw van Sirach, een lid van de tempelraad. Door de daad die zij vandaag volbracht, kreeg zij de naam Veronica [van vera icon: de echte beeltenis].
Seraphia had een kostbare, gekruide wijn bereid en haar vroom verlangen was, de Heer daarmee op Zijn bittere lijdensweg te verkwikken. Reeds eenmaal was zij, vrezend en hopend tegelijk, van huis weg en de stoet tegemoet gegaan. Ik zag haar gesluierd, vergezeld van het meisje dat zij als kind had aangenomen, naar de kruisstoet lopen, toen Jezus Zijn heilige moeder ontmoette. In het gedrang dat ginder ontstond had zij geen gelegenheid gekregen om de Heer te laven, en was haastig teruggekeerd naar haar woning, waar zij Hem verwachten zou.
Zij kwam nu, het hoofd gesluierd, de straat opgelopen met een doek over haar schouder en het meisje aan haar zijde, dat zowat negen jaar oud kon zijn. Zij droeg de kruik met wijn, verborgen onder een lap. Tevergeefs probeerden zij die vóór de stoet liepen, haar terug te drijven, want zij was van liefde en medelijden buiten zichzelf. Met het kind, dat haar kleed vasthield, drong zij door het gepeupel, de rij soldaten en de troep beulsknechten heen, knielde bij Jezus neer en hief het doek, aan één kant opengevouwen, naar Hem op, terwijl zij smeekte: "Gewaardig U, o Heer, dat ik Uw aangezicht maf afwissen!" Jezus nam het doek met Zijn linkerhand en drukte het tegen Zijn bloedend aangezicht. Dan schoof Hij het doek naar Zijn rechterhand, dat van onder de dwarsbalk van het kruis uitstak, plooide hem met beide handen tezamen en gaf hem dankbaar terug. Seraphia kuste het doek, verborg het onder haar mantel, tegen haar hart, en stond op. Toen hief het meisje schuchter de wijnkruik omhoog, maar de schimpende rakkers en soldaten lieten niet toe, dat Seraphia Jezus ook nog laven zou. Door de snelheid en de dapperheid van haar optreden, dat een gedrang van nieuwsgierigen teweeg bracht, had zij de stoet dan toch gedurende twee minuten in zijn gang gestuit, wat voldoende was geweest om Jezus de zweetdoek aan te reiken. De Farizeeërs en de beulsknechten ontstaken in woede over deze nieuwe vertraging, en meer nog over het feit, dat Jezus hier zo openlijk werd vereerd. Zij begonnen de Heiland te slaan en Hem heen en weer te trekken. Seraphia vluchtte met het kind haar woning binnen.
4. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 186]
Preken
Maar Hij zal ons helpen
Ja, broeders, bij alles wat we zien, bij alles wat we horen, bij alles wat we zeggen en doen, voelen wij ons geneigd tot het kwade. Als we aan tafel zitten, in de genotzucht en de onmatigheid. Als we een ogenblik ontspanning zoeken, is het de lichtzinnigheid en de tijdverspilling. Als we werken, laten we ons meestal leiden door eigenbelang, gierigheid en afgunst of zelfs door ijdelheid. Als we bidden, is het de achteloosheid, de verstrooidheid, de tegenzin en de verveling. Als we in moeilijke of trieste omstandigheden verkeren, zijn we dadelijk geneigd tot klagen en morren. Maar gaat het ons goed, dan vervallen we in eigenliefde, verwaandheid en verachting van onze evennaaste. Als we geprezen worden, zetten we een hoge borst op, maar de eerste, de beste belediging brengt ons tot woede. Deze broze neigingen, broeders, hebben de grootste heiligen doen sidderen en hebben de woestijnen met kluizenaars bevolkt. Zij zijn de reden van zoveel tranen, zoveel gebeden, zoveel verstervingen!
Ja, het is waar! Ook de heiligen die zich in de wouden verborgen hielden, waren niet vrij van bekoringen, maar zij hadden in ieder geval geen last van de slechte voorbeelden die ons voortdurend omringen en die tal van zielen in het verderf storten. En toch lezen we in hun levensbeschouwingen, broeders, dat zij onophoudelijk bleven waken en bidden, uit angst voor de zonde, terwijl wij, arme blinden, ons te midden van zoveel dodelijke gevaren, nergens druk schijnen over te maken. Velen van ons weten niet eens wat het zeggen wil om bekoord te worden, omdat zij bijna nooit, of tenminste heel zelden aan de verleiding weerstaan. Maar wie van ons zal er gered worden? Neen, broeders, iemand die zich op dit alles wil bezinnen, zou van pure angst niet meer kunnen leven! Eén ding slechts kan ons troosten en geruststellen: dat we een Vader in de hemel hebben die nooit zal toelaten dat onze strijd onze krachten te boven gaat. Telkens als we Hem aanroepen, zal Hij ons helpen en ons uiteindelijk de overwinning schenken.
Vertaling: Chris De Bodt
5. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 186]
Hoofdstuk 27: Mariaverschijningen
Nicky: Als er een aanhanger van deze valse verschijningen tot u komt, geeft u daar dan uw mening over? Maria: De zielen hebben mij verteld dat, als het gebeurt dat een persoon het mij vraagt, ik deze moet zeggen dat over dit of dat verschijnsel de zielen "neen" hebben gezegd. En precies dat gebeurde er een aantal maanden geleden met de meer bekende Zwitserse "verschijning."
Nicky: Om openhartig te zijn is het niet moeilijk voor mij om te weten naar wie u hier verwijst. Maar vertel mij, waarom doet een persoon zoiets, of wordt het onbewust gedaan door hen? Maria: Bewust of onbewust, maar waarschijnlijk omwille van sommige zwakheden van hen, waarschijnlijk hoogmoed. En satan laat het hen doen. En door haar optreden wordt het ook duidelijk dat ze allen wensen om verdeeldheid te zaaien en mensen weg te houden van Medjugorje. Mijn vriend-exorcist, naar wie ik eerder verwees, kon dit ook bevestigen.
Nicky: Ik begrijp dat u geen namen wenst te noemen van levende mensen die anderen op deze wijze misleiden, maar zou u ons een naam kunnen vertellen van een overleden persoon van wie de zielen u hebben verteld er "voorzichtig" mee te zijn? Maria: De Arme Zielen vertelden mij "voorzichtig" toen ik vroeg naar Maria Voltartas boeken. Maar hier kan het gebeurd zijn dan er dingen zijn gebeurd na haar overlijden. Opnieuw, satan ligt steeds dichtbij op de loer om verwarring te brengen en zo betekent "voorzichtig" hier dat de mensen zich geen zorgen hoeven te maken over Maria Voltarta zelf.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
6. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 30]
Lucias moeder wordt ernstig ziek
Mijn lijden moet de Heer wel hebben behaagd, want hij was voor mij de meest bittere kelk aan het voorbereiden die ik spoedig zou moeten drinken. Mijn moeder werd zo ernstig ziek, dat we op een gegeven moment dachten dat ze ging sterven. Al haar kinderen waren rond haar bed verzameld bij het ontvangen van de laatste sacramenten en om de hand te kussen van hun stervende moeder. Ik was de jongste, dus mijn beurt was de laatste. Toen mijn moeder mijn gelaat een beetje zag stralen, hield zij haar armen rond mijn nek en zei ze met een diepe zucht: "Mijn arme dochter, wat zal er van u geworden zonder uw moeder! Ik sterf met een doorboord hart, omwille van u." Toen barstte ze in tranen uit en weende bitter en greep ze mij nog dieper en dieper in haar armen. Mijn oudste zus nam me toen weg van mijn moeder, nam mij naar de keuken en legde mij het verbod op om nog in de ziekenkamer te komen, met de woorden: "Moeder gaat sterven van verdriet omwille van alle kommer die u haar hebt doen doorstaan." Ik knielde neer met mijn hoofd op de bank en meer dan ik ooit in verwarring ben geweest, offerde ik mijn boete op aan Onze Lieve Heer. Een aantal minuten later kwamen mijn twee oudste zusters, die dachten dat de zaak hopeloos was, bij mij en zeiden; "Lucia! Als het waar is dat u Onze Lieve Vrouw zag, ga dan nu meteen naar de Cova da Iria en vraag Haar om onze moeder te genezen. Beloof Haar wat u maar wilt, we zullen alles doen en dan zullen wij u geloven."
Zonder een ogenblik te verliezen rende ik, zoals nooit tevoren, naar buiten en liep tussen de velden, langs kleinere paden en bad de hele tijd de Rozenkrans. Toen ik daar was, gaf ik ons verzoek door aan Onze Lieve Vrouw en bevrijdde ik mij mezelf van alle verdriet, door overvloedig te wenen. Daarop spoedde ik mij naar huis, getroost met de hoop dat mijn geliefde moeder zich reeds een beetje beter zou voelen. Drie dagen lagen kon ze opnieuw het werk in en buiten het huis hervatten. Ik had Onze Lieve Vrouw beloofd dat, wanneer ons verzoek zou worden ingewilligd, ik voor negen opeenvolgende dagen naar de Cova da Iria zou gaan, samen met mijn zussen, om er de Rozenkrans te bidden en ondertussen op onze knieën van de weg naar de steeneik te gaan en dat we op de negende dag, negen arme kinderen met ons zouden meenemen en hen daarna een maaltijd zouden geven. We kwamen onze belofte na en ons moeder ging mee. "Hoe vreemd!" zei ze: "Onze Lieve Vrouw heeft me genezen en op de een of andere manier kan ik het nog niet geloven! Ik weet niet hoe dit kan."
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [11/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
8. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 239]
De gemoederen begonnen oververhit te geraken maar het werd duidelijk dat er vreselijke gebeurtenissen te gebeuren stonden en dat de Rozenkrans de oplossing was. De oplossing waren Jezus en Maria. De verschijningen waren een cruciale tegenaanval voor de Franse Revolutie die de geschiedenis radicaal veranderde en overal een bedreiging bleef voor de Christenen.
Al wat we moeten weten over de geheimen van LaSalette is dat de paus de term "kastijdingen" gebruikt had.
Was het dàt waar Europa op afstevende? Was dat waar de wereld op afstevende? Lag er opnieuw een tijd van beproeving en zuivering om de hoek?
Als de heropleving van het heidendom een aanduiding was, was het antwoord bevestigend. Tijdens de Middeleeuwen was de mensheid begonnen een godvruchtig pad te bewandelen, maar ze was er serieus van afgeweken. De goddeloosheid van het rationalisme werd vergezeld van de goddeloosheid van het occulte, dat nu trancemediums en "spiritualisme" bevatte. Er werden seances gehouden van het Victoriaanse Engeland tot Boston, New York, en Washington. Duizenden beweerden dat ze met geesten communiceerden via mediums of kloppende geluiden. Onder hen waren Koningin Victoria en Mary Todd Lincoln. In Parijs integreerde een berucht medium met de naam Madame Blavatsky, spiritualisme met Oosterse overtuigingen en die van Vrijmetselaars, zodat er al gauw een mengelmoes van occultisme was dat bij de "verlichtten" gekend was als deel van het Waterman tijdperk of "new age." Naar verluid was Lincoln in 1862 zelf getuige van een bijeenkomst van spiritualisten in het "Rode Salon" van het Witte Huis.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
9. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 132]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
De laatste sessie van het concilie was bijzonder belast. Elf van de zestien constituties, decreten en verklaringen, goedgekeurd door Vaticaan II werden afgewerkt en gestemd tussen oktober en december. Op 11 oktober s namiddags, terwijl het decreet over het ministerie en het leven van de priesters in voorbereiding was, gaf Broeder Roger aan alle Franse bisschoppen drie conferenties over het celibaat. Andere sprekers waren Mgr. Scrima, orthodox waarnemer, en Mgr. Ancel, katholiek bisschop. Op 29 oktober vielen eindelijk, na vier jaar werkzaamheden, de laatste stemmingen over het schema van de Openbaring. Max Thurian had hard gewerkt aan die tekst en publiceerde een bijdrage waarin hij zijn voldoening uitte. Hij meende dat de oecumenische invloed een belangrijke rol had gespeeld in de uitwerking van dit document dat een einde maakte aan de simplistische twist onder de protestanten en de katholieken. Er had zich volgens hem, een overstijgen voorgedaan: de katholieke Kerk beweerde het bestaan van twee verschillende bronnen in de Openbaring (Schrift en Overlevering) niet meer, maar vermeldde het bestaan van een overlevering die van de apostels komt en zich voortzet in de Kerk onder de bijstand van de Heilige Geest. Na het concilie publiceerden Roger Schutz en Max Thurian een commentaar over die dogmatische constitutie die voor hen de best uitgewerkte van alle conciliaire documenten was.
