In Medjugorje staan er steeds lange rijen mensen te wachten voor hun biecht. Om de wachttijd te verkorten bouwt men er nu buiten 36 biechtgelegenheden bij. Nu gebeurt de biecht dikwijls buiten zonder enige privacy. Als alles zal voltooid zijn zullen er zowel aan de noordkant als aan de zuidkant van de Heilige Jacobuskerk biechtgelegenheden zijn.

Toen de verschijningen begonnen in Medjugorje, was het eerste dat meteen in het oog viel de plotse stroom van mensen die wensten te biechten te gaan. Deze stroom is sindsdien nooit opgehouden en zo staat Medjugorje nu reeds voor jaren bekend als 's werelds biechtgelegenheid. Het echte toevluchtsoord voor biechtelingen blijft echter Laus, maar Medjugorje krijgt nu eenmaal meer bedevaarders.

Dit wordt nog maar eens bevestigd door de bouwwerken naast de heilige Jacobuskerk. Door de bouw van 36 nieuwe biechtgelegenheden zal het totaal op 61 komen, meer dan een verdubbeling van de huidige 25 biechtgelegenheden.

Eerder deze week werden alle banken langs de noordkant van de kerk, waar de kaarsen worden aangestoken, verwijderd. Er werd metalen afsluitrekken geplaatst, en de bouw van de biechtgelegenheden worden gebouwd in een U-vorm, met daartussen wandelplaatsen.

Parochieverantwoordelijken vertelden aan Medjugorje Today dat de verandering nodig is. Niet alleen de privacy, maar ook andere factoren speelden mee bij deze beslissing. Vooral tijdens de zomermaanden kan het buiten onverdraaglijk warm zijn. Soms staan er meer dan 300 priesters en bedevaarders urenlang blootgesteld aan deze hitte. Ook dit heeft bijdragen tot deze beslissing.

Bron: Barbara Camenga, Medjugorje Today

Vertaling: Chris De Bodt

De vergelijkingen met Medjugorje waren duidelijk en velen namen op 21 november plaats op een berg met een kruis op de top, een berg die ons doet denken aan de Kruisberg van Medjugorje. Ivan was op 21 november 2011 namelijk aanwezig in Palestrina, Italië, waar de parochiepriester vergelijkbare ervaringen heeft als de gedaanteverwisseling van Jezus op de berg Tabor. Ivan’s twee boodschappen verwijzen beide naar de voorbereiding op Kerstmis.

Ivan tijdens de verschijning van 21/11 op de Scalambra

Ondanks de bittere koude, op 21 november, maakten zelf rolstoelpatiënten de 1.400 meter lange klim naar de top van de Scalambra, boven de stad Palestrina, 35 kilometer ten oosten van Rome, Italië. Ze volgden in de voetstappen van Medjugorje ziener Ivan Dragicevic, en met vijf gebedsplaatsen op de helling en het Kruis op de top, kwamen de herinneringen aan Medjugorje zo naar boven.

Vooral tijdens de beginjaren, het eerste decennium van de verschijningen, beklom Ivan samen met zijn vrienden en dikwijls met de medeziensters Vicka Ivankovic en Maria Pavlovic nogal dikwijls Medjugorje’s Kruisberg. Er vonden vele verschijningen plaats en leden van Ivans gebedsgroep vertellen nog altijd verhalen over grote en mindere grote wonderen.

Ook was er zowat dezelfde "sfeer" aanwezig, toen Ivan in zijn schaduw tweeduizend mensen meebracht op zijn beklimming van het Ernicigebied tijdens de namiddag van 21 november. Voor een publiek in een treffende religieuze stilte, veranderde Ivan in een toestand ban contemplatie en net na het bidden van het tweede gedeelte van de Heilige Rozenkrans lichtten zijn ogen op terwijl er een grootste glimlach verscheen op Zijn lippen, toen Onze Lieve Vrouw tot Hem sprak, volgens de nieuwssite "Ecco La Notizia."

Tweeduizend mensen die samen met Ivan de Scalambra beklommen,
waar een ander opvallend kruis, de herinneringen aan Medjugorje oproept

"Toen Jezus zich samen met Zijn apostelen, Petrus, Jacobus de Meerdere en Johannes op de Taborberg bevond, onderging Zijn gelaat een verandering. Vandaag kunnen we zeggen dat we iets gelijkaardigs meemaakten. Op het gelaat van Ivan merkten we de vreugde van zijn intieme ervaring van het visioen van de Hemelse Moeder, die op dat ogenblik aan hem verscheen," vertelde Vr. Primo aan Ecco la Notizia.

"Zeker hebben we allen de vreugde op zijn gelaat ervaren. De Madonna heeft zeker bijzondere genaden aan onze harten geschonken. Met deze genade en met de kracht van de Heilige Geest, die zich alsmaar uitbreidde in ons, na de prachtige ervaringen van geloof en gebed, vroeg de Heer ons om teug te keren en getuigenis van het geloof te geven, door er in ons dagelijkse leven naar te verwijzen," voegde de parochiepriester hieraan toe.

De Maagd Maria en het Kruis op de Scalambra

Er zich van bewust zijnde of niet, herhaalde Vr. Primo de boodschap van Maria die ze op 24 juni 1986 doorgaf toen er zich minstens dertigduizend mensen hadden verzameld op de Kruisberg om er de vijfde verjaardag van de verschijningen te gedenken: "U bevindt zich op een Tabor. U ontvangt genaden, sterkte en liefde. Draag ze in uw familie en in uw huizend uit. Aan ieder van u geef Ik Mijn bijzondere Zegen. Volhard in de vreugden van het gebed en de verzoening," maakte toen deel uit van Maria’s boodschap.

Volgens Ivans beschrijving van de verschijning van 21 november, kwam de Maagd Maria "heel, heel vreugdevol en gelukkig." Zij bad voor de Paus en voor alle aanwezige mensen alvorens een boodschap te geven rond de adventsperiode:

"Lieve kinderen, opnieuw doe ik een oproep naar de tijd van genade die komt. Bid in uw families, hernieuw uw familiegebed en bid voor uw parochie, voor uw priesters, bid voor de roepingen in de Kerk. Dank u, kleine kinderen, omdat u aan Mijn oproep gehoor hebt gegeven."

24 uren eerder, tijdens Ivans verschijning van 20 november 2011 in Casale Monferrato, meer noordelijk gelegen in Italië, lag het accent van de boodschap ook al op de Adventsperiode:

"Lieve kinderen, vandaag verheug ik mij met u. Mijn hart verheugt zich en is er volledig van gevuld. Ook vandaag, bij deze Adventstijd, roep Ik u op om uw huis te versieren, maar vooral uw hart. Laat het licht van Mijn kleine Zoon uw hart binnentreden. Lieve kinderen: bid, bid, bid! Dank u lieve kinderen om aan mijn oproep gehoor te hebben gegeven," was Maria’s boodschap, volgens Ivan.

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today

Vertaling: Chris De Bodt

Twee Britse en zo'n vijftiental Italiaanse, maar ook Belgische pelgrims werden gezegend met een buitengewone verrassing op 15 agustus 2011. Bij het bekijken van de maan zagen ze deze veranderen in diverse herkenbare vormen. Een gids uit Londen nam vlug zijn fototoestel en nam verschillende foto's van de maan die vormen aannam als een kruis, een hart, een figuur en een foetus.

Sedert de bedevaardergids Ian Walker uit Londen voor de eerste keer naar Medjugorje kwam in 1996, is hij er al meer dan veertig keer heen geweest. Hij weet dat hij het buitengewone kan verwachten, maar hij had geenszins verwacht wat hij zou waarnemen op de avond van 15 augustus aan het Blauwe Kruis, waar zoveel verschijningen gebeuren.

"Op de avond van het Feest van Maria Hemelvaart vroeg ik aan David uit mijn groep om samen met mij een wandeling te maken naar het Blauwe Kruis. Ik zocht een rustig plaatsje op om te bidden, omdat het nogal druk was op de Verschijningsberg en ook rond de Kerk. We verlieten het huis van Marina rond negen uur," vertelt Ian Walker aan Medjugorje Today. "Tegen 9.45 uur waren we aan het Blauwe Kruis. Wij vonden een rustig plaatsje om te zitten. Er was een groep van zo'n vijftiental Italianen, die aan het bidden en het zingen waren. Plotseling begon een vrouw het uit te schreeuwen, wijzend en kijkend naar de Maan. Het was rond tien uur en al aardig donker. Ik sprak een jonge Italiaan aan om hem te vragen wat er gebeurde. Hij antwoordde dat hij iets kon waarnemen aan de maan. Ik richtte mij tot David en vroeg hem of hij iets kon waarnemen." Hij schudde van neen, met zijn hoofd.

Ian besloot om toch maar een aantal foto's te nemen. Men weet immers nooit. "Ik nam mijn fototoestel en begon foto's te nemen van de maan, hoewel in echt niets abnormaal kon waarnemen. Nadat ik een aantal foto's had genomen, keek ik naar het scherm en was ik stomverbaasd een kruis te zien. Ook een Italiaan keek naar zijn eigen foto's die hij had genomen en op zijn beeld was niet hetzelfde waar te nemen als op mijn toestel," vertelt hij.

"En zo begon ik nog meer foto's te nemen en zowel Ian, als ik waren verbaasd over de verschillende vormen die de maan vertoonde: van een Kruisbeeld, tot onze biddende Heilige Moeder, een foetus en zelfs een hart," herinnerde David zich.

Aanvankelijk konden de mensen amper geloven wat hij had gefotografeerd: "Ik was zo opgewonden op onze terugweg naar ons pension. Ik toonde het aan Vr. Simon, samen met nog andere foto's die ik had genomen. Sommigen dachten dat ik aan het dromen was, tot ik hen zelf de foto's liet zien. Vr. Simon sloot de SD-kaart aan op zijn computer en uitvergroot leek alles nog verbazingwekkender. Al die verschillende vormen, en vooral Onze Lieve vrouw die aan het bidden was," aldus Ian Walker.

"Dit is een geschenk van Onze Lieve Vrouw om te delen met de wereld en de mensen te tonen dat Medjugorje vol is van genaden en mirakelen."

Bron: Medjogorje Today

Vertaling: Chris De Bodt

Door een bedevaartsgroep van P.M.P. Bedevaarten werden de volgende [Belgische] foto's genomen

Bron: Patty De Vos

Honderdduizenden mensen van over de hele wereld zullen vóór hun computer bidden wanneer Medjugorje ziener Ivan Dragicevic zijn verschijning zal krijgen op 17 november te Wenen, Oostenrijk. Deze zal rechtstreeks worden uitgezonden via het internet in het Engels en het Spaans door MaryTV en in het Duits door Kathnet.

De uitzending zal beginnen om 16 uur. De Rozenkrans zal gebeden worden vanaf ongeveer 17 uur. Let op: plaatselijke tijd Wenen, alvorens Maria aan Ivan zal verschijnen om 17.40 uur.

Denis en Cathy Nolan op het dak van het gebouw van MaryTV

Na Ivans verschijning werd de mis voorgedragen door Kardinaal Christoph Schönborn, die de twee zieners verleden jaar reeds verwelkomde: "Lieve Marija, lieve Ivan, dank u, eerst en vooral, omdat u bent gekomen! Dank omdat u opnieuw bent gekomen! Dank u voor uw werk gedurende al die jaren, voor uw opdracht als boodschappers van Onze Lieve Vrouw. U brengt ons, kinderen van deze wereld, kinderen van de mensheid, Haar liefde en Haar aanwezigheid en dat God u honderdvoudig mag terugbetalen voor wat jullie onvermoeid blijven doen!" zei Kardinaal Schönborn.

Marija en Ivan, vorig jaar in de Weense Kathedraal

Volgens Ivan benadrukte de boodschap van de Maagd Maria vorig jaar in Wenen het missiewerk van de Kardinaal. Ook verving de Maagd Maria haar gebruikelijke afscheidswoorden: "Dank u om aan Mijn oproep gehoor te hebben gegeven," met "Dank u omdat u met Mij wil bidden." Dit onderscheidde zich van de overige gebruikelijke woorden van Maria: "Dank u, lieve kinderen, dat u Mijn boodschappen hebt aanvaard, dat u naar Mijn boodschappen leeft. Dank u, lieve kinderen, dat u Mijn zendelingen bent, Mijn apostelen, die de boodschappen de wereld instuurt. Dank u, lieve kinderen, omdat u de uitdragers bent van het goede nieuws, van het mooie nieuws, van het gelukkige nieuws. Dank u omdat u met Mij wil bidden."

MaryTV verzoekt allen om het nieuws van de internetuitzending van 17 november via mail, sociale media en op andere wijzen te kennen te geven om zo haar volle effect te hebben. De plaatselijke media kan geïnteresseerd zijn als vele mensen samen naar de verschijning kijken.

Het volledige programma, Weense tijd:

16.00 uur: getuigenissen met onder meer Magnus MacFarlane-Barrow [stichter van de liefdadigheidsorganisatie Mary's Meals]
17.00 uur: Rozenkransgebeden
17.40 uur: Verschijning van de Maagd Maria aan Ivan
18.00 uur: Ivans getuigenis
19.00 uur: Mis, voorgedragen door Kardinaal Christoph Schönborn
20.00 uur: Aanbidding van het Heilig Sacrament
21.00 uur: Einde van de aanbidding.

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today

Vertaling: Chris De Bodt

Graag wil ik nu enkele ogenblikken tijd nemen om u te vertellen en te tonen wat Onze-Lieve-Vrouw me vanavond gezegd heeft. Het is moeilijk de ontmoeting met de Gospa te beschrijven. Reeds 30 jaar probeer ik de juiste woorden te vinden en geloof me, het blijft nog altijd moeilijk.

Het is moeilijk, ik sta hier alleen vooraan en toch voel ik de Gospa nog altijd bij mij. Na elke ontmoeting met Haar heb ik enkele uren nodig om terug te keren naar deze wereld. De Gospa komt in waarheid en Zij brengt het Paradijs met zich mee. Daarom wil ik in mijn eigen woorden proberen te beschrijven hoe deze ontmoeting verliep. Wij bereiden ons altijd in gebed voor op deze ontmoeting en terwijl ik met u de Rozenkrans bad, voelde ik dat de tijd naderde van haar komst. Ik voelde haar komst sterker worden en toen ik stopte met bidden en u mijn stem niet meer kon horen, kwam de Gospa. Het eerste teken van haar komst zijn lichtstralen, lichtflitsen. Ik kan dat licht niet beschrijven, het is enig in de wereld.

De Gospa kwam vanavond zeer gelukkig en vreugdevol. Ze begroette ons met haar Moederlijke zegen en zei: "Geloofd zij Jezus Christus". Daarna bad Zij in het bijzonder en met open handen over de priesters. Ik heb alle priesters aan haar aangeboden. Vervolgens bad Ze met open handen over alle aanwezigen en zegende Zij allen met haar Moederlijke zegen. Maria zegende dan alle meegebrachte religieuze voorwerpen.

Ik heb in het bijzonder dit bisdom en deze dierbare Kardinaal bij Onze-Lieve-Vrouw aanbevolen. Gospa heeft speciaal gebeden voor dit bisdom en al haar noden. Daarna heeft Onze-Lieve-Vrouw gebeden voor alle zieken hier en heb ik alle zieken aan haar opgedragen. Onze-Lieve-Vrouw gaf de volgende boodschap:

"Lieve kinderen, ook vandaag roep ik u op tot gebed. Bijzonder nu satan u bekoort, roep ik u op tot gebed. Bid dat God u vrede mag schenken en wees getuige voor iedereen in de wereld. Ik ben bij u en bid bij God voor elke aanwezige. En u, bid, want diegene die bidt is niet bang voor het kwade. Dank lieve kinderen, dat u naar hier gekomen bent."

Daarna bad ik een Onze Vader en een Glorie zij de Vader met de heilige Maagd. Maria ging nog een poosje verder met over ons te bidden en vertrok dan weer naar de Hemel omgeven door een verlicht kruisteken.

Het belangrijkste van gans deze avond is dat we vertrouwen moeten hebben in de heilige Geest. Wat zou er mooier zijn dan dat we dit werkelijk zouden kunnen. Ik hoop dat we vanavond in die geest naar huis kunnen gaan. Vernieuwd in de Geest. Laten we verder doen met wat we vanavond gestart zijn. Verder doen in onze gezinnen. Onze gezinnen evangeliseren en met onze gezinnen anderen evangeliseren. Mogen wij het goede zaad zijn. De Gospa roept ons op om het goede zaad te zijn. Ik hoop dat dit zaad op goede aarde gevallen is en nu goede vruchten mag voortbrengen. De vrede zij met u. Dank u wel.

Op 17 november 2011 woonden Ivan Dragicevic en Marija Pavlovic de jaarlijkse gebedsdag bij in de St. Stefansdom te Wenen. De Eucharistieviering werd voorgedragen door Kardinaal Christoph Schönborn. Alles werd live uitgezonden op MaryTV en Katnet. Enthousiaste kijkers hebben ondertussen vier vertalingen rondgestuurd. Vandaag zetten we alles op een rij:

Bestaan er eigenlijk wel woorden die in voldoende mate de grootsheid van het gebeuren kunnen beschrijven dat kardinaal Schönborn, aartsbisschop van Wenen, op dit ogenblik in Europa onderneemt?

Zijn die daden met ook maar iets anders vergelijkbaar in de moderne geschiedenis van de Katholieke Kerk?

Om het optreden van Kardinaal Schönborn ten volle te begrijpen, is het van belang te weten wie hij is. Kardinaal Schönborn, aartsbisschop van Wenen is een man van formaat binnen de Katholieke Kerk. Voormalige student en huidige boezemvriend van Paus Benedictus XVI doet hij thans onder meer dienst als lid van de Congregatie voor de Geloofsleer. Eerder dit jaar was hij het eerst aangestelde lid van de nieuwe Pauselijke Raad voor de Promotie van de Nieuwe Evangelisatie. De jonge kardinaal wordt in brede kringen erkend als "papabile", wat wil zeggen dat hij gezien wordt als iemand die ooit Paus zou kunnen worden. Als editoriaal directeur van de Katholieke Catechismus, het officiële boek van de geloofsleer van de Katholieke Kerk, geniet hij wereldwijd diep respect.

Het gewicht dat een Kardinaal Schönborn in de weegschaal legt en zijn onberispelijke katholieke geloofsbrieven spreken voor zichzelf. Binnen die context is het zonder meer buitengewoon te noemen dat hij vanaf de daken verkondigt, of beter gezegd, vanuit de binnenkant van de grote St Stefanuskathedraal te Wenen, Oostenrijk, dat de Gezegende Moeder Gods op een nooit eerder vertoonde wijze nu op aarde verschijnt aan zes "zieners" en dat hij de katholieke gelovigen dringend vraagt daar aandacht aan te besteden.

Door zijn initiatief vandaag verleent de Oostenrijkse Aartsbisschop ontegensprekelijk steun aan de stelling dat de Gezegende Maagd Maria Zichzelf openbaart aan de wereld en dat Haar tegenwoordigheid op aarde glashelder bedoeld is om aan te tonen dat God werkelijk bestaat.

Kardinaal Schönborn benadrukt eveneens dat de Heilige Moeder belangrijke boodschappen van vrede brengt voor een wereld die maar weinig vrede kent. Haar boodschappen van vrede gaan vergezeld van een dringende en niet aflatende smeekbede gericht tot de hele mensheid om zich met God te verzoenen.

In een buitengewoon gebeuren te Wenen, Oostenrijk, droeg Kardinaal Schönborn de mis op met in zijn onmiddellijke buurt een man die verklaart de Heilige Maagd Maria te zien en met Haar te spreken. Zijn naam is Ivan Dragicevic. Ivan is één van de zes zieners die zeggen de Maagd Maria te zien. Die zes mensen bevinden zich midden in het centrum van een mysterieus fenomeen dat over de ganse wereld bekend staat als "Medjugorje". Ivan is een Kroaat en afkomstig van Medjugorje, een klein dorp gelegen in Bosnië-Hercegowina. Sedert juni 1981 krijgt hij dagelijks verschijningen van de Heilige Moeder.

Ivan was in Oostenrijk op uitnodiging van Kardinaal Schönborn, niet alleen om de mis bij te wonen, maar om de verschijning binnen de St Stefanuskathedraal te beleven met de Kardinaal eveneens erbij als getuige.

De verschijning duurde ongeveer acht minuten en nadien droeg Kardinaal Schönborn de mis op waarbij hij Medjugorje in zijn homilie vermeldde en zijn spijt uitdrukte dit jaar het jaarlijks jeugdfestival niet te hebben kunnen bijwonen.

Het hele gebeuren van de verschijning en de mis werden rechtstreeks via de plaatselijke televisie uitgezonden evenals via het internet. De editoriale directeur van de Catechismus van de Katholieke Kerk en boezemvriend van de Paus daar life op TV, geduldig en eerbiedig binnen de grootse setting van de St Stefanuskathedraal te zien zitten, terwijl de ziener in extase gaat en in contact komt met de Heilige Moeder die letterlijk vanuit het hiernamaals komt, is adembenemend.

Velen vragen zich echter af wat Kardinaal Schönborn bezielt zulk een high profile platform te verschaffen aan een bovennatuurlijk fenomeen, terwijl de Katholieke Kerk haar officiële erkenning voor het gebeuren nog dient te geven? Waarom die uitnodiging aan de ziener? Tenslotte heeft het Vaticaan nog maar net een speciale commissie geïnstalleerd om de authenticiteit van Medjugorje te bepalen.

Wordt Kardinaal Schönborn, sleutelfiguur van de Pauselijke Raad voor de Promotie van de Nieuwe Evangelisatie, bij het nemen van dit huidige initiatief dat in wezen vooruit loopt op de Vaticaanse Commissie voor Medjugorje, gedreven door een aanvoelen van speciale hoogdringendheid? Welk zijn de beweegredenen van de man? Heeft hij het gevoel dat de tijd voor de zwaar beproefde Kerk in Europa begint te korten?

Slechts weinigen zullen betwisten dat de Katholieke Kerk onder vuur ligt en wereldwijd in crisis is. De Katholieke Kerk in Europa is verpletterd door de schandalen van seksueel misbruik. Oostenrijk werd bijzonder hard getroffen en zag een verontrustende exodus van veel van haar leden. Bovenop die problemen is er nu in Oostenrijk een groeiende beweging, geleid door rebellerende priesters, die ongehoorzaamheid promoot. Naast andere omstreden eisen, willen zij de Eucharistie laten opdragen door leken indien er geen priester beschikbaar is. De verantwoordelijkheid voor het zoeken van oplossingen voor al die problemen in Oostenrijk moet natuurlijk gedragen worden door Kardinaal Schönborn. Doch in plaats van te midden van die crisis extra vergaderingen te plannen, nieuwe commissies te installeren of externe consulenten in te huren, stuurt die aartsbisschop een uitnodiging aan Ivan Dragicvic van Medjugorje om naar zijn Kathedraal te komen en te bidden.

Dat is niet niks. Dat is geen randgebeuren. Dit gaat niet om het houden van één of andere belofte, niet om een PR stunt. De uitnodiging aan een ziener om een verschijning van de Heilige Maagd te beleven binnen de muren van een grote Europese kathedraal in een periode waarin een kolossale storm woedt binnen in de Katholieke Kerk, is een groot gebeuren. Een nooit eerder vertoond gebeuren.

Via zijn stoutmoedige en beslissende daad wil Kardinaal Schönborn de wereld klaarblijkelijk in niet mis te verstane woorden vertellen, dat de Kerk in moeilijkheden verkeert en dat de beste manier om daaruit te komen niet te vinden is in nog meer vergaderingen en commissies, maar in gebed. In het zich richten tot het Onbevlekt Hart van de Heilige Maagd Maria om Haar voorspraak te vragen in deze tijd van hoge nood. De woorden van Onze Lieve Vrouw van Fatima mogen niet vergeten worden: "uiteindelijk zal Mijn Hart triomferen". Alles wijst erop dat Kardinaal Schönborn die woorden ernstig ter harte neemt.

In tegenstelling tot de Amerikaanse bisschoppen die maar blijven verder doen met wat de Kerk in de politieke arena verziekt – dringende meetings met president Obama, persverklaringen en papers met verduidelijkingen van standpunten naar de New York Times sturen – kiest Kardinaal Schönborn een andere weg om de schade te herstellen. Kardinaal Schönborn overstijgt het niveau waarbij enkel wereldse oplossingen gezocht worden voor de problemen waarmee de Katholieke Kerk geconfronteerd wordt. Schönborn zoekt niet naar advocaten en rechtbanken om het geloof te beschermen, maar de grote Kardinaal begrijpt dat de oplossing alleen vanuit de hemel kan komen. De Katholieke Kerk kan alleen heropgebouwd worden door ons gebed, onze nederigheid tegenover God en door de tussenkomst van het bovennatuurlijke dat ons geopenbaard wordt door de aanwezigheid van Onze Lieve Vrouw die hier vandaag op aarde is om ons de weg terug naar Haar Zoon te tonen.

Ministryvalues: Stephen K. Ryan

Homilie van kardinaal Christoph Schönborn

Geloofd zij Jezus Christus, Hvalen Isus i Marija.

Dierbare broeders en zusters, hier in de Dom, en langs de TV en radio met ons verbonden, Broeders; priesters, diakens, lieve broeders en zusters [in het Pools en het Kroatisch].

Er is een moment als de bedevaarders naar Jeruzalem gaan, en dat is een zeer vreugdevol moment, zoals ook als men naar Santiago de Compostella gaat en van uit de Monte Gosso (de berg van vreugde), na honderden of soms duizenden kilometers, eindelijk het doel ziet van de bedevaart. Hetzelfde als men van op de Olijfberg afdaalt en voor het eerst Jeruzalem ziet. Dat is de plaats waar de bedevaarders in gejuich uitbarsten en de psalm zingen : "Hoe blij was ik toen men mij riep : Wij gaan op naar het huis van de Heer. Zo staan dan onze voeten in uw poorten, Jeruzalem. Jeruzalem, gij grote stad, zo sterk gebouwd. Naar u komen alle volkeren ..."

Vandaag is dit zulk een moment. Zoals op de Monte Gosso, op de Olijfberg. Zo is het hier in de Dom. Ik kijk naar de kathedraal en als ik u allen hier zie, broeders en zusters, vanuit de pastorij, kunnen we ons alleen maar verheugen. Ik verheug me, toen mij me zei : we gaan samen op naar de berg van de Heer, ja, ik verheug me : we gaan samen op bedevaart naar de Moeder Gods, die naar ons toe komt, die bij ons is, om bij de Heer te komen, die naar ons toekomt, die bij ons is.

En dan breekt Jezus in tranen uit, voor de leerlingen onbegrijpelijk, nu, aan het einddoel van de reis. In het zicht van Jeruzalem breekt Jezus in tranen uit, Hij weent. De tranen van Jezus ...

We staan hier voor een oude icoon van Maria, de beminde icoon uit Maria Poch. Waarom is ze hier ? Omdat ze geweend heeft, het wonder van de tranen in 1697 in het oosten van Hongarije. Stromen van tranen uit haar ogen. Soldaten zijn gekomen, hebben de icoon meegenomen ze hebben ze uiteen gehaald om het bedrog te zoeken ... ze vonden enkel hout, dat beschilderd was. Ze weende, ze weende ...

Tranen van Jezus, tranen van de Moeder Gods ...

Waarom weende Jezus over Jeruzalem?

"Omdat ge het moment niet hebt erkend, het moment van dat ge bezocht werd, het moment van de genade, omdat ge niet herkend hebt wat u vrede brengt, wat u geluk brengt."

Broeders en zusters, hoe is het met Jezus vandaag? Weent Hij over ons, over Oostenrijk, over Europa?

Weent de Moeder Gods?

Broeders en zusters, de zonde, de zonde is de reden waarom Jezus weent, zonde is de reden waarom Maria weent. "Ach, had ge maar erkent wat uw vrede brengt, wat uw geluk !" Zonde is ongeluk, maar wordt als geluk verkocht. Ge overtuigt uzelf dat zonde geluk is en zo blijft ze verborgen voor uw ogen.

Hoe pijnlijk als we niet meer zien wat ons geluk is, en wat ons echt vrede brengt ! De vrede, die God ons wil geven, omdat Hij ons gelukkig wil zien. De genade, waarmee Hij ons wil beladen, ons geven.

Broeders en zusters, zullen we ons, bij het Evangelie, dat de Kerk ons vandaag voorhoudt, zullen we ons de vraag stellen : "Heer, ben ik vandaag een oorzaak van uw tranen? Ben ik de oorzaak van uw wenen? Ben ik er de oorzaak van dat U weent? Zijn wij, Christenen, de oorzaak voor u om tranen te storten, beleeft Ge vreugde aan mij, of ben ik voor U een reden voor droefheid en pijn?" We moeten ons deze vraag stellen!

Heeft Jezus vreugde met mijn leven? Kan de Gospa zich over mij verheugen?

