Jozef was na de plechtigheid ook nader getreden en luisterde met de Heilige Maagd vol eerbied naar de begeesterende woorden van de grijsaard, die hen beide zegende en tot Maria sprak: "Zie, deze is gesteld tot val en opstanding van velen in Israël en tot een teken van tegenspraak, maar ook uw eigen ziel zal een zwaard doorboren, opdat uit veler harten de gedachten zich openbaren."

Toen Simeon deze woorden gesproken had, geraakte ook de profetes Anna in vervoering en sprak lang en luid over het kindje Jezus en prees Zijn moeder zalig.

Ik zag dat alle aanwezigen met ontroering luisterden, maar er was nergens een stoornis: zelfs de priesters schenen iets er van te horen. Het was of dat hardop, begeesterd bidden niet zo ongewoon was en meermalen voorkwam. Toch zag ik, dat alle aanwezigen diep bewogen waren. Allen betuigden het Kind en zijn Moeder grote eerbied. Maria schitterde als een hemelse roos!

Voor het oog van de wereld had de Heilige Familie de geringste offergaven aangeboden: Jozef stelde echter heimelijk aan Simeon en Anna gele driehoekige munststukjes ter hand ten behoeve van arme meisjes, die bij de tempel hun opvoeding genoten, maar zelf de kosten ervan niet konden dragen.

Thans werd de Heilige Maagd met het Kind door Anna en Noëmi naar de binnenplaats geleid, waar afscheid werd genomen. Jozef bevond zich reeds daar met de lieden uit de herberg en hield het lastdier bij de teugel. Men aanvaardde zonder verder oponthoud de reis naar Nazareth.

De opdracht van de overige in de tempel aanwezige eerstgeborenen heb ik niet bijgewoond, maar toch voel ik, dat zij allen een buitengewone genade ontvingen en dat velen onder hen met de Onschuldige Kinderen de marteldood zijn gestorven.

De godsdiensstige plechtigheid was vanmorgen om ongeveer negen uur afgelopen, het tijdstip dat het vertrek van de Heilige Familie plaatshad. Deze bereikte vandaag nog Bethoron en nam er haar intrek in hetzelfde huis waar de Heilige Maagd dertien jaar geleden vertoefd had, toen zij naar de tempel gebracht werd. De bewoner van het huis scheen een leraar te zijn. Hier wachtten dienaren van Anna, die gezonden waren om hen af te halen.

Men begaf zich naar Nazareth langs een veel kortere weg dan de Heilige Familie eerst gevolgd was, toen zij, alle drukke plaatsen vermijdend, slechts in eenzaam gelegen woningen hun intrek namen.

Jozef had de jonge ezelin, die op de reis naar Bethlehem de weg had aangewezen, bij een familielid als pand achtergelaten, want hij dacht nog altijd naar Bethlehem terug te keren en zich in het dal van de herders een woning te timmeren. Hij had er ook met de herders over gesproken en hun gezegd dat hij Maria slechts voor een tijdje naar haar moeder bracht, opdat zij zich van de doorstane ontberingen zou kunnen herstellen. Daarom had hij ook vele zaken bij de herders achtergelaten.

Jozef draagt vreemdsoortige geldstukken bij zich, die, naar ik meen, van de Driekoningen afkomstig waren. Hij hield tussen zijn kledij een tas verborgen, waarin hij een aantal heel dunne, blinkende, gele blaadjes droeg. Zij leken op paasbriefjes met afgeronde hoeken. Daarop stond iets gegrift. De zilverlingen van Judas waren dikker en tongvormig: de volledige waren aan beide zijden, de halve slechts aan één zijde afgerond.

Ik zag de Heilige Driekoningen dezer dagen bij een rivier weer allen tezamen komen. Zij hielden rustdag en vierden feest. De plaats bestond uit een groot huis en verschillende kleinere huizen. Zij keerden terug langs een weg, gelegen tussen die waarlangs zij gekomen waren en die welke Jezus nam, toen Hij in het derde jaar van zijn openbaar leven uit Egypte terugkeerde naar zijn geboorteland. Aanvankelijk reisden zij met grote spoed, doch van deze plaats uit ging de tocht veel langzamer. Het leek mij voortdurend of een lichtende jongeling voor hen opgaat en ook soms met hen spreekt. Zij lieten Ur [?] rechts liggen.

3 januari. Simeon had een vrouw en drie zonen. De oudste leek ongeveer veertig en de jongste twintig jaar oud. Zij waren alle drie in dienst van de tempel en zijn in latere jaren in het geheim steeds vrienden van Jezus en diens volgelingen geweest. Zij sloten zich dan ook, de enen voor Jezus kruisdood, de anderen na diens hemelvaart, aan bij de leerlingen van de Heer. Bij de viering van het laatste Paasfeest bereidde een van hen het paaslam voor Jezus en de apostelen. Het kan echter ook zijn dat zij allen kleinkinderen van Simeon waren. Allen hebben, tijdens de eerste vervolgingen na Jezus' hemelvaart, grote diensten aan de vrienden van de Heer bewezen. Simeon was verwant met Seraphia, die later de naam Veronica ontving, en door haar ouders ook met Zacharias.

Ik zag dat Simeon, toen hij na zijn profetie bij de opoffering van Jezus in de tempel, naar huis was teruggekeerd, dadelijk ziek werd. Hij sprak nog vol heilige geestdrift met vrouw en kinderen. Vannacht reeds wist ik dat hij vandaag zou sterven. Van het vele dat ik omtrent zijn dood heb gezien, herinner ik mij nog het volgende:

Simeon vermaande op zijn sterfbed vrouw en kinderen, sprak met hen over het Heil dat over Israël gekomen was en wat er hem door de engel was medegedeeld: Hij deed dit met diepe ernst en vol innige blijdschap. Ik zag hem dan kalm uit het leven scheiden en hoorde de stille jammerklachten van de zijnen. Er waren vele bejaarde priesters en Joden bij hem om te bidden.

Het lijk werd nu in een ander vertrek gedragen, waar het op een plank werd gelegd, dat met openingen voorzien was en met een spons was afgewassen. Daarna legde ze grote, groene bladeren er om heen, omgaven het met bosjes fijne kruiden en hulden het dan in een grote doek. Dan werden er lange windsels omheen gedraaid zodat het er uitzag als een bakerkind. Het lichaam was nu heel recht en onbewegelijk. Ik meen dat ze er de plank mee ingedraaid hebben.

Tegen de avond werd Simeon begraven. Zes mannen met takken droegen hem op een plank, dat van een lange, opstaande rand voorzien was. Deze rand was in het midden hoger dan aan de vier uithoeken. Op die plank lag het ingewikkelde lijk, zonder andere bedekking.

De dragers en hun gevolg gingen vlugger dat dat dit het geval is bij ons. Het graf lag op een heuvel, in de nabijheid van de tempel. Het had de vorm van een heuveltje waarin schuin een deur was aangebracht. Van binnen was het graf gemetseld. Het was hetzelfde soort metselwerk, maar dan ruwer, als de Heilige Benedictus in zijn eerste klooster gebruikte.

De wanden waren, evenals de cel van de Heilige Maagd bij de tempel, met figuren en sterren van gekleurde tegels versierd. De kleine holte, waar men in het midden het lijk plaatste, bood deze ruimte, dat men rondom het lijk kon heengaan. Er geschiedden bij de begrafenis nog enkele gebruikelijke ceremonieën. Men legde ook onder meer munten, steentjes en, als ik mij niet vergis, ook spijzen naast het lijk. Men zekerheid kan ik dit niet mededelen.

Ik zag 's avonds de Heilige Familie aankomen in Anna's woning, die ongeveer een half uur van Nazareth, in de richting van het dal van Zebulon, gelegen was. Er had een familiefeest plaats, evenals indertijd bij Maria's vertrek naar de tempel. Er was boven de tafel een lamp onstoken. Joachim leefde niet meer. Anna's tweede man had diens plaats als heer des huizes ingenomen. De oudste dochter van de Heilige Anna, Maria Heli, was ook aanwezig. De ezel werd van zijn vracht ontdaan, want de Heilige Familie wenste enige tijd bij de Heilige Anna door te brengen. Het goddelijk Kind verspreidde vreugde en blijdschap om zich heen en al hun geluk was van inwendige aard. Er namen ook enige bejaarde priesters deel aan het feest, dat van een kleine maaltijd vergezeld ging, waarbij de vrouwen, evenals in gewone omstandigheden, van de mannen waren gescheiden.

Ik zag de Heilige Familie nog in Anna's woning. Er zijn verschillende vrouwen aanwezig en wel Anna's oudste dochter Maria Heli. Verder Maria van Cleophas, een vrouw uit de streek van Elisabeth en de dienstmaagd, die Maria te Bethlehem behulpzaam was. Deze dienstmaagd was na de dood van haar echtgenoot, die een slecht leven geleid had, niet meer tot het huwelijk te bewegen geweest, doch begaf zich naar Elizabeth te Jutta, waar Maria haar leerde kennen, toen zij voor Johannes' geboorte aan haar nicht een bezoek bracht.

Ik zag vandaag dat Jozef bezig was met de ezels te bepakken en vervolgens voor de lastdieren uitgaande, met de dienstmaagd naar Nazareth ging.

Ik herinner mij alles wat ik vandaag in de woning van de Heilige Anna gezien heb niet meer in bijzonderheden, maar ik moet er mij erg opgewekt gevoeld hebben, want ik had zo een grote drang tot bidden, dat ik het op dit ogenblik zelf niet kan begrijpen. Voordat ik bij de Heilige Anna kwam, had ik in de geest een jong echtpaar bezocht, dat voor een bejaarde moeder zorgde. Beiden lagen nu doodziek te bed en wanneer zij niet genezen, moet de moeder van gebrek omkomen. Ik kende deze arme familie, doch had lange tijd niets meer van haar vernomen. In wanhopige omstandigheden roep ik steeds de Heilige Anna aan en toen ik vandaag in mijn beschouwing bij haar was, zag ik in haar tuin, ten spijt van het gure jaargetijde, nog vele peren, pruimen en andere vruchten aan de bladerloze bomen hangen. Ik mocht er bij mijn vertrek van plukken en bracht de peren naar het zieke echtpaar dat er door genezen werd. Later moest ik ook nog aan de vele arme zielen, bekende en onbekende, vruchten brengen en deze werden er heel door verkwikt.

Waarschijnlijk beduidden deze vruchten genaden, door de voorspraak van de Heilige Anna verkregen. Voor mij betekenen deze vruchten weer veel smart en lijden. Dat ondervind ik altijd bij zulke beschouwingen, waarin in vruchten pluk in de tuin van de heiligen, want daarvoor moet betaald worden. Waarom ik deze vruchten plukte in de tuin van de Heilige Anna, weet ik niet meer. Ongetwijfeld waren het zieke echtpaar en deze arme zielen beschermelingen van de Heilige Anna, zodat voor hen vruchten van genaden moesten verdiend worden, of misschien deed ik het, omdat de Heilige Anna een helpster is in hopeloze omstandigheden, zoals ik steeds heb ondervonden.

Op de vraag hoe in dit jaargetijde de weersgesteldheid in Palestina was, gaf A.C. Emmerich het volgende antwoord: Ik vergeet steeds hierover te spreken, omdat mij alles zo natuurlijk overkomt, dat ik altijd meen, dat iedereen dat weet. Dikwijls zie ik regen en mist, soms ook sneeuw, die echter onmiddellijk smelt. Vaak zie ik bladerloze bomen, waaraan nog vruchten hangen. Er is meerdere malen oogst in het jaar. Ik zie reeds oogsten als het bij ons nog lente is. Thans, in de winter, zie ik de mensen op weg warm gekleed: zij hebben de mantels over het hoofd geslagen.

6 januari. Vanmiddag zag ik de Heilige Maagd in het gezelschap van haar moeder, die het goddelijk Kind droeg, maar Nazareth vertrekken. De weg loopt heerlijk tussen heuvels en tuinen door en is ongeveer een half uur lang.

Anna zendt uit haar woning voor Jozef en Maria levensmiddelen. O, hoe roerend gaat het er bij de Heilige Familie aan toe. Maria is Moeder en tegelijk de nederigste dienstmaagd van het goddeijk Kind en onderdanig aan haar echtgenoot. Jozef van zijn kant betoont zich tegenover de Heilige Maagd als een trouwe vriend en nederige dienaar. Wanneer Maria de kleine Jezus op haar armen in slaap wiegt, en ik bedenk hoe dat Kind de barmhartige God is, die de wereld heeft geschapen, dan sidder ik bij de gedachte dat er nog zovele mensen zijn met een hard, eigenzining en koud gemoed.

Het feest van Maria Lichtmis werd mij in zo'n groots, maar moeilijk te verklaren beeld getoond, dat ik het niet meer in zijn geheel kan weergeven.

Wat ik er nog van weet, heb ik in het beeld zelf gezien. Ik zag een feest vieren in een doorzichtige, boven de aarde zwevende kerk. Op deze wijze verschijnt mij altijd de katholieke Kerk, wanneer ik niet over een of ander plaatselijk kerkgebouw, maar over de Kerk in het algemeen mijn beschouwingen moet maken.

Ik zag dan de kerk vol engelenkoren, die de troon van de Allerheiligte Drievuldigheid omgaven. Daar ik nu een tweede persoon van de Allerheiligste Drieëenheid als de mensgeworden Jezus in de tempel zag zien opdragen, terwijl Hij tevens in de Heilige Drieëenheid tegenwoordig is, vertoonde zich aan mij hetzelfde beeld van vroeger, toen ik mij namelijk inbeelde dat het goddelijk Kind bij mij was, om mij te troosten en ik tevens een afbeelding voor mijn ogen zag van de Heilige Drievuldigheid. Ik zag namelijk de verschijning van het mensgeworden Woord, de kleine Jezus, naast mij, wiens beeld als door een lichtstraal met de afbeelding van de Heilige Drievuldigheid samenhing. Ik kan ook niet zeggen dat hij niet naast mij was, omdat Hij daar was, en toch voelde ik heel goed, dat het beeld waaronder de Heilige Drieëenheid mij getoond werd, anders was dan wanneer het mij alleen als beeld van de Godheid werd voorgesteld.

Ik zag in het midden van de Kerk een altaar verschijnen. Het was niet als een altaar in onze kerken, maar drukte het begrip altaar in het algmeen uit. Op het altaar zag ik een kleine boom staan met brede, neerhangende bladeren, van dezelfde soort als de boom van de zondeval in het paradijs.

Dan zag Ik Maria, met het kindje Jezus op de armen, voor het altaar uit de aarde oprijzen en de boom op het altaar boog voor hen en verdorde.

Nu verscheen er een grote, als priester geklede engel, die een  ring om het hoofd droeg en de Heilige Maagd naderde. Zij gaf hem het Kind, dat hij op het altaar legde en op hetzelfde moment zag ik het Kind overgaan in de beeltenis van de Heilige Drievuldigheid, die zich nu weer in de gewone vorm aan mij vertoonde.

Ik zag dat de engel aan de moeder Gods een kleine, schitterende bol gaf, waarop het beeld stond van een ingewikkeld kind en dat Maria met deze gave boven het altaar zweefde. Van alle kanten zag ik nu armen met lichtjes tot haar komen en al die lichtjes handigde zij over aan het Kind op de bol, waarin zij allen verdwenen. En al die lichtjes werden boven Maria en het Kind tot één licht en één glans, waardoor alles verlicht werd.

Maria had een wijde mantel over de hele aarde uitgespreid. Nu volgde een visioen van de plechtigheid van het feest.

Ik geloof dat het verdorren van de boom der kennis bij de verschijing van Maria en de overgang van het geofferde Kind in de Heilige Drievuldigheid, een afbeelding moest zijn van de verzoening van de mensen met God en daarom zag ik ook al die lichtjes eerst overreiken aan Maria en door deze aan het goddelijk Kind, dat het Licht is, waarin alle andere lichtjes samenkomen en dat de gehele wereld verlicht.

De lichtjes betekenen de wijding der kaarsen op Maria Lichtmis.

De toespraken van de Koningen waren in hoge mate treffend en kinderlijk eenvoudig. Terwijl zij de knieën bogen, spraken zij als volgt: "Wij hebben Zijn ster gezien. Hij is de Koning aller koningen en wij zijn gekomen om hem te aanbidden en door onze geschenken te huldigen." Zij waren als in geestesvervoering en bevalen in een kinderlijk, vurig gebed de kleine Jezus, hun dierbaren, have en goed, ja alles, wat voor hier beneden enige waarde had. Zij smeekten de pasgeboren Koning om toch hun harten, zielen, gedachten en werken als offers te aanvaarden, hun geest te verlichten, hun alle deugden en, als aardse geluk, vrede en liefde te schenken. Zij waren vol van eerbied, en liefde en vreugdetranen rolden over hun wangen en baard. Zij voelden zich zo zalig en zagen zichzelf verplaatst in het sterrenbeeld, waarnaar hun voorouders duizenden jaren lang met zo vurig verlangen hadden uitgezien. Alle blijdschap over de in vervulling getreden beloften was nu hun deel.

De Heilige Maagd nam alles nederig en vol innige dankbaarheid aan. Zij bewaarde aanvankelijk het stilzwijgen, doch een eenvoudige beweging onder haar sluier gaf van haar ontroering en heilige vreugde blijk. Het blote bovenlijfje van het goddelijk Kind, dat zij in de sluier gewikkeld had, straalde met hemelse glans daaruit te voorschijn. Op het laatst stamelde zij enige nederige en minzame woorden van dank, waarbij zij de sluier een weinig opzij schoof. Dit was voor mij weer een wijze les en ik sprak bij mijzelf: "Hoe vriendelijk en met welke dankbaarheid neemt Maria elke gift aan. Zij, die alles bezit in haar Jezus, aanvaardt nederig elke liefdevolle gift: laat dit voor mij een aansporing zijn om in het vervolg elke blijk van liefde, nederig en dankbaar te ontvangen. Ach, hoe goed zijn toch Maria en Jozef. Voor zichzelf behouden zij niets: alles wat zij bezitten wordt tot de leniging van de nood der armen aangewend.

Toen de Koningen met hun gevolg de grot verlaten hadden en naar hun tent waren teruggekeerd, traden eindelijk de dienstknechten de grot binnen. Zij hadden de tent opgeslagen, de dieren afgeladen, alles in gereedheid gebracht en vervolgens met nederig geduld voor de ingang hun beurt afgewacht. Zij waren meer dan dertig in getal en van een schaar jongelingen vergezeld, welke slechts een lendendoek droegen en korte manteljtes. De dienstknechten traden vijf aan vijf binnen en een der oversten, waar zij ondergesteld aan waren, ging hen voor. Zij knielden neer voor het Kind en aanbaden het in stilte. Ten slotte trad de hele schaar van jongelingen binnen, die allen de knieën bogen en vol kinderlijke onschuld en vreugde de kleine Jezus aanbaden. De dienstknechten hielden zich niet lang in de geboortegrot op, want de Koningen waren weer met grote feestelijkheid genaderd. Zij hadden nu andere, lichtere mantels aan, die in brede plooien om de schouders hingen. Zij droegen wierookvaten in de hand en bewierookten vol heilige eerbied het Kind, de Heilige Maagd, de Heilige Jozef en de gehele grot, waarna zij zich weer met eer en een diepe buiging verwijderden. Dit was de gebruikelijke aanbidding bij dit volk.

Bij dit alles genoten Maria en Jozef zo'n grote vreugde die ik nog nooit had waargenomen. Dikwijls liepen er vreugdetranen over hun wangen. Deze erkenning en plechtige verering van het goddelijk Kind, dat zij zo armoedig moesten herbergen en waarvan zij de hoge waarde in de nederigheid van hun harten stil verborgen hielden, deed hen waarlijk goed. Zij zagen aan het Kind der belofte, door Gods almachtige voorzienigheid en in weerwil van alle menselijke blindheid, datgene schenken, wat zij zelf niet vermochten te geven: de eerbewijzen van de machtigen dezer aarde, vol pracht en heerlijkheid. Met de heilige Koningen aanbaden zij het goddelijk Kind: de eer die zij aan Jezus bewezen, maakte hen overgelukkig.