Nog in oktober, terwijl pater Congar het schema over de missieactiviteit in de Kerk bewerkte, voegde hij er een nota van Max Thurian over het oecumenisch aspect van de missies in.
Het concilie liep ten einde. Broeder Roger wilde niet dat de bisschoppen uit Latijns Amerika die hem zo nauw aan het hart lagen Europa verlieten zonder Taizé te hebben gezien. Op zijn uitnodiging eind oktober hielden eenentwintig onder hen, die op bedevaart naar Ars en Paray-le-Monial gingen, twee dagen halt in Taizé onder de leiding van kardinaal Silva Henriquez, aartsbisschop van Santiago de Chili en van Mgr. Larrain. Een zestigtal jonge Zuid-Amerikanen, studenten aan de katholieke faculteiten in Parijs, Rijsel en Leuven waren uitgenodigd. Twee dagen lang dachten de bisschoppen, de jongeren en de broeders van de Gemeenschap na over het apostolaat onder de armen en de mogelijkheden van een oecumenische samenwerking in dit domein. Op het einde van de ontmoeting verheugde Mgr. Larrain zich over het onschatbare resultaat van de bijeenkomst: voor de eerste keer en zo diepgaand hadden bisschoppen uit negen landen in Zuid-Amerika langdurig kunnen vergaderen en meningen kunnen delen met jongeren van hun werelddeel, zodat heel wat misverstanden van beide kanten wegvielen.
Vertaling: Broeder Joseph
10. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Besluit
Aangestoken door de Romeinse onderdrukking en zijn politieke ambities, wijdde Eleazar ben Sim zijn leven aan de zaak van de Zeloten om een onafhankelijke Joodse staat op te richten te Jeruzalem. Hoewel zijn beslissend gevecht te Beit-Horon kracht gaf aan de Joodse opstand, leidden Eleazars verwerping van elke gematigde politiek tijdens een tijdperk van hachelijke Joods-Romeinse relaties, alsmede zijn onbekwaamheid om een verenigde en stabiele Joodse weerstand op te bouwen, tot de gewelddadige val van Jeruzalem in 70 na Christus en nog een eeuw van een demoraliserende Romeinse onderdrukking.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 90]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Zijn uitstraling was erg wit en Hij had het postuur van een jonge man van een jaar of dertig. Hij was enorm mooi. Hij droeg een donkerrode sjaal over Zijn schouder en borstkas. Zijn hoofd hing af en toe naar links, en dan weer naar rechts. Verward door dit wonder dacht ik dat dit een illusie was, omdat ik mijn ogen niet kon geloven, maar het wonder bleef duren. Ik kon niet langer in onzekerheid blijven en dus vroeg ik de misdienaar, die het wierookvat droeg, om dichterbij te komen. Ik vroeg hem of hij iets buitengewoons zag. Hij antwoordde dat hij het wonder al had gezien, en nu nog steeds kon zien. Ik vroeg hem om de overste te halen. Daar, in de sacristie, was ze zelf verstomd over het wonder en volledig overmand door gevoelens. Ik zelf, ik stond gebogen tegen de vloer. Ik richtte alleen mijn ogen op en was nederig in de aanwezigheid van mijn Verlosser. Tranen van vreugde overvielen mij door deze genade. Het wonder duurde tijdens alle hymnen van het Gezegende Sacrament, het Canticum en de Lezingen. Toen het Canticum voorbij was naderde ik het altaar, ik weet niet helemaal hoe ik dat deed, want ik had de moed niet om dichterbij te komen. Ik pakte de monstrans op en gaf daarmee de zegen. De hele tijd dacht ik na over De Goddelijke Verlosser die in mijn handen zichtbaar was. Ik gaf de Vrouwen van Loreto de wonderlijke zegen welke, zonder twijfel, erg vruchtbaar was voor deze nieuw orde. Ik plaatste de monstrans weer op het altaar, maar toen ik de monstrans opende zag ik de Hostie niet meer. De Hostie waarin Onze Verlosser was gekomen om zijn zegen te geven. Trillend en met tranen in mijn ogen verliet ik de kapel.
12. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Anita besefte al gauw dat ze nooit naar het instituut zou terugkeren om een non in de Karmelietenorde te worden, maar niets weerhield haar om toe te treden tot de Derde Orde van de Karmelieten, en kort erna, op 1 juli 1935, werd ze tot Ongeschoeide Karmeliet van de Derde Orde uitgeroepen. Ze werd tot deze beslissing geïnspireerd door de H. Theresa van het Kind Jezus en door haar overgave, haar vertrouwen in God, en volkomen trouw in de kleine dingen die ze in haar dagelijkse leven opdroeg. Anita las de werken van de H. Theresa van Jezus en die van de H. Johannes van het Kruis. Sommige van haar gedichten weerspiegelen haar liefde voor deze twee grote heiligen. Eens schreef ze: "Ik hou van Carmel met een drukkende liefde, maar bovenal hou ik van de wil van mijn Heer." Anita kende ook de aanbeveling van de H. Johannes van het Kruis goed en schreef: "Om het bezit van Alles te bereiken, moeten we langsheen de weg van Niets."
Anita kende ook een andere Karmelietenheilige, de H. Theresa Margaret Redi, wiens heiligdom ze in Firenze bezocht. Ze bezocht ook het heiligdom van de Madonna der Karmelieten, dat onder toezicht stond van de Karmelietenmonniken, en ze kende ook de spirituele leer van de H. Elisabeth van de Drie-eenheid goed.
Twee jaar nadat lid was geworden van de Derde Orde, werd Anita ingelijfd bij de Katholieke Actie, en als één van haar goede daden was ze blij om kinderen voor te bereiden op hun Eerste Communie. Ze stond in de organisatie bekend als een levendig en gelukkig persoon, die de vermoeiende liefdadigheidswerken door zichzelf en anderen opfleurde.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
13. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 78]
Aan haar broer Pierre
Nevers, 25 juni 1876
Lieve Pierre,
Ik vind het erg lui van je dat je mij niet schrijft. Heb je mijn brief van 29 februari niet ontvangen of was je soms ziek? Laat me iets weten. Ik ben ongerust over je. Laat me ook weten als je zekerheid hebt over je roeping. Wat denk je te doen? Je weet, lieve vriend, hoeveel oprechte belangstelling ik in je ziel heb. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik voor jou bid tot Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd om je te verlichten over je roeping en je op de hoogte te stellen van Zijn heilige wil. Dit is tenslotte niet zomaar iets, het betreft heel ons leven. Ons eeuwige geluk hangt simpelweg af van onze roeping. Bid dus veel, lieve vriend, opdat de goede God je zal verlichten over de levenskeuze die je omarmen zult voor Zijn liefde en voor de redding van je ziel.
Je zou misnoegd over mij zijn als ik mijn brief de deur uit liet gaan zonder je over mijn gezondheid in te lichten. Ik ga vooruit, ik kan zondag de heilige mis bijwonen. Bid altijd voor mij. Vergeet niet mijn diepe respect te betuigen aan de zeer Eerwaarde Vader Overste. Ik verzoek hem mij toe te staan mezelf in zijn dringende gebeden aan te bevelen, evenals in die van de zeer Eerwaarde Vader Sempe.
Het ga je goed, lieve broer, ik neem afscheid door je te omhelzen en aan te bevelen om altijd vroom en verstandig te blijven. Tot ziens, lieve vriend, ik laat je in de Heilige Harten van Jezus en Maria.
Zuster Marie-Bernard Soubirous
14. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Opvoedingsdoelen
Verbondenheid
Een mens draagt niet alleen verantwoordelijkheid voor zijn medemens en maatschappij, maar zijn persoonlijk levensproject wint aan kwaliteit naarmate hij zich aan die medemens en de ruimere gemeenschappen kan toevertrouwen. Iedere mens heeft recht op geven en ontvangen in relaties, ook een jonge mens in zijn relaties tot volwassenen. Het levensproject van een mens is immers steeds getekend door vroegere generaties. De wijze waarop men die invloed gebruikt, bepaalt in grote mate iemands persoonlijk levensproject.
15. Valentina Papagna: nieuwe boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
30 april 2010:
Ik loofde onze Gezegende Moeder en dankte de Heer voor de ontvangen genaden. Ik zei: "Gezegende Moeder, waarom beelden zij onze Heer naakt af in uw armen? In mijn visioenen zie ik Hem steeds mooi gekleed."
Onze Lieve Vrouw glimlachte en zei: "U kunt Hem aankleden terwijl u tot de mensen spreekt en Hem voorstellen en hen vertellen om Hem lief te hebben en hoe goed en genadig Hij wel is. U kunt hem zelf aankleden door Hem te vereren. Uzelf en al wie naar u luistert, zult hele bijzondere genaden ontvangen."
Ik was verbaasd toen ik dit hoorde van onze Heilige Moeder. Zij is zo lief en goed en geeft goed onderricht.
Vertaling: Chris De Bodt
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Levensbeschrijving
Hij werd in 1119 op de leeftijd van 25 jaar tot priester gewijd. Hij vervolgde zijn theologische studies in Lismore. Malachias werd in 1123 tot abt van Bangor gewijd. Een jaar later werd hij aartsbisschop van Down en Connor. In 1132 werd hij bevorderd tot primaat van Armagh, de titel voor primaat van geheel Ierland. Bernard van Clairvaux heeft vele interessante anekdotes overgeleverd van Malachias. Diens bezieling voor religie in Connor en Armagh wordt door hem zeer geprezen. In 1127 bracht Malachias een tweede bezoek aan Lismore en diende als biechtvader voor Cormac MacCarthy, de vorst van Desmond en die later Koning van Ierland zou worden. Tijdens zijn ambtsperiode als bisschop van Connor bleef hij resideren in Bangor en toen enkele plaatselijke vorsten Connor belegerden, liet hij de monniken van Bangor overbrengen naar het schiereiland Iveragh [graafschap Kerry]. Aldaar was hij welkom bij de inmiddels tot koning gekroonde Cormac. Na de dood van St. Celsus [die in 1129 begraven werd in Lismore], werd St. Malachias in 1132 aangewezen tot aartsbisschop van Armagh, een ambt dat hij met grote dankbaarheid aanvaardde. Dankzij intriges was het twee jaar lang niet mogelijk om zijn ambtszetel te bezetten en ook nadien moest hij de Bachal Isu [de Staf van Jezus] nog zien te verkrijgen van Niall, de pretendent en leek-primaat. Malachias stierf tijdens zijn tweede pelgrimstocht naar Rome in 1148. Hij werd Heilig verklaard door Paus Clement III op 6 juli 1199. Interessant om weten is dat in zijn profetieën, exact de dag en het uur van zijn dood zijn vermeld [Clairvaux, 2 november 1148].
Chris De Bodt
28-06-2010
28 juni 2010
28 juni 2010
1. Medjugorje: Statistieken voor mei 2010
Aantal uitgedeelde communies: 172.500 Aantal concelebrerende priesters: 3.692 [199 per dag]
2. Israel en Deepwater Horizon
En dit staat er te wachten: eenmaal de olie mee opgenomen wordt in de regen, worden alles gewassen vernietigd. Olie is zowat de grootste gewassenverdelger. Er staan Amerika grote hongersnoden te wachten en vergeet niet, dat ons hetzelfde kan overkomen wanneer de olievlek nog verder uitdeint en regen meebrengt van over de Atlantische Oceaan.
