• De ziel die deze bidt, zal niet lijden in het Vagevuur.
• De ziel die deze bidt, zal worden geplaatst tussen de martelaren, alsof deze voor het geloof bloed had moeten vergieten.
• De ziel die deze bidt kan drie andere zielen kiezen die Jezus in een staat van genade zal houden, voldoende om heilig te worden.
• Niemand in de vier volgende generaties van de ziel die deze bidt, zal verloren gaan.
• De ziel die deze bidt zal zich, één maand ervoor, worden verwittigd van zijn of haar dood.

• God beantwoordt Zijn kinderen in die mate dat zij op Hem vertrouwen en het is evenredig aan dit vertrouwen dat Hij door hen kan werken met mirakelen.
• Voor elke geestelijke aanval van welke aard of hoe groot ook, van de kleinste to de meest onmetelijke, is er niet alleen een oplossing, maar bijkomend een beloning, een genade door God geschonken, die zonder uitzondering, groter is dan de aanval zelf.

• De dromers: Deze theorie ondersteunt het standpunt dat de "verschijner" een beeld van zichzelf ontwikkelt in het geheugen van de waarnemer, die dan een geestesverschijning krijgt te zien. De onstoffelijke persoonlijkheid is aanwezig op de verschijningsplaats, maar de ziener kan de ziel van "verschijner" niet waarnemen.
• Het etherische lichaam: Deze theorie beweert dat het astrale lichaam van de "verschijner", via de normale zintuigen, als een verschijning wordt waargenomen.
• ESP-PK: hier is de "verschijner" aanwezig op de natuurlijke plaats. De extra zintuiglijke waarnemingskrachten van de ziener, tezamen met de psychokinethische krachten van de "verschijner" resulteert in het zin van de verschijning. Hier zijn zowel de paranormale voorstelling als de voorstelling via de normale zintuigen aan het werk. In beschouw deze theorie als een goede regel in het verklaren van ware verschijningsgebeurtenissen.
• Retro: Deze theorie veronderstelt dat bepaalde verschijningen enkel de buitenzintuiglijke waarneming is van het verleden van de ziener.
• Helderziendheid: De voorstanders van deze theorie geloven dat de verschijning alleen maar wordt geschapen door de waarnemer, door het gebruikt van zijn eigen "helderziende" indruk van de "verschijner."
• Telepathie: Volgens deze theorie gebeurt de verschijning enkel in de geest van de waarnemer, maar deze theorie geeft geen antwoord op "collectieve waarnemingen."

Naar de bruiloft te Kana. Roeping van Nataniël Chased [Joh. 1: 45-51]

Op 30 december begaf Jezus zich met de leerlingen en verwanten zeer vroeg op weg naar Kana. Maria en de andere vrouwen gingen alleen langs de rechtere en kortere weg. Dit was maar een smal pad dat meer over gebergte liep. De vrouwen gaan over Massalot aan de noordkant van de hoge berg die ten Westen van Magdalum oprijst, verder door het gewest van de baden van Betulië en, in de vallei Roemmaneh gekomen, naar het westen.

Jezus gaat langs Magdalum ten oosten van die zelf­de hoge berg, volgt daarna westwaarts de grcte weg die over Loebijeh [Gennabris] loopt, ontmoet hier Natanael, richt zijn roep tot hem, volgt verder dezelfde grote weg, tot Hij links inslaat en door een ander, kleiner, opstijgend dal te Kana komt]. De vrou­wen volgden meest zulke paden, omdat zij daar eenzaam konden reizen. Ook hadden zij geen brede wegen nodig, want zij gingen gewoonlijk op een rij achter elkander. Op enige afstand vóór en achter hen ging een mannelijke gids. Die weg van ongeveer 7 uren, liep van Kafarnaüm in zuidwestelijke richting.

Jezus reisde met zijn gezellen over Gennabris. Wel was dit een omweg, maar hij was breder en dus beter geschikt voor zijn leermethode, daar Hij vaak onderweg stil­stond om zijn reisgezellen te onderrichten, om hen iets duidelijk te maken, aan te wijzen of te verklaren. Zijn weg liep eerst meer naar het zuiden dan de weg van Maria. Hij bedroeg van Kafarnaüm tot Gennabris wellicht 6 uren. Te Gennabris liep hij rechter naar het westen en daar was men nog drie uren van Kana.

Gennabris was een schone stad. Er was een school en een synagoge, ook een rederijkersschool en een bloeiende handel. Natanael oefende zijn schrijversberoep uit in een hoog huis voor de stad. Het vormde met nog een groep andere huizen die er omheen stonden, een soort voorstad of wijk. Natanael kwam niet naar de stad, hoewel zijn vrienden die hij onder de leerlingen had, hem daartoe uitgenodigd hadden.

6 december. Na het zegefeest in de vastenspelonk zag Ik Jezus [in de nacht tussen 5 en 6 december] de spelonk verlaten en naar de Jordaan afdalen. De dageraad brak aan. Op dezelfde enge plaats waar Hij, veertig dagen geleden, de Jordaan overgevaren was, zette Hij zich weer over de stroom. Er lag daar nog steeds een balkenvlot voor de overvaart. Nochtans was dit niet de overzetplaats van de grote verkeersweg, maar een plaats van minder belang.

Jezus ging nu op de overzijde van de Jordaan afwaarts tot tegenover de doopplaats van Johannes. En zie! Ik zag dat Johannes die preekte en doopte, aanstonds naar de overkant wees en degenen die hem omringden, luidop toeriep: "Ziet het Lam Gods, dat de zonden van de wereld wegneemt." Jezus verwijderde zich nu van de oever en richtte zich naar Betabara.

Andreas en Saturninus, die bij Johannes gestaan hadden, zetten zich haastig over de Jordaan op dezelfde plaats waar Jezus er over gevaren was. Eén van de twee neven van Jozef van Arimatea en twee andere leerlingen van Johannes volgden eveneens. Na overgevaren te zijn ijlden zij Jezus achterna en ik zag dat Jezus zich omkeerde, hen tegemoet ging en vroeg wat zij begeerden. Andreas was buiten zichzelf van vreugde, omdat hij Jezus weergevonden had. Hij vroeg Hem waar Hij woonde. Jezus ant­woordde dat zij Hem maar moesten volgen en Hij leidde hen in een herberg even bui­ten Betabara. Deze lag tegen het water of het beekje Karrar en ongeveer 1 km van de Jordaan. Hij bleef heden met deze vijf leerlingen te Betabara en nam met hen een maaltijd in de herberg.

Hij sprak met hen over het begin van zijn leerambt en vertrouwde hun toe dat Hij leerlingen wilde verzamelen. Andreas noemde Hem verscheidene van zijn bekenden en prees hen als geschikte kandidaten. Hij noemde o.m. Petrus zijn broer, Filippus en Natanaël. Jezus sprak ook over de doop hier aan de Jordaan en zei dat sommigen van hen hier moesten dopen. Zij antwoordden dat hier geen geschikte doopplaats was, tenzij waar Johannes doopte en dat men toch niet welvoeglijk zijn doopplaats kon in­nemen. Hierop sprak Jezus hun over de roeping en de zending van Johannes. Zijn taak na­derde definitief haar einde. Jezus bevestigde al wat Johannes over zichzelf en over de Messias gezegd had.

Jezus vertelde hun ook over zijn eigen voorbereiding in de woestijn tot zijn openbaar leerambt en over de voorbereiding die tot ieder gewichtige onderneming nood­zakelijk is. Hij was zeer vriendelijk en vertrouwelijk met de leerlingen. Niettemin betoonden zij een grote schuchterheid, eerbied en ootmoedigheid.

7 december. 's Morgens ging Jezus met de leerlingen van Betabara naar de Jordaan tot de overzethuizen [Betania = boothuis] en leraarde daar voor een vergaderde menig­te. Daarna stak Hij de Jordaan over en predikte in een klein dorp, een uur van Jericho,dat bestond uit een twintigtal huizen. Talrijke dopelingen en leerlingen van Johannes kwamen en gingen om Hem te horen en dan alles aan de Doper te berichten. Het was tegen de middag, toen Hij hier leerde.

Jezus gaf aan verscheidene leerlingen opdracht om na de sabbat aan gene zijde van de Jordaan, ongeveer een uur stroomopwaarts van Betabara, weer een doopplaats in te richten of te herstellen, daar waar Johannes gedoopt had na Ennon verlaten te hebben en eer hij op de westzijde van de Jordaan tegenover Betabara doopte.

Men wilde hier voor Jezus een maaltijd bereiden, maar Hij verliet het dorp voor het begin van de sabbat, vaarde weer over de Jordaan en keerde naar Betabara terug, waar Hij at en sliep in het huis van de overste van de synagoge.

8 december. Sabbat. Jezus vierde de sabbat te Betabara, onderwees er in de synagoge en bleef er de gehele zaterdag. Hij overnachtte opnieuw in hetzelfde huis.

9 december. Ik zag Jezus,vergezeld van Andreas, Saturninus, van veel volk en leerlingen van Johannes, naar de doopvijver trekken, ongeveer een uur ten noorden van Betabara aan de Jordaan en tegenover het gewest of hoogveld Gilgal gelegen. Johannes had daar een korte tijd gedoopt, voordat hij de algemene doopplaats dichter bij Jericho in gebruik had genomen. De leerlingen hadden die doopplaats weer in orde gebracht. De vijver was er niet zo ruim als die van Johannes bij Jericho en had een verheven rand met een kleine inlopende landtong, waarop de doopbedienaar stond. Deze rand was door een ka­naal of kleine gracht omgeven, van waaruit het water in de vijver gelaten kon worden.

Er zijn nu hier, in de vallei van de Beneden-Jordaan, niet ver van elkaar drie doopvijvers, namelijk één boven of ten noorden Betabara, dan Jezus' doopvijver op het te voor­schijn gekomen Jordaaneiland en de algemene doopvijver van Johannes, bij Jericho. Bij de eerste, of nieuw ingerichte, vijver aangekomen goot Jezus er een deel in van het doopwater uit de vijver op het eiland, waarin Hij gedoopt was. Andreas had dit medegebracht in een waterzak. Daarna zegende Hij de vijver. Allen die er de doop ontvingen, werden op een onverklaarbare wijze ontroerd en bewogen. Andreas en Saturninus doopten. Er had geen indompeling plaats. De dopelingen traden naast de rand in het water. Men legde de handen op hun schouders en de doopbedienaar schepte driemaal met de hand water op ben en doopte hen in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Johannes deed het anders: hij gebruikte een bekken, of kleine schaal met drie groeven, waaruit het water zich in drie stralen op het hoofd uitstortte. Hier lieten zich zeer vele mensen dopen, vooral uit Perea.