Jezus is niet bij de tranen gebleven, hij blijft niet bij de tranen over ons, hij bleef niet staan bij de tranen, die Hij stortte over onze zonden. Hij is de berg afgedaald en is naar Jeruzalem gegaan. Hij is de stad binnen getrokken, in deze geliefde stad, met de tempel, dat huis van zijn Vader. En, in plaats van bij zijn tranen te blijven, heeft Hij zijn leven gegeven. Hij ging naar de olijfberg en heeft alles, alles op zich genomen, onze ganse schuld, al ons falen, de zonde van de Kerk, de zonden van de wereld en heeft ze mee opgenomen op het kruis.

Daarom mogen wij niet blijven staan en mogen wij niet ophouden ons af te vragen : "Wat is er met onze zonden?" Maar moeten we verder gaan en de Heer vragen: "Wat hebt U met onze zonden gedaan? Hoe hebt Ge ze veranderd?" Ge hebt ons van onze zonden verlost, van onze zonden, Ge hebt ons nieuw leven gegeven.

De lezing uit het boek van de Makkabeeën. De Kerk houdt van dit boek, omdat het heel goed onder ogen brengt wat de eerste Christenen beleefd hebben, wat veel Christenen in Communistische landen beleefd hebben, bittere vervolging, marteling.

Toen vroeger Koning Antiochus de Joodse godsdienst wilde uitroeien en enkel een staatsgodsdienst toelaten, een cultus, zoals Lenin, zoals Stalin, zoals Hitler. Niets anders mocht daarnaast nog bestaan. Velen zijn afgevallen, ze hebben zich aan de tijd aangepast. "Ge moet toch met uw tijd meegaan!" We moeten toch modern zijn! We moeten toch afstand nemen van die oude lasten!" Zo hebben velen zich aangesloten bij heidense gebruiken en geofferd aan de goden. Ze werden "modern, werkelijk mee met hun tijd."

Maar enkelen hebben "nee" gezegd. "We blijven bij het geloof van onze voorvaderen, we blijven bij het geloof dat God ons geopenbaard heeft, we blijven bij het verbond dat Hij met ons gesloten heeft." Ze riskeerden hun leven.

Twee dagen geleden hoorden we de lezing over de oude Eleazar, 87 jaar, die liever zijn leven gaf dan een slecht voorbeeld te geven aan de jeugd. We hoorden over het voorbeeld van de moeder en haar 7 zonen, die allen de marteldood stierven uit trouw aan het geloof.

Als we ons afvragen: "Hoe staat het met het geloof bij ons? Hebben we ons zo sterk 'aangepast' dat we plat onder de deur kunnen doorgeschoven worden, zonder profiel, zonder karakter, zonder ellebogen, zonder kracht ...? Want ja, we moeten modern zijn , we moeten toch in de mode blijven, ons aanpassen, aanpassen aan de tijd ..."

"De Kerk moet modern zijn, opdat ze zou kunnen aanvaard worden door de mensen van deze tijd." Maar, wat moeten we opgeven om aanvaard te worden en zal de wereld ons aanvaarden als we volledig "aangepast" zijn? Is het niet juist het tegenovergestelde?

De geschiedenis van de Kerk leert ons dat de geschiedenis van de Makkabeeën, die trouw bleven aan hun geloof, die zich niet aangepast hebben, die het verbond met God trouw gebleven zijn, dat zij juist de dragers van hoop geworden zijn voor de anderen. Natuurlijk, ten prijze van grote offers! et getuigenis van het geloof in onze buurlanden in de Communistische tijd, in de Nazi-tijd, de geloofsgetuigen in deze tijd.

Broeders en zusters, een voorbeeldje: In een middelbare school in Wenen ging ik op bezoek, ik bezocht het godsdienstonderricht. In de gang sprak me een leerling aan : "Herr Kardinal, ik ben gelovig, maar ik ben zeer eenzaam hier." Dat is de situatie van veel jonge Christenen vandaag bij ons. Dat vraagt moed, het vraagt sterkte, het vraagt voorbede, zodat jonge mensen, in een omgeving, waarin het vanzelfsprekend is dat men zich aanpast, dat men leeft "zoals iedereen", stand houden in het geloof en leven volgens het geloof.

Tegenwoordig moet men heldenmoed hebben, zoals in de tijd van de Makkabeeën. Deze jongeman heeft niemand geslagen om zijn geloof te betuigen, zoals Mattatias deed. Dat is niet de weg van de Christen. [Hier verwijst de Kardinaal naar de lezing van de dag: Makk. 2:15, waar Mattatias een ontrouwe Jood neerslaat op het afgodenaltaar].

Maar het is duidelijk dat de Hemel ons daartoe wil sterken. Het is duidelijk dat de Moeder Gods haar kinderen in het geloof wil versterken. Ze wil hen bemoedigen om voor het geloof op te komen en in het geloof sterk te staan.

Als de Moeder Gods in deze tijd zo sterke tekens geeft, tekens van haar bekommernis voor ons, van haar moederlijke zorg voor ons. Als ze ons als "kinderen" aanspreekt, als "lieve kinderen", dan wil ze ons daarvoor bemoedigen, versterken.

Ik kon dit jaar niet bij de jongerendagen zijn in Medjugorje. Ik was daar met mijn hart, bij zoveel jongeren, of bij de 2 miljoen, die naar Madrid gegaan zijn, in de hitte van de zomer, niet aan het strand [waarschijnlijk achteraf ook wel], maar om met de H. Vader samen te zijn, naar hem te luisteren, met hem te bidden. Dat is de Hoop, en daarover verheugt zich de Heer, en daarover verheugt zich Gospa, daarover storten zij geen tranen!

Maar, ondanks dat, hebben we nood aan het getuigenis van de tranen van Jezus. "Heer, als U mij aankijkt en als ik naar U kijk ... Ik weet dat ge reden hebt om over mij te wenen, maar, ik weet ook dat U gekomen bent om mij, om ons, van onze zonden te bevrijden. Gij zijt voor onze zonden gestorven en Ge wilt ons tonen welk een gewicht de zonde heeft. Het kostte U het leven.

We zijn zo belangrijk voor U, dat we u het leven mochten kosten, opdat wij zouden leven.

De Gospa verlangt dat haar geliefde kinderen gelukkig zouden zijn en dat we toch zouden erkennen wat er ons vrede brengt. Zo dikwijls spreekt ze over "vrede". Ze is de "Koningin van de vrede". Ze wil dat we zouden vrede hebben, eerst in ons en dan rondom ons.

En als de Heer zijn offer vernieuwt in ons midden, dan geeft Hij zich voor ons, voor ieder van ons en dan kunnen we Hem vragen : "Geef me de genade, dat ik voor U reden zou zijn van vreugde. Toon mij hoe ik Uw vreugde kan zijn. Uw Moeder, toont ons, hoe we voor U vreugde kunnen zijn". Ze toont ons de weg naar de vrede! Amen.

Ivans getuigenis van 17/11/11

Het getuigenis start met het bidden van het Onze Vader en een Weesgegroet en een Eer aan de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Koningin van de vrede, bid voor ons.

Eminenties, kardinaal, lieve priesters en lieve vrienden in Christus. Ik ben waarlijk verheugd dat ik bij u ben en u mag delen wat de Gospa ons gezegd heeft. Ik mag delen en jullie overbrengen waartoe de Moeder Gods u roept. Begin dat te leven waartoe de Moeder Gods u roept. Zij komt naar ons toe als Moeder en Lerares. Deze avond gaan we naar school, wij mogen van haar leren, we mogen naar haar luisteren om betere mensen te worden.

Dit is het waarom Ze nu al 30 jaar in eenvoudige woorden en op een eenvoudige manier tot ons spreekt, opdat wij het zouden kunnen verstaan én leven.

In het begin van de verschijningen vertelde de Gospa ons: "Lieve kinderen, Ik ben gekomen om te zeggen dat God bestaat. Daarom moeten jullie kiezen voor Hem. Geef God de eerste plaats in jullie leven en in jullie families. In Hem zal je vrede, bescherming en veiligheid vinden. Jezus zegt in het Evangelie: Komt allen tot Mij die uitgeput en vermoeid zijt, en Ik zal u vrede en kracht geven."

We zijn deze avond naar Jezus gekomen om in Hem vrede te vinden. We komen vandaag naar de Mis, centrum van ons leven. Nu, zijn ondertussen dertig jaar voorbij, dertig jaar van genade.

Dertig jaar geleden heeft de Gospa aan de deur van mijn hart geklopt. Zij heeft mij gekozen als haar instrument, een instrument in haar en in Gods hand. Voor mij en voor mijn leven en voor mijn familie is dit een grote vreugde, maar zeker ook een grote verantwoordelijkheid. Ik weet dat God mij veel gegeven heeft maar ook dat Hij ook veel van mij verlangt. Ik ben mij bewust van de verantwoordelijkheid die ik draag, in het bewustzijn van deze verantwoordelijkheid leef ik elke dag.

Ik wil niet gezien worden als een heilige, als een volmaakte mens, want dat ben ik niet. Ik probeer een beter mens te worden, ik probeer een heilige te worden, dit is mijn wens, mijn verlangen. Dit is een diep verlangen in mijn hart.

Ik ben niet op één nacht bekeerd omdat ik de Gospa zie. Die ommekeer is een proces, een weg, een reis doorheen het leven. Ik moet dit iedere keer opnieuw willen en beslissen. Ik moet mij iedere dag veranderen. Ik moet beslissen om iedere dag in te gaan tegen de zonde, tegen het kwade. Ik moet ervoor kiezen om mij te openen voor de vrede, voor de genade, voor de Heilige Geest en om dit alles in mij te laten groeien. Ik moet kiezen om Christus in mijn leven toe te laten en om Hem en in zijn Woord aan te nemen en om zo te leven en te groeien in heiligheid.

Dertig jaar lang stel ik dagelijks de vraag: Moeder, waarom ik? Waarom is het mij? Moeder, was er niet iemand beters dan ik? Moeder ben ik wel bekwaam om de weg te gaan die jij werkelijk wilt? Niet één dag is die vraag niet aanwezig in mij. Eens was ik alleen met de Gospa en ik vroeg haar: Moeder, waarom heb je mij gekozen? En ze lachte en zei: Mijn geliefd kind, je moet weten dat ik nooit de besten kies. Daarna heb ik haar die vraag nooit meer gesteld.

Gedurende die dertig jaar heeft Ze mijn naam ingeschreven in de school van liefde, van vrede en van gebed. Ik moet een goede leerling worden in deze school. Ik moet het huiswerk dat Onze Lieve Vrouw mij geeft, zo goed mogelijk maken. Ik vraag me al dertig jaar af: Moeder, waarom ik? Waarom heb je het niet aan iedereen verteld? Iedereen zou je geloofd hebben. Weten jullie waarom? Ik zou deze avond niet bij jullie zijn, ik zou meer privacy hebben, meer tijd voor mezelf.

We moeten de genade toelaten en intreden in alle plannen die God met ons heeft; we moeten ons ervoor openen en ze vervullen. We moeten Gods plannen kennen en aannemen. Bid daarvoor! Geloof me, het is niet gemakkelijk om iedere dag met de Gospa samen te zijn en met haar te spreken. Het is niet gemakkelijk om iedere dag met haar te zijn, om met haar te zijn in het paradijselijk licht en om haar te zien, en om daarna terug te keren naar de normale wereld.

Als jij de Gospa één seconde zou zien, weet ik niet of voor jou het leven in de wereld nog interessant zou zijn. Zo groot is haar liefde, zo groot is haar schoonheid.

Wat zijn de belangrijkste zaken waartoe Onze Moeder ons roept, wat zijn de belangrijkste boodschappen van Onze Lieve Vrouw. Jullie weten dat de Moeder Gods ons vele boodschappen gegeven heeft, ik mag de allerbelangrijkste eruit halen: Vrede ; Ommekeer, terugkeren naar God ; Bidden met het hart ; Vasten ; Boete ; Sterk geloof ; Liefde ; Vergeving ; Eucharistie ; Biecht ;

Boodschap van hoop

Doorheen de boodschappen leidt Onze Lieve Vrouw ons.

Bij het begin van de verschijningen stelde Ze zich voor als de Koningin van de vrede. Haar eerste woorden waren: lieve kinderen, ik kom omdat Mijn Zoon mij gezonden heeft om u te helpen. Vrede... alleen vrede, alle vrede... moge de vrede komen over heel de wereld. Lieve kinderen, vrede moet er onder de mensen zijn, zoals bij God. Dit waren haar eerste woorden.

Doorheen deze woorden kunnen we zien wat de grootste wens is van de Gospa: vrede! Wie kan het beter weten dan de Moeder?

Bekijk hoe belangrijk de vrede is in deze zeer vermoeide wereld. Zie hoe noodzakelijk de vrede is voor onze vermoeide families, voor de vermoeide jonge mensen, voor de vermoeide Kerk.

Maria komt naar ons als Moeder van de Kerk, om ons te sterken. Zij zegt: Lieve kinderen, als jij sterk bent, zal de Kerk sterk zijn; als jij zwak bent, zal de Kerk zwak zijn. Jullie zijn mijn levende Kerk, jullie zijn de longen van mijn Kerk. Moeder komt naar ons, Zij wenst ons te helpen, Zij wil ons bemoedigen en oprichten. Zij wil de tranen van onze gezichten afwissen, Zij wil ons leiden op een weg van hoop, Zij wil terug hoop brengen in onze vermoeide wereld omdat onze wereld zonder hoop is, omdat we God verlaten en verbannen hebben, omdat we andere dingen in zijn plaats gezet hebben.

Maar de Moeder komt naar ons en Ze brengt ons een goddelijk medicijn, dat ons geneest van onze ziektes. Zij wil onze ziekten genezen, Ze wil een pleister zijn op onze wonden, en dit met heel veel liefde, moederlijke warmte en tederheid.

Zij komt naar ons en Zij wilt ons naar haar Zoon brengen. Alleen haar Zoon is de echte en ware vrede. In een boodschap zei de Gospa: Lieve kinderen, vandaag als nooit te voren, heeft de wereld een toekomst geschapen zonder God. De crisis van onze tijd is een teken van onze tijd. De grootste crisis die we hebben is een crisis van geloof in God, een afstand van God. We willen alleen gaan naar de toekomst, zonder God. Maar de Gospa roept ons op om alleen met God naar de toekomst te gaan.

De Gospa zegt: niets kan aan de wereld vandaag de vrede geven. De wereld kan de vrede niet geven, je zal zeer vlug ontmoedigd worden. De vrede is alleen in God, dit is waarom je moet kiezen voor Hem. De Gospa komt naar ons en Ze zegt: Lieve kinderen, jullie zijn gestopt met bidden in jullie families. Ouders bidden niet meer met hun kinderen. Families jullie hebben geen tijd meer voor elkaar, ouders hebben geen tijd meer voor hun kinderen, en kinderen niet meer voor hun ouders; een vader heeft geen tijd meer voor zijn vrouw en een moeder niet meer voor haar man. Er is geen liefde meer in de families, er zijn geen waarden meer in de families, in het huwelijk. Er zijn zoveel mislukte vermoeide families. Er is een moreel verval. Maar Moeder roept ons op: Lieve kinderen, bid terug in de families. Bid samen met het gezin. Zet God terug op de eerste plaats in jullie families. Alleen met God en alleen door te bidden in de families kunnen we verwachten dat de wereld een betere plaats wordt en dat de families opnieuw genezen, dat de samenleving geneest dat vriendschap geneest. We hebben nood aan genezing in onze families en in onze samenleving; en dan zal er meer liefde zijn. Dit is waarom Onze Lieve Vrouw ons oproept tot meer gebed, tot veel bidden. Ze komt tot ons omdat ze ons uit onze duisternis wilt leiden naar het licht. Zij wilt ons de weg van de hoop tonen. De Gospa zei: Lieve kinderen, als je geen vrede hebt in je hart, als de mensheid geen vrede heeft, dan is vrede onmogelijk in de wereld. Dit is waarvoor Ik je roep. Lieve kinderen, spreek niet over vrede, maar start met het leven in vrede; spreek niet over bidden, maar start een leven van gebed. Lieve kinderen alleen met de terugkeer van het gebed in je hart en in families, kunnen families ook spiritueel genezen. De wereld en de families hebben nood aan een ‘spirituele healing’. De wereld is ziek in een spirituele betekenis. Zij komt naar ons toe en wilt ons helpen. Wij leven in een tijd van economische recessie; maar de echte recessie is niet de economische maar de spirituele recessie. Moeder komt naar ons om ons een nieuwe weg te tonen. Zij wilt ons een nieuwe weg uit de spirituele recessie tonen. Zij wil de zondige mensheid uit deze recessie leiden, zij is een moeder die heel bezorgd is, bezorgd voor onze redding. Daarom zegt Zij: Ik ben met u, Ik kom om u te helpen zodat vrede mogelijk wordt maar Ik heb je nodig, Ik heb ‘jou’ nodig. Ik kan vrede brengen samen met jou. Daarom beslis voor het goede, vecht tegen de zonde en het kwade, verdedig je tegen het kwade.

Onze Moeder spreekt heel eenvoudig, meerdere keren herhaalt Ze het en Ze geraakt het niet moe. Ik kies ook elke dag, ik heb me deze avond vernieuwd, ik ben het zelf nooit moe geworden. Iedere dag herhaalt de Gospa het, opnieuw en opnieuw zonder het beu te worden. Alle moeders hier aanwezig, hoe dikwijls moeten jullie tegen jullie kinderen zeggen: wees goed, wees braaf, leer...duizend en duizend keren. Ik hoop dat je het nog niet moe geworden zijt. Is er deze avond een moeder aanwezig die kan zeggen: ik ben gelukkig ik zeg leer, en ik moet het nooit meer herhalen. Die moeder bestaat niet. Elke moeder moet het telkens weer herhalen, zodat de kinderen het niet vergeten. Zo ook doet de Gospa het nu al dertig jaar met ons. Zij herhaalt het opdat wij het niet zouden vergeten. Zij brengt geen angst, zij komt niet om ons te bestraffen, zij kondigt het einde van de wereld niet aan, zij spreekt niet over de tweede komst van Jezus. Zij wilt wel zeggen: Jezus schenkt zichzelf iedere dag aan ons in de eucharistie. Kom naar de mis. Moge de mis het centrum van ons leven worden. In het begin van de verschijningen waren we met ons zes samen en we knielden voor de Gospa. Zij zei ons: lieve kinderen, als je zou moeten kiezen tussen morgen naar de mis gaan of naar Mij komen, dan moet je kiezen om Mij niet te ontmoeten en om naar de mis te gaan. De Heilige Mis is een gaan naar Jezus. Jezus geeft zichzelf aan jou in de mis, je moet je openen voor Hem, jezelf geven aan Hem, je moet Hem aannemen. Dit is waarom de Gospa ons zo dikwijls roept om zo dikwijls naar de mis te gaan, zodat de mis het centrum wordt van ons leven.

De Gospa roept ons op om één keer in de maand te biechten, om te knielen voor een kruis en voor de deur van het sacrament en Ze roept ons om naar de aanbidding te gaan. Speciaal de priesters roept de Gospa op om Jezus te aanbidden en om aanbiddingen te organiseren.

De Gospa roept ons om de rozenkrans te bidden in de families, de Bijbel te lezen in onze families. Moge de Bijbel ook op speciale wijze zichtbaar zijn in jullie de families, lees de Bijbel. Door de Heilige Schrift te lezen, zal Jezus opnieuw geboren worden in je hart, in jullie families. Moge dit ook spirituele kennis geven in je leven.

De Gospa roept ons ook op om te vasten de woensdag en de vrijdag én om boete doen.

In een boodschap zei de Gospa: Lieve kinderen, wanneer je zou weten hoeveel Ik van je hou, je zou wenen van vreugde. Zo groot is de liefde van de Moeder. In waarheid zeg ik jullie, na iedere ontmoeting met de Gospa, kan ik onmogelijk met mijn eigen woorden doorgeven, hoeveel Zij van ons houdt, hoe Zij ons de boodschappen geeft, Ze richt zich tot ons allen, al haar kinderen. Dit is de reden als ze een boodschap geeft dat Ze zegt: Mijn lieve kinderen. Zij houdt van al haar kinderen, we zijn allemaal nodig en noodzakelijk voor haar. Daarom zegt Ze iedere keer: dank dat u mijn boodschap opnieuw beantwoord hebt.

Ivan Dragicevic en Marija Pavlova tijdens de rechtstreekse uitzending van MaryTV

Een van de belangrijkste boodschappen is zeker: haar oproep om te bidden met het hart. Zo dikwijls herhaalt Ze deze woorden: lieve kinderen: bid... bid... bid. Niet mechanisch, niet op een mechanische wijze, niet uit traditie maar wel bid met het hart. Je moet niet bidden met de verwachting dat je graag zou hebben dat het rap gedaan is, of om je plicht gedaan te hebben. De Gospa zegt: bid met het hart, met liefde en voor liefde, bid met heel je wezen. Zo kan je komen tot een ontmoeting met Jezus Christus. Dit gebed wordt een vriendschap met Hem, je wordt een vriend van Hem. Door te bidden met het hart worden we gevuld met vreugde, vrede. Moge gebed vreugde worden voor jou.

Lieve kinderen, de boodschappen met liefde aanvaarden, betekent ze in praktijk brengen. De Gospa roept ons op tot het aanvaarden van de boodschappen met liefde en dan worden we bekwaam om ze te leven. De Gospa roept ons naar de school van het gebed. En van deze school van het gebed moet je weten dat ze doorgaat iedere dag, er zijn geen weekends en er zijn geen vakanties. Als je beter wilt bidden, bid altijd meer. Dit is een persoonlijke beslissing, beter bidden is een genade die gegeven wordt aan wie meer bidt.

Dikwijls zeggen we nu: we hebben geen tijd, we hebben geen tijd voor families, we hebben geen tijd voor de kinderen, we hebben geen tijd om naar de mis te gaan. Daartegenover zegt de Gospa: lieve kinderen, je moet niet altijd zeggen, ik heb geen tijd. Het probleem is niet de tijd maar het probleem is de liefde. Als je van iets houdt lieve kinderen, heb je er altijd tijd voor. Als je er niet van houdt, vind je nooit tijd. Zonder liefde is er geen vrede mogelijk en kan je niet bidden. Die boodschap in liefde aanvaarden schenkt je leven.

Doorheen de jaren wekt de Gospa ons op om te ontwaken uit de spirituele coma waarin de wereld verkeert, en zij wil ons versterken in ons bidden en in ons geloven.

Ook deze avond ontmoet ik Onze Lieve Vrouw in jullie aanwezigheid. Ik zal voor iedere van jullie bidden, voor jullie noden en intenties, voor jullie families. Open je hart voor jouw Moeder. Keren we terug naar Haar en gaan we bij haar zitten. Laat ons veiligheid, zekerheid, geborgenheid vinden bij Haar. Zij zal als een moeder bidden voor elk van ons.

De schoonheid van de Gospa is niet te beschrijven: zij draagt een zilveren kleed, een witte voile, blauwe ogen, ze heeft roze lippen, zwart haar, ze staat op een wolk, en ze draagt een kroon met sterren.

Ik moet het herhalen, Het is voor mij zeer moeilijk, onmogelijk om met mijn woorden haar te beschrijven. Eens vroegen wij haar: waarom ben Jij zo mooi, moeder? Zij zei: Ik ben zo mooi omdat Ik bemin. Als je begint met beminnen, zal je mooi worden en mooi zijn.

Ik hoop dat we vandaag kiezen voor de liefde, dat we vandaag kiezen om een beter mens te worden, dat we kiezen om zo te leven zoals Maria het ons vraagt.

Moge deze avond in waarheid een spirituele vernieuwing voor ons worden, de tijd waarin we leven is een tijd van verantwoording afleggen. Dit is waarom we met zorg ingaan op de oproep van Onze Lieve Vrouw.

Laat ons in deze verantwoordelijkheid aannemen wat Jezus ons zegt. Laat ons beslissen om mee te werken met God in de families. Laat ons beslissen om te bidden voor de Kerk, voor de priesters, bijzonder voor roepingen voor de Kerk. Laat ons geen uiterlijke tekenen zoeken, maar zelf een levend teken zijn, het teken van een levend geloof. Laat ons kiezen voor de vrede. Laat ons kiezen voor God.

Lieve vrienden, moge het zo zijn.

Dank jullie allen, moge God jullie allen zegenen, Moge de Gospa verder meegaan op je weg.

Ivans beschrijving van Maria's boodschap van 17/11/2011

Ik wil graag dit moment afsluiten met u kort te vertellen wat de Gospa deze avond zei. De ontmoeting met de Gospa is moeilijk te beschrijven. Geloof me, ik probeer nu al dertig jaar de goede woorden te vinden en ik heb ze nog niet gevonden.

Het is moeilijk om de ontmoeting met haar te beschrijven. Ik sta hier voor jullie, maar ik ben nog met haar samen, ik ben nog in deze avondlijke ontmoeting met haar. Na iedere ontmoeting met de Gospa heb ik enkele uren nodig om terug naar deze wereld te komen, om terug de aarde onder mijn voeten te voelen. Wanneer de Gospa komt, brengt ze een deel van het paradijs met haar mee en dit is waarom ik toch probeer deze ontmoeting met de Gospa wat dichter bij jullie te brengen.

Voor iedere ontmoeting met de Gospa bereiden we onszelf voor door het bidden van de rozenkrans. Doorheen dit gebed bewegen we ons naar deze ontmoeting. Wanneer ik de rozenkrans met jullie bad, en het uur 18u40 naderde, kon ik haar aanwezigheid sterker en sterker voelen. De moment dat de Gospa kwam was de moment dat ik knielde en begon te bidden, en wanneer ik stopte en wanneer jullie mijn stem niet meer konden horen. Het eerste teken van haar komst is een licht dat schijnt. Ik kan niet beschrijven welk licht het is, er is geen equivalent in deze wereld, het is een paradijslijk licht. Wanneer de Gospa komt kan ik niets zien rondom mij, voor of achter mij; ik voel niets meer, noch tijd, noch de plaats waar ik ben.

Deze avond kwam de Gospa heel gelukkig en vreugdevol tot ons. Zij begroette ons allen met haar moederlijke groet: "Geloofd zij Jezus Christus, mijn dierbare kinderen." Daarna bad zij met geopende handen in het bijzonder over alle priesters die hier aanwezig zijn. Daarna heb ik al jullie allen op een bijzonder wijze aanbevolen bij de Gospa. Hierop heeft Zij met open handen over allen gebeden die hier aanwezig zijn. Dan heeft Zij ons gezegend met haar moederlijke zegen. Zij zegende ook alle dingen die je meebracht voor de zegening. Ik heb vandaag op bijzondere wijze gebeden voor dit aartsbisdom en voor alle noden van dit bisdom. Daarna heb ik al jullie noden, jullie families, jullie intenties, de intenties die je in je hart meebracht naar deze plaats aanbevolen aan de Gospa. Dan bad de Gospa voor alle aanwezige zieken en ik heb alle zieken aan haar toevertrouwd. Daarna is de Gospa naar ons toegekomen met een woord: "Lieve kinderen, ook vandaag roep ik u op tot het gebed. Op bijzondere wijze wanneer satan oorlog wil, roep ik jullie opnieuw op, kleine kinderen: bid... bid... dat God jullie de vrede kan geven. Wees een apostel van de vrede. Wees drager van Gods vrede in je hart. Ik ben met u en ik bid voor Gods aangezicht voor elk afzonderlijk. Wees niet bang en wees niet angstig, want diegene die bidt hoeft niet bang te zijn van het kwade en die heeft geen haat in het hart. Dank dat u ook nu mijn oproep beantwoord hebt." Toen heb ik een Onze Vader en een Eer aan God gebedenn waarop de Gospa over ons allen bleef bidden. Tenslotte vertrok Zij naar de hemel in een teken van licht en van het kruis: "Ga in vrede. God houdt van u, kinderen."

Het belangrijkste van deze ontmoeting met de Gospa is dat we hier biddend samen waren, samen in gebed, vol van de Heilige Geest. Wat is er mooier dan zo de advent te starten? Ik hoop dat we in deze Geest de vernieuwing die we deze avond mochten starten, verder zetten thuis; ik hoop dat wat in deze geest gestart is dat we het in onze families verder zetten; ik hoop dat we deze nieuwe evangelisatie die we hier begonnen zijn verder zetten in onze families en met onze families

De Gospa roept ons op om zaaiers te worden van het goede zaad. Moge dat zaad in de goede aarde vallen en veel goede vruchten voortbrengen. Moge het zo zijn.

Onze bijzondere dank gaat uit naar de mensen die deze teksten hebben vertaald

Door velen wordt Vr. Jozo aanzien als een levende Heilige. Hij bleef de kinderen van Medjugorje verdedigen en de communisten zetten hem gevangen. De toenmalige plaatselijke Bisschop Pavao Zanic, die de kinderen aanvankelijk ook verdedigde, voelde nattigheid en van de ene op de andere dag, werd grootste voorstander van de verschijningsplaats, de grootste tegenstander ervan.

Maime, mijn echtgenote en ik gingen naar de Heilige Elia Kerk, zo'n uurtje buiten Medjugorje gelegen, en ook al kenden we geen woord Kroatisch en begrepen wij niets van zijn woorden, werd er ons verteld om eenvoudig naar Vr. Jozo te kijken en te luisteren. God zou de rest doen. We deden het èn God deed het!