En ook dit is een mogelijk scenario
3. En deze profetie?
4. Onze Lieve Vrouw van Anguera, Bahia, Brazilië: vroegere boodschappen
Boodschap 3325 van 29/05/2010
Lieve zonen en dochters, de mensheid zal drinken uit de bittere beker van het lijden. Japan zal lijden en de pijn zal groot zijn voor Mijn arme kinderen. De mensheid zal grote momenten van pijn beleven met een grote oorlog in het Oosten. Vuur zal de hemelen doorkruisen en vele mensen zullen verbrand worden. Ik ben uw Moeder die uit de hemel komt om u allen te leiden naar Mijn Zoon Jezus. U bent geliefd, ieder van u, door de Vader, in de Zoon en door de Heilige Geest. Kruis uw armen niet. Laat niet voor morgen wat u vandaag moet doen. God heeft haast. Geef naar iedereen het goede voorbeeld en leef volgens Mijn Zoon Jezus. Hij is uw ene en ware Redder en zonder Hem zal de mensheid nooit vrede kennen. Ik ben uw Moeder die veel van u houd. Indien u zoudt weten hoeveel ik van u houd, zoudt u tranen van vreugde vergieten. Deins niet terug. Bid. Bid. Bid. Ik lijd omwille van wat u te wachten staat. Mensen gaan naar een groot veld, maar zullen de dood ontmoeten. Velen zullen wenen en klagen. Sterkte. Ik dank u voor uw aanwezigheid. Ik spreek voor u ten beste bij Mijn Zoon Jezus. Ga voorwaarts met kracht en vreugde. Dit is de boodschap die Ik u vandaag doorgeef in de naam van de meest Heilige Drievuldigheid. Dank u dat u Mij hebt toegelaten om u hier opnieuw bij elkaar te roepen. Ik zegen u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen. Wees in vrede.
Vertaling: Frederick Deknudt
5. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 185]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Simon van Cyrene. Derde val van Jezus
De kruisstoet volgde de brede straat en trok door de gewelfde poort van een oude binnenmuur van de stad. Aan de kant van die poort was een betrekkelijk groot plein, waarop drie straten uitliepen. Jezus moest hier weer over een grote steen stappen, wankelde, zonk ineen en het kruis viel naast Hem neer. Hijzelf viel tegen de steen ellendig op de grond en kon zich niet meer oprichten. Er kwamen groepjes goedgeklede mensen langs, die naar de tempel gingen, en zij riepen vol medelijden: "O wee, de arme mens sterft!" Er ontstond opnieuw een gedrang, zij konden Jezus niet van de grond krijgen, en de met de kruisstoet meerijdende Farizeeërs zegden tot de soldaten: "Wij brengen hem niet levend naar ginder: gij moet iemand zoeken, die hem helpt zijn kruis te dragen." Toen kwam daar juist, uit de middelste van de drie straten, Simon van Cyrene aangestapt, een heidense man, vergezeld van zij drie zoontjes. Hij droeg een bundel rijshout onder de arm, was een hovenier en had vandaag gewerkt in de tuinen die bij de oostelijke stadsmuur liggen. Ieder jaar, in de dagen vóór het feest, kwam hij met vrouw en kinderen naar Jeruzalem om er, zoals vele andere mannen van zijn vak, de hagen te snoeien. Het gedrang verhinderde Simon uit te wijken, en de soldaten, die hem aan zijn kleding herkenden als een heiden en geringe handwerker, pakten hem beet: hij moest het kruis van de Galileeër helpen dragen. Simon weerde zich, stribbelde hevig tegen, maar zij dwongen hem met geweld. Zijn zoontjes schreiden en riepen. Enige vrouwen, die de man kenden, namen de kinderen onder hun hoede. Simon voelde grote walging en tegenzin: de arme Jezus zag er zo vreselijk ellendig en gehavend uit, Zijn kleren waren vol modder en straatvuil; maar Hij weende en keek Simon zo erbarmelijk aan. Deze moest eerst Onze Heer helpen opstaan. Toen bonden de rakkers de ene dwarsbalk meer naar achteren aan de kruisstam en schoven het touw met een strop over de schouder van de Cyrener. Simon stond dicht achter Jezus, die nu een minder zware vracht te dragen zou krijgen. Nadat zij Onze Heer de doornenkroon anders op het hoofd hadden gezet, vervolgde de treurige stoet eindelijk zijn weg.
Simon was een kloeke veertiger. Hij ging blootshoofds, droeg een kort, spannend bovenkleed en zijn lenden waren met lappen omwonden; zijn sandalen, voorzien van riemen die om de benen waren vastgemaakt, hadden spitse punten. Zijn zoontjes droegen bontgestreepte rokken. Twee van hen waren volwassen kereltjes, zij heetten Rufus en Alexander en werden later onder de discipelen opgenomen. De derde was een kleine dreumes. Ik heb hem later nog als knaap bij Stephanus gezien. Een korte tijd had Simon de Heer Zijn kruis helpen dragen, toen hij een diepe ontroering in zich gewaar werd.
6. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 185]
Preken
Ge zijt er geen baas meer over
Wat denkt ge van zoiets, moeder? Herkent ge uzelf niet? Is uw gedrag soms anders? Zeg me moeder, als ge een greintje zin voor godsdienst en een greintje zin voor liefde voor uw kinderen had, zoudt ge dan niet uit alle macht proberen om hen af te houden van het kwaad waaraan ge in uw jonge jaren zelf ten offer zijt gevallen? Laten we er ons geen doekjes om winden. Ge vindt het nog niet erg genoeg dat ge zelf ongelukkig zijt en ge wilt ook uw kinderen ongelukkig maken. En gij, meisje? Voelt ge u niet tevreden in uw huwelijk. Dat spijt me, dat doet me verdriet, maar eerlijk gezegd verwondert het me niet. Het zou me eerder verwonderen als ge gelukkig waart. Met zon voorbereiding kunt ge van het huwelijksleven moeilijk iets anders dan ellende verwachten!
Ja broeders, het verderf heeft onder de jongelui van tegenwoordig zo een hoge trap bereikt dat het bijna onmogelijk is om nog een paartje te vinden dat het sacrament van het huwelijk ongerept ontvangt, om zo als een verdoemde de hemel te zien binnengaan.
"Maar," zult ge zeggen, "er zijn er toch nog wel."
"En waar dan vriend?"
Onze vaders en moeders laten hun dochter s avond of onder de vespers, rustig drie of vier uur alleen met een jongeman.
"Ja maar," hoor ik u al zeggen, "ze zijn toch oud en wijs genoeg."
Zeker, ze zijn oud en wijs genoeg. De liefde verbiedt me het tegendeel te beweren. Maar, vertel me eens, moeder, waart gij ook wel zo wijs en verstandig, toen gij de leeftijd van uw dochter had? Als een jongeman en een jong meisje tegenwoordig tot een huwelijk willen komen, schijnt het absoluut nodig dat ze de goede God de rug toekeren... Neen, laten we er niet verder op ingaan, we bewaren dit punt voor een volgende keer.
Houden we het vandaag bij deze korte beschouwing ... kom aanstaande zondag terug, vaders en moeders, en laat uw kinderen bij die gelegenheid thuis. Dan zullen we in bijzonderheden treden.
En wat jullie betreft, arme kinderen ... luister naar de raad die ik u als geestelijke vader te geven heb. Als je ziet dat je ouders niet naar de kerk gaan en op zondag werken, dat ze hun vasten niet houden, dat ze weigeren om regelmatig de sacramenten te ontvangen, dat ze elkaar niet op hun plichten wijzen, doe dan in alles het tegendeel. Misschien zullen ze door jullie goed voorbeeld tot inkeer komen. Wanneer je dat geluk hebt, is alles gewonnen. Ik wens jullie van harte hetzelfde toe.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 185]
Hoofdstuk 27. Mariaverschijningen
Nicky: Verschijnt de Moeder van Jezus werkelijk aan de mensen? U hebt Medjugorje nu reeds bij meerdere gelegenheden vermeld. Alstublieft, vertel mij hier meer over. Maria: Jazeker verschijnt Zij aan de mensen en het is vandaag dat ze in Medjugorje, Herzegovina aan een groep van jonge mensen verschijnt. Ik ben daar reeds drie maal geweest, maar ik hoefde er niet heen te gaan om uit te vinden of de verschijningen echt of vals waren. Spoedig nadat de verschijningen in 1981 begonnen, vroeg ik aan een Arme Ziel of ze echt waren, en het antwoord was bevestigend. Dit was ook zo voor Vader Gobbi, San Damiano, Kibeho en andere minder belangrijke verschijningen in de wereld.
Weet u, met Medjugorje bestaat er één enkel groot gevaar en dat is indien de wereld deze niet zou willen kennen. Maar er zijn ook veel andere gevallen van boodschappen van "hierboven" waarover de Arme Zielen me hebben verteld er voorzichtig mee te zijn, of waarover ze gewoon zeggen dat ze vals zijn.
Nicky: "Neen" is gemakkelijk te begrijpen. Kunt u mij zon geval of twee opsommen die vals zijn? En hoe vat u "voorzichtig" op? Maria: Ik wil geen namen noemen, maar ik weet van gevallen hier in Europa die volledig satanisch zijn. In het buurland Zwitserland zijn er zo twee gevallen, een in het Duitstalig gedeelte met een relatief klein aantal volgelingen en een in het Franstalig gedeelte met een groot aantal volgelingen over de hele wereld [Vassula Ryden]. Er geschiedt een heel verwarrende verschijning in Australië, een valse verschijning in Engeland, een valse verschijning in Zuid-Amerika en vele volledig duivelse verschijningen in de Verenigde Staten, maar, nogmaals, ook hier gebeuren er echte verschijningen. We moeten zoveel bidden voor al deze valse verschijningen!
"Voorzichtig" kan om verschillende redenen zijn, maar het betekent dat er enige belemmering gebeurt of gebeurd is rond de betrokken persoon. En zo moeten we extra voorzichtig zijn. Dit kan het geval zijn als de persoon niet zoveel geeft om het spirituele of ook geen spirituele begeleider zoekt die goed het onderscheid kan maken. Als er enige theologische fouten zijn, mentale of lichamelijke hinder van vrijheid of veel moeite gedaan wordt om de aandacht er rond te trekken ... het is in deze gevallen dat we voorzichtig moeten zijn en onmiddellijk afhaken. Ook het nemen en aanvaarden van enig geld kan de mensen waarschuwen dat er iets gaande is. Een ander mogelijk teken is, wanneer de "ziener" zijn of haar eigen familie verwaarloost. Er zijn vele tekenen waar we moeten naar uitkijken.
En vergeet alstublieft niet dat satan de waarheid kent en dit aanwendt om vele mensen beet te nemen. Wanneer ons wordt verteld om "voorzichtig" te zijn, dan is het beter om het hele geval onmiddellijk te negeren om zo het risico te vermijden om te worden misleid. satan kan alles vervalsen wat hij wenst, zelfs stigmata en allerlei genezingen. We moeten veel bidden voor de vele vervalsingen in de wereld vandaag en ook voor hen die een spiritueel leiderschap weigeren, geen testen willen ondergaan of totaal ongehoorzaam zijn aan de Kerk als het op deze aangelegenheden aankomt.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
8. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 29]
Tegenstand van de overheid
Toen we een stuk grond bereikten aan de rand van Aljustrel, waar er een kleine bron was en een aantal gleuven waren gegraven om wijnranken te platen, stopten ze en zegden ze tegen elkaar, waarschijnlijk om mij angst aan te jagen: "Hier zijn open sleuven. Laat ons haar hoofd afhakken met onze zwaarden en haar hier voor dood en begraven achterlaten. Dan zijn we voor eens en voor altijd af van deze zaak." Toen ik deze woorden hoorde, dacht ik werkelijk dat mijn laatste uur was geslagen, maar ik was zozeer in vrede dat ik absoluut niet bezorgd was. Na zon twee minuten, terwijl ze deden alsof ze erover nadachten, antwoordde de andere: "Neen. We hebben geen opdracht gekregen om zoiets te doen." Ze gaven me het bevel om verder te gaan en zo ging ik recht af om ons klein dorpje, tot we aan het huis van mijn ouders kwamen. Alle buren stonden aan de ramen of deuren kijken om te zien wat er gaande was. Sommigen lachten en spotten met mij, terwijl anderen treurden om mijn benarde toestand. Thuis gaven ze mij het bevel om mijn ouders te roepen, maar ze waren blijkbaar niet in huis. Een van hen stapte af om te zien of mijn ouders zich niet verstopten. Hij doorzocht het huis maar vond niemand, waarop hij mij het bevel gaf om voor de rest van de dag binnen te blijven. Daarop besteeg hij opnieuw zijn paard en reden ze beiden weg.
Laat in de namiddag ging het nieuws rond dat de troepen waren weggegaan, verslagen door de mensen. Tegen zonsondergang was ik mijn Rozenkrans aan het bidden bij de Cova da Iria, vergezeld door honderden mensen. Toen ik onder arrest was, waren sommigen mijn moeder gaan vertelden wat er gebeurde en zij antwoordde: "Als het waar is dat zij Onze Lieve Vrouw zag, dan zal Onze Lieve Vrouw haar verdedigen en als ze liegt is het maar juist dat ze hiervoor gestraft wordt." En ze bleef vredevol, zoals ervoor. Nu zullen er sommigen zich afvragen: "En waar bleven Jacinta en Francisco die hele tijd?" Ik weet het niet. Ik kan met helemaal niets meer herinneren van hun handel en wandel die dag. Misschien dat ze in het licht van het nieuws dat zich had verspreid, van hun ouders het huis niet uitmochten die dag.
Vertaling: Chris De Bodt
7. Manon des Sources [10/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 238]
Natuurlijk zou hij het opnieuw proberen. Natuurlijk probeerde hij het opnieuw. Het was het eindspel. Hij wist dat hij in geleende tijd handelde. Hij hield die zandloper in de gaten. Het zand was aan het slinken. Dit waren bijzondere tijden. Elk decennium, tot in de twintigste eeuw [die in een sneltreinvaart naderde] zouden de tijden steeds meer bijzonder worden naarmate Satan, die handelde in het nieuwe rijk van de wetenschap maar met dezelfde oude verdorvenheid, nooit geziene pogingen deed om iedereen die op de planeet leeft te misleiden en te vernietigen.
Ook Bernadette kreeg drie geheimen, maar ze waren persoonlijk. Ze maakte het duidelijk dat zelfs de paus ze niet hoefde te weten. Met de geheimen van LaSalette was natuurlijk het tegenovergestelde gebeurd, en die waren nu het onderwerp van een krachtige geruchtenmolen. Er deden in Frankrijk al snel verschillende teksten de ronde, die beweerden gedeelten van de geheimen te onthullen. Van sommige wist men al dat ze niet juist waren, zoals de voorspellingen van grote gebeurtenissen die in 1856 zouden plaatsvinden en die het einde van de wereld zouden inluiden. Dat jaar ging voorbij, maar de hevigheid niet. Uiteindelijk zouden er brochures zijn die beweerden Melanies geheim te onthullen, maar die zouden door de Kerk veroordeeld worden [ondanks de goedkeuring van één bisschop] en er waren mensen die bezorgd waren dat de voorspelling door buitenstaanders beïnvloed was geweest, vermits het nu al vijfentwintig jaar geleden was dat de verschijning had plaatsgevonden.
Sommigen vreesden dat de voorspelling kon afgeleid zijn van soms morbide voorspellingen van niet-Maria zieners tijdens vroegere jaren van de eeuw. Dat waren mystici die spraken over enorme natuurrampen, vreselijke vervolgingen, en verwoestende oorlogen die de spirituele turbulentie, die zich uitte in schandalen, afvalligheid, en een verbannen of op een andere manier ongeschikte paus, weerspiegelden.
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 131]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Vierde sessie
Op 14 september 1965 werd de vierde zitting van het concilie geopend. Vooraleer Frankrijk te verlaten publiceerde Broeder Roger een Boodschap aan twee vijandige katholieken. Het brede debat in de Kerk, verwekt door en rond het concilie en de steeds diepere oppositie tussen uiteenlopende opvattingen van de Kerk hadden, vooral in Frankrijk, voor een breuk gezorgd tussen progressieven en integristen, reformisten en conservatieven. Een groot kasstuk van de boekenmarkt in de eerste manden van 1965 was de roman van Michel de Saint-Pierre Les nouveaux prêtres die een eerste bevraging over priesters aankaartte. Het werk had harde discussies teweeg gebracht. Een tijd later had Michel de Saint-Pierre samen met Jean Madiran, die het blad Itinéraires, bestuurde een open brief gepubliceerd Aan onze bisschoppen en priesters waarin ze hun tussenkomst vroegen om "recht van bestaan in heel de christelijke gemeenschap te geven aan hele groepen priesters en gelovigen die uitgesloten zijn van het katholieke sociale en institutionele leven onder de beschuldiging van integrisme, anticommunisme, van mariale devotie en andere gelijkaardige voorwendsels."
De prior van Taizé, attent voor de discussies die het katholicisme bedreigden, kende deze uitbreidende breuk. Zijn Boodschap was voor de twee kanten bestemd. Hij herkende de rechtmatige angst van zij die bij de kracht van secularisering willen oproepen tot steeds meer zin voor het gewijde, het aanbidden van het Kerkmysterie en de nood aan gezag als factor van eenheid. Maar hij begreep ook zij die aan de andere zijde zover als mogelijk mensen willen tegemoet komen aan diegenen die in onze tijd niet kunnen geloven. Aan de ene en de andere vroeg Broeder Roger om niet te bezwijken aan de bekoring zich te verschuilen aan de veilige kant van de afsluiting, en de broeders te belasten die een andere zending hebben met op hen een etiket te kleven. In andere omstandigheden wendde Broeder Roger zich opnieuw rechtstreeks tot zij die traditionalisten genoemd werden. In tegenstelling tot een zeker aantal bisschoppen zelfs, bleef zijn wil tot dialoog zonder grenzen.
In oktober 1965 kreeg Taizé het bezoek van iemand die nog niet beroemd was: de latere Johannes Paulus II. In die tijd was Karol Wojtyla aartsbisschop van Krakau en nog geen kardinaal. De zitting van het concilie had een week vrijaf van 17 tot 24 oktober, zonder voltallige congregatie. Mgr. Wojtyla maakte er, zoals vele bisschoppen, gebruik van om verschillende bezoeken in Frankrijk te brengen, zoals aan de Poolse gemeenschap die talrijk was in de streek van Montceau-les-Mines. Hij ging ook naar het heiligdom van Paray-le-Monial. En het was heel onverwachts dat hij besloot om naar Taizé te trekken. Broeder Roger was er niet, daar hij in Rome was gebleven in afwachting dat de werkzaamheden van het concilie zouden hervatten. De Broeders van de Gemeenschap vroegen aan een van de franciscanen die in Taizé verbleven, pater Thaddée Matura van Poolse afkomst, om de bisschop van Krakau te ontvangen en hem in het domein rond te leiden. Toen de prior van Taizé hoorde van dit onverwachts bezoek speet het hem dat hij afwezig was en nodigde de aartsbisschop van Krakau uit om terug te komen volgend jaar. De latere paus bracht een tweede bezoek in 1966 en daarna was het de prior van Taizé die tweemaal in 1970 de genodigde van Mgr. Wojtyla was.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Geschiedkundige evolutie
Met het voorbijgaan van de tijden, werd Eleazar ben Simon en zijn Zeloten geleidelijk aan minder hard voorgesteld: van een tirannieke despoot [Josephus] werd het een toegewijde leider met zijn zwakke plekken en strategieën. De voornaamste bron van de biografische informatie komt uiteraard an Falvius Josephus "De Bello Judaico" [De Joodse Oorlog]. In deze geschiedenis van de Joodse opstand , omschrijft Josephus Eleazar ben Simon als een moordlustige en impulsieve Zeloot die zijn eigen ambities verhief boven deze van het Joodse volk. Hij wijdt het verlies van de Joodse oorlog aan "een niet-typerende Joden en een te groot Zelotisch fanatisme," Eleazar inbegrepen. Maar verder onderzoek naar zijn leven en politieke omgang, onthult dat Josephus zelf één der traditionele aristocratische leiders was die de controle hadden over Judea en Galilea, vóór de opstand der Zeloten. Hij ging zelf een alliantie aan met gematigde Joodse leiders, onder Ananus ben Ananus. Bij aanzet van de oorlog wou Jan van Gischala, de toekomstige bondgenoot van Eleazar, niet gehoorzamen om een Romeinse graanschuur aan te vallen, wat de oorzaak was van een bittere haat tussen de twee Joodse leiders. Bij hun latere bondgenootschap, erfde Eleazar veel van Josephus haat en werd hij het slachtoffer van een harde en bittere ontheiliging in "De Bello Judaico."
Met deze kennis in het achterhoofd van zijn conflict met Josephus, zien de hedendaagse geschiedkundigen met veel mindere afkeuring en bitterheid naar hem. Hun bewering is dat de conflicten tussen de Joodse leiders, eerder dan de kijk op de zaken door de Zeloten, aan de oorzaak liggen van de val van Jeruzalem en de nederlaag van de Joden. En alhoewel nog niet helemaal gezuiverd van een misleidend leiderschap, worden Eleazar en het overgrote gedeelte van de Zeloten, niet langer aanzien aan gewelddadige tirannen die de stad vernietigden nog vóór de Romeinen de stad aanvielen.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 89]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
We zullen de aanwezige priester de feiten rond het wonder laten vertellen, aangezien hij ze keurig en nauwkeurig heeft vastgelegd. Het volgende stukje is een vertaling van een deel van het document dat hij geschreven heeft:
Ik wil verklaren dat ik een priester ben die wonende is in de beurt van de parochie van St. Eulalie bij Bordeaux. Ik heb geen andere bedoelingen, behalve publiekelijk de gegevens rond de gebeurtenis, die plaatsvond bij de Vrouwen van Loreto, te bevestigen. Ik was zelf getuige van dit wonder. Ik wil verklaren voor de ogen van mijn Schepper, mijn God, dat de volgende gegevens waar zijn en betrouwbaar zijn.
De priester Noailles, hoofd van het Instituut van Loreto, was niet in staat om zelf het lof te vieren voor de gemeenschap van Loreto en smeekte mij daarom om hem voor deze viering te vervangen. Ik ging toen naar het huis van deze zusters, op de derde van deze maand, de eerste zondag van de Paaskring, vier uur in de namiddag. Toen ik daar aankwam was ik meteen bereid om het lof te beginnen. Uiteraard stelde ik het heilige Sacrament uit met wierook, en toen keek ik naar de monstrans. Ik had de Heilige Hostie daar neergezet, maar in plaats van de Heilige Hostie zag ik daar Onze Verlosser, hoofd, schouders en armen, in het midden van cirkel dat om Hem heen hing als een lijst, zoals bij een schilderij. Maar dit was geen schilderij, want Hij leek levend te zijn.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Na haar terugkeer naar huis bleven de problemen met haar darmen en buikvlies voortduren, maar ondanks de ernstige beslissing van de dokter en de bezorgdheid van haar gezin, vond Anita dat ze Jezus moest danken voor de kracht die Hij haar had gegeven om rustig te blijven, en ze herhaalde regelmatig de woorden: Deo Gratias.
In een brief aan Zuster Carmelitane van het instituut, schreef Anita: "Ik ben blij dat je het doel dat je nastreeft bereikt, maar ik benijd je niet omdat Jezus voor mij een verheven missie gekozen heeft, die van het lijden."
Anita stelde voor zichzelf een levensregel en dagelijkse voorschriften op. Ze schreef dat ze, wanneer ze s morgens wakker werd, de dag met al zn problemen en pijn aan God opdroeg, en "een eindeloos aantal intenties" maakte die ze opdroeg voor Zijn glorie, de bekering van de zondaars, en de heiligmaking van zielen. Tot het achtste uur vereerde ze het Heilig Sacrament. Als ze ertoe in staat was, bezocht ze elke eerste donderdag van de maand het Heilig Sacrament. Elke morgen maakte ze tijd voor bezinning, en s middags deed ze een gewetensonderzoek. s Avonds waren er gebeden voor een gelukkige dood en nog een gewetensonderzoek. Iedere eerste zaterdag bracht ze door met de Madonna van de Rozenkrans en bad ze de Rozenkrans. Voor Anita was dagelijkse bezinning een belangrijk aspect van haar leven, omdat het ook opgelegd werd door de Karmelietenorde.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 76]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers, 1 juli 1876
Lieve broer,
Ik had je brief die me zo veel vreugde bracht, graag eerder willen beantwoorden, temeer omdat het zo lang duurde dat ik bericht van je ontving. Ik verzeker je dat me dit veel verdriet gedaan heeft. Ik wist niet waaraan ik je lange stilzwijgen moest toeschrijven. Ik hoop, lieve vriend, dat je me deze keer niet zo lang zult laten wachten. Pak je luiheid een beetje aan, alsjeblieft. Mijn nicht Nicolau vertelde me dat je dit jaar verwacht af te zwaaien. Houd me een beetje op de hoogte van wat je denkt te gaan doen, je weet dat ik evenveel belang in je stel op afstand als van dichtbij. Als ik deze vraag stel, begrijp dan dat het geen nieuwsgierigheid is, die me drijft. Nee lieve vriend, maar gegeven het feit dat we geen ouders meer hebben, lijkt het mij mijn plicht, als oudste van het gezin, over jullie te waken. Het is onnodig te zeggen dat ik jullie met grote aandacht volg, alle drie. Ik verzeker je dat ik, op dit moment, sterk bezig ben met jouw toekomst en die van Pierre.
