Dit kruid bloeit van juni tot september langs velden, wegen en bossen, op heuvels en weiden. De plant groeit van 25 tot 60 cm hoog, heeft meerdere stengels en vertakkingen en bloeit met goudgele bloemen. Men kan dit kruid zeer goed herkennen aan de donkerbruine kleur die het bloempje geeft aan duim en wijsvinger als men het fijnwrijft. Men oogst het bloeiende kruid voor thee en bad. Om St-Jansolie te maken gebruikt men alleen de bloempjes. Oude volksopvattingen brachten het balsemachtige bloedrode sap van dit bloempje in verband met het bloed en de wonden van de verlosser. En werkelijk, St-Jansolie is een uitstekende wondolie, die de pijn vermindert, ontsteking verhindert en de wonden geneest. De naam St-Janskruid komt voort van het feit dat het bloeit ronde de feestdag van de H. Johannes, 24 juni.
Sint-Janskruid
Aan te wenden bij:
Beschadigde zenuwen en zenuwkwalen van verschillende aard
Gekneusde lichaamsdelen en wonden
Gevolgen van vertillen en overheffen
Trigeminuszenuwpijnen [thee en inwrijven met St-Jansolie]
Lichte en middelzware depressies met een duidelijke oorzaak [sterfgeval, werkverlies, overwerk, liefdesverdriet, winterblues]
Als alternatief voor klassieke antidepressiva, als deze niet goed verdragen worden
bij wonden, snijwonden, schaafwonden, zonnebrand, wond- en littekenpijn
spier- en reumatische gewrichtspijnen, sportblessures en verrekkingen
Te gebruiken als:
Thee
2 theelepels op ¼ kokend water, 3 minuten laten trekken, 2 à 4 koppen per dag
Olie
De bij zonneschijn geplukte bloemen vult men in een fles tot aan de hals en giet over de bloemen koudgeslagen olijfolie totdat de olie boven het kruid uitstaat. Goed afsluiten en de fles enige weken in de zon of de warmte laten staan. De olie wordt na enige tijd roodbruin. Men filtert ze door een doek en bewaart de olie in donkere flesjes. Voor brandwonden kan men ook lijnolie gebruiken [niet de lijnolie om hout mee in te strijken, maar om te consumeren]
Waarschuwingen:
Blootstelling aan de zon vermijden bij uitwendig gebruik daar het de huid gevoeliger maakt voor de zon
Beter niet zonnebaden ook bij inwendig gebruik
Niet geven aan zwangere en zogende vrouwen bij gebrek aan studies
Niet geven bij ernstige depressie
Niet geven aan personen die om therapeutische redenen gebruik maken van U.V. bronnen
Niet geven bij allergie aan planten van de Clusiaceae-familie
Mogelijk interacties met volgende medicatie: - bloedverdunners, hartmiddelen afgeleid van digitalis, geneesmiddelen tegen epilepsie, bepaalde medicijnen tegen astma, HIV- medicijnen, geneesmiddelen tegen afstotingsverschijselen na orgaantransplataties, psoriasis en reumatoïde, artritis omdat St-Janskruid de werking versterkt van leverenzym waardoor voornoemde geneesmiddelen vlugger worden afgebroken en dus een verminderde werking kunnen geven
Mogelijke interacties met ant-migrainemiddelen, kalmeermiddelen, bloeddrukverlagende middelen, anticonceptiepil
In al deze gevallen de arts raadplegen alvorens Hypericum inwendig te gebruiken.
Om wonden te verzorgen is er geen probleem.
Anne Van Der sloten
Mijn ervaring met Sint-Janskruid
Zoals het hoort onder medewerkers van ons Medjugorje-blog, was ik afgelopen zaterdag, 30 juli, thuis bij Anne, die deze rubriek verzorgt, om kennis te maken met haar echtgenoot en drie kinderen, alsook de verloofde van één van haar kinderen. We deelden zowat onze ervaringen over ons blog, Medjugorje, overige Mariaverschijningen en andere weetjes. Kortom, het was een heel aangename namiddag die ik niet vlug zal vergeten.
Ik heb reeds anderhalf jaar lang last van beten van insecten, waarbij er opvallende littekens en tot zelfs kleine wonden, maar niet wilden verdwijnen. Ik had reeds raad gevraagd aan mijn arts en bij de apotheker, die mij "Flaminal hydro" en ook "Flammazine" aanraadden, middelen tegen brandwonden. Niets hielp. Ondertussen waren mijn onderarmen zowat één groot litteken en kleine wonden aan het worden. Eigenaardig was dat ik er op de rest van mijn lichaam geen last van had.
Ik zei bij mezelf: "Nu dat ik hier op de juiste plaats ben, is dit hét geschikte moment om raad te vragen aan Anne over dit probleem." In één oogopslag had Anne al door welk middel zeker zou helpen: olie, gemaakt van Sint-Janskruid. Ikzelf stond tot zaterdag eerder sceptisch tegenover zo'n "natuurmiddeltjes." Nu, vier dagen later, moet ik toegeven dat ik mijn mening hierover volledig moet veranderen. Op amper vier dagen tijd zijn bijna alle wonden en littekens verdwenen en uiteraard ben ik blij, want mijn onderarmen waren ondertussen echt geen mooi zicht meer geworden.
Wat ik wel heb ondervonden is, dat men de onderarmen beter eerst een tiental minuten in lauw tot warm water, met wat badschuim erbij, laat inweken. Hierdoor dringt de zalf beter door in de huid en is het genezingseffect nog krachtiger. De olie is wel heel vettig, maar als men dat 's avonds doet, zo'n uurtje voordat men gaat slapen, is dat niet zo'n probleem. Nu ben ik uiteraard enorm dankbaar dat Anne mij heeft kunnen verder helpen, want waar de dokter en de apotheker dat niet konden, heeft Anne mijn wonden op zo'n korte tijdspanne laten genezen.
Deze ochtend moest ik bij de apotheker zijn en toonde ik het resultaat van de oliezalf van het Sint-Janskruid. Zij kon haar eigen ogen niet geloven dat deze olie zo'n mooi genezingsresultaat opleverde.
Bedankt, Anne
Chris De Bodt
Salie [Salvia officinalis]
Salie
Tuinsalie is krachtiger dan wilde salie. Zij wordt in tuinen gekweekt en wordt tot 70 cm hoog. Ze moet op een beschermde en zonnige plaats staan en wordt in de winter het beste afgedekt, daar zij anders onder de vorst te lijden heeft.
Een rijmpje uit het jaar 1300 zegt: "Waarom zou een mens nog sterven, als hij in zijn tuintje salie heeft?"
Hoe hoog salie al in vroegere tijden geprezen werd lezen wij in een zeer oud, mooi kruidenboek: "Toen de moeder Gods met het kind Jezus vluchtte voor Herodes, smeekte zij alle bloemen van het veld haar bij te staan, maar geen enkele kon haar helpen. Toen boog zij zich naar de salie en verborg zij zich met haar kind onder saliestruiken, onder de dichte, beschuttende saliebladeren voor de beulen van Herodes. De soldaten trokken voorbij zonder haar te zien." Toen het gevaar geweken was, kwam de moeder Gods naar buiten en zei ze liefdevol tot de salie: "Van nu af tot in de eeuwigheid zult gij de lievelingsbloem zijn van de mensen. Ik geef u de kracht de mensen te genezen van iedere ziekte, red ze van de dood zoals gij mij gedaan hebt." Sindsdien bloeit dit kruid tot heil en genezing van de mensen.
Wanneer men jarenlang ervaring opdoet met geneeskruiden en zich in moeilijke omstandigheden tot hulp en bescherming van onze moeder Gods wendt, dan ervaart men in diep geloof en vertrouwen dat zij haar beschermende handen over al die wonderen van onze geneeskruiden uitstrekt." [Maria Treben in "Gezondheid uit de apotheek van God"]
Aan te wenden bij:
Voorkomt beroerte en werkt gunstig bij verlamming
Krampen, ruggemergziektes, klierziektes en bevende ledematen
Werkt goed bij zieke lever en doet gassen en winden oplossen als de oorzaak een zieke lever is
Bloedreinigend
Slijmverdrijvend uit maag en ademhalingsorganen
Darmstoornissen en diarree
Te weinig eetlust
Ontsteking van amandelen, keelontstekingen
Etterende tanden, bloedende en losse tanden, verweking of verzwering van het tandvlees
Zwakke zenuwen
Gynaecologische klachten [af en toe zitbad]
Menstruatiekrampen, PMS
Nachtelijk zweten
Insectenbeten [pletten en opleggen zoals bij weegbree]
Preventie van griep en verkoudheden
Thee:
1 theelepel kruiden op 250 cl. kokend water, kort laten trekken. 3 à 4 tassen per dag. Bij nachtelijk zweten: 2 koude tassen 2 uur voor het slapengaan. Als gorgelmiddel of mondspoelmiddel: 30 à 40g bladeren op 1 liter kokend water of 1 soeplepel fijngesneden bladeren op 2 tassen kokend water.
Afkooksel:
Voor kompressen op slecht helende wonden, zweren, als voetbad bij zweetvoeten: 100g blaadjes op 1l water.
Zitbad:
Vier handenvol bladeren laat men de hele nacht in koud water trekken. Volgende dag tot het kookpunt brengen en bij het warme badwater gieten.
Anne Van Der Sloten
18-05-1974
Geneeskracht uit Godsschepping: Letter N
Geneeskracht uit Godsschepping: Letter N
Noni [Morinda Citrifolia]
Noni is een tropische vrucht uit Zuidoost Azië. Al duizenden jaren wordt de nonivrucht door de inheemse bevolking gebruikt voor de aanpak van diverse aandoeningen. Omdat noni nog maar recent door de westerse wereld is ontdekt, steunen de meeste therapeutische toepassingen eerder op ervaringberichten dan op onderzoekswetenschappelijke bewijzen.
Noni [Morinfa Citrifola]
Noni wordt als sap geconsumeerd. Dit sap is niet aangenaam van smaak, maar het is zeer geneeskrachtig. Het kan in reformzaken gekocht worden. Schrik niet, want het is wel duur, maar het is zeker het geld waard.
Indicaties
aandoeningen van de luchtwegen
sinusitis
verkoudheden
keelontsteking
griepale infecties
herpes type 1 en 2
leverontsteking
ontsteking pancreas
Epstein Barr virus
wratten
tuberculose en malaria
gist- en schimmelinfecties
wonden, brandwonden, abcessen [ook uitwendige toepassing op wonden en huidveroudering
preventie van kanker [ook uitblijven van menstruatie en -pijnen, uteriene fibromen]
artritis
artrose
slijmvliesontsteking
lumbago
myalgie, spierstijfheid
allergieën, astma
auto-imuumziekten: fybromyalgie, psoriasis, thyreoïditis, ziekte van Crohn, lupusymbol
vermoeidheid, laag energiepeil, lichaamsverzuring
diabetes 1 en 2 [betere controle over de suikerspiegel, vermindert insulinebehoefte]
vroegtijdige ouderdomsverschijnselen
ondergewicht, overgewicht
zwakke nierfunctie
stress, nervositeit, slaapstoornissen
verwardheid, verminderde alertheid, seniliteit
depressiviteit en stemmingswisselingen
alle types van chronische pijnen
migraine, hoofdpijn
hulp bij ontwenningen
hoge bloeddruk
verdikking van de linkerhartkamer
aderverkalking
moeilijke spijsvertering
maagwandontsteking, slokdarmontsteking
maag- en duodenumzweren
voedselvergiftiging, diarree, dysenterie, cholera
wormen
goedaardige prostaatvergroting en urinaire klachten daardoor
Verwerkingsvormen en doses Noni
Nonisap
ladingsdosis om de lever te verzadigen gedurende de eerste maand in te nemen een half uur voor het ontbijt en een half uur voor het avondmaal: ouder dan 16 jaar nemen 2X 60ml. Kinderen nemen 2 X 30 ml
therapeutische dosis [2 tot 6 maand]: volwassenen voor het ontbijt 60 ml, voor het avondmaal 30 ml; kinderen nemen enkel voor het ontbijt 30 ml
onderhoudsdosis en preventie: volwassenen: 30 ml voor het ontbijt en avondmaal; kinderen: 30 ml voor het ontbijt
Noniconcentraat: bij griep, verkoudheid: gedurende 4 uur iedere 30 min 25 druppels
Waarschuwing:
ongeveer 5% die noni gebruikt heeft last van oprispingen of boeren
in zeldzame gevallen kan zich een allergische huiduitslag ontwikkelen, die verdwijnt binnen de 72 uur na het stopzetten van de inname van noni
noni werkt ontdanks zijn centrale pijnstillende werking niet verslavend
noni werkt in synergie met veel medicijnen en voedingssupplementen; het combineert goed met antioxidanten
Contra-indicaties: Noni niet geven aan zwangere vrouwen, tenzij op voorschrift
Ervaringen met noni:
Toen bleek dat mijn zoon besmet was met het Epstein Barr virus, klierkoorts in de volksmond, is hij onmiddellijk nonisap beginnen nemen. De dokter had de ziekte vastgesteld en bloed genomen. Enkele dagen later nam hij weer bloed af en in zijn bloed bleek de aanwezigheid van het virus al sterk verminderd te zijn. De dokter stond er verbaasd over. Mijn zoon is gelukkig vlug hersteld van de ziekte ondanks het feit dat hij zeer ziek was, mede dankzij het nonisap. Een bijkomend gegeven: hij had al een hele tijd last van enorm veel lucht in zijn maag, door het nonisap te nemen is ook dit helemaal verdwenen.
Anne Van Der Sloten
17-05-1974
Geneeskracht uit Gods schepping: K
Kleefkruid [Galium aparine L.]
Wij schepselen zijn ver van de schepping en de krachten die er in schuilen afgedwaald. Ieder sprietje onkruid moet verdwijnen en we moeten een steriel grasveldje hebben. Daarom is het goed ons af en toe te buigen over de genezende en voedende gaven die bepaalde kruiden kunnen hebben. De taaiste onkruiden blijken de geneeskrachtigste te zijn. We gaan ze te lijf met het grootste vergif en jammer genoeg vergiftigen we zo de natuur en doen onszelf tekort.
Kleefkruid
Kleefkruid is ook zon "vervelend" kruid. Het plakt aan onze kleren en huid als we passeren. Maar lees even verder, het kan ons nog van veel nut zijn in de komende tijden.
Tonicum voor het lymfatisch stelsel: gezwollen lymfeklieren om het even waar in het lichaam en in het bijzonder bij amandelontsteking en ontsteking van de neuspoliepen
Licht urineafdrijvend
Bevordert de leverwerking
Mild laxerend
Bloedzuiverend en ontstekingsremmend
Psoriasis en droog eczema
Allergische en infectueuze neusslijmvliesontsteking
Chronische sinusitis
Ter ondersteuning bij auto-immuunziekten en kankerdiëten
Oedemen,ter preventie van nier- en blaasstenen, niergruis, blaasontsteking, prikkelbare blaas, pijn bij het wateren, te weinig wateren, bedwateren
Stembandverlamming [gorgelen met aftreksel]
Kleefkruid kan ook gegeten worden als groente, net als de grote brandnetel en vogelmuur, waardoor het algemeen kan bijdragen tot de groei en herstel van weefsels
3 maal per dag 5 à 15 ml vers geperst sap of 3 maal per dag een thee van 2 à 3 theelepels gedroogd kruid [mag ook vers gebruikt worden, minder lang laten trekken] op een tas heet water; 10 à 15 minuten laten trekken. Bij zware ziekten 4 tassen per dag.
Waarschuwing: veilig
[Echte Kamille] Matricaria recutita L.
Nu reeds te vinden zijn de fantastische kamillebloemen met tal van toepassingen.
Aan te wenden bij: krampen en buikpijn [ook bij zuigelingen], pijn bij het doorkomen van de tanden, winden, diarree, uitslag, maagpijn, ontsteking maag- en darmslijmvlies, maagwandontsteking, zuurbranden, onregelmatig wegblijvende menstruatie, slapeloosheid, rusteloosheid, stress, prikkelbaarheid, irritatie en boosheid, spanningshoofdpijn, bijbalontsteking, wond- en kiespijn.
Uitwendig gebruik: Tandvleesontsteking, mondslijmvliesontsteking, aften, keelpijn, strottenhoofdontsteking, doorkomen van tanden [spoelen en gorgelen], anale ontstekingen, eczeem, luiereczeem, netelroos, jeuk, allergische uitslag, huidirritatie door stralingstherapie, slechthelende wonden, abcessen, insectenbeten, brandwonden, zonnebrand, doorligwonden, spataderzweer, droge, ruwe en schrale huid, kloven, tepelkloven.
De aangeraden dagelijkse dosis voor volwassenen bedraagt 2 à 8 g bloemhoofdjes, 3 maal per dag, voor kinderen 2 g 3 maal per dag.
Thee: [steeds te bereiden in afgedekte pot om etherische oliën te bewaren]
Bij braakneigingen: 1 koffielepel op een tas kokend water, 10 minuten overdekt laten trekken.
Bij inwendig gebruik en als lavement: 3g of een opgehoopte theelepel tot een kleine eetlepel gedroogde bloemen overgieten met 200 ml water, 10 minuten laten trekken, zeven, 3 à 4 koppen per dag tussen de maaltijden.
Als gorgel- en spoelmiddel, bij uitwendig gebruik dus, 30 tot 100g bloemen op 1L kokend water, 2 uur laten trekken, 2 à 3 maal daags spoelen of gorgelen.
Om te inhaleren bij keelontstekingachtige toestanden en bronchitis: 10g op 150 ml kokend water dampen inademen onder een doek.
Kruidenkussen [warm op pijnlijke lichaamsdelen leggen]: Een linnenzakje met kamillebloemen vullen en dichtnaaien, in een droge pan goed opwarmen en opleggen.
Kamilleolie [om bij vermoeidheid de ledematen mee in te wrijven]: Een flesje vullen met in volle zon geplukte kamillebloemen en met koudgeperste olijfolie volgieten tot boven de bloemen. De fles goed gesloten 14 dagen in de zon laten staan. Daarna in de koelkast bewaren.
Kamillezalf [bij uitslag, (tepel)kloven, wonden]: 250 g varkensvet smelten, twee handen vol kamillebloemen er bij doen: laten opbruisen, omroeren, afdekken en de hele nacht op een koele plaats laten staan. De volgende dag nog eens licht opwarmen, door een linnen doekje persen boven een trechter in een fles, in zuivere potjes gegoten en koel bewaard.
Voor oogpijn: kamille in melk laten koken en als warme omslag op de gesloten ogen leggen.
Waarschuwingen bij het gebruik van kamille:
Hoewel een heel interessant kruid voor kinderen, is het best echte kamille niet te langdurig te gebruiken. Langdurig dagelijks gebruik kan nl leiden tot het omgekeerde effect. Na drie of vier weken gebruik best een week onderbreken. [dit geldt voor iedereen]
De etherische olie niet aan zwangere vrouwen toedienen. Andere aanwendingen zijn in matige doses wel toegelaten [hoewel sommige bronnen echte kamille helemaal afraden bij zwangerschap]
Bij gebruik van orale contraceptiva: echte kamille alleen innemen op voorschrift van arts of therapeut daar het de werking daarvan kan afbreken.
Anne Van Der Sloten
Knoflook [Allium Sativum]
Knoflook
De knoflookbol met haar lang aanhoudende, scherpe en branderige smaak, is een onmisbaar ingrediënt, zeker in Zuid-Europa, de landen rond de Middellandse Zee, het Midden Oosten, het Verre Oosten, Zuid-Amerika in soepen, rijst- en pastaerechten, groentenschotels, knoflookbrood [op getoast op gegrild brood, besprenkeld met olijfolie en tomaat], in vis- en vleesgerechten, in oliën, boter, mayonaise en ciderazijn.
Ook de bladeren, met een mildere smaak dan de bol, kunnen rauw of gekookt gebruikt worden. De gespruite zaden kunnen aan salades worden toegevoegd.
Bij regelmatig gebruik van knoflook, bevorder je de gezondheid:
Ter preventie en het terugdringen van hart- en vaatziekten.
Ter voorkoming van embolie en trombose.
Voorkomen en terugdringen van artherosclerose in de oogbloedvaten
Voorkomen van bloedvataandoeningen bij diabetici
Milde vormen van hoge bloeddruk [effectiviteit verhoogt in combinatie met kruiden als meidoorn en maretak]
Is weerstandsverhogend
Zwak tot mild antibiotisch, antiviraal, antischimmel, antiparasitair, daardoor voorkomen van griep, verkoudheden, bronchitis, virale infecties o.a. herpes, Epstein Barr[klierkoorts], bacteriële infecties, schimmelinfecties zoals Candida
Ondersteunend bij gal- en leveraandoeningen
Preventie van maagzweer en maagwandontsteking, maagkanker en colonkanker
Preventie van borst- en prostaatkanker
Tegen vermoeidheid
Als voorjaarsreiniging
Bij koortsige aandoeningen
Een uitwendige toepassing voor oppervlakkige infecties zoals, voetschimmel, acné, zweren, steenpuisten, negenoog, vaginale ontsteking, witverlies, wratten, bestaat uit vers sap [zeer kort houdbaar], schijfje knoflook, pasta van of omslagen met geperste of gemalen knoflook [niet onder verband anders kans op brandwonden]
Verwerkingsvormen en doses:
Rauwe knoflook: preventief tegen infecties en vaatziektes
Bij chronische luchtweginfecties: max. 5g per dag of één tot twee teentjes per dag, fijngehakt of geperst
Bij acute infecties: 2 à 3 teentjes per dag [b.v. in melk, 2 fijngestampte teentjes geroerd door 1 dl melk, aan de kook brengen, 15 laten trekken, 2 à 3 tassen per dag], nooit meer dan drie per dag
Bij haaruitval en roos: je hoofdhuid inwrijven met geplette knoflook, bij een wespen- of bijensteek inwrijven met een doorgesneden teentje knoflook
Gefermenteerde knoflook [aged garlic extract, niet geurend] gestandardiseerd op SAC, bloedverdunnend, immuunstimulerend, cholesterolregelend, preventie van hart- en vaatziekten: 300mg à 800 mg, 1 à 3 maal per dag
Maceraat in wijn: 20 à 30 g fijngesneden knoflook enkele dagen laten trekken in witte wijn [fles], ter preventie van hoge bloeddruk, beroerte, maagaandoeningen, indigestie
Waarschuwingen:
Adem en huid worden bij knoflookgebruik doordrongen door een typische geur. Deze onaangename geur kan verminderd worden door tegelijkertijd melk of peterselie te eten
Bij gebruik van meer dan 3 teentjes per dag is er kans op nevenwerkingen
Bij diabetes en neiging tot hypoglycemie innemen onder controle van een arts door mogelijk bloedsuiker- en bloeddrukverlagende werking
Bij voorgeschiedenis van bloedingen, maagaandoeningen of hypothyreoïde enkel innemen op voorschrift van een arts
Er zijn geen bezwaren voor het gebruiken van knoflook tijdens zwangerschap en zogen, wel wordt aangeraden geen hoge doses te gebruiken zoniet is er bij zwangere vrouwen meer kans op branderigheid, zuurbranden en geeft bij zogende vrouwen mogelijk een onaangename smaak aan de moedermelk
Geef geen rauwe knoflook, knoflookpreparaten:
Aan kinderen beneden de twaalf jaar zonder medisch advies
bij acute of chronische ontstekingen van het maagslijmvlies [kan irritatie vergroten]
Bij verminderde schildklierwerking, kan jodiumopname door de schildklier verlagen
niet gebruiken tijdens laatste 14 dagen, zeker de laatste 36 uur voor een chirurgische of tandheelkundige ingreep wegens bloedverdunnend effect
Niet geven aan personen met een actieve bloeding [bv bloedende maagzweer]
Komboecha - Kombusha Kargasok
Kan gekocht worden in reformzaken. Koop er van goede kwaliteit: b.v. van komboefarma. Voor verkooppunten in uw streek: www.komboefarma.be
Lees aandachtig: deze drank kan uw leven een nieuwe wending geven.
Wat is de Komboecha theezwam? Is het eigenlijk wel een zwam? Nee, een zwam is het niet: het is een kosmos. Een groep bacteriën en gistcellen, die samen een soort koek vormen. Hij groeit in gesuikerde thee en maakt er appelwijnachtige drank van, die theekwas genoemd wordt. Hieronder ziet u goed, dat onder een microscoop, kombucha uit verschillende levensvormen bestaat.
Komboecha
Deze zijn o.a. Bacterium xylinum, Saccharonmyces, en nog vele anderen gisten en bacteriën. Zij kunnen in het donker leven. [Ze houden zelfs niet van direct zon licht.]
De theekwas bevat een serie vitamines zoals B1, B2, B3, B6, en B12.
Komboecha bevat verschillende zuren. Hier volgen de voornaamste: Glucuronzuur,foliumzuur, en D-melkzuur[+]. Glucuronzuur wordt in ons lichaam zelf gemaakt en heeft de taak om ons lichaam te ontdoen van gifstoffen. Verder is het een belangrijk onderdeel van het hyaluronzuur. [Basissubstantie van het bindweefsel] en van chondroitinesulfaat [een belangrijk onderdeel van kraakbeen.] Je lichaam maakt er mukoitinesulfaat mee. [ Bouwsteen van het maagslijmvlies en het glasachtig lichaam van het oog.] Heparine is er ook een bijproduct van.
Het is dus begrijpelijk, dat Komboecha gebruikt wordt voor het bestrijden van bindweefsel-aandoeningen. Komboecha verbetert de werking van lever en nieren, helpt bij artrose, artritis, ontstekingen van maagslijmvlies en aandoeningen van het glasachtig ooglichaam en wordt gebruikt bij trombose en tromboflebitiden.
Het werkt bloeddrukverlagend.
Het Usininezuur heeft een sterk antibacteriële werking en kan zelfs sommige virussen stoppen.
Kan genomen worden: altijd en van het ogenblik dat je één of andere besmetting vreest of voelt opkomen.
Door het veranderen van de PH waarde van je lichaam bestrijdt het zelfs kanker. [In Rusland is kanker met Kombucha genezen en is er uitgebreid onderzoek naar gedaan.] Ronald Reagan is hierdoor van kanker genezen.
Naast deze geweldige geneeskrachtige mogelijkheden van de komboecha is het, als je niet ziek bent, nog lekker ook.
Denk echter niet dat het eruit ziet als dat mooie plaatje boven. Het is een licht grijs-bruinachtige kwal, doch hij is wel mooi is op zijn eigen manier.
De onderstaande afbeelding laat zien hoe het eruit ziet bij het maken van kombucha.
Recept om zelf te maken kan aangevraagd worden op: anne.vds@gmail.com
Anne Van Der Sloten
08-05-1974
Letter H
Heermoes [equisitum arvense L.]
Nog een "onkruid" dat niet graag gezien wordt in de tuin, maar dat sterke geneeskrachtige eigenschappen heeft, is heermoes, ook wel paardenstaart genoemd, het makkelijkst te gebruiken als thee, spoelmiddel of zitbad. Aan te wenden bij: osteoporose, broos beendergestel, herstel van breuken, peesontstekingen, gescheurde ligamenten en verzwikkingen, aandoeningen van tussenwervelschijven, moeilijk genezende wonden, afbrekende, splitsende haren en nagels, dun haar, haarverlies, zwak gebit, vroegtijdige veroudering, slappe huid, herstel, versterking longweefsel, mineraaltekorten, krampen, blaasspierzwakte, nierontsteking, blaasontsteking...
Afkooksel
Inwendig gebruik bij gewrichtslast, pees-, bot- en ligamentenletsels, overvloedige menstruatie; uitwendig bij huidstrepen, slecht helende wonden: 2 à 3 g. per tas water, 5 minuten koken en 10 à 15 minuten laten trekken, zeven, 3 tassen per dag.
Thee
2 theelepels of 2 à 4 g. gekneusd kruid per tas kokend water, 15 minuten laten trekken, zeven, 3 tassen per dag.
Zitbad en drinken van de thee
100 g. laten trekken in koud water [maceraat], de volgende dag tot tegen het kookpunt brengen en bij het badwater voegen. Aan te wenden bij: blaas- of nierstenen [eerst urine ophouden en dan krachtig lozen om de stenen kwijt te geraken], zware nierstoringen, slechte doorbloeding van de nieren.
Bij een zitbad moeten de nieren onder het wateroppervlak zijn. De duur van het zitbad: 20 minuten. Niet afdrogen, maar vochtig in een badjas ongeveer een uur in bed liggen, zweten en dan pas droog nachtgoed aantrekken. Het zitbad kan, indien weer verwarmd, nog tweemaal gebruikt worden.
Culinair gebruik
Jonge scheuten kunnen als asperges klaargemaakt worden en met boter gegeten.
Combinaties met andere kruiden
Met Urtica dioica [grote brandnetel] bij osteoporose, broze haren en nagels, voor een sneller herstel van botbreuken, voor de versterking van het kraakbeen, voor een sterker gebit.
Waarschuwingen
Heermoes kan de stolbaarheid van het bloed doen toenemen; hou rekening daarmee bij stoornissen in de bloedstolling.
Niet nemen bij oedemen door hart- of nierlijden tenzij in samenspraak met de dokter.
Bij ernstige kwalen steeds een dokter raadplegen.
Kruiden steeds plukken ver van vervuilde en/of besproeide plaatsen
Anne Van Der Sloten
07-05-1974
Letter G
Goudsbloem [Calendula Officinalis]
De goudsbloem is een van de belangrijkste geneeskruiden uit onze streken. Ze behoort tot de planten die bij kanker en kankerachtige gezwellen kunnen helpen. De Goudsbloem is overal te vinden: in tuinen en dikwijls ook verwilderd op puinhopen. Haar geneeskracht is alom bekend en ze wordt ondertussen ook al speciaal gekweekt. De hele plant wordt met stengel, blad en bloem geoogst. Men plukt ze best bij een stralende zon, dan is haar geneeskracht het grootst.
huidkanker, bloedgezwel, ouderdomsvlekken, wratten [vers sap aanstippen + thee]
maag- en darmziektes, maagkrampen en zweren
dikkedarmontsteking, waterzucht en bloed in de urine
besmettelijke ziektes
leverziektes
huiduitslag en gezwollen klieren [wassen met afgekookte thee]
opengelopen voeten, etterend gebeente, beenzweren
Thee
1 overvolle theelepel kruiden op ¼ l water
Zitbad
Vier handen vol kruiden voor een zitbad
Wassingen
Per halve liter water een overvolle theelepel kruiden
Goudsbloemzalf [een aanrader!!!]
Vier handen vol bladeren, stengel en bloemen worden fijngesneden. 500 g varkensvet (of plantenvet) verhitten, de goudsbloem erbij doen, alles even laten sudderen, goed door elkaar roeren. Van het vuur nemen en een nachtje laten staan in afgedekte pot. De volgende dag een beetje opwarmen, door een doek filteren en in schone potjes doen. Kan in koelkast of diepvries bewaard worden.
Waarschuwingen
opgelet vuile wonden eerst grondig reinigen, kan met afkooksel van de bloem
allergie kan optreden bij frequent gebruik
vermijd gelijktijdig gebruik van alcohol en medicijnen die het reactievermogen beïnvloeden
niet gebruiken tijdens zwangerschap of zogen [inwendig]
voorzichtigheid is geboden bij inname van volgende medicijnen: anti-aritmica, hartglycosiden, lithium, diuretica, anti-astmamedicijn
De grote brandnetel [Urtica dioica]
Een "onkruid" dat graag uitgeroeid wordt in de tuin, maar dat zon krachtige eigenschappen heeft dat we het zouden moeten koesteren, is de grote brandnetel. Van nature rijk aan calcium, silicium en vitaminen is dit kruid een aanrader om veelvuldig te gebruiken in onze keuken.
Soep
Neem de topjes van de brandnetels aangepast aan de hoeveelheid die je wenst te maken. Vergeet niet om handschoenen aan te doen. Laat een ajuin aanbraden in wat olijfolie, snij er enkele bloemige aardappels bij, voeg daarbij de brandnetelkopjes en wat bouillon. Kruiden met curry en Provençaalse kruiden en zout toevoegen naar eigen smaak. Laat enige tijd doorkoken, best in een snelkoker dan blijven de vitaminen beter bewaard. Daarna mixen. Men kan nog enkele brandneteltopjes rauw malen en bij de soep voegen na het koken.
Puree:
Na het koken van de aardappels voegt men naar believen gemalen brandnetel toe, dit prikt echt niet meer. Afwerken zoals andere puree: klontje echte boter, een ei, een weinig melk, muskaatnoot, cayennepeper en zout naar eigen smaak, best zeezout.
Thee:
Men giet kokend water op de brandnetel, laat enkele minuutjes, niet langer dan 3 minuten, trekken. Zo krijgt men een verfrissende drank die lijf en leden zuivert. Je kan er een weinig honing aan toe voegen. Je mag gerust meerdere koppen drinken per dag.