Op het ogenblik van de Consecratie, wanneer het brood en de wijn worden veranderd in het lichaam en het bloed van Christus, herhaalde Vr. Jozo Jezus woorden op de dag van het Laatste Avondmaal in het cenakel te Jeruzalem: "Dit is Mijn Lichaam!" Terwijl hij langzaam de Hostie ophief, hoorden we plots twee hevige dreunen aan onze rechterzijde. Verbaasd keek ik naar die richting. Twee vrouwen naast ons vielen ploffend met hun knieën op de grond. De tranen rolden van hun wangen. Later kwam ik erachter dat één van hen niet geloofde in Jezus en dat de andere niet geloofde in Maria. Blijkbaar gebeurde hun bekering in één oogwenk.

En toen gebeurde mijn eigen mirakel. Toen ik mij opnieuw naar het altaar richtte om Vr. Jozo te zien, verdween hij plots voor mijn ogen, terwijl de Heilige Hostie bleef zweven boven het middelste gedeelte van het altaar, maar Vr. Jozo kon ik nergens bespeuren. Ik wreef nog eens over mijn ogen, ik keek onder en rond het altaar en alles wat ik kon zien was de Heilige Hostie, zwevend en lichtjes trillend, zo'n kleine meter boven het altaar. Mijn hart bonsde hevig en toen wou ik mijn vrouw op het fenomeen wijzen, maar de kerk zat afgeladen vol en ik kon haar niet bereiken. Ook hield ze, in aanbidding, het hoofd naar beneden. Dan zag ik links van mij nog een andere verbaasde vrouw die keek en bleef staren naar het altaar, verbaasd, net als ik.

Na de Mis ging ik direct op de dame af en vooraleer ik een vraag kon stellen, vroeg ze mij: "komt u mij vertellen over de verdwenen priester?" Mijn hart sloeg over van vreugde. Een tijdlang dacht ik dat ik mij alles had ingebeeld en dat ik de enige was die de dingen had ervaren. Maar deze dame daagde mij uit: "Wat betekende dit mirakel voor u?"

Ik antwoordde vlug en zonder twijfel: "Jezus Christus staat boven iedereen en boven alles, Zijn eigen Moeder inbegrepen. Hij is het middelpunt en belangrijker dan de priester en ieder van ons. Hij is het centrum van ons eigen bestaan, de kern van ons zijn, de Koning en de Heer van onze levens, de Meester van onze bestemming, onze vriend en persoonlijke Redder!" De dame glimlachte en zei: "Goed, Ga nu de wereld in en vertel uw verhaal aan iedereen die u ontmoet, wat u hier zag en hebt meegemaakt."

Het mirakel van Medjugorje is hoe dan ook niet de uiterlijke manifestatie die we met onze aardse ogen zien, maar de voortdurende veandering, ontelbare keren, van de levens en de zielen van mensen die er heen gaan. Velen die naar Medjugorje gingen hebben de kerk gedurende veertig of vijftig jaar niet bezocht. Vandaag gebeuren er dagelijks mirakelen: de gesterkte en de gezegende huwelijken, jonge kinderen die in zonde van drugs, sex en haat leefden en die hun familie hadden verlaten en Jezus waren vergeten, worden er bevrijd van alle kwaad en zijn nu de eersten om de anderen te vergeven. Wanneer ze terugkeren uit Medjugorje, verspreiden ze, overal waar ze gaan, het goede nieuws. Gods volk is teruggekeerd tot God en is nu verheugd.

Bron: Tony Zuniga

Vertaling: Chris De Bodt

Het is 2 augustus 1981: vanuit Marija's kamer vraagt Onze Lieve Vrouw aan haar en 40 anderen: "Ga allen naar het veld van Gumno. Een grote strijd is er aan het losbarsten. Een strijd tussen Mijn Zoon en satan. Er staan mensenzielen op het spel."

Ginds aangekomen zei Maria: "Iedereen mag Mij aanraken, zowel de gelovigen als de ongelovigen". Hoe meer het sneeuwwitte kleed van Maria werd aangeraakt hoe meer vlekken er zich op bevonden. De vlekken stonden symbool voor de zonden van de mensen. Ontzet door het zien van zo vele zonden, begrepen de mensen dat iedereen te biechten moest gaan.

Vader Jozo Zovko kon amper zijn ogen geloven toen hij zoveel biechtelingen op hem zag afkomen, want onderweg hadden er zich ook nog talrijke mensen bij de groep aangesloten. De arme man heeft in de omgeving priesters moeten gaan zoeken, om van allen de biecht te kunnen afnemen die nacht.

Op diezelfde dag gebeurde er ook een zonnewonder zoals te Fatima, waarbij de zon ging dansen en ging spinnen en de mensen konden naar de zon kijken, zonder dat hun ogen hier schade van ondervonden. Lichtgevende regenboogstralen waren te zien op de plaats van de verschijningen en de Kerktoren, waarop duidelijk een beeld van Maria te zien was.

Sommige aanwezigen zagen de zon omgeven met voorwerpen in de vorm van een kruis, en zes kleine harten rond één groter hart in de lucht. Een witte wolk daalde vanaf de berg tot de plaats van de verschijningen en veranderde dan van richting naar de zon toe, die opnieuw normaal begon te schijnen.

Twee dagen later zag Pater Umberto Loncar een enorme rode en paarse wolk over het nabijgelegen Cerno, die zich met een enorme snelheid verplaatste richting Kruisberg. Een rode en paarse vrouwelijke figuur verscheen op de Crnica, met een schitterende, witte sjerp die slingerde tot aan Haar voeten.

PS: Dit artikel is in die mate een primeur dat er nergens op het internet een foto te vinden is van de weide van Gumno. We hebben dan ook onze "detectives" ter plaatste navraag laten doen, maar enkel Zr. Emmanuel wist precies waar de weide zich bevindt en deze bevindt zich niet eens zover van de huizen van de zieners.

Chris De Bodt

Binnen het jaar zal de “komeetkoorts” hoog oplopen, wanneer een nieuwe, nog niet ontdekte komeet aan de nachthemel zal verschijnen tijdens de maanden maart en april 2013. Maar, terwijl sommige wetenschappers hoge verwachtingen hebben voor een verbluffend nachtspektakel, zijn er anderen die vooralsnog onzeker blijven.

Komeet Panstarrs, Instituut voor Astronomie, Universiteit van Hawaii

Toen astronomen aan de Universiteit van Hawaii te Manoa afgelopen juni afkondigden dat ze een nieuwe komeet hadden ontdekt, was het nog een verafgelegen en onverdacht voorwerp. Maar nieuwe berekeningen maken duidelijk dat dit nieuwe voorwerp het potentieel in zich heeft om een voorwerp te worden dat met het blote oog zal kunnen worden waargenomen. De status werd hierdoor veranderd naar “belangrijk voorwerp.” Toch verwacht men dat Panstarss, in vergelijking met de planeet Venus, niet zo helder zal zijn.

De komeet werd gedoopt met de naam C/2011 L4 [Panstarrs]. Gewoonlijk worden kometen genoemd naar hun ontdekkers, maar in dit geval was er een grote groep waarnemers, computerdeskundigen en astronomen bij betrokken en zo werd de komeet genoemd naar de telescoop die ze het eerste heeft waargenomen.

PANSTARRS staat voor “Panoramic Survey Telescope And Rapid Response System.” Het is een 1.8 meter prototype voor een viertal, door het leger gesponsorde telescopen, die astronomen hopen te bouwen op de top van de uitgedoofde vulkaan Haleakala.

Hoe werd Panstarrs ontdekt

De komeet werd een eerste keer gefotografeerd op 6 juni. De ontdekking ervan werd de daaropvolgende dag bevestigd. Eigenlijk kwam de komeet twee weken eerder reeds in beeld, op 24 mei, in het Mount Lemon Observatorium van Arizona.

Toen ze ontdekt werd in het sterrenbeeld Weegschaal, had de komeet een lichtsterkte van 19, zo zwak dat enkel telescopen met gevoelige elektronische detectoren het konden onderscheppen op zo’n 1,2 miljard kilometers van de zon.

Astronomen bereken de helderheid van voorwerpen in de ruimte op een omgekeerde schaal: hoe sterker de lichtsterke van een voorwerp, hoe lager het wordt aangegeven op deze schaal. Aanvankelijk was de komeet nog zo ver weg, dat het toen nog niet mogelijk was om er een juiste datum op te zetten wanneer ze het perihelium, of het dichtstbijzijnde punt tot de zon, zou bereiken. Eerst schatte men de tijd in van begin februari tot half april 2013.

Toen, op 27 juni van vorig jaar, voor de eerste maal over de komeet werd geschreven, werd de datum voor het perihelion op 17 april geschat, maar ik zei toen eveneens: “Dit kan nog veranderen, dus blijf op de hoogte.”

Nu is het pherhelion verschoven naar 9 maart 2013, waarbij de komeet op zo’n 45 miljoen kilometer van de zon komt voorbijglijden. Zo een enorme verandering in zonneafstand kan een dramatische verhoging in helderheid veroorzaken. En inderdaad, de komeet reageert op de toenemende zonnewarmte, naarmate ze dichter bij de zon komt.

Op 13 februari was de helderheid reeds toegenomen tot magnitude 14,5, of met andere woorden: de helderheid was, in vergelijking met de datum van haar ontdekking meer dan zestigmaal toegenomen. Maar de komeet heeft nog een lange weg te gaan: nog meer dan 820 miljoen kilometer van zowel de zon, als de aarde, of nabij de invloedsfeer van Jupiter. Ze heeft nog alle potentiaal in haar om tegen volgend jaar deze tijd, een nachtelijk voorwerp te worden, dat met het blote oog zal kunnen worden waargenomen.

Hoe helder kan Panstarrs worden?

Voorlopig kan dit nog niet met zekerheid worden vastgesteld. Schattingen of eerder "gissingen," veronderstellen dat op het perihelion, op 9 maart 2013, de komeet zelfs zo helder kan worden dat ze “magnitude 0” meekrijgt, wat de komeet op hetzelfde niveau van helderheid brengt als sterren zoals Arcturus, Vega en Capella, enkele van de helderste sterren aan het firmament. Daarna beweegt de komeet zich vlug in noordwaartse richting, met een ombuiging van 84 graden tot ons zonnestelsel. Geleidelijk aan zal ze uit ons zicht verdwijnen in de westerse avondhemel.

Als er een betekenisvolle “staart” is, zal de men deze waarschijnlijk bovenaan waarnemen, misschien nog iets meer naar rechts in verhouding tot de horizon. Maar de lengte van de staart zal eveneens waar te nemen zijn in verhouding tot de helderheid van de komeet, en daar blijft het voorlopig nog raden.

In de week volgend op haar kortste afstand tot zon, zal de komeet zich op minder dan 6 graden boven de horizon bevinden bij de aanvang van de avond, zo’n uur na zonsondergang. U kunt ongeveer meten hoe laag dit is, door gebalde vuist te vergelijken met de lengte van de arm, waarbij de komeet Panstarrs zich zo’n “halve vuist” boven de horizon aan de hemel zal bevinden, bij een aanvaardbare duisternis.

Op de avond van 12 maart zal er een kleine boog van de maan waar te nemen zijn, precies één dag na de nieuwe maan. Deze kleine boog zal op zo’n vijf graden rechts van de komeet worden waargenomen, wat voor een pittoreske avondhemel kan zorgen. Toekomstige waarnemers zullen de meest gunstige omstandigheden moeten uitzoeken.

Zelfs een potentiële heldere komeet, zoals deze, kan door dunne horizon wolken, nevel, vochtige lucht, mist, de avondgloed of lichtvervuiling aan het oog ontrokken worden. Verrekijkers of kleine sterrenkijkers zijn aanbevolen om zowel de maan, als de komeet te lokaliseren.

Het verloop voor de nachtelijke waarnemers

Tijdens de daaropvolgende avonden, in maart 2013, zal de helderheid van de komeet afnemen, naargelang ze meer afstand zal nemen van de zon, maar zal ze wel later, op een nog donkerdere achtergrond te zien zijn. Tijdens de maand april zal de plaats van de komeet aan de nachthemel ideaal zijn om met kleine telescoop te volgen. Op de avonden van 2 en 3 april 2013 zal ze geleidelijk een aantal graden binnen de grote Adromedanevel voorbijschuiven.

Tegen midden april zal de komeet circumpolair zijn, wat betekent dat ze de hele nacht boven de horizon zal te zien zijn vanaf de midden noordelijke aardse gebieden. Eind april zal het lijken alsof ze door de bekende “W” zal trekken van de sterrenbeeld Cassiopedia. Voor de inwoners van de Benelux is dit ideaal, want vanuit deze landen kan dit sterrenbeeld het hele jaar door worden waargenomen.

Het sterrenbeeld Cassiopedia

De enig mogelijke tegenwerking voor een mogelijk heldere verschijning is het gegeven dat zelfs na meer dan 200 precieze posities, de omloop van de komeet de vorm van een parabool zou aannemen, wat wil zeggen dat de komeet ervoor nooit langs de zon is voorbijgegaan. En dat is dan minder goed nieuws, omdat wordt aangenomen dat dergelijke kometen met erg vluchtig materiaal als stikstof, koolstofmonoxide en koolzuur bedekt zijn. Dit soort ijs verdampt reeds vanaf een verre afstand van de zon en zal daardoor slechts een kortstondige helderheidsperiode hebben, waarbij de verwachtingen ondermaats zullen blijven.

Anderzijds, als de komeet een terugkerende lus rond de zon zou maken, zal het zeer vluchtige materiaal reeds verspreid zijn en zal de graad van activiteit grotendeels vager zijn.

Het enige waar we op dit ogenblik zeker van zijn is dat we ons de komende weken een veel beter beeld zullen kunnen vormen van de baan die de komeet zal volgen en, tenzij de komeet later op het jaar een dunne bovenlaag krijgt, zou alles wel eens binnen het jaar een mooi hemels schouwspel kunnen worden. De komeet wordt opgevolgd en er zullen periodieke updates zijn, naargelang ze dichter de zon zal naderen.

Ondertussen houden we de vingers gekruist.

Medjugorje: Nieuwe taksen op logies

Ook gaat de gemeenteraad een "bedtaks" invoeren op eigendommen waar bedevaarders overnachten. De opbrengst hiervan zal worden aangewend voor de verbetering van milieugebonden infrastructuurwerken, zoals waterafvoer en afvalverwerking.

Eigenlijk werd de taks in juli van vorig jaar reeds ingevoerd, maar kon deze vooralsnog niet worden toegepast omdat de wetgeving nog niet rond was. De nieuwe taks wordt ingevoerd vanaf 1 april 2012. Er zullen drie niveaus van belasting worden ingevoerd en hoogstwaarschijnlijk zal voor Medjugorje het hoogte niveau gelden aan 60 KM of 30 euro per bed en per jaar.

Ook zal er een ecologische belasting worden opgelegd aan eigenaars van huisvesting voor elke bedevaarder boven de leeftijd van 12 jaar per nachtelijk verblijf. Voorlopig is nog niet geweten hoeveel deze belasting zal bedragen. Ook deze soort belasting zal worden aangewend voor milieugebonden infrastructuurwerken, maar ook voor culturele en esthetische aangelegenheden en het onderhoud van openbare domeinen.

De afgelopen dertig jaar heeft het dorp Medjugorje een echte gedaanteverandering ondergaan, zonder al te veel beperkingen en hoewel er enige verbetering merkbaar was, is het vooral het toenemend verkeer dat voor problemen zorgt. De oorzaak moet uiteraard gezocht worden bij het toenemend aantal bedevaarders, waarbij vooral het autocarverkeer toeneemt.

In werkelijk wordt verwacht dat het de bedevaarders zijn die deze lasten zullen moeten ophoesten voor verblijf en vervoer. Een beperking op nieuwe gebouwen zal ook de kost voor logies verhogen, vooral tijdens het hoogseizoen, tussen april en oktober.

Verleden jaar oktober zijn er in het dagblad van de Italiaanse Bisschoppenconferentie, De Avvenire, twee artikelen verschenen over de bedevaartsplaats Medjugorje, die een positief licht werpen op deze omstreden verschijningsplaats van O.L.Vrouw.

In één van de artikelen wordt vermeld, dat Italiaanse UNO-soldaten, die in Sarajevo gestationeerd waren, een bedevaart maakten naar Medjugorje, om de Koningin van de Vrede te danken voor de verleende bescherming tijdens hun vredesmissie in Bosnië. Er wordt wel gezegd, dat deze bedevaart een privé-karakter had, omdat men zich bewust is van “het voorzichtige oordeel met betrekking tot de gebeurtenissen in Medjugorje”.

In een ander artikel, dat op 15 oktober in dezelfde krant verscheen, verteld Alessandro Fo, professor voor Latijnse literatuur aan de universiteit van Siëna en die een neef is van de bekende Italiaanse schrijver Dario Fo, in een paginagroot interview over zijn bekering ten gevolge van een bezoek aan Medjugorje: “Die drie dagen in Medjugorje hebben mij een nieuwe, stille zekerheid en een ander innerlijk gegeven. Ik ben de eerste die zich erover verbaast, dat ik nu heel andere prioriteiten stel en me afvraag hoelang dit zal duren. Het meest belangrijke lijkt me nu, mezelf in overeenstemming te brengen met het Goddelijke.”

Dat de officiële krant van de Italiaanse Bisschoppenconferentie zoveel aandacht besteedt aan de gebeurtenissen in Medjugorje, lijkt ons niet onbelangrijk. Om die reden heeft het PUR-Magazin aan bisschop Paul Hnilica, een oude vriend van de Paus, die sinds zijn vlucht uit Slowakije in de jaren vijftig in Rome woont, in een interview gevraagd, hoe de Paus eigenlijk staat tegenover Medjugorje. Het vraaggesprek werd geleid door Marie Czernin.

Marie Czernin: Bisschop Hnilica, u hebt lange tijd doorgebracht in de nabijheid van Paus Johannes Paulus II en kon ook heel persoonlijke momenten met hem delen o.a. toen u hem meteen na de aanslag op 13 mei 1981 bezocht in de Gemelli-kliniek. Hebt u ooit met de Paus gesproken over de gebeurtenissen in Medjugorje?

Bisschop Hnilica: Toen ik in 1984 de H. Vader in Castel Gondolfo bezocht voor het middagmaal en hem vertelde over de toewijding van Rusland aan het Onbevlekt Hart van Maria, die ik dat jaar op 24 maart in de Hemelvaartkathedraal van het Kremlin in Moskou had kunnen voltrekken, zoals O.L.Vrouw dat in Fatima gevraagd had, was hij diep ontroerd en zei, ”Onze Lieve Vrouw heeft je aan haar hand daarheen geleid.”.En ik antwoordde: Nee, Heilige Vader, Zij heeft mij in haar armen gedragen!”

Toen vroeg hij hoe ik over Medjugorje dacht en of ik er al geweest was. Ik antwoordde: “Nee, het Vaticaan heeft het me niet verboden, maar afgeraden.” Toen keek de Paus mij vastbesloten aan en zei: ”Ga incognito naar Medjugorje, net zoals je in Moskou deed. Wie kan je dat verbieden?”

Op die manier had de Paus mij geen officiële toestemming gegeven, maar hij had een oplossing gevonden. Daarna ging de paus naar zijn werkkamer en haalde een boek te voorschijn van René Laurentin over Medjugorje. Hij begon mij daaruit een en ander voor te lezen en maakte mij erop attent, dat de boodschappen van Medjugorje verband houden met die van Fatima: “Kijk, Medjugorje is de voortzetting van de boodschap van Fatima. Bovendien verschijnt O.L.Vrouw nu in een communistisch land juist vanwege de problemen, die er van Rusland uitgaan,” zei de Paus. Toen al beschouwde hij het als zijn opdracht, om de boodschap van Fatima te verwezenlijken tijdens zijn pontificaat. Daarom begreep hij ook onmiddellijk deze samenhang.

Ik ging dus drie tot vier keer incognito naar Medjugorje. De toenmalige Bisschop van Mostar schreef me meteen een brief, waarin hij me dringend verzocht niet meer naar Medjugorje te komen, anders zou hij dit aan de Paus berichten. Klaarblijkelijk had iemand hem over mijn bezoek geïnformeerd, maar ik hoefde niet bang te zijn voor de Heilige Vader.

Marie Czernin: Had u daarna nog een nieuwe gelegenheid om met de Paus over Medjugorje te spreken?
Bisschop Hnilica: Ik herinner mij nog precies, dat de tweede keer dat wij over Medjugorje spraken op 1 augustus 1988 was. Een team van artsen uit Milaan, die toentertijd de zieners onderzocht hadden, kwam naar de Paus in Castel Gondolfo. Een van de artsen wees erop, dat de bisschop van Mostar moeilijkheden veroorzaakte. De Paus antwoordde: “Aangezien hij de bisschop van dat gebied is, moeten jullie hem gehoorzamen,” en heel ernstig voegde de Paus er aan toe: Hij zal echter voor de rechterstoel van God verantwoording moeten afleggen of hij juist gehandeld heeft.” Daarna bleef de Paus een tijdlang in gedachten verzonken en zei toen: “Vandaag de dag verliest de wereld het gevoel voor het bovennatuurlijke, dat betekend de ontvankelijkheid voor God. Velen echter vinden deze ontvankelijkheid weer terug in Medjugorje door het gebed, het vasten en de Sacramenten.” Dat was het mooiste en duidelijkste getuigenis over Medjugorje. Het heeft grote indruk op mij gemaakt, want de commissie, die de zieners onderzocht had, verklaarde destijds: Non constat de supernaturalitate. De Paus daarentegen had al lang begrepen, dat in Medjugorje bovennatuurlijke dingen gebeuren. De Paus kon zich immers door de verschillende verhalen van andere mensen ervan overtuigen, dat God op deze plaats aan het werk is.

Marie Czernin: Is het niet mogelijk, dat veel van hetgeen in Medjugorje gebeurt geheel verzonnen is en dat vroeg of laat zal blijken, dat de wereld met een groot bedrog is opgezadeld?
Bisschop Hnilica: Enkele jaren geleden had er in Mariënfried een grote bijeenkomst van jongeren plaats, waarbij ik ook was uitgenodigd. Een journalist vroeg mij: “Monseigneur, denkt u niet, dat alles wat in Medjugorje gebeurt van de duivel is?”Ik heb hem geantwoord: “Ik ben Jezuïet. De Heilige Ignatius heeft ons geleerd, dat men de geesten moet onderscheiden en dat elke gebeurtenis drie oorzaken kan hebben: een menselijke, een Goddelijke of een duivelse”. Hij moest uiteindelijk toegeven, dat alles wat in Medjugorje gebeurt menselijkerwijze niet te verklaren is, namelijk dat heel normale jonge mensen zoveel duizenden mensen aantrekken, die daar elk jaar naar toestromen, om er zich met God te verzoenen.

Inmiddels wordt Medjugorje de biechtstoel van de wereld genoemd: Noch in Lourdes, noch in Fatima bestaat het fenomeen, dat er zoveel mensen gaan biechten. Wat gebeurt er in de biecht? De priester bevrijdt de zondaar van de duivel. Ik heb de journalist toen gezegd, dat satan veel kan, maar één ding kan hij niet: is het mogelijk dat de duivel de mensen naar het Sacrament van de biecht stuurt, om hen van zichzelf te bevrijden? Toen moest de journalist lachen en hij begreep wat ik bedoelde. Dus de enige oorzaak is God! Later heb ik ook de Heilige Vader van dit gesprek op de hoogte gesteld.”

Marie Czernin: Hoe zou men de boodschap van Medjugorje in een paar zinnen kunnen samenvatten; wat onderscheidt deze boodschappen van die van Lourdes of Fatima?
Bisschop Hnilica: In alle drie bedevaartsplaatsen nodigt O.L.Vrouw uit tot boete, tot berouw en tot gebed. Wat dat betreft lijken de boodschappen op elkaar. Het verschil is, dat deze boodschappen in Medjugorje al 23 jaar duren. Dit intensief voortduren van de bovennatuurlijke verschijningen is in de laatste jaren niet verminderd, zodat ook steeds meer intellectuelen zich daar bekeren.

Marie Czernin: Voor veel mensen zijn de boodschappen van Medjugorje niet geloofwaardig, omdat er een oorlog is uitgebroken en de verschillende etnische groeperingen met elkaar gevochten hebben. Dus toch geen oase van vrede, maar van strijd?
Bisschop Hnilica: Toen in 1991 [precies 10 jaar na de eerste boodschap: “Vrede,vrede,vrede!”] de oorlog in Bosnië-Herzegovina begon, was ik weer een keer bij de H. Vader voor het middagmaal en hij vroeg mij: “ Hoe kun je de verschijningen in Medjugorje uitleggen, nu er oorlog is in Bosnië?” De oorlog was werkelijk iets verschrikkelijks, daarom zei ik tegen de Paus: “Hier gebeurt hetzelfde als destijds in Fatima. Als men indertijd Rusland meteen had toegewijd aan het Onbevlekte Hart van Maria, dan had men de Tweede Wereldoorlog, maar ook de verspreiding van het communisme en het atheïsme kunnen vermijden. Meteen nadat U, Heilige Vader, in 1984 deze toewijding gedaan hebt, kwamen er grote veranderingen in Rusland, die het begin waren van de val van het communisme. Ook in Medjugorje waarschuwde Onze Lieve Vrouw vanaf het begin dat er oorlogen zouden uitbreken als wij ons niet bekeren, maar niemand nam die boodschap serieus, d.w.z. als de bisschoppen van het voormalige Joegoslavië de boodschappen serieus hadden genomen [weliswaar konden ze nog geen definitieve kerkelijke erkenning geven, omdat de verschijningen nog voortduren] dan zou het misschien niet zover gekomen zijn.” Daarop antwoordde de Paus: “Dus bisschop Hnilica is overtuigd, dat mijn toewijding aan het Onbevlekt Hart van Maria geldig was?” en ik antwoordde: “Natuurlijk was ze geldig, de vraag is alleen, hoeveel bisschoppen deze toewijding in vereniging met de Paus hebben gedaan.”

Marie Czernin: Waarom is het zo belangrijk dat de bisschoppen deze toewijding in vereniging met de Paus deden?
Bisschop Hnilica: Daarin komt de collegialiteit van de kerk tot uitdrukking d.w.z. de eenheid van de bisschoppen met de Paus, die aan het geheel een veel grotere betekenis geeft.

Toen Karol Woityla in 1978 tot Paus werd gekozen feliciteerde ik hem, maar herinnerde hem er meteen aan, dat aan zijn pontificaat iets heel belangrijk zou ontbreken, als hij niet samen met de bisschoppen de toewijding van Rusland zou doen. Hij antwoordde daarop: “Als jij mij helpt om de bisschoppen er van te overtuigen, doe ik het meteen morgen al.” Daarom vroeg de Paus mij na de toewijding op 25 maart 1984, hoeveel bisschoppen de toewijding samen met hem gedaan hadden. Toen ik deze vraag niet kon beantwoorden, zei hij: “Alleen een liturgische toewijding is niet voldoende al is die nog zo plechtig, maar elke bisschop moet zijn bisdom, elke pastoor zijn parochie en elke huisvader zijn gezin toewijden, want Onze Lieve Vrouw heeft immers gevraagd dat de leken zich ook aan haar Onbevlekt Hart toewijden.”

Marie Czernin: Er zijn enkele propagandisten van de Fatimaboodschap, die denken dat de toewijding niet geldig was, omdat de Paus niet expliciet Rusland genoemd heeft, maar eenvoudig de hele wereld aan het Onbevlekte Hart van Maria heeft toegewijd. Zij denken dat O.L.Vrouw verlangde, dat men Rusland aan haar zou toewijden en niet de hele wereld. Hoe denkt u daarover?
Bisschop Hnilica: O.L.Vrouw heeft over beiden gesproken, zowel over Rusland alsook over de hele wereld. Kijk, dat is een moeilijk geval. De H. Vader wilde destijds niet de Russische gevoeligheid beledigen, want Rusland is immers al duizend jaar een Christelijk land. Ja, ik kan me herinneren, dat na de toewijding sommigen dachten, dat deze niet juist was. Ik heb daarom aan Lucia, de enige nog levende van de zienerkinderen, via haar neef, een pater Salesiaan, laten vragen hoe zij denkt over de toewijding van 1984. Deze pater heeft haar antwoord op cassette opgenomen. Haar antwoord was: “De H. Vader heeft alles gedaan wat er in zijn macht ligt en daarmee is God tevreden. Maar hoeveel bisschoppen hebben deze toewijding niet gedaan?” Zij vroeg zich dus precies hetzelfde af, wat de H. Vader mij ook vroeg. De Paus had Rusland niet uitdrukkelijk genoemd, maar hij sprak over “die landen, waarvan U, Maria, de toewijding gevraagd hebt.” God kijkt immers in ons hart en kent onze bedoelingen.