Ik bid Onze-Lieve-Heer en de Heilige Maagd elke dag om jullie te verlichten. Ik raad je vooral aan trouw te blijven aan je plicht als christen. Daar vind je kracht en licht voor al je zorgen en moeilijkheden. Ik weet dat de militairen veel moeten lijden. Ook in stilte. Zouden ze het kunnen opbrengen elke dag bij het opstaan deze korte woorden tot Onze-Lieve-Heer te zeggen: 'Mijn God, vandaag wil ik alles doen en doorstaan uit liefde voor u', welk een vruchten zouden ze dan niet verwerven voor de eeuwigheid. Een soldaat die zijn plicht als christen trouw zou uitvoert, zoveel als hij kon, zou evenveel verdienste hebben als een geestelijke. Inderdaad, de geestelijke kan als loon voor zijn werk en zijn lijden niet meer verwachten dan hij geleden en gewerkt heeft om Onze-Lieve-Heer te behagen.
Denk niet dat het onverschilligheid van mij is dat ik je pas zo laat antwoord, nee, mijn dagelijkse staat van lijden is het enige motief dat me deze tekortkoming oplegt. Het gaat overigens vooruit, ik kan al een week of drie weer de heilige mis op zondag bijwonen. Ik hoop dat met het verstrijken van de tijd mijn krachten nog eens terugkeren. Ik heb sedert je brief van thuis nog geen nieuws gehad.
Het ga je goed, mijn goede broer, ik neem afscheid door je allerinnigst te omhelzen en met het advies altijd verstandig te zijn.
Je altijd liefhebbende zus,
Zuster Marie-Bernard Soubirous
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Vlaanderen: Maria Mazarrello
Maria Mazzarello, ook wel 'Maïn' genoemd, werd geboren in Mornese, een dorpje in Noord-Italië, op 9 mei 1837. Ze groeide als oudste van tien kinderen op in het gehucht 'Mazzarelli', enkele kilometers van de dorpskern.
Toen ze 12 jaar was, verhuisde het gezin naar de Valponasca, waar ze werkten in de wijngaarden van de markies Doria. Maïn was in die periode ook geëngageerd in de parochie, waar ze zich aansloot bij een groepje jonge vrouwen die hun geloof via gebed, vorming en engagement gestalte wilden geven. Daar leerde ze geloof en inzet met elkaar te combineren. Haar vensterraam, dat uitkeek op de parochiekerk van Mornese, is intussen legendarisch geworden.
In het Italië van die tijd brak de industrialisatie door. De levensomstandigheden waren er ongemeen hard. Maria Mazzarello werd geraakt door de aanblik van de jonge meisjes in Mornese, die steeds minder kansen kregen. Daarom richtte ze voor hen een naaischooltje op, zodat ze de kans kregen een ambacht te leren, zich te vormen, te ontspannen, ...
Net in die tijd [1864] bracht Don Bosco een bezoek aan Mornese. Maria Mazzarello bleek gefascineerd door de manier waarop Don Bosco zich tussen zijn jongeren bewoog. In hem zag ze gerealiseerd wat zij in Mornese wilde uitbouwen.
Er groeide een samenwerkingsverband en in 1872 kwam de vraag van Don Bosco om een zustercongregatie op te richten die 'voor de meisjes zou doen wat hij en zijn salesianen voor de jongens deden'. Maria Mazzarello werd de eerste overste van de zusters van Don Bosco. In haar voetspoor ontstond een heuse congregatie.
Maïn stierf op 14 mei 1881. Tien jaar later zetten de eerste zusters van Don Bosco voet aan wal in België.
16. Valentina Papagna: nieuwe boodschappen
Valentina Papagna verhuisde in 1955 van Slovenië naar Australië, na eerder moeilijke tijden tijdens haar kinderjaren. Na de plotse dood van haar man, in 1988, startten haar visoenen en boodschappen van Onze Heer Jezus en Onze Hemelse Moeder. Vanaf die tijd evolueerde ze tot een zeer vrome, Rooms-Katholieke vrouw. Zij krijgt de volledige steun van haar geestelijke begeleider en parochiepriester, Vader Valerian Jenko. Zij wenst haar ervaringen en boodschappen te delen, dit enkel om de mensen te helpen dichter bij God te komen en te groeien in heiligheid naar Jezus' en Maria's wens. Als grootmoeder leidt ze nu een eenvoudig en rustig familieleven. Zij vermijdt elke publiciteit, maar is wel genoodzaakt om de boodschappen die haar worden doorgegeven, openbaar te maken, omdat ze niet enkel voor haarzelf zijn. Voortaan zullen haar boodschappen in dit blog worden vermeld.
30 april 2010: Vroege Paasochtend
Deze ochtend bij het bidden loofde ik de Verrezen Heer. Ik zei: "Heer, laat Uw Verrijzenis vandaag de hele wereld zegenen, gelovigen als ongelovingen, want allen hebben ze hulp nodig.
Ik zat op de rand van mijn bed terwijl de Heer Jezus verscheen en naast mij ging zitten. Ik zat aan zijn rechterhand. Hij was gekleed in een een mooi wit kleed en een rode mantel. Hij glimlachte en zei: "Valentina, Mijn kind. Ik heb uw gebed gehoord. Ik zegen de hele wereld en elkeen. Ik ben te zeer beledigd door die ongelovigen. Elk jaar, als u Mijn Verrijzenis viert, hernieuw ik de genaden om hoop te bieden in de levens. Ik breng u een betekenisvol nieuw doel in uw leven. Hoe bedroefd ben ik omwille van de wetenschappers en de mensen die boven mij trachten te staan. Zij proberen de mensen ervan te overtuigen dat u afstamt van de apen. Valentina, vertel hen dat dit allemaal leugens zijn. Zij misleiden vele mensen. Ik ben de Schepper en Ik schep de wereld. Ik maakte alles mooi en gaf alles zijn plaats. Maar toen dacht ik: er zit geen leven in en zo schiep ik de dieren en de mensen. Toen was alles mooi en Ik was gelukkig. Zonder zou het maar heel droevig en leeg zijn.
Onze Heer herhaalde: "Ik ben de Schepper van alles. Ik ben het begin en het einde, de Alpha en de Omega. Niets staat boven Mij."
Heer, ik kniel voor U, Majesteit en vraag om uw handelingen in onze levens en de wereld. Voer uw plan uit, nu, Vader, om al uw mensen naar U terug te brengen in liefde, wroeging en berouw. Laat Uw gerechtigheid, samen met Uw genade, over de wachtende wereld vloeien die Uw liefde en macht kent. Breng ons terug in Uw liefdevolle armen en neem ons op in uw liefde en genade. U bent onze God en onze Schepper. Onze Redder en Verlosser. Ik smeek u, Vader, ontvang ons gebed en beantwoord ons. Amen.
Vertaling: Chris De Bodt
16. Malachias: De 111 profetieën over de Pausen
Woord vooraf: Er is lang gewerkt aan dit document. Het eindresultaat mag gezien worden en brengt verrassend een aantal nieuwe elementen aan het licht, vooral in de levensbeschrijving en in de interpretatie van de profetieën. Opnieuw is Medjugorje België en Nederland fier om u het meest volledige document te brengen over de merkwaardige profetieën over de Pausen van de Heilige Malachias.
Levensbeschrijving
In 1094 werd in Armagh, gelegen in het huidige Noord-Ierland, een zoon en erfgenaam geboren uit een adellijke familie, genaamd OMorgair met landbezittingen. Het jongetje kreeg als doopnaam Maelmhaedhoc. Later kwam hij voor zijn eerste scholing terecht bij Imbar OHagan, in de Abdij Van Armagh. Maelmhaedhoc's kreeg een Latijnse naam, Malachias. Zijn Ierse familie zou later ook zijn doopnaam als familienaam adopteren. Na een lange reeks studies, besloot de jonge Maelmhaedhoc, op ingeven van zijn vader, om Rooms Katholiek priester te worden.
Zoals gezegd, werd hij dus opgeleid door Imhar O'Hagan, destijds de abt van Armagh. Na een lange studie werd hij tot priester gewijd door St. Celsus in 1119. Om zichzelf te vervolmaken in heilige liturgie en theologie ging hij naar Lismore [graafschap Waterford] waar hij twee jaren verbleef onder leiding van St. Malchus. Hierna werd hij in 1123 verkozen tot abt van het klooster Bangor.
Chris De Bodt
21. 365 dagen met mijn engelbewaarder
"365 dagen met mijn engelbewaarder" is bijgewerkt tot en met 25 julii [zie rubriek gebeden].
Henk
25-06-2010
25 juni 2010: 29ste verjaardag van de verschijningen
25 juni 2010: 29ste verjaardag van de verschijningen
Maandelijkse boodschap van Onze Lieve Vrouw aan Marija Pavlovic voor de hele wereld:
"Lieve kinderen! Met vreugde, Ik vraag u om al Mijn boodschappen te beleven met vreugde. Enkel op deze wijze, kleine kinderen, zult u dichter bij Mijn Zoon kunnen zijn. Ik wens u enkel tot Hem te leiden en in Hem zult u de ware vreugde en vrede van uw hart vinden. Ik zegen u allen en Ik hou van u met een onmetelijke liefde. Dank om aan Mijn oproep gehoor te hebben gegeven."
Jaarlijkse boodschap aan Ivanka Ivankovic:
Ivanka kreeg haar laatste dagelijke verschijning op 7 mei 1985. Daarna ziet Ivanka Onze Lieve Vrouw nog één keer per jaar, op de verjaardag van de Verschijningen:
De verschijning, die zes minuten duurde, gebeurde bij Ivanka thuis. Enkel de familieleden van Ivanka waren aanwezig. Na de verschijning zei Ivanka: "Onze Lieve Vrouw sprak mij over het vijfde geheim en op het einde zei ze: "Lieve kinderen, ontvang Mijn moederlijke zegen."
Boodschap aan Ivans gebedsgroep
Onze Lieve Vrouw verscheen aan Ivan op de top van de Verschijningsberg om 11 uur 's avonds. Hierop zei Ivan: Ook deze avond, zoals bij elke ontmoeting, zal ik u deze, zoals altijd, beschrijven. De ontmoeting was waarlijk uitzonderlijk en erg vreugdevol. Waarlijk kwam Onze Lieve Vrouw, na deze 29 jaar van verschijningen zo vreugdevol en gelukkig, meer dan ooit. Onze Lieve Vrouw droeg een gouden kleed en begroette ons in grote vreugde met de woorden: "Geloofd zij Jezus, Mijn lieve kinderen." Hierop zei Onze Lieve Vrouw:
"Lieve Kinderen, ook vandaag roep Ik u, als Moeder, op tot vreugde: Lieve kinderen, wees mijn uitdragers. Verspreid Mijn boodschappen in deze vermoeide wereld. Lieve kinderen, Ik wens van u om Mijn teken te zijn, Mijn levend teken. Daarom vraag Ik u deze avond om ook de boodschap te aanvaarden die Ik vandaag heb gegeven. Beleef ze. Weet, lieve kinderen dat Ik, als Moeder, altijd bid met u en altijd voor u bid bij Mijn Zoon. Ook vandaag dank Ik u, lieve kinderen, om Mijn boodschappen te hebben aanvaard en ze te beleven."
Hierop bad Onze Lieve Vrouw voor een langere tijd, met Haar uitgestrekte handen, over iedereen hier aanwezig. Zij zegende ons allen met Haar Moederlijke Zegen en ook alles wat u meebracht om te zegenen. Daarna beval ik ieder van u aan, vooral uw noden, intenties en families en op een bijzondere wijze de zieken. Daarna vervolgde onze Lieve Vrouw Haar gebed over ons allen. Ik bad een Onze Vader en een Glorie Zij de Vader en hierop verdween Onze Lieve Vrouw in het lichtgevend teken van het Kruis, met de groet: "Ga in vrede, mijn lieve kinderen."