In het dal achter de geboortegrot tot bij het graf van Maraha was de legerplaats van de Koningen opgeslagen. Men had de dieren in rijen tussen touwen aan palen vastgebonden. Bij de grote tent, die niet ver van de heuvel van de geboortegrot was verwijderd, bevond zich nog een met matten overdekte ruimte, waarin een deel van de bagage verborgen was. Het meeste echter was in de grot van Maraha's graf ondergebracht. Toen allen de geboortegrot verlaten hadden, vertooden zich de sterren aan de hemel en men schaarde zich allen in een kring bij de oude terpentijnboom, die zich boven het graf van Maraha verhief en ze namen onder feestelijk gezang de dienst der sterren waar. 't Is met geen woorden te beschrijven hoe ontroerend hun gezang in het stille dal klonk. Gedurende zo vele eeuwen hadden de voorouders van deze heilige Koningen naar de sterren gezien, gebeden en gezongen, en thans was al hun verlangen in vervulling gegaan. Zij zongen hun danklied, overstelpt van vreugde.

Intussen had Jozef met behulp van enige herders een eenvoudig maal in de tent van de Koningen bereid. Er waren schoteltjes met broden, vruchten en honigraten, bordjes met kruiden, flessen met balsem heengedragen en dit alles werd op een lage tafel, die op een tapijt stond, neergezet. Hij had reeds 's morgens alles in gereedheid laten brengen voor het onthaal van de Koningen, want de Heilige Maagd was vooraf van hun aankomst in kennis gesteld.

Toen de Koningen met hun verwantrn na het avondgzang in de tent waren teruggekeerd, werden zij er op vriendelijke wijze door de Heilige Jozef ontvangen, die hen verzocht om zijn eenvoudige maaltijd niet te versmaden: hij lag met hen aan rondom de lage tafel en zo aten zij. Hij was helemaal niet verlegen, maar zo opgeruimd dat hij alle tranen van vreugde weende.

Toen ik dat zag, dacht ik aan mijn vader zaliger, een arme landman, die bij mijn inkleding in het klooster met zovel voorname gasten aan tafel moest zitten. In zijn eenvoud en nederigheid had hij daar erg tegen opgezien, maar later was hij zo opgeruimd dat hij van vreugde weende. Hij werd, zonder dat hij het zelf wilde, de eerste persoon aan tafel.

Na afloop van deze eenvoudige maaltijd ging de Heilige Jozef weer heen. Enkele aanzienlijken uit de stoet namen hun intrek in een herberg te Bethlehem. De overigen legden zich over de slaapplaatsen, die langs de wanden van de grote tent waren uitgespreid, te rusten.

Toen Jozef in de geboortegrot was teruggekeerd, borg hij aan de rechterzijde van de kribbe, in een muuropeningen, al de geschenken weg. Hij had er een scherm voorgezet zodat men niet kon zien wat er bewaard werd. De dienstmaagd van de Heilige Anna, die voor de bediening van de Heilige Maagd was achtergebleven, had zich gedurende het bezoek van de Koningen teruggetrokken in een zijgewelf, die in de grot der geboorte uitgaf. Zij was weer eerst verschenen toen allen de kribbe hadden verlaten. Zij was zeer ernstig en bescheiden, noch de Heilige Familie, noch haar zag ik met enig werelds genot naar de vorstelijke geschenken zien. Alles werd nederig en met dankbaarheid aangenomen en weer met mildheid onder de armen verdeeld.

Ik zag vanavond bij de aankomst van de stoet aan het belastinggebouws enige beweging en later een heen en weer lopen door de stad. De lieden, die de stoet naar het dal der herders gevolgd waren, keerden spoedig opnieuw terug. Later, toen de Koningen met zoveel godsvrucht en heilige vreugde aan het goddelijk Kind hun offers brachten en het aanbaden, zag ik in de omtrek van de grot enige loerende en moerende Joden, die naderhand de stad doorkruisten en allerlei geruchten verspreidden. De verstokte hardheid van deze lieden deed mij bitter wenen. Ik had zo'n medelijden met deze boze mensen, die toen, zoals ook in onze dagen, wanneer het Heilige tot de mensen komt, loerend en morrend er om heen staan om dan in hun haat leugens rond te strooien. O, hoe moet ik over zulke verblinde mensen wenen. Zij hebben al het Heil bij zich, maar stoten het af, maar deze goede Koningen  zijn, vol geloof en vertrouwend op de profetieën, van verre gekomen en hebben het Heil gevonden. O, hoe beklaag ik de harde, verblinde mensen.

Ik zag vandaag gedurende de dag te Jeruzalem koning Herodes met velen van de schriftgeleerden de schriftrollen onderzoeken en over de verklaringen van de Koningen redetwisten. Later werd alles stil, alsof men de zaak wilde laten rusten.

Laatste bezoek en vertrek van de heilige Driekoningen

Maandag 24 december 1821. Reeds vroeg in de morgen zag ik vandaag de Koningen en de meesten uit hun gevolg beurtelings een bezoek brengen aan het goddelijk Kind en Zijn moeder. Ook zag ik hen in de loop van de dag veel geschenken uitdelen. Zij waren van heilige blijdschap bezield en betoonden zich zeer mild. Bij vreugdevolle gebeurtenissen heb ik in deze tijden steeds geschenken zien uitdelen. De herders die aan de Koningen en hun gevolg velerlei diensten hadden bewezen, ontvingen vorstelijke beloningen. Ook werden er onder de armen milde giften uitgedeeld. Ik zag, hoe zij de behoeftige, oude vrouwen, die van ouderdom gebogen kwamen aanstrompelen, dekens over de schouders hingen. Onder het gevolg van de Koningen waren er velen, die het verblijf onder de herders buitengewoon goed beviel en er gaarne zouden blijven wonen om zich met deze herders te verenigen. Zij gaven de Koningen hun wens te kennen en zij kregen de vrijheid en bovendien nog rijke geschenken. Zij ontvingen dekens, werktuigen, goudkorrels en ook de ezels, waarop zij gereden hadden. Toen ik de Koningen ook aan een grote menigte brood zag uitdelen, dacht ik eerst: waar halen zij al dat brood vandaan? Maar dan herinnerde ik mij dat ik meermalen gezien had dat zij van tijd tot tijd, op de rustplaatsen in ijzeren vormen, die zij bij zich hadden, kleine, platte broden lieten bakken die, in lichte lederen kisten geboren, aan lastdieren werden gehangen. Er kwamen vandaag ook vele inwoners van Bethlehem in de legerplaats van de Koningen en bedelden om geschenken: enige doorzochten zelfs de bagage en wisten hun onder allerlei hebzuchtige voorwendsels giften af te persen.

Zij hadden zowel te Jeruzalem als hier door de lengte van hun stoet en het opzien dat zij verwekten, allerlei moeilijkheden te verduren. Zij waren toen in een triomftocht gekomen, omdat zij meenden alles in volle glorie te vinden wegens de nieuwgeboren koning. Maar, door de ondervinding die zij hadden opgedaan, vonden zij het beter in kleinere afdelingen en zonder opzien de terugreis te aanvaarden. Daarom stelden zij reeds dadelijk vele dienstknechten in vrijheid, die deels in het dal der herders wensten te blijven en deels naar bepaalde streken vooruit trokken om zich daarna weer met de stoet te verenigen. Ik verwonderde mij dat de stoet reeds 's avonds aanmerkelijk kleiner was. De Koningen waren wel van plan om 's anderendaags naar Jeruzalem te reizen, om aan Herodes te zeggen hoe zij het Kind hadden gevonden, maar zij wilden dit in stilte doen en zonden daarom velen van hun gevolg vooruit, voor wie de reis daardoor gemakkelijker werd. Zij zelf konden hen op hun dromedarissen spoedig weer inhalen.

Tegen de avond begaven zij zich naar de kribbe om afscheid te nemen. Mensor ging eerst alleen binnen. Maria gaf hem het Jezuskind in de armen en hij straalde van vreugde. Na hem kwamen de beide anderen en namen onder tranen afscheid. Zij brachten nog vele geschenken mee: stukken ongeverfde zijde en rode en gebloemde doeken en vele zeer fijne dekkleden: ook de wijde, koninklijke mantels lieten zij achter. Deze waren lichtgeel als van heel fijne wol en waren heel licht en werden door het minste tochtje bewogen. Ze brachten ook vele schalen, die op elkaar stonden en meerdere bussen vol korrels. Ook een mand, waarin potten stonden met fijne, groene struikjes en witte bloempjes daaraan. Er stonden drie struikjes in het midden van elke pot, doch zo dat men op de rand van iedere pot weer een andere kon plaatsen. Zo werden de potten in de mand op elkaar gezet. Het was mirre. Ook gaven zij aan Jozef lange, smalle korven met vogels om te slachten, die zij op hun dromedarissen hadden meegebracht.

Zij waren allen zeer bedroefd, toen zij van het Kind en van de Heilige Maagd afscheid moesten nemen. Maria stond rechtop en droeg het Jezuskind op de arm, in haar sluiter gewikkeld. Zij deed de Koningen uitgeleide tot aan de ingang van de grot. Daar bleef zij staan en om aan de godvrezende mannen een aandenken mee te geven. Zij maakte een lange sluier van tule los, die het goddelijk Kind en haar zelf omhulde, en reikte hem aan Mensor over. Onder een diepe buiging aanvaardden de Koningen dit geschenk en hun harten vloeiden over van dankbaarheid en eerbied, toen zij Maria ongesluierd met het goddelijk Kind voor zich zagen. O, welke zoete tranen werden er vergoten, toen zij de grot verlieten! Van dit ogenblik af werd de sluier voor hen het kostbaarste kleinood dat zij op aarde bezaten.

De wijze, waarop de Heilige Maagd de geschenken aannam, was buitengewoon treffend en eenvoudig: zij was niet blij om de giften zelf, maar omdat ze met een goed hart gegeven werden en daarvoor was zij dankbaar. Ik heb bij deze koninklijke bezoeken geen zweem van eigenbelang in haar waargenomen. Wel koesterde zij aanvankelijk de blijde hoop dat zij nu wat meer bescherming zou genieten in Bethlehem en niet meer zo verschrikkelijk zouden behandeld worden als bij hun aankomst, wat zij uit liefde tot het Kind Jezus en uit medelijden met de Heilige Jozef wel graag zou hebben, want Jozefs droefheid en schaamte daarover had haar veel leed gedaan.

Toen de Koningen afscheid nemen, was in de grot de lamp reeds ontstoken. Het was donker en zij begaven zich onverwijld naar de oude terpentijnboom boven het graf van Maraha, om er evenals de vorige avond, hun gosdienstoefening te houden. Er brandde onder de boom een lamp, en toen zich de sterren aan de hemel vertoonden, verrichten zij hun gebeden en hieven een gezang aan. De stemmen van de knapen klonken heel lief in het koor. Na afloop van deze plechtigheid richtten zij hun schreden naar de tent, waar door de Heilige Jozef weer een maaltijd was bereid. Vervolgens keerden enigen naar de herberg te Bethlehem terug, terwijl de anderen zich in de tent te rusten legden.

Om middernacht had ik eensklaps een visioen. Ik zag de Koningen in hun tent op uitgespreide dekens slapen. Toen verscheen een schitterende jongeling in hun midden. De lamp was ontstoken en zij richtten zich op in hun slaap. 't Was een engel die hen wekte en hen zei dadelijk weg te trekken en niet meer over Jeruzalem, maar langs de Dode Zee door de woestijn hun weg te nemen. Snel sprongen zij van hun slaapplaatsen op. Enigen liepen naar hun gevolg, anderen naar de kribbe en wekten de Heilige Jozef, die zich naar Bethlehem spoedde, om diegenen te roepen die daar in de herberg waren. Maar deze kwamen hen reeds tegemoet: zij hadden eenzelfde verschijning gehad. Met onbegrijpelijke spoed werd de tent opgebroken, alles ingepakt en het overige van de legerplaats verwijderd. Terwij de Koningen nog van Jozef bij de kribbe afscheid namen, spoedde hun gevolg zich in afzonderlijke groepen, om sneller te kunnen reizen door de woestijn Engaddi naar de Dode Zee.

De Koningen dringen er nog op aan, dat de Heilige Familie met hen de vlucht zou nemen, omdat zeker gevaar dreigde en smeekten hen dat Maria zich toch met het Kind zou verbergen, opdat zij toch niet door hun schuld zouden lastig gevallen worden. Zij weenden als kinderen, omhelsden de Heilige Jozef onder hartroerende woorden en bestegen toen de dromedarissen, die slechts licht bevracht waren en vertrokken dan ijlings in de richting van de woestijn. Ik zag de engel op het veld bij hen. Hij toonde hen de weg die zij moesten volgen. Zij sloegen verschillende wegen in, elk ongeveer een kwartier van elkaar verwijderd, en trokken eerst in oostelijke richting, daarna in zuidelijke richting door de woestijn. De terugreis geschiedde langs dezelfde weg die Jezus in het derde jaar van zijn openbaar leven bij zijn terugkeer uit Egypte heeft ingeslagen.

Ik zag in deze beschouwing van de geboorte van de Messias, die mij als een historische gebeurtenis en niet als een uiting van de feestvreugde van de Kerk voor de ogen trad, wel niet in de natuur zo een tintelende, jubelende zaligheid, zoals ik dit tijdens de Kerstnacht, wanneer deze voorstelling een innerlijke betekenis uitdrukt, zie. Toch ontwaarde ik ook heden een buitengewone vreugde en op vele plaatsen, tot in de verste wereldstreken, een wondervolle beweging op dit middernachtelijk uur.

De harten van vele goede mensen zag ik vervuld met een blij verlangen. De harten van de slechte mensen daarentegen van een grote angst. Vele dieren zag ik van blijdschap opspringen, op vele plaatsen zag ik bloemen ontluiken en kruiden, struiken en bomen herleven en geur verspreiden. Ik zag bronnen ontspringen en aanzwellen. Zo ontsprong er, bij de geboorte van de Messias, in de grot die zich noordelijk van die der geboorte in de heuvel bevond, een rijke bron, die de Heilige Jozef de volgende morgen opmerkte. Hij groef er een afloop.

Boven Bethlehem zag het er somber uit. De hemel had een duistere en roodachtige schijn, maar over de grot der geboorte, over het dal bij de grafspelonk van Maraha, de voedster van Abraham, en over het dal der herders, hing een glinsterende nevel.

In het dal der herders lag, op anderhalf uur afstand van de grot der geboorte, bij het begin van de wijnbergen die zich van hier naar Gaza uitstrekken, een heuvel. Op deze heuvel lagen de hutten van drie herders. Deze waren het hoofd van de omwonende herdersfamilies, evenals de Heilige Driekoningen het hoofd waren van de tot hun gebied behorende stammen.

Nog ongeveer eens zo ver van de grot der geboorte verhief zich de Toren des Herders. Het was een zeer hoog, pyramidevormig getimmerte van balken en was tussen bloeiende bomen op een stenen grondslag, midden in het veld op een heuvel gebouwd. Deze was van trappen en galerijen voorzien. Hier en daar waren er ook overdekte standplaatsen, zoals wachttorentjes. Hij had enige overeenkomst met de torens, waarop in het land van de Heilige Driekoningen de sterren worden waargenomen en maakte vanuit de verte de indruk van een zeeschip met vele hoge masten en zeilen. Vanuit de toren kon men ver in de omtrek rondzien. Men zag Jeruzalem en ook de Berg der bekoringen in de woestijn van Jericho. Er waren wachters op de toren om naar de kudden te zien en om de herders, bij gevaar van rovers of voorbijtrekkende krijgslieden, door hoorngeblaas te waarschuwen.

De verschillende herdersgezinnen woonden in een kring van wel vijf uur rondom de toren, in afzonderlijke, van tuinen en velden omgeven hutten. Bij de toren was hun algemene plaats van bijeenkomst en het was ook de verzamelplaats van de hoeders, die er hun gereedschap bewaarden en hun eten ontvingen. Op de helling waren hutten gebouwd en ook een grote, in verschillende vertrekken verdeelde schuur, waarin de vrouwen van de hoeders woonden en voor dezen het eten bereidden. Bij de toren zag ik vannacht de kudden gedeeltelijk in de vrije hemel, doch bij de heuvel van de drie herders zag ik ze onder een schuur.

Toen de Messias geboren was, zag ik de drie herders, verbaasd over de wondervolle nacht, samen voor hun hutten staan. Zij zagen in het rond en bemerkten vol verwondering een bovennatuurlijke glans boven de grot der geboorte. Ook bij de herders aan de afgelegen toren was alles in beweging. Een gedeelte van hen beklom de toren om naar het wonderbare licht te zien boven de grot der geboorte.

Terwijl de drie herders naar de hemel staarden, zag ik een lichtwolk tot hen afdalen. Terwijl deze naderde, was daarin een beweging zichtbaar, een verandering, een overgang in vormen en gedaanten: ik hoorde een zachte, steeds aanzwellende vreugdezang. De herders schrokken eerst, maar dan stond er een engel bij hen en zei: "Vrees niet want zie, ik breng u een boodschap van grote vreugde die voor geheel het volk zal zijn. Heden is u een Messias geboren, Christus de Heer, in de stad van David. En dit zal u een teken zijn: gij zult een kind vinden, in doeken gelegen en in een kribbe gelegen." Terwijl de engel dit zei, nam de glans rondom hem toe en ik zag toen voor de herders vijf of zes grote, heerlijke, schitterende engelengedaanten verschijnen die een lange band in de handen hielden, waarop met grote letters stond geschreven, terwijl ik hen God hoorde loven en zingen: "Eer aan God in de hoge en vrede op aarde aan alle mensen van goede wil."

De herders bij de toren hadden enkele ogenblikken later dezelfde verschijning. Eveneens verschenen de engelen aan een derde groep herders bij een bron, ten oosten van de toren van de herders, op drie uur afstand van Bethlehem gelegen.

Ik zag hen niet onmiddellijk naar de grot der geboorte snellen, waarvan de herders wel anderhalf uur, en die bij de toren wel drie uur verwijderd waren, maar ik zag hoe zij onverwijld onder elkaar beraadslaagden wat zij voor het pasgeboren Kind zouden meenemen en hoe zij zo snel mogelijk hun giften bijeenverzamelden. Zij kwamen eerst 's morgens in de vroegte bij de kribbe.

Mijn ziel zag zich, op het uur van de geboorte van de Messias, naar alle delen van de wereld verplaatst om wonderbare aankondigingen van de geboorte van onze Heiland te zien. Daar ik echter zeer ziek en vermoeid was, scheen het mij meerdere malen, als kwamen de beelden tot mij. Ik ben van ontelbare feiten getuige geweest, maar tengevolge van menige smarten en storingen ben ik het meeste vergeten. Hier volgt wat ik mij wel nog herinner:

Ik zag vannacht, hoe Noëmi, de leermeesteres van de Heilige Maagd, de profetes Anna, de oude Simeon bij de tempel, de Heilige Moeder Anna te Nazareth en de Heilige Elisabeth visioenen en openbaringen over de geboorte van de Messias ontvingen. Ik zag bij Elizabeth de kleine Johannes, bezield met een wonderbare blijdschap. Allen zagen en herkenden weliswaar Maria in hun visioen, maar zij wisten niet waat het wonder was geschied, zelfs Elisabeth wist er niet over. Anna alleen droeg er kennis van dat Bethlehem de plaats des Heils was.

Voorbereiding in de ouderlijke woning

Op 28 oktober 1821 verhaalde de eerbiedwaardige A.C. Emmerich, terwijl zij in wakende toestand haar visioenen had: Maria zal nu spoedig naar de tempel worden geleid. Voor enige dagen reeds zag ik, hoe de Heilige Anna in een vertrek van haar woning bij Nazareth haar driejarig kind in het gebed onderrichtte en voorbereidde, omdat weldra de priesters zouden komen om Maria voor haar opname in de tempel te ondervragen. Vandaag echter wordt het feest van de voorbereiding in de ouderlijke woning gevierd. Er zijn gasten aanwezig, verwanten, mannen, vrouwen en ook kinderen. Ook zijn er drie priesters, één uit Sephoris, de zoon van een broerder van Anna's vader, één uit Nazareth en de derde uit een plaats, welke ongeveer vier uren van Nazareth, op een berg, is gelegen. De naam van deze plaats begint men de lettergreep Ma-. Deze priesters zijn gekomen, deels om de kleine Maria te ondervragen of zij bekwaam is, om aan de dienst van de tempel te worden toegewijd, deels om over haar kleding, welke aan een bepaald kerkelijk voorschrift moet voldoen, de nodige aanwijzingen te geven. Er waren drie stel kleren aanwezig, elk bestaande uit een rok, borststukken en een mantel, alles van een verschillende kleur en verder nog twee snoeren van wol of zijde en een aan de bovenzijde gesloten kroon. Eén der priesters knipte enige onderdelen van deze kleding en regelde alles zoals het wezen moest.