Marie Czernin: Waarom hebben vroegere Pausen deze toewijding niet eerder gedaan? Zij kenden toch ook het derde geheim van Fatima?
Bisschop Hnilica: Ja, kort nadat deze Paus gekozen was, herinnerde kardinaal Wyszinsky van Warschau mij aan het belang van de boodschap van Fatima en vroeg hij waarom andere Pausen deze toewijding niet eerder gedaan hadden. Ik antwoordde, dat Pius XII deze toewijding gedaan had tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze was echter niet volledig, omdat Hij ze alleen moest doen. In de oorlogssituatie was dat ook niet mogelijk geweest. Ik denk echter, dat de kerk toentertijd nog niet helemaal rijp was voor de toewijding, want het begrip van collegialiteit van de kerk heeft men pas beter begrepen tijdens het Tweede Vaticaanse Concilie. Zo’n acte van toewijding is gewoon veel plechtiger en ook veel vollediger, als deze gedaan wordt in gemeenschap met alle bisschoppen. Naar mijn mening is het grootste teken van Fatima, dat de Hemel deze collegialiteit van de bisschoppen verlangde. Ten tijde van de apostelen kon de Heilige Geest alleen maar komen, omdat de apostelen samen met Maria eensgezind verenigd waren in gebed.

Het Tweede Vaticaanse Concilie kan men zien als het licht van de Heilige Geest, want toen waren de bisschoppen sterker verenigd met de Paus. Opdat de bisschoppen ook nadien verenigd blijven met de Paus is deze collegialiteit nodig.

Marie Czernin: Dus hebben de woorden van Fatima uitdrukkelijk betrekking op deze collegialiteit.
Bisschop Hnilica: Ja, heel uitdrukkelijk, want de Paus moest deze toewijding niet alleen, maar tezamen met alle bisschoppen en ook met het hele volk van God, voltrekken. Dat heeft deze Paus dan ook goed begrepen en daarom was Hij er van overtuigd, dat elke bisschop zijn diocees daarop goed moest voorbereiden. Bovendien worden de leken door O.L.Vrouw uitdrukkelijk opgeroepen, om op de eerste zaterdagen van de maand speciaal voor de bekering van de zondaars boete te doen. Dat betekend echter niet, dat Pius XII niet alles gedaan heeft wat voor hem toen mogelijk was. Daarom ook heeft Paulus VI bij gelegenheid van de 50^e verjaardag van de verschijningen in Fatima de encycliek “Signum Magnum”uitgegeven. Toen hij destijds naar Fatima reisde, zei hij: “De situatie van de huidige wereld laat ons het deprimerende beeld zien, dat O.L.Vrouw ons 50 jaren geleden voorspeld heeft.” O.L.Vrouw had ons toen ook het medicijn genoemd, waarmee wij deze wonden hadden kunnen genezen, maar wij hebben het niet gebruikt. Toen riep Paulus VI met luide stem: “Mensen, jullie zijn mensen, zorg dat je deze naam waardig bent!”

Op de vijftigste verjaardag van de verschijningen was ik ook in Fatima. Tijdens de H. Mis, die opgedragen werd door de Paus en alle bisschoppen, stond ik toevallig naast zuster Lucia. Ik vroeg haar: “Zuster Lucia, welke dag is voor u mooier, vijftig jaar geleden toen u O.L.Vrouw zag of vandaag nu de plaatsbekleder van Christus samen met zoveel bisschoppen de H. Mis opdraagt?” Ze antwoordde: “Beiden zijn voor mij onuitsprekelijk mooi.” Ik zag daarin ook een eerste triomf van de H. Kerk, ik had immers de vervolgde en onderdrukte kerk in Slowakije meegemaakt. Voor mij was de boodschap van Fatima toen al duidelijk. Ik begreep deze als een groot teken van de hemel, ik had immers zelf het communisme en het concentratiekamp meegemaakt.

Marie Czernin: Nu nog een keer terug naar deze Paus en zijn bijzondere opdracht …
Bisschop Hnilica: Toen de Paus enkele jaren geleden al ziekelijk was en met een stok begon te lopen, sprak ik weer een keer met hem tijdens het middagmaal over Rusland. Na afloop nam hij mijn arm om hem naar de lift te begeleiden. Hij trilde toen al behoorlijk en herhaalde zeker vijf keer heel ernstig: “Tenslotte zal mijn Onbevlekt Hart triomferen.” De Paus is zich er terdege van bewust, dat hij deze bijzondere opdracht met betrekking tot Rusland heeft. Opnieuw beklemtoonde hij, dat Medjugorje niets anders is dan de voortzetting van Fatima en dat men de betekenis van Fatima opnieuw moest ontdekken. O.L.Vrouw wil ons eenvoudig opvoeden tot gebed, boete en tot groter vertrouwen. Het is toch vanzelfsprekend, dat een moeder bezorgd is om haar kinderen die in gevaar zijn en juist dat doet O.L.Vrouw in Medjugorje.

Ook kardinaal Siri, een van de grote en belangrijke kardinalen, die destijds aartsbisschop van Genua was, zei ooit tegen mij: “Ik geloof in Medjugorje, ook al ben ik er nog nooit geweest, want het is de Geest van Medjugorje, die mijn bisdom vernieuwt.”

Ook kardinaal Meisner zei me, dat hij nog nooit in Medjugorje was, maar dat hij in Medjugorje gelooft vanwege de vele blijvende bekeringen. Toen ik dit tegen de H. Vader zei, zei hij: “Goed dat je mij dit zegt, want kardinaal Meisner komt zo meteen.” Nadien belde kardinaal Meisner mij op en vertelde dat de Paus hem daarover had aangesproken en hij bevestigde deze zienswijze. Ik heb de Paus ook uitgelegd, dat de grootste Mariale beweging van Medjugorje uitgaat. Overal ter wereld zijn er gebedsgroepen, die in de Geest van Medjugorje samenkomen. De Paus bevestigde dit.

Marie Czernin: Veel mensen verwonderen zich, dat geen van de zieners van Medjugorje in het klooster is ingetreden of priester is geworden. Kan dit gezien worden als een teken van onze tijd?
Bisschop Hnilica: Ik bekijk dat heel positief, want daaraan kunnen we zien dat deze mensen, die O.L.Vrouw heeft uitgekozen, heel eenvoudige werktuigen zijn van God. Zij zijn niet zelf de initiatiefnemers, die dit bedacht hebben, maar medewerkers aan een groot Goddelijk plan. Zijzelf zouden daar niet de kracht voor hebben. Vandaag is het heel belangrijk dat het leven van de leken vernieuwd wordt. Er zijn tegenwoordig ook gezinnen, die de toewijding van O.L.Vrouw naleven, dus niet alleen religieuzen en priesters. God laat immers iedereen vrij. Wij moeten vandaag in de wereld getuigen zijn. Vroeger vond men zulke duidelijke getuigenissen misschien meer in de kloosters, maar tegenwoordig hebben wij deze getuigen ook in de wereld nodig. Op dit moment moet heel speciaal het gezin vernieuwd worden, omdat het gezin zich nu in een grote crisis bevindt. Wij kennen niet alle plannen van God, maar vast en zeker moet het gezin vandaag geheiligd worden. Waarom zijn er tegenwoordig zo weinig roepingen? Omdat er weinig heilige gezinnen zijn. Ook het huwelijk is immers een grote roeping.

Marie Czernin: Hoe denken uw medebisschoppen nu over Medjugorje?
Bisschop Hnilica: Marija Pavlovic, een van de zieners die nog steeds boodschappen van O.L.Vrouw ontvangt, heeft een keer tegen mij gehuild, omdat zij gehoord had, dat enkele bisschoppen de echtheid van de boodschappen in twijfel trokken. De voormalige bisschop van Mostar, Mgr.Zanic, had haar zelfs als leugenaar bestempeld. Mijn antwoord aan de bisschop van Mostar was: “U vergist zich. Bedenk eens, hoe kinderen zich normaal gesproken in een groot gezin gedragen. Als hen een geheim wordt toevertrouwd, ruziën zij al de volgende dag en vertellen zij het geheim verder. Als ik O.L.Vrouw was, had ik waarschijnlijk maar één kind gekozen en niet meteen zes, omdat me dat te riskant zou zijn geweest. Maar deze kinderen werden vele jaren door de politie lastig gevallen en hebben desondanks nooit iets losgelaten. “Ja, deze boodschappen zijn misschien niet zo diep en raadselachtig als bijvoorbeeld die van Fatima, maar hier gaat het erom de mensen op te wekken de boodschappen van Fatima in praktijk te brengen, zo heeft de Paus het ook begrepen. De grote boodschappen zijn gewoon niet toerijkend, als ze niet verspreid worden. Door Medjugorje wordt het voortdurende gebed en zelfs het boete doen verspreid.

Het is bewonderenswaardig, dat door Medjugorje mensen zelfs tweemaal per week vasten op water en brood, zich toewijden aan het Onbevlekte Hart van Maria en Haar vereren. In de tachtiger jaren zijn ooit zes bisschoppen uit Brazilië naar mij toe gekomen, omdat zij gehoord hadden, dat ik me voor Medjugorje interesseer. Ze vroegen mij of ik voor hen kon regelen, dat zij samen met de H. Vader een H. Mis konden celebreren. Daarna wilden zij verder reizen naar Medjugorje. De Paus stemde toe om hen te ontvangen, maar zijn secretaris, Mgr. Stanislaus Dziwicz, zei na afloop tegen hen: “Zeg a.u.b. niet dat de H. Vader jullie ontvangen heeft voor een privé H. Mis, omdat jullie naar Medjugorje gaan, maar omdat jullie helemaal uit Brazilië gekomen zijn.” De Paus heeft Medjugorje nooit officieel erkend, Hij wil immers niet vooruit lopen op de bisschop van het diocees Mostar. De Paus wilde zelf heel graag naar Medjugorje gaan, maar dan had de bisschop van Mostar eerst een duidelijk signaal moeten geven. Toen de Paus naar Kroatië reisde en in Zagreb kardinaal Stepinac zalig werd verklaard, waren er ongeveer 50 bisschoppen bij zijn ontvangst. Ik was daar zelf ook bij en begroette eerst de bisschoppen die ik kende. Een van hen begroette mij allerhartelijkst en zei: “Ik ben de apostolische Nuntius van Zagreb en u bent de pauselijk gezant van Medjugorje!” Hij bedoelde dat niet afkeurend, maar vriendschappelijk. Ook kardinaal Kuharic van Zagreb heeft zich weliswaar nooit openlijk voor Medjugorje uitgesproken, maar hij zei tegen mij: “Er gebeuren daar zeer interessante dingen.”

In 1994, tien jaar na de plechtige toewijding van de wereld aan het Onbevlekte Hart van Maria, nodigde de Paus uit om speciaal te bidden voor Bosnië, dat nog in oorlog was. Om die reden ging ik toen naar Medjugorje en ontmoette ook de bisschop van Mostar. Hij vroeg mij waarom ik gekomen was en ik antwoordde: "De H. Vader heeft ons opgeroepen om in de bedevaartsplaatsen van O.L.Vrouw te bidden voor vrede in Joegoslavië. Daarom zijn wij biddend naar een bedevaartsplaats gekomen, die dichtbij het oorlogsgebied ligt.” De bisschop corrigeerde mij en zei dat het geen bedevaartsplaats was, maar een plaats van gebed. Ik vroeg hem toen wat het verschil was. Bovendien maakte ik hem er op attent, dat wij toch moeten toegeven, dat de meeste hulp, die tijdens de oorlog Kroatië en Bosnië bereikte, afkomstig was van de Medjugorje gebedsgroepen. Maar de bisschop wilde dat feit bagatelliseren. De bisschop van Split daarentegen was altijd zeer positief over Medjugorje en opmerkelijk genoeg is zijn stad gespaard gebleven van de oorlog. De Paus heeft mij indertijd ook gevraagd of het juist is, dat er in Medjugorje en Split tijdens de oorlog niets gebeurd is. Ik antwoordde: “Ja, voor zover ik weet is er in Medjugorje een keer een bom gevallen vóór de kerk, maar deze ontplofte niet, een andere heeft alleen een koe getroffen. Dat was alles.”

Marie Czernin: Is de officiële houding van de kerk tegenover Medjugorje de laatste jaren veranderd?
Bisschop Hnilia: Alleen al de laatste jaren zijn miljoenen mensen op bedevaart naar Medjugorje gegaan. Van 1994 tot 2004 werden 11 miljoen Heilige communies uitgereikt. Als de kerk werkelijk zou geloven, dat daar iets tegen het geloof of tegen de moraal verspreid werd, dan zou de kerk verplicht zijn geweest daartegen maatregelen te nemen. Zij zou dan alles hebben moeten doen om de mensen daartegen te beschermen.

Het feit dat de kerk zwijgt, is eigenlijk een goed teken en in feite een erkenning van Medjugorje. Men hoeft alleen maar te kijken in het boek van de pastorie om te zien hoeveel priesters elk jaar in Medjugorje de H. Mis opdragen of mee celebreren. Zij zouden niet komen, als zij iets ontdekt hadden, wat tegen de geloofwaardigheid van de boodschappen zou zijn.

Janice: Hoe lang zag u de engel?
Jelena: Verscheidene minuten.

Janice: Zag uw moeder ook de engel?
Jelena: Neen, alleen ik. Maar ze wist dat iets van God aan het gebeuren was.

Janice: Hoe weet u dat?
Jelena: Ze zegde mij dat. Ze zegde dat terwijl ik de engel zag, zij Gods nabijheid ervaarde.

Janice: Hebt u ooit die engel nog terug gezien?
Jelena: Ja, op 29 december (1982). Ik was de rozenkrans aan het bidden. Ik voelde zijn aanwezigheid. Toen sprak ik met hem en zei,”Kan ik ooit de Gezegende Moeder zien?” Hij communieerde met mij dat ik dicht bij de Gezegende Moeder zou zijn. Op dat moment begreep ik niet dat ik echt in contact zou komen met haar, maar opeens was zij waarachtig bij mij. Zij is zo mooi dat je alle andere dingen vergeet en je blijft staren.

Janice: Sprak je met haar?
Jelena: Stomverbaasd en verwonderd keek ik naar haar. Ik was te gelukkig. Ik kon nauwelijks geloven dat ze daar was, maar ik kon niet nadenken. Ik staarde haar alleen maar aan en staarde en staarde en staarde.

Janice: Waarop gelijkt de Gezegende Moeder?
Jelena: Haar gezicht schittert van liefde. Haar glimlach is liefde. Haar ogen zijn vervuld van liefde. Ze is volledig gekleed in het wit. Haar handen zijn gevouwd in gebed. Ze draagt een bruine rozenkrans.

Janice: U spreekt in de tegenwoordige tijd. Ziet u haar altijd op deze manier?
Jelena: De herinnering aan deze dag staat in mijn hart gegrift. Ik vergeet dat nooit. Dat is altijd aanwezig.

Slot

Bron: Emmerickblaadje, derde kwartaal 2005. Bijlage bij rondzendbrief juni 2005: "Maria Koningin"

Opmaak voor Medjugorje België en Nederland: Veerle De Caluwé

Momenteel kent Ivan negen geheimen. Zij en zijn echtgenote, Laureen, hebben vier kinderen: Kristina-Marija geboren op 10 oktober 1995, Mikayla geboren op 15 januari 2000, Daniël geboren op 9 september 2001. Hun jongste kind is amper twee jaar oud.

Ivan Dragicevic heeft zich ontwikkeld tot een kalme, rustige man, zelfs in het midden van een massa mensen. Hij blijft de Gezegende Moeder elke dag zien. Genadig, groot, goed uitziend met donker haar, doordringende bruine ogen en een ernstige houding geven hem een zachtmoedigheid die hem elke dag toelaat om zich ter beschikking te houden voor al wie tot hem wil komen. De vragen zijn dikwijls dezelfde. Momenteel reist Ivan de wereld rond. Hij is de gast geweest van staatshoofden en zelfs van hospitalen voor de ongeneeslijke zieken. Ivan blijft dezelfde voor iedereen. Hij blijft overal rustig onder. Hij blijft gewoon een kalme rustige man die een boodschap met zich draagt.

In wiens dienst staat hij? De krachtigste vrouw van de schepping. Wat zegt hij van haar? “Zij is liefde. Pure liefde.” Ivan is de leider van gebedsgroep van de jeugd die wekelijks op de Verschijningsberg, of de Kruisberg samenkomt. Ivan geeft onmiddellijk toe dat het in werkelijkheid de Gezegende Moeder is die de leider is van zijn gebedsgroep. Zij vroeg hem om, met haar hulp, een boek te schrijven over de ziekte van het materialisme, die de schoonheid van Gods volk en Gods wereld vernietigt. Als er gevraagd wordt wanneer het boek.beschikbaar zal zijn, antwoordt Ivan: ”Van zodra de Gezegende Moeder het zegt.”

De Gezegende Moeder heeft verschillende dingen over de toekomst aan Ivan verteld. Ivan, een veteraan, heeft één jaar verplichte legerdienst gedaan. Hij houdt van basketbal en als oefening werpt hij een bal in een korf in zijn voortuin.

Ivan leefde met zijn moeder, vader en twee jongere broers tot hij huwde met een Amerikaanse vrouw van Boston, Massachusetts. Momenteel leeft hij en zijn familie gedeeltelijk in Boston en gedeeltelijk in Medjugorje. Zijn huis is ordelijk, proper en er bloeien altijd bloemen in de zomer. Ivan draagt een pak of een vest en een broek met hemd en een das. Als je naar hem kijkt en er over nadenkt wie hij elke dag ziet, kan men besluiten dat de dingen, waarover de Gezegende Moeder zorg draagt, "smaak, properheid, orde en schoonheid" zijn.

Van tijd tot tijd toont Ivan humor en speelsheid niettegenstaande de last die hij van een dergelijke ernstige opdracht op zo ’n jonge leeftijd draagt. Hij heeft een diep gebedsleven. Hij zegt dat hij elke morgen om vijf uur opstaat zodat zijn private tijd met God niet onderbroken wordt. Hij zegt dat hij elke dag bij God smeekt om hem het licht te geven om Gods wil te zien en de kracht te hebben om perfect te gehoorzamen. Hij zegt dat degene die recht in het centrum van Gods wil leven elk moment de hemel kunnen ervaren, zelfs op aarde. Hij geeft toe dat het dikwijls moeilijk is om Gods wil te kennen, special als het gebedsleven vermindert. Hij weet dat het enkel door het gebed is dat een mens bekwaam is om te leven, en dat zonder het gebed een mens in een afgrond van een nutteloos lijden leeft. Het leven zonder God is een hel, zegt hij. Enkel het gebed en het vasten zullen de wereld van satan bevrijden. Als een mens bevrijd is van satan leeft hij in een koninkrijk van liefde.

Ivan zegt:”Deze verschijningen hebben een groot verschil in mijn leven gemaakt nl. het verschil tussen hemel en aarde. Hoe ik nu leef, bijvoorbeeld, ik pas mijn dienstrooster zo aan dat ik zelfs gedurende de dag tijd vind om te bidden. Daarvóór was er geen betekenis in mijn leven. Nu ben ik volledig gevuld met deze verbintenis.”

Een compilatie van verschillende bewerkte interviews met Ivan volgt:

Janice: Ivan, maakt het u gelukkig om deel uit te maken van dit groot bezoek van de Moeder van God?
Ivan: God heeft mij gekozen. Elke dag tracht ik trouw te zijn.

Janice: Spreekt de Gezegende Moeder daar over?
Ivan: Ze zegt aan mij, en aan ieder van ons, om door heel ons leven door te trachten trouw te zijn aan God en te werken naar heiligheid. Ze vraagt ons allemaal om eenvoudig te zijn.

Het gebed en het vasten

Janice: Hoe wil de Gezegende Moeder dat wij bidden ?
Ivan: Ze vraagt ons om met ons hart te bidden.

Janice: Doet u dat, Ivan?
Ivan: Het is moeilijk. Ik ondervind veel afleidingen. Ik ben niet perfect, ik ben een mens zoals iedereen. Ik ben zwak. Ik val dikwijls.

Janice: Stoort u dat?
Ivan: Ja. Ik doe echt elke dag mijn best om een heilige te worden.

Janice: Helpt de Gezegende Moeder u?
Ivan: Zij helpt ieder van ons. We moeten allemaal vinden wat ons blokkeert om een heilige te worden.

Janice: Kunt u met ons een raad aangaande het gebed delen die u van de Gezegende Moeder hebt vernomen ?
Ivan: Ja. Ze leert me de belangrijkheid van de concentratie. Ik probeer me te concentreren op het gebed. Ze zegt om met vastberadenheid te bidden [speciaal de rozenkrans], de bijbel te lezen, godsdienstige gesprekken te hebben en om op woensdag en vrijdag strikt te vasten op brood en water.

Janice: Vindt u vasten gemakkelijk, Ivan ?
Ivan: Persoonlijk vind ik vasten zeer moeilijk. Het is een beslissing. Het vereist vastberadenheid. Een ander probleem is dat we makkelijk excuses vinden en we allemaal beslissen dat we ziek zijn en we niet kunnen vasten of dat we zo bezig zijn dat we moeten eten om er door te komen. Dit zijn sterke verleidingen om niet te vasten.

Janice: Hebt u een oplossing?
Ivan: De Gezegende Moeder helpt me echt. Ze heeft me geleerd om te bidden wanneer ik een strenge verzoeking waarneem. Dan vertrouw ik op Gods sterkte en sla ik me erdoor heen. Als ik op mezelf vertrouw, faal ik.

Janice: Waarom wil de Gezegende Moeder dat we vasten?
Ivan: Ze heeft ons dat gevraagd vanaf het begin. Ze roept ons op om ons hart te veranderen, onze gewoonten te veranderen en heiligen te worden. De Gezegende Moeder wil dat we afstand nemen van onze persoonlijke zonden, ze veroordelen. Al gedurende 25 jaar vraagt Zij ons om te bidden.

Janice: Wat doet u met deze strenge verleidingen?
Ivan: Als ik op mezelf vertrouw, faal ik.

Janice: Vertel eens over uw methode om te bidden met je hart.
Ivan: Bidden met het hart is een proces.

Janice: Wat is dat proces?
Ivan: Eerst moet ik beslissen om te bidden, dan moet ik mij concentreren op het gebed.

Janice: Wat ervaart u als u met het hart bidt?
Ivan: Vrede. Pure vrede. Gods vrede.

Janice: Hebt u vrede in uw familie?
Ivan: Als er geen vrede bij een familielid bestaat, dan tast dat de volledige familie aan. satan slaapt niet. Het gebed moet ons wapen worden. Elk gebed kan satan wegjagen.

De eerste dagen van de verschijningen

Janice: Kunt u zich uw eerste dagen van de verschijningen herinneren?
Ivan: Ja. Zeer zeker. De Gezegende Moeder verscheen voor het eerst op 24 juni 1981. De eerste tien dagen van de verschijningen waren zeer intens. Er was veel spanning en er waren veel moeilijkheden (kruisen). De priesters, de mensen en de regering waren allemaal tegen ons.

Janice: Hoe dicht was u bij de Gezegende Moeder op 24 juni 1981?
Ivan: Bij de eerste verschijning was de Gezegende Moeder ongeveer driehonderd meter van mij verwijderd.

Janice: Was u er zeker van dat het de Gezegende Moeder was?
Ivan: Niet op de eerste dag.

Janice: En op de tweede dag?
Ivan: Ze stond recht voor mij.

Janice: Was ze zo dichtbij u?
Ivan: Ja. Alles was zeer duidelijk voor mij die tweede dag.

Janice: Hoe voelde u zich de tweede dag als u de Gezegende Moeder zo duidelijk zag?
Ivan: De eerste paar nachten was het een grote schok. Tracht u even in mijn plaats te stellen, dan zult u het wel begrijpen.

Janice: Hoe verliep alles de eerste weken?
Ivan: De Gezegende Moeder vroeg ons om onze harten te openen voor de Heilige Geest zodat we de genade konden ontvangen.

Janice: Zag de Gezegende Moeder er mooi uit?
Ivan: De Gezegende Moeder is mooi.

Janice: Kunt uw haar schoonheid beschrijven?
Ivan: Haar schoonheid is moeilijk met woorden te beschrijven. We hebben de kunstschilders verteld waarop ze geleek maar niemand was in staat om haar te schilderen. Het is jammer dat niemand van ons een schilder is!

Janice: Kunt u haar verschijning beschrijven?
Ivan: Ze is omgeven van een immens licht. Ze komt, soms, met engelen. Soms is er een schitterend kruis naast of achter haar.

Janice: Ziet ze er jong of oud uit?
Ivan: Haar gezicht is tijdoos. Ze is noch jong noch oud. Haar leeftijd is eeuwigdurend.

Janice: Hoe weet u dat?
Ivan: Ik weet dat gewoon. Ik zie haar elke dag.

Janice: Neemt u haar kledij waar?
Ivan: Alhoewel ze meestal hetzelfde draagt, let ik eigenlijk niet op haar kleding.

Janice: Hebt u haar klederen van goud of turkoois, beschreven door Vicka, gezien?
Ivan: De liefde van de Gezegende Moeder is zeer groot. Ik heb me niet geconcentreerd op haar klederen, alhoewel ze bij haar feesten echt wel een schoon gouden kleed draagt. Normaal draagt ze een grijs kleed en een witte sluier. Ze heeft blauwe ogen, roze wangen, zwart haar. Ze staat op een wolk. Ze draagt een kroon van sterren.

Het dagelijkse leven van Ivan

Janice: Was u toegewijd aan de Gezegende Moeder vooraleer de verschijningen plaatsvonden?
Ivan: Onze familie bad elke dag de rozenkrans. Het was juist iets puur mechanisch voor mij. Het was gewoon iets dat we deden.

Janice: Kende u de andere zien(st)ers goed?
Ivan: We waren enkel buren. We baden nooit samen. We leefden in dezelfde buurt en ieder van ons bad dagelijks thuis met de familie de rozenkans. Uitgezonderd deze twee overeenkomsten hadden we niets anders gemeen.

Janice: Gingen jullie dagelijks naar de H. Mis?
Ivan: Neen. Naar de H. Mis gaan, was enkel een plicht. Ik had geen benul van de immense waarde van de H. Mis.

Janice: Hoe denkt u nu over de H. Mis?
Ivan: De Gezegende Moeder Heeft gezegd dat het bijwonen van de H. Mis met ons hart het grootste voorrecht is dat er bestaat.

Janice: Ivan, herinnert u zich hoe de eerste dagen van de verschijning u persoonlijk hebben beïnvloed?
Ivan: Ja. Zeer duidelijk. Het was zo ’n grote gebeurtenis in mijn leven dat ik voelde dat ik naar het seminarie zou moeten en een Franciskaan worden.

Janice: Hoe verging het u in het seminarie?
Ivan: Het was een tijd van proberen en lijden maar ik was vervuld van vreugde omdat de Gezegende Moeder elke dag aan mij verscheen.

Janice: Hebt u raad voor seminaristen aangezien u zelf één van hen bent?
Ivan: Ja. Ik hoop dat ze daar niet zijn omwille van hun ouders maar omwille van het sterk gebed dat hen toegelaten heeft om te beantwoorden aan hun eigen roeping.

Janice: Ivan, was u in het seminarie door de druk van uw familie?
Ivan: Ik wens niets te onthulen over mijn persoonlijk leven.

Janice: Hebt u nog ander advies voor de seminaristen?
Ivan: Als er een crisis opduikt, bid voor sterk vertrouwen en geloof en doe een beroep op betrouwbare priesters voor hulp.

Over de priesters

Janice: Waarom vinden zij God hier, Ivan?
Ivan: Telkens de Gezegende Moede verschijnt, is ze vergezeld van een immens licht, immense genade voor degenen die verkiezen hieraan deel te nemen.

Janice: Heeft u enig spijt dat u het seminarie verliet?
Ivan: Ik kon de studie van het Latijn niet aan. Ik kon de studie van de filosofie en de theologie niet aan. Ik ben een gewoon mens. Het werk was te zwaar voor me.

Janice: Denkt u dat het Gods wil was dat u het seminarie verliet?
Ivan: Ik probeerde. Ik bad. Ik deed mijn best. Het was niet genoeg. Als God wilde dat ik priester werd, dan zou Hij mij het nodige intellect gegeven hebben en me de genade hebben geschonken om te slagen.

Janice: Was u triestig als u het seminarie verliet?
Ivan: Een mislukking is nooit gemakkelijk om te dragen.

Janice: Is het beter nu?
Ivan: Ja. Ik zie nu alles duidelijker.

Geheimen, tekenen en gebeden

Janice: Kunt u mij iets vertellen over de geheimen die u kent?
Ivan: Neen.

Janice: En over de beloofde tekenen hier in Medjugorje en over gans de wereld?
Ivan: Ik verkies daar niets over te zeggen.

Janice: Hoeveel geheimen heeft u?
Ivan: Negen.

Janice: En het tiende geheim?
Ivan: Ik weet niet wanneer ik het tiende geheim zal ontvangen.

Janice: Zullen uw dagelijkse verschijningen stoppen als u het tiende geheim hebt gekregen?
Ivan: We zullen zien.

Janice: Hoe noemt de Gezegende Moeder u?
Ivan: “Mijn lief kind.”

Janice: Waarom koos de Gezegende Moeder u?
Ivan: Dat vraag ik mij ook dikwijls af.

Janice: Komen anderen uw kamer binnen als u uw dagelijkse verschijning heeft?
Ivan: Andere mensen zijn aanwezig.