Op de ochtend van 29 augustus 2005 slaat de Orkaan Katrina in op de kusten van New Orleans, de staat Louisiana. De orkaan Katrina was één der krachtigste orkanen ooit en de gevolgen ervan zijn vandaag nog steeds niet uitgewist. De orkaan begon zich pas op 23 augustus te vormen over de Bahama's en kon dus niet geweten zijn door Rita Ring van de Shepherd of Christ Ministries in Clearwater, Florida. Father Carter [inmiddels overleden] en Rita Ring zijn hevige voorstanders van Medjugorje. Niemand van de lezers zal nu nog kunnen ontkennen dat de Orkaan Katrina niet was voorspeld en dat er geen God bestaat.
Medjugorje, 2 april 2010: Onze Hemelse Moeder geeft aan Mirjana de volgende duidelijke afzonderlijke zin door: "Wees klaar, Mijn Kinderen." Dit is enig in de geschiedenis van Medjugorje.
20 april 2010: De explosie vindt plaats van "Deepwater Horizon," de grootste milieucatastrofe op aarde, waarvan het einde bijlange nog niet in zicht is. Men kan gewoonweg geen oplossing vinden. Ondertussen blijven miljoenen liters olie per dag in de Golf stromen, dezelfde plaats waar Orkaan Katrina plaatsvond. Ondertussen heeft de zwarte olievlek de kusten van Florida bereikt en zal deze nog verder reiken. De explosie vond bijna tot op de minuut plaats, precies één jaar na het overlijden van Mari-Loli Mazon, het enige meisje waaraan Onze Lieve Vrouw in Garabandal de datum van de "Waarschuwing" heeft onthuld; een datum die Maria zelfs niet heeft onthuld aan Conchita Gonzalez, de hoofdzieneres. Zij weet enkel dat het "Mirakel" zal plaatsvinden binnen het jaar na de "Waarschuwing." Precies 121 jaar geleden werd er op deze datum ook iemand geboren die de volgende naam meekreeg: "Adolf Hitler."
Medjugorje, 2 mei en 2 juni 2010: 2 maal na elkaar kondigt onze Hemelse Moeder een "Hemelse ontmoeting" aan, een duidelijke verwijzing naar zoiets als de "Waarschuwing."
Besluit: de code zal oranje blijven tot Maria zal afkondigen dat deze zal worden verhoogd en overgaan naar rood. Van Mari-Loli Mazon is geweten dat onze Hemelse Moeder aan haar heeft medegedeeld dat de Waarschuwing zal plaatsvinden op een gebeurtenis die aanvangt met de letter "A." Er is niets verkeerd aan het mededelen van gegevens die zelf van God komen. Ik breng ze enkel in herinnering. Vermits Maria steeds persoonljk verschijnt aan mensen die het Katholieke geloof bezitten, ben ik als Katholiek geneigd te denken aan een "Katholieke gebeurtenis," die aanvangt met de letter A. In principe kan dit al geschieden op de dag dat er ieder jaar in Medjugorje het meeste volk Maria komt bezoeken en deze dag is Onze Lieve Vrouw Hemelvaart, 15 augustus. Een gebeurtenis die in alle westerse wereldtalen aanvangt met de letter "A." Dit is echter geen vaststaand gegeven. Er zijn nog katholieke gebeurtenissen die aanvangen met de letter A.
Ik wil er enkel de mensen zich ervan bewust maken dat er zich momenteel heel ernstige dingen aan het afspelen zijn. En vermits de oproep van Onze Lieve Vrouw is om elke dag "klaar te zijn" is er niets verkeerd aan om de mensen hieraan te herinneren, zolang men maar bij feiten blijft die van God zelf komen, ook al zijn er lezers die mij hiervoor voortdurend een schuldgevoel pogen op te leggen, omdat dit de enige Medjugorje site is die zo ver durft te gaan. Sedert het ontstaan van dit blog is inderdaad alles beginnen wijzigen in Medjugorje en wist ik dat alles naderbij kwam, alleen weet ik het niet exact.
En aldus weet u, beste lezers, dat de zinspeling "code oranje" en "code rood" niet van mijzelf komt, maar van God. Ook al weten wij dat er ernstige gebeurtenissen staan te wachten, mogen we niet vergeten dat we het voorrecht hebben om getuige te zullen zijn van de meest wonderbaarlijke feiten die zich ooit zullen afspelen in de geschiedenis, namelijk dat uiteindelijk niemand op aarde nog zal kunnen ontkennen dat er geen God bestaat.
Sceptici en ongelovigen mogen zeggen of denken wat ze willen, hier krijgen de lezers zwart op wit het bewijs van het bestaan van Hemelse voorspellingen en een God die de geschiedenis van de mensheid in handen heeft. Alles komt van God en alles is door God geweten. En zij die denken het beter te weten, mogen het gerust weten: U bent niets zonder de genade van God en deze hebt uzelf in de hand. Dat dit nieuws zou mogen verspreid worden onder zoveel mogelijk mensen, omdat het de waarheid is.
Chris De Bodt
2. De Waarschuwing [14/14]
Lees dit
De Liefde zal in u zijn en het is met Mijn Liefde in u dat u al deze tekortkomingen zult voelen. Uzelf zult kunnen oordelen, maar u zult uw eigen oordeel niet ontvluchten. U, die door Mijn Vader gegeven zijt, zult dit alles beleven, alsook allen wiens naam niet in het Boek des Levens staan opgetekend. Zelfs al weten Wij wie een "neen" aan de Liefde in zich draagt, toch zullen ook zij het beleven. U zult het kwade in zijn zuivere staat aanvaard hebben, kort na de Grote Zuivering, want dan zal de aarde zich openen om u op te slorpen opdat er nog nooit kwaad zal zijn op de aarde van Liefde. Het ware beter voor u geweest om nooit te zijn geboren.
U, die een "ja" aan de liefde in zich draagt, daar ik u allen ken, zult van mijn genaden kunnen genieten, want ik wil u in mij voor de eeuwigheid. Wanneer u Mij voor u zult zien staan, zult u weten dat Ik diegene ben die u van de hel heeft verlost. Ik zal u alles wat u heeft doen lijden, volledig doen verdwijnen, want ik wil al het kwade uit u wegrukken. Ik ben uw Goede Herder en u Mijn schapen. Mijn schapen kennen Mij en daarom laat u zich zuiveren. U, die vanaf nu nog altijd niet wilt beginnen met de zuivering, u zult de Grote Zuivering kennen, die zal gepaard gaan met grote pijnen. Waarom aan Mijn oproep vanaf nu niet beantwoorden? Ik heb geantwoord voor uw redding en Ik kan voor u dus geen onachtzaam Wezen zijn, omdat u dat niet wenst. Het zij zo.
Mijn kinderen, hoezeer heb Ik u lief! Ik geef Mij voortdurend op al de altaren van de wereld, om al uw offers te zuiveren. Kom Mij uw liefde geven, opdat ik elke dag alles zou kunnen zuiveren. Ik vraag u zelfs niet om elke dag naar de mis te gaan, ook al verlangt Mijn Hart daar iedere dag naar, maar kom dan toch minstens op Zondag. Geef uzelf die moeite en doe uw best. Is het dan zo zwaar om u op deze wijze te laten leven, zonder te veel te lijden? Ik durf u nog te zeggen dat het einde van deze haatdragende wereld gekomen is en dat deze aarde zal worden omgevormd door de Liefde: dus kom, Mijn kinderen. Ik, Jezus, Ik wacht u op in het licht van uw binnenste. Ik bemin u. Amen.
Bron: deze tekst over de waarschuwing is een gedeeltelijke vertaling uit een Boek, "Liefde voor al de Mijnen, deel 4," van en is mij toegestuurd per mail. Hoewel ik de oorsprong ervan niet ken, heb ik zowat alle boeken over Garabandal gelezen, inclusief het bekendste boek, "She Went in haste to the Mountains," van de hand van Conchita Gonzalez zelf. In eer en geweten kan ik verklaren dat ik in deze tekst niets in tegenspraak heb gevonden met wat in Garabandal over 'de Waarschuwing" is onthuld. De Waarschuwing zal echter een gebeurtenis zijn, die iedereen verschillend zal ervaren, omdat niemand van ons dezelfde is. Het is pas wanneer onze levensstijl volledig tegen God is gericht, dat we komen tot een soort "Worst Case Scenario," met een combinatie van alle hierboven beschreven feiten. En uiteraard bestaat er ook nog zoiets als het Sacrament van de Biecht.
Chris De Bodt
3. Medjugorje: Mijn keuze, mijn roeping! [4/4]
Hieronder volgt een getuigenis uit de mailbox van een achttienjarige jongen, die een roeping als priester kreeg te Medjugorje.
Getuigenis Medugorje: 9/07/2008 [van een zeventienjarige jongen]
Dan zijn we zo goed bezig de weg van God te volgen, en dan laat hij [satan] mij op die rechte weg vallen in de modder!! En dan?? Wat moeten we nu doen?? Eenmaal in de modder, altijd in de modder? Nee !!!!!! Ik denk dan aan Jezus: hij vergeeft ons onze zonden. Bid tot hem om vergeving. Bid bid bid voor de zondaars! En ga biechten om satan van u weg te jagen, wel wetend dat hij u nooit gerust laat!
In Medugorje kom ik altijd terug uit de modder. Je voelt terug de genade die God ons geeft, uw hart staat dan terug open. Je bent genezen!!! je leeft terug!!! en zo gaat de weg van God, met vallen en opstaan. Mijn weg is deze dagen enorm vooruitgegaan meer dan al mijn andere bedevaarten naar Medugorje. nog nooit ben ik zo diep geraakt geweest bij pater Jozo Zovko. Hij heeft mijn wereld er helemaal anders laten uitzien. Na de eerste keer in Medugorje dacht ik van: mooier kan het niet meer! Maar deze bedevaart heeft het voor mij nog mooier gemaakt!
Lieve mensen, iedereen, elk van u. heeft mij een stapje verder geholpen tot mijn roeping tot priester.
Dank u God!!! Voor onze Heer en onze God voor het grootste geschenk dat Hij ons gaf tijdens Zijn lijden op het kruis!!!!! Dank u Jezus voor onze Moeder Maria. Zij heeft mij en ieder van u zoveel liefde gegeven!!!!!! Onze Moeder is altijd bij ons!! Laten wij ons ook altijd bij Haar zijn !!!
Amen.
Schrijver gekend bij de redactie
4. A.C. Emmerich: Het bitter lijden van Onze Heer Jezus Christus. [Aflevering 184]
Hoofdstuk 6. De Kruisiging
Jezus en zijn Moeder
Toen de groep jonge beulsknechten met al het gereedschap voor de kruisiging daar brutaal en triomfantelijk kwam aanstappen, sidderde en jammerde de Moeder van Jezus, en wrong de handen. Een van de jeugdige knechten richtte zich tot het meelopende volk en vroeg: "Wat is dat voor een vrouw die zon misbaar maakt?" En iemand antwoordde: "De moeder van de Galileeër." Toen de schurken dit hoorden, begonnen zij de klagende moeder te beschimpen, wezen met de vinger naar haar, en één van die jonge vlegels greep de nagels voor de kruisiging en hield ze spottend de Heilige Maagd onder de ogen. Zij echter keek alleen naar Jezus, wrong de handen en leunde smartelijk tegen één van de stijlen van de poort. Zij was bleek als een lijk en haar lippen waren blauw. De Farizeeërs reden voorbij, dan volgde de knaap met het opschrift, en ach, een paar schreden achter hem: Gods Zoon, hààr zoon, de Heilige, de Verlosser ... wankelend, gebogen, Zijn hoofd met de doornenkroon moeizaam afwendend van de zware last op Zijn schouder. De beulen trokken Jezus, haar liefste zoon, aan de touwen vooruit. Zijn aangezicht was bleek, met bloed bevlekt, geschonden van de slagen. Zijn baard stond spits van het bloed. Met Zijn roodbelopen, diepliggende ogen staarde Hij van onder het vreselijke, warrige vlechtsel van de doornenkroon vol ernst en medelijden naar Zijn jammerende moeder. Hij struikelde, en viel voor de tweede maal, ditmaal op Zijn knieën en handen, op de aarde neer. De moeder, in de hevigheid van haar smart en liefde, zag geen soldaten, geen beulen en beulsknechten, zij zag enkel haar bemind, ellendig mishandeld kind. In twee stappen was zij van aan de poort bij Jezus; zij knielde naast Hem neer en omarmde Hem. Ik vernam de woorden: "Mijn zoon!" "Mijn moeder!" Maar ik weet niet meer of zij die spraken met de lippen, dan wel in de geest.