Anne Van Der Sloten
04-05-1974
Letter D
Duizendblad [Achillea millefoilium]
Duizendblad is uit ons leven niet meer weg te denken. Het is een helper bij alle mogelijke ziektes, maar in de eerste plaats is het een geneeskruid voor vrouwen. Of het nu om een jong meisje gaat met onregelmatige menstruatie of een vrouw in de overgangsleeftijd of die periode achter de rug heeft, het is voor elke vrouw van belang nog eens een kopje duizendbladthee te drinken. Duizendblad groeit in overvloed op weiden, smalle veldweggetjes en wegen. Het draagt witte of rozerode bloemen. In elk geval moet men de bloemen plukken bij sterke zonneschijn omdat dan de geneeskracht het grootst is.
Aan te wenden bij:
Bloeddrang naar het hoofd, gepaard met hevige pijnen
Duizeligheid, misselijkheid
Oogpijn met tranenvloed, stekende pijnen in het oog
Neusbloeden
Aanval van migraine
Beendermergziektes
Sterk bloedende aambeien [ook zalf]
Brandende en gespannen maag
Ontstoken lever, maag- en darmkanaal
Stoornissen in de bloedsomloop, kramp in de bloedvaten
Lastige jeuk aan de schede [zitbaden]
Ondersteunend bij griep, verkoudheid en koorts
Ondersteunend bij hooikoorts
Vrouwenziektes in het onderlichaam
Baarmoederverzakking
Hoe te gebruiken?
Als thee:
1 overvolle theelepel kruid op 1/4 liter water, opgieten en kort laten trekken [overdekt]. 2 à 3 tassen per dag, enkel vlak voor het gebruik te maken.
Als zitbad bij krampen in het onderlichaam, bij menstruatiepijnen.
100 g duizendblad [bloem, blad en stengel] een hele nacht in koud water zetten, de volgende dag aan de kook brengen en bij het badwater voegen [eerst zeven]
Als zalf:
Bij aambeien. 90 g ongezouten boter of varkensvet goed heet laten worden, 15 g fijngesneden bloemen en 15 g frambozenblaadjes daarin doen en kort laten opkoken, omroeren en afzetten. De volgende dag alles even opwarmen, door een doekje persen en in schone glaasjes of potjes in de koelkast bewaren.
Waarschuwingen:
Best niet langer dan één maand na elkaar gebruiken.
Kan eventueel de stolbaarheid van het bloed doen toenemen
Kan de absorptie van calcium, magnesium, zink,... beïnvloeden, neem daarom voedingssupplementen of ijzerpreparaten niet tegelijk in met duizendblad.
Niet gebruiken bij allergie voor gewoon duizendblad, voorzichtigheid is geboden bij allergie op andere zoals arnica, goudsbloem of echte kamille
Kan bij uitwendig gebruik mogelijk een allergische huidreactie geven onder de vorm van jeuk of blaasjes, in dit geval stoppen met het gebruik.
Niet gebruiken tijdens de zwangerschap en borstvoeding
Anne Van Der Sloten
03-05-1974
Geneeskracht uit Gods schepping: C
Geneeskracht uit Godsschepping: C
Chlorella [zoetwateralg]
Chlorella is enkel onder tabletvorm te verkrijgen in reformzaken en op bestelling bij de apotheker en is dus alleen geschikt voor orale inname. Het is een vitaliserend probioticum en:
bevordert de algemene gezondheid, welzijn en conditie
geeft meer energie, ondersteunt de stofwisseling, stimuleert het zelfgenezend vermogen.
is opbouwend, heeft een hoge voedingswaarde, is licht verteerbaar en vult tekorten aan.
is een natuurlijke bron van vit B12, is rijk aan ijzer, calcium en antioxidanten vnl. betacaroteen.
bezit een hoog gehalte aan eiwitten en is daardoor vooral aangewezen bij een vleesarm dieet [alle essentiële vetzuren]
is door een zeer hoog chlorofylgehalte rijk aan zonne-energie.
verhoogt het prestatievermogen in sport, studie en werk.
verbetert het uithoudingsvermogen, bevordert het herstel van spieren
bevordert het verwijderen van afvalstoffen, melkzuur en koolzuur uit de spieren.
herstelt het mineralenverlies door transpiratie
bevordert de bloedvorming, verbetert de zuurstoftoevoer, is rijk aan goed opneembaar ijzer
is reinigend, ontgiftend, bloedzuiverend en darmreinigend
bevordert de kwaliteit van de immuniteit
is antiviraal, antibacterieel en antifungaal
voorkomt mutaties in cellen
vermindert allergische verschijnselen
vertraagt het verouderingsproces
weefselopbouwend voor spieren, bindweefsel, haren en nagels
bevordert de concentratie en de alertheid
ondersteunt het afslanken, verbetert de stofwisseling, vermindert de drang naar suiker, verhoogt het verzadigingsgevoel
helpt bloeddruk te verlagen
zorgt voor een toename van de goede darmbacteriën
bevordert de stoelgang
is leverbeschermend tegen toxische invloeden van zware metalen en koolwaterstoffen, medcijnen en andere lichaamsvreemde stoffen
helpt de bloedsuikerspiegel regelen, verbetert de glucose-opname in lever- en spiercellen, vermindert de insulineresistentie
beschermt tegen ouderdomsverschijnselen, tegen netvliesdegeneratie met zichtverlies, droge vermoeide ogen, verminderd gezichtsvermogen
beschermt tegen UV-licht, tegen rimpelvorming, tegen radioactieve straling, tegen röntgenstraling, gevolgen van chemotherapie, tegen degeneratieve ziekten
Waarschuwing
het is belangrijk om over een goede kwaliteit chlorella te beschikken, gekweekt in zuiver water, onder voldoende blootstelling aan zonlicht, gesproeidroogd en met breken van de celwanden zonder verlies aan voedingswaarde. De aangeraden dosering bedraagt 5 à 20g
wordt best geleidelijk opgebouwd tot een min van 5g per dag gedurende een bepaalde tijd, vervolgens weer geleidelijk afbouwen
bij ernstig chronische aandoeningen zoals fibromyalgie 10g per dag of meer
best chlorella niet innemen met koffie, zwarte thee of looistofhoudende kruiden om de opname van het ijzer eruit niet te verminderen, best ook niet bij graanproducten om dezelfde reden
niet nemen bij organische obstructie van de galwegen [tumor, ingeknelde steen]
niet nemen bij acute hepatitis
Anne Van Der Sloten
01-05-1974
Geneeskracht uit Gods Schepping: Voorwoord
Geneeskracht uit Gods Schepping: Voorwoord
Waarom deze rubriek?
Waarom deze tips verschijnen op dit blog?
God is schepper van hemel en aarde. Dit belijden wij. Hij heeft ons de natuur gegeven met alles erop en eraan, om ons te voeden en te genezen. De heilige Hildegard von Bingen kreeg vele inzichten omtrent de geneeskracht van vele dingen.
Mensen die bezig zijn met New Age zijn daar ook opgesprongen.
Maar laten we ons niet misleiden.
Bij Hildegard gaat het niet alleen om de kruiden en andere middelen aangewend voor de gezondheid maar om het gans aan God toebehoren. Daarom zou ik dit onderdeel van het blog speciaal onder de bescherming willen stellen van de heilige Hildegard von Bingen. Dat zij er een oog mag op houden dat de dingen die hier geschreven worden alleen zouden mogen zijn tot Gods eer en glorie en dus mogen bijdragen tot onze gezondheid, zowel geestelijke als lichamelijke.
De natuur is door God geschapen en deze moet ons dan ook naar God brengen, moet ons brengen tot aanbidding van Hem. We mogen ons niet laten verleiden om deze natuur te gaan aanbidden in plaats van de Maker van alles. Ook kosmische krachten en energieën mogen ons niet van de wijs brengen. Laten we ons houden bij de zuivere leer en ons niet in de war laten brengen alsof alles wat als natuurlijk wordt voorgesteld ook heilzaam zou zijn. Laten we steeds bij alles wat we doen Gods Heilige Geest om raad vragen, opdat we niet verkeerde paden zouden betreden, paden die ons goed toeschijnen, maar uiteindelijk misleidingen zijn van de vijand.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk dit is!!!
In het Oude Testament in het boek Deuteronomium hoofdstuk 18 vers 9-13 worden we reeds gewaarschuwd:
"Het mag bij u niet voorkomen, dat iemand zijn zoon of dochter door het vuur laat gaan, zich afgeeft met waarzeggerij, met geestenbezwering, mantiek of toverij, zich met bezweringen inlaat, geesten en orakels ondervraagt of de doden oproept. Want van iedereen die dergelijke dingen doet heeft Jahwe uw God een afschuw: en om dergelijke gruweldaden drijft Hij die volken voor u weg. Gij moet Jahwe uw God onvoorwaardelijk trouw zijn."
Ik sta er soms versteld van hoe gelovige tot zeer gelovige mensen zich kunnen inlaten met zeer onchristelijke praktijken: raadplegen van zogenaamde genezers, Reiki, pendelen, yoga, kaartleggen...
We laten ons zo graag wijsmaken dat het allemaal gebeurt door mensen die het beste met ons voorhebben. Dat kan in sommige gevallen zo zijn, maar dat neemt niet weg dat er gevaar kan in schuilen en dat deze mensen zelf misleid zijn en gebruikt worden door de vijand. Bij zulke mensen te rade gaan houdt een reëel gevaar in. Ook zuster Emmanuel waarschuwt ons daarvoor in haar boek "Het verborgen kind van Medjugorje."
Ook het boek Wijsheid 13: 1-9 geeft ons raad:
Natuuraanbidding
1 Volslagen onwijs zijn alle mensen die onwetend zijn over God, en die niet in staat zijn uit de zichtbare goederen Hem te kennen die is en evenmin door het beschouwen van de werken de kunstenaar hebben leren kennen, 2 maar die of het vuur of de wind of de snel bewegende lucht of de sterrenhemel of het onstuimige water of de lichten aan de hemel zijn gaan zien als de beheerders van de wereld, als goden. 3 Als zij, door hun schoonheid bekoord, die dingen voor goden gingen aanzien, dan hadden zij moeten begrijpen hoe veel voortreffelijker de Heer van dat alles is, want Hij die het geschapen heeft is de oorsprong van de schoonheid. 4 Als zij het echter deden omdat zij verbijsterd waren over die macht en werking, dan hadden zij uit de verschijnselen moeten begrijpen hoe veel machtiger de maker ervan is. 5 Want uit de grootheid en de schoonheid van de schepselen ziet men door vergelijking hun schepper. 6 Niettemin treft deze mensen maar weinig schuld, want zij komen misschien op een dwaalspoor, terwijl zij God toch zoeken en willen vinden. 7 Want terwijl zij zich met zijn werken bezighouden en zoeken vertrouwen zij op hun ogen: wat zij zien is immers mooi. 8 Anderzijds zijn ook zij niet te verontschuldigen; 9 want als zij in staat waren zo veel te weten dat zij zich van de wereld een gedachte konden vormen, waarom hebben zij dan niet eerder de Heer van alles gevonden?
Het is niet voor niets dat Moeder Maria ons vraagt om de Bijbel te lezen, alle dagen. Heel dikwijls weten we niet wat de Bijbel ons precies leert en daardoor laten we ons op een dwaalspoor brengen. Het is heel belangrijk deze richtlijnen te volgen en ons steeds weer te verdiepen in het Woord van God.
Waarom dan toch gebruik maken van kruiden of natuurlijke geneeswijzen?
We mogen ons natuurlijk daardoor niet laten afschrikken om op een gelovig gezonde manier gebruik te maken van de krachten die God in Zijn schepping heeft gelegd. Hij wil dat we alles wat Hij ons gegeven heeft, ten goede gebruiken.
Laat ons met de psalmist tot God een loflied zingen voor alles wat Hij ons gegeven heeft:
Psalm 100
Wij behoren Hem toe
1 Een zangstuk, bij een dankoffer. Heel de aarde, juich de HEER toe, wees de dienaar van de HEER, in blijdschap; verschijn voor zijn aanschijn met een feestelijk lied. 3 Erken toch: de HEER is God, Hij heeft ons gemaakt, wij behoren Hem toe, wij, zijn volk en de kudde, door Hem geweid. 4 Ga zijn poorten binnen om Hem te danken, ga zijn voorhof binnen om Hem te loven; dank Hem, prijs zijn heilige naam. 5 Want de HEER is goed, zijn liefde kent geen grenzen, zijn trouw gaat van generatie op generatie.
In een tijd waarin een groot deel van de mensheid zich sterk van een natuurlijke levenswijze verwijdert en door hun verkeerde levensinstelling gevaarlijke ziektes op zich zien toekomen, moeten we weer terugkeren naar onze geneeskruiden, die ons door onze goede God sinds onheuglijke tijden reeds gegeven zijn.
Algemene raadgevingen bij het gebruik van kruiden
Als je zelf kruiden plukt, vergewis je er steeds van dat dit gebeurt op plaatsen ver van het verkeer en fabrieksuitstoot. Wees ook steeds alert voor plaatsen waar er kan gesproeid zijn met herbiciden of insecticiden.
Lees steeds de waarschuwingen.
Mensen die medicatie nemen en contraceptiva of hormoonpreparaten gelieve steeds de arts te raadplegen indien je gebruik wil maken van kruiden, daar ze de werking van de medicijnen kunnen verminderen of verhogen.
Bij ernstige ziektes steeds de arts raadplegen.
Zwangere en zogende vrouwen steeds nagaan of je en bepaald kruid veilig kan gebruiken.
Mensen die gevoelig zijn voor bepaalde kruiden goed de waarschuwingen nalezen.
Ga nooit te rade bij mensen met praktijken zoals hierboven beschreven: pendelen, waarzeggen, kinesiologie,... zelfs niet als ze een kruisbeeld of Mariabeeld in hun praktijkruimte hebben.
Anne Van Der Sloten
12-02-1974
Dienaar van God: Franz Jägerstätter [1907-1943]
Dienaar van God: Franz Jägerstätter [1907-1943]
Franz Jägerstätter
In dezelfde streek van opper Oostenrijk waar Adolf Hitler geboren werd [Braunau], en waar Adolf Eichmann, de verantwoordelijke voor de beruchte "eindoplossing voor het Joodse probleem" zn kindertijd doorbracht [Linz], ligt het dorpje St. Radegund. Daar leefde de rebelse boer Franz Jägerstätter, in sterk contrast met de principes van deze twee voorstanders van het kwaad.
Franz was de zoon van Franz Bachmeier, een boer die stierf tijdens WO I. De dood van de vader liet de moeder van Franz in een vervelende situatie achter: ongehuwd en zwanger. De moeder van Franz huwde uiteindelijk met meneer Jägerstätter, die de bastaardjongen adopteerde en, volgens het gebruik, zijn boerderij aan zijn geadopteerde zoon gaf toen Franz volwassen werd.
Het kerkje van St Radegund dateert uit 1422
Op school was Franz een goede leerling die in veel onderwerpen uitblonk, maar vooral in lezen en godsdienst. Zijn gedrag was echter onaanvaardbaar. Sommigen beweren dat hij een beetje onstuimiger was dan de meeste jonge mannen van zn leeftijd. Hij leek altijd de eerste te willen zijn om iets nieuw te proberen, en de dorpelingen herinnerden hem als iemand die altijd klaar stond om te vechten en die "een beetje onstuimig was in zijn gedragingen en zijn levensstijl." Eén dorpeling herinnerde zich dat Franz de reputatie had één van de meest getalenteerde vechtersbazen van het dorp te zijn in zijn vele vechtpartijen met jonge mannen van naburige dorpen, om de aandacht van de plaatselijke meisjes te trekken. Voor één van die vechtpartijen werden Franz en zijn tegenstander gearresteerd, en moesten ze een paar dagen in de gevangenis doorbrengen. Toen hij tot bedaren was gekomen, keerde hij terug.
Franz interesse voor de dames bracht hem in nog meer problemen, toen men dacht dat hij de vader was van een bastaardkind. Veel van de dorpelingen dachten dat hij niet de vader was, terwijl zijn vrienden dachten van wel. Of hij het nu was of niet, Franz aanvaardde het kind, en dat feit werd jaren later door zijn weduwe bevestigd en ook in brieven die hij vanuit de gevangenis schreef.
Bovenop zijn "zwak" voor de dames, zoals de dorpelingen het noemden, was Franz gekend als een getalenteerde sportman. Een jonge man die hield van dansen, bowlen, en kaartspelen. De meest levendige herinnering van zijn buren is misschien wel dat Franz de eerste in het dorp was die een motorfiets had. Nadat hij die gekocht had, vertrok Franz een paar dagen zonder iemand te vertellen waar hij naartoe ging. Zijn uitstapjes leidden hem vaak naar een vriend in Salzburg, die zegt dat Franz een gelukkige jongeman was die deelnam aan dansavonden, oogstfestivals, en gelijkaardige sociale evenementen.
Franz op de motorfiets, samen met zijn moeder en stiefvader Rosalia en Heinrich Jägerstätter
Franz had de reputatie een jonge man met veel tekortkomingen te zijn. Later in het leven gaf hij toe dat hij spijt had van zijn verleden, en hij schreef vaak tegen de immoraliteit. De verandering in het karakter en gedrag van Franz komt tot uiting in een lange brief die hij in 1936 aan zijn petekind schreef, wiens vader was overleden. In een poging om de plaats van de vader in te nemen, gaf Franz de jongen raad in zaken die een jongen van vijftien of zestien jaar aanbelangen: "Indien de verleiding ooit zo sterk zou worden, dat je voelt dat je moet toegeven aan de zonde, denk dan even aan de eeuwigheid. Want het gebeurt vaak dat een man zijn tijdelijk en eeuwig geluk op het spel zet voor een paar seconden plezier. Niemand kan weten of hij ooit nog de gelegenheid zal hebben om te biechten, of dat God hem de genade zal geven om te boeten voor zijn zonde. De dood kan ons elke minuut verrassen, en bij een ongeval heeft men zelden genoeg tijd om berouw en spijt te voelen. Dit kan ik je vertellen uit eigen ervaringen."
Toen Franz zon twintig jaar oud was, verliet hij het dorp gedurende bijna drie jaar om in de ijzermijnen in de streek van Steiermark in Oostenrijk te gaan werken. In het socialistische milieu, dat nogal vijandig was t.o.v. het Katholicisme, besefte Franz blijkbaar hoe waardevol zijn geloof was, en hij begon meer in de liefde van God te groeien, en in het beoefenen van deugdzaamheid. Toen hij terugkeerde naar huis, was de verandering in Franz, van een onstuimige jongeman naar één van deugdzaamheid, zo plots dat veel dorpelingen verrast waren. Zoals één van hen zei: "Het was bijna alsof hij in bezit was genomen door een hogere kracht." Tegen de parochiepriester zei hij zelfs dat hij eraan dacht om het religieuze leven op te nemen. Vader Karobath raadde hem dat af, en wees Franz op zijn verplichting om de boerderij van zijn ouders te laten voortbestaan. Toen Frans in 1936 de diepgelovige Franziska huwde, geloofden velen dat hij haar had gekozen omwille van haar eigenschappen die in harmonie waren met zijn eigen geloof.
Hoewel men hem algemeen beschouwd graag had, geloofden sommige dorpelingen dat Franz te extreem werd in het uitoefenen van zijn deugdzaamheid; dat hij een fanatiekeling was. Hij zong hymnen terwijl hij werkte en vee hoedde, of onderweg van en naar de parochiekerk. Sommige dorpelingen herinneren zich, dat Franz de Rozenkrans bad terwijl hij het land ploegde, en zelfs zijn werk op de boerderij onderbrak om te bidden of een beetje in de Bijbel te lezen. Franz zei dat gokken een ondeugd was, en weigerde kaart te spelen, maar hij speelde wél mee als hij er zeker van was dat er niet om geld zou gespeeld worden. Hij bleef ook weg uit de plaatselijke tavernes, om te vermijden dat hij zou verzeild raken in politieke discussies die zich altijd leken te ontvouwen als Franz aanwezig was.
Franz ontwikkelde nog een vorm van zelfontkenning: Een buur beweerde dat, toen Franz de Heilige Eucharistie op dagelijkse basis begon te ontvangen, hij tot de middag vastte als een speciaal teken van respect voor het sacrament. Hij stak een knapzak vol met voedsel en vlees, om deze aan de armen uit te delen. Zijn vrouw zag dit stilzwijgend door de vingers, ook al leefden ze zelf eenvoudig en zelfs bijna in armoede. Franz had een diepe devotie voor de Heilige Moeder, en bezocht vaak haar heiligdom in Altötting. Soms vergezelde zn vrouw hem, achterop de motorfiets.
De Zwarte Madonna van Altötting
Toen de koster van de dorpskerk in 1940 overleed, nam Franz zijn verantwoordelijkheden over. Hij deed dit tot hij zijn militaire dienst moest vervullen. Hij zorgde voor het schoonmaken van de kerkgebouwen, assisteerde tijdens de kerkdiensten, hield de controle over de misdienaars, en had ook een aantal organisatorische taken. Franz weigerde giften te aanvaarden voor het assisteren bij begrafenissen en huwelijken. Zijn toewijding en de uitzonderlijke manier waarop hij zijn taken uitvoerde, worden erkend op een marmeren plaat op zijn graf, die hem aanwijst als Leherbauer, wat "koster" betekent.
Franz was een goeie boer. Na zijn bekering dachten sommigen dat Franz zn werkzaamheden op de boerderij wel moest verwaarloosd hebben om zijn godsdienstige activiteiten uit te voeren. Maar zijn familie zegt dat Franz zijn werkschema na zn bekering herindeelde, en efficiënter werd. Franz was een voorbeeldige buur op wie men altijd kon rekenen als men hulp nodig had. Hij was ook gekend als een voorbeeldige echtgenoot, vader en vriend.
Kort voor de invasie van de Nazis in Oostenrijk, kwam Franz krachtig op tegen het regime. Nadat de troepen van Adolf Hitler de Oostenrijkse grens in 1938 hadden overgestoken, stemden de Oostenrijkers bijna unaniem om Oostenrijk bij Duitsland in te lijven. Wat Franz nog meer van streek bracht, was het aantal Katholieke geestelijken dat de Nazis zelfs prees voor hun vele goede werken. Dit beïnvloede de mensen om de Nazis een zo goed als unanieme overwinning te bezorgen bij de stemming.
Hoewel hij door velen, waaronder ook Vader Karobath, aangemoedigd werd om voor de Nazi Partij te stemmen, is het in St. Radegund algemeen geweten dat Franz geen "ja" stem uitbracht. Men geloofde echter dat hij een "blanco" stem had uitgebracht, typisch voor andersdenkenden. Voor Franz betekende een "ja" stem het verraad van de Kerk en het land.
Franz weigerde met de Nazis mee te werken, waaronder ook de weigering om bij te dragen aan de "kleine rode collectebussen," die veel van de door de Nazis gesponsorde welzijns- of vaderlandslievende organisaties steunden. Die enkele keer dat hij wél een bijdrage deed was ten voordele van de politie. Misschien voelde hij een drang om de dienaars van de wet te helpen, omdat hij ze in het verleden zoveel last had berokkend.
In 1940 moest Franz zich in het Duitse leger aanbieden voor zn militaire opleiding. Hij begon onmiddellijk het advies van priesters, en zelfs de bisschop, in te winnen of het wel moreel aanvaardbaar was om in de Naziorganisatie te vechten. Na veel bidden en overweging, diende hij zich aan voor de opleiding, maar was zich bewust van het verzet dat hij uiteindelijk zou plegen. Op verzoek van de burgemeester van St. Radegund zou hij spoedig huiswaarts keren om voor zijn gezin en zijn boerderij te zorgen.
Op 1 maart 1943 ontving Franz een brief, waarin stond dat hij zich bij het Duitse leger moest aanmelden. Vóór zijn vertrek schreef hij een brief naar zn vrouw, waarin hij haar aanmoedigde om, wat er ook zou gebeuren, alles in de geest van boetedoening te aanvaarden, en te vertrouwen op de Heer voor hulp. In deze brief, die een afscheidsbrief leek, vroeg Franz aan zn echtgenote om hun dochters vaak over het Kindje Jezus en de hemel te vertellen: "Leer een gezin te worden waarin jullie mekaar liefhebben en mekaar vergeven, wat er ook moge gebeuren. Vergeef ook allen die het jullie moeilijk zouden maken, en mij ook." Hij wist blijkbaar met welke kritiek ze zou te maken krijgen omwille van wat hij zou doen: de totale weigering om te vechten in wat hij een onrechtvaardige oorlog vond, en die tegen zijn Katholiek geloof was en het Nationale Socialisme invoerde.
In zijn dorp wist men heel goed van de weigering van Franz om te vechten, en zijn gezin kreeg zware kritiek te verwerken, net zoals hij verwacht had. Omdat hij het risico liep opgesloten en gedood te worden omwille van zn weigering om te vechten, zeiden sommigen dat hij zijn verantwoordelijkheid t.o.v. zijn gezin verwaarloosde. Franz weerlegde de kritiek in één van zijn brieven: "Steeds opnieuw benadrukken de mensen de gewetensverplichtingen die mijn vrouw en kinderen aanbelangen. Toch kan ik niet geloven dat iemand, enkel omdat hij een vrouw en kinderen heeft, God mag beledigen, vooral in de dingen die men van hem vraagt. Was het niet Christus Zelf die zei: Hij die meer van zn vader, moeder en kinderen houdt dan van Mij, is Mijn Liefde niet waardig?"
De critici beweerden dat Franz geestelijk gestoord was en in feite zelfmoord aan het plegen was. Ondanks de harde kritieken, en hoewel hij zelfs door een aantal priesters en zelfs zijn moeder aangemoedigd werd om mee te werken, bleef Franz bij zijn standpunt.
In een brief aan een bevriende priester smeekt Franz om voor hem te bidden, en zegt hij dat niemand hem kan afbrengen van wat hij zag als: "Een groot gevaar voor het welzijn van mijn ziel dat deze bende voorstelt. Het is zo al moeilijk om zelfs maar één stap dichter bij de perfectie te komen. Is het zelfs nog maar denkbaar om het te proberen in zon geval? Iedereen zegt me dat ik niet zou mogen doen wat ik doe, omwille van het gevaar van de dood [in de gevangenis], maar het lijkt mij dat de anderen die wél vechten, niet vrijgesteld zijn van hetzelfde gevaar van de dood. Ik geloof dat het beter is om zn leven onmiddellijk op te offeren, dan het gevaar te lopen om te zondigen en dan te sterven." Franz smeekt dan om een nagedachtenis tijdens de Mis, "zolang men je nog toestaat om de Mis te vieren.
Toen hij in het Ennis Opleidingscentrum weigerde mee te werken, werd Franz onmiddellijk gearresteerd. De volgende dag werd hij overgebracht naar de militaire gevangenis van Linz. Men gaf hem de indruk dat zijn terechtstelling elke minuut kon plaatsvinden.
In zijn eerste brief naar huis, schreef hij: "Vanuit mijn nieuwe thuis. Vergeet me niet in jullie gebeden en alles zal goed komen zoals God het wil... Moge God jullie alles geven dat jullie voor jezelf wensen, zolang het niet in de weg staat van jullie eeuwige welzijn. Want de zorgen van deze wereld zullen spoedig voorbijgaan." Vervolgens vraagt hij zijn echtgenote om een paar noodzakelijke dingen ... zeep, een werkhemd, enz.. " en hij besluit met de vraag of ze in haar brief "één van die kleine brochures over de verschijning van de H. Moeder in Portugal" wil bijvoegen.
Franz' Handschrift
Tijdens de begindagen van zijn gevangenschap, werd hij in zijn standpunt aangemoedigd door andere gevangenen, en hij zou twee veroordeelde mannen bekeerd hebben. Hij zei dat hij meer kon verwezenlijken te midden van de verbitterde en ontgoochelde gevangenen, dan hij ooit kon hopen te verwezenlijken in het leger.
In een andere brief aan zn vrouw schreef hij: "Ik ben steeds angstig omdat je omwille van mij zoveel moet lijden: vergeef het me als ik je onrecht aandoe." Dan vertelt hij haar dat hij zichzelf klaar heeft bevonden om in het medische korps te dienen, omdat hij dan een barmhartige dienst zou verlenen, maar hij kwam terug op zijn beslissing toen hij zich realiseerde dat hij enkel maar iemand anders zou vervangen die in zijn plaats zou gaan vechten en doden. Het maakte eigenlijk weinig uit dat hij van mening veranderde: zijn verzoek om bij het medische korps te dienen werd afgewezen.
Doorheen zijn gevangenschap was Franz zich bewust van de liturgische vieringen en de feestdagen van de heiligen, want hij vermeldde ze in zn brieven. Hij wist ook heel goed welke werkzaamheden er op de boerderij moesten gebeuren. Twee weken na zijn arrestatie schreef hij: "Het is nu bijna tijd om de haver te zaaien. Het weer moet heerlijk zijn. Als je vragen hebt over de boerderij, schrijf me dan zodat ik je raad kan geven. Ik hoef niet te zeggen dat ik daar altijd toe bereid ben, hoewel ik je veel liever persoonlijk zou helpen." Zijn brieven drukken het verlangen uit om thuis te gaan helpen, en ook het verdriet omdat hij niet kan: "Als het mogelijk zou zijn om verlof te krijgen om een paar bomen om te hakken, dan zouden we ook het stro in de koeienstallen kunnen vervangen. Als het weer zo blijft, moet je het hooi tegen Pasen beginnen afmaaien en zal je vers voeder hebben. Gisteren zagen we al abrikozenbloesems in onze gevangenistuin."
De droevigste van zn brieven is waarschijnlijk die waarin hij zijn vrouw zegt: "Ik denk dat het beter is dat je de kinderen vertelt waar hun vader is." Hij richt dan een paar woorden aan zijn drie kleine dochters, Rosalie [geboren in 1937], Marie [geboren in 1938], en Aloisia [geboren in 1940]: "Ik dank jullie uit de grond van mn hart voor de groeten die jullie me gestuurd hebben. Het maakt me heel blij dat jullie zo vaak voor me bidden en dat jullie, zoals ik hoop, betere kinderen geworden zijn. Het zou me zo gelukkig maken als ik jullie zou kunnen terugzien. Ik zou jullie allemaal samenbrengen zodat jullie zouden leren om niet meer onder mekaar te vechten. Jullie mogen ook niet liegen, en bij het eten moeten jullie altijd tevreden zijn met wat jullie krijgen. Dan, geloof ik, dat de Hemelse Vader me op een dag zal toelaten om naar huis te komen, ook al zou het niet onmiddellijk zijn... Ik groet jullie, mijn lieve, kleine meisjes. Moge het Kindje Jezus en de lieve Hemelse Moeder jullie beschermen tot we mekaar terugzien." Men kan in zijn brief de hartpijn lezen die zijn offer teweegbracht.
De brieven van Franz stonden vol met vrome aantekeningen over zijn vertrouwen in God, het handhaven van het geloven, het lofprijzen van God, en het opdragen van alle pijn en zorgen als offers. Hij schrijft: "De weken gaan voorbij; het is belangrijk dat we geen enkele dag vergeefs laten voorbijgaan zonder hem goed aan te wenden voor de eeuwigheid." En opnieuw: "Het is goed dat de mens niet in de toekomst kan kijken. Zo kunnen we elke dag nemen zoals God hem ons zend." Aan zn vrouw, die zijn taken van koster had overgenomen, vergeet hij geen aanwijzingen te geven vermits ze weldra de decoraties zou doen voor de meiaanbiddingen: "Doe dit ter ere van onze geliefde Moeder van God. Ze zal ons zeker niet in de steek laten." Franz schrijft in zn brieven ook dat hij af en toe de H. Communie mocht ontvangen van een bezoekende priester.
Na een paar maanden werd Franz overgebracht naar de Militaire Onderzoek Gevangenis [Berlijn-Tegel] in Berlijn. Hier werd Franz door de gevangeniskapelaan aangeraden om mee te werken, maar de kapelaan rapporteerde dat Franz niet van zijn standpunt afweek. Franz zei dat het regime slecht was, zoals de Kerk had gezegd, en een onrechtvaardige oorlog vocht. Gezien de omstandigheden vond hij het onmogelijk om zijn dienst te vervullen.
Het proces van Franz was gepland voor 6 juli 1943. Toen zijn advocaat merkte dat de rechtszaal reeds in gebruik was, overhaalde hij het gerechtshof om rechtsbeambten aan te stellen om Franz te overhalen om zn standpunt te wijzigen. Vermits de gevangene oprecht en nederig was, ging het gerechtshof akkoord. En zo kwam het dat Franz, een boer, geconfronteerd werd met twee hooggeplaatste beambten die een doodstraf konden opleggen. Er werden argumenten aangehaald, tot de verzoeken van de beambten een punt bereikten dat ze de gevangene smeekten om hen niet te dwingen hem ter dood te veroordelen. Het proces was kort, en de straf was snel: de dood.
Een paar dagen later ontving mevrouw Jägerstätter het vreselijke nieuws en, samen met de dorpsdominee, reisde ze naar Berlijn voor een laatste bezoek van twintig minuten aan haar echtgenoot. Later schreef ze: "Met zwaarbeladen harten moesten we afscheid nemen van elkaar."
Gedenkplaat aan de Tegelgevangenis in Berlijn, waar Franz ter dood werd veroordeeld
De laatste brieven die Franz naar huis schreef waren hartverscheurend, maar vol van vertrouwen in God, van zijn bereidheid om zn leven te geven voor een rechtvaardige zaak, en een verzoek om vergiffenis aan zijn echtgenote. Als laatste woorden aan zn kinderen schreef Franz: "Mijn lieve kinderen, wanneer moeder jullie deze brief voorleest, zal jullie vader reeds dood zijn. Hij zou heel graag terug bij jullie gekomen zijn, maar de Hemelse Vader heeft het anders gewild. Wees goede en gehoorzame kinderen, en bidt voor mij zodat we in de hemel mogen herenigd worden..." Zijn laatste brief was op een speciaal formulier geschreven dat voor deze droevige gebeurtenissen ter beschikking werd gesteld door de overheid, die het naar de gevangenis stuurde en vervolgens naar het militaire gerechtshof. De brief werd dan naar de familie verstuurd als kennisgeving dat de terechtstelling had plaatsgevonden.
Op de avond voor de terechtstelling kreeg Franz opnieuw bezoek van Jochmann, de gevangeniskapelaan. De kapelaan trof een heel kalme Franz aan, die voorbereid was en geen enkele klacht uitte. Op de tafel lag een formulier dat, als Franz het ondertekende, zn leven zou redden. Franz weigerde opnieuw. De volgende morgen weigerde Franz een paar brochures te lezen die de kapelaan hem had aangeboden, en in de plaats daarvan las hij uit het Nieuwe Testament. Daarna stapte hij rustig naar het schavot. Hij was zesendertig jaar oud.
De kapelaan, die de terechtstelling bijwoonde, vertelde later aan een non: "Ik kan jullie enkel feliciteren met deze boer die leefde als een heilige en nu stierf als een held. Ik zeg met zekerheid dat deze eenvoudige man de enige heilige is die ik in mijn leven heb ontmoet."
Het lichaam van Franz werd gecremeerd. Een zeker Zuster George zocht de urne met zijn as en bracht ze naar St. Radegund om begraven te worden. Vermits er een vertraging was in het transport, schrijft ze dat ze de urne een paar dagen in haar kamer had gehouden en ze voegt eraan toe: "Ik kan getuigen dat ik op spirituele wijze uitzonderlijke hulp vond door de voorspraak van Jägerstätter... In onze ogen was Jägerstätter, die we enkel kennen van wat de kapelaan ons vertelde, één van de bijzondere vrienden van God."
Hoewel de toenmalige dorpelingen de handelingen van Jägerstätter niet als heldhaftig beschouwden, begonnen ze uiteindelijk zijn moed en overtuigingen te appreciëren. En in december 1984, na een nationale petitie, kende de president van Oostenrijk aan Franz Jägerstätter een speciale postume Onderscheiding van Eer toe. Franz wordt nu beschouwd als een nationale held en een Katholieke martelaar, en zijn verhaal werd wijd verspreid via de radio en Tv-bewerkingen die miljoenen geïnspireerd hebben.
Het graf van Franz ligt tegen de westelijke muur van de St. Radegund dorpskerk, waar bezoekers uit heel Oostenrijk en de wereld regelmatig komen bidden om zijn tussenkomst. In 1999 werd in het Newman Centre van de Universiteit van Toronto een glasraam geïnstalleerd, ter herdenking van deze boer die stierf voor zijn geloof.
Gedenkplaat en grafsteen van Franz in Radegund
De postulator voor zijn reden voor zaligverklaring schrijft, dat "Franz Jägerstätter kan beschouwd worden als een martelaar van het geloof en de rechtvaardigheid in de zin van de kerkelijke traditie. Hij stond voor de keuze: God of afgod: Jezus Christus of de Führer."
Plechtige opening van het "Frans Jägerstätterpark" in Branau am Inn, in het bijzijn van zijn weduwe Franziska
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
11-02-1974
Dienares van God Elisabetta Tasca Serena [1899-1978]
Dienares van God Elisabetta Tasca Serena [1899-1978]
Moeder van twaalf kinderen
Voor haar reden tot zaligverklaring werden er meer dan honderdvierenveertig getuigenissen van de heiligheid van Elisabetta Tasca Serena gegeven. Geschreven door priesters, nonnen, en leken, geven ze allemaal enthousiaste voorbeelden van het geven van goede raad, verstrekken van hulp, geven van het goede voorbeeld, ontvangen troost, uitgevoerde bekeringen, geleerde lessen, en ontelbare voorbeelden van zij die terugkeerden naar het geloof, dankzij deze heilige moeder. Zij had een moeilijk leven, en voedde twaalf kinderen op in harde armoede. Zelfs haar leven voordat ze huwde was moeilijk.
Ze werd geboren als laatste van zeven kinderen, op 24 april 1899, in een oud huis op het platteland in San Zenone deggli Ezzelini nabij Treviso in Noord Italië. Kort bij dit kleine dorpje bevind zich het heiligdom van de "Madonna della Salute," ook gekend als de Madonna van de Berg.
Foto van de omgeving, waar Elisabetta woonde als kind
Haar ouders waren Angelo en Luigia Tasca. Toen Elisabetta acht jaar oud was, overleed haar achttienjarige zus, Luigia. De schok van haar dood was zo traumatisch voor de moeder, dat ze een onmiddellijke en permanente verlamming van de mond kreeg. Daarom werd Elisabetta's vroege vorming gegeven door haar vader, die heel vroom, eerlijk en "vol wijsheid" was.
Ten tijde van haar geboorte en in de streek waar ze geboren werd, waren er twee belangrijke sociale klassen, de landedelmannen en de middenklasse. De landedelmannen bezaten grote stukken land en grote kudden vee; en dan was er de middenklasse, die voor hen op het land werkte. Elisabettas gezin leefde lange tijd in dienst van deze "meesters," en "heren der aarde," en werd slecht betaald zodat zij en haar broers en zussen vaak honger en vernedering te lijden hadden. Elisabetta noemde haar werk vaak "jobs van tirannen." De huizen van de arbeiders waren vaak ongezond, en het analfabetisme nam ernstige proporties aan. In die tijd was het leven voor plattelandsmensen er één van armoede, opoffering, soberheid, en hard werken, behalve op zondag wanneer ze s morgens de Mis konden bijwonen en catecheselessen in de namiddag.
Elisabatta's geboortehuis
Als kind was Elisabetta levendig en heel actief. Soms werkte ze zichzelf in nesten, en s avonds "moest ik boeten voor mijn ongehoorzaamheid." Toch was ze heel getalenteerd, want wanneer ze de koeien naar de weiden nam om te grazen, nam ze haar haakwerk mee en maakte ze mooie dingen die ze verkocht of als geschenk gaf. Ze maakte een bedsprei voor het bed van haar ouders en ze maakte ook papieren bloemen en vogels die ze verkocht.
Elisabetta was altijd vroom, en gedreven om het Woord van God te verspreiden. In haar tienerjaren bracht ze vaak een groep kleine jongetjes mee naar de weide. Nadat ze de dieren tot bedaren had gebracht, verzamelde ze met de jongens in de schaduw van een kastanjeboom, en herhaalde ze de preken die ze gehoord had. Eén van de jongens zei later toen hij groot was: "Ik ging graag naar de weide met Elisabetta, want ze vertelde over de geschiedenis en de levens van de heiligen. Op een dag vertelde ze ons over het leven van de H. Maria Goretti, en hoezeer we de deugd van zuiverheid moeten respecteren. Tijdens mijn lange leven heb ik me altijd de woorden van Elisabetta herinnerd, zo veel zelfs dat ze in mijn hart geschreven staan."
Toen Elisabetta haar twintigjarige leeftijd naderde, begon ze te denken aan het huwelijk en het stichtten van haar eigen gezin. Een jonge man, Jozef Serena, begon haar te bezoeken en vroeg haar ten huwelijk, maar vermits ze niet van hem hield vond ze het beter om een priester te raadplegen. Wat de priester zei, deed haar ongemakkelijk voelen. Hij zei: "Vergeet niet dat vele jongen mannen in de oorlog gestorven zijn, dus, als je een gezin wil stichtten, neem dan de eerste man die langskomt, anders loop je het risico om er geen te vinden." Ze was niet gelukkig met dit advies, dus bezocht ze het heiligdom van O.L.V., waar ze de Rozenkrans bad. Bij het derde blijde mysterie kreeg ze een antwoord op haar gebeden. "Er kwam zon grote liefde in mijn hart, dat wanneer ik de Rozenkrans had beëindigd, ik de heuvel afliep naar zijn huis, en hem vertelde dat ik met hem wilde trouwen." Op het moment van het huwelijk was Jozef negenentwintig jaar oud, en Elisabetta tweeëntwintig. Ze huwden op 6 april 1921.
Beeld van de Madonna della Salute
Op de dag van haar huwelijk schreef Elisabetta: "Tijdens de Eucharistische viering na de plechtigheid, zei ik dit gebed: "Heer, in het huwelijk zal ik altijd Uw heilige wil doen en ik aanvaard graag de kinderen die U me zal schenken. Geef me tenminste de genade dat een paar ervan priesters en nonnen worden. Heer, als het u ook belieft, laat ze allen ten dienste staan van U...." Haar gebed werd opnieuw verhoord. Van Elisabetta's twaalf kinderen werden er twee priester en twee kloosterzuster.
Elisabetta en echtgenoot Giuseppi
Na de huwelijksplechtigheid vertrokken de twee pasgetrouwden voor een korte reis naar Venetië, en gingen ze daarna in het huis van haar schoonouders wonen, waar ze een vreugde was voor de talrijke leden van het gezin. Ze zong, en schonk haar echtgenoot serieuze en intelligente affectie, en een geweldige Christelijke cultuur. En hier, ten huize Serena, werden elk van de twaalf kinderen geboren.
Elisabetta beschreef haar echtgenoot als zijnde "altijd eerlijk en trouw jegens mij, een Christen met grote vroomheid, geloof, en liefde, en trouw aan zijn religieuze plichten. Hij had een afkeer van zonde, was een harde werker, en had voor iedereen een groot hart, vooral voor de armen en de zigeuners." Later zou ze echter schrijven: "Mijn echtgenoot was een beetje streng..."
Vroeg in haar huwelijk, vroeg ze Vader Leopold Mandic [1866-1942], een heilige Kapucijn die in 1983 heilig verklaard werd, om haar spirituele begeleider te zijn. Ooit schreef ze: "Mijn Christelijk huwelijk werd geboren tijdens de biecht bij Vader Leopold, en daar werd het juiste licht geworpen op dit sacrament. Dat licht bracht me naar de Calvarieberg." Vader Leopold was tien jaar lang haar biechtvader, zodat "deze vrouw de troost had om het onfeilbare woord van een heilige te hebben."
Wanneer het ene na het andere kind begon te komen, ontdekte de dokter een ernstig lichamelijk probleem en stelde haar tweemaal voor om het kind te aborteren, of het risico te lopen te sterven. Elisabetta diende hem snel van antwoord: "Er komt nooit een abortus in mijn huis. Als ik moet sterven, dan is het de wil van God." En ze voegde eraan toe: "Mijn kinderen zijn mijn mooiste bloemen, en ik dank de Heer dat hij verlangde dat ze in mijn tuin zouden groeien." Ze had een aantal heel moeilijke zwangerschappen, met lange herstelperiodes. Later werd geschreven "dat in onze cultuur van de dood, wanneer kinderen worden gedood voordat ze geboren worden, Moeder Elisabetta een bijzondere, prachtige figuur in de Kerk zal zijn, een prachtig voorbeeld voor de moeders die zullen willen leven in de volheid van de Christelijke godsdienst binnen het heiligdom van hun gezin." Vele jaren later, toen ze naar haar twaalf kinderen keek, zei ze: "Ik leef in rust. De moeders die hun kinderen door abortus hebben gedood ... hoe leven zij?"
Na Wereldoorlog II besloten Jozef en Elisabetta naar een eigen huis te verhuizen. Ze werkten achttien jaar lang op land dat eigendom was van ene Dr. Maffei, tot 11 november 1963, toen Joseph ernstig ziek werd. Elisabetta zou hem zes maanden lang verzorgen, tot aan zijn dood, en ze moest hem vaak vervangen in het harde werk op de velden. Die achttien jaar voor zijn dood, waren gevuld met de gebruikelijke moeilijkheden voor een groot gezin met weinig geld. Elisabetta had vaak medicijnen nodig, maar kon ze niet kopen.
Giuseppi met de kinderen
Tijdens die jaren ging Elisabetta elke dag naar de Mis, zoals ze in haar jonge jaren altijd had gedaan. Ze ontving de sacramenten, was betrokken in parochiale activiteiten, onderwees de catechismus, en ze zong in het koor. Ze was toegewijd in het bidden van de Rozenkrans, de Haltes van de Kruisweg en het bezoeken van het heiligdom van O.L.V. del Salute. Ondanks haar schamele bezittingen was ze gul voor haar buren, en deelde ze vaak haar karige voedselvoorraad. Ze had een grote toewijding tot de gekruisigde Christus, en ze schreef ooit: "Ik dank de Heer, die me de kracht geeft om mijn kruisen te dragen. In mijn kruis zie ik de Heer die me bij Zijn kruisbeeld wil. Als ik alles had in het leven, zou ik de Heer misschien vergeten en gehecht zijn aan tijdelijke en ijdele zaken. God troost me."
Toen men haar vroeg hoe ze het in haar armoede klaarspeelde om zo veel kinderen te kleden, antwoordde ze dat veel mensen haar kledij gaven waar hun eigen kinderen uitgegroeid waren. Daarnaast werkte ze korte tijd als kindermeisje, en verdiende een beetje geld. Toen de kinderen ouder waren, kochten ze kledij van het geld dat het gezin verdiende met het rapen van tarwe op geoogste velden. En als de oudere kinderen een bepaald kledingstuk wilden, kweekten en verkochten ze konijnen. Het meeste van de kledij die ze kregen moest hersteld worden, waardoor Elisabetta veel werk had. Wanneer de kinderen de herstelde kledij droegen, zei ze dat ze die met tevredenheid moesten dragen, vermits je voor armoede geen schuldgevoel moet hebben.
En hoe kocht mama Elisabetta eten voor haar gezin wanneer ze geen geld had? Ze betaalde met producten van de velden, of met wijn, salami, of polenta, een dikke pap gemaakt van maïsgriesmeel. Ze slaagde hier blijkbaar goed in, vermits de twaalf kinderen heel gezond waren.
Toen hun buren de eerste televisie hadden, hadden ze er ten huize Serena geen, en Elisabetta wilde er ook geen. In de plaats ervan verzon ze dit kleine voordrachtje: Kanaal 1: ga naar de eerste Mis. Kanaal 2: bid de Rozenkrans. Kanaal 3: stop de kousen en herstel de kledij. Kanaal 4: werk in de stal. Kanaal 5: onderwijs de lessen aan de kinderen en bereid ze voor op school. Kanaal 6: maak het eten klaar. Kanaal 7: doe de was. Kanaal 8: zing met vreugde. Kanaal 9:Wens iedereen het beste. Kanaal 10: zoveel werk te doen en nooit een nutteloos moment.
Elisabetta met de kinderen
Elisabetta had enkel basisonderwijs gevolgd, en ze studeerde op eigen houtje verder met het bestuderen van de geschriften van de H. Teresa van Avila, de H. Johannes van het Kruis, de H. Paulus van het Kruis, en de H. Theresa van Lisieux. Met haar kennis van de Karmelietenspiritualiteit, zou men denken dat als ze een derde orde had willen vervoegen, ze Karmel zou kiezen. Maar in de plaats daarvan werd Elisabetta een Franciscaner van de Derde Orde, en volgde een cursus spirituele oefeningen in het huis van het Heilig Hart te Vicenza. Ze was een vurige lezeres van de Bijbel, de Katholieke pers, en de levens van de heiligen, waaronder dat van de H. Leopold Mandic, die tien jaar lang haar biechtvader was geweest.
Toen een van haar zonen in het seminarie trad om later Pater Galileo te worden, zag ze de andere moeders allerlei geschenken aan hun zonen geven. Ze nam haar zoon terzijde en zei: "Mijn kind, wij zijn heel arme mensen. Ik kan je niet geven wat die moeders aan hun kinderen gegeven hebben." Met tranen in de ogen ging ze verder: "Hier is het geschenk van je moeder, een rozenkrans. Hiermee zal je er zeker komen."
We prijzen onszelf gelukkig dat we zevenhonderd brieven van Elisabetta hebben, en naar verluidt zijn ze geschreven in een mooi handschrift, een vriendelijke gedachtestroom, en een diepe spiritualiteit. Ze vertonen ook een grote gelijkenis met de Bijbel, en tonen een vrouw van goeie intelligentie, een uitzonderlijk geheugen, en goede beoordeling.
Tijdens haar gouden jaren, toen ze de Mis bijwoonde, moest ze omwille van sporadische problemen met haar knieën, vaak met haar handen op de achterkant van een stoel leunen. Wanneer ze de Rozenkrans bad, bracht ze lange tijd door in bezinning van één enkel mysterie, en wanneer ze de Haltes van de Kruisweg deed, pauzeerde ze plechtig bij elke halte met haar ogen half open, en haar gezicht toonde veranderende uitdrukkingen van medeleven naar medelijden, naar pijn. Haar aanblik nadat ze de Eucharistie had ontvangen, was inspirerend.
Een non schreef dat ze zich als kind Elisabetta herinnerde toen ze de Mis bijwoonde tijdens het oogstseizoen. "Wanneer de priester voorbijging, vroeg Elisabetta of ze de Heilige Eucharistie eerder kon ontvangen, vermits ze niet kon blijven voor de Mis omdat ze graan en hooi moest oogsten. De priester bracht haar onmiddellijk de Communie. Na haar dankzegging, vertelde Elisabetta aan mn moeder: Met Hem heb ik alles. Ja, met Jezus in mijn hart heb ik alles en ik kan nu mijn werk en de problemen van de dag met vertrouwen en vreugde tegemoet gaan." Bij een andere gelegenheid vertelde diezelfde non dat Elisabetta haar vertelde: "Wees altijd blij. Als er iets vanbinnen je doet lijden, verlies je moed niet en denk aan Hem. Na een gebed zal het voorbij gaan, en zing dan. Als je wist hoeveel zorgen me voorbijgegaan zijn door een lied. En zo zal het ook voor jou zijn. En schenk aan iedereen een glimlach."
Dit deed ze zelf in de praktijk. In de jaren voor haar dood, beschreef men haar als heel geteisterd, maar ze klaagde nooit. Ze was altijd blij, ondanks haar problemen, haar fysieke kwalen, en haar harde leven. En ze verspreidde vreugde.
Op 2 oktober 1978 kreeg Elisabetta haar laatste ziekte; een longprobleem. Toen haar toestand erger werd, werd ze met spoed naar het ziekenhuis van Montechhio overgebracht, waar ze een maand verbleef. Ze verdroeg al haar pijnen met overgave en zonder klagen. Een tijdje leek het alsof ze haar ziekte overwonnen had, maar in de nacht van 23 oktober kreeg ze erge pijn in de lever en de ingewanden die, na diagnose, twee dringende operaties vereisten.
Na haar biecht, en na het ontvangen van het Sacrament van de Ziekenzalving door één van haar priesterzonen, en in de aanwezigheid van haar kinderen, overleed ze vredig. Ze was negenenzeventig jaar oud. De begrafenis vond plaats op 5 november, in de aanwezigheid van zevenentwintig priesters. Haar parochiekerk in Vo di Brendola was te klein om de rouwende menigte te ontvangen. Het lichaam van de Dienares van God, rust in de gezinskelder op het kerkhof van Brendola [Vicenza].
Voor ze stierf, kreeg ze het bezoek van een priester van haar parochie Vo, die al een aantal priesters naast haar bed aantrof. Ze was kalm en sereen. De priester schreef: "Ik heb niets gelijkaardigs gezien in mijn leven als priester. In het aanzien van de dood, die nu nakende was, riep ze uit: Ik heb in elk moment de heilige wil van God vervuld."
Een tijdje voor haar dood vertelde Elisabetta aan haar kinderen: "Na mijn dood zullen jullie voor mij het Te Deum zingen, in dankbaarheid aan God voor de gaven die ik ontvangen heb. Bovenal, voor de trouwheid aan mijn Christelijk leven en mijn twaalf kinderen. Acht ervan zijn gelukkig getrouwd, en vooral voor de vier die religieus werden."
Elisabetta, opgebaard in haar kist
Elisabetta hoorde ooit iemand zeggen dat ze bang was om te sterven. Daarop antwoordde ze: "Ik niet. Ik ben er zeker van dat de Heer me in Zijn armen zal nemen wanneer Hij me ziet. Hij weet hoeveel ik geleden heb." En we geloven dat Hij dit gedaan heeft. Het decreet van het Vaticaan, Positio Super Virtutibus, werd gegeven in 1994.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
10-02-1974
Heilige Gianna Beretta Molla [1922-1962]
Heilige Gianna Beretta Molla [1922-1962]
Zij gaf haar leven voor haar ongeboren kind
Gianna Beretta Molla was een Italiaanse dokter, die leefde van 1922 tot 1962. Ze gaf haar leven voor haar ongeboren kind.
Om Gianna Beretta Molla beter te begrijpen, moet men ook iets afweten van haar familie, van wie ze een voorbeeld van deugdzaamheid kreeg en een door en door christelijke manier van leven.
Ze werd geboren in Magenta [Italië] als tweede jongste van dertien kinderen. Haar ouders waren Maria en Alberto Beretta. Zij waren buitengewone ouders, beiden lid van de Franciscaanse Derde Orde. Ze leerden hun kinderen eenvoudig, zuinig en menslievend te leven. Een van de zonen, die later priester werd, zei dat ze "een intens vroom leven leidden, met de nodige evangelische verstervingen. Ook naar de buitenwereld toe was het duidelijk dat ze alles afzwoeren wat overbodig was."
Beide ouders gingen dagelijks naar de Heilig Mis met hun kinderen in de nabijgelegen parochiekerk. s Avonds werd de rozenkrans gebeden. Daarna werd er nog blij en geanimeerd nagepraat.
De jongste dochter zei eens : "Nooit verstoorde een hard, ongecontroleerd woord de sereniteit van het gezin. Er was nooit een berisping van de moeder zonder de steun van de vader of omgekeerd. Er was altijd overeenstemming en onwankelbaar hielden ze van hun kinderen en wilden ze hen een deugdelijke en degelijke opvoeding geven. De atmosfeer in huis was vervuld van sereniteit en vrede. Er waren natuurlijk momenten dat er correcties en straffen nodig waren, maar wie misdaan had, zag er de noodzaak van in en accepteerde het als wel verdiend."
Naast het opvoeden van de kinderen tot goede en loyale christenen, zorgden de ouders ervoor dat elk kind een beroep kon aanleren, zodat ze de maatschappij konden dienen en werken in een professionele wereld op een christelijke manier. Het succes van hun inspanningen werd duidelijk door de resultaten van de kinderen. De oudste dochter, Amelia, stierf een heilige dood toen ze midden de 20 was. Zita studeerde farmacologie, Francesco werd burgerlijk ingenieur, Guiseppe studeerde voor ingenieur er werd diocesaan priester, Ferdinando werd een gerespecteerd dokter. Zo ook Enrico, die medicijnen studeerde en daarna een Capucijner priester werd. Hij wijdde zich toe aan de armen in Brazilië. Virginia, de jongste, werd dokter en canossische zuster. Ze werkte als missionaris in India. De anderen stierven in hun kinderjaren. Gianna werd dokter. Ze huwde en werd moeder, en dan ook martelaar toen een zwangerschap resulteerde in het leven van haar ongeboren kind ten koste van haar eigen leven.
Haar jongste zus, Virginia, die veel informatie gaf over haar heilige zus, herinnert zich dat Gianna een normaal kind was, die soms eens samen met haar gestraft werd, maar die weigerde om iemand een poets te bakken of om iemand kwaad te berokkenen. Omwille van de goede voorbereiding die haar ouders haar gaven, mocht ze haar eerste communie doen toen ze vijf en een half jaar oud was. Van toen af woonde Gianna dagelijks de Heilige Mis bij, zelfs als ze zich niet goed voelde.
Gianna bij haar Eerste Communie
Gianna was geen briljante studente en had moeite met haar studies, zeker in de hoogste jaren van het middelbaar onderwijs. Toch maakte ze de zware studies af die nodig waren om dokter te worden.
Een van haar leerkrachten tijdens haar vroege schooljaren herinnert zich dat Gianna een zacht karakter had. "Ze glimlachte altijd. Ik hoorde nooit een woord van verveling, vermoeidheid of rebellie. De taken die ze thuis, op school of in de maatschappij vervulde, waren voor haar een heilige opdracht. Ze was een model van respect en discipline, ijverig en toegewijd aan haar studies."
Toen Gianna 15 was, leed ze voor het eerst onder groot verdriet toen haar oudste zus, Amalia, stierf op 26-jarige leeftijd. Kort na haar dood verhuisde de familie naar Genua, waar de kinderen gemakkelijker hun studies konden afmaken. Gedurende die lente ging Gianna op retraite en nadien nam ze haar taken en studies serieuzer op. Ze maakte verschillende voornemens, waaronder: "Ik neem me voor om alles te doen voor Jezus: elk van mijn werken, elke moeilijkheid, alles voor Jezus. Ik zou liever sterven dan een doodzonde te begaan. Ik zal aan mijn leerkrachten gehoorzamen en ik zal studeren, zelfs al wil ik het niet, uit liefde voor Jezus."
Gianna had een veelzijdige persoonlijkheid. Omdat de prachtige bergen haar thuis omringen, hield ze van buitenactiviteiten, zoals bergbeklimmen en skiën. Ze was ook artistiek, en ze schilderde veel Madonnas en landschappen, werken die door haar familie nog steeds gekoesterd worden. Ze hield van piano spelen, ging naar het theater, opera en concerten. Zoals vele jonge vrouwen hield Gianna van mooie kleren, maar ze lette erop om bescheiden gekleed te zijn, omdat ze geloofde dat eenvoud paste bij een christelijke vrouw.
Gianna hield van bergklimmen en skieën
Maar Gianna had serieuzere interesses. Sinds haar twaalfde waren zij en haar familieleden betrokken bij de Katholieke Actie. Gianna was een enthousiast lid, die niet alleen geïnteresseerd was in het ontwikkelen van haar eigen spiritueel leven, maar ook aan de deelname aan een variëteit van activiteiten die kinderen zouden helpen om God en de naaste graag te zien, en om het Mystieke Lichaam van Christus te helpen. Ze werd leidster en wijdde al haar vrije tijd aan apostolisch werk. Ze plande bezinningen en plande uitjes in de natuur voor jonge meisjes. Ze gaf cursussen met spirituele oefeningen en werkte onvermoeibaar voor het welzijn van de zielen. Zo inspireerde ze velen om haar voorbeeld te volgen. Gianna bleef gedurende meer dan 20 jaar actief in de Katholieke Actie.
Als jonge vrouw bezocht ze armen en zieken thuis en, als les in liefdadigheid, bracht ze vaak de meisjes van de Katholieke Actie mee. Ze bracht voedsel en medicijnen naar de verwaarloosden, gehandicapten en bedlegerigen, en hielp poetsen in huishoudens waar alles op orde gebracht moest worden. Eén bepaald verhaal wordt over haar verteld, toen ze een vriendin ontmoette op weg naar huis. Ze had net een oude vrouw geholpen. "Hou me niet te lang op," klaagde ze, "Ik heb net een oude vrouw in bad gewassen en ik zit onder de vlooien." Zelfs deze weerzinwekkende situatie in het huis van de oude vrouw weerhield haar er niet van om werken van liefdadigheid te doen.
Binnen een tijdspanne van vier en een halve maand verloor ze haar beide ouders. Haar moeder stief in mei 1942.
Toen keerden de kinderen Beretta terug naar Magenta, nadat ze naar Bergamo waren verhuisd, waar ze veiliger dachten te zijn gedurende de Tweede Wereldoorlog. Gianna besliste om een medische carrière te starten en behaalde haar diploma in medicijnen en chirurgie in 1949 aan de universiteit van Pavia. Ze vervoegde al snel haar broer Ferdinando, die al een dokterspraktijk had in Mesero, niet ver van het huis waar de familie woonde. De mensen van de stad kwamen met velen naar deze dokterspraktijk, omdat ze er vertrouwen in hadden en de goede reputatie van de familie kenden.
Gianna zag haar werk als een dienst, zowel naar het lichaam als naar de geest van de patiënten. Ze hielp hen gratis als ze wist dat ze te arm waren om zich medische hulp te kunnen veroorloven. Ze gaf hen gratis medicatie, voorraden en geld. Ze schreef: "De zieken zijn een beeld van Jezus Christus. De missie van de dokters en verpleegsters is om met deze oneindige barmhartigheid mee te werken door te helpen, te vergeven en zichzelf op te offeren. Gezegend zijn wij dokters wanneer we ons herinneren dat er achter de lichamen onsterfelijke zielen schuilen, van wie het evangelie vraagt dat we hen liefhebben als onszelf."
Omdat ze vooral interesse had in het helpen van moeders en kinderen ging ze opnieuw naar school, terwijl ze ondertussen verder bleef werken in de dokterspraktijk. Ze behaalde een diploma pediatrie aan de universiteit van Milaan in 1952.
Gianna was een toegewijde dokter die haar patiënten thuis bezocht in de dorpen of in het ziekenhuis in Magenta. In de namiddag was ze in de spreekkamer. Ze stond erom bekend dat ze haar kantoor niet verliet tot ze de laatste patiënt had geholpen. Soms kwam ze pas om negen uur s avonds thuis. Haar assistente, een verpleegster, herinnert zich dat Gianna meteen de zieken bezocht wanneer ze haar s nachts nodig hadden, en dat ze op een bepaalde nacht tot drie maal toe gewekt werd om naar iemands ziekbed te gaan. Deze activiteiten gingen steeds maar door, tot ze naar het ziekenhuis ging voor de geboorte van haar laatste kind.
Gianna was een hevig tegenstander van abortus. Toen ze een jong, ongehuwd meisje behandelde dat haar baby geaborteerd had, was Gianna met afschuw vervuld. Ze pleitte bij dit meisje om deze zonde te biechten bij een priester. Ze drong er bij de parochiepriester op aan om haar een lezing te geven over deze verfoeilijke misdaad. Gianna stond vooral dicht bij aanstaande moeders, kalmeerde hun angsten en gaf hen vreugdevol raad tot de tijd van de geboorte. De waarde die ze aan het leven hechtte, deed haar het volgende schrijven: "De dokter hoort zich niet te bemoeien. Het recht van het kind om te leven is gelijk aan het recht van de moeder om te leven. Het is een zonde om te doden in de moederschoot." Deze verklaring was later aanwezig in het leven van Gianna.
Nu ze geïnstalleerd was in haar dokterspraktijk, voelde Gianna zich geroepen om zich bij haar oudere broer te voegen, die priester was in het missiegebied in Brazilië. Daar hoopte ze haar diensten te kunnen aanbieden aan de armen, die zo dringend nood hadden aan medische bijstand. Omdat het ene obstakel na het andere zich voordeed, en omdat ze zich realiseerde dat haar gezondheid te zwak was voor het Braziliaanse klimaat, hield ze rekening met de waarschuwing van haar spirituele leider, die haar het advies gaf om te wachten.
Haar oudere broer, don Giuseppe, na zijn eerste misviering [15 juni 1946]
Ze was nog steeds actief in de Katholieke Actie en kwam daardoor regelmatig in contact met een ingenieur mechanica, Pietro Molla, en weldra werden ze verliefd op elkaar. Gedurende het Mariale jaar 1954 ging Gianna mee op bedevaart naar Lourdes om de zieken te helpen. Daar bad ze tot de Heilige Moeder om begeleiding. Zo schreef ze toen ze weer thuiskwam: "Ik kwam thuis, en Pietro kwam binnen."
Na een verloving van zeven maanden huwden ze. Pietro was 43, Gianna was 33. Giannas broer, vader Guiseppe, zegende het huwelijk in in september 1955. De genegenheid van de mensen voor Gianna werd duidelijk toen ze luid applaudisseerden toen de bruid door het middenpad van de kerk naar het altaar stapte. Dit was een reactie die haar verraste en blij maakte.
Het pasgehuwde stel maakte een uitgebreide huwelijksreis doorheen Rome, Italië en Europa. Daarna vestigden ze zich in een klein huis nabij de SAFDA Works, waar Pietro werkte als directeur.
Gianna en haar echtgenoot Pietro
Met haar gewoonlijke levensvreugde bereidde Gianna zich voor op het krijgen van een aantal kinderen, die hun huwelijk zouden zegenen. Nog voor hun huwelijk had Gianna naar Pietro geschreven dat ze "alles zouden doen om van hun familie een klein cenakel te maken, war Jezus regeert over al onze liefde, wensen en daden. We zullen Gods medewerkers worden in creatie." Ze vervolgde dat ze de vrouw wilde zijn waar hij op hoopte, en voegde er aan toe: "Ik wil een goede vrouw zijn omdat je het verdient en omdat ik zo veel van je hou."
Na het huwelijk schreef Pietro over zijn geluk met Gianna. "Haar heilige deugden, de zachte goedheid en liefde van Gianna, al haar zorgen geven me de volle vreugde en sereniteit die ik aan Jezus vroeg op mijn trouwdag. Met Gianna ben ik er zeker van dat ik een christelijk gezin zal kunnen vormen, waarop ze de mooiste hemelse genaden zal kunnen aantrekken." Hij voegde er aan toe dat ze de rozenkrans dagelijks zouden blijven bidden en dat ze de Gezegende Moeder zouden vragen om over hen te waken en hen de genade te geven om bemoedigd te worden door kleine engelen.
Hier zien we twee fijne mensen die uitkijken naar een leven in het ideaal van de christelijke huwelijksbeloften, een perfect voorbeeld voor ieder koppel dat verloofd is.
Drie maanden na het huwelijk was Gianna zwanger en in antwoord op hun gebeden werd hun eerste kind, Pier Luigi, geboren. In 1957 werd Mariolina geboren en twee jaar later Lauretta.
Er waren ernstige complicaties gedurende elke zwangerschap. Bij alle drie de kinderen moest ze hevig overgeven, had ze verstopping, storing van de ingewanden en andere maagklachten. Dit alles zorgde voor veel pijn. De eerste zwangerschap ging 25 dagen voorbij de voorziene bevallingsdatum en de weeën duurden 36 uur. De tweede zwangerschap bracht gelijkaardige moeilijkheden met zich mee en ging tien dagen over de voorziene bevallingsdatum. Dit keer was het een lange en pijnlijke geboorte. Gedurende de derde zwangerschap moest ze in het ziekenhuis opgenomen worden met gelijkaardige symptomen als bij de twee vorige zwangerschappen. Ze moest overgeven er had acute spasmische contracties. Er dreigde een miskraam. Nadat de symptomen verbeterd waren, keerde ze terug naar huis en het kindje werd op tijd geboren. Volgens de aanwezige dokters had de geboorte van alle kinderen plaats zonder pijnstillers, helemaal volgens de wensen van de moeder.
Ondanks de moeilijkheden waren de geboortes de directe aanleiding tot en de momenten van dankbaarheid en vreugde. Kort na het doopsel van elk kind werden de kinderen onder de bescherming van O. L. Vrouw van Altijddurende Bijstand geplaatst. Van zodra Gianna hersteld was van de geboorte, ging ze door met haar medisch apostolaat in Mesero. Pietro schreef na haar dood: "Thuis was je altijd bezig. Ik kan me niet herinneren dat je ooit niets aan het doen was of zelfs maar rustte overdag, tenzij je ziek was. Zelfs met al het werk dat ons gezin je gaf, koos je ervoor om door te gaan met je missie als dokter in Mesero. Je intenties en je acties waren altijd volledig in overeenstemming met je geloof, met de apostolische, liefdadige geest die je beleefd had in je jeugd."
Gianna met haar kinderen Pierluigi en Mariolina
Pietros werk als ingenieur dwong hem soms om te reizen en enkele keren moest hij daarvoor naar de VS. Gedurende deze reizen hield Gianna hem per brief op de hoogte van de activiteiten van de kinderen, hun vorderingen en hun gebeden voor de spoedige terugkeer van hun vader. Als moeder had ze veel werk met de zorg voor de kinderen, en ondanks de hulp die ze kreeg in het huishouden, ook van Pietros moeder, was Gianna soms genoodzaakt om thuis te blijven van de dagelijkse eucharistie, tot haar spijt trouwens. Het jaar voor haar dood bezocht Gianna een vriendin, die later schreef: "Gianna genoot van haar kinderen, leefde voor hen en was heel fier over hen." Gedurende heel het bezoek bemerkte de vriendin dat Gianna de kinderen in stilte gadesloeg en nu en dan trok ze even hun kleren recht, streelde hun haar en volgde hen aandachtig. "Men kon zien dat ze tevreden en fier over hen was. Ze was zo gelukkig."
Gianna en Pietro baden opdat hun gezin zou kunnen gezegend worden met nog een kind, maar de volgende twee zwangerschappen eindigden in spontane miskramen. In de herfst van 1961 merkte Gianna dat ze opnieuw zwanger was. Het geluk dat ze ondervond keerde al snel om in een ernstig, levensbedreigend probleem, toen er in de tweede maand van de zwangerschap ontdekt werd dat er een pijnlijke tumor in haar baarmoeder groeide. Hoewel het een goedaardig gezwel was, groeide het snel en dreigde het de foetus te verdrukken. Dat kon leiden tot een misvorming van de baby, zelfs tot het beëindigen van de zwangerschap. Verschillende complicaties konden ook ontstaan indien de tumor bleef zitten, waaronder voortijdige weeën en een verplaatsing van de baarmoeder. Daarbij kwam nog dat de tumor uiteindelijk groter zou worden dan de bloedtoevoer er naartoe, zodat hij zou degenereren. Dit zou veel pijn veroorzaken en ook het risico op infecties met zich meebrengen.
Toen Gianna geconfronteerd werd met de diagnose, kende ze, als dokter, de mogelijke opties. De eerste was de verwijdering van de baarmoeder, wat de dood van de foetus zou teweegbrengen en de mogelijkheid tot latere zwangerschappen zou uitsluiten. De tweede optie was om de tumor te laten verwijderen de foetus te aborteren, maar toch de mogelijkheid van latere zwangerschappen te behouden. Gianna kon geen van beide opties accepteren, omdat het de dood van de foetus tot gevolg zou hebben. De derde optie was om de tumor te laten verwijderen, de zwangerschap uit te dragen en de mogelijkheid tot latere zwangerschappen open te laten. Hoewel deze derde optie mogelijk nieuwe complicaties met zich mee kon brengen, was dit waar Gianna voor koos.
Omdat Gianna dokter was, begreep ze welk risico ze nam. De operatie van de baarmoeder kon irritatie teweeg brengen, zodat de zwangerschap in gevaar werd gebracht en spontaan tot een einde zou komen. Het bloedverlies kon moeilijk te controleren zijn in de baarmoeder met foetus, terwijl een dergelijke ingreep het gevaar met zich meebracht dat gedurende de rest van de zwangerschap de wonde opnieuw open kon gaan. Dit kon gevaarlijk zijn omwille van de hevige bloeding die hiervan het resultaat kon zijn. Door deze derde optie te aanvaarden, redde Gianna het leven van haar ongeboren kind, met het mogelijke en uiteindelijke verlies van haar eigen leven.
Tijdens de zwangerschap had Gianna, net als bij de vorige drie, last van misselijkheid en er waren complicaties en de voortdurende dreiging van een spontane miskraam. Gianna leed enorm gedurende haar zwangerschappen, maar ze klaagde niet. Deze laatste zwangerschap bracht echter moeilijkheden mee waar ze vroeger niets mee te maken had, omdat een levensbedreigende situatie zich kon voordoen indien de grotere wordende baarmoeder tegen de eierstok zou gaan duwen, wat de heelkundige incisie kon openen.
Gianna herinnerde zich een lezing die ze bijwoonde over de plichten van de christelijk moeder en haar eigen adviezen aan jonge meisjes die deelnamen aan de Katholieke Actie. Dat advies was dat, als moeder en kind in gevaar zijn, het leven van het kind voorrang moet krijgen. Toen de mogelijkheden haar voorgesteld werden door haar dokters, koos ze onmiddellijk voor de heelkundige ingreep die het leven van de baby zou redden en het hare in gevaar zou brengen. Ze zei: "Met geloof en hoop vertrouw ik op de Heer, zelfs tegen de wrede uitspraak van de wetenschap in. Ik vertrouw op God, maar nu is het mijn plicht om mijn taak als moeder op te nemen. Ik hernieuw het offer van mijn leven aan de Heer. Ik ben bereid om alles te doen, opdat het leven van mijn kind gered zou zijn."
De dokters zeiden later dat ze gehoopt hadden dat de baarmoeder de foetus op een natuulijke manier zou aborteren, opdat het leven van de moeder gespaard zou zijn. Maar dit gebeurde niet. In plaats daarvan verliep de operatie goed, en toen de vijfde maand verlopen was, hoopte Gianna dat haar eigen leven en dat van de baby gered zouden zijn. Na een periode van herstel keerde Gianna terug naar huis naar haar kinderen en haar beroep als dokter.
Mariuccia Mainini zorgde voor de kinderen terwijl Gianna in het ziekenhuis verbleef. Zij herinnert zich de laatste maanden van de zwangerschap van Gianna. Zij was altijd kalm en in vrede. Mariuccia onthulde ook dat de toegewijde Gianna haar patiënten verzorgde tot op de dag dat ze voor de laatste keer naar het ziekenhuis moest.
Naar het einde van de zwangerschap toe scheen Gianna te voelen dat ze zou sterven. Wanneer ze haar broer sprak, zei ze: "Het grootste deel moet nog komen. Je begrijpt deze dingen niet. Wanneer de tijd komt, zal het of de baby zijn, of ikzelf." En tegen haar man zei ze met vaste stem : "Als je moet beslissen over mij en de baby, twijfel niet. Ik vraag je : kies voor het kind, niet voor mij. Red het kind."
Gianna ging naar het ziekenhuis op Goede Vrijdag 1962. De weeën werden in gang gezet, maar kwamen niet. Toen werd beslist om de baby te laten komen door middel van een keizersnede. Met een anesthesie met ether werd een gezond meisje geboren. Ze woog bijna tien pond en werd Gianna Emanuela genoemd. Enkele uren later ging Giannas toestand achteruit. Met symptomen als hoge koorts, een snelle maar zwakke polsslag, en uitputting. Dan, klaar wakker en zonder verdoving, trof haar een intense en overweldigende pijn, veroorzaakt door een infectie van de darmwanden. Tijdens dit enorme pijnlijke lijden weigerde Gianna elke verdovende medicatie, omdat ze aanvoelde dat deze medicatie haar niet zou toelaten om alert te blijven. Terwijl ze de gruwelijke pijn verdroeg, fluisterde ze af en toe: "Jezus, ik hou van U. Jezus, ik hou van U." Ze vroeg om de Heilige Communie te mogen ontvangen, maar als gevolg van de voortdurende misselijkheid was het voor haar onmogelijk om die te ontvangen, maar ze pleitte ervoor dat de Heilige Hostie toch op zijn minst op haar lippen gelegd zou worden.
Gianna Emanuela
Al die tijd wist ze dat ze zou sterven. Ze zei eens tegen haar zus: "Als je eens wist hoe anders je tegen de dingen aankijkt tegen het uur van de dood. Hoe waardeloos sommige dingen zijn waaraan we in de wereld zoveel belang hechten."
Een week na de geboorte, op zaterdagochtend toen ze zou sterven, vroeg ze om naar huis gebracht te worden. De pijn die ze moet gevoeld hebben om haar geliefde kinderen te verlaten, haar lieve man, en de baby die de zorgen van de moeder nodig had, moet overweldigend geweest zijn. Ze is waarlijk een model van een heroïsche moeder die, voor het leven van haar ongeboren kind, haar eigen leven opofferde en haar principes en allen van wie ze in de wereld hield, opgaf uit liefde voor God. Haar dokter riep eens uit : "Ziedaar de katholieke moeder."
Slechts enkele uren na haar aankomst thuis stierf Gianna om acht uur s morgens , de zaterdag na Pasen. Het was 28 april 1962. Men kan zich het verdriet van Pietro indenken, wiens vrouw stierf na slechts zes en een half jaar huwelijk, en hem achterliet in een leven zonder haar vreugdevolle en heilige aanwezigheid. Twee jaar later leed Pietro opnieuw onder een tragedie, toen zijn oudste dochter Mariolina, overleed. Van de andere kinderen zou Pietro Luigi in de zakenwereld terecht komen, huwen en zelf een gezin stichten. Lauretta studeerde economie. Gianna Emanuela, die naar haar moeder was genoemd, werd dokter, net als haar moeder. Nu zorgt ze voor Alzheimerpatiënten. Ze woont bij haar vader in Magenta.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Angelina Van De Moortele
09-02-1974
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Eerbiedwaardige Anita Cantieri [1910-1942]
Met de uitdrukking "een bloem is op aarde verschenen," sprak Eerwaarde Lawrence van St. Albert, de provinciaal van de Ongeschoeide Karmelieten van Toscane, geestdriftig over deze Eerbiedwaardige die geduldig leed, die "uiterst eenvoudig, uiterst aantrekkelijk en aardig" was, die een heilige ziel was in de geest van de Karmelieten. Hoewel Anita Cantieri een uitverkoren ziel was die jarenlang met pijn aan het bed gekluisterd was, werd haar heiligheid welbekend. Haar begrafenis werd bijgewoond door een aantal priesters, en er was een grote en indrukwekkende processie van mensen, die bewondering hadden voor haar deugden en haar liefde voor God.
Anita werd op 30 maart 1910 geboren in Lucca, als dochter van David Cantieri en Annunziatia Fanucchi, die door God met 12 kinderen gezegend werden waarvan Anita de voorlaatste was. Een aantal van de kinderen stierf tijdens de kinderjaren, maar Anita was een heel gezond, klein meisje met een levendig karakter die een goede verstandhouding had met haar broers en zussen. Ze ontving de sacramenten en op zesjarige leeftijd ging ze naar school. Ze leerde graag en ging goed vooruit.
Toen ze dertien was, ging ze naar een school van de Dorotheaanse nonnen in Lucca. Voor deze periode uit haar leven hebben we waardevolle getuigenissen die ons een kijk geven in de vroege spiritualiteit van deze Eerbiedwaardige.
Eén van de nonnen die Anita onderwees, schreef dat ze "een voorbeeld van heel wat mooie deugden was. Ze was leerzaam en gehoorzaam aan de leraressen. Ze was vriendelijk, barmhartig, stil, behulpzaam voor haar trage medeleerlingen en men zag haar vaak bidden."
Een andere non, Zuster Felicita, het hoofd van de school, vertelde dat Anita stil was en onopgemerkt, en dat ze de vijf punten van schilderen en borduren leerde en er een grote aanleg voor had. "Ze verspilde nooit haar tijd, maar werkte hard en hielp haar medeleerlingen en aarzelde niet om problemen van anderen op zich te nemen om de anderen straffen te besparen."
De zusters merkten keer op keer haar deugdzaamheid op. Eén van haar leraressen gaf een voorbeeld van toen het hard regende aan het einde van de schooldag. Anita had geen paraplu, dus wilde zuster Felicita er haar één lenen. Het was een paraplu voor een volwassen man, geen stijlvolle paraplu voor een jong meisje. Anita deed haar best om het aanbod af te slaan, maar toen de zuster zei dat ze hem moest nemen, gehoorzaamde Anita en nam de paraplu met een glimlach en dankwoordje aan.
Er was ook een voorval met haar dagelijkse ontvangst van de Heilige Communie. Toen de eucharistische vasten op middernacht begon en duurde tot het tijdstip van de ontvangst, at Anita geen ontbijt en ging ze onmiddellijk na de Mis naar school. Vermits ze te laat op school zou zijn als ze eerst naar huis ging ontbijten, verkoos ze te blijven vasten, in navolging van Onze Heer die vaak maaltijden oversloeg tijdens Zijn publieke ambt. Toen haar moeder vaststelde dat ze geen ontbijt at, bereidde ze er elke dag één voor haar, en pakte het in zodat Anita kon eten voordat de lessen begonnen. Men zag dikwijls dat ze haar ontbijt weggaf aan de eerste de beste arme die ze op straat tegenkwam.
Haar liefde voor Jezus was groot, zo groot dat wanneer haar kameraden naar haar op zoek gingen, ze haar vaak in de kerk vonden, waar ze lange tijd bij het Heilig Sacrament verbleef.
Na een aantal lezingen in 1929 door Pater Anzuini van het Gezelschap van Jezus, begonnen Anita en haar kameraden in de parochie te werken voor het Apostolaat van het Gebed. Pater Anzuini was in Italië goed gekend als apostel van de devotie aan het Heilig Hart van Jezus, en als begeleider van zielen. Nadat hij Anitas biecht had afgenomen, zei hij: "Dit is geen gewone ziel ... maar een die reeds heel geavanceerd is van geest."
Anita werkte vooral graag voor de missies, en maakte kledingstukken voor de niet-Christelijke kinderen. Ze vroeg aan haar kameraden, de parochie, en het hele land ook geld voor de missies. Ze ontfermde zich ook over de armen die weinig of geen geld hadden om aan de priester te geven, na het doopsel van hun kinderen. Om hen niet in verlegenheid te brengen, zamelde ze geld in en gaf het aan zuster Felicita. De zuster vertelde: "Anita kwam bij mij en gaf me in alle stilte een klein geldbedrag. Ze deed al haar liefdadigheidswerken met zo veel nederigheid dat niemand haar liefdadigheid opmerkte."
De rijpheid van haar ziel was tot die mate gevorderd, dat ze zichzelf aan God wilde geven. Uit een nota die ze schreef weten we, dat Anita voor het eerst een religieuze roeping had gehad toen ze twaalf jaar oud was. Tijdens één van haar uitstapjes voor de missies, keerde ze terug naar huis en reed met haar fiets een steile helling af toen haar remmen het begaven. De dood leek onvermijdelijk, maar ze had het besef om zichzelf volledig aan Jezus te geven als ze ongedeerd bleef. Ze kwam thuis, ongedeerd en uitermate gelukkig. Vermits ze ongedeerd was gebleven, besefte ze dat God haar aanbieding had aanvaard.
Naarmate ze ouder werd zorgden haar contacten met de Zusters van de H. Dorothy en de gesprekken met haar biechtvader ervoor, dat haar verlangen naar een religieus leven versterkt werd. Haar ouders waren echter niet zo blij om haar te moeten verliezen. Ze hadden altijd gehoopt dat één van hun zonen voor het priesterschap zou kiezen, maar geen van hen leek daartoe geneigd. Vooral haar moeder probeerde Anita van mening te doen veranderen, maar de tussenkomst van bepaalde priesters die Anita kenden, brachten haar moeder op andere gedachten.
Op voorstel van haar vader liet ze zich fotograferen met haar lange vlechten over haar schouders. Ze gaf toe dat ze zich hier ongemakkelijk bij voelde omdat ze het ijdel vond, maar ze gehoorzaamde.
De keuze van een religieuze orde liet ze volledig over aan haar biechtvader, Monseigneur Angelo Pasquinelli, die te rade ging bij geestelijken die Anita kenden. Ze waren het erover eens dat Anita een leven als Karmelietenzuster leek te overwegen, en hiervoor ook geschikt was. De goede Monseigneur koos voor Anita het Instituut van de Nonnen van de Derde Orde der Karmelieten, een orde die in 1874 gesticht werd door Zuster Theresa Maria van het Kruis, wiens Reden voor zaligverklaring lopende is.
Over de beslissing om de keuze van religieuze orde aan iemand anders over te laten, zei één van Anitas vriendinnen: Ik stelde me ook de vraag welke orde ik zou vervoegen. Op een dag zei Anita me:Ga naar Monseigneur Pasquilini en vraag hem:Monseigneur, waar wil Jezus dat ik heen ga?. En dan gehoorzaam je hem alsof God tot je gesproken heeft. Ik deed dit, en mijn zorgen waren voorbij. Ik was zo gelukkig als nu.
De twee vriendinnen waren voorbestemd voor hetzelfde klooster, en traden op 24 mei 1930 toe tot het Corpus Domini klooster in Firenze. Toen ze arriveerden zei haar vriendin dat Anita sprong van vreugde en uitriep: We zijn eindelijk aangekomen.
Het klooster Corpus Domini in Firenze was het huis voor de proefperiode voor de kandidaten voor het instituut, waar ze intellectueel onderwijs en spirituele vorming kregen. De nonnen hielden er een kleuterschool, in de basisklassen gaf men les in naaien, muziek en talen, en in de hogere klassen gaven ze een tijdje les in commerciële vaardigheden, maar het klooster is in Firenze vooral gekend als het Instituut van Eeuwigdurende Aanbidding. Anita was verrukt toen ze zag dat twee nonnen, gekleed als Karmelietes, dag en nacht afwisselend doorbrachten bij het Heilig Sacrament. Dit godsvruchtige gebruik, dat uitdrukkelijk werd ingesteld door de Eerbiedwaardige stichtster, ging zelfs door tijdens de jaren van de Tweede Wereldoorlog, terwijl luchtbombardementen in de omgeving alles vernielden.
Op de avond van Anitas intrede in het klooster, stelde de overste de gebruikelijke vraag aan Anita: "Waarom kwam je naar Karmel?" Hierop antwoordde ze: "Om heilig te worden zoals de Heilige Theresa." Anita paste zich goed aan het religieuze leven aan. Ze aanvaardde nederig verwijten die voor anderen bedoeld waren die overtredingen hadden begaan, en zei niets wanneer anderen de eer kregen voor een goeie daad die zij had verricht. Ze schreef naar huis: "Ik leef een gezegend leven en ik heb zo veel gelukkige dagen..." In een andere brief vertrouwde ze haar moeder toe dat ze kleine maagproblemen had, die ze onbeduidend vond.
Maar haar gezondheid, die tot dan uitstekend was geweest, begon te verslechteren door de zwakte en de koorts die met tussenpozen terugkwamen. De dokters die Anita raadpleegden, stelden de diagnose van darmkoorts, die men toen de Maltakoorts noemde. Dit waren de eerste tekenen van een ziekte die haar uiteindelijk tot aan haar dood aan het bed zouden kluisteren.
Wanneer men vroeg hoe ze zich voelde, verborg ze het feit dat ze ziek was met een voortdurende glimlach, maar de kleur van haar gelaat onthulde haar trieste toestand. Andere keren lachte ze en zei ze dat ze zich goed voelde, omdat Jezus het zo wilde.
Vermits ze altijd ten dienste van de gemeenschap wou staan, stond men haar soms toe om iemand te vervangen wanneer het diens tijd was voor de aanbidding. "In de Eucharistie leek ze een serafijn," zei één van de zusters. "Ze opende bijna nooit een boek, en bleef constant met haar ogen op de hostie gericht. Ik heb haar nooit een comfortabele houding zien aannemen. Ze zat onbeweeglijk zonder tegen haar stoel te leunen."
Om haar herstel te bevorderen zonden de goede zusters haar naar een dorpje tussen de heuvels aan de rand van Firenze, maar haar toestand bleef verslechteren.
Met spijt gaven de zusters haar terug aan haar gezin, en zeiden haar dat ze snel moest beter worden en naar hen terugkeren. Anita verliet het klooster in augustus 1931, na vijftien maanden kloosterleven. Toen haar moeder haar kwam ophalen, zei de overste tegen haar: "Dit kind is een engel." Anita aanvaardde haar diepe teleurstelling met tranen, maar ze aanvaardde dit opnieuw als de wil van God en zei: "Ik ben er zeker van dat ik mezelf nog volledig aan Jezus kan geven als ik thuis ben, en dat ik door mijn lijden veel zielen kan redden." Ze zou echter nooit meer naar het klooster terugkeren.
Anita bleef steeds in hartelijk contact met de zusters, en op de feestdag van de H. Theresa van Jezus, stuurde ze een paar van haar eenvoudige gedichtjes naar de gemeenschap van Corpus Domini. Op die manier trad ze in de voetsporen van de H. Theresa van Jezus en de H. Johannes van het Kruis, wiens gedichten als klassiekers worden beschouwd in de melodieuze, Castiliaanse taal.
Hoewel Anitas gedichten niet als echt artistiek beschouwd worden, onthult de inhoud de liefde van haar hart, de gevoelens van haar ziel en de teergevoeligheid van haar liefdadigheid. In sommige van deze gedichten onthulde ze hoeveel moeite het haar kostte om het religieuze leven achter te laten, maar ook de bereidwilligheid om zichzelf conform te maken aan de wil van God, om zielen te redden, en om een heilig leven te bereiken in de wereld.
Na haar terugkeer naar huis bleven de problemen met haar darmen en buikvlies voortduren, maar ondanks de ernstige beslissing van de dokter en de bezorgdheid van haar gezin, vond Anita dat ze Jezus moest danken voor de kracht die Hij haar had gegeven om rustig te blijven, en ze herhaalde regelmatig de woorden: Deo Gratias.
In een brief aan Zuster Carmelitane van het instituut, schreef Anita: "Ik ben blij dat je het doel dat je nastreeft bereikt, maar ik benijd je niet omdat Jezus voor mij een verheven missie gekozen heeft, die van het lijden."
Anita stelde voor zichzelf een levensregel en dagelijkse voorschriften op. Ze schreef dat ze, wanneer ze s morgens wakker werd, de dag met al zn problemen en pijn aan God opdroeg, en "een eindeloos aantal intenties" maakte die ze opdroeg voor Zijn glorie, de bekering van de zondaars, en de heiligmaking van zielen. Tot het achtste uur vereerde ze het Heilig Sacrament. Als ze ertoe in staat was, bezocht ze elke eerste donderdag van de maand het Heilig Sacrament. Elke morgen maakte ze tijd voor bezinning, en s middags deed ze een gewetensonderzoek. s Avonds waren er gebeden voor een gelukkige dood en nog een gewetensonderzoek. Iedere eerste zaterdag bracht ze door met de Madonna van de Rozenkrans en bad ze de Rozenkrans. Voor Anita was dagelijkse bezinning een belangrijk aspect van haar leven, omdat het ook opgelegd werd door de Karmelietenorde.
Anita besefte al gauw dat ze nooit naar het instituut zou terugkeren om een non in de Karmelietenorde te worden, maar niets weerhield haar om toe te treden tot de Derde Orde van de Karmelieten, en kort erna, op 1 juli 1935, werd ze tot Ongeschoeide Karmeliet van de Derde Orde uitgeroepen. Ze werd tot deze beslissing geïnspireerd door de H. Theresa van het Kind Jezus en door haar overgave, haar vertrouwen in God, en volkomen trouw in de kleine dingen die ze in haar dagelijkse leven opdroeg. Anita las de werken van de H. Theresa van Jezus en die van de H. Johannes van het Kruis. Sommige van haar gedichten weerspiegelen haar liefde voor deze twee grote heiligen. Eens schreef ze: "Ik hou van Carmel met een drukkende liefde, maar bovenal hou ik van de wil van mijn Heer." Anita kende ook de aanbeveling van de H. Johannes van het Kruis goed en schreef: "Om het bezit van Alles te bereiken, moeten we langsheen de weg van Niets."
Anita kende ook een andere Karmelietenheilige, de H. Theresa Margaret Redi, wiens heiligdom ze in Firenze bezocht. Ze bezocht ook het heiligdom van de Madonna der Karmelieten, dat onder toezicht stond van de Karmelietenmonniken, en ze kende ook de spirituele leer van de H. Elisabeth van de Drie-eenheid goed.
Twee jaar nadat lid was geworden van de Derde Orde, werd Anita ingelijfd bij de Katholieke Actie, en als één van haar goede daden was ze blij om kinderen voor te bereiden op hun Eerste Communie. Ze stond in de organisatie bekend als een levendig en gelukkig persoon, die de vermoeiende liefdadigheidswerken door zichzelf en anderen opfleurde.
Uiteindelijk zorgde Anitas lichamelijk toestand opnieuw voor problemen met buikvliesontsteking en koorts, die haar de volgende acht jaar, tot aan haar dood, aan het bed gekluisterd hielden. Tijdens deze periode werd ze verzorgd door haar moeder en haar twee zussen Rita en Irma. Anita betreurde het dat ze hen zoveel tot last was, maar ze gaf zich over aan de wil van God, klaagde nooit, en slaagde er altijd in te glimlachen, ook al leed ze enorm. Haar spirituele begeleider, Monseigneur Pasquinelli, vermeldde haar spirituele vurigheid, en onthulde dat ze de precieze dag en uur van haar dood kende.
Bovenop haar lijden, deed Anita nog op andere manieren boete. Eén ervan was dat ze at zonder te klagen wat ze te eten kreeg, of zonder haar verlangen te uiten om iets anders te eten. Toen ze dorst had, vooral tijdens de hitte van de zomer, onderbrak ze haar eucharistische vasten niet, en als ze om water vroeg omdat haar mond dikwijls droog was, klaagde ze nooit als men het haar niet onmiddellijk bracht. Ze gebruikte ook voorwerpen om boete te doen, waarvan er een aantal nog altijd bewaard zijn als relikwieën.
Ze sprak nooit over haar lijden, tenzij men het haar opdroeg en ze moest gehoorzamen. Ze was echter eerlijk en rechtuit met haar dokter, en was heel nauwgezet in het opvolgen van de voorschriften. Maar ze vond meer troost in haar liefde voor Jezus en de Heilige Maagd.
Toen haar spirituele begeleider, Monseigneur Pasquinelli, besefte dat menselijke remedies niet geschikt waren om haar gezondheid te doen terugkeren, besloot hij met haar naar Lourdes te gaan. Ze maakten de treinreis in september 1935. Voor Anita was de reis een boetedoening, en bij aankomst was ze volledig uitgeput door de pijn die nog verergerd leek te zijn. Maar, ze nam deel aan alle activiteiten of aanschouwde ze, en bedankte de Heilige Maagd voor de kracht om haar toestand te verdragen. Toen ze naar Lucca terugkeerde was ze heel rustig, en men kon zien dat de pijn een beetje verlicht was.
We weten dat Anita een aantal brieven schreef tijdens haar bedlegerigheid, maar het is moeilijk om er zelfs één te vinden waarin ze de Madonna of haar deugden, waarnaar ze streefde om ze na te volgen, niet vernoemde. Anita voelde dat ze altijd onder de moederlijke bescherming van de Heilige Maagd stond, en dat Ze altijd dichtbij was om haar te troosten in haar pijnlijke beklimming naar heiligheid.
De Katholieke Actie, waar ze deel van uitmaakte voordat ze ernstig ziek werd, werd niet vergeten. Als ze niet tussen de armen en de zieken kon werken, kon ze tenminste lijden voor hen en de redding van de zielen. Ze werd ook lid van de Female Association Group van de H. Gemma Galgani, wiens relikwieën te vinden zijn in Anitas geboortestad. Enkel de Hemel weet welke genaden verleend werden dankzij Anita.
Omdat Anita haar bed en haar huis niet kon verlaten, werd de Mis soms in haar kamer gehouden, tot haar grote tevredenheid. Eén zon Mis werd opgedragen op het feest van de H. Agnes, die Anita in één van haar brieven vermelde. Anita bewonderde deze kleine heilige voor haar zuiverheid en standvastigheid waarmee ze de folteringen doorstond die haar martelaarschap voorafgingen.
Volgens Pater Nazzareno en haar spirituele begeleider, begon Anita mensen te ontvangen die vroegen om voor haar te bidden of die troost zochten in haar beproevingen. Na een tijdje werden de bezoekers zo talrijk, dat er een "constant komen en gaan" was. De bezoekers vonden troost en geïnspireerd advies. Velen hadden lichamelijke ziekten die nietig waren in vergelijking met het lijden van Anita, maar toch, ondanks haar pijn glimlachte Anita en bleef een troost zijn voor hen die gebukt gingen onder de wereldlijke problemen.
Een vriendin die soms voor haar zorgde zei, dat elke keer dat iemand op het punt stond te vertrekken, Anita een overweging uit haar lectuur of haar bezinning vermelde en op die manier een goeie gedachte meegaf. Op het einde van zon dagen kon ze niet verbergen dat ze uitgeput was.
Anita moest nu bijna constant braken, wat veroorzaakt werd door een tumor in de maag. Om die reden was de priester die haar de Heilige Communie kwam brengen, niet zeker of hij haar die kon geven, uit angst voor onvrijwillige oneerbiedigheid. Maar Anita stelde hem gerust: "Zodra ik voel dat de priester op komst is met de Eucharistische Jezus, stopt alles alsof mijn maag verrukt is door Zijn bezoek ... Er is geen gevaar zolang het Sacrament in mij blijft."
Bovenop het vele kokhalzen, kreeg ze door haar hoge temperatuur een mooie, rooskleurige gelaatskleur, die velen verkeerdelijk deed denken dat ze zich beter voelde vermits ze altijd glimlachte en goed geluimd was. Ze sprak met iedereen, maar nooit over haar lijden. Wanneer men een vraag stelde over haar toestand, glimlachte Anita altijd en veranderde van onderwerp. Maar het lijden van Anita "vormden een traag en aanslepend martelaarschap."
Tijdens haar laatste levensjaar kreeg Anita nog een andere ziekte, een tumor in "een delicaat deel van het lichaam." De dokter besloot dat een operatie nodig was, en deed de ingreep zonder verdovingsmiddel. Nadien zei hij: "Ze kloeg geen enkel moment, en bood geen enkele weerstand." Na deze operatie en tijdens haar hele lijden, aanvaarde ze nooit iets dat haar pijn zou verzachten, omdat ze haar hele toestand voor de liefde voor God en de redding van de zielen wou geven. In gehoorzaamheid aanvaarde ze echter inspuitingen die infecties moesten voorkomen.
Uiteindelijk kreeg ze te maken met voortdurende hartkloppingen. Anita wendde ze ten goede aan door te bidden: "Lieve Heer, elke hartklopping is er één van liefde voor U." De tumor zaaide zich uit van de darm naar de maag en in de luchtpijp. Er was een chirurgische ingreep nodig, die ze gehoorzamend toeliet.
Bovenop de pijnen die ze doorstond kwam er ook pijn van geestelijke aard, met name angst dat ze niet op de juiste manier zou sterven. Ze zei: "Ik streef in deze aanvallen om te vertrouwen in de liefde van God." Tijdens deze momenten werd ze bijgestaan door Pater Nazzareno, en gehoorzaamde ze blindelings naar de aanbevelingen van haar spirituele begeleider. "Ik neem mijn toevlucht tot gehoorzaamheid en dan wordt ik gekalmeerd," zei ze.
Naast alle reeds vermelde pijnen, kreeg Anita er nog drie andere te doorstaan: reuma, longproblemen, en ontsteking van de ingewanden. Anita was in staat om een kort bericht naar een priester te schrijven waarin ze vermeldde: "Jezus is zo goed voor mij dat hij me laat deelnemen in het lijden van het kruis."
Bij een andere gelegenheid vertelde de dokter haar dat hij geen verklaring had dat ze er nog was, behalve als mirakel van God. Nadien merkte Anita op, dat haar toestand haar in volledige overgave aan de genade van God overliet, vermits ze altijd in dodelijke toestand was.
Haar acht jaar van martelaarschap waren nu bijna ten einde. Op 23 augustus ontving ze de laatste sacramenten en het Viaticum ... het voedsel voor de overgang doorheen de dood naar het eeuwige leven ... die ze met vreugde in ontvangst nam. Maar op 24 augustus, het feest van de H. Bartolomeüs de Apostel, de patroonheilige van haar parochie, de dag dat ze voorspeld had dat ze zou sterven, vroeg ze aan haar zus om haar handen in gebedshouding te vouwen, vermits ze dit niet meer zelf kon doen. En dan, terwijl men de feestdag vierde, vertrok Anita naar haar hemelse beloning. Ze was in het wit gekleed, als symbool voor haar onschuld, en in haar handen had ze een kruisbeeldje en een rozenkrans.
Zij die haar tijdens haar leven hadden bezocht, en zij die van haar spiritualiteit gehoord hadden, kwamen samen in het huis om naast haar lichaam te bidden. Velen zeiden, dat ze na hun gesprek met Anita de moed hadden gekregen om terug te keren naar de sacramenten. Anderen verklaarden dat ze dankzij Anitas gebeden en aanmoediging, hun beproevingen konden aanvaarden. Toen men haar naar de kerk bracht om de laatste zegeningen te ontvangen, werd ze bezocht door grote menigten, en een enorme processie, voorafgegaan door verscheidene priesters, vergezelden haar lichaam naar het kerkhof, waar het te rusten werd gelegd in het graf van haar vader die haar in de dood was voorgegaan.
In haar testament verdeelde ze haar weinige bezittingen, en verzocht ze dat er op haar graf een eenvoudig houten kruis zou komen, met de datum van haar geboorte en dood, en als naam: "Deo Gratias." Haar wensen werden niet vervuld, want op de marmeren plaat staat er te lezen: "30-3-1910 - 24-VIII-1942, Anita Cantieri, Volgelinge van Jezus aan het Kruis, Zoekster van de hemelse kerk. Ze vroeg om enkel de woorden Deo Gratias op haar graf."
Elke dag komen er verzoeken voor relikwieën, stukjes van haar kledij, en voor toestemming om in haar kamer te bidden.
Anita's reden voor haar zaligverklaring werd ingediend in 1977. In 1991 werd ze Eerbiedwaardig verklaard.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
08-02-1974
Eerbiedwaardige Edel Quinn [1907-1944]
Eerbiedwaardige Edel Quinn [1907-1944]
Veel van de heilige personen in dit boek, verrichtten grote liefdadigheidswerken waarbij ze de zieken en de armen hielpen, onderwezen, en deelnamen aan allerlei ambten, maar geen enkele deed dat lijdend aan tuberculose zoals Edel Quinn, die vanaf de leeftijd van vijfentwintig jaar tot aan haar dood op vierendertigjarige leeftijd, in de wijngaard van de Heer werkte. Ondanks haar ziekte, stond zij tijdens die negen jaar ten dienste van anderen, steeds vol vreugde, en voortdurend met O.L.V. als haar rolmodel.
Edel Maria Quinn werd op 14 september 1907 geboren te Ierland, in Greenane, nabij Kanturk, een klein stadje in County Cork. Ze was het eerste kind van Charles Quinn, een bankdirecteur, en Louise Burke Browne. Vier dagen na haar geboorte werd ze gedoopt door Pater Green, in de Kerk van de H. Maria te Castlemagner. Haar moeder wilde haar Adèle noemen, met een "e" aan het einde, maar de priester legde het verband tussen haar naam en het verkleinwoord van de bloem Edelweiss, en op één of andere manier bleef de naam Edel hangen. Nadat ze omwille van haar vaders tewerkstellingen een paar keer verhuisd waren, vestigde het gezin zich uiteindelijk in Dublin. Op dat moment was het gezin al uitgebreid met drie meisjes, Leslie, Mona, en Dorothea, en één jongen, Raphael. De kinderen groeiden op in een sfeer van vreugde, vrijheid en wederzijds begrip met Edel, de oudste, als leidster.
Geboortehuis van Edel Quin, Kanturk, County Cork
Volgens Moeder Thomas Aquinas, herinnerde men haar in de lagere schoolklassen als "een echte rakker op school, niet stout, maar altijd vol kracht, levenslust en vrolijkheid, en altijd te vinden om iemand een poets te bakken. Ze was het middelpunt van elke groep die plezier maakte of kattenkwaad uithaalde..." Het kind had ook een andere zijde. "Hoewel ze zorgeloos en levendig was, was ze nooit slordig in haar werk of haar voorkomen... Haar onbaatzuchtigheid en bereidheid om ten dienste te staan, waren opmerkelijk. Ze was een geboren organisatrice, en alles wat ze deed, deed ze goed."
Twee jaar lang ging ze naar een kostschool in Engeland, waar men zich haar herinnerde als een heel principiële leerlinge, volkomen betrouwbaar, met aandacht voor elke taak, en bijna overdreven vriendelijk. Omwille van haar vaardigheden werd ze verkozen tot kapitein van het cricketteam, en haar andere activiteiten waren tennis, dansen en piano spelen.
Maar haar gelukkige schooldagen kwamen ten einde toen het gezin zich in Dublin vestigde. Het gezinsinkomen daalde, waardoor Edel genoodzaakt werd om haar steentje bij te dragen aan de financiële steun van het gezin. Edel was zeventien jaar oud. In haar enthousiasme om het gezin bij te staan, volgde Edel handelsonderricht, en na het afstuderen kreeg ze een secretariaatsfunctie bij Chagny Tile Works. Haar werkgever bestempelde haar als een modelwerkneemster, en een perfecte secretaresse die snel al haar taken beheerste en ze foutloos uitvoerde.
Vermits ze het oudste kind was, wendde het gezin zich instinctief tot haar om advies te vragen, want ze had bij alle gezinsleden een bijzondere plaats in hun harten. Haar vader noemde haar zelfs "Grootje," waarmee hij aantoonde hoe wijs en rijp hij haar aanbevelingen vond.
Edels innerlijke leven maakte voortdurend vorderingen, zelfs in die mate dat een vriendin, die later een Kartuizernon werd schreef, dat ze Edel Quinn kende rond het jaar 1930-1931 toen Edel zon drieëntwintig jaar oud was: "Sinds het begin (van onze vriendschap) was ik er van overtuigd dat ik contact had met een uitverkoren ziel. Men voelde bij haar een bewustzijn van leven in de goddelijke aanwezigheid. Ze sprak er niet over, maar haar persoonlijkheid straalde een sfeer van gemoedsrust uit. Toch was ze de vrolijkheid zelve. Dat was één van de meest buitengewone aspecten van haar hele gedrag: volkomen natuurlijk en blijkbaar met het grootste gemak, combineerde ze een diep innerlijk leven met alle voordelen van sociaal succes: jeugd, charme, slimheid, graag plezier maken, onschuldige vrolijkheid, een vurig gevoel voor humor, een pienter oordeel, een talent voor muziek, en vaardigheid in sporttakken zoals tennis, dansen en golf, wat ze allemaal heel graag deed maar later opgaf om haar vrije tijd aan het apostolaat van het Legioen van Maria te wijden."
Het nam wat tijd in beslag om haar roeping in het leven te overwegen, en toen ze er zeker van was maakte ze regelingen om de Orde der Clarissen in Belfast te vervoegen. Haar intrede was gepland voor april 1932. Ze was vijfentwintig jaar oud. Haar vrienden waren verbaasd door haar beslissing, maar weken later kregen ze de onaangename verrassing dat ze tuberculose had opgelopen en naar een sanatorium was gebracht. Sommigen staken de schuld op haar dieet omdat ze vastte, dikwijls maaltijden miste, en geen melk, boter en vlees at.
Diegenen die haar in het sanatorium bezochten, stelden vast dat ze altijd straalde en vol plezier was, en er steeds in slaagde te vermijden over haar gezondheidstoestand te praten. Ze klaagde nooit, en lachte haar pijn weg. Ze bleef echter niet lang in het sanatorium omdat ze wist dat haar ouders, die niet rijk waren, gebukt gingen onder de kosten die ze maakte. Ze keerde terug naar huis en stelde al spoedig vast dat geen enkel behandeling succesvol was geweest. Ze besloot dan om haar aandacht en overblijvende energie in iets nuttigs te steken. Ondanks haar aanslepende ziekte, vond ze werk als secretaresse bij de firma "Callows Engineering Works," en ze werd ook een actiever lid van een bestuursraad van het Legioen van Maria.
Edel hervatte haar gewoonlijke, sobere bestaan van vasten en kastijdingen, en ze liet niet toe dat haar ziekte een obstakel werd in haar streven naar een hechtere vereniging met God. De enige gunst die ze zichzelf toestond, was een dag rust wanneer ze een longbloeding had gekregen.
Haar diepe liefde voor de Heilige Moeder had haar naar het Legioen van Maria geleid, waar haar spirituele leven open bloeide. Ze was toegetreden om Maria beter te dienen en om zielen tot Christus te brengen. Maria, wiens deugden en karaktertrekken Edel in haar eigen leven trachtte na te volgen, was haar voorbeeld. Ze las veel over de Heilige Moeder, vooral "De Ware Godsvrucht" en "Het Geheim van Maria," van de H. Louis-Marie de Montfort, de twee voornaamste boeken van het Legioen. Ze voelde zich ook aangetrokken tot de H. Theresa van Lisieux, wiens boek, "Verhaal ener Ziel," één van Edels meest gekoesterde bezittingen werd. Nog een paar van haar favorieten waren de H. Juliana van Norwich, De H. Johannes van het Kruis, de H. Theresa van Avila, Zuster Elisabeth van de Drie-eenheid, en Elisabeth Leseur, een wereldlijke heilige van de moderne tijden.
Ondanks haar ziekte stond Edel altijd klaar om anderen te helpen. Haar zwakke gezondheid was nooit een voorwendsel om een dienst te weigeren. Integendeel. Eén van de zusters zei dat, ondanks Edels fysieke toestand, "Haar opmerkelijkste eigenschap misschien haar schijnbaar onuitputtelijke drijfkracht was. Wanneer de gelegenheid zich voordeed, toonde ze een ongelooflijke energie en felheid in haar onzelfzuchtigheid. Zolang ik haar gekend had, had ik haar nooit vermoeid of slenterend gezien, Ze was altijd enthousiast dat ze mensen kon helpen." De enige keer wanneer zij die haar kenden zich realiseerden dat ze zich niet goed voelde, was wanneer ze neerzat, omdat ze ver achterover leunde op haar stoel, een positie die blijkbaar haar longen ontlastte.
Op één of andere manier leek Edel altijd vol energie. Ze toonde ook een opmerkelijke vreugde en sereniteit, zelfs in de moeilijkste omstandigheden. "Haar goede humeur was onfeilbaar. Ze had geen stemmingswisselingen." Ze at matig, en kon makkelijk een maaltijd overslaan. s Avonds laat ging ze rusten en, als boetedoening, sliep ze op een heel hard bed.
Omwille van haar tuberculose, werd Edel er soms van beschuldigd diegenen waar ze mee in contact kwam in gevaar te brengen. Maar in Ierland was er in die tijd geen vrees om tuberculose op te lopen door een sporadische omgang met iemand. Men geloofde dat tuberculose enkel besmettelijk was wanneer men in dezelfde kamer sliep als een patiënt, en dat het enkel tijdens de laatste zes maanden voor het overlijden gevaarlijk was.
Toen Edels gezondheid wat verbeterde, droomde ze van het opstarten van groepen van het Legioen van Maria in Engeland en omliggende landen, en stelde haar idee voor aan het Legioen. Ze kreeg antwoord op haar voorstel in de vorm van een uitnodiging om als lid het Legioen in Oost-Afrika te verspreiden. Ze gaf zich meteen op als vrijwilligster. Haar verzoek werd eerst betwist, maar na een vergadering met het consilium, het bestuur van het Legioen, in aanwezigheid van Frank Duff, de oprichter, werd Edels verzoek goedgekeurd.
Nu het gezin het beter stelde en de kinderen groter waren, vond Edel dat ze niet meer onmisbaar was. Ze verliet het ouderlijke huis en haar dierbaren, wetende dat ze hen waarschijnlijk nooit meer zou terug zien.
Edel Quin scheept in naar Afrika
Na een zeereis van een maand, kwam ze op 24 november 1936 aan in Naïrobi, Kenia, waar ze zich in het H. Theresa klooster vestigde. Ze kreeg al snel te kampen met moeilijkheden. Edel stelde vast dat er twintig verschillende stammen waren, de meeste met verschillende talen en dialecten die geen overeenkomsten hadden met elkaar. Er waren ook nog een aantal Europeanen, die apart leefden. Maar de taalbarrières waren niet het enige probleem. Er was ook het regenseizoen, die de wegen waterig en ontoegankelijk maakte. Daardoor moest Edel vaak haar chauffeur en wagen achterlaten om te voet in de modder naar haar vergaderingen te gaan. Sommige tochten waren aanzienlijk lang, en ze waren ook uiterst oncomfortabel vermits Edel regen, hitte of verstikkend stof moest doorstaan. Maar ondanks de moeilijkheden waren er, negen maanden na haar aankomst, dertig bestuursgroepen.
De uren die ze reisde, bracht Edel in bezinning en gebed door, die haar ongetwijfeld steunden want ze overwon alle hindernissen en vestigde het Legioen niet alleen in Naïrobi, maar ook in het grootste deel van Kenia, Oeganda, Nyasaland en Tanganyika.
Twee jaar na haar aankomst in Afrika kreeg ze een ernstige malaria-aanval, maar zodra ze terug voldoende kracht had, zette ze haar werk verder. Vier jaar na haar aankomst, reisde ze naar het eiland Mauritius, waar ze dertig groepen van het Legioen vestigde. Niet lang nadat ze teruggekeerd was naar het vasteland, stortte ze volledig in toen ze terug malaria kreeg, en een borstvliesontsteking die zo ernstig was dat iedereen dacht dat ze stervende was. Deze keer werd ze voor zes maanden rust naar een sanatorium gestuurd, waar ze opnieuw haar activiteiten voortzette. Wanneer ze niet uit bed kon, kon ze schrijven om haar briefwisseling met het hoofdkwartier van het Legioen in Ierland te onderhouden, en ze schreef ook naar talloze groepen in Afrika om de activiteiten te adviseren, aan te moedigen en onder toezicht te houden.
De missionarissen zagen welke goede resultaten het Legioen tot stand bracht: velen keerden terug naar de Kerk. Er waren veel bekeringen en doopsels, de Mis werd trouw bijgewoond en er was een nieuwe vurigheid in het Christelijke leven, waardoor Edel bestookt werd met nieuwe aanvragen om meer groepen tot stand te brengen. Zwak als ze was, ging ze voort met haar werk en er werden honderden bijkomende groepen gevestigd.
Het is verbazingwekkend, hoe deze jonge vrouw die aan tuberculose en malaria leed, en op dat moment slechts zon 35 à 40 kg woog, zo veel kon verwezenlijken. Toen één van de zusters zag dat ze nauwelijks kon stappen maar toch met de wagen en de trein verre bezoeken aflegde , zei ze: "Als je zo doorgaat, zal men je op een dag in een wagen of trein dood terugvinden." Edel antwoordde: "Onze Lieve Vrouw zal dat nooit toelaten." Edel wist dat ze het werk van de Heilige Moeder deed, en dat Maria haar zou helpen, en ze ging door met het vestigen van nieuwe bestuursgroepen.
Nadat ze alle territoriale-, stammen-, rassen- en taalproblemen had overwonnen om honderden bestuursgroepen op te richten, stierf Edel op 12 mei 1944 op zevenendertigjarige leeftijd, nadat ze met haar lippen een kruisbeeld had aangeraakt en de naam van Jezus had uitgesproken.
Haar graf in Naïrobi werd een bedevaartsoord, en er werden ontelbare gunsten bekomen door haar voorspraak.
Het graf van Edel Quinn in Naïrobi
De Heilige Vader, Paus Johannes Paulus II verklaarde tijdens een speciale vergadering: "Er bestaat geen twijfel dat de Dienares van God, Edel Maria Quinn, een wereldlijke maagd van het Legioen van Maria, de theologische en voornaamste deugden tot op een heldhaftig niveau uitvoerde..." Met deze uitspraak verkreeg Edel de titel van Eerbiedwaardige.
Kort na haar dood verklaarde een Naïrobische priester aan een missionaris: "Lang nadat wij zullen verdwenen zijn, zal de naam Edel Quinn op Afrikaanse bodem in verering uitgesproken worden." Het waren voorspellende woorden, behalve dat haar naam niet enkel in Afrika in verering wordt uitgesproken, maar overal ter wereld.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
07-02-1974
Dienares van God: Dorothy Day [1897-1980]
Dienares van God: Dorothy Day [1897-1980]
Bijna onmiddellijk na haar dood ontstond er een controverse over de vraag of Dorothy Day voor mogelijke heiligverklaring moest voorgesteld worden. Dorothy was per slot van rekening een communiste geweest, had een aantal liefdesverhoudingen gehad, abortus gepleegd, dertig dagen in de cel gezeten wegens het deelnemen aan een stakingspiket voor de suffragettes aan het Witte Huis, en werd ook nog eens zesmaal gearresteerd omdat ze verscheidene burgerrechten verdedigde, waarvan de laatste in 1973 waar ze demonstreerde voor de United Farm Workers (De Amerikaanse Organisatie voor Landbouwers), in Fresno, Californië. Ze woonde ongehuwd samen, en kreeg een kind zonder de voordelen van huwelijksgeloften. Haar bekering na de geboorte van haar kind, en het deugdzaam leven dat ze sindsdien leidde, alsook haar onvermoeibare inzet voor de armen, werden door Kardinaal John OConnor beschouwd als heiligenwerk, en het was hij die de redenen opgaf voor haar heiligverklaring. Voor zij die haar in haar beginjaren kenden, zou het voorstel om haar voor heiligverklaring op te geven belachelijk gemaakt geweest zijn, en openlijk bespot, maar voor hen die haar in haar latere jaren kenden was de heiligverklaring een uitgemaakte zaak na een leven van complexiteit en deugdelijkheid, wat velen aanzette tot gebed en streven naar sociale rechtvaardigheid.
Dorothy's boeiende leven begon in San Francisco, waar haar gezin diep geschokt werd door de aardbeving van 1906. Haar vader John Day, een journalist, verloor zn huis en zn werk. Toen Dorothy acht jaar oud was, verhuisde het gezin naar een klein appartement boven een taverne in Chicagos South Side. Hier leefden ze in barre omstandigheden tot de vader bij een kleine krant in Chicago een job vond als sportredacteur. Nu ze een vast inkomen hadden, konden ze op zoek gaan naar betere huisvesting. Dorothys vader, die van Ierse afkomst was, was ook een renbaanfanaat, en later werd hij een steward en partner van de Hialeah renbaan te Florida. Hij toonde weinig genegenheid voor zn kinderen, en had weinig of geen interesse in religie. De moeder van Dorothy, Grace Saterlee Day, die van Engelse afkomst was, had ook weinig behoefte aan religie. Geen van beide ouders ging naar de kerk.
Dorothy en haar zus Della
Dorothy werd voor het grootste deel in Chicago opgevoed, en begon al te lezen toen ze vier jaar oud was. Ze kreeg interesse in religie toen ze op zolder een Bijbel vond en er begon in te lezen. Later gaf ze toe dat ze er weinig van begreep, maar dat ze een gevoel van vroomheid had terwijl ze hem las.
Dorothy was een uitstekende leerlinge. Toen ze zestien was, deed ze het zo goed op de Waller secundaire school, dat ze een studiebeurs kreeg voor de Universiteit van Illinois in Urbana. Nadat ze een professor over religie had horen spreken als iets dat voor zwakken was, besloot Dorothy, in haar jeugdige arrogantie, dat ze sterk was en er dus ook geen behoefte aan had. Ze hield op te geloven en begon heel bewust te vloeken, en verklaarde met trots dat ze atheïste was. Maar als het op haar inkomen aankwam, stopte ze haar trots weg. Ze had geen andere keuze dan te werken, en ze deed de afwas bij de YWCA [Welzijnsorganisatie voor Jonge Vrouwen], en deed huishoudelijke klusjes bij drie verschillende gezinnen, waar ze telkens bij inwoonde zodat ze voor de kinderen kon zorgen, wat haar goed uitkwam. Ze boende vloeren, waste kleren, en deed andere klusjes, die ze later beschreef als "verstikkend werk."
Toen ze achttien was, verliet ze de school en verhuisde ze naar New York, waar ze toegaf een zorgeloos leven geleid te hebben, "en voor het eerst precies te doen wat ik wilde doen." Ze had de ambitie om journaliste te worden, maar had geen diploma of ervaring. Daardoor was het onmogelijk om werk te vinden bij de grotere kranten, en ze was verplicht om het werk aan te nemen dat ze kon krijgen. Hierdoor werd ze regelmatige correspondente voor de linkse publicatie, de Call en de New Masses.
Nu kon ze de controversiële onderwerpen promoten, zoals vrouwenrechten, geboorteregeling, en de vrije liefde. Ze voelde zich vooral aangetrokken tot hen die het land probeerden te veranderen, zoals vakbonden en stakers. Ze genoot ook van het gezelschap van vooraanstaande schrijvers van haar tijd, waaronder Eugene ONeill.
Haar "zorgeloos leven" toen ze twintig was, hield ook een arrestatie in na een stakingpost voor de suffragettes. Eén van de belangrijkste indrukken die haar hiervan altijd zou bijblijven, was de vriendelijkheid die ze ervaarde van de opgesloten prostituees. Tijdens haar verblijf in de gevangenis las Dorothy de Bijbel, waarin ze vooral troost vond in de Psalmen. Haar "zorgeloos leven" hield ook een interesse in communistische idealen in, waarvoor ze een aantal vergaderingen bijwoonde. En ze had ook een aantal liefdesaffaires. Nadat ze tijdens één van haar affaires zwanger was geworden, pleegde ze illegaal abortus. Hier zou ze voor de rest van haar leven spijt van hebben. Ze huwde één keer, met een man waarvan we weinig weten behalve dat hij acht keer gehuwd was geweest. Ze reisde met hem naar Europa, begon zwaar te drinken, en verliet hem tijdens haar terugkeer naar de Verenigde Staten. Het huwelijk had nog geen jaar stand gehouden. Om tijdens deze perioden de eindjes aan mekaar te kunnen knopen, werkte Dorothy een tijdje als bibliotheekbediende, kassierster in een restaurant, corrector, en zelfs als bediende in een winkel van Montgomery Ward.
Rond het jaar 1926, na haar mislukte huwelijk, ging ze op Staten Island samenwonen met Forster Batterham, een toegewijd atheïst. Forster was bioloog en anarchist. Dorothy werd terug zwanger, en deze keer besloot ze het kind te houden.
Het was tijdens deze zwangerschap dat ze bijna constant begon te bidden, niet neergeknield, maar wandelend en terwijl ze haar werk deed. Ze las "de Imitatie van Christus," en hield vaak de Rozenkrans in haar handen, die iemand haar het jaar voordien gegeven had. Over de Rozenkrans zei ze: "Misschien heb ik hem niet correct gebeden, maar ik bleef hem bidden omdat het me gelukkig maakte." Ze begon ook naar de Katholieke kapel te gaan, waar ze "bad voor het geschenk van het geloof."
De geboorte van het kind in juli 1927 zorgde voor groot geluk. Dorothy schreef in haar dagboek dat met haar dochters geboorte "de lente naderde. Mijn vreugde was zo groot dat ik in het ziekenhuisbed voor de New Masses een artikel over mijn kindje schreef, om mijn vreugde met de hele wereld te delen." Ze noemde het kind Tamara Teresa, wat in het Hebreeuws "kleine palmboom" betekent. Teresa verwees naar de grote H. Theresa van Avila, vermits de kersverse moeder onder de indruk was van diens autobiografie.
Kort daarna was Dorothy vastberaden om het kind, en zichzelf, Katholiek te laten dopen. Ze liet zich onderrichten in het geloof, en werd dan met een enorm probleem geconfronteerd. Ze hield heel veel van Forster, maar haar overtuiging om gedoopt te worden kwam in conflict met zijn visies en hun immorele situatie. Vermits haar liefde voor de Kerk groter was, zette ze haar zielensmart opzij en verliet ze hem. Tamara en Dorothy werden gedoopt. Dorothy schreef: "Wanneer men een kind heeft, is het leven anders. Ik wilde niet dat mijn kind in de knoei kwam zoals ik dikwijls, zonder levensregel, en onderwijs... Ik wilde dat mijn kind geloofde, en als deel uitmaken van een kerk haar zon onschatbare genade zou geven als een geloof in God en de gezellige liefde van de heiligen, dan moest ik haar als Katholiek laten dopen."
Sindsdien veranderde Dorothys leven. Op een dag, terwijl Dorothy in Washington D.C. was, bezocht ze het onvoltooide Heiligdom van de Onbevlekte Ontvangenis in de buurt van de Katholieke Universiteit van Amerika, en bad in de crypte. "Daar droeg ik een speciaal gebed op, wenend en angstig, dat op één of andere manier mijn verborgen talenten voor mijn medewerkers, voor de armen, naar boven bracht."
De volgende man die in haar leven kwam, Peter Maurin, was anders dan de anderen die ze had gekend, en hij was iets ouder dan haar. Hij was auteur van dogmatisch materiaal, en lid van een broederschap dat onderricht gaf aan kinderen van de armen, liefdadigheidswerken deed, en eerbetuigingen en voorrechten schuwde. Hij was een man van hoge principes, en hij deelde Dorothy's visie om het erbarmelijke toenmalige Amerikaanse landschap te veranderen. Dorothy zou later verklaren dat Peters "geest en ideeën" essentieel waren voor de rest van haar leven, en het was hem die zij beschouwde als medestichter van haar krant, The Catholic Worker, [De Katholieke Werker] waarin ze haar religieuze overtuigingen verkondigde.
De eerste editie van De Katholieke Werker, in mei 1933, had een oplage van 2.500 stuks. Tegen 1936 werden er 150.000 stuks gedrukt. Enthousiaste mensen verkochten exemplaren aan één cent per stuk, maar als de verkoop tegenviel gaven ze de exemplaren weg, door ze in wachtzalen van dokters achter te laten, en op bussen en trams. Het duurde niet lang tot de redacteurs post kregen van over de hele wereld.
Bovenop het promoten van haar religieuze overtuigingen, gebruikte Dorothy de krant ook voor het verkondigen van haar trouw aan een neutraal pacifisme tijdens alle oorlogen in haar leven. En net zoals Ghandi streed ze voor het creëren van een geest van geweldloosheid. Dorothy schreef tijdens haar leven meer dan vierhonderd artikels voor haar krant, die men nu nog kan terugvinden op het internet. Ze schreef ook een autobiografie, een aantal boeken, en hield een dagboek bij dat goed van pas kwam voor biografen.
Dorothy Day met Moeder Theresa
Toen De Katholieke Werker een stevige reputatie had opgebouwd, opende Dorothy, met de inspiratie en hulp van Peter Maurin, een "Huis van Gastvrijheid," in de achterbuurten van New York, waar men voedsel voorzag voor de hongerlijdenden en onderdak voor de daklozen. Dit was in 1939, en ze huurden hiervoor een appartement nabij Tompkins Square, voor acht dollar per maand. Dorothy schreef: "het krioelde er van de ratten, er was geen verwarming, het was er vuil, en zelfs mensen uit de achterbuurten hadden het verlaten." Het werd natuurlijk opgekuist, opgeruimd, en leefbaar gemaakt. Vermits her en der mensen uit hun huis werden gezet, was er de nood aan meer opvangtehuizen. "We moesten andere appartementen zoeken, zorgen dat ze belastingsvrijstelling kregen, handkarren lenen en ze helpen verhuizen. Buren kwamen om kledij vragen en we moesten er om bedelen bij vrienden en lezers... We kookten, kuisten, schreven, deelden literatuur uit, pamfletten, beantwoordden een gigantische briefwisseling en bellers... Geïnteresseerde mensen die vrijwillig in armoede leefden hielpen ons gratis voedsel uitdelen, waarmee letterlijk duizenden mensen gevoed werden."
"In New York kwamen er elke morgen duizend mensen naar het ontbijt," schreef ze. In haar dagboek schreef ze ook over haar grote bezorgdheid en liefdadigheid voor haar buren, die in één van de Huizen van Gastvrijheid verbleven: "Er verblijven verscheidene gezinnen bij ons, behoeftige gezinnen, behoeftig tot in ongelooflijke mate, en daar kan men ook niks anders doen dan liefhebben. Ik bedoel, dat er geen mogelijkheid is op rehabilitatie, geen enkele mogelijkheid, voor zover we kunnen zien, om hen te veranderen; en zeker geen mogelijkheid om hen aan te passen aan hun afschuwelijke leefwereld ..."
Dorothy was een heel bezige bij. Ze ontfermde zich over het voeden van de mensen, maar ook over hun onderdak en kledij. Er moesten verhandelingen geschreven worden, de krant moest uitgegeven worden, er waren onderhandelingen met heel wat mensen, ontelbare onderbrekingen, bezoekjes aan ziekenhuizen en aan de zieken die thuis waren, en er moest het land afgereisd worden om andere tehuizen op te richten. Tijdens dit alles was haar Bijbel haar voortdurende gezel. Tijdens moeilijke tijdens wendde ze zich ook tot bepaalde heiligen voor inspiratie: de H. Theresa van Avila, de H. Thérèse van Lisieux, de H. Johannes van het Kruis, de H. Franciscus van Assisi, en de H. Catharina van Siena.
Ze haalde zonder twijfel heel wat kracht bij deze heiligen, vermits de mensen rond haar vaak haar verdraagzaamheid, stoïcijns uithoudingsvermogen, en haar bekwaamheid om welwillend de, in hun ogen, extreme irritaties te doorstaan.
Omrngd met de droefheid en de moeilijkheden van haar werk, kwam Dorothys enige echte vreugde van haar dochter, Tamara, die in verscheidene Huizen van Gastvrijheid bij haar verbleef. Dorothy vond dat het niet ongeschikt was dat Tamara getuige was van deze ongelukkige kant van het leven, en zorgde met veel liefde voor haar dochter tijdens diens kinder- en tienerjaren. Toen het tijd was om Tamara te laten studeren, werd ze naar school in Canada gestuurd. Nadien huwde Tamara en schonk ze Dorothy een aantal kleinkinderen.
Sinds de geboorte van Tamara, was Dorothys gebedsleven gestadig toegenomen. Ze las regelmatig delen uit de Bijbel, haar favoriete boek. Wanneer ze niet op reis was, ging ze elke dag naar de Mis en bad ze de Rozenkrans tijdens de stakingsposten en wanneer haar liefdadigheidswerk het toeliet. Bovenal hield ze van de Kerk en de armen, die steeds bij haar waren.
Dorothy's idealen werden opgesomd in deze paragraaf uit haar dagboek: "Wat we zouden willen doen, is de wereld veranderen ... het eenvoudiger maken voor mensen om zich te voeden, kleden, en onderdak te vinden zoals God het voor hen had voorzien. En tot in een zekere mate, door te vechten voor betere omstandigheden, door onophoudelijk op te komen voor de rechten van de arbeiders, de armen, de behoeftigen ... m.a.w., de rechten van de waardige en onwaardige armen ... kunnen we tot in zekere mate de wereld veranderen; we kunnen werken voor de oase, de vreugde en vrede in een gekwelde wereld."
Door haar inspiratie en haar geloof in de door God aan de mens gegeven waardigheid, zijn er nu meer dan 185 Katholieke Werker-gemeenschappen in de Verenigde Staten en in de wereld, die zich inzetten voor geweldloosheid, vrijwillige armoede, gebed, en gastvrijheid voor de daklozen, de hongerlijdenden, de verdrevenen, en zij die verlaten werden. De leden blijven protesteren tegen onrechtvaardigheid, oorlog, racisme, en elke vorm van geweld.
Tot de dag van haar dood, had Dorothy spijt van haar deelname aan de seksuele revolutie van de jaren 1920, en schreef en predikte tégen de seksuele revolutie van de jaren 1960. In haar dagboek schreef ze: "Deze menigte gaat tot in de extremen met seks en drugs ... Het is ook een opstand tegen het gezag, zowel natuurlijk als bovennatuurlijk, zelfs tegen het lichaam en diens behoeften, diens natuurlijke functies voor voortplanting."
Na bijna vijftig jaar gewerkt te hebben voor de Katholieke Werkersbeweging, stierf Dorothy, een vriendin van Thomas Merton en veel vooraanstaande schrijvers en geestelijken, op 29 november 1980, met haar dochter Tamara aan haar zijde. Dorothy was 83 jaar oud. Uitgeput door haar werk en de gevolgen van een hartaanval, sliep Dorothy vreedzaam in, in de armen van haar Verlosser. Voor ze stierf vertelde men haar dat ze op een dag heilig zou verklaard worden. Dorothy wilde hier niet van weten, en zei dat het geld dat aan deze onwaarschijnlijkheid zou uitgegeven worden, beter aan de armen zou besteed worden. Maar door haar leven, dat getrouw was aan het Evangelie, en de zorg voor de armen heeft de oproep voor haar heiligverklaring een grote impuls gekregen.
Vermits Dorothy sinds de oprichting van haar Huizen van Gastvrijheid in vrijwillige armoede had geleefd, liet ze geen geld na voor een begrafenis. De Aartsbisschop van New York nam gewillig alle kosten voor zich, voor een indrukwekkende begrafenis. Na de begrafenismis, waar veel journalisten en televisieploegen aanwezig waren, waren er ook veel mensen die geholpen waren geweest door Dorothy. Er waren indianen, Mexicaanse arbeiders, zwarten, Puerto Ricanen, en ontelbare Amerikaanse armen. Tijdens de processie vanuit de Katholieke Geboortekerk, droegen Dorothys kleinkinderen de pijnboomhouten kist waar haar lichaam in opgebaard lag. Aan het kerkportaal zegende Kardinaal Terence Cook het lichaam. Dit was niet de eerste keer dat de Kardinaal in contact kwam met Dorothy. Op haar tachtigste verjaardag reed de zwarte limousine van de Kardinaal naar het Huis van Gastvrijheid in First Street, hij stapte uit, en maakte haar persoonlijk de verjaardagswensen van Paus Paulus VI over.
Dorothy werd begraven op een kerkhof in Richmond, Staten Island, op korte afstand van waar ze haar bekering had gehad.
Bijna onmiddellijk na haar dood, rees de vraag of men haar heilig zou verklaren. Dit gebeurde een paar jaar later door Kardinaal John OConnor, na zijn raadpleging van het Vaticaan. De Kardinaal schreef: "Het is met grote vreugde dat ik de goedkeuring van de Heilige Stoel aankondig, om het Aartsbisdom van New York de Reden tot zaligverklaring en heiligverklaring van Dorothy Day te laten openen. Met deze goedkeuring wordt de titel van Dienares van God verleend. Wat een geschenk voor de Kerk in New York en de Universele Kerk."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
06-02-1974
Eerbiedwaardige Matthew Talbot [1856-1925]
Eerbiedwaardige Matthew Talbot [1856-1925]
Voor iedereen met een dwangmatig probleem, is deze Eerbiedwaardige dé persoon waartoe men zich moet wenden voor aanmoediging. Hij overwon twee verslavingen: alcohol en roken.
Het leven van Matt Talbot begon op 2 mei 1856, in het zeedorpje Clontarf, gelegen op zon 3 kilometer van Dublin in Ierland. Hij was het tweede van twaalf kinderen van Charles Talbot en Elizabeth Bagnall. Charles was een dokwerker, een man van ongewoon kleine gestalte, en met een enigszins agressieve houding. Van Elizabeth is weinig geweten, behalve dat ze, op bijna onvriendelijke manier, beschreven werd als "alledaags."
Op elfjarige leeftijd werd Matthew ingeschreven aan de Christelijke Broederschool. In het Ierland van deze tijd gingen kinderen op vroege leeftijd werken en werd de leerplicht nauwelijks nageleefd. De Christelijke Broeders werkten om kinderen van arme gezinnen, die slechts korte tijd naar school konden gaan, te helpen. Matt Talbot was zon kind, en hij werd in een "speciale" klas gezet waar hij de basisvaardigheden van lezen en schrijven leerde. Hij leerde ook gebeden en de waarheden van het geloof, als voorbereiding op het ontvangen van de sacramenten.
Na amper één jaar onderwijs verliet Matt de school in de zomer van 1868, en begon in Dublin te werken als boodschappenjongen voor een wijnhandelaar. Hoewel hij nog geen tiener was, begon hij al snel van het product van zijn werkgever te proeven. Zijn zus, Mevr. Mary Andrews, vertelde in 1931 het volgende over Matt terwijl hij werkte:
"Hij begon overmatig alcohol te drinken. Onze vader zag dit, gaf hem een serieus pak slaag, en vond voor hem een nieuwe job als boodschappenjongen bij het Bestuur van de haven en dokken. Maar Matt bleef drinken, ondanks alles wat mijn vader deed om hem te genezen. Om zn vader, die bij dezelfde werkgever werkte, niet ten schande te brengen, gaf Matt na drie jaar zn job op. Hij werd metselaar, maar zijn drinkgewoontes veranderden niet. Hoewel hij heel hard werkte, ging heel zn loon op aan drank. Hij verpandde zelfs zijn laarzen om drank te kunnen kopen. Tijdens die jaren verwaarloosde hij vaak zijn plichten met Pasen, maar hij ging altijd naar de Zondagsmis. Hij had geen vrouwen of vriendinnen, en zijn moreel gedrag was steeds onberispelijk."
Jammer genoeg was Charles, de vader van Matt, zelf een alcoholist. Volgens Pat Doyle, een hechte vriend van het gezin, "hadden Matt en de rest [de broers van Matt] de smaak voor de drank van hun vader geërfd." Enkel John, de oudste, was een uitzondering.
Susan Fylan, één van de zussen van Matt, geeft ons details over de bezigheden van haar broer: "Hij zei me zelf dat hij zijn laarzen en hemd had verkocht om drank te kopen, en hij dronk op krediet, waarbij hij vaak zijn loon op voorhand spendeerde. Als hij dronken was, was hij het meeste van de tijd stil, maar hij vloekte en zweerde; als hij thuiskwam, ging hij liggen; dronkenschap was zijn enige ondeugd; hij was opvliegend en maakte ruzie en vocht, maar gewoonlijk was hij stil en was hij thuis niet boos op ons. Ik hoorde hem zeggen (na zijn bekering), dat zelfs wanneer hij dronk, hij in zijn geest vroom was t.o.v. de Heilige Maagd en een raar Weesgegroet bad, en hieraan schrijft hij zijn bekering toe."
Ondanks dat hij hevig dronk, bleef Matt een goeie arbeider. Toen hij als metselaarsknecht werkte, deed hij meer in een half uur, dan de andere arbeiders in een uur deden. De bouwmeester plaatste Matt steeds vooraan zodat de rest van de mannen zijn tempo moesten volgen. Dit is waarom Matt bekend werd als "de beste knecht in Dublin."
Vermits zijn inkomen ontoereikend was om zijn overmatig alcoholgebruik te handhaven, vulde Matt zijn loon soms aan door lege flessen te verzamelen en te verkopen. Wanneer hij naar drank verlangde, stond hij vaak buiten aan Carolans Pub en vroeg hij fooien om op paarden te letten.
In 1948 zei Matts nicht, Annie Johnson, dat Matt en zn broers zo naar whisky verlangden dat ze de viool van een vioolspeler stalen en ze verkochten om te kunnen drinken. Van zijn vroege tienerjaren tot laat in zijn twintigerjaren, was Matt een alcoholist die zijn zelfrespect verloor, weigerde te luisteren naar de smeekbedes van zn moeder, en niet enkel zn loon opdronk, maar ook al het geld dat hij en zn maten op een eerlijke of een andere manier konden vergaren.
Mary Andrew, de zus van Matt, vertelde de gebeurtenissen die voorafgingen aan Matts bekering. Het lijkt dat Matt een paar dagen werk gemist had omdat hij dronken was. Hij had geen geld en stond op de hoek van William Street en North Strand zn vrienden op te wachten. Vermits zij van hun werk kwamen en hun loon gekregen hadden, verwachtte Matt dat ze hem zouden uitnodigen om iets te gaan drinken. Toen ze hem allemaal voorbij wandelden zonder hem iets aan te bieden, had Matt heel veel om over na te denken en hij ging naar huis. De zussen van Matt vertellen dat, toen Matt het huis binnenkwam, zn moeder zei: "Je bent vroeg thuis, Matt, en je bent nuchter!" Matt antwoordde: "Ja, moeder, inderdaad." Na het avondeten bleef hij thuis, wat heel ongewoon was, en uiteindelijk zei hij tegen zn moeder: "Ik ga de gelofte van geheelonthouding afleggen." Ze glimlachte en zei: "Ga, in Gods naam, maar doe het niet tenzij je van plan bent ze te houden." Terwijl hij naar buiten ging, zei zn moeder: "Moge God je de kracht geven om ze te houden."
Matt ging te biechten in het Clonliffe College, en legde de gelofte af om drie maanden niet te drinken. De volgende morgen, een zondag, ging Matt voor de eerste keer sinds jaren naar de Eucharistie. Nadien was hij een ander man. Hij werkte regelmatig, vermeed zijn vroegere maten, en ging meer naar de kerk. De neiging om terug in zn vorige gewoonten te hervallen bleef, en hij vocht om zn gelofte te houden. Toen de drie maanden voorbij waren, vernieuwde hij zn gelofte voor het leven. Matts bekering zou in het jaar 1884 gebeurd zijn, toen hij achtentwintig jaar oud was.
Matt was een veranderd man. Naar verluidt waren zijn werkmakkers verbaasd toen ze hoorden dat Matt de gelofte had afgelegd, en ze waren nog meer verbaasd toen hij ze hield.
De energie en de vastberadenheid die Matt in zijn werk toonde, waren dezelfde als diegene die hij ten dienste van God toonde. Hij werkte nog steeds als knecht, ging mortel en stenen halen voor de metselaars, en elk moment dat hij kon bracht hij door in gebed. Men hoorde hem nooit nog vloeken. Zijn zus Mary Andrews zei, dat Matt na zn dagtaak het meest van de tijd op zn knieën zat. Hij vastte, en sliep op een ruwe plank met een houtblok als kussen. Hij ging dagelijks naar de Mis, en op 18 oktober 1891, trad Matt binnen bij de Derde Orde der Franciscanen. Vermits hij zijn inkomen niet meer aan alcohol verkwistte, gaf hij geld aan zn moeder, de armen, en religieuze organisaties, vooral de missies. Toen zn broers bleven drinken, ondanks de inspanningen van Matt om hen op het rechte pad te zetten, ging hij thuis weg.
Matt ging te biechten in het Clonliffe College, en legde de gelofte af om drie maanden niet te drinken. De volgende morgen, een zondag, ging Matt voor de eerste keer sinds jaren naar de Eucharistie. Nadien was hij een ander man. Hij werkte regelmatig, vermeed zijn vroegere maten, en ging meer naar de kerk. De neiging om terug in zn vorige gewoonten te hervallen bleef, en hij vocht om zn gelofte te houden. Toen de drie maanden voorbij waren, vernieuwde hij zn gelofte voor het leven. Matts bekering zou in het jaar 1884 gebeurd zijn, toen hij achtentwintig jaar oud was.
Matt ging wekelijks naar de biecht in Clonliffe, en spendeerde een lange tijd aan het terugbetalen van zn schulden die hij tijdens de jaren die hij dronk had opgestapeld. Hij zocht zelfs jarenlang in de armentehuizen van Dublin naar de vioolspeler van wie hij de viool had gestolen, zodat hij hem de prijs van de viool kon terugbetalen. Toen hij hier niet in slaagde, gebruikte hij het geld voor Missen ten voordele van het welzijn van de ziel van de vioolspeler.
Tijdens de eerste jaren van zijn bekering, verzamelde Matt boeken over godsdienstige onderwerpen. Vermits hij een pover onderricht had genoten, moet het moeilijk geweest zijn voor Matt om deze boeken te lezen, tenminste tot hij enige vaardigheid ontwikkelde. Zijn selectie van boeken toonde duidelijk aan dat hij begeleid werd door een vurige en ongewoon scherpzinnige priester, die zelf een man van grote spiritualiteit en diep gebed was. Al deze boeken, waarin veel van Matts notities staan, worden heden bewaard in het huis van de aartsbisschop in Dublin. Onder de boeken bevind zich een zakboekuitgave van het Nieuwe Testament, waarvan men denkt dat Matt het lange tijd met zich meedroeg. Als gevolg van het lezen van talrijke biografieën, ontwikkelde Matt een grote devotie voor de H. Theresia van Avila, de H. Theresia van Lisieux, en de H. Catharina van Siena.
Matts vriend, John OCallaghan, ontving één van deze boeken waarin Matt op het schutblad deze bedachtzame woorden had geschreven: "Van drie dingen kan ik niet ontsnappen: het oog van God, de stem van het geweten, en de slag van de dood. Let op wat je zegt in gezelschap. Let op wat je doet bij je familie. Let op wat je denkt wanneer je alleen bent." In een ander boek schreef Matt: "In het gebed spreken we tot God, in spirituele lezingen en preken spreekt God tot ons."
Toen de oude Matt volledig door de nieuwe was vervangen, werd hij beschreven als een man die steeds goed geluimd was en steeds vriendelijk was tegenover iedereen. Zijn gewoonlijke begroeting was "God zij met u," en men hoorde hem vaak lofzangen zingen. Er was geen luxe in zijn kamer die redelijk kaal was, met uitzondering van zijn plankenbed, een stoel, een tafel, een kruisbeeld en een aantal heilige afbeeldingen. Doorheen zn leven droeg Matt enkel de kleren die hij kreeg. Raphaël OCallaghan, die Matt goed kende, zei: "Er was niets opvallends of indrukwekkends aan het voorkomen van Matt Talbot. In het dagelijkse leven was hij een alledaagse werkman, armoedig gekleed, maar proper. Hij was iets kleiner dan middelbare grootte, en mager en pezig gebouwd. Zij manier van stappen was los, met lange stappen. Hij leek steeds in gedachten verzonken, maar niet bezorgd."
Ondanks Matts kleine gestalte en afgedragen kledij, trok hij rond 1892 de aandacht van een vroom, Katholiek meisje dat als kokkin werkte voor een Protestantse geestelijke. Door zijn regelmatige gewoontes en zijn respectvolle behandeling van vrouwen, besloot ze kennis te maken en uiteindelijk vroeg ze ook om te trouwen. Matt nam het voorstel in overweging, maar wees het aanbod af na het beëindigen van een noveen waarin hij om begeleiding had gevraagd. Later vertelde hij aan een vertrouweling dat de Heilige Maagd hem gezegd had niet te trouwen.
Matts spiritualiteit verdiepte zich, terwijl zijn vrome praktijken toenamen. Sean T. OCeallaigh zaliger, een voormalig president van Ierland, getuigde ooit dat hij als misdienaar Matt Talbot persoonlijk had gekend: "Ik leerde hem kennen in de tijd toen ik de Mis diende in de Kerk van de H. Jozef. Ik kende hem van 1890 tot 1897, en sprak af en toe met hem. Soms opende ik de deur voor de Mis van 7 uur, en zag ik hem al wachten op de trappen van de Kerk nog voor de deur open was... Alle misdienaars noemden hem Meneer Talbot. Soms verwezen de jongens naar hem als 'Heilige Joe.' s Morgens wachtte hij, neergeknield op de trappen van de kerk, biddend, met de Rozenkrans in zn hand. Hij ontving gewoonlijk de H. Communie. Ik zag hem ook in de kerk tijdens de avondaanbiddingen en na deze aanbiddingen zag ik hem de Kruisweg doen. Hij bad heel vurig en leek een grote achting te hebben voor het gebed. Hij bad vaak met uitgestrekte armen, met zn ogen op het Kruisbeeld gericht, en leek zich niet bewust van de mensen rondom hem ... Ik zou zeggen dat hij bijna was als iemand in extase. Hij was altijd voor het altaar van Onze-Lieve-Vrouw te vinden: hij toonde een bijzondere toewijding voor haar. Op zondag woonde hij meerdere Missen bij."
Matts vrije tijd werd gewijd aan gebed en overpeinzing, maar hij was nog steeds heel erg geïnteresseerd in het welzijn van allen die hij ontmoette. Mr. OCeallaigh voegt eraan toe: "Hij sprak vaak met mij en een paar van de andere jongens. Hij vroeg ons of we de Rozenkrans baden en of we het heel graag deden. Hij raadde ons aan om hem te bidden. Hij stelde ons vaak een vraag over de catechismus en gaf ons goede raad. Hij was vriendelijk en goed voor ons, en we waren niet bang om bij hem te gaan; integendeel, we gingen vaak bij hem om te praten. Hij was heel minzaam."
Na zijn bekering gaf Matt zn pijp en tabak weg, en hij rookte nooit meer. Bovenop zijn immer aanwezig verlangen naar alcohol, doorstond Matt de straf van het zichzelf ontzeggen van nicotine. Mr. OCallaghan zegt dat Matt hem ooit toevertrouwde, dat het voor hem moeilijker was om de tabak op te geven dan de alcohol. John Robbins, die Matt zon dertig jaar lang kende, zei: "Ik vond dat Matt een heroïsche opoffering deed door het roken op te geven, wan hij was een zware roker geweest, waarbij hij tot 200 gram tabak per week gebruikte. Toen hij besloot om er mee te stoppen ging hij naar zijn biechtvader in Clonliffe om een gelofte af te leggen."
Een paar jaar na zijn bekering, begon Matt te werken als arbeider voor houthandelaars T&C Martin. Het blijkt dat hij die verandering enkel deed omdat zijn werkuren hem dan toelieten de Mis van 6.15 uur bij te wonen, en omdat hij dan meer tijd had voor zijn gebeden en aanbiddingen voordat hij naar het werk ging.
In de houthandel was Matt gekend als de meest plichtsgetrouwe arbeider, die nooit een moment van zn tijd verspilde. Zijn werkmakkers zagen dat hij tijdens zijn vrije tijd en middagpauze een godsdienstig boek las, ofwel ging bidden in een afgezonderd deel van de houthandel om te vermijden dat men hem zou opmerken. Zijn middagmalen waren zo sober dat velen zich afvroegen hoe hij met zon beetje voedsel, zon zwaar werk kon doen. Matt vermeed het om te pronken, en was steeds goed geluimd. Hij werd gerespecteerd als gelovig man en hij was graag gezien bij zijn werkmakkers, ondanks het feit dat hij hen berispte als ze vuile taal gebruikten.
Nadat zijn drinkebroers verhuisd waren, en na de dood van zn vader in maart 1899, keerde Matt terug naar huis om voor zn moeder te zorgen. Elisabeth was ongetwijfeld tevreden om in haar oude dagen in het gezelschap van haar godvruchtige zoon te kunnen zijn, en baat te hebben van de hulp van haar dochter, die eveneens thuis woonde.
Bovenop zijn vele boetedoeningen werd Matts moeder er zich vlug van bewust dat hij regelmatig vastte, buiten de vasten voor de Advent, de Vastentijd, Quatertemperdagen en bepaalde wakes. De andere keren at hij weinig en hij sliep slechts vier uur per nacht; de andere uren wijdde hij aan gebed. Hij stond onder de begeleiding van een geestelijk begeleider die afwist van deze boetedoeningen en die ze blijkbaar afkeurde. Maar toch, er was nog een andere boetedoening, één die gebeurde met de goedkeuring van zijn geestelijk begeleider, namelijk het dragen van kettingen onder zijn kledij. De kettingen waren zo rond zijn lichaam aangebracht, dat er bij elke beweging een benauwdheid en ongemak optrad. Toch was niemand zich bewust van zijn moeite; en niemand vermoedde zelfs dat hij deze ongewone vorm van boetedoening onderging.
Matt was bij meerdere godsdienstige organisaties, die hij financieel steunde en waarvan hij trouw de vergaderingen bijwoonde. Onder die groepen waren het Broederschap van de Onbevlekte Ontvangenis, de Pioniers van Geheelonthouding van het Heilig Hart, het Apostolaat van het Gebed, de Levende Rozenkrans en het Broederschap van de H. Aartsengel Michaël. Vijfendertig jaar lang, tot aan zijn dood, was Matt een trouw lid van de Derde Orde der Franciscanen.
Tijdens de laatste maanden van zn leven, gaf Matthew toe dat hij heel veel pijn aan het hart had, en dat hij zich vaak heel zwak voelde. Voordat Matt uit het ziekenhuis werd ontslagen, waarschuwde zijn dokter hem voor de mogelijkheid dat hij plots zou kunnen sterven door zn hartziekte, maar toch verbeterde zijn toestand zodat hij terug licht werk kon doen. Het is gekend dat hij bleef verder werken, tot de dag voor zn dood.
Op Trinitatis [de Zondag van de Heilige Drievuldigheid, de zondag na Pinksteren], 7 juni 1925 om 9.45 uur, was Matt Talbot op weg naar de Mis. Hij bleef even staan en viel op de grond. Er kwamen mensen naar hem toegelopen, en iemand ging een priester halen. Toen de priester aaankwam was het duidelijk dat Matt Talbot, de gereformeerde alcoholist, dood was. Terwijl de twintig aanwezigen naast het lichaam neerknielden, zei Vader Walsh de gebeden voor de stervenden.
Matt Talbot was negenenzestig jaar oud toen hij overleed. Daarvan had hij eenenveertig jaar doorgebracht in boetedoening en gebed.
Toen Matts lichaam voorbereid werd voor de begrafenis, ontdekte men de kettingen die hij droeg als boetedoening, en werden ze verwijderd. Eén van de kettingen droeg hij onder een knie, vlak onder de knieschijf, op zon manier dat het heel pijnlijk moet geweest zijn toen hij neerknielde. De aanwezigen zeiden dat de kettingen niet in het vlees zaten, maar dat ze blijkbaar heel lange tijd gedragen waren geweest, vermits er groeven in de huid waren. De kettingen werden naast het lichaam in de doodskist gelegd.
Matt overleed op een zondag, maar hij werd pas de volgende donderdag begraven op het kerkhof van Glasnevin. De eenvoudige kist werd begeleid door veel van de arme mensen die van Matts vrijgevigheid hadden genoten.
Matt Talbots reputatie van heiligheid werd vlug wijdverspreid, en er deden geruchten de ronde dat hij uiteindelijk de eer van het altaar zou toegekend krijgen. In 1931, zes jaar na zijn dood, begon het eerste onderzoek naar zijn leven en deugden. Zes jaar later werd een pauselijk decreet getekend, die zijn Reden inleidde. In 1948 vond er een ander onderzoek plaats. Tijdens deze twee onderzoeken gaven achtenzestig mensen die Matt Talbot hadden gekend, verklaringen over zijn vroegere alcoholverslaving, zijn moedige hervorming, en zijn deugdzaam en boetvaardig leven gedurende eenenveertig jaar.
In 1952 werden Matt Talbots overblijfselen opgegraven, als deel van de procedure voor heiligverklaring. Eén van de aanwezigen op deze plechtigheid was voormalig misdienaar Sean T. OCeallaigh, president van Ierland. In februari 1972 werden de overblijfselen van Matt Talbot overgebracht naar de kerk van O.L.V. van Lourdes op Gloucester Street, de parochiekerk waar Matt vele jaren naartoe ging. Het graf heeft een glazen paneel, waardoor men de kist ziet. Er staat een gedenkplaat op met de tekst: "Dienaar van God, Matthew Talbot, 1856-1925"
Op Granby Lane hangt eveneens een gedenkplaat, met de woorden: "Het teken tegenover deze plaat geeft de plaats aan waar de Dienaar van God, Matt Talbot, op de Zondag van de Drievuldigheid, 7 juni 1925, neerviel en overleed. Zijn reden tot zalig- en heiligverklaring werden ingeleid in Rome, op 3 mei 1947. Opgericht door het Dublin Matt Talbot Comité, 5 november 1972."
Een eenvoudig kruis, in de stoep op Granby Lane gebeiteld, geeft de plaats aan waar Matt Talbot overleed. Een standbeeld van Matt Talbot is te vinden op de City Quay in Dublin.
Standbeeld Matt Talbot
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
05-02-1974
Praxedes Fernandez, Dienares van God [1886-1936]
Praxedes Fernandez, Dienares van God [1886-1936]
Zij was een moeder van vier kinderen en een mishandelde echtgenote
Praxedes Fernandez, die een moeilijk huwelijksleven had, was ook respectievelijk echtgenote, moeder, dienares en weduwe. Haar leven begon in het stadje Mieres, in het hart van de Asturische mijnvallei in het noordwesten van Spanje. Omringd door enorme bergen, was de vallei, en nu nog altijd, trots op haar Katholieke geloof, haar landbouwgronden en haar natuurlijke bronnen van ijzer, kwik, magnesium, zwavel en steenkool. De verschillende mijnen van de streek spelen een belangrijke rol in het leven van deze heilige vrouw. Haar vader, Don Celestino Fernandez, en de meesten van zijn familie, werkten in deze mijnen maar hij had nog andere bronnen van inkomsten. Hij was een succesvol mijningenieur en was landeigenaar; land dat hij gebruikte voor de productie van hout. Hij was een heel goede Christen, en zijn voornaamste deugd was liefdadigheid. Hij droeg niet alleen zijn steentje bij in de noden van de armen, maar zijn buren deden ook beroep op hem om beslissingen te nemen m.b.t. moeilijkheden in de buurt, en zelfs om de vrede te herstellen bij gezinsruzies.
De moeder van Praxedes was Amalia Garcia Suarez, die heel goed en gul was voor de armen. Ze was heel spaarzaam in het huishouden en was een harde werkster die steeds bezig was. Net zoals haar echtgenoot, was ze heel gelovig. Ze namen beiden regelmatig deel aan de ontvangst van de sacramenten, en leidden gezinsgebeden. Kortom, ze leken de geschikte ouders voor een toekomstige heilige.
Het koppel had twaalf kinderen, maar vijf ervan stierven tijdens de kinderjaren. Praxedes werd als vierde geboren. Toen Praxedes twintig maanden oud was en nog steeds niet kon stappen, gebeurde er iets eigenaardigs. Vermits haar jongere broer ook nog klein was, nam de moeder, die haar handen meer dan vol had omdat ze twee kinderen moest dragen, haar toevlucht tot de H. Rita van Cascia. Terwijl ze een Mis die aan de heilige werd opgedragen bijwoonde, vroeg Amalia de heilige om haar tussenkomst in de zaak. Toen ze terug thuis kwam was Amalia opgelucht en heel tevreden, toen ze Praxedes met open armen naar haar toe zag komen lopen. Het plotselinge antwoord op haar gebed werd door de buren als een mirakel beschouwd. Tijdens haar leven was de H. Rita één van de favoriete heiligen van Praxedes.
Praxedes leven van liefdadigheid begon toen ze vier of vijf jaar oud was, toen er bij haar thuis een arme man op de deur klopte en om iets te eten vroeg. Praxedes rende naar de keuken, nam een mes, en sneed een boterham van het brood, die echter helemaal in stukken was. De arme man was desondanks tevreden.
Ismaël, Praxedes broer, vertelde later: "Haar godsdienstige neigingen werden op heel prille leeftijd wakker." Haar grootste vreugde tijdens haar kindertijd, was het bidden van de Rozenkrans met het ganse gezin. Haar zus Celestina getuigde: "Ik weet dat Praxedes de vurigste was om de Rozenkrans te bidden. Ze was ook een gehoorzaam kind, stelde nooit in vraag wat men haar opdroeg, en was steeds vlug om anderen te helpen. Ze begon op vroege leeftijd ook een aanleg voor het huishouden te tonen; ze hielp haar moeder in het huis en zorgde voor haar jongere broers en zussen.
Een maand nadat ze haar Eerste Communie had gedaan, werd Praxedes geconfronteerd met haar eerste tragedie toen haar broer Hijinio, die met haar het minst verschilde in leeftijd, op zesjarige leeftijd overleed aan difterie. Het was op dat moment dat ze de ijdelheid van aardse dingen begon te zien.
Toen ze elf jaar was, verhuisde het gezin naar Sueros, de geboorteplaats van haar vader. Hier bouwden ze een huis met twee verdiepingen, waarbij de bovenste verdieping gebruikt werd als leefruimte. Het gelijkvloers werd omgebouwd tot een delicatessenwinkel en een warenhuis, met eveneens een bakkerij die het hele dorp bevoorraadde. De delicatessenwinkel, het warenhuis, en de bakkerij werden heel populair in het dorp en de omringende gebieden. Er was ook een naaiatelier, waar jonge vrouwen kwamen werken. Praxedes naam graag de huishoudelijke taken voor haar rekening, en hielp ook in de winkel. Daarnaast onderhield ze ook nog twee tuinen, liet de schapen grazen, hielp ze in de bakkerij om deeg te kneden en hielp ze ook nog eens met de opvoeding van de jongere kinderen. Hard werken zou het keursmerk van haar hele leven worden.
Elk lid van het gezin had zn taken, en hun gezinsleven was ideaal. De buren merkten de levendige en joviale gesprekken, de muziek, het zingen en het dansen op, en noemden het huis terecht "De Buurt van Vreugde." Praxedes was een heel gelukkige vrouw die ervan hield de "jota" te dansen, een Spaanse volksdans, maar ze deed het met matigheid en bescheidenheid.
Toen Praxedes ouder werd, verspilde ze haar tijd niet aan spelen en dansen zoals de meisjes van haar leeftijd. Praxedes, een opmerkelijk kind, was steeds bezorgd om de armen, de zieken, de behoeftigen, en was steeds gehoorzaam aan en liefdevol voor haar ouders en anderen. De zachtheid waarmee ze haar ouders behandelde was voorbeeldig, vooral tijdens de momenten dat haar vader aan chronische maagproblemen leed.
In januari 1896, toen Praxedes zon twaalf jaar oud was, liep ze school bij de Dominicaanse Zusters van de Aankondiging, die ervoor zorgden dat ze meisjes een opleiding gaven die overeenstemde met hun toekomst als echtgenotes en moeders. Haar leraressen hebben ons prachtige beschrijvingen gegeven over het leven van Praxedes tijdens deze tijd. Eén van de leraressen zei: "Ze was altijd heel fatsoenlijk, en ik weet dat alle leraressen veel eerbied voor haar hadden. Ze toonde een grote liefde voor haar moeder, en hielp haar thuis met alles wat gedaan moest worden. Ze was de lieveling van haar vader. Haar zussen waren ook goed, maar zij had iets speciaals en was de beste van hen allemaal. Zelfs op jonge leeftijd was ze heel vroom. Ze woonde alle kerkdiensten bij, en ze was altijd attent voor de zusters."
Eén van haar klasgenotes schreef later over haar: "Ik kende Praxedes op de Dominicaanse Zustersschool. Ik merkte haar deugdelijke houding op. Ik ben ervan overtuigd dat ze zelfs als kind goed was. Ze vervulde haar plichten, zowel godsdienstige als andere. Ze ging vaak naar de Mis. Ik zag haar nooit boos. Enkel al door haar gedrag merkte men haar nederigheid op."
Een andere vorige klasgenote schreef: "Ik leerde Praxedes kennen tijdens onze schooldagen. Geen enkele mate van lof zou ooit de werkelijkheid van haar goedheid kunnen evenaren, want ze was heel godsdienstig, heel vreugdevol en buitengewoon bescheiden."
Celestina, de zus van Praxedes, schreef ooit over haar: "Ze was de vurigste van allemaal. Ondanks het feit dat er thuis zoveel te doen was, ging ze met ons moeder om zes uur s morgens steeds naar de novenen voor de H. Rita en de H. Antonius."
Als puber droeg Praxedes steeds de zwaarste last. Haar nicht, Benigna Fernandez zei: "niet enkel thuis, maar ze werkte ook op het veld en met de dieren. Soms zag ik haar op haar hoofd een mand vol aardappelen, uien of andere groenten uit de tuin dragen." Praxedes was ook de huishoudster, kokkin, bakker, tuinierster, herderin en naaister. Ze was niet vies van werk. En dit allemaal bovenop haar favoriete, tijdrovende godsdienstige bezigheden. Een aantal jaren later werkte ze in haar parochie als catechismuslerares, en één van haar studentes vertelt: "Ze gaf les met zon toewijding dat de les vaak langer duurde dan toegelaten ... Dat deed ze vele jaren lang."
Toen de Gravin van Mieres en één van de nonnen "Naaien voor de Armen" oprichtten om armen van de streek van kledij te voorzien, deed Praxedes mee en overtuigde ze veel jonge dames om gratis hun diensten aan te bieden. Toen in 1908 de Vereniging van de Dochters van Maria, voor ongehuwde jongedames opgericht werd, trad Praxedes diezelfde dag nog toe, en ze werd uiteindelijk benoemd tot eerste adviseuse van de vereniging. Ze werd ook koorleidster voor de jonge vrouwen, en bleef actief lid tot de dag van haar huwelijk.
Als jonge vrouw, en zelfs vroeger, woonde ze dagelijks de Mis bij en ontving ze de H. Communie. Ze bezocht vaak het Heilig Sacrament. Ze bad dagelijks de Rozenkrans en deed vaak de Kruisweg. Later, in 1911, vervoegde ze het Aartsbroederschap van het Allerkostbaarste Bloed, wat tot een grote toewijding voor het Lijden leidde.
De dochters van het gezin begonnen de aandacht van jonge mannen aan te trekken, maar Praxedes kreeg het meeste aandacht. Ze was een heel mooi meisje. Ze had ros haar en helderblauwe ogen. Ze sprak weinig en was formeel en beschaafd. Ze had geen interesse in de laatste trends, maar bezat alle kwaliteiten die een jonge man in een vrouw waardeert.
Hoewel ze geen interesse had in het huwelijk en eraan dacht om in het klooster te gaan, adviseerde haar spiritueel adviseur haar iets anders. Daarom ging ze akkoord om een aantal mannen te ontmoeten. Ze wees ze allemaal af, tot ze in haar gezinswinkel Gabriël Fernandez Martinez ontmoette. Hoewel hij niet gekend was omwille van economische of sociale status, zag Praxedes goedheid in hem. Hij was elektrieker van beroep, en vast en zeker een goed man. Toen hij uiteindelijk bij het gezin van Praxedes met zijn voorstel op de proppen kwam, vreesde de vader voor het verlies van zn dochter, terwijl de moeder vreesde dat ze Praxedes hulp ging verliezen. Op een dag zei Gabriël: "Ik zou Praxedes voor geen andere vrouw in de wereld willen ruilen, zelfs niet voor een koningin of keizerin."
Het huwelijk werd voltrokken op 25 april 1914, toen Praxedes achtentwintig was en Gabriël eenendertig. Praxedes verliet haar gezin dat, dankzij hard werken en spaarzaamheid, rijk was geworden. Nu was ze de echtgenote van een eenvoudig man die weinig verdiende. Na hun huwelijksreis betrokken ze een appartement met één kamer in de stad Figaredo, kort bij het werk van Gabriël. Het appartement bevond zich in het huis van een vrouw met drie kinderen. Ze deelden de keuken, maar er was nooit onenigheid tussen de vrouwen.
Praxedes stelde al vlug vast dat Gabriël zich tevreden stelde met een minimum aan godsdienstige plichten, en stond ver van de idealen van zijn echtgenote.
Was Praxedes een mishandelde echtgenote? We weten dat Gabriël een gewelddadig temperament ontwikkelde, en dat Praxedes haar schoonmoeder nooit vertelde over hoe hij haar behandelde. Er kwam echter één incident aan het licht. Het gebeurde op Goede Vrijdag in 1915, nadat Praxedes terugkeerde van de kerkdienst, waarvan Gabriël vond dat het teveel van haar tijd in beslag nam. In een vlaag van woede sloeg hij Praxedes. De eigenares van het huis zag dit en vertelde het onmiddellijk aan Filomena, de moeder van Gabriël. Verontwaardigd ging Filomena onmiddellijk kijken of het waar was. Het enige wat Praxedes zei was: "Gabriël is goed voor mij, en ik heb niets slechts te zeggen over hem." Filomena apprecieerde de goedheid van Praxedes en zei: "Hoe goed en heilig is Praxedes. Mijn zoon is haar niet waard." Filomena confronteerde Gabriël met de zaak, en er werd een verandering merkbaar. Praxedes slaagde erin de woede-uitbarstingen van haar man te kalmeren, en beetje bij beetje werd hij minder hard. Gabriël zei later: "Ik ben blij dat ik haar als mn echtgenote heb genomen. Ik ben volledig overtuigd en leef heel tevreden met haar ..."
Tien maanden na hun huwelijk verwelkomden Gabriël en Praxedes hun eerste kindje. Ze noemden hem Celestino, naar de overleden vader van Praxedes. Na het doopsel van het kindje, droeg Praxedes hem op aan de Moeder van God. Kort daarna verhuisde het koppel van het appartement met één kamer, naar een huis met twee verdiepingen, een binnenplaats en een tuin. Praxedes was gelukkig, en teelde haar eigen groenten en bloemen, en ze spendeerde vele uren aan naaiwerk voor het gezin. Het volgende jaar, 1916, werd Arturo geboren. Enrique werd geboren in 1917, en Gabriël in 1920. Ze werden allemaal toegewijd aan de Heilige Maagd Maria.
Het huwelijksleven van Praxedes voorzag veel gelegenheden voor het beoefenen van deugdzaamheid. Dat werd bewezen door wat plaatsvond toen Gabriël regelmatig een nabijgelegen taverne begon te bezoeken. Het was op dat moment dat zijn liefde voor zn echtgenote bekoelde. Consuelo, de neef van Praxedes, getuigde: "Ik zag dat Gabriël haar soms heel ruw behandelde, dictatoriaal en minachtend, alsof hij haar niet waardeerde. Op zon momenten boog Praxedes, die steeds aan het naaien was, het hoofd en weende, zonder hem te antwoorden of zichzelf te verdedigen." Een buur verklaarde: "Gabriël maakte het moeilijk voor Praxedes, maar ze klaagde nooit of zei nooit iets tegen iemand. Slechts één keer vertrouwde ze haar probleem toe aan een oom langs vaderszijde, die haar aanraadde Gabriëls moeder in te lichten."
Filomena sprak blijkbaar met haar zoon over zn gedrag, vermits er een volledige ommekeer kwam en hij nooit meer naar de taverne ging. Gabriël was zeker geen perfecte echtgenoot. Zijn armtierig salaris, dat altijd een probleem was, verhinderde hem echter nooit om zn vrienden regelmatig mee uit eten te nemen. Hij rookte veel en spaarde zn geld niet.
Doorheen al deze moeilijkheden bleef Praxedes verder bidden. Ze ging dagelijks naar de Mis, bad de Rozenkrans, en bezocht regelmatig het Heilig Sacrament. Bovendien leek ze altijd te bidden terwijl ze haar huishoudelijke taken deed.
Op zekere dag had Praxedes een voorgevoel dat ze spoedig haar man zou verliezen. Dat gebeurde ook, toen twee goederenwagons volgeladen met stenen, los raakten en de helling afrolden en de locomotief raakten waar Gabriël en een stoker verpletterd werden.
Zonder het inkomen van haar man, wendde Praxedes zich tot haar familie. Amalia, haar moeder, was nu een zeer rijke vrouw. Alle leden van het gezin waren welvarend, behalve Praxedes. Haar vader had voorzien in het onderhoud van zijn dochters als ze weduwe werden. Amalia wilde echter geen geld geven, en om de zaak te regelen raadde ze Praxedes aan om met haar kinderen bij hen te komen wonen.
Florentina, de jongere zus van Praxedes die nog thuis woonde, was hier niet mee opgezet. Op een dag zei Florentina: "Het zou beter zijn als jij met je kinderen zou vertrekken en mij en moeder met rust laat." Hierop antwoordde Praxedes rustig: "Als ik de erfenis krijg die me volgens vaders wens op zijn sterfbed toekomt, zal ik met plezier vertrekken. Anders heb ik niets om van te leven." Florentina maakte er geen geheim van dat ze het haatte dat Praxedes bij hen woonde, en maakte vaak ruzie met haar. Op zeker moment deed ze een kast op slot waarin haar lievelingseten lag. Praxedes zorgde ervoor dat haar zonen alles aten wat ze hen kon geven, maar zij at vaak restjes, en vaak een maaltijd van brood en melk.
Met de terugkeer van Praxedes in het ouderlijke huis werd de meid ontslagen, en Praxedes nam het onderhoud van het huis op zich, en werd in alle opzichten een meid. Vermits ze geen inkomen had was ze verplicht om de afgedankte schoenen van haar moeder en zus te dragen, en de kledij voor haar zonen maakte ze van de kledij die hun vader had achtergelaten. Eén van de zonen van Praxedes zei later: "Mijn moeder deed al het zware huishoudelijke werk en werkte zelfs in de tuin. Mijn moeder bediende iedereen aan tafel en at wanneer iedereen gedaan had met eten. Ze ging als laatste slapen, en nooit voor middernacht. Met andere woorden, ze was de meid van het huis."
Toen haar schoonmoeder overleed erfde Praxedes haar huis, dat ze verhuurde zodat ze zelf een klein inkomen had. Rond deze tijd begon Praxedes te helpen tijdens drie dagelijkse Missen; twee in Mieres en één in Fabrica. De afstand tussen de twee kerken legde ze te voet af. In de jaren 1930 zei ze: "na het ontvangen van de H. Communie, voel ik een enorme hitte in mijn borst." Het leek erop dat Praxedes uitzonderlijke genaden ontving.
Rond het jaar 1927 deden antigodsdienstige overtuigingen hun intrede in de vallei, waarbij duivelse uitlatingen gebeurden tegenover iedereen die zich aan God toewijdde. Door de parochiepriester te helpen, deed Praxedes al wat ze kon voor de kerk. Haar eigen kinderen brachten andere kinderen, die op straat bedelden, mee naar huis, waardoor haar liefdadigheid voor de zieken en de armen nog toenam. Praxedes was opgetogen dat ze deze arme ongelukkigen kon voeden en kleden.
Ondanks het communistische antiklerikalisme en tot groot genoegen van Praxedes, trad haar zoon Enrique toe tot het Dominicaans seminarie. Ze had altijd gewild dat één van haar zonen priester zou worden. Op een keer toen ze Enrique een bezoekje bracht in het seminarie, vertelde Vader Felix Velez, bij wie Praxedes te biechten ging, aan één van de moeders: "Enriques moeder is een heilige." Tijdens de laatste jaren van haar leven, trad Praxedes toe tot de Derde Orde van de H. Dominicus, een vereniging voor leken.
Arturo, de kleine deugniet van het gezin die van school gegaan was om in de mijnen te gaan werken, werd gedood door een trein, op bijna dezelfde wijze als zn vader. Door deze tragedie vond Praxedes een zekere verlichting in haar geloof en vertrouwen in Gods genade. Toen men haar geld gaf voor bloemen, spendeerde ze het aan dertig Gregoriaanse Missen voor de rust van zijn ziel. Tijdens de derde Gregoriaanse Mis voor Arturo, zag Praxedes in haar scapulier haar zoon in de armen van de Heilige Maagd. Vol van vreugde keerde Praxedes terug naar huis en zei: "Nu ben ik gelukkig, want mijn zoon werd gered."
Tijdens deze tijd, toen priesters nergens welkom waren door de communistische haat voor alles wat godsdienstig was, weigerden de mensen om hun stervenden de laatste sacramenten te laten ontvangen. Praxedes vulde deze leegte op door niet alleen de zieken bij te staan, maar ook de stervenden, die ze zo goed ze kon op de dood voorbereidde. Men liet toe dat Praxedes deze daden van liefdadigheid uitvoerde omwille van haar reputatie van heiligheid, haar bevalligheid, en haar ware liefde voor anderen.
Zoals de H. Theresa van Avila, met wiens geschriften ze vertrouwd was geworden, vastte Praxedes volgens de regels van de Ongeschoeide Karmelieten en de grote heiligen van de Kerk. Op vrijdag at ze enkel een eetlepel kikkererwten, en op zaterdag vastte ze op water en brood. Snoep, waar ze zo dol op was, at ze slechts op één dag: Paaszondag. Al deze boetedoeningen irriteerden haar familie, die meerdere keren hun bezwaren uitspraken.
Praxedes kreeg financiële verademing toen haar broer haar een aanzienlijk geldbedrag gaf. Daarbovenop ontving ze geld voor Arturos dood, en dit, samen met de huur die ze ontving van het huis dat ze geërfd had, liet haar toe om gul te zijn voor de armen. Ze hielp hen door geld onder de kussens van de zieken die ze geholpen had, achter te laten. Praxedes zei ooit: "Men doet geen liefdadigheid voor de armen met wat men over houdt. Ze moeten de kwaliteit en kwantiteit krijgen die men aan een familielid zou geven."
Er zijn getuigenissen in overvloed over de hulp van Praxedes aan de armen en zelfs aan hen met besmettelijke ziektes, en zij die de sacramenten nodig hadden. Al diegenen die Praxedes kenden waren meer dan dankbaar voor haar hulp, en beschouwden haar als een heilige. Eén bedelaar noemde haar "de moeder van de armen." Die uitspraak moet Praxedes plezier gedaan hebben.
Toen de plagen van tyfeuze koorts en darminfecties door de buurt trokken, was Praxedes één van de getroffenen. Ze had dysenterie en moest overgeven, en ze was genoodzaakt in bed te blijven. Dit was de eerste keer dat ze ernstig ziek was geweest. Naast deze problemen had ze ook pijn door appendicitis, en dit alles offerde ze aan God. Uiteindelijk kreeg ze buikvliesontsteking, wat enorme pijn veroorzaakt maar die ze verbeet zonder ook maar één kreun. Na een paar dagen overleed Praxedes, in het bijzijn van twee priesters. In haar rouw riep Amalia, Praxedes moeder uit: "Mijn dochter was een heilige."
De begrafenis vond de volgende dag plaats, op 7 oktober, het feest van de Heilige Rozenkrans. Door de burgeroorlog die toen in Spanje woedde, werden er meerdere begrafenissen tegelijk gedaan. Al wie op het Oude Kerkhof van Oviedo was begraven, werd achteraf overgebracht naar een gemeenschappelijk graf op het moderne kerkhof van San Esteban de la Cruces. Om die reden werd het graf van deze heilige vrouw nooit teruggevonden, maar later stelde men vast dat ze was begraven geweest op de plaats waar vandaag het Aartsbisschoppelijk seminarie van Oviedo staat.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
04-02-1974
Zalige Carlos Manuel Rodriguez [1918-1963]
Zalige Carlos Manuel Rodriguez [1918-1963]
Zal Carlos "Charlie" Rodriguez de eerste heilige uit Puerto Rico zijn? Mogelijk is hij het wel, want hij is er maar een stapje van verwijderd. Hij werd zalig verklaard door Paus Johannes Paulus II op 29 april 2001.
Carlos werd geboren in Caraguas, Puerto Rico, op 22 november 1918. Hij werd het volgende jaar gedoopt in de Heilige Naam van Jezuskerk op 4 mei 1919. Zijn ouders waren Manuel Baudilo Rodriguez en Herminia Santiago. Samen met hen en zijn broer en drie zussen leidde hij een sereen en normaal leven. Twee van zijn zussen huwden en de derde werd Carmelites. Zijn enige broer werd een Benedictijner priester en was de eerste Puertoricaan die abt werd van een klooster.
Toen Carlos zes jaar oud was, verwoestte een brand de winkel van zijn vader en het huis. Ze hadden geen plaats meer om te wonen. Daarom zagen zijn ouders, beiden diep religieus, zich genoodzaakt bij Carlos grootmoeder (Alejandrina Esteras) in te trekken. Zij was een devote en heilige vrouw. Carlos vader accepteerde het grote verlies, met de vaste hoop dat de omstandigheden zouden verbeteren. Zijn vrouw zag het echter niet zo. Ze woonde niet in haar eigen huis, wat haar ertoe bracht om zichzelf en de kinderen een sterk gevoel van respect op te leggen, wat leidde tot geremdheid. Dat is wat de gereserveerde en verlegen persoonlijkheid van de kinderen verklaart.
Op zesjarige leeftijd begon Carlos naar school te gaan. Hij ging naar de katholieke school van Caguas. Daar ontwikkelde hij speciale vriendschappen met zijn leerkrachten, de Zusters van Notre Dame, maar ook met de pater Redemptorist van wie hij zijn religieuze en humane opvoeding kreeg. Zijn eerste communie markeert het begin van een liefde die een heel leven lang zou duren. Hij werd misdienaar en ontwikkelde een voorliefde voor de sacrale liturgie. Hij maakte de achtste graad op school af als eerste van de klas en kreeg niet alleen de eerste prijs voor zijn schoolprestaties, maar ook een speciale prijs voor godsdienst.
Tijdens het eerste jaar van zijn hogere studies op de Gautier Benitez Hogeschool in Caguas ondervond Carlos de eerste symptomen van verzwerende dikke darmontsteking. De ziekte zou geleidelijk aan verergeren, tot het ten slotte zijn leven zou eisen. Carlos kon het tweede jaar aan de hogeschool niet afmaken omdat hij door zijn ziekte de lessen niet kon bijwonen. Hij slaagde erin het jaar af te maken door een zelfstudieprogramma, gesponsord door het Departement Onderwijs in Caguas. Hij bracht zijn derde jaar door in het College van Perpetuo Socorro in San Jose. Later sloot hij weer aan in de hogeschool van Gautier Benitez. Daar studeerde hij af in 1939, nadat hij commerciële en algemene programmas had afgewerkt. Om in zijn onderhoud te voorzien werkte Carlos als bediende, maar zijn grootste interesse ging uit naar het bekend en geliefd maken van het apostolaat van Christus, zoals hij het kende en liefhad.
Carlos probeerde studies te volgen aan de universiteit van Puerto Rico. Hij miste veel lessen omwille van gezondheidsredenen. Desondanks waren zijn resultaten zo buitengewoon, dat een professor [Mw. Adrian Ramos Mimoso] zich afvroeg hoe het kwam dat hij het zo goed deed tijdens de examens. Eén van Carlos vroegere medestudenten onthulde eens dat hij Carlos tijdens diens lange afwezigheden uitleg gaf over gemiste leerstof. Toen hij testen aflegde over deze leerstof, kreeg Carlos een A. De medestudent niet. Jammer genoeg moest Carlos door ziekte zijn studies na één jaar opgeven.
Hoewel Carlos nooit het college afmaakte, ging hij door zelfstudie door met zijn studies en verslond hij boeken. Zijn interesses omvatten kunst, wetenschap, filosofie en godsdienst. Hij ging door met leren en kon alles wat hem geestelijk trof in detail onthouden. Zijn broer Pepe, die een Benedictijns priester werd, zei over Carlos: "Ik heb weinig mensen gekend met zon grote en goede kennis van het geloof als Carlos, een kennis die niet alleen voortkomt uit het lezen, maar komt vanuit een liefde die veel dieper gaat dan de intelligentie."
Carlos studeerde piano en orgel en ging door met de zelfstudie tot hij een voortreffelijk muzikant werd. Hij had een voorliefde voor klassieke muziek. De werken van Mozart en Beethoven, en de Gregoriaanse gezangen hadden een speciale plaats in zijn hart.
Hoewel hij erg virtuoos was, gaf hij nooit te kennen dat hij priester wilde worden, maar er wordt aangenomen dat hij zich realiseerde dat zijn ziekte van darmontstekingen en de voortdurende maagstoornissen dit zouden belet hebben. Het is echter geweten dat hij als kind vaak speelde dat hij de Mis opdroeg, met zijn zussen als kerkgangers en zijn broer Pepe als misdienaar. Zonder priester te worden was hij toch een apostel voor velen.
Carlos werkte als bediende in de Basis voor Landbouwexperimenten in Caraguas, dat deel uitmaakte van de universiteit van Puerto Rico. Hij gebruikte zijn vrije tijd om katholieke materialen uit te delen, voor redactiewerk bij katholieke tijdschriften, het organiseren van instructievergaderingen voor studenten, het schrijven van katholieke artikels en het geven van lezingen die velen hielpen om dieper te geloven. Zijn drukke, deugdzame leven en zijn vele vaardigheden werden bereikt, ondanks de pijn en zijn zwakke gezondheid.
Gedurende verschillende jaren organiseerde en leidde Carlos een Liturgische Kring op de universiteit. Hij gaf lezingen die niet enkel bijgewoond werden door studenten, maar ook door vele professoren en afdelingshoofden. Eén van Carlos leerlingen was de befaamde Dr. Margot Arce de Vasquez, die zei: "Deze jonge man is wat mijn goede vriendin Gabriela Mistral noemde : een kind van de Heilige Geest."
Carlos had ook een Liturgische Kring in Caraguas, die elke week samen kwam. Iedereen die een vraag had over moraal of geloof kwam daar, en velen zagen Carlos als een wandelende encyclopedie. Hoewel hij erg eenvoudig was over alles wat hij wist, sprak hij met diepe overtuiging als "iemand die sprak met autoriteit." Zijn biograaf zegt: "Die autoriteit kwam voort uit een harmonie tussen zijn woord en zijn leven. Wat hij zei was wat hij voorleefde en wat hij voorleefde was wat hij predikte."
Carlos had niet alleen een grote kennis van religieuze zaken. Hij kon ook overtuigd spreken over Europese landen die de rechten van katholieken respecteerden om hun dierbaarste morele en sociale principes te beschermen. Hij las pauselijke encyclieken en de geschriften van Thomas van Acquino. Hij hield van de heiligen en hij sprak over Theresia van Avila en Sint Jan van het Kruis alsof het zijn beste vrienden waren. Hij las de werken van kardinaal Newman, CHesterton en vooral de werken van Edith Stein.
Toen de Mis nog steeds in het Latijn opgedragen werd, introduceerde Carlos het gebruik van de missaal aan diegenen die de schoonheid en de betekenis van de Latijnse Mis niet konden begrijpen. Later introduceerde hij het Heilig Officie. Hij leerde aan velen hoe ze het Officie moesten beleven, zodat ze er zo veel mogelijk de vruchten van droegen. Zijn broer Pepe zei daarover later het volgende: "De smaak voor het Liturgisch gebed van de Kerk dat hij in ons teweeg bracht, was het begin van mijn Benedictijnse roeping."
Carlos realiseerde zich al vroeg dat de kloof tussen onze christelijke cultuur en de kennis van de leken aandacht nodig had, en daarom begon hij met de publicatie van "Liturgie en Christelijke Cultuur," een tijdschrift dat hij uitgaf vanuit het Katholiek Centrum van de universiteit. Hij selecteerde en vertaalde geschikte artikels en betaalde het grootste deel van de uitgaven voor de publicatie. Carlos slaagde erin dit allemaal te realiseren, terwijl hij een regelmatige job had en zich het grootste deel van de tijd ziek voelde.
Carlos vertaalde de Spaanse boeken van Broeder Clifford Howell S.J. Over Sacramenten en Opoffering en Voorbereiding op Pasen in het Engels. Carlos maakte kopies van de hoofdstukken en verstuurde die naar vrienden, supporters en andere geïnteresseerden, en zelfs naar religieuzen en priesters in het hele land. Opnieuw nam hij de kosten voor het kopiëren en versturen grotendeels op zich. Hij organiseerde een Liturgische Kring en het Te Deum laudamus koor. Toen het aantal supporters toenam, verhuisde Carlos met hen naar het Centrum van de Katholieke Universiteit en organiseerde nog een Liturgische Kring, die later de Circulo de Cultura Cristiana genoemd werd. Daar bovenop was Carlos lid van de Broederschap van de Christelijke Doctrine, de Gemeenschap van de Heilige Naam en de Ridders van Colombus. Hij onderwees ook catechese aan hogeschoolstudenten en voorzag hen van hulpmiddelen voor hun studie vanuit zijn persoonlijk fonds.
Carlos ijver voor het geloof was duidelijk te merken in zijn correspondentie met ministers, priesters, seminaristen en leken in steden op het gehele eiland en zelfs velen in de Verenigde Staten. Hij stuurde ook kopies van artikels en boeken naar "onze afgescheiden broeders." Zijn liefde voor Christus, de Kerk, en zijn naaste bloeiden elke dag van zijn leven, maar speciaal de dagen die hij organiseerde werden bekend als "Christelijke Leefdagen." Diegenen die deze dagen bijwoonden herinneren zich:
"We kwamen samen in een plaats buiten de stad en we brachten ons eten mee om het te delen met iedereen. Charlie gaf twee of drie lezingen gedurende de dag die in verband stonden met liturgisch seizoen of gingen over een religieus onderwerp of een recente gebeurtenis. Het bidden van het Heilig Officie voor leken maakte een belangrijk deel uit van de agenda. We zongen ook hymnen in harmonie met het religieuze vasten. [...] Soms baden we de rozenkrans met de klemtoon op zijn bijbelse betekenis. Soms was er een Mis en we genoten ook van enkele ontspannende spelletjes."
Een van de mensen die regelmatig deelnam, schreef : "Die dagen gaven ons een diep gevoel van eenheid, van grote vreugde, spirituele genoegdoening en ongelooflijke liefde, die het moment overstegen en doorwerkten in je dagelijkse leven. Als we terug denken aan die dagen, dan voelen we nog steeds die vreugde, die liefde opnieuw."
Carlos voorzag in alles voor die "Christelijke Leefdagen": materiaal, lezingen, hymnen, instructies en liturgische en bijbelse prenten. "Zijn bedoeling was om ons Christus beter te leren kennen, lief te hebben en te dienen," schreef een van zijn supporters.
Terwijl Carlos samenwerkte met Broeder Antonio Quevedo S.J. van het Centrum van de Katholieke Universiteit, toonde hij een groter wordende interesse in het religieuze en priesterlijke leven. Carlos vatte samen met Broeder Alvaro de Boer O.P. het plan op om een religieuze congregatie op te starten, de "Hermanas de Jesus Mediator", wiens voornaamste doel een socio-religieus apostolaat was. Na Carlos dood werd deze congregatie opgestart in een buitenwijk van Volcano, in Hato Tejas, Puerto Rico.
Carlos werk kwam tot een einde in het begin van 1963. Zijn gezicht vertoonde onmiskenbaar de tekenen van ziekte en hij was extreem vermoeid. Hij onderging testen die op een erge vorm van bloedarmoede wezen en een onderzoek wees uit dat er een tumor in de endeldarm aanwezig was. Meerdere pijnlijke biopsieën later bepaalde een patholoog in de medische school de biopsieën onschadelijk. Eén dokter was het daar niet mee eens: "Ik wist maar al te goed hoe dikwijls verzwerende dikke darmontsteking na 30 jaar overgingen in kanker." Zonder het microscopische bewijs om kanker vast te stellen, werd de behandeling vier maand uitgesteld.
Hoewel hij erg verzwakt en ziek was, was Carlos geest nog steeds heel erg actief. Hij beleefde elk moment erg kalm, met een diepe vreugde, als iemand die vertrouwt op de verrezen Christus. Hij vertelde zijn bezoekers: "We leven voor de nacht van de Verrijzenis."
Vier maanden na de onschadelijke biopsieën onderging Carlos een operatie. In het Puerto Rico van 1963 overlegden de meeste dokters niet met hun patiënten wat de procedures waren die ze van plan waren voor de operatie. Zonder Carlos op de hoogte te brengen van hun plannen, bereidden ze hem voor op een radicale, zeven uur durende operatie. De dokters bevestigden de kanker van Carlos en het was nodig dat ze meerdere knobbels in het weefsel verwijderden en een stoma operatie uitvoerden. Het resultaat van de operatie was een grote schok voor Carlos, vooral de stoma, die niet alleen pijnlijke huidirritatie teweeg bracht, maar ook een verlies van waardigheid en privacy. Carlos ging zijn Getsemane binnen : hij leed aan kanker van de endeldarm in het eindstadium.
Enkele maanden eerder had Carlos gewrichtspijn gehad, die na de operatie terug keerde. Hij nam pijnstillers die misselijkheid veroorzaakten. Hij ondervond al een verminderde eetlust en zijn gewichtsverlies verergerde zijn enorme pijn. Carlos werd overgebracht naar La Providencia, een klein privéziekenhuis, waar hij zijn dokter toevertrouwde: "Ik lijd niet zozeer voor mezelf, maar voor zo vele andere zieken die niemand hebben die voor hen zorgt en die zelfs niet voor een glas water kunnen zorgen." Hij klaagde nooit, hij verontschuldigde zich integendeel voor het feit dat hij anderen zoveel last bezorgde. Een bezoeker zei eens: "Ik begrijp niet waarom hij niet klaagt. Hij is een heel speciaal iemand."
Toen de dokters hem later onderzochten en tumoren in zijn lever en in de rest van zijn lichaam vonden, stopte alle hoop op genezing. Zonder dat het hem verteld werd, begreep Carlos het en het grootste deel van de tijd bleef hij stil mediteren.
Naar het einde van zijn leven toe werd Carlos overgebracht naar zijn huis in Caguas. Hij was zo ziek dat hij niet aanwezig kon zijn op de aanstelling van zijn broer Pepe, maar dagen later, in een heldendaad om zijn pijn te onderdrukken, was hij in staat om in een rolstoel te zitten in de sacristie om Pepes eerste mis bij te wonen. Dit was maar een klein moment van vreugde. De complicaties van zijn kanker werden groter : uitdroging, elektrolytische instabiliteit, bloedarmoede, en een absces dat de darmwand perforeerde. Een schrale troost voor hem was staren naar zijn geliefde kruisbeeld.
Bovenop zijn fysieke pijn kwam het spirituele leed, dat wat Sint Jan van het Kruis noemt "de donkere nacht van de ziel." Carlos voelde zich door God verlaten, maar ging door met bidden en smeken om Gods hulp, zoals Theresia van Lisieux, die ook deze donkere nacht ervaren had op haar doodsbed. Hij bleef de Heilige Communie elke dag ontvangen en Pepe bracht hem vaak een bezoek. Daardoor kreeg hij wat spiritueel comfort.
Carlos frequente gebed was het woord "God" en "Wees mijn redding." Uiteindelijk werd hij verlost uit zijn donkere nacht, en hij voorzag dat hij zou sterven op 13 juli. Hij gleed weg in een coma en stierf net na middernacht op de dag die hij aangegeven had. Hij was 44 jaar oud.
Carlos werd zalig verklaard op 29 april 2001. Het proces van zijn zaligverklaring was een van de kortste in de recente geschiedenis. Het werd gestart in 1992 en het Decreet van Heroïsche Verdiensten leidde tot de titel van Eerbiedwaardige in juli 1997. Het mirakel voor zijn zaligverklaring, de genezing van Hodgkins kwaadaardig lymfekliergezwel in 1981, werd goedgekeurd op 20 december 1999.
Paus Johannes Paulus zei over hem tijdens de ceremonie van de zaligverklaring dat Carlos "de nadruk legde op de universele oproep tot heiligheid voor alle christenen, en het belangrijk vond dat elke gedoopte er gewetensvol en met verantwoordelijkheid moest naar handelen. Moge zijn voorbeeld de hele Kerk in Puerto Rico helpen om trouw te zijn, standvastig te leven naar de christelijke waarden en principes die het kreeg tijdens de evangelisatie van het eiland."
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Angelina Van De Moortele
03-02-1974
Adèle Bonolis: Dienares van God [1909-1980]
Adèle Bonolis: Dienares van God [1909-1980]
Voor zij die Adele Bonolis kenden, was het duidelijk dat ze doordrongen was met de liefde voor God. Deze liefde stelde haar in staat om sereniteit en vrede uit te stralen naar hen die met haar in aanraking kwamen, en vooral naar hen die ze hielp in de stichtingen die ze opzette voor de zorg en het onderricht van de onfortuinlijken.
Ze werd geboren op 14 augustus 1909 in het Italiaanse Milaan, als één van zes kinderen in een hardwerkend gezin. Ze ging naar Katholieke scholen, en was actief in de vrouwenafdeling van de Katholieke Actie in de parochie van de H. Ambrosius. De Katholieke Actie streefde ernaar om een intens, spiritueel leven aan te kweken bij haar leden, wat hen hopelijk zou inspireren om deel te nemen aan liefdadigheids- en apostolische werken. Ze nam uiteindelijk de verantwoordelijkheid voor de groep op zich. Ze was nooit gehuwd, maar hield zich bezig met de behoeften en de levens van haar broers en zussen. Lina Saltafossi, Adeles goeie vriendin zei, dat toen Adeles moeder ziek werd, Adele voor haar zorgde en elke dag, voor ze naar het werk ging, liefdevol toezag op haar behoeften. Adele bleef tijdens die periode steeds dicht bij haar moeder in de buurt, en ze begon haar hulp aan de jongeren door hen vaak aan de voordeur van haar huis te onderwijzen. Ze deed dit tot haar moeder in 1935 overleed.
Adele gaf zichzelf al vroeg in haar leven volledig over aan de wil van God, en ontwikkelde een rijk innerlijk leven dat gebaseerd was op de Eucharistie en dagelijkse offers. Ze leed heel haar leven aan borstvliesontsteking en andere ziekten, maar naar verluidt kon niets haar tegenhouden om dagelijks de Mis bij te wonen, zelfs niet als ze ziek was en hoge koorts had.
Nadat ze haar handelsdiploma op zak had, werkte Adele achtereenvolgens voor drie firmas. Later schreef ze zich in aan de Katholieke Universiteit in Milaan, waar ze op 24 november 1944 een diploma behaalde in de filosofie. Het waren de oorlogsjaren, met verwoesting en miserie, iets wat ze zelf meemaakte toen haar huis volledig vernield werd tijdens een bombardement.
We vinden haar daarna terug in Sondrio en Lecco, met Giuseppina Achilli, een vriendin. In plaats van filosofie te onderwijzen, wat lucratiever was, gaf Adele dit vakgebied op om leerlingen van de middelbare school te begeleiden en in godsdienst te onderrichten. Vele jaren later herinnerden en bewonderden haar studenten haar voor de zorg die ze besteedde aan het vormen van hun geweten, en het inboezemen van een liefde voor hun geloof. Maar Adele deed meer dan enkel onderwijzen. Ze wijdde haar vrije tijd toe aan haar activiteiten bij de Katholieke Actie. Haar talenten en vaardigheden werden al gauw erkend toen ze vernoemd werd aan de bisschoppelijke raad.
Adele was tevreden met het les geven en haar werk bij de Katholieke Actie, maar toch voelde ze een overweldigende behoefte om niet enkel les te geven aan de jongeren, maar ook om de zieken te helpen. Voor die reden schreef ze zich in 1946 in aan de school voor geneeskunde. Ze was echter niet voorbestemd om af te studeren; God had andere plannen voor haar. Haar behoefte om de armen en onfortuinlijken te helpen zou spoedig bevredigd worden. Dit kwam in de vorm van een verzoek van een rechter aan de balie van Lecco, die haar vroeg of ze jongens kon helpen die voor zijn rechtbank verschenen waren. Ze leidde voor hen een zomerkamp, dat zo succesvol was dat men haar vroeg om het experiment verder te zetten. En zo werd de Castel Vezio, of de Casa dei Ragazzi gesticht, voor het onderricht en de zorg voor moeilijke jongens.
Samen met goeie vrienden en medewerkers van de Katholieke Actie, Giovanna Negrini en Giuseppina Achilli, stichtte Adele de Casa Maria Assunta, of het Huis der Vrouwen, een opvangtehuis voor prostituees, hun kinderen en vrouwen die werden vrijgelaten uit de gevangenis. Voor deze vrouwen was dit een thuis, waar ze fysiek en moreel konden herstellen. Dit was het eerste van een reeks tehuizen voor de hulp en zorg aan de onfortuinlijken. In 1962, richtte Adele Villa Salus en de As. Fra. Case Iris op voor de mentaal zieken. Onder de andere instellingen vinden we het Casa San Paolo, opgericht in 1970 en financieel gesteund door Kardinaal Giovanni Montini, de later Paus Paulus VI. Dit huis werd opgericht voor mannen die uit de gevangenis en de gerechtelijke krankzinnigengestichten werden ontslagen. Nog een ander is het Casa Maria Delle Grazie, opgericht in 1972, voor het onderricht en de rehabilitatie van benadeelde mannen en mannen met psychiatrische, fysische, sociale en economische problemen, alsook zij die net uit de gevangenis kwamen. Het waren allemaal propere, mooie, grote gebouwen met twee tot vier verdiepingen. Ze zijn heden nog allemaal operationeel, en worden geleid door gekwalificeerde dokters, verpleegsters en maatschappelijk werkers.
Gebaseerd op wat ze de "drie steunpilaren" noemde, previdenza, prudenza en provvidenza [vooruitziendheid, voorzichtigheid, en voorzienigheid], werkte ze niet alleen hard om deze huizen op te richten, maar ook om de middelen te vinden om haar gasten te onderhouden, hen van alles te voorzien dat nodig was voor hun verzorging, en om bekwaam personeel te voorzien. Dit was uiteraard een moeilijke opdracht die gepaard ging met veel teleurstellingen, maar haar innerlijke kracht en "de drie steunpilaren," plus haar liefde voor God, ondersteunden haar.
Adele richtte ook een vereniging op die nu de Foundation (Stichting) genoemd wordt, die mensen aantrekt die in hun spirituele leven vooruitgang willen boeken. Deze stichting is vandaag de dag ook nog actief.
Door al haar activiteiten en verantwoordelijkheden, zijn er getuigenissen die zeggen dat "Adele heel haar bestaan wijdde aan het goed doen, zonder een beloning of applaus te wensen. Ze spendeerde haar tijd aan de groten en de nederigen, de jongeren en de ouderen, en luisterde naar allen met geduld en liefde."
Haar werk kwam bijna ten einde. Rond het jaar 1976, kreeg Adele de eerste symptomen van een darmtumor, en onderging een chirurgische ingreep in de Clinic S. Giuseppe. Haar toestand verbeterde niet, maar evolueerde verder en zorgde de volgende vier jaren voor ongemak. Tijdens deze aanslepende ziekte bleven zij en haar vriendin Giuseppina de vele instellingen bezoeken om de beheerders en werkers aan te moedigen, en troost te bieden aan de bewoners.
Adele stierf op 11 augustus 1980 in Milaan, met een reputatie van grote heiligheid. Tijdens de begrafenis in de S. Ambrogiokerk, verklaarde Monseigneur Libero Tresoldi dat, Adele "een vrouw van het geloof was die zichzelf aan God had overgegeven, Zijn wensen opvolgde, en tot grootse dingen in staat was". Ze werd begraven op het kerkhof van de Opstanding van Lucinasco in Italië.
In 1986 werd ter ere van haar een boek gepubliceerd, met enthousiaste getuigenissen over haar liefdadigheid, haar liefde voor de onfortuinlijken, en haar liefde voor God.
Tot vreugde van zij die haar kenden, en zij die geholpen werden in haar vele instellingen, werd de procedure van haar Reden tot heiligverklaring opgestart.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
02-02-1974
Carla Ronci. Italië, kleermaakster [1936-1970]
Carla Ronci. Italië, kleermaakster [1936-1970]
Carla Ronci was een mooi meisje die van het leven en de mensen hield. De talrijke fotos die we van haar hebben, tonen haar met een brede glimlach die een vreugdevolle en innemende persoonlijkheid onthuld. Ze was al zo tijdens haar kinderjaren in Torre Pedrena, als dochter van Mario en Iolanda Ronci, die een groenten- en fruitwinkel hadden. Ze werd geboren op 11 april, en ten gepaste tijde deed ze haar Eerste Communie en ontving ze het H. Vormsel.
Haar tijdsgenoten herinneren haar als levendig en ondeugend, vriendelijk en hartelijk, wilskrachtig, beleefd en soms irriterend. Haar leraar uit het derde leerjaar herinnerde haar als een voorbeeldige leerlinge, vriendelijk, hartelijk, goedhartig, en ijverig. Maar Carla herinnerde zich haar kinderjaren anders. Ze schreef:
"Ik ga in gedachten terug naar mijn verleden ... maar ik kan het voor u niet verbergen dat het me pijn doet, wanneer ik me herinner wat er in die dagen gebeurd is, vooral tot mijn veertien jaar. De zonden die ik begaan heb, en de slechte daden die ik verricht heb. Reeds op vroege leeftijd begon ik naar dansavonden en de bioscoop te gaan. Ik las ondeugende tijdschriften en vertoefde in slecht gezelschap. Je kan je wel voorstellen hoe mijn ziel er uit zag onder de leiding van zulke leraars, en wat er zou gebeurd zijn als de Heer, in Zijn goddelijke genade, me niet uit de klauwen van het kwaad had gerukt, want dat was waar ik in verzeild geraakt was... Tot de leeftijd van tien jaar, heb ik een vage herinnering dat ik een klein meisje was die noch heel braaf, noch heel stout was. De vier daaropvolgende jaren echter, zondigde ik en ik besefte dat ik verantwoordelijk was voor wat ik deed, want de Heer liet Zijn aanwezigheid voelen door voortdurend mijn geweten te prikkelen."
Carla herinnerde zich, dat op veertienjarige leeftijd: "Ik hunkerde naar alles waarvan ik dacht dat het de leegte en de angst in mezelf zou opvullen; ik wilde mijn zintuigen verdoven met het ene pleziertje na het andere, maar tevergeefs." Haar biechtvader, Vader Napoleone, zei dat ondanks Carlas negatieve zienswijze op haar vroege leven, hij er van overtuigd is dat ze "haar morele onschuld ongeschonden hield."
Dan kwam het Heilige Jaar 1950, en haar "spirituele heropleving." Tijdens dat jaar ontmoette Carla een groep Ursulinennonnen, die zich toewijdden aan het helpen van verlaten kinderen en de armen. Deze ontmoeting had zon indruk op Carla, dat ze vond dat ze hetzelfde apostolaat moest opnemen, vooral nadat ze een missie in haar parochiekerk bijwoonde die haar leven veranderde. Haar moeder schreef: "Die avond zag ik dat mijn Carla volledig veranderd was; ik nam in haar onmiddellijk een zeldzame vreugde waar, gemengd met een rustige droefheid. Tot voor dat moment had ze genoten van plezier, reizen, tijdschriften lezen, dansen en films. Daarna verdwenen er heel wat andere zaken uit haar dagelijkse leven. Ze begon vaker naar de Mis te gaan, ze begon de sacramenten serieuzer te nemen, en behandelde mij, haar papa en haar kleine zus veel beter. Ze vroeg minder en minder om geld om naar de bioscoop te gaan, en ze werd meer en meer open naar anderen toe."
Carla studeerde voor kleermaakster. Ze werd heel bedreven en voerde dit beroep een aantal jaren uit. Ze maakte ook kledij voor zichzelf en leden van haar gezin. Door haar vaardigheden kleedde ze zich elegant in bescheiden ontwerpen, gemaakt van eenvoudige materialen. Haar vrije tijd bracht ze door in de winkel van haar ouders, of ze hielp bij de activiteiten van de Katholieke Actie.
Tijdens het Heilige Jaar begon Carla een dagboek bij te houden, dat ons de vooruitgang van haar spiritualiteit toont, en de graad van perfectie die ze bereikte. Het toont ons ook dat ze in 1956 geconsecreerd werd aan de Heilige Moeder, volgens de manier van de H. Louis Grignon de Montfort.
Op 3 februari 1958, toen ze tweeëntwintig jaar was, werd ze aanvaard als aspirante bij de Ursulinenorde. Jammer genoeg bleef ze slechts vier maanden bij de nonnen, en keerde dan omwille van haar gezondheid terug naar huis. De nonnen hadden eveneens de beslissing genomen dat ze geen roeping had binnen hun orde. De terugkeer naar huis was, zonder twijfel, een hele teleurstelling voor Carla, die het als de wil van God aanvaardde.
Ze hervatte onmiddellijk haar oude taken bij de Katholieke Actie, en opende een kleine naaischool. Carla voelde zich nog steeds geneigd om een religieuze organisatie te vervoegen, dus zocht ze naar een orde die haar als derderangs wilde aanvaarden, als reservelid. Haar gebeden werden verhoord door het Instituut van de Dienstmaagden van de Moeder van Genade, waar ze op 6 januari 1961 een verzoek tot intrede deed. Haar verzoek werd aanvaard, en terwijl ze in opleiding was, volgde ze verscheidene cursussen en werd op 6 januari 1963 tot de religieuze stand toegelaten. Hierdoor kon ze terug naar huis keren als een ingewijde leek. In die tijd schreef ze: "Ik ben nu de bruid van Jezus."
Maar het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. Carla kreeg al snel moeilijkheden toen ze, wat men noemde, de Nacht van de Geest meemaakte. Ze werd bestookt met kwade gebeurtenissen, verleidingen, ontmoediging, lichte depressies, angsten, en obstakels. Maar door haar levenswijze van "niet toe te geven," en "verder te gaan," ging de beproeving na verloop van tijd voorbij, en vond ze de rust en de blijdschap terug die iedereen bewonderde.
Haar spirituele begeleider liet haar toe om een gelofte van kuisheid af te leggen, en het daaropvolgende jaar mocht ze een gelofte van armoede afleggen, waarbij ze zichzelf toewijdde aan het bidden voor priesterroepingen en missionarissen. In haar dagboek schreef ze: "Voor u, Jezus, zal ik leven, zal ik liefhebben, zal ik lijden..."
Voor haar activiteiten bij de Katholieke Actie, verplaatste ze zich naar en van haar verschillende opdrachten eerst per fiets, dan een motorfiets en vervolgens een Fiat 500. Fotos van haar op deze motorfietsen tonen haar trots lachend, met haar "moderne" en geriefelijke vervoersmiddelen. Naast haar andere activiteiten, bereidde ze ook kinderen voor op hun Eerste Communie, en onderwees ze de catechismus aan zowel kleine als grote klassen van kinderen. Ze leidde ook sportevenementen voor hen, van balspelletjes tot roeien. En, als demonstratie van haar blije kijk op het leven, speelde ze ook in een komediefilm. Door haar toewijding en harde werk, kreeg ze ook verantwoordelijkheidsposities. Ze werd verkozen tot districtsleidster voor verscheidene parochies. Ze was jeugdleidster, leidster bij de jonge mensen en kinderen, en sectieleidster. Bovenop haar werk voor de Katholieke Actie, het onderwijzen van de catechismus, en het plannen van parochiefeesten, was ze ook heel erg begaan met religieuze roepingen, en ze bad hier vurig voor.
Iemand die Carla tijdens deze jaren kende schreef: "...Men vond alle deugden terug in Carla ...Ze probeerde zichzelf onder te dompelen in bezinning en overpeinzing. Haar conversatie was blij, stil, en sereen. Gods aanwezigheid in haar scheen er doorheen. Haar ontmoeten alleen al waren opwekkend voor de geest en men voelde zich verheven en aangemoedigd omdat Carla de levende uitwerking was van het Evangelie. Ze was niet bang om te lijden, welke moeilijkheden er ook op haar pad kwamen, ze aanvaardde ze met vreugde. Ze had de rijpe vreugde van een ziel die naar God verlangt, en was bereid om alles te laten vallen om enkel Hem te bezitten."
Teresa Dotti, die ook Carla kende, schreef over haar: "Wanneer men met haar sprak, voelde men de aanwezigheid van iemand die niet van deze wereld is. Op een keer troffen we haar in de werkplaats aan, toen ze een kind met zn huiswerk hielp. Ze zag er veranderd uit. Ze was nog steeds heel mooi, maar magerder en, volgens mij, vooral rijper naarmate ze naar Jezus Christus toegroeide. Ze verwelkomde ons met grote vreugde, en terwijl ze ons rondleidde in haar werkplaats, vertelde ze ons over haar apostelschap. Op de terugweg naar huis, voelden we een grote blijdschap. Mijn vriend vergeleek het met de ervaring van een spirituele retraite."
Tijdens de zomer van 1969, vertoonde ze voor het eerst symptomen van de kwaal die haar het leven zou kosten. Hoewel ze voelde dat ze moest rusten, bleef ze haar moeder thuis en in de winkel helpen, en ze ging ook door met haar parochiewerk. Ze kreeg een hardnekkige hoest, dan pijnen in de borstkas, koorts, en ernstige ongemakken, wat allemaal leidde tot de diagnose van een longtumor. Tijdens het eerste deel van 1970 begon ze met een ander dagboek, waarin ze haar toestand beschreef, en haar vertrouwen in Gods hulp om te doorstaan wat Hij voor haar in petto had.
Op 21 januari 1970 werd ze naar het H. Orsolaziekenhuis in Bologna gebracht. Het ziekenhuis stond onder leiding van haar dierbare Ursulinenorde. Ze onderging een lange reeks van onderzoeken en testen, en in haar dagboek schreef ze: "Heer, u kan niet meer in uw eigen lichaam lijden, neem dus het mijne om uw Lijden en Verlossing verder te zetten." Vermits men niets meer kon doen om haar gezondheid te laten terugkeren, werd ze na een maand terug naar huis gestuurd, maar ze werd al gauw naar Villa Maria gebracht, een verpleegtehuis in Rimini. Daar overleed ze, op 2 april 1970, op vierendertigjarige leeftijd, nadat ze luidop had gebeden: "Hier komt hij. Jezus komt eraan.. Hij lacht naar mij."
Haar begrafenis werd bijgewoond door haar biechtvader, een aantal priesters, en door al diegenen die haar en haar liefdadigheidswerken bewonderden. Haar biechtvader verklaarde waarom hij de liturgie van de engelen had gekozen, ondanks het feit dat de parochie in diepe rouw was. Hij sprak ook over de heiligheid van haar leven, en van de enorme erfenis van goedheid, geloof, liefdadigheid, hoop, en zuiverheid die ze nagelaten had. Hij stelde haar bij de congregatie ook voor als "een authentieke engel". Ze werd begraven op het kerkhof in Rimini.
Een aantal jaren lang werden er herdenkingsdiensten gehouden en werden er biografieën geschreven. Door alle aandacht die men haar gaf, kwam er ook interesse van kranten en tijdschriften. Er verschenen uiteindelijk tachtig verschillende biografieën.
In 1982, slechts twaalf jaar na haar dood, werd de Reden tot zaligverklaring van Carla Ronci geopend. Op 7 juli 1997 werd ze door Paus Johannes Paulus II als eerbiedwaardig verklaard.
Bron: Joan Carroll Cruz
Vertaling: Mario Lossie
01-02-1974
Elisabeth Leseur, Frankrijk. Dienares van God [1866-1914]
Elisabeth Leseur, Frankrijk. Dienares van God [1866-1914]
Men kan niet zeggen dat Elisabeth Leseur haar passie voor religie van thuis uit mee kreeg. Haar vader, een vooraanstaande advocaat aan de Parijse balie, hield zich niet veel bezig met religieuze zaken. Haar moeder, een rolmodel voor moederliefde en zorgzaamheid, vervulde haar religieuze plichten zonder bijzondere devotie. De broer van Elisabeth stond eveneens koel tegenover religieuze zaken, maar haar zusters baden veel en waren godsvruchtig. Elisabeths liefde voor het geloof werd gevoed op school, waar ze haar religieuze opvoeding kreeg en haar Eerste Heilige Communie deed in de parochiekerk.
Elisabeth Leseur
Alles wat we over Elisabeth weten vinden we terug in haar biografie, die geschreven werd door haar echtgenoot, die een overtuigd atheïst was. Felix Leseur hield zich bezig met buitenlandse en koloniale politiek, en leverde bijdragen aan belangrijke linkse, antigeestelijke kranten. Tijdens de hele duur van hun huwelijk, probeerde hij constant haar religieuze overtuigingen te vernietigen, iets waar ze enorm onder leed.
In de biografie van zijn vrouw, die hij schreef na haar dood, vinden we niets terug over Elisabeths kinder- en jeugdjaren. De biografie richt zich enkel op de gebeurtenissen na hun ontmoeting in mei 1887, ten huize van gemeenschappelijke vrienden. Twee jaar later waren ze verloofd, en begonnen een nieuwe thuis in te richten. Twee maanden later waren ze gehuwd.
Felix schreef dat "ze van het huis een middelpunt van warmte en fatsoen maakte, waar ze vaak vrienden ontving." Hij voegde eraan toe dat, hoewel ze nooit zelf kinderen had gekregen, ze een zwak had voor kinderen en een moederlijke liefde toonde voor haar nicht en neefjes.
Hij beschreef Elisabeth ook als een ontwikkelde vrouw die Latijns, Engels en Russisch had geleerd, en ook het Italiaans begon te beheersen toen haar studies onderbroken werden door ziekte. Felix was begrijpelijk uitbundig met de beschrijvingen van zijn vrouw. Hij schreef dat ze heel aantrekkelijk was, met zeer vooraanstaande en vriendelijke manieren die haar steeds deden glimlachen en beminnelijk maakten. Haar geest "stond voor alles open met een opmerkelijke snelheid en diepgang," schreef hij. "Ze verheugde zich in alles wat van nature mooi was of in de aanleg van de mens." Ze wist hoe ze kunst moest begrijpen en appreciëren, in al haar vormen [schilderen, beeldhouwen, muziek en literatuur] en haar reizen [na haar huwelijk] naar Spanje, Italië, Noord Afrika, Griekenland, het Oosten, Rusland, en Duitsland, hadden haar een heel fijne en zuivere smaak gegeven."
Hij voegde eraan toe: "Haar conversatie was levendig, interessant, aantrekkelijk en vurig, maar toch altijd eenvoudig en bescheiden, zonder ooit haar superieure intellect te tonen. Ze was heel vrolijk en lette er op om dat altijd te zijn, ze vond vrolijkheid zelfs een deugd. Men hoorde haar lieftallig gelach, met haar frisse, oprechte klank, bij elke gelegenheid."
Deze beschrijving van Elisabeths persoonlijke en sociale bevalligheden lijkt opmerkelijk, vermits ze doorheen bijna hun hele huwelijk ziek was en slechts twee maanden na haar huwelijk al een eerste gezondheidscrisis doormaakte, toen ze een pijnlijke darminfectie kreeg die nooit volledig genas.
Felix vertelde dat hij was opgevoed in een deftig katholiek gezin, door ouders die met vroomheid hun religie beleefden en dat hij les had gekregen van vooraanstaande priesters. Tijdens zijn universiteitsjaren verloor hij zijn Christelijk geloof, en werd hij aangetrokken tot het heidendom en het atheïsme. Hij zocht zelfs manieren om het Christendom te bestrijden, en bestudeerde de werken van tegenstanders van de Kerk, zelfs tot in die mate dat hij een uitgebreide bibliotheek aanlegde van Protestantse en rationalistische geschriften.
Toen hij huwde besloot hij het Katholieke geloof van zijn vrouw te respecteren en haar altijd toe te staan om het vrijuit te beoefenen. Maar toch viel hij geregeld haar geloof aan, met als ultieme doel haar naar het liberale Protestantisme te leiden, en uiteindelijk naar het radicale agnosticisme. Door zijn volharding onderging Elisabeth een geloofscrisis, en keerde ze bijna twee jaar lang het geloof de rug toe. Felix slaagde bijna in zijn opzet, maar, "Elisabeth, met haar ongewone intelligentie, bezat de zeldzame gave van een verstandig en vast oordeel en ongewoon gezond verstand," wat haar terugbracht naar de liefde voor de Kerk. Hierna wijdde ze zich aan een diepe studie van het Katholieke geloof. Vermits Felix een uitgebreide bibliotheek van antikatholieke en antichristelijke boeken had, compenseerde ze dit met een eigen bibliotheek, met de werken van de grootmeesters van het Katholieke denken: de Vaders van de Kerk en de verheven geschriften van de heiligen, met de geschriften van de H. Theresa van Avila als één van haar favorieten. Ze bestudeerde deze werken en de Bijbel met zon ijver, dat ze in staat was om haar geloof tegen elke aanval te verdedigen.
Elisabeth werd niet alleen omringd door een ongelovige echtgenoot, maar ook door zijn vrienden, die allen vooraanstaande en geleerde mannen waren, maar die ook vijandig stonden tegenover religie. Nadat Elisabeth terug haar geloof begon te beoefenen, en Felix zag dat hij haar sterke gehechtheid aan haar geloof niet kon doorbreken, verdubbelde hij zijn "kritiek, polemiek en gescherts" die haar zo veel pijn deden, en dit is nu de grootste spijt in haar bestaan.
Dit ging door tot in 1903, toen Elisabeth gevraagd werd om de peetmoeder te zijn van een vriend die zich tot het Katholicisme had bekeerd. Het was tijdens deze plechtigheid dat Elisabeth de Dominicaanse priester ontmoette die haar leider en spirituele gids zou worden. Na haar dood zei deze tegen Felix: "Ze was echt een heilige."
Elisabeths hele leven was gevuld met lijden. Tijdens haar kinderjaren leed ze aan een leverprobleem, dat een aanslepende en steeds pijnlijkere ziekte werd. Tijdens haar puberteit werd haar leven bedreigd door een aanval van tyfeuze koorts. En in haar volwassenheid kreeg ze twee maanden na haar huwelijk de darminfectie, die tot het einde van haar leven zou aanslepen. Door deze ziekte was ze acht maanden bedlegerig, en nadien was ze, met tussenpozen, in staat om een enigszins normaal leven te leiden. Later liep ze een ernstig letsel op in een ongeval met een koets, waardoor ze in levensgevaar verkeerde en twee maanden bedlegerig was. Tijdens de jaren 1907 en 1908, werden haar leveraanvallen hevig en verontrustend, waardoor ze gedwongen werd haar levenswijze aan te passen en te reorganiseren, vermits ze veel moest rusten in een rolstoel.
Het was vanuit deze stoel dat ze haar grootste invloed uitoefende op diegenen die haar kwamen bezoeken. In haar kamer gaf de ze vaak morele en spirituele begeleiding aan de gezonde bezoekers.
Tussen haar diverse ziektes door, deed Elisabeth liefdadigheidswerken. Ze spendeerde in overvloed geld, tijd en energie aan de mensen rond haar, en voerde goede werken uit, zoals het oprichten van een plaats waar alleenstaande, werkende meisjes in de beste en goedkoopste omstandigheden konden leven. Ze maakte ook deel uit van de Katholieke Actie, die zich ontfermde over arme gezinnen. Toen Elisabeth te ziek werd om de behoeftigen te bezoeken, nam ze de taken op van secretaresse, die ze heel nauwkeurig uitvoerde tot eind 1913, wanneer ze getroffen werd door haar laatste ziekte. Er waren ook nog andere daden van liefdadigheid, waaronder de materiële en morele hulp aan de hulpbehoevenden.
Men beweerde dat Elisabeth een heel fijngevoelig begrip had voor zielen, dat ze het grootste respect toonde voor hun zienswijzen, en dat ze zichzelf of anderen nooit toeliet hen te bekritiseren. Ze verafschuwde grove oordelen, huiverde van vijandige kritieken, laster, verklikkers, en salonroddels, en verdedigde hen die in haar aanwezigheid belasterd werden.
In 1911 ontwikkelde er zich een ernstige toestand, toen men bij haar een kankerachtig gezwel in de borst vaststelde en waarvoor ze een chirurgische ingreep moest ondergaan. In 1912, toen ze hersteld was, reisde ze met haar echtgenoot naar Lourdes waar ze de Heilige Maagd dankte voor de succesvolle medische ingreep, en voor de genezing van haar zus en jong neefje.
Felix schreef dat een eerder bezoek dat hij aan Lourdes had gebracht, hem een "verfoeilijke indruk" had gegeven. Maar de reis samen met Elisabeth maakte echter een andere indruk op hem. "Ik keerde terug uit Lourdes, gekweld door wat ik gezien en gevoeld had in het land van mirakels." Jammer genoeg ontwikkelden er zich, als gevolg van de medische ingreep, pijnlijke complicaties waardoor Elisabeth tegen 1913 regelmatig uitgeput was. Met uitzondering van bezoekjes van vrienden, en nu en dan een ritje met de wagen, bleef ze in bed. Felix merkte op dat Elisabeth nooit klaagde, maar zelfs tijdens de hevigste kwellingen bleef lachen, en zelfs de mensen rond haar troostte. Men zegt dat ze haar kracht ontleende aan de Heilige Eucharistie, het gebed, en zelfopoffering. Men hoorde haar vaak zeggen: "Lijden dat men aanvaard" en opoffert, is het beste gebed."
Bovenop haar fysieke lijden, kreeg ze ook te kampen met grote psychische ellende door de dood van haar jongere zus, vervolgens haar vader, en Roger, de zevenjarige zoon van haar broer, een kind waar ze heel erg van hield. Vervolgens stierf haar tweede zus, die amper tweeëndertig jaar oud was en tevens haar vertrouwelinge. Elisabeth kreeg nog meer te lijden door de dood van een aantal goede vrienden, de ernstige ziekte van haar laatste zus, en de steeds ernstig wordende gezondheidsproblemen van haar moeder.
In het begin van juli 1913 kreeg ze haar laatste ziekte, toen men wijdverspreide kanker vaststelde. Tien maanden lang doorstond ze gruwelijke pijnen, met slechts korte verzachtingen. Dat was haar Calvarieberg, tot ze op achtenveertige jarige leeftijd stierf, op 3 mei 1914.
Haar rouwende echtgenoot schreef na haar dood: "ik aanschouwde de onsterfelijke schoonheid die ze toonde op haar sterfbed, die in mij de diepste emoties teweegbracht. Haar gezicht dat nu vredig was na haar laatste lijden, toonde de rust van een andere wereld. Men kon er zaligheid in onderscheiden, en ik voelde ... vaag, omdat ik nog altijd ongelovig was ... maar op één of andere manier met zekerheid, de waarheid van de tekst in het Voorwoord van de Mis der Doden: Het leven word veranderd, niet weggenomen."
Voorafgaand aan haar dood, was er een ononderbroken processie van mensen die haar aan haar bed kwamen bezoeken, en die oprecht en aandoenlijk rouwden. Hoewel haar rouwende echtgenoot dit niet wist, waren het niet alleen haar vrienden, maar ook zij die baat hadden gehad van haar liefdadigheden en goedheden. De begrafenis werd door een massa mensen bijgewoond, in die mate zelfs, dat de geestelijken verbaasd waren. Bovendien werd Felix er van op de hoogte gesteld dat velen gevraagd hadden: "Wie was deze vrouw? We hebben nog nooit zon begrafenis gezien."
Veel van de mensen naar wie Elisabeth brieven had geschreven, onthulden achteraf de inhoud ervan aan Felix. Het was dan dat hij ten volle de schoonheid van de ziel van zn vrouw apprecieerde. Felix schreef dat er honderden brieven waren, en "bewonderenswaardig waren, zowel naar vorm als inhoud." Het bleek dat, ondanks haar veelvuldige ziektes, ze op één of andere manier in staat was om naar mensen met alle soorten levenswijzen te schrijven, met raadgevingen en spiritueel advies. Ze was, in feite, een leider van zielen geworden, wat bevestigd werd door haar briefwisseling. Felix kwam uiteindelijk ook te weten dat er genaden waren verleend door haar tussenkomst.
Felix en Elisabeth Leseur
Men kan Elisabeths spirituele erfenis terugvinden in haar Dagboek, dat ze begon op 11 september 1899 tijdens de eerste ziekte wanneer men, twee maanden na haar huwelijk, vaststelde dat ze een darminfectie had. Het Dagboek eindigde tijdelijk in 1906, maar ze schreef verder in een boekje met de titel "A Book of Resolutions," dat de leegte opvulde waar het Dagboek eindigde, tot ze het hervatte in 1911. Het ging door tot 1914, toen ze stierf aan haar laatste ziekte. Een deel van haar geschriften staan ook in "The Daily Thoughts": dit zijn losstaande fragmenten die ze schreef tengevolge van haar bezinning of gebed.
Men moet opmerken dat Elisabeths Dagboek geen dagboek is in de echte betekenis van het woord, vermits ze op onregelmatige tijdstippen schreef, soms met lange tussenpozen tussen twee notities. Er staat weinig geschreven over haar leven, maar zoals Felix schreef: "het is de geschiedenis van een ziel, met de hoofdfases van haar evolutie, een soort gewetensonderzoek dat op bepaalde momenten werd neergeschreven. Ze schreef haar gedachten neer zoals ze bij haar opkwamen, zo snel als ze kon schrijven, vloeiend, en voegde achteraf niets toe of schrapte nauwelijks een woord, zonder teken van inspanning, maar enkel gedreven door de geest."
Felix wist niet van het bestaan van het Dagboek af, tot na Elisabeths dood toen haar zus erover sprak. Ze vertelde Felix dat Elisabeth, in al haar bescheidenheid, het wilde vernietigen maar dat zij haar telkens tegenhield. Elisabeth ging er uiteindelijk mee akkoord het te bewaren en zei: "Je hebt gelijk. Wanneer ik dood ben zal mijn lieftallige echtgenoot het lezen, en het zal hem veel zaken verklaren."
Het Dagboek, "Book of Resolutions and The Daily Thoughts," onthult haar zelfverloochening, objectiviteit, vrijwillige armoede, afkeer van de wereld, opofferingen, aanvaarding van lijden, overgave aan Gods wil, en haar liefde voor God en de medemens.
Nadat hij alles wat zijn echtgenote geschreven had gelezen had, begreep Felix "de hemelse schoonheid van haar ziel, en dat ze al haar lijden had aanvaard en het opofferde [en zelfs zichzelf opofferde] voornamelijk voor mijn bekering." Geleidelijk aan maakte Felix voormalige vijandigheid tegenover de religie plaats voor een verlangen naar het Katholicisme. Nadat hij een paar boeken uit Elisabeths bibliotheek had gelezen, zag hij de schraalheid van zijn vroeger standpunt, en realiseerde hij zich dat hij zich moest verzoenen met de Kerk, hetgeen gebeurde in 1915. "Elisabeth had me naar de waarheid geleid, en in mijn diepste binnenste blijf ik haar leiding voelen naar een volmaaktere verbintenis met God."
Hij schreef: "Ik had al snel het idee om het Dagboek, dat me met goddelijke genade zo krachtig geleid had, te publiceren. Het werd mijn dagelijkse lectuur; ik haalde er zo veel steun, liefde, en zekerheid uit, dat ik vond dat het evengoed ten goede kon komen aan andere zielen zoals aan mezelf..." Het Dagboek werd uiteindelijk in het Frans gepubliceerd in 1917, en werd al vlug een fenomenaal succes toen het vertaald werd in alle belangrijke Europese talen. De geschriften van Elisabeth zijn nu beschikbaar bij Sophia Institute Press onder de titel "My Spirit Rejoices, The Diary of a Christian Soul in an Age of Unbelief."
Felix verzoende zich niet enkel met het Katholieke geloof, maar twee jaar na de publicatie van Elisabeths Dagboek, trad hij toe tot het noviciaat in de Dominicaanse orde. Uiteindelijk werd hij in 1923, op tweeënzestigjarige leeftijd tot priester gewijd. Tijdens zijn noviciaat mocht hij heel Europa afreizen om lezingen te geven over Elisabeths leer en haar apostolaat. Op verzoek van Felix, die zevenentwintig jaar lang priester was, en anderen, zette de Kerk de procedure in werking voor Elisabeths Reden tot heiligverklaring, die jammer genoeg vertraging opliep door de Tweede Wereldoorlog. De Kerk heropende de Reden in 1990, die in 1995 aanvaard werd. Felix stierf op 27 februari 1950.
Jaren na de dood van Elisabeth, schreef Felix deze attente woorden: "Elisabeth, vervulde op aarde elke plicht van haar stand, en haar voorbeeld toont hoe het mogelijk is, wanneer men de wil heeft en beroep doet op de goddelijke genade, om een intens spiritueel leven te leiden en de hoogste evangelische deugden te beoefenen te midden van passieve activiteit."