Janice: Zien al de anderen die, met u in uw kamer gedurende een verschijning aanwezig zijn, ook de Gezegende Moeder?
Ivan: Niemand heeft mij dat gezegd. Sommigen zeggen dat ze wat licht zien.

Janice: Wat ervaart u gedurende deze dagelijkse verschijningen?
Ivan: Veel dingen zijn er met mij gebeurd gedurende deze 24 jaar. De Gezegende Moeder komt vanuit de hemel. Telkens we in haar fysieke aanwezigheid zijn, ervaren we verscheidene dingen. Ik zou graag hebben dat iedereen op aarde Haar zouden zien. Dan zouden de mensen mij niet zo veel vragen hoeven te stellen.

Janice: Het moet wel een zware opgave zijn om door zoveel mensen ondervraagd te worden. Ivan, zullen alle mensen op aarde de Gezegende Moeder zien?
Ivan: Als u bidt, zult u het weten.

Janice: Als u op maandag- en vrijdagavond met uw gebedsgroep op de berg bent, kunt u dan beschrijven wat er gebeurt?
Ivan: We bidden. We zingen. Alles delen we. We zijn altijd gelukkig omdat we weten dat de Gezegende Moeder ons komt bezoeken.

Vorige nacht op de Verschijningsberg verscheen ze vreugdevol. Ze was vrij blijmoedig als ze ons begroette. Het behaagde haar zeer dat er niettegenstaande de ontbering zovelen gekomen waren om haar verjaardag [ 5 augustus] te vieren. Ze begroette ons, en iedereen uit het dorp en al haar kinderen van de wereld met de woorden;”Geprezen zij Jezus, mijn lieve kinderen.” Daarna bad ze met uitgestrekte armen over ons. Ze zegende ieder van ons. Ik beveel iedereen van ons aan en al de intenties die we meebrachten.

Ze zei,”Lieve kinderen, vanavond roept uw moeder u op om gedurende deze tijd meer dan normaal te bidden en samen in jullie harten te bidden voor de jeugd van de wereld. Speciaal, lieve kinderen, wil uw moeder het familiegebed hernieuwen.”

Dan baden de Gezegende Moeder en ik één Onze Vader en één Glorie Zij de Vader. De Gezegende Moeder bad verder met uitgestrekte armen over de aanwezigen. Ze vertrok dan met het teken van het verlichte kruis.

Janice: Ivan, kunt u beschrijven wat u ziet gedurende de dagelijkse verschijning?
Ivan: Ik zie haar op dezelfde manier als ik een normale persoon zie. Ik spreek met haar. Zij is mijn echte moeder.

Janice: Wat wil dat zeggen?
Ivan: Ze is mijn echte menselijke bron van liefde.

Janice: Is dat wat moeders moeten zijn?
Ivan: Moeders zijn de bron van liefde op een fysische manier maar veel moeders zijn daar zich momeneel niet van bewust.

Janice: Waarom niet?
Ivan: Velen zijn zo op zoek naar liefde voor zichzelf zodat zij liefde zoeken van anderen, of van het werk, of van plezier in plaats van God. Wanneer God toegelaten wordt om het hart van een moeder te vullen, dan kan een moeder het hart van een kind vullen. Kinderen lijden als hun moeder geen echte relatie heeft met God.

Janice: En wat met vaders?
Ivan: Ze worden door God gevraagd om een bron te zijn van sterkte, en steun en bescherming voor hun vrouw en kinderen.

Janice: Is dat niet de rol die de H. Jozef had met Jezus en Maria?
Ivan: Ja. Weinigen realiseren zich de kracht van de H. Jozef.

Janice: Wat is die kracht?
Ivan: De genade van Jezus en Maria.

Janice: Vertel mij meer over de dagelijkse verschijningen van de Gezegende Moeder.
Ivan: Soms is de Gezegende Moeder bedroefd. Dat maakt mij triestig.

Janice: Hoe is het om getroost te worden door de Moeder van God?
Ivan: Het is een bron van grote aanmoediging.

Janice: Weet u waarom de Gezegende Moeder zo dikwijls bedroefd is?
Ivan: Ja, het is omwille van onze zondig gedrag. Ze weet hoe erg de zonde ons kwetst, hoe ver de zonde ons verwijdert van God. Ze ziet ons heel graag. Ze verlangt dat we de plaats, die God voor ons in de hemel heeft voorbereid, bereiken. Ze ziet hoe gekwetst we geraken bij elke slechte keuze die we maken. Ze ziet hoe elke zonde ons berooft van ons leven met God.

Janice: Heeft God voor ieder van ons een plaats in de hemel bereid?
Ivan: Ja, de Gezegende Moeder bidt voor elke mens op aarde bij naam. Ze vraagt haar getrouwe kinderen om te bidden, te vasten en boete te doen voor haar kinderen die verloren zijn, die de hemel niet kennen of niets om de hemel geven. Ze beseffen niet wat ze weggooien. Het is daarom dat de Gezegende Moeder wil dat we bidden zodat iedereen naar de hemel kan komen.

De zonde en de liefde

Janice: Weet u iets over de zonde?
Ivan: De zonde maakt ons blind en doof voor God. Ze berooft ons van de eeuwige liefde.

Janice: Wat is eeuwige liefde?
Ivan: Gods liefde.

Janice: Denkt u dat u goed moet zijn om de Gezegende Moeder te behagen?
Ivan: Ze houdt van mij zoals ik ben. Ze weet hoe zwak ik ben. Ze moedigt mij altijd aan om harder mijn best te doen om God te behagen. Ze zegt dat Hij zo gelukkig is als we ook maar het kleinste ding doen om Hem te behagen. Ze zegt dat als we moesten weten hoeveel Hij van ons houdt, we nooit meer zouden zondigen. De meesten onder ons hebben het moeilijk om ons graag te laten zien door God. Velen zijn zo gekwetst door de zonde dat zij zelfs niet bewust zijn van God.

Janice: U spreekt van een zonde die een persoon “kwetst”. Is het daarom dat de eucharistie hier in Medjugorje een “harnas” is?
Ivan: Ja. Het is door de eucharistie dat we een harnas ontvangen tegen de zonde. Jezus zei,”Ik ben de weg en de waarheid en het leven.” We hebben dat zo geleerd.

Janice: De eucharistie is het lichaam en het bloed, de ziel en de godheid van Jezus. Wat zegt de Gezegende Moeder over de eucharistie?
Ivan: De Gezegende Moeder moedigt ons altijd aan om haar goddelijke Zoon, Jezus, die altijd en waarachtig aanwezig is in het gezegende sacrament, te bezoeken. Ze zegt dat ze daar altijd is met haar Zoon. Ze vraagt ons om de H.Mis het middelpunt van ons leven te maken en om de eucharistie dagelijks, als het mogelijk is, bij te wonen.

Janice: Gebruikt ze deze exacte woorden [“waarachtig aanwezig”] Ivan?
Ivan: We weten dat Jezus waarachtig aanwezig is in de eucharistie. Dat is ons geloof.

Janice: Hoe worden we ons bewust van God?
Ivan: Door gebed.

Janice: Kan het gebed ons leiden tot de ware tegenwoordigheid van Jezus in de eucharistie?
Ivan: Degenen, die bidden, vasten en de bijbel lezen, leren Jezus kennen. Zij die de woorden van Jezus verstaan, begrijpen de eucharistie. Elk gebed behaagt God. Het is satan die ons altijd vertelt dat ons gebed niet voldoende is, dat we niet goed genoeg zijn. Het minste gebed doet heel veel. De Gezegende Moeder zegt dat God elk gebed verhoort. God houdt van ieder van Zijn kinderen om het even wat hij heeft gedaan. Hij vergeeft altijd.

Janice: Ivan, waarover praten u en de Gezegende Moeder zoal na 25 jaar?
Ivan: Ze is uitzonderlijk bezorgd over de jeugd in de wereld en over het familieleven in het algemeen. Bekijk de wereldsituatie voor de jongeren. Zie wat de wereld de jeugd aanbiedt? Velen geraken verstrikt en verloren in de drugs, alcohol en immoraliteit. Er is een moreel verval onder sommigen van de jeugd. Zij lijden veel. Dat is slechter dan oorlog. Het ruïneert hun leven.

Janice: Waarom gebeurt dit allemaal, Ivan?
Ivan: satan is in deze situaties aanwezig. Bekijk zijn invloed op het familieleven. De Gezegende Moeder zegt dat je zijn kracht kunt zien in de vele scheidingen in de wereld.

Janice: Is satan verantwoordelijk voor scheidingen?
Ivan: Natuurlijk. Scheiding is het resultaat van de zonde. Zonde is het resultaat van een sterke verleiding. Zonde is het resultaat van zwakte. Tenminste één partij in een huwelijk zondigt om de sacramentele eenheid te vernietigen. Waar de zonde is, daar is ook satan.

Janice: Hoe geraakt satan betrokken bij huwelijken?
Ivan: Op verschillende manieren. Eén van zijn favoriete spelletjes is onenigheid brengen tussen man en vrouw, en daarna gaat hij de kinderen één voor één achterna.

Janice: Dat gelijkt op de eeuwenoude verdeel-en-heers theorie van de oorlog, Ivan.
Ivan: Satan is zeer slim en heeft een breed intellect. hij kent al onze zwakten.

Janice: Kunt u ons een voorbeeld geven van zijn invloed op de familie, Ivan?
Ivan: Ja. Neem de verantwoordelijkheid van de ouders. Zij zijn zo dikwijls geïnteresseerd in materiële dingen, trachten gelijkwaardig te zijn aan vrienden, of persoonlijk genot in elkaar met uitsluiting van kinderen, zowel geboren als ongeboren. God heeft aan de ouders de verantwoordelijkheid gegeven om de jongeren te helpen en te begeleiden. De eerste taak van de ouders is een liefdevolle omgeving te scheppen waar ze kunnen opgroeien. Dikwjls bestaat er weinig of geen liefde tussen de vrouw en de man. Dikwijls is er te weinig respect. Als dat zich voordoet is de geest van de kinderen verziekt. Dan heeft satan enorme kracht in de familie. Als er weinig liefde en respect is, heeft hij veel macht. Als er veel liefde voor luxe, comfort, prestige of professionele voldoening bestaat, heeft satan veel macht.

Janice: Was doet hij met die macht, Ivan?
Ivan: Hij wil liefde en vrede vernietigen. Als hij de thuis vernietigt, wint hij eeuwige macht over vele levens.

Janice: U spreekt dikwijls over de ziekte van het materialisme. Wat is die ziekte? Wat zijn de symptomen?
Ivan: Materialisme is een ziekte. Dingen worden belangrijker dan ze in werkelijkheid zijn. Er bestaat een soort van blind besef en mensen hechten veel belang aan zekere mensen, voorwerpen, zoals auto’s, huizen, de carrière op het werk, of sociale posities. Deze dingen worden verhoudingsgewijs belangrijker en belangrijker totdat ze het bewustzijn van de mens opeten of versmachten. Als dat gebeurt, is er geen liefde, vrede en vreugde meer mogelijk. Vele delen van de bevolking van deze wereld lijden aan deze ziekte. Het geloof van de mensen is steeds gegroeid naarmate ze stierven van de honger.

Janice: Waarom?
Ivan: Omdat het diepste verlangen van het menselijk hart naar God gaat en niet naar dingen.

Janice: Marija vertelde me dat, Ivan. Materiële zaken leiden ons niet naar de hemel maar ze kunnen ons wel belemmeren om daar te komen, nietwaar?
Ivan: Inderdaad. De oplossing voor deze ziekte is het gebed met het hart en het vasten.

Janice: Ivan, zegt de Gezegende Moeder ons niet dat de heilige biecht een remedie is voor het materialisme van het westen?
Ivan: Ja. Ze heeft gezegd dat de maandelijkse biecht het westen zal genezen.

Janice: Waarom?
Ivan: Omwille van de kracht van de genade van het sacrament van de verzoening.

Janice: Ivan, u hebt de hemel gezien, nietwaar?
Ivan: Ja.

Janice: Kunt u hem beschrijven?
Ivan: Ik kan de hemel niet beschrijven omdat het moeilijk te beschrijven is. Het is echt iets dat je moet ervaren.

Janice: Weet u of u naar de hemel gaat als u sterft?
Ivan: We moeten eraan werken om de wereld te verdienen. De mensen doen niet altijd hetgeen ze zouden moeten doen, ik ook.

Gebed en vrede

Janice: Ivan, u leidt een gebedsgroep, nietwaar?
Ivan: Ik ben lid van een gebedsgroep. De Gezegende Moeder is de leider van de gebedsgroep.

Janice: Waarom hebt u de gebedsgroep gesticht?
Ivan: Het was de wens van de Gezegende Moeder.

Janice: Wat is het doel van uw gebedsgroep?
Ivan: We bidden voor de intenties van de Gezegende Moeder en dragen onze offers en vasten op aan haar.

Janice: Leidt de Gezegende Moeder echt uw groep?
Ivan: Ja, volledig. Ze geeft ons richtlijnen wat te doen en hoe bepaalde dingen te bereiken.

Janice: Wat zijn een aantal dingen die uw gebedsgroep heeft gedaan?
Ivan: We bidden voor de wereldvrede. We bidden voor de zieken en de verlatenen, geborenen en ongeborenen, de hongerigen, de eenzamen, de armen, de thuislozen. We doen ook werken van barmhartigheid.

Janice: Hoe dikwijls komt u samen?
Ivan: ’s Maandagsavonds op de Podbrdo (Verschijningsberg) en ’s vrijdagsavonds op de Krizevac (Kruisberg).

Janice: Ivan, veel bedevaarders hebben uitzonderlijke dingen ervaren door gedurende uw gebedsgroepsbijeenkomsten deze bergen te beklimmen. Verschijnt de Gezegende Moeder altijd?
Ivan: Ja, en ze bidt voor al degenen die komen en ze zegent alle aanwezigen.

Janice: Ivan, wil de Gezegende Moeder gebedsgroepen?
Ivan: Ze dringt er op aan dat alle mensen op aarde deel zouden uitmaken van gebedsgroepen.

Janice: Waarom?
Ivan: Ze weet wat er op ons afkomt.

Janice: Ivan, dikwijls is er verdeeldheid en soms zelfs geheime strijd in gebedsgroepen.
Ivan: Dat toont aan dat satan gebedsgroepen haat. Als er veel verleiding bestaat, wees dan gewaarschuwd. Neem de onenigheid als een waarschuwing voor de toekomst. Als satan momenteel zo hard werkt voor de vernietiging; dan kan je er zeker van zijn dat hij bezig is met een weg te banen voor een toekomstige overwinning van hemzelf.

Janice: Wat wil hij?
Ivan: Menselijke zielen. Gebedsgroepen zijn een bescherming tegen de triomf van satan. Waar er ook verdeeldheid is, bid meer en vast meer.

Janice: Welke gebeden, Ivan?
Ivan: Voor mij, in extreme omstandigheden, dagelijkse H. Mis, eucharistische aanbidding, drie rozenkransen.

Janice: Dan blijft er niet veel tijd over om te slapen?
Ivan: De duivel slaapt nooit.

Janice: Welk soort vasten?
Ivan: Enkel op water en brood, drie dagen per week, tot de onenigheid stopt.

Janice: Waarom gebed en vasten? Waarom niet enkel bidden?
Ivan: Het gebed zonder vasten is zoals een soldaat met één been. Hij wordt gemakkelijk verslagen.

Janice: Weet u iets over de oorlog? (datum van de vraag: 30 januari 1991, gedurende de oorlog van de Perzische Golf).
Ivan: We zijn op het pad van de vrede.

Janice: Ivan, weet u iets over de ineenstorting van het “IJzeren Gordijn”?
Ivan: Als we de veranderingen die daar gebeuren beschouwen, moeten we besluiten dat onze gebeden en vasten hun doel niet hebben gemist. Maar de Gezegende Moeder pleit samen met ons om voort te bidden en te vasten. De veranderingen zijn niet gedaan. We moeten bidden en vasten tot de veranderingen gestabiliseerd zijn.

Janice: Weet u iets over de bekering van Rusland?
Ivan: De echte vraag is niet wanneer Rusland zich zal bekeren. Wij hebben bekering nodig. De oproep van de Gezegende Moeder is onze harten te veranderen. Ze vraagt voor verandering in onze personen en voor een wijziging in de maatschappij.

Janice: Wanneer hebt u nu verschijningen Ivan?
Ivan: Elke dag. Ik zie de Gezegende Moeder om twintig voor zes. Ik praat met haar en zij met mij.

Janice: Krijgt u ooit boodschappen van de Gezegende Moeder voor de Heilige Vader?
Ivan: De Gezegende Moeder geeft via Vicka boodschappen voor de Heilige Vader. In feite bracht paus Johannes Paulus II de boodschap van de vrede van het evangelie van de Gezegende Moeder doorheen de hele wereld. Zijn opvolger, paus Benedictus XVI zet dit wereldwijd voort.

Janice: Waarom is de Gezegende Moeder naar Medjugorje gekomen?
Ivan: Ze is door God gezonden om het geloof en het gebed te versterken in de Kerk. Als wij, het volk van God, sterk zijn, dan is de Kerk sterk. Als wij zwak zijn, dan is de Kerk zwak. De Gezegende Moeder is onze echte moeder. Ze houdt van ieder van ons zoals alleen onze echte moeder dat kan. Een wijze persoon zal aanvaarden wat Zij ons vertelt. Het belangrijkste van ons leven moeten de boodschappen zijn. Zij zijn vrede, bekering, vasten en boete, geloof en liefde. De Gezegende Moeder legt in al haar boodschappen uit dat Gods volk het evangelie moeten beleven. Haar boodschap is het evangelie van haar goddelijke Zoon, Jezus, onze broeder.

Janice: Hoe komt er vrede, Ivan?
Ivan: De Gezegende Moeder is de Koningin van de Vrede. Zij kan ons naar de weg van de vrede leiden zodat we in onszelf de vrede en het geluk vinden dat we verlangen. Ze roept iedereen op aarde op tot vrede in de wereld.

Janice: En wat met de niet-Christenen?
Ivan: Zij is de moeder van alle mensen op aarde. Ze roept al haar kinderen.

Janice: Hoe zal dit gebeuren?
Ivan: Door de hernieuwing van het familiegebed.

Janice: Dat ziet er zo simpel uit, Ivan.
Ivan: Als elke familie zou bidden en vasten als een familie, dan zou er vrede in de wereld bestaan. Als ouders zouden bidden, zegenen en meer offeren voor hun kinderen, dan zouden de kinderen bloeien. Moesten de kinderen voor hun ouders bidden, speciaal voor de veiligheid van het huwelijk van hun ouders, en hun ouders liefhebben en gehoorzamen, dan zou het familieleven een bron van immense liefde en vrede op aarde zijn. Waar er geen gebed noch opoffering is, daar is God afwezig. Een plaats zonder God is een plaats van groot gevaar en pijn. Het familiegebed en boetedoening zullen vrede brengen in de mensen, vrede in de kerk en vrede in de wereld.

Boodschappen

Janice: Hoe kan iedere mens helpen?
Ivan: De enige manier waarmee we kunnen helpen is het familiegebed. God respecteert de familie zo veel dat, als Jezus de menselijke natuur aannam in de schoot van Maria, Hij verkoos om in een familie te leven. De familie is nu grotendeels bedreigd door het materialisme. We werken en daardoor hebben we geen tijd meer over om samen te bidden. Dit is een groot excuus maar in realiteit is het een grote leugen en de meeste mensen leven in deze leugen.

De Gezegende Moeder heeft aan families die samen bidden, beloofd dat daar harmonie en eenheid zal zijn. Je moet er mee beginnen als de kinderen nog baby zijn. Het is een proces, een evolutie. Op het moment dat de kinderen in hun twintger jaren zijn is het erg moeilijk om slechte gewoontes te veranderen.

Janice: En wat met het gezag van de ouders? Veel jonge mensen rebelleren tegen het gezag van hun ouders. Spreekt de Gezegende Moeder daarover?
Ivan: Het gezag van de ouders is een kwestie van liefde. Welk soort vrijheid geven we de jeugd? Waar is satan? Helpen de ouders satan echt als ze hun plichten verwaarlozen? Hun gezag? De ouders moeten hun eigen vrijheid beperken om hun kinderen van dienst te zijn, zoals de kinderen hun ouders moeten gehoorzamen en liefhebben. Heilige liefde brengt grote zegeningen voor ouders en kinderen.

Janice: Het moet gezegd: liefde verwekt liefde. Egoïsme verwekt egoïsme. Zonde verwekt zonde. En wat met de ouderen?
Ivan: De Gezegende Moeder zegt dat drie generaties in één huishouden God het meest behaagt.

Janice: Heeft u enig advies van de Gezegende Moeder?
Ivan: Ze wil dat wij uitdragers van haar boodschappen zijn. We hebben minder woorden nodig maar meer daden.

De Commissie

Janice: Ivan, hebt u enige informatie over de commissie die in Rome werd opgericht om de authenticiteit van deze verschijningen in Medjugorje te bestuderen en daarover te beslissen?
Ivan: De commissie onderzoekt alles. Elke maand komt er een bisschop van de commissie naar Medjugorje om de H. Mis te lezen en om met de bedevaarders te spreken. De medische sectie van de eerste en de tweede commissie heeft haar werk beëindigd.

Janice: Wat is hun conclusie?
Ivan: Beide commissies hebben besloten dat alle zes de zieners gezond zijn. Maar dat wisten we al van voor dat ze ermee begonnen. We onderwierpen ons aan hun onderzoeken om aan de wereld te bewijzen dat we normale mensen zijn.

Janice: Waren de testen moeilijk?
Ivan: Ze werkten gedurende 5 jaren met ons. Ik heb 140 testen ondergaan. 13 artsen kwamen naar Medjugorje om ons te danken voor onze medewerking nadat ze hun onderzoeken hadden gedaan. Er is niet één haar op mijn hoofd dat ze niet hebben onderzocht. Als ze ons dankten vroeg ik hen: ”Nu mogen we u onderzoeken?”

Janice: Wat antwoordden ze ?
Ivan: Zij antwoordden niets.

EINDE

Vertaling: Henk

Er zijn sommige aspecten aan de bekende verschijningen te Medjugorje in Bosnië-Herzegovina die ons meer en meer beginnen te boeien. Er komen meer en meer verhalen naar boven dat deze verschijningen in het verleden diverse malen zijn voorspeld, verhalen die voorheen bijna ongekend waren, maar nu aan de oppervlakte komen.

Op 28 oktober hebben we hier al verhaald over de Soefi-mysticus, Hasan Shushud, die reeds één jaar voor de verschijningen begonnen, in 1980, Medjugorje in detail had voorspeld: "Als Maria en haar plannen vlug zullen worden aanvaard, zal het lijden kortstondig zijn. Als Rome daarentegen, Maria niet benaderd met de nodige vastberadenheid, een oprechte aanvaarding tijdens de tijd dat God Rome de tijd en de vrijheid om te kiezen toelaat, dan zal God andermaal vrede, vreugde en liefde vergeefs hebben aangeboden en zal de mensheid de gevolgen voelen van satans plan."

Ook was er de bekende Katholieke charismatische priester, Emiliano Tardif, uit Santo Domingo, die in een "moment van ingeving", tijdens een conferentie, de verschijningen zag aankomen.

Er was ook een voorspelling van een Iers-Amerikaanse kloosterzuster, Briege McKenna. Deze voorspelling vond plaats net vóór de verschijningen begonnen, in dezelfde maand en hetzelfde jaar: juni 1981.

Ook hebben we eerder al uitgebreid verslag uitgebracht over een inwoner uit Medjugorje, Mate Šego, geboren in 1901 en overleden in 1979, die dikwijls sprak over een tijd ver in de toekomst dat "mijn Gospa" [Onze-Lieve-Vrouw] zou komen en dat iedereen die een leven leidde in gebed, bijzondere genaden zou kennen. "Ik vertel u dit nu", profeteerde hij, "want ik zal het niet meer meemaken, maar u, kinderen, zullen er allen getuige van zijn! Er zullen heel wat gebouwen komen, geen huizen zoals we nu hebben, maar sommige gebouwen zullen heel groot zijn. Onze inwoners zullen hun land aan inwijkelingen verkopen, die er hotels zullen op bouwen. Medjugorje en de omliggende heuvels zullen een heilige plaats vormen. Er zullen zoveel mensen naar onze Crnica komen [de Podbrdo maakt deel uit van de Crnica] dat u 's nachts niet meer zult kunnen slapen. Zij zullen komen voor mijn Gospa! Wees vriendelijk en gastvrij voor hen die naar hier zullen komen en alles zal u goed gaan."

Šego was eerder berucht dan geliefd bij de inwoners en zij luisterden maar met een half oor naar hem. Bijna elke dag liep hij in het dal te roepen over de dingen die hij had voorzien en dit op een dergelijke wijze dat men dacht dat de man stomdronken was en een dorpsgek. Nochtans kwam zijn voorspelling tot ieders verbazing uit: Medjugorje, ooit een dorp dat bestond uit gebouwen van uitgehouwen stenen en tabaksvelden, is nu een pelgrimsstad geworden zoals Lourdes, even groot en even bekend. Er zijn ontelbare winkels en kramen, waar men religieuze voorwerpen kan kopen, er zijn pensions en er zijn hotels die zich allemaal bevinden in het gebied tussen de kerk van Medjugorje en de verschijningsberg, de Podbrdo. Vele van deze, soms grote gebouwen, zijn gebouwd met buitenlands geld om te voorzien in het verblijf van de massa bedevaarders, wiens aantal elk jaar nog toeneemt: dit jaar waren er in september, dat al buiten het hoogseizoen valt, 5.441 priesters aanwezig die samen 300.500 Heilige Communies uitdeelden.

Maar er is nog meer. Nog ouder zijn de voorspellingen van een oudere dame, Marićuša, die haar schapen uitliet op de heuvels en eveneens een ontzagwekkende toekomst voorzag, waarin Onze-Lieve-Vrouw zou verschijnen en er een "wit leger" zou komen. Dat laatste kan verwijzen naar de vredestroepen van de Verenigde Naties, die er uitgebreid aanwezig waren tijdens de Joegoslavische burgeroorlog van de jaren 90.

Ook werd er ondertussen, in 1933, een enorm kruis opgericht op de Krizevac [Kruisberg], die destijds nog de Śipovac [de roosgekleurde heuvel] heette. De bezieler van dit initiatief was de pastoor uit die tijd, Eerwaarde Bernardin Smoljan, die in 1945 werd vermoord door de communisten in het nabijgelegen Mostar. Ook wou hij een nieuwe kerk bouwen, maar de verarming van het gebied lag aan de oorzaak dat dit werd uitgesteld tot in 1969, toen de vroegere, door een aardbeving beschadigde kerk, werd vervangen door de nu beroemde Heilige Jacobuskerk, en gekend is voor haar twee torens.

Veel van deze zaken staan vermeld in een inmiddels nieuw verschenen boek over Medjugorje: "Medjugorje: what's happening?" geschreven door Eerwaarde James Mulligan uit Londen.

Er is ook het schilderij, gemaakt door de kunstenaar Vlado Falak uit Šurmanci, een nabijgelegen gehucht, dat onze Heilige Moeder afbeeldt in de lucht boven de nieuwe kerk, met op de achtergrond de Kruisberg. Het schilderij dateert uit 1974, zeven jaren voor de verschijningen begonnen aan de zes kinderen! Het schilderij hing in het koor van de kerk, waar later vele verschijningen zouden gebeuren [alsook in de pastorij en de sacristie].

Schilderij uit 1974 van Vlado Falak

Als men deze verhalen nu hoort, kan men er nog moeilijk omheen dat de plaats reeds lang geleden werd uitgekozen door Onze Hemelse Moeder.

In 1933 vond, naar verluidt, het eerste vreemde incident plaats in het Vaticaan zelf, met Paus Pius XI. Deze Paus werd geboren als Achille Ratti op 31 mei 1857 te Desio, Lombardije. Na een academische carrière in Milaan en een kerkdiplomatieke in Polen en Pruisen werd hij in 1921 tot aartsbisschop van Milaan en kardinaal benoemd. Op 6 februari 1922 werd hij tot Paus gekozen en nam hij de naam Pius XI aan. Hij was een enthousiast bergbeklimmer. Was het de door de Goddelijke Voorzienigheid dat hij Pauselijke nuntius was te Warschau op het moment dat Karol Woijtyla, de toekomstige Paus Johannes Paulus II, op 18 mei 1920 te Wadowice in Polen geboren werd?

Op een nacht, in februari 1922, had deze Paus in het Vaticaan een droom dat hij een berg aan het beklimmen was, een berg die hij nog nooit had gezien. Hij wist dat het niet in Italië was omdat hij bijna elke top in Italië kende. Toen hij de top bereikte, zag hij de Maagd Maria, die hem geduldig aan het opwachten was. Zij droeg een witgrijs kleed en een lange witte doek.

Zij sprak hem aan: "Achille, Ik wil dat u op deze plaats een kruis laat bouwen, omdat deze plaats erg belangrijk zal worden in de toekomst."

Hij keek rond in dit voor hem onherkenbaar gebied en vroeg zich af: "Waar ben ik?"