Er ontstond een gedrang, Johannes en de vrouwen wilden Maria wegtrekken, de beulsknechten schimpten en scholden en één van hen sprak: "Vrouw, wat zoekt gij hier? Als gij hem beter had opgevoed, dan was hij niet in onze handen terechtgekomen." Ik voelde dat verschillende soldaten enigszins ontroerd waren. Zij dreven echter de Heilige Maagd achteruit. Geen één van de beulsknechten raakte haar aan. Johannes en de vrouwen leidden Maria naar de kant van de weg, en tegen een hoeksteen van de poort, welke steen ook de muur te schoren had, zonk zij als dood van smart op de knieën. Zij keerde nu de kruisstoet haar rug toe, en haar handen lagen zo hoog mogelijk aan de steil oplopende, groendooraderde steen. Niet slechts de handen van Jezus Moeder, ook haar knieën werden in die steen afgeprint: de sporen of tekens waren tamelijk vlak en niet zeer scherp, precies zoals de indrukken die men bekomt wanneer met op een deeg slaat. Het was een zeer harde steen. Ik heb hem teruggezien in de eerste katholieke kerk te Jeruzalem, de kerk aan de vijver Bethesda. Hij werd hierheen gebracht toen Jacobus de Mindere bisschop was. Ik herhaal wat ik reeds eerder zei: dat ik meer dan eens, bij grote, bijzondere gebeurtenissen, dergelijke indrukken door een heilige aanraking en stenen heb zien ontstaan. Dit is even waar en echt als het gezegde: "Zo iets moet ook een steen vermurwen," even echt als het woord: "indruk maken." De eeuwige Wijsheid heeft in haar barmhartigheid nooit de boekdrukkunst nodig gehad om voor het nageslacht een getuigenis van het heilige te bewaren.
Toen de met lansen bewapende soldaten wilden dat de stoet verder zou trekken, deden de twee discipelen Jezus Moeder naar binnen gaan door de poort, welke daarna gesloten werd.
De rakkers hadden Onze Heer intussen overeind gesleurd en het kruis een beetje anders op Zijn schouder gelegd. De dwarsbalken die men boven aan de stam had vastgebonden waren losgeraakt en één hing in de touwen te bengelen naast het kruis. Jezus nam deze balk onder Zijn arm, en de kruisstam zakte nu achter Hem iets meer naar de grond.
Onder het volk, dat meestal spottend en jouwend de stoet vergezelde, ontwaarde ik enkele gesluierde, wenende vrouwen.
5. Biografie Heilige Jean-Marie Vianney [Aflevering 184]
Preken
Ge zijt er geen baas meer over
Is het niet zo broeders, dat ge de hele dag over uw kinderen klaagt? Ge kunt er geen baas over blijven, zegt ge. Dat klopt. Maar ge zijt misschien de dag vergeten waarop ge tegen uw jongen of uw meisje hebt gezegd:
"Wou je soms naar de kermis van Montmerle, of naar het café? Vooruit dan! Als je maar op tijd thuis bent."
"Natuurlijk," verzekert het meisje u.
"Je mag er ook wel eens uit, je hebt toch al zo weinig."
In ieder geval verbiedt ge t haar niet. Maar later hoeft ge haar niet meer aan te sporen, ge hoeft haar zelfs geen verlof meer te geven. Dan zit het u dwars dat zij van huis gaat zonder u iets te zeggen. Kijk achterwaarts, moeder, en ge zult u herinneren dat ge haar vroeger eens en voor altijd verlof hebt gegeven ... Zij moest toch weten wat er in de wereld te koop was. Nu is zij beslist op de hoogte."
"Laat meneer pastoor maar rustig praten," hebt ge haar gezegd. "Toe maar, wees verstandig, kom op tijd naar huis en hou je hoofd koel." Mooi zo moeder, maar luister nu ook eens een keertje naar mij. Ik kwam op een zekere dag langs een groot vuur. Ik pakte een handvol stro, gooide het in de vlammen en zei dat het niet mocht verbranden. Maar de omstanders lachten me uit en riepen: "Dat zullen we wel eens zien! Meent u vuur tegen te kunnen houden?" "En waarom niet," vroeg ik hen. "Ik heb toch duidelijk gezegd dat het stro niet mocht verbranden!"
Vertaling: Chris De Bodt
6. Nicky Eltz en Maria Simma: Get us out of here!! [Aflevering 184]
Hoofdstuk 26. Geld en Werk
Nicky: Als het een zonde is om intrest te vragen aan iemand, is het dan ook een zonde om iets te kopen, gewoonlijk grotere dingen, op intrest? Maria: Als men dit werkelijk nodig heeft is het geen zonde, maar de persoon die het geld uitleent moet ook de ware noodzaak ervan met liefde inzien, eerder dan zichzelf ermee te verrijken.
Nicky: Onderricht de Kerk van vandaag ons over het juiste en het ethische gebruik van geld? Maria: Talloze Pauzen hebben sinds het ontstaan van de Kerk gesproken over de waarde van het werk en hebben het voortdurend gebruik van intrest veroordeeld. Veel te weinig wordt onderwezen over het aanwenden van geld en de huidige Heilige Vader zo een goed werk verrichten voor de wereld indien hij er een encycliek zou over schrijven.
Nicky: En dan nog een laatste vraag over het werk. Helpen zielen u op enige wijze in uw eigen dagelijkse werk? Maria: Ja, dat doen ze, maar enkel als het werk betreft dat de zielen zelf aangaat. Als ik een bepaald stuk papier nodig heb, om er bijvoorbeeld een antwoord op te schrijven, dan zullen ze mij dit geven. Alles wat ik hoef te doen is een papier uit de stapel te nemen en het is elke keer het juiste papier, elke keer. En zo helpen ze mij en helpen ze elkaar, maar dat is alles.
Bron: Nicky Eltz
Vertaling: Chris De Bodt
7. Fatima's in Lucia's eigen woorden: Hoofdstuk 2. Lucia's kinderjaren [aflevering 28]
Tegenstand van de overheid
Ondertussen toonde de overheid haar afkeuring over het verloop van de zaken. Op de plaats van de Verschijningen hadden sommige mensen masten opgericht die een boog vormden, waaraan ze lantaarns hingen en er voorzichtig voor zorgden dat deze steeds brandend bleven. Op een dag werd aan sommige mensen het bevel gegeven om deze masten neer te halen en ook de steeneik, waarop de Verschijningen hadden plaatsgevonden, neer te halen en alles met een kar weg te slepen. Tegen de ochtend had het nieuws zich verspreid als een wild vuur. Ik rende naar de plaats om te zien of het waar was. Maar hoe groot was mijn opluchting toen ik zag dat de arme mannen zich hadden vergist en in plaats van de steeneik, hadden ze de andere eiken in de nabijheid, weggenomen. Ik vroeg dan aan Onze Lieve Vrouw om deze armen mensen te vergeven en ik bad voor hun bekering.
Enige tijd later, op een dertiende mei, ik weet niet van het jaar 1918 of 1919, deed het nieuws de ronde dat een cavalerie naar Fatima was gekomen om de mensen te verhinderen om naar de Cova da Iria te gaan. Iedereen was gealarmeerd en kwam mij het nieuws berichten en mij verzekeren dat dit zonder twijfel de laatste dag van mijn leven zou zijn. Zonder dit nieuws al te ernstig te nemen, ging ik naar de Kerk. Toen ik Fatima bereikte, ging ik langs de paarden die zich overal op de kerkelijke gronden bevonden. Ik woonde de mis bij, die werd opgedragen door een priester die mij onbekend was, ontving de Heilige Communie, maakte een dankgebed en ging naar buiten zonder dat iemand ook maar een woord toe mij zei. Misschien dachten sommigen dat ik de belangstelling niet waard was. Het nieuws bleef binnenstromen dat de toepen tevergeefs poogden om de mensen weg te houden van de Cova da Iria. Desondanks ging ik erheen om de Rozenkrans te bidden. Op mijn weg werd ik al spoedig vergezeld door een groep vrouwen die van ver waren gekomen. Terwijl we de plaats naderden, gaven twee cavaleriemensen hun paarden een zweepslag en renden in volle vaart naar de groep. Ze duwden ons naast hen en vroegen ons waarheen wij gingen. De vrouwen antwoordden stoutmoedig dat dit hen niets aanging. Opnieuw sloegen ze met de zweep op de paarden alsof ze de bedoeling hadden om te chargeren en ons te vertrappelen. De vrouwen renden in alle richtingen en een ogenblik later bleef ik alleen achter voor de cavalerie. Zij vroegen mijn naam, die ik zonder twijfel gaf. De volgende vraag was of ik een zieneres was; en ik antwoordde bevestigend. Daarop gaven ze mij het bevel om mij richting Fatima te begeven, tussen twee paarden in.
Toen wij de vijver bereikten waarover ik eerder reeds sprak, zag een arme vrouw die daar woonde en waarover ik reeds heb gesproken, me van ver aankomen, geleid tussen de paarden. Zij rende naar mij in het midden van de straat, zoals een nieuwe Veronica. De soldaten lieten geen tijd voorbijgaan om haar opzij te duwen en de arme vrouw barstte in een tranenvloed uit, luid wenend om mijn tegenspoed. Een paar passen verder stopten ze en vroegen ze mij of de vrouw mijn moeder was. Ik zei van neen. Ze geloofden mij niet en vroegen of dat huis mijn thuis was. Opnieuw zei ik: "neen"!" Blijkbaar schenen zij mij nog niet te geloven en gaven ze mij het bevel om lichtjes voorop te lopen tot wij bij het huis van mijn ouders zouden komen.
Vertaling: Chris De Bodt
8. Manon des Sources [9/14]
In 1986 maakte regisseur Claude Berri zijn verfilming van het tweeluik "Jean de Florette/Manon des Sources," van befaamd auteur Marcel Pagnol. Twee films die niet van elkaar kunnen gescheiden worden, die samen één verhaal vertellen, maar die met enkele maanden tussentijd werden uitgebracht aan het einde van 86 en het begin van 87. De neiging blijft evenwel bestaan om Berris films als twee afzonderlijke prenten te blijven beschouwen, omdat een tijdssprong tussen de twee delen eerder het gevoel geeft dat het hier twee verschillende verhalen betreft. Niet dus.
Manon des sources is een Italiaans-Franse dramafilm uit 1987, geregisseerd door Claude Berri. De film is gebaseerd op de tweedelige roman van Marcel Pagnol uit 1966 en is een vervolg op Jean de Florette.
Tien jaar na de dood van Jean, gaan de zaken goed voor Ugolin en zijn oom César Papet Soubeyrans [Yves Montand]. De bron die ze voor Jean verstopt hadden, zorgt nu voor een bloeiende anjerkweek. Manon [Emmanuelle Béart], de dochter van Jean, werkt in de streek als geitenhoedster en is ondertussen opgegroeid tot een mooie, schijnbaar argeloze, jonge vrouw. Haar ontwapenende schoonheid brengt het hoofd van Ugolin op hol. Uiteindelijk wreekt zij zich voor het onrecht dat tot haar vaders dood heeft geleid.
Dit Franse drama is uitgebracht in 1987 en staat onder regie van Claude Berri. Hoofdrolspelers zijn Yves Montand, Daniël Auteuil, Gérard Depardieu, Hyppolyte Girardot en Emmanuelle Béart. In 1987 won Emmanuelle Béart de César voor beste vrouwelijke bijrol. De film duurt 113 minuten.
9. Het Laatste Geheim. Hoofdstuk 36: Geleende tijd [Aflevering 237]
Op een dag deed het gerucht de ronde dat Bernadette een verschijning zou krijgen. De menigte stroomde samen en zagen een vrouw met een gezwel in het gezicht.
Het was Bernadette niet. Het was iets boosaardigs. "Met haar rug naar de menigte, waste ze zich in de bron, dronk van het water, at het gras, viel op haar knieën, zuchtte bevend, en fluisterde, Berouw! Berouw!," schreef Franz Werfel in The Song of Bernadette (Het lied van Bernadette). "De imitatie was zo perfect dat bijna niemand van de getuigen van de voorgaande veertien dagen verbaasd was. Maar de hele opvoering bleef vreemd genoeg zonder resultaat, zoals iets dat afgezaagd was geweest. Na tien minuten sprong de gedaante op, gooide de kap van haar hoofd en onthulde een grijnzend, bruin, met pokken bedekt meisjesgezicht. Ze hief haar rok omhoog en begon te dansen. Nog voor men haar kon vastgrijpen ontsnapte ze over de rots zoals een beest dat in de bergen leeft."