Jezus hield een preek op een kleine, met gras begroeide heuvel, die in de nabij­heid lag. Hij handelde over de boetvaardigheid en de doop van de Heilige Geest. Hij zegde o.m. "Mijn Vader heeft bij mijn doop de Heilig Geest neer gezonden en gezegd: “Dit is mijn geliefde Zoon, in wie Ik mijn welbehagen heb.” Doch dit zegt Hij ook tot allen die Hem beminnen en berouw over hun zonden hebben. En op allen die gedoopt worden in de naam van de Vader, van de Zoon en van de Heilige Geest, stort Hij zijn Heilige Geest uit en dan zijn zij allen zijn zonen in wie Hij welbehagen heeft, want Hij is de Vader van allen die zijn doop ontvangen en daardoor voor Hem geboren worden.

Het bevreemdt me telkens opnieuw hoe dit alles in het Evangelie zo kort verhaald is [als volgde alles onmiddellijk op elkaar] en hoe bijvoorbeeld, volgens het evangelie, An­dreas na op aanwijzing van Johannes Jezus teruggevonden te hebben, aanstonds Petrus ontmoet en hem bij Jezus brengt, ofschoon Petrus alleszins niet daar, maar in Galilea was. Nog vreemder komt het mij altijd voor [om een ander voor­beeld te geven] dat na Jezus' intocht in Jeruzalem, die wij op Palmenzondag herden­ken, in het Evangelie zo spoedig het laatste avondmaal en het Lijden volgt, ofschoon ik tussen de Intocht en Passie zo vele onderrichtingen van Jezus hoor en zo vele da­gen zie verlopen. Hierom geloof ik dat Jezus hier nog wel veertien dagen zal ver­toeven, alvorens naar Galilea te gaan.

Andreas was eigenlijk nog niet als leerling aanvaard. Jezus had hem niet geroepen. Hij was uit eigen beweging gekomen en hij had zich aangeboden en zijn verlangen om bij Hem te zijn, te kennen gegeven. Hij is begeriger en gereder voor Jezus' dienst dan Petrus. Deze dacht zeer licht: "Daartoe ben ik te gering. Dat gaat mijn krachten en bekwaamheden te boven,” en daarmee keerde hij tot zijn bezigheden terug. Ook Saturninus en de twee neven van Jozef van Arimatea, Aram en Temeni, hadden zich uit eigen beweging bij Jezus gevoegd.

Er zouden nog vele andere leerlingen van Johannes, wiens doopplaats nu minder en minder bezocht werd, tot Jezus gekomen zijn, zo niet enige eigenzinnige leerlingen van Johannes, die Jezus als een concurrent van hun meester beschouwden, hen daarvan weerhouden hadden. Zij klaagden gedurig bij Johannes over de handelwijze van Jezus. Zij meenden dat Jezus, met hier te laten dopen, inbreuk op Johannes' rechten maakte en zich geen doop aan te trekken had. Johannes had de grootste moeite om hen hun kort­zichtigheid te doen inzien. Hij zegde hun dat zij zich zijn woorden moesten herin­neren en hoe hij het hun sedert lang voorop gezegd had dat hij slechts de weg bereid­de en dat zijn taak nu binnenkort, zodra de wegen bereid waren, een einde zou nemen. Maar zij hielden buitengewoon van Johannes en zij konden zich met dit vooruitzicht niet verzoenen. Er was heden reeds zulk een gedrang bij de doopplaats van Jezus, dat Hij tot de leerlingen zei dat ze morgen verder zouden gaan.

Jezus te Ofra

10 december. Jezus heeft weer bij de overste van de synagoge te Betabara overnacht. Ik zag Hem vanmorgen vroeg met een twintigtal reisgezellen, waaronder Andreas, Saturninus, Aram en Temeni, Betabara verlaten. Zij voeren over de Jordaan op de gewone, gemakkelijke overzetplaats [Betania], lieten Gilgal rechts en begaven zich naar de stad Ofra, die in een nauw bergdal zeer verborgen ligt. Door deze stad kwamen gestadig mensen uit de streek rond Sodoma en Gomorra die met koopwaren op kamelen naar de oostzijde van de Jordaan trokken en zich door Johannes lieten dopen. Er liep hier [te Ofra] een dwarsweg uit Judea naar de Jordaan. De stad lag overigens zeer vergeten, ongeveer drie of vier uren van de doopplaats van Johannes, maar niet zo ver, dunkt me, van Jericho en een uur of zeven van Jeruzalem. Ze lag koud en ze had, wegens de hogere bergen rondom, niet veel zon. Ze was overigens goed gebouwd.

De inwoners waren tamelijk rijk en genoten van de welstand van kramers, koophandelaars, tollenaars en smokkelaars. Het kwam me voor dat zij uit de hierlangs reizen­de karavanen alle mogelijk voordeel trachtten te halen. Zij waren niet tegen de godsdienst, maar lieten er zich weinig aan gelegen liggen, gelijk dit nog wel het geval is met kramers en hoteliers, dien het al in de mond vliegt. In deze stad ben ik nog niet geweest en ook Jezus heb ik er tot nog toe nooit gezien. Zij hadden er zich ook niet veel met de doop van Johannes bekommerd. Zij hongerden niet naar de zaligheid. Alles was hier gelijk in een plaats waarvan men pleegt te zeggen: er is veel nering.

Toen zij de stad naderden, zond Jezus de neven van Jozef van Arimatea vooruit. Zij moesten de sleutels van de synagoge gaan vragen en de mensen tot de preek oproepen die Jezus wilde houden. Hij gebruikte die twee altijd voor zulke boodschapper omdat zij de omgangsvormen kenden, minzaam en be­leefd waren.

Bij Jezus' intrede in de stad liepen er beze­tenen en krankzinnigen rond Hem en riepen van op een afstand: "Daar komt de Profeet! de Zoon Gods! Jezus Christus, onze vijand. Hij zal ons verdrijven! Jezus legde hun op te zwijgen en gebood hen om zich rustig te gedragen. Nu werden zij allen stil en volgden ze Hem naar de synagoge die bijna aan het ander einde van de stad gelegen was. Binnengetreden leraarde Jezus tot 's avonds toe en ging er slechts eenmaal uit om een verkwikking te nemen. Hij sprak over de nabijheid van het Rijk Gods en over de noodzakelijkheid van de doop en Hij waarschuwde de burgers zeer streng om uit hun lauwheid en valse gerustheid te ont­waken, indien zij Gods strafgericht wilden ontgaan. Hij hekelde ook zeer krachtig hun woeker, sluikhandel en al zulke zonden die eigen zijn aan tollenaars en zij die met geld omgaan. De inwoners spraken Hem niet tegen, maar zij waren toch niet zeer ontvan­kelijk, noch met Jezus ingenomen, want zij waren te verslaafd aan hun bedrijf. Toch trof zijn woord er enigen, die zich dan ook bekeerden. Zo kwamen er des avonds meer­deren, zowel aanzienlijke als geringe personen, tot Hem in de herberg. Zij waren vast besloten om zich te laten dopen. Ook gingen zij reeds in de eerstvolgende dagen tot Johannes. Jezus sliep hier in de herberg.

11 december. Heden verliet Jezus Ofra en ging ‘s morgens met de leerlingen naar Betabara terug. Zij verdeelden zich op de weg: Hij zond Andreas met het grootste deel van hen vooruit op de weg die zij in het naar hier komen hadden gevolgd. Nu hadden zij dus Gilgal links en passeerden voorbij de Steen van de Ark. Jezus zelf met Saturninus en de neef van Jozef van Arimatea [me dunkt dat er maar een van beide bij Hem was] ging meer in de richting van Johannes’ doopplaats [kwam voorbij de 12 stenen] en trok langs dezelfde weg waar Johannes, kort na Jezus' doop, zijn getui­genis voor Jezus uitgeroepen had. Doch ditmaal vond er niets opvallends plaats. Op deze weg die naar de overzetplaats van de Jordaan leidde, trad Jezus nog in enige huizen,onderrichtte de mensen en spoorde hen aan tot de doop.

Pas’ s namiddags kwamen zij weer in Betabara aan en nog dezelfde dag zag ik Je­zus op de doopplaats dopelingen voorbereiden en Andreas en Saturninus hen dopen. Daar de lieden die tot de doop komen, telkens andere zijn, komt de inhoud van Je­zus' voorbereidingswoord meestal op hetzelfde neer en wel op deze hoofdgedachte dat zijn hemelse Vader tot ieder boetvaardige gedoopte zegt: "Dit is mijn geliefde zoon" en dat alle gedoopten zijn kinderen worden en nog meer soortgelijks. De meeste dopelingen waren hier uit het land van de viervorst Filippus, die een goedaardig man was. Zijn onderdanen leefden in een tamelijke voorspoed en hadden er daarom tot nog toe weinig aan gedacht om zich te laten dopen.

's Avonds zegde A.C. Emmerich, buiten alle samenhang, dat Jezus na zijn vasten hier nog onge­veer twintig dagen verbleef. Aldus besloot Hij om nog veertien dagen te blijven om zich daarna naar Kana te begeven, waar zijn Moeder op Hem wacht.

Rondreis in het oostelijk Jordaanland te Dibon

12 december. Wegens zware ziekte kon A.C. Emmerich eerst in de avond van de volgende dag [13 december] verhalen wat zij zich van Jezus’ handelingen op heden, 12 december, herinnerde.

Jezus is heden [12 december] met drie leerlingen uit Betabara opwaarts getrokken,om naar de stad te gaan, waar Hij op 15 oktober, bij de aanvang van het Loofhuttenfeest, aangekomen was. Hij ging namelijk naar Dibon. Hij onderrichte onderweg in verscheidene gehuchten. Nabij de stad, wanneer Hij de huizenrij in het lange dal voorbij was, leerde Hij in de synagoge, die op enige afstand van de eigen­lijke stad gelegen was, in het dal dat Hij op het loofhuttenfeest had doorgewandeld. Hij overnachtte een weinig van daar in een herberg, afdak of stalwoning, waarin allerlei veldarbeiders uit het gewest hun eten en onder­komen kregen.

Men zaait hier reeds aan de zonnekant, de vruchten zullen omstreeks Pasen rijp zijn en zij hebben eerst onlangs een deel van de opgestapelde voorgaande oogst binnengedragen. Jezus vertelde in de synagoge en voor de veldarbei­ders de parabel van de zaaier en legde hun die uit. Hij legde de parabelen niet al­tijd uit. Voor de Farizeeërs vertelde Hij die vaak zonder enige verklaring [Mt.13:11-16].

13 december. Heden de dertiende,onderrichtte Jezus de mensen hier nog op dezelfde wijze. Andreas, Saturninus en andere leerlingen, die gisteren bij Betabara gedoopt hadden, zijn heden naar Ofra teruggegaan om daar de personen,die door Jezus' vermaningen tot betere gevoelens gebracht waren,in hun goede gesteldheid nog te versterken.

In de woning, waar Jezus zich bij Dibon ophield, hebben de vrouwen van de arbeiders hun apart verblijf om er de spijzen voor hen te bereiden. Het zijn allen goede lie­den die een eenvoudig leven leiden. De bewoners van de omliggende plaatsen zijn Jezus minder gunstig gezind, omdat Hij te Dibon en niet bij hen tijdens het loof­huttenfeest vele zieken genezen heeft. Jezus is nu eigenlijk niet in Dibon zelf, ook niet bij de tollenaars die nader bij de Jordaan wonen, maar tussen beide, in het dal Nimrin,dat wel drie uren lang is.

Jezus te Elal [Eleale]

14 december. Jezus verliet heden de herberg bij Dibon. Deze huizen staan verspreid in het dal dat zich tussen Dibon en de Jordaan uitstrekt en wel drie uren lang is. Hij trok zuidwaarts en kwam op een weg die van de Jordaan oostwaarts leidde. Hij liep wel twee uren meer zuidelijk dan de tweede helft van de weg die Jezus ge­volgd was om van Betabara naar Dibon te gaan.

Ongeveer drie uren van Dibon kwam Hij in een dorp met een zonderlinge naam. Ik kon in het begin niet geloven dat het dorp zo heette. Bestaat er wel zulk een dorp? Ik vond het een heel rare naam, om de volgende reden: Wanneer wij als kinderen de koeien naar de weide dreven, riepen wij elkander over het veld toe: 'Helo!Helo!' Ook moest ik de naam meermalen horen, eer ik hem kon aannemen! Wat nu, dacht ik, dat is toch 'Hèlo!Helo!' gelijk de kinderen riepen, wanneer zij de koeien buiten lieten, In ons boerendorp overal, riepen wij dan altijd, over de akkers heen, onze vriendinnetjes toe dat ook zij met hun koeien hier of daar heen moesten trekken en zij schreeuwden mij dan terug: “Helo!Helo! Anne Kathrinken Emmericke, wil je meegaan naar het waterwad, haast je dan Helo!loh!loh!"

De zienster galmde dit uit op een zingende toon als die van een koehoorn en zij noemde de namen van al haar vriendinnetjes uit haar kinderjaren. Met heimwee dacht zij terug aan die schuldeloze onbezorgde kindertijd!

Jezus kwam met een zevental leerlingen te Elal aan. Er moeten, meen ik, nog enige tot Hem gekomen zijn, die ik vergeten was. Andreas, Saturninus en andere, die naar Qfra gegaan waren, zijn op de terugweg, maar waren nog ergens elders gegaan. Nu zullen zij straks bij Jezus aankomen. Jezus nam weer zijn intrek bij de synagoge-overste.

De vrijdagavond met het begin van de sabbat, leerde Hij in de synagoge over een parabel van boomtakken die, door de wind bewogen, hun eigen bloesems afschudden en geen vruchten dragen. Ik weet daar alleen nog van dat Hij daardoor de inwoners er over wilde berispen dat de meesten onder hen, na de doop van Johannes ontvangen te hebben, zich niet beterden en de bloesems van de boetvaardigheid door de eerste de beste wind van zich lieten afschudden en geen vruchten voortbrachten. De inwoners waren hier zo. Jezus koos klaarblijkelijk deze gelijkenis, omdat de boomvruchtenteelt hun hoofdbestaansmiddel was. Zij moesten het fruit ver dragen om het te verkopen, want hun dorp was ver van de verkeerswegen afgelegen. Zij vervaardigden ook dekens en grof breiwerk in het groot.

Jezus had tot nog toe geen tegenspraak ontmoet: de mensen in Dibon en overal in dit gewest waren Hem zeer genegen en herhaalden telkens opnieuw dat zij nooit zulk een leraar gehoord hadden. De oudjes onder hen vergeleken Hem met de profeten. Zij hadden immers hun grootouders vaak de leer en prediking der laatste profeten horen roemen.

Jezus heeft onlangs iemand tot zijn Moeder te Kana gezonden met de boodschap wanneer Hij bij haar zal komen. Van Jeruzalem was er [sedert zijn vasten] nog geen enkele bij Hem geweest, maar van degenen die Hem vergezeld hadden nadat Hij de doop van Johannes ontvangen had, waren de meesten te Betabara weer bij Hem gekomen en gin­gen van Jezus naar Johannes heen en weer.

15 december. Sabbat. Op zaterdag 15 december sloot Jezus te Elal de sabbat.

Jezus te Betsjesimot

16 december. Jezus ging op zondag 16 december zowat drie uren westwaarts naar Betjesimot,een stad aan de morgen- en zonnekant van een berg of heuvel, bij een riviertje en een klein uur van de Jordaan. Op de weg daarheen zijn Andreas, Saturninus en nog andere leerlingen tot Hem teruggekomen van bij Johannes en ik hoorde onderweg de Heer met hen over de kinderen van Israël spreken,die hier in de vlakte van Moab gekampeerd hadden [Num.33,4.9]. Hij vertelde hun hoe Mozes en Jozuë hen toegesproken hadden. Hij paste dit op de tegen­woordige tijd en op zijn eigen leer toe. Betjesimot is niet groot, maar vruchtbaar, vooral in wijn.

Op het ogenblik dat Jezus aankwam, had men zo even een groep bezetenen, die samen in een gesticht opgesloten waren, laten buitenkomen. Deze begonnen nu te razen en te schreeuwen: "Daar komt Hij, de Profeet. Hij wil ons verdrijven, enz…" Jezus wendde zich tot hen en gebood hen te zwijgen. Hun boeien zouden afvallen en zij moes­ten Hem naar de synagoge volgen. Nu braken aanstonds hun boeien door een wonder en zij werden zeer stil. Zij wierpen zich voor Jezus neer, dankten Hem en volgden Hem naar de synagoge. Jezus leerde daar in parabelen over de vruchtbaarheid van de wijnstok. Daarna bezocht en genas Hij ten huize vele zieken. Het dorp ligt niet aan een verkeersweg. De mensen moeten hun vruchten zelf naar de markt brengen.

17 december. Ook op maandag de zeventiende genas en onderwees Jezus hier nog.

Jezus te Samaria, op de westelijke Jordaanoever

De mensen van Betjesimot smeekten Jezus dringend toch nog wat bij hen te blijven, omdat Hij na zijn terugkeer uit de woestijn zijn eerste genezingen bij hen gedaan had. Maar nochtans vertrok Hij heden met Andreas, Saturninus,de neven van Jozef van Arimatea en de overigen, d.i. met in het geheel ongeveer 12 reis­gezellen. Hij wendde zich schuin naar het noord-noordwesten en kwam na twee uren aan de algemene openbare overzetplaats [waarschijnlijk was dit Ghoranijeh, bij de derde doopplaats], waarheen de heerbaan van Dibon leidde en waarlangs Hij, juist voor het loofhuttenfeest, uit het gewest Gilgal naar Dibon gereisd was. Men moest hier nog al lang varen, omdat wegens een steile oever de landingplaatsen niet recht tegenover elkander lagen. Men kon dus niét aan­landen tegenover de plaats van waar men afgevaren was [Zeer duidelijk is de overzetplaats Ghoranijeh bedoeld bij de derde doopplaats].

Op de westzijde zag ik hen nog ongeveer een uur in de richting van Samaria over de voet van een berg nog een dorpje doorgaan, dat uit een rij huizen zonder school bestond. Enige uren van hier naar het westen [meerdere uren naar het noordwesten] ligt in een berghoek Fasaèl waar Jezus op 23 en 24 oktober de Esseen Jaïrua bezocht. Dit dorp hier [Samaria] was uitsluitend door herders en eenvoudige men­sen bewoond, die nagenoeg als de herders bij Bethlehem gekleed waren. Jezus preekte hier op een verheven plaats. Onder de blote hemel was daar een leerstoel opgericht. De inwoners hadden de doop van Johannes ontvangen.

Reis naar Galilea. Jezus te Sillo

19 december. Op de avond van de negentiende zag ik Jezus aankomen te Silo op de hoogte van een zacht opstijgende berg. Silo is een half verwoeste stad. Ik bemerkte dat aan haar poorten grote gebroken deuren hingen. Op enige afstand van de stad lag een verwoest Essenerklooster en er stond ook, naar ik zag, een ander gebouw niet ver van de ingang van de stad, waarin de Benjamieten eens vele jonge dochters opgesloten hadden, die zij op een loofhuttenfeest geschaakt hadden [Recht. 21:15-24]. De synagoge van Silo lag zeer hoog, op het hoogste punt van de stad. Van daar kon men buitenge­woon ver zien. Het vergezicht omvatte de bergen van Jeruzalem, het Meer van Galilea en vele andere bergen.

De inwoners schenen mij niet goed. Zij waren hovaardig, laatdunkend, onver­schillig en vol zelfvertrouwen. Ik zag Jezus met zijn reisgezellen, die wel met twaalven konden zijn, Saturninus en Andreas inbegrepen, in een groot huis hun intrek nemen. In dat huis schenen vele Farizeeërs en schriftgeleerden te wonen. Althans hiel­den zij zich daarin op, want rond Hem zag ik er wel twintig verzameld in hun lange klederen met gordels en lange, neerhangende harige stroken stoffen aan de mouwen. Ik geloof dat Hij hier tegenspraak zal hebben, want zij hielden zich alsof zij Hem niet kenden en, om Hem onderduims te treffen, stelden zij Hem schimpvragen zoals deze: "Wat mag er nu aan de hand zijn, meent U? Waar wil die verwarring, waar we nu getuige van zijn, naartoe? Wat gaat daaruit voortkomen? Nu zijn er reeds twee dopen, die van Johannes en dan nog een van een zekere Jezus, een timmermanszoon uit Galilea. Kan U voor ons geen opheldering daarin brengen en ons zeggen welke van beide dopen de goede, de orthodoxe is? Men verneemt nu bovendien dat andere vrouwen, bijvoorbeeld een weduwe en haar twee zonen [ik ben nu hun naam vergeten] zich bij de moeder van die timmermanszoon hebben aangesloten. Deze trekt met haar aanhangsters overal rond en werft volgelingen voor haar Zoon. Hebben wij nu wel nieuwigheden nodig en wel zulke nieuwigheden? Hebben wij de Belofte en de Wet niet?"

Zulke valse taal en smaadwoorden flapten zij er niet zo ruw en onbehouwen uit, maar afgerond en met een verfijnde leugenachtige vriendelijkheid jegens Jezus en ik dacht daarbij aan de geveinsde beleefdheid, de valse belangstelling, waarmee be­spiedende, zogenaamde verlichte geleerden de hatelijke smaad verbloemen, die zij mij op mijn kruisweg aandoen.

Het huis waarin Jezus te Silo herbergt, is een huis waarin reizende leraars en profeten het recht hadden te verblijven. Het maakte deel uit van het gebouwencomplex met de woningen en scholen van de Farizeeërs en Sadduceeërs van deze plaats. Het was als een seminarie. Het lag niet ver van het hoogste punt van de berg, waar oudtijds de Verbondstent en Ark gestaan hadden. Die hoogste top was als een aparte, steile rots en had boven een grote vlakte, wellicht met een uitgestrektheid, dunkt mij, als die van Dülmen, mijn woonplaats. Er was daar een grote ruimte, met een half verwoeste muur omgeven en daarin lagen de aanzienlijke, verwoeste grondslagen van een stenen gebouw, dat eertijds boven de heilige tent opgericht was. Misschien was het eertijds ook maar een prachtige ringmuur, die een vrije plaats of binnenhof om­gaf. Waar de Verbondsark eertijds gestaan had, was onder een dak dat op open bogen rustte, een kolom gelijk die te Gilgal, en onder deze kolom was, zoals daar, een soort van groef in de rotsgrond.

Er was ook een synagoge op diezelfde ommuurde hoogte en niet ver van de plaats der Verbondsark was er een offerplaats en een overdekte groef, waarin zij de onreinheden wierpen die van de geslachte offerdieren voortkwamen. Ik hoorde inder­daad dat zij hier nog drie- of viermaal in het jaar mochten offeren.

Ik weet niet meer hoe de handelingen en toespraken van Jezus hier op elkander volgden. Ik herinner me alleen nog dat Jezus hen op hun beledigende uitlatingen ten antwoord gaf, dat Hij Diegene was van Wie zij spraken. En aangezien zij ge­sproken hadden van de stem die bij zijn doop gehoord was, verklaarde Hij dat dit de stem van zijn hemelse Vader was geweest, die ook de Vader is van ieder mens die zijn zonden verfoeit en uit de doopwateren herboren wordt.

Daar zij Hem en de leerlingen niet wilden toelaten op de plaats van de Ver­bondsark, als mensen die niet waardig waren zulk een heilige plaats te betreden, ging Hij er toch naartoe en Hij verweet hun daar dat zij eertijds ter oorzaak van hun boosheid hier van de Verbondsark beroofd geworden waren, en dat zij nu, bij de ledige plaats, even slecht bleven handelen en, gelijk toen, hun Wet overtraden. En, zoals de Verbondsark hun toen ontnomen geworden was, zo zou ook nu de vervulling van de Wet van hen wijken [cfr Mt.21,43].

Daar zij Hem en de leerlingen niet wilden toelaten op de plaats van de Ver­bondsark, als mensen die niet waardig waren zulk een heilige plaats te betreden, ging Hij er toch naartoe en Hij verweet hun daar dat zij eertijds ter oorzaak van hun boosheid hier van de Verbondsark beroofd geworden waren, en dat zij nu, bij de ledige plaats, even slecht bleven handelen en, gelijk toen, hun Wet overtraden. En, zoals de Verbondsark hun toen ontnomen geworden was, zo zou ook nu de vervulling van de Wet van hen wijken [cfr Mt.21,43].

Daar zij met Hem over punten uit de Wet wilden redetwisten, plaatste Hij hen twee aan twee. Hij ondervroeg hen nu als kinderen. Hij stelde hun allerlei diepzin­nige vragen over onderwerpen uit de Wet en zij konden die niet beantwoorden. Zij werden grimmig, voelden zich vernederd en begonnen elkander aan te stoten en te morren en reeds wilden sommigen zich uit de voeten maken. Maar Jezus leidde hen nog eerst bij de overdekte groeve, waarin men de offerafval wierp, deed ze openen, en hen met die put vergelijkend, verweet Hij hen dat zij als die gracht waren, van binnen vol vuiligheid en rotheid, afval die niet geofferd mocht worden, doch aan de buitenkant zorgvuldig en net toegedekt en dit op een plaats waarvan het heilig­dom geweken en hun ontnomen was om de zonden van hun vaderen. Hij zei ten slotte nog dat Hij hier niet meer tot hen terug zou komen. Schuimbekkend van woede gingen zij allen weg van de plaats.

20 december. Het onderwerp van Jezus' onderricht hier in de synagoge was vooral de eerbied voor de hoge leeftijd en dan de liefde tot de ouders. Hij sprak hierover zeer streng, want de burgers van Silo hadden sedert lang in hun stad de slechte gewoon­te hun ouders, als zij oud geworden waren, te verachten, te versteken, te verstoten.

Van Betel, dat zuidelijk van hier ligt, loopt een straat hierheen. Lebona ligt in de nabijheid [1 uur ten west-noordwesten]. Van hier tot de stad Samaria kan de afstand acht of negen uren zijn. De stad ligt rond de rots [heuvel] en is niet dicht bevolkt. Ze heeft een farizese school en een tweede school die toebehoort aan een andere sekte. Ook ligt de profeet Ahias hier begraven.[Bij vergissing zegde A.C., "Jonas.” Ahias is de profeet die op het einde van Salomon's regering aan Jeroboam voorspelde dat 10 delen van het rijk hem na Salomons dood ten deel zouden vallen. [I Kon. II: 9-12, 29-39, 12,15].

Jezus te Kibzaim

21 december. Deze morgen ging Jezus de stad uit langs de andere zijde, te weten aan de noordwestkant. Ik zag dat Andreas, Saturninus en de neven van Jozef van Arimatea van Hem scheidden en vooruit naar Galilea trokken. Nu zal Andreas tot Petrus gaan en hem zeggen dat hij Jezus teruggevonden heeft en nu zal plaats hebben wat in het evangelie van Johannes 1: 41 verhaald is.

Ik zag Jezus met de andere leerlingen van Johannes, die nog bij Hem waren, op vrij­dag 21 december, vóór de sabbat te Kibzaim aankomen. Het ligt in een dal tussen takken van het gebergte dat midden door het land loopt en zich hier bijna in de vorm van een wolfsklauw vertakt. De mensen wa­ren hier rechtschapen, openhartig, vriendelijk en Jezus hartelijk genegen. Zij hadden Hem verwacht. Het was, geloof ik, een levietenstad. Je­zus nam in de school [synagoge] zijn intrek bij een overste.

Ik zag hier Lazarus en Martha en Johanna Chusa en Simeons zoon [Obed], die een ambt in de tempel heeft, en de oude dienaar van Lazarus aankomen. Vol vreugde en eerbied groetten zij Jezus. Zij waren eveneens op weg naar de bruiloft van Kana, en ik geloof dat zij door een boodschap wisten dat zij Jezus hier zouden ontmoeten. Jezus bejegende Lazarus bij elke ontmoeting met onderschei­ding als een bijzonder geliefde vriend, maar ik hoorde Hem toch nooit vragen: "Hoe stelt het deze of die van uw verwanten of bekenden?"

Jezus leerde op de sabbat [vrijdagavond] in parabelen die mij nu ontgaan zijn.

Kibzaïm ligt eenzaam in een berghoek verborgen en de inwoners leven van boomvruchtenteelt. Ook zijn hier vele tenten- en tapijtenwevers, maar vooral heb ik nog ner­gens zo vele zolenmakers gezien. Hedenavond hield Jezus hier nog de sabbatvoor­avond en genas verscheidene zieken door een bevel: waterzuchtigen en krankzinni­gen, die op kleine bedden tot Hem vóór de school gebracht werden. Jezus kreeg een maaltijd bij een voorname leviet.

De bruiloft te Kana zal waarschijnlijk pas over een tiental dagen beginnen, want ik zie dat men zich hier en overal in het land op een groot achtdaags feest voor­bereidt, namelijk op het inwijdingsfeest van de tempel der Maccabeeën,waarbij men talrijke lichten ontsteekt. Men was niet verplicht naar Jeruzalem te gaan om het te vieren. In mijn visioenen over de geboorte van Christus, heb ik dit feest onlangs door de H. Jozef enige dagen na de geboorte in de spelonk van de kribbe zien vieren, omdat in Jezus' geboortejaar dit feest op 7 de­cember viel.[Jezus is volgens A.C. op 25 november geboren.]

Ik vermoed dat Jezus eerst na dit feest te Kana zal zijn. Ik heb ook een voor­stelling gehad als zouden Natanael, Filippus en andere apostelen in die dagen met Jezus samenkomen. Waar, weet ik niet meer juist, maar in die dagen zal de ontmoe­ting plaats hebben.

22 december. Jezus ging na de sabbat, die Hij te Kibzaïm had doorgebracht, ‘s avonds nog naar Sikar, waar Hij laat aankwam en overnachtte in een herberg die men Hem aangewezen had. Lazarus en zijn gezelschap reisden van Kibzaïm recht naar Galliea.

Jezus te Tebez

23 december. Jezus ging de volgende morgen vroeg van Sikar noordoostwaarts naar Tebez. Te Sikar of Sikem kon Jezus niet onderwijzen [beide namen duiden dezelfde stad aan]. Er waren daar geen Joden, doch Samaritanen en nog een ander ras van volk, dat uit een gevangenschap in Babylonië of na een oorlog hierheen gekomen was. Zij gaan naar Jeruzalem ten tempel, maar zij offeren niet mee.

Bij Sikem [ten oosten ervan ligt het schone veld dat Jakob voor zijn zoon Jozef gekocht had. Een deel daarvan behoort reeds aan de Herodes van Galilea [Antipas]. Een grens is door het dal getrokken door middel van een aardwal, pad en palen.

Tebes is een stad van betekenis. Er loopt een grote verkeersweg door. Er is daar veel handel en doorgang van kamelen, hoogbeladen: het is wonderbaar om te zien hoe die hoogbeladen dieren, als kleine torens, langzaam de berg opklimmen en hoe zij gedurig hun kop op de lange hals voor de torenhoge lading wegens de inspanning op en neer bewegen. Ook drijft men daar veel handel in ruwe zijde.

De inwoners waren echt niet boos en boden Jezus geen tegenstand, maar zij waren evenmin eenvoudig en volgzaam. Zij waren lauw, onverschillig, zoals dikwijls welge­stelde kooplieden zijn. Anderzijds waren de priesters en schriftgeleerden zonder ijver, om niet te zeggen neutraal, daarbij laatdunkend en zelfvoldaan.

Bij Jezus' aankomst in de stad verhieven bezetenen en krankzinnigen hun gewone uitroep: "Daar komt de Profeet uit Galilea. Hij heeft macht over ons, Hij zal ons verdrijven." Jezus beval hen rustig te zijn en nu waren zij stil.

Jezus ging binnen in een herberg bij de synagoge. Vele mensen volgden Hem daar en men bracht ook vele zieken bij Hem. Hij genas een groot deel er van. ‘s Avonds nam Jezus hier te Tebez het woord in de synagoge: het tempelwijdingsfeest was be­gonnen en Hij vierde het mee. In de synagoge en alle huizen werden zeven lampen aangestoken. Ik zag ook buiten op het veld en op wegen bij herderswoningen kleine fakkels op hoge palen branden. Normaal begint het tempelwijdingsfeest op de avond van 24 Kislew, dit jaar 23 december. De eerste dag is 25 Kislew, dit jaar 24 dec. De achtste dag van het feest of de octaafdag zal vallen op 31 december. De 7 lampen zijn een navolging van de 7 lampen op de zevenarmige kandelaar in de tempel.

Tebez lag wonderschoon op een berg. Op enige afstand kon men de bergweg er door zien lopen en hoe de hoogbeladen kamelen langs die weg afdaalden. Van dichtbij zag men dit niet.

Oogslag op leerlingen en vrienden van Jezus

Andreas, Saturninus en Jozefs neven waren reeds van Silo naar Galilea vertrokken. Andreas was bij zijn familie te Betsaïda gegaan en had Petrus gezegd dat Hij de Messias teruggevonden had en dat Hij nu op weg naar Galilea was. "Kom mee met mij,” zei Andreas, “je moet alleszins eens bij Hem komen, ik wil je aan Hem voorstellen!" Al dezen gingen samen naar Arbela, dat ook Bet-Arbel heette en op 1 uur ligt ten noordwesten van. Nu heet het Irbid. Te Arbela haalden zij Chased [Natanaël],die daar juist zaken te verrichten had, af om met hem het feest van de tempelwijding te Gennabris te gaan vieren. Natanaël Chased had immers in die tijd zijn verblijf of kantoor te Gennabris en wel in een hoog huis dat met verscheide­ne andere huizen bij de ingang van de stad afzonderlijk gelegen was.

Zij spraken hoofdzakelijk over Jezus, en Andreas had hen opzettelijk daar naar het feest geleid, omdat hij, zoals trouwens ook de anderen, veel van Natanaël hield. Zij verlangden zijn mening te horen, doch hij zegde hun dat hij aan het hele gebeu­ren [en aan hun zogenaamde Messias] geen bijzonder belang hechtte.

Lazarus had Martha en Johanna Chusa naar Kafarnaüm tot Maria gebracht, waar deze van Kana was teruggekeerd. Vervolgens ging hijzelf weer zuidwaarts naar Tiberias, in de hoop om Jezus daar aan te treffen. Simeons zoon vergezelde hem en ook de bruidegom van Kana ging daarheen, de Heer tegemoet. Deze bruidegom was de neef van een dochter van Sobe, die een zuster was van de Heilige Anna. Hij heette eveneens Natanaël en was niet van Kana, doch na zijn huwelijk zou hij zich te Kana vestigen.

De stad Gennabris was dicht bevolkt. Een grote weg liep er door en er was veel handel en nijverheid. Vooral bloeide er de zijdehandel. Ze lag een paar uren van Tiberias, landwaarts is, doch door hoge berghellingen er van gebcheiden [530 m hoger], zodat men, om het van Tiberias uit te bereiken, eerst in zuidelijke richting moest gaan tot tussen Emmaüs en Tiberias, waar men zich weer naar Tiberias omwenden moest. Arbela ligt tussen Sefforis en Tiberias [veel dichter echter bij Tiberias].

Andreas met Petrus bij Jezus

24 december. Nog vóór het aanbreken van de dag vertrok Jezus uit Tebez en Hij ging met de leerlingen eerst oostwaarts [Hij doorkruiste de vlakte]. Zich vervolgens naar het noorden wendend, ging Hij aan de voet van de bergen in het Jordaandal in de richting van Tiberias. Hij trok door Abelmehola, een schone stad, waar het gebergte zich nu meer naar het noorden wendt. Het is de geboorteplaats van Elizeüs. Deze stad strekt zich uit op een berg en ik bemerkte het groot verschil in vruchtbaarheid tussen de noord- en de zonnekant. De inwoners waren hier tamelijk goed. Zij hadden reeds van Jezus' wonderen te Kibzaim en te Tebez gehoord. Zij hielden Hem op de weg tegen en gaven Hem hun wens te kennen dat Hij enige tijd ook bij hen zou blijven en hun zieken genezen. Het begon er uit te zien als bij een toeloop, maar Jezus vertoefde hier niet lang. Hij zette zijn weg voort en trok naast Skytopolis tussen de­ze stad en de Jordaan door. Abelmehola kan vier uren van Tebez liggen.

Toen ik Jezus van Abelmehola verder zag reizen en terwijl de andere vrienden reeds in Gennabris waren, kwamen Andreas, Petrus en Johannes bij een stadje zowat zes uren van Tiberias, de Heer tegemoet. Petrus en Johannes waren in dit gewest gekomen voor enige zaken van hun visserij. Zij wilden ook naar Gennabris gaan, maar Andreas overhaalde hen om eerst de Heer te gaan begroe­ten. Nu was het dat Andreas zijn broer tot Jezus bracht en dat Jezus tot Simon zeide: "Gij zijt Simon, Jonas' zoon, voortaan zult Gij Kefas [=Petrus] heten." Dit geschiedde heel kort in een vluchtige aanspreking. Tegen Johannes die Hem reeds langer bekend was, zegde Hij iets van een spoedig wederzien.

Hierop begaven Petrus en Johannes zich naar Gennabris, maar Andreas bleef bij Jezus. Ik meen dat zij hier nog enige tijd bij de stad bleven, die 12 uren van Tebez verwijderd kan zijn.

Oogslag op De Doper

Johannes heeft zijn doopplaats aan deze kant [westzijde] van de Jordaan verlaten. Hij is over de Jordaan getrokken en heeft zijn doopwerk voortgezet in de vijver, een uur boven Betabara, waar Jezus onlangs heeft laten dopen en waar hij, Johannes, vroeger eveneens gedoopt had. De naam van een nabije plaats ben ik vergeten. Ik herinner er me alleen de lettergreep “MA” van.

Johannes heeft hier gedoopt, hoofdzakelijk omdat vele burgers uit het land van de viervorst Filippus, die een goedaardig man was, zich wel wilden laten dopen, doch ten no­de over de Jordaan gingen, te meer omdat er vele heidenen onder hen waren. Tijdens Je­zus' laatste tocht door dit gewest, hadden vele inwoners zich door zijn woord laten bewegen om Johannes' doop te gaan ontvangen. Johannes doopte weer op dezelfde plaats waar Jezus had laten dopen, ook om te laten zien dat hij geen concurrent van Jezus was, noch onafhankelijk te werk ging, doch in goede verstandhouding met Hem leefde.

Jezus te Tarichea

25 december. Jezus kwam heden met Andreas in de nabijheid van Tarichea [stad nabij het zuidelijk punt van het Meer] en nam dicht bij het Meer zijn intrek in een huis dat tot de visserij behoorde. Ik geloof dat men daar vis verkocht of zoutte. Het verblijf was door Andreas reeds besproken, ofwel behoorde het huis nog tot de door Petrus gehuurde visserij. Jezus ging niet in de stad [die wij later even zullen beschrij­ven,wanneer Jezus er terugkeert]. De inwoners waren nog al aardsgezind, weerbar­stig en erg verslingerd op woeker en winst.

Simon [niet Petrus] had in deze stad een ambt. hij werd de Kananeër of ijveraar genoemd en was een soort van rechtsverdediger in handelsgeschillen. Hij was met Taddeüs en Jakobus de Mindere, die zijn broers waren, op het feest te Gennabris, waar ook Jakobus de Meerdere en Johannes nu waren. Thans kwamen hier tot Jezus ook Lazarus, Saturninus, Simeons zoon en de brui­degom van Kana. Deze laatste nodigde Jezus met al zijn gezellen uit op zijn brui­loft. 's Avonds vierde Jezus in het huis het feest van de lichten met gebeden.

26 december. Heden wandelde Jezus met enige leerlingen in het gebergte in de nabij­heid. Er waren hier en daar ook spelonken. Hij zonderde zich af om in de eenzaam­heid te bidden. 's Morgens en 's avonds bad Hij in het huis met de leerlingen en vierde ‘s avonds het tempelwijdingsfeest, waarbij dan lichten ontstoken werden. De hoofdreden waarom Jezus hier bij Tarichea twee dagen vertoefde was, dat Hij de toe­komstige apostelen en leerlingen de tijd wilde laten om elkander mede te delen wat over Hem verteld werd en in 't bijzonder wat Andreas en Saturninus, die vol geest­drift voor Hem waren, hen over Hem gezegd hadden, en om het met elkaar over dit on­derwerp eens te worden.

Ik zag dat Andreas, terwijl Jezus in het gewest rondging, in het huis bleef. Hij schreef brieven op repen als van boombast en gebruikte daarbij een rieten pen. Men kon het beschreven gedeelte der brieven in een gespleten stok schuiven en oprollen. In dit huis kwamen dikwijls mannen en ook jongelingen die werk zochten en nu ge­bruikte Andreas hen als bode. hij zond deze brieven aan Filippus en zijn eigen halfbroer Jonathan en aan Petrus en anderen te Gennabris. Hij liet hun er door mel­den dat Jezus naar Kafarnaüm zou komen, daar de sabbat zou houden en hij nodigde hen uit om er zich ook heen te begeven.

Jezus zou wellicht eerst op vrijdag 28 december naar Kafarnaüm vertrokken zijn, maar uit Kafarnaüm kwam een boodschap tot Andreas, waarbij hij verzocht werd Jezus te bidden om zonder uitstel te komen, omdat daar al verscheidene dagen een bode uit Kedes op Jezus wachtte. De man verlangde Jezus' hulp in te roepen [Kedes ligt 8 km ten noordwesten van het meer Merom of Hoeleh]. De bruidegom Natanael was met enige van Johannes’ leerlingen reeds afgereisd.

Jezus te Kafarnaüm

27 december. Kafarnaüm ligt niet dicht bij het Meer, maar op de hoogte en de zuidhelling van een gebergte [dat in noordelijke richting steeds maar hoger stijgt tot een niveau van 838 meter bij Safed]. Dit gebergte vormt een dal aan de westkant van het Meer, doordat het tussen zijn voet en de oever de zo beroemde vruchtbare vlak­te van Gennezareth laat bestaan langs de noordwestelijke zijde van het Meer. De volgende zin bevat een verwarring, hetzij tussen de twee Betsaïda's, hetzij tussen twee rivieren en we laten hem daarom voor wat hij is. Daar mondt de Jordaan in het Meer uit. Betsaïda echter ligt aanstonds onder de uitmonding van de Jordaan in het Meer.

Heden verliet Jezus met Andreas, Saturninus, Obed en enige van Johannes’ leerlingen het vissershuis bij Tarichea en vertrok Hij naar Kafarnaüm. Zij volgden de weg naast het Meer, gingen ten oosten van Magdalum, kwamen door het dal vóódör Kafarnaüm [de vlakte van Gennezareth] en lieten Betsaïda rechts. Zij gin­gen in kleine groepen verdeeld.

Andreas ontmoette op deze weg zijn stiefbroer Jonathan en ook Filippus, die hem op zijn schrijven, geloof ik, tegemoet gekomen waren. Zij spraken echter Jezus op deze weg nog niet aan. Zij bleven bij Andreas, achter of voor Jezus, dit weet ik niet meer duidelijk. Ik hoorde Andreas zeer vurig tot hen spreken en hun alles vertel­len wat hij van Jezus gezien had. "Dus,besloot Andreas, is Hij waarachtig de Messi­as. Indien gij Hem wilt volgen, hoeft gij Hem dit zelfs niet te vragen. Wanneer gij bij Hem komt, hebt gij maar goed op alles acht te geven! Indien gij het oprecht ver­langt, zal Hijzelf u met een wenk, met een woord aanvaarden!"

Genezing van een knaap

Nu kwam hier de man tot Jezus, die reeds twee dagen te Kafarnaüm op Hem gewacht had. Hij viel voor Jezus' voeten neer en zei dat hij de knecht van een heer uit Kedes was: "Mijn heer smeekt U er om, zei Hij, dat Gij met zijn knecht zoudt medeko­men om zijn zoontje te genezen. Het is melaats en door een stomme duivel bezeten."

Dit was een zeer trouwe knecht en hij stelde de kommer van zijn heer met gevoe­lens van oprechte deelneming voor. Jezus antwoordde hem dat Hij niet kon meegaan, maar dat Hij het zoontje toch zou genezen, omdat het een onschuldig knaapje was. Hij zei dan tot de knecht dat de heer zich met uitgebreide armen op zijn zoon moest uitstrekken en een zeker gebed doen, dan zou de melaatsheid van het kind wijken en dat daarna hij, de knecht, zich op dezelfde wijze plat op het kind moest leggen en zijn adem in zijn mond moest blazen. Er zou dan een blauwe damp van het kind uit­gaan en het zou ook van zijn stomheid genezen zijn. De overige bijzonderheden ben ik vergeten. Ook heb ik in een bijvisioen gezien hoe de vader en de knecht het kind op die manier genezen hebben.

Het bevel aan vader en knecht om zich op het zieke kind uit te strekken, had be­paalde geheime oorzaken of redenen die ik niet meer nauwkeurig weet. Dit kind was onwettig en scheen mij het natuurlijke kind te zijn van de knecht, die het op zon­dige wijze gewonnen had bij de vrouw van de huisvader, zonder dat deze het wist, maar Jezus wist het. Zij moesten beiden een schuld van het kind wegnemen, maar ik kan niet duidelijk maken op welk een geheimvolle wijze dit geschiedde.

De stad Kedes lag ongeveer zes uren ten noorden van Kafarnaüm, op de grenzen naar Tyrus toe en ten westen van Paneas of Cesarea-Filippi,aan de voet van de grote Hermon. Kedes was eertijds een kanaanietische hoofdstad en nu een vrijstad [Jos.12:22 en 20:7], waarin degenen die door het gerecht [versta:door bloedwrekers] vervolgd waren, konden vluchten en een onderkomen vinden. Ze grensde aan het gewest Kaboel, dat eertijds door Salomon aan de koning van Fenitië ten geschenke gegeven werd. Dit land vertoont zich steeds donker aan mij, akelig en onveilig. Jezus vermeed het telkens,wanneer Hij naar Tyrus en Sidon ging. Ik meen dat er moord en struikroverij gepleegd werd.

Roeping van Filippus

28 december. Op de vooravond van de sabbat [vrijdagavond] zag en hoorde ik Jezus in de synagoge leraren. De volkstoeloop was enorm en ook alle vrienden en verwanten van Jezus waren er aanwezig. Zijn leer was voor de toehoorders geheel nieuw en aantrekkelijk. Hij sprak over de nabijheid van het Rijk Gods, over het licht dat men niet onder de korenmaat mag verbergen, over de zaaier en het geloof, niet gro­ter dan het mosterdzaad [Mat. Hoofdstuk 15]. Die parabels vormden niet de gehele in­houd van zijn toespraak, doch de parabelverhalen werden met verklaringen en toe­lichting aangevuld. De parabels waren slechts de kern van zijn leer: korte voorbeel­den en vergelijkingen om er zijn leer uit af te leiden, er aan vast te knopen, om ze aanschouwelijk en vatbaar voor te stellen. Ik heb veel meer parabelen in zijn prediking gehoord dan er in het evangelie voorkomen, maar deze laatste herhaalde Hij toch het vaakst en Hij gaf er telkens [volgens de omstandigheden] een andere uitleg [en toepassing] van.

29 december. Sabbat. Op heden, zaterdag, leraarde Jezus op dezelfde wijze tot het einde van de sabbat. Nadat deze besloten was, zag ik Jezus met zijn leerlingen in een klein dal naast de synagoge gaan. Dit dal was als een wandelplaats, een oord voor afzondering. Voor de ingang en in het dal stonden bomen. De zonen van Maria van Kleofas en van Zebedeüs en ook nog andere leerlingen vergezelden Hem, maar Filip­pus, die schuchter en zeer ootmoedig was, aarzelde te volgen. Hij vroeg zich af of hij wel mocht, of Jezus het goedvinden zou dat hij meeging. Toen keerde Jezus, die voor hem ging, zich met een teken van het hoofd tot hem en zei: "Kom,volg Mij" [Joh. 1:43]. Filippus ging nu vreugdig met de anderen mede. Zij waren wel met twaalf.

Jezus onderrichtte hen nog op deze plaats onder een boom over de vereisten om Hem te volgen en aan zijn oproep te beantwoorden. Andreas was zeer blij, omdat de leerrede van Jezus op de sabbat hen allen verrukt had. Hij wenste en betrachtte buitengewoon vurig dat alle overigen even overtuigd mochten worden als hij, van Je­zus messiaanse waardigheid. Hij had het hart zo vol dat hij geen enkele geschik­te gelegenheid liet voorbijgaan om hun de omstandigheden en verschijnselen bij Jezus' doop en alle overige wonderen, waarvan hij reeds getuige was geweest, opnieuw te vertellen en plechtig te bevestigen.

Ik hoorde ook dat Jezus de hemel tot getuige nam dat zij nog grotere dingen zou­den zien en ik zag Hem ook zich met zijn hemelse Vader over zijn zending onderhou­den. Jezus sprak ook over de voorwaarden van de navolging: zij moesten bereid zijn om alles te verlaten wanneer Hij hen zou roepen. Hij wilde voor hen zorgen en zij zouden al het nodige hebben. Voorlopig mochten zij hun bedrijf nog voortzetten. Van nu tot het volgende paasfeest had Hij nog ander werk te verrichten, maar, wanneer Hij hen daarna zou roepen, moesten zij Hem onbezorgd volgen.

Zulk een verklaring deed Hij hier, omdat sommigen Hem openhartig gevraagd hadden hoe zij zich tegenover hun verwanten en familie moesten gedragen, met wier zorg zij belast waren. Zo had b.v. Petrus de moeilijkheid geopperd dat hij nu niet opeens zijn oude stiefvader, die ook de oom van Filippus was, kon verlaten. Maar Jezus ruim­de al die bekommernissen uit de weg door te verklaren dat Hij niet voor Pasen zou beginnen. Toch konden zij zich van nu af reeds onmiddellijk van hun zaken scheiden, in zover zij hun hart er aan onthechtten, hoewel zij hun bedrijf uitwendig mochten voortzetten tot Hij hen riep, konden zij nu reeds het overlaten van hun zaken aan anderen in overleg nemen.

Hierna ging Jezus met hen langs het tegenovergestelde einde uit het dal en be­gaf zich naar de woning van zijn Moeder in de groep huizen tussen Kafarnaüm en Betsaïda. De naaste verwanten van Hem volgden Hem daarheen, trouwens hun moeders waren er eveneens.

Catharina's mededelingen waren in de voorgaande dagen tamelijk schraal door hevige ziekten. Haar dood waande zij herhaaldelijk nabij en haar gewicht nam ongelooflijk af. Haar handen en voeten geleken letterlijk op die van een geraam­te, slechts met een slappe gerimpelde huid overtrokken.

Volgens onze zienster was alleen de berg Qarantania van het begin en einde van Jezus' vasten en bekoringen getuige.

Nog 26 oktober. Van Lazarus vergezeld ging Jezus vóór het begin van de sabbat naar de herberg van Lazarus naar de woestijn toe. Alleen aan Lazarus maakte Hij bekend dat Hij na 40 dagen terug zou komen. Uit de herberg zette Hij zijn weg alleen en blootsvoets voort. Hij ging aanvankelijk niet in de richting van Jericho, maar meer naar het zuiden, als wilde Hij naar Betlehem, als wilde Hij tussen de woonplaats van Anna's verwanten en tussen die van Jozef s verwanten bij Mizpa doortrekken. Daarna wendde Hij zich naar de Jordaan toe. Hij ging langs voetpaden, voorbij alle dorpen, en kwam ook dicht voorbij de plaats waar eenmaal de Ark gestaan had en Johannes onlangs een feest had gevierd.

Ongeveer een uur van Jericho beklom Hij het gebergte en trad Hij binnen in een ruime spelonk. Hier begon Hij zijn vasten, maar zette hem voort in een ander gebergte, dat aan de oostkant van de Jordaan ongeveer tegenover Jericho begint. Het loopt van dat punt aan de overzijde van de Jordaan tussen oost en zuid [min of meer zuidoostwaarts] naar Midian [ten oosten van de Akabische Golf].

Jezus heeft hier bij Jericho zijn vasten begonnen, heeft het in een andere woestijn over de Jordaan voortgezet en hier beëindigd, nadat de duivel Hem hier op de berg teruggeplaatst had. Deze berg biedt op zijn top een uitgestrekt vergezicht. Deze is gedeeltelijk met struikgewas begroeid en gedeeltelijk dor en kaal. Hij ligt niet zo hoog als Jeruzalem zelf [nl. 98 meter boven de zeespiegel, tegenover 780 meter], maar hij verheft zich boven een dieper grond [die bij Jericho 258 meter onder de zeespiegel is] en hij steekt er meer eenzaam en hoog boven uit. Op de berghoogte van Jeruzalem ligt de Kalvarieheuvel met de tempelgebouwen gelijk [755 meter, burcht Antonia op rotsbank ook 755 meter, tempelplein 740 en 744 meter en een tiental meters voor de gebouwen]. De Kalvarieheuvel ligt te Jerusalem [niet] het hoogst, [Sion bereikt 768 meter en 775 meter, Bezeta en Gareb 780 meter]. Naar de kant van Bethlehem, dit is ten zuiden ligt Jeruzalem duizelingwekkend steil. Aan deze kant is er ook geen ingang [heel de zuidelijke muur heeft alleen aan zijn twee uiteinden een poort] en alles is daar in die wijk met paleizen of villa's, waarvan meerdere mozaïekvloeren teruggevonden werden, bijvoorbeeld in de omgeving van het Assumptionistenklooster, bezet.

Jezus beklom ’s nachts, tussen 26 en 27 oktober, in de woestijn de steile en woeste berg die men nu Qarantania noemt. Er zijn drie toppen op die berg en drie spelonken: de ene boven de andere. Achter de bovenste spelonk waar Jezus binnentrad, viel de blik in een steile, donkere, diepe afgrond. Het gehele gebergte was vol van verschrikkelijke en gevaarlijke ravijnen.

In dezelfde spelonk had vóór 400 jaren een profeet gewoond, wiens naam me nu niet invalt. Ook heeft Elias hier eens nog al een lange tijd heimelijk gewoond. Hij heeft de ene spelonk verruimd. Zonder dat iemand wist waar hij vandaan kwam, verscheen hij dikwijls van hier uit onder het volk, deed hij voorzeggingen en bewerkte eendracht en vrede. Vóór 150 jaren hadden een vijfentwintigtal Essenen hier hun woning.

Aan de voet van die berg stond het leger van de Israëlieten, terwijl de Verbondsark onder bazuingeschal rond Jericho gedragen werd. De bron, waarvan Elizeüs het water zoet maakte, ontspringt in dit gewest, de bron bij Oud-Jericho, nu Ain es-Soel-tan geheten. De Heilige Helena heeft die spelonken tot kapellen laten inrichten. In een daarvan heb ik eens een schildering van Jezus' bekoring op de wand gezien. Later heeft daarboven ook een klooster gestaan. Ik heb me nooit kunnen indenken hoe de werklieden daar zelfs maar op geraakten.

Helena heeft zeer veel heilige plaatsen met kerken opgeluisterd. Zij bouwde ook een kerk boven het geboortehuis van de Heilige Moeder Anna, twee uren van Sefforis [namelijk te Bethlehem in Zabulon, want volgens A.C. Emmerich is zij daar geboren]. Te Sefforis zelf hadden Anna's ouders ook een huis. Ook hierboven werd een kerk gebouwd in de vierde eeuw, waarvan er nog overblijfselen bestaan.

Hoe jammer dat de meeste van die heilige plaatsen, ja, zelfs de herinnering eraan vergaan, verdwenen zijn! Wanneer ik als meisje, vóór dag en dauw in de winter door de sneeuw naar de kerk te Kebsfeld ging, zag ik al die heilige plaatsen zo duidelijk en ook zag ik dikwijls hoe sommige goede mensen, om ze te verdedigen tegen de vernielingszucht van heiligschennende, barbaarse krijgslieden, zich vóór de voeten van dezen plat op de grond lieten vallen.

Het woord in de Heilige Schrift "Toen werd Jezus door de Geest in de woestijn geleid" betekent: "De Heilige Geest die in de doop over Hem kwam, bewoog Hem om, in zover Jezus zich als mens aan de goddelijke werking overgaf en Gods leiding volgde, naar de woestijn te gaan en zich onder het oog van zijn hemelse Vader menselijkerwijze op zijn lijdenstaak en verlossingswerk, dat door lijden volbracht moest worden, voor te bereiden.

Vasten: eerste en tweede dag

27 oktober. Sabbat. Ik zag Jezus in de spelonk met uitgestrekte armen knielen en zijn hemelse Vader vurig smeken om kracht en troost tegen die berg van lijden die voor Hem oprees. Hij zag zijn gehele lijden voorop [dus nu reeds zoals in de Olijfhof] en Hij bad om de nodige genaden voor iedere pijn. Ik had dit visioen van twee uur tot een kwartier vóór vijf in de morgen. Het was zo rijk aan inhoud en bijzonderhe­den, het leerde mij zoveel, als had ik er een jaar lang op geschouwd. Ik zag alle kom­mer, alle lijden van Jezus tot zijn dood toe in beelden weergegeven. Geheel overwel­digd smeekte Hij dringend tot Zijn Vader om kracht, en ik zag Hem ook troost, ver­sterking en verdiensten voor elke smart ontvangen.

Ik zag een witte lichtwolk, zo groot als een kerk, over Hem nederdalen en na zijn verschillende gebeden naderden tot Hem meerdere slanke, geestelijke gestalten, die in zijn nabijheid een menselijke gedaante kregen. Deze eerden Hem en brachten Hem een troost of een belofte, een hoopvol vooruitzicht: wat en hoe ik alles zag is mij onuitsprekelijk. Ik zag dat Jezus hier in de woestijn alle troost, alle hulp, alle zegepraal in de bekoringen voor ons verwierf, de verdiensten van onze strijd en ze­gepraal betaalde, de waarde van onze verstervingen en vasten voorbereidde. Ik zag dat Hij hier al zijn toekomstige arbeid en lijden aan God de Vader opofferde, om de latere arbeid in geest en gebed van allen die in Hem geloven zouden, verdienstelijk te maken. Ik zag zelfs de gehele schat, die Jezus voor zijn Kerk daardoor won en grondvestte en die door de Kerk in de veertigdaagse vasten geopend wordt. Ik zag Jezus gedurende dit zijn gebed bloed zweten en ikzelf bevond mij tij­dens dit visioen aan hoofd en borst met bloed overstroomd. De dag brak toen aan.

28 Oktober. Heden daalde Jezus van de berg af naar de Jordaan toe, tussen Gilgal [hoogveld Gilgal] en Johannes' doopplaats die zowat een uur meer zuidelijk lag. Op een vlot dat hier in het water lag, zette Hij zichzelf over de Jordaan op deze smalle en diepe plaats, die ik vroeger niet kende. Hij ging op de oostzijde van de Jordaan, liet Betabara rechts, kruiste verscheidene verkeerswegen die naar de Jordaan liepen en trok langs bergpaden door woeste streken zuidoostwaarts het geberg­te in.

Hij kwam door een dal dat naar Kallirroë loopt, ging over een riviertje en richtte zich op een gebergte weer noordwaarts tot tegenover Jahsa [Jachza], dat beneden in het dal ligt. Hier hebben de Israëlieten de Amorietenkoning Sihon verslagen [Num. 21:21-26]. In die veldslag waren er [in verhouding] slechts drie Israëlieten tegen zestien vijanden, doch er gebeurde een wonder. Er kwam een schrikwekkend ge­druis over de Amorieten, dat hun de moed benam.

Jezus bevond zich hier op een zeer woeste berg, nog ruwer dan de berg bij Jeri­cho, waar hij ongeveer tegenover ligt en dit op ongeveer negen uren van de Jordaan. Hier zal Jezus veertig dagen vasten. Hier heeft Hij weer reeds gebeden en al het lijden dat Hem te wachten stond, in al zijn omvang en hevigheid gezien. satan is nog niet bij Hem geweest. De Godheid en zending van Jezus zijn Hem volstrekt verbergen. De woor­den: "Dit is mijn geliefde Zoon, in wie Ik welbehagen schep" heeft hij slechts als van een begenadigd mens, een profeet, verstaan. Nochtans is Jezus reeds dikwijls en op ve­lerlei wijze inwendig zeer beangstigd geworden. De eerste bekoring was: "Dit volk is zo bedorven. Moet Ik dat alles voor hen lijden en toch mijn werk niet voleindigen?" [mijn doel onvolkomen bereiken? Zie Jes.49,4]. Doch Jezus had met een oneindige liefde en barmhartigheid de bekoring overwonnen en dit in het zicht zelf van zijn eindeloze smarten!

In de Bergspelonk bij Jachza

29 oktober. Derde dag. Ik zag Jezus in de wildernis in een enge bergspelonk in het gewest van Jachza. Geknield volhardde Hij in voortdurend gebed. Hij zag naar omhoog en sprak tot zijn hemelse Vader: ik zag hoe Hem hier alle zonden van de wereld voor de ogen kwamen, alsook het verval van de mensen van het eerste begin af. Dit kwam als zware dichte onweerswolken over Hem en Hij zag alles wat Hij daarvoor te lijden zou krijgen, wat er gewonnen zou worden, wat er verloren zou gaan. Er kwamen ook weer engelen tot Hem.

Ik zag satan rondsluipen. Hij naderde tot de ingang van de spelonk en hij maakte gerucht. Hij kwam in de gedaante van een zoon der weduwen, die door Jezus bijzonder be­mind werd. Hij dacht dat Jezus er zich aan zou ergeren dat de leerling Hem tegen zijn verbod in gevolgd was. Dit was zeer belachelijk en dom voor satan. Jezus zag niet eens naar Hem om. satan keek naar binnen en kraamde een hoop leugens uit aan­gaande Johannes de Doper, die, naar zijn zeggen, zeer boos op Jezus geworden was omdat hij vernomen had dat Hij hier en daar liet dopen, ofschoon dit zijn zaak niet was.

30 oktober. Vierde dag. A.C. Emmerich verhaalt niets over deze dag.

Jezus lijden wordt hem getoond

31 oktober. Tot vier uur in de morgen duurde mijn nachtelijk visioen. Het geschiedde als volgt. Ik kwam tot Jezus in de spelonk. Ik zag ze thans ruimer, want giste­ren had ik Jezus slechts van bij de ingang gezien. Er was in de spelonk een gat, waardoor een ruwe, koude wind binnenwaaide. In deze tijd van het jaar was het hier zeer koud en nevelig. De spelonk was ruw en van rots en ook de grond zeer ongelijk. Ze was van bontgeaderde steen. Gepolijst zou ze er als geschilderd uitgezien heb­ben. De rots of heuvelhelling waarin de spelonk was, was in de omtrek met enig struik­gewas begroeid. Ook lagen daar rotsstukken die er bijna als struikgewas uitzagen. De spelonk was zo ruim dat Jezus op een plaats kon knielen en liggen zonder zich on­der de opening te bevinden.