"Joegoslavië", en glimlachend voegde Maria hieraan toe, "Onthoud deze berg, Achille."

Toen werd de Paus plotseling wakker en dacht hij onmiddellijk aan deze nare droom.

Enkele maanden later ontving Paus Pius XI een verzoekschrift van de aartsbisschop van Mostar, in voormalig Joegoslavië, nu Bosnië-Herzegovina. Het bisdom wou een betonnen kruis oprichten op de berg Sipovac, ter herdenking van de kruisdood van Jezus Christus, 1900 jaar geleden. Toen de Paus een foto zag van de plaats, riep hij het uit: "Dit is bergtop die ik in mijn droom heb gezien!"

Zonder aarzelen keurde hij de bouw goed en het jaar daarop werd het kruis opgericht.

De pastoor van de parochie, Eerwaarde Bernardin Smoljan, had ondertussen gehoord van de droom van de Paus en deed de belofte om een groot kruis te bouwen op de berg Sipovac. Hij legde het verhaal uit aan zijn parochianen die hier onmiddellijk mee instemden. Hiermee werd zijn parochie meteen toegewijd aan Christus en werd Zijn bijzondere bescherming gevraagd voor de hagel, die zo dikwijls de wijngaarden en de tabaksplantages van de boeren vernietigde.

Niemand kan echter weten hoe plaatsen hier en elders uitverkoren zijn en passen in Gods Meesterplan, noch kent men de echte geschiedenis van deze plaatsen, die soms teruggaat tot in de prehistorie [de streek was het woongebied van holbewoners]. Ook weet men dat de Franciscanen hier al sedert de middeleeuwen actief zijn, met legenden dat de Heilige Franciscus van Assisi ooit heeft gewandeld op de rotsachtige dolomietenstenen van de heuvels van het voormalige Joegoslavië.

Ook staat het gebied bekend vanwege het bloed van de martelaren, door de eeuwen heen. We denken dan in de eerste plaats aan de Tweede Wereldoorlog, toen een trein met zes wagons, afgeladen vol met vrouwen en kinderen, richting Šurmanci reed. Zij werden de bergen ingestuurd om levend van de rotswanden te worden gegooid. In 1945 werden er 69 Franciscanen gedood [sommigen onder hen werden levend begraven in het nabije klooster van Široki Brijeg]. In totaal werden er tijdens de Tweede Wereldoorlog 617 priesters afgeslacht door de communisten uit Kroatië en Bosnië-Herzegovina. Ook werden er vele Franciscanen gedood toen het land nog onder bezetting was van Turkije.

Er is ook Vader Jozo Zovko, de parochiepriester van Medjugorje, die zou worden gevangengezet door de communisten. Hij werd onder druk gezet om de verschijningen te ontkennen en dit zowel door de communisten als door de plaatselijke bisschop. Zelfs onder de bedreiging dat ook de kinderen zouden worden gevangengezet, heeft Vader Jozo hieraan nooit willen toegeven, dit in tegenstelling tot de bisschop van Mostar. Dit kan de aanleiding geweest zijn tot de geschillen die van dan af zijn ontstaan tussen de Fanciscanen en de bisschop van Mostar.

En dan is er ook nog het Vaticaan, dat nooit heeft willen toegeven aan de ontkenningspolitiek van de bisschop. Hij had dan ook Johannes Paulus II tegen, die, zoals u allen weet de Heilige Moeder hoog in zijn vaandel droeg. De letter M van Maria staat zelfs vermeld op zijn wapenschild. Ook stuurde hij de toenmalige kardinaal en voorzitter van de Congregatie voor de Geloofsleer "incognito" naar Medjugorje. Dit verhaal wordt bevestigd door diverse taxibestuurders, maar ook door diverse andere getuigen, waaronder een Ierse bedevaartser, Mary E. Smith en haar vriendin, Anita Curtis: "We zaten op de trappen buiten de sacristie. Kardinaal Ratzinger wandelde op zo'n halve meter van ons voorbij. Hij probeerde er alles aan te doen om zijn uiterlijk te verbergen, om niet te worden herkend. Zo droeg hij burgerkledij. Wij herkenden hem meteen, zonder enige twijfel."

Het is geweten dat het Vaticaan regelmatig waarnemers stuurde in burgerkledij. Ook was het kardinaal Ratzinger die later de plaatselijke bisschop van Mostar de bevoegdheid ontnam om zelf nog verder te oordelen over de verschijningen. Ook is het geweten dat de voormalige Pauselijke nuntius van Oostenrijk, Mgr. Edmond Farhat, samen met een groep van 2.000 gelovigen naar Medjugorje ging, tijdens de maand oktober van 2009. Later bracht hij verslag uit over dit gebeuren aan kardinaal Ratzinger, die toen al tot Paus was verkozen. Hij voelde zich in zijn element bij het aanhoren van zijn ervaringen.

Een laatste woord over Mate Šego: hij voorspelde eveneens dat er op een dag een meer zou komen in Medjugorje, waar nu, tijdens de zomer de aarde zo droog is als kurk. En Mirjana Dragicevic staat bovendien volledig achter het verhaal van Mate.

Bron: Diverse

Vertaling: Chris De Bodt

“De verschijningen in Medjugorje dagen de mensheid uit om te kiezen tussen de weg die naar God leidt of de wegen van de wereld die doodlopen,” zei Ivan in een overvolle kerk te Kalamazoo, VS, op 31 januari 2012. “De Maagd Maria is elke dag met ons en zo is het beslissende antwoord hoeveel we met Haar zijn in gebed,” voegde de ziener hieraan toe.

“De wereld bevindt zich op een keerpunt en dit is zo sinds 1981, toen de Maagd Maria voor het eerst verscheen in Medjugorje,” zei de ziener Ivan Dragiceciv na zijn openbare verschijning op dinsdag in Kalamazoo, Michigan.

“Tijdens deze dertig jaar van verschijningen, is dit waarlijk een keerpunt geweest voor de mensheid, voor de families, voor de Kerk. En wanneer ik zeg dat we ons op een keerpunt bevinden, bedoel ik: zullen we Gods weg bewandelen of de weg van deze wereld?” Aldus Ivan, volgens een nota van MaryTV, dat instond voor de beelden.

“Wanneer de nood het hoogst in bij Haar kinderen, komt Onze Moeder tot ons. Zij komt tot haar kinderen wanneer deze in moeilijkheden zijn. Ze is gekomen omdat Zij ons van het doodlopende spoor, waarin deze wereld zich bevindt, wil halen,” vervolgde Ivan.

“Onze Lieve Vrouw roept ons op om een beslissing te maken voor God, omdat in Hem onze vrede ligt. Deze wereld kan ons geen vrede schenken. De vrede die de wereld ons schenkt zal ons al heel vlug teleurstellen. Dat is waarom we voor deze schatten moeten kiezen die eeuwig zijn. Enkel God is niet tijdelijk. Al de rest is voorbijgaand. Wij zijn enkel op deze aarde als pelgrims. We zijn hier enkel op doortocht. Dat is de reden waarom we een beslissing moeten nemen. We moeten beslissen om de rechte weg te bewandelen.”

De ziener zei dat, terwijl Jezus en de Maagd Maria steeds ter beschikking staan van de mensen, het meer de vraag is of de individuele persoon zichzelf ter beschikking stelt: “Onze Moeder bidt voor ons. Zij is steeds met ons, zelfs in de moeilijkste momenten. Zij is, samen met Haar Zoon, met ons. Maar we moeten deze vraag beantwoorden. Hoe dikwijls zijn wij met Haar? Hoeveel tijd brengen we met Haar door in gebed?” vroeg Ivan.

“Zij draagt ons in Haar hart. Zij heeft ons een plaats gegeven in Haar hart. En deze avond, tijdens de verschijning, was Ze gelukkig en vredevol. Die vreugde was waar te nemen op Haar gelaat en in Haar ogen. Zo groot is Haar liefde.”

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today

Vertaling: Chris De Bodt

Geografie en klimaat

Bosnië-Herzegovina ligt in het zuid-oosten van Europa is iets groter dan Nederland [51.129 km2] en herbergt ongeveer 3,5 miljoen inwoners.

In het noorden, het westen en het zuiden grenst het land aan Kroatië en in het oosten aan de Unie Servië en Montenegro. In het zuiden heeft het land 21,2 kilometer kustlijn rond de badplaats Neum, tevens de enige directe uitweg naar zee. Door deze corridor worden de zuidelijkste Kroatische provincie en de stad Dubrovnik van de rest van Kroatië gescheiden.

Verschillende deelrepublieken van voormalig Joegoslavië

Grofweg ingedeeld heet het noordelijke en het westelijke deel van van het land Bosnië [genoemd naar de rivier Bosna] en het oostelijke en zuidelijke deel Herzegovina [een Herceg is een oude benaming voor een vorstelijke titel, vergelijkbaar met 'hertog'].

De noordelijke grens met Kroatië wordt gevormd door de rivier Sava, de noordwestelijke grens met Kroatië door de rivier de Una en delen van de oostelijke grens met de Unie van Servië-Montenegro door de rivier de Drina.

Het noorden van het land ligt in de Sava-vallei en is, net als het aan de overzijde van de grens gelegen Kroatische Slavonië, overwegend vlak. Het oosten van het land is voornamelijk bergachtig. In het zuidoosten, op de grens met Montenegro bevindt zich de hoogste berg van het land, Maglić [2386 meter].

Ook rond Mostar in het zuiden en de hoofdstad Sarajevo bevinden zich toppen van ruim 2000 meter. Vanwege de ligging is het gebied rondom Sarajevo erg sneeuwzeker. Verder liggen in de zuidwesten aan de grens met Kroatië de Dinarische Alpen met toppen van gemiddeld 1500 meter.

De langste en belangrijkste rivieren van het land zijn:

• Sava [945 km] vormt de grens met Kroatië in het noorden.
• Bosna [245 km] loopt van vlakbij Sarajevo in het oosten naar de Sava in het noorden.
• Drina [364 km] begint als de rivier Tara in Montenegro, en loopt dan deels parallel, deels als grens met de Unie Servië-Montenegro en mondt uit in de Sava bij het drielandenpunt Bosnië-Servië-Kroatië.
• Neretva [218 km] loopt vanuit het zuiden via de stad Mostar naar het zuiden naar Kroatië, en mondt daar bij de stad Ploče uit in de Adriatische Zee, op zo'n 10 kilometer na de Bosnisch-Kroatische grens.
• Vrbaš [240 km] loopt vanuit midden-Bosnië naar het noorden via Banja Luka naar de Sava.
• Una [214 km] ligt in het westen aan de grens met Kroatië. Deze rivier is zeer bekend bij aktieve sporters.

Het klimaat is divers en wordt grotendeels bepaald door de Adriatische Zee, de Middellandse Zee, de Dinarische Alpen en de Alpen. Er is dan ook sprake van zowel een Middellandse Zee klimaat met warme, droge zomers en zachte, regenrijke winters, als een gematigd landklimaat met warme zomers en strenge winters. In de winter kunnen de temperaturen in de Dinarische Alpen dalen tot -30° C, terwijl de temperaturen in de zomermaanden kunnen oplopen tot 40° C. In de natte periode van het jaar [september tot april] vallen er grote hoeveelheden neerslag. In de vorm van sneeuw levert deze neerslag vooral problemen op in de bergen.

Bevolking, religie en talen

De bevolking, waarvan de etnische samenstelling sinds de burgeroorlog van 1992-1995 in sommige gebieden in Bosnië-Herzegovina drastisch is gewijzigd, bestaat voor ongeveer 44% uit Moslims [Bošnijaks], voor 31% uit Serviёrs, voor 17% uit Kroaten en voor 8% uit overigen [waaronder Albanezen en Turken]. Hoewel wereldwijd het woord ´Moslim´ wordt gebruikt voor de aanhangers van deze religie, is ´Bošnijak´ hier de officiële term. De Slavische stammen [waaronder die van de Serven, de Kroaten en de Slovenen] die zich rond de 9e eeuw definitief op de Balkan vestigen, komen deels onder de invloed van het West Romeinse Rijk [en worden onder die invloed Katholiek] en deels onder de invloed van het Oost Romeinse [Byzantijnsche] Rijk, en worden onder die invloed Orthodox. Onder meer de Kroaten adopteren het Katholieke geloof; de Serviёrs het Orthodoxe. Na de 15e eeuw komen er door de invloeden van de Turken [Ottomaanse- of Osmaanse Rijk] ook Moslims bij en Kroaten en Serviёrs die zich tot de Islam hadden bekeerd.

Tussen de drie grootste bevolkingsgroepen bestaat in feite weinig verschil. Wel is het zo dat door eeuwenlange verschillende culturele invloeden de religies, gebruiken en in beperkte mate ook de taal uit elkaar zijn gegroeid. Over het algemeen zijn het geen 'strenge' vormen van de religies, maar sinds de jaren 90 wordt het geloof wel sterker beleden, dit omdat het geloof de etnische identiteit benadrukt.

De talen in Bosnië-Herzegovina hebben verschillende namen: Servisch, Bosnisch en Kroatisch. Het zijn Slavische talen die verwant zijn aan het Sloveens, Macedonisch, Bulgaars, [Wit-]Russisch, Pools, Tsjechisch, Slowaaks en Oekraiens. In de praktijk schelen deze 3 talen zeer weinig van elkaar, en is er absoluut geen taalbarriére. In het oude Joegoslavië was de officiele taal het "Servo-Kroatisch." Sinds 1991 is er sprake van een officiёle Kroatische, Servische en Bosnische taal. Zeker in Bosnië-Herzegovina worden de talen door elkaar gesproken.

Tussen de talen zit een gering onderscheid in woorden, en een nog geringer onderscheid in zinsbouw en grammatica. De versie door die moslims wordt gesproken kent ook veel Turkse woorden, een overblijfsel uit de Turkse overheersing. Serviërs en Kroaten hebben hun taal meer gezuiverd om zich meer te onderscheiden van de andere talen. Het duidelijkste verschil zit in het schrift: Kroatisch wordt in het latijnse alfabet geschreven, terwijl het Servisch het Cyrillische alfabet gebruikt. Het is een variant van het Russische schrift waaruit enkele letters zijn weggelaten. Beide alfabetten kennen 30 letters, maar het latijnse alfabet kent een andere volgorde dan het cyrillische.

Het Land

De Republiek Bosnië-Herzegovina zoals het land algemeen bekend staat, is sinds 1992 een onafhankelijk land, lid van de Verenigde Naties en veel andere internationale organisaties. Sinds het verdrag van Dayton in 1995 een einde maakte aan de burgeroorlog is het land politiek gezien verdeeld in twee entiteiten [de Republika Srpska en de Federatie Bosnië-Herzegovina] en één district [Brcko]. De hoofdstad is Sarajevo.

Bosnië-Herzegovina heeft een parlementaire democratie. Aan het hoofd staat een Presidium [BH Presidency], bestaande uit drie leden: een Moslim, een Serviër en een Kroaat. Zij worden elke 4 jaar direct gekozen door het volk. Dit presidium kiest een Ministerraad. [BH Council of Ministers].

De activiteiten van de Ministerraad worden goedgekeurd door het Huis van Afgevaardigden [House of Representitives], bestaande uit 42 leden [28 uit de Federatie en 14 uit Srpska] die elke twee jaar door het volk gekozen worden. Verantwoording leggen de ministers af aan het Huis der Volkeren [BH House of People], bestaande uit 5 Moslims, 5 Serviërs en 5 Kroaten, die elke twee jaar gekozen worden door het Federale Huis der Volkeren [Federation House of People] en de Nationale Assemblee van Srpska [RS National Assembly].

De feitelijke macht ligt echter bij de twee entiteiten die het land opdelen. Zo heeft elke entiteit een eigen leger, eigen vlag, eigen volkslied en eigen paspoort!

Zoals reeds gezegd bestaat Bosnië-Herzegovina uit twee entiteiten en een district. In het navolgende gedeelte zal hier iets dieper op in worden gegaan.

De Federatie Bosnië en Herzegovina

De veel gebruikte naam van deze, sinds het verdrag van Dayton Moslim-Kroatische entiteit, is Moslim-Kroatische Federatie. In de praktijk wonen de bevolkingsgroepen sinds de oorlog niet echt door elkaar, afgezien van de grotere plaatsen.

De Federatie omvat ongeveer 51% van het totale grondgebied van Bosnië-Herzegovina. Grofweg het westen, zuidwesten, zuiden en midden van het land. Naast de landelijke hoofdstad is Sarajevo ook voor een deel de hoofdstad van de Federatie. Het andere deel behoort tot de Servische entiteit Republika Srpska.

Politiek en economisch gezien leunt dit deel veel op het buurland Kroatië. De Federatie is administratief verdeeld in tien kantons:

• Una - Sana
• Posavina
• Tuzla
• Zenica-Doboj
• Bosanska Podrinje
• Srednja Bosna [Midden-Bosnië]
• Hercegovina-Neretva
• Zapadna-Hercegovina [West-Herzegovina]
• Sarajevo
• Zapadna Bosna [West-Bosnië]

Nog even de belangrijkste plaatsen in de Federatie op een rijtje:

• Sarajevo. Naast landelijke hoofdstad ook de hoofdstad van de Federatie. Deze stad met ongeveer 350.000 inwoners ligt vlak bij de bron van de rivier de Bosna, waar het grootste deel van het land naar genoemd is. In de stad stroomt ook nog een rivier namelijk de Miljacka. Sarajevo is een verbastering van het Turkse woord Saray, dat paleis betekent. Sarajevo betekent zoveel als "van het paleis". Deze stad met veel bezienswaardigheden heeft veel te lijden gehad van de burgeroorlog van 1992-1995. Ingesloten door bergen was de stad een doelwit voor scherpschutters. Sarajevo kreeg, naast deze gebeurtenissen, twee maal eerder wereldbekendheid. Op de eerste plaats in 1914 toen Gavrilo Princip de Oostenrijkse troonopvolger aartshertog Franz Ferdinand doodschoot [hetgeen de aanleiding was tot de 1e wereldoorlog], en in 1984 toen de stad gastheer was voor de Olympische Winterspelen. De laatste jaren maakt Sarajevo een steeds grotere groei door op het gebied van festivals en congressen. Ook komt het toerisme langzamerhand op gang.
• Mostar. Deze stad was in het oude Joegoslavië een bekende toeristische attractie. De oude Turske brug van Mostar was wereldberoemd, evenals de eeuwenoude binnenstad. In 1993 is de brug door Kroatische troepen verwoest en ligt er slechts een noodbrug over de Neretva. Mostar is de hoofdstad van het kanton Herzegovina-Neretva, en vervult daarmee een belangrijke administratieve functie in het zuiden van het land. Sinds de oorlog is de stad verdeeld door de Neretva in een Moslim-deel en een Kroatisch deel.
• Medjugorje. Dit dorpje, dat maar op weinig landkaarten is te vinden, is met name in de katholieke wereld van groot belang. In 1981 werd hier de maagd Maria gezien, en sindsdien is het een bedevaartsoord dat jaarlijks overspoeld wordt door pelgrims vanuit de hele wereld.
• Zenica. Een industriestad aan de rivier de Bosna in het midden van het land.
• Tuzla. Een industriestad in het uiterste noordoosten van de Federatie, bekend om haar zoutmijnen. [Tuz is het turks woord voor zout].
• Bihać. Een moslimstad in het uiterste noordwesten van het land, niet ver van de Kroatische grens en de Plitvice meren in het buurland. In de burgeroorlog brak hier onder de moslims een opstand uit tegen de toenmalige [moslim]president Izetgebović.
• Neum. De enige plaats van Bosnië-Herzegovina aan de [Adriatische] kust. Deze corridor verdeelt Kroatië, en scheidt Dubrovnik en omstreken van de rest van Kroatië.

Republika Srpska

Deze Servische entiteit vormt met ongeveer 49% van het totale grondgebied van Bosnië-Herzegovina de rest van het land [met uitzondering van Brčko]. Het overgrote deel van de bevolking bestaat uit Serviërs, met name in de grote plaatsen wonen ook nog Kroatische en Moslim-minderheden. De hoofdstad van Srpska is Banja Luka, een stad in het noorden van het land op ongeveer 30 kilometer van de grens met Kroatië.

Srpska is in 2 delen verdeeld: Het noordelijke gedeelte [tegen de Kroatische grens], en het oostelijke gedeelte tegen de Servische grens. De 'knip' zit in het distrikt Brčko, zodat Srpska over circa 10 kilometer onderbroken wordt.

Srpska leunt economisch gezien veel op buurland Servië en bestaat uit 7 regio's, die echter administratief zijn, en niet te vergelijken met de kantons uit de Federatie:

• Banja Luka [noord]
• Doboj [noord]
• Bijeljina [oost]
• Vlasenica [oost]
• Sokolac [oost]
• Srbinje [oost]
• Trebinje [oost]

Nog even de belangrijkste steden van de Republika Srpska op een rijtje:

• Banja Luka. Deze stad is sinds 1995 de hoofdstad van Srpska [daarvoor was het Pale bij Sarajevo] en ligt aan de rivier de Vrbaš in het noorden van het land [ongeveer 30 kilometer van de Kroatische grens]. Als tweede stad van het land heeft het een belangrijk economisch centrum. Veel handel is geörienteerd op Servië, maar er is ook veel contact met het veel dichterbijgelegen Kroatië. Hoewel de stad niet veel last heeft gehad van oorlogsgeweld, is er tijdens de oorlog wel veel gesloopt dat herinnerde aan de Turkse tijd [zoals moskeeëen]. Het gebied is bekend vanwege haar kuuroorden [Banja = kuuroord, Luka = haven].
• Srpski Brod. Deze stad ligt aan de Sava aan de Kroatische grens, tegenover het Kroatische Slavonski Brod. Voor de oorlog heette de stad Bosanski Brod. Deze stad heeft een grote petrochemische industrie die, hoewel zwaar beschadigd in de oorlog, toch voor het gebied van groot belang is.
• Bijeljina. Een industriestadje, maar met eigen universiteit. Bijeljina ligt in het noordoosten op ongeveer 8 kilometer van de Servische grens.
• Trebinje. Een stad in het uiterste zuidoosten van Bosnië, hemelsbreed ongeveer 30 kilometer van Dubrovnik. De stad is erg bekend om de kunst, en dan met name Servische iconen.
• Srpsko Sarajevo. Sinds het verdrag van Dayton wordt Sarajevo verdeeld door de [overigens niet of slecht gemarkeerde] entiteitengrens. Het grooste deel hoort bij de Federatie, slechts enkele buitenwijken bij Srpska.

Het district Brčko

Tijdens de burgeroorlog hebben beide partijen zwaar gevochten om Brčko: De Serviërs omdat het hun doorgang was tussen de twee helften van de republiek, de Kroaten omdat zij een noordelijke verbinding wilden met Kroatië [Brčko is een grensstad]. Het is geen van beide partijen gelukt.
Brčko is sinds het verdrag van Dayton de enige plaats in het land die niet tot een van beide entiteiten behoort, maar een apart district is onder internationale arbitrage is geplaatst.

Economie en geld

De economie van Bosnië-Herzegovina heeft het zwaar te verduren gehad tijdens de oorlog. Met name de industrie, waar het land [en het vroegere Joegoslavië] van afhankelijk was en flink beschadigd is geweest. Het land telt vele industrieën, waarvan veel te maken heeft met de delving van veel aanwezige grondstoffen [kolen, zink]. Ook is er veel petrochemische industrie in het land. Daarnaast is er sprake van intensieve akkerbouw en veeteelt. Vanwege de ligging is de meeste handel met de buurlanden Kroatië en Servië-Montenegro. Aangezien Bosnië-Herzegovina geen zeehavens heeft, wordt veel export gedaan via de haven Ploče in Kroatië [daar waar de rivier de Neretva uitmondt in de Adriatische Zee]. In ruil daarvoor kunnen reizigers tussen Dubrovnik en de rest van Kroatië vrijelijk gebruik maken van de corridor bij Neum.

De lokale munteenheid is de Konvertibilna Marka. De ISO-code is de BAM, maar lokaal wordt deze afgekort tot KM. In overwegend Kroatische gebieden wordt de Kroatische Kuna ook geaccepteerd. De Euro wordt wijdverbreid geaccepteerd. De koers van de KM is ongeveer 51 eurocent, terwijl een euro ongeveer 1,96 KM is.

1 KM is 100 Fenig. Er zijn munten van 10, 20 en 50 Fenig, en van 1 en 2 Mark, en bankbiljetten van 50 Fenig, en van 1, 5, 10, 20, 50, 100 en 200 Mark. De munten zijn in het hele land gelijk, maar in de Federatie en Srpska zijn verschillende bankbiljetten in omloop [met uitzondering van het 200 Mark-biljet]. Het verschil zit 'm in de volgorde van de talen, en de foto's. De kleuren en grootte zijn hetzelfde. Al het geld wordt door de Centrale Bank uitgegeven. Er is een grote omloopsnelheid van het geld, aangezien in het land vrijwel nergens creditcards of travellers cheques worden geaccepteerd. Pinautomaten zijn mondjesmaat te vinden en dan alleen nog in de steden. De KM uit de Federatie en de KM uit Srpska kunnen in het hele land door elkaar gebruikt worden. Ook Euro's [biljetten] worden goed geaccepteerd.

De Kathedraal van Chartres wordt beschouwd als de belangrijkste Gotische kathedraal. Het is een mystieke plek waarvan alchemisten en symbolisten getracht hebben haar mysteries te ontsluieren, en waar al duizenden jaren pelgrims komen, zelfs voordat de kathedraal gebouwd werd. Is dat de reden waarom Chartres, een nogal klein, eenvoudig dorp, als de “Troon van de Maagd Maria op Aarde” beschouwd werd?

In 1926 schreef Fulcanelli, duidelijk een pseudoniem, “Le Mystère des Cathédrales” (Het Mysterie van de Kathedralen). De publicatie ervan vernieuwde niet alleen de interesse in het hoe en waarom van de Gotische kathedralen, maar deed ook de vraag rijzen wie Fulcanelli was. Sindsdien heeft men een paar mogelijke namen naar voren geschoven en werden grootse verhalen verteld waaronder eentje dat Fulcanelli ouder dan honderd jaar was en niet overleed maar gewoon verdween. Heden wordt algemeen aangenomen dat de man die aan de oorsprong van het mysterie stond René Schwaller was, de man die met toevoeging van "de Lubicz" aan zijn naam, later bekend zou worden als Egyptoloog en gedetailleerde analyses zou uitvoeren die een inspiratie waren voor mensen als John Anthony West.

Voordat Schwaller in de late helft van de jaren 1930 naar Egypte emigreerde om er zich toe te leggen op de heilige geometrie van de Egyptische tempels, stortte hij zich op de symboliek en de geometrie van de tempels in Frankrijk: de Gotische kathedralen. Schwaller kwam in 1910, op drieëntwintigjarige leeftijd, aan in Parijs. Hij hield er zich op in esoterische kringen met mensen als Jean-Julien Champagne en Eugène Canseliet. Deze laatste speelde een sleutelrol in het promoten, of zelfs het creëren van de mythe van Fulcanelli als zijnde een uitermate belangrijk persoon.

Op een dag was Champagne bezig met het klasseren van boeken in de boekenwinkel waar hij werkte, toen een manuscript van zes bladzijden lang uit een zeldzaam boek viel. Het document ging over alchemistische transformaties, die naar verluidt zouden resulteren in de befaamde blauwe en rode kleuren in de gebrandschilderde ramen van de kathedraal van Chartres. Eeuwenlang hadden experten zich afgevraagd hoe deze kleuren gemaakt werden, maar niemand kon ze reproduceren.

Champagne probeerde het document te ontcijferen maar moest uiteindelijk zijn poging staken. Hij besefte dat hij een medewerker nodig had en daarom richtte hij zich in 1913 tot Schwaller, gekend om zijn interesse in alchemie en een regelmatig bezoeker van de Notre-Dame Kathedraal te Parijs. Schwaller bestudeerde de symboliek van de kathedralen en had al een manuscript gemaakt over het onderwerp.

En dus kwamen Champagne en Schwaller tot een akkoord: Schwaller zou het document ontcijferen en Champagne zou de chemische experimenten uitvoeren. Maar vermits beide mannen elkaar niet echt konden uitstaan besloten ze het akkoord geheim te houden: dit was een contract, geen vriendschap. Vermits dit een zakelijke overeenkomst was toonde Schwaller ook z'n manuscript aan Champagne, die aanbood om er een uitgever voor te vinden vermits hij in die kringen vertoefde.

Schwaller verliet Parijs in 1922, maar de samenwerking tussen beide mannen ging verder. Champagne had ondertussen al een groep bewonderaars vergaard, waaronder Canseliet en Pierre Dujols. Het manuscript van Schwaller, waarvoor nog steeds geen uitgever was gevonden, werd toevallig ontdekt door Dujols en Canseliet. Ze begonnen verscheidene kathedralen te bezoeken en Schaller's manuscript te herwerken, en uiteindelijk vonden ze  een uitgever; op 15 juni 1926 werd het boek uitgegeven onder het pseudoniem Fulcanelli. Dit uiteraard tot grote verbazing van Schwaller die in Zwitserland verbleef: niemand had het hem verteld of zijn toestemming gevraagd. Hoewel iemand zijn manuscript had "gestolen," lijkt Schwaller geen wrok te koesteren en de overeenkomst van beide mannen houdt stand. Volgens André VandenBroeck bereikte de samenwerking in 1930 zelfs een hoogtepunt, toen beide mannen er eindelijk in slaagden de gebrandschilderde ramen van de kathedraal van Chartres te reproduceren.