Er waren meer dan vijftig valse of duivelse zieners in Lourdes, samen met berichten van een vreemde, vlammende "ballon," zoals men er één boven Parijs gezien had tijdens de pest. Maar niets, zelfs niet de meest schaamteloze pogingen om verwarring te zaaien, konden het werk van God vernietigen.
Zou satan het opnieuw proberen?
Bron: Michael Brown
Vertaling: Mario Lossie
10. Taizé: Frère Roger Schutz, biografie [Aflevering 130]
Hoofdstuk 7: Naar het Tweede Vaticaans Concilie
Taizé bestaat 25 jaar: de voorlopige dynamiek
Na de inwijding van de orthodoxe kapel van zaterdagavond waren er zondag drie Eucharistievieringen. Kardinaal Martin, Aartsbisschop van Rouen, concelebreerde een katholieke mis met vier paters franciscanen in de oude Romaanse kerk, terwijl de Gemeenschap het Avondmaal vierde in de kerk van de Verrijzenis. Daarna, in dezelfde kerk, werd een mis geconcelebreerd in de ritus van Johannes Chrysostomus en in het Frans, Grieks en Slavisch door Mgr. Meletios, exarch van de patriarch van Konstantinopel, Mgr. Antoine, exarch van de patriarch van Moskou en vier orthodoxe priesters. Tijdens de plechtigheid werd de boodschap die patriarch Athenagoras had opgestuurd gelezen. Hij begroette het ontstaan van ons orthodox centrum [een opmerkelijk bezittende verklaring] en herinnerde de toegewezen zending: aan de westerse wereld een juist beeld geven van het liturgisch leven en de orthodoxe spirituele schatten.
Ondanks de glimlach en de omhelzing van de inhuldiging staken dubbelzinnigheid en misverstand meteen weer de kop op. Terwijl de patriarch van Konstantinopel met de metochion in Taizé een soort voorpost van orthodoxie in West-Europa zag, was voor Broeder Roger het orthodoxe Centrum, naar het voorbeeld van de franciscaanse fraterniteit, en jaar eerder opgericht, een kleur meer in de oecumenische regenboog waarvan hij droomde.
De archimandriet Damaskinos Papandreou werd door patriarch Athenagoras verantwoordelijk benoemd voor het orthodoxe Centrum. Hij had broeder Roger voordien nooit ontmoet. In Griekenland geboren en na studies aan de katholieke faculteit in Bonn en Marburg (waar hij onder andere leerling was van Joseph Ratzinger, later Benedictus XVI), beëindigde hij een doctoraat theologie aan de faculteit in Athene. Zijn eerst wankele vestiging, zijn vele verplaatsingen en andere redenen eigen aan de orthodoxe Kerk, zorgden er voor dat de gemeenschap in Taizé altijd beperkt bleef. De regelmatige diensten (vespers, metten en zondagsliturgie) in de orthodoxe kapel en het onthaal van bezoekers maakten het grootste gedeelte van de activiteit van de metochion uit. Ontgoocheling en tegenstelling in doctrine legden het Centrum stil.
Vertaling: Broeder Joseph
11. Jezus' tijdgenoten [aflevering 69]
Eleazar, zoon van Simon
Analyse van de feiten
Hoewel de Grote Joodse Opstand gedoemd was om te mislukken tegen een klaarblijkelijk onoverwinnelijk Romeinse Keizerrijk, konden het aantal doden en de vernietiging van de tempel worden vermeden. Als Zeloot, verhinderde Eleazar ben Simons radicale opvattingen om zich bezig te houden met enige vredesgesprekken met Rome. Zijn politieke strijd om de gematigde Joden te Jeruzalem, tussen 67-70 uit te roeien, sloot de mogelijkheid uit om zich over te geven aan Titus en zo een medeogenloze afslachting van de inwoners te vermijden. Sommige geleerden zijn van oordeel dat Eleazars overwinning te Beit-Horon bij het Joodse volk een soort valse hoop van een Joodse bevrijding van Rome opwekte. Dit geloof in de Zelootse zaak trok vele Joden aan om mee helpen te vechten tegen Rome, wat resulteerde in grote aantal slachtoffers. Bezield door Eleazar en de overwinning van de Zeloten, schoten de opstandelingen als paddenstoelen uit de grond te Galilea, die enkel konden worden tegengehouden door de Romeine troepen in 67.
En alhoewel het louter een denkpiste is, is het zeker dat de onbekwaamheid van Eleazar ben Simon om een eenheid te vormen met Simon bar Gioras en Johannes van Geschala tijdens de periode van de "onafhankelijke Joodse staat" de zaak zeker niet ten goede kwam en de val van Jeruzalem zelfs bespoedigde. Ondanks het feit dat een stabiele Joodse staat waarschijnlijk nooit zou opkunnen tegen de Romeinse strijdkrachten, kon de vernietiging worden verzacht en zelfs voorzien in het ophouden van de toekomstige opstanden. Ondanks het falen van de Zeloten om een politieke en religieuze bevrijding te bekomen, hielp Eleazar mee om het idee op te wekken van een onafhankelijke Joodse staat en prentte hij een gevoel van vrees in bij de toekomstige Romeinse leiders in het Midden Oosten. Volgend op de nederlaag van de Joden en de vernietiging van de tempel, bracht het gebrek aan een centrale leiding in de Joodse gemeenschap een spiritueel vacuüm tot stand. De val van Jeruzalem dreef de Joden uiteen en de periode van de diaspora begon, die zou eindigen na de Tweede Wereldoorlog, met de oprichting van een Onafhankelijke Joodse staat.
Vertaling: Broeder Joseph
12. Eucharistische Mirakelen [Aflevering 88]
Het wonder van Bordeaux, Frankrijk [1822]
Toen de rust weer was hersteld na de Franse revolutie [1793-1798], ontstond er in de Kerk een grote bereidheid om de schade te herstellen die was aangericht tijdens deze verschrikkelijke jaren van ommekeer, verwardheid en verwoesting. Zo begon een mooie periode voor de Kerk in Frankrijk, met de stichting van vele religieuze organisaties die zich bezig hielden met verschillende goede bezigheden.
De stad Bordeaux werd gezegend met drie nieuw religieuze gemeenschappen. Pater Guillaume-Joseph Chaminade stichtte de gemeenschap van de Marianisten. Moeder de Laourous stichtte een congregatie voor de zorg van berooide vrouwen; en pater Peter de Noailles organiseerde een gemeenschap van vrouwen die de naam kreeg: De Heilige Familie van Bordeaux, waarvan de leden de kerk op verschillende manieren steunde. Deze laatste gemeenschap, waarvan de leden vaak ook wel de "Vrouwen van Loreto" worden genoemd, werd opgericht in 1820, twee jaar voor het wonder. De stichter, Pater de Noailles was toen de parochiepriester van de kerk van St, Eulalie. De congregatie van de Heilige Familie van Bordeaux groeide zeer snel, met vele huizen die werden gebouwd in en rond Bordeaux. Het was in de kapel van een van deze huizen dat het wonder van Bordeaux plaats vond ... om precies te zijn op De Rue Mazarin nummer 22-24.
13. Recente heiligenlevens
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Met spijt gaven de zusters haar terug aan haar gezin, en zeiden haar dat ze snel moest beter worden en naar hen terugkeren. Anita verliet het klooster in augustus 1931, na vijftien maanden kloosterleven. Toen haar moeder haar kwam ophalen, zei de overste tegen haar: "Dit kind is een engel." Anita aanvaardde haar diepe teleurstelling met tranen, maar ze aanvaardde dit opnieuw als de wil van God en zei: "Ik ben er zeker van dat ik mezelf nog volledig aan Jezus kan geven als ik thuis ben, en dat ik door mijn lijden veel zielen kan redden." Ze zou echter nooit meer naar het klooster terugkeren.
Anita bleef steeds in hartelijk contact met de zusters, en op de feestdag van de H. Theresa van Jezus, stuurde ze een paar van haar eenvoudige gedichtjes naar de gemeenschap van Corpus Domini. Op die manier trad ze in de voetsporen van de H. Theresa van Jezus en de H. Johannes van het Kruis, wiens gedichten als klassiekers worden beschouwd in de melodieuze, Castiliaanse taal.
Hoewel Anitas gedichten niet als echt artistiek beschouwd worden, onthult de inhoud de liefde van haar hart, de gevoelens van haar ziel en de teergevoeligheid van haar liefdadigheid. In sommige van deze gedichten onthulde ze hoeveel moeite het haar kostte om het religieuze leven achter te laten, maar ook de bereidwilligheid om zichzelf conform te maken aan de wil van God, om zielen te redden, en om een heilig leven te bereiken in de wereld.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
14. Onze Lieve Vrouw van Lourdes: Brieven van Bernadette [Aflevering 75]
Aan haar broer Jean-Marie
Nevers, 17 juli 1877
Lieve broer,
Naar het schijnt, vormen jij en je vrouw de oorzaak dat Pierre thuis is weggegaan.
...] Vertel me eens welke indruk het maakt dat vreemden thans verplicht zijn over onze broer te waken. Arme Jean-Marie, let goed op, denk na [...]
[...] Ik schaam me voor jullie: wat moeten de mensen uit de stad denken wanneer zij zien dat jullie onenigheid hebben, jullie die toch het goede voorbeeld zouden moeten geven? [...]
[...] thans waar jullie je, de een voor de ander, door toorn laten leiden. Ik verzeker jullie dat het me veel verdriet doet als ik zie hoe weinig eenheid er is tussen jullie, terwijl jullie toch gelukkig en tevreden zouden kunnen leven als ieder daaraan een klein beetje zou werken en het zijne zou bijdragen.
Ik ben van plan Joseph te schrijven, maar ik wil eerst weten hoe de zaken zover konden komen. Ik verzoek je mij [...] details [...] te verschaffen [...]
[...] P.S. Ik verzoek je mijn groeten over te brengen aan mijn peettante en haar gezin, en aan mijn andere ooms en tantes en hun gezinnen.
15. Ongeschonden Lichamen: Don Bosco [1815-1888]
Oratorio
De vier salesiaanse opvoedingsdoelen liggen volledig in de lijn van dit oratoriocriterium.
2010 werd door de salesianen uitgeroepen tot don Ruajaar. Don Rua, de eerste opvolger van Don Bosco, overleed immers honderd jaar geleden.
Michele Rua werd op 9 juni 1837 geboren in Turijn, Valdocco, de wijk waar Giovanni Bosco enkele jaren later zijn Oratorio zou vestigen. Hij ontmoette Don Bosco voor het eerst in september 1845, in het Refugio van Markiezin de Barolo. Zijn moeder bereidde Michele voor om in de wapenfabriek van zijn vader te gaan werken, maar in het najaar van 1852 ging Michele op internaat bij Don Bosco en trok het kerkelijke habijt aan. Iets later schrijft hij zich in voor de lessen filosofie aan het seminarie. Op 26 januari 1854 wordt Michele de leider van het groepje dat op voorstel van Don Bosco belooft om een jaar lang een praktische oefening in de naastenliefde te doen. Het groepje noemt zichzelf salesianen, naar hun voorbeeld, Sint-Franciscus van Sales.
Stilaan wordt Michele de eerste medewerker van Don Bosco. Op 25 maart 1855 is hij de eerste salesiaan die geloften uitspreekt. Na zijn priesterwijding, in juli 1860, nemen zijn verantwoordelijkheden steeds toe. In 1865 wordt hij prefect van de congregatie. Don Bosco bereidt hem geleidelijk aan, maar ook nadrukkelijk voor om zijn opvolger te worden en in 1885 wordt hij benoemd tot vicaris. Iedereen ziet in hem de persoon die de erfenis van Don Bosco het beste kan verderzetten. Na de dood van Don Bosco wachtte don Rua de zware taak om de congregatie te leiden. In 1894 bracht hij een bezoek aan onder andere België en Nederland.
Don Rua stierf op 6 april 1910. Zijn zaligmakingproces startte in 1922 en op 29 oktober 1972 werd hij door Paulus VI zalig verklaard.
16. Profetieën
Exclusief vanaf maandag op dit blog: Het levensverhaal van de Heilige Malachias en zijn 111 profetieën over de toekomstige pausen. De profetie der profetieën. Onze lezers worden andermaal extra verwend.