Enige dagen later, op 2 november, vervolgde Emmerich: Ik zag vandaag dat er in Maria's ouderlijke woning een groot feest werd gevierd. Ik weet niet bepaald of het op deze dag is gebeurd, of dat het visioen een herhaling is van wat ik reeds vroeger zag, want ik zag in de voorgaande drie dagen reeds iets dergelijks, maar ten gevolge van mijn lijden en allerhande storingen is het mij ontgaan. De drie priesters waren nog aanwezig, en ook meerdere familieleden en hun dochtertjes, zo ook Maria Heli met de zevenjarige Maria van Cleophas, die veel zwaarder en sterker is dan Maria. Deze is zeer tenger en heeft goudblonde, gladde en aan het einde een weinig gekrulde haren. Zij kan reeds lezen en iedereen staat verbaasd over de verstandige antwoorden die zij geeft. Maraha, Anna's zuster, uit Sephoris, is ook met haar dohtertje aanwezig, en buiten deze, zijn er nog andere familieleden met hun dochtertjes.

De reeds door de priester geknipte kledingstukken door Maria waren door de vrouwen in gereedheid gebracht. Ze werden bij dit feest op verscheidene tijdstippen het kind aangetrokken, en daarbij werden haar verschillende vragen gesteld. De gehele handeling was feestelijk en ernstig en hoewel zij door de bejaarde priesters met een kinderlijke glimlach werd verricht, werd die glimlach toch steeds door de verbazing over haar wijze antwoorden en door de vreugdetranen van de ouders onderbroken.

De handeling had plaats in een vierkant vertrek naast de eetzaal. Het licht viel naar binnen door een geopend luik in het dak, waarover een sluier gespannen was. Een rood tapijt bedekte de vloer. Er stond een in rood en wit gedekte altaartafel op, waarboven een gordijn was opgehangen met een geborduurd of opgenaaid beeld (waarschijnlijk een afbeelding van Mozes) dat moest dienen om een soort kastje te bedekken, waarin de schriftuur- en gebedsrollen lagen. Op dit altaar lagen, behalve de drie feestgewaden van Maria, nog verschillende andere kledingstoffen, welke door de familieleden voor de uitzet van het kind geofferd waren. Voor het altaar was op een kleine hoogte een soort van troon aangebracht.

Joachim en Anna en ook de familieleden stonden er om heen verzameld. De vrouwen stonden meer terug en de kleine meisjes ter zijde van Maria.

Nu traden de priesters met blote voeten binnen. Er waren vijf priesters aanwezig, maar slechts drie waren in ambtskleij en verrichten de plechtigheid. Een van de priesters nam de kledingstukken van het altaar, verklaarde de betekenis ervan en reikte ze Anna's zuster uit Sephoris aan, die er Maria mee aankleedde. Zij trok haar eerst een gebreide, geelachtige rok aan en hierover een veelkleuring, bij de borst met snoeren versierd schouderkleed. Het werd over de hals geslagen en rondom het lichaam bijeengetrokken. Dan volge een bruinkleuring manteltje met armgaten, met neerhangende lappen bedekt. De mantel was bovenaan uitgesneden, maar van de borst tot beneden gesloten. Maria droeg bruine sandalen met dikke, groene zolen. Haar goudblonde en aan het einde gekrulde haren waren glad gekamd. Op haar hoofd werd een krans gezet van witte wol of zijde, waarin gestreepte veren van een vinger breed en naar de binnenzijde omgebogen, verstoken waren. Hierop werd een grote, asgrauwe, vierkante doek als een sluier over het hoofd van het kind opgehangen, die onder de armen kon worden bijeengebonden, zodat deze er in rustten. Het scheen een kleed van boete of gebed of wel een reismantel te zijn.

Toen Maria aldus was uitgerust richtten de priesters tot haar verschillende vragen welke op de leefwijze van de maagden in de tempel betrekking hadden. Ze vroegen haar onder andere: "Uw ouders hebben, toen zij u aan de dienst van de tempel toewijdden, de belofte voor u afgelegd, dat hij u zoudt onthouden van wijn, edik, druiven, en vijgen: wat wilt gij zelf hieraan nog toevoegen? Denk er tijdens de maaltijd eens over na." De Joden en in het bijzonder de Joodse meisjes dronken zeer graag edik en ook Maria hield ervan.

Na meer dergelijke vragen werd Maria het eerste kleed uitgetrokken en kreeg zij het tweede feestkleed aan. Dit bestond uit een hemelsblauwe rok, een kostbaarder borststuk, een lichtblauwe mantel en een witte, als zijde blinkende, sluier die met een kransje van zijden bloemknoppen en groene bladeren op het hoofd was bevestigd. Hierop hingen de priesters haar een sluier voor het gelaat, welke van boven als een kap geplooid was. Er waren drie spelden doorgetrokken, die men op het hoofd kon verschuiven, zodat het gelaat voor een derde, voor de helft ofwel geheel zichtbaar kon worden gemaakt. Men leerde haar op welke wijze zij van deze sluier moest gebruik maken, hoe hij bij het eten omhooggeslagen werd en hoe hij werd neergelaten. Ook omtrent verschillende andere gebruiken bij de maaltijd, waarvoor thans alle aanwezigen zich naar een aangrenzende zaal begaven, werd zij onderricht.

Maria werd tussen twee priesters geplaatst en een derde zat tegenover haar. De vrouwen en meisjes zaten aan een einde van de tafel, van de mannen afgezonderd. Gedurende de maaltijd werd Maria herhaaldelijk door vragen en antwoorden op de proef gesteld, bv. of zij de sluier goed wist te gebruiken. Zij zeiden ook tot haar: "Nu moogt gij nog alle spijzen nuttigen" en reikten haar verschillende spijzen aan om haar te beproeven. Maria echter gebruikte slechts weinig van deze spijzen en veroorzaakte door de kinderlijke gevatheid van haar antwoorden een grote verbazing. Ik zag dat, gedurende de maaltijd en de hele ondervraging engelen rond haar zweefden, die haar in alles trouw terzijde stonden.

Na de maaltijd schaarden allen zich opnieuw rond het altaar in de zijkamer, waar het kind andermaal ontkleed en nu in het feestgewaad werd gestoken. Dit bestond uit een geelgebloemde, blauwe rok, een bont borstkleed of keurslijf, dat spits toeliep en aan beide zijden op de rug vastgemaakt en geplooid werd. Hierover kwam dan een blauwe mantel die ruimer en schoner was dan de vorige. Deze was aan de rug afgerond en bovendien enigszins slepend gemaakt. Aan de voorzijde van de mantel bevonden zich aan weerskanten drie zilveren strepen en daartussen waren gouden rozeknopjes aangebracht. Over de borst was hij verbonden door een dwarsband, die aan een knoop op het borststuk was bevestigd, zodat hij niet kon opzetten.

Tot onder het keurslijf was de mantel open en vormde aan weerzijden ruimte voor de armen. Onder het bovenlijf was de mantel met knopen of haken gesloten. De zoom ervan was geborduurd. De rugzijde van de mantel viel in rijke plooien neer, die aan weerszijden bij de armen begonnen. Daarop hing men haar een grote, glanzende sluier om, die er aan de ene kant wit en aan de andere kant blauw uitzag.

De kroon, die haar nu op het hoofd werd geplaatst, bestond uit een fijne, brede brand, waarvan het bovenste gedeelte, breder dan beneden, getakt en van knopjes voorzien was. Deze kroon werd van boven door vijf, zich tot een knoop verenigde spelden gesloten, die met zijde omwonden waren. De band van de kroon echter, die van binnen een gouden glans had, was met zijden roosjes en vijf paarlen of edelstenen versierd.

In dit feestelijke gewaad, waarvan haar ook de betekenis door de priester, stuk voor stuk verklaard werd, plaatste men nu Maria op het voor het altaar aangebrachte verhoog. De meisjes stonden aan haar zijde. Zij verklaarde nu tot welke onthoudingen zij zich in de tempel wou verbinden. Zij zou zich van vlees en vis onthouden en ook geen melk drinken, doch slechts een drank dat uit water en uit het merg van een rietsoort bestond, die in het Beloofde Land door arme lieden wordt gebruikt, zoals bij ons rijst- of gerstwater. Nu en dan wou zij ook een beetje terebinthensap in het water doen. Dit is een soort lijmerige, witte olie, zeer verkwikkend, maar niet zo fijn als balsem. Maria ontzegde zich alle specerijen en zou, behalve een soort gele bessen, die aan trosjes groeien, geen vruchten gebruiken. Ik ken die bessen wel: zij worden er door kinderen en door arme lieden gegeten. Voorts wilde het kind op de harde grond slapen en 's nachts driemaal opstaan om te bidden. De andere meisjes stonden slechts éénmaal 's nachts op.

De ouders van Maria waren door haar woorden diep ontroerd. Joachim sloot zijn kind wenend in de armen en riep uit: "Mijn dierbaar kind, dat is te hard. Als gij zo streng wilt leven, zal uw oude vader u niet weerzien." Dat alles was zeer ontroerend om te aanhoren. De priesters zeiden haar, dat zij, evenals de anderen, slechts éénmaal in de nacht moest opstaan om te bidden en schreven haar nog andere mildheden voor: zij moest bijvoorbeeld, op hoge feestdagen vis nuttigen.

Er bevond zich te Jeruzalem, in een laag gelegen gedeelte van de stad, een grote vismarkt. Deze ontving het water uit de vijver Bethesda. Toen deze eens was uitgedroogd wilde Herodes een put en waterleiding doen bouwen en om de onkosten te dekken, heilige kledij en vaten uit de tempel verkopen. Dit plan had bijna een oproer tot gevolg. Er kwamen van alle kanten Esseners naar Jeruzalem om er zich tegen te verzetten, want aan deze was de zorg voor de priestergewaden opgedragen, zoals mij nu plotseling weer invalt.

De priesters spraken nu verder tot Maria: "Vele andere meisjes, die kosteloos en zonder uitzet in de tempel zijn opgenomen, hebben er zich met toestemming van haar ouders toe verbonden, om zodra hun lichaamskrachten zulks gedogen, de met bloed bevlekte priesterkledij en ruwe wollen doeken te reinigen. Het is een zware arbeid die dikwijls bebloede handen tot gevolg heeft. Gij hoeft dit echter niet te doen, omdat uw ouders voor uw onderhoud in de tempel zorg dragen." Maria gaf echter zonder aanrzelen te kennen dat zij zich graag hiermee wou belasten, wanneer men er haar althans waardig voor achtte.

Onder dergelijke ondervragingen en antwoorden ging eindelijk het feest der inkleding voorbij. Maria kwam mij gedurende heel deze heilige handeling meerdere malen zo groot voor, dat zij boven de priesters uitstak, waardoor mij een beeld werd getoond van haar grote wijsheid en haar grote genadegaven. De priesters waren van blijdschap en verwondering vervuld.

Ik zag dat Maria, bij het einde van deze heilige handeling, door de opperpriester gezegend werd. Zij stond tussen twee andere priesters op een klein verhoog. De zegenende priester bevond zich tegenover haar, terwijl de overigen achter deze bleven. De priesters baden responsoriegebeden uit gebedsrollen en de voornaamste van hen zegende Maria, terwijl hij de handen over haar uitstrekte. Ik mocht op dit ogenblik op wonderbare wijze een blik slaan in het hart van het heilig kind. Maria werd als het ware geheel doorzichtig door de zegen van de priesters en onder haar hart vertoonde zich aan mijn ogen, in een onbeschrijfelijke glorie hetzelfde, wat ik bij de aanschouwing van het allerheigste in de Ark des Verbonds gezien had. In een lichtend voorwerp, dat de vorm had van de kelk van Mechisedech, zag ik bovennatuurlijke lichtafbeeldingen van de zegen. Het was alsof ik brood, wijn, vlees en bloed zag die zich trachten te verenigen. Ik zag op hetzelfde ogenblik, hoe haar hart zich opende bij deze verschijning, als de deur van een tempel en hoe het Heilig Geheim, waaromheen zich als het ware een troonhemel van edelgesteente had gevormd, daarin binnendrong, alsof dat de Ark in het allerheiligste van de tempel werd neergezet.

Toen dit had plaatsgevonden sloot het hart van Maria het hoogste goed in zich dat de aarde toen bevatte. Dit beeld verdween nu voor mijn ogen en ik zag slechts het heilige kind, door een glans van brandende liefde verlicht. Ik kwam gedurende deze verschijning tot de ontdekking, dat ook één der priesters (in haar mededeling van 1820 verhaalde Emmerich dat het Zacharias was) door een ingeving ervan de hemel werd overtuigd dat dit kind het uitverkoren vat van het geheim van de Verlossing was, want ik zag op hem een straal overgaan van de zegen, die zij ontvangen had.

De priesters leidden nu het gezegende kind in het schoonste feestgewaad naar de ontroerde ouders. Anna drukte Maria stevig aan haar hart en kuste haar met innige tederheid. Joachim reikte haar, tot in de ziel bewogen, met ernst en eerbeid de hand. Maria Heli omhelsde haar jeugdige zuster op veel hartstochtelijker wijze dan Anna, die in al haar doen en laten bedaarder en kalmer was. Maria van Cleophas, het nichtje van de Heilige Maagd, deed als alle kinderen en omhelsde haar vol vreugde. Nadat alle aanwezigen het kind hadden begroet, werd het van haar feestkleding ontdaan en verscheen het weer in gewone kledij.

Tegen de avond keerden vele van de aanwezigen, waaronder ook de priesters, naar huis terug. Ik zag hen nog staande iets gebruiken: op een lage tafel waren in schoteltjes en op schalen broodjes en vruchten gereed gezet. Zij dronken allen uit een beker. De vrouwen nuttigden iets in een afzonderlijke kamer.

Vertrek van Maria naar de tempel

Ik trad de ouderlijke woning van Maria tegen het nachtelijk uur weer binnen. Vele gasten hadden zich ten ruste gelegd, doch de familieleden maakten de nodige toebereidselen voor de reis. Voor de haardstede brandde een lamp met verschillende zijarmen. Van lieverlede zag ik alle bewoners van het huis te voorschijn komen.

Joachim had reed daags ervoor in de vroegte de dienstknechten met offerdieren, van ieder soort vijf en de schoonste die hij bezat, naar Jeruzalem gezonden. Het was een mooie kudde. Nu zag ik hem bezig de reisbenodigdheden op een lastdier te pakken, dat voor het huis stond. De kledingstukken van Maria en ook de geschenken van de priesters werden afzonderlijk ingepakt en met zorg opgeladen. Het lastdier kreeg een zware vracht. Midden op de rug was een breed pak vastgebonden, dat een gemakkelijke zitplaats aanbood. Anna en de overige vrouwen hadden alles reeds op voorhand klaargelegd. Ik zag ook aan beide zijden van de ezel verschillende soorten korven hangen. In een van deze, die evenals de soepkom van rijke mensen een gebogen vorm had en van een rond, in het midden gehalveerd en opslaand deksel was voorzien, bevonden zich vogels zo groot als veldhoenders. Andere korven, die op kuipen leken waarin men druiven draagt, bevatten allerhande vruchten. Toen de ezel geheel geladen was, werd over alles een groot deken uitgespreid, waaraan zware kwasten hingen.

In het huis zag ik, zoals bij een op handen zijnde reis steeds het geval is, alles in drukke beweging. Ik zag Maria Heli bedrijvig met een lamp heen en weer lopen, terwijl haar dochterje zich bijna voortdurend rond haar bevond. Ook zag ik nog een vrouw, die mij een dienstmaagd toescheen.

Nog twee van de priesters waren aanwezig. De ene was reeds op jaren. Hij droeg een muts, waarvan de punt op het voorhoofd neerviel, terwijl twee oorlappen omlaag hingen. Zijn opperkleed was korter dan het onderkleed en riemen hingen als een stola daarover heen. Het was dezelfde die zich de vorige dag hoofdzakelijk met de ondervraging had belast en Maria zegende. Ook nu nog zag ik hem het kind onderrichten. Maria was ruim drie jaar oud, fijn en tennger en toch reeds zo ontwikkeld als een kind van vijf jaar. Zij had roodblonde, gladde en aan het einde gekrulde haren, die langer waren dan die van de zevenjarige Maria van Cleophas, van wie de blonde haren kort en kroes waren. De kinderen droegen gewoonlijk, evenals de volwassenen, lange kleren van bruine, ongeverfde wol.

Onder de aanwezigen trokken vooral twee knapen mijn aandacht, die niet tot de familie schenen te behoren en ook met niemand in betrekking stonden. Het was of niemand hen opmerkte. Zij waren echter zeer minzaam en zagen er met hun blond krulhaar bekoorlijk uit. Zij hebben met mij gesproken. Zij hadden reeds boeken, ik geloof om te leren. De kleine Maria had geen boek, ofschoon zij reeds lezen kon. Het waren echter geen boeken zoals wij hebben, maar lange, ongeveer een halve el brede stroken, rond een stok gerold, die aan beide zijden in knoppen uitliep. De grootste van de twee knapen had zijn rol geopend. Hij naderde mij, las er iets uit voor en verklaarde mij wat hij had gelezen. Ik zag slechts vreemde, alleenstaande gouden letters, in linkse richting geschreven en elk van die letters scheen een volledig woord te betekenen. De taal was mij volledig vreemd en toch verstond ik de knaap. Ik ben tot mijn spijt vergeten wat hij verklaarde. Ik geloof dat hij het over Mozes had. Later zal het mij misschien opnieuw te binnen schieten. De kleinste knaap droep zijn rol als een speeltuig in zijn handen, huppelde er kinderlijk mee rond en zwaaide ze spelend in de lucht. Ik kan niet zeggen hoe lief mij deze kinderen leken. Zij waren zo geheel anders dan alle andere aanwezigen en deze schenen hen ook niet op te merken.

Op dusdanige wijze liet A.C. Emmerich zich met kinderlijke voorliefde over deze knapen uit, zonder eingelijk te weten, wie zij geweest waren. Toen zij echter na de maaltijd enige ogenblikken had gerust, zei ze, daarover nadenkend: deze knapen zag ik slechts in de geest. Ze waren er niet werkelijk tegenwoordig. Het waren slechts zinnebeelden van profeten. De grootste hield met mannelijk ernst zijn rol in de hand. Hij toonde mij de plaats uit het derde hoofdstuk van het tweede boek Mozes, waar deze in het braambos de Allerhoogste aanschouwde en bevel krijgt om de schoenen uit te trekken. Hij gaf deze verklaring: zoals het braambos brandde zonder te verbranden, zo ontbrandde zich nu ook in het kind Maria het vuur van de Heilige Geest en droeg zij die heilige vlam in haar kinderlijke hart, zonder er zich van bewust te zijn. Het was ook een zinspeling op de toekomstige vereniging van God en mensheid. Het vuur betekende God, het braambos de mens. Ook voor het uittrekken van de schoenen gaf de knaap mij een verklaring, die ik mij echter niet duidelijk meer herinner. Ik geloof dat het betekende dat nu het omhulsel werd afgelegd en het eigenlijke wezen van de boodschap te voorschijn trad: dat de wet vervuld was en dat hier meer was dan Mozes en de profeten.

De andere knaap droeg zijn rol met een dunne stok en liet deze, als een vaantje in de wind, spelend waaien. Dit beduidde dat Maria nu vrolijk aan haar levensweg en loopbaan begon: om op een zekere dag Moeder te worden van de beloofde Messias. Deze knaap was zeer kinderlijk en speelde met zijn rol. Dit betekende de kinderlijke onschuld van Maria, van wie de bestemming zo verheven was, en die toch, ondanks deze heilige bestemming, als een kind speelde. Eigenlijk verklaarden mij deze knapen zeven plaatsen uit hun rollen, doch de beslommeringen waarmee ik leef, hebben mij, buiten het medegedeelde, alles doen vergeten.

"Oh, mijn God", riep hier A.C. Emmerich uit: "hoe schoon en diepzinnig, hoe eenvoudig en duidelijk zie ik alles, en toch kan ik het maar niet naar behoren meedelen. Ik ben zoveel vergeten door de ellendige beslommeringen van dit armzalige leven!"

Een jaar tevoren, in het midden van de maand november 1850, had A.C. Emmerich het bij haar mededeling van de visioenen over de opoffering van Maria, ook van de verschijning van deze beide knapen, en wel het over volgende:

Op 16 november van het jaar was 's avonds in haar nabijheid, terwijl ze sliep, een boetegordel neergelegd. Iemand, die zich op versterving toelegde, maar daarbij in het geheel geen geestelijke leiding had, had deze gemaakt uit een zware lederen riem en met spijkers doorstoken, maar door zijn onervarenheid was hij nauwelijks een uur in staat geweest om deze te dragen. Reeds op een afstand van ongeveer twee voet, trok de slapende haar hand van de gordel terug met de woorden; "O, zoiets is een dwaasheid en grenst aan het onmogelijke! Zelf heb ik vroeger ook lange tijd, volgens een ingeving, zo'n boetegordel gedragen om mij te versterven en mij zelf te overwinnen, maar deze bestond uit zeer korte, dicht bij elkaar staande punten van koperdraad. Die zware gordel is bijna een moordtuig: de maker ervan heeft hem voor zichzelf met grote moeite vervaardigd, doch kon hem slechts enkele minuten dragen. Zonder verlof van een verstandig priester moet men zoiets nooit doen, doch dat wist die persoon waarschijnlijk niet, omdat hij geen geestelijke raadsman had. Zulk een overdrijving is meer schadelijk dan nuttig.

De volgende dag, toen zij haar nachtelijke beschouwingen verhaalde, in de vorm van een reis, die op haar visioen van Maria's vertrek naar de tempel volgde, sprak zij na verschillende andere mededelingen: Ik bereikte Jeruzalem. Wanneer dit echter plaats vond, weet ik niet meer, maar het was in de tijd van de oude, Joodse koningen. Daarop moest in naar Nazareth, naar het huisje van de heilige moeder Anna. Voor Jeruzalem voegden zich twee knapen bij mij, die dezelfde weg insloegen. De ene hield met ernst een schriftrol in de hand, de andere echter, die jonger was, had zijn rol aan een stokje bevestigd en speelde er mee in de wind, als was het een vaantje. Zij spraken vol vreugde met mij, dat de tijd van hun profetieën in vervulling zou gaan, want zij waren verschijningen van profeten. Ik had de martelende boetegordel, die mij gisteren gebracht was, bij mij en toonde hem. Ik weet niet wat mij aantrok tot een van deze profetenknapen, die Elias voorstelde. Deze zei echter: "Dit is een marteltuig, dat niet mag gedragen worden. Ik heb op de berg Karmel ooit een gordel vervaardigd en gedragen en voor de kinderen van mijn orde, de Karmelieten, nagelaten. Dat de mens die gordel draagt, die zal voor hem veel geschikter zijn."

Hierop toonde hij mij een gordel, ter breedte van een hand, waarop vele letters en lijnen waren aangebracht, die op verscheidene overwinningen en aanvechtingen zinspeelden. Hij wees mij op verschillende punten daarvan met de woorden: "Zo zou die persoon het acht dagen, zo één dag kunnen verduren. O, ik wilde dat de goede man het wist!"

Toen wij de woning van de Heilige Anna naderden en ik wou binnengaan, kon in niet binnen, doch mijn begeleider, mijn engelbewaarder zei mij: "Gij moet vooraf veel afleggen, hij moet negen jaar oud zijn." Ik wist niet wat hij hiermee bedoelde, doch hij hielp mij daarbij. Ik weet niet meer hoe. Drie van mijn levensjaren moesten geheel verdwijnen. Het waren deze waarin ik nog ijdel op mijn kleding was en graag een "mooi meisje" was. Ik was dus opeens negen jaar oud en kon thans met de knapen de woning binnengaan. De driejarige Maria snelde mij tegemoet. Zij mat zich met mij en was, toen ze naast mij stond, even groot als ik. O, zij was zo lief en vriendelijk, en toch zo ernstig.

Dadelijk daarna stond ik in de woning bij de profetenknapen. Men scheen ons niet te bemerken en we stoorden ook niemand. Zij die toch reeds honderden jaren oude mannen waren, verwonderden er zich geen ogenblik over, hier als knapen aanwezig te zijn, en ook ik, die reeds een kloosterlinge ben van ruim veertig jaar, verbaasde me er niet over, weer een boerenkind van negen jaar te wezen. Men verwondert zich over niets anders, als men bij zulke heilige mensen is, dan over de verblindheid en de zonden van de mensen.

Hierop verhaalde A.C. Emmerich, evenals de vorige jaren rond deze tijd, de voorbereiding tot de reis van Maria naar de tempel. Dat zij met het gevoel een negenjarig kind te zijn dit visioen moest aanschouwen, vindt hierin zijn grond, dat zij, evenmin als de profeten, werkelijk in de woning van de Heilige Anna aanwezig was en daarom naar een kinderlijke leeftijd was verplaatst. De profeten betekenden de vervullind der profetieën: zij betekende de overweging van de vervulling. Zij was er gevoelig door getroffen, dat zij drie jaren moest afleggen, waarin zij te ijdel op haar kleding was geweest.

De reden hiervan schijnt te zijn, dat Maria, bij die gelegenheid met verschillende feestklederen getooid werd en A.C. Emmerich moest die met dezelfde nederigheid als Maria, slechts in haar geestelijke betekenis beschouwen.

Dat het kind Maria zich met haar mat, betekent: slechts op deze kinderlijke leeftijd kunt gij deze heilige handeling enigszings waarding en eenvoudig beschouwen, of ook: zie, ik ben drie jaar oud en gij negen, en toch ben ik even groot als gij, want in mijn geest ben ik mijn leeftijd voorbijgestreefd.

Reis naar Jeruzalem

Ik zag, hoe bij het aanbreken van de dag, de reis naar Jeruzalem werd ondernomen. Maria was vol van vurig verlangen naar de tempel bezield en snelde het huis uit, naar de lastdieren. Ik stond met de profetenknapen bij de deur en wij keken haar na. De knapen wezen mij nog plaatsen in hun rollen: op de ene plaats stond geschreven hoe heerlijk de tempel was, maar dat deze nog iets heerlijkers in zich omvattte.

Er waren twee lastdieren bij de stoet. Eén der ezels, die zwaar beladen was, ging met een knecht een eind vooruit. Op de andere, die voor het huis stond, was ook bagage geladen, maar tevens een zitplaats voor Maria aangebracht. Maria droeg het gele rokje, dat ik het eerst heb beschreven en was in een grote sluier of regenmantel gehuld, die rondom het middel werd samengetrokken en waarin de armen konden rusten. Joachim leidde de ezel: hij droeg een lange pelgrimsstaf, waar aan het boveneind zich een grote, ronde knop bevond. Anna liep met de kleine Maria van Clophias enige schreden vooruit. Slechts één dienstmaagd maakt de gehele reis mee. Een klein aantal vergezelde de stoet een eindje. Het waren familieleden die afscheid namen, wanneer zij aan de weg waren gekomen, die naar hun woning afsloeg. Ook een der priesters begeleidde enige tijd de stoet.

De reizeigers droegen een lantaarn bij zich, waarvan het licht in de ogen verdween door een bovennatuurlijke glans, waarin ik steeds in nachtelijke visioenen de Heilige Familie en ook andere heiligen op hun weg gehuld zie, zonder evenwel te weten, of zij ook dat licht zagen. In het begin leek het mij of ik met beide knapen achter het kind Maria liep. Later echter, toen zij te voet ging, schenen we naast haar te lopen. Ik hoorde de knapen herhaaldelijk Psalm 44 en 49 zingen: Euctavit cor meum verbum en Deus, deorum Dominus Locutus est, welke psalmen, zoals ik van hen vernam, bij Maria's opneming in de tempel door twee koren zouden gezongen worden. Dat zal ik wel horen, als wij er komen.

Ik zag hoe de weg aanvankelijk bergaf liep en daarna weer omhoog klom. Toen het reeds morgen en klaar was geworden, zag ik de stoet uitrusten bij een bron, waaruit een beekje ontsprong. Het was midden in een weide. De reizeigers stonden bij een heg van balsemstruiken. Onder zulke balsemstruiken stonden steeds stenen schalen, waarin de balsem neerdruppelde. De voorbijgangers konden zich daarmee verkwikken en hun kruikjes vullen. Daar waren ook heggen, waaraan enkele bessen groeiden. Deze plukten ze en aten ze op. Zij aten ook kleine broodjes.

De beide knapen waren hier reeds verdwenen. Een van hen was Elias en de andere, zoals ik meen, was Mozes. Maria zag hen, doch liet er niets van blijken. Zij zag hen, zoals men dikwijls als heilige kinderen, of heilige maagden of jongelingen voor zich ziet verschijnen, zonder er met anderen over te spreken, omdat in deze toestand de mens steeds stil en in zichzelf gekeerd is. 

Later zag ik de reizigers een eenzaam gelegen woning binnengaan, waar zij gastvrij ontvangen werden en een maaltijd gebruikten. Het schenen familieleden te zijn. Van hier werd de kleine Maria van Cleophas naar Nazareth teruggezonden. Ik zag hen gedurende de dag nog verschillende malen op hun reis, die lastig was. Het was steeds bergopwaarts en bergafwaarts. Dikwijls lag er over de dalen een koude en vochtige nevel verspreid, maar ik zag ook op enkele plaatsen zonnige plekjes, waar alles in bloei was.

Voor zij aan hun nachtverblijf kwamen, moesten zij een riviertje oversteken. Zij overnachtten in een herberg aan de voet van een berg, waarop een stad lag. Ik kan mij de naam ervan niet goed meer herinneren. Ik zag die stad ook bij gelegenheid van andere reizen die door de Heilige Familie werden gemaakt, zodat ik mij licht in de naam zou kunnen vergissen. Dit kan ik echter, alhoewel niet met volkomen zekerheid, mededelen: zij namen dezelfde weg die Jezus op dertigjarige leeftijd in de maand september aflegde, toen Hij zich van Nazareth naar Bethanië en vervolgens naar Johannes De Doper begaf. Ook de Heilige Familie sloeg op haar vlucht naar Egypte dezelfde weg in. De eerste herberg, welke zij op die vlucht aantroffen, was te Nazara, een plaatste tussen Massaloth en een hooggelegen stad, doch het dichtst bij deze laatste gelegen. Ik zie altijd zovele plaatsen, waar ik de namen van hoor, rondom liggen, zodat ik deze namen gemakkelijk verwisselen kan.

Deze hoge stad bestaat uit verschillende, afzonderlijke gedeelten, indien die er tenminste allen toe behoren. Deze stad is tegen een berg aangebouwd. Er heerst een groot gebrek aan water, dat door middel van touwen en bekkens moest worden omhooggehesen. Als men al die touwen ziet, zou men menen dat het masten van schepen waren. De stad ligt wel een uur boven de voet van de berg. De reizigers namen hun intrek onder in een herberg. Vanaf die berg had men een schoon vergezicht. Een gedeelte van de stad werd bewoond door heidenen, die voor de Joden slavendiensten moesten verrichten. Zij hebben bijvoorbeeld aan de tenpel en andere bouwwerken moeten meehelpen.

Op 4 november 1821 deelde Anna Catharina Emmerich het volgende mee: Ik zag deze avond Joachim en Anna met hun kind, een dienstmaagd en een knecht, over wie de zorg van een zwaar beladen ezel was opgedragen, in een herberg, twaalf uur van Jeruzalem gelegen, aankomen. Zij ontmoetten er de dienstknechten, die met de offerdieren waren vooruitgezonden en die onverwijld hun weg voortzetten. Het scheen dat men er Joachim goed kende: het was of hij er thuis was. Het offervee werd hier altijd gestald. Ook had hij hier vertoefd, toen hij van zijn verborgen leven bij de herders naar Nazareth terugkeerde. Ik zag Maria bij haar moeder slapen.

Op 5 november 1821 verhaalde A.C. Emmerich het volgende. Ik zag vanavond Maria met haar ouders in een stad aankomen, welke, tussen het noorden en het westen gelegen, hoogstens zes uur van Jeruzalem verwijderd was. De stad heet Bethoron en ligt aan de voet van een berg. De reizigers hebben op hun tocht hierheen een riviertje moeten oversteken dat ten westen, en wel in de nabijheid van de plaats Joppe, waar Petrus na de zending van de Heilige Geest predikte, in zee stroomt. Te Bethoron zijn grote verlslagen geleverd, die ik heb bijgewoond, doch mij niet meer herinner (Jouse 10, 11, 1; Mach. 7, 33-49).

Van hier moesten zij nog ongeveer twee uren afleggen om de straatweg te bereiken, vanwaar men Jeruzalem in de verte zien kon. Ik heb de naam ervan horen nomen, maar kan mij die niet meer herinneren. Bethoron is een grote plaats, een levietenstad. Daar groeien zeer schone, grote druiven en nog vele andere vruchten.

De heilige reizigers namen in een welingerichte woning bij vrienden hun intrek. De bewoner was leraar en het huis een levietenschool. Ik zag er nog meerdere kinderen in huis. Wat mij echter in hoge mate verwonderde was, dat zich hier verschillende vrouwelijke verwanten van de Heilige Anna met haar dochterjes bevonden, want ik meende, dat zij bij het afscheid nemen naar huis waren teruggekkerd. Zij hadden echter, zoals mij nu duidelijk werd, een kortere weg genomen om van de komst van de gasten te Bethoron kennis te gaan geven. Het waren de familieleden uit Nazareth, Sephoris, Zabulon en omgeving, welke merendeels met hun dochtertjes het inkledingsfeest van Maria hebben bijgewoond. Ik zag bijvoorbeeld Maria's oudste zuster met haar dochtertje Maria van Cleophas, en Anna's zuster uit Sephoris met haar dochterjes.

Het heerste een ware feestvreugde ter ere van Maria. Men leidde haar met de overige kinderen naar een grote zaal en deed haar plaats nemen op een hooggeplaatste, overdekte zetel, als op een soort troon. Nu ondervroegen ook de leraar en de andere aanwezigen de kleine Maria en zetten haar een kransje op haar hoofd. Allen stonden verbaasd over de wijsheid van haar antwoorden. Ik hoorde ook spreken over de schranderheid van een ander meisje, dat kort tevoren, bij haar terugkeer uit de tempel, deze stad bezocht had. Zij heette Susanna en is later, in gezelschap van de Heilige Vrouwen, de Messias gevolgd. Maria nam haar plaats in, want er is slechts een beperkt aantal plaatsen voor meisjes in de tempel. Susanna was vijftien jaar en dus elf jaar ouder dan Maria. Ook de Heilige Anna ontving haar opleiding in de tempel, maar werd er eerst op de leeftijd van vijf jaar opgenomen.

Het lieve kind Maria was buitengewoon blij, nu zij de tempel reeds zo nabij was, en ik zag hoe Joachim haar met tranen in de ogen aan zijn hart drukte ei zei: "Mijn kind, ik zal u wel nooit meer weerzien!" Er was een maaltijd klaar gemaakt en ik zag, toen allen aan tafel lagen, hoe Maria vrolijk heen en weer huppelde en zich telkens dicht bij haar moeder voegde of de armen om haar hals sloeg.

6 november 1821.  Ik heb zeer vroeg in de morgen de heilige reizigers van Bethoron naar Jeruzalem zien vertrekken. Alle aanwezige familieleden met hun kinderen, en ook de mensen uit het huis, waar zij overnacht hadden, trokken mee. Zij droegen kleren en vruchten als geschenk voor Maria met zich. Het scheen een groot feest te worden in Jeruzalem. Ik kwam met zekerheid te weten dat Maria drie jaren en drie maanden oud was. Zij zag er echter, als hier te lande een vijf- à zesjarig meisje uit. De reizigers zijn op hun tocht niet te Ussen, Scheera en Gophna, waar bekenden van hen woonden, gekomen. Wel gingen ze er aan voorbij.

Te Jeruzalem

Op 6 november 's avonds verhaalde A.C. Emmerich: Ik heb vanmiddag de aankomst van Maria en haar reisgenoten te Jeruzalem gezien. Jeruzalem is een eigenaardige stad. Men moet er zich vooral geen voorstelling van maken als bijvoorbeeld van Parijs, waar zich steeds een grote menigte op straat bevindt. Men ziet te Jeruzalem vele opwaarts gaande huizen die achter de muren van de stad om leiden. Er komt echter geen deur of venster op uit, terwijl de hoger gelegen huizen naar de tegenovergestelde zijde gekeerd zijn. Van lieverlede worden verschillende stadsgedeelten aan elkaar gebouwd, zodat telkens weer een nieuwe bergrug bij de stad moet worden getrokken. De stadsmuren zijn er echter tussen blijven staan. Op verschillende punten zijn hoge, vaststaande stenen bruggen over de valleien gebouwd. De woonvertrekken van de huizen zijn in de regel rondom de binnenplaatsen gelegen. Aan de straatzijde ziet men slechts de deuren, soms ook een terras boven een muur. Over het algemeen zijn de huizen steeds gesloten. Wanneer de bewoners geen bezigheden op de markt hebben of zich niet naar de tempel begeven, bevinden zij zich doorgaans op de binnenplaatsen of binnenshuis.

Over het algemeen is het in de straten van Jeruzalem tamelijk stil. Een uitzondering hierop maken de markten en de omgeving van de paleizen, waar het geen en weer geloop van soldaten en vreemdelingen nogal wat leven brengt. Ook zien de huizen aan de straatzijde er veel aangenamer uit. Rome is heel wat aangenamer gelegen. Het is er niet zo steil en nauw, en veel bedrijviger op de straten.

Op tijden dat allen in de tempel vergaard zijn, lijkt de stad op vele plaatsen als uitgestorven. Omdat de mensen zo teruggetrokken in hun huizen leefden en ook wegens de vele, eenzame valleiwegen, kon Jezus ook zo ongestoord met zijn leerlingen in de stad rondgaan. Jeruzalem heeft geen overvloed van water. Men ziet er verschillende grote, gewelfde gebouwen, welke waterleidingen bevatten en ook torens, waarin het water wordt omhooggedreven of opgepompt. In de tempel, waar veel water voor het wassen en reiningen der vaten vereist wordt, is men er zeer spaarzaam mee. Het wordt door middel van grote pompen omhooggedreven. Er wonen in de stad veel kooplieden. Zij hebben bijna allen hun standplaats naast elkaar op de markten die van galerijen omgeven zijn of op de open pleinen in licht gebouwde kramen. Zo treft men er bijvoorbeeld niet ver van de Schaapspoort vele aan, die in kleinoden, goud of glinsterende stenen handel drijven. Men ziet hier ronde kramen, die geheel bruin zijn, alsof zij met pek en hars zijn bestreken. Zij zijn licht en stevig. De kooplieden hebben daar hun verblijf en van het ene naar het andere kraam zijn er zeilen gespannen, waaronder zij hun waren uitstallen.

De berg waarop de tempel staat is aan de zijde waar hij minder glooiend is, door een reeks bebouwde straten ingesloten, die op terrassen tegenover elkaar zijn aangelegd. Hier wonen deels priesters, deels ook de mindere tempeldienaren, die het grove werk moeten doen, zoals de sloten reinigen waarin alle afval van het geslachte vee terechtkomt.

Aan de noorderzijde is de tempelberg sterg glooiend en de helling geheel zwart. Iets hoger echter ziet men een groener gebied, waar de priesters hun tuintjes hebben. Zelfs in Jezus' tijd werd nog steeds op enkele plaatsen van de tempel gebouwd. Dit hield niet op. De berg zelf bevatte een rijkdom van metaal dat werd opgedolven en bij de bouw van de tempel werd aangewend. Ook had men onder de tempel smelterijen en gewelven. Ik heb voor mij in de tempel nooit een plaats gevonden, waar ik geschikt kon bidden. Alles was er zo buitengewoon dik, stevig en hoog. Zelfs de vele binnenmuren zijn nog eng en duister door de betimmeringen en zitplaatsen. Waaneer een talrijke menigte zich daarin bevindt ziet het er akelig en zelfs benauwd uit tussen die dikke, hoge muren en zuilen. Op mij maakte het onophoudelijk slachten en het vele bloed een onaangename indruk, ofschoon ik moet erkennen dat de orde en de zindelijkheid daarbij niet te beschrijven is. Ik geloof in lange tijd de gebouwen
en de stegen niet zo duidelijk te hebben gezien als vandaag. Maar het is te veel. Ik kan het onmogelijk allemaal weergeven.

De reizigers bereikten met Maria de stad aan de noordzijde. Zij gingen er echter niet binnen, maar waar zich de tuinen en paleizen reeds aan hen vertoonden, trokken zij door een gedeelte van het dal Josaphat in oostelijke richting. Zij lieten vervolgends de Olijfberg en de weg naar Bethanië links liggen en gingen door de Schaapspoort, die naar de veemarkt leidt, de stad binnen. In de nabijheid van deze poort lag een vijver, waarin de voor offers bestemde schapen voor het eerst gewassen werden. Deze is echter niet de vijver Bethesda.

De stoet keerde na korte tijd in de stad rechtsom en zij gingen tussen muren door naar het ander stadsgedeelte. Ook gingen zij in Jeruzalem nog door een groot dal waaraan zich, aan de ene zijde, de muren van een hoger stadsgedeelte verheven. Zij gingen nu meer naar het westelijke gedeelte van de stad, in de omgeving van de vismarkt, waar zich het vaderlijk huis van Zacharias uit Hebron bevond. Het werd bewoond door een hoogbejaarde man, ik geloof de broer van zijn vader. Zacharias nam er zijn intrek als hij in de tempel dienst moest doen. Hij bevond zich nu ook te Jeruzalem. Zijn diensttijd was juist beëindigd, maar hij was er nog enkele dagen gebleven om de opname van Maria in de tempel te kunnen bijwonen. Op het ogenblik van de aankomst van de reizigers was hij evenwel niet thuis.

Ik zag in de woning nog meer familieleden uit Bethlehem en Hebron, die vergezeld waren van hun kinderen, onder andere ook twee nichten van Elisabeth, die zelf niet aanwezig was. Deze allen trokken met een stoet van jonge meisjes, die kransen en takken droegen, de aankomende stoet in de valleiweg tegemoet, wel een kwartier ver. Zij ontvingen hen met ware feestvreugde en voerden hen naar de ouderlijke woning van Zacharias, waar een feestelijke stemming heerste. Er werd een klein gebed aangeboden en vervolgens maakte men toebereidselen voor het vertrek naar de feestberg in de nabijheid van de tempel. Joachims offerdieren waren reeds in stallen gevoerd, dicht bij de herberg. Zacharias kwam ook, om de stoet uit de vaderlijke woning naar de voor het feest bestemde plaats te leiden.

Maria werd nu in het tweede feestgewaad met het hemelsblauwe manteltje gekleed. Men trok processiegewijze uit. Zacharias ging met Joachim en Anna voorop, dan volgde Maria, omgeven van vier in het wit geklede meisjes, terwijl de overige kinderen en familieleden de stoet sloten. Men trok door verschillende straten en ging ook voorbij het paleis van Herodes en dat, waarin later Pilatus woonde. Zij trokken naar de hoek van de tempelberg, dat tussen het oosten en het noorden gelegen was, en hielden de burcht Antonia, een hoog en groot gebouw, bij het noordwesten van de tempel achter zich. Bij een hoge muur moesten zij verschillende trappen beklimmen. De kleine Maria beklom ze met blijde spoed. Men wilde haar behulpzaam zijn, maar zij wilde hier niet van horen. Allen stonden over haar verbaasd.

Het huis waarin de gasten hun intrek namen, was een feestherberg, niet ver van de veemarkt gelegen. Men telde vier zulke herbergen rondom de tempel. Zacharias had deze voor het feest ingehuurd. Het was een groot gebouw, vier gangen rondom een grote hof. In de gangen waren slaapplaatsen en lange, lage tafels. Er was ook een ruime zaal met een stookplaats er in. De plaats waar Joachims offerdieren stonden, lag dicht in de nabijheid. Aan beide zijden van die plaats woonden tempeldienaren die met de zorg over de offerdieren waren belast. Toen het gezelschap de herberg was binnengetreden hadden er, volgens het gebruik, de voetwassingen plaats. Hierbij werden de mannen door mannen en de vrouwen door vrouwen ter zijde gestaan. Men begaf zich vervolgens naar een zaal, met in het midden een grote lamp die met meerdere armen van het dak neerhing boven een groot metalen waterbekken, met hengsels voorzien, en gevuld met water. Aan dat bekken wasten allen hun aangezicht en handen.

Nadat het lastdier van Joachim was leeggeladen, werd het door een dienstknecht op stal gebracht. Joachim, die zich had aangemeld voor het offer, volgde de tempeldienaars naar de nabijgelegen hof, waar het offervee werd bezichtigd.

Joachim en Anna gingen dan met het kind Maria naar een hoger gelegen priesterwoning. Ook nu weerom snelde Maria, als innerlijk ertoe aangedreven, met wonderlijke spoed de trappen op. De beide priesters, een zeer oude en een jonge man, heetten hen hartelijk welkom. Zij hadden de ondervraging van Maria te Nazareth bijgewoond en op hun komst gerekend. Nadat er over de reis en de op handen zijnde opoffering gesproken was, lieten zij één der tempelvrouwen, een bejaarde weduwe, aan wie het toezicht over Maria zou worden toevertrouwd, ontbieden. Zij woonde met andere tempelvrouwen in de nabijheid van de tempel en hielden zich daar bezig met vrouwenarbeid en het opvoeden van meisjes. Haar woning lag iets verder dan de onmiddellijk aangrenzende gebouwen, waarin voor de vrouwen en de aan de tempel toegewijde maagden bidcellen waren aangebracht, vanwaar zij ongezien een blik in het heilige konden werpen. De ontboden tempelvrouw was zo diep in haar mantel gehuld, dat men van haar aangezicht slechts weinig zien kon.

De priesters en de ouders stelden haar Maria voor als haar toekomstig pleegkind. Zij was plechtig vriendelijk en het kind was op een ernstige wijze deemoedig en vol eerbied. Men gaf de vrouw verschillende inlichtingen betreffende Maria en sprak voorts het nodige af voor de feestelijke opdracht.

De tempelvrouw vergezelde hen vervolgens naar de feestherberg en ontving er een pak, dat de uitzet van het kind bevatte, waarmee zij dan terugkeerde, om alles voor het verblijf van het kind in gereedschap te brengen.

De kennisen, die de stoet uit Zacharias' woning hadden vergezeld, keerden daarheen terug. Slechts de familieleden, welke met Maria en naar ouders te Jeruzalem waren gekomen, bleven in de door Zacharias gehuurde herberg. De vrouwen brachten nu alles op orde en maakten de nodige toebereidselen voor de feestmaaltijd, dat de volgende dag zou plaatsvinden.

Op 7 november verhaalde A.C. Emmerich: Ik heb vandaag de gehele dag doorgebracht in beschouwingen over de voorbereiding van Joachims offer en Maria's opneming in de tempel.

Joachim en enige andere mannen dreven reeds vroeg in de ochtend de offerdieren naar de tempel. Voor d eingang werden ze door de priesters nogmaals in oogschouw genomen. Enkele ervan werden afgewezen en onmiddellijk naar de veemarkt in de stad gedreven. Het vee dat werd goedgekeurd voerde men in de slachtplaats en ik zag daar verschillende handelingen verrichten, die ik niet meer in behoorlijke volgorde kan verhalen. Joachim legde voor de slachting de hand op de kop van elk der offerdieren. Hij moest het bloed ervan in een vat opvangen en ook nog andere delen in ontvangst nemen.

Er stonden verschillende soorten van zuilen, tafels en vaten, waarop alles aan stukken gesneden, verdeeld en gerangschikt werd. Het schuim van het bloed werd verwijderd. Het vet, de milt en de lever bleven afzonderlijk. Ook werd alles ingezouten. De ingewanden van de lammeren werden gereinigd, opgevuld en weer in het lichaam gelegd, zodat het er weer uitzag als een geheel lam. De poten van de dieren waren alle kruiselings bijeengebonden. Een groot gedeelte van het vlees werd naar een andere plaats tot de tempelmaagden gebracht, welke er iets moesten uit bereiden. Waarschijnlijk moesten zij het voor zich of voor de priesers klaar maken om te eten. Dat alles gebeurde met een schier onbegrijpelijke orde. De priesters en levieten gingen en kwamen steeds twee aan twee, terwijl bij de afwisselende en moeilijke arbeid alles vlot verliep. De voor het offer bestemde stukken bleven gezouten tot 's anderendaags liggen en werden dan eerst werkelijk geofferd.

In de herberg werd die dag feest gevierd en een feestmaal gehouden, waarbij wel honderd gasten aanwezig waren, de kinderen meegerekend. Het aantal meisjes bedroeg ongeveer 24. Zij waren van verschillende leeftijd en onder hen bevond zich ook Seraphia, die na Jezus' dood de naam Veronica ontving en reeds tamelijk volwassen was. Ik schatte haar leeftijd op tien tot twaalf jaar. De meisjes vlochten kransen of bloemslingers voor Maria en haar gezellinnen en versierden ook zeven kaarsen of fakkels. Deze hadden de vorm van een staf en waren zonder voetstuk. De vlam ervan leek wel op een olie- of een wasvlam.

Gedurende het feest liepen tal van priesters en levieten de herberg in en uit. Zij namen ook deel aan de maaltijd. Toen zij hun verwondering uitspraken over de grote en vele offergaven van Joachim zei deze dat hij, gedachtig aan de smaad die hij eens in de tempel had moeten ondergaan, toen zijn offer werd geweigerd, zich nu naar krachten dankbaar wilde tonen aan God die zo barmhartig geweest was en zijn smeken verhoord had. Ik zag ook Maria in gezelschap van de overige meisjes in de omtrek van de herberg rondwandelen. Ik ben veel vergeten van wat ik heb gezien.

Bezieling van Maria

Ik had een visioen over de schepping van de heilige ziel van Maria en over de vereniging van deze met haar vlekkeloze lichaam.

Ik zag in het lichtbeeld, waarin de Heilige Drievuldigheid in mijn visioenen mij gewoonlijk wordt voorgesteld, iets bewegen als een grote, lichtende berg, en het had toch iets van een menselijke gedaante, en ik zag uit het midden van deze gedaante iets tot de mond opstijgen en als een glans daaruit te voorschijn treden.

Ik zag nu deze glans afgezonderd voor het aangezicht van God staan en zich draaien en vormen, of liever, gevormd worden, want, terwijl deze glans een menselijke gedaante aannam, zag ik hoe deze door Gods wil zo onuitsprekelijk schoon gevormd werd. Ik zag ook dat God de schoonheid van deze ziel aan de engelen toonde en dat deze zich over haar schoonheid bovenmate verheugden. Het is mij onmogelijk alles wat ik hierover zag, in woorden weer te geven.

Toen er na de ontvangenis van de Heilige Maagd zeventien weken en twee dagen waren voorbijgegaan, dus vijf dagen minder dan de helft van de zwangerschap van de Heilige Anna, zag ik deze heilige moeder in haar woning te Nazareth slapend op haar bed uitgestrekt. Er kwam een lichtgloed over haar en een straal daaruit kwam op het midden van haar zijde neer en de glans ging in de gedaante van een kleine, lichtende menselijke gestalte in haar over.

Op hetzelfde ogenblik zag ik de heilige moeder Anna, van glans omgeven, van haar bed oprijzen. Zij was als in vervoering en het was of haar lichaam zich opende als een tabernakel en daarin aanschouwde zij een klein, lichtend meisje, uit wie alle heil voor de mensen zou uitgaan.

Ik zag dat dit het ogenblik was waarop Maria voor het eerst onder haar hart bewoog. Anna stond nu uit haar bed op, kleedde zich aan en maakte de Heilige Joachim deelgenoot van haar vreugde. Beiden dankten God. Ik zag hen bidden onder dezelfde boom in de tuin waar de engels eens de moeder Anna getroost had.

Mij werd nu geopenbaard dat de Heilige Maagd vijf dagen vroeger dan de andere kinderen bezield en twaalf dagen vroeger geboren werd.

Geboorte van de Heilige Maagd

Anna had reeds enige dagen tevoren aan Joachim medegedeeld dat het ogenblik van haar bevalling nabij was. Zij zond boodschappers naar Sephoris en haar jongere zus Maraha, naar het dal Zabulon, waar de weduwe Enue, Eisabeths zuster, woonde en naar Bethsaïda bij haar nicht Maria Salome, opdat deze drie vrouwen haar zouden komen bezoeken.

Ik zag haar op weg: Enue, de weduwe, werd vergezeld door een dienstknecht: die twee anderen hadden haar mannen bij zich, die in de nabijheid van Nazareth naar huis terug keerden.

Ik zag dat Joachim, daags voor de bevalling van Anna, zijn talrijke dienstknechten naar zijn kudden heen zond en ook dat Anna van haar dienstmaagden slechts de nodigsten in huis hield. Ook hij zelf trok zich naar zijn dicht bijgelegen weiden terug. Ik zag dat Anna's eerstgeboren dochter, Maria Heli, de zorg voor het huishouden waarnam. Zij was toen ongeveer 19 jaar oud en gehuwd met Cleophas, een opperherder van Joachim, met wie zij een dochtertje had, Maria van Cleophas, dat nu ongeveer vier jaar oud was.

Joachim bad en zocht zijn schoonste lammeren, bokjes en runderen uit, die hij als dankoffer door de herders naar de tempel liet voeren. Eerst 's nachts keerde hij naar zijn woning terug.

Ik zag de drie bloedverwanten tegen de avond de woning van Anna binnengaan. Zij begaven zich naar haar woonkamer achter de haardstede en omhelsden haar. Toen Anna haar gezegd had, dat de bevalling nabij was, hielden zij samen een psalm aan: "Looft God de Heer, Hij heeft zich over zijn volk erbarmd en Israël verlost. Hij heeft de belofte vervuld die Hij in het Paradijs aan Adam gedaan had: het zaad van een vrouw zal de kop van een slang verpletteren." Ik kan alles niet meer naar volgorde mededelen.

Anna was als in vervoering: in haar lofpsalm haalde zij alle voorafbeeldingen van de Heilige Maagd aan. "Zie," zei ze, "In mij is de kiem, door God aan Abraham geschonken, tot rijpheid gekomen." Voorts maakte zij melding van de belofte van Isaak en zei: "De bloei van Aarons staf is in mij voleindigd." Daarbij zag ik haar als van een lichtgloed doordrongen. Ik zag het vertrek, waarin zij zich bevond, vol van licht en daarboven vertoonde zich de ladder van Jacob. Ook de drie vrouwen waren van verbazing en blijdschap vervuld, en ik geloof dat zij ook de verschijning zagen.

Eerst na deze blijde ontboezeming werd aan de aangekomen vrouwen een kleine maaltijd, bestaande uit brood, vruchten en water met balsem, aangeboden. Zij aten en dronken staande en legden zich dan tot middernacht neer, om te rusten van de reis. Anna bleef op om te bidden en wekte de vrouwen te middernacht, om met haar te bidden. Zij volgden haar achter een gordijn, waar haar bidvertrek was.

Anna opende de deuren van een kleine muurkast, waarin zich een doos bevond, dat een heiligdom bevatte. Aan beide zijden stonden lichten, verlicht door een soort lamp. Men schoof ze uit een koker omhoog en stak er spaanders onder, opdat zij niet zouden afzakken. De lichten werden ontstoken. Een voetbankje met kussens stond aan de voet van dit soort altaartje.

In het doosje met het heiligdom bevonden zich haren van Sara, die door Anna bijzonder vereerd werd en ook beenderen van Jozef, die Mozes uit Egypte had meegebracht, iets van Tobias, ik geloof een gedeelte van een kledingstuk en de kleine, witte, schitterende peervormige beker, waaruit Abraham bij de zegen van de Engel gedronken had. Ik weet nu dat deze zegen, wijn en brood, een sacramentale spijs en versterking is geweest.

Anna knielde voor het kastje neer, aan weerszijden een van de vrouwen en de derde achter haar. Zij sprak weer een psalm uit. Ik meen dat daarin melding werd gemaakt van het brandende braambos van Mozes. Ik zag nu, hoe een bovennatuurlijk licht de ruimte vulde, rondom Anna zweefde en voller werd. De vrouwen vielen als verdoofd op haar aangezicht. De lichtgloed nam rondom Anna geheel dezelfde vorm aan als het brandende braambos van Mozes op de berg Horeb, zodat zij voor mij geheel onzichtbaar werd. De stralen van de vlam verspreidden zich naar de binnenzijde en opeens zag ik hoe Anna, haar van licht omgeven kind, op de handen droeg, het in haar mantel wikkelde, aan het hart drukte en het dan naakt op het voetbankje voor het heiligdom neerlegde en nog verder bad. Ik hoorde het kind wenen en zag dat Anna, van onder haar lange sluier, waarin zij gehuld was, doeken te voorschijn haalde. Zij wikkelde er het kind tot onder de armen in: de borst, de armpjes en het hoofd bleven bloot. Toen was de verschijning van het brandende braambos rondom haar verdwenen.

De vrouwen richtten zich op en ontvingen tot hun grote verbazing het pasgeboren kind op de armen: zij weenden van vreugde. Dan hieven zij allen een lofzang aan, en Anna hield haar kind in de hoogte, al was het om aan God te offeren. Ik zag toen de kamer weer vol licht en ik zag tal van engelen, die Gloria en Halleluja zongen. Zij verkondigden dat het kind op de 20ste dag de naam Maria zou ontvangen.

Anna begaf zich nu naar haar slaapvertrek en legde zich op haar bed neer. De vrouwen wikkelden echter het kind los, wasten het en wonden het toen weer in doeken, waarna ze het naast de moeder neerlegden. Aan het bed kon zowel aan de voorzijde, als aan de muurzijde en het voeteinde een gevlochten korfje worden bevestigd, zodat het kind dicht bij de moeder en toch geheel afzonderlijk een plaatsje kon krijgen.

Thans werd vader Joachim geroepen. Hij trad op Anna's bed toe, knielde neer en weende overvloedige tranen, die op het kind neervielen. Vervolgens hield hij het op de armen omhoog en begon, evenals Zacharias bij de geboorte van Johannes, een lofzang. In deze psalm had hij het over de heilige kiem, door God in Abraham gelegd, dat bij het volk had voortgeleefd in de bond, door de besnijdenis verzegeld en dat nu in dit kind de hoogste bloei bereikt had en, naar het lichaam, volmaakt was. Ik hoorde hem in de lofzang ook zeggen dat het woord van de profeet thans in vervulling was gegaan: "Een tak zal uit de wortel van Jesse ontspruiten." Ook gaf hij in ootmoed en innigheid te kennen dat hij nu graag zou willen sterven.

Het viel mij nu pas op dat Maria Heli, Anna's oudste dochter, het kindje eerst later te zien kreeg. Ofschoon zelf reeds enige jaren moeder van Maria van Cleophas, was zij toch niet bij de geboorte van Maria aanwezig, waarschijnlijk omdat het, volgens het joodse gebruik, niet taamde dat de dochter bij de bevalling van haar moeder, aanwezig was.

's Morgens zag ik de knechten en dienstmaagden en vele mensen uit de omtrek rondom het huis verzameld. Zij werden groepsgewijs binnengelaten om hen het kind te laten zien. Velen waren diep ontroerd en menigeen kwam tot inkeer. De buren waren gekomen, omdat ze 's nachts boven het huis een lichtgloed hadden gezien en omdat de bevalling van de Heilige Anna, die zo lang onvruchtbaar was, voor een grote genade van de Hemel gehouden werd.

Vreugde bij Maria's geboorte

Op hetzelfde ogenblik dat het pasgeboren kind in de armen van de Heilige Anna rustte, zag ik het ook in de hemel voor het aangezicht van de Allerheiligste Drievuldigheid verschijnen en met een onbeschrijfelijke vreugde door alle hemelse legerscharen begroet worden. Ik zag hoe Maria daar op bovennatuurlijke wijze de vreugden en de droefenissen van haar leven leerde kennen. Maria werd in de oneindige geheim ingewijd en toch was zij en bleef zij kind.

Wij kunnen ons hiervan geen voorstelling maken, omdat alles wat wij weten, aan de boom der kennis is gegroeid. Zij wist dit alles, zoals een kind de borst van zijn moeder kent en weet dat het zich daaraan moet voeden. Toen het visioen voor mijn ogen verdween, waarin ik het kind Maria in de hemel door God zag onderrichten, hoorde ik haar voor de eerste keer wenen.

Menigmaal zie ik visioenen van die aard, doch ik kan ze niet mededelen want voor het merendeel van de mensen zijn ze toch onverstaanbaar. Daarom laat ik ze achterwege.

Ik zag dat het ogenblik van Maria's geboorte aan de aartsvaders in het voorgeborgte van de hel werd medegedeeld en ik zag dat allen, maar in het bijzonder Adam en Eva, zich onbeschrijfelijk gelukkig voelden omdat nu de belofte, die in het Aards Paradijs werd gedaan, in vervulling gegaan was. Ik zag ook dat de aartsvaders nog meerdere genadegaven kregen en dat hun verblijfplaats lichter en ruimer werd en zij een grotere invloed op de aarde konden uitoefenen. Het was alsof hun arbeid en boete, al hun worstelen, schreien en verzuchten van hun leven, tot een bevredigende vrucht gerijpt was.

Ik zag bij de geboorte van de Heilige Maagd een grote en blijde beweging in de natuur en bij de dieren en ook in de harten van alle godvrezende mensen en ik hoorde een zoet gezang. De zondaars echter waren vervuld van grote angst en wroeging.

Ik zag vooral in de omtrek van Nazareth en ook in het overige gedeelte van het Beloofde Land, vele bezetenen op dat ogenblik in een toestand van razernij. Onder luid geschreeuw werden zij door helse geesten heen en weer geslingerd en de duivels spraken uit hun mond: "Wij moeten wijken, wij worden uitgedreven!"

Te Jeruzalem zag ik, hoe de oude priester Simeon, die in de nabijheid van de tempel woonde, op het ogenblik van de geboorte van de Heilige Maagd, door felle kreten, die door waanzinnigen en bezetenen geslaakt werden, uit zijn slaap werd opgeschrikt.

Vele van dezen waren in een gebouw, in een der straten van de tempelberg gelegen, opgesloten en Simeon, die in de nabijheid woonde, had gedeeltelijk het toezicht over hen. Ik zag hem te middernacht naar deze verblijfplaats van de bezetenen snellen en hoorde hem tot de eerste bij wie hij aankwam, de vraag stellen wat de oorzaak was van dat luide geschreeuw, waardoor allen uit hun slaap werden opgewekt. Deze schreeuwde nu nog luider dat hij verlangde om te worden losgelaten. Simeon opende de deur en de bezetene holde er uit terwijl de duivel uit zijn mond schreeuwde: "Ik moet wijken, wij worden uitgedreven, er is een maagd geboren. Wij duivels worden hier op aarde door zovele engelen gekweld en wij moeten de mensen verlaten en mogen hen niet langer in onze macht houden." Ik zag nu Simeon vurig bidden. De rampzalige bezetene werd op een verschrkkelijke wijze heen en weer geslingerd en de duivel werd uit hem gedreven. Ik was er zeer over verheugd de oude Simeon te zien.

Ook de profetessen Anna en Noëmi, de zuster van Lazarus' moeder, aan wie later de leiding van Maria in de tempel werd toevertrouwd, zag ik uit de slaap wakker worden en in visioenen werden zij van de geboorte van dit uitverkoren kind in kennis gesteld. Beiden bezochten elkaar en spraken over wat zij gezien en gehoord hadden. Ik geloof, dat zij de Heilige Anna kenden.

Ik zag dat in de nacht van Marai's geboorte, vijf Sybillen of waarzeggende maagden in een stad der Chaldeërs, visioenen hadden en hoe zij tot de priesters ijlden, die vervolgens op verschillende plaatsen in de omtrek lieten verkondigen dat er tekenen gezien waren van de geboorte van een maagd en dat er vele geesten uit de hemel waren neergedaald om haar te begroeten, terwijl andere geesten voor haar de vlucht namen en treurden.

Ik zag ook dat de sterrendienaars, die sedert Maria's Ontvangenis het beeld van een Maagd, die wijn en tarwe met eenzelfde gewicht op een weegschaal droeg, in een ster gezien hadden, op het ogenblik van de geboorte dit beeld niet meer ontwaarden. Er vertoonde zich nu in de ster een opening en het scheen alsof deze in een bepaalde richting ging. De Chaldeërs lieten nu het grootste afgodsbeeld van de maagd vervaardigen en in hun tempel plaatsen, zoals ik bij mijn beschouwingen over het openbare leven van de Messias heb gezien. Later werd in hun tempel nog een andere zinnebeeld van de Heilige Maagd geplaatst, en wel een gesloten tuin.

Ik zag levende dieren in die tempel en als ik me niet vergis waren het honden die met andere beesten gevoed werden. In de tempel van de Heilige Driekoningen zag ik tot nu toe 's nachts altijd een wonderbaarlijke verlichting. Men zag er, bij het omhoog kijken, een kunstmatige sterrenhemel met menige sterrenbeelden, waaraan men veranderingen aanbracht. Ook nu vond dit plaats, naar aanleiding van de geboorte van de Heilige Maagd, en wel zo dat de verlichting van buiten naar binnen kwam te staan.

Toen Maria geboren werd zag ik het beeld van een zwevende maagd, met een weegschaal in de hand, die zich heenboog over een kindje in een mandje, dat boven op een boompje rustte. Dat beeld van de Maagd, dat reeds lang voor Elias' tijd, volgens de uitspraak van een god, in de tempel op een eiland was geplaatst, werd nu in zee geslingerd. Het boompje, waarop het kindje in het mandje lag, bleef gespaard. Later werd daar ter plaatse een kerk gebouwd.

Een ander zwevend vrouwenbeeld, met drie borsten, dat ik in Egypte aan het gewelf van de tempel had zien bevestigen, toen een gezant van Elias die voorspelling over de komst van een maagd had medegedeeld, zag ik op het ogenblik van Maria's geboorte naar beneden storten. Het aangezicht, de drie borsten en het gehele onderlijf viel aan stukken. De vruchtenmaat op het hoofd, de armen met de korenaren, het bovenlijf en de vleugels vielen niet naar beneden.

Bezoek aan het pasgeboren kind Maria

Ik zag op de negende september, de tweede dag na de geboorte van de Heilige Maagd, nog andere bloedverwanten uit de omtrek in de woning van Joachim en Anna. Ik heb verschillende namen horen noemen, die mij echter ontgaan zijn. Ook uit de meer verwijderde bezittingen van Joachim waren meerdere dienstknechten aangekomen. Aan allen werd het pasgeboren kind getoond en er heerste grote blijdschap. Een vrolijke maaltijd werd er in huis gehouden.

Op 10 en 11 september trof ik andermaal vele bezoekers aan, waaronder bloedverwanten van Joachim uit het dal Zabulon. Bij dergelijke gelegenheden werd het kind in zijn korfje naar het voorste vertrek van het huis gedragen, waar het op een voetstuk, dat op een zaagbok geleek, aan de bezoekers getoond werd. Het was tot onder de ontblote armpjes in rode en doorschijnend witte doeken gewonden en had een tuilen sluiertje om de hals. Het wiegje was met rode en witte dekentjes gedekt.

Ik zag ook dat Maria van Cleophas, het twee- of driejarig dochterje van Cleophas en Anna's oudste dochter, het kindje liefkoosde en er mee speelde. Maria van Cleophas was een zwaar en stevig meisje. Zij droeg een wit kleed zonder mouwen en aan de rode zoom hingen rode knoppen in de vorm van appeltjes. Aan de blote armpjes zag ik witte banden: ik weet niet of het veren, zijde of wol was.

Het kind ontvangt de naam Maria

22-23 september 1821. Ik woonde vandaag in het huis van de Heilige Anna een groot feest bij. Alles was opgeruimd. In het voorhuis waren alle gevlochten tussenschotten, waarmee men de slaapvertrekken afscheidde, verwijderd en zo had men een ruime zaal verkregen. Rondom deze stond op de vloer een lage, lange tafel met tafelgerief bedekt. Ik zag verschillende voorwerpen, waarop ik vroeger geen acht had geslagen. Er stonden vazen op tafel, waarschijnlijk om bloemen in te plaatsen. Het schenen korven te zijn. Op een zijtafel zag ik vele witte benen staafjes en ook lepels in de vorm van een diepe schelp, waaraan een handvat bevestigd was. Ook waren er gebogen rietjes aanwezig, waarschijnlijk om enig vocht op te zuigen.

In het midden van de zaal was een soort altaartafel opgericht en met een rood en wit kleed gedekt, waarop een ovaal, hemelsblauw bekleed wiegje van rood en wit vlechtwerk stond. Bij het altaar was een overdekte lessenaar geplaatst, waarop perkamenten gebedsrollen lagen. Voor het altaar stonden vijf priesters in ambtsgewaad uit Nazareth, één van hen was sierlijker gekleed dan de vier overigen. Joachim bevond zich in hun onmiddellijke nabijheid. Op de achtergrond stonden in feestkledij vele vrouwelijke en mannelijke verwanten van Anna en Joachim om het altaar geschaard. Ik zag er onder andere Anna's zuster, Maraha uit Sephoris en Maria Heli. Anna had haar bed verlaten en bevond zich in haar achter de haardstede gelegen kamer en was niet bij de plechtigheid tegenwoordig.

Enue, de zuster van Elisabeth, haalde het kindje, dat tot onder de armpjes in rode en doorschijnend witte doekjes gewikkeld was, en legde het in Joachims armen. De priesters schaarden zich voor het altaar rondom de gebedsrollen en baden luid. Twee van hen hielden de sleep van het kleed vast. Vervolgens werd door Joachim het kind aan de opperpriester overhandigd, die het offerend en biddend omhoog hief en het daarna in het wiegje op het altaar neerlegde. Deze priester nam daarop een schaar en knipte drie haarlokjes van het hoofd van het kind, aan weerszijden en in het midden en verbrandde deze daarna op een komfoor.

Dan haalde hij een bus met olie te voorschijn en zalfde de vijf zintuigen van het kind met de duim: ogen, oren, neus, mond en hartkuil. Ook schreef hij de naam Maria op een stuk perkament en legde dit op de borst van het kind. Toen ontving Joachim zijn dochtertje terug, reikte het aan Enue over en bracht het aan Anna. Men zong vervolgens enige psalmen, waarna men de maaltijd aanvatte. Hier was ik niet bij tegenwoordig.

Instelling van het feest van Maria's geboorte

Op de avond van 7 september, de vooravond van het feest, voelde A.C. Emmerich zich, ondanks haar ziekte, buitengewoon goed, of zoals ze zelf zei: "bovennatuurlijk vrolijk". Zij was geestdriftig en in hoge mate levendig. Zij sprak over een buitengewone vreugde waarvan de ganse natuur, door het naderen van het feest van Maria's geboorte, vervuld was. Zij gaf te kennen dat zij het gevoel had als stond er haar de volgende dag een grote blijdschap te wachten. Zij deelde het volgende mede:

De gehele natuur jubelt. Ik hoor het gezang van vogels, ik zie de lammeren en bokjes springen en op de plaats waar Anna's woning heeft gestaan vliegen de duiven in groot aantal rond, als van vreugde dronken. Van het huis en deze omgeving is er niets meer over, het is er nu een wildernis. Ik zag enige pelgrims met een lange staf in de hand en met doeken zoals mutsen op het hoofd gewonden, op hun tocht de berg Karmel voorbijgaan.

Er woonden kluizenaars in de berg Karmel en de pelgrims vroegen hen verbaasd, wat toch die vreugde in de natuur zou kunnen betekenen. Zij kregen te horen dat dit verschijnsel zich steeds vertoond op de vooravond van Maria's geboorte, dat er waarschijnlijk de woning van de Heilige Anna gestaan had en dat een pelgrim, die daar vroeger was voorbijgetrokken, hen had verhaald hoe in een zeer oude tijd een godvrezend man dit verschijnsel voor het eerst had gezien. Dat had aanleiding gegeven tot het vieren van het feest.

Ik zag nu de instelling van het feest zelf. 250 jaar na de dood van de Heilige Maagd, zag ik hoe een godvrezend man een reis ondernam naar het Heilige Land, om alle plaatsen en overblijfselen, welke op het verblijf van Jezus hier op aarde betrekking hadden, te bezoeken en te vereren. Ik zag dat deze godvrezende man door een hogere hand werd geleid en dat hij dikwijls meerdere dagen na elkaar op sommige plaatsen in gebed en beschouwingen werd opgehouden en er van een grote innerlijke zoetheid genoot en vele openbaringen ontving. Zo had hij verschillende jaren lang, in de nacht van 7 op 8 september, een grote vreugde in de natuur waargenomen en in de natuur een liefelijk gezang van de vogels gehoord. Eindelijk werd hij, door zijn aanhoudend gebed, in een droom door een engel onderricht dat het de nacht was van de geboorte van de Heilige Maagd. Hij ontving deze openbaring op zijn reis naar de berg Sinai of naar de berg Horeb. Tevens werd hem medegedeeld, dat daar in een nis van de profeet Elias een dichtgemetselde kapel ter ere van de Moeder Gods was en dat hij die beide zaken aan de daar levende kluizenaars moest meedelen.

Ik zag hoe hij daarna op de berg Sinai aankwam. De plek waar nu het klooster staat, werd destijds reeds door kluizenaars bewoond en was aan de zijde van het dal even steil als nu: men werd er met touwen omhoog getrokken. Ik zag, dat na de mededelingen van de pelgrim, het feest van de geboorte van de Heilige Maagd, voor het eerst door de kluizenaars werd gevierd op 8 september van het jaar 250 en dat het zich later van daar uit verspreidde over de gehele kerk.

Ik zag ook hoe de kluizenaars, in het gezelschap van de pelgrim, de grot van Elias trachtten op te sporen. Het was niet gemakkelijk om te midden van zovele andere grotten van de Esseners en andere kluizenaars, deze van Elias te vinden. Ik zag rondom deze grotten vele verwaarloosde tuinen, waaronder enige met prachtige vruchtenbomen. De pelgrim werd nu in zijn gebed geopenbaard dat men een Jood moest overhalen om mee in de grotten te gaan en dat die, welke hij niet zou kunnen binnentreden, de grot van Elias was. Ik zag dan, hoe zij een oude Jood voor dit doel hadden gevonden en hoe deze, op zijn verkenningstocht, bij een der grotten telkens uit de nauwe ingang werd teruggestoten, welke pogingen hij ook ondernam om er binnen te gaan. Zo erkende men dat dit de grot van Elias was.

Men vond in deze grot, een tweede, dichtgemetselde holte, waarvan men de ingang weer opende en dit was de plaats waar Elias ter ere van de toekomstige Moeder van de Messias gebeden had. De grote, fraai gebloemde stenen, waarmee de grot was dichtgemetseld, gebruikte men later bij de bouw van de kerk. Ook vond men er nog vele heilige overblijfselen van profeten en patriarchen, verschillende soorten van vlechtwerk en godsdienstige voorwerpen, welke later in het bezit van de kerk kwamen.

Veel heb ik bij die gelegenheid van de berg Horeb gezien, doch het meeste herinner ik mij niet meer. Ik weet echter nog dat de plaats, waar Mozes het brandende braambos heeft gezien, in de taal der Joden "Schaduw van God" werd genoemd en dat ze slechts blootvoets mocht betreden worden. Ik zag nog een berg, geheel van rood zand, waarop zeer schone vruchten groeiden.

Ik heb veel betreffende de Heilige Brigitta gezien en er werden mij tal van openbaringen medegedeeld, welke deze heilige, met betrekking tot de ontvangenis en de geboorte van de Heilige Maagd Maria, heeft gehad. Ik herinner mij nog dat de Heilige Maagd tot haar zei: "Wanneer zwangere vrouwen, de vooravond van Mijn geboortefeest vastend doorbrengen en ter ere van Mijn  negenmaandelijks verblijf in de moederschoot, negen maal het Wees Gegroet bidden en zij gedurende haar zwangerschap en op de vooravond van haar bevalling meerdere malen deze oefening herhalen en daarbij de Heilige Sacramenten met godsvrucht ontvangen, zal Ik persoonlijk haar gebed voor de troon van God brengen en ook in moeilijke omstandigheden een voorspoedige bevalling voor haar afsmeken.

Ook naderde mij vandaag een verschijning van de Heilige Maagd die mij zei: "Wie op de namiddag van deze dag, met innigheid en Godsvrucht, negen maal het Wees Gegroet ter ere van Mijn negenmaandelijks verblijf in de moederschoot en van Mijn geboorte bidt, en deze oefening gedurende negen dagen verricht, geeft dagelijks aan de engelen een ruiker van negen bloemen, die Ik in de hemel ontvang en aan de Heilige Drievuldigheid overhandig, om daardoor voor Mij vereerder een gunst af te smeken.

Een ogenblik later voelde ik mij op een hoogte tussen de hemel en de aarde geplaatst. Beneden mij lag somber en donker de aarde en boven mij zag ik in de hemel, te midden van engelen en heiligen, de allerheiligste Maagd voor de troon van God. Ik zag, hoe zij uit de godvruchtige oefeningen en gebeden van Haar vereerders, op aarde twee erepoorten, twee glorietronen oprichtte, die gestaag aangroeiden tot kerkelijke paleizen, ja, tot gehele steden. Het was wonderlijk hoe deze gebouwen geheel uit kruiden, bloemen en kransen samengesteld waren. In verschillende soorten ervan lag de waarde en de wijze van het bidden van de verschillende mensen en zelfs van ganse gemeenschappen uitgedrukt. Ik zag hoe de engelen en heiligen de smekingen der biddenden overnamen en voor Gods troon brachten.

Zuiveringsoffer van de Heilige Anna

Verscheidene weken na de geboorte van de Heilige Maagd zag ik Joachim en Anna met het kind naar Jeruzalem gaan, om offergaven aan te bieden. Zij offerden hier hun kind aan God, uit liefde en dankbaarbeid, omdat Hij de lange onvruchtbaarheid van hen had weggenomen, evanals later de Heilige Maagd, volgens de wet der Joden, haar goddelijk Kind in de tempel opofferde en vrijkocht. Daags na hun aankomst brachten zij hun offers en legden toen reeds de belofte af dat zij Maria, na verloop van enige jaren, geheel aan de dienst van de tempel zouden toewijden. Dan keerden zij met het kind naar Nzareth terug.

Joachim en Anna

Joachim en Anna huwden in een plaatsje, waar slechts een kleine school was. Er was slechts één priester bij vertegenwoordigd. Anna was ongeveer negentien jaar oud.

Zij namen hun intrek bij Eliud, de vader van de Heilige Anna. Eliuds huis behoorde tot de stad Sephoris, maar lag er toch een eind van verwijderd. Het was het grootste van de huizengroep waartoe het behoorde. Hier leefden zij meerdere jaren.

Zij hadden beiden iets bijzonders in hun voorkomen. Zij waren wel joden, maar er was iets over hen, een soort wonderbare ernst. Ik heb hen zelden zien lachen en zelfs lag er, sedert zij getrouwd waren, een waas van droefheid over hen. Zij hadden een stil, gelijkmatig karakter en reeds in de bloei van hun leven iets van oude, bezadigde mensen. In mijn jeugd had ik soms pasgehuwden gezien, die er zo bezadigd uitzagen en ik dacht dan aan Anna en Joachim.

Hun ouders waren welgestelde lieden. Zij hadden vele kudden, prachtige tapijten en vaatwerk. Ze hadden ook tal van knechten en dienstmeiden. Ik heb niet gezien dat ze zich met de landbouw bezighielden, maar wel dat zij hun kudden in de weide dreven. Zij waren zeer godvrezend, oprecht en milddadig. Dikwijls verdeelden zij hun kudden en verdere bezittingen in drie delen. Een derde van het vee schonken zij aan de tempel en dreven het er persoonlijk heen, waar het dan door de tempeldienaren in ontvangst werd genomen. Een tweede deel werd aan de armen of aan noodlijdende familieleden gegeven, van wie er gewoonlijk enigen aanwezig waren, die het wegvoerden. Het derde en doorgaans geringste deel, behielden zij voor zich zelf. Zij leefden zeer ernstig en weigerden nooit een aalmoes, wanneer er om gevraagd werd.

Dikwijls heb ik gedacht: "Geven veramt niet, wie geeft, ontvangt het dubbele terug." Want ik zag, dat hun deel altijd weer aangroeide en dan na korte tijd alles weer dermate was toegenomen dat zij opnieuw in staat waren het in drie te verdelen. Zij hadden vele verwanten, die bij feestelijke aangelegenheden bijeenkwamen, doch van een feestmaaltijd was er nooit sprake. Wel zag ik hen meermalen een behoeftig familielid van het nodige voorzien, maar gastmalen heb ik niet zien aanrichten. Als zij bijeen waren, lagen zij gewoonlijk in een kring op de grond en spraken met vuur over de komst van de beloofde Messias. Dan zag ik, dat er onder de verwanten ook boze mensen waren, die naar dergelijke gesprekken onwillig luisterden of er zich aan ergerden als zij tijdens hun gesprekken vol verlangen naar de hemel keken. Doch waren zij deze kwaadwilligen niet ongenegen, verzuimden geen gelegenheid om hen uit te nodigen en betoogden zich tegenover hen het mildst. Dikwijls merkte ik op, hoe het met onwil ontvangen werd, wat die goede lieden hun liefdevol ter hand stelden. Er waren ook behoeftigen onder de verwanten en ik zag hen aan deze meerdere malen één of meer schapen geven.

Het eerste kind, dat Anna in het huis van haar vader ter wereld bracht, was een dochter, doch dit was niet het kind der belofte. De tekens, die door de profeet waren voorspeld, vertoonden zich niet bij haar geboorte, die onder treurige omstandigheden plaats vond. Ik zag namelijk dat de Heilige Anna in zwangere toestand diep geschokt werd door het wangedrag van een van haar dienstmaagden. Deze had zich door een bloedverwant van de Heilige Joachim laten verleiden en Anna, diep verontwaardigd over de inbreuk op de huiselijke tucht, vermaande haar zo sterk dat deze zich toen haar val zo sterk aantrok, dat zij ontijdig een levenloos kind ter wereld bracht. Anna was hierover ontroostbaar. Zij vreesde hier enigermate schuld aan te hebben en het gevolg ervan was, dat ook haar kind te vroeg geboren werd. Haar dochter bleef echter in leven. Maar omdat het kind vroegtijdig geboren was en het teken van de belofte miste, beschouwde Anna dit als een straf van God en was diep bedroefd, want zij meende zich aan zonde te hebben schuldig gemaakt. Toch waren de ouders over de geboorte van het kind zeer verblijd en noemden het Maria. Het was inderdaad een bevallig, vroom en zachtzinnig kind, dat voorspoedig opgroeide. Joachim en Anna hadden het hartelijk lief, maar toch bleef hen innerlijk een zekere onrust en droefheid kwellen, omdat ze wisten dat het niet de door hen verwachte, heilige vrucht van hun echtverbintenis was.

Zij legden zich dan ook een langdurige boete op en leefden in onthouding van elkaar. Ook werd Anna onvruchtbaar, wat zij aan hun zonde toeschreven en daarom verdubbelden zij hun goede werken. Ik zag hen dikwijls in een vurig gebed verzonken en opnieuw van elkaar verwijderd leven, terwijl zij ook aalmoezen uitdeelden en geschenken naar de tempel zonden.

Zij brachten zeven jaar in het huis van Anna's vader door. Dit kon ik opmaken uit de leeftijd van het eerstgeboren kind. Dan namen zij het besluit om van woonplaats te veranderen en zich in de omtrek van Nazareth te gaan vestigen, waar hun van Joachims ouders een huis en landerijen waren ten deel gevallen. Zij hadden hierbij het oogmerk, om er in de eenzaamheid een nieuw, echtelijk leven te gaan leiden en door een aan God nog welgevalliger levenswandel de zegen over hun echtverbintenis af te smeken. Ik zag hen in overleg met hun verwanten dit besluit nemen: Anna's ouders zorgden dat zij behoorlijk van alles voorzien werden. Zij deelden met hun kudden en zonderden voor hun nieuwe huishouding ossen, ezels en schapen af, die groter waren dan in onze streek. Voor de deur van de woning werden de ezels en ossen met allerhanden voorwerpen, vaatwerk en klederen bevracht en de goede mensen waren evenzeer bereid om alles op te laden en weg te voeren. Wij kunnen onze goederen niet beter op vrachtwagens laden dan deze lieden het op hun dieren deden. Hun huisraad was mooi. Het vaatwerk was sierlijker dan bij ons. Het scheen of ieder voorwerp met bijzondere kunstzin en voorliefde vervaardigd was. Ik zag, hoe men breekbare, met kunstig beeldwerk versierde kruiken met mos vulde en omwikkelde en ze vervolgens aan een riem over de rug van de dieren hing. Boven op de dieren laadde men pakken met bonte dekens en kledingstukken. Ook zag ik, hoe men kostbare met goud ruwbestikte dekens oplaadde en hoe het vertrekkende echtpaar van de ouders een klein zwaar voorwerp in een buidel ontving dat op een stuk edel metaal leek.

Toen alles in gereedheid was, traden ook knechten en dienstmaagden te voorschijn, om de kudden en lastdieren voort te drijven naar de nieuwe woning, welke ongeveer 5 à 6 uur vandaar verwijderd lag. Ik meen mij te herinneren dat de woning van Joachims ouders afkomstig was. Toen Joachim en Anna van alle vrienden afscheid hadden genomen, verlieten zij vol ontroering en met goede voornemens de hun dierbaar geworden plaats. Anna's moeder leefde niet meer, maar toch zag ik dat haar vader en Joachims ouders hen naar hun nieuwe woning vergezelden. Misschien dat Eliud hertrouwd was, of het kunnen ook de ouders van Joachim geweest zijn. Maria-Heli, Anna's oudste dochtertje, toen zes of zeven jaar oud, was ook bij de stoet.

De nieuwe woning was zeer aangenaam gelegen in een heuvelachtige streek en met weiden en bomen omgeven, op ongeveer een uur ten westen van Nazareth en het dal Zabulon. Een smalle weg aan weerszijden met terpentijnbomen beplant, leidde van hier naar Nazareth. Voor het huis was een open plaats met naakte rotsen, naar me leek. Deze was door een muur van rotsblokken of ruwe stenen omgeven en tegen die muur was een haag geplant. Aan de ene zijde van dit voorplein bevonden zich kleine gebouwen voor het dienstpersoneel en tot berging van het gereedschap. Ook was er een open schuur voor het vee en de lastdieren. Er lagen verschillende tuinen omheen en in een van deze, dicht bij het huis, bevond er zich een grote, vreemdsoortige boom. Zijn takken hingen tot op de grond, schoten wortel en deden menig nieuwe bomen opschieten, welke zich op dezelfde wijze vermenigvuldigden, zodat een krans van prieeltjes ontstond.

De deur, in het midden van het nogal ruime woonhuis aangebracht, draaide op hengsels. Het huis was van binnen wel zo groot als een dorpskerk. De ruimte was door verschillende verplaatsbare schermen van vlechtwerk, die niet tot aan de zoldering reikten, in meerdere vertrekken ingedeeld.

Door de huisdeur verkreeg men toegang tot een ruime voorzaal die de hele breedte van het huis innam en voor feestmaaltijden gebruikt werd of ook wel, indien het aantal gasten te groot was, door middel van verplaatsbare schermen in verschillende slaapvertrekken werd verdeeld. Tegenover de huisdeur bevond zich een kleinere deur, die toegang gaf tot het middelste gedeelte van het huis en wel tot een gang, die aan beide zijden door vier slaapkamers was ingesloten. Ook deze vertrekken waren gevormd door gevlochten schermen, welke even hoger dan manshoogte reikten en van boven in licht traliewerk eindigden. De gang leidde naar het derde of achterste gedeelte van het huis, dat niet vierkant was, maar evenals het uitwendige van het gebouw, in een boog eindigde zoals het koor van een kerk. In het midden van deze ruimte was, vlak tegenover de ingang, een stookplaats aangebracht, waar het eten gekookt werd. Voor de haard hing een vijfarmige lamp van het dak omlaag. Terzijde van de stookplaats er er achter waren door tapijten, verschillende vertrekken ingedeeld: slaapplaatsen, een bidplaats, de eetkamer en de werkkamer van de familie. Achter de mooie tuin bij het huis lagen landerijen, dan een woud en daarachter een berg.

Toen onze reizigers in de mooie woning aankwamen, vonden zij alles reeds in gereedheid gebracht, want de ouders hadden op voorhand reeds voor alles gezorgd. De knechten en meiden hadden alles ordelijk uitgepakt en op zijn plaats gezet. Zij waren erg behulpzaam en verstandig en het was niet nodig om hen alles tot in de details te bevelen, zoals dat in onze tijd wel het geval is.

Toen de ouders het echtpaar de nieuwe woning hadden binnengeleid, namen zij met Anna's dochtertje, dat met de grootouders terugkeerde, van hun kinderen afscheid, zegenden en omarmden hen en vatten de terugreis aan. Ik zag deze mensen bij zulke gelegenheden nooit een feestmaal aanrichten. Wel lagen zij gewoonlijk in een kring geschaard en hadden schoteltjes en kruiken voor zich op het tapijt geplaatst, maar hun gesprekken gingen gewoonlijk over godsdienstige onderwerpen.

Thans zag Ik het heilig echtpaar een nieuw leven beginnen. Gans hun verleden hadden zij aan God opgeofferd en alsof zij nu pas voor het eerst bijeen waren, wilden zij door een welgevallige levenswandel, Gods zegen over hun huwelijk afsmeken, waarnaar ze zo vurig verlangden.

Ik zag hen hun kudden tellen, en zoals ik reeds vroeger over hun ouders gezegd heb, verdeelden ook zij deze in drie gelijke delen: een voor de tempel, een voor de armen en een voor zich zelf. De mooiste dieren lieten zij naar de tempel drijven, dan werden de beste voor de armen afgezonderd en de minst goede hielden zij voor zich zelf. Dat deden zij ook zo met hun overige bezittingen. Hun woning was groot en zij leefden en sliepen afzonderlijk in kleine vertrekken, waar ik hen dikwijls in eenzaamheid met grote godsvrucht zag bidden. Ik zag hen lange tijd zo'n levenswijze volgen, waarbij ze bleven doorgaan met het uidelen van milde aalmoezen, maar hoe dikwijls zij ook hun kudden en andere goederen verdeelden, steeds nam alles weer snel toe. Zij leefden zeer matig, in afzondering en onthouding. Meerdere malen zag ik, dat zij bij hun gebed boetekleren aantrokken en dat Joachim, ook wanneer hij zich op de weide bij de kudden bevond, in gebed verzonken was.

Deze aan God welgevallige levenswandel leidden zij reeds 19 jaren na de geboorte van hun eerste kind, steeds verlangend naar de zegen der vruchtbaarheid, en hun kommer werd alsmaar groter. Ik zag ook hoe boosaardige mensen uit de streek bij hen kwamen en smalend tot hen zeiden: "jullie moeten toch wel slechte mensen zijn, dat jullie geen kinderen krijgen. Het dochterje, dat bij Anna's ouders is, is niet uw eigen kind, want Anna is onvruchtbaar. Het is een ondergershoven kind, want anders hadden jullie het wel bijgehouden." Zoiets was zeer pijnlijk voor het godvruchtig echtpaar.

Anna had de vaste overtuiging en de innerlijke zekerheid dat de komst van de Messias nabij was en dat zij tot zijn verwanten behoorde. Zij bleef dan ook met alle vurigheid om de vervulling van de voorspellingen bidden en streefde met haar echtgenoot voortdurend naar een hogere volmaaktheid. De smaad van de onvruchtbaarheid bedroefde haar zeer. Zij kon zich bijna niet meer in de synagoge vertonen of zij werd beledigd. Joachim, hoewel klein en mager van gestalte, was toch nog flink en ik zag hem dikwijls met offerdieren naar Jeruzalem trekken. Anna was ook niet groot en zeer tenger. Door de kommer vermagerde ze nog meer en vielen haar wangen in, alhoewel ze hun rode kleur behielden. En zo ging het door: hun kudden naar de tempel brengen en met de armen delen en wat zij voor zich hielden, werd steeds minder.

Joachim wordt in de tempel gehoond

Nadat zij gedurende een reeks van jaren tevergeefs de zegen van de hemel over hun huwelijk hadden afgesmeekt, zag ik dat Joachim weer een offer naar de tempel wou brengen. Beiden bereidden zich door boetedoeningen daartoe voor. Ik zag, hoe zij in boetekleren gehuld, de nacht doorbrachten, liggend op de harde grond. Bij het aanbreken van de dag begaf Joachim zich tot zijn kudde op de weide, en Anna bleef alleen achter. Spoedig hierop zag ik, dat zij hem dienstknechten met duiven en andere vogels nazond, en ook kooien en korven met andere dieren, die voor het offer in de tempel bestemd waren.

Joachim nam twee ezels uit zijn kudde en plaatste deze en ook nog andere korven er op, waarin hij drie witte, dartele diertjes met lange halzen zette. Ik weet niet meer of het lammeren ofwel geitebokjes waren. Joachim droeg in zijn hand een stok, waaraan een lantaarn bevestigd was, die flikkerde als een licht in een uitgeholde komkommer. Zo zag ik, hoe hij met zijn knechten en lastdieren die schone, groene vlakte tussen Bethanië en Jeruzalem, waar Jezus later zo dikwijls vertoefde, bereikt had. Zij gingen op naar de tempel en stalden hun ezels in dezelde tempelherberg, nabij de veemarkt, waar zij later bij Maria's opdracht hun intrek zouden nemen. Zij beklommen met hun offergaven de trappen en gingen door de woonvertrekken der tempeldienaren. Joachims knechten gaven daar de offergaven af en keerden dan terug.

Joachim echter begaf zich naar de voorhal, waar zich het waterbekken bevond, waar de offerdieren gewassen worden. Vervolgens ging hij door een lange gang in een hal links van de plaats, waar het reukofferaltaar, de tafel der toonbroden en de zevenarmige kandelaar stond. Hier bevonden zich nog meer andere offeraars en werd Joachim hard op de proef gesteld. Ik zag dat Ruben, een priester, diens offergave versmaadde en ze niet bij de overige rechts in de hal, achter de tralies, zichtbaar op elkaar stapelde, doch ze ter zijde schoof. In tegenwoordigheid van alle aanwezigen hoonde hij de arme Joachim, omdat God zijn echt niet met kinderen zegende, liet hem niet bij de anderen toe en verwees hem onder beschimpingen naar een afgelegen hoek.

Ik zag vervolgens, hoe Joachim diep bedroefd, de tempel verliet en over Bethanië naar het huis des Esseners in de streek van Macherus ging, om er troost en raad te ontvangen. In hetzelfde huis, en vroeger in het huis van Bethlehem, had de profeet Manachem geleefd, die aan Herodes in diens jeugd het koningschap en zijn grote gruweldaden voorspelde. Van hier begaf Joachim zich naar zijn verst verwijderde kudden op de berg Hermon. De weg voerde hem door de woestijn Gaddi over de Jordaan. De Hermon is een lange, smalle berg, die terwijl hij aan de zonnekant geheel groen en vol vruchtbare fruitbomen is, aan de tegenovergestelde zijde met sneeuw bedekt is.

Anna ontvangt de belofte van vruchtbaarheid

Joachim was door de smaad in de tempel zo treurig en beschaamd, dat hij Anna zelfs niet liet weten waar hij zich ophield. Zij vernam echter van anderen, die erbij waren geweest, wat er zich had voorgedaan en haar droefheid was onbeschrijfelijk. Ik zag haar dikwijls wenend met het aangezicht op de aarde liggen, omdat niemand haar kon zeggen waar Joachim vertoefde en nu was het reeds ongeveer vijf maanden geleden, sedert hij zich naar zijn kudde op de berg Hermon begeven had.

Omstreeks die tijd leed Anna nog meer omdat een van haar dienstmaagden haar meesteres dikwijls haar lijden voor de voeten wierp. Op een dag echter, het was bij het begin van het Loofhuttenfeest, toen deze dienstmaagd verlangde uit te gaan om feest te vieren, weigerde Anna als een waakzame huismoeder haar toestemming, gewaarschuwd door de eerdere val van één van haar dienstmeisjes. Daarop verweet het meisje aan Anna dat zij onvruchtbaar en door Joachim verlaten was en noemde het een straf van de Hemel vanwege haar hardvochtigheid. Zij deed dat in zulke heftige bewoordingen, dat Anna genoodzaakt was haar uit de dienst te ontslaan. Zij zond haar, vergezeld door twee dienstknechten, met geschenken naar haar ouders terug, met de boodschap dat zij hun dochter terug ontvingen zoals zij ze aan haar zorg hadden toevertrouwd, doch dat zij niet langer meer voor haar kon instaan.

Toen Anna zich had teruggezonden, trok zij zich droevig in haar kamer terug en begon te bidden. Bij het vallen van de avond sloeg zij echter een grote doek om het hoofd, wikkelde er zich in en begaf zich met een afgedekt licht naar de reeds eerder vermelde grote boom in de omgeving van haar woning, welke een loofhut vormde, ontstak er een lamp en bad uit een gebedsrol. Deze boom was zeer groot en er waren zitplaatsjes en prieeltjes in aangebracht en zijn takken hingen neer tot op de grond, waar zij telkens weer wortel schoten en nieuwe bomen vormden. Deze boom was van dezelfde soort als de boom der verboden vrucht uit het aards paradijs. De vruchten hingen doorgaans aan het einde der twijgen en meestal vijf bij elkaar. Zij waren peervormig, van binnen vlezig, met bloedrode aderen en vertoonden in het midden een holte, waarrond de pitten in het vlees vastzaten. De bladeren waren zeer groot, en ik geloof, dat het dezelfde waren, waarmee Adam en Eva zich in het paradijs bedekten. De joden gebruikten ze vooral bij het loofhuttenfeest, om er de wanden mee te sieren, omdat zij, schubvormig op elkaar, zeer gemakkelijk aaneen te voegen waren.

Anna bad onder deze boom lange tijd tot God dat, al mocht zij toch geen kinderen meer krijgen, toch haar godvrezende echtgenoot niet langer van haar verwijderd mocht blijven. En zie, er verscheen haar een engel Gods. Deze daalde als van de top van de boom tot Anna neer en sprak tot haar, dat zij zich niet langer hoefde te verontrusten, want dat haar gebed bij God gehoor had gevonden. Zij moest zich de volgende dag met twee van haar dienstmaagden naar de tempel begeven en duiven als offergaven meenemen. Ook Joachims gebed werd verhoord. Hij zou zich eveneens met offergaven naar de tempel begeven en Anna zou hem onder de Gouden Poort ontmoeten. Joachims geschenken zouden worden aangenomen. Zij zouden beiden worden gezegend en spoedig zouden zij de naam van hun kind vernemen. Hij deelde haar nog mee, dat hij aan Joachim dezelfde boodschap had gebracht en verdween vervolgens.

Anna dankte vol blijdschap de barmhartige God. Dan keerde zij in haar woning terug en bracht met haar dienstmaagden alles in gereedheid om de volgende morgen naar de tempel te reizen. Ik zag nu, hoe zij zich na het verrichten van haar gebeden, ten ruste begaf. Haar bed bestond uit een smal deken en een hoofdkussen. 's Morgens werd dit deken opgerold en ontdeed Anna zich van haar bovenkleren, hulde zich van het hoofd tot de voeten in een wit gewaad en legde zich, met het aangezicht naar de wand gekeerd, op de rechterzijde.

Toen Anna een tijdlang geslapen had, zag ik vanuit de hoogte een lichtstraal op haar neerdalen, dat naast haar bed de gedaante van een schitterende jongeling aannam. Het was een engel des Heren, die haar de boodschap gaf, dat zij een heilig kind zou ontvangen, en met de hand over haar uitgestrekt, schreef hij grote, lichtgevende letters op de wand. Het was de naam 'Maria'. De engel verdween nu weer zoals hij gekomen was. Anna had gedurende de verschijning in een zoete, dromerige toestand verkeerd en richtte zich half ontwaakt uit haar bed op, bad met grote innigheid en viel toen, zonder geheel tot bewustzijn gekomen te zijn, weer in slaap.

Na middernacht werd zij echter blij wakker en ontdekte met schrik en vreugde de letters op de wand. Het waren rode, als goud belichte letters, groot en weinig in getal. Met onbeschrijfelijke blijdschap en verbazing bleef zij ze aanstaren, tot zij, bij het aanbreken van de dag langzaam verdwenen. Zij zag ze zo duidelijk en haar vreugde nam dermate toe, dat ze er geheel verjongd uitzag, toen zij opstond uit haar bed.

Tegelijkterijd dat het licht van de engel met zijn genade over Anna gekomen was, zag ik onder haar hart een glans en erkende ik in haar de uitverkoren moeder, het schitterende vat van de toekomstige genade. Ik kan slechts op deze wijze schetsen wat ik op dat ogenblik voelde: Ik zag in Anna een gezegende moeder, in wie een wieg getooid, een bedje gereed gemaakt, een tabernakel geopend is, om een heiligdom op waardige wijze te ontvangen en te bewaren. Hoe wonderbaar was het om dit te aanschouwen. Ik kan dit met geen woorden weergeven. Ik erkende in Anna de wieg van het heil der mensen, en tevens een gesloten tabernakel waarvan het voorhangsel opzij was geschoven. Ik zag dat alles heel natuurlijk en het was tegelijkertijd schitterend en heilig. Anna was toen, naar ik meen, 43 jaar oud.

Zij stond nu op uit haar bed, ontstak een lamp, verrichte enkele gebeden en vatte dan met haar offergaven de reis naar Jeruzalem aan. Alle huisgenoten waren die morgen buitengewoon verheugd, hoewel er buiten haar niemand afwist van de verschijning van de engel.

Joachims offer aangenomen

Ik zag terzelfder tijd Joachim bij zijn kudden op de berg Hermon over de Jordaan, in aanhoudend gebed God om verhoring smeken. Als hij de jonge lammeren zo lustig blatend om hun moeders zag rondhuppelen, werd hij droevig gestemd, omdat hij geen kinderen had. Maar aan zijn herders maakte hij de oorzaak van zijn droefheid niet bekend. De tijd van het loofhuttenfeest was weer op handen en Joachim bracht met zijn herders de loofhutten in gereedheid.

Toen hij in gebed verzonken lag en reeds de hoop opgaf dat hij naar Jeruzalem zou kunnen gaan om te offeren, omdat hij dacht aan de smaad die hij daar had ondergaan, zag ik, hoe de engel hem verscheen en beval om vol moed naar de tempel te reizen. Zijn offer zou worden aanvaard en zijn gebed zou worden verhoord. Zijn echtgenote zou hij onder de Gouden Poort ontmoeten. Ik zag nu, hoe Joachim vol blijdschap zijn kudden - hij had zo veel en prachtig vee - in drie delen opsplitste. Het geringste deel behield hij voor zich zelf, een ander deel zond hij aan de Esseners en de schoonste dieren bracht hij met zijn dienstknechten naar de tempel. Op de vierde dag van het feest bereikte hij Jeruzalem en begaf hij zich naar de tempel. Ook Anna was diezelfde dag aangekomen en nam bij bloedverwanten van Zacharias op de Vismarkt haar intrek. Eerst op het einde van het feest ontmoette zij Joachim.

Ik zag nu dat Joachims offer de vorige keer op een teken van boven niet werd aangenomen en de hoe priester die hem in plaats van troostwoorden slechts grove beledigingen had toegegooid, door God gestraft was. Nu echter hadden de priesters een hogere ingeving ontvangen om de offergaven wel aan te nemen en ik zag hoe één van hen, toen hij zijn komst met de offerdieren gemeld had, hem tot de ingang van de tempel tegemoet kwam om de offergaven in ontvangst te nemen. Het vee, dat hij als geschenk naar de tempel bracht, was niet zijn eigenlijk offer. Dit laatste bestond uit twee lammeren en drie dartele, jonge dieren, ik geloof dat het bokjes waren. Ook zal ik dat veel kennissen hem kwamen gelukwensen omdat zijn offer werd aangenomen.

Ik zag dat in de tempel, vanwege het feest, alles was geopend en met groen en vruchtenslingers versierd was. Ook was op een plaats over acht vrijstaande zuilen een loofhut opgericht. Joachim volgde in de tempel juist dezelfde weg als de vorige keer. Zijn offer werd op de gewone plaats geslacht en verbrand. Een ander gedeelte echter werd op een andere plaats verbrand, ik meen aan de rechterzijde van de voorhal, waar de grote leerstoel stond. Ik zag nu de priesters in het Heilige een reukoffer opdragen. Er werden ook lampen ontstoken en op de zevenarmige kandelaar brandden eveneens kaarsen, doch niet op alle zeven tegelijk. Ik heb meerdere malen gezien, dat bij verschillende gelegenheden ook verschillende armen van de kandelaar verlicht waren.

Toen nu het reukoffer omhoog steeg, zag ik dat er een lichtstraal op de offerende priester in het Heilgdom en terzelfder tijd ook op Joachim, die zich in de voorhal bevond, nederviel. De offerhandeling werd een tijd gestaakt, omdat men met ontzetting voelde dat er iets bovennatuurlijks plaats greep. Ik zag nu, dat twee priesters, als op bevel van God, zich tot Joachim begaven en hem langs de zijvertrekken naar het Heiligdom voerden, tot bij het gouden reukofferaltaar.

Nu legde de priester iets op het reukaltaar. Het waren geen losse wierookkorrels, maar een samengeknede massa, doch ik ken de samenstelling niet meer. Deze massa brandde met grote rookwolken op het gouden reukaltaar voor het allerheiligste en verspreidde een welriekende geur. Ik zag nu dat de priester het Heiligdom verliet en Joachim alleen achterbleef.

Terwijl het reukoffer verbrandde zag ik Joachim in vervoering met uitgestrekte armen op de knieën liggen. Ik zag, hoe aan hem, evenals later aan Zacharias bij de belofte van Johannes De Doper, een engel in lichtende gestalte verscheen. Hij sprak tot hem zn gaf hem een papierstrook, waarop met lichtende letters deze drie namen geschreven stonden: Helia, Anna, Mirjam (Maria) en bij de naam van Maria zag ikde afbeelding van een kleine Ark des Verbonds of van een klein tabernakel. Joachim hiel dit voorwerp op zijn borst, onder zijn kleed. De egenel sprak tot hem dat Anna's vruchtbaarheid hem niet tot schande, maar tot roem zou verstrekken, want wat zijn vrouw in haar schoot ging ontvangen, zou de onbevlekte vrucht zijn van Gods zegen door hem, het toppunt van de zegen van Abraham.

Toen Joachim dit niet scheen te begrijpen, leidde de engel hem tot achter het voorhangsel, dat van de toegang tot het Allerheiligste nog zo ver verwijderd was, dat men er kon staan, en ik zag den engel de Ark des Verbonds naderen en er iets uit wegnemen. Het scheen mij toe, als hiel hij voor Joachims mond een schitterende kogel of lichtkrans, met het bevel er op te ademen en dan toe te zien. Onder Joachims adem ontstonden, naar het mij voorkwam, verschillende beelden in een lichtkrans, en hij zag ze. Zijn adem had de krans niet dof doen worden, en de engel zi hem, dat even rein als deze kogel onder de adem van zijn mond gebleven was, even rein het kind van Anna zou ontvangen worden.

Toen was het, als zag ik de engel de lichtkrans omhoog heffen, en steeds groter in omvang werd, en als door een opening zag ik een reeks van beelden, van de val der mensen af tot hun verlossing. Het was of zich een hele wereld daarin vertoonde. Ik kon alles goed kennen, maar het is mij niet mogelijk het in bijzonderheden weer te geven.

Bovenaan zag ik de Heilige Drievuldigheid en daaronder aan één zijde het Paradijs. Nu kwamen Adam en Eva, de zondeval, de voorspelling van de verlossing, alle voorafbeeldingen dienaangaande, Noë, de Zondvloed, de Ark, de zegen door Abraham ontvangen, de overgang op Isaak, Abrahams eerstgeborene, van Isaak op Jacob en dan hoe Jacob door de engel ontnomen werd, hoe de zegen vervolgens op Jozef van Egypte overging, Mozes en de Allerheiligste Ark des Verbonds. Ook zag ik hoe het uitverkoren volk dit heiligdom vereerde. Ik zag alle geslachten voorafgaand aan de stam van de Heilige Maagd en de Zaligmaker, zoals die in de schriften en bij de profeten vermeld worden.

Ik zag grote steden, torens, paleizen, tronen, poorten, tuinen, bloemen en al deze beelden waren als een brug van licht met elkaar verbonden en allen werden aangegrepen door kwaadaardige dieren en monsterachtige wezens, wat er op wees dat de stal van de Heilige Maagd, uit wie God de Zoon de menselijke gedaante zou aannemen, evenals de heiligen, met veel moeilijkheden en strijden zouden te kampen hebben.

Ik herinner mij ook temidden van die reeks van beelden een tuin te hebben gezien, die rondom door een doornhaag was afgesloten en waarin een menigte slangen en andere walgelijke dieren tevergeefs trachtten binnen te dringen. Ook zag ik een grote en sterke toren die van alle kanten door krijgslieden werd bestormd en die allen naar beneden stortten. Ik zag veel dergelijke beelden die op de geschiedenis van de voorouders van de Heilige Maagd betrekking hadden, en de banden, welke dezelfde tot één geheel vormden, waren zinnebeelden van de overwinning op alle hindernissen en verstoringen, waardoor het uur van de komst van de Messias kon vertraagd worden.

Het was, als had God het zuiverste vlees en bloed gegeven te midden van de mensheid, die er uitzag als een stroom troebel water. Daaraan moest het zich met veel moeite en strijd ontworstelen, terwijl de stroom het trachtte mee te voeren en te bezoedelen. Eindelijk was het, door de ontelbare genaden van God en door de trouwe medewerking van de mensen, na dikwijls besmet en weer gereinigd te zijn, terecht gekomen in de stroom, die altijd opnieuw vloeit en daaruit steeg de Heilige Maagd op, uit wie het Woord vlees is geworden en die onder ons gewoond heeft.

Onder deze voorafbeeldingen, die ik in een lichtkrans zag, waren er vele, die ook in de litanie van Lorette genoemd worden, die ik altijd met een grote godsvrucht vereer, als ik deze bid. Deze reeks van beelden ontwikkelde zich nog verder tot aan de algehele vervulling van de barmhartigheid Gods tegenover de voortdurende verdeeldheid van de vervallen mensheid en de reeks werd besloten aan de andere zijde van de lichtkrans door het Hemelse Jeruzalem aan de voeten van de troon van God. Toen ik dit alles had gezien, verdween de lichtkrans. Ik meen dat het deze openbaring was die Joachim in een visioen van de engel ontving en die ik nu ook mocht zien. Als ik dergelijke verschijningen heb, zie ik ze altijd in een krans van licht.

Joachims ontvangt de zegen van de Ark des Verbonds

Ik zag nu, dat de engel Joachims voorhoofd met de toppen van duim en wijsvinger tekende en zalfde en hoe hij hem iets, dat glinsterde, te eten gaf. Ook liet hij hem uit een kleine blinkende beker, die hij met twee vingers vasthield, een lichtende vloeistof drinken. De beker had de vorm van de kelk van het Laatste Avondmaal, maar zonder voet. De spijziging scheen mij uit een tarwe-aar en een kleine druif van licht te bestaan, en ik bemerkte, dat na de nuttiging alle zondige begeerte en onreinheid uit Joachim verdwenen waren.

Ik zag vervolgens, dat de engel aan Joachim de volheid van de zegen toekende, door God aan Abraham geschonken en die uit Jacobs zoon, Jozef, het heilige van de Ark des Verbonds, de woonplaats van God onder zijn volk geworden was. Hij gaf aan Joachim op dezelfde wijze de zegen. Dit heb ik ook bij een andere gelegenheid gezien, toen namelijk Abraham door een engel de zegen ontving, slechts met dit verschil, dat de zegen van Abraham uit de borst van de engel, en die aan Joachim uit het Allerheiligste scheen voort te komen.

Het was bij de Abrahams zegen, alsof God zelf de genade van deze zegen had ingesteld, om deze te schenken aan de vader van het toekomstige volk, opdat uit deze de steen tot de bouw van Zijn tempel zou voortkomen. Toen Joachim deze zegen ontving, was het alsof de engel het heiligdom van de zegen uit het tabernakel van de tempel nam. Het was alsof de engel het aan een priester gaf, opdat uit deze het heilig vat zou gevormd worden. Ik kan het niet in woorden uitdrukken, omdat dit het ongeschonden Allerheiligste is, dat door de zondeval der eerste ouders voor alle mensen verloren ging.

Ik heb van mijn vroegste jeugd, in mijn talrijke visioenen uit het Oude Testament, zeer dikwijls in de Ark des Verbonds gezien en hierbij steeds het gevoel gehad, alsof ik mij werkelijk in een kerk bevond, maar ik was dan altijd bedrukt en angstig. Ik zag daarin niet alleen de Tafelen van de Wet met de door God geschreven woorden, maar ook een geheime tegenwoordigheid van God zelf, en deze leek wel op de oorsprong van wijn en tarwe, van vlees en bloed van het toekomstig offer van de verlossing. Het was deze zegen, uit wiens genade en onder godvruchtige medewerking volgens de voorschriften der Wet, de stam moest voortkomen, waaruit uiteindelijk de smetteloze bloem is ontsproten, in welke het Woord Vlees en God Mens is geworden, die ons zijn vlees en bloed, zich zelf met godheid en mensheid zou schenken in het Heilig Sacrament, waardoor wij het eeuwige leven verkrijgen.

Ik heb die geheimvolle tegenwoordigheid in de Ark des Verbonds alleen gemist, als zij in de handen van de vijanden gevallen was. Dan werd het heiligdom bij de hogepriester of ergens bij een profeet verborgen gehouden. Alleen met de Tafelen der Wet, zonder het heiligdom, kwam mij de Ark des Verbonds voor als de tempel der Samaritanen op de Garizim, of zoals in onze dagen in een kerk alleen de Heilige Schrift tegenwoordig is en niet het Heilig Sacrament.

In de Ark des Verbonds van Mozes, die in Salomons tempel heeft gestaan, zag Ik het Allerheiligste onder de gedaante van twee doorschijnende lichtjes in een lichtend omhulsel. Toen echter de engel aan Joachim deze zegen gaf, leek het mij alsof hij iets wierp dat schitterde en op de kiem van een plant geleek, in de vorm van een schitterende boon tussen het op de borst geopende kleed van Joachim. Ook toen Abraham de zegen ontving, geschiedde het op deze wijze, en de zegen bleef in hem werkzaam op de door God bepaalde wijze, tot hij hem overgaf aan zijn eerstgeboren zoon Isaak, en van deze op Jacob en van Jacob door de engel op Jozef. Van Jozef en zijn echtgenote kwam hij weer in meer omvattende betekenis terug in de Ark des Verbonds.

Ik vernam dat de engel omtrent dit geheim aan Joachim het stilzwijgen oplegde, en leerde daaruit de reden kennen, waarom later Zacharias, de vader van Johannes de Doper, zijn spraak verloor, toen hij van de engel Gabriël bij het reukofferaltaar de zegen en de belofte van de vruchtbaarheid van Elisabeth ontvangen had. Mij werd geopenbaard, dat Joachim met deze zegen de heiligste vrucht en de volheid van de zegen van Abraham, de zegen tot de Onbevlekte Ontvangenis van de Allerheiligste Maagd ontving, die de kop van de slang verpletteren zou.

De engel leidde hierop Joachim weer naar het Heilige terug en verdween. Joachim zonk echter in geestesverrukking verstijfd ter aarde. Zo vonden de priesters hem bij hun terugkeer met een van vreugde stralend gelaat. Zij hielpen hem eerbiedig recht en zetten hem in de open lucht op een zetel, waarop slechts priesters mochten plaats nemen. Zij wasten zijn gelaat en probeerden hem uit zijn bedwelming te doen ontwaken met sterkriekende middelen. Toen Joachim dit tot zich had genomen kwam er een glans op zijn gelaat en zag hij er werkelijk verjongd uit.

Joachim en Anna onder de Gouden Poort

Joachim was op Gods bevel in het Heiligdom gevoerd en werd nu door eenzelfde ingeving naar de heilige gang gevoerd, die onder de bodem van de tempel en de Gouden Poort heenliep. Ik heb bij de bouw van de tempel mededelingen omtrent de betekenis het ontstaan van deze gang ontvangen, alsook omtrent diens bestemming. Ik kan mij echter niet alles meer herinneren. Ik geloof dat, met  het gebruik van deze gang, een godsdientige handeling rond verzoening en het zegenen van onvruchtbaren verbonden was. Onder zekere omstandigheden, bijvoorbeeld bij reiniging, verzoening, vrijspraak, enz... werd men langs deze weg gevoerd.

Op de plaats, waar de offerdieren geslacht werden, werd Joachim door de priesters deze gang binnengeleid. De priesters verwijderden zich toen en Joachim ging verder op de hellende weg.

Anna was met de dienstmaagd, die de offerduiven in traliekorven droeg, eveneens de tempel binnengegaan. Zij had het offer afgegeven en aan een priester gezegfd dat zij, op bevel van een engel, haar man onder de Gouden Poort moest ontmoeten. Ik zag nu ook, hoe zij door priesters en vergezeld van eerbiedwaardige vrouwen, waaronder ik ook de profetes Anna meende te herkennen, tot aan een ingang aan de andere zijnde van de heilige gang gevoerd werd, waarna de geleiders haar verlieten.

Deze onderaardse gang zag er zeer wonderbaar uit. Joachim was door een kleine poort in de diepte afgedaald. Aanvankelijk was de gang smal, maar deze verbreedde naar het einde toe. De wanden hadden een goudgroene glans en van boven viel er een roodachtig licht naar binnen. Ik zag fraaie zuilen als bomen die met wijnstokken waren omringd.

Toen Joachim ongeveer een derde gedeelte van de gang doorlopen had, kwam hij aan een plek, met in het midden een zuil die op een palmboom met neerhangende bladeren en vruchten leek. Daar ontmoette hij Anna, stralend van vreugde. Zij omhelsen elkaar vol heilige blijdschap en spraken van hun geluk. Beiden waren opgetogen en omgeven door een lichtwolk. Ik zag dat dit licht uitging van een grote schare engelen, die iets als een hoge, schitterende toren droegen, en Anna en Joachim omzweefden. Deze toren had dezelfde vorm van de Toren van David en de Ivoren Toren die ik in de Litanie van Lorette meen te zien. Het leek alsof deze toren verdween tussen Anna en Joachim, die door een zee van licht werden omgeven.

Ik begreep nu dat, door de aan Anna en Joachim geschonken genade, Maria's ontvangenis even onbevlekt had plaatsgevonden, als wanneer dit zonder de zondeval van de eerste mensen zou hebben plaatsgevonden. Tegelijkertijd had ik een onbeschrijfelijk visioen. De hemel opende zich boven hun hoofden en ik zag, hoe de Heilige Drievuldigheid en alle Engelen zich verblijdden overde geheimvolle genade, welke de ouders van de Heilige Maagd daar ontvangen hadden. Anna en Joachim begaven zich nu, God lovend, naar de uitgang onder de Gouden Poort. De weg werd aan het einde weer steil. De uitgang bevond zich onder een hoog en schoon gewelf, een soort kapel, waar vele lichten brandden. Hier werden zij door de priesters ontvangen, die hen uitgeleide deden.

Het deel van de tempel, waarboven zich de zaal van het Synedrium bevond, lag meer boven het middengedeelte van de onderaardse gang. Bij het einde ervan bevinden zich, naar ik meen, de woningen van de priesters aan wie de zorg voor de tempelgewaden was opgedragen. Joachim en Anna kwamen nu bij een bocht, aan de uiterste rand van de tempelberg gelegen en grenzend aan het dal van Josaphat. Nadat Joachim en Anna de woning van een priester hadden bezocht, zag ik hen met hun ondergeschikten de terugreis naar hun woonplaats aanvatten.

In Nazareth richtte Joachim een feestmaaltijd in en spijsde vele armen en deelde milde aalmoezen uit. Ik zal het heilige echtpaar vervuld van warme dank tegenover God, die hen zo een grote barmhartigheid verleend had en dikwijls ontwaardde ik de tranen in hun ogen, wanneer zij in gebed verzonken waren. Ik ontving bij deze gelegenheid nog de verklaring dat de Heilige Maagd in volmaakte reinheid en heilige gehoorzaamheid door haar ouders is verwekt. Nadien hebben deze in voortdurende onthouding van elkander geleefd, in de grootste godsvrucht en totaal overgegeven aan God.

Tegelijkertijd werd mij duidelijk getoond, dat de reinheid, kuisheid en de onthouding der ouders en hun strijd tegen alles wat onrein is, een onmetelijke invloed uitoefenen op de heiligheid van de kinderen die zij verwekken, en hoe alle onthouding na de ontvangenis vele kiemen van de zonde van de vrucht afwenden. Over het algemeen zag ik, dat buitensporigheid en overdaad, de oorzaak waren van onvolmaaktheid en zonde.

a. Omdat het opzettelijk namen noemt van sommige naties of mensen uit de hiërarchie van de Kerk [Kardinalen, Bisschoppen]?
b. Omdat het verwijst naar de godsdienstige crisis in de Kerk?
c. Omdat er, nog eens, verwijzingen zijn naar Rusland en zijn invloed in de wereld?

• Voor hem ging het niet echt volledig om "echt bovennatuurlijke zaken."
• hij waagde zich niet aan een onmiddellijke interpretatie, te midden het complexe "Fenomeen van Fatima", en, enkele luttele bijzonderheden buiten beschouwing gelaten, wilde hij ze overlaten aan de te voorziene ontwikkeling van de authentieke godsdienstige vroomheid.