Het kan opmerkelijk lijken dat de gebrandschilderde ramen van Chartres een hoofdbezigheid waren van alchemisten uit het begin van de 20ste eeuw, of dat niemand er ooit in geslaagd was ze te reproduceren. Maar de gebrandschilderde ramen van deze kathedraal zijn inderdaad zo uitzonderlijk dat ze zouden moeten beschreven worden als één van de wonderen van de wetenschappelijke wereld.

Het oudste gebrandschilderde raam in de kathedraal is het westelijk portaal waarvan de drie ramen rond 1150 gemaakt werden. De blauwe kleur is heel uitgesproken en trok heel sterk de aandacht van de alchemisten.

Uit religieus standpunt zijn de ramen van Chartres uniek in die zin dat één van de gebrandschilderde ramen het onderwerp werd van verering, iets wat normaal enkel gebeurd bij standbeelden of andere voorwerpen, en niet bij vensters. Het raam dat vereerd wordt is zelfs ouder dan de westelijke ramen en gaat terug tot 1137. Het is de O.L.V. de la Belle Verrière, het tweede raam in de zuidelijke wandelgang. Het is een blauwe Maagd tegen een rode achtergrond en wordt beschreven als “het mooiste bestaande gebrandschilderde raam.” Er stond niet alleen constant een brandende lamp voor omdat het als heilig beschouwd werd, maar het was ook het enige wat gespaard bleef van een verwoestende brand in 1194.

De Kathedraal van Chartres is niet alleen bekend voor z'n gebrandschilderde ramen, maar wordt ook beschouwd als het kroonstuk van een reeks Gotische kathedralen, een plots en intens fenomeen in het Frankrijk van de 12de eeuw. Hoewel de kathedralen blijven bestaan [en Chartres heeft de laatste zeven eeuwen geen terugval gekend] blijven er een paar vragen onbeantwoord. John James vat het probleem als volgt samen: “er is de eerste twee eeuwen na de bouw van de kathedraal geen enkele beschrijving van het gewelf gemaakt. Er is zo goed als niemand die ons vertelt wat de functie is van het labyrint of de crypte, ondanks hun aanzienlijke omvang, en er is geen verklaring waarvoor de galerijen gebruikt werden”.

Chartres: labyrinth

Chartres: binnenkant crypte

En er zijn nog een paar mysteries: er zijn weinig documenten die een goed begrip geven van de liturgie. En op het “waarom” van deze plotse massale obsessie hebben we wel een paar antwoorden, maar dat zijn enkel wetenschappelijke conclusies en geen informatie uit die tijd. Het lijkt er inderdaad op dat iedereen een obsessie had voor Gotische bouwwerken en dat alle inspanningen geconcentreerd werden op het bouwen ervan, in plaats van op het verklaren waarom en hoe ze gebouwd werden.

Daarom wordt aangenomen dat er rond 1130 “iets” gebeurde in de streek rond Parijs, waarvan de Gotische stijl het resultaat was. Maar wat was dat “iets”? De nieuwe of heroplevende cultus van de Heilige Maagd, gepromoot door de H. Bernardus van Clairveaux, dat ook de inspiratie was voor de Tempeliers. Het is bekend dat Bernardus een bijzondere devotie had voor de Maagd, maar het is opmerkelijk dat één man zoveel sociale hervorming kon teweegbrengen waardoor tientallen Gotische kathedralen gebouwd werden.

Bovendien was het concept van de Gotische kathedraal, dat nochtans een Christelijk uiterlijk had, te danken aan de ideeën en technieken uit de Moslimwereld. Het roosvenster, het raamwerk voor een aantal van de gebrandschilderde ramen, werd door abt Suger van de Kathedraal van Saint-Denis uit de Islamitische kunst gekopieerd. Het dichtstbijzijnde model voor de ronde ramen met opgevuld rasterwerk uit steen of pleister waren Mozarabische kerken zoals in Moors Spanje.

Als men naar de lijst met Gotische gebouwen kijkt was Chartres noch de eerste noch de laatste kathedraal die gebouwd zou worden en net zoals de Piramide van Cheops werd hij op een of andere manier beschouwd als zowel typerend voor en  “groter” dan z'n gelijken.

Zelfs in die tijd werd de kathedraal van Chartres beschouwd als de belangrijkste, want hij werd gezien als het grootste heiligdom van de Moeder van God in Frankrijk. Meer precies werd hij opgedragen aan “een maagd die geboorte zal geven” en hij bevatte een relikwie gekend als de “Sluier van de Maagd.”

Karel de Kale had dit heilig relikwie rond 876 uit de Duitse stad Aken naar Chartres laten overbrengen. Het zou de sluier zijn die de Maagd Maria droeg tijdens de bevalling. Toen Franse koninginnen zwanger waren kregen ze van de kapittelzaal van Chartres een kleed dat in aanraking was geweest met het relikwie dat de sluier van de Maagd bevat, om een makkelijke bevalling te hebben.

Het was in 1134 dat Chartres de mogelijkheid kreeg om het tijdperk van de Gotiek binnen te treden, toen de westelijke gevel van de Romaanse kathedraal van Chartres door brand werd verwoest. Bisschop Geoffroy de Lèves, een vriend van Suger en Bernardus van Clairveaux, begon de bouw van een nieuwe westgevel die geflankeerd werd door twee torens. Tussen 1140 en 1150 werd het Koningsportaal gebouwd, één van de drie grote ingangen die Chartres zo uniek maken.

Boven elk van de drie deuren waaruit de Koninklijke Deur is samengesteld staat een Christus afgebeeld. Op de linkse deur staan er ook tekens van de dierenriem, wat een eerste aanwijzing is dat het ontwerp niet alleen Christelijke afbeeldingen ging bevatten, maar ook nog heel wat andere zaken. Het waren deze tekens die later de interesse van alchemisten zouden wekken.

Chartres: westgevel met de Koninklijke Deur

Het was een zorgwekkende eeuw, want op vrijdag 10 juli 1194 werd de kerk opnieuw slachtoffer van een hevige brand. Toen de grote houten balken van de kerk in vlammen opgingen, stroomde het lood waarmee ze omhuld waren in hete stromen naar beneden zodat niemand het vuur durfde benaderen. Ze hadden geen keuze dan de brand z'n gang te laten gaan. De muren waren tot aan de funderingen gebarsten of waren omgevallen. Enkel de crypte en de nieuwe westelijke gevel met z'n twee torens bleven onbeschadigd. Maar het ergste was dat de kostbare sluier verdwenen was en verloren gewaand werd. Drie dagen later vernam men dat een aantal priesters de crypte waren binnengegaan en niet meer naar buiten konden door het razende vuur dat buiten woedde. Ze bleven drie dagen in de crypte zitten en ze hadden het [nog intacte] relikwie bij zich. De stad, die enorm geleden had onder de brand en het schijnbare verlies van haar kostbaarste relikwie, verheugde zich en stortte zich in een nieuw bouwavontuur, dat gericht was op het maken van een nieuwe, nog betere thuis voor het relikwie: de Gotische kathedraal die heden nog steeds boven Chartres uittorent.

Er bestaan een aantal verhalen over de extreme toewijding die de inwoners hadden voor dit project. Er wordt duidelijk gemaakt dat niets in deze kathedraal naar een bepaald iemand verwijst, maar dat het een gemeenschappelijke inspanning was en niet van één persoon of familie. En waar we zouden verwachten dat enkel steden als Parijs zich zo'n kathedralen zouden kunnen permitteren, waren er in die tijd slechts 9.000 mensen in Chartres. Maar elk van hen lijkt zijn/haar taak opgenomen te hebben om te helpen. Het verhaal gaat dat wanneer er geen dieren beschikbaar waren om de karren met stenen te trekken, zelfs edele dames de handen uit de mouwen staken om te helpen: alles ten dienste van Maria.

Maar naast het aspect inspanning, was er ook het aspect kosten. Als de kathedraal in 1985 gebouwd was geweest, zou het, voor een bevolkingsaantal van 9.000, 275 miljoen euro gekost hebben of zo'n 30.000 euro per persoon. Hoe ze zo'n gigantische som geld bij mekaar konden krijgen is één van de wonderen van Chartres, maar het is geweten dat het geld ook afkomstig was van koningen, baronnen, schenkingen door pelgrims, en zelfs bisschoppen stonden een deel van hun loon af aan het bouwproject.

Een andere bron van inkomen kwam van het promoten van de relikwieën. Er werd een slimme "public relations campagne" op poten gezet: vermits door de bouwwerkzaamheden niemand naar Chartres kon komen om de relikwieën te bezoeken, zouden de relikwieën rondreizen. En tijdens hun rondreis genazen ze blijkbaar de zieken, of deden zelfs af en toe iemand uit de dood opstaan die dan met het relikwie meereisde om getuigenis af te leggen en de roem van het relikwie te verspreiden. Men hoopte dat wanneer het relikwie naar Chartres zou terugkeren, het zo'n roem zou vergaard hebben dat pelgrims naar Chartres zouden komen waardoor een aantal stedelingen winst zouden kunnen maken van deze eerst vorm van toerisme.

Hoewel de eerste pelgrims kwamen om het Heilig Relikwie te aanschouwen, werd Chartres later de bestemming van alchemisten, moderne, new age mystici... en toeristen. Waarom?  Eerst en vooral  omdat de kathedraal van Chartres immens groot is. Maar z'n grootte is eigenlijk te wijten aan een ongeluk. De brand van 1194 had de crypte, die van 1020 dateerde, intact gelaten. Het was deze crypte die men moest gebruiken als basis voor de bouw van de nieuwe kerk, en dat verklaart de breedte van de  middenbeuk, die zo'n 15 meter bedraagt. Daarom is de middenbeuk van de kathedraal van Chartres de grootste in z'n soort en het koor is het grootste in heel Frankrijk en wordt geflankeerd door een dubbele kooromgang. De dwarsbeuk van de kathedraal is met z'n 65 meter ook één van de grootste in Frankrijk. Vandaag de dag is de crypte zeker een apart bezoek waard. Ze is het ware 'hart' van de kathedraal, een geheime, ondergrondse dimensie. Naast het feit dat ze de grootste ter wereld is, na die van de Sint-Pieters Basiliek in Rome en Canterbury in Engeland, is het opvallende aan de crypte van Chartres dat er geen enkele graftombe in terug te vinden is, noch in de kathedraal zelf, noch in de crypte. Maar mensen gaan er vooral een bezoekje brengen omwille van het mystieke. Het is hier dat één van de meest enigmatische standbeelden van het Christelijke tijdperk verborgen ligt, in de diepten van de kathedraal.

Wanneer je in de crypte afdaalt zie je eerst een aantal kapelletjes die deels boven, deels onder het grondniveau zitten. Vervolgens zie je hoe de Gotische pilaren van het bovenste hoofdgebouw gebouwd zijn op de pilaren die deel uitmaken van de crypte. Het doet je beseffen dat het monument, dat door duizenden  bezocht wordt, eigenlijk een soort van “eerste verdieping” is die op een kelder gebouwd is, waardoor het gebouw nog opmerkelijker wordt. Dan zie je een intrigerende put, de Waterput van de Saints-Forts, afgeleid van de naam “Locus Fortis”, “de Sterke Plaats”. Hoewel hij nu onder de kathedraal staat, stond hij oorspronkelijk naast de Karolingische kathedraal, t.t.z. de  huidige crypte. De Noormannen gooiden tijdens de belegering van Chartres in 858 de lichamen van twee christelijke slachtoffers in deze put, de H. Altin en de H. Eodald. Tegen 1655 werd de put opgevuld. Men weet niet precies waarom, maar er wordt verondersteld dat het diende om bepaalde rituelen te verhinderen, rituelen die verband zouden kunnen houden met de belegering door de Vikingen.

Het is mogelijk dat de streek van Chartres lange tijd heilig was. Tijdens de Gallische Oorlog van Caesar werd het land van de Knoeten, t.t.z. Chartres, beschouwd als jaarlijkse ontmoetingsplaats voor Druïden. Het gebied was erkend als centrum van Gallië, en Chartres lag inderdaad halfweg tussen het  verre uiteinde van Brittannië en de Rijn. De druïden, die uit alle windstreken kwamen, gehoorzaamden aan de beslissingen en uitspraken die tijdens de ontmoeting gedaan werden. Het is verleidelijk om te stellen dat die prehistorische ontmoetingsplaats Chartres was.

De waterput staat voor de ingang van de ondergrondse kapel die immens groot is (of op z'n minst veel groter dan men zou verwachten)  en een sfeer uitstraalt die ze uniek maakt. Het is een gigantische ondergrondse kerk die in volledige duisternis gehuld is. Hier vinden we het mysterieuze beeld: O.L.V. Van de Ondergrond, of Notre-Dame Sous Terre. Het is een replica van een oude Zwarte Madonna waarvan het origineel tijdens de Franse Revolutie vernietigd werd. En hier begint het eerste niveau van intrige: hoewel het een nogal normaal beeld van de Maagd is, zijn er oude verwijzingen naar “een klein, zwart eeuwenoud beeld”, dat eerder heidens dan Christelijk lijkt geweest te zijn, zowel wat uitzicht als afkomst betreft. We kunnen ons enkel afvragen hoe dit beeld er uit zag en of het dit beeld was dat verdween tijdens de Franse Revolutie, of dat iemand het zelfs al vroeger vervangen had. En misschien moeten we ons ook de vraag stellen of het originele heidense beeld zich nog ergens bevind, evenals het beeld dat gestolen werd tijdens de Franse Revolutie.

Notre Dame Sous-Terre

De meeste bezoekers gaan de crypte niet binnen. Ze stellen zich tevreden met het hoofdgedeelte van de kathedraal. Daardoor wordt hun aandacht gevestigd op de heiligenbeelden, de ramen en de andere uitbeeldingen, voornamelijk Christelijke. Ze zien dat het oostelijke raam, waar de zon opkomt, een voorstelling geeft van de belichaming van de eeuwige wereld, de geboorte en de kinderjaren van Christus; in het westen, waar de zon ondergaat, staat het Laatste Oordeel: het einde der dingen. Het noorden, het hemelse gebied waar de zon ongezien voorbijtrekt, bevat afbeeldingen van het Oude Verbond. Ze zullen opmerken dat de kathedraal 43 graden noordwaarts ten opzichte van het oosten gericht is, zodat naar het einde van de zomer toe de late namiddagzon door het grote noordelijke roosvenster straalt.

Zonnestanden waren waarschijnlijk goed gekend door Schwaller en hij was er waarschijnlijk door gefascineerd, want hij noteerde ook interessante uitlijningen voor de Tempel van Luxor in Egypte in zijn boek “Tempel van de Mens”. Maar de verwerking van kennis van de sterren in Chartres is waarschijnlijk gelijkaardig aan het vernuft van de oude Egyptenaren, en misschien zelfs superieur. Neem nu de twee torenspitsen bijvoorbeeld. Ze zijn verschillend in uitzicht en hoogte. Voor sommigen kan dit een misdaad tegen de schoonheid van symmetrie lijken, maar als dat zo is was het een zegen voor de symboliek: Eén toren symboliseert de zon, de andere de maan. Dit wordt duidelijk gemaakt doordat op de zuidelijke toren een ijzeren afbeelding staat van de maan, en op de noordelijke één van de zon. Maar er is ook een verborgen symboliek: De zonnetoren is gelijk aan de lengte van de kathedraal, en de lengte van de maantoren is eveneens herkenbaar op de plattegrond van de kerk. De zonnetoren is "365 voet"[+/- 111 meter] hoog: het aantal voet is dus gelijk aan het aantal dagen in een jaar. Tussen beide torens is er een verschil van 28 voet [+/- 8,5m], wat een verwijzing is naar de 28 dagen die gelinkt zijn aan de maankalender. Dit is niet de enige symboliek: er is ook een overeenkomst tussen het rozetraam en het labyrint, een kenmerk van deze kathedraal dat onderwerp was van een uitzonderlijk aantal symbolische interpretaties die soms nogal vergezocht waren. Beiden, het raam en het labyrint, overlappen mekaar en hebben dezelfde grootte: 40 voet [12m] in diameter. Was het een verwijzing naar de uitdrukking: “zo boven, zo beneden”?

Met zoveel symboliek ziet het er inderdaad naar uit dat de bouwers het motto van Bernardus van Clairveaux aangewend hebben: toen men hem vroeg wie God was antwoordde hij: “Breedte. Lengte. Diepte.” En het is in de diepten van de kathedraal, zelfs onder de crypte op plaatsen waar er nauwelijks archeologische opgravingen gebeurden, dat we de reden zouden kunnen vinden waarom mensen door de eeuwen heen naar deze plek op bedevaart komen.

De naam Chartres is afgeleid van Carnutes, een Druïde-stam die in de omgeving leefde. In Romeinse geschriften staat dat het het bos was van de Carnutes waar alle druïden uit Gallië één keer per jaar samenkwamen. Sommigen denken dat dit de exacte plaats was, diep onder de huidige kathedraal, dat er een grot was die het rijk van de God-Moeder voorstelde. Auteurs zoals Jean Markale zien dit als de reden waarom de plek niet zomaar opgedragen werd aan de Maagd Maria, maar aan een specifiek moment in haar leven: de Maagd die op het punt staat te bevallen, net wanneer het kind uit de baarmoeder wordt losgelaten.

Het lijkt dat de Kerk op een bepaald moment de voorkeur gaf aan symboliek dan aan historische juistheid. In 1322 verklaarde Paus Johannes XXII dat Chartres de oudste kerk in Frankrijk was: “Het wordt aanvaard dat de Goede Maagd, Moeder van God, tijdens haar leven tussen de mensen de kerk van Chartres had gekozen als haar hoogste tempel...” Dit was een regelrechte leugen vermits de eerste kerk van de Galliërs in Lyon stond en er geen historische geschriften zijn die stellen dat de Maagd Maria ooit voet had gezet in Chartres. Maar vermits de plek heel waarschijnlijk een belangrijk heidens heiligdom was voor de 'God-Moeder', vond men het blijkbaar nodig om de traditie verder te zetten.

Net zoals moderne Christenen geneigd zijn om de Bijbel te herschrijven en een grotere rol toe te wijzen aan Maria Magdalena, werd “in het tijdperk van de kathedralen” de keuze gemaakt om hetzelfde te doen voor de Maagd. Sinds de 11de eeuw ging het Christendom de vrouwelijke toer op, en het ging zelfs zo ver dat men beweerde dat contact met God enkel mogelijk was via de Maagd, het vrouwelijke aspect. Dit is gelijkaardig aan de Schekinah, het “vrouwelijke principe” dat volgens Joodse filosofen herenigd moet worden met God. Het is daarom misschien niet verwonderlijk  dat Joodse filosofen in de 11de eeuw naar Chartres kwamen en er een school oprichtten, met een nieuwe heropleving van klassieke kennis gebaseerd op Plato tot gevolg. Chartres werd al gauw één van de belangrijkste scholen in Europa, een positie die meer dan twee eeuwen lang gehandhaafd werd.

En het kan de uiteindelijke reden zijn waarom Chartres zo enorm belangrijk werd: voorheen was het een kathedraal zoals er nog andere waren. Nu was er een school met geleerde mannen die de bouwtechnologie een nieuwe en opwindende wending konden geven. Met een vernieuwde klemtoon op de Maagd, ruimden de heidense status als plek van Godin-aanbidding, de Zwarte Madonna en de Sluier van de Maagd plaats voor één specifieke devotie. Chartres werd de troon van de Maagd op Aarde, een aards paleis voor de Koningin van de Hemel. Wanneer je door de grote deuren van de kathedraal wandelt, stap je inderdaad in een donkere, gigantische ruimte...de schoot van de Godin?

Bron: www.philipcoppens.com

Vertaling: Mario Lossie

Voor de derde keer al doorbreekt Bisschop Ratko Peric van Mostar een door zichzelf opgelegde stilte over Medjugorje, ditmaal om te zeggen dat zijn voorganger nooit heeft samengewerkt met de communisten om Medjugorje af te zweren. Bisschop Peric beantwoordde niet alle feiten rond de zaak en haalde enkel het moment aan waarop Bischop Zanic, de eerste maanden een hevige voorstander van de verschijningen, plots een bocht van 180 graden maakte en de verschijningen vijandig gezind werd.

De tijdens de aanvang van de verschijningen heersende communisten van het voormalige Joegoslavië hebben gepoogd om Bisschop Pavao Zanic van Mostar te doen zwichten als onderdeel van hun plan om Medjugorje en de verschijningen stil te houden. Hij werd in het oog gehouden door spionnen en ook zijn telefoonlijn werd afgeluisterd.

Maar Bisschop Zanic werkte niet samen met het Joegoslavische regime of met de UDBA, de geheime politie en de bedreigingen en de repressiemaatregelen waren niet doorslaggevend in zijn houding om zijn aanvankelijke geloof op te geven met een houding van ongeloof en tegenstand.

Dit is althans de bewering van Bisschop Ratko Peric, de opvolger van Bisschop Zanic, in een nieuw schrijven op de website van het bisdom.

Reactie op de onthullingen van de geheime politie

Het artikel van Bisschop Peric komt er als antwoord op het boek “Medjugorje Misterij,” uitgeven in juni 2011 en een latere verslaggeving door de Vaticaan insiderjournalist Andrea Tornelli. In het boek beschrijven vier Kroatische journalisten hoe de Joegoslavische geheime politiek (UDBA) er alles aan deed om in het begin van de jaren ’80 Medjugorje in toom te houden. Hun informatie hielden ze uit de oude archieven van de UDBA.

De auteurs citeren een samenwerking tussen Bisschop Zanic en de UDBA als een mogelijke manier om een bepaald document te interpreteren. In zijn artikel ontkent Bisschop Ratko Peric deze optie en haalt hij verdere feitelijke fouten aan in de documenten van de UDBA. De Bisschop verduidelijkt zijn motieven als volgt:

“Aangezien de overleden Bisschop Pavao Zanic op talrijke plaatsen in het boek wordt vernoemd, is het onze plicht en dit uit liefde en waarheid en uit eerbied voor Bisschop Pavao, die Bisschop was in Herzegovina gedurende 23 jaren, om te antwoorden op dergelijke willekeurige beweringen en insinuaties,” schrijft Bisschop Ratko Peric.

Bisschop Zanic werd beïnvloed door valse documenten

Toen het boek “Medjugorje Misterij” bijdroeg tot nieuwe inzichten van de Joegoslavische geheime politie in het aanpakken van Medjugorje, bracht de Vaticaan expert Andrea Tornielli het onderwerp te spraken in “Vatican insider.” de originele documenten, vertaald naar het Italiaanse, leiden volgens hem tot vier conclusies:

1. De geheime politie gebruikte Bisschop Zanic als speelbal in het sluiten van compromissen van Franciscaanse priesters die verbonden waren met Medjugorje.
2. Als “het tweede gedeelte” van het plan van de geheime politie, haalt Tornielli “het reeds lang bestaande conflict aan dat bestaat tussen de priesters die rechtstreeks onder de leiding vallen van Peric [seculaire priesters] en de Franciscanen, om aldus chaos te creëren in de parochie en iedereen tegen elkaar op te zetten.
3. De vijandige houding van Bisschop Zanic tegenover Medjugorje “werd gevoed door een reeks van documenten, bij elkaar gebracht door de geheime politie, die circuleerden tussen Mostar, het Vaticaan en enkele Europese landen.”
4. Een rapport van de geheime politie van 17 november 1987 “toon aan hoe gewillig Zanic was om eender welk document te aanvaarden tegen de Franciscanen en tegen de verschijningen, ook al waren sommige van deze documenten erg dubieus.”

“Deze documenten zullen eveneens worden onderzocht door de Mejugorje-commissie, opgericht door de Heilige Stoel,” besluit Andrea Tornielli.

Het recente artikel van Bisschop Ratko Peric neemt het op tegen Tornielli’s opeenvolgende verslagen in “Vatican Insider,” vanaf de eerste paragrafen, waarin “heel ernstige beschuldigingen” staan. Als antwoord op Tornielli’s besluiten laat de Bisschop een Canadese tegenstander van Medjugorje toe om voor hem te spreken, in een korte mailuitwisseling tussen de Canadees en Andrea Tornielli: "Tornielli valt de intellectuele, spirituele en pastorale integriteit aan van de voormalige Bisschop van Mostar, Mgr. Pavao Zanic,” maar “staaft echter niet met documenten en verifieert niets: hij kopieert en plakt ernstige beschuldigingen zonder zijn lezers enige feitelijke terugblik aan te bieden,” zegt het recente artikel van Bisschop Peric.

Andrea Tornielli heeft laten weten dat zijn artikel in “Vatican Insider” is gebaseerd op vertalingen of op originele documenten van de geheime politie, die aan hem werden overhandigd door de hoofdauteur van “Miserij Medjugorje,” of journalist Zarko Ivkovic.

Het artikel spreekt niet over het besluit dat de geheime politie valse documenten overhandigde aan zijn voorganger, noch dat de communisten het eeuwenoude conflict tussen de Franciscanen en de seculiere clerus hadden aangewend.

Een vijftal fouten in het boek

Bisschop Peric haalt en vijftal fouten aan in het boek “Misterij Medjugorje,” enkel overhet laatste onderwerp tussen de samenwerking tussen zijn voorganger en de geheime politie:

1. Het boek dateert de dag van de eerste verschijning op 25 juni 1981, terwijl dit feitelijk de dag ervoor was. Nvdr. “Officieel” is de eerste verschijningsdag wel 25 juni, omdat toen de voltallige groep zieners werd gevormd. Op 24 juni was er inderdaad de eerste verschijing, maar de dag daarop keerden er twee zieners niet terug naar de verschijningsplaats en in plaats daarvan kwamen twee andere kinderen mee. Het is die groep van zes kinderen die de voltallige groep zieners vormde vanaf 25 juni. Laat ons zeggen dat 24 juni eerder “officieus dan officieel was.” En 25 juni is ook geen leugen. Op die dag viert men inderdaad de verjaardag van de verschijningen.
2. In 1986 ging Bisschop Zanic 7 maal naar Rome, en geen 14 maal, zoals wordt beweerd in het boek.
3. Een UDBA document dat beweert dat 10 priesters ongehoorzaam waren aan Bisschop Zanic over verwijzingen, is onjuist, daar er niemand ongehoorzaam was.
4. Een UDBA document waarin staat dat Bisschop Zanic een vergadering met andere Joegoslavische bisschoppen had verlaten uit protest na zijn negatieve standpunt over Medjugorje en werd bekritiseerd door Kardinaal Franjo Kuharic van Zagreb is eveneens niet juist.

De vijfde fout die door Bisschop Ratko Peric werd gevonden, gaat over een UDBA document dat zegt dat de geheime politiek overwoog om Bisschop Zanic tot een vergelijk te komen door anonieme brieven over hem op te stellen. Deze brieven zouden bestemd zijn geweest voor Kardinaal Kuharic en de aartsbisschop Frane Franic uit Split en ook voor Ratko Peric zelf, tijdens zijn periode als rector van het College van de H. Hiëronymus in Rome.

In zijn artikel erkent Bisschop Peric dat “het document zegt dat de brief, voor goedkeuring, naar de oversten van de UDBA werd gezonden. Mogelijks warden er geen brieven verstuurd. Hierop schrijft Bisschop Peric: “Peric, de voormalige rector en zetelende Bisschop van Mostar bevestigt in positieve zin dat hij nooit enige anonieme brief heeft ontvangen, nu of nooit, tegen Bisschop Zanic. Maar wie is er wel in staat om alle insinuaties van de UDBA te weerleggen, welke de Medjugorje aanhangers aanzien als de grootste ontdekking?” schrijft Bisschop Peric eveneens.

Bisschop Zanics telefoon werd afgeluisterd en hij werd ook bespioneerd

Uit het UDBA document van 17 november 1987 komen de schrijvers van “Misterij Medjugorje” tot het besluit dat Bisschop Zanic ofwel telefonisch werd afgeluisterd, ofwel dat er zich een mol in zijn omgeving bevond, of dat hij met de geheime polite samenwerkte.

Als we de laatstvermelde theorie weglaten, sluit het artikel van Bisschop Ratko Peric niet uit dat er zich inderdaad “mollen” bevonden rond Bisschop Zanic, en dat de jaren na het communistische regime codenamen als “Poseidon, Fides, Tomislav, Sjedi en anderen” aan de oppervlakte kwamen als pseudoniemen van agenten die nauw samenwerkten met Bisschop Zanic. Zijn opvolger vervolgt met:

“Het UDBA document toont in geen geval aan dat er een collaboratie met het UDBA mogelijk zou zijn geweest, terwijl de verslaggever juist het tegenovergestelde beweert! Dit zou doorslaggevend geweest zijn voor de auteur van deze “besluitvorming,” uit het hiervoor genoemde besluit: als Bisschop Zanic werkelijk een “collaborateur” was, waarom waren er dan “mollen” rondom hem, en dan nog zoveel?

“Dat de Bisschop werd afgeluisterd is geen “mogelijk” besluit, maar een algemeen gekend feit. Dit was niet alleen het geval voor hem, maar voor alle bisschoppen. Het was toen al zoveel gekend als nu! Het was door iedereen geweten en door dergelijke zaken aan te halen vindt de reporter enkel het wiel opnieuw uit,” schrijft Bisschop Peric ook.

De handelingen van de Bisschop in 1981 spreken hem in 1987 vrij van enige verdachtmaking

Het is algemeen geweten dat Bisschop Pavao Zanic aanvankelijk in de verschijningen van Medjugorje geloofde. Waarom hij daarna zijn standpunt veranderde om in de plaats ervan een de meest vocale critici te worden van Medjugorje is altijd een punt geweest voor discussie, een onderwerp dat Bisschop Peric naar voor brengt in zijn recent artikel. Maar aanvankelijk zei Bisschop Zanic: “Ik ben er diep van overtuigd dat geen van de kinderen die zeggen dat ze Onze Lieve Vrouw hebben gezien, iets is ingefluisterd door anderen […] Ik ben er eveneens van overtuigd dat de kinderen niet liegen. De kinderen spreken enkel uit hun hart. Het staat vast: de kinderen liegen niet.” Dit zei de Bisschop in zijn homilie van 25 juli 1981, één maand na de verschijningen.

“Het is zeker dat de kinderen door niemand werden opgestookt om te liegen, en zeker niet door de Kerk,” aldus Bisschop Zanic aan het Katholieke blad “Glas Koncila,” op 16 augustus 1981.

Strevend naar de ontkenning van de theorie van Bisschop Zanic als “collaborateur” met het UDBA in 1987, verwijst Bisschop Peric naar Bisschop Zanics standpunt in 1981, zes jaar eerder, toen het algemeen geweten was dat hij een voorstander was van de verschijningen en aldus, in principe ook een tegenstander van het communistische regime: “Het is overduidelijk dat de Bisschop niets te maken had met het UDBA, daar Ivkovic rapporteert over het document van 14 juli 1981, waarin op het einde staat dat Bisschop Zanic de Voorzitter van de Commissie voor Religieuse Aangelegenheden, alsook zijn medewerkers niet wou ontvangen, na hun aanwezigheid bij de Franciscaansce Provinciale Administratie in Mostar,” schrijft Bisschop Peric.

Een “collaborateur” gaat geen ontmoeting uit de weg, maar gaat er naartoe! We hebben reeds gezegd dat de Bisschop in 1981 onder de vijanden van de Staat behoorde,” gaat Bisschop Peric verder, ook al was er geen enkele bewering dat Bisschop Zanic met de Communisten samenwerkte in 1981.

Verloren zaak aangehaald als de aanzet tot Zanics ongeloof

In zijn uitleg waarom zijn voorganger zijn opinie veranderde, verwijst Bisschop Ratko Peric naar de aanvang van een kerkelijk juridische procedure, dat Bisschop Zanic verloor toen het Vaticaan later, in 1993, over deze aangelegenheid een beslissing nam.

Kort nadat de verschijningen waren begonnen, werden de priesters Vr. Ivica Vego en Vr. Ivan Prusina uit Mostar uit de Franciscaanse orde gezet. De zaak van de twee priesters vindt zijn oorspring in de zogenaamde Herzegovinische kwestie, een eeuwenoud dispuut tussen de Bischoppelijke priesters en de Franciscanen.

Volgens Bisschop Ratko Perics recente artikel, kwam het beslissende moment voor zijn voorganger toen de zienertjes uit Medjugorje, eerst in januari en daarna opnieuw in april 1982 boodschappen vertelden waarin de Maagd Maria de Bisschop had bekritiseerd in zijn handelen tegenover de twee Franciscanen omdat de twee priesters onschuldig waren en de Bisschop zijn beslissing tegenover Vr. Vego en Vr. Prusina “onbezonnen” noemde.

Alhoewel de zieners dit nooit hadden beweerd, plaatste de Maagd Maria, volgens Bischop Perics herinneringen van de gebeurtenissen begin 1982, deze handeling van de Bisschop binnen de eeuwenoude Herzegovinische kwestie, dus niet alleen de feiten rond Vr. Vego en Vr. Prusina:

“Het echte keerpunt van het standpunt van de bisschop kwam er na 14 januari 1982, toen de drie zienertjes Vicka, Marija en Jakov naar hem toegingen om hem de houding van Onze Lieve Vrouw, hiertegenover mede te delen, volgens dewelke hij onbezonnen had gehandeld in de Herzegovinische kwestie,” verklaart Bisschop Ratko Peric.

“Op 3 april 1982, gingen de zieners opnieuw naar de Bisschop, op bevel van Onze Lieve Vrouw, om hem mede te delen dat de ‘ongehoorzame paters van Mostar’ niets hadden misdaan! Toen op dat moment duidelijk werd dat het fenomeen Medjugorje zichzelf betrok in de Herzogovinische kwestie, kwam de breuk. Een terugkeer was niet meer mogelijk. Een lange reeks van argumenten overtuigde de Bisschop meer en meer dat Medjugorje enkel een zaak van bedrog en leugens was rond de betreurde kwestie Herzegovina", schrijft Bisschop Peric verder.

Toen het Vaticaan, in 1993, de verbanning van de twee Franciscaanse priesters tegengesteld vond aan de Kerkelijke Wet, kwam dit te laat voor Vr. Ivica Vego die zijn priesterschap ondertussen reeds had opgegeven, terwijl Vr. Ivan Prusina ermee instemde.

Medjugorje-priesters: de Bisschop werd bedreigd

Een andere uitleg waarom Bisschop Zanic zijn mening over de verschijningen te Medjugorje had gewijzigd, komt er van de Franciscaaanse priester Vr. Ljudevit Rupcicn in zjn boek “De Waarheid over Medjugorje,” uitgegeven in 1990. Hij citeerde Vr. Jozo Zovko, parochiepriester te Medjugorje in 1981 om te schrijven dat de Bisschop was bezweken onder de bedreigingen:

“Terwijl Bisschop Zanic en Vr. Jozo beiden werden bedreigd met opsluiting als ze hun steun aan Medjugorje niet zouden opgeven, was het enkel Vr. Jozo die uiteindelijk de gevangenis in ging. Juist nadat Vr. Jozo uit de gevangenis werd vrijgelaten, had hij een ontmoeting met de Bisschop die hem uitlegde dat hij door de Communisten werd gedwongen om zijn mening over Medjugore van een openlijke ondersteuning diende te wijzigen tot een openlijke negatieve houding door het volgende te zeggen: “Ik kon niet naar de gevangenis gaan voor Medjugorje,” en “Hoe kon ik anders handelen?” En “Ook wenste ik niet mijn titel op te geven om hulppastoor te worden in een of andere parochie.” Hiermee verwees hij naar de druk van de seculiere priesters, die erop aandrongen om de verschijningen te veroordelen,” schreef Vr. Ljudevit.

UDBA riep zowel Bisschop Zanic als Vr. Jozo Zovko op het matje voor een ondervraging in hun kantoor te Sarajevo, tijdens de zomer van 1981. Na deze ontmoeting stopte de openlijke ondersteuning van de Bisschop. Het recente artikel van Bisschop Ratko Peric wijdt deze eerste verandering in de houding met notities uit Bisschop Zanics brieven naar de Apostolische Nuntius in Joegoslavië en aan Johannes Paulus II:

“In mijn ziel heeft een oordeel over dit alles nog geen vaste vorm aangenomen. Hallucinaties? Bovennatuurlijk?” schreef Bisschop aan de Nuntius op 19 augustus 1981, twee dagen nadat Vr. Jozo Zovko werd gearresteerd.

“Ik sprak met de jonge zieners. Zij zien “iets,” maar voor mij is onduidelijk of het om een bovennatuurlijke gebeurtenis gaat of niet,” vertelde de Bisschop aan Johannes Paulus II op 6 september 1981.

De vorig jaar opgerichte Vaticaanse Commissie zou moeten verder onderzoeken naar de reden van Bisschop Zanics bocht van 180 graden, suggereert auteur en journalist Antonio Socci in Andrea Tornielli’s artikel voor “Vaticaan Insider.”

“Aanvankelijk waren de Franciscanen nogal hard met de zieners omdat de vreesden dat het een val kon zijn, een uitvinding van het regime en dit terwijl de Bisschop van Mostar meer begrip had en open stond voor Medjugorje. Hij ging ook de Heilige Mis opdragen in Medjugorje en verdedigde de jonge zieners. Maar plots, vanaf januari 1982, veranderde zijn houding volledig. De Kerk zou moeten terugkijken en nadenken over het feit dat bij bepaalde beslissingen elke sereniteit ontbrak en er een sterke beïnvloeding was,” volgens Antonio Socci.

Naast het aantal merkbare, feitelijke fouten in de documenten van de geheime politie, betreurt Bisschop Peric in zijn artikel deze gesuggereerde tussenkomst van de Vaticaanse Commissie: “En deze en zo vele andere onwaarheden zouden moeten overgemaakt worden aan de Vaticaanse Commissie,” hierbij verwijzend naar Tornielli, “zodat de leden ze zouden kunnen bespreken tijdens hun samenkomsten,” schrijft Bisschop Peric.

Derde onderbreking van zijn zelf aangekondigd stilzwijgen rond Medjugorje

Eind februari 2011 maakte Bisschop Peric aan Catholic News Service bekend dat hij niet langer openbare commentaar zou geven over Medjugorje, “uit eerbied voor de Vaticaanse Commissie.” Het recente artikel is reeds zijn derde sindsdien.

De eerste onderbreking van zijn gelofte kwam er in juni 2011 toen de Bisschop een kritisch rapport van de eerste medisch-wetenschappelijke onderzoeken van de Medjugorje zieners liet herdrukken. Dit gaat terug tot 1986 en een aantal punten zijn door latere wetenschappelijke studies herzien.

De tweede onderbreking van zijn gelofte over zijn stilzwijgen, kwam er in augustus, toen hij sommige bemerkingen richtte aan het adres van Vicka Ivankovic over haar enthousiasme over de resultaten van de internationaal bekende tennisspeler Ivan Dodig, die hoog genoteerd staat op de internationale ranking en in Medjugorje woont.

En thans is er de derde onderbreking van zijn stilzwijgen rond de inhoud van een artikel, waarin Bisschop Zanics geloofwaardigheid in vraag wordt gesteld omdat er aanwijzingen bestaan die doen vermoeden dat Zanic destijds Medjugorje heeft verraden door te zwichten voor het communistische regime.

Blijkbaar heeft Peric zo zijn eigen interpretatie over het begrip "gelofte van stilzwijgen".

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje TV

Vertaling: Chris De Bodt

Een pyramide in Europa

Op 31 oktober 2005 brachten verschillende nieuwsagentschappen, waaronder Associated Press, een krantenkop met de titel “Bosnische ontdekkingsreiziger ontdekt Europa's eerste pyramiden”. Deze verklaring is fout, net zoals zovele krantenkoppen.

Er zijn heel wat kleine pyramiden in Europa, van Frankrijk tot Griekenland. De kleine pyramide van Falicon staat in het achterland van het welvarende Franse Nice en is berucht voor de ondergrondse kamer waarin velen afdalen maar weinigen terug boven komen zonder de hulp van de lokale brandweer.

In Griekenland zijn er momenteel 16 geregistreerde pyramiden. Sommigen zijn op natuurlijke wijze ontstaan. Anderen, zoals de pyramide van Hellenikon in de buurt van het dorpje Argolis, zijn heel duidelijk door de mens gemaakt.

Een thermoluminescentietest, uitgevoerd door de Universiteit van Athene, heeft het bouwwerk gedateerd op 2720 v. Chr., dezelfde periode als de Egyptische pyramiden. Hoewel ze een pyramidevorm hebben, zijn de Europese bouwwerken niet zo boeiend als de Egyptische pyramiden, die trouwens veel groter zijn.

Bij de ontdekking van de Nieuwe Wereld zo'n vijfhonderd jaar geleden, werden ook in Mexico pyramiden ontdekt maar in 2001 maakte men de ontdekking bekend van een pyramidecomplex in Caral, Peru, dat eveneens gedateerd werd in dezelfde periode als de Egyptische pyramiden.

In 1994 bracht de Duitse touroperator Hartwig Hausdorf een bezoekje aan China, en bij zijn terugkeer verklaarde hij dat er daar ook pyramiden staan, een ontdekking die ondertussen bevestigd werd. De pyramiden worden zelfs een toeristische attractie. Europa leek achter te blijven, maar niet voor lang. Twee ontdekkingen, in Italië in 2003 en Bosnië-Herzegovina in 2005, brachten daar verandering in.

De pyramiden van Bosnië-Herzegovina, verscholen onder heuvels

De plaats van de pyramiden van op de grond terugvinden bleek moeilijker dan gedacht. Het team was onder de indruk van de rijvaardigheden die nodig waren om naar de heuvels toe te rijden. Na twee dagen slaagden ze erin de pyramiden te lokaliseren en begonnen ze een eerste onderzoek. De bevindingen van het team werden gepubliceerd in de WM-uitgave van juni 2003.

Men schatte dat de eerste pyramide een basis had van 100 meter en een hoogte van 50 meter. Er werden drie pyramiden onderzocht. Bij één van de pyramiden waren heel duidelijk stenen ingewerkt, dicht bij het oppervlak. Men ontdekte eveneens een platform met een langwerpige structuur van 18 bij 9 meter. Alle drie de bouwwerken hebben een hellingsgraad van 42 tot 43 graden. De zijden van alle pyramiden zijn uitgelijnd en staan op ongeveer 7 tot 12 graden ten noordoosten van de centrale punten.

Het team vroeg zich af of dit een ontwerpfout was of dat er meer achter zat. Aan de hand van de eerste onderzoeken vanuit de lucht werd gespeculeerd dat het ontwerp van deze pyramiden vergelijkbaar is met dat van de pyramiden van Gizeh, en dus ook met het Orion sterrenstelsel, een theorie die bedacht werd door Robert Bauval.

Het Tsjechische team verklaarde dat hun onderzoek ter plaatse aantoonde dat de pyramiden bij de zonnewende aligneren met het voorbijkomen van Orion. Wat het tijdstip van het bouwen van de pyramiden betreft, werd de mening gevraagd van Italiaans archeoloog Professor Gregoria. Hij dateerde de bouwwerken, onder voorbehoud, rond 3000 v. Chr., de tijd waarrond de Egyptische pyramiden gebouwd werden.

Maar er werden in de omgeving geen overblijfselen gevonden die enig licht kunnen werpen op deze bouwwerken, en men heeft geen weet van een beschaving die in die tijd het gebied bewoonde en gelijkaardige bouwstructuren had.

Als gevolg en ondanks de positieve bevindingen van het Tsjechische team, hebben sommige criticasters geopperd dat de bouwwerken van Montevecchia niet meer zijn dan heuvels met stenen fundamenten.

Het Tsjechische team stelde echter voor dat de site zou gekend zijn als “het Italiaanse Gizeh.” De media had geen interesse in de Italiaanse ontdekking, enkel en alleen al omdat er geen archeologische onderzoeken werden uitgevoerd. Europa zou een pyramide kunnen hebben, maar niemand was er echt zeker van.

Pyramiden van Montevecchia

Eind oktober 2005 dacht de geëmigreerde Bosnische ontdekkingsreiziger Semir “Sam” Osmanagich, dat hij de ontdekking kon aankondigen van de eerste onomstreden, eeuwenoude en grote pyramide in Europa. Het verhaal werd gepubliceerd in de toonaangevende Bosnische krant Dnevni Avaz, die schreef “...de 45-jarige is er zo van overtuigd dat er twee verborgen pyramiden zijn in Visoko Valley, dat hij 16.000 euro heeft uitgegeven om het gebied te onderzoeken dat langs beide kanten ligt van een rivier, op zo'n 30 km van de Bosnische hoofdstad. De bewoners van het nabijgelegen dorp Visovo weten al lang van het bestaan van de twee bouwwerken waarnaar ze verwijzen als 'pyramiden,' maar niemand was ooit dermate gefascineerd om het verder te onderzoeken.”

Osmanagich woont in Houston, Texas (VS), en door zijn interesse in culturen uit de antieke oudheid heeft hij vele bouwwerken van de Nieuwe Wereld bezocht en een aantal boeken geschreven. In april 2005 promootte hij zijn nieuw boek in Sarajevo, toen hij besloot om Visoko te bezoeken. Senad Hodovich, directeur van het Visoko Geboortelandmuseum, had hem over de heuvel verteld. Het gebied is rijk aan artefacten uit het Bronzen Tijdperk die in het museum te bezichtigen zijn, en van de heuvel zelf denkt men dat het de plaats was van een middeleeuws dorp. De plaatselijke bevolking noemt de heuvel “de pyramide,” waaruit blijkt dat iedereen er de pyramidevorm in herkent. Maar...is het wel een pyramide?

Het werd al snel duidelijk dat Osmanagich te maken had met een echte pyramide. “Toen ik aan de top van de Visocicaheuvel stond, merkte ik dat de heuvel een symmetrisch geometrische vorm heeft die uitgelijnd is met de kardinaalpunten van het kompas en een vlakke top heeft.”, verklaarde hij in een e-mailinterview. “Aan de andere kant van de vallei lag er een andere heuvel, Pljesevica genaamd, met duidelijke driehoekige zijden. Hoewel de heuvels bedekt zijn met bossen, 'herkende' ik de pyramiden onmiddellijk.”. Osmanagich zag gelijkaardige paren van pyramiden in Latijns-Amerika, die samen een doorgang tot een vallei creëerden.

Bosnische Vallei der Pyramiden

Een eerste onderzoek toonde aan dat de Visocicaheuvel zo'n 70 meter hoog is, met een vierkante basis van 220 op 220 meter. Dat was de bevestiging dat de structuur precies uitgelijnd is met de kardinaalpunten van het kompas, net zoals de nabijgelegen pyramide. Een postkaart met een luchtfoto uit 1954 toont de duidelijke pyramidevormige structuur van de heuvel, die er allesbehalve natuurlijk uit ziet. Maar Osmanagich wilde het daar niet bij laten.

Hij schreef: “Drie maanden na mijn eerste bezoek had ik alle nodige toelatingen en begon ik een geologisch onderzoek om mijn hypothese te bevestigen. Het eerste onderzoek werd in augustus 2005 uitgevoerd door geologe Nadja Nukich. Geologische testen van de grond op 17 meter diepte van de structuur, vertoonden 15 anomalieën die een aanwijzing waren dat sommige lagen van de heuvel door de mens werden gemanipuleerd, waardoor ik tastbaar bewijs had dat de heuvel geen natuurlijk fenomeen was.”

Nukich was het meest onder de indruk van drie lagen van gepolijste bruine steen, die ondergronds op gelijke afstand liggen van mekaar. Het bleek dat de heuvel bedekt was met een soort “slecht beton”, een ongewone mengeling van gravel die ooit gebruikt werd om de stenen te maken die de heuvel bedekken.

Het was op dit moment dat Osmanagich besloot om in verder onderzoek te investeren. In oktober 2005 keerde hij terug voor verder geologisch en archeologisch onderzoek dat opmerkelijke resultaten opleverde. Men stelde vast dat de muren van de Visocicapyramide gebouwd werden met stenen blokken gemaakt van breccie (gesteente opgebouwd uit onregelmatige brokstukken van ouder gesteente). Toen de blokken gereinigd werden stelde het team vast dat ze geplaatst waren zoals bakstenen in een stenen muur: de bovenste blok stak meer naar binnen t.o.v. het blok eronder. Een aantal stenen werden verwijderd, en men stelde vast dat ze een vlak, glad oppervlak hadden.

De resultaten van de testen binnenin de structuur wezen uit dat het effectief een stenen trappenpyramide is. Een vlak platform, ongeveer 2,5 meter breed, wordt gevolgd door een steile helling van 30 meter, met daarna opnieuw een platform en een andere steile helling met dezelfde hoek, een patroon dat herhaald wordt tot aan de top van de pyramide waar een platform is en de mogelijke ruïnes van een stenen bouwwerk. Het team ontdekte ook dat “..de toegangsweg geplaveid is met uit zandsteen vervaardigde stenen. Ze zijn 10 cm dik, gehouwen door menselijke hand, gepolijst en vervolgens naar deze plek gebracht.”

De lengte van de toegangsweg is een verbazingwekkende 420 meter, en is misschien wel het beste bewijs dat we te maken hebben met een authentieke, door de mens gemaakte pyramide. Tot eind november werden kleine opgravingen uitgevoerd die vooral gericht waren op wat de ingang van een pyramidevormige tempel kan geweest zijn, boven op de structuur. Het team vond ook ondergrondse tunnels.

Osmanagich verklaarde: “We zijn een aantal 'kruispunten' tegengekomen. De meeste zijn bedekt met grond en stenen, maar vanaf de lente van 2006 beginnen we ze schoon te maken.”

Binnen een periode van zes maanden had het Bosnische team een waanzinnige hoeveelheid werk verricht. “De Visocicaheuvel kan door de natuur niet op deze manier gevormd geweest zijn,” verklaarde Nadja Nukich op 26 oktober volgens de BBC. “Dit is al veel meer dan we voorzien hadden, maar we verwachten nog veel meer van onze verdere analyses.”

Osmanagich geloofde aanvankelijk dat een bestaande heuvel in een pyramidevorm was hervormd geweest, en dan bedekt met een soort van primitief beton. Maar in november 2005, nadat grotere delen werden blootgelegd, trok het team de conclusie dat de hele heuvel eigenlijk een stenen structuur is, een conclusie die sindsdien bevestigd werd door satellieten en thermische foto's.

De bouw van een pyramide

Kranten willen conclusies, zodat Osmanagich genoodzaakt was een interpretatie te geven over deze structuren, ook al waren de archeologische opgravingen nog maar pas begonnen. Hij veronderstelt dat de pyramiden in paren voorkomen, waarbij de ene de Zon symboliseert en de andere de Maan. Daarom werd de Visocicaheuvel de “Bosnische pyramide van de Zon” genoemd.

De “Bosnische pyramide van de Maan” ligt volgens hem onder de naburige Pljesevicaheuvel. Osmanagich voegde eraan toe: “Naast deze twee kunstmatige structuren, liggen er meerdere andere heuvels in dezelfde vallei, en ze hebben heel geometrische [driehoekige] zijden en duidelijke, rechtlijnige breuken.”

Pyramide van de Zon

Dr. Amar Smailbegovich [Reno, Nevada] gebruikte scantechnieken die aantoonden dat de Bosnische pyramiden van de Zon en Maan vlakke, driehoekige zijden hebben met duidelijke geometrische breuklijnen tussen de vlakke zijden. Dit verschijnsel mag niet verward worden met driehoekige vlakken die van nature voorkomen bij een tektonisch proces, waar enkel eenzijdige driehoeken voorkomen, terwijl de anomalieën in het onderzoek twee of meer driehoekige zijden hebben. De resultaten van thermische onderzoeken tonen aan dat de pyramiden uit minder sterk materiaal bestaan en vlugger afkoelen dan de omringende heuvels. Deze bevinding is congruent met wat men zou verwachten van een kunstmatige structuur.”

De heuvels waar Osmanagich het over heeft staan onderling even ver van mekaar en zijn uitgelijnd met alle kardinaalpunten. De twee pyramidecomplexen en een derde die een pyramide zou kunnen zijn, hebben ongeveer dezelfde hoogte maar zijn verschillend in totale omvang. Volgens Osmanagich kunnen we dus zonder problemen spreken over de Bosnische Vallei van de pyramiden.

Dr. Amar Smailbegovich [Reno, Nevada] gebruikte scantechnieken die aantoonden dat de Bosnische pyramiden van de Zon en Maan vlakke, driehoekige zijden hebben met duidelijke geometrische breuklijnen tussen de vlakke zijden. Dit verschijnsel mag niet verward worden met driehoekige vlakken die van nature voorkomen bij een tektonisch proces, waar enkel eenzijdige driehoeken voorkomen, terwijl de anomalieën in het onderzoek twee of meer driehoekige zijden hebben. De resultaten van thermische onderzoeken tonen aan dat de pyramiden uit minder sterk materiaal bestaan en vlugger afkoelen dan de omringende heuvels. Deze bevinding is congruent met wat men zou verwachten van een kunstmatige structuur.”

De heuvels waar Osmanagich het over heeft staan onderling even ver van mekaar en zijn uitgelijnd met alle kardinaalpunten. De twee pyramidecomplexen en een derde die een pyramide zou kunnen zijn, hebben ongeveer dezelfde hoogte maar zijn verschillend in totale omvang. Volgens Osmanagich kunnen we dus zonder problemen spreken over de Bosnische Vallei van de pyramiden.

Dus wie bouwde deze pyramiden, en hoe oud zijn ze? Osmanagich denkt dat de heuvels vervormd werden door het Illyrische volk dat het Balkan schiereiland bewoonde lang voordat Slavische stammen het rond 600 na Chr. veroverden. Er is weinig bekend over de Illyriërs, maar Osmanagich denkt dat ze meer geëvolueerd waren dan vele experts denken, waarvan de pyramiden het bewijs zouden zijn. Maar jammer genoeg heeft men Osmanagich verkeerd geciteerd toen hij de mogelijke leeftijd van deze pyramiden op 27.000 jaar schatte.

Dit is wat Osmanagich werkelijk zei: “Het is bekend dat er tussen de 13de en 14de eeuw een middeleeuws Bosnisch dorp gelegen was op de top van de heuvel. Er werden ook artefacten gevonden die sporen vertonen van kleine Romeinse en Illyrische wachttorens (respectievelijk 2.000 en 2.500 jaar oud). Het is gebruikelijk dat een latere cultuur z'n dorpen bovenop oudere structuren bouwde, zoals in Cholula, Mexico, waar Herman Cortez een enorme kerk bouwde op de top van heuvel. Driehonderd jaar later bleek dat de kerk gebouwd was op de grootste pyramide in Mexico. Deze bevindingen tonen aan dat de structuur meer dan 3.000 jaar oud is. We weten dat Bosnië de laatste 27.000 jaar constant bewoond werd. Dus de pyramiden moeten tussen deze twee datums gebouwd geweest zijn.”

Dus de datum kan eender waar tussen 1.000 v. Chr. en 25.000 v. Chr. liggen, hoewel Osmanagich een voorkeur geeft aan de Illyrische periode.

Dus wie bouwde deze pyramiden, en hoe oud zijn ze? Osmanagich denkt dat de heuvels vervormd werden door het Illyrische volk dat het Balkan schiereiland bewoonde lang voordat Slavische stammen het rond 600 na Chr. veroverden. Er is weinig bekend over de Illyriërs, maar Osmanagich denkt dat ze meer geëvolueerd waren dan vele experts denken, waarvan de pyramiden het bewijs zouden zijn. Maar jammer genoeg heeft men Osmanagich verkeerd geciteerd toen hij de mogelijke leeftijd van deze pyramiden op 27.000 jaar schatte.

Dit is wat Osmanagich werkelijk zei: “Het is bekend dat er tussen de 13de en 14de eeuw een middeleeuws Bosnisch dorp gelegen was op de top van de heuvel. Er werden ook artefacten gevonden die sporen vertonen van kleine Romeinse en Illyrische wachttorens (respectievelijk 2.000 en 2.500 jaar oud). Het is gebruikelijk dat een latere cultuur z'n dorpen bovenop oudere structuren bouwde, zoals in Cholula, Mexico, waar Herman Cortez een enorme kerk bouwde op de top van heuvel. Driehonderd jaar later bleek dat de kerk gebouwd was op de grootste pyramide in Mexico. Deze bevindingen tonen aan dat de structuur meer dan 3.000 jaar oud is. We weten dat Bosnië de laatste 27.000 jaar constant bewoond werd. Dus de pyramiden moeten tussen deze twee datums gebouwd geweest zijn.”

Dus de datum kan eender waar tussen 1.000 v. Chr. en 25.000 v. Chr. liggen, hoewel Osmanagich een voorkeur geeft aan de Illyrische periode.

Gezien het belang van de ontdekking heeft het oorspronkelijke team een stichting in het leven geroepen met de naam “Archeologisch Park: Bosnische pyramide van de Zon,” die door de Bosnische gerechtelijk instanties goedgekeurd werd en al een aantal Bosnische archeologen, geologen, geofysici, geschiedkundigen en andere experten tot z'n leden mag rekenen. “We zijn volop bezig een internationale adviesraad op te richten en zijn op zoek naar sponsordeals. Het is interessant dat voor het eerst sinds lange tijd Bosnische politici op alle politieke niveaus de krachten bundelen om dit project te steunen,” aldus Osmanagich.

Op 14 april 2006 worden de opgravingen, restauraties en bescherming van de site hervat. Osmanagich: “Honderden experten en studenten, schoonmaakploegen en enthousiastelingen zullen deelnemen aan een fantastische archeologische gebeurtenis. We zullen werken tot de eerste sneeuwval eind oktober.” En daarmee is Europa waarlijk het pyramidetijdperk binnengetreden.

Vertaling: Mario Lossie