Lewis legt hun woede uit:

"Hij zegt ... Ik ben verwekt uit de Ene God, voor Abraham was, ben Ik", en herinner wat de worden "Ik ben" betekenen in het Hebreeuws. Deze woorden zijn de benaming van God, die niet door een mens mogen worden uitgesproken."

Sommigen kunnen zeggen dat dit een alleenstaand geval was, maar Jezus gebruikte ook "Ik ben" voor zichzelf bij diverse andere gelegenheden. Laat ze ons bekijken en de reacties bij het horen van deze radicale woorden trachten in te beelden:

• "Ik ben het licht van de wereld" [Johannes 8:12]
• "Ik ben de weg, de waarheid en het leven" [Johannes 14:6]
• "Ik ben de enige weg naar de Vader" [Johannes 14:6]
• "Ik ben de verrijzenis en het leven" [Johannes 11:25]
• "Ik ben de Goede Herder" [Johannes 10:11]
• "Ik ben de deur" [Johannes 10:9]
• "Ik ben het levende brood" [Johannes 6:51]
• "Ik ben de ware wijnstok" [Johannes 15:1]
• "Ik ben de Alfa en de Omega" [Openbaringen 1:7-8]

Lewis merkt op dat, indien deze bewering niet van God zelf komen, Jezus zou aanzien zijn als een gek. Wat echter Jezus geloofwaardig maakte waren zijn ongelofelijke mirakelen die hij verrichte, en zijn wijs, gezaghebbend onderricht.

Mensenzoon

Sommigen zeggen dat Jezus niet de bedoeling had te beweren dat Hij God was, met de naam "Ik ben". Zij beweren dat Jezus’ verwijzing naar zichzelf als de "Mensenzoon" bewijst dij hij zichzelf geen goddelijkheid toemat. Wat is dan de samenhang van de titel "Mensenzoon", en wat betekent het?

Packer schrijft dat de naam "Mensenzoon" verwijst naar Jezus’ rol als Koning-Redder, en hiermee de profetie vervult van Jesaja 53. Jesaja 53 is het meest begrijpelijke profetische uittreksel over de komende Messias en stelt Hem duidelijk voor als de leidende Redder. Jesaja heeft ook verwezen naar de Messias als de "Goddelijke Held", "Eeuwige Vader", "Vredevorst" [Jesaja 9:5].

Bijkomend zeggen vele geleerden dat Jezus eveneens verwees naar Zichzelf als de vervulling van Daniëls profetie over de "Mensenzoon." Daniëls profetieën dat de "Mensenzoon" het gezag zal worden gegeven over de mensheid en vereerd zal worden:

"Daarna zag ik in het nachtelijke visioen iemand verschijnen die omringd was door wolken en het uiterlijk van een mens had. Hij werd bij de oude man gebracht. Toen kreeg hij koninklijke macht en aanzien. Alle mensen, tot welk volk zij ook behoorden en welke taal zij ook spraken, dienden hem. Aan zijn macht zal geen einde komen, zijn rijk zal nooit vernietigd worden." [Daniël 7:13-14]

Wie is dus deze "Mensenzoon" en waarom wordt hij aanbeden, terwijl enkel God dient te worden aanbeden? Jezus vertelde aan Zijn leerlingen dat over Zijn terugkeren het volgende: "Maar dan zullen ze op een wolk de Mensenzoon zien komen, bekleed met macht en grote luister." [Lucas 21:27]. Zegt Jezus hier dat hij de vervulling is van de profetie van Daniël?

Zoon van God

Jezus beweerde ook de "Zoon van God" te zijn en deze titel betekent niet dat Jezus Gods biologische Zoon is. Ook betekent de term "Zoon" niet de onderdanigheid zoals dat bij de mens het geval is. Geleerden zeggen dat de term "Zoon van God" in feite verijst naar gelijkenis of "van dezelfde aard." Jezus bedoelde hiermee dat hij een goddelijke wezen was, of in 21^ste-eeuwse termen, het "DNA van God." Professor Peter Kreeft legt uit:

Wat bedoelde Jezus toen Hij zichzelf de "Zoon van God" noemde? De zoon van een man is een man [zowel zoon als man]. De zoon van een aap is een aap, van een hond een hond, van een haai een haai, en zo is de Zoon van God, God. "Zoon van God" is een goddelijke titel.

In Johannes 17 spreekt Jezus over de glorie die Hij en Zijn Vader deelde voor de wereld begon. Maar beweert Jezus gelijk te zijn aan God door zichzelf de "Zoon van God te noemen?" Packer antwoordt: "Als de Bijbels Jezus aanduidt als de Zoon van God, dan is deze verklaring bedoelt als een bevestiging van Zijn afzonderlijke persoonlijke goddelijkheid."

Zo verwijst de naam Jezus die hij zichzelf aanmat naar het feit dat hij beweert gelijkwaardig te zijn aan God. Maar sprak en handelde Jezus met de autoriteit van God?

Zonden vergeven

In de Joodse godsdienst was het vergeven van de zonden voorbehouden aan God alleen. Vergeving is steeds persoonlijk: iemand anders kan niet vergeven in de plaats van de persoon die ontstemt is, vooral als de ontstemde God zelf is. Maar bij diverse gelegenheden handelde Jezus alsof Hij God was door de zondaren hun zonden te vergeven. Het geduld van de religieuze leiders was op toen Jezus, voor hun aangezicht, de zonden vergaf van een verlamde man.

"De schriftgeleerden die dit hoorden noemden dit godlastering! Wie anders dan God kan de zonden vergeven." [Marcus 2:7]

Lewis kan zich de verbaasde reacties voorstellen van allen die Jezus aanhoorden:

"Dan komen de emoties los", schrijft Lewis, "Tussen deze Joden staat er plotseling een man op die gaat praten alsof Hij God is. Hij beweert Zonden te vergeven. Hij zegt dat Hij altijd heeft bestaan. Hij zegt dat Hij is gekomen om de mensen te oordelen bij het einde der tijden. Laat ons hier duidelijk zijn. Onder pantheïsten, zoals de Indiërs, zou men nog kunnen aanvaarden dat hij deel uitmaakt van God, omdat God zich hier in alles bevindt ... maar deze man, die een Jood is, kon zoiets niet hebben bedoeld. God betekent in hun taal immers: het buiten de wereld zijn, die Hij gemaakt heeft en dit is onbegrensd verschillend van alles anders. Als u dit eenmaal bevat, zult u zien dat wat deze man zei wat Hij was, eenvoudigweg, het meest het meest verbazingwekkende is wat ooit door iemand is uitgesproken."

"Hoe lang gaat U ons in spanning houden? Indien u werkelijk de Messias bent, vertel ons dan alles!"

Jezus antwoordde: "Het bewijs is wat Ik doe in de naam van Mijn Vader." Hij vergeleek zijn volgelingen met zijn schapen door te zeggen: "Ik schenk hen het eeuwige leven, en zij zullen nooit vergaan." Toen onthulde Hij hen dat "de Vader groter is dan allen, en dat Zijn daden waren volgens Zijn Vaders wil." Jezus’ nederigheid moet ontwapenend geweest zijn. Maar het volgende sloeg in als een granaat: "de Vader en Ik zijn één." [Johannes 10:25-30]

Indien Jezus had bedoeld dat hij enkel een overeenkomst had met God, dan zou er geen hevige reactie geweest zijn. Maar de Joden wilden hem stenigen. Hierop vroeg Jezus hen: "In naam van Mijn Vader heb Ik vele dingen gedaan om de mensen te helpen. Voor welk van deze goede daden wilt u Mij doden?"

Hierop antwoordden zij: "Niet voor enig goed werk, maar voor godslastering, omdat u een eenvoudig man, Uzelf tot God hebt verheven." [Johannes 10:33]

Terwijl bereidde Jezus zijn leerlingen voor op Zijn naderende dood op het Kruis en zijn vertrek.

Toen zei Thomas: "Wij weten niet eens waar u naartoe gaat, Heer, hoe zouden we dan de weg daarheen kunnen weten?"

Jezus zei: "Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand kan bij de Vader komen dan door mij. Als jullie mij kennen zullen jullie ook mijn Vader kennen, en vanaf nu kennen jullie Hem, want jullie hebben Hem zelf gezien." [Johannes 14:5-7]

Zij waren verward. Daarop zei Filippus: "Laat ons de Vader zien, Heer, meer verlangen we niet."

Jezus zei: "Ik ben nu al zo lang bij jullie, en nog ken je me niet, Filippus? Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien. Waarom vraag je dan om de Vader te mogen zien?" [Johannes 14:8-9]

In feite zei Jezus: "Filippus, als u de Vader wilt zien, kijk dan naar Mij!" In Johannes 17 onthult Jezus dat deze eenheid met Zijn Vader altijd reeds heeft bestaan, door te zeggen dat er nooit een tijd is geweest dat hij Gods glorie en wezen niet deelde.

Gods macht

De Joden bekeken God steeds als de ultieme autoriteit. Macht was een welbegrepen woord in het door de Romeinen bezette Israël. Op dat ogenblik konden op enig bevel van de keizer legioenen ten oorlog worden gestuurd, misdadigers veroordeeld en vrijgesproken en wetten en regels worden ingesteld. In feite was de macht van de keizer zo groot dat hij zichzelf goddelijk achtte.

Vooraleer de aarde te verlaten, verklaarde Jezus de reikwijdte van zijn macht: "Mij is alle macht gegeven in de hemel en op de aarde." [Matheus 28:18]

Met deze opmerkelijke woorden, weert Jezus de opperste macht te zijn, niet allen op deze aarde, maar eveneens in de hemel.

John Piper zegt: “Dit is waarom Jezus’ vrienden en vijanden steeds oopnieuw van hun stuk werden gebracht door wat Hij zei en deed. Het is als iemand die een weg bewandelt, net zoals een andere persoon, maar zich plots omdraait en iets zegt als: "Voor Abraham was, Ik ben." Of, "Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien." Of door, na te zijn beschuldigd van godslastering, heel kalm te zeggen: "De Mensenzoon heeft de macht op aarde om de zonden te vergeven." Tot de doden zou hij eenvoudig kunnen zeggen: "Kom, sta op" en ze zouden gehoorzamen. De stormen op zee zou Hij doen gaan liggen. Tot het stuk brood zou Hij zeggen: "vermenigvuldig u duizendmaal." En dit alles zou onmiddellijk worden volbracht.

Het aanvaarden van verering

Niets is meer fundamenteel aan de Hebreeuwse Geschriften dan dat alleen God kan worden vereerd. Zo is het eerste van de Tien Geboden: "Vereer geen andere Goden buiten Mij." [Exodus 20:3]

En zo was de ergste zonde die een Jood kon begaan het aanbidden van iemand anders als God, of het aanvaarden van aanbidding. Als Jezus God niet was, zou het godslastering zijn om verering te aanvaarden.

Na Jezus’ verrijzenis, vertelden de leerlingen aan Thomas dat zij hem levend hadden gezien. Thomas beschimpte hen en zei dat hij hen enkel zou geloven als hij zijn vingers in de nagelwonden van Jezus’ handen kon leggen en in de wonde aan zijn Zijde. Acht dagen later waren alle leerlingen bij elkaar in een opgesloten ruimte toen Jezus plotseling aan hen verscheen. Jezus keek Thomas aan en vroeg hem: "Leg uw vinger hier en zie Mijn handen. Leg uw handen in de wonde aan Mijn Zijde."

Thomas had geen bewijzen meer nodig. Hij geloofde onmiddellijk, door het tegen Jezus uit te schreeuwen: "Mijn Heer en mijn God!"

Thomas vereerde Jezus als God! Als Jezus God niet zou zijn geweest, zou Hij zeker Thomas op de vingers hebben getikt. Maar in plaats hiervan, gaf Jezus aan Thomas de volgende verklaring door: "U gelooft omdat u Mij hebt gezien. Zalig zijn Zij die geloven zonder te hebben gezien."

Jezus aanvaardde aanbidding bij negen andere aangelegenheden. In de context van het Joodse geloof spreekt Jezus aanvaarding van verering boekdelen over Zijn bewering van Zijn goddelijkheid. Voor Jezus de aarde verliet vertelde Hij aan Zijn apostelen om de nieuwe volgelingen te dopen in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest [Matheus 28:19], waarbij Hij zowel de Heilige Geest als Zichzelf op dezelfde hoogte plaatste als de Vader.

De Alfa en de Omega

Toen Johannes in ballingschap was op het eiland Patmos, onthulde Jezus aan hem in een visioen de gebeurtenissen die er zouden plaatsvinden in de laatste dagen. Johannes beschrijft de volgende ongelofelijke scène van zijn visioen:

"Zie, hij komt met de wolken! Iedereen zal hem zien, ook zij die hem doorstoken hebben, en alle volken der aarde zullen om hem treuren ... Ik ben de Alfa en de Omega, het begin en het einde ... Ik ben diegene die is, die was en die komt, de Almachtige."

Wie is deze Persoon die "de Alfa en de Omega" en "de Almachtige" wordt genoemd? Er is ons verteld dat Hij is "doorstoken." Dat maakt ons duidelijk dat het over Jezus gaat. Hij was het die met een lans werd doorboord op het Kruis.

Johannes, die Jezus meer genegen was dan enig andere volgeling, ziet het beeld van de Persoon die tot hem spreekt. Hij schrijft: "En toen ik me omdraaide, zag ik zeven gouden kandelaars en te midden van de kandelaars iemand die de gestalte had van een mens. Hij had een gewaad aan dat tot op zijn voeten hing en om zijn borst droeg hij een gouden band. Zijn hoofdhaar was wit als wol, blank als sneeuw, zijn ogen vlamden als vuur, zijn voeten gloeiden als brons in een smeltoven en zijn stem klonk als een machtige waterval. In zijn rechterhand hield hij zeven sterren; een scherp tweesnijdend zwaard kwam uit zijn mond en zijn gezicht straalde als de middagzon." [Openbaringen 1:13-16]

Het is onmogelijk om Johannes' gevoelens te vatten wanneer Hij deze Persoon zag stralen als de middagzon, met ogen die vlamden als vuur. Hij voelde zich onmiddellijk als een dode man toen hij dit aanschouwde. Indien dit Jezus was, waarom herkende Johannes Hem niet? Misschien dacht hij dat het een engel was? Laat ons luisteren naar Johannes’ woorden:

"Toen ik hem zag, viel ik als dood aan zijn voeten. Maar hij legde zijn rechterhand op mij en zei: ‘Wees niet bang! Ik ben de eerste en de laatste ... Ik ben de levende! Ik was dood, maar nu leef ik voor altijd, voor eeuwig. Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk." [Openbaringen 1:17-18]

Diegenen die tot Johannes spreekt openbaart Zichzelf als "de eerste en de laatste", een duidelijke verwijzing naar Zijn eeuwigheid. En daar God eeuwig is, moet dit God zijn geweest. Maar in datzelfde zijn vertelt Hij aan Johannes dat hij "de levende is die dood was," en zo weten we dat het de Vader niet kon geweest zijn, omdat de Vader nooit de dood heeft ondergaan als mens.