Op het ogenblik van mijn aankomst in de spelonk lag Jezus op zijn aangezicht. Ik stond lang bij Hem en bekeek zijn blote voeten. Zijn kleed reikte slechts tot zijn enkels. Ze zagen rood en waren door de ruwe wegen gewond,want hij had barrevoets de woestijn doorkruist. Ik zag Jezus zich nu eens oprichten, dan weer op zijn aangezicht liggen bidden. Ik kon alles zien, want Hij was omgeven door licht.

Opeens daalde van de hemel een gedruis en stroomde er een vloed van licht de spelonk binnen en in dat licht daalde een talrijke schare engelen af, die aller­hande voorwerpen en werktuigen droegen. Ik voelde mij overweldigd en zo tegen de rotswand geklemd, dat ik er mij als ingedrukt voelde, met een gewaarwording alsof ik verzonk begon ik dan te roepen: "Ik verzink! Ik zal hier naast mijn Jezus verzinken."

Hierop werd ik wakker,ontstak mijn licht,hoorde de klok slaan en beschouwde dan in wakende toestand het volgende. De engelen bogen zich voor Jezus, vereerden Hem en vroegen Hem of zij hun op­dracht mochten vervullen. Zij vroegen Hem ook of het nog zijn wil was voor de mensen als mens te lijden, zoals dit zijn wil was geweest, toen Hij uit de schoot van zijn hemelse Vader neerdaalde om het vlees in de schoot der H. Maagd aan te nemen.

Nadat Jezus had toegestemd en zijn lijden opnieuw aanvaard had, richtten de engelen een hoog kruis voor zijn ogen op, waarvan zij bij hun aan­komst de stukken uiteengelegd droegen. Dit kruis was in de vorm, zoals ik het altijd zie, en wel uit vier stukken bestaande, zoals ik in mijn gezichten steeds de kruis­wijnpersen zie. Het bovenste deel van de kruisstam namelijk, dat tussen de beide ingezet­te armen omhoogstak, was ook een afzonderlijk stuk. Ik geloof zowat 25 engelen daar­bij gezien te hebben. Vijf droegen de onderste stam van het kruis, drie het bovendeel, drie de linker- en drie de rechterkruisarm, drie de blok waarop zijn voeten stonden, drie droegen een ladder, een andere een korf met allerhande touwen en gereedschappen en de overigen droegen de speer, het riet, de gesels, de doornenkroon, de nagelen en ook al zijn spotklederen. Ja, alle foltertuigen die in zijn lijden zouden voorkomen.

Dit kruis was als hol. Men kon het opendoen zoals een kast en deze was in al haar delen met ontelbare, veelsoortige foltertuigen opgevuld, doch in het midden, waar Jezus' Hart gebroken en doorstoken werd, zag men een dooreenvlechting van alle moge­lijke zinnebeelden en voorstellingen van pijnen. Deze waren daar door de meest ver­scheidene werktuigen uitgedrukt en ook de kleur van het kruis was op dat punt die van bloed: het liet de aangrijpendste en smartelijkste indruk na. De overige delen en plaatsen van het kruis waren, volgens de aard en graad van het voorgestelde lijden, verschillend en smartelijk gekleurd en aan die kleur was te zien welke pijn daar geleden zou worden.Alle smarten liepen uit al die plaatsen in stralen naar het Hart. Ook de werktuigen waren op al die plaatsen het zinnebeeld en als de belicha­ming van de daar te lijden toekomstige pijnen. Zo waren er ook vaten met gal en azijn in het kruis, doch ook zalven, mirre en iets als reukkruiden, die waarschijnlijk op zijn dood en begrafenis betrekking hadden.

Bovendien hingen er een menigte van lange, ontvouwde rollen in, ter breedte van een hand en eveneens verschillend gekleurd, waarop allerlei smarten en folterwerken geschreven stonden. De kleuren duidden de verschillende graden en soorten van duis­ternis aan, die door zijn lijden moesten verhelderd, verlicht en verdreven worden. Het zwart was datgene wat verloren ging. Het bruin was het troebele, het dorre, het onverschillige, het gemengde en vuile. Het rood was het zware, aardse, zinnelijke. Het geel het verwijfde, laffe, pijnschuwende.

Er waren ook halfgele en halfrode stroken bij, die allebei wit moesten worden. Tenslotte was er ook een menigte witte banen in het kruis, zo wit als melk, en het geschrift dat er op schitterde. Deze laatste waren doorschijnend en betekenden wat gewonnen, voltooid en volmaakt was.

Al deze gekleurde banen waren als de rekening, als de som van Jezus' verschillen­de smarten, moeiten, inspanningen en werken, die Hij in zijn omgang en wedervaren met de leerlingen en andere mensen zou moeten doormaken. Ook werden Hem al die mensen getoond, van wie hij het meest geheime, Hem alleen bekende lijden te verduren zou krijgen: de kuiperijen van de Farizeeërs, het verraad van Judas en de wreedheid van de Joden bij zijn smadelijke, bittere dood.

Dit alles ontvouwden de engelen voor de ogen van de Zaligmaker in volgorde, met een onuitsprekelijke eerbied en een priesterlijke plechtigheid. Nadat nu dit lij­densdrama met al zijn bijzonderheden aan de Zaligmaker getoond en beschreven was, zag ik Hem en de engelen wenen. Daarna trokken de engelen zich terug en ik werd verplaatst in een visioen, waarin ik met de arme zieltjes in aanraking kwam.

1 november. Nieuwe maan. Niets over Jezus medegedeeld.

2 november. De zevende dag. Bij de Heer komend, zag ik Hem in gebed op de grond liggen. De duivel had opeenvolgend de verschijningen van zeven tot negen leerlingen naar de berg gezonden. Zij kwamen een voor een in de spelonk en zegden dat Eustachius hun medegedeeld had dat zij Hem hier zouden vinden. Zij hadden Hem zo angstvol ge­zocht. Zij baden Hem zichzelf hierboven toch niet geheel te ondermijnen en hen niet te verlaten. Er werd zoveel in zijn nadeel gepraat. Hij mocht zijn goede naam niet zo laten bezwadderen, maar moest zich komen rechtvaardigen. Jezus antwoordde hier niets anders op dan: "Wijk van Mij, satan, het is nu de tijd daartoe niet." En hier­op verdwenen zij allen.

3 november. Sabbat. Ik zag de Heer in gebed in de spelonk op zijn aangezicht liggen. Vervol­gens afwisselend knielen, rechtstaan en ook wel eens op zijn zijde lig­gen. Ik zag een zeer zwakke, afgematte, eerbiedwaardige grijsaard moeizaam de berg opklimmen. Hij scheen het zo lastig te hebben en zo afgemat te zijn. Ik kreeg er werkelijk medelijden mede. Hij naderde de spelonk en met een luide zucht van ver­moeidheid zonk hij bij de ingang van de grot ter aarde neer en lag in onmacht. Het smartte me bijna dat Jezus hem niet hielp. Jezus bezag hem niet eens. De oude richtte zichzelf wederom op en zegde tot Jezus dat hij een Esseen van de Karmelberg was. Hij had van Hem gehoord en was Hem ten koste van dodelijke vermoeidheid hier komen opzoeken. hij bad Jezus even naast hem te willen zitten en hem een onderhoud over heilige onderwerpen toe te staan. Bidden en vasten was trouwens niet zo eenvoudig. Hij wist er alles van, maar als er twee in God tezamen waren, dan sticht­te en hielp de een de ander en ook de vruchten waren groter. Nog meer andere dingen stotterde hij. Jezus dreef deze duivel met deze paar woorden op de vlucht: “Wijk, satan, nu is het de tijd niet." Eerst nu zag ik dat het de duivel geweest was, want ter­wijl hij zich omwendde en uit de voeten maakte, zag ik hem duister en woedend worden. Ik kon me niet weerhouden te lachen, omdat hij zichzelf had laten vallen en alleen, zonder hulp weer had moeten opstaan.

satan kende de Godheid van Christus niet en hield Hem voor een profeet. Wel had hij zijn heiligheid vanaf zijn jeugd gezien en ook de heiligheid van zijn Moeder, op wie zijn verleidingen geen pak hadden, daar zij er niet de minste aandacht aan schonk. De duivel vond geen aanknopingspunt in haar en kon niets met haar beginnen. Zij was de schoonste Maagd en vrouw en had nooit bij weten minnaars gehad, behalve bij haar uit­huwelijking in de tempel, toen haar toekomstige man haar door het lot of het wonder van de takken aangewezen moest worden.

Omdat Jezus er niet een farizese strengheid in bijkomstige gebruiken jegens zijn leerlingen op nahield, bracht dit de boze vijand op een dwaalspoor. Daardoor hield hij Hem voor een mens, omdat Hij bij zijn leerlingen menige nalatigheid, die de Joden ergerde, door de vingers zag. Daar hij Jezus dikwijls ijverig had gezien, wilde hij Hem on­langs door de naar hier gekomen leerlingen in onrechtmatige verontwaardiging bren­gen. Daar hij Hem barmhartig had gezien, wilde hij Hem in de verschijning van een grijsaard, die van zwakheid in zwijm valt, ontroeren en als een Esseen met Hem rede­twisten en een onderhoud over geestelijke zaken voeren.

4 november. Ik zag een lichtwolk bij de spelonk hangen, waarin ik alle aangezichten on­derscheidde. Er gingen engelen uit de wolk, die, toen ze te voorschijn kwamen,een menselijke gedaante aannamen. Zij naderden tot Jezus, troostten en versterkten Hem.

5 november. Ik zag Jezus in de spelonk uitgestrekt op zijn aangezicht liggen. Ik zag Hem ook geknield en staande bidden [Drie gebedshoudingen die de oosterlingen in het gebed regelmatig aannemen]. Ondertussen zag ik engelen tot Hem in- en uitgaan.

6 november. Ik zag Jezus in de spelonk op zijn zijde te gronde liggen rusten en de verschijning van de Esseen Eliud bij Hem binnengaan. Het was satan en meteen vernam ik dat hij moest weten dat het kruis onlangs aan Jezus voorgesteld geworden was, want hij zegde Hem dat hij door een openbaring te weten gekomen was welk een berg van lijden en zware strijd Hem getoond waren. Het was duidelijk dat Hij zoveel leed het hoofd niet zou kunnen bieden. Om een vasten van veertig dagen uit te houden zou Hij evenmin in staat zijn. Uit liefde tot Hem was hij derhalve naar hier geko­men om Hem nog een keer te zien en om, met zijn goedvinden, deze eenzaamheid met Hem te delen. Ook wilde hij zich belasten met een deel van zijn belofte of voorgenomen vasten. Jezus sloeg op dit alles geen acht, maar Hij stond op, strekte de handen ten hemel en bad: "Mijn Vader, in de hemel, neem deze bekoring van Mij weg!” Hierop zag ik satan knarsetandend onder een akelige gedaante verzwinden.

Nu knielde Jezus en zette Hij zijