Onze Lieve Vrouw van Quito, Equador: Profetieën voor onze tijd
Onze Lieve Vrouw van Quito, Equador
Onze Lieve Vrouw van het Welslagen (Profetieën voor onze tijd) Profetische openbaringen aan de eerbiedwaardige Moeder Mariana de Jesus Torres
Dit artikel is gebaseerd op fragmenten uit de 18e eeuw manuscript getiteld Het wonderbaarlijke leven van Moeder Mariana de Jesus Torres, geschreven door prior Manuel Souza Pereira, Franciscaans Provinciaal te Quito, Ecuador en directeur van het klooster dat Moeder Mariana heeft opgericht. Dit manuscript werd geschreven een eeuw na haar dood. Moeder Mariana is op een raadselachtige wijze verbonden met onze tijd door de visioenen die Onze Lieve Vrouw haar toonde over de twintigste eeuw, meer dan 350 jaar geleden. Deze verschijning is goedgekeurd door de Kerk en Moeder Mariana is eerbiedwaardig verklaard in de eerste stap in de richting van haar heiligverklaring.
Op 16 januari 1635 deed Moeder Mariana, omringd door haar gemeenschap en haar Franciscaanse biechtvaders, een ernstige geloofsbetuiging, en vroeg vervolgens, als een laatste gunst, om te mogen sterven op de grond, in navolging van haar Serafijnse Vader, de Heilige Franciscus. Na de Heilige Communie en de laatste sacramenten te hebben ontvangen, voorspelde ze het exacte uur van haar dood: drie uur in de namiddag, het uur van Gods genade. Net voor haar dood, las ze haar laatste wil en testament voor, een bewogen getuigenis dat aan haar dochters onschatbaar advies verleende over het religieuze leven, samen met veel profetieën over de Orde. Op het einde, wendde zij zich tot de priesters: "Mijn vaders en zusters, de tijd om te vertrekken is voor mij gekomen. Prijs mijn ziel aan God aan met de juiste gebeden. Ik dank u voor alles. Ik smeek u, heb dit klooster en uw zusters altijd in uw zorgen. Ik sterf alsof ik geboren ben, vrolijk en rustig in de armen van mijn moeder, de Serafijnse Orde." Twee tranen rolden van haar wang, ze zuchtte, en met een engelachtige glimlach, verliet de gezegende ziel haar lichaam.
Tijdens de wake werd het zicht van een meisje hersteld toen een bloem uit de kroon dat het hoofd van Moeder Mariana omringde, de ogen van het meisje aanraakte.
In 1906, tijdens vernieuwingswerken aan het klooster, werd haar drie eeuwen oude graf geopend. Het lichaam van Moeder Mariana de Jesus was volledig ongeschonden, geheel in haar orderkleed en met de artikelen van boetedoening die mede in het graf werden geplaatst.
Vanuit haar hele lichaam verspreidde er zich een heerlijke geur van lelies. God beschermt sommige heiligen die een heldhaftige deugdzaamheid en een heilige maagdelijkheid tijdens hun aardse leven behielden.
Moeder Mariana's onvergankelijke lichaam
Moeder Mariana bezat de gave van de onderscheiding der geesten, die Onze Lieve Heer zo vaak verleent aan stichters van religieuze ordes. Daar ze de harten kon lezen van haar dochters, kon zij hen troosten en hen uitleggen hoe ze vooruitgang in het geestelijk leven konden maken alsmede hen de noodzaak bijbrengen om volledig aan zichzelf te verzaken om zo de ware deugdzaamheid te kunnen beleven.
Ze waarschuwde hen herhaaldelijk om te waken over gemeenschappelijke leven van het klooster en de regels te volgen. Zonder gebed en het leven in gemeenschap komt men tekort want een religieuze zonder gebed is als een soldaat zonder wapen in de strijd.
Ze vertelde hen hun ziekte met geduld te dragen, omdat ziekten de beste en meest verdienstelijke boetes zijn, die de zielen bevrijden van misleidingen, ijdelheid en trots. Zij waarschuwde vooral de haar dochters te waken over de vervloekte menselijk gedachte die steeds de vraag doet stellen: "Wat zullen de anderen hierover zeggen?" Integendeel, ze adviseerde dat ze hun leven moesten leiden volgens de regels van het Evangelie en zichzelf stevig gronden op macht ligt de sterke fundamenten van de nederigheid.
Laten ons nu enkele van de onthullingen van Onze Heer en Onze Lieve Vrouw aan Moeder Mariana nader bekijken.
Instructies en Advies
Onze Lieve Vrouw: "Oh, als slechts de mensen en religieuzen zouden weten wat de Hemel is en wat het betekent om God te bezitten, hoe anders zouden ze leven en geen enkele opoffering sparen om er het bezit van te verkrijgen. Maar sommigen laten zich verblinden door de valse bekoringen van eer en menselijke grootsheid, terwijl anderen zijn verblind door eigenbelang en niet beseffen dat ze vervallen tot de lauwheid van het geloof, het enorme kwaad dat in religieuze huizen de ijver vernietigt, alsmede de bescheidenheid, zelfopoffering en de onophoudelijke praktijk van de religieuze deugden en broederlijke naastenliefde en kinderlijke eenvoud die zielen Mijn goddelijke Zoon en Mij, hun Moeder, zo genegen maken.
Herinner de woorden van de Koninklijke Profeet: Hoe geweldig zijn de werken van de Heer!
Wees overtuigd van deze waarheid en onderwijs deze en prent ze in bij uw, zowel bij uw levende dochters als zij die nog moeten komen, zodat ze hun goddelijke roeping zouden koesteren. Onthul hen de glorierijke plaats die God en ik in bewaring houden voor hen die Ons toebehoren, onze erfgenamen.
Wee de wereld indien deze een gebrek aan kloosters zou hebben! De mensen begrijpen het belang ervan niet, want indien ze het zouden begrijpen, zouden ze alles doen wat in hun macht ligt om deze te doen toenemen, omdat hierin alle oplossingen kunnen worden gevonden voor de lichamelijke en morele zonden ... Niemand op deze wereld kent de oorsprong van de redding der zielen, de bekering van de grote zondaars, het einde van de grote rampen, de vruchtbaarheid van het land, het einde van de ziekten en oorlogen en de eensgezindheid tussen de landen. Dit alles is te danken aan de gebeden die van de kloosters opstijgen.
O, als de stervelingen alleen maar zouden willen begrijpen hoe dankbaar ze de tijd moeten gebruiken die hen wordt gegeven om voordeel te halen uit elk moment van hun leven, hoe verschillend zou de wereld zijn! En een aanzienlijk aantal zielen zou niet vervallen in het eeuwige verderf! Maar de minachting ervan ligt aan de oorsprong van hun val!"
Onze Lieve Vrouw benadrukt het belang van het Sacrament van de Boete en de belangrijke rol van de priesters: "Aanschouw en overdenk de grootsheid van de herstellende en levenwekkend kracht van het Sacrament van de boete, vergeten en zelfs veracht door de ondankbare mensen die zich, in hun dwaze waanzin, niet realiseren dat dit het enige veilige middel van redding is nadat men de onschuld van het doopsel heeft verloren.
Het meest pijnlijke is echter is ook dat de volgelingen van Mijn Meest Heilige Zoon er niet de waarde aan geven die ze er zouden moeten aan geven en deze waardevolle en kostbare schat, die in hun handen is geplaatst voor het herstel van de zielen verlost door het bloed van de Verlosser, met een koude onverschilligheid bekijken. Er zijn mensen die het aanhoren van de biecht beschouwen als tijdsverlies en een nutteloze bezigheid. Oh, helaas! Als het de priesters was gegeven om te kunnen zien wat u nu aan het overwegen bent en verlicht waren met het Licht dat u nu beschijnt, dan zouden ze dit geschenk wel erkennen!
Onze Heer: "In alle tijden heb Ik nood aan moedige zielen om Mijn Kerk en de versluierende wereld te redden." Onze Heer liet Moeder Mariana eveneens meer dan ooit duidelijk verstaan dat de verering van de Passie, van het Heilige Sacrament en Onze Lieve Vrouw de grondvesten, de ondersteuning en de steunpilaren zijn van de religieuze gemeenschappen.
"Weet bovendien dat de goddelijke gerechtigheid verschrikkelijke straffen vrijlaat op volledige naties, niet alleen wegens de zonden van het volk, maar ook voor deze van de priesters en religieuzen, want deze laatste zijn, door het volmaaktheid van hun ambt, tot het zout van de aarde geroepen, de heersers van de waarheid en de hoeders van de goddelijke toorn. Door het verdwalen in hun goddelijke opdracht, verlagen ze zichzelf op dergelijke wijze dat ze, voor Gods ogen de strengheid van de straffen versnellen ..." [Tijdens het 41-jarige priesterschap van Jean Vianney te Ars, de patroonheilige van alle priesters, werd er geen enkele schade veroorzaakt door stormen].
De Heer verzekerde Moeder Mariana eveneens dat Hij zeer verheugd was door die zielen die de verheven taak op zich nemen van het lijden voor de heiliging van de clerus door middel van gebeden, opofferingen en boete, en beloofde dergelijke zielen een bijzondere eer in de Hemel. De ondankbaarheid en het verraad van religieuze zielen, die Hem zo dierbaar zijn, dwingen Hem "om Mijn gerechtigheid te laten vallen over Mijn geliefde kloosters, en zelfs over hele steden, wanneer zij, die Mij zo dierbaar zijn en tot Mij behoren, Mijn Geest verwerpen en Mij alleen achterlaten in de tabernakels en er zich nauwelijks van bewust zijn dat Ik vooral daarin aanwezig ben uit liefde voor hen, zelfs meer dan voor de rest der gelovigen.
Onvoorzichtige toegevingen en interne misbruiken die door de oversten worden toegelaten zijn de ondergang van de gemeenschappen. Deze gemeenschappen kunnen enkel duurzaam zijn tijdens hun bestaan, ten koste van veel boete, vernederingen en een dagelijkse, degelijke praktijk van de goede religieuzen. Wee voor deze ontaarde leden tijdens deze tijden van rampspoed! Wee voor hen, mijn geliefde echtgenote en smeek dat de tijd van zon groot lijden zou worden verkort."
Hij waarschuwde Moeder Mariana dat de Straf heel streng zou zijn voor die religieuzen die de vele genaden verkwisten met hun trots en grootspraak om hun rang en machtspositie veilig te stellen en Hij veroordeelde vooral de religieuzen met een lauw geloof. Moeder Mariana zag de grootste martelingen binnen het Heilig Hart door de ondankbaarheid en de onverschilligheid van deze zielen die, gekozen uit miljoenen om Zijn volgelingen of echtgenote te zijn, Hem hebben achtergelaten in de meest absolute eenzaamheid. En dit ondanks het feit dat Hij in het Heilige Sacrament onder hetzelfde dak leeft met hen en in de handen komt van Zijn priesters op de eenvoudige roep van hun stemmen tijdens het meest plechtige moment van de Consecratie.
Profetieën
Onze Lieve Vrouw voorspelde dat satan, tegen het einde van de negentiende eeuw en vooral tijdens de twintigste eeuw, bijna volledig zou regeren door middel van sekten van vrijzinnigen. Onze Lieve Vrouw, die de titel aannam van Onze Lieve Vrouw van het Welslagen vertelde Moeder Mariana dat deze strijd zijn meest acute gevaar zou bereiken omwille van meerdere ontrouwe gelovigen, die, "onder de schijn van deugdzaamheid en slecht bezielde ijver, zich tegen de Godsdienst zouden keren, die hen aan de borst voedde." "Tijdens deze tijden," vervolgde Zij, "zal het in vele gebieden van dit arme land ontbreken aan Christelijke waarden, het toedienen van de laatste sacramenten zal zo weinig gerespecteerd worden. Vele mensen zullen sterven zonder het te ontvangen, ofwel door de onachtzaamheid van hun families of hun vals gevoelen dat de zieken probeert te beschermen tegen het inzien van de ernst van hun situatie, of omdat ze willen in opstand komen tegen de geest van de Katholieke Kerk, gedreven door de boosaardigheid van de duivel. Zo zullen vele zielen beroofd worden van onmetelijke genaden, vertroostingen en de sterkte die zij nodig hebben om de grote sprong van her tijdige naar het eeuwige te maken.
Het huwelijkssacrament, dat staat voor de eenheid van Christus met de Kerk, zal in de volste betekenis van het woord worden aangevallen en geschonden. De vrijmetselarij, die dan aan de macht zal zijn, zal zondige wetten instellen met als doelstelling dit Sacrament te vernietigen en het zo voor iedereen eenvoudiger te maken om in zonde te leven, en de voortplanting van onwettige kinderen, zonder de kerkelijke zegen, aan te moedigen. De christelijke waarden zullen spoedig in verval raken en het dierbare licht van het Geloof zal uitdoven tot het een punt zal bereiken waarop er een bijna volledig en algemeen verderf van gewoonten zal zijn. De resultaten van de vrijzinnige opvoeding zullen toenemen, wat de reden zal zijn voor het gebrek aan priesterlijke en geestelijke roepingen.
Het sacrament van de wijding van de geestelijken zal worden belachelijk gemaakt, verdrukt en geminacht. De duivel zal pogen om de dienaars van de Heer op alle mogelijk manieren te vervolgen en zal met gemene en nauwelijks merkbare sluwheid pogen om hen geestelijk te doen dwalen, en velen doen ontaarden. Deze verdorven priesters zullen aanstoot geven aan de Christenen en de haat van de slechte Christenen en de vijanden van de Roomse, Katholieke en Apostolische Kerk zal worden aangemoedigd en over alle priesters neerdalen. Deze ogenschijnlijke zege van satan zal enorm lijden toebrengen aan de echte herders van de Kerk. Daarnaast zal er in deze ongelukkige tijden een ongebreidelde weelde zijn die anderen tot zonde zal aanzetten en ontelbare wereldse zielen zal veroveren die zullen verloren zijn.
Onschuld zal bijna niet meer te vinden zijn bij de kinderen, noch fatsoenlijkheid bij vrouwen, en in dit hoogste moment van nood van de Kerk, zullen zij die moeten spreken zwijgzaam worden. Maar weet, geliefde dochter, dat wanneer uw naam tijdens de twintigste eeuw bekend zal worden, er velen zullen zijn die u niet zullen willen geloven en zullen beweren dat deze verering God niet bevalt. Een eenvoudig, nederig geloof in de echtheid van Mijn verschijningen tot u, Mijn kind die Mijn voorkeur geniet, zal worden voorbehouden aan de nederige en vurige zielen, volgzaam in de ingevingen van de genade, want Onze Hemelse Vader vertelt Zijn geheimen tot de eenvoudigen van hart en niet aan deze harten die opgeblazen zijn door hoogmoed en beweren te weten wat ze niet weten, of zelfgenoegzaam zijn met lege kennis."
"Tijdens deze tijd," voorspelde Onze Lieve Vrouw, "zal de seculiere clerus veel laten vallen om begeerd te worden omdat de priesters onvoorzichtig zullen worden in hun heilige plichten. Door een gebrek van hun goddelijke begrip zullen ze van de weg, die God voor het priesterschap heeft getekend, afdwalen en zullen zij gehecht worden aan weelde en rijkdom, die zij uitermate zullen willen bekomen. Hoe zal de Kerk leiden tijdens deze donkere nachten! Door het gebrek aan een kerkvorst en Vader die hen leidt [vergelijk met de profetieën van de Heilige Malachius] met een ouderlijke liefde, beminnelijkheid, sterkte, wijsheid en voorzichtigheid, zullen vele priesters hun vitaliteit verliezen, waardoor ze vele zielen in gevaar zullen brengen. Dit zal het teken zijn van de komst van Mijn uur.
Schreeuw daarom onophoudelijk en ween bittere tranen in de geslotenheid van uw hart en smeek Onze Hemelse Vader dat Hij, uit liefde voor het Eucharistische Hart van Mijn Meest Heilige Zoon en Zijn Dierbare Bloed dat met zulke vrijgevigheid vloeide en door het diepste, bittere lijden van Zijn wrede Passie en Dood, medelijden zou hebben met zijn volgelingen en deze rampspoedige tijden tot een einde zou brengen, door Zijn Kerk een nieuwe Kerkvorst te zenden die de moed van de priesters zal herstellen.
Op 8 december 1634, het feest van de Onbevlekte Ontvangenis, verschenen drie aartsengelen en hun Koningin aan Moeder Mariana. St. Gabriel droeg een Kelk vol met Hosties waarvan Onze Lieve Vrouw zei: "Dit is het Meest Verheven Sacrament van de Eucharistie, dat zal worden verspreid door Mijn Katholieke priesters aan de gelovige Christenen die behoren tot de Heilige Roomse, Katholieke en Apostolische Kerk, waarvan het zichtbare hoofd de Paus is, de Koning van het Christendom. Dezelfde Paus die het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid zal afkondigen, zal eveneens de Paus zijn die is gekozen om het dogma van Mijn Onbevlekte Hart af te kondigen. Hij zal worden vervolgd en gevangen gezet binnen het Vaticaan met de onrechtvaardige inbezitneming van de Pauselijke Staten door de onbillijkheid, afgunst en gierigheid van een aardse vorst."
Het ongeschonden lichaam van Paus Pius IX
Deze heilige paus was uiteraard de eerbiedwaardige Pius IX, die aan elke voorspelling van Onze Lieve Vrouw voldeed. Bij het openen van zijn graftombe, kort voor zijn zaligverklaring op 3 september 2000, vond men zijn lichaam ongeschonden terug. Op zijn gezicht kon men nog steeds zijn opvallende sereniteit herkennen. Noteer alvast dat deze Paus werd geboren op een dertiende, namelijk 13 mei 1792. De afgunstige, gierige, aardse vorst was Victor Emmanuel II, die, nadat de Fransen zich door het verlies van de Frans-Pruisische Oorlog van 1870, hadden teruggetrokken uit de Kerkstaat, de Pauselijke staten inlijfde bij Italië.
Koning Victor-Emmanuel II
Een andere heel opvallende profetie van Onze Lieve Vrouw is deze: "Tijdens de negentiende eeuw zal er een ware Katholieke president zijn, een man met karakter aan wie God de verdienste van het martelaarschap zal verlenen op het plein dat grenst aan dit klooster. Hij zal de republiek opdragen aan het Heilig Hart van Mijn Meest Heilige Zoon, en deze toewijding zal het Katholieke Geloof aanmoedigen in de jaren die daarop zullen volgen, die rampzalig zullen zijn voor de Kerk. Deze jaren, tijdens dewelke een kwaadaardige vrijzinnige sekte zich meester zal maken van de burgerlijke regering, zullen een wrede vervolging zien van alle godsdienstige gemeenschappen en zij zullen ook gewelddadig optreden tegen dit klooster dat van Mij is."
Deze "ware Katholieke" president van Ecuador, Dr. Gabriel Garcia Moreno (1821-1875), droeg zijn republiek op aan het Heilig Hart van Jezus in 1873. Paus Pius IX betoonde hem eer als "een man die als martelaar stierf ... een slachtoffer van zijn Geloof en Christelijke naastenliefde." In de Kathedraal van Quito is vandaag nog steeds het ongeschonden hart te zien van deze president en een beroemd schilderij van Onze Lieve Vrouw Van Quito die, op het ogenblik van zijn marteldood, tranen weende.
Dr.Gabriel Garcia Moreno, President van Ecuador, vermoord in 1875
Besluit
De verwarring is zo groot dat het niet alleen de wereldse sfeer ondermijnt, maar eveneens door de muren van Kerk zelf binnendringt. Inderdaad, zoals Onze Lieve Vrouw heeft voorspeld, is het verderf van de gewoonten algemeen geworden en het dierbare licht van het Geloof bijna uitgedoofd.
En toch eindigt de boodschap van Onze Lieve Vrouw van het Welslagen met een boodschap van grote hoop: "Wanneer alles verloren en verlamd zal lijken, zal er een gelukzalig begin zijn van een volledige herstelling. Dit zal de komst van Mijn Uur kenmerken, wanneer Ik, op een wonderbaarlijke wijze, de trotse en vervloekte satan zal onttronen, door hem met Mijn voeten te vertrappelen en hem vast te kluisteren in de verschrikkelijke afgrond."
Te Fatima, in 1917, herhaalde Onze Lieve Vrouw deze belofte: "Op het einde zal Mijn Onbevlekte Hart overwinnen." Het is dus aanbevolen om u te richten tot Onze Lieve Vrouw van het Welslagen en Haar te aanroepen voor al het welslagen, zowel het wereldse als het geestelijke. Dit is het ogenblik om Haar advies te bekomen, in het midden van de stormen, en Haar de moed en de sterkte te vragen om het juiste geloof te behouden. Laat ons uiteindelijk bidden dat Onze Lieve Vrouw zo spoedig mogelijk zal tussenkomen om de Kerk en de gemeenschap te herstellen, zodat Zij opnieuw Haar Troon zou bestijgen om in alle glorie als Koningin over deze aarde te regeren.
Vertaling: Chris De Bodt
17-05-1980
Vr. Zlatko Sudac. Korte biografie en interview
Vr. Zlatko Sudac. Korte biografie en interview
Korte biografie
Vader Zlatko Sudac werd geboren op 24 januari 1971. Hij is afkomstig uit de stad Vrbnik, Eiland Krk, Kroatië. Hij vatte zijn studies voor priester aan in 1993, na zijn militaire dienstplicht in het Joegoslavische leger te hebben volbracht. Hij werd tot priester gewijd op 29 juni 1998 en is priester in het bisdom Krk, Kroatië. Zijn beide ouders zijn nog in leven. Hij heeft één gehuwde zus, die drie kinderen heeft.
Vrbnik, Kirk, Kroatië
Fr. Sudac kreeg het teken van het kruis op zijn voorhoofd de vrijdag, na de zaligverklaring van Pater Pio. Hierop werd hij naar de Gemelli kliniek gestuurd te Rome voor onderzoek. Na grondig onderzoek kwam men tot het besluit dat het kruisteken een bovennatuurlijke oorsprong had of dat het, met andere woorden, op een dergelijke wijze was gevormd, dat men er geen medische verklaring kon voor vinden. Vader Sudac kreeg de stigmata op zijn vuisten, voeten en zijde, op 4 oktober 2000, de feestdag van de Heilige Franciscus van Assisi, de eerste persoon in de geschiedenis van de Kerk die de stigmata ontving.
Vr. Zlatko Sudac
Thans is Vader Sudac werkzaam in het Asielcentrum Bethanië, gelegen in het kleine dorpje Cunski, op het eiland Mali Losinj. Dit eiland bevindt zich in het noordelijke gedeelte van de Adriatische Zee, iets ten zuiden van de havenstad Rijeka, Kroatië. Ooit maakte dit eiland deel uit van het eiland Cres, maar ten tijde van de Romeinse overheersing werden de twee eilanden gescheiden ter hoogte van de smalle verbinding te Osor, toen er een kanaal werd uitgegraven. Ten noorden en ten oosten van Losinj en Cres, bevindt zich het eiland Krk, eveneens de benaming van het plaatselijke bisdom. Mali Losinj telt 6.500 inwoners. De bewoning van het eiland gaat minstens terug tot de twaalfde eeuw, toen zon dozijn Kroatische families uit Hongarije er hun toevlucht zochten tegen de aanvallende Mongolen. Vandaag is Losinj toeristisch erg in trek, omwille van de mooie en enige landschappen, en de mooie stranden aan de Adriatische kust.
De basisboodschappen van Vader Sudac zijn heel eenvoudig: liefde is het grondbeginsel van al onze handelingen en, als wij in liefde voor elkaar leven, leven we eveneens voor God. We moeten eveneens openstaan voor de Heilige Geest en het werk van de Heilige Geest in ons leven zodat we ten volle kunnen beleven van wat God ons wenst te geven. We moeten ons volledig en in alle nederigheid onderwerpen aan God zodat Hij Zich totaal in ons bevindt. Eveneens moeten wij ons als volledig normale mensen gedragen, met beide voeten op de grond, maar steeds met het besef dat we op een wereld levend die niet van ons is. Vader Sudac bezocht tweemaal de parochie van de Heilige Hieronymus, te Chicago, respectievelijk in oktober 1999 en januari-februari 2001.
In 2005 startte de Kroatische justitie een onderzoek, waarbij priester Zlatko Sudac ervan verdacht werd de voortvluchtige generaal Ante Gotovina verborgen te hebben gehouden. Gotovina werd door het Joegoslaviëtribunaal van Den Haag gezocht voor de moord op ongeveer 150 Kroatische Serviërs door eenheden die onder zijn leiding stonden en het verjagen van 150.000 Kroatische Serviërs uit de Krajina in 1995.
De alles gebeurde onder zware druk van de Europese Unie op Kroatië, nadat Brussel had gedreigd om de onderhandelingen met Kroatië over een eventuele toetreding tot de EU op te schorten. Neem hier echter niet te vlug een oordeel over, want zoals zo dikwijls het geval is, is er een hemelsbreed verschil tussen het westerse denken en het plaatselijke denken. Gotovina wordt in eigen land als een oorlogsheld vereerd en er was groot binnenlands verzet tegen zijn uitlevering aan Den Haag. Op 7 december 2005 werd hij ook daadwerkelijk gevonden te Tenerife. De kwestie Gotovina blijft erg gevoelig liggen onder de bevolking in Kroatië, vooral omdat het de Amerikanen zelf waren die de generaal de nodige steun hadden verleend om West-Slavonië en de Kraijna terug te winnen op de Serviërs.
Toen men in mei 2005 vernam dat Zlatko Sudac met ernstige maagproblemen werd gehospitaliseerd en een strenge rust werd opgelegd, dacht men aanvankelijk dat bij de priester kanker of een andere levensbedreigende ziekte werd vastgesteld. Maar de dokters hadden enkel een lange periode van rust bevolen om volledig te kunnen herstellen en zo was het Bisschop Valter Zupan van het bisdom Krk die alle verdere afspraken voor het jaar 2005 had afgelast.
Interview
Vraag: Wat heeft u doen besluiten om priester te worden? Vr. Sudac: Gedurende vele jaren zocht ik voor mezelf naar een weg om mijn persoonlijkheid ten volle te kunnen beleven. Ik volgde de middelbare school, richting mechaniek. Daarna studeerde ik filosofie en psychologie. Ik besloot over te gaan naar het theologische seminarie als kandidaat voor het priesterschap binnen mijn bisdom. De oorsprong van mijn roeping ligt dieper in mij, in het hart. Iedereen vraagt voor zichzelf af op welke wijze hij zichzelf het best kan verwezenlijken. Op deze wijze dacht ik na over hoe ik mijzelf volledig kon overgeven. Spiritualiteit heeft me altijd geboeid. Ik las steeds spirituele boeken. Dan nam ik de eenvoudige beslissing om de laatste stap te zetten naar een vertrouwen in God. Ik zag dat het werken met mensen, met de zieken, met de minderbedeelden mij gelukkig maakt en dat ik mijzelf op deze wijze nooit zou alleen voelen. Iemand die voor de mensen leeft, krijgt heel wat van de mensen terug. Die zijn eeuwigdurende waarden. Een van de hoofdredenen van ons bestaan op aarde is om mensen te zijn die leven voor de andere mensen. Vandaag is dit meer dan ooit nodig. Ik ben jong. Mijn leven en mijn toekomst bevinden zich voor mij en ik bid tot God voor de genade om een hart te hebben voor elke mens, in het bijzonder voor hen die zich veraf bevinden: ver van andere mensen, ver van God en van zichzelf.
Vraag: Waren uw ouders katholiek? Konden ze hun geloof uitoefenen en heeft het communistische gedachtegoed zonder God u beïnvloed? Hoe bent u onder het communistiche regime tot God gekomen? Vr. Sudac: Mijn ouders waren traditionele katholieke mensen en het is gewoon deze traditie dat voor vele mensen een hinderpaal is om dit geloof te beleven. Ik ging naar de kerk met de troost en ik God kende en liefhad. Toen begreep ik dat het niet uit liefde, maar uit gewoonte was. Ik stelde mijzelf de vraag of ik een persoon wou zou die door anderen zou geliefd worden uit pure gewoonte. Hoe voelt God zich bij de gedachte dat wij hem enkel liefhebben uit gewoonte? Dan zag ik in dat de liefde voor God iets levendig en authentiek is, iets dat in het diepste binnenste van ons is en dat ons leven kan veranderen en ons de macht kan schenken om getuigenis te geven aan andere mensen, om God nu lief te hebben, om nu te leven en niet morgen of in het verleden. Om elke stap samen met God te beleven. Het betekent een boodschapper te zijn van God. Elke dag op avontuur zijn met God is iets wat steeds binnen in mij lag verscholen. God is de Vader van alle mensen die Jezus Christus wensen te verkondigen. Voor iedereen leven is het diepste van de geest, omdat God voor iedereen stierf.
Vraag: Hoe oud was u toen u besloot om priester te worden? Vr. Sudac: 22 jaar.
Vraag: Hoe oud was u toen u tot priester bent gewijd? Vr. Sudac: 27 jaar oud. Een jaar geleden, op 29 juni 1998, het feest van de Heilige Petrus en Paulus.
Vraag: Maakt u deel uit van de Charismatische beweging? Vr. Sudac: Na het Tweede Vaticaanse Concilie besloot onze Kerk om institutioneel en charismatisch te zijn. Het probleem is dat velen die charismatisch zijn buiten de institutionele kerk leven. We leven in een tijd waar onze eenheid met onze bisschoppen en de paus de enige waarborg is van ware en juiste handelingen van zowel de priesters en de leken. Als God mij een bijzondere opdracht gaf, dan hoef ik mij niet bezorgd te maken over deze opdracht. Als God dit wenst, dan zal Hij dit doen door de Kerk en de Kerkelijke leiders. Hij zal het mogelijk maken dat ik mijn charisma beleef ten goede van de Kerk en van alle mensen. Ik ben slechts een stukje uit de puzzel en het ware beter voor mij om nooit te zijn geboren indien ik enkel aandacht aan mijzelf zou schenken en niet aan Jezus Christus. Dit is de enige ware weg om God te dienen in het volgende millennium.
Vraag: Hoelang was u aan het seminarie? Vr. Sudac: zes jaar.
Vraag: Hoeveel broers en zussen hebt u? Vr. Sudac: Ik heb één zus. Zij is gehuwd en heeft twee kinderen [op het moment van het interview].
Vraag: Wat soort gebedsontmoeting leidde u, toen u de stigmata kreeg? Vr. Sudac: Dit is hoe de kranten het schreven, maar in werkelijkheid was het geen gebedsontmoeting. Het was een samenkomst onder vrienden bij iemand thuis. Als ik spreek over alle feiten die er zich toen afspeelden, dan moet ik het hebben over een ongelofelijke vrees voor God, omdat ikzelf heb ervaren hoe het mezelf overtrof. Vele mensen hebben mij gevraagd wat ik over dit alles denk en dan antwoord ik hen dat ze iets willen weten dat ik zelf niet weet. Jezus Christus zei dat men iemand kan herkennen aan het resultaat. Als de mensen naar mijn Misvieringen en seminaries komen en God daar ervaren en hun levenswijze veranderen, als vele mensen genezen, als vijanden zich kunnen verzoenen, als mensen alle vuiligheid van zich kunnen gooien vóór God en vrede zoeken met God, als zij in verdriet opnieuw hoop vinden, dan is dit vrucht waar we onze aandacht moeten aan schenken, en niet aan mijzelf [schenk dus geen aandacht aan mij]. Bij de seminaries leg ik er dus steeds de nadruk op dat men niet omwille van mij hoeft te komen, omdat dit een grote fout zou zijn, maar dan men enkel kan blijven als men voor Jezus Christus komt. We moeten naar de Schenker kijken en niet naar het geschenk. Ik beschouw mezelf als de sandalen waar Jezus op liep zodat ik door Hem [Zijn sandalen] de mensen kan bereiken die Hij wenst te bereiken. Dat God mij de sterkte mag verlenen opdat ik Hem gelovig kan dienen met mijn leven, tot Zijn Glorie.
Vraag: Hebt u pijn aan uw voorhoofd? Vr. Sudac: Het doet geen pijn, behalve als ik bid en dan voelt het kloppend aan. Op de eerste vrijdagen en op sommige tijdstippen bloedt en lekt het alsof het weent.
Vraag: Behoort u tot een orde? Vr. Sudac: Neen, ik maak deel uit van het bisdom van Krk, Kroatië
De Heilige Moeder
Vraag: Staat u dicht bij de Heilige Moeder? Vr. Sudac: Heel dicht. Zij is mijn geliefde Moeder. Alle slechte krachten moeten buigen voor Haar. Men kan enkel met een zuiver hart tot Haar bidden, en ik zou dankbaar zijn om van Haar bescherming te mogen genieten tot het einde van mijn leven. Persoonlijk heb ik mijzelf toegewijd tot het Onbevlekte Hart van Maria. Een moeder is waarachtig de zachte kant van onze spiritualiteit. In deze technische en gewelddadige maatschappij, missen wij de Moeder van de Zachtheid.
Vraag: Hebt u zichzelf als Haar kind aan Maria opgedragen? Vr. Sudac: Een jaar geleden.
Vraag: Stond u als kleine jongen dicht bij Maria? Vr. Sudac: Er is een mooi verhaal over mijn moeder. Toen zij een jong meisje was, had ze de idee om kloosterzuster te worden bij de Zusters van Liefde. Maar destijds was het zo dat de families een bepaalde som geld moesten meegeven om een meisje tot het klooster te laten toetreden. Mijn grootmoeder was echter heel arm en bezat dat geld niet. Toen maakte mijn moeder de belofte aan Maria, onze Hemelse Moeder, dat, indien zij geen kloosterzuster kon worden en als God haar een zoon zou schenken, ze hem zou opdragen aan God. Mijn moeder heeft mij dit pas laten weten toen ik haar vertelde dat ik priester wou worden. Ik heb nooit iets geweten over deze belofte van haar. Hierdoor weet ik dat de tussenkomst van de Moeder van God mij heeft bechermd.
Vraag: Is uw vader nog in leven en waar wonen zij? Vr. Sudac: Ja, ze leven op het eiland Krk, dezelfde plaats van waar de Aartbisschop van Zagreb afkomstig is. In ons bisdom zijn er 70 priesters. Het is een van de kleinste bisdommen van Kroatië.
Vraag: Bent u ooit naar Medjugorje geweest? Vr. Sudac: Drie maal. Dit waren onvergetelijke ervaringen. Het is een heilige plaats van gebed, stilte en bekering met het hart.
Vraag: Was u reeds priester toen u voor de eerste maal naar Medjugorje ging? Vr. Sudac: Ik was toen nog heel jong, een kleine jongen.
Vraag: Bent u als priester reeds naar Medjugorje geweest? Vr. Sudac: Ja
Vraag: Wat is het belangrijkste dat u hebt geleerd van Medjugorje? Vr. Sudac: Eerlijkheid. De waarheid hoog houden. Vandaag ergert de waarheid en nochtans omvat het de hele persoon. En Maria kan enkel maar vragen naar mijn volledige persoon. Als ik mijzelf volledig aan God en Maria geef, dan verlies ik mijzelf niet, maar vind ik mijzelf. Dat is wat ik heb onthouden van Medjugorje en het gaf mij de boodschap mee om vooral op God te vertrouwen.
Gaven van God
Vraag: Hebben Jezus of Maria ooit tot u gesproken? Vr. Sudac: Neen, ik heb nooit een visioen, noch een verschijning gehad, maar ik kan spreken met het hart. Het is een gave om de harten van de mensen te lezen. Deze gave openbaart zich in mij tijdens mijn spirituele gesprekken of bij het horen van de biecht. Dit wordt steeds als een hulp aan een persoon geschonken zodat deze zichzelf kan uitdrukken en verliefd worden op God.
Vraag: Is deze gave van het lezen van zielen gekomen na de stigmata? Vr. Sudac: Voor het fenomeen van de stigmata had ik gaven zoals het begrijpen van verschillende talen, het genezen, advies geven, en geleidelijk kwam de gave van de kennis ook. Na de stigmata ontving ik vele andere gaven. Door sommige ervan was ik erg onder de indruk en zo had ik tijd nodig om mij aan te passen aan wat er gebeurde. Hier verwijs ik in het bijzonder naar gaven zoals levitatie, bilocatie, lichtbron, en de kennis van aankomende gebeurtenissen, de nabije toekomst, vooral de toekomstige gevaren.
Vr. Zlatko Sudac
Vraag: Is het u toegestaan om hierover te spreken? Vr. Sudac: Ik zou hiermee graag willen wachten tot er een zekere tijd overheen gaat. Ik werk samen met enkele deskundigen, topdeskundigen over de hele wereld. Ik wens dat alles ook vanuit hun hoek bestudeerd wordt. En tot de kerk geen uitspraak doet over deze verschijnselen, ben ik in mijn hart niet zeker of het goed is om over deze zaken te spreken. Ik wens de aandacht te vestigen op Jezus Christus en ik ben bevreesd dat ik met deze dingen de aandacht op mezelf zou vestigen. Ik ben een zondaar en sedert de stigmata heb ik een enorme nood aan het Sacrament van de Biecht. Voor mij is het net hetzelfde als voor iedereen om op deze aarde te lopen, om klein te zijn en zo tot God te behoren.
Vraag: Wat bedoelt u met het begrijpen van verschillende talen? Vr. Sudac: Glossolalie kent drie onderverdelingen. Eén ervan is dat de betrokken persoon nooit de taal heeft geleerd maar deze taal wel kan spreken. De tweede gave is dat een bepaalde persoon oude, vergeten talen zoals het Hebreeuws, Aramees en andere Semitische talen kan spreken. De derde gave is dan het spreken van de engelentaal, wanneer een persoon, door Gods genade deze gave, die eveneens in de Heilige Schrift staat beschreven, heeft ontvangen. Wij moeten heel voorzichtig met deze gave omgaan omdat ook slechte geesten gebruik kunnen maken van glossolalie. Ooit was er en zitting waarbij de mensen in verschillende talen baden en alles werd opgenomen. Maar iemand die de gave had om ze te begrijpen, merkte al gauw dat het vervloekte taal was, godlasteringen, en beschamende taalgebruik tegenover God. Toen de apostelen met Pinksteren, in tongen spraken, spraken zij één taal en iedereen kon hen begrijpen, maar bij onze gebedsontmoetingen is het meestal zo dat iedereen in tongen spreek, maar dat niemand het begrijpt. Mijn ervaring is deze: deze die de gave der talen bezit en beschikt over de zuiverheid van het hart en de noodzaak om God te loven voor deze gave, zou luidop moeten bidden. Als op dat moment geen persoon naar voren treedt die dit begrijpt, dan dient deze gave, op dat ogenblik niet voor het opbouwen van de gemeenschap, maar voor de innerlijke groei van de persoon. Dan beveel ik aan dat de persoon in zichzelf zou bidden. Elke gave die we krijgen is niet gegeven voor de individuele persoon, maar voor de anderen, de gemeenschap. Ik sta ten dienste van Gods wil.
Vraag: Kunt u ons vertellen over uw bilocatie? Vr. Sudac: Dat is een heel mooie gave, die zich enkel openbaart wanneer iemand anders er over getuigt, want de persoon aan wie deze gave is geschonken, is niet zeker wat er met hem gebeurt op dat ogenblik. U hebt het gevoel dat u zich op één plaats bevindt, maar uw hart en uw verbeelding willen zich elders bevinden. Dit gebeurt wanneer het een persoon verboden wordt [omwille van een bepaald regime, enz ...] om met God te zijn, in gebed, in het Heilige Sacrament. Ik heb dit zelf meegemaakt en de bilocatie gebeurde uit zichzelf.
Vraag: Zij lieten u niet toe tot God en zo kwam u door bilocatie dicht bij God? Vr. Sudac: Ik was bij God in de ene, zowel als de andere plaats, maar de andere plaats ervoer ik meer met mijn hart en verbeelding dan met mijn lichaam. Indien sommige mensen niet hadden getuigd, zou ik alles hebben toegeschreven aan mijn verbeelding, maar alle zes hebben zij mij fysiek op die plaats gezien. Eén van deze mensen had ik zelfs de hand geschud.
Vraag: Wat dit thuis in uw bisdom? Vr. Sudac: Tegelijkertijd was ik met enkele jongeren aan het mediteren en het bidden en zij wisten dat ik daar was en met hen bad. Maar tegelijkertijd zagen anderen mij in de kerk en sommigen had ik zelf op het kerkplein de hand geschud.
Vraag: Vader Sudac, u zei bij het begin van dit interview dat dit u een onmetelijke angst hebt voor God. Vr. Sudac: Ik voel deze angst nog steeds heel sterk. God is iets dat alle denken te boven gaat. Hij gaat onze gevoelens, zelfs de staat van onze zielen, te boven. Het is onmogelijk om over Hem te spreken. De enige manier om met Hem te spreken is door Hem lief te hebben? Wij moeten zodanig één zijn met Hem dat onze eigen persoon niet langer bestaat. Dit betekent niet zichzelf verliezen, maar zichzelf vinden in God. Deze angst kan worden begrepen door mensen die God met heel hun hart, hun ziel en al hun kracht liefhebben. Als iemand zondigt, dan is de enige oorzaak van deze zonde het gebrek aan liefde tegenover God, de medemens en onszelf: dat is de oorzaak van alle kwaad. Indien deze gewonde mensheid de formule van de liefde, de onvoorwaardelijke liefde zou ontdekken, dan zou het leven hier op aarde een hemel zijn.
Vertaling: Chris De Bodt
16-05-1980
Michael Anderson: Laatste onafgewerkte preek van een wonderlijk priester
Michael Anderson: Laatste onafgewerkte preek van een wonderlijk priester
Vorige week zakte Mgr. William Kerr, een zeer geliefd priester, in elkaar terwijl hij preekte in Tallahassee, Florida. Hij werd door een beroerte getroffen en stierf later in het ziekenhuis. Het zou een zeer ontroerende preek zijn geweest, zelfs al was die niet afgebroken door omstandigheden.
Mgr. Kerr sprak over zijn eerste werk in een ziekenhuis, predikend bij een jonge man die het slachtoffer was van een brand. Hij was stervend. Later werd Vader Kerr opgeroepen voor een nog gruwelijker opdracht. In 1978 werd hij naar het nonnenklooster van Tallahassee geroepen, waar de jonge slachtoffers van de seriemoordenaar Ted Bundy dood lagen of stervend waren.
Hier volgt het verhaal: Kerr kreeg midden in de nacht een oproep van de politie om snel naar het klooster te komen. Toen hij daar aankwam, werd hem verteld dat alle meisjes, behalve één, dood waren, of toch bijna. Ze waren gedood door een seriemoordenaar, die later bekend zou worden als Ted Bundy. Na de laatste sacramenten te hebben gegeven aan een stervende studente, werd Mgr. Kerr door de politie gevraagd om naar de plaats van het onheil te komen om met het meisje te praten dat was blijven leven, en dat ongedeerd was. Ze wilden weten hoe ze de brutale aanvallen had overleefd, want Bundy was gestopt bij de deur van haar kamer, liet zijn wapen vallen en ging weg zonder haar aan te raken. Maar het meisje wilde met niemand spreken, behalve met een priester.
Mgr. William Kerr
Toen Vader Kerr het gespannen meisje naderde, vertelde ze hem dat, haar moeder haar, voor ze naar het college vertrok, had gevraagd om te beloven om elke avond voor het slapengaan de rozenkrans te bidden om bescherming te bekomen, zelfs als ze in slaap viel gedurende het bidden. Die avond was dat het geval geweest, zodat toen Bundy haar kamer binnenkwam met moorddadige gedachten, de parels nog in haar handen verstrengeld waren.
Later vertelde Bundy aan de priester dat, toen hij de kamer van het meisje binnenkwam, hij gewoon niet kón doorgaan, en hij zijn wapen liet vallen en weg vluchtte. Zo groot is de kracht van de beschermende mantel van onze Hemelse Moeder.
Pastoor Kerr, die onlangs zijn werk als voorzitter van het La Roche College [buiten Pittsburgh] had stopgezet, was één van de priesters die in de mogelijkheid verkeren om moeilijke pastorale ervaringen te verwerken in inspirerende preken, zoals je kan afleiden uit volgende woorden : "Ik verontschuldig me indien ik u kletsnat heb gemaakt, en ik verontschuldig me indien ik u gemist heb." Hierop volgde commentaar over wijwater.
Vandaag wil ik een verjaardag die voor mij belangrijk is, met u delen. Ik spreek over de veertigste verjaardag van mijn aanstelling als diaken en over mijn eerste opdracht. Op mijn weg om deze opdracht te ontvangen, stopte ik bij de kapel om mijn verbond met God weer te hernieuwen. Dit was in St Louis, en 10 parochies en een kliniek zouden toegewezen worden aan diakens. Ik vertelde aan God: "Ik zou het goed doen in een parochie. U weet dat ik niet goed ben in klinieken." Nadien stapte ik naar het kantoor van de bisschop. Ik ontmoette hem en kreeg mijn opdracht : het was de kliniek.
Toen ik in het hospitaal aankwam, werd ik onmiddellijk naar de afdeling brandwonden gebracht. Dit hospitaal was bekend voor zijn afdeling brandwonden. Heel zwaar verbrande patiënten werden hier naartoe gebracht. Ik vernam dat de aalmoezenier weg was gedurende die dag en ik stond alleen voor deze taak, zonder instructies. De dokter en ik waren alleen. Hij adviseerde me om in de ogen van de patiënten te kijken en niet naar hun misvormende wonden.
Mijn eerste patiënt was een jongeman die verbrand werd door een explosie. Zijn toestand was kritiek. Deze jongeman, die een enorme invloed op mijn leven zou hebben, werkte in een fabriek. Zijn taak was lompen oprapen, en hij gebruikte containers. Hij ontdeed zich daarvan in een verbrandingsoven. Dit was een chemische fabriek en jammer genoeg bevatten de containers chemicaliën. Die ontploften, zodat hij zwaar verbrand werd.
Zijn naam was Michael, Michael Anderson, en hij zei: "Vader (hij noemde me vader), ik wou altijd al priester worden. Nu zal ik dat niet meer kunnen, dus offer ik mijn lijden om u te sterken in uw opdracht."
Verbaasd en bijna sprakeloos zei ik tegen hem: "Wel Michael, we zullen ons hier samen doorheen slaan." Maar Michael, die wellicht zijn situatie beter aanvoelde dan ikzelf, antwoordde dat hij erop stond om zijn lijden op te offeren voor mij en mijn ambt.
Naast Michael was een andere patiënt die goed gekend was in de streek. Hij hoorde Michaels gesprek met mij en vroeg hem een goed woord te doen voor hem in de hemel.
De dokter vertelde me dat het belangrijk was voor de patiënten om te roepen en te schreeuwen, om hen te helpen om hun verschrikkelijke pijn te doorstaan. Maar Michael schreeuwde nooit. Hij hield zijn lijden voor zichzelf, tot op het moment dat hij stierf.
Gedurende de volgende uren leerde ik Michael kennen. De buitengewone omstandigheden van onze ontmoeting leidden tot vriendschap en een speciale band tussen ons. En tijdens mijn leven heb ik meermaals die band en die vriendschap gevoeld. Meerdere keren heb ik gevraagd aan Michael om te bidden voor mij om me kracht te geven in mijn opdracht. Ik denk vaak aan de onbetaalbare genaden die ik ontving door de toewijzing van dat hospitaal aan mij en de ontmoeting met Michael. God kent ons en Hij weet waar wij moeten zijn, zelfs al weten wij dat zelf niet. We moeten bidden, we moeten bidden ... Michael ..."
Vertaling: Angelina Van De Moortele
15-05-1980
Al uw antwoorden over de evolutie. Zoektocht 8: Zijn mensen het resultaat van de Evolutie?
Zoektocht 8: Zijn mensen het resultaat van de Evolutie?
Wetenschappelijk bewijs toont aan dat menselijke wezens een unieke soort is die superieur is aan enig andere soort die vandaag bestaat of ooit heeft bestaan.
In de film Planet of the Apes (De Apenplaneet), is astronaut Leo Davidson in het jaar 2029 op een verkenningsmissie in de ruimte, als zijn ruimteschip plots door een wormgat wordt gezogen. Niet wetende waar ze waren, of hoeveel jaren ze in de toekomst waren gereisd, landen hij en zijn bemanning op een onbekende planeet waar geen leven lijkt te bestaan. Opeens treffen ze een gevorderde stam van intelligente, sprekende apen aan, die over een groepje van stomme mensen heersen. Davidsons bemanning wordt gedood door de brutale heersers, maar hij kan ontsnappen naar een verlaten plek die de Verboden Zone noemt, een plaats die de apen vrezen.
Op het einde ontdekt Davidson dat hij eigenlijk op Aarde geland is, in het jaar 3978. En de Verboden Zone is het woestijnachtige overblijfsel van een oude nucleaire Holocaust die de mensheid zo goed als uitroeide. In het zand vind hij een overblijfsel van het Vrijheidsbeeld en andere herinneringen aan een beschaving die ooit bestond.
De belangrijkste boodschap is duidelijk : menselijke oorlogsvoering en zelfvernietiging hebben de apen in staat gesteld om als dominante soort te evolueren. Maar er is nog een andere, subtielere boodschap: mensen en apen zijn verbonden door een evolutionaire stamboom. Hoewel de film grappig en onderhoudend is, weerspiegelt de boodschap het Darwiniaanse paradigma dat we slechts toevallige wezens zijn in een toevallige wereld.
Het volledige Darwiniaanse paradigma draait eigenlijk rond het thema dat de mens niet uniek is maar slechts het eindprodukt is van een lange evolutionaire ketting. De redenering is als volgt : vermits ons lichaam op dat van apen lijkt, en vermits veel van ons DNA gemeenschappelijk is, moeten we wel verwant zijn aan de apen. Materialisten noemen dit het bewijs dat Darwin het bij het rechte eind had over onze afkomst van lagere levensvormen.
Het doel van dit artikel is niet te speculeren over hoe het leven en hoe de verschillende soorten ontstonden. Een super-intelligente ontwerper kon op verschillende manieren leven geschapen hebben, door natuurwetten te gebruiken of bovennatuurlijke wetten. Sommige wetenschappers, zoals Simon Conway Morris en Richard G. Colling, geloven in geplande evolutie waarbij de natuur op ingenieuze manier werd samengesteld om uiteindelijk u en mij te creëren. Maar we hebben het hier over wat vooraanstaande wetenschappers ontdekt hebben over onze oorsprong. M.a.w., wat onthult het bewijs over onze soort, zijn we enkel vergevorderde apen of zijn we uniek en onderscheiden van andere soorten? Als het laatste waar is zou dat vast en zeker geloofwaardigheid geven aan het argument dat we ontworpen werden.
Kijk! Een mens
Het fossielenspoor heeft schepsels onthuld die op apen gelijken maar een aantal mensachtige kenmerken hebben. Deze leden van de apenfamilie die door wetenschappers hominiden worden genoemd zijn duidelijk niet menselijk, maar evolutionisten geloven dat ze uiteindelijk tot onze soort evolueerden. Evolutionisten gaan uit van de veronderstelling dat het leven één grote stamboom is.
Ze zoeken naar een fossielenspoor die Darwins macro-evolutietheorie van onze soort bevestigen. Maar, als het bewijs aantoont dat de Homo Sapiens plots verscheen met eigenschappen die verschillend waren van alle andere levensvormen, ligt de mogelijkheid dat wij ontworpen werden plots voor de hand.
Dus zijn paleontologen erin geslaagd om de kloof tussen hominiden en ons te overbruggen en een evolutionair verband aan te tonen?
We zijn allemaal al naar musea geweest met bijna-rechtopstaande aapachtige wezens die vermoedelijk tot ons, mensen, evolueerden. Deze tentoonstellingen en tekeningen in biologieboeken doen vermoeden dat er harde fossiele bewijzen zijn om de bewering te ondersteunen dat zon fossielen ontdekt werden. In feite hebben paleontropologen stukken van beenderen en schedels gevonden van een verscheidenheid aan primaten waarvan ze veronderstellen dat het menselijke voorouders zijn. Ardipithecus ramidus, de oudste ervan, dateert van 4 miljoen jaar geleden. Homo habilis en Homo erectus worden beschouwd als recentere leden van onze stamboom.
Het lijkt allemaal zo overtuigend. Maar wat op een sterk argument voor menselijke voorouders lijkt, valt aan duigen wanneer de feiten duidelijk worden. Henry Gee, hoofdredacteur wetenschappen bij Nature schrijft: "De tijdsintervallen die tussen fossielen liggen zijn zo enorm dat we niets definitiefs kunnen zeggen over hun mogelijk verband."
Het probleem is dat paleontropologen proberen om een enorme puzzel te leggen met slechts een paar stukjes van beenderen en tanden die volgens Gee "in een kleine doos passen." Een van de meeste vermaarde evolutionisten van de twintigste eeuw, Stephen Jay Gould geeft de moeilijkheid toe: "De meeste hominidefossielen zijn slechts stukjes van kaken en schedels, maar ze dienen als basis voor eindeloze speculatie."
Gould is niet de enige met die mening. Harvard dierkundige Richard Lewontin bevestigt eveneens: "Als we het verre verleden bekijken, nog voor de oorsprong van de Homo Sapiens, worden we geconfronteerd met een fossielenbestand dat uit stukjes bestaat en onsamenhangend is."
Maar toch hebben deze stukjes kaak en schedel, hoe schaars en onsamenhangend ook, een paar goeie inzichten gegeven over het unieke karakter van onze soort. Laten we wat dieper graven.
Het eerste wat vreemd lijkt aan de Homo Sapiens is zijn verschijning in de geschiedenis. Ondanks de traditionele tekeningen in leerboeken, lijkt de intelligente, man-met-de-laptop eerder abrupt tevoorschijn te zijn gekomen.
Hoewel er kleine stukken van hominidebeenderen ontdekt werden, is er een enorme sprong van zulke wezens naar onze eigen soort. Natuuronderzoeker Ian Tattersall [curator aan het American Museum of Natural History] merkt in zijn boek: The Fossil Trail [Het Fossielenspoor] op : "Er gebeurde iets uitzonderlijks, misschien wel totaal toevallig, met de geboorte van onze soort." Tattersall verwijst hier naar de plotse verschijning van mensen in het fossielenbestand.
Biologen kunnen niet verklaren waarom onze soort zo plots verscheen. Professor John Maynard Smits, Biologisch Emeritus aan de Universiteit van Sussex schrijft: "Er gebeurde iets raadselachtigs ... Het fossielenbewijs is onregelmatig, maar het lijkt alsof hominiden plots hersens ontwikkelden die qua omvang sterk op de onze gelijken." M.a.w., de sprong van hominiden naar mensen is onverklaarbaar. Er werden geen verbanden ontdekt.
De meeste hominiden hadden kleine, aapachtige hersenen en konden niet spreken. En dan verschijnt de mens opeens in het fossielenbestand met een aantal unieke kenmerken, zoals een vergrootte hersencapaciteit. Waarom zijn er geen duidelijke verbanden tussen hominiden zonder taal en Homo Sapiens?
Menselijk uniek
De plotse verschijning van de mens heeft ervoor gezorgd dat wetenschappers zoals Harvardgeleerde Lewontin de beweringen over de ontdekkingen van een ontbrekende schakel tussen mensen en apen de kop ingedrukt heeft. Hoewel hij een evolutionist is, geeft Lewontin toe: "Ondanks de optimistische en opwindende beweringen door sommige paleontologen, kunnen er geen fossiele hominide soorten als onze directe voorouder aangeduid worden."
De plotse verschijning van de mens in de geschiedenis van onze planeet, heeft ervoor gezorgd dat een aantal wetenschappers het woord "mirakel" gebruiken. Tijdens een interview met het Franse wetenschappelijke maandblad La Recherche, vroeg men aan Marcel Schutzenberger: "Is de verschijning van het menselijke wezen een mirakel?"
De Franse wiskundige antwoordde: "Natuurlijk. En het blijkt dat er stemmen opgaan onder de hedendaagse biologen, en ik bedoel andere stemmen dan de mijne, die twijfel kunnen zaaien over het Darwiniaans paradigma dat al twintig jaar de discussie domineert."
Mensen die geloven in de snelle overgang van soorten zijn niet in staat om een bevredigende verklaring te geven van de bijna gelijktijdige verschijning van een aantal biologische systemen die mensen van hogere primaten onderscheiden.
Schutzenberger verwees hiermee naar een aantal fysiologische verschillen tussen mensen en primaten, waarvan geen overgangsfossielen werden ontdekt.
Hij besluit zijn interview met zijn visie dat er geen materialistische verklaring is voor de plotse ontwikkeling van de mens: "De werkelijkheid is dat we geconfronteerd worden met iets wat ons inbeeldingsvermogen volledig te boven gaat."
Zelfs evolutionisten zoals Mayr die geloven dat wij van hominiden afstammen schrijft: "De mens is inderdaad zo uniek en zo verschillend van alle andere dieren zoals theologen en filosofen altijd beweerd hebben."
In diezelfde geest merkt Ian Tattersall over het unieke karakter van de mensheid op: "Homo Sapiens zijn een volledig onderscheiden entiteit op deze Aarde en zouden als dusdanig waardig moeten beschouwd worden in plaats van vervalst te worden met elk hominidefossiel met ietwat grote hersenen dat toevallig gevonden werd."
Van alle hominiden had enkel de Neanderthaler grote hersenen. Maar volgens DNA-onderzoek was de Neanderthaler een onderscheiden soort. En volgens Olson "lijken ze niet de vloeiende taal ontwikkeld te hebben die ons laat verbazen, aanpassen en creëren."
Welke oorzaak deed de mensheid de dierenwereld overstijgen, de ruimte exploreren, computers ontwikkelen, DNA ontdekken en kunst en muziek creëren? Wat maakt ons uniek? Het antwoord ligt in de anderhalve kilo wegende grijze massa die ons hoofd zit.
Anderhalve kilo grijze verbazing
Dus, wat moeten we denken over de menselijke hersenen? In het algemeen associëren we complexiteit met intelligentie. Hoe complexer een gebouw of machine, des te meer intelligentie is er vereist om het te bouwen. De menselijke hersenen bevatten 12 miljard neuronen (zenuwcellen) die via 100 triljoen verbindingen met mekaar verbonden zijn. Om zich een getal als 100 triljoen te kunnen inbeelden stelt moleculair bioloog Michael Denton voor om zich een bos voor te stellen dat de helft van de Verenigde Staten van Amerika bedekt. Als elke boom 100.000 bladeren bevat zouden de verbindingen in de menselijke hersenen gelijk zijn aan het totaal aantal bladeren in het hele bos.
Maar de verbindingen in de hersenen zijn niet zomaar kruispunten zoals in een snelwegstructuur. Het is een optimaal georganiseerd netwerk dat de complexiteit van alle communicatienetwerken op de planeet Aarde ver te boven gaat.
Onze herinneringen [alle miljard triljoen van hen] zijn niet geïsoleerd in één sectie van de hersenen maar zijn verbonden doorheen het netwerk. Elk kruispunt kan een deel van een herinnering zijn. Dus de geheugencapaciteit de menselijke hersenen is eigenlijk bijna oneindig. In die anderhalve kilo grijze materie van u kan genoeg informatie om 20 miljoen boeken te vullen.
In het onderzoek naar ons universum is er niets dat in de buurt komt van de complexiteit van de menselijke hersenen. Stephen Hawking vergelijkt de complexiteit van de menselijke hersenen met de meeste hedendaagse computers en onthult de overweldigende superioriteit van ons brein: "In vergelijking met meeste computers die één centrale verwerkingseenheid hebben, hebben de hersenen miljoenen verwerkingseenheden ... die tegelijkertijd werken."
Zelfs bij gebruik van de meest gesofisticeerde ontwerptechnieken die de mens kent zouden ingenieurs een eeuwigheid nodig hebben om een object te bouwen dat enigszins op de menselijke hersenen gelijkt. Zelfs dan zouden ze niet weten hoe er aan te beginnen. De overweldigende verwerking vind plaats in een gebied van onze hersenen die de hersenschors (cortex cerebri) heet en op die plaats is het menselijke raadsel het grootst.
Het Mysterie van Bewustzijn
De hersenschors is het gebied in onze hersenen waar op mysterieuze wijze "materie wordt omgezet naar bewustzijn." De hersenschors onderscheidt mensen van alle andere dieren. Hoewel het verschil tussen het menselijke genoom en dat van een chimpansee op minder dan 1 percent geschat wordt, heeft onze hersenschors tien keer meer neuronen. Maar dat is niet alles. Mayr onthult: "Het unieke karakter van onze hersenen lijkt te liggen in het bestaan van veel verschillende soorten neuronen (misschien wel veertig)." En ondanks de DNA-gelijkenissen zijn er tussen mensen en chimpansees nog zon 40 miljoen verschillen.
Bovendien hebben recente studies uitgewezen dat chimpansees zich niet bewust zijn van hun eigen gedachten, een eigenschap die enkel menselijk blijkt te zijn.
Bewustzijn van gedachten ligt buiten ons vermogen om te creëren, zelfs in de meest gesofisticeerde computerprogrammas. Toen schaakgrootmeester Gary Kasparov verslagen werd door de IBM supercomputer Deep Blue, realiseerde de computer zich niet eens dat hij gewonnen had. Deep Blue had niet het zelfbesef dat wij als vanzelfsprekend beschouwen. Dat noemt men het bewustzijn, een mysterie dat filosofen en wetenschappers als eeuwenlang verbijsterd.
Ons bewustzijn, en diens manipulatie van ideeën, bevinden zich in de prefrontale cortex. Het is daar dat we redeneren, overwegen, ons voorstellen, fantaseren en antwoorden zoeken naar het waarom van ons bestaan. Dit prefrontale cortexgebied beslaat een veel groter deel van de hersenschors dan bij eender welk dier, en het is de meest complexe ordening van materie in het universum.
Als we ons piepklein zouden kunnen maken en de ongelooflijke activiteit in het binnenste deel van de hersenschors zouden bekijken, zouden we iets zien dat lijkt op een caleidoscoop van vuurwerk dat alle richting uitslaat. Deze elektrische impulsen zijn miljarden van geordende patronen die tot onze gedachten en verbeelding leiden. Al deze gedachten doorkruisen ons bewustzijn.
Terwijl we slapen rust ons bewustzijn, maar de hersenen blijven actief. Zelfs tijdens de slaap pulseren en kloppen onze hersenen ... dromen, herinneren, dingen uitzoeken. Onze gedachten, visioenen en fantasieën hebben een fysieke realiteit.
Er is niemand die bewustzijn echt begrijpt of hoe we het gekregen hebben. Sir John Maddox, ex-hoofdredacteur van Nature bespreekt het raadsel van bewustzijn: "Niemand begrijpt hoe beslissingen gemaakt worden of hoe verbeeldingskracht ontstaat. Waaruit bewustzijn bestaat, of hoe het zou moeten beschreven worden is evenzeer raadselachtig. We begrijpen cognitieve processen nu even goed als een eeuw geleden."
Materialisten hebben jarenlang geprobeerd om mensen te herleiden tot niets meer dan een reeks van driften en instincten.
Maar in werkelijkheid kiest het menselijk bewustzijn tussen de instincten. Het bewustzijn staat boven onze instincten, driften en verlangens en het kiest welke het zal gebruiken.
Dus de mens kan ervoor kiezen om zijn eigen drang naar overleving te negeren. Zon heldendaad gaat in tegen Darwins overleving van de sterkste en kan niet verklaard worden door materialisten. Er lijkt met het bewustzijn iets te zijn dat het zelfbehoud overstijgt.
Een ander voorbeeld van bewustzijn is de objectiviteit van het eigen ik: u onderscheidt uzelf door uw ervaringen. Via stimulatie kan u heel goed pijn of plezier voelen terwijl u afgescheiden bent van de ervaring die de pijn of het plezier veroorzaakt. Het is dit objectieve bewustzijn van onze eigen gedachten dat uniek is aan mensen.
Het probleem dat ons bewustzijn stelt is zo moeilijk dat Laurence C. Wood zei: "Veel hersenwetenschappers hebben moeten aannemen dat er een onstoffelijk brein bestaat, ook al geloven ze niet in een leven na de dood."
Welk proces in de natuurlijke selectie kon tot het menselijk bewustzijn geleid hebben? Hoewel evolutionisten geprobeerd hebben om hier een antwoord op te geven, weet eigenlijk niemand het. Wetenschappers hebben ook geen verklaring voor de menselijke verbeeldingskracht en creativiteit.
Bij de mensen lijkt het vermogen tot simulatie van alternatieve toekomstige gebeurtenissen plaats te vinden binnenin ons subjectief bewustzijn. Oxford dierkundige Richard Dawkins geeft toe dat Darwiniaanse evolutie er geen verklaring voor geeft. Hoewel Dawkins een vurig materialist blijft, schrijft hij: "Waarom dit gebeurt is voor mij het grootste mysterie in de biologie."
Zelfs vooraanstaand evolutionist Stephen J. Gould erkende dat natuurlijke selectie geen verklaring kon geven voor de menselijke hersenen. Gould gaf toe: "Ik weet niet waarom de hersenen groter werden. We konden in ieder geval niet schilderen of schrijven."
Verschillend door ontwerp
Waarom kregen we deze onvoorstelbaar complexe hersenen met de mogelijkheid om te spreken? En volgens evolutionisten zijn onze hersenen onveranderd gebleven. Mayr schrijft: "Wat misschien het verbazingwekkendst is, is het feit dat de menselijke hersenen niet lijken veranderd te zijn sinds de eerste verschijning van Homo Sapiens. ... En waar kwam het bewustzijn en heldendaden vandaan? Er lijkt geen evolutionaire verklaring te zijn voor deze unieke menselijke eigenschappen.
In zijn boek What Evolution Is, [De betekenis van evolutie] beweert Ernst Mayr dat onze soort de enige uit meer dan een miljard soorten is die uitzonderlijke intelligentie kreeg.
Dus wat moeten we over onszelf denken? We maken muziek en kunst. We dromen en verbeelden ons dingen. We proberen om de sterren te bereiken door space shuttles te lanceren en door met krachtige telescopen naar het universum te staren. En we vragen ons af waarom we hier zijn, op dit kleine vlekje dat we Aarde noemen. Het raadsel van de mens lijkt naar iets of iemand anders dan ons te wijzen.
Einde
Vertaling: Mario Lossie
Bron: Y-Origins: The facts presented by scholars
14-05-1980
Het twaalfjarige gebed aan de Heilige Brigitta van Zweden
Het twaalfjarige gebed aan de heilige Brigitta van Zweden
Het onderstaande gebed is, samen met de Rozenkrans van de goddelijke Barmhartigheid, een der belangrijkste gebeden die door de Heer, aan heiligen op aarde, is doorgegeven. Stel dit gebed niet uit en begin er vandaag reeds aan, want de genaden die God verleent, aan diegenen die het gebed bidden, zijn immens. Het gebed is inmiddels ook toegevoegd onder de rubriek "gebeden".
De heilige Brigitta was, zoals zo vaak, weer eens in gesprek en bezinning verzonken toen de Heer tot haar sprak: "Weet dat Ik diegenen die twaalf jaren lang, dagelijks, zeven Onze Vaders en Weesgegroetjes bidden, ter ere van Mijn kostbaar Bloed, vijf genaden zullen bekomen:
De ziel die bidt zal niet lijden in het Vagevuur.
De ziel die bidt zal worden opgenomen tussen de martelaren, alsof deze voor het geloof hun bloed hadden moeten vergieten.
Niemand in de volgende vier generaties van de ziel die deze bidt, zal verloren gaan.
De ziel die bidt kan drie zielen kiezen die Jezus in een staat van genade zal houden, voldoende om heilig te worden.
De ziel die bidt wordt een maand voor de dood hiervan op de hoogte gebracht.
Indien zij voor deze tijd sterven, beschouw Ik het als volbracht, dit wil zeggen, alsof ze deze voorwaarden vervuld hadden."
Paus Innocentius X bevestigde deze openbaring en voegde er aan toe dat de zielen die deze vervullen iedere Goede Vrijdag een ziel uit het vagevuur bevrijden.
De zeven Onze Vaders
Bij het begin: Jezus, ik wil nu zevenmaal het Onze Vader bidden in vereniging met die liefde met dewelke Gij dit gebed in Uw Hart geheiligd en veraangenaamd hebt. Neem het van mijn lippen in Uw goddelijk Hart op, verbeter en vervolmaak het zodanig dat het de Allerheiligste Drievuldigheid zoveel eer en vreugde zou verschaffen als Gij Haar op aarde met dit gebed bewezen hebt, en dat deze eer mag overgaan op Uw heiligste mensheid ter verheerlijking van Uw heilige Wonden en Uw kostbaar bloed dat Gij daaruit vergoten hebt.
Tijdens het Onze Vader beschouwt men het betreffende geheim. Nadien bidt men de overeenkomstige opoffering.
Besnijdenis
Eeuwige Vader, door de onbevlekte handen van Maria en het goddelijke Hart van Jezus, offer ik U op: de eerste wonden, de eerste pijnen en het eerste bloedvergieten van Jezus, tot verzoening voor mijn jeugdzonden en die van alle mensen en voor de behoeding voor de eerste doodzonden, in het bijzonder in mijn verwantschap.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
Bloedig zweet
Eeuwige Vader, door de onbevlekte handen van Maria en het goddelijke Hart van Jezus, offer ik U op: het gruwelijke lijden van het Hart van Jezus bij de Olijfberg en iedere druppel van Zijn bloedig zweet, tot verzoening van mijn zonden van het hart en die van alle mensen, tot vermijding van zulke zonden en voor de vermeerdering van de Liefde tot God en de naaste.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
Geseling
Eeuwige Vader, door de onbevlekte handen van Maria en het goddelijke Hart van Jezus, offer ik U op: de vele duizenden wonden, de wrede pijnen en het kostbare bloed van Jezus door de geseling, tot verzoening van mijn zonden van het vlees en die van alle mensen, tot vermijding van zulke zonden en voor de bewaring van de onschuld, bijzonder in mijn verwantschap.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
Doornkroning
Eeuwige Vader, door de onbevlekte handen van Maria en het goddelijke Hart van Jezus, offer ik U op: de wonden, de pijnen en het kostbare Bloed van het heilige Hoofd van Jezus bij de doornkroning, tot verzoening van mijn zonden tegen de Geest en die van alle mensen, tot vermijding van zulke zonden en voor de uitbreiding van het koningschap van Christus op aarde.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
Kruisdraging
Eeuwige Vader, door de onbevlekte handen van Maria en het goddelijke Hart van Jezus offer ik U op: het lijden van Jezus op Zijn kruisweg, in het bijzonder Zijn heilige schouderwonde en het kostbare bloed, tot verzoening van mijn zonden en die van alle mensen, voor de opstand tegen het kruis, het morren tegen Uw heilige Geboden en alle andere zonden van de tong, tot vermijding van zulke zonden en voor een ware liefde tot het kruis.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
Kruisiging van Jezus
Eeuwige Vader, door de onbevlekte handen van Maria en het goddelijke Hart van Jezus, offer ik U op: Uw goddelijke Zoon aan het kruis, Zijn nagelen aan het kruis en Zijn opheffing, Zijn wonden aan de handen en de voeten en de drie stromen heilig bloed die daaruit voor ons vergoten werden, alsmede Zijn uiterste armoede, Zijn volkomen gehoorzaamheid, al Zijn kwellingen naar lichaam en ziel, Zijn kostbare dood en de onbloedige vernieuwing ervan in alle heilige Missen van de wereld, tot verzoening voor het breken van de kloostergeloften en de kloosterregels, voor het eerherstel van mijn zonden en die van de ganse wereld, voor zieken en stervenden, voor heilige priesters en leken, voor de intenties van de heilige Vader, tot herstel van het Christelijk gezin, voor sterkte in het geloof voor ons vaderland en voor de eenheid van alle volkeren in Christus en Zijn Kerk, alsook voor de vervolgden in de diaspora.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
Opening van de heilige Zijde
Eeuwige Vader, waardig U, voor de noden van de heilige Kerk en voor de zonden van alle mensen, het kostbare bloed en water aan te nemen dat uit de wonde van het goddelijke Hart van Jezus gevloeid is: wees ons allen genadig en barmhartig. Bloed van Christus, laatste kostbare inhoud van Zijn heilig Hart: was mij rein van alle schuld van zonden! Water uit de zijde van Christus: was mij rein van alle straf van zonden en blus voor mij en voor alle arme zielen de vlammen van het Vagevuur uit. Amen.
Onze Vader ... Weesgegroet ...
13-05-1980
De Pinksterprofetieën van Rome, 1975
De Pinksterprofetieën van Rome, 1975
"Omdat Ik van u hou, zal Ik u laten zien wat Ik thans aan het doen ben in de wereld. Ik wil dat u voorbereid bent op wat gaat komen. Dagen van duisternis komen op de wereld af, dagen van rampspoed ...
Gebouwen zullen niet blijven rechtstaan en de hulp die er is voor Mijn mensen, zal er niet zijn. Ik wil dat u bent voorbereid, Mijn volk, door enkel Mij te kennen en u een weg te banen naar Mij en Mij dieper in u te hebben dan ooit tevoren. Ik zal u leiden in de woestijn ... Ik zal u alles ontnemen waar u nu van afhangt ... verlaat u daarom enkel op Mij. Een tijd van duisternis zal over de wereld komen, maar eveneens een tijd van roem voor Mijn Kerk, een tijd van roem voor Mijn volk. Ik zal de gaven van de Heilige Geest rijkelijk over u doen vloeien. Ik zal u voorbereiden op de geestelijke strijd. Ik zal u voorbereiden voor een tijd van Evangelisatie die de wereld nooit heeft gekend.
En als u niemand meer hebt, behalve Mij, zult u alles hebben: landen, velden, huizen, broers en zussen en liefde en vreugde en vrede, meer dan ooit tevoren. Wees klaar, Mijn mensen, Ik wens u voor te bereiden ...
Ik heb het over het aanbreken van een nieuw tijdperk voor Mijn Kerk. Ik heb het over een dag die nooit tevoren is waargenomen ... Bereid u voor op de handeling die ik nu in beweging zet, omdat de dingen rondom u zullen veranderen. De strijd die u zult moeten leveren is anders, het is nieuw. U hebt Mijn wijsheid nodig dat u nu nog niet bezit.
U zult de kracht van de Heilige Geest nodig hebben, zoals nooit ervoor. U moet Mijn wil en de wijzen waarop Ik werk begrijpen, wat u nu nog niet begrijpt. Open uw ogen, open uw harten om u voor te bereiden op Mij, want Mijn tijd is nu begonnen.
Mijn Kerk zal anders zijn, Mijn volk zal anders zijn. Moeilijkheden en beproevingen zullen u treffen en de voldoening die u nu hebt zal ver weg zijn, maar de troost die u zult hebben zal de troost van Mijn Heilige Geest zijn. Zij zullen u van het leven willen beroven, maar Ik zal bij u zijn. Kom tot Mij. Verenig u rondom Mij. Wees voorbereid, want Ik kondig een nieuwe dag aan, een overwinning en een zegetocht van Uw Heer. Zie, het is begonnen.
Ik zal Mijn Kerk hernieuwen. Ik zal Mijn Volk hernieuwen. Ik zal Mijn Volk één maken. Ik vraag u om u af te wenden van de geneugten van de wereld. Ik vraag u niet te blijven zoeken naar de bevestiging van het wereldse in uw levens. Ik wens uw levens te veranderen ... Mijn woord is gegeven. Mijn roep weerklinkt. Ik ben een machtig leger aan het vormen en ... Mijn kracht zal met hen zijn. Zij zullen mijn gekozen herder(s) volgen ...
Wees de herders die ik u gevraagd hebt te zijn ... Ik ben mijn Kerk aan het hernieuwen. Ik zal de wereld bevrijden. Weet dat Ik, uw God, Petrus en Paulus naar Rome heb gebracht om getuige te zijn van Mijn roem. Ik heb ook u gekozen en u naar Rome gebracht om getuige te zijn van Mijn roem, die nu bevestigd wordt door uw herder [de Heilige Vader]. Ga door met het helen van Mijn natiën. Weet dat ik met u ben en ondanks alles zult u deze beproevingen en ellende doorstaan, want Ik zal bij u zijn tot het einde. Ik ben een plaats voor u aan het voorbereiden. Kijk naar Mij en ik zal u bevrijden van de macht van de slechte. Zie, ik ben met u, nu, alle dagen, zelfs tot het einde der tijden.
Ik heb u deze dagen de waarheid gegeven. U hebt de waarheid deze dagen kunnen ervaren. Nu is het u duidelijk wat de waarheid is. Het is de waarheid van Mijn Koninkrijk, Mijn Koninkrijk dat zal overwinnen ... Ik wil dat u deze waarheid kent, er in berust, er in gelooft en er nooit voor bezwijkt, u nooit laat verliezen in de verwarring, er niet bedeesd voor bent, maar er gewoon te zijn, in liefde, sterk veranderd zoals de fundamenten van Mijn Kerk een nieuw leven en een nieuwe kracht zullen kennen."
Profetieën ontvangen in de Sint-Pietersbasiliek te Rome, Italië, op het einde van de Eucharistische Viering van Pinkstermaandag 1975 van de Internationale Conferentie van de Katholieke Charismatische Vernieuwing. Ralph Martin.
Vertaling: Chris De Bodt
12-05-1980
Vreemde Plaatsen: Coober Pedy
Coober Pedy
Coober Pedy is een stad in Noord Australië, 846 kilometer ten noorden van Adelaide op Stuart Highway. Het stadje telt zon 3.500 inwoners van 45 verschillende nationaliteiten. Coober Pedy wordt de Hoofdstad van het opaal genoemd, omwille van de hoeveelheid kostbare opaalstenen die er zich in de ondergrond bevinden. Maar het eveneens bekend omdat de meeste van de inwoners ondergronds leven, meestal in opgeknapte ondergronds mijnen, omwille van de brandende hitte overdag. De naam Coober Pedy is afkomstig van de plaatselijke term van de Aboriginals "kupa-piti", wat "waterpoel van de jongens" betekent.
De Aboriginals wonen reeds lang in het gebied, maar de eerste Europeaan die nabij de plaats Coober Pedy kwam, was John McDouall Stuart in 1858, maar met de bouw van de stad werd pas gestart op 1 februari 1915, toen opaal werd ontdekt door Willie Hutchinson. De eerste mijnwerkers kwamen er aan in 1916. De harde zomerse woestijntemperaturen zorgde er voor dat veel plaatselijke bewoners er voor kozen om in grotten te leven, die werden uitgehouwen of uitgebouwd langs de heuvels. Men kan er een standaard huis laten uithouwen met zitplaats, keuken, badkamer en drie slaapkamers tegen de prijs van een gewoon bovengronds huis. De gemiddelde maximum temperatuur bedraagt 30 tot 32 graden Celsius, en tijdens de hoogzomer lopen de dagtemperaturen vaak op tot boven de 50 graden Celsius.
Coober Pedy is een heel kleine stad, ongeveer halfweg tussen Adelaide en Alice Springs, dat een bekende stopplaats werd voor toeristen, vooral sinds de voltooiing van Stuart Highway in 1987.
De voornaamste attracties zijn de mijnen, de begraafplaats en de ondergrondse kerken. De eerste boom werd ineengelast met overblijfselen van ijzer en valt nog steeds te bekijken op de heuveltop, van waaruit men een mooi zicht heeft op het stadje. Het plaatselijke golfterrein, waar men s nachts speelt met fluorescerende golfballen, om de dagtemperaturen te vermijden, is volledig grasvrij en voor de opslag bedekt men de grond met turf.
In de stad zijn diverse films opgenomen. Opal Dream [2005], Mad Max Beyond Thunderdome, Red Planet, Priscilla, Queen of the Desert, Pitch Black en Salute of The Jugger, waarbij een groot aantal plaatselijke bewoners werden ingezet. In de film "Until the End of the World" van Wim Wenders [1999], draait alles rond Coober Pedy. Ook in het boek "Wildfire" van Chris Ryan komt de plaats ter sprake, maar de auteur houdt het bij drie bovengrondse plaatsen, terwijl de rest ondergronds is.
11-05-1980
Kardinaal Christoph Schönborn in Medjugorje
Kardinaal Schönborn in Medjugorje Berichtgeving naar aanleiding van dit uitzonderlijke bezoek
Kardinaal Christoph Schönborn van Wenen zal van 28 december 2009 tot 2 januari 2010 te Medjugorje verblijven. Sedert eind de jaren tachtig is Schönborn een grote voorstander van Medjugorje. In 1989 vertelde hij aan Jozef Ratzinger, toen nog Voorzitter van de Congregatie voor de Geloofsleer: "Als Medjugorje wordt gesloten, mogen we meteen ook ons seminarie opdoeken, omdat de meeste seminaristen hun roeping hebben gekregen door Medjugorje." Ratzinger antwoordde hierop: "Medjugorje sluiten, daar is geen sprake van!"
Kardinaal Christoph Schönborn
In 1998 zei hij: Ik geloof dat Maria's woorden te Cana, "Doe wat hij u ook zegt", het wezenlijke is van wat Zij door de eeuwen heen reeds vertelt. Maria help ons om Jezus te horen en Zij wenst met Haar volle Hart en al Haar kracht dat we zouden doen wat Hij zegt. Dit is wat ik voor alle gebedsgemeenschappen wens die uit Medjugorje zijn ontstaan. Dit is wat ik wens voor ons Bisdom en voor de Kerk ... Persoonlijk ben ik nog niet in Medjugorje geweest, maar in zekere zin ben ik er dikwijls geweest door alle mensen die ik heb ontmoet en die ik ken. In hun leven zie ik de goede vruchten en ik zou liegen als deze vruchten niet zouden bestaan. Deze vruchten zijn concreet en zichtbaar en ik zie in ons Bisdom en vele andere plaatsen genaden van bekering, genaden van een bovennatuurlijk leven van geloof, genaden van vreugde, van roepingen, van genezing, van mensen die terugkeren naar de Sacramenten, naar de biecht. Al dit is niet misleidend en daarom zie ik, wat mij als Bischop betreft, enkel vruchten. Als we de boom bij zijn vruchten moeten beoordelen, zoals Jezus zegt, dat kan ik zeggen dat deze boom zeer veel vruchten voortbrengt.
Het geloof van velen zal tijdens de komende weken op de proef worden gesteld
Het bezoek van Kardinaal Christoph Schönborn van Wenen aan Medjugorje van 28 december 2009 tot 2 januari 2010 zal de komende dagen ongetwijfeld het nodige stof doen oplaaien rond de bedevaartplaats. Christoph Schönborn, een heel minzame persoon, heeft er nooit enige twijfel over laten bestaan: Medjugorje is echt.
Christoph Maria Michael Hugo Damian Peter Adalbert Schönborn [geboren op het kasteel Skalka te Lovosice, 22 januari 1945] is een Oostenrijkse kardinaal en de huidige aartsbisschop van Wenen.
Christoph Schönborn werd geboren in wat nu Tsjechië is, en stamt uit de oude Frankische adel [was hij voor 1919 geboren, dan zou hij "Christoph Graf von Schönborn-Wiesentheid" heten]. Zijn familie bracht door de eeuwen heen een groot aantal bisschoppen en aartsbisschoppen voort. Zijn vader was Maria Hugo-Damian, Graaf von Schönborn en zijn moeder Eleonore, Jonkvrouw von Doblhoff. Hij heeft nog twee broers en een zus.
Na zijn schoolopleiding studeerde Schönborn theologie en filosofie aan de Universiteit van Bornheim, maar ook in Wenen en Parijs. In 1963 trad hij toe tot de orde der dominicanen. In 1970 werd hij tot priester gewijd. In 1975 werd hij hoogleraar te Freiburg im Üechtland. In 1980 werd Schönborn lid van de Internationale Theologische Commissie van het Vaticaan en in 1987 werd hij redactie-secretaris van de Catechismus van de Katholieke Kerk
In 1995 werd Schönborn aartsbisschop van Wenen.In 1988 werd hij door Paus Johannes Paulus II tot kardinaal benoemd.
Schönborn gold tijdens het Conclaaf van 2005 als één van de papabili voor het nieuwe pontificaat. In 2009 uitte Schönborn felle kritiek op het Vaticaan, naar aanleiding van het opheffen van de excommunicatie van de bisschoppen van de Priesterbroederschap Sint Pius X, waaronder de holocaustontkenner Richard Williamson.
Op een ogenblik dat tegenstanders van Medjugorje er alles aan doen om het van de Vaticaanse Congregatie voor Geloofsleer gedaan te krijgen om een negatief oordeel te geven over Medjugorje, kondigt de Kardinaal een uitzonderlijk lang bezoek aan. Inderdaad, een bezoek van zon hooggeplaatste persoon binnen de kerk van één week of twee weken kan men misschien nog "gewoon" noemen, maar vier weken valt buiten de normen. Bovendien is het bezoek, samen met Paus Benedictus XVI, vooraf besproken geweest. De paus raadde hem het bezoek af, maar de Kardinaal zet door en getuigt hiermee van een uitzonderlijke moed.
Ongetwijfeld zullen de tegenstanders zich door dit bezoek geprovoceerd en op de teen getrapt voelen. Hun ongeloof en hun vrees hebben zich nu tegen de Kardinaal gekeerd en in sommige media is men al volop bezig met negatieve berichtgeving over deze nochtans zeer minzame en geliefde persoon. Dit was te verwachten. Hun angst voor enige vorm van erkenning door de Kerk zal bij hen nu omslaan in toorn. Wees dus niet verrast als u tijdens de komende weken nog eens alle [steeds dezelfde] hatelijke argumenten tegen Medjugorje over u heen krijgt. Bovendien doen er zich rond een bepaalde persoon, waartegen hun aanvallen voornamelijk zijn gericht, een aantal ontwikkelingen voor de laatste weken. Ook hierrond lijkt een Weense connectie te bestaan, waarover Paus Benedictus XVI dus ongetwijfeld ook moet op de hoogte zijn.
Het Visserschip zal de komende weken een sterke tegenwind krijgen, maar wees verzekerd dat Jezus aanwezig is op het schip. Ons geloof in Medjugorje zal ongetwijfeld op de proef worden gesteld. Onze Lieve Vrouw is zich terdege bewust van satans plannen tegen Medjugorje. In haar boodschappen heeft Zij ons meerdere malen gewaarschuwd tegen zijn slechte bedoelingen, maar uiteindelijk zal Haar Onbevlekte Hart zegevieren. Laat onze gebeden, gedachten en sereniteit tijdens deze periode bij onze Moeder Maria, Jezus, de kinderen van Medjugorje en Kardinaal Christoph Schönborn zijn.
Kardinaal Christoph Schönborn: "Op een bijzondere wijze in Medjugorje"
Op 15 september van dit jaar was Marija Pavlovic te Wenen in de Stephansdom, de thuiskathedraal van Kardinaal Christoph Schönborn. Morgen begint het bijzondere bezoek van deze minzame persoon aan Medjugorje. Daarom de hele week aandacht rond dit bezoek van Marija aan Wenen van enkele maanden geleden.
Duizenden mensen woonden op dinsdagsavond de gebedswake voor vrede bij in de Stephansdom te Wenen. Aanwezig was Marija Pavlovic, een van de zes zieners van Medjugorje. Reeds uren op voorhand was de kathedraal tot de laatste plaats gevuld en werd er gebeden. De geest van Medjugorje was er duidelijk aanwezig. Net als vorig jaar waren er ook deze keer duizenden mensen vanuit heel Oostenrijk naar de Kathedraal van de Heilige Stefanus afgezakt om er de gebedswake voor vrede in de wereld bij te wonen. De gebedsontmoeting werd voorafgegaan door een noveen van negen dagen, gehouden door verscheidene gebedsgroepen en godsdienstige gemeenschappen die elke avond in de Dom baden voor het welslagen van deze avond en voor de intenties van het Aartsbisdom.
Het thema van de ontmoeting was "Een boodschap voor u!" en was gesteund en goed voorbereid door Oase van Vrede, de gebedscampagne Maria, Koningin van Vrede Medjugorje en de Ridders van de Gmeenschap van de Heilige Johannes. Bijzondere eregaste was Marija Pavlovic-Lunetti, een van de nu zes volwwassen "kinderen" van Medjugorje, die sinds 24 juni 1981 verschijningen hebben en getuigen van Onze Lieve Vrouw.
Werken van liefdadigheid en genezingswerk
Het programma begon om 16 uur met vereringen en getuigenissen van mensen die aan werken van liefdadigheid en genezingswerk doen, geïnspireerd door hun gebed tot de Heilige Moeder. Zo vertelde Magnus MacFarlane-Barrow hoe hij door Medjugorje werd bezield om een liefdadigheidswerk op te zetten, met als ultieme doel om elk kind ter wereld een warme maaltijd per dag te kunnen geven. "Ik weet dat dit misschien gek klinkt, maar nog gekker is dat er vandaag nog steeds miljoenen kinderen sterven, omdat ze niets te eten hebben," zei de jonge Schot, wiens liefdadigheidsinstelling Marys Meals thans 375.000 kinderen in de armste landen ter wereld dagelijks aan een warme maaltijd helpt. "Vandaag kunnen wij, in Malawi bijvoorbeeld, met minder dan 10 euro, een kind voor een heel jaar te eten geven. En net als elders is hier nog eens extra positieve kant aan verbonden: de gevoede kinderen gaan opnieuw naar school."
Georg Pospischil, een oudere man uit Oostenrijk, getuigde later dat hij genezen werd door zijn deelname aan een Medjugorje gebedsontmoeting van verleden jaar in deze zelfde Kathedraal. Maar zijn vurig gebed wierp niet alleen vruchten af voor hemzelf: ook zijn vrouw genas van een ernstige leveraandoening dankzij de tussenkomst van de Heilige Maagd. "De ziener Ivan had een verschijning van Onze Lieve Vrouw in de Kathedraal, en zei daarna dat het Gods wil is dat iedereen geneest. Ik dacht toen: als hij het zegt, dan geloof ik dit ook" en die avond schreef hij in het dagboek: "Ik geloof vurig dat mijn vrouw is genezen."
Een uitnodiging om terug te keren tot God
De Kathedraal was tot op de laatste plaats gevuld en Marija Pavlovic vertelde hoe haar leven geleidelijk aan werd veranderd door de dagelijkse verschijningen. "Niemand van ons had dit ooit ook maar durven dromen. We vroegen ons af: waarom zijn wij uitgekozen voor deze genade? Wij zijn niet de besten. Onze Lieve Vrouw nodigde ons uit tot bekering. Dag na dag werd ons gebed inniger en sterker. Daarna begonnen we boete te doen voor de voornemens van de Maagd Maria. Onze Lieve Vrouw begon onze harten te bekeren en vroeg ons om gebedsgroepen op te richten. Dit bezielde ons om nog meer te doen en hiermee te starten in onze harten." Verder zei Marija Pavlovic nog dat Medjugorje een uitnodiging is van de Moeder Gods: "daarom is Zij dankbaar dat ik uw bisdom kan bezoeken om de Madonna over te leveren aan uw hart. Ieder van u zal worden hervormd om zo een bron van licht te worden en vrede te brengen in deze wereld zonder vrede."
Kardinaal Christoph Schönborn en Marija Pavlovic
In de kerk werd de Rozenkrans gebeden door de leiders van de diverse gebedsgroepen. Op het ogenblik dat de Maagd Maria verscheen, werd het stil. Er was een algemene stilte in de Kathedraal en er heerste een sfeer van vrede, zoals deze door vele mensen wordt ervaren die naar Medjugorje gaan.
Iedereen wordt geroepen om deel te nemen
Leo P. Maasburg, de Nationale Voorzitter van Missio, een Pauselijke Missiegemeenschap in Oostenrijk, leidde de mis, omgeven door vele priesters. In zijn sermoen sprak hij van de "stille schreeuw als het geween van miljoenen van Gods kinderen die ook dit jaar zullen omkomen" en herinnerde hij eraab dat "ook wij zijn geroepen om deel te nemen in het lijden van Jezus in het Verlossingswerk, zoals de Heilige apostel Paulus zei: ik voeg het lijden, dat ik mis in het lijden van Christus, toe aan mijn lichaam." Maasburg hernieuwde op het einde van de viering, de toewijding tot het Hart van Maria van de aanwezige gelovigen.
Kardinaal Schönborn: een groot geschenk!
Verrassend werd dit gevolgd door de Aanbidding van het Heilige Sacrament door de Aartsbisschop van Wenen en verdere gebeden in de Kathedraal door Kardinaal Christop Schönborn. Hij was zichtbaar bewogen door de toevloed van zoveel, vooral jonge mensen in de Kathedraal. "We moeten de Heer bedanken dat Hij toelaat dat Zijn Moeder zo vele mensen leidt tot de liefde van God, dat er zoveel bekeringen gebeuren, dat de mensen opnieuw te biechten gaan en een liefde ontwikkelen voor de Eucharistie. Er komen opnieuw verzoeningen binnen families en mensen ervaren genezingen van drugs- en andere verslavingen. Het is een groot geschenk dat de Moeder van al haar kinderen zo dicht bij ons is." We voelen ons reeds zo vele jaren op een bijzondere wijze verbonden met Medjugorje. De kardinaal sprak van een "teken van de tijd dat Maria zo vele eenvoudige harten raakt."
Verslag bezoek Kardinaal Christoph Schönborn aan Medjugorje
Maandag 28 december 2009
Christopher Schönborn, Aartsbisschop en Kardinaal van Wenen, komt vandaag aan in Medjugorje. Oorspronkelijk was het bezoek gepland vanaf 8 december. Hij zal er de overgang naar het Nieuwe Jaar doorbrengen, gesprekken houden en er ook rustig, in gebed, zijn tijd doorbrengen. Bij zijn eerste bezoek aan de Parochie van de Heilige Jacobus, wordt hij begroet door Vr. Pétar Vlasic, de parochiepriester en ontmoet hij ook een aantal Franciscaanse broeders, waaronder de voormalige parochiepriester, Vr. Tomislav Pervan. Een kamer voor zijn verdere verblijf is voorzien bij de Cenacolo gemeenschap van Zuster Elvira en ook bij Marija Pavlovic, één van de zes zieners, die reeds regelmatig een bezoek heeft gebracht aan de kathedraal van Wenen. Hij zal actief deelnemen bij het afnemen van de biecht en zal de hoofdcelebrant zijn tijdens de mis op ouderjaarsavond, bij de overgang van het oude naar het nieuwe jaar.
Dinsdag 29 december
Samen met Marija Pavlovic bezoekt de Kardinaal de Heilige plaatsen te Medjugorje, onder meer de Podbrdo met het Blauwe Kruis en het Mariabeeld, dat vorig jaar nog werd beschadigd door vandalen.
Woensdag 30 december
Om 9 uur 's morgens vierde de Kardinaal de Duitstalige mis, samen met 9 overige priesters. 's Namiddags, om 15 uur, houdt de Kardinaal, die geen ogenblik aarzelde om Medjugorje te prijzen, een krachtige toespraak in de kerk, voornamelijk rond het thema van Gods Barmhartigheid. Zijn eerste woorden waren "Hvaljen Isis i Maria" [Geloofd zij Jezus en Maria]." Meerdere malen herhaalt hij deze gebruikelijke begroeting tussen de zieners en de dorpelingen van Medjugorje.
"Beste broeders en zusters, hier in de Kerk, in Medjugorje en elders, ook zij die luisteren naar de radio, ik zou graag deze catechese van genade aanvangen met twee van Jezus' zinnen. Hij zegt tot de apostelen, in Lucas 6:36, Wees barmhartig, zoals jullie Vader barmhartig is en bij de Zaligverklaring vinden we, onder Mattheüs 5:7, Gelukkig de barmhartigen, want zij zullen barmhartigheid ondervinden. Wat betekent barmhartigheid? Medelijden? Wat bedoelt Jezus wanneer Hij zegt dat we barmhartig moeten zijn, zoals Zijn Vader? Elke dag worden we met deze vraag geconfronteerd: "Wat betekent het om barmhartig te zijn? Waar is de barmhartigheid ... Is een moeder, die alles aan haar kinderen toelaat, barmhartig? Neen, zij kan niet barmhartig zijn, zonder rechtvaardig te zijn ...
Als je kijkt naar een plaats als Medjugorje, kunt u een supermacht van barmhartigheid zien. Vele barmhartige daden zijn hier geboren of werden hier ondersteund. Wat een diep gevoel van mededogen is er in Jezus. Veel daden van barmhartigheid in de Kerk zijn precies op deze manier geboren, zoals het werk van Moeder Teresa, die niet kon aanvaarden dat de mensen op straat stierven, of Moeder Elvira, hier in Medjugorje, de stichtster van de Cenacolo gemeenschap, waar jongeren kunnen afkicken van hun verslaving. Zij kon er niet tegen om de jongeren aan de drugs te zien en daardoor hun leven vernietigen. Wat is deze diepe, diepzinnige emotie die we mededogen noemen? "
Tijdens een aangrijpend moment van zijn spreken dringt de Kardinaal er bij de menigte op aan om op te staan en samen met hem het welbekende Medjugorjelied "Gospa Majka Moja" mee te zingen. Hij lacht hartelijk en zingt mee.
Tenslotte beëindigt de Kardinaal zijn toespraak met de woorden: "Ik geloof dat er in de Kerk vele gebeurtenissen zijn, die vanuit menselijk standpunt ogenschijnlijk onmogelijk lijken."
Het bezoek en de steun van een dergelijke, prominente Vaticaanse Kardinaal, wordt door velen gezien als een zeer positieve aanwijzing inzake het standpunt van de Kerk over de verschijningen. Wie meende dat het bezoek van de kardinaal eerder een privaat karakter had, werd verrast door zijn onverholen aanwezigheid... Hij beklom de Verschijningsberg in het gezelschap van Marija Lunetti, hij hoorde de biecht en ging in stilte bidden in de aanbiddingskapel.
31 december
Overgang van Oud naar Nieuw
Duizenden mensen van over de hele wereld, waaronder opvallend veel jongeren, bevinden zich ondertussen te Medjugorje, Bosnië-Herzegovina. Een massa bedevaarders verzamelden zich rond de Kerk van de Heilige Jacobus de Meerdere, om er te gaan deelnemen aan de historische Oudejaarsavondmis, die zal worden opgedragen door Kardinaal Christoph Schönborn. Vóór de kerk brengen de jongens en de meisjes van de Cenacologemeenschap een levende kerstvoorstelling. De aanbidding van het Heilig Sacrament begon om 22 uur en de Misviering, die de Kardinaal opdroeg in het Latijn, ving aan om 23.15 uur. Het hele programma werd simultaan vertaald in vele wereldtalen en op het radiostation Mir is alles live te beluisteren. Alles werd opgeluisterd door een internationaal samengesteld koor en orkest.
Om 11.43 uur precies was het tijd voor de homilie van de kardinaal:
"Beste broeders en zusters hier in de kerk en op de pleinen voor de Kerk en het gele gebouw, wij zijn ons allen bewust welk groot voorrecht het is om Oudejaarsavond te mogen vieren zonder champagne."
De mensen lachten en de Kardinaal voegde er aan toe: "Dit volgt misschien nog later," opnieuw gevolgd door gelach en handgeklap.
Hij vervolgde: "Maar nu is het ons toegestaan om het begin van het Nieuwe Jaar samen met Jozef, Maria, het Kindje in de kribbe en de herders te vieren. Deze dagen zijn wij allen naar Medjugorje gekomen, in het bijzonder om dicht bij de Moeder van de Heer te zijn, of beter nog zeggen we dat we naar hier zijn gekomen, omdat we weten dat de Moeder Gods dicht bij ons wenst te zijn.
Met Haar wensen we het Nieuwe Jaar te beginnen. En het eerste wat mij aangrijpt, wanneer ik aan de kribbe en de herders denk, is dat er geen engelen aanwezig waren. En alhoewel er hier bij de kerstscène een engel is, zegt de Bijbel ons dat er geen engelen bij waren. Zij bevonden zich in de velden met de herders ... een heel leger engelen. Het was van de herders zelf, dat Jozef en Maria dit moesten vernemen.
Ook wij hebben de Gospa niet gezien. Maar er zijn hier mensen die er ons over hebben verteld en wij hebben er alle vertrouwen in dat de Moeder van God werkelijk dicht bij ons is. Het geloof gaat van oor tot oor en precies dit maakt indruk op mij in het evangelie van vandaag. We moeten eerst het "goede nieuws" vernemen. We hebben twee oren, twee ogen en slechts één mond, wat betekent dat we veel moeten luisteren, zien, en er daarna ook over spreken. En wat worden we verondersteld om te zeggen? We worden verondersteld om verslag uit te brengen over wat we gezien en gehoord hebben. De wereld heeft nood aan een nieuwe evangelisatie en dat is enkel mogelijk door mensen die niet kunnen stil houden wat ze gezien en gehoord hebben.
We hebben allen het geloof ontvangen, en door ons doopsel hebben we allen de taak gekregen om dit geloof door te geven. Zo brachten de herders verslag uit over wat hen was medegedeeld en van daar af ging het door. Het Evangelie, het "goede nieuws" werd verkondigd, en zij die het verhaal vertelden, klonken geloofwaardig. Zij die hoorden, zagen eveneens dat het woord en het leven in overeenstemming was met elkaar: dat wat de getuigen zagen is ook zo tijdens het leven.
Hoe kunnen we getuigen van het goede nieuws? Eerst en vooral door naar Maria te kijken. Maria hield al het gebeuren in Haar hart en dacht erover na. Broeders en zusters, wat we in deze tijden het meeste nodig hebben is het gebed. Ik zeg dit met enige droefheid. Ik weet dat ik niet genoeg bid, ondanks dat het gebed "het leven" is. Zonder deze levende verhouding met God, wordt ons leven droog en leeg.
Wat vertelt de Moeder van God ons al die tijd? Bid. Maak tijd vrij voor het gebed. Is dat geen goede beslissing voor het Nieuwe Jaar? Voor ons priesters en diakens? Voor ons allen? Tijd voor gebed. Het verleent zoveel sterkte en vreugde. Zo'n klaarheid. Laat ons Maria vragen dat Zij ons helpt om meer te bidden. Als we bidden is ons woord ook vol van leven. En dan wordt onze getuigenis geloofwaardig.
Ik wens u iets te vertellen over wat de apostel Paulus ons heeft gezegd. Het Jaar van Sint Paulus is reeds voorbij en nu zijn we in het Jaar van de Priesters. Maar het woord van de apostel Paulus was zo sterk, omdat het vol van leven was. In de lezing van vandaag spreekt hij over God die Zijn Zoon zendt, zodat ook wij Zijn zonen kunnen worden. De dochters worden hier niet uitgesloten. Dochters en zonen worden hier tezamen bedoeld. Maar Paulus zegt dat we geroepen zijn om zonen te worden, geen slaven. Zoals Jezus de Zoon van God is, worden wij verondersteld om God, Vader te noemen. In het begin van dit jaar vertelt de apostel Paulus ons: "U bent zonen en geen slaven."
Ik geloof dat Medjugorje een plaats is waar velen mensen biechten. De biecht is een bevrijding van de slavernij van de zonde. Niets maakt ons meer slaaf dan de zonde. God wil dat we als zonen zijn: de vrijheid van de kinderen van God. Daarom schonk Hij ons het Sacrament van de Verzoening. En zo krijgen we een nieuwe verhouding met God en kunnen we Hem Abba noemen. Jezus nodigde ons op die wijze uit, zodat wij op Hem kunnen vertrouwen, zodat we op God kunnen vertrouwen. Wij hebben zo'n vrees voor God."
De kardinaal ging verder met: "Jezus, ik vertrouw op U," in het Kroatisch en het Pools, en vervolgde dan: "Paus Johannes Paulus II liet ons een boodschap na: vertrouw op Gods genade. Vertrouw op de barmhartigheid van Jezus.
Dit vertrouwen kan soms groots zijn, als het leven moeilijk wordt: als het huwelijk een last wordt, als een ziekte op ons weegt, als we niet zeker zijn over de toekomst van ons werk. Als we dan kunnen zeggen: "Jezus, ik vertrouw op U, dan kan dit groots zijn. Vertrouwen is werkelijk een daad van geloof. En opnieuw kijken we naar Maria. Wie heeft er meer van dit vertrouwen en geloof getuigd dan Maria? Jezus, ik vertrouw op u. Dat moet ons programma worden voor het komende jaar.
Het is nu bijna middernacht en het knalt [hiermee verwijst hij naar diegenen die buiten vuurwerk aan het opsteken zijn], maar wij feesten niet, wij bidden. Wij feesten niet, maar we zingen.
Nog een laatste woord: de herders kwamen terug en loofden God voor wat ze gehoord en gezien hadden. Ook wij zullen terugkeren naar huis, zodat wij getuigen kunnen zijn van het evangelie en eerst God loven. Ik hoop dat we allen huiswaarts kunnen keren na ons verblijf hier en God loven om wat we gezien en gehoord hebben. Dan zullen ook de mensen ons geloven als we erover spreken, dan zal ons woord ook geloofwaardig worden. Nu is bijna middernacht, precies het juiste ogenblik om ons geloof te onderwijzen. Met dit geloof gaan we het Nieuwe Jaar in. God, zegen dit jaar."
Tegen 1.30 uur is de mis beëindigd.
1 januari
Vandaag, op de Feestdag van de Moeder Gods, had Marija Pavlovic heeft een bijzondere verschijning om 22.47 uur op de Podbrdo, naast het beeld van Maria. Het was koud en het regende onophoudelijk. Duizenden pelgrims kwamen opdagen. Na de verschijning zei Marija dat Onze Lieve Vrouw op een wolk neerdaalde, in een grijs kleed en een witte doek. Talrijke engelen vergezelden Haar en Zij was erg gelukkig. Onze Lieve Vrouw gaf de volgende boodschap door:
"Lieve kinderen, dank u. U bent Mijn hoop. Ik zegen u allen. U bent mijn vreugde. Blijf u bekeren en leef met vreugde naar Mijn boodschappen."
Ook zei Marija Pavlovic nog dat Onze Lieve Vrouw lange tijd bad voor ons: "Zij bad over ons en keek iedereen aan. Zij zegende ons allen en ook alle meegebrachte religieuze voorwerpen."
Alle aanwezigen baden hierop zeven maal het Onze Vader, het Wees Gegroet en het Glorie zij de Vader, als dank voor Haar aanwezigheid onder hen.
2 januari
Vandaag keert de kardinaal terug naar Wenen.
Tot slot nog het volgende artikel uit Catholic World News:
Verschillende opvattingen over Kardinaal Schönborns bezoek aan Medjugorje
Kardinaal Christoph Schönborn uit Wenen is deze week in Medjugorje geweest om de plaats te bezoeken waar de Maagd Maria, naar verluidt, sedert 1981 zou verschijnen. De kardinaal ontmoette sommige "zieners" die beweren op een regelmatige basis boodschappen te ontvangen van de Maagd. Ook droeg hij de mis op in de parochiekerk van Wenen.
De Oostenrijkse kardinaal was voorzichting door te benadrukken dat hij een "privébezoek" maakt, door de authenticiteit van de beweerde verschijningen niet te onderschrijven en aldus niet in te gaan tegen het officiële richtlijn van de Kerk dat bedevaarten naar Medjugorje ontmoetigt. Niettemin wordt het bezoek van de kardinaal door vele voorstanders van de Medjugorje zieners aanzien als een stilzwijgende goedkeuring, vooral toen de kardinaal zei dat het onmogelijk is om de "goede vruchten" te ontkennen van het Medjugorje verschijnsel en nam waar dat sommige gebeurtenissen elke natuurlijke uitleg het hoofd bieden.
Is het hoe dan ook mogelijk om een volledig andere uitleg te geven aan het bezoek van de kardinaal? Kardinaal Schönborn is lid van de Congregatie voor de Geloofsleer dat, naar verluidt, het Medjugorje verschijnsel bestudeert, en kan informatie verzamelen om zo het Vaticaan te helpen om een definitief standpunt in te namen over de verschijningen. De kardinaal heeft ongetwijfeld veel invloed binnen het Vaticaan. Hij is een vroegere student en een nauwe medestander van Paus Benedictus XVI, die het redactioneel comité voorzat dat de Catechismus van de Katholieke Kerk voorbereidde.
Schönborn positief over Medjugorje
Hilversum (Van onze redactie) 5 januari 2010. De Weense aartsbisschop, kardinaal Christoph Schönborn, heeft gisteravond gepleit voor de opname van het Medjugorje-fenomeen in het normale pastorale optreden van de Kerk. Hij deed dat naar aanleiding van zijn recente privé-bezoek aan het Mariaheiligdom in Medjugorje, in Bosnië-Herzegovina.
Tegen de persdienst van het aartsbisdom Wenen sprak Schönborn over de "vele positieve vruchten van Medjugorje." De kardinaal acht het noodzakelijk om "het Medjugorje-fenomeen te ontdoen van drama." Buitengewone gebeurtenissen spelen volgens Schönborn tegenwoordig een ondergeschikte rol. Tot zijn verrassing trof Schönborn in Medjugorje vooral "een leerschool van het normale christelijke leven" aan. "Het gaat daar om het geloof in Christus, om gebed, om de eucharistie, om praktische naastenliefde en om de versterking van het christelijke leven van alledag," aldus de kardinaal.
De zieners die Schönborn tijdens zijn bezoek ontmoette, onder wie Marija Pavlovic-Lunetti, waren volgens hem "normale en vrolijke jonge mensen." De aartsbisschop was positief verrast door het grote aantal jongeren dat in Medjugorje komt en over het feit dat er zeer veel gebruik wordt gemaakt van het sacrament van boete en verzoening.
Schönborn zegt in het gesprek met de persdienst voorstander te zijn van een "onderzoek naar het fenomeen in het licht van het Tweede Vaticaans Concilie." In de gebeurtenissen rondom Medjugorje speelt de sensus fidelium, de geloofszin van de gedoopten, een voorname rol. Toch zegt Schönborn niet vooruit te willen grijpen op een officiële kerkelijke beslissing over de authenticiteit van de verschijningen. Hij zegt zich te willen houden aan de richtlijnen die de Joegoslavische Bisschoppenconferentie in 1991 opstelde. Daarin wordt benadrukt dat "niet vaststaat of de gebeurtenissen in Medjugorje van bovennatuurlijke aard zijn."
Volgens kardinaal Schönborn echter "kent men de boom aan de vruchten" (Mat 12,33). De boodschappen die de zieners van Medjugorje zeggen te hebben ontvangen, raken volgens de Oostenrijkse prelaat aan "de kern van het evangelie." Volgens Schönborn zou de Kerk zich in haar pastorale optreden meer door de gebeurtenissen rondom Medjugorje moeten laten inspireren.
Bron: Katholiek Nederland
Kardinaal en goede vriend van de Paus veroorzaakt hevige beroering door zich positief uit te laten over Medjugorje
Afgelopen herfst deden de geruchten reeds de ronde. Na lange jaren van verwarring onder de kudde schapen en hevige debatten [vooral onder de tegenstanders van Medjugorje], na perioden van vele vragen, ging het Vaticaan richtlijnen uitvaardigen over de bekende bedevaardplaats, zei de Kardinaal van Sarejevo, die aanwijzingen gaf dat deze richtlijnen niet gunstig zouden uitvallen.. "Alles ging volgen," zei hij, "tegen het einde van het jaar: Ik denk niet dat we nog lange tijd zullen moeten wachten, ik denk dat het nog dit jaar zal zijn, maar het is nog niet duidelijk ... Ik ga naar Rome in november om de dingen te bespreken," aldus Kardinaal Vinko Puljic, de afgelopen maand oktober.
De Bisschop van Mostar, Ratko Peric, die normaal het beslissingsrecht zou hebben hieromtrent, maar wiens bevoegdheid hierover meer dan twintig jaar geleden werd weggenomen, toen zijn nauwe verwant en voorganger de verschijningen probeerde te verbieden, liet hetzelfde uitschijnen. Paus Benedictus zou eindelijk rond de verschijningen oordelen, en ze zelfs misschien afwijzen. Althans dat was de hoop van een bende lasteraars, die sedert jaren de mensen bestoken met emails tegen Medjugorje, op aangeven van de Bisschop.
Zo waren er hevige emoties vorige week, toen een invloedrijke Kardinaal, Christoph von Schönborn uit Wenen, beter gekend als Kardinaal Schönborn, niet alleen een bezoek bracht aan Medjugorje, maar vrij rondging binnen het oord en er op Oudejaarsavond zelfs de mis opdroeg, tezamen met de pelgrims. Minstens bij één gelegenheid werd hij begeleid door een van de ziensters, Marija Pavlovic, die samen met hem mee de Heuvel der Veschijningen, de Podbrdo, optrok en hiermee een discussie op gang bracht die enkel maar als positief kan worden verklaard met betrekking tot de verschijningen.
"Wie kan zulke dingen in elkaar zetten?" vroeg hij zich meteen af bij zijn aankomst. "Wie kan zo'n zaken uitvinden? De Mensen? Neen, dit is niet een handeling van mensen." Ook sprak de Kardinaal over Medjugorje als "een supermacht van Gods barmhartigheid." "De Kardinaal pleit zelfs voor een integratie van het Medjugorje fenomeen binnen de pastorale werken van de Kerk," aldus een Oostenrijks radiostation, "De Aartsbisschop van Wenen maakte rond Kerstmis een privé bezoek aan de bedevaartsplaats waar Maria verschijnt. Hij wou de plaats van waar de goede vruchten allemaal komen, zelf met eigen ogen zien."
Kardinaal Schönborn op de Podbrdo
Dit betekent echt zeker niet dat de Kerk de plaats officïeel goedkeurt. De Kardinaal is niet de Voorzitter van de Congregatie voor de Geloofsleer. Mààr, hij is wèl een nauwe bondgenoot van de Paus èn lid van de Congregatie. Nog meer, Kardinaal Schönborn leidde de groep die de Catechismus schreef, een expert dus op het gebied van de Kerkelijke Leer. Dit maakt het moeilijk voor de tegenstanders om hun zaken verder te verdedigen. Ze kregen de wind tegen.
"Over Medjugorje," zei de Kardinaal, "heeft de Kerk nog geen standpunt ingenomen. Een commissie van Joegslavische Kardinalen gaf in 1991 het oordeel non consat de supernaturalitatae, waardoor het bovennatuurlijke van de verschijningen niet werd bevestigd. Niemand weet wat de uiteindelijke beslissing zal worden. Maar in plaats van een verwerping," ging de eminente Kardinaal nog door, "blijft de mogelijkheid zeker nog open dat alles inderdaad een bovennatuurlijke gebeurtenis is." De Kardinaal zei dat het de bedevaarders en de priesters is toegestaan om naar Medjugorje te komen, zolang men het niet aanziet als een officïele parochiegebeurtenis, iets wat reeds lang geleden door Rome werd medegedeeld.
"Zijn uiteenzetting dat wanneer ik de vruchten van Medjugorje in Wenen zie, ik alleen maar kan vaststellen dat de boom goed is, bracht een verbluffende opheldering," aldus een interviewer van Vercerni List, een krant in Bosnië-Herzegovina en Kroatië.
Vorige maandag kon u hier al lezen dan er minstens één Katholiek Nieuwsblog dat negatief stond tegenover de verschijningen, "Catholic World News," toegaf dat "de kardinaal ongetwijfeld veel invloed heeft binnen het Vaticaan en voorzitter was van het Comité dat de Catechismus van de Katholieke Kerk voorbereidde." Hieronder volgt nogmaals het volledige artikel
Verschillende opvattingen over Kardinaal Schönborns bezoek aan Medjugorje
Kardinaal Christoph Schönborn uit Wenen is deze week in Medjugorje geweest om de plaats te bezoeken waar de Maagd Maria, naar verluidt, sedert 1981 zou verschijnen. De kardinaal ontmoette sommige "zieners" die beweren op een regelmatige basis boodschappen te ontvangen van de Maagd. Ook droeg hij de mis op in de parochiekerk van Wenen.
De Oostenrijkse kardinaal was voorzichtig door te benadrukken dat hij een "privébezoek" maakt, door de authenticiteit van de beweerde verschijningen niet te onderschrijven en aldus niet in te gaan tegen het officiële richtlijn van de Kerk dat bedevaarten naar Medjugorje ontmoetigt. Niettemin wordt het bezoek van de kardinaal door vele voorstanders van de Medjugorje zieners aanzien als een stilzwijgende goedkeuring, vooral toen de kardinaal zei dat het onmogelijk is om de "goede vruchten" te ontkennen van het Medjugorje verschijnsel en nam waar dat sommige gebeurtenissen elke natuurlijke uitleg het hoofd bieden.
Is het hoe dan ook mogelijk om een volledig andere uitleg te geven aan het bezoek van de kardinaal? Kardinaal Schönborn is lid van de Congregatie voor de Geloofsleer dat, naar verluidt, het Medjugorje verschijnsel bestudeert, en kan informatie verzamelen om zo het Vaticaan te helpen om een definitief standpunt in te namen over de verschijningen. De kardinaal heeft ongetwijfeld veel invloed binnen het Vaticaan. Hij is een vroegere student en een nauwe medestander van Paus Benedictus XVI, die het redactioneel comité voorzat dat de Catechismus van de Katholieke Kerk voorbereidde.
Naast de Congregatie voor de Geloofsleer is hij ook nog eens lid van de Congregaties van de Oosterse Kerken en de Katholieke Vorming [Seminaries etc...]. Hij is lid van de Pauselijke Raad voor de Cultuur, de Pauselijke Commissie voor het Cultureel Erfgoed van de Kerk als de Bijzondere Raad voor Europa van het Algemeen Secretariaat van de Synode van Bisschoppen. De Kardinaal is bovendien Kerkelijk Rechter voor de Gelovigen van de Byzantijse Liturgie in Oostenrijk.
Een biografie zegt verder dat "in samenwerking met de Aartsbisschoppen van Parijs, Brussel, Lissabon en Boedapest, Kardinaal Schönborn nauw betrokken is bij de herevangelisering van Europa. Hij is actief in het brengen van samenwerking tussen nieuwe bewegingen [zoals de Charismatische Vernieuwing] en de hiërarchische structuur van de Kerk en wordt herkend voor zijn interesse voor het Oosterse Christendom en de Orthodoxe geestelijkheid. In Oostenrijk en Europa heeft Kardinaal Schönborn werk verricht bij het verzoenen van de Christenen en de Joden."
Zon CV geeft zijn woorden uiteraard nog meer kracht, en er waren verrassende woorden. Maar er was ook een waarschuwende toon:
"Het hoogste orgaan binnen de Kerk is de Heilige Stoel, de Heilige Vader en zijn Congregatie voor de Geloofsleer en dat is het hoogste gezagsorgaan in alle aangelegenheden met betrekking tot het geloof en de zedenleer," verklaarde Schönborn, waarbij hij van de tafel veegde dat de plaatselijke bisschop het beslissingsrecht zou hebben over Medjugorje.
"Er komt geen beslissing," voegde hij hieraan toe, "tot het verschijnsel stopt." Een spectaculaire bevestiging van wat de voorstanders nu al meer dan twintig jaar beweren. "Zowel in Fatima als Lourdes, stopten eerst de verschijningen, alvorens de Kerk er een beslissing over nam, een uiteindelijke beslissing," zei hij. "Vroeg of laat zal er ook hier vrede heersen, maar tot dan laten we de vrije keuze over aan de Moeder van God."
Het was niet de enige maal dat hij Medjugorje met Lourdes en Fatima vergeleek.
De kardinaal zei: "Er zijn drie zaken die met dit fenomeen zijn verbonden:
Bijna steeds verschijnt Onze Lieve Vrouw aan kinderen. Het waren daarom geen intelligente of zeer vrome kinderen, maar eerder normale kinderen. Bernadette kon niet schrijven. Zij was 14, bijna zou oud als de kinderen toen hier de verschijningen begonnen.
Ten tweede geeft Maria Haar boodschappen door via de kinderen. Dat kan beledigend zijn voor een Bisschop, want waarom komt Ze niet naar het huis van de Bisschop? Waarom komt Zij naar een heuvel, bijna enkel met stenen bezaaid of bij een rivier? Niet de gemakkelijkste plaatsen. In Fatima verscheen Zij in het struikgewas. Zij geeft de boodschappen door aan kinderen , omdat kinderen niet ingewikkeld in elkaar zitten.
Ten derde lijkt het er op alsof Onze Lieve Vrouw Haar eigen programma heeft. In Fatima verscheen ze vóór de Russische Revolutie en gaf ze een boodschap. Toen het rationalisme op haar hoogtepunt was, verscheen Zij te Lourdes. Zij verscheen in Joegoslavië op een ogenblik dat wij er geen notie van hadden dat het land zou uiteenvallen in een tijd dat Katholieken, Moslims en Orthodoxen onder elkaar woonden. Zij verscheen onder de naam Koningin van de Vrede. Ik dat dat theologen deze ordening van Haar verschijningen en de context van het fenomeen Medjugorje zouden moeten bestuderen.
Ik ben geboeid door de samenhang van Medjugorje met andere plaatsen, waar Maria verscheen," ging de eminente Kerkelijke leider verder, "ik zeg steeds dat er basisbeginselen zijn bij Haar verschijningen. Een stijl die Maria in het bijzonder kenmerkt."
In zijn Nieuwjaarspreek te Medjugorje [samen met de Franciscaanse priesters die achter de verschijningen staan], voegde de kardinaal hieraan toe: "Deze dagen zijn we allen vooral naar Medjugorje gekomen om erg dicht bij de Moeder van de Heer te zijn. Om meer precies te zijn: wij zijn naar hier gekomen omdat we weten dat de Moeder van God wenst dat we dicht bij Haar zijn."
"We kunnen niet ontkennen dat bedevaarders hier nu reeds meer dan twintig jaar komen, evenals we niet kunnen ontkennen wat ze in Medjugorje ervaren en hoe dicht ze zich voelen bij de Heilige Moeder. Dit is mijn eerste bezoek, maar sinds in sedert 1991 Bisschop ben, kan ik niet anders dan eenvoudig de vruchten van Medjugorje vast te stellen."
Het zal moeilijk zijn om zich negatief uit le laten over de woorden van de kardinaal. Toch blijven er onenigheden bestaan over wat wordt gezien als de liberale neigingen van de Kardinaal, inbegrepen onenigheden over wat er wordt toegelaten binnen het aartsbisdomp van Wenen en sommige opmerkingen dat hij de neiging heeft om positief te staan tegenover gehuwde priesters. Ondertussen, alhoewel het niet de parochie van Medjugorje zelf is die hieronder lijdt, ondanks dat er hier reeds dozijnen Franciscanen hebben gediend, zijn er twee priestersschandalen als negatief geciteerd en wordt er eveneens negatief gesproken over het materialisme.
En het Vaticaan, die het uiteindelijke beslissingsrecht heeft, heeft nog geen standpunt ingeomen. Er zijn geloofwaardige rapporten dat de huidige Paus, in zijn vorige functie van Kardinaal en Voorzitter van de Congregatie van de Geloofsleer, twee maal Medjugorje heeft incognito heeft bezocht. Tegelijkertijd is het ook onwaarschijnlijk dat een nauwe vriend van de Paus naar hier zou komen zonder diens stilzwijgende toestemming. Was het misschien "verklaring" of "richtlijn" die velen hadden verwacht?
"Er is nog geen officiële goedkeuring, maar de formulering laat ook open dat het bovennatuurlijke niet wordt uitgesloten," zei de kardinaal. "De Kerk heeft duidelijk gezegd dat dit niet wordt uitgesloten. Het is noch bevestigd, noch uitgesloten."
"Maar Kardinaal Schönborn maakte geen geheim van zijn eigen geloof en ging zelfs zo ver door het lied Gospa Mojka Moja mee te zingen, geschreven door een pelgrim en feitelijke themalied van Medjugorje. Zijn eerste woorden bij het betreden van het podium, waren Hvaljen Isus i Marija, een Kroatische zin dat zoveel betekent als Geloofd zij Jezus en Maria", schreef een blog, "dat is de normale begroeting onder de zieners en bewoners van Medjugorje. De kardinaal herhaalde deze zin meerdere malen en spoorde het volk aan om het met hem te herhalen."
Hij ging verder, "Als u naar een plaats als Medjugorje kijkt, kunt u een supermacht van barmhartigheid zien. Vele barmhartige daden vinden hier hun oorsprong of worden hier ondersteund."
Onder zijn slotwoorden van een toespraak, zei Kardinaal Schönborn: "Ik geloof dat er in de Kerk vele gebeurtenissen zijn, die vanuit menselijk standpunt ogenschijnlijk onmogelijk lijken." Paus Johannes Paulus II was er ook voor gekend dat hij achter de verschijnijgen stond.
Na het bezoek van de kardinaal kwam er onmiddellijk bezwaar van Bisschop Peric, die nog steeds blijft aanspraak maken over het gezag over de omstandigheden, ook als kreeg hij van het Vaticaan richtlijnen om geen mening te geven over de verschijningen.
De Bisschop bekloeg zich erover dat hij "verrast" was door het bezoek: "Ik wens de gelovigen erover in te lichten dat Kardinaal Christoph Schönborns bezoek geen erkenning betekent over de authenticiteit van de verschijningen van Medjugorje. Ik betreur het dat de Kardinaal, met zijn bezoek, zijn verklaringen en zijn verschijning, het huidige lijden van de plaatselijke Kerk doet toenemen, wat niet bijdraagt tot de nodige eenheid en vrede."
En, alhoewel niet langer bevoegd om nog te oordelen over de echtheid ervan, blijft hij wel zijn gezag behouden over het praktische gedeelte van Medjugorje [zoals over zijn overige parochies] en moet hij ook alsdusdanig te worden erkend. Hij heeft deze macht aangewend om de activiteiten van de bedevaarders en de zieners in te perken.
En ondanks de krachtige berisping aan het adres van Bisschop Peric en de verduidelijking rondom sommige aangelegenheden, ziet het er ook niet naar uit dat er een officiële Kerkelijk standpunt komt. En als dit er komt, zullen we ons hieraan ook strikt houden.
Tenslotte voegde de Kardinaal hier nog aan toe: "Ik zou geduld willen aanprijzen. De Moeder van God is nu al bijna 29 jaar geduldig met ons hier en toont Haar nauwe betrokkenheid en zorg voor de parochie van Medjugorje en talrijke bedevaarders. We kunnen vredevol afwachten en geduldig blijven! Negenentwintig jaar is een lange periode voor ons, maar niet zon lange periode voor God!"
Medjugorje: Antwoord van Kardinaal Christoph Schönborn: kort en goed
Excellentie! Liefste broeder in Christo
Ik heb uw brief van 2 januari jl. ontvangen. Het spijt me dat u de indruk hebt dat mijn bedevaart naar Medjugorje een slechte dienst heeft bewezen aan de vrede. Wees ervan verzekerd dat dit niet mijn bedoeling was! De Moeder van God en Haar goddelijke Zoon zullen alle dingen zeker leiden tot wat goed is. In deze hoop groet ik u broederlijk, in eenheid met de Heer en verblijf ik.
Christoph Card. Schönborn,
Omerking: Wie een beetje tussen de regels kan lezen, merkt op dat C. Schönborn hier een loopje neemt met Bisschop Ratko Peric.
Vertaling: Chris De Bodt
10-05-1980
Documentaire: Onze Lieve Vrouw van Guadalupe
Documentaire: Onze Lieve Vrouw van Guadalupe
09-05-1980
Medjugorje: Oasi della Pace, Comunità Mariana
Oasi della Pace, Comunità Mariana
Oasi della Pace (Oasis van Vrede) is een contemplatieve gemeenschap van broeders, zusters en priesters die samenleven in diverse gemeenschappen met dezelfde naam. Daarnaast kunnen ook leken, seculiere priesters en echtparen, door het afleggen van een gelofte, in éénheid leven met deze gemeenschap. Men leeft er een toegewijd leven in eenvoud, gebed, werk en studie. De leden zijn toegewijd aan de Heer door tussenkomst van Maria en hebben de gelofte afgelegd van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid, maar bovenal de gelofte "om in vrede" te zijn.
De geschiedenis van de gemeenschap begint in 1985, wanneer de oorspronkelijke leden, een nieuwe gemeenschap oprichten met een diep verlangen naar bekering en vrede, samen met Onze Lieve Vrouw, met als doel om met Haar samen te werken om hetzelfde pad van vrede en genezing met vele andere broeders en zusters die, gewond door de sombere wereld in alle ernst op zoek zijn naar vrede. Het was Paus Johannes Paulus zelf die, in april 1985, de stichting van deze nieuwe religieuze orde, gebaseerd op de verschijningen te Medjugorje, aanmoedigde.
Zuster Maria Valentina en Vader Luigi Billi [Rome 2003]
Officieel werd de gemeenschap opgericht op 25 maart 1987 en hun eerste huis werd geopend te Priabona [Vicenza, Italië], op 18 mei van datzelfde jaar. De eerste erkenning kwam van het bisdom Sabina-Poggio Mirteto, op 25 december 1990 en sinds 25 december 1995 is het juridisch een "openbare vereniging van gelovigen" om op korte termijn als een "Instituut van Toegewijd Leven" te worden ingesteld. Het proces hiertoe loopt langs de bevoegde instanties bij de Heilige Stoel.
De stichter en de leider van de gemeenschap is Vader Gianni Sgreva, geboren op 2 maart 1949 te Caldiero (Verona).
Vr. Gianni Sgreva
In 2003 waren er ongeveer 110 interne leden: broeders, zusters en priesters en waren er reeds 11 priesterwijdingen binnen de gemeenschap, terwijl andere broeders zich intussen te Rome en Quixadà (Brazilië), met de nodige vorming voorbereidden. Ook diverse zusters volgden de nodige vorming met als doel later deel uit te maken van de gemeenschap.
De gemeenschap beschouwde zichzelf van bij het begin als een internationale katholieke gemeenschap. De meeste van de leden komen uit Italië, maar er zijn ook leden uit minstens twintig verschillende landen. De officiële talen binnen de gemeenschap zijn het Italiaans en het Engels.
Ook van de leden die buiten de gemeenschap leven wordt verwacht dat zij echte vredebrengers zijn.
Het dagelijkse leven bestaat uit gemeenschapsgebed, de Heilige Mis, het zingen van de Heilige Officiën, de volledige Rozenkrans, de Lofprijzing, de Kruisverering en de voortdurende aanbidding (24 uur/24 uur) van het Heilig Sacrament in al haar huizen. Er zijn ook momenten van recreatie en ontspanning.
Er wordt geleefd in een sfeer van stilte en inkeer, in overeenstemming met het Evangelie en in volledig geloof en vertrouwen op de Goddelijke Voorzienigheid. Zoals Maria vraagt en zoals ook de eerste Christenen deden, wordt er op woensdag en vrijdag gevast op water en brood.
Samen met Maria wordt er gestreden tegen het Kwade en wordt er tot God gesmeekt om de gave van de vrede. Het leven is er gebaseerd op drie belangrijke punten
Tussenkomst bij God door gebed en offer als smeekbede voor de vrede.
Boetedoening: zowel de lasten van de eigen zonden als deze van anderen.
Gastvrijheid: met wie wil leven volgens het Evangelie, met wie gekwetst is, en met wie lijdt doordat hij of zij verwijderd is van God, wordt samen de weg van vrede, waartoe Maria in Medjugorje uitnodigt, afgelegd.
De Vlaamse zuster Claire-Marie Lampe maakte een tijd deel uit van de gemeenschap en was communicatieverantwoordelijke.
Thans zijn er vijf huizen in Italië [Deliceto, Domus de Maria, Ussana, Priabona, Tora e Piccilli], één huis te Bosnië-Herzegovina [Medjugorje, Casa di Accoglienza], twee huizen te Brazilië [Quixadà] en één huis te Kameroen [Mbalmayo]
Oasi della Pace is te bezoeken van 9 uur tot 14 uur. Maria is er een tweehonderdtal keer verschenen aan Marija Pavlovic.
Bisschop Ratko Peric, bevoegd voor het bedevaartsoord, zette zijn onverzettelijke strijd tegen Medjugorje flink door, begin 2009. Nadat hij eerder al een brief geschreven had aan Zuster Elvira, dat Mirjana Dragicevic niet langer haar maandelijkse verschijningen mocht krijgen in het jongenscenacolo, mocht ook Vader Jozo Zovko niet langer te Siroki Brijeg verblijven en werd er in een open brief van Vesna Curic medegedeeld dat hij een sabbatjaar inlast op het eiland Badija.
Dan volgt er een nieuwe brief, gericht aan Moeder Valentina Fregno en Vader Gianna Sgreva [27 februari 2009] dat er niet langer Missen en andere godsdienstige activiteiten te Medjugorje mogen plaatsvinden. Tegenstanders van Medjugorje hadden de Monstrans opengebroken en de hostie opgegeten. Ook Vader Pétar Ljubicic, die ondertussen was afgezakt van Bukovica naar Citluk, moet het bisdom verlaten en teugkeren. In november 2009 sluit de gemeenschap haar deuren.
08-05-1980
Medjugorje: Kapel der Twee Harten
Kapel der Twee Harten
De stichter van de Caritas of Birmingham gemeenschap, Terry Colafrancesco, zag dat Marija toe was aan meer privacy. Tot dan toe gebeurde alles bij haar thuis: de verschijningen, gebeden, gesprekken, bedevaarders. Terry besprak deze aangelegenheid met haar en de uitkomst was dat er naast Marija's woning, een nieuwe kapel zou worden gebouwd. De nodige fondsen werden door Terry verzameld. In die tijd had ze een kapel binnen in huis. Zo konden Marija, haar echtgenoot en kinderen meer als familie verblijven in hun huis en hadden ze wat meer privacy. Er werd met de bouw van de kapel begonnen in 1998, zonder enig idee wanneer het bouwwerk zou klaar zijn. Maar Gods timing is steeds de juiste, en net voor de twintigste verjaardag van de verschijningen, op 25 juni 2001, was de kapel klaar. Thans is dit de kapel waar Marija haar verschijningen krijgt, althans, wanneer ze in Medjugorje is, want eigenlijk woont zij in Italië.
Kapel der Twee Harten
Paolo en Marija begonnen daarop een noveen en vroegen aan Onze Lieve Vrouw of ze Haar Kapel wou een naam geven. Tijdens deze verschijning, vertelde Marija aan Onze Lieve Vrouw: "Wij schenken deze kapel aan U. Welke naam wenst U dat er aan deze Kapel gegeven wordt?" Hierop glimlachte Maria en hield ze liefdevol Haar eerste twee vingers omhoog, hiermee het nummer twee bedoelend. Ze wees daarop naar Haar Hart en trok met Haar vingers een spoor langs Haar Hart.
Marija was vol emoties, tranen en vreugde en ze begreep onmiddellijk, zonder enige woorden, dat Onze Lieve Vrouw "Kapel der Twee Harten" bedoelde. Toen ze dit hierna wou zeggen, kon ze amper spreken. Het was onmiskenbaar dat Paolo en Marija beiden zeer bewogen waren door deze eenvoudige, maar overtuigende wijze waarop Onze Lieve Vrouw deze benaming had doorgegeven. Eeuwen lang zullen miljoenen mensen komen bidden in deze kapel, om hun harten op te dragen aan de Twee Harten. En het is zeker een grote genade voor de gelukkigen die in onze huidige tijden in de kapel kunnen bidden, en er hun harten opdragen.
De bedevaarten die worden georganiseerd door Caritas of Birmingham, dragen zichzelf en hun familie steeds op aan de Twee Harten van Jezus en Maria, in deze Kapel.
Binnenin de Kapel der Twee Harten bevindt zich een mooi, met de hand gesneden beeldje van Maria, waarvan slechts weinigen de achtergrond van het verhaal kennen. Een Italiaanse vader en zoon wensten Onze Lieve Vrouw een geschenk vanuit het diepste van hun hart te schenken, door gebruik te maken van hun talenten als beeldhouwer en schilder, die God hen had geschonken. Uit een blok hout sneden zij het beeld van Maria die het Kindje Jezus vasthoudt in Haar armen. Bij elke snede in het hout en bij elke strijk met het penseel, baden ze een Weesgegroetje, van het begin tot het einde, uit liefde voor Onze Lieve Vrouw. Vader en zoon maakten hierop een bedevaart vanuit Italië naar Medjugorje, samen met vrienden en een aantal familieleden. In processie brachten ze het beeldje tot bij het deur van Marija's huis, waar men het gaf als geschenk voor Onze Lieve Vrouw. Marija aanvaardde het geschenk en sindsdien, sinds midden de jaren 80, staat het beeldje opgesteld in Marija's huis te Medjugorje, waar de verschijningen plaatsvinden.
Kan er enige twijfel zijn dat, ongeacht wie er zich voor het beeldje bevindt, elke avond bij de verschijningen met Marija en Onze Lieve Vrouw, Maria steeds de Italiaanse vader en zoon in Haar gedachten heeft, die dit beeldje met zoveel liefde voor Haar hebben gemaakt?
07-05-1980
Documentaire Mariaverschijningen
Documentaire Mariaverschijningen
06-05-1980
Manuel Souza Pereira [1]
Manuel Souza Pereira [1]
Het ogenblik is gekomen om de reden neer te schrijven voor mijn intrede in de Serafijnse Orde. Deze genade heb ik bekomen dankzij Moeder Mariana de Jesus Torres, abdis en een van de stichtsters van het Koninklijk Klooster van de Onbevlekte Ontvangenis te Quito die mij, vanuit de hemel, gadesloeg, ook al had ik nooit van haar gehoord.
En zo geloof ik dat het deze Engel was, die mij tijdens mijn jeugdige jaren beschermde en me redde van de verdoemenis van een militaire loopbaan, waar er zo velen in de afgrond van het kwade storten.
Op zoek naar een beroep
Ik ben Portugees van geboorte, geboren in Sotomayor, een dorpje in het bisdom van Braga. Mijn vader overleed toen ik nog een kind was en mijn moeder volgde hem spoedig. Ik werd toen onder voogdij geplaatst van een oom aan mijn moederszijde, een militair en generaal in het leger.
Braga, Portugal, Kathedraal
Hij nam de zorg waar over mij en mijn erfgoed, dat meer dan voldoende was, aangezien ik een enig kind was. Mijn oom was een zeer goede Katholiek en een rechtschapen militair. Hij ging elk jaar, rond Pasen, te biechten en te communie. Zijn vrouw, een vrome en eenvoudige huisvrouw, bezocht vaak het Heilig Sacrament, samen met haar kinderen en mijzelf.
Op een avond, toen de hele familie bij elkaar zat, kwam mijn toekomst ter sprake en werd er de beslissing genomen om mijn studies aan te vangen. Anders zou ik geen beroep en middelen hebben om voor mijzelf in te staan, zeiden ze, wat bijzonder onwenselijk zou zijn, aangezien ik dan afhankelijk zou zijn van mijn familieleden. Er werd voorgesteld om het geld van mijn nalatenschap aan te wenden om de kosten te dragen voor mijn studies aan de universiteit. Ik mocht zelf mijn loopbaan bepalen.
Enkele stelden voor dat ik advocaat zou worden, nog anderen stelden de geneeskunde voor. Enkel mijn oom hield de lippen op elkaar en toen iedereen wachtte op mijn antwoord nam hij het woord: "Manuel, tot welke loopbaan voelt u zichzelf vrijwillig aangetrokken? Kies vrijwillig, zonder u te laten leiden door de familie. Spreek nu, want de tijd van uw studies zal niet langer worden uitgesteld."
Bemoedigd door deze vraag, antwoordde ik: "Nonkel, ik wens geen advocaat, noch dokter te worden. Ik wens maar één ding: een militaire loopbaan. Als het dat niet wordt, dan wordt het niets."
De familie stond verbaasd en de echtgenote van mijn oom drukte haar bezorgdheid uit: "Manuel, ik wens niet dat u een soldaat wordt omdat u zichzelf aan het gevaar zult blootstellen bij zon loopbaan en uw ziel zult verliezen. Denk goed na over het leven dat u gaat aanvaarden."
Ik antwoordde: "Ik begrijp dit heel goed, tante, maar ik ben heel vastberaden in mijn beslissing."
Toen gaf mijn oom zijn mening: "Als het dit is wat Manuel wenst, hoe kunnen wij dan tegen zijn wil zijn? Ook een goede militaire kan veel eer bewijzen aan God en kan zelfs hele kazernes bekeren."
Toen ik zag dat hij mijn voorstel genegen was, nam ik resoluut het woord voor allen: "Nonkel, zonder twijfel wens ik te worden ingeschreven op de lijst van het leger, zodat ik onmiddellijk met mijn loopbaan kan beginnen."
Mijn oom, die generaal was, en waarvoor zijn oversten een groot respect hadden, oefende onmiddellijk zijn invloed uit onder de officieren van een hogere rang. Het voorstel werd ernstig overwogen. Hij trof alle schikkingen en ik was blij om mijn toekomstige loopbaan, de gouden droom van mijn leven.
De familie was, net zoals ik, erg bewogen omwille van mijn vertrek en ik bedankte allen voor hun hulp. Ik bedankte vooral mijn tante, die steeds als een moeder voor mij was geweest. Ik kreeg haar zegen, kuste haar handen en vertrok.
In de kazerne
Mijn militaire loopbaan was begonnen en ik gaf mijzelf met volle overgave en kracht. Ik verspilde mijn tijd nooit met nutteloze bezigheden zoals de overige soldaten, die al spoedig ver achter mij stonden, zelfs al waren er velen die veel eerder waren ingetreden dan ik. Mijn oom bekommerde zich steeds voor mijn belangstelling, zodat ik zelf niets hoefde te ondernemen. Ook zijn echtgenote bleef een echte moeder voor mij.
Het leven in nauw verband met alle deze soorten personen en het gezelschap van een jeugd zonder moraal, maakte me enigszins immoreel. Ik voelde een grote aantrekkingskracht tot de wereld en alles wat deze te bieden had.
Mijn collegas, sommigen meer, andere minder, spraken dikwijls over het huwelijk en somden daarbij mogelijk bruiden op. Ik dacht hierover na toen ik alleen was, maar ik voelde geen neigingen om te huwen. Zonder twijfel zat hier mijn sterke voorliefde voor het leger achter.
Op een dag was ik aan het wandelen met mijn oom en hij zei tot mij: "Manuel, u hebt reeds een ouderdom bereikt waarop u mag huwen. Ik heb steeds met de grootste zorg de plaats van uw vader ingenomen en nu voel ik mij verplicht om de aandacht te vestigen op uw toekomst, zodat deze zou verzekerd zijn. Daarom zal ik een geschikte vrouw voor u vinden. Ik ken enkele goede, jonge dames en tussen hen zal er zeker iemand zijn die heel goed zal passen als de vrouw des huizes en u tevens gelukkig zal maken, zoals ik met mijn echtgenote gelukkig ben. Ik geloof dat ook u dit zo verlangt. Daar u hierover nog niet met mij hebt gesproken, ongetwijfeld vanwege uw schuchterheid om dit voorwerp aan te kaarten, wens ik direct tot u te spreken om deze aangelegenheid op te lossen en alles te regelen dat hiervoor nodig is. Want u weet dan mijn echtgenote en ik uw pleegouders zijn, maar eigenlijk ook uw ouders. Ik wens enkel uw uiteindelijke beslissing te kennen. U weet dat ik van u hou als een zoon, het hooggeschatte juweel van mijn dierbare enige zuster. Spreek dus vrijuit en met vertrouwen."
Ik antwoordde: "Ik dank u, mijn oom. Mij hart voelt een diepe dankbaarheid voor u, want in werkelijkheid beschouw ik u en uw echtgenote als mijn ouders. Ik was heel jong toen ik mijn beide ouders verloor en u deed alles wat u kon, zodat ik mijzelf nooit als een wees voelde. God, Onze Heer, zal u hiervoor meer dan behoorlijk gedenken en uw kinderen zelfs nog meer. Wat mij betreft zal ik proberen om mijn plichten als een gelovige en dankbare zoon te voldoen, waar de toekomst mij ook mag heen brengen. Daar u over mij hebt gesproken over de staat van het huwelijk om aldus mijn toekomst te verzekeren, moet ik u in alle eerlijkheid en standvastigheid vertellen dat ik mij hiertoe niet geroepen voel. Ik huiver van de gedachte om mijzelf gehuwd te zien, wie ook mijn echtgenote zou mogen zijn. Ik heb reeds lang nagedacht over deze aangelegenheid. Tot ik sterf wens ik te leven onder de bescherming van u en mijn tante en zal ik uiteraard steeds uw dankbare en toegenegen zoon blijven."
Mijn oom omarmde mij en zei: "Uw openhartigheid bevalt mij zeer. Ik kan u niet verplichten tot het huwelijk en dit zal ik ook nooit doen. Ik hebtmijn plicht gedaan. Ik zie uw oplossing en zal uw beslissing aanvaarden. Voortaan zullen wij u nog meer als onze zoon beschouwen en zullen we onze ouderlijke plicht verdubbelen. Wees in alles wat u doet een rechtschapen soldaat en wees het bloed van uw familie waardig. Besmet uw ziel nooit met afzichtelijke zonden die de schepselen zo erg verlagen voor God, die uw Vader is, maar eveneens onze rechtvaardige en strenge rechter. Zulke zonden verlagen ook de mensen in de schepping, wat in schandalen ontaardt en de verachting van de verstandige en rechtvaardige zielen."
Zijn advies bleef steeds in mijn hart en het bracht me steeds voordeel in ogenblikken van het slechte gezelschap van losbandige soldaten die mij probeerden mee te slepen in de hinderlagen waarin ze dikwijls liepen.
Manuel Souza Pereira leert over het leven van Moeder Mariana
Mijn goede voornemens om een rechtvaardig leven te leiden schommelden soms bij dreigend gevaar. In het bijzonder, bij één voorval, voelde ik mij langs alle kanten aangevallen om in de val te lopen en had ik het gevoel dat ik zou bezwijken. Op dat ogenblik was ik hoofd van een eskader.
Ik ging steeds te biechten bij een Franciscaanse broeder, maar deze keer had ik aan deze plicht niet voldaan en ik voelde dat mijn ziel zwak geworden was door het gebrek aan de kracht van de genade. Uiteindelijk was mijn hoofd vol van slechte lichtzinnigheden en ik besloot om nog een laatste keer te praten met deze Franciscaanse broeder, die sinds mijn kinderjaren mijn biechtvader was, om hem te vragen om mij niet te vergeten in zijn gebeden en hem te vertellen dat het niet langer meer mogelijk zou zijn om naar hem terug te keren om hem te zien.
Ik liep heel hoog op en had een grote waardering voor deze broeder, wiens raad, tezamen met deze van mijn oom en tante, mij steeds hadden ondersteund in mijn gevechten tegen deze wereld, het vlees en de duivel.
Moeder Mariana
Ooit, in aanwezigheid van deze priester, vulden dankbare herinneringen over het verleden mijn hart met een onverwachte tederheid en, onbekwaam om te spreken, weende ik als een kind. De waardige gelaatsuitdrukking van de priester, de warmte waarmee hij mij ontving en de grote deugdzaamheid die in hem scheen waren stille, maar raadzame berispingen over mijn gedrag en de onmiskenbare afgrond waarin ik mij, met volle zelfkennis, aan het begeven was.
De priester greep mij bij de arm en vroeg: "Manuel, mijn zoon, wat loopt er verkeerd? Misschien zijn uw oom en tante overleden, waardoor u volledig alleen als wees bent achtergebleven? Kom nu, neem uw hart op en spreek tot mij in vertrouwen, zoals u sinds u een kind was, steeds hebt gedaan." Ik viel op mijn knieën zoals bij de biecht.
De priester moedigde mij aan, troostte mij en zei "Mijn zoon, misschien heeft er een grote zonde uw ziel in het leger besmet. Kom nu! De genade van God is groot. Een daad van berouw en een nederige zelfbeschuldiging samen met het vaste besluit om niet te hervallen, is alles wat er nodig is. De heilige vergiffenis zal een heilzaam bad zijn om uw ziel te reinigen in de vriendschap van de welwillende liefde van onze goede God. Spreek, mijn zoon, spreek tot uw vader."
Enigszins aangemoedigd, begon ik te spreken: "Mijn vader, niemand binnen de familie is overleden, maar het is mijn ziel die stervende is. Ik zie mijzelf ronddwalen rond de afgrond en ik ben enkel gekomen om afscheid te nemen omwille van mijn respect voor u, want ik zal nooit meer terugkeren. Ik vraag u ook om te bidden tot God en de Heilige Maagd, voor wie ik altijd een verering zal hebben, opdat ze genade zouden hebben met mij en mij redden in mijn laatste uren. Mijn oom weet hierover niets en ik wens ook niet dat hij het te weten komt, want hij heeft mij steeds de raad gegeven om een rechtvaardige soldaat te zijn. Mijn lijden zou enkel worden verdubbeld, want ik denk dat hij het nieuws over mijn voornemens niet zou overleven."
En zo deed ik een verregaande beschrijving aan de priester, die met de grootste sereniteit luisterde. Toen mijn verhaal ten einde was, streek hij vriendelijk over mijn hoofd en zei: "Wel, wel Manuel! U bent aan het verdrinken in een plas. Het kwade is nog niet geschied, u wordt er enkel toe verleid. Ik was bevreesd dat u deze daad reeds begaan had. Zet dit momenteel uit uw gedachten, terwijl ik u enkele wonderen ga vertellen, want u bent ver van de waarheid aan het afdwalen."
Hij deed mij opstaan en neerzitten in zijn oude, maar robuuste zetel. Hij nam een boek van zijn werktafel en zette zich naast mij neer en zei: "Begrijp Manuel, dat wat u gaat horen geen verhaal is, maar de zuivere waarheid. Het gaat over het leven van een Spaanse zuster die leefde in de kolonie van Quito, waar de Spaanse koning een klooster heeft opgericht ter ere van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria. Zij is een van de Stichtende Zusters en een echte, engelachtige vrouw. Vereer haar en u zult gelukkig zijn, want vanuit de Hemel zal zij over u waken." En hij begon te lezen.
Terwijl hij bezig was, werd mijn geest rustig en voelde mijn hart troost. Mijn geest werd heropgewekt in vertrouwen tot God en verving de vertwijfelingen die ik voorheen voelde. Toen ik hoorde hoe de Heilige Maagd met zon vrijpostigheid op deze persoon had ingewerkt, onderbrak ik hem en vroeg: "Vergeef me Vader, maar is dit werkelijk waar?"
Hij antwoordde: "Ja, mij zoon, het is de echte en onvervalste waarheid. God, onze Heer en Maria, onze Meest Heilige Moeder, vinden genoegen om te spreken tot de nederigheid van het hart, en deze goede en gelovige dienaars zijn onze bemiddelaars in de Hemel. Omwille hiervan raad ik u aan om deze heilige zuster te vereren en aan te roepen opdat u gelukkig zou zijn. Is het niet zo dat het dat is wat u wenst?"
Ik antwoordde zonder te twijfelen: "Ja Vader, ik verlang dit erg. Door de beschrijving van haar leven te aanhoren, heb ik de verloren vrede teruggevonden die ik in mijn hart had verloren. Rechtuit gezegd, ziek ik nu hoe stom ik ben geweest. En alhoewel ik de zonde nog niet heb begaan, waarom werd ik dan verteerd door wanhoop? Ik wou de zonde niet begaan, maar ik was er wel klaar voor! Ik ben geen voorwerp waar mijn gezellen kunnen mee spelen, noch een kind dat wil worden gemanipuleerd. Duizend keer is het uur gezegend dat ik naar hier ben gekomen. Ik ben gered en mijn eer blijf onaangeroerd! Ga door, Vader, met uw lezen, want het is net alsof het God zelf is die spreekt."
De priester keek naar de klok en zei: "Mijn zoon, het is nu tijd voor het koor. Ga in vrede naar uw kwartier. Daarna zullen we doorgaan met het lezen en kan u een biecht doen en morgen, de daaropvolgende dag, de Heilige Communie ontvangen." Hij gaf mij zijn bijzondere zegen en ik kuste zijn hand en verliet het klooster.
De confrontatie met mijn medesoldaten
Ondertussen was het fatale uur, om mijzelf in de afgrond te werpen, verlopen zonder dat ik het zelf had opgemerkt. Mijn gezellen hadden mij overal gezocht, het huis van mijn familie inbegrepen.
Mijn oom, die hun onophoudelijke zoektocht had gadegeslagen, werd ook bezorgd en begon eveneens op zoek te gaan naar mij. Hij vond mij het eerst. Hij sprak tot mij op een strenge toon: "Manuel, waar bent u? Uw gezellen proberen u nu reeds uren te vinden. Waarom hebt u het kwartier verlaten? Wat voor een soldaat bent u? Dit gedrag is een soldaat met eergevoel niet waardig. Vertel me rechtuit waar u was tijdens deze uren."
Ik antwoordde: "Nonkel, duizend maal mijn verontschuldigen voor het ongemak dat ik heb veroorzaakt. Ik ben naar het Franciscaner klooster gegaan en het uur uit het oog verloren. Ik ben vertroosting gaan zoeken bij de priester van wie u weet dat hij mijn biechtvader is, en ik heb deze waarlijk gevonden. Bovendien was mijn afwezigheid te wijten aan de Voorzienigheid, die u op een bepaalde dag zult begrijpen." Zelfverzekerd en voldaan, vergezelde hij mij opnieuw naar de legerkwartieren.
Toen mijn verdorven metgezellen mij zagen binnenkomen, benaderden ze mij om mij te ondervragen. Omdat mijn oom bij mij was, voelden zij zich eerder teruggehouden, uit eerbied voor hem. Mijn oom verontschuldigde mij bij mijn oversten die mij berispten om mijn afwezigheid, maar, nadat mijn oom was vertrokken, verder hierover geen opmerkingen meer maakten.
Daarna benaderen mijn metgezellen mij met arrogantie omwille van mijn afwezigheid: "Door jou is de hele zaak niet kunnen doorgaan. We waren op u aan het wachten, maar u kwam niet opdagen en nu is alles onmogelijk geworden. We zullen alles opnieuw moeten opzetten en deze keer blijkt u beter bij ons. Wij zullen er op letten, en als het moet u zelfs dwingen."
Ik sloeg geen acht op geen lege bedreigingen en ik antwoordde op een verheven, misschien zelfs vernederende toon: "Ik ben uw speelgoed niet die u wil manipuleren naar uw wil. Ik ben een vrij man met een edele jeugd. Ik wil de naam van mijn familie niet besmetten met deze verdorvenheden, noch wil ik mijn eer of reputatie verliezen. Ga en doe wat u ook wil, maar spreek er geen woord meer over met mij en betrek mij niet bij uw slechte daden. Als ik nog meer schaamteloze daden te weten kom die jullie van plan zijn, zal ik u aanklagen bij mijn oom, die generaal is, en hij zal bekijken welke straffen jullie verdienen." Toen zijn dit aanhoorden, werden zij bevreesd en trokken zij zich terug.
Koortsachtig ging de nacht voorbij. Hoe lang duurde deze nacht! Ik voelde mijn hart kloppen met een heilige genegenheid voor deze gelukkige Spaanse zuster die de vreugde van God genoot in de Hemel. De dag kon niet vlug genoeg komen omdat ik dan kon terugkeren naar het klooster om andere prachtige dingen te horen die me zouden betoveren en mijn geest tot God zouden verheffen.
Toen ik eindelijk in slaap viel, leek ik een zuster van de Orde der Conceptionisten te zien, gekleed in het blauw en het wit, met een prachtig gelaat en roze wangen, die tot mij sprak: "Manuel, jonge soldaat, verlaat dit aardse leger en voeg u bij de Serafijnse leger van Assisi, zodat u onder zijn vlag kunt vechten tot uw voordeel en groei. Dit leger is hoger in rang dan uw aardse leger en u zult uw beslissing nooit betreuren."
Ik werd angstig wakker en schreeuwde het uit: "Wie heeft het aangedurfd om hier binnen te komen?" Ik keek de kamer rond, maar ik merkte niemand op. Opnieuw viel ik in slaap en opnieuw verscheen dezelfde figuur voor mij, met dezelfde woorden. Ik schoot plots wakker en riep kwaad uit: "Wie is zo schaamteloos dat hij hier durft binnen te kommen? Pas op!" En ik dreigde met mijn zwaard.
Uiteindelijk brak de nieuwe dag aan en ook van de afspraak met mijn biechtvader. Ik vroeg aan mijn oversten de toelating om naar het klooster van de Franciscanen te mogen gaan zodat ze niet ongerust zouden worden over mijn afwezigheid. Zij stemden in met mijn verzoek, omwille van mijn beweegredenen, niet alleen omwille van mijn oom die generaal was, maar ook omdat zij zagen dat ik onvatbaar geleid werd door iets.
Gelukkig ging ik door en haastte mij om zo spoedig mogelijk daar te kunnen zijn. Ik ging het klooster binnen om mij direct naar de cel van mijn biechtvader te begeven, die mij met een warme vriendschap ontving. Hij omhelsde mij, nam mij bij de hand en vroeg: "Hoe gaat het Manuel? Hoe was uw avond? Wat zijn uw indrukken over de Spaanse zuster? Vertel me alles want ik verlang alles te horen over een zuster die God zo genegen is, onze God, wiens vrijgevigheid tegenover zijn schepselen oneindig is."
Ik ging naast hem neerzitten en zei: "Vader, deze Spaanse zuster is inderdaad dapper, toegewijd en ondernemend. Ik trok me terug met een geest vol van heilige gevoelens en goede gedachten. Ik was rustig aan het slapen toen ik haar zag, gekleed in het blauwe en witte gewaad van een Conceptioniste, met mooie gelaatstrekken en roze wangen..." Zo vertelde ik hem alles, mijn handelswijze en antwoord tot mijn metgezellen, daags ervoor, inbegrepen.
Vervuld van vreugde luisterde hij naar mij. Hij keurde mijn houding tegenover mijn metgezellen goed en voegde er aan toe: "Mijn zoon! U kunt het zuiver geluk van een goede religieuze die haar hele leven heeft gewijd onder de schaduw van het kruis, nooit kennen, noch begrijpen! Heilig religieus leven! En het is waar: het leger van de heilige Franciscus overtreft veruit het menselijke leger. U bent inderdaad geroepen! U bent nog jong en de goede God heeft u de gave van een gezonde intelligentie geschonken. U kunt nog steeds studeren voor priester, maar in Spanje, omdat er daar meer gelegenheid tot studie bestaat. U en ik moeten God vragen dat Hij zich verwaardigd om ons Zijn wil te tonen over deze aangelegenheid, door de tussenkomst van onze Spaanse zuster, want het is zeker dat, wanneer u haar biografie zult lezen, zij niet werkloos zal blijven toekijken. Bovendien, aangezien u zich niet voelt geroepen tot het huwelijk, kan uw stellig en vastberaden antwoord aan uw oom een voorzienigheid geweest zijn met betrekking tot uw uiteindelijke roeping. Laat ons nu zien wat God van u verlangt, Manuel."
Hij nam het boek op en begon te lezen.
Mijn geest, die begeerde naar de waarheid, werd geboeid naar wat deze hoorde. Mijn ziel leek de aarde te verlaten en mijn hart begon hevig te schudden, verlangend naar een zuiver en duurzaam geluk waar zij, vrij van menselijke zorgen en zaken, zonder praal of wereldlijke sier kon leven, tegengesteld aan het verlangen van aanzien en verwaandheid. Want in deze wereld kunnen de verborgen ondeugdzaamheden naar voor komen wanneer men ze het minst verwacht, waarbij deze hard toeslaan en de ziel naar de afgrond werpen en van God doen vervreemden en zo, als een noodlottig gevolg, de eeuwige veroordeling afdwingen.
Uiteindelijk kon ik niet langer weerstaan en verbrak ik de stilte: "Vader, als een zwak, jong meisje God met zon groot, onzelfzuchtig en edelmoedig hart kan liefhebben, waarom kan ik, die een man en soldaat is, niet hetzelfde doen? Hoe schaamtevol is het voor de man dat vrouwen op het gebied van heldendom de mannen zo ver vooruit zijn!
Kijk vader, de tijd vliegt voorbij en spoedig komt het uur dat u zich naar het koor moet begeven en zal ik achterblijven zonder te weten te komen hoe dit mooie leven eindigde. Het zou beter zijn moest u mij het boek kunnen lenen. Ik zal het met al mijn medesoldaten lezen in de kwartieren. Misschien dat iemand onder hen zichzelf zal beteren en zijn ondeugdzaam leven achter zich zal laten. Verder zal het voor mij niet gemakkelijk zijn om voor zon lange tijd mijn kwartier nog te verlaten, want uw Eerwaarde is zich wel bewust van de plichten van een soldaat."
"Met een groot plezier, mijn zoon", antwoordde de priester. "U hebt gelijk dat u zich bezorgd maakt over uw plichten, want de volmaaktheid van het leven ligt in de plichten. Hier is het prachtige boek, geschreven door de befaamde Vader Bartolomé Ochoa de Alcano y Gamboa, Spanjaard van geboorte en een ware zoon van mijn Serafijnse Vader, en daarom ook, mijn broer.
Hij leefde en stierf in ons provinciaal klooster van Sint Paulus te Quito, de kolonie van zijn grote moeder Spanje. Een man van grote wijsheid en voorzichtigheid. Zijn waarde was gebouwd op de stevige ondergrond van de nederigheid.
Zeven maanden na voor de eerste maal te zijn verkozen voor de Provincie, zond hij een prachtige en bewogen brief naar de religieuzen onder zijn ambtsgebied, zoals de abten van de kloosters, de priesters en de missionarissen in de Indiaanse dorpen. Deze brief riep hen op tot enthousiasme en ernstige overweging voor de zaak van de zalig- en heiligverklaring van de eerbiedwaardige Moeder Mariana de Jesus de Torres, eveneens een Franciscaanse conceptioniste, de glorie en eer van onze Serafijnse Familie. Haar leven bekoorde ook mij, omdat ik in haar de onschuld zie van een kind gekoppeld aan de wijsheid van een grote, mystieke geleerde. Het is het meeste nuttige voor de ziel om de leer die de Koningin der Hemel zelf, de Meest Heilige Maria, onze Onbevlekte Moeder, aan deze meest geliefde dochter geeft doorgegeven, te lezen. Haar werk noemt De Mystieke Stad van God en het is echt deze naam waardig.
Door de loop der tijden zal dit werk worden gelezen en gerespecteerd door deze bevoorrechte zielen die een grote liefde voor God hebben en zo zuiver van hart zijn dat ze bekwaam zijn om de waarheid ervan te ontvangen, die voortkomt uit Gods Geest en gebouwd is op de stevigste nederigheid. Manuel, zonder deze waarde, kan er niets anders bestaan en al de rest is maar een nutteloze schijn van vroomheid, of beter gezegd, een hypocriete klucht."
Ik nam het boek uit zijn handen en met grote tevredenheid keerde ik naar de kwartieren terug.
Toen mijn oversten mijn grote vreugde zagen, vroegen ze: "Wat is er gebeurd dat u zo blij maakt? Misschien heeft uw oom, de generaal, een huwelijk voor u geschikt, ongetwijfeld met de meest edele en wijze jonge dame, die u heel gelukkig zal maken."
"Mijn gemoed heeft niets te maken met een huwelijk", antwoordde ik, "omdat ik deze roeping niet heb. Ik ben geroepen tot een ongehuwd leven. Er is iets anders gebeurd. Ik heb een prachtig boek ontvangen, geschreven door Padré Alácano, een minderbroeder, die zijn leven verbond aan een Franciscaanse Conceptionele zuster, uit Spanje afkomstig en een van de stichtsters van het Klooster van de Onbevlekte Ontvangenis in de Kolonie van Quito, dat in naam van de Koning werd opgericht in het jaar 1577. Als u er aan houdt, kan ik het hier in de barak luidop voorlezen, wat het is een aangrijpend, waar gebeurd verhaal."
Deze oversten waren goede, eerlijke mensen en streefden ernaar dat moraal en orde voorop stonden in de kwartieren. Het waren ook Katholieken, alhoewel ze niet steeds aan hun Paasplicht voldeden. Maar allen baden tot Maria, aanriepen God en de heiligen en lieten nooit na om naar de mis te gaan op alle dagen dat dit vereist was. Tussen de gelederen bevonden zich sommige jonge, losbandige soldaten, dat is waar, maar ze zouden hun verdorven misdaden slechts begaan buiten het zicht van de oversten.
Mijn oversten keurden daarom, uit nieuwsgierigheid en genoegen, de openlijke lezing goed, waar ik dan ook meteen mee begon.
Zoals een vonk vatte het enthousiasme voor het boek onder allen vuur, zelfs in die mate dat sommigen zouden hebben gesmeekt om niet te stoppen met lezen. Ik zou lezen tot het uur van de rust, en over het algemeen gesproken, toonde iedereen een grote interesse. Het leven van Moeder Mariana was het onderwerp van algemene discussie. Alle gaven de heldenmoed van deze jonge Spaanse religieuze, die zo vele beproevingen had doorstaan, toe.
Terwijl het lezen vervolgde, nam men een verandering waar in de barak en tegen de tijd dat het ophield werd er unaniem om een geestelijke retraite gevraagd, wat het nut bewees van welke vruchten er rijpten in zon ondeugdelijke zielen.
Tijdens deze dagen van retraite, die werden geleid door de Franciscaanse broeders, waaronder mijn biechtvader, verscheen de mooie Spaanse zuster elke nacht aan mij in mijn dromen in haar orderkleed, vermengd met blauwe kleuren en kleuren, witter dan sneeuw. Naast mijn bed herhaalde zij haar verzoek: "Manuel, verlaat dit aardse leger en laat in inschrijven onder de vlag van Franciscus, mijn Vader, die nood heeft aan dappere voorvechters om de ondeugdelijkheid te bestrijden en de zielen te redden. U bent een geschikt persoon voor dit leger en u zult veel goeds doen voor de zielen."
Ik werd angstig wakker. Godvruchtig bewogen voelde ik mij aangetrokken om dit wereldse leger te verlaten om het in te ruilen voor dat van Franciscus, maar ik kon de stap nog niet zetten. Ik zag bergen van hinderpalen voor mij die, menselijk gesproken, onoverkomelijk waren. Tegen het einde van de retraite was ik stil geworden, vol van gedachten. Mijn geest was volledig bezet door deze aangelegenheid. En hoewel ik geneigd was om volledig van levensstijl te veranderen, kon ik nog niet tot een definitief besluit komen.
Het was toen dat ik opnieuw de Spaanse zuster zag, maar deze keer niet in een droom. Haar verschijning was identiek aan deze van de visioenen tijdens mijn slaap. Met een serene gelaatsuitdrukking stond zij voor mij en zei: "Manuel, jonge soldaat, waarom bent u zo traag en hard van hart? Luister ten minste naar de stem van God. Verlaat het leger, de wereld en de gekke ijdelheden en laat u inschrijven onder de vlag van de Serafijn van Assisi. Daar wacht God op u. Als u niet luistert naar de goddelijke stem en doof blijft aan zo vele ingevingen, zal u zeker uw ziel verliezen, dat zoals lood in de diepste diepten van de brandende afgrond zal vallen. Om u hiervan te overtuigen laat ik u nu de plaats zien waar u voor eeuwigheid zult verblijven."
Toen zag ik hoe de brandende afgrond zich voor mij opende in het midden van de aarde. Binnenin was er een holte vol vuur en met de meest wrede kwellingen, met daarrond de brandende geesten, dansend midden het afgrijselijke geschreeuw, bezorgd wachtend op hun gevangene.
Een duivel schreeuwde het uit tot de andere: "Dit is de plaats van de soldaat Manuel Sousa Pereira, omdat hij niet luisterde naar de stem van God, die hem geroepen had tot volmaaktheid op het pad van de walgelijke Franciscus van Assisi, mijn vijand, die ontelbare zielen van mij berooft. Laat ons allen ijverig strijden om deze soldaat ervan te weerhouden om een Minderbroeder te worden. Dan zullen we hem, wanneer hij naar hier zal komen, folteren zonder medelijden."
Ik keerde terug tot mijzelf terwijl ik langzaam uit mijn droom ontwaakte, maar nu was ik volledig veranderd en vastbesloten om de wereld voor altijd te verlaten, wat er ook moge gebeuren.
Ik vertrouwde de aangelegenheid toe aan de heilige Spaanse zuster met deze woorden: "O heilige maagd, als het waar is dat u in de Hemel bent, en het leven van trouw heb geleid waarover wij hier hebben gelezen, dan moet u de dingen ordenen dat ik mij zonder moeilijkheden kan inschrijven onder de banier van Franciscus om te vechten in de schaduw van de standaard van het Kruis."
Ik had nauwelijks het laatste woord uitgesproken, toen ik haar opnieuw zag, zo mooi als daarvoor. Met een zachte en lieve stem, zei ze tot mij: "Manuel, mijn beminde broer, eindelijk hebt u uw hart vastbesloten tot God gegeven. Vrees niet, alles zal goed gaan. Twijfel niet over de waarheid van het leven, want op een dag, in de nabije toekomst, zult u een andere biografie schrijven over mij, met daarin eveneens het verhaal over uw roeping tot de Serafijnse Orde. U hebt zonet gezien hoe een eeuwigheid van martelingen u staat te wachten als u niet antwoord op de goddelijke roep. Als u rationeel bent, zult u nu doen wat u zult wensen te hebben gedaan op het uur van uw dood."
Tegen de morgen was ik licht paniekerig en verward, maar vastberaden. Ik sprak met mijn biechtvader en vertelde hem wat er zich had afgespeeld. Ik vertelde hem over mijn beslissing om de wereld te verlaten en mij zonder dralen in te schrijven in het Leger van de Serafijnse Vader, de Heilige Franciscus van Assisi, om zo mij eeuwige redding te verzekeren, want na al wat er tijdens de voorafgaande weken was gebeurd, was het niet langer meer mogelijk om te twijfelen.
Mijn biechtvader luisterde zeer aandachtig. Met ogen vol met tranen vertelde deze eerbiedwaardige oude broeder tot mij: "Wat u gezien hebt is geen denkbeeld, Manuel. Het is God die u roept langs mijn heilige zuster. O, was het mij maar gegeven om naar Quito te reizen, de Spaanse kolonie, en voor het graf van de Spaanse maagd Mariana de Jesus Torres zowel als voor de dierbare resten van alle Stichtende Spaanse Moeders van dat fortuinlijke klooster, te kunnen bidden! Maar door mijn oude leeftijd, kan ik niet meer hopen op deze vertroosting. Ik zal al mij zusters conceptionisten in de Hemel zien en mij daar verheugen op hun aanwezigheid.
Manuel Souza Pereira
Vrees niet, want vandaag nog zal ik met de abt van dit klooster spreken zodat u kunt overstappen van het menselijke naar het goddelijke leger. Nadat u het klooster bent binnengetreden zullen we alles in orde brengen voor uw vertrek naar Spanje opdat u uw studies zo mogen beginnen om priester te worden."
"Jawel Vader," antwoordde ik, "schrijf mij vandaag nog in, in de Serafijnse Militia. Ik beloof dat ik daar een betere soldaat zal zijn dan hier, omdat het vervullen van mijn plichten ginds zullen dienen tot een veel grotere eer."
De toestemming van zijn oom
Op het einde van de retraite deden alle soldaten hun Paasplicht met een buitgewoon enthousiasme en vol hartstocht. Soldaten die sinds 10, 20, zelfs 25 jaar geen enkel sacrament meer hadden ontvangen, volbrachten nu hun biecht. Allen waren vol vuur van deze heilige Spaanse zuster.
Mijn oom, die er eveneens met een groot verlangen aan had deelgenomen, riep mij terzijde en stelde me voor om een klein ommetje te doen. Tijdens het wandelen, zei hij tot mij: "Manuel, mijn zoon, wat maakt er u bezorgd? U leeft in gedachten en teruggetrokken. Niets boeit u. Het lijkt wel of treurnis u overspoelt. Voelt u zich ziek? Spreek rechtuit, want ik ben uw vader."
We bevonden ons in een mooie weide en de natuur zelf had er stenen zitplaatsen geplaatst die ons uitnodigden om te rusten. We aanvaardden deze uitnodiging van de natuur en zaten tezamen onder een grote boom die ons beschermde tegen de sterke stralen van de zon. Ik antwoordde: "Mijn oom, ik weet dat u een goede katholiek en voor mij een ware vader bent, want ik ben groot gebracht onder uw bescherming en voogdij en u hebt mij een voortreffelijke Katholieke opvoeding gegeven. Meerdere keren heeft uw raad mij behoed tegen verlagende ondeugden, waarvoor er tijdens een militaire loopbaan vele gelegenheden bestaan.
Wij hebben zopas de geschenken van God ontvangen in een overvloed van genaden tijdens deze dagen van retraite. Met onze harten ter beschikking van God om opofferingen te doen, vraag ik uw zegen en toelating om datgene te omarmen waartoe ik mij duidelijk geroepen voel.
Hoe dan ook wens ik u eerst alles te vertellen wat er tot nu is gebeurd opdat u alles zou weten. Dan kunt u, met uw ervaring, oordeel en voorzichtigheid de zaak heel goed overwegen en mijn standvastig en onwrikbaar besluit niet toeschrijven aan een kinderlijke opstoot van gevoelens of enige onvoorzichtige roekeloosheid, ingegeven door wrok, die ik volkomen niet koester."
Toen vertelde ik hem alles wat er gebeurd was van de tijd dat ik gemist werd in de kwartieren. Ik eindigde met de woorden: "Onze goede God, grootmoedig in zijn geschenken en genaden, bedolf deze Spaanse zuster met opmerkelijke gunsten, die u ook kent uit haar levensverhaal, waarvan ik merkte dat u er echt van genoot. Vanuit de Hemel vervolgt deze heilige bruid van Jezus Christus met zielen te bekoren en te winnen ten dienste van God, en hen te overreden om te verzaken aan de waanzinnigheid van deze ondankbare wereld. Ik ben een van deze fortuinlijke zielen. Ik bemerk dat ik geroepen ben om te vechten onder het standaard van het Kruis in het leger van de Serafijnse Sint Franciscus. Daarom moet ik het aardse leger verlaten waar ik mijn ziel blootstel aan ernstige gevaren.
Wilt u mij nu, mijn oom en vader, begeleiden naar de drempel van het Franciscaanse klooster om mij te laten inschrijven, waar ik God zal kunnen dienen en mij zo zal kunnen verzekeren van mijn redding? Tot nu is er een leegte geweest in de diepten van mijn ziel, waarvan ik niet wist hoe ik deze moest opvullen, want de wereldse dingen konden mij geen voldoening schenken. Maar ik zie dat het religieuze leven deze leegte zal opvullen. Mijn besluit staat vast en is onherroepbaar. Niets of niemand kan mij hierin nog stoppen. Ik heb reeds gesproken met mijn biechtvader en morgen zal ik weten of ik toegelaten zal worden."
Verrast en verward omhelsde mijn oom mij. Hij weende zo sterk dat de tranen van zijn wangen stroomden. Tussen zijn snikken door zei hij: "Manuel, mijn geliefde zoon, ik voel dat mijn vaders hart in tweeën breekt. U was werkelijk mijn meest geliefde zoon. Ik heb steeds gehoopt dat u mijn ogen zou sluiten en alle formaliteiten zou vervullen voor de begrafenis van mijn lichaam, maar daar u zeker bent dat God u roept tot een volmaakt leven, kan ik geen weerstand bieden. Ga en wees gelukkig, maar vergeet hen niet die als ouders voor u waren en die u zo zeer liefhadden. Er rest ons nog slechts een korte tijd in dit leven. Als u over onze dood zult vernemen, vergeet dan niet voor onze zielen te bidden. En net zoals ik u heb ingeschreven in het aardse leger, zal ik zelf u inschrijven in het hemelse leger van de Serafijn van Assisi, net zoals u verlangt."
Gesprek
De volgende dag vroeg ik de toelating om mij naar het Franciscaanse leger te begeven. Ik groette mijn biechtvader die mij met open armen ontving: "Manuel, mijn zoon, uw verzoek om Minderbroeder te worden is aanvaard. Laat ons nu gaan en u voorstellen aan de abt van een klooster in de Franciscaanse orde. Antwoord met eenvoud op alle vragen die hij u zal stellen." Wij gingen langs verscheidene gangen tot wij aan zijn bureel kwamen. Mijn biechtvader klopte aan.
Een ernstige, maar vriendelijke stem antwoordde: "Kom binnen." We gingen binnen.
Voor mij bevond zich een oude religieuze man. Hij was lang en mager, maar nog steeds robuust en sterk. Zijn blauwe ogen, die de vroomheid van het leven onthulden en de roepingen kon onderscheiden, richtten zich tot mij. Hij raakte mijn schouders aan en vroeg: "Welke noden brengen u naar hier, jonge soldaat?"
"Vader," antwoordde ik, "Ik kom om onderdanig te bidden aan de voeten van uw Eerbiedwaardige Vader, om mijn verzoek, om een Franciscaner te worden, te aanvaarden. Ik verzeker u, Eerbiedwaardige Vader dat ik, met Gods genade, een betere soldaat zal zijn in het Serafijnse leger dan in het wereldse leger."
"Mijn zoon, kunt u vasten, gehoorzamen en een leven leiden van voortdurende opoffering en soberheid, zonder onderbreking, van s morgens tot s avonds? Hebt u de moed om door verre landen te reizen, overeenkomstig de wil van uw meerderen, om zo onwetende zielen te evangeliseren? Kunt u alleen en afgezonderd leven van uw familie, vrienden en kennissen, in beslag genomen door meditatie en de taken uitvoeren die uw meerderen u zullen wensen op te leggen, of ze u al dan niet zullen bevallen, zonder verzet of verontschuldigingen?"
"Ja, Vader, dit is alles wat ik zoek. Alleen dit kan de leegte in mijn ziel vullen, want ik ben niet geschapen voor een leven in deze wereld."
"Heel goed dan," antwoordde hij. "Als u gelooft dat u voor dit alles de nodige sterkte bezit en uzelf vrij door God geroepen voelt tot het godsdienstige leven in de Serafijnse Familie, mag u intreden in het klooster. Hier zult u zich ondergeschikt stellen aan de Regels, vanaf het ogenblik dat u lid wordt van de Orde. U bent toegelaten, maar als u meer dan een week wacht, zullen de deuren van dit Klooster niet langer meer opengaan voor u, want hierdoor zullen wij weten of u oprecht door God bent geroepen. Wij binnen het klooster, zullen voor u bidden en ik geef u mijn persoonlijk zegen."
Ik verliet het bureel van de Vader vol geestdrift. Ik beraadslaagde nog een tijdje met mijn biechtvader en heel tevreden ging ik terug naar de kwartieren, waar mijn oom mij stond op te wachten. Ik vertelde hem alles en vroeg hem de nodige stappen te ondernemen om mijn militaire loopbaan te beëindigen. Ik verzocht hem ook om thuis alles voor te bereiden voor mijn toetreding tot de Franciscaanse Orde. Hij luisterde zorgvuldig naar al mijn verzoeken.
Afscheid nemen
Na dit alles zei ik vaarwel tot mijn gezellen in de kwartieren. Niemand durfde een woord tegen te spreken. De officieren, die mij hoog inschatten en dachten dat ik gelukkiger zou zijn als soldaat dan als broeder, betreurden mijn vertrek sterk en stelden nog voor om over deze zaak wat meer na te denken. Met mijn intelligentie en mijn militaire achtergrond, zeiden ze, zou ik het spoedig tot generaal brengen, zoals mijn oom.
Maar ik bedankte hen allen voor hun vriendelijkheid en vertrok. Ik ging daarop naar het huis van mijn oom en tante, die als ouders voor mij waren, en hun kinderen, die ik als broers en zussen liefhad. Daar regelde ik alles om hen mijn ouderlijke erfenis na te laten. Een derde deel werd voorbehouden voor de armen.
Op de derde dag van mijn verblijf, om vier uur in de namiddag, sprak ik tot hen met de volgende woorden: "Mijn lieve ouders, broers en zussen, mijn geliefde familie. Het uur van mijn vertrek is aangekomen, wat voor altijd zal zijn, want deze nacht wijzig ik mijn verblijf met de zalige eenzaamheid van het Franciscaner klooster. Alles is geregeld en ik heb geen bezittingen in deze wereld. Van nu af aan ben ik een onvermogende bedelaar en staat niets mij nog in de weg om mijn religieuze broeders te vervoegen. Daar zal ik de dagelijkse steun vinden van de goddelijke Voorzienigheid en de Heer verzoeken liever te sterven dan Hem ontrouw te zijn."
Ik knielde voor mijn tante en vroeg haar zegen. Hetzelfde herhaalde ik voor mijn oom. Daarna omhelsde ik mijn broers en zussen. Vervuld van vreugde ging ik op weg naar het klooster. De weg leek mij ver, zo bekommerd was ik om mijzelf.
Intrede in het Klooster
Ik trok aan de koord van de bel en de broeder-portier vroeg mij wie ik was en wat ik wenste.
Ik antwoordde: "Broeder, ik ben de soldaat die de wereld verlaat om naar dit heilige toevluchtsoord te komen. Open de deuren voor mij, want ik heb reeds te veel vertraging opgelopen."
De broeder zei: "Heel goed, maar eerst moet ik Vader Abt inlichten over uw aankomst. Wacht een ogenblik.
Kort daarop opende zich de deur en Vader Abt, vergezeld van andere Broeders, kwam mij ontvangen. Zeer tevreden groetten zij mijn oom en broers en liet ons allen binnen. Na een gesprek, richtte Vader Abt zich tot mij en vroeg: "Mijn zoon, dus bent u gekomen om te blijven?"
"Ja Vader. Ik heb niets meer in deze wereld. Al mijn banden zijn verbroken."
Toen zei mijn oom: "Vader, hier is uw geliefde zoon, die van ons zijn laatste afscheid heeft genomen. Maar aangezien het God is die deze opoffering van scheiding vraagt, is het onmogelijk om dit te weigeren." Overvloedige tranen stroomden van zijn wangen toen hij deze woorden zei.
De Vader antwoordde: "Señor Generaal u zou gelukkig moeten zijn om uw zoon in dit klooster achter te laten, want zo wordt uw familie door God gezegend."
Dan richtte de Vader zich rechtstreeks tot mij en zei: "Vraag uw vaders zegen, omhels uw broers en treedt binnen."
Zo geschiedde en daarop werd ik door de broeders naar mijn cel geleid, terwijl de Vader abt nog wat achterbleef bij mijn oom en broers. Vanaf dat ogenblik voelde ik niet langer de leegte in mijn ziel, het vacuüm waartoe niemand in staat was om het op te vullen. Alles rondom mij leek naar mij te lachen.
De Novicenmeester, nog tamelijk jong maar reeds heel goed in zijn leven van boete, legde mij mijn plichten en taken uit. Hij zei mij dat het juk van de Heer licht is en Zijn last zoet en dat goede wil en liefde volstaan om de Heer Jezus Christus te volgen. Met deze ingesteldheid zou alles heel goed verlopen.
Hij was een broeder die steeds streng was voor zichzelf, maar vriendelijk en mild met anderen. Hij leidde ons, zijn leerlingen, op dergelijke wijze dat wij nauwelijks de strengheid van het kloosterleven voelden. Hij liet ons nooit afdwalen en stond nooit toe dat we verdwaalden van de juiste naleving der regels, in alle bijzonderheden.
Drie maanden van volledige eerbiediging van het kloosterleven gingen voorbij en mijn roeping werd elke dag sterker en sterker.
Tijdens deze periode vroeg ik aan God om mij Zijn wil bekend te maken, want mijn oversten wensten mij naar Spanje te sturen voor het aanvangen van mijn studies voor het priesterschap.
Ik zocht ook mijn toevlucht tot mijn heilige zuster, de Spaanse conceptioniste, Moeder Mariana de Jesus Torres, over wie ik vaak droomde.
Tijdens één van deze dromen zei ze: "Manuel, mijn broer, God wenst niet dat u naar Spanje gaat, maar naar Quito, de Spaanse kolonie. Daar, in de stad waar ik leefde, zult u zo veel goeds doen en veel bijstand verlenen aan mijn Klooster. Vraag of ze u daarheen willen zenden, ik zal uw begeleidster zijn. Uw ziel zal veel meer voordeel halen uit de Nieuwe Wereld dan uit mijn moederland Spanje."
Ik vertelde dit aan de novicen meester, die beloofde voor mij te bidden. Terwijl bleef ik onze Heer en Zijn Onbevlekte Moeder, wiens meest toegewijde zoon ik ben, verder verzoeken zodat Gods heilige wil voor mijn godsdienstig leven zich duidelijk voor mij zou openbaren en ik aldus mijn pelgrimstocht op aarde zou kunnen vervullen om de Hemel, het enige verlangen van mijn ziel, en mijn dorst naar het eeuwige geluk, te kunnen verdienen.
Moeder Mariana
Tijdens mijn overpeinzingen dacht ik na over de verantwoordelijkheden van de Franciscaanse priesters en de verhevenheid van deze Orde. Ik dacht na hoe mijn Serafijnse Vader, de heilige Franciscus, weigerde om er naar op te stijgen, want, in zijn grote nederigheid, vond hij van zichzelf dat hij het priesterschap niet waardig was. Ik zei tot mijzelf: "Als een persoon zoals mijn Serafijnse Vader het priesterschap afwees, omwille van zijn nederigheid, wat doe ik dan? Ik die een soldaat en verachtelijke zondaar was, ongegrond geroepen door de goedheid van God tot het volmaakte leven door de tussenkomst van de gebeden van die heilige Spaanse heldin, de stichtster van het Klooster van de Onbevlekte Ontvangenis te Quito? Zeker zou het onbezonnen en arrogant zijn van mij om mij te voeden met het verlangen om God zelf naar beneden te roepen op het ogenblik van de Consecratie, door Hem in mijn handen te houden."
Het zou beter voor mij zijn om te worden opgeleid als een lekenbroeder die nederig, respectvol en tegelijkertijd dankbaar de heilige voorgangers aan het altaar zou dienen, en met een zelfs grotere behendigheid mijn taken uit te oefenen. In de kronieken van het klooster heb ik gelezen dat er een ontelbaar aantal heilige lekenbroeders waren in de Franciscaanse Orde. Waarom kon ik geen van hen zijn? Gezondheid, sterkte en een goede wil had ik in overvloed. Ik zou mijn oversten vragen om mij naar Quito, in de kolonie, te zenden zodat ik in deze fortuinlijke stad waar de resten van mijn heilige zuster, Moeder Mariana de Jesus Torres, lagen opgebaard, in de Franciscaanse kledij van lekenbroeder zou kunnen gekleed gaan.
Ik dacht na over deze dingen toen de novicen meester, vergezeld door de Vader abt, mij riepen. Zij leidden mij naar de tuin van het noviciaat, waar de Vader abt mij zei: "Broeder, u hebt de gezondheid en de bekwaamheid om te studeren voor priester. Opdat u uw studies rustig en onbekommerd zou kunnen aanvatten, zullen wij u zo spoedig mogelijk naar Spanje zenden. Wij hebben de toestemming om te getuigen voor uw roeping tot uw Orde, wat we zeker zullen doen. Hoogstwaarschijnlijk kan u binnen de twee weken vertrekken."
Ik knielde neer voor de Vader en sprak: "Vader, ik ben heel dankbaar voor de grote mildheid van u tegenover mij. Maar ik heb deze aangelegenheid de afgelopen maanden met God besproken en ik zie duidelijk dat ik niet zo stoutmoedig ben om voor het altaar te staan. Ook mijn Serafijnse Vader, Sint Franciscus, zoals hij was, koos niet voor het priesterschap, hoe waardig ben ik dan om dit wel te doen? Mijn vastberaden beslissing is aan u, mijn oversten, te vragen om de mildheid te hebben om mij in de Orde te ontvangen als een opgeleid lekenbroeder, zodat ik mijn broeders kan helpen als dienaar en onvoorwaardelijk de wapens van de boete kan uitoefenen op mijn weerspanning lichaam, net zoals ik vakkundig de wapens hanteerde tijdens mijn militaire loopbaan."
Daarenboven, de grote mildheid kennende die bestaat in de Serafijnse Familie, bid ik en smeek ik u, geknield aan uw voeten, dat u mij naar West India zou zenden, naar Quito, in de Spaanse kolonie, het land waar de heilige Spaanse heldin en stichtende Moeder van het Klooster van de Onbevlekte Ontvangenis, leefde. Nooit zal ik opstaan vooraleer ik dit heb bekomen.
In onze Franciscaner klooster ginds, zal ik onze heilige ordekleed dragen en worden opgeleid met het grootste geluk in het hart.
Mijn dierbare oversten weten heel goed dat ik mijn roeping te danken heb aan deze heilige heldin, Moeder Mariana de Jesus Torres, die mij heeft beloofd om mij te vergezellen op de reis en die mij heeft onthuld dat het Gods wil is dat ik aan mijn oversten zou vragen om mij naar Quito te zenden. Ik heb geen andere ambitie op deze aarde dan om een heilige en goede Franciscaanse lekenbroeder te zijn.
Vertaling: Chris De Bodt
05-05-1980
Manuel Souza Pereira [2]
Manuel Souza Pereira [2]
Geen familie of bloedverwanten meer
De Vaders waren diep bewogen. Ze omhelsden me en deden mij opstaan en zeiden; "Zoon, wat zal uw oom, de generaal hierover zeggen, als hij te weten komt dat u naar zon ver land wenst af te reizen en afstand neemt van het priesterschap om te worden opgeleid als lekenbroeder? Gelet op uw edele naam zal hij zeker niet blij zijn met uw beslissing en ons hiervoor verantwoordelijk stellen."
"Absoluut niet, mijn Vaders," antwoordde ik, "ik heb niet langer iets of iemand in deze wereld. Toen ik deze gezegende muren binnentrad, heb ik definitief afstand gedaan van al mijn familie en bloedverwanten. Ik beschouw mijzelf als alleen in deze wereld, met geen andere familie dan de Serafijnse, die mij zal bijstaan in mijn heilige streefdoelen en beslissingen, mij gelukkig zal maken en voor mij in de nodige middelen voorzien om godsdienstige volmaaktheid te bereiken in welk gebied ter wereld ook. En zo vraag ik u om mij zonder verder uitstel naar het Franciscaner klooster van Quito te sturen."
De Vaders namen dit in beraad. In vertrouwen wachtte ik onderdanig op hun belofte.
Tijdens deze dagen kwam er een Vader uit Spanje om een aantal zaken te regelen in het klooster. Hij merkte op dat zijn Oversten hem nog deze maand naar West India, naar het Franciscaner klooster van Quito, wensten te sturen zodat hij daar gedurende een tijdje zijn gezondheid zou kunnen terugwinnen, omdat het klimaat ginds heel gunstig was voor zijn herstel. Hij was klaar om te gaan, maar hij miste een gezel.
De Broeders vertelden hem mijn verhaal en voegden eraan toe dat hij onmiddellijk kon ontschepen als hij mij als gezel zou meenemen. De broeder keek mij ernstig aan en zei hierop: "Broeders, u hebt mij een uitstekende reisgezel gegeven. Ik zal hem meenemen en voorstellen aan ons Klooster in Quito, waar hij een broeder zal worden."
De plannen werden gemaakt en we zouden spoedig vertrekken. Ik was dolgelukkig dat mijn verlangens zich voltrokken. Tijdens deze dagen kwam mijn oom mij bezoeken. Ik ontving hem met een nog grotere liefde dan ik gewoonlijk deed. Toen hij mij zo opgetogen zag vroeg hij: "Manuel, welk nieuw geluk is er u nu overkomen?"
"Nonkel," antwoordde ik, "mijn hart verheugt zich als ik zie hoe de wens van mijn leven zich voltrekt. Ik ben door mijn oversten gevraagd om naar het Franciscaanse klooster van Quito te gaan zodat ik mijn ordekleed ginds kan ontvangen en een godsdienstige opleiding kan volgen als lekenbroeder, want ik weet dat God mij hiertoe heeft geroepen. Alles loopt voortreffelijk voor mij, want een broeder die uit Spanje kwam, gaat spoedig naar Quito, de Spaanse kolonie, en ik mag hem vergezellen."
En zo nonkel, is de tijd gekomen om u mijn laatste vaarwel te zeggen en u te omhelzen, wat ik ook vraag om dit door te geven aan mijn tante, mijn nichten, neven en mijn hele familie, want ik zal de tijd niet hebben om dit allemaal zelf te doen."
Mijn oom werd bleek als een lijk. Hij sprak, met een door het snikken gebroken stem: "Manuel, mijn zoon, u vertelde mij dat u een priester wou worden. De Broeders verzekerden mij dat zij u naar Spanje zouden sturen om er te studeren en gedurende heel die tijd heb ik niet opgehouden hen te vragen wanneer u zou vertrekken zo dat ik u daarheen kon vergezellen, er u aanbevelen en er u goed gevestigd kon achterlaten, waartoe mijn adellijk bloed en mijn sociale status zeker zouden hebben bijgedragen. Maar het lijkt alsof u beneveld bent van vreugde zodat u niet weet wat u zegt. Nooit zal ik mijn toestemming geven om u als lekenbroeder te laten onderwijzen. Ik zal u meenemen naar huis en daar voor u een schitterende toekomst uitbouwen, ook al hebt u het leger opgezegd, waar u zelf van geloofde dat u er niet toe geroepen was, maar u kunt duidelijk voor een andere loopbaan kiezen die u niet zal weghouden van het pad van een heilig christelijk leven.
Quito, Kerk der Franciscanen
Ik zal met de broeders praten en nog vandaag kunt u terugkeren naar mijn huis, waar we wenen om uw afwezigheid en nog steeds de hoop koesteren om u in ons midden terug te hebben."
Op dat moment kwamen de broeders aan om mij te vertellen dat de bel voor het koor spoedig zou rinkelen en het bezoekuur over was. Mijn oom, vertelde zeer verward aan de priesters zijn plannen voor mij. Zij antwoordden dat ze begrepen waarom hij was teleurgesteld en dat, indien nodig, ik onmiddellijk met hem kon terugkeren, daar het godsdienstige leven er een uit vrije wil moet zijn.
Ik antwoordde vrijuit: "Nonkel, ik ben een weeskind en alleen op deze wereld. Ik ben een arme bedelaar van Christus in dit heilige toevluchtsoord en vraag dat de goddelijke Barmhartigheid dagelijks in het onderhoud van mijn lichaam voorziet, dat sterfelijk is, maar ik vraag eveneens de deugdzaamheid en de vroomheid van mijn ziel, die eeuwig is. Noch u, met uw huis, familie en adeldom kunnen mij van dit beroven, want ik wens te sterven en te worden begraven in deze Orde. Adeldom, rijkdom, menselijke en wereldlijke verlangens betekenen voor mij de dood, zoals mijn ouders, die rusten in de duisternis van hun graf. Ik zoek naar God en verafschuw alle wereldse zaken en wil vrij zijn van alle ouderlijke banden, in overweging nemende dat het grootste vijand voor een religieuze zijn familie is. Om deze redenen ga ik ver van hier heen, zodat niemand van mijn familie zou binnendringen in mijn eenzaamheid en hindernissen plaatsen op de weg naar het volmaakte leven waartoe ik door God ben geroepen.
Ik zal het onvergelijkbare geluk hebben om mijn religieuze beroep als lekenbroeder in een ver land te mogen uitoefenen en zo hoeft u geen reden te hebben om verward te zijn. Laat mij dit pad volgen, ik smeek het u. Vraag mij niets langer iets, want ik heb niet langer familie of vrienden, enkel mijn Serafijnse Familie, die mij gelukkig zal maken in tijd en eeuwigheid.
Vaarwel, het uur van het koor is reeds aangekomen! Vaarwel voor altijd! Moge God met u zijn!"
Ik gaf mijn oom, die weende als een kind, een laatste omhelzing en vertrok. Daar enkele Broeders bleven om op hem te passen, sloot ik aan bij mijn gezellen om naar het koor te gaan. Toen alles over was kwamen verschillende Broeders mij vertellen hoe mijn oom, vreselijk onder de indruk van alles, was weggegaan. Zij gaven mij de raad: "Denk goed na, mijn zoon, over wat u gaat doen opdat u later van uw beslissing geen spijt zou hebben. Er is nog steeds tijd om van mening te veranderen."
Ik antwoordde: "Broeders, Ik heb lang en hard nagedacht over de feiten en mijn beslissing blijft onveranderd. Ik heb noch de grillen van een jongen, noch de wispelturigheid van een vrouw. Ik ben een volwassen man en een soldaat. Ik ga dit alles verlaten en ga heen waar God mij geroepen heeft. Er is geen alternatief. Ik maak deel uit van de Serafijnse familie. Ik zal nooit van gedachte veranderen.
Zij die in deze wereld leven, zelfs de goede mensen, krijgen te kampen met de leegheid en een verlangen naar eerbetoon. Enkel het nederige leven kan mij voldoening schenken, het verborgen leven dat mijn Heer Jezus Christus gedurende dertig jaar heeft geleefd. Mijn Serafijnse Vader Sint Franciscus stichtte zijn Orde overeenkomstig het Heilig Evangelie. Het is in deze Orde dat ik wens te leven, teruggetrokken uit de wereld, verborgen voor allen, zonder vertoon. Zend mij, dierbare Broeders, zo spoedig mogelijk naar de plaats waar God verlangt waar ik ben."
Ze omhelsden mij en gaven mij hun zegen, en verzekerden mij op God dat ik altijd gelukkig zou zijn in de Serafijnse Orde, want mijn Vader, de Heilige Franciscus, erkende mij als een ware zoon. Toen troffen zij alle regelingen voor mijn vertrek.
Het vertrek
Wat een mooie morgen, die tiende januari 1777. Ik ben nu 26 jaar en een maand oud.
Na de Heilige Communie te hebben ontvangen en het nuttigen van het ontbijt in het Klooster, omhelsde ik ieder van mijn broeders en novicen. Met tranen in de ogen, zeiden ze allen vaarwel. De Vader Abt en de novicen meester begeleidden mij naar de deur.
We waren nog maar net op weg naar de uitgang of de bel ging en de broeder portier kwam naar Vader Abt om te zeggen: "De generaal, oom van onze dierbare broeder Manuel, is hier en vraagt om hem te mogen spreken."
"Geduld!" zei ik tegen mijzelf en ik ging buiten naar hem toe. Hij nam mij in zijn armen en wenend zei hij: "Manuel, mijn geliefde zoon, bent u zo hard van hart dat u uw reeds bejaarde ouders kunt verlaten op de drempel van hun dood? Kunt u geen vijf jaar meer wachten?"
Ik antwoordde met de grootste omzichtigheid: "Mijn geliefde oom en vader. Ik heb voor u een immense liefde en ben u enorm dankbaar. Om deze reden ben ik vastbesloten om mijzelf volledig te wijden aan een heilige leven zodat ik voor u de genaden en barmhartigheid kan winnen in tijd en eeuwigheid.
Nog deze morgen vertrek ik uit dit klooster om het Franciscaanse orderkleed te dragen en te worden opgeleid als lekenbroeder in ons Klooster te Quito. Dat is wat God van mij verlangt. Dan is Zijn meest Heilige Wil.
Onze Lieve Vrouw van het Welslagen, Quito
Zegen mij voor altijd en bid voor uw zoon. Wat mij betreft, kan ik jullie nooit vergeten en jullie zullen steeds voorop staan in mijn gebeden. Maar aarzelen in mijn vastberaden besluit en mijn reis uitstellen kan ik niet langer doen!
Herinnert u zich het verhaal uit het Evangelie waarin Onze Heer Jezus Christus een jonge man vroeg om hem te volgen. De jongeling antwoordde dat hij dit na een tijdje zou doen, omwille van zijn verplichtingen tegenover zijn familie. En wat gebeurde er? Hij werd nooit een apostel, en er wordt aangenomen dat hij zijn ziel heeft verloren om de goddelijke roep niet te hebben beantwoord. Ik wil deze jeugd niet navolgen. God roept mij. En zo zeg ik tot u allen: Vaarwel!"
Toen zei Vader Abt tegen mijn oom: "Manuel is onverzettelijk in zijn besluit. Het is God zelf die hem roept. Laat hem aldus naar Quito vertrekken zodat hij daar gelukkig zou zijn."Hierop wendde hij zich opnieuw tot mij en voegde hieraan toe: "Ik zegen u, mijn zoon, mijn Manuel. Ga en volg Jezus en het Serafijnse leger. Vergeet ons niet, want wij zullen u nooit vergeten."
Ik knielde neer en vroeg zijn zegen, en daarop de zegen van ieder van de broeders. Toen stond ik op en verliet het Klooster met Vader Balthazar, mijn gezel. Onze eerstvolgende bestemming was Spanje.
Ik vertrok met grote vreugde. De natuur zelf scheen mij toe te lachen. De vogels zongen op een bijzondere wijze en mijn geest steeg tot hemelse hoogten. Mijn rustige ziel, die zag dat haar meest vurige verlangens werden verwezenlijkt, jubelde.
Vader Bathazar merkte mijn opgetogenheid op en zei: "Broeder, ik zie in u de voorbestemming van de Orde. Nooit heb ik zon geluk waargenomen in jonge mensen die de wereld verlaten, vooral in uw geval, met de vele beproevingen die u hebt doorstaan. Vertel mij, hebt u geen spijt om te hebben afgezien van uw adel, rijkdom en eerbetoon om voor eeuwig verborgen te blijven in een verafgelegen hoek van de wereld in een nederige staat als lekenbroeder?"
"Absoluut niet!" antwoordde ik vastberaden. "Al deze onbeduidende dingen zijn van geen enkel belang voor mij. Ze zijn zoals een grasvuur waarover de wind zich snel verspreid, of beter nog, misleidende glans en schitteringen, een afbeelding van de leegheid, die, eens men er heeft van geproefd, later aanvoelen als de vreselijke bitterheid van een schuldig geweten. Hoe heilig is de religieuze staat, en hoe volmaakt is het nederige ambt van een lekenbroeder!"
Toen wij in Spanje aankwamen, ontvingen de broeders mij met een warme liefde, alsof ik reeds lang deel uitmaakte van het Klooster. Ik bleef daar één week en voelde er mij niet zo gelukkig als thuis, te midden van de nauwgezette bezorgdheid van mijn beminde familie.
Eindelijk Quito
Midden januari 1977, verliet ik eindelijk Spanje naar West India in het gezelschap van Vader Balthazar, die mij als een gids leidde door de verschillende landen die wij voorbijgingen. We gingen steeds naar de Kloosters van onze Orde, waar we nooit als vreemdelingen werden behandeld, want onze Serafijnse Orde is als een bezorgde moeder die onderdak verleent aan haar gelovige zonen over de hele wereld.
Te Quito werden we in het Klooster ontvangen met een onbeschrijfelijke gelukzaligheid. Ze waren reeds op de hoogte van onze komst. Ze feliciteerden mij allen voor mijn vastberaden besluit om aan het aardse leger te verzaken en mij te hebben laten inschrijven in de Serafijnse Familie.
"Het leger van Franciscus van Assisi," vertelden ze mij, "strijdt hevig tegen de duivel en is heel geliefd bij God. Hier leeft en sterft men met een grote vrede in het hart. Bovendien zijn er in de Kloosters heilige religieuzen die de anderen met hun levensstijl tot voorbeeld dienen en in dit land heeft de Serafijnse familie steeds heilige lekenbroeders voortgebracht."
Wenend als een kind vertelde ik hen mijn wens om een van deze lekenbroeders te worden.
"Maar ware het niet beter, broeder," zei iemand, "om de studie van priester te volgen zodat u nog meer zielen kunt winnen voor God in het onderricht en de biecht?"
Quito, Ecuador
Guagua Pinchincha
"Oh neen, Vader!" antwoordde ik vlug. "In de nederige staat van lekenbroeder, zal ik de missionarissen helpen met mijn gebeden en opofferingen. Mijn vastberaden besluit om deze wereld te verlaten was om opgeleid te worden tot lekenbroeder."
Dagen van geestelijke verrukking gingen vol geluk en gezwindheid voorbij en zo deed ik mijn novicen studie waarbij ik het ware geluk proefde waar zij in de wereld beangstigend naar zoeken en slechts zelden vinden, want dit geluk kan het beste gevonden worden waar God op een bijzondere wijze leeft in de stilte en de soberheid van het kloosterleven, de voorkamers van de Hemel.
Toen mijn novicen studie was beëindigd, had ik de onvergelijkbare goede geluk om mijn religieuze beloften in de nederige staat van lekenbroeder te mogen uitspreken. Ik beschouwde mijzelf gelukkiger als de Koning van Spanje.
Op de ochtend van 5 februari 1778, op de leeftijd van 27 jaar en twee maanden, was de Franciscaanse gemeenschap hiervan getuige. Zo groot was het geluk van mijn ziel dat ik mijzelf in het gezelschap waande van de heiligen. Geen aardse verlangens bewolkten de kristalheldere hemel van mijn kloosterleven. Alles leek mij voor de wind te gaan. In één zin: ik voelde mij gelukkig!
Met deze onuitdrukkelijke vreugde, leefde ik in het Franciscaanse Klooster te Quito.
In het Klooster van de Onbevlekte Ontvangenis
Een van de Broeders leidde de religieuzen in het Klooster van de Zusters van de Onbevlekte Ontvangenis. Waar hij ook ging, mocht ik hem vergezellen, wat mij zeer tot genoegen strekte.
Terwijl de Vader de biecht afnam, ging ik naar het raster van het lagerkoor. Met een heilige afgunst en diepe godsdienstige eerbied kon ik staren naar deze heilige en bevoorrechte plaats waar God en de Heilige Maria met hun Engelachtig schepsel, Moeder Mariana de Jesus Torres, hadden gesproken. Het leek dat ik haar in al haar verschillende facetten, haar diepe nederigheid, haar terughoudende houding, haar ernstige toewijding of in één zin: haar vroomheid die zij met haar wezen uitstraalde, kon waarnemen.
Ik zou tot mijzelf zeggen: "Oh, kon ik enkel maar hier geweest zijn tijdens het aardse leven van mijn heilige zuster, Moeder Mariana de Jesus Torres!"
Soms is mijn hart zo diep bewogen dat ik hoop dat zij uit haar graf zou opstaan om mijn vragen te kunnen beantwoorden:
"Moeder Mariana de Jesus Torres, mijn Spaanse Niña, eindelijk ben ik in uw huis. Werp de lijkwaden af die u bedekken. Sta op en kom tot mij aan dit rooster. Zegen mij en spreek tot mij de woorden van het goddelijke vuur dat mijn koude hart zal doen branden. Hoor de woorden van uw broeder, die u op zijn bewonderenswaardige wijze vanuit een ver land naar hier te Quito hebt gebracht, waar ik bijzonder gelukkig ben.
Wat zou ik allemaal niet gedaan hebben om hier te zijn aangekomen terwijl u hier nog leefde tijdens uw aardse leven. Hoe verlang ik naar de klanken van uw stem, zoals die van een lieve en reine duif, die de harten van Onze Geliefde Jezus Christus en de Heilige Moeder bekoort, om vanuit de hemel neer te dalen om vertrouwd met mij te spreken over de grote geheimen, in het bijzonder over deze die tijdens de komende eeuwen nog moeten geschieden.
Standbeeld Gevleugelde Maria, Quito
Gelukkige muren die u bewaakten, een rode roos en een witte lelie, in de serafijnse tuin van de Onbevlekte Ontvangenis van de Koningin der Maagden. Ik smeek u, vergeet mij nu, dat u de nieuwe lofzang met volle glorie in de Hemel zingt, niet, nadat u zo dikwijls hebt gezongen en de Heer geprezen in het aardse koor.
Mijn heilige zuster u weet alles wat zich in mijn vorige leven heeft afgespeeld. Het was u die mij behoedde om in de afgrond te storten. Duizendmaal gezegend en vereerd is de oneindige genade van God in mij!
Zelfs al ben ik tevreden in deze nederige staat van lekenbroeder, blijven mijn broeders aandringen dat ik mijn studies zou aanvatten om als priester te worden gewijd. Mijn wangen blozen om u dit te moeten zeggen, omdat ik mijzelf hiervoor niet waardig acht. En mijn hart trilt bij de gedachte om voor het altaar te staan zonder te zijn geroepen voor het priesterschap. Ik zou kunnen afwijken van de ware weg die mij naar de Hemel leidt en mijzelf in de afgrond van de hel zou werpen. Want ik voel dat ik mijzelf veilig kan redden in de Serafijnse Orde, door te bidden en te leven in de staat van lekenbroeder.
Temeer, hoe kan ik naar het altaar gaan en de Heer met de verheven woorden van de Consecratie aanroepen, en Zijn Meest Heilige Lichaam aanraken met deze handen die gediend om wapens te dragen in het leger, als soldaat?
Spreek tot mij vanuit het graf, heilige zuster. Vertel mij wat de Heer van mij verlangt, want ik ben onzuiver, een laaghartig stukje roet, een onwetende lekenbroeder. Kon ik de Meest Heilige Wil van God kennen, ik zou deze volgen en geen enkele moeite doen om hieraan te verzaken als ik zie hoe Hij zichzelf heeft opgeofferd voor mijn belang, door zich met drie nagels te hebben laten ophangen aan het Kruis, met Zijn gezegende lichaam vol van wonden waaruit het goddelijke bloed in stromen vloeide en dit enkel uit liefde voor mij.
In mijn bezinning over Hem, voel ik mij verteerd met het verlangen van het martelaarschap zodat ik ook mijn bloed kan storten als bewijs van mijn liefde, precies zoals zoveel lekenbroeders van dit Klooster van Quito hun bloed hebben gestort. Indien het mij alleen zou worden toegestaan om de missionarissen te vergezellen op hun opdracht om de Indianen aan de kusten en andere plaatsen in dit land te onderrichten."
Wenend als een kind, zou ik mijn hart bevrijden van het ijzeren rooster van het lagerkoor van dat fortuinlijke Klooster en terugkeren tot mijn Klooster met een gerust hart, wel beschikt om God lief te hebben en vastbesloten om Zijn Heilige Wil te volgen in alles wat Hij van mij verlangt.
Priesterschap
Op een nacht was ik in de vrede, die staat als getuige van een goed geweten, volop aan het wenen en opnieuw zag ik mijn "kleine Spaanse zuster" in haar blauwe en witte orderkleed. Verrukkelijk en glimlachend, zei ze tot mij:
"Broeder Manuel, ik feliciteer u om het woord van God te hebben aanhoord en de wereld met de moed van een soldaat te hebben verlaten. U zult worden gezegend in tijd en in eeuwigheid.
Weet dat de vrome gevoelens die u voelt voor het ijzeren rooster van het lagerkoor mij niet onbewogen zijn gebleven. Ik kijk liefhebbend op u neer als een broer, en ik eerbiedig u als een helper van mijn Heer Jezus Christus, die u gekozen heeft om tot het altaar te gaan en Hem af te roepen in uw handen door hem met een dankbare genade en liefde te behandelen.
Mijn Serafijnse Vader Sint Franciscus heeft u gekozen als zijn opvolger in het bestuur van het Provinciale Huis. Daar zult u de gelegenheid hebben om vele goede dingen te doen. Gehoorzaam uw oversten en laat u, zonder angst om van het rechte pad af te wijken, tot priester wijden, want u bent hiertoe niet alleen geroepen, maar ook gekozen.
Vergeet niet om mijn klooster te begeleiden en te helpen, nadat u priester zult zijn geworden, want mijn klooster zal steeds de steun van haar broeders en de minderbroeders nodig hebben, die het zullen steunen met hun raadgevingen tot de langverwachte dag er uiteindelijk zal komen wanneer het Klooster terug onder hun hoede zal vallen."
Ik werd wakker uit mijn raadselachtige droom, met mijn hart vol van liefde voor God. Ik besloot om te gaan studeren voor priester, zelfs al trilde ik bij de gedachte om het Meest Verheven Lichaam van onze Heer Jezus Christus te moeten vasthouden.
Mijn biechtvader had erop aangedrongen dat ik mijn studies zou aanvatten en zo was hij zeer voldaan toen ik hem van mijn droom vertelde en van het heilige besluit dat ik bij mijn ontwaken had gemaakt.
Hij luisterde met een levendige interesse en vertelde me dan vastberaden: "Broeder, stel dit niet langer uit en luister naar de goddelijke oproep van de Eeuwige Priester om op te staan voor het altaar. Wees niet bevreesd, want u bent onderwezen als een lekenbroeder en nu zal God Zijn wil, door Zijn bevelen van uw oversten, aan u openbaren, wat bevestigd werd bij de verschijning van onze Spaanse religieuze zuster. Het zou een schaamteloze zonde zijn indien u zou doof zou blijven voor deze oproep."
"Ja, Vader," antwoordde ik. Ik ging samen met hem weg naar de Provinciaalse Vader en de verschillende leden van de regerende raad. Ze waren unaniem in hun besluit:
"Broeder Manuel, denk niet langer aan uw tranen. Wenst u nog langer tijd te verspillen met God door zijn Goddelijke Wil te blijven ontkennen? Morgen begint u met uw studies voor het priesterschap. Geen verdere verontschuldigingen meer, want deze zullen u geen deugdzaamheden meer bijbrengen, maar enkel koppige hardnekkigheid. En hoe onbetamelijk zou dit zijn voor een Minderbroeder!"
Ik knielde en kuste de voeten van mijn oversten. Toen ze mij teken gaven om op te staan, antwoordde ik: "Broders, laat de Meest Heilige Wil van God geschieden. Ik zal u gehoorzamen en ik ben zeker dat ik op uw gebeden kan rekenen."
Mijn studies begonnen en ik maakte met een verbazend gemak vooruitgang. Ik had ze aanbevolen aan mijn heilige zuster, Mother Mariana de Jesus Torres, door haar te vragen dat als het Gods Wil was om tot priester te worden gewijd en de feiten uit haar leven waar waren, ze mijn studies moest vergemakkelijken. En dat deed ze ook.
Nadat ik mijn studies had voltooid namen mijn meerderen al de nodige stappen voor mijn priesterwijding. Aangezien ik een Portugees was dienden Zijne Majesteit Don Carlos III, zowel als de Franciscaanse Superior Generaal van Nieuw Spanje mij in te lijven in de provincie van Sint Paul van Quito. Dit werd goedgekeurd en verordend in het jaar 1786 en in 1787 werd ik eindelijk ingewijd als priester.
Vader Pereira wordt de biechtvader van de Zusters Conceptionisten
Tijdens een officieel bezoek aan Zijn Klooster, verzocht zijne excellentie, de Bisschop, dat twee Franciscanen hem zouden vergezellen. Ik was één van de gelukkige uitgekozenen.
Mijn verlangen om de muren binnen te gaan en de nacht die aan het bezoek voorafgingen duurden erg lang. Tegen de morgen gingen mijn gezel en ik naar de Kloosterkerk om de Bisschop op te wachten. Onder zijn gezag gingen wij het klooster binnen.
In het lagerkoor bonsde mijn hart van geluk. Ze waren de tegenzangen voor de overledenen aan het zingen, maar ik dacht bij mijzelf: "Zij zouden het Te Deum moeten zingen!"
Moeder Mariana's onvergankelijke lichaam
Toen de tegenzangen waren beëindigd streefden mijn meest geliefde dochters van de Gemeenschap van de Onbevlekte Ontvangenis, die hadden deelgenomen aan de plechtigheid allen ernaar om hun broers, de minderbroeders op te wachten en te verwelkomen. Andere zuster kozen ervoor om de Bisschop te begeleidden tijdens zijn verblijf. Ik vroeg naar de graftombe van de Stichtende Moeders. Toen zij mij de plaats toonden waar Moeder Mariana de Jesus Torres lag, knielde ik onbewust bij de gezegende plaats.
Ik vroeg de zusters: "Kan ik deze geliefde resten bekijken? Ik zou graag haar handen kussen."
"Vader, dat is onmogelijk", antwoordden ze, "de Bisschop zou dit achterhalen en dan ... "
Terwijl de overigen door het lagerkoor gingen, bleef ik alleen achter bij het graf van mijn weldoende zuster. Ik voelde de uitwerking van haar rechtschapenheid en een omgeving van vroomheid en liefde voor God welke uitging van dit geliefde graf. Zelfs nadat de anderen het koor hadden verlaten, bleef ik daar onbewogen tot mijn gezel me kwam roepen om weg te gaan. Mijn ziel en hart bleven echter daar bij het graf!
Toen zij ons de gevangenis toonden, stroomden de tranen uit mijn ogen. Ik scheen mijn heilige zuster gevangen en opgesloten te zien ginds. Bij het zien van mijn emoties, vroeg de Bisschop: "Waarom deze tranen, Broeder?"
"O, Zijne Excellentie," antwoordde ik, "hoe vele heilige herinneringen zijn er hier in deze eerbiedwaardige plaats, geheiligd door het lijden van de rechtschapen zielen. Hier werd onze Heer Jezus Christus nagevolgd, en alhoewel de onschuld zelf, leed hij als een misdadiger." Terwijl het bezoek doorging, voelde in mezelf bedolven door heilige gevoelens, want overal zag ik de engelachtige zuster.
Het was tijdens dit bezoek dat de zusters me voor het eerst leerden kennen. Toen ze zagen dat ik zo toegewijd was aan hun Klooster, riepen de zusters mij voor de biecht. Ik ging met een grote tevredenheid. Ik zou alles stopzetten om hen op te wachten, zelfs al zou het tot s nachts duren om mijn werk af te maken.
Mijn ziel was verrukt om deze onschuldige maagden, heel genegen bij God, te ontmoeten. En ik, met het vertrouwen van een broeder, ondervroeg hen allen over wat ze wisten over Moeder Mariana.
De zusters vertelden me diverse feiten die niet waren opgenomen in de biografie van Vader Alácano, die ik voor het eerst las in Portugal.
Een der zusters tot wie ik mij richtte was zo vriendelijk om mij een dagboek voor te stellen waarin Moeder Mariana de Jesus Torres haar wekelijkse beschouwingen neerschreef. Ik droeg van dan af dit kleine notitieboek steeds bij mij en zou het voor niets ter wereld verhandelen, daar het geschreven was door een heilige maagd. Voor mij was het een dierbare reliek.
In alle omstandigheden van mijn leven, had ik de gewoonte om mijzelf aan te bevelen bij de heilige zuster, wiens bescherming en gunsten ik steeds op een buitengewone wijze bekwam.
Gebed
O Engel van onschuld en oprechtheid, vanuit het gelukzalige thuisland waar u verblijft, Vergeet uw broeder niet die nog steeds deze verleidelijke oceaan van het leven bevaart. Vanuit de Hemel ziet u mijn moeilijkheden, noden en angsten in de uitvoering van mijn priesterlijk ambt. Ik ben gewijd omdat God het zo wou en omdat u zich deze aangelegenheid aantrok. Kijk nu neer over uw broer opdat hij God zou verheugen en vereren in alles. Dit zijn mijn enige wensen in deze ellendige vallei van lijden en tranen.
Als ik aan het einde van mijn leven kom, sta mij dan nog meer bij, meer dan ooit, zodat ik een heilige dood kan sterven en voor eeuwig bij u kan zijn in de Hemel onder de blauwe mantel van onze Onbevlekte Moeder, in eeuwig geluk en overweging en liefde tot God zonder enige angst om Hem te verliezen.
Opmerking: Het is algemeen geweten dat Moeder Mariana Vader Manuel Souza Pereire tastbaar begeleidde, aan hem verscheen om hem te beschermen tegen de gevaren van zijn missiewerk. Zij was de begeleidende ster van deze soldaat, deze heilige religieuze Franciscaan die stierf in de geur van vroomheid.
Vertaling: Chris De Bodt
04-05-1980
Medjugorje. Interview van Zuster Emmanuel Maillard met Jelena Vasilj
Interview van Zuster Emmanuel Maillard met Jelena Vasilj
Jelena Vasilj is geboren op 14 mei 1972 als tweede kind van zes uit de wijnbouwersfamilie van Grgo en Stefa Vasilj-Grgasovic. Zij was negen jaar oud bij het begin van de verschijningen en geloofde er onmiddellijk in. Zij is zienster in de ware betekenis van het woord.
In het ouderlijk huis, aan de voet van de Krisevac, werd door het gezin en de grootouders dikwijls gevast en gebeden en sinds het begin van de verschijningen werd dit nog regelmatiger gedaan. Jelena voelde zich zeer tot het gebed aangetrokken en ging elke avond naar de Heilige Mis. Op een dag bad ze vanuit de grond van haar hart: "O God, wat zou ik toch gelukkig zijn als ik toch echt in u zou kunnen geloven!"
Na 18 maanden intens gebed hoorde Jelena een "innerlijke stem" en begreep dat het Onze Lieve Vrouw was. Niet alleen kon zij Haar horen, maar zij kon Haar ook, hoewel op een andere wijze van deze van de zieners, aanschouwen. Van de eerste verbazing bekomen durfde Jelena de Koningin van de Vrede te vragen of ook zij bestemd was om geheimen te ontvangen. Ze verkreeg het antwoord door een innerlijke stem: "Ik zal aan u niet op dezelfde manier verschijnen als aan de zes anderen. Voor u heb ik een ander plan. Verontschuldig Mij, dat Ik u de geheimen die Ik hen heb toevertrouwd, niet kan vertellen, maar het is een genade die voor hen en niet voor u bestemd is. Ik zal aan u verschijnen om u bij de ontwikkeling van uw geestelijk leven te helpen en door uw bemiddeling wil ik graag andere mensen op de weg naar de heiligheid leiden."
Ondervraagd over het verschijnsel van de innerlijke stem en de gevoelens op het moment van de gebeurtenissen, zei Jelena "Het is moeilijk te beschrijven. Wanneer ik met de Heilige Maagd in contact ben bevind ik me in een soortgelijke situatie als iemand die aan het telefoneren is: ik kan anderen in mijn omgeving horen spreken, maar ik neem er niets van op. Ik hoor niet wat zij zeggen omdat ik volledig op mijn telefoongesprek geconcentreerd ben."
Voor Jelena Visalj begonnen de innerlijke locuties op 15 december 1982. Spoedig werd duidelijk dat Jelena's taak vooral gericht was op het gebed. Zij leidde een gebedsgroep tot ze haar studies in de VS begon in 1991 en Onze Lieve Vrouw maakte haar duidelijk dat Zij haar nodig had om via het gebed, mee te helpen Gods plan te verwezenlijken. Vele theologen waren onder de indruk van de diepzinnigheid van de gesprekken van de toen elfjarige Jelena.
In de Verenigde Staten studeerde zij aan de Franciscaner universtiteit van Steubenville en later haalde ze haar doctoraat in de theologie te Rome
Voor haar huwelijk gaf ze voornamelijk gesprekken aan bedevaarders en reisde ze naar vele landen als uitdraagster van Maria haar boodschappen te Medjugorje. Op 24 augustus 2002 huwde Jelena Visalj met Massimiliano Valente in de Sint-Jacobuskerk te Medjugorje. Het was een mooie, gebedsvolle en vreugdevolle huwelijksplechtigheid! Zieneres, Marija Pavlovic, was hofdame. Zelden zien wij dergelijke mooie huwelijken. Een week voor de plechtigheid had Zuster Emmanuel Maillard met haar een gesprak over wat zij als waarden houden voor een Christelijk stel.
Jelena Vasilj
Zr. Emmanuel: Jelena, Ik weet dat u volledig open stond voor Gods wil in uw leven. Hoe kwam u tot de overweging dat uw weg het huwelijk was, eerder dan een andere weg? Jelena: Ik zie steeds de schoonheid van beide levenswijzen en ik blijf enigszins aangetrokken tot het religieuze leven, omdat het een mooi leven is en dit kan ik in alle vrijheid zeggen in het bijzijn van Massimiliano. Ik moet ook zeggen dat ik mij een beetje verdrietig voel dat ik niet het ideaal van het religieuze leven zal volgen. Maar ik zie eveneens dat ik door het samenleven met iemand anders, ook groei. Massimiliano helpt mij om beter te worden zoals ik ben als menselijk persoon. Misschien heb ik hiervoor de gelegenheid gekregen om geestelijk te groeien, maar deze relatie helpt mij heel erg om te groeien als een menselijk persoon en andere waarden te ontwikkelen. Het helpt mij om mijn geloof duidelijker te uiten. Daarvoor was ik dikwijls verrukt door mystieke ervaringen en leefde ik een soort geestelijke vreugde. Nu zie ik dat ik, door het samenleven met iemand anders, terug in het kruis wordt geroepen en mijn leven meer volwassen is geworden.
Zr. Emmanuel: Wat bedoelt u met "teruggeroepen worden in het kruis?" Jelena: Een zeker sterven dient er plaats te vinden bij een huwelijk, anderzijds is men zeer egoïstisch ingesteld als men naar een ander uitziet. Dan kan men erg teleurgesteld worden, vooral als men denkt dat de ander uw angsten kan wegnemen of uw problemen kan oplossen. Ik denk dat ik in het begin Massimiliano benaderde als een toevluchtsoord, maar gelukkig wou hij nooit dit toevluchtsoord, waar ik mij kon verbergen, voor mij zijn. Ik denk dat het innerlijke van vrouwen heel emotioneel is en we kijken uit naar iemand die op een andere wijze die emoties kan voeden. Maar zo blijven we uiteraard altijd kleine meisjes en worden we nooit groot.
Zr. Emmanuel: Waarom hebt u Massimiliano gekozen? Jelena: We ontmoeten elkaar drie jaar geleden. We studeerden beiden Kerkelijke Geschiedenis in Rome. Een relatie met hem was erg uitdagend. Ik voelde dat ik werkelijk groeide. Hij kan zeer toegewijd zijn en standvastig op zijn manier. Hij is steeds erg realistisch en ernstig bij zijn beslissingen, iets wat mij niet gegeven is. Massimiliano heeft mooie waarden! Ik ben vooral aangetrokken tot hem omwille van de waarde van reinheid, dat zo belangrijk is voor hem. Er is zoveel respect in mij gegroeid voor hem en ik zag hem zo dikwijls tot de goede dingen in mij aangetrokken. Ik denk dat het respect voor een man, voor de vrouw een genezingservaring kan zijn omdat in de wereld een vrouw dikwijls als een gebruiksvoorwerp wordt aanzien.
Zr. Emmanuel: Welke houding zou u aan jonge mensen aanbevelen die verloofd zijn en denken aan een huwelijk? Jelena: De verhouding begint bij een soort aantrekking die niet kan worden genegeerd. Maar het moet dieper gaan, zoniet verdwijnt de lichamelijke en chemische energie reeds vlug en blijft er niet over. Maar het is ook goed dat het voorbij gaat. Waanzinnige verliefdheid weerhoudt u van het zien van de schoonheid in de andere. Maar het trekt u inderdaad aan op dat ogenblik en, indien God ons deze gave niet had geschonken, zouden man en vrouw nooit huwen! Zo is het op een zekere wijze de Voorzienigheid. Ik denk dat reinheid de gave is dat het paar werkelijk helpt om van elkaar te houden, omdat dit zich tot alle gebieden van beide levens uitbreidt. Als men niet leert hoe elkaar te respecteren, dan zal de relatie niet standhouden. Daarentegen, wanneer we onszelf heiligen in het Sacrament van het Huwelijk, dan zeggen wij: "Ik zal u liefhebben en waarderen." Waardering mag nooit van de liefde worden gescheiden.
Zr. Emmanuel: Heeft Onze Lieve Vrouw u dingen bijgebracht over het huwelijk? Jelena: Ik was een kind en ik herinner mij niet zoveel dingen die Zij ons heeft gezegd. Zij sprak heel wat over de familie en het gebed binnen de familie. Dit is waarschijnlijk de mooiste gave die mij gegeven is: het gebed binnen de familie. Het is een gave die ik nog steeds blijf ervaren, nadat mijn "gesprekken" zovele jaren voorbij zijn, om als familie tezamen te komen en te bidden.
Zr. Emmanuel: Hoe hebt u het familiegebed als kind ervaren? Jelena: Dit was waarlijk het ogenblik dat onze familie bij elkaar bracht. Wij waren een normale familie met de gebruikelijke moeilijkheden, maar ons gebed was altijd het licht in onze familie.
Zr. Emmanuel: Wie was de leider? Jelena: Mijn vader.
Zr. Emmanuel: Hoe heeft hij u overtuigd om mee te bidden? Jelena: Hij heeft mij niet overtuigd, hij maakte mij gewoonweg wakker, heel vroeg in de morgen. En daar staat hij nog steeds op, na al die jaren, zelfs al ben ik dertig jaar. Hij zegt dat hij een verantwoordelijkheid heeft tegenover God en dat het dus niet zijn keuze is. Soms zie ik dat het voor hem moeilijk is om vasthoudend te zijn, maar hij blijft zich bewust van zijn rol als ouder. We begonnen altijd met het Angelus en dan baden we voor de overledenen. Daarop lazen we het Evangelie en baden we de Rozenkrans. Op het einde zegden we ons gebed voor de Heilige Geest. 's Avonds konden we naar het avondprogramma van de parochie gaan, en zij die thuis bleven baden een tiental kraaltjes van de Rozenkrans.
Zr. Emmanuel: Jelena, hoe zult u het familiegebed binnen uw eigen huwelijk enfamilie inlassen, en wie zal de leiding er van waarnemen? Jelena: Dat is aantrekkelijk. Ik ben waarschijnlijk de vurigste, maar Massimiliano is meer regelmatig. Als hij een werk te doen heeft, zal hij het doen. Als hij beslist dat wij elke morgen bidden, dan zullen we dat doen. Ik zou bijvoorbeeld kunnen beslissen om 's ochtends te bidden, maar ik durf soms nogal eens door te slapen, maar zoiets doet hij niet. Ik herinner mij dat nog van de tijd toen ik de boodschappen van Onze Lieve Vrouw naar huis bracht: "O, Onze Lieev Vrouw wenst dat we om 6.05 uur 's ochtends bidden." Maar als het op een doen kwam, was ik de laatste die uit bed raakte en dan moesten ze aan de deur van mijn kamer kloppen: "Hé, U hebt gezegd dat we moesten opstaan, sta dus maar op!"
Zr. Emmanuel: Jelena, wanneer hielden uw gesprekken op met Onze Lieve Vrouw? Jelena: In 1992 verliet ik Medjugorje om te gaan studeren in Amerika. Toen begonnen de gesprekken onregelmatig te worden en ze stopten in 1994. Nu voel ik dat Onze Lieve Vrouw mij begeleidt. Ik voel haar afwezigheid niet, ik ontvang alleen Haar stem niet meer die ik vroeger wel hoorde.
Zr. Emmanuel: Herrinert u zich de oefeningen die Onze Lieve Vrouw u gaf voor uw gebedsgroep? Heeft Zij u ook bijgebracht hoe we elkaar moeten liefhebben? Jelena: O ja! Vader Slavko hield van deze oefeningen. Ik herinner mij dat Onze Lieve Vrouw vroeg om samen te bidden met de persoon van wie we het minste hielden, dit om ons niet te laten leiden door persoonlijke voorkeuren, maar door bovennatuurlijke liefde. Ik denk dat de Heilige Geest dit werkelijk kan bewerkstelligen. Ik kende mensen die heel vervelend en storend waren, maar toen de Heilige Geest binnen ons aanwezig was, konden we zelfs hen heel hard liefhebben. Er zijn weinig mensen die mij storen, maar ze bestaan, omdat ik ook maar een mens ben. Maar zij storen mij alleen maar wanneer ik niet bid, wat betekent dat ik de vrede binnen mezelf niet kan bewaren. Men zou deze innerlijke vrede nooit mogen wegnemen! Als men uw vrede kan wegnemen dat is dit gewoonlijk een teken dat u zich onder uw gebedsniveau bevindt en dat de batterijen bijna leeg zijn.
Wij hadden drie maal in de week een gebedsontmoeting gedurende anderhalf uur, na de school of na het werk. Het was werkelijk een tijd van genade, omdat ik niet weet hoe wij erin slaagden. Wij brachten vele dagen en nachten biddend door op de berg en 's ochtends gingen we dan naar school. Na de school werkten wij, zoniet zou ik in slaap zijn gevallen en zouden ze mij in de tabaksvelden moeten gaan zoeken zijn.
Zr. Emmanuel: Hebt u spontane gebeden gehad tijdens de ontmoetingen? Jelena: Ja, Onze Lieve Vrouw vertelde mij om naar elkaar te luisteren bij het spontane bidden, omdat we als gemeenschap moesten bidden, niet enkel voor dingen die op bevel tot onze gedachten kwamen.
Zr. Emmanuel: Ik was geboeid door het aandringen van Onze Lieve Vrouw dat Haar grootste vreugde de eenheid van uw harten was bij het samen bidden tot Jezus. Wat zijn uw beste herinneringen als kind of tiener tijdens deze tijd in de groep? Jelena: Ik herinner me dat Vader Slavko ooit zei: "Ik wist dat Onze Lieve Vrouw uw begeleidde omwille van de liefde die ik waarnam binnen de gebedsgroep." Dit was ook zo. Onze gebeden waren dikwijls heel persoonlijk, maar ik heb niemand ooit enige opmerking horen maken over de gebeden binnen de groep. Er was zo veel eerbied en zo veel liefde omdat alles gebaseerd was op bovennatuurlijke liefde. Dit gebeurde allemaal toen we jong waren en dat is de reden waarom Onze Lieve Vrouw jonge mensen wil: zij staan zo open voor de genade! Zij maken geen bezwaar. Als we ouder worden beginnen we de dingen te berekenen. U kunt dit in onze buurt zien: de volwassen bekijken elkaar steeds en vragen zich af: "zal hij mij begroeten, en zal die goededag zeggen? Hoe behandelt hij mij en hoe moet ik hem behandelen?" Maar kinderen die rennen gewoon van het ene huis naar het andere.
Zr. Emmanuel: Hoe verkrijgt men bovennatuurlijke liefde? Jelena: Wel, hiervoor moet men een beetje verliefd zijn op het Evangelie. U moet gewoon de Heilige Geest toelaten u om te vormen. Gewoonlijk heerst er angst waar er geen liefde is. Er is angst voor de andere, er is angst voor iemand die u pijn zal doen, iemand die profijt zal halen uit u. U denkt: "Hoe zullen zij mij ontvangen? Wat denken ze over mij? Zullen zij mij aanvaarden?" Heel wat jonge mensen hebben allerlei soorten problemen hierdoor. Zij hebben liefde nodig omdat ze menselijk warmte zoeken en hierin worden ze dikwijls teleurgesteld en zo voelen ze zich eenzaam. Maar wij waar zo fortuinlijk dat onze vriendschap gebaseerd was op bovennatuurlijke liefde. De Heilige Geest schenkt u zoveel troost dat u nooit behoefte hebt aan chocolade. Als jonge mensen hebben wij deze troost nodig omdat we zo breekbaar zijn en als wij de Heilige Geest niet hebben om ons te troosten kunnen wij ons heel eenzaam voelen en dit kan dan een grote bron zijn van moeilijkheden en zonde.
Zr. Emmanuel: Denkt u dat Onze Lieve Vrouw haar plan heeft verwezenlijkt en voltooid met uw gebedsgroep? Jelena: Dat is een heel moeilijke vraag! Ik denk niet dat de dingen gedaan zijn. Het houdt geen steek dat enkel door onze gebeden Haar plannen vervuld zouden zijn, maar ik zie dat Haar plannen werken binnen ons persoonlijk leven. Ik zie nog steeds mensen die deel uitmaakten van onze gebedsgroep en ze zijn heel verschillend van diegenen die er geen deel van uitmaakten. Zij gaan nog steeds naar de Krizevac, naar de Verschijningsberg en zijn nog steeds persoonlijk begaan met Haar plannen. Ik denk dat er een tijd zal komen dat de mensen meer geestelijke begeleiding zullen nodig hebben. We moeten leren hoe de rol van een leek de spelen in de kerk, door het ontvangen van de geestelijke faven en door ons geloof te delen. Er zijn mensen die waarlijk de boodschappen naleven, maar nu is het belangrijk dat ze werken in het gebied waar ze wonen, om hun geloof te delen. Ik denk dat ik hen ook ergens in de wereld zou zien werken, omdat de wereld het zo hard nodig heeft.
03-05-1980
Kim Phuc, echte heldin van de Vietnamoorlog, buigt tragedie om in zegen
Kim Phuc, echte heldin van de Vietnamoorlog, buigt tragedie om in zegen
Kim Phuc, overlevende van een napalmaanval, helpt thans jonge oorlogsslachtoffers
Kim Phuc, ging door een hel, maar vandaag heeft ze de hemel gevonden op aarde. Kim hield onlangs een toespraak in de Liberty Baptist Church in Toledo. Toen Amerikaanse troepen haar dorp op 8 juni 1972 bombardeerden, leefde Kim in Trang Bang en was ze amper negen jaar.
De napalm raakte de tempel waar zij en haar familie bescherming zochten. Het brandbare goedje verschroeide Phucs rug en benen en deed haar kleren smelten. Huilend van pijn en bevangen van angst, rende zij naakt op straat en werd gefotografeerd door Nick Ut van de Associated Press. De foto, die een Pullitzer prijs won, werd snel een onuitwisbare herinnering van de gruwel van de oorlog.
"Mensen vertellen me: u bent een levende geschiedenis, omdat mijn foto in de geschiedenisboeken prijkt," zei Kim Phuc vanuit haar woonplaats nabij Toronto. "Als mensen spreken over de Vietnamese oorlog, dan herinneren ze zich die foto. Maar dan antwoord ik dat ik niet enkel een levende geschiedenis ben, maar een levend mirakel."
Mr. Ut, gedreven door medelijden, bracht het meisje voor behandeling naar een hospitaal in Zuid Vietnam. Ze bracht 14 maanden door in de Barsky kliniek, een Amerikaans ziekenhuis in Saigon.
De brandwonden bedekten 65% van haar lichaam en Kim zei dat ze verschillende keren bijna dood ging. Maar de intense, fysische pijn was slechts een deel van het lijden. "Ik leefde verscheidene jaren met haat, angst, en verbitterd ... Ik begreep niet waarom al die slechte dingen juist mij overkwamen. Waarom ik? Ik werd een ander soort slachtoffer. Ik groeide op en ik doorstond veel emotionele pijn.
Zij minachtte haar leven, zei ze en ze wou sterven. De Vietnamese regering gebruikte haar voor publicitaire doeleinden om in het openbaar te getuigen van de vreselijke oorlog en de Amerikaanse aanvallers, zei ze.
Kim Phuc, nu 45 jaar, sprak zachtaardig en duidelijk in perfect Engels terwijl ze dikwijls lachte tijdens het interview.
Ze zei dat als ze 19 was de Vietnamese autoriteiten haar verhinderden om verder te studeren, dus deed ze aan zelfstudie in een bibliotheek te Saigon op ongeveer 50 kilometer van haar dorp. Ze keerde tot het Boeddhisme van haar familie terug en bekeek ook andere godsdiensten in haar zoektocht naar vrede en begrip. Ik geloofde geruime tijd in Boeddha, maar ik kreeg geen antwoord. Ik bleef lijden, ik was nog altijd verbitterd, kwaad en ik wou sterven.
Dingen begonnen te veranderen als ze een kopie van het Nieuwe Testament, geschreven in het Vietnamees, aantrof in de bibliotheek. "Hoe meer ik het las, hoe meer vragen ik natuurlijk had. Wanneer ik Johannes 14:6 las waar Jezus zegt: Ik ben de Weg, de Waarheid, en het Leven. Niemand kan naar de Hemel gaan tenzij via Mij, dan was ik echt verward en vroeg ik me af wat hier waar van was want mijn godsdienst combineerde alles!"
Ze kende een Christen, zei ze, een neef van haar schoonbroer, en als ze hem bezocht stelde ze hem verschillende vragen over Jezus en het Christendom. Hij nodigde haar uit in de kerk.
"Het duurde verschillende maanden. Ik kon mijn geloof niet veranderen omdat dit zo sterk was. Ik was zeer toegewijd," zei ze. "Maar waarom zei Jezus dat? Wat was nu waar, mijn godsdienst of deze van Jezus? Omwille van die nieuwsgierigheid, zocht ik, zocht ik en zocht ik en ik probeerde het. En eindelijk had ik het gevonden!"
Ze zei dat ze een christen werd op Kerstmis 1982.
"Dat is het punt, een verbazingwekkend keerpunt in mijn leven. Ik heb het niet over godsdienst maar over relaties. Ik plaatste mijn hart tegenover dat van God. Ik belijdde mijn zonden en Hij gaf me vertrouwen via Jezus Christus, omdat ik in mijn hart vreugde voelde."
Nick Ut en Kim Phuc
Kim zei dat de pijn van de napalmaanvallen nooit wegging. "Het is zo dat ik nog altijd veel pijn heb. Ik voel een echte diepe brandwonde in mijn linkerzijde, mijn rug en mijn been. Mijn zenuw is echt beschadigd. Het is een uitdaging voor mij, maar ik dank God dat Hij me hielp en dat is een herinnering aan mijn verleden. Als ik ergens pijn voel, kom ik tot de Heer en bid ik en hoe meer ik bid, hoe meer vrede ik voel," vertelde ze.
Ze zei dat de emotionele en spirituele genezing het totale verschil heeft gemaakt. "Ik weet dat als ik ooit sterf, de hemel mijn thuis wordt. Bij Jezus voel ik me veilig en bij hem vind ik mijn antwoorden. Als ik dicht bij Jezus ben, voel ik mij als in de hemel op aarde."
Kim week in 1986 uit naar Canada met haar toekomstige echtgenoot, Bui Huy Toan. Zij trouwden in 1993 en kregen 2 kinderen, Thomas [14 jaar] en Steven van [11 jaar]. Kim vertelt dat haar ouders in de nabijheid leven en dat haar volledige familie Christen is.
Ze blijft in contact met Nick Ut, de fotograaf, en spreekt met hem elke week in Los Angeles, waar hij nog altijd werkt voor de Associated Press. "Ik noem hem nonkel Ut." In 1997 stichtte ze de Kim Phuc Foundation om de kinderen die het slachtoffer zijn van de oorlog over de hele wereld te helpen.
Vertaling: Henk
02-05-1980
Medjugorje: Interview met Jakov Colo door Janice Connell
Interview met Jakov Colo door Janice Connell
Jakov Colo is geboren in 1971. Hij was 17 toen Janice hem voor de eerste keer ontmoette. Zijn haar is als gebleekt door de zon. Hij loopt blootvoets en draagt een T-shirt zonder mouwen en een uitgerafelde short. Jakov Colo zou u zo doen denken aan een surfer uit Californië ... tot u in zijn ogen hebt gekeken, want hierin vindt u een diepte die de nonchalance van de jeugd en de gepaard gaande kledij tegenspreekt. Hij is een jongeman die zich thuis voelt in de aanwezigheid van God.
Als men hem vragen stelt over de hemel, antwoordt hij niet, maar voor een ogenblik duidt iets in zijn ogen aan dat ze naar iets staren waar anderen slechts kunnen van dromen.
Tegelijkertijd is er iets innemelijks dat Jakov, die klein en erg schuchter is, geliefd maakt. Zelfs wanneer u zijn achtergrond niet kent, zou u hem zo een knuffel geven. De achtergrond is echter tragisch: zijn vader verliet de familie toen hij acht was en zijn moeder stierf toen hij twaalf was. Hij groeide op bij zijn oom en tante. Nu is hij gehuwd en vader van drie kinderen. Eén keer jaarlijks, met Kerstmis, blijft hij de Heilige Moeder zien. Jakov heeft alle tien de geheimen ontvangen.
In het laatste interview met hem vernoemde Jakov dat de Heilige Moeder hem de toekomst van de Kerk en de wereld heeft onthuld. Wanneer hij met ons deelt wat Zij hem onderwezen heeft over het Hart als het Tabernakel van de Allerhoogste, heeft men het gevoel dat Zij hem danig bemoedert tot in het Hart van Jezus. Het onderstaande interview is een compilatie van verscheidene interviews door Janice Connell.
Janice: Kunt u uw verschijningen beschrijven van elke avond? Jakov: Ja. Alvorens de Heilige Moeder komt, wordt haar aanwezigheid voorafgegaan door een schitterend licht dat driemaal flitst. Daarna verschijnt Maria en Zij zegt altijd: "Geloofd zij Jezus." Nadat ik Haar begroet bevelen Zij en ik altijd de zieke mensen aan die hier tot God komen. Daarna bidden we tezamen.
Janice: Hoe bidt u? Jakov: Wij bidden het "Onze Vader" en het "Glorie zij de Vader" en andere gebeden uit ons hart tot God.
Janice: Kunt u ons een paar dingen vertellen over uw dagelijkse verschijningen? Jakov: Ja. Ik heb een speciale plaats bij mij thuis waar ik bid. Dit is de plaats waar de Heilige Moeder aan mij verschijnt. Ik begin dagelijk de Rozenkrans om 18 uur en om 18.40 uur verschijnt Maria [nu nog enkel met Kerstmis].
Janice: Begint u steeds de Rozenkrans thuis op deze bijzondere plaats? Jakov: De meeste avonden. Soms ga ik naar de kerk en dan verschijnt Zij aan mij in de kerk.
Janice: Hoe is onze Heilige Moeder? Is er een woord dat bij u opkomt? Jakov: De Heilige Moeder van Jezus is zuivere liefde. En de liefde die Zij mijn schenkt is niet enkel voor mij, maar voor iedereen in de hele wereld.
Janice: Hoe weet u dat? Jakov: Tijdens deze jaren met de Heilige Moeder heb ik dit persoonlijk ervaren.
Janice: Jakov, u wordt nu sedert uw tiende elke dag bezocht door de Moeder van God. Hoe is uw verhouding met Haar? Jakov: Het is heel moeilijk om d woorden voor de verhouding die ik met Haar heb te vinden. Ik ben haar kind en ik ben een boodschapper van Gods plan. Zij heeft mij uitgelegd dat zij de Moeder van alle mensen op aarde is. Iedereen die het wenst kan Maria als zijn Moeder hebben, om zich te laten leiden en te laten beschermen op aarde en zich door Haar thuis naar de Hemel te laten brengen.
Janice: Weet u veel over uw eigen toekomst, Jakov? Jakov: De Heilige Moeder heeft mij vele dingen verteld.
Janice: Weet u of u naar de Hemel zult gaan als u sterft? Jakov: Ik ben reeds in de Hemel geweest.
Janice: Is het moeilijk om nog op deze aarde te leven, nadat u in de Hemel bent geweest? Jakov: Ik wens niet te praten over mijn lijden.
Janice: Kunt u ons over de Hemel vertellen. Jakov: Als u daar terecht komt, zult u zien hoe het is.
Janice: U hebt gezegd dat de reden waarom de Heilige Moeder u daarheen bracht was, om hen die gelovig blijven, te tonen hoe het ginds is. Kunt u nog meer vertellen? Jakov: Als ik teveel over de Hemel zou nadenken, zou ik sterven van eenzaamheid.
Janice: Bent u in het Vagevuur geweest? Jakov: De Heilige Moeder toonde aan Vicka en mij het Vagevuur, maar ik ben er niet in geweest.
Janice: U hebt gezegd dat het Vagevuur een plaats is waar de zielen worden gezuiverd. Bidt u voor hen? Jakov: Ja.
Janice: U raadt anderen ook aan om voor hen te bidden? Jakov: Ja, als een daad van liefde.
Janice: Denkt u dat God dit bevalt? Jakov: Elk gebed bevalt God.
Janice: Jakov, hebt u de hel gezien? Jakov: Ja.
Janice: Kunt u ons hierover vertellen? Jakov: Ik praat slechts zelden over de hel.
Janice: Waarom? Jakov: Omdat ik verkies er niet over te denken. Het zelfgekozen lijden ginds ligt buiten uw bevattingsvermogen.
Janice: Veroorzaakt de hel pijn? Jakov: Meer dan u kunt begrijpen.
Janice: Waarom? Jakov: Omdat niemand hoeft naar de hel te gaan. Het is de uiterste woestijn.
Janice: Wat kunnen de mensen doen om de hel te vermijden? Jakov: Geloven in God, ongeacht wat er in hun leven gebeurt.
Janice: Wat met uw leven, Jakov? Jakov: Ik moet met mijn leven getuigen voor anderen.
Janice: Lijkt Onze Lieve Vrouw bezorgd over het Westen, meer bepaald de Verenigde Staten? Jakov: De Heilige Moeder is naar hier gekomen omdat Zij lijdt voor de goddeloosheid in heel de wereld, niet alleen omwille van Joegoslavië of enig ander land.
Janice: Weet u of er tijden naderen waar wij naar verwijzen als de "eindtijden?" Jakov: Ik heb geen profetenrol. Ik ben een getuige van de boodschappen die de Heilige Moeder ons hier in Medjugorje brengt voor de hele wereld.
Janice: Spreekt de Heilige Moeder met u soms over persoonlijke aangelegenheden? Jakov: Ja, als Zij mij iets bijzonders te vertellen heeft doet ze dat.
Janice: Stelt u haar vragen? Jakov: Ik praat met haar.
Janice: Hoe behandelt de Heilgie Moeder u? Is het eerder een verhouding van moeder tot zoon, of behandelt Zij u als een iemand langs wie Zij de boodschappen van God doorgeeft aan de wereld? Jakov: Beiden zijn juist.
Janice: Op welke wijze? Jakov: Wanneer de Heilige Moeder aan mij boodschappen doorgeeft voor de wereld, dan moet ik deze verspreiden aan de anderen. Op dat ogenblik ben ik een voorwerp van God. Maar, uiteraard, blijf ik steeds het geliefde kind van de Heilige Maagd Maria. Ieder van ons op aarde is Haar geliefd kind. Dat weet ik uit persoonlijke ervaring.
Janice: Hebt u de Heilige Moeder ooit mogen aanraken? Jakov: Ja.
Janice: Kunt u dit beschrijven? Jakov: Er bestaan geen woorden voor om het gevoel te omschrijven van aangeraakt te worden door de Heilige Moeder of om Haar te mogen aanraken. Deze ervaring is niet van deze wereld.
Janice: Is Haar lichaam een lichtverschijnsel of is het echt? Jakov: De Heilige Moeder heeft een echt lichaam. Het is driedimensioneel, maar er is niets aan de Heilige Moeder dat ik eerder reeds heb gezien: Haar uitstraling, Haar groet, Haar glimlach, Haar onmetelijke schoonheid.
Janice: Heeft de Heilige Moeder u ooit gekust? Jakov: Ja en deze ervaring maakt deel uit van de dingen des Hemels.
Janice: Weet u of de Heilige Moeder van iedereen houdt, of enkel van de goede mensen? Jakov: Het gaat ons begrip te boven om te weten hoeveel Zij van elke persoon op aarde houdt.
Janice: Waarom? Jakov: Omdat Zij de Moeder van iedereen op aarde is.
Janice: Waarom is Zij de Moeder van iedereen op aarde? Jakov: Omdat het laatste geschenk wat Jezus ons heeft gegeven vanop het Kruis, alvorens te sterven, Zijn Moeder was. Jezus' dood opende de deur naar de Hemel voor alle mensen, of ze nu wel of niet Jezus kennen. En Jezus schonk Zijn Moeder als Moeder van alle mensen, of Zij dit nu weten of niet.
Janice: Er zijn vele mensen die hun Hemelse Moeder negeren, omdat ze niet weten dat zij een Hemelse Moeder hebben. Jakov: Ja, maar onze Heilige Moeder zal nooit Haar kinderen negeren. Zij is trouw aan God. Zij heeft lief, bidt en voedt iedereen op aarde, of ze Haar nu kennen of niet.
Janice: Wat wenst de Heilige Moeder, Jakov? Jakov: De Heilige Moeder roept ons op om onze levenswijze te veranderen. Zij vraagt aan de hele wereld om terug te keren naar God.
Janice: Hoe moeten de mensen terugkeren tot God? Jakov: Door haar boodschappen van vrede, die zijn: geloof, gebed, boete, vasten, bekering en verzoening.
Janice: Heb u enige beslissingen gemaakt over uw toekomstig leven, Jakov? Jakov: Nog niet. Die beslissing is persoonlijk.
Janice: Gaat u dagelijks naar de Mis? Jakov: Ja. De Heilige Moeder heeft mij onderwezen om van de Heilige Mis het middelpunt van het leven te maken.
Janice: Vast u op brood en water op woensdag en vrijdag? Jakov: Ja.
Janice: Kent u alle tien de geheimen, Jakov? Jakov: Neen, enkel negen [ondertussen kent Jakov ze alle tien].
Janice: Weet u of het blijvende teken gaat komen? Jakov: Ja.
Janice: Gaat dit nog tijdens uw leven gebeuren? Jakov: Dat is een geheim.
Janice: Gebaseerd op uw ervaring, denkt u dat iedereen in de wereld nu zal geloven en zich bekeren? Jakov: Dat is waarom Maria hier is. Zij vraagt aan iedereen in deze wereld om hun leven te veranderen en terug te keren tot God.
Janice: Hebt u enige boodschap voor de jongeren in de wereld? Jakov: Ja. Ze zouden zich bewust moeten worden van de situatie waarin ze zich vandaag bevinden. Het is dringend dat de jongeren antwoorden op Maria's boodschappen. Zij die dit doen zullen God nooit dankbaar genoeg kunnen zijn.
Janice: Welke rol moeten de ouders spelen in Maria's boodschappen? Jakov: Hun rol is heel belangrijk. Elk kind neemt zijn ouders als voorbeeld. U kunt geen kinderen beginnen opgroeien wanneer ze reeds twintig jaar oud zijn. Een jonge persoon heeft een voorbeeld nodig om na te volgen.
Janice: Hebt u enige raad voor de families, Jakov? Jakov: Als de familie geld en vele andere dingen bezit, sta hen dan niet doe om aan alles gewend te raken. Beperk de luxe en gebruik zelfdiscipline. Leef gematigd. En bid samen, in het bijzonder de Rozenkrans. U moet God bovenaan plaatsen in uw leven.
Janice: Jakov: Wat betekent boete? Jakov: Het is een opoffering. Bekijk boete op dezelfde manier als vasten.
Janice: Kunt u ons een voorbeeld geven? Jakov: Ja. Een boete is bijvoorbeeld de Kruisberg beklimmen in stilte en gebed in plaats van in uw zetel te blijven zitten, of een familielid bezoeken in plaats van een vriend. Met andere woorden: dingen doen waar God van houdt, inplaats van onszelf te plezieren.
Janice: Hoe moet een jonge persoon vasten? Jakov: Op dezelfde manier als de anderen. Ik vast sinds mijn tiende enkel op water en brood op woensdag en vrijdag, omdat de Heilige Moeder gevraagd heeft dit op die wijze te doen. U moet vasten uit liefde voor God. Het is de liefde die de waarde van het vasten bepaalt.
Janice: Heeft de Heilige Moeder ooit de TV vernoemd? Jakov: Ja, televisie kan gezien worden als een manier van vasten, het opgeven van iets uit liefde voor God. Dat is ontspanning inleveren uit liefde voor God.
Janice: Wenst de Heilige Moeder dat we ontspanning opgeven? Jakov: Zij verlangt dat we iets laten dat belangrijk is voor ons, uit liefde voor God.
Janice: Jakov, kunt u ons een gewone dagelijkse dag omschrijven? Jakov: Jakov: Ik doe niets bijzonders. Ik sta op, ga werken, ga naar huis, net zoals iemand anders. We hebben onze dagelijke gebruiken.
Janice: Wenst de Heilige Moeder dat u dagelijks naar de Mis gaat? Jakov: Ja, ze wenst dit voor iedereen. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen.
Janice: Waarom? Jakov: Omdat de Mis het middelpunt van ons dagelijks leven moet zijn. Gods huis, de kerk, is het meest belangrijke geschenk, en dat is waar we horen te zijn.
Janice: Als u niet naar de Heilige Mis gaat, krijgt u dan een berisping van Haar? Jakov: Maria zegt nooit iets om mij te berispen. Ik heb een vrije wil die diep geëerbiedigd wordt door Haar. Ze laat de keuze over aan ons.
Janice: Hebt u ooit al iets verkeerd gedaan waarover Zij u heeft aangesproken? Jakov: Ja, Zij zal deze dingen zeggen.
Janice: Is Zij ooit al resoluut geweest tegenover u? Jakov: Dat is iets persoonlijk.
Janice: Belooft Zij om hier in Medjugorje te blijven voor de rest van uw leven? Jakov: Mijn verschijningen zijn nog niet opgehouden. Dat gedeelte zal naar het einde toe worden beslist. Ik heb nog steeds dagelijke verschijningen [op het ogenblik van het interview]. Niets is reeds beslist.
Janice: Heeft de Heilige Moeder ooit een dag overgeslagen om aan u te verschijnen? Jakov: Sinds 24 juni 1981 slechts 5 dagen.
Janice: Weet u op voorhand wanneer Zij gaat verschijnen? Jakov: Neen.
Janice: Was u teleurgesteld toen Zij niet verscheen? Jakov: Ik was diep bedroefd.
Janice: Denkt u dat Zij u wou straffen? Jakov: Neen. Het heeft niets te doen met dat. Het was in de beginperiode. Ik herinner mij niet meer alle details, maar het was niet omdat ik iets verkeerd had gedaan.
Janice: Heeft de Heilige Moeder soms persoonlijke boodschappen voor u, of enkel boodschappen voor de wereld? Jakov: Soms bidden wij tezamen. Wij bevelen alle armen mensen aan, en ook de zieken en zij die God nodig hebben. Het is een dagelijk gebed dat we delen.
Janice: Wat betekent bekering voor u? Jakov: Toen ik klein was, kende ik enkel God van "horen zeggen". Ik ging wel naar de kerk, maar een band met God was er niet. Maar dat is nu veranderd. God moet in u leven. Ik kende die ervaring niet tot de verschijningen begonnen.
Janice: Hoe leeft God nu in u? Jakov: Ik zou het uitleggen als een bekering: God beleven in u en er zich van bewust zijn.
Janice: Wat betekent "God beleven in u?" Jakov: U kunt dit ervaren door gebed. U kunt Gods aanwezigheid binnen u voelen door gebed.
Janice: Wordt de hele wereld opgeroepen tot dit bewustzijn? Jakov: Ja, dat is wat de Heilige Moeder ons hier komt onderwijzen: het bewustzijn van Gods aanwezigheid in ons.
Janice: Kan iedere persoon op de wereld zich hiervan bewust worden? Jakov: Ja. De Heilige Moeder zegt dat iedereen Gods aanwezigheid in zich kan ervaren door het gebed.
Janice: Wat met de mensen die nooit over Jezus hebben gehoord? Jakov: De Heilige Moeder zegt dat het aan ons is om hen over Hem te vertellen en het is aan hen om Hem al dan niet te aanvaarden. U kunt nooit iemand dwingen tot het geloof, maar het is wel de taak van iedereen om boodschapper te zijn van deze waarheid.
Janice: Zou u zeggen dat tijd besteden aan God een manier is voor de mensen om met dit soort evaring te beginnen? Jakov: Dat is de weg tot bekering: tijd opzij zetten voor het gebed.
Janice: Vertelt de Heilige Moeder u over de toekomst van de wereld? Jakov: Ja.
Janice: Kunt u ons daar iets over vertellen? Jakov: Neen.
Janice: Hoe lang duren uw verschijningen? Jakov: Tussen de twee en de vijf minuten.
Janice: Is de toekomst van de wereld goed op slecht? Jakov: Daar kan ik niet over spreken.
Janice: Wat wil de Heilige Moeder, Jakov? Jakov: Zij wil dat iedereen op aarde naar de Hemel gaat en Zij zegt dat het gebed de weg naar de Hemel opent.
Vertaling: Chris De Bodt
01-05-1980
Al uw antwoorden over de evolutie. Zoektocht 7: Waar zijn Darwins voorspelde fossielen?
Zoektocht 7: Waar zijn Darwins voorspelde fossielen?
De ontdekking van DNA heeft een revolutie gebracht in de wereld van het rechtsbewijs. Onopgeloste dossiers werden heropend. Misdadigers die dachten dat ze het systeem hadden verslagen werden op het laatste moment vervolgd dankzij een uitstrijkje of speeksel of lichaamsvocht dat al tientallen jaren vergeten was. En in sommige gevallen heeft het nieuwe bewijs onschuldige gevangenen vrijgesproken.
Herman Atkins was amper 20 jaar oud toen zijn leven in duigen begon te vallen. In januari 1986 werd hij opgesloten voor het verwonden van drie mensen tijdens een schietpartij in Zuid-Centraal Los Angeles. Voorafgaand aan zijn opsluiting werd een "Gezocht-affiche" verspreid.
Later, in het bureau van een sheriff, keek een 23-jarig slachtoffer van een verkrachting naar een "Gezocht-affiche" van een jonge zwarte voortvluchtige in Los Angeles. Ze verklaarde in de rechtbank dat ze tegen haar moeder had gezegd "Dat is hij!," terwijl ze naar de foto van Herman Atkins wees.
Een bediende van een naastgelegen bedrijf, waar de aanvaller voor de verkrachting had halt gehouden, identificeerde Atkins ook. Voornamelijk gebaseerd op de getuigenissen van deze ooggetuigen, werd Herman Akins door de jury schuldig bevonden aan verkrachting en diefstal. Zijn straf : 47 jaar en 8 maanden in cel. Atkins verbleeft 13 jaar, 3 maanden en 6 dagen in de staatsgevangenis, voor een misdaad die hij niet had gepleegd. Zijn dossier werd heropend en het DNA-bewijs onthulde dat Atkins niet de verkrachter was. Op 18 februari 2000 stapte hij naar buiten als een vrij man, het slachtoffer van een verkeerde indentificatie.
Net zoals DNA een revolutie was voor rechtsbewijzen, heeft het werk van paleontologen een nieuw licht geworpen op de menselijke oorsprong. Charles Darwin, een eerlijk man, had gelijk toen hij voorspelde dat het fossiele bewijs uiteindelijk zou aantonen dat zijn theorie juist of verkeerd was.
Maar net zoals experts de verkeerde conclusie kunnen trekken m.b.t. gerechtelijke bewijslast, heeft in de wereld van de paleontologie een tand, kaak of stukje schedel vaak voor voorbarige uitspraken van "Ontbrekende Schakel Gevonden" gezorgd. Paleontoloog Michael Boulter vat het probleem bij de identificatie van fossielen correct samen: "Het is heel moeilijk om een aantal gebroken beenderen van een versteende groep primaten van verschillende leeftijden in mekaar te doen passen en er zeker van te zijn dat ze van hetzelfde dier zijn ... Daaruit volgt dat de betrouwbaarheid van een beschrijving die een bepaalde soort probeert te herkennen niet volledig objectief kan zijn."
Boulter verwijst naar het feit dat de meeste wetenschappers, mens zijnde, naar een fossiel kijken door de ogen van hun eigen vooronderstellingen. Bijvoorbeeld, zij die pleitten voor de zaak dat mensen van apen afstammen waren snel om te juichen bij de veronderstelde ontdekking van de "ontbrekende schakel", de Piltdown mens. Er verschenen artikels in de London Times, New York Times en verscheidene andere wetenschappelijke bladen waarbij men het als het perfecte voorbeeld van de verbinding tussen apen en mensen liet uitschijnen. Maar veertig jaar later, in 1953, kwam het bedrog aan het licht.
Bedrog zoals de Piltdown Mens zijn zeldzaam, en hoewel het vaak ontbreekt aan objectiviteit, is er een schat aan fossiele bewijzen die de geschiedenis van het leven op onze planeet afschilderen.
Dus om te zien wat het gerechtsbewijs over Darwins theorie te zeggen heeft, moeten we luisteren naar wat de paleontologen zelf zeggen over de bewijzen die ze verzamelden tijdens de bijna 150 jaar sinds hij zijn theorie lanceerde. We moeten beginnen met duidelijk te begrijpen welke voorspellingen Darwin maakte betreffende zijn theorie en de fossielen die er hadden moeten uit voortkomen.
De Twee Theorieën van Darwin
Charles Darwin was niet de eerste die geloofde dat het leven door natuurlijke processen alleen kon ontstaan. Het idee stamt zelfs uit de Griekse oudheid. En lange tijd voor Darwin stelden mensen toevallig vast : "Hé, die vent lijkt een beetje op een chimpansee". Maar het was Darwin die de ideeën de intellectuele tanden of levensvatbaarheid gaf, door zijn observaties en hypotheses over verscheidene processen, waaronder aanpassing en natuurlijke selectie.
Weinig mensen beseffen dat Darwins evolutietheorie twee verschillende resultaten voorspelt: micro-evolutie en macro-evolutie. We bekijken eerst de micro-evolutie.
Zijn micro-evolutionaire theorie stelt dat variaties binnen een soort (katten, honden, mensen, ...) na verloop van tijd radicale veranderingen kunnen voortbrengen. Hij verklaarde dat deze veranderingen soms versneld worden door omstandigheden van het milieu. Bijvoorbeeld, toen Darwin op de Galapagos Eilanden was, observeerde hij vinken die blijkbaar enigszins langere snavels hadden ontwikkeld tijdens tijden van droogte. Dit bevestigde zijn overtuiging dat wezen zich aanpassen aan hun omgeving.
Evolutionair Niles Eldredge verklaart het belang van aanpassing in Darwins theorie: "Aanpassing is het hart en de ziel van evolutie. Het is de wetenschappelijke verklaring waarom het leven in zoveel vormen en afmetingen komt: hoe de giraf haar lange nek kreeg, waarom dolfijnen zoveel op haaien gelijken ... hoe vogels vliegen."
Darwin geloofde dat overbevolking van een soort voedseltekorten teweeg brengt, die uitmonden in een overlevingsstrijd waarbij de sterkste van de soort overwint. De overwinnaars geven hun genen door aan de volgende generatie waardoor hun soort verbeterd, dus het leven gaat verder door de overleving van de sterkste.
Het bewijs voor Darwins theorie van verandering binnen een soort is fascinerend. Bacteriën muteren en evolueren. Katten, honden, volgens, en de mens tonen het bewijs van variatie zoals voorspelt door Darwin. Sommigen onder ons zijn groot, anderen klein. Sommigen dun, anderen ... minder dun.
De controverse rond de Darwiniaanse evolutie gaat over zijn algemene theorie van macro-evolutie. Die zegt dat gedurende ontelbare tijd, alle leven evolueerde door hetzelfde proces van natuurlijke selectie. Als dat waar is, dan zijn mensen enkel het eindproduct van een lange evolutionaire ketting. Zijn geloof in macro-evolutie is de reden waarom Stephen Jay Gould kon zeggen dat mensen niet meer zijn dan "glansrijke, evolutionaire toevallen."
Bij het bestuderen van Darwins algemeen theorie over macro-evolutie, moeten we erkennen dat de meeste biologen geloven dat het de enige wetenschappelijke verklaring is voor de menselijke oorsprong. Materialisten gebruiken dit argument om intelligent ontwerp te verwerpen, door te zeggen dat het "onwetenschappelijk" is.
Biologen in het algemeen, waren veel minder geneigd om intelligent ontwerp als geldige optie voor het ontwerp in de natuur te aanvaarden, dan hun wetenschappelijke tegenhangers in astronomie, natuurkunde en kosmologie. Maar daar lijkt verandering in te komen. Ondanks de koppige tegenstand van het Darwiaans voorbeeld, stellen veel biologen en paleontologen nu Darwins voorspellingen bloot aan nauwkeurig wetenschappelijk onderzoek, waarbij ze bereid zijn om het bewijs te volgen, waarheen het hen ook leidt. Dus laat ons zien waarheen het leidt.
Een stijgend aantal wetenschappers kijken naar het bewijs uit het oogpunt van gezond verstand. Als de macro-evolutie correct is dan is het logisch dat de fossielen Darwin gelijk zouden geven. Dus ze beginnen door naar het bewijs te kijken waarvan Darwin voorspelde dat het zijn beweringen zou staven. Darwin voorspelde dat de ontdekking van overgangsfossielen zijn theorie uiteindelijk zouden bevestigen.
Volgens Darwin zouden deze overgangsfossielen overvloedig bewijs leveren van geleidelijke veranderingen door toevallige mutaties.
Het idee dat één soort geleidelijk aan in een andere zou veranderen schept haar eigen speciale problemen, en daarom verdedigde Darwin het idee van gunstige mutaties. D.w.z., het DNA van een organisme zou op zeldzame momenten gunstig muteren en dit zou na verloop van tijd leiden tot andere gunstige mutaties, en voor je het weet is die lelijke rat nu een schattig klein gordeldier. Darwin veronderstelde dat het leven door de tijd heen evolueerde van eencellige schepsels tot de mensheid.
Bij het bestuderen van Darwins algemeen theorie over macro-evolutie, moeten we erkennen dat de meeste biologen geloven dat het de enige wetenschappelijke verklaring is voor de menselijke oorsprong. Materialisten gebruiken dit argument om intelligent ontwerp te verwerpen, door te zeggen dat het "onwetenschappelijk" is.
Biologen in het algemeen, waren veel minder geneigd om intelligent ontwerp als geldige optie voor het ontwerp in de natuur te aanvaarden, dan hun wetenschappelijke tegenhangers in astronomie, natuurkunde en kosmologie. Maar daar lijkt verandering in te komen. Ondanks de koppige tegenstand van het Darwiaans voorbeeld, stellen veel biologen en paleontologen nu Darwins voorspellingen bloot aan nauwkeurig wetenschappelijk onderzoek, waarbij ze bereid zijn om het bewijs te volgen, waarheen het hen ook leidt. Dus laat ons zien waarheen het leidt.
Een stijgend aantal wetenschappers kijken naar het bewijs uit het oogpunt van gezond verstand. Als de macro-evolutie correct is dan is het logisch dat de fossielen Darwin gelijk zouden geven. Dus ze beginnen door naar het bewijs te kijken waarvan Darwin voorspelde dat het zijn beweringen zou staven. Darwin voorspelde dat de ontdekking van overgangsfossielen zijn theorie uiteindelijk zouden bevestigen.
Volgens Darwin zouden deze overgangsfossielen overvloedig bewijs leveren van geleidelijke veranderingen door toevallige mutaties.
Het idee dat één soort geleidelijk aan in een andere zou veranderen schept haar eigen speciale problemen, en daarom verdedigde Darwin het idee van gunstige mutaties. D.w.z., het DNA van een organisme zou op zeldzame momenten gunstig muteren en dit zou na verloop van tijd leiden tot andere gunstige mutaties, en voor je het weet is die lelijke rat nu een schattig klein gordeldier. Darwin veronderstelde dat het leven door de tijd heen evolueerde van eencellige schepsels tot de mensheid.
De Rots praat
We hebben voorbeelden van micro-evolutie geobserveerd waarin variaties binnen een soort bestaan. Maar er is weinig of geen op ervaring gebaseerd bewijs dat Darwins bewering van macro-evolutie (één soort die zich ontwikkelt tot een andere soort) ondersteunt. Meer geavanceerde schepsels verschijnen op latere tijdstippen, maar er blijven enorme kloven (niet zomaar gaten) tussen niet enkel verschillende soorten, maar zelfs tussen de hoogste rangen van schepsels, die men phyla noemt (van het latijnse phylum,wat stam betekent).
Waarom zijn de ontbrekende schakels essentieel voor Darwins theorie? Kon geleidelijke macro-evolutie niet gebeurt zijn zonder overgangsfossielen te creëren? Volgens Darwin niet. En vooral als ontelbare soorten zeer geleidelijke overgangen van één categorie naar een andere (bvb katten naar honden of vissen naar vogels) hadden ondergaan, dan zouden er, volgens Darwin, ontelbare fossielen moeten zijn.
De overvloed aan overgangsfossielen zou moeten kunnen aangetoond worden binnen alle phyla en soorten, niet enkel een paar. Er zouden miljoenen overgangsfossielen moeten zijn, vermits men schat dat er meer dan een miljard soorten bestaan hebben in de geschiedenis van de Aarde. Vergeet niet, we zoeken hier niet naar micro-evolutionaire veranderingen zoals van één type vogel naar een andere of één type paard naar een ander paard, enz..
Evolutionist Steven Stanley, een paleobioloog van Johns Hopkins, besluit in zijn boek Macroevolution dat zonder het fossiele bewijs "we ons zouden kunnen afvragen of de leer van de evolutie niet méér is dan een schandelijke hypothese." M.a.w., alle giswerk over of de Darwiniaanse evolutie een feit is of niet, komt neer op harde bewijzen.
Af en toe beweert een wetenschappers dat hij een nieuwe soort heeft "ontwikkeld" in zijn laboratorium, maar dat is geen bewijs voor de Darwiniaanse macro-evolutie. Veel van die beweringen blijken zelfs vals te zijn, of bewijs voor micro-evolutie. Hoe dan ook, experimenten in een laboratorium vereisen intelligentie, en geen toeval.
Paleontologen graven, classificeren en zoeken wereldwijd al 150 jaar naar deze overgangsfossielen. Miljarden fossielen die zon 250.000 soorten vertegenwoordigen werden nauwkeurig onderzocht. Wat hebben de wetenschappers ontdekt? Ondersteunt het fossiele bewijs Darwins theorie over macro-evolutie? Als dat zo is zijn de ontbrekende schakels die Darwin voorspelde uiteindelijk gevonden.
We beginnen onze fossielzoektocht met de mysterieuze Cambrische periode, een tijdperk die door geologen zon 530 miljoen jaar geleden wordt gesitueerd.
Boem! Leven
Als uit het niets verschenen tijdens de Cambrische periode complexe levensvormen met volledig ontwikkelde ogen. Sommigen noemen het de oerknal van de biologie.
Voorafgaand aan de Cambische periode werden enkel fossielen van eenvoudige levensvormen gevonden. En dan, opeens, lijkt het fossielenbestand te wemelen van meer complexe levensvormen dan er vandaag bestaan. Dit noemt men de ... Cambrische Explosie.
"Explosie" is het juiste woord in dit geval. We zien het belang van de periode in bijvoorbeeld het verschijnen van nieuwe phyla (stammen). Phyla zijn de grootste categorie van dieren die er bestaat. Volgens biologen behoren wij tot hetzelfde phylum als woestijnratten en forellen. De verschillen tussen phyla zijn nog extremer dan de verschillen binnen één phylum. De slakkenfamilie bijvoorbeeld, behoort tot een andere phylum dan de mensen. Organismen in verschillende phyla zijn gebouwd volgens volledig verschillende lichaamstypes.
Paleontologen vinden in de Cambrische explosie niet enkel de verschijning van een paar nieuwe dieren, maar ook de verschijning van 50 compleet verschillende lichaamstypes zonder voorafgaande overgangen of voorgangers.
Darwin verbond zijn complete theorie aan de overtuiging dat een soort nooit plots kon verschijnen. Hij zei: "Als talrijke soorten die tot dezelfde families behoren, echt plots tot leven kwamen, zou dat fataal zijn voor de theorie van evolutie volgens natuurlijke selectie."
En toch verschenen plots lichaamsorganen zoals ogen in de Cambrische periode. Het oog van de trilobiet (een groep geleedpotigen) heeft tientallen complexe buisjes die elk hun eigen lens hebben. De Darwaniaanse geleidelijkheid kan geen verklaring geven voor de plotse ontwikkeling van complexe organen zoals het volledig gevormde oog. Evolutionisten worden in verlegenheid gebracht omdat Darwin theoretiseerde dat complexe organen zoals het oog enkel geleidelijk aan over enorme tijdspannes kon ontwikkelen en dit vanuit één bepaalde voorouder. En toch verschenen er tijdens de Cambrische periode opeens vijf totaal verschillende phyla, elk met volledig ontwikkelde ogen, zonder aanwijzing van een gemeenschappelijke voorouder.
T.S. Kemp, curator van de dierkundige verzamelingen in het Oxford University Museum of Natural Historyis één van s werelds vooraanstaande experts op het gebied van Cambrische fossielen. Met betrekking tot de plotse verschijningen van nieuwe soorten verklaart Kemp : "Op een paar uitzonderingen na verschijnen er in het fossielenbestand volledig nieuwe soorten van organismen voor de eerste keer, die reeds volledig ontwikkeld zijn. Dit lag helemaal niet in de lijn van onze verwachtingen."
Nieuwe organismen met snel ontwikkelende ogen is niet wat Darwin in gedachten had toen zijn theorie natuurlijke selectie definieerde als geleidelijke veranderingen doorheen enorme tijdspannes. Zoöloog Richard Dawkins bevestigt : "Als er geen geleidelijke veranderingen waren ... hebben we te maken met een mirakel."
Stephen Gould, een vurig voorstander van de materialistische evolutie, vat het probleem van Darwinisten samen: "We weten niet waarom de Cambrische explosie alle belangrijke anatomische ontwerpen zo snel kon tot stand brengen ... De Cambrische explosie was de meest opmerkelijke en raadselachtige gebeurtenis in de geschiedenis van het leven."
Hoewel de Cambrische explosie Darwins theorie niet weerlegt doet ze zeker een groot vraagteken rijzen en is ze een bron van grote frustratie geweest voor materialisten. Maar is de Cambrische explosie van plots verschijnende nieuwe soorten de enige tegenstrijdigheid van Darwins van macro-evolutietheorie?
De beste voorbeelden die evolutionisten als verdediging voor de macro-evolutie geven, zijn de Archaeopteryx [een vogelsoort die één van de belangrijkste bekende fossiele overgangsvormen vormt tussen niet-vliegende reptielen en vogels] en de Tiktaalik roseae [een vissoort die ledematen ontwikkelde]. Maar deze twee voorbeelden verklaren niet waarom er zon enorme gaten zijn in het fossielenbestand. Moleculair bioloog Michael Denton merkt op: "Archaeopteryx was waarschijnlijk de beste tussenschakel die Darwin kon noemen, maar tussen reptielen en de Archaeopteryx was er nog altijd een heel duidelijke kloof." Darwin verwachtte veel meer bewijs om de macro-evolutie te ondersteunen. Dit leidde ertoe dat zelfs de meest toegwijde materialisten Darwins voorspelling in vraag stelden.
Goulds collega, Eldredge, geeft eerlijk de faling van het fossielenbestand om bewijs voor de macro-evolutie te leveren toe door te verklaren: "Niemand heeft ooit zon tussen-wezens gevonden en er is een groeiende overtuiging onder veel wetenschappers dat deze overgangsvormen nooit bestaan hebben."
Levensvormen in een sleur
Volgens paleontologen toont het fossielenbestand dat de meeste soorten niet veranderen maar gedurende miljoenen jaren zo goed als hetzelfde blijven. Dit fenomeen noemen ze stase, wat eigenlijk betekent dat u niet moet verwachten dat u in de nabije toekomst een tweede hoofd of derde arm zal krijgen.
Kemp vat de bevindingen van het fossielbestand samen: "Het staat nu vast dat stase voorkomt in een meerderheid van de gevallen van fossielsoorten. Het staat ook buiten twijfel dat macro-evolutie gewoonlijk zo snel gebeurt dat het geen sporen nalaat in het fossielbestand."
M.a.w., evolutie gebeurt zelden, en wanneer het gebeurt, gebeurt het zo snel dat het niet te zien is in het fossielenbestand. Eldredge merkt op: "Geen wonder dat paleontologen de evolutie zo lang ontweken. Het leek nooit te gebeuren." Maar wacht ... Zei Darwins theorie niet dat alle leven geleidelijk aan evolueerde? Hoe reageren Darwinisten op dit beschamend gebrek aan bewijs?
Volgens Gould, met stilte: "Het is geen evolutie dus men praat er niet over." Gould, één van Darwins grootste voorstanders geeft ook toe: "De extreme zeldzaamheid van overgangsvormen in het fossielenbestand is het beroepsgeheim van de paleontologie. De evolutiebomen die onze leerboeken versieren bevatten enkel datums aan de puntjes van de takken; de rest is speculatie en niet het bewijs geleverd door fossielen."
Paleontoloog Whitey Hagadorn heeft uitvoerig fossielen van de prille zeediergemeenschappen bestudeerd, op zoek naar bewijs van overgangen. Hij verklaart : "Paleontologen hebben de beste ogen ter wereld. Als wij de fossielen niet kunnen vinden kan je soms niet anders dan denken dat ze er gewoon niet waren."
Vertaling: Mario Lossie
Bron: Y-Origins: The facts presented by scholars
30-04-1980
Al uw antwoorden over Jezus. Zoektocht 8. Is Christus verrezen uit de doden?
Zoektocht 8. Is Christus verrezen uit de doden?
Wij zijn allemaal aangedaan wanneer er een bekend iemand plotseling sterft. De dood wordt "de grote kuishouder" genoemd. Duizenden grafstenen omgeven door groen gazon vertellen de verhalen. Winnaars van Nobelprijzen, schoonheidskoninginnen, miljardairen, presidenten. Allen sterven. En op een dag is het aan onze beurt.
De vraag die wij ons allen stellen is: "En dan?" Sommigen, zoals de atheïst Bertrand Russell geloven dat de dood het einde is van alle bewustzijn. Russell schreef: "Ik geloof dat wanneer ik sterf dat ik zal wegrotten, en niets van mijn eigen ego zal overblijven."
Maar opnieuw is er Jezus Christus die met een heel andere verhaal afkomt. Hij zei dat zij die in Hem geloven eeuwig leven zal worden verleend. In een drastische verklaring tot zijn volgelingen zei Hij: "Ik ben de Verrijzenis en het leven. Zij die in mij geloven, ook al houden zij van iedereen, zal het leven opnieuw worden geschonken." Nog meer zelfs. Hij vertelde aan zijn apostelen dat Hij zijn woorden zou bewijzen door te sterven en drie dagen later op te staan uit de doden.
Als Jezus, zoals het Nieuwe Testament ons vertelt, uit de dood is verrezen, dan is de belofte van eeuwig leven geloofwaardig. Maar indien dit niet zo zijn geweest, dan wordt al het overige in vraag gesteld.
De theoloog R.C. Sproud zei: "De verkondiging van de verrijzenis is van wezenlijk belang voor het Christendom. Als Christus door God uit de dood tot leven is gewekt, dan geeft hij geloofsbrieven en certificaten waarover geen enkele andere godsdienstige leider beschikt. Buddha is dood. Mohammed is dood. Cunfucius is dood. Maar, volgens het ... Christendom, is Christus levend."
Mythische verhalen schilderen goden als Osiris, Isis, Horus en Tammuz af als stervende goden die terug tot leven komen. Maar niemand gelooft ernstig in de echtheid van deze verzinsels omdat er niet het minste bewijs is dat deze goden hebben bestaan, laat staan dat ze uit de dood terugkwamen. Maar met Jezus Christus wordt het bewijs onweerlegbaar dat hij 2000 jaar geleden heeft bestaan en een grote invloed heeft gehad op de geschiedenis.
Maar kan Jezus verrijzenis zijn uitgevonden door zijn volgelingen van de eerste Kerk, of is er enig bewijs? Sommige zeggen dat het een gesloten zaak is die niet kan worden heropend. Anderen, die het bewijs voor zichzelf zoeken, vertellen ons een ander verhaal. Wie moeten we nu geloven? Uiteindelijk is Jezus verrijzenis ofwel de grootste prestatie, zo niet het grootste bedrog uit de geschiedenis.
De onderzoeker Josh McDowell zei: "Na meer dan zevenhonderd uren studie over dit onderwerp en diepgaand onderzoek van dit grondbeginsel, ben ik tot het besluit gekomen dat de verrijzenis van Jezus Christus ofwel een van de meest verdorven, bedrieglijke en hartenloze grap die ooit aan de mensen is opgedrongen, ofwel is dit het meest fantastische feit uit de geschiedenis." Welke van de twee is het?
Hierna zullen we zien of er bewijs is om de meest radicale aanspraak uit de geschiedenis te weerleggen of te ondersteunen: de verrijzenis van Jezus Christus.
Cynici en sceptici
Niet iedereen echter is zomaar bereid om eerlijk naar het bewijs op zoek te gaan. Bertrand Russell geeft toe dat zijn aanpak van Christus "niet begaan is" met historische feiten. De geschiedkundige, Joseph Campbell, beweerde kalm, zonder enig bewijs te leveren, aan zijn PBS tv-publiek dat de verrijzenis van Christus geen feitelijke gebeurtenis is. Andere geleerden, zoals John Dominic Crossan van het controversiële Jezus Seminarie, zijn het met hem eens. Geen van hen echter kan hun standpunt met enig bewijs staven.
Andere sceptici, in tegenstelling tot cynici, zijn wel geïnteresseerd in bewijsmateriaal. In een sceptisch blad, met als titel "Wat is sceptisch"?" wordt de volgende definitie gegeven: "Scepticisme is ... de toepassing van de reden op alle ideeën, waarbij heilige koeien niet zijn toegelaten. Met andere woorden ... sceptici gaan niet de mogelijkheid onderzoeken naar het feit dat een gebeurtenis echt kan zijn of dat een aanspraak waar kan zijn. Wanneer wij zeggen dat wij sceptisch zijn, dan moeten wij overtuigend bewijsmateriaal leveren alvorens het te geloven."
Anders dan Russell en Crossan, hebben vele sceptici het bewijs van Jezus verrijzenis onderzocht. In dit artikel wordt er over sommigen van hen gesproken en zullen wij zien hoe zij het bewijsmateriaal hebben ontleed, het bewijs van de meest belangrijke vraag in de geschiedenis van de mensheid: Is Jezus werkelijk verrezen uit de doden?
Zelfprofetie
Vóór Zijn dood, heeft Christus aan zijn leerlingen verteld dat Hij zou verraden, gearresteerd en gekruisigd worden en dat hij drie dagen later zou opstaan uit de doden. Dat is een vreemd plan! Wat zat hierachter? Jezus was niet iemand die het publiek vermaakte op vraag van anderen. In plaats daarvan beloofde Hij dat zijn dood en verrijzenis de mensen zou bewijzen [als er hun geest en hart voor open staan] dat Hij inderdaad de Messias was.
De Bijbelgeleerde Wilbur Smith schreef over Jezus:
"Toen Hij zei dat Hijzelf zou verrijzen uit de doden, na de derde dag van Zijn kruisiging, zei Hij dat enkel een gek zoiets zou durven te vertellen, indien Hij zou verwachten dat zijn leerlingen Hem volgen, tenzij Hij er zeker van was dat Hij zou verrijzen. Geen enkele stichter van enige wereldgodsdienst durfde ooit zoiets te beweren."
Met andere woorden, daar Jezus duidelijk vertelde aan zijn leerlingen dat Hij na Zijn dood zou verrijzen, zou een mislukking hem als bedrieger ontmaskeren. Maar nu lopen wij onszelf vooruit. Op welke manier kwam Jezus om het leven alvorens Hij verrees [als Hij verrees]?
Een verschrikkelijke dood en dan ...?
U weet dat Jezus laatste uren ongeveer waren zoals in de film van Mel Gibson. Als u gedeelten van de film hebt gemist omdat u uw ogen van het geweld hebt afgewend, balder dan even door het Evangelie om uit te vinden wat u hebt gemist.
Zoals Jezus had voorspeld, werd hij verraden door één van zijn eigen leerlingen, Judas Iskariot, en werd hij hierop aangehouden. In een neprechtszaak onder de Romeinse gouverneur, Pontius Pilatus, werd Hij schuldig bevonden aan verraad en veroordeeld tot de dood aan een houten kruis. Vooraleer Jezus aan het kruis werd genageld werd hij brutaal murw geslagen met Romeinse "katten met negen staarten," een gesel met stukken been en metaal die het vlees uitrukten. Hij werd herhaaldelijk geslagen, geschopt en bespuwd.
Hierop sloegen Zijn Romeinse beulen, met houten hamers, smeedijzeren nagels in Jezus' vuisten en voeten. Tenslotte lieten zij het kruis vallen in het gat in de grond tussen twee overige kruisen die veroordeelde dieven droegen.
Jezus hing daar zon zes uren en om drie uur in de namiddag, precies hetzelfde tijdstip van het offer als zonde van het Paaslam [is er hier enige symboliek?], schreeuwde Jezus het uit: "Het is over," en stierf. Plots werd de lucht donker en doorschudde een aardbeving de streek.
Pilatus wou een bevestiging dat Jezus dood was, alvorens hij toestond om het gekruisigde lichaam vrij te geven om te begraven. En zo stak een Romeinse soldaat een lans in Jezus zijde. Het mengsel van bloed en water dat uit zijn zijde vloeide was een duidelijke aanwijzing dat Jezus dood was. Jezus lichaam werd hierop van het kruis gehaald en begraven in de graftombe van Jozef van Arimathea. Hierop verzegelden de Romeinse soldaten het graf en hielden er 24 uur op 24 uur de wacht.
Zijn leerlingen bestierven het ondertussen van schrik. Dr. J.P. Moreland legt uit hoe verward ze waren na Jezus dood aan het kruis. "Zij hadden niet langer het vertrouwen dat Jezus door God was gezonden. Zij hadden ook steeds gedacht dat God zon afslachting en lijden van de Messias nooit zou hebben toegelaten. Zo gingen ze uit elkaar. Het Jezus verhaal was hiermee opgehouden te bestaan."
Alle hoop was verdwenen. Rome en de Joodse leiders hadden klaarblijkelijk overwonnen.
Iets gebeurde
Maar dit werd niet het einde. De Jezusbeweging verdween klaarblijkelijk niet en in feite is het Christendom thans de grootste wereldgodsdienst. Daarom moeten we weten wat er gebeurde nadat Jezus lichaam van het kruis werd gehaald en in het graf werd gelegd.
Peter Steinfels vertelt de verrassende gebeurtenissen die drie dagen na Jezus dood plaatsvonden: "Kort nadat Jezus werd gedood ondergingen zijn leerlingen zon geestesverandering dat ze van een verstomde groep, die zichzelf uit schrik hadden opgesloten, veranderen in mensen die het uitschreeuwden over een levende Jezus en een komend Koninkrijk, en dit op risico van hun eigen leven, zelfs op die wijze dat het later het keizerrijk totaal zou veranderen. Iets was er gebeurd ... maar wat precies? Dat is de vraag die we moeten beantwoorden met een onderzoek van de feiten.
Er waren slechts vijf aanneembare verklaringen voor Jezus verrijzenis, zoals deze wordt voorgesteld in het Nieuwe Testament:
Jezus is nooit aan het kruis gestorven.
De "verrijzenis" was een samenzwering.
De leerlingen hadden waanvoorstellingen.
Het verhaal is een legende.
Het gebeurde werkelijk.
Laat ons deze opties onderzoeken en zien welke er het beste past.
Was Jezus dood?
"Marley was nog meer dood dan een nagel, daarover was er geen twijfel." Zo begint Charles Dickens zijn Christmas Carol, waardoor de auteur geen misvatting wou over het bovennatuurlijke dat spoedig zou plaatsvinden. Op dezelfde wijze gaan we proberen om de stukjes bij elkaar te leggen om te zien of er een bewijs bestond voor de verrijzenis. Eerst moeten we opmaken of er wel degelijk een lichaam was. Uiteindelijk is het niet de eerste keer dat kranten ook vandaag nog berichten dat er ergens bij een lichaam in een of ander mortuarium beweging werd vastgesteld en dat de bewuste persoon weer tot bewustzijn kwam.
Sommigen legden voor dat Jezus eigenlijk nooit is gestorven aan het kruis, maar door de koele lucht in de graftombe weer tot bewustzijn zou zijn gekomen. Maar deze theorie zou het medische bewijs geweld aandoen. Een artikel in de Journal of the American Medical Association legt uit waarom deze zogenaamde appelflauwte theorie niet te verdedigen valt: "De gewichtigheid van de historische en medische bewijzen duiden duidelijk aan dat Jezus overleden was ...de lans die tussen zijn rechtse ribben stak, heeft waarschijnlijk niet alleen de rechterlong doorboord, maar tevens het hartzakje en het hart en daardoor de twijfels weggenomen over zijn dood, immers, Jezus was al overleden maar Pontius Pilatus wou elke twijfel hierover wegnemen. Daarom gaf hij de opdracht om het lichaam met een lans te doorboren."
Maar om echte sceptici te overtuigen van een verhaal van 2000 jaar oud, is er nog een tweede verduidelijking nodig.
Deze kan gevonden worden in de geschriften van niet gelovige geschiedkundigen van rond de tijd dat Jezus leefde. Drie van hen hebben melding gemaakt van de dood van Jezus:
Lucius [ca. 120-180 na Christus] verwijst naar Jezus als een gekruisigde drogredenaar.
Josephus [ca. 37-100 na Christus] schreef: "In die tijd verscheen Jezus, een wijze man, want hij deed verbazende dingen. Toen Pilatus hem beschuldigde en veroordeelde tot de kruisdood, hielden deze die hem liefhadden hiermee niet op."
Tacitus [ca. 56-120 na Christus] schreef, "Christus onderging de meest verschrikkelijke doodstraf ... uitgesproken door onze procurator, Pontius Pilatus."
Dit is een beetje zoals de archieven doorbladeren en er op uitkomen dat, op een lentedag in de eerste eeuw, de Jerusalem Post frontpaginanieuws had dat Jezus gekruisigd en gestorven was. Geen slecht opzoekingwerk en redelijk overtuigend.
In werkelijkheid is er geen enkel historisch verslag van Christenen, Romeinen en Joden dat Jezus dood, noch zijn begraving tegenspreekt. Zelfs Crossan, een scepticus van de verrijzenis, geeft toe dat Jezus werkelijk heeft geleefd en is gestorven: "Dat hij gekruisigd werd is even zeker als enig historisch feit enigszins zeker kan zijn." In het licht van dergelijk bewijs, lijkt het er op dat dit een heel goede basis is om aan te nemen dat we de eerste van de vijf opties onontvankelijk kunnen verklaren. Jezus was duidelijk dood, hierover bestaat niet de minste twijfel.
De zaak van de lege graftombe
Geen enkele geschiedkundige die zichzelf ernstig neemt twijfelt erover dat Jezus dood was, toen hij van het kruis werd gehaald. Er zijn er wel velen die in vraag stellen hoe Jezus is verdwenen uit Zijn graftombe. De Engelse journalist, Dr. Frank Morison, dacht aanvankelijk dat de verrijzenis ofwel een verzinsel was, ofwel een hoax. Hij begon opzoekingen te doen hierover en schreef er een boek over dat dit weerlegt. Het boek werd heel bekend, maar voor andere redenen als de oorspronkelijke bedoeling, zoals we zullen zien.
Morison begon met te pogen om de zaak van de lege graftombe op te lossen. De grafkelder was eigendom van een lid van het Sanhedrin, de joodse rechterlijke raad onder toezicht van de Romeinen, Jozef van Arimathea. Raadslid zijn van het Sanhedrin in Israël, stond zowat gelijk met de status van een huidig popidool. Jozef moet dus werkelijk hebben bestaan. Anderzijds zouden de joodse leiders het verhaal als bedrog hebben afgedaan, in hun pogingen om te verrijzenis te ontkennen. Ook moet Jozefs grafkelder een welgekende plaats zijn geweest die gemakkelijk te vinden was, zodat elke gedachte van het "verloren lichaam van Jezus op een of andere begraafplaats" aan de kant kan worden gezet.
Morison vroeg zich af waarom Jezus vijanden de "mythe van de lege graftombe" niet tegenspraken. De ontdekking van Jezus lichaam zou immers een "eventuele samenzwering" volledig onderuit halen.
Wat er geschiedkundig is geweten over Jezus vijanden is dat zij Jezus leerlingen ervan beschuldigden het lichaam te hebben gestolen, als gevolg van hun gedeelde geloof dat de graftombe leeg was.Dr. Paul L. Maier, professor in de Oude Geschiedkunde aan de Western Michigan University, verklaarde op dezelfde wijze: "Als al de bewijzen voorzichtig en eerlijk overwogen worden, is het inderdaad verdedigbaar ... om te besluiten dat de tombe waarin Jezus lag begraven inderdaad leeg was op de morgen van de eerste paasdag. Er is ook geen enkel bewijs van het tegendeel ontdekt."
De joodse leiders waren verbaasd en beschuldigden de leerlingen ervan Jezus lichaam te hebben gestolen, maar de Romeinen hielden een 24-uren wacht met een eenheid van 4 tot 12 soldaten. Morison stelde zich dan ook terecht de vraag: "Hoe konden deze Jezus lichaam hebben laten stelen?" Het zou voor iedereen onmogelijk zijn geweest om de Romeinse wacht te kunnen ontlopen en vervolgens een twee ton zware steen te verplaatsen. Toch was de steen verplaatst en was het lichaam van Jezus vermist.
Indien Jezus lichaam ergens zou gevonden zijn, zouden zijn vijanden alles heel vlug hebben bekend gemaakt als bedrog. Tom Anderson, de voormalige voorzitter van de California Trial Lawyers Association, vat de sterkte van dit argument als volgt samen: "Denkt u niet dat, met een zon wijdverspreide gebeurtenis, het aannemelijk zou zijn dat enige historicus, ooggetuige of antagonist voor altijd zou hebben opgetekend dat hij het lichaam van Christus had gezien? ... de stilte hier rond in de geschiedenisboeken is duidelijk wanneer het er op aan komt om te getuigen tegen de verrijzenis."
Morison besluit: "En zo kunnen we stellen dat, met geen enkel lichaam als bewijsmateriaal en met een heel bekende graftombe, we de overtuiging als geloofwaardig aanvaarden dat Jezus lichaam op de een of andere manier is verdwenen uit de kelder."
Grafschennis?
Terwijl Morison doorging met zijn onderzoek, begon hij de eventuele motieven van Jezus volgelingen te bestuderen. Misschien was de veronderstelde verrijzenis in werkelijkheid een gestolen lichaam. En, indien zo, hoe zit het dan met de verhalen van alle gerapporteerde verschijningen van de verrezen Jezus in het Evangelie? De geschiedkundige Paul Johnson schreef in History of the Jews: "Wat belangrijk was, waren niet de omstandigheden van Zijn dood, maar het feit dat Hij wijd verspreid en onbuigzaam geloofd werd door een steeds groter wordend publiek, betreffende Zijn opstanding uit de doden."
Het graf was inderdaad leeg, maar het was niet de loutere afwezigheid van een lichaam dat Jezus volgelingen heeft doen verstenen [vooral indien zij het zouden geweest zijn die het lichaam gestolen hadden]. Iets buitengewoon moet er zijn gebeurd wat bij de volgelingen van Jezus hun rouw, hun aanvankelijke verberging en vervolgens hun onbevreesde verkondiging dan ze Jezus levend gezien hebben, heeft veroorzaakt.
Elke ooggetuige zegt dat Jezus plots lichamelijk verscheen aan zijn volgelingen, de vrouwen eerst. Morison vroeg zich af waarom samenzweerders de vrouwen centraal zou stellen in een complot. In de eerste eeuw hadden vrouwen namelijk vrijwel geen rechten, er was geen verpersoonlijking, noch een maatschappelijke waardering. Als het plan moest slagen, redeneerde Morison, zouden de samenzweerders hierbij mannen betrokken hebben en geen vrouwen, om als eerste Jezus levend te zien. En toch horen we dat vrouwen hen aanraakten, een gesprek voerden met hem en de eersten waren om het lege graf te vinden.
Later, nog volgens ooggetuigen, zagen alle leerlingen Jezus bij meerdere gelegenheden. Zij schreven dat Hij Zijn handen en voeten aan hen toonde en dat ze Hem aanraakten. Naar verluidt zou Hij ook met hen aan tafel hebben gegeten. Bij één enkele gelegenheid verscheen hij later aan meer dan 500 volgelingen.
De wetsgeleeerde John Warwick Montgomery zei: "In 56 na Christus schreef dat de apostel Paulus: Daarna is hij verschenen aan meer dan vijfhonderd broeders en zusters tegelijk, van wie er enkelen gestorven zijn, maar de meesten nu nog leven [1 Korintiers 15:6]. Het overtreft de grenzen van de geloofwaardigheid dat de eerste Christenen zon verhaaltje zouden hebben in elkaar gestoken om het vervolgens te verkondigen aan diegenen die het gemakkelijk konden weerleggen door eenvoudigweg naar Christus verrezen lichaam te vragen als bewijs."
De Bijbelgeleerden Geisler en Turek zijn het hiermee eens: "Als de verrijzenis niet had plaatsgevonden, waarom zou de apostel Paulus dan zon lijst geven van veronderstelde ooggetuigen. Hij zou onmiddellijk al zijn geloofwaardigheid hebben verloren bij zijn Korinthiërs door zo schaamteloos te liegen."
Petrus vertelde aan een menigte in Caesarea waarom hij en de overige leerlingen er zo overtuigd van waren dat Jezus levend was: "Wij, apostelen, waren getuige van al zijn daden over geheel Israël. Zij hebben hem ter dood gebracht door hen te kruisigen, maar God bracht Hem na drie dagen opnieuw tot leven." Wij waren diegenen die met Hem aan tafel dronken en aten, nadat Hij uit de doden was herrezen [Handelingen der Apostelen 10: 39-41]."
De Britse Bijbelgeleerde Michael Green merkte op: "De verschijningen van Jezus zijn zo gewaarborgd als alles uit de Oudheid ... Er kan geen rationele twijfel zijn dat ze hebben plaatsgevonden."
Rechtlijnig tot het einde
Alsof er nog niet voldoende ooggetuigenissen waren om Morisons twijfelzucht uit te dagen, was hij ook verbijsterd over het gedrag van Zijn leerlingen. Een historische gebeurtenis dat geschiedkundigen, psychologen en sceptici in het nauw dreven is, dat deze elf aanvankelijke lafaards die zich uit schrik verstopten plots bereid waren om alle vernederingen, martelingen, tot zelfs de dood te ondergaan. Allen, behalve één apostel, werden vermoord als martelaars. Zouden zij zoveel hebben overgehad voor een leugen, als ze inderdaad het lichaam zouden hebben weggenomen?
De moslim "martelaren" van 11 september hebben bewezen dat mensen bereid zijn tot sterven voor een valse zaak waar zij in geloven. Vrijwillig martelaar zijn voor een valse zaak is waanzin, of zoals Paul Little schreef: "Mensen zijn bereid te sterven voor waarin zij geloven, ook als is het wezenlijk een leugen. Zij sterven hoe dan ook niet voor wat ze weten wat een leugen is." Het gedrag van Jezus' leerlingen was rechtlijnig met hun ongeveinsd geloof dat hun leider levend was.
Niemand heeft voldoende kunnen uitleggen waarom zijn leerlingen zouden bereid zijn te sterven voor een gekende leugen. En zelfs als ze allen zouden hebben beraamd om te liegen over Jezus verrijzenis, hou konden zij deze samenzwering gedurende tientallen jaren in stand kunnen houden zonder dat niet één van hen zich vrijwillig heeft laten omkopen voor geld of macht? Moreland schreef: "Zij die liegen voor persoonlijk gewin houden dit niet lang uit, vooral wanneer ontbering en leed hun voordeel onderuit halen."
Chuck Nolson, die werkte onder Nixon en betrokken was bij het Watergate schandaal heeft op de moeilijkheden van sommige mensen gewezen om een leugen vol te houden gedurende een langere periode: "Ik weet dat de verrijzenis een feit is, en Watergate heeft mij hiervan overtuigd. Hoe? Omdat 12 mensen getuigden dat ze Jezus hebben zien opstaan uit de doden en dat zij deze waarheid gedurende 40 jaar hebben volgehouden, zonder dit éénmaal te ontkennen. Iedereen werd geslagen, gemarteld, gestenigd en gevangen gezet. Indien dit niet zou waar geweest zijn, zouden zij dit niet hebben doorstaan. In de Watergate affaire waren 13 van de machtigste mensen ter wereld betrokken en ze hebben geen enkele leugen gedurende meer dan drie weken kunnen volhouden. Als u mij komt vertellen dat 12 apostelen een leugen gedurende 40 jaar konden volhouden, dan zeg ik u dat dit absoluut onmogelijk is.
Iets heeft er dus plaatsgevonden dat alles voor deze mannen en vrouwen veranderde. Morison gaf toe dat "er zaken zijn gebeurd die door niemand kon worden verklaard ... het feit is dat ... een diepe overtuiging tot deze kleine groep mensen kwam, een verandering die getuigt van de waarheid dat Jezus is verrezen uit de dood."
Hadden Zijn leerlingen waanbeelden?
Vandaag de dag denken sommigen nog steeds dat ze Elvis zien met een vettige haarkuif. En dan zijn er diegenen die de vorige nacht hebben doorgebracht in het moederschip van ruimtewezens. Soms "zien" de mensen dingen die ze willen zien, maar die er in werkelijkheid niet zijn. Daarom beweren sommigen dat de leerlingen zo verward waren over de kruisiging dat hun wens om een levende Jezus te zien, de oorzaak was van massawaanbeelden. Aanneembaar?
Aan de psycholoog Gary Collins, voormalige voorzitter van de "American Association of Christian Counselors," werd de vraag gesteld over de mogelijkheid van waanbeelden als oorzaak van de radicale wijziging in het gedrag van de leerlingen. Collins merkte op: "Waanbeelden zijn persoonlijke gebeurtenissen. Door hun eigen kenmerk kan enkel één persoon op een bepaald tijdstip een zeker waanbeeld waarnemen. Het zijn zeker geen zaken die door een groep van mensen kunnen worden waargenomen."
Een waanbeeld is zelfs de minst mogelijke waarschijnlijkheid, want volgens psycholoog Tomas J. Thorburn ... is het absoluut onovertuigend dat ... vijfhonderd gezonde, verstandige mensen ... allerlei soorten zintuiglijke indrukken zouden ervaren, zowel zichtbaar, hoorbaar, tastbaar, en dat al deze ... ervaringen volledig op waanbeelden zouden berust zijn.
Nog meer, in de kennis die er bestaat over waanbeelden, zou de persoon zich in een geestesomgeving moeten bevinden waar ze de persoon willen zien die hun geest bedenkt. Twee hoofdleiders van de vroege Kerk, Jacobus en Paulus ontmoetten beiden de verrezen Christus, zonder verwachting, noch hoop hierop. De apostel Paulus vervolgde in werkelijkheid de eerste Christenen, en zijn bekering blijft onverklaarbaar met uitzondering van zijn eigen getuigenis dat hem de verrezen Jezus was verschenen.
Van leugen tot legende
Sommige onovertuigde sceptici schrijven het verhaal van de verrezen Christus toe aan een legende die is ontstaan uit een of meer personen die logen of dachten dat ze de verrezen Christus hadden gezien. Met de tijd zou de legende opgesmukt zijn en zijn uitgegroeid tot het uiteindelijke verhaal. Deze theorie brengt het verhaal van de verrijzenis op gelijke voet met de legende van Koning Arthur en de Ridders van de ronde tafel en met de fabel dat George Washington geen leugen kon vertellen.
Maar er zijn drie hoofdproblemen met deze theorie:
Legenden ontwikkelen zich zelden met meerdere levende getuigen die ze kunnen tegenspreken. Een geschiedkundige met kennis over het oude Rome en Griekenland, A.N. Sherwin-White, argumenteerde dat de het nieuws rond de Verrijzenis zich zo vlug heeft verspreid, dat het onmogelijk als een legende kan aanschouwd worden.
Legenden ontstaan door mondelinge overdracht en gaan niet gepaard met historische documenten uit dezelfde tijd die kunnen worden nagegaan. De vier Evangeliën zijn binnen de dertig jaar na de verrijzenis geschreven.
De theorie van de legende verklaart ook niet afdoende het verhaal van de lege graftombe of de geschiedkundig bevestigde overtuiging van de apostelen dat Jezus levend was.
Waarom overwon het Christendom?
Morrison was verbijsterd door het feit dat "een kleine onbeduidende beweging in staat was om het te halen van de sluwe bedrevenheid van de Joodse gevestigde waarden, evenals van het machtige Rome." Waarom heeft het overwonnen ondanks de machtigste tegenstand?
Hij schrijft: "Binnen de twintig jaar heeft de bewering van deze gewone mensen uit Galilea de Joodse kerk ontwricht en in minder dan vijftig jaar begon het de vrede binnen het Romeinse Rijk te ontwrichten ... en hiermee worden we geconfronteerd met het grootste raadsel van allemaal. Waarom overwon het Christendom?"
Normaal zou het Christendom zijn beëindigd bij de kruisdood, toen Zijn leerlingen vluchtten voor hun leven. Maar de apostelen begonnen een groeiende Christelijke beweging te vestigen.
J.N.D. Anderson schreef: "Denk aan de psychologische zinloosheid van de beschrijving van een kleine groep verslagen lafaards in de opperzaal die enkele dagen later veranderde in een beweging die zelfs de strengste vervolging niet kon tegenhouden en die deze verandering toeschreven aan iets dat zeer weinig overtuigend is ... een verhaal dat zelf verzonnen kan zijn. Dit zou elke normale gedachtegang tarten."
Vele geleerden geloven in het verhaal dat "het bloed van de martelaren het zaad van de Kerk was." Historicus Will Durant merkte op: "Plaats Caesar en Christus in dezelfde arena en Christus zou overwonnen hebben."
Een verrassend besluit
Met al het voorafgaande geraakte Morison er meer en meer van overtuigd dat zijn eerste bewering verkeerd was en dat Christus inderdaad is verrezen. Toen schreef hij een andere boek, met als titel Who moved the Stone? [Wie verplaatste de steen?], om zijn nieuwe besluiten neer te schrijven. Morison volgde eenvoudig het spoor van de bewijzen, aanwijzing na aanwijzing, tot de echte waarheid van alles voor hem duidelijk werd. Tot zijn eigen verbazing leidde dit tot zijn geloof in de Verrijzenis van Jezus.
In zijn eerste hoofdstuk legt de voormalige tegenstander uit hoe deze bewijsstukken hem ertoe brachten dat Jezus verrijzenis een waar gebeurd feit was. "Het was alsof iemand een woud moest doortrekken langs een hem overbekend pad en toch ergens anders uitkwam."
Morison is niet alleen. Talrijke overige sceptici hebben de bewijsstukken voor Jezus verrijzenis onderzocht en aanvaardden het als het meest verbazingwekkende feit uit de hele menselijke geschiedenis. Maar met de verrijzenis van Jezus Christus, rees ook de vraag: Wat heeft het feit dat Jezus de dood heeft overwonnen met mij te maken? Het antwoord op deze vraag vindt men volledig in het Nieuwe Testament.
Vertaling: Chris De Bodt
Bron: Y-Jesus: The facts presented by scholars
29-04-1980
Film 'One Night With The King'
Film "One Night With The King"
"One Night with The King" is de verfilming van het verhaal van koningin Esther uit het gelijknamige Bijbelboek. Hadassah, die haar naam verandert in Esther om niet herkend te worden als Joodse, wordt gekozen tot nieuwe koningin. Het voortbestaan van het Joodse volk loopt gevaar wanneer Haman het plan heeft om alle Joden uit te roeien. Esther verijdelt de aanslag door de koning te wijzen op de snode plannen van Haman en hem te laten inzien hoe hij is misleid.
De film geeft mooie sfeerbeelden van het Perzische rijk en de leefgemeenschap van de verbannen Joden. Regisseur Michael O. Sjabel heeft zijn werk goed gedaan en Tiffany Dupont speelt haar rol van Hadassah/esther uitstekend. Een terugblik op de ongehoorzaamheid van Saul, wanneer hij Agag, de koning van de Amelekieten, in eerste instantie laat leven, maakt op een heldere manier duidelijk hoe deze gebeurtenis grote gevolgen heeft. Haman is namelijk een afstammeling van deze Agag (Haman de Agagiet, Esther 3:1) en zit daarom vol bitterheid jegens het Joodse volk.
Het verhaal van Esther blijft gewoon een mooi verhaal, helemaal als je bedenkt hoe God achter de schermen van de wereldgeschiedenis de touwtjes in handen heeft. Hij zorgt op een wonderlijke wijze dat het volk Israël blijft bestaan, zodat Zijn reddingsplan met de geboorte van Jezus uit het Joodse volk kan doorgaan.