"Toen zag ik een grote witte troon en Hem die erop gezeten was ... Ik ben de alfa en de omega, het begin en het einde." [Openbaringen 20:11 en 21:6]

Het is de Heer Jezus Christus die heerst van op de grote witte troon. Jezus had zijn volgelingen reeds verteld dat hij de uiteindelijke rechter van de mensen zou zijn. Hij beloofde dat deze die hun vertrouwen in Hen zouden stelden, zouden worden gespaard van het oordeel van de zonde, maar dat zij die Hem zouden verwerpen, geoordeeld zouden worden.

Besluit

Heeft Jezus dus beweerd dat Hij God was of berust dit enkel op een misverstand? Laat ons de andere beweringen van Jezus eens bekijken en ons de vraag stellen: zou Jezus zo’n radicale beweringen hebben gedaan indien Hij God niet is?

• Jezus gebruikte Gods naam voor Zichzelf
• Jezus noemde Zichzelf de "Mensenzoon"
• Jezus noemde Zichzelf de "Zoon van God"
• Jezus beweerde zonden te vergeven
• Jezus beweerde Zijn eenheid met God
• Jezus beweerde Zijn Almacht
• Jezus aanvaardde verering
• Jezus noemde Zichzelf de "Alfa en de Omega"

Sommigen kunnen zeggen: "Hoe kunnen wij Jezus beweren als waar te aanzien? Welk bewijs liet Hij achter?"

Drie dagen na zijn kruisiging, verklaarden zijn volgelingen Hem levend te hebben gezien. Indien hun verhaal een bedrog was geweest, zou dit zijn uitgestorven want de Romeinen zouden hen de ergste marteldood hebben laten ondergaan. Maar hun overtuiging en oprechtheid overweldigde Rome en veranderde onze wereld. Lewis legt de reden voor hun overtuiging uit:

"Wat er zich voorbij de tijd en de ruimte bevindt, wat ongeschapen is, eeuwig, kwam op de wereld, daalde af in Zijn eigen universum, en verrees opnieuw."

Deze uitmuntende geleerde, die oorspronkelijk dacht dat alles rond Jezus was verzonnen, zoals een door mensen gemaakte Romeinse of Griekse God, begon uit te kijken naar het bewijs van het bestaan van Jezus Christus en hij realiseerde zich dat de verhalen uit het Nieuwe Testament over Jezus Christus gebaseerd zijn op stevige, historische feiten. Deze voormalige scepticus besluit zijn onderzoek van het bewijs van bestaan van Jezus Christus met de volgende woorden:

"U moet uw keuze maken. Ofwel was of is deze man de Zoon van God, of anders een dwaas of nog erger. Maar laat ons geen gebruikelijke dwaasheden aanbrengen over Zijn wezen als een groot menselijke leraar. Deze vraag heeft hij niet open gelaten."

Lewis ontdekte dat een persoonlijke verhouding met Jezus betekenis gaf aan zijn leven, een doel, en vreugde die alle dromen overtrof. Hij heeft zijn keuze nooit betreurd en werd een leidende woordspreker van Jezus Christus. Wat met u? Hebt u uw keuze gemaakt?

Vertaling: Chris De Bodt

Bron: Y-Jesus: The facts presented by scholars

Nachtelijke sluipers

Gedurende het proces van exorcisme deden de duivels voortdurend uitspraken, zodanig dat ze de priester vermoeiden en uitputten. Eens, midden in de nacht, werd hij plots wakker gemaakt door lawaai in de kamer. Waren er ergens ratten aan het knagen? Het geluid leek te komen van bij de muren vlakbij zijn bed. Was er dan zo veel plaats in de kamer dat ratten er vrijelijk rond konden lopen? Gedurende de veertien jaar in hetzelfde huis had hij nooit eerder iets dergelijks meegemaakt. Moest hij dan uiteindelijk gestoord worden door zulke akelige pestkoppen? Hij klopte met zijn vuist op de muur om de knagers bang te maken, maar het had geen effect. Eerst gebruikte hij zijn stok en dan zijn schoen om op de muur te kloppen. In plaats van te stoppen werd het lawaai erger. Misschien zouden de nachtelijke sluipers uit eigen beweging verdwijnen. Hij wachtte en wachtte. Ze gingen heen en weer tussen de muren en dreigden hem kapot te maken.

Pastoor Steiger had goede nachtrust nodig na alle beproevingen gedurende de dag. Een al te gek idee kwam in hem op. Zou er een verband kunnen zijn tussen deze nachtelijke sluipers en de duivels van het exorcisme? Hadden de duivels hem niet bedreigd met uitputting? Misschien was dit wel wat ze bedoelden. Indien dit zo was, dan was er maar één ding dat kon gedaan worden, en dat is de geestelijke wapens gebruiken tegen deze indringers. Hij versterkte zich met zijn stola en probeerde opnieuw te slapen. Eindelijk ging het lawaai weg, maar niet helemaal. "Wacht maar, jullie vervloekte helleratten! Ik zal jullie kwijt raken!" Hij stond opnieuw op, stak twee kaarsen aan voor het kruisbeeld en zegde de kleine formule tot exorcisme. Aha! Dat was de taal die deze helleratten begrijpen. Ze vluchtten weg en alles werd stil. Ze leken weggetoverd te zijn, hoewel alle kloppen op de muur eerder geen effect had gehad.

Enkele nachten later had de priester weer een rusteloze nacht. Waren de deuren aan het klapperen? Was het huis aan het schudden? O, het was alleen maar een zware sneltrein die door het dorp reed, en het was alleen de nagalm van de dreunende aarde. Het treinspoor lag niet ver van het huis van de priester vandaan. Hij wachtte op het vertrek van de trein uit het station, maar hij hoorde niets. Misschien was het het ratelen van de machines in de elektriciteitswinkel vlakbij.

Uiteindelijk hield het lawaai op. Maar plots hoorde hij het opnieuw, dit keer recht boven de deur. Misschien stond de deur op een kier, zodat de tocht het heen en weer deed klapperen. Er was geen deurstop om de deur tegen te houden, en dus moest hij weer opstaan. Maar de deur bleek goed dicht te zijn. Hij greep de deurknop goed vast en trok hard; de deur bewoog niet. Wat? Was de duivel er alweer op uit om hem uit te putten en hem van zijn nachtrust te beroven? De priester nam wijwater, besprenkelde de deuren, ramen en de kamer en bad de korte formule tot exorcisme. Opnieuw was alles stil. Er was geen enkele beweging meer nadien. "O jij ellendige satan, nu ken ik je heimelijke listen. Wacht maar af, ik zal je gauw manieren leren!"

Later werd bekend dat andere priesters die een duiveluitdrijving bijwoonden dezelfde onaangename dingen meemaakten. Er waren hen zelfs ergere dingen overkomen. Ze wilden niet eerder rusten vooraleer ze wijwater en hun stola bij zich hadden. De geluiden waren soms zo hardnekkig dat een of andere priester genoodzaakt was om op te staan en de oorzaak en plaats van de opschudding te gaan opzoeken, en enkel na gebed kon hij opnieuw rust vinden. Nachtelijke sluipers zoals deze zijn ook in andere gevallen van exorcisme opgedoken, soms zelfs lang nadat de duivel uitgedreven was bij de bezeten persoon.

Hoe het de bezeten vrouw verging

Elke dag verloor de vrouw het bewustzijn en werd ze volledig hulpeloos kort nadat het uitspreken van de formule tot exorcisme was begonnen. Toen de gebeden stopten, ontwaakte ze en was ze weer zichzelf. Ze vertelde dat ze zich niet bewust was van wat er gedurende het exorcisme gebeurde met haar. Ze moest van en naar de plaats van het exorcisme gedragen worden omdat ze zo uitgeput raakte. Gedurende al die tijd kon ze geen vast voedsel verdragen. Vloeibaar voedsel werd in haar lichaam geïnjecteerd. Het was verrassend om te zien hoe een zwak persoon dergelijke hoeveelheden kon overgeven zoals eerder al werd beschreven. Het was voor haar niet ongewoon om twintig tot dertig keer per dag over te geven.

Het feit dat ze, hoewel erg verzwakt, de dagelijkse spanning van het exorcisme drie weken lang kon doorstaan lijkt ongelooflijk, zeker wanneer het verschrikkelijke misbruik van haar lichaam door de duivel in rekening wordt gebracht. Ze leed op een bepaald moment zo enorm veel dat ze een lijkbleke kleur had en het erop leek dat ze elk moment kon sterven. "Goede God, ze is stervende. Ik haast me om de Heilige Olie te halen," zei de pastoor, die zich de verschrikkelijke gevolgen voor alle betrokkenen realiseerde mocht de vrouw in deze omstandigheden sterven. De beschuldiging dat de priester haar dood had veroorzaakt door de inspanningen van het exorcisme zou zeker tegen hen geuit worden. Pastoor Theofilus antwoordde rustig, op basis van zijn lange ervaring: "Blijf gewoon hier, mijn vriend, de vrouw zal niet sterven. Absoluut niet. Deze openbaring is alleen maar een van satans valse listen. Het zal hem niet toegestaan worden om haar te vermoorden. Absoluut niet."

Het exorcisme duurde drieëntwintig dagen

De periode van exorcisme spreidde zich uit over een lange periode. Voor zover bekend had het nooit eerder zo lang geduurd. Het duurde precies drieëntwintig dagen, hoewel het in drie verschillende stadia verliep. En vergeet niet, het exorcisme ging door van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. De duivel deed zijn uiterste best om de priesters en zusters te verzwakken en hen te ontmoedigen in hun onvermoeibare inspanningen. De pastoor kon niet altijd aanwezig zijn. Zijn zorg voor de zielen van de parochianen hield hem er soms weg. Hij was er ook fysiek niet toe in staat om zo vele nachtelijke uren op te offeren voor dit doel. Dus gebeurde het dat er vele interessante en ook vreselijke dingen tijdens zijn afwezigheid gebeurden, waarvan de anderen geloofwaardige getuigen waren.

De gezegende formule werd al gedurende twee weken lang uitgesproken vooraleer er enige tekenen waren dat de duivel gedwongen kon worden om weg te gaan van de arme, hulpeloze bezeten vrouw. Zelfs nu pastoor Theofilus erin slaagde om haar te bevrijden van een groot aantal duivels door de enorme macht van de gebeden en het exorcisme, konden de vier meest volhardende en gemeenste niet uitgedreven worden gedurende lange tijd. satan leek alle krachten van de hel te hebben verzameld om een uiteindelijke overwinning te behalen in deze zaak.

Hooggeplaatste bevelhebber

Het was heel duidelijk dat de krachten van de hel onder de leiding stonden van een hooggeplaatste bevelhebber die, zoals een generaal of veldmaarschalk, nieuwe recruten voor de strijd naar voor stuurde wanneer de veteranen, wanneer die uitgeput waren, verplicht werden om zich terug te trekken. Wat een meelijwekkende verzuchtingen en pleidooien ze toch verspreidden. Men kon stemmen als deze horen: "O, wat we hier moeten doorstaan. Het is gewoon verschrikkelijk, zoveel hebben we geleden." Er waren andere stemmen die bleven aandringen bij hun mede-duivels om het niet op te geven: "En hoe zullen wij opnieuw moeten lijden en ons moeten vernederen voor hem, hoe zal hij ons weer martelen als we moeten terugkeren zonder onze taak te hebben vervuld." Ze verwezen duidelijk naar Lucifer als de beul.

Om satan en zijn horden geen rust te geven, besliste pastoor Theofilus uiteindelijk om met het exorcisme ook ’s nachts door te gaan, omdat hij verwachtte dat hij juist daardoor de overwinning zou behalen. Hij was begenadigd met een gespierd lichaam en met stalen zenuwen. Hij had die al getest door een streng leven van vasten en zelfopoffering, en dit had hem een groot uithoudingsvermogen gegeven. En het was inderdaad iets bijna onmenselijks dat van hem werd gevraagd. Gedurende drie dagen en drie nachten ging hij zonder ophouden door. Zelfs de zusters die elkaar aflosten stonden op de rand van instorten. Maar het beoogde effect kwam niet. Het was slechts door het aanspreken van zijn laatste krachten dat de exorcist het aandurfde om door te gaan. En aan het einde van de drieëntwintigste dag was hij volledig uitgeblust. Hij leek op een wandelend lijk en had het uiterlijk van iemand die op elk moment kon instorten. Zijn geduld had hem gedurende die drie weken twintig jaar ouder gemaakt.

antichrist

De lezer kan nu geneigd zijn zich af te vragen of de duivel dingen heeft onthuld die van algemeen belang zijn. Bijvoorbeeld de vraag over de antichrist. Wat had satan over hem te vertellen?

Men moet goed in gedachten houden dat de vragen die aan de duivel gesteld werden en zijn antwoorden daarop op geen enkele manier een gemoedelijk gesprek waren tussen de duivel en de exorcist. Soms duurde het lange tijd eer men satan tot een antwoord kon dwingen. Voor het grootste deel was het resultaat een spookachtig loeien, grommen en janken, wanneer hij gevraagd werd te antwoorden onder de macht van het exorcisme. Het was vaak zo’n verschrikkelijk eentonig werk, zo uitputtend, vermoeiend en zenuwslopend, dat de exorcist op bepaalde dagen volledig bedekt was met zweet. Hij moest soms tot drie of vier keer per dag andere kleren aantrekken. Naar het einde van die verschrikkelijke dagen toe werd hij zo zwak, dat hij voelde dat hij alleen nog kon doorgaan met speciale hulp van God. Ja, hij pleitte zelfs dat zijn eigen leven gespaard zou blijven. Vragen uit nieuwsgierigheid die niets te maken hadden met het exorcisme op dat moment werden nooit met opzet gesteld. Maar soms gebeurde het dat sommige antwoorden die door de duivel werden gegeven andere vragen opriepen die niet strikt noodzakelijk waren voor dit geval. Op die momenten werd pastoor Theofilus door de duivel afgesnauwd met ruwe en harde antwoorden: "Zwijg, dat zijn je zaken niet!" satan gebruikte vaak de kernachtige Latijnse uitdrukking: "Non ad rem!" wat betekent: "niet van toepassing", "dat heeft niets met deze zaak te maken."

Op een bepaald moment was satan erg spraakzaam over de antichrist. Herinner u het moment dat hij zo triomfantelijk verwezen had naar de Mexicaanse situatie, toen hij zei dat hij een mooie knoeiboel zou maken voor Hem (Jezus) en Zijn Kerk, veel schadelijker dan tot nog toe het geval was geweest. Wanneer hem gevraagd werd of de verschrikkelijke razernij van de antichrist tegen de Kerk van God zou gericht zijn, dan verklaarde hij dat dat evident was en hij ging schaamteloos door: "Ja, satan is al in het buitenland, en de antichrist is al geboren in Palestina. [Op een ander moment vernoemde hij Amerika.] Maar hij is nog jong. Hij moet eerst incognito opgroeien vooraleer zijn macht bekend kan worden."

Het is vreemd dat Katarina Emmerich een gelijkaardige periode vernoemde toen ze een beschrijving gaf van de nederdaling van Christus in de hel na Zijn dood aan het kruis. Ze vertelde dat "wanneer de deuren van de hel geopend werden door de engelen, er een verschrikkelijke opstand was, en vloeken, schelden, janken en kreunen. Enkele engelen gooiden horden duivels opzij. Allen werden opgedragen om Jezus lief te hebben. Dit veroorzaakte bij hen de grootst mogelijk pijn. In het midden van dat alles was een bodemloze afgrond, zwart als de nacht. Lucifer was met kettingen vastgebonden en werd vastgehouden in deze diepe duisternis. Dit alles gebeurde volgens vastgestelde wetten. Als ik me niet vergis hoorde ik dat Lucifer weer zou worden vrijgelaten gedurende vijftig of zestig jaar voor het jaar 2000 na Christus.

Een aantal andere duivels zou wat eerder vrijgelaten worden als een straf en een bron van verleiding voor alle zondige mensen."

Op een bepaald moment toen pastoor Theofilus er bij de duivel op aandrong dat hij moest weggaan en terugkeren naar de hel, antwoordde de duivel grommend: "Hoe kan je me verbannen naar de hel? Ik moet vrij zijn om de weg voor te bereiden voor de antichrist." En opnieuw sprak hij door middel van de bezeten vrouw: "Wij weten heel wat. Dit is de laatste eeuw. Wanneer de mensen het jaar 2000 zullen binnen gaan, zal het einde nabij zijn."

Of de "vader van de leugen", zoals onze Heer satan omschrijft, de waarheid sprak, was onmogelijk te zeggen. We moeten altijd het goede doen volgens de aanwijzingen van de Heer en we moeten de tekenen van die tijd begrijpen. Dat de machten van de hel een wanhopige poging doen om de Kerk van Christus ten val te brengen in deze tijden kan niet ontkend worden.

Toen de gebeden van exorcisme vol toewijding gebeden werden, jankten en huilden de duivels angstwekkend en toen de zegeningen met de relikwie van het kruis en de geconsacreerde Hostie gegeven werden, riepen ze: "O, we kunnen dit niet langer verdragen. We lijden heel intens. Stop daarmee, stop daarmee! Dit is vele keren erger dan de hel!" Dit kreunen, dat gepaard ging met pijn en lijden, sneed door merg en been.

"Verdwijn daarom meteen, jij vervloekte! Het ligt volledig in je macht om jezelf te bevrijden van dit lijden. Laat deze arme vrouw met rust. Ik smeek het je in de naam van de Almachtige God, in de naam van de Gekruisigde Jezus van Nazareth, in de naam van Zijn Zuiverste Moeder, de Maagd Maria, in de naam van de Aartsengel Michaël!"

"O ja,... gromden ze, ... we willen dat doen. Maar Lucifer laat ons dat niet toe."

"Vertel de waarheid. Is alleen Lucifer hiervan de oorzaak?"

"Nee, hij alleen kan dit niet zijn. Gods gerechtigheid staat het nu nog niet toe, omdat er nog niet genoeg boete gedaan werd."

Deze toegeving was waardevol. Het was een grotere stimulans om de parochianen ertoe aan te sporen om nog meer boete te doen voor de vrouw.

Meer boetedoening

Zoals de priester hen had gevraagd, kwamen de parochianen maar al te graag naar de kerk om geregeld uren voor het uitgestalde Heilige Sacrament te bidden. Ze baden vurig voor de vernietiging van de krachten van satan, en voor de overwinning van de Kerk om het slachtoffer te bevrijden van de hardnekkige greep van de duivel. Ze volgden de instructies van het ritueel en de priester bleef zijn volk aanmoedigen tot vasten en boete, zodat hun boetedoening effectiever zou zijn in het sterker maken van de gebeden tot exorcisme. Wanneer hij de duivel op de vlucht joeg, en nadat Hij allen had aangespoord tot gebed, heeft Onze Heer zelf aan de apostelen verteld dat dit soort duivels alleen maar kan weggejaagd worden door gebed en vasten. Hetgeen de duivel zelf had gezegd, dat er nog niet genoeg boete was gedaan, hielp voor een meer volhardend gebed en strenger vasten. De gelovigen kwamen in groten getale naar de kerk van ’s morgens vroeg tot laat in de avond zodat de mensen door middel van gebed hun steentje konden bijdragen tot het werk van de Kerk in deze duiveluitdrijving. Het exorcisme kon niet langer meer doorgaan omdat de kracht van al wie assisteerde levensbedreigend ondermijnd werd.

Gevecht tussen de goede en slechte duivels

Het was gedurende deze periode dat de arme vrouw gedurende rustperioden toegaf dat ze visioenen had van de gevechten tussen de goede en de slechte duivels. Ontelbare hoeveelheden slechte duivels kwamen voortdurend aan. satan deed zijn uiterste best om dit keer niet verslagen te worden. De goede engelen kwamen assisteren bij het exorcisme. Velen onder hen naderden, gezeten op witte paarden (Apok. 19, 15) en onder het leiderschap van de Heilige Michaël versloegen ze de helse serpenten en joegen de duivels terug in de afgrond van de hel.

De Kleine Bloem van het Kind Jezus

De Kleine Bloem van Jezus verscheen ook aan de vrouw tijdens deze belangrijke dagen en sprak de volgende troostende woorden tot haar: "Verlies de moed niet! Vooral de priester mag de moed niet opgeven. Het einde is in zicht."

Dit gebeurde op een zekere avond, toen, tot hun verbazing, de zusters en de zus van de priester plots een bos witte rozen bemerkten op het plafond. Na een tijdje verdween het visioen. De priester bemerkte de bange gezichten van deze vrouwen toen ze in de richting van het plafond keken. Hij zelf zag de bloemen niet.

De aanmoedigende woorden van de Kleine Bloem gaven een nieuwe stimulans aan de priesters. Nu wisten ze dat de overwinning niet veraf meer was. Gedurende de laatste dagen vertoonden de duivels grote angst omdat ze gedwongen werden om terug te keren naar de hel. Pastoor Theofilus drong keer op keer aan op hun vertrek. Ze pleitten vol berouw: "Alles behalve dat, alles behalve dat." Om verbannen te worden naar een andere plaats, of in een ander schepsel, zou veel draaglijker geweest zijn. Ze wilden niet terug gedreven worden in de hel.

"Maar je bent al in de hel."

"Dat is waar," kreunden ze, "we slepen de hel met ons mee. Maar het is een bevrijding om toegelaten te worden om rond te dwalen over de aarde tot we, bij het laatste oordeel, afgedankt zullen worden en voor eeuwig gedoemd zullen zijn tot de hel."

De duivels vertrekken

Geleidelijk aan begon de weerstand van de duivels te verdwijnen. Ze leken volgzamer geworden te zijn. Hun trotse, bittere houding maakte plaats voor meer kreunende en wanhopige geluiden. Ze konden de marteling van het exorcisme niet langer verdragen. Met groot ongemak legden ze uit dat ze eindelijk terug zouden keren naar de hel. Maar hoe vaak ontgoochelen ze al en zijn ze onbetrouwbaar. Ervaring leert ons dat ze soms doen alsof ze gemakkelijk volledig uit de bezetene vertrekken voor een tijdje, om zo de onoplettende waarnemer op een zijspoor te zetten en hem om de tuin te leiden. Om die reden eiste pastoor Theofilus, die bijna helemaal uitgeput was, in de naam van de Heilige Drievuldigheid, dat de duivels een teken moesten geven bij hun vertrek, door middel van het geven van hun naam.

"Ja," beloofden ze met klem.

Het was op de drieëntwintigste van december 1928, ’s avonds rond negen uur dat de bezetene, met een plotse schok die de snelheid had van een lichtflits, brak met de greep van haar beschermers en rechtop ging staan voor hen. Alleen haar hielen raakten het bed. Op het eerste gezicht leek het erop dat ze tegen het plafond zou geslingerd worden. "Trek haar naar beneden! Trek haar naar beneden!" riep de pastoor terwijl pastoor Theofilus haar zegende met de relikwie van het Kruis, zeggend: "Vertrek, jullie vrienden van de hel. Verdwijn, satan, de Leeuw van Juda regeert!"

Op dat moment verdween de stijfheid van het lichaam van de vrouw en ze viel op het bed. Toen vulde een schril geluid de kamer dat iedereen heftig deed beven. Stemmen die zeiden: "beëlzebub, Judas, Jacob, Mina," konden worden gehoord. Dit werd steeds weer herhaald tot ze verdwenen in de verte.

"beelzebub, Judas, Jacob, Mina." Aan deze woorden werd toegevoegd: "De hel ... de hel ... de hel."

Allen daar aanwezig waren doodsbang bij het aanschouwen van deze gruwelijke scène. Het was het langverwachte teken dat aangaf dat satan gedwongen werd om zijn slachtoffer eindelijk te verlaten en terug te keren naar de hel met zijn volgelingen.

Wat was het mooi wat daarop volgde! De vrouw opende haar ogen en mond voor het eerst, iets wat nooit was gebeurd terwijl het exorcisme zelf nog aan de gang was. Ze vertoonde een lieve glimlach alsof ze wilde zeggen: "Van welk een vreselijke last ben ik nu eindelijk bevrijd!"

Voor het eerst in twaalf jaar uitte ze de meest heilige naam van Jezus met een kinderlijke vroomheid: "Mijn Jezus, Genade! Geprezen zij Jezus Christus!"

Tranen van vreugde vulden haar ogen en van allen daar aanwezig.

Temidden van alle vreugde waren de getuigen zich niet bewust van de vreselijke geur die de kamer vulde. Alle ramen moesten opengezet worden. De stank was onaards, gewoon ondraaglijk. Het was het laatste aandenken aan de helse duivels die hun aardse slachtoffer hadden moeten verlaten.

Het was een dag van vreugde voor de hele parochie! "Te Deum laudamus! Heilige God, we prijzen Uw Naam. Niet onze naam, o Heer, maar Uw Naam zij geprezen en komt alle eer toe."

Vanaf dan bezocht de vrouw, die altijd immens goed, vroom en religieus was, regelmatig het Heilig Sacrament en woonde ze de Heilige Mis bij. Ze ontving de communie op een uiterst stichtende manier. Dat, wat zo verschrikkelijk voor haar was geweest toen ze nog onder de martelende kracht van satan was geweest, bracht nu een rustgevende vreugde in haar hart en in haar ziel.

Theresa Neumann

Theresa Neumann van Konnersreuth was ook met deze zaak verbonden.

Een bisschop uit Zwitserland, die goed geïnformeerd was over hetgeen hierboven werd verteld, bracht een bezoek aan Theresa Neumann. En omdat het vrijdag was vroeg hij haar, terwijl ze in extase was tijdens een van haar visioenen, of ze zich bewust was van het verschrikkelijke geval van duivelse bezetenheid in Amerika. Ze antwoordde onmiddellijk: "Is dat zo? Bedoel je het geval in Earling, Iowa, waarmee sommige priesters spotten en waarover anderen onverschillig waren?"

Toen volgde een verbazingwekkende mededeling: "De goede vrouw zal later bezeten zijn. Dat zal voor haar eigen, persoonlijke voordeel zijn en voor haar eigen zuivering en gehele boetedoening."

Verder had de gestigmatiseerde vrouw van Konnersreuth een verschrikkelijk visioen op het feest van de Heilige Michaël, dat verwees naar het exorcisme dat had plaatsgevonden in Earling. Ze was getuige van de vreselijke strijd tussen de engelen uit de hemel onder het leiderschap van de Heilige Michaël en de duivels uit de hel onder het leiderschap van Lucifer. Ze was er zo door geschokt en verward, dat ze zei: "Als het niet tegen de wil van God is, zal ik Hem vragen om me nooit meer getuige te laten zijn van zoiets vreselijks."

Het was zeker een van de verschrikkelijkste visioenen die ze ooit had gehad.

Pastoor Theofilus, die zijn mening baseerde op zijn talrijke ervaringen met gevallen van bezetenheid, gelooft dat het uur van de Antichrist niet meer zo veraf is. Lucifer zelf was gedurende ongeveer veertien dagen aanwezig bij het geval in Earling. Het zich moeten ontdoen van al deze machten uit de hel zorgde ervoor dat dit een test voor hem was waarbij hij zijn uiterste best moest doen. Op een bepaald ogenblik zag pastoor Theofilus Lucifer werkelijk voor zich staan gedurende een half uur ... een verschrikkelijk schepsel in zijn karakteristieke duivelse realiteit. Hij had een kroon op zijn hoofd en had een brandend zwaard in zijn hand. beëlzebub stond naast hem. Gedurende die tijd was de hele kamer gevuld met vlammen. Lucifer vloekte en uitte godslasteringen in een verschrikkelijke razernij: "Als ik dat kon, zou ik je lang geleden al gewurgd hebben. Had ik maar mijn vroegere krachten, dan zou je gauw ondervinden wat ik met je kon doen."

Door de kracht van Christus was hij zijn oorspronkelijke kracht ontnomen, want zelfs nu, door exorcisme, was zijn kracht nog afgenomen. Pastoor Theofilus vroeg hem eens: "Wat kan jij tot stand brengen, jij hulpeloze Lucifer?"

Waarop hij antwoordde: "Wat zou jij kunnen doen, indien je vastgebonden was zoals ik?"

Pastoor Theofilus, die negentien gevallen van bezetenheid onder zijn hoede had gehad gedurende de laatste jaren, leek overtuigd dat de huidige aanwijzingen in de richting van een grote strijd tussen Christus en de Antichrist wijzen. Hij leek ook te hebben gezien dat Judas als antichrist zal verschijnen op die manier, en dat een mens kort na zijn geboorte, volledig zal gecontroleerd en beheerst worden door hem. Naast de Antichrist zal er ook een valse profeet zijn, in realiteit is hij Lucifer, die wonderbaarlijke daden zal stellen en valse mirakels zal verrichten.

Supplement

Het bovenstaande verhaal vertelt alleen over het exorcisme dat plaatsvond in Earling, Iowa. De vrouw was voor het eerst bezeten in 1908 door haar tante, Mina, die bij de mensen bekend stond als een heks. Deze laatste had een vloek over enkele kruiden uitgesproken die ze in het eten van de vrouw deed. Pastoor Theofilus bevrijdde haar van deze bezetenheid op 18 juni 1912. Ze werd opnieuw bezeten door de vloeken die naar haar geslingerd werden door haar verderfelijke vader. Het exorcisme in Earling verliep in drie stadia: van 18 tot 26 augustus 1928, van 13 tot 20 september 1928 en van 15 tot 22 december 1928. Er waren later nog momenten van bezetenheid, maar die waren milder van aard.

Deze vrouw werd geboren in 1882, is klein van gestalte en had maar een gemiddelde opleiding genoten. Ze behield haar maagdelijkheid, hoewel ze blootgesteld was geweest aan erge beproevingen. Ze leeft nog steeds, en heeft recentelijk, via private openbaringen, de verspreiding van de onafgebroken verheerlijking van Christus in het Heilig Sacrament aanbevolen als een remedie voor een blijvende vrede.

Het doel van dit pamflet is niet om schuchtere mensen bang te maken, maar eerder om diegenen die een sterk geloof hebben aan te moedigen om door te gaan met het bestrijden van het kwade. Het is ook een vroegtijdige waarschuwing voor zondaars om hun leven af te keren van zonde en zich naar de deugd te keren. Het is net door de medewerking van zondaars dat de duivel zo’n grote macht heeft op aarde. Het geeft ons ook allemaal de zekerheid dat de gebeden van de Kerk en de boetedoening van de gelovigen in samenwerking met de Kerk, vandaag nog steeds het zelfde effect hebben voor onze vijanden als Christus’ persoonlijke handelingen met de duivel gedurende Zijn korte verblijf op aarde.

De Heilige Moeder de Kerk heeft nog geen officiële uitspraak gedaan omtrent de zaak in Earling en daarom komen de verklaringen die gedaan werden in dit pamflet enkel uit een vertrouwelijke bron en moeten ze louter op het eerste gezicht aanvaard worden.

Getuigenis van Theresa Wegerer, de huishoudster van pastoor Steiger

"Ik was gedurende bijna de hele periode van het exorcisme in Earling getuige en ik kan naar waarheid zeggen dat de feiten die verteld worden in de document "Verdwijn satan!" correct zijn. Sommige scènes waren zelfs nog verschrikkelijker dan hier in dit boekje werd beschreven. Ik twijfel er helemaal niet aan dat er duivels aanwezig waren en ik zal de vreselijke, verachtelijke en vuile scènes nooit vergeten, zo lang als ik leef. Alle zusters vroegen om naar een ander klooster te mogen gaan en het jaar daarop werden ze overgeplaatst.

"De vrouw kwam terug in Earling vier maanden na het exorcisme en reisde hier honderden kilometers voor. Ze kwam terug om een noveen te doen als dank. Dit deed ze op bevel van Christus zelf. Gedurende die dagen verbleef ze bij de familie Schimorowsky. Ze vertelde me hoe onze Gezegende Heer regelmatig aan haar verschijnt en haar aanmoedigt om trouw te blijven."

Vertaling: Angelina Van De Moortele

Pastoor Theofilus had jarenlang zendingen gedaan in de Verenigde Staten en was vertrouwd met gevallen van bezetenheid. Omdat hij al vaak duivels uitgedreven had, vertrouwde de bisschop hem dit geval toe. Zijn vlekkeloze carrière, evenals zijn succesvolle tussenkomst in tal van gevallen van bezetenheid zorgden ervoor dat hij uitgekozen werd in deze zaak. Hij kon niet vermoeden dat hij te maken zou krijgen met de heftigste ervaring die hij ooit had meegemaakt en dat zaken van deze oorsprong zijn fysiek uithoudingsvermogen tot het uiterste zouden beproeven. Ondanks de goede gezondheid van deze zestigjarige Pater Capucijn had hij alle beschikbare hulpmiddelen nodig om deze zaak tot een succesvol einde te brengen.

De overeengekomen dag voor het exorcisme in Earling, Iowa, die ook was toegestaan door de bisschop, was aangebroken. Naast de priester en zijn zus, die zijn huishoudster was, en de eerbiedwaardige zusters, was niemand op de hoogte van wat er zou gebeuren. Deze geheimhouding was op voorhand strikt overeen gekomen. Het belangrijkste doel van deze procedure was voornamelijk het beschermen van de naam van de vrouw in kwestie, mocht er ook maar iets van deze zaak uitlekken bij de mensen, omdat zij haar niet zouden nawijzen en zeggen: "Dit is degene die ooit bezeten was van de duivel." Omdat ze met de trein zou reizen, vond men het nodig om het treinpersoneel in te lichten. Want mocht er iets gebeuren op de weg naar Earling, dan zou hun hulp nodig zijn mocht de duivelse invloed opschudding veroorzaken. Deze voorzorgsmaatregel was niet voor niets, want de mannen hadden hun handen vol. Zij hadden er echter geen idee van wat de oorzaak van deze opschudding werkelijk was. Het arme mens was maar al te bereid om zich over te geven aan de kerkelijke procedure, opdat ze zou verlost zijn van deze vreselijke marteling. Maar ze had niet steeds de nodige controle over zichzelf. Ze maakte dit bekend na haar bevrijding. Aldus was ze zo razend op diegenen die haar opwachtten aan het station de avond dat ze aankwam in Earling, dat ze hen had kunnen aanvallen en wurgen.

Er waren op voorhand ook al schikkingen getroffen voor pastoor Theofilus. Hij zou op dezelfde avond aankomen, maar langs een andere weg reizen. Pastoor Steiger ging hem met zijn eigen wagen ophalen aan het station. Alhoewel de nieuwe wagen steeds goed in orde was en prima reed, miste hij de nodige snelheid op dit stuk weg. Al het mogelijke was al geprobeerd, maar de auto kon niet snel genoeg rijden op een autostrade, hoewel er nergens enige breuk was vast te stellen. De afstand was niet al te groot, maar toch duurde het twee uur voor de priester bij het station aankwam. Hij excuseerde zich bij zijn gast voor het veroorzaken van vertraging en teleurstelling.

Daarop antwoordde de pastoor Theofilus heel kalm: “Mijn beste vriend, ik was er helemaal niet door geprikkeld. Ik zou veel meer verwonderd zijn geweest als alles vlekkeloos was verlopen.” Moeilijkheden zullen er zijn; ze moeten zelfs verwacht worden. De duivel zal zijn uiterste best doen om roet in het eten te gooien. Ik heb voortdurend gebeden terwijl ik wachtte, opdat de duivel je geen kwaad zou doen, omdat ik verwachtte dat hij zich zou bemoeien met je komst en je persoonlijk schade zou willen toebrengen.” Nu begreep de priester waarom zijn auto dienst had geweigerd. Dat was de eerste van zo vele onplezierige gebeurtenissen. Na deze voortekens zal de lezer zich kunnen voorstellen dat de zendeling met enig wantrouwen in de auto stapte. Maar hij nam zijn voorzorgen. Hij zegende de wagen eerst met het kruisteken en ging dan achter in de auto zitten. Gedurende de korte rit naar de pastorie bad hij stil de rozenkrans opdat er niets zou gebeuren op de terugweg dat de poging tot exorcisme zou verhinderen.

De twee priesters kwamen aan zonder de minste moeilijkheden te hebben ondervonden. Gelukkig was de vrouw ook veilig aangekomen in het klooster van de zusters. Met deze geruststelling kon de moeilijke taak ’s morgens van start gaan. Maar die nacht toonde de vijand zijn ware aard. Het nieuws dat de vrouw moeilijkheden veroorzaakte in het klooster kwam gauw in de pastorie ernaast terecht. De zuster in de keuken had goedbedoeld wijwater over het eten van de vrouw gesprenkeld vooraleer ze haar het avondeten bracht. Maar de duivel kon niet om de tuin geleid worden. De bezeten dame was zich meteen bewust van de aanwezigheid van gezegend voedsel en werd er heel razend over. Ze spon als een kat, en het was onmogelijk om haar iets te doen eten. Het gezegende eten werd weer naar de keuken gebracht en vervangen door niet gezegend eten, anders zouden de borden en soepkommen door het raam gegooid zijn geweest. Het was niet mogelijk om haar te misleiden met iets dat gezegend of gewijd was. De aanwezigheid ervan zou een groot lijden in haar teweeg gebracht hebben, alsof haar hele lichaam omhuld was met een gloeiende kool.

Het beslissende moment was aangebroken

Alles was rustig. De priester en de missionaris hadden die ochtend de Heilige Mis opgedragen in de parochiekerk en ze gingen naar het klooster, waar alles in een grote ruimte klaar stond voor de duiveluitdrijving. Gewapend met de Kerkelijke spirituele wapens, zouden ze satan uit zijn vesting, nl. het lichaam van de vrouw, verdrijven. Hoe lang zou dit proces duren? Het was niet te verwachten dat de duivel zich zonder tegenkanting zou laten verwijderen uit zijn slachtoffer. Het zou zeker enkele dagen duren vooraleer de krachten van het duister zouden wijken voor de krachten van het Licht, vooraleer de duivel de ziel die door Christus was bevrijd zou loslaten en terug zou keren naar de hel. Het was maar goed dat noch de priester, noch de missionaris wisten met welk een horde duivelse geesten zij zouden moeten vechten.

De vrouw werd vastgemaakt op de matras van een ijzeren bed. Op het advies van pastoor Theofilus werden haar kleed en haar mouwen stevig vastgebonden om duivelse listen te voorkomen. De sterkste zusters werden geselecteerd om haar te assisteren voor het geval er iets zou gebeuren. Men vermoedde ook dat de duivel zou proberen om de exorcist aan te vallen tijdens de ceremonie. Mocht er iets ongewoons gebeuren, dan moesten de zusters de vrouw rustig houden op het bed. Kort nadat het bidden van de voorgeschreven gebeden van de Kerk begonnen was, zonk de vrouw in een coma, een toestand waarin ze gedurende de hele duur van de ceremonie bleef. Haar ogen waren zo hard dicht dat ze met geen enkel middel open te krijgen waren.

Pastoor Theofilus was nauwelijks begonnen met het bidden van de formule van exorcisme in de naam van de Goddelijke Drievuldigheid, in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, in de naam van de Gekruisigde Verlosser, toen zich een huiveringwekkende scène voordeed. Met de snelheid van de bliksem maakte de bezetene zich los van het bed en uit de handen van haar bewakers. Haar lichaam, dat door de lucht gedragen werd, belandde hoog bovenop de deur van de kamer en hield zich stevig vast aan de muur. Alle aanwezigen waren getroffen door een enorme angst. Alleen pastoor Theofilus bewaarde zijn kalmte.

"Trek haar naar beneden. Ze moet terug op haar plaats op het bed gebracht worden."

Er was veel kracht nodig om aan haar voeten te trekken en haar vanuit haar hoge positie naar beneden te brengen. Het was een mysterie hoe ze zo hard aan de muur kon vasthangen. Het was door de kracht van de duivel, die bezit had genomen van haar lichaam.

Ze lag opnieuw neer op het bed. Om nog iets dergelijks te vermijden, werden de nodige voorzorgen genomen en ze werd door sterkere handen tegengehouden.

Het exorcisme werd weer aangevat. De Kerkelijke gebeden werden verder gezet. Plots ging een luide, schrille stem tekeer. Het geluid van de stem klonk alsof ze van ver kwam, ergens in de woestijn. satan huilde alsof hij op het hoofd was geslagen met een knuppel. Het verschrikkelijke geluid klonk luid toen het uit de mond van de bezeten vrouw kwam en het leek te komen van een horde wilde beesten die plots losgelaten werd. De aanwezigen waren getroffen door een verschrikkelijke angst die door merg en been ging.

"Stil, satan. Hou je gedeisd, jij verfoeilijk, goddeloos schepsel."

Maar hij ging door met roepen en janken als iemand die werd gemarteld en geslagen, zodat ondanks de gesloten ramen het geluid weergalmde in de omgeving.

Mensen kwamen vol ontzag van her en der aangelopen en vroegen: "Wat gebeurt er? Wordt er iemand vermoord in het klooster?" Zelfs een varken dat door de slager geslacht wordt, huilt en roept niet zo luid.

Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje door de hele parochie: "Men is een duiveluitdrijving van een bezetene aan het doen in het klooster." Grotere en kleinere groepen mensen waren vervuld van angst toen ze de plaats van het gebeuren naderden en met eigen oren de onaardse geluiden en het huilen van de duivelse geesten hoorden. De zwakkere leden van de menigte waren niet in staat om de voortdurende razernij van de onderwereld te verdragen. Het was nog moeilijker voor hen die echt op de plaats van het exorcisme aanwezig waren, omdat ze met eigen ogen en oren getuige waren van wat zich daar afspeelde. De fysieke conditie van de bezetene was zo afschuwelijk door de verwrongen ledematen, dat het ondraaglijk was om aan te zien. De zusters en zelfs de priester konden het niet lang uithouden. Soms moesten ze even de ruimte verlaten om even op adem te komen in de frisse lucht, om zo de nodige kracht te verzamelen voor deze verschrikkelijke beproeving. Pastoor Theofilus was de moedigste en kalmste van allemaal. Hij was gewoon geraakt aan satans huilende vertoningen en spektakels door zijn ervaringen met hem bij vroegere uitdrijvingen. God schijnt hem begenadigd te hebben met speciale gaven en kwaliteiten om dergelijke beproevingen aan te kunnen. Bij die gelegenheden droeg hij, met toestemming van de bisschop, een geconsacreerde hostie in een hostiedoosje op zijn borst om zich te beschermen tegen verwondingen en directe aanvallen van de duivel. Het gebeurde meermaals dat hij ronddraaide, bevend als een blad in een storm.

Men kan zich afvragen: durft satan ergens te verblijven in het bijzijn van de Almachtige? Hoe kan hij dat verdragen? Rent hij niet weg als een geslagen straathond? Alles wat we moeten onthouden is dat satan de vastende Heer durfde te benaderen in de woestijn. satan durfde zelfs de Bevrijder mee te nemen op een hoge toren in Jeruzalem; en later droeg hij Hem opnieuw op een hoge berg. Als hij zich toen al zo machtig toonde, dan is hij nu nog niets veranderd. Integendeel, de duivels die in bezetenen leven, hebben verschillende mogelijkheden en reacties ten toon gespreid. Diegenen die neerkwamen van het koninkrijk van de gevallen engelen, vertoonden een grotere terughoudendheid. Ze draaiden rond en huilden bedroefd in het bijzijn van het Heilig Sacrament en gedroegen zich als geslagen straathonden die grommen en grauwen door de pijn van de striemende slagen. Diegenen die ooit de actieve zielen waren van mensen op aarde en verbannen waren naar de hel door hun leven vol zonden, gedroegen zich anders. Zij toonden zich trots en zonder angst, alsof ze elk moment de heilige Hostie wilden aanvallen, alleen maar om te ontdekken dat ze machteloos waren. Schuimbekkend, spuwend en onnoemelijke uitwerpselen overgevend via de mond van de arme vrouw, probeerden ze om de invloed van de exorcist af te weren. Blijkbaar waren ze aan het proberen om de geconsacreerde Hostie in het hostiedoosje te bezoedelen, maar ze slaagden niet in hun opzet. Het was hen niet gegund om rechtstreeks op de Almachtige zelf te spuwen. Op sommige momenten spuwden ze met kracht stortvlagen spuugsel en vuil uit de ingewanden van de hulpeloze vrouw om zo lucht te geven aan hun bittere woede en haat tegenover de Almachtige. U denkt wellicht: stortvlagen? Diegenen die aanwezig waren maakten enkele verschrikkelijke ervaringen mee. Het was hartverscheurend om te zien wat er uit de beklagenswaardige vrouw kwam en soms was de beproeving ondraaglijk. Stromen die een grote kruik, ja zelfs een emmer konden vullen, en die een afschuwelijke stank verspreidden, waren hoogst onnatuurlijk. Deze kwamen in hoeveelheden die, menselijk gesproken, niet in een menselijk lichaam aanwezig konden zijn. De vrouw had gedurende weken amper gegeten, zodat er reden was om bang te zijn dat zij het niet zou overleven. Soms was de stroom zo groot als een kom vol materie die leek op overgegeven macaroni. Op andere momenten had het grotere afmetingen en leek het op gesneden en gekauwde tabaksbladeren. Tussen de tien en twintig keer per dag werd de arme vrouw gedwongen om over te geven, hoewel ze hoogstens een theelepeltje water of melk had ingenomen als voedsel.

Eén of meerdere duivels

Gedurende het exorcisme was het nodig om definitief uit te zoeken of de exorcist te maken had met één of meerdere duivels. Het was ook belangrijk voor de exorcist om controle te krijgen over de persoon en om de duivel te ontzetten. Op meerdere momenten kwamen er verschillende stemmen uit de vrouw, wat erop wees dat oneindig veel geesten betrokken waren. Er waren stemmen die dierlijk en hoogst onnatuurlijk klonken, die een onuitdrukkelijk verdriet en haat uitten die geen enkel mens kon nadoen. Dan weer werden stemmen gehoord die vrij menselijk klonken, en die een atmosfeer van hevig lijden en bittere teleurstelling lieten uitschijnen. Zoals gewoonlijk in dergelijke situaties, kan satan door het heilige exorcisme van de Kerk gedwongen worden om te praten en antwoord te geven. En hij kan ook gedwongen worden om de waarheid te spreken, ook al is hij van bij het begin al de vader van de leugen. Natuurlijk zal hij proberen om de exorcist te misleiden en op een dwaalspoor te zetten. Het is ook een veel voorkomende situatie dat satan eerst zijn uiterste best doet om de vragen te ontwijken met slimme, gevatte ontwijkingen, leugens en sluwe simulaties.

Toen aan satan in de Naam van Jezus, de gekruisigde Verlosser, werd gevraagd of er meerdere duivels betrokken waren in de bezetenheid van de vrouw, veinsde hij niet in het minst en gaf toe dat er een aantal van hen aanwezig waren. Van zodra de naam van Jezus vernoemd werd, begon hij door de mond van de vrouw te schuimbekken en te huilen als een wild, raaskallend dier.

Dit lelijke loeien en janken vond elke dag plaats en soms duurde het uren aan een stuk. Op andere momenten klonk het alsof een horde leeuwen en hyena’s losgelaten was, dan weer klonk het als het miauwen van katten, het loeien van vee of het blaffen van honden. Een complete opstand van verschillende dierengeluiden weerklonk ook soms. Dit was eerst zo belastend voor de zenuwen van de aanwezigen dat de twaalf zusters gedwongen waren om af te wisselen in hun assistentie om zichzelf veilig te stellen en om de nodige kracht te hebben om door te gaan met het aangaan van de strijd.

De exorcist zegt: "In de naam van Jezus en Zijn Heiligste Moeder, Maria de Onbevlekte, die het hoofd van de slang verpletterde, vertel me de waarheid. Wie is de leider of prins onder u? Wat is uw naam?"

De duivel, die blafte als een hond uit de hel: "beelzebub."

Exorcist: "Je noemt jezelf beelzebub. Ben je niet Lucifer, de prins van de duivels?"

De duivel: "Neen, niet de prins of de hoofdman, maar één van de leiders."

Exorcist: "Je was daarom geen mens, maar een van de gevallen engelen, die met egoïstische trots wilde zijn als God."

De duivel, met grommende tanden: "Ja, dat is zo. Ha, hoe we Hem haten!"

Exorcist: "Waarom noem je jezelf beelzebub als je niet de prins van de duivels bent?"

De duivel: "Genoeg. Mijn naam is beelzebub."

Exorcist: "Bekeken vanuit het standpunt van invloed en stand ben je bijna zo hoog in rang als Lucifer, of daal je neer uit de lagere koren engelen?"

De duivel: "Ik behoorde ooit tot het koor der Serafijnen."

Exorcist: "Wat zou je doen mocht God het voor je mogelijk maken om te boeten voor je onrechtvaardigheid tegenover Hem?"

Duivelse sneer: "Bent u een competent theoloog?"

Exorcist: "Hoe lang ben je al bezig met deze arme vrouw te martelen?"

De duivel: "Sinds haar veertiende."

Exorcist: "Hoe durfde je in dat onschuldige meisje binnen te dringen en haar zo te martelen?"

Snerend: "Ha, heeft haar eigen vader haar niet vervloekt?"

Exorcist: "Maar waarom heb jij, beelzebub, dan van haar bezit genomen? Wie gaf je die toestemming?"

De duivel: "Spreek niet zo onnozel. Moet ik niet gehoorzamen aan satan?"

Exorcist: "Dan ben je hier op commando van Lucifer?"

De duivel: "Wel, hoe kan het ook anders?"

Laat het ook duidelijk zijn dat pastoor Theofilus de duivel toesprak in het Engels, Duits en in het Latijn. En de duivel, beelzebub, en alle andere duivels, antwoordden correct in precies dezelfde talen in dewelke hen werd toegesproken. Blijkbaar konden ze om het even welke taal verstaan die vandaag de dag wordt gesproken en konden ze in die taal antwoorden. Soms gebeurde het dat pastoor Theofilus woorden een beetje verkeerd uitsprak in zijn Latijnse gebeden en woorden van exorcisme, omdat hij uitgeput was. Plots kwam beelzebub dan tussen om te roepen: "Zo en zo is het goed! Domoor, je weet helemaal niets."

Op een keer gebeurde het dat pastoor Theofilus de woorden van de duivel niet begreep omdat hij mompelend sprak. Dus vroeg hij de priester: "Wat zei hij?" Ook de priester had de duivel niet begrepen. Toen werden de zusters ondervraagd: "Wat zei hij?" Eén van hen antwoordde: "Zo en zo, denk ik." Toen loeide de duivel en kefte naar hen: "Jij daar, ik zei dat niet. Hou je bij de waarheid!"

Pastoor Theofilus wilde inderdaad heel graag weten waarom de vader zijn eigen dochter vervloekt had. Maar hij kreeg enkel een nors, onbeleefd antwoord: "Je kan het hem zelf vragen. Laat me eens met rust."

Exorcist: "Is de vader van de vrouw hier aanwezig dan één van de duivels? Sinds wanneer?"

De duivel: "Wat een stomme vraag. Hij was bij ons sinds hij vervloekt was." Een verschrikkelijke snerende lach volgde, vol van kwaadaardige vreugde.

Exorcist: "Dan beveel ik u plechtig in de naam van de Gekruisigde Redder van Nazaret dat je de vader van deze vrouw naar voor brengt en dat hij mij een antwoord geeft!" Een diepe, ruwe stem stelde zich voor, een stem die al eerder was gehoord naast die van beelzebub.

Exorcist: "Bent u de verwerpelijke vader die zijn eigen kind heeft vervloekt?"

Met een uitdagende grom: "Neen"

"Wie ben je dan?"

"Ik ben Judas."

"Wat, Judas! Ben je Judas Iscariot, de vroegere Apostel?"

Daarop volgde een verschrikkelijke, smartelijk uitgerekte: "Jaaa, dat ben ik." Dit werd gejankt met de diepste basstem. Het deed iedereen in de kamer huiveren, zodat de priester en enkele zusters uit pure angst naar buiten renden. Toen volgde een walgelijke vertoning van spuwen en overgeven alsof Judas van plan was met al zijn macht te spuwen op zijn Heer en Meester, of alsof hij van plan was om zijn innerlijk vuil op Hem los te laten.

Tenslotte werd aan Judas gevraagd: "Wat heb je hier te zoeken?"

"Om haar tot wanhoop te drijven, zodat ze zelfmoord pleegt en zichzelf ophangt! Ze moet een koord halen, ze moet naar de hel!"

"Is het dan een feit dat iedereen die zelfmoord pleegt naar de hel gaat?"

"Eerder niet."

"Waarom niet?"

"Ha, wij duivels zijn diegenen die hen oproepen om zelfmoord te plegen, om zichzelf op te hangen, net zoals ik dat deed."

"Heb je er geen spijt van dat je zo’n verachtelijke daad hebt gepleegd?"

Een verschrikkelijke vloek volgde: "Laat me met rust. Val me niet lastig met je valse god. Het was mijn eigen schuld." Toen bleef hij vreselijk razen en tieren.

De duivel Jacob

Toen het exorcismegebed weer aangevat werd, verscheen de duivel Jacob op het toneel met een gezonde mannelijke stem. Zoals in het geval van Judas kon je plots herkennen dat hij ooit een mens was geweest.

"Welke Jacob ben je?" vroeg de exorcist.

"De vader van het bezeten meisje."

Latere ontwikkelingen onthulden dat hij een bangelijk slecht, brutaal en passioneel laag leven had geleid. Nu gaf hij toe dat hij herhaaldelijk had geprobeerd om zijn eigen dochter te dwingen tot incest met hem. Maar ze had hem vastberaden weerstaan. Daarom had hij haar vervloekt en onmenselijk hard gewenst dat de duivels in haar zouden binnenkomen en haar zouden aanzetten om elke mogelijke zonde te begaan tegen de kuisheid, waardoor ze lichamelijk en geestelijk in het verderf zou gestort worden. Hij gaf ook toe dat hij niet plots gestorven was maar dat hij het sacrament van het Heilig Oliesel had mogen ontvangen. Maar dat had niet gebaat omdat hij had gespot met de priester die hem het sacrament had toegediend en hij hem belachelijk had gemaakt. Later tijdens het exorcisme gaf hij de volgende uitleg: Welke zonden hij tijdens zijn leven ook had begaan, deze konden hem nog vergeven worden vóór zijn dood, opdat hij gered kon worden. Maar de misdaad dat hij zijn eigen dochter aan de duivel had toevertrouwd, was hetgeen uiteindelijk zijn eeuwige verdoemenis had bepaald. Zelfs in de hel was hij nog steeds bezig met plannen hoe hij zijn dochter kon martelen en seksueel aanranden. Lucifer stond hem vol vreugde toe om dat te doen. En omdat hij in zijn eigen dochter werkzaam was, was hij niet in het minst geneigd om haar op te geven en haar te verlaten, ondanks alle heilige gebeden van de Kerk.

"Maar je zal gehoorzamen! De macht van Christus en de Heilige Drievuldigheid zal je dwingen om je terug te trekken in de hel, waar je hoort te zijn!"

Toen volgde een luide grom en protest: "Nee, nee, bespaar me dat!"

Terwijl de gebeden tot exorcisme doorgingen moest Jacobs maîtresse, die bij hem in de hel was, ook deze beproeving doorstaan en antwoord geven. Haar hoge stem, bijna een falsetstem, was ook al eerder gehoord tussen vele andere stemmen. Nu biechtte ze op dat ze Mina was.

Mina gaf toe dat de reden van haar verdoeming haar lang immoreel leven was met Jacob, terwijl zijn vrouw nog leefde. Maar een meer specifieke reden voor haar eeuwige verdoemenis waren de herhaaldelijke kindermoorden die ze had gepleegd.

Exorcist: "Je pleegde moorden toen je nog in leven was? Wie vermoordde je?"

Mina antwoordde verbitterd: "Kleine kinderen." Uiteraard bedoelde ze haar eigen kinderen.

Exorcist: "Hoeveel heb je er werkelijk vermoord?"

Mina antwoordde ongewillig en nors: "Drie, ... nee eigenlijk vier."

Mina gedroeg zich zeer haatdragend. Haar antwoorden waren zo vol van bittere haat en wrok dat die alles wat tot dan toe was gebeurd nog overtroffen. Haar houding tegenover het Heilig Sacrament was onbeschrijflijk. Ze spuwde en gaf over op een afschuwelijke manier, zodat pastoor Theofilus en de priester voortdurend zakdoeken nodig hadden om het spuug van hun habijt en soutane af te vegen. Door haar onwaardig te communie gaan was het duidelijk dat het Heilig Sacrament, het Brood van Eeuwig Leven, dat de bron van haar eeuwige redding had moeten zijn, uiteindelijk haar eeuwige verdoemenis had teweeg gebracht. Ze probeerde bij het Heilig Sacrament te komen met een brandend gevoel van wraak en haat. Van deze groep duivels waren Mina en Judas de ergste zondaars tegen het Heilig Sacrament.

De lezer zou ongetwijfeld misleid zijn indien hij dacht dat deze vragen en antwoorden elkaar regelmatig opvolgden. U moet in gedachten houden dat de strijd en de ontmoetingen met de duivel uitgesponnen zijn over een aantal dagen. Soms werden de antwoorden onderbroken door urenlang janken en roepen, iets wat alleen kon gestopt worden door voortdurend bidden en aanhoudend exorcisme. Dikwijls konden geen verdere antwoorden op een andere manier van de duivels afgedwongen worden. Ontelbare krengen van duivels stoorden ook het proces van exorcisme door hun onaangename en bijna ondraaglijke tussenkomsten. Ten gevolge van deze tussenkomsten werd het gezicht van de vrouw zo vertrokken dat niemand nog haar gelaat kon herkennen. Haar lichaam werd ook zo vreselijk misvormd dat het normale uitzicht van haar lichaam verdween. Haar bleke, doods uitziende en uitgemergelde gezicht, dat soms de grootte van een omgekeerde waterkruik aannam, werd zo rood als een gloeiende kool. Haar ogen puilden uit hun oogkassen, haar lippen zwollen op tot de grootte van handen, en haar magere, uitgemergelde lichaam was tot zo’n enorme grootte opgeblazen dat de priester en een aantal zusters terugdeinsden van schrik, omdat ze dachten dat de vrouw in stukken zou gereten worden en uit elkaar zou barsten. Soms werden haar buik en lichaamsuiteinden zo hard als staal en steen. Op die momenten duwde het gewicht van haar lichaam zo hard op het ijzeren bed dat de uiteinden ervan op de grond doorzakten.

Volgens de voorgeschreven formule van de Kerk begon het heilige exorcisme met het opzeggen van de Litanie van alle Heiligen. Alle aanwezigen knielden en beantwoordden de gebeden. In het begin bleven de duivels kalm, maar toen de smeekbede: "God de Vader in de hemel, God de Zoon, Redder van de Wereld, God de Heilige Geest, Drie-ene God" werd gebeden, herbegon het gewone tumult en tandengeknars weer. Bij de smeekbede "Heilige Maria, Heilige Michaël", kalmeerden de duivels alsof ze geraakt waren door de bliksem. Een murmelend en onderdrukt kermen was te horen bij het noemen van het koor der Engelen en de Heilige Apostelen. Bij de woorden: "door de vervolging van de duivel", sprong de duivel op alsof een zweep hem had geslagen. Bij de woorden "Door de geest van onzuiverheid," kreunde en jankte hij als een geslagen straathond.

Ernstige reden van de pijn van de duivel

Terwijl het exorcisme vorderde, kon men merken dat de zegening van het Heilig Sacrament de duivel uitermate veel pijn deed. Dat was altijd al iets ondraaglijks geweest voor hem. Hoe spuwde hij en hoe veel gaf hij over. Hij draaide en raasde naar de zegening met de relikwie van het Kruis. Telkens wanneer de priester hem naderde met het kruis en de voorgeschreven woorden: "Kijk naar het hout van het kruis! Verdwijn, jullie machten uit de hel! De leeuw van de stam van Juda zal overwinnen," reageerde hij verschrikkelijk.

"Stop daarmee, stop daarmee, ik kan het niet verdragen, ik wil daar niet naar luisteren!" leek hij te zeggen.

En wanneer de exorcist hem benaderde met de relikwie van het Kruis onder zijn soutane verstopt, werd satan manisch razend. "Ga weg, ga weg!" huilde hij, "ik kan het niet verdragen. O, dit is marteling! Dit is ondraaglijk!"

De voorbede: "Maria, de Onbevlekte Ontvangenis," bezorgde hem vreselijk veel pijn. Wanneer hem werd toegesproken met de woorden: "Ik gebied je in de naam van de Onbevlekte Ontvangenis, in de naam van Haar, die het hoofd van de slang heeft verpletterd," kwijnde hij weg. Toen blies hij het lichaam van de vrouw op en het ontspande plots als iemand die verstomd stond.

Wijwater

Wijwater was ook iets dat satan haatte. Telkens wanneer hij ermee werd benaderd riep hij uit: "Weg, weg daarmee, weg met dat verschrikkelijke vuil. O, dat brandt, dat schroeit!" Op een bepaald moment werd een blad papier met een vervalst Latijns gebed op het hoofd van de vrouw gelegd. Zelfs de goede zusters geloofden dat het gebed echt was. In werkelijkheid bestond het gebed uit woorden die uit een klassiek heidens werk waren genomen. De zusters waren verbaasd dat de duivel zo kalm bleef bij dit experiment. De exorcist echter kende de oorzaak van de kalmte van de duivel. Meteen daarna werd een tweede blad dat eerder was voorbereid, op het hoofd van de vrouw gelegd. Het was voordien gezegend met het kruisteken en gewijd met wijwater zonder dat iemand dat had gemerkt. In een mum van tijd werd het blad in duizend stukjes gescheurd.

Kleine Bloem van het Kind Jezus

De priester had een kleine relikwie van de Kleine Bloem van het Kind Jezus in zijn sacristie bewaard, zonder dat pastoor Theofilus ervan op de hoogte was. Ter beveiliging had hij dit op een dag in een zijzak van zijn soutane gestoken en was het klooster waar het exorcisme zou plaatsvinden binnengegaan. Net toen de priester de kamer betrad, begon de duivel te razen: "Weg, weg daarmee! Weg met de relikwie van de Kleine Bloem, weg met die weerhaan!"

"Wij hebben geen relikwie van de Kleine Bloem," riep de exorcist uit.

"Jawel, hij die net binnenkwam heeft er een,” zei de duivel, naar de priester wijzend. Op dat moment naderde de priester met de relikwie. De duivel ging spuwend tekeer en bood hevig weerstand.

Op andere momenten speelde de Kleine Bloem een grotere rol. Men kon ook zien welk een vreselijke strijd de duivel voerde met de Heilige Michaël.

Heilige Michaël

Wanneer de Heilige Michaël nog maar werd vernoemd begon satan terug te deinzen. Hij werd gemarteld door dat gedeelte van het gebed dat verwijst naar de heilige voorbede die aan de Heilige Michaël is gewijd. Hij weigerde te luisteren naar de uiteenzetting over de Heilige Michaël die als leider van de trouwe engelen Lucifer en zijn legioenen terugdreef in de diepten van de hel. Het was verbazend hoe erg hij het gebed ter ere van de Heilige Michaël, dat op het einde van de Eucharistie wordt gebeden, vreesde. Het gebed gaat als volgt: "Heilige Michaël, verdedig ons in de strijd. Wees onze bescherming tegen de boosheid en de listen van de duivel. Dat God hem gebiede, zo smeken wij ootmoedig, en Gij, Vorst van de hemelse legermacht, drijf satan en de andere boze geesten, die tot verderf van de zielen over de wereld ronddwalen, door de goddelijke kracht in de hel terug. Amen."

Mochten wij als christenen dit gebed ter ere van de Heilige Michaël met meer overgave en toewijding bidden.

Een vrij eigenaardig feit verplichtte paus Leo XIII om dit krachtig gebed te schrijven. Nadat hij op een dag in de eucharistie was voorgegaan, had hij een conferentie met kardinalen. Plots zakte hij in elkaar op de grond. Een dokter werd er meteen bijgehaald en er kwamen er meerdere meteen toegesneld. Er was geen enkel teken van polsslag, en elk leven scheen uit het reeds verzwakte en oude lichaam weg te zijn gegaan. Plots kwam hij bij en zei: "Wat een verschrikkelijk beeld heb ik mogen zien." Hij zag wat er in de toekomst zou gebeuren: de misleidende krachten en de verwoestingen van de duivels tegen de Kerk in alle landen van de wereld. Maar de Heilige Michaël was onmiddellijk verschenen en drong satan en zijn volgelingen terug in de diepten van de hel. Dat was hetgeen paus Leo XIII ertoe aanzette om dit gebed overal ter wereld te laten bidden na de eucharistie.

Kruisbeeld en relikwie van het Kruis

Zoals eerder al aangegeven, had satan een enorme angst voor het kruisteken, een kruisbeeld of een relikwie van het echte Heilig Kruis. Op een bepaald moment werd aan pastoor Theofilus een kruis gegeven dat niet uit hout was gemaakt. Dit keer brak satan uit in een snerend en belachelijk makend lachen. "Ha, je bent dus aangekomen met een kartonnen kruis. Sinds wanneer is ‘Hij’ gestorven aan een papieren kruis? Als ik me niet vergis werd Hij aan een houten kruis genageld."

Het kruis werd beter bekeken en men zag toen dat het inderdaad niet uit hout maar uit papier maché gemaakt was. Op een ander moment lachte satan met de manier waarop Christus aan het kruis was genageld. "Waren Jezus' voeten niet één voet op de andere genageld, en niet naast elkaar?" Katarina Emmerich geeft dezelfde informatie. Zij zegt dat de linkervoet het eerst werd vastgenageld met een kortere nagel. Toen werd een langere en sterkere nagel door de rechtervoet geslagen, door de linkervoet. Diegenen die vlakbij de kruisiging stonden zagen zeer duidelijk dat de nagel dwars door beide voeten werd geslagen.

Dit betekent niet dat we zeker weten hoe de voeten van onze Verlosser op het kruis geplaatst waren, zelfs als beelzebubs verklaring de beschrijving van Katarina Emmerich lijkt te bevestigen. We geven de vader van de leugen geen krediet wat betreft de betrouwbaarheid van zijn getuigenis in zaken als de kruisiging, zelfs al staat het vast dat vele duivels getuige waren van de kruisiging van Christus. Zo ook wil ik niemand doen geloven dat we zeker weten dat Judas in de hel is, alleen maar omdat hij beweerde dat hij één van de vervloekten was in het geval van bezetenheid in Earling. De Heilige Moeder de Kerk heeft tot nog toe nooit een besluit genomen wat betreft deze zaak, hoewel de woorden van onze Redder over Judas als uitdagend beschouwd worden: "Het ware beter geweest als deze man nooit was geboren."

Terwijl de dagen voorbij gingen, werd er een eigenaardige verandering merkbaar in de strategie van de priester, die een sterke tegenzin tegen de hele procedure van duiveluitdrijving begon te voelen.

Tegenzin tegen de procedure

De priester kon de aanwezigheid van pastoor Theofilus niet langer verdragen, hoewel hij altijd een heel goede vriend van hem was geweest en hij hem al sinds jaren door en door kende. Als hij nu maar eens wegging, uit zijn ogen verdween! Hij wenste nu dat hij het uitvoeren van deze uitdrijving in zijn parochie nooit had toegestaan en dat hij hem meteen uit zijn huis had gezet. Het beïnvloedde hem op de duur zo erg dat hij uiteindelijk de exorcist over zijn ongemakkelijk gevoel tegenover hem en over deze hele zaak sprak. Pastoor Theofilus was niet in het minst verrast. De zaak ontwikkelde zich nog steeds en het was normaal om te veronderstellen dat de duivel zou proberen om de poging tot exorcisme te dwarsbomen door ergernis te verspreiden.

Verder greep de duivel elke gelegenheid aan om haat tegenover de priester ten toon te spreiden. "Jij bent de oorzaak van de hele zaak, jij bent degene die ons zo pijnlijk martelt," barstte hij uit. De exorcist beval satan op een zeker ogenblik als volgt: "Stil, jij hels serpent. Laat de priester nu eens voorgoed met rust. Hij doet je hoegenaamd geen kwaad. Ik doe dit met de macht van het exorcisme."

Dit joeg de duivel nog meer op stang. Hij zei: "Het is de priester! Het is zijn schuld. Als hij jou niet de toelating had gegeven om zijn kerk en klooster te gebruiken, dan zou jij helemaal niets kunnen doen. En zelfs vandaag zou je hulpeloos zijn indien hij zijn toestemming zou intrekken."

Dit is een interessant bewijs van hoe de duivel staat tegenover gezag en het ook erkent. Hij maakte dat duidelijk tegenover elke overste, terwijl hij zich nogal burgerlijk gedroeg tegenover de ondergeschikten. Om die reden viel hij nooit de zusters of de huishoudster van de priester aan. Al wat de priester en Moeder Overste moesten doen was verschijnen op de plaats van het exorcisme en het gewoel en de razernij begon. Moeder Overste kreeg zo op een keer zo’n harde klap in het gezicht dat ze in een hoek van de kamer belandde. satan bedreigde priester Steiger: "Je zal hierdoor lijden."

"Je kan me toch niets doen. Ik sta onder de bescherming van de Almachtige God en tegenover Zijn macht ben jij absoluut hulpeloos, jij walgelijke hellehond."

"Wacht maar. Ik zal je dat betaald zetten. Ik zal de hele parochie tegen je opzetten en ik zal je zo erg bekladden dat je jezelf niet meer zal kunnen verdedigen. Dan zal je alles moeten inpakken en vertrekken met veel schaamte en spijt."

"Als dat de wil van God is, dan weze God geprezen. Maar jij bent machteloos tegenover Hem, jij vals serpent, jij mensendoder."

"Wacht maar! Ik zal jou en je Heer en Meester wel krijgen!"

"Ha, hoe durf je zo te spreken tegen de Almachtige, jij verachtelijke worm die in het stof der aarde rondkruipt."

"Neen, ik kan God niet rechtstreeks kwaad doen. Maar ik kan jou en Zijn Kerk wel raken." En hij vervolgde met minachting en sarcasme: "Is het niet waar? Ken je het verhaal van Mexico niet? We hebben daar een mooie knoeiboel voor Hem voorbereid."

"Wie? Jullie duivels?"

"Wie anders? Alle eer komt ons toe voor het teweegbrengen van die situatie. Hij zal ons beter leren kennen. Lucifer zit op Zijn spoor en zal de ketel warm en zwaar maken voor Hem. Ha, ha, ha."

Een week later naderde de duivel wat dichter met zijn wraakplannen bij de priester.

"Wacht maar af," dreigde hij, "tot het einde van de week. Als het vrijdag is, dan ..."

De priester liet deze bedreiging niet aan zijn hart komen. Hij werd ziek van het luisteren naar het gehuil en gejank van de duivel, dag na dag. Maar de priester kon inderdaad die vrijdag nauwelijks ontsnappen.

De ervaring van zijn leven

Op vrijdagmorgen rinkelde de telefoon in de pastorie. Het was een telefoontje van een boer, wiens moeder zwaar ziek was. Of de pastoor wou langs komen om het sacrament van de zieken toe te dienen? Hij wou de priester zelf komen afhalen met zijn wagen, maar die was stuk en hij kon niet vinden waar het aan lag. Hij probeerde al een uur tevergeefs te starten, maar het was hopeloos. De wagen wilde gewoon niet starten. Dus vroeg hij de pastoor om met zijn eigen wagen te komen, of om een taxi te huren op kosten van de boer.

Binnen het kwartier was de priester op weg om de zieke vrouw te helpen. Hij nam het Heilig Sacrament met zich mee. Nadat hij de laatste sacramenten had toegediend, was pastoor Steiger weer op weg naar Earling. Hij kende de weg goed, omdat hij daar honderden keren langs was gereden, overdag en ’s nachts, en hij kende elke put en elke steen langs de weg. Hij reed erg voorzichtig, niet alleen omdat de auto nieuw was, maar ook omdat hij beducht was voor de bedreigingen van de duivel om hem beet te nemen wanneer hij daar ook maar de kans toe kreeg.

Hij bad tot zijn Bewaarengel en tot de Heilige Jozef, zijn patroonheilige, voor een behouden thuiskomst. Plots verscheen een donkere wolk voor hem, net toen hij over een brug over een diepe ravijn wilde rijden. Mijn God, het leek alsof hij geblinddoekt was! Het volgende moment was er een botsing, een dreun die hem verstomd deed staan. Hij bevond zich in een vuile boel van in duigen gevallen resten. De auto was met een enorme kracht tegen de reling van de brug gebotst, hoewel hij de auto in een lagere versnelling had gezet. De wagen, die nu een compleet wrak was, hing in het metalen latwerk van de reling en dreigde elk moment in de diepte te vallen. Het geluid van de botsing was zo hevig dat een boer die een eind verderop aan het ploegen was het had gehoord en erg gealarmeerd was. Vol angst haastte hij zich naar de plaats van het ongeval. "Goeie God, het is de wagen van de pastoor! Pastoor, pastoor, wat is er gebeurd? Ben je gewond?" De priester, doodsbang, kroop traag van onder het puin vandaan. Zelfs het stuur was in stukken gebroken. Zijn benen konden hem nauwelijks dragen. Het was een wonder dat de stuurstang zijn borst niet had doorboord, zoals dat vaak gebeurt bij dergelijke ongevallen. De boer haastte zich naar huis en kwam snel terug met zijn eigen wagen. Ze lieten de verongelukte auto achter en de boer nam de priester, die nog steeds beefde en lijkbleek zag, mee naar de dichtstbijzijnde dokter om er zeker van te zijn dat hij geen inwendige verwondingen had. Nee, hij was niet erg gewond. De dokter ontdekte enkele uitwendige schrammen en de priester was enigszins geënerveerd, maar er was geen enkel teken van inwendig letsel. Gelukkig maar!

Toen ze bij de dokter weggingen, reden ze meteen naar de pastorie in Earling. Er was niemand thuis, omdat iedereen naar het klooster was gegaan om getuige te zijn van het exorcisme. Dus ging de priester daar ook naartoe. Hij was de kamer nauwelijks binnen gegaan toen hij begroet werd door een brullende lach vol wraak en bittere zwartgalligheid, alsof de duivel zou uitbarsten in een vlaag van kwaadwillige vreugde alsof hij hem overwonnen had. "Vandaag trok hij zijn trotse nek in en was verslagen. Ik heb hem vandaag zeker in verlegenheid gebracht. Wat is er met je nieuwe auto, die klasse wagen die aan diggelen is gereten? Het is je verdiende loon!"

De anderen keken de priester verwonderd aan. Hij zag er nog steeds bleek uit maar verder mankeerde hem niets: "Eerwaarde pastoor, spreekt de duivel de waarheid?" vroegen ze hem.

"Jawel, wat hij zegt is waar. Mijn auto is een wrak. Maar hij was niet in staat om mij persoonlijk kwaad te doen." Er kwam snel een antwoord van de duivel: "Ons doel was om jou kwaad te doen, maar op een of andere manier werden onze plannen gedwarsboomd. Het was je machtige Patroonheilige die ons tegenhield om je iets aan te doen."

Het nieuws over dit ongeluk verspreidde zich snel daarbuiten en de mensen die erg begaan waren met hun pastoor, haalden genoeg geld op om voor hem een nieuwe auto te kopen, zodat de duivel geen genoegdoening zou hebben van zijn schelmenstreken. Keer op keer herinnerde de duivel de priester aan dit incident en waarschuwde hem "om zich klaar te houden voor heel wat meer leuke dingen."

De duivel verraadde zichzelf ook door te zeggen dat hij vaak de oorzaak was van dergelijke ongevallen om mensen sneller te ruïneren. Op die manier kon hij wraak nemen en lucht geven aan zijn woede omdat rechtszaken vaak het gevolg zijn van dergelijke ongevallen, die dan op hun beurt de oorzaak zijn van veel haat, misverstanden en geschillen tussen mensen. De lezer zal zijn eigen besluiten hieruit kunnen trekken. Het kan niet ontkend worden dat de vijand van de mensheid echt een grote rol speelt in dergelijke ongelukken. Is hij niet een "mensendoder vanaf het eerste ogenblik?" Vandaar een tijdige waarschuwing voor diegenen die hun wagen gebruiken voor duivelse bedoelingen, die hem versieren met alle mogelijke nonsens en die er zelfs tekeningen opzetten die aanzetten tot immoraliteit. De Kerk heeft een speciale zegening voorzien, onder de bescherming van de Heilige Christoffel, tegen duivelse invloeden en rampspoed. Daarom is het de gewoonte om een van deze gewijde medailles in de wagen te plaatsen als bescherming. De Heilige Paulus vraagt aandacht voor het feit dat de lucht vervuld is van duivelse geesten.

satans toespraken

Het moet gezegd dat satan niet de tong van de arme bezeten vrouw heeft gebruikt om zich verstaanbaar te maken. De hulpeloze vrouw was niet bij bewustzijn gedurende het grootste deel van de beproeving. Haar mond was heel goed dicht. Zelfs als die open was, was er geen enkele beweging van de lippen, noch enige verandering in de mondstand. De duivels spraken gewoon op een hoorbare manier van ergens binnenin haar. Mogelijk gebruikten ze een innerlijk orgaan van haar lichaam.

We weten van vroege christelijke schrijvers uit de Romeinse periode dat de heidenen regelmatig stemmen hoorden die uit afgodsbeelden kwamen. Katarina Emmerich stelt ook dat de duivelse geesten hun intrek namen in afgodsbeelden en duidelijk hoorbaar waren toen zij van binnenuit spraken om de heidenen verder te laten gaan met hun aanbidding van afgoden. Dus is het goed denkbaar dat zelfs hoger opgeleide heidenen deze afgoden aanbaden, die door mensenhanden waren gemaakt, en waarom ze hen offers brachten alsof ze goden waren. Ze brachten die afgoden de eer die eigenlijk aan God toekwam.

satans kennis kan pijnlijk zijn

De kennis die satan had over de zonden en de staat van de zielen van diegenen die aanwezig waren was vrij pijnlijk voor hen. Maar in dit geval werden er geen verontrustende onthullingen gedaan, omdat er enkel zusters en priesters aanwezig waren. Maar zelfs hier maakte hij insinuerende opmerkingen: "Is het niet zo dat jij dat en dat gedaan hebt in het verleden, in je kindertijd?" Hij verwees hier naar daden die men zich nauwelijks nog kon herinneren. De duivel echter wilde niet zwijgen en probeerde een scène te maken. Dus werd het antwoord gegeven. "Als ik voor God niet schuldig ben aan grotere fouten gedurende mijn latere jaren dan tijdens mijn kinderjaren, dan ben ik niet bang."

Daarop volgde een hoogst verbazingwekkende bekentenis van de duivel: "Wat je al hebt gebiecht, daar weet ik niets van."

Wat besluiten we hieruit? Blijkbaar kent satan alleen de zonden die we niet hebben gebiecht of waar we geen berouw over hadden. Wat onderworpen was aan de sleutels van de biecht lijkt buiten zijn bereik te zijn. Het lijkt erop dat het sacrament van de biecht de zonden van onze ziel uitwist of doet verdwijnen zodat satan ze niet meer kan ontdekken. Door middel van het sacrament van de biecht is alles, om het zo te zeggen, verdronken in de barmhartigheid van God.

De rubrieken in het Roomse ritueel van exorcisme, dat zo goed gevestigd is, leggen op dat niet alleen de exorcist, maar ook alle getuigen en allen die gevraagd werden om te helpen om de bezetene te bevrijden, een grondige biecht spreken, of toch tenminste een eerlijk en oprecht berouw hebben vooraleer het proces van exorcisme begint. Eenmaal bevrijd van alle zonden kunnen zij satan beter weerstaan en zullen zij niet onderworpen worden aan vervelende opmerkingen van satan over hun zonden die ze in het verleden hebben begaan.

Het gebeurde ongeveer veertig jaar geleden, in een geval van bezetenheid in Wemding, Duitsland, dat gedurende het proces van exorcisme de fout werd begaan om de sterkste mannen van de parochie erbij te halen, mannen van goede reputatie, om een razende jongen te bevrijden. Deze goede mannen realiseerden zich niet met wie ze te maken hadden. Het vreselijke beestachtige huilen en janken was veel minder verontrustend dan de huiveringwekkende verwijten van de duivel voor de geheime zonden van één van de mannen. Hij beschreef deze tot in het kleinste detail. In dergelijke omstandigheden is het niet te verwonderen dat weinig mensen willen aanwezig zijn bij een exorcisme, zelfs al kunnen ze zich op veel manieren nuttig maken. Het mag ook niet vergeten worden dat satan, de vader van de leugen, soms kleinigheden omvormt tot iets wat heel erg lijkt, en om het zo te zeggen een muis in een olifant verandert. Soms vervormt hij ze bewust en vermengt waarheid met leugen met de bedoeling om de grootst mogelijke wantoestand en haat te creëren.

Om dergelijke storende gevolgen te vermijden, ondernam pastoor Theofilus, die ondertussen rijper was geworden door ondervinding, zijn exorcisme altijd in gewijde en religieuze huizen met alleen de assistentie van priesters en zusters. Zelfs dan zijn er dingen gebeurd. satan legde listig en spitsvondig verborgen dingen bloot die sommigen deden blozen van schaamte; ja, hij deed hen huiveren van angst door hen te bedreigen met het feit dat hij nog meer bekend zou maken. Des te beter dus dat een dergelijke onderneming voortaan in het geheim zou plaatsvinden en niet zal bekend gemaakt worden aan de hele wereld. Gelukkig maar.

De valsheid van de duivel en meerdere eigenaardige gebeurtenissen in Earling werden algauw bekend bij de mensen in de naburige gemeenten. De pastoor van Earling, pastoor Steiger, had zijn parochianen gevraagd om zich te verenigen in gebed en boete en om het Heilig Sacrament te bezoeken, zodat de duivel snel zou kunnen overmeesterd worden. Ondanks het feit dat de ongewone gebeurtenissen in het klooster bekend waren bij de mensen, vroeg niemand, zelfs niet uit nieuwsgierigheid, om binnen gelaten te worden om getuige te mogen zijn van wat zich binnen afspeelde. Zelfs al had iemand het gevraagd, men zou hen geen toelating hebben gegeven, behalve aan priesters uit de buurt.

Het werd van boven bekend gemaakt dat uit de stemmen die uit de bezeten vrouw konden waargenomen worden, er vier duidelijk te onderscheiden waren. Ze stelden zich zelf voor als beëlzebub, Judas Iscariot, Jacob, de vader van de bezeten vrouw, en Mina, Jacobs maîtresse.

De bezeten vrouw herinnerde zich nog goed wanneer haar vader haar vervloekt had en haar aan de duivel toevertrouwde. Ze gaf verder geen details over haar onfortuinlijke vader, maar men kwam uit andere bronnen te weten dat hij een van de ergste priestervervolgers en van de Kerk was. Wat lichamelijk genot en excessen betrof was hij een monster van de slechtste soort. Hij hield zich ver van de Kerk en haar sacramenten verwijderd en greep elke gelegenheid aan om alles wat spiritueel was belachelijk te maken. Bij gelegenheid kwam hij naar de mis op hoogdagen, maar dat was enkel om nieuwe dingen uit de preek te halen over geestelijke zaken, om zijn spot te voeden en zo zijn kritiek op te drijven bij vrienden en collega’s. Daardoor kunnen we begrijpen waarom hij hardnekkig de priester en zijn daden bleef belachelijk maken, zelfs wanneer een barmhartige God hem in zijn laatste levensmomenten de genade van uiterste vergeving schonk in de laatste sacramenten. Zoals je leeft sterf je ook. En zijn maîtresse Mina was zijn evenbeeld wat dat betreft. Soort zoekt soort. Wat het meest verraste was dat zo’n verderfelijke en godslasterlijke vader gezegend was met zo’n deugdelijk en rechtschapen kind. Haar oprechte vroomheid, haar pure en onschuldige aard, haar toewijding, alles was heel duidelijk. Zelfs gedurende de periode van bezetenheid kon de duivel haar innerlijke toewijding niet in verwarring brengen omdat de duivel geen macht heeft over de vrije wil van een mens.

Het was duidelijk dat, bovenop de eerder genoemde duivels, er nog vele andere onreine geesten in de bezeten vrouw waren. Onder deze zogenoemde stomme duivels maakten vooral de wraakzuchtige geesten zich kenbaar.

Stomme duivels en wraakzuchtige duivels

Het aantal stille duivels was ontelbaar. Blijkbaar behoorden ze tot de lagere klassen, omdat ze geen tekenen van kracht of macht vertoonden. Hun stemmen waren eerder een mengeling van geluiden, van wie geen duidelijke antwoorden konden worden onderscheiden. Er was geen duidelijke spraak, eerder een meelijwekkend kreunen en onderdrukt janken. Ze konden zich een klein beetje verzetten tegen de effecten van het exorcisme. Het leek erop alsof ze kwamen en gingen in horden, een groep die werd afgelost door een andere van hetzelfde type. Ze deden denken aan een reiziger die plots overvallen werd door een zwerm muggen. Enkele wolken tabakgeur deden hen weggaan, maar kort daarop kwamen ze terug om hem te pesten.

Wraakzuchtige geesten

De wraakzuchtige geesten waren wild en gewelddadig, met een ruw en slecht karakter. Ze waren vervuld van haat en woede tegen alle mensen. Hun aanwezigheid suggereerde een lelijke en walgelijke houding, een mengeling van haat en nijd, bekrompenheid en wraak, listigheid en bedrieglijkheid. Het waren net zij die de priester bedreigden om spijt te krijgen over het feit dat hij zijn toestemming had gegeven voor het exorcisme. Ze hadden de bedoeling om de hele parochie tegen hem op te zetten door hun onjuiste voorstelling van de dingen, zodat hij zou moeten inpakken en vol afschuw zou moeten vertrekken. Men zou hieruit kunnen opmaken dat de duivels veel schuld hebben aan de vele misverstanden tussen de priester en de mensen. Niet zelden vertellen priesters over hoe ze zichzelf opofferden, hoe zelfs hun gezondheid vernietigd werd, voor het welzijn van de mensen, maar ondanks hun onvermoeibare pogingen hadden de meest ongelooflijke verkeerde interpretaties en verkeerde voorstellingen van zaken zich voorgedaan in hun parochies. Sommige mensen maken er een sport van om het leven van hun herder zo zuur te maken dat hij tot wanhoop gedreven is. Al zijn goede intenties brengen hem enkel vervolging van de ergste soort. Daarom zou het niet misstaan voor priesters om de kleine formule van exorcisme af en toe te gebruiken om hun schapen te behoeden voor dergelijke tussenkomsten van de duivel, of om de gebeden die werden geschreven door paus Leo XIII te gebruiken voor dergelijke spoedgevallen.

Het beraamde plan van deze wraakzuchtige duivels lukte bijna door de priester van Earling tot verhitte woede aan te zetten tegen pastoor Theofilus, zijn vriend sinds jaren, ongetwijfeld met de bedoeling om het succes van het exorcisme tegen te gaan. Hij was soms zo kwaad over de procedure dat hij aan dacht om de hele zaak tot een abrupt einde te brengen door pastoor Theofilus met de scherpste verwijten uit zijn kerk en klooster te zetten.

• Een voldoende grote uitbreidingssnelheid: De geboorte van het universum moet met genoeg kracht ontstaan zijn of er had geen leven mogelijk geweest. Stephen Hawking beweert, "Als de uitbreidingssnelheid één seconde na de oerknal zelfs maar een honderdduizend miljoen miljoenste keer kleiner had geweest, zou het universum terug ineengeklapt zijn voordat het ooit zijn huidige omvang bereikte."
• Een gecontroleerde uitbreidingssnelheid: De uitbreidingssnelheid moest groot genoeg zijn om te vermijden dat het universum terug zou ineenklappen, maar indien de uitwendige kracht zelfs maar een fractie groter was geweest, zou dat teveel geweest zijn en zou de zwaartekracht geen sterren en planeten kunnen vormen hebben. Leven had nooit mogelijk geweest.
• Zwaartekracht: Als de zwaartekracht met 0.0000000000000000000000000000000000001 percent zou gewijzigd worden zou noch de Aarde, noch de Zon bestaan, en zou u dit niet aan het lezen zijn.
• Het evenwicht tussen materie en antimaterie: Bij de vorming van het universum moest het evenwicht tussen materie en antimaterie, en het overschot aan materie t.o.v. antimaterie nauwkeurig zijn tot op één tien miljardste om het universum tot stand te kunnen brengen.
• De massadichtheid van het universum: Opdat fysiek leven zou kunnen bestaan moet de massadichtheid van het universum tot op één triljoen triljoen triljoen triljoen triljoenste (10⁶⁰) fijn afgesteld zijn. Op die manier is de massa in alle donkere en zichtbare materie, inclusief de sterren, essentieel voor het bestaan van ons universum.
• Dichtheid van de ruimte-energie: De dichtheid van de ruimte-energie van het universum vereist een veel grotere nauwkeurigheid dan de massadichtheid. Om fysiek leven mogelijk te maken moet het afgesteld zijn tot op één 10¹²⁰.

• Vorm van het sterrenstelsel: De Melkweg heeft een spiraalvorm. Van de drie soorten melkwegstelsels "elleptisch, onregelmatig en spiraalvormig" is het spiraalvormig type het meest in staat om menselijk leven te bevatten.
• Het sterrenstelsel mag niet te groot zijn: Onze Melkweg is gigantisch groot, zo’n 100.000 lichtjaren. Als hij echter slechts een klein beetje groter was geweest zouden té grote straling en té veel zwaartekrachtstoringen het leven zoals het onze onmogelijk maken.
• Het sterrenstelsel mag niet te klein zijn: Anderzijds, als ons sterrenstelsel iets kleiner was geweest, zou de stabiele baan van de Aarde die nodig is om leven te ondersteunen niet mogelijk zijn. En een kleiner sterrenstelsel zou zorgen voor ongeschikte zware elementen zoals ijzer en koolstof, die nodig zijn voor het leven.

• De afstand van de Zon tot het middelpunt van het sterrenstelsel: Onze Zon bevindt zich duizenden lichtjaren van het middelpunt van onze Melkweg, nabij één van zijn spiraalvormige armen. Dit is de veiligste plaats van ons sterrenstelsel, ver weg van het hoogst radioactieve middelpunt.
• De massa van de Zon is niet te groot: Als de massa van de Zon een klein percentage groter was geweest zou ze te snel en onregelmatig branden om leven te ondersteunen.
• De massa van Zon is niet te klein: Anderzijds, als de massa van de Zon kleiner zou zijn, zouden de grotere zonnestormen de rotatiesnelheid van de Aarde verstoren.
• De metalen in de Zon: Slechts twee percent van alle sterren bevatten genoeg metalen om planeten te vormen. Te veel metaal in een ster zou leidden tot de vorming van een te groot aantal planeten, wat tot wanorde zou leiden. Onze Zon heeft net het juiste aantal metalen om op een veilige manier planeten te vormen.
• Het effect van de maan: De Maan stabiliseert de schuine stand van de Aarde en is verantwoordelijk voor onze seizoenen. Als de Maan er niet was geweest, zou de Aarde sterker overhellen waardoor onze winters een honderdtal graden kouder en onze zomers een honderdtal graden warmer zouden zijn.

• Water: De Aarde heeft een overvloed aan water, wat essentieel is voor het leven. Ooit was er water op Mars en misschien kan er daar dan ook ooit leven geweest zijn. Maar water is slechts één van de vele vereisten voor leven.
• Zuurstof: De Aarde is de enige planeet in ons zonnestelsel waarop we kunnen ademen. Proberen ademen op andere planeten zoals Mars of Venus, zou onmiddellijk fataal zijn vermits Mars zo goed als geen atmosfeer heeft en Venus heeft voornamelijk koolstofdioxide en bijna geen zuurstof.
• De afstand van de Aarde tot de Zon: Als de Aarde slechts één percent dichter bij de Zon had gestaan zouden de oceanen verdampen en dus leven onmogelijk maken. Anderzijds, als onze planeet slechts twee percent verder van de Zon had gestaan, zouden de oceanen bevriezen en de regen, die leven mogelijk maakt, zou niet bestaan.
• Tektonische plaatactiviteit op de Aarde: Wetenschappers hebben vastgesteld dat als de tektonische plaatactiviteit groter was, menselijk leven niet zou ondersteund worden en er zou een toename zijn van de opwarming van de aarde wegens stijgende lichtsterkte van de zon. Maar als de plaatactiviteit kleiner was zouden voedingsstoffen essentieel voor het leven niet voldoende gerecycleerd worden en de vermindering van de opwarming van de aarde zou niet compenseren voor de stijgende lichtsterkte van de zon.
• Ozongehalte in de atmosfeer: Het leven op Aarde overleeft omdat het ozongehalte binnen de veiligheidsmarges voor bewoonbaarheid ligt. Maar als het ozongehalte veel lager of veel groter zou zijn, zou het plantenleven ontoereikend zijn om menselijk leven toe te laten.

• Heeft Jezus werkelijk beweerd God te zijn?
• Wanneer hij "God" zei, bedoelde Jezus dan dat Hij de Schepper was van het universum waarover gesproken wordt in de Hebreeuwse Bijbel?

• Ik ben de Verrijzenis en het Leven [Johannes 11:25]
• Ik ben het Licht en de Wereld [Johannes 8:12]
• Mijn Vader en Ik zijn één [Johannes 10:30]
• Ik ben de Alfa en de Omega, de Eerste en de Laatste, het Begin en het Einde [Openbaringen 22:13]
• Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven [Johannes 14:6]
• Ik ben de enige Weg die leidt naar de Vader [Johannes 14:6]
• Als u Mij hebt gezien, hebt u de Vader gezien [Johannes 14:9]

De Rozenkrans



Eerste gedeelte

Bij het kruisje van de rozenkrans maakt u een kruisteken en bidt u

In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen.

Aansluitend hierop, en nog vóór het eerste kraaltje, bidt u de geloofsbelijdenis

Ik geloof in God, de almachtige Vader,
Schepper van hemel en aarde,
en in Jezus Christus, zijn enige Zoon, onze Heer,
die ontvangen is van de heilige Geest,
en geboren uit de maagd Maria,
die geleden heeft onder Pontius Pilatus,
gekruisigd is, gestorven en begraven.
Die neergedaald is ter helle,
de derde dag verrezen uit de doden,
die opgevaren is ten hemel,
en zit aan de rechterhand van God, zijn almachtige Vader.
Vandaar zal Hij komen oordelen de levenden en de doden.
Ik geloof in de heilige Geest,
de heilige katholieke Kerk,
de gemeenschap van de heiligen,
de vergiffenis der zonden,
de verrijzenis van het lichaam en het eeuwig leven. Amen.

Bij het eerste kraaltje bidt u het "Onze Vader"

Onze Vader
die in de hemelen zijt
geheiligd zij Uw Naam.
Uw Rijk kome.
Uw wil geschiede op aarde als in de hemel.
Geef ons heden ons dagelijks brood.
En vergeef ons onze schulden,
gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren.
En leid ons niet in bekoring,
maar verlos ons van het kwade.
Amen.

Bij het tweede kraaltje bidt u

Ik groet U,
dochter van God de Vader.

Wees gegroet, Maria,
vol van genade,
de Heer is met U.
Gezegend zijt Gij boven alle vrouwen,
en gezegend is de vrucht van Uw lichaam, Jezus.
Heilige Maria, Moeder Gods,
bid voor ons, arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Amen.

Bij het derde kraaltje bidt u

Ik groet U,
Moeder van God de Zoon.

Wees gegroet, Maria,
vol van genade,
de Heer is met U.
Gezegend zijt Gij boven alle vrouwen,
en gezegend is de vrucht van Uw lichaam, Jezus.
Heilige Maria, Moeder Gods,
bid voor ons, arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Amen.

Bij het vierde kraaltje bidt u

Ik groet U,
bruid van God de Heilige Geest.

Wees gegroet, Maria,
vol van genade,
de Heer is met U.
Gezegend zijt Gij boven alle vrouwen,
en gezegend is de vrucht van Uw lichaam, Jezus.
Heilige Maria, Moeder Gods,
bid voor ons, arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood.
Amen.

Dit wordt afgesloten met

Eer aan de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
Zoals het was in het begin en nu en altijd, en in de eeuwen der eeuwen. Amen.

Nu begint u met het bidden van het eerste tientje van de rozenkrans. Naargelang de overweging van welke mysteries [zie verder] u hebt verkozen, vernoemt u dit mysterie en bidt u daarop de woorden:

• De Plumiaanse zetel van Astronomie en Experimentele Filosofie is een van de twee hoogste Professorgraden in astronomie aan de Cambridge universiteit.
• De Lucasiaanse zetel van Wiskunde is voor de Lucasiaanse Professor, de houder van een wiskundig professorschap aan de Cambridge universiteit

• Wat was er vóór de grote oerknal?
• Waarom leidde de grote oerknal tot een universum dat leven mogelijk maakte?
• Hoe kon alles uit het niets ontstaan zijn?

• Alles wat een begin heeft, heeft een oorzaak
• Het universum had een begin
• Bijgevolg had het universum een oorzaak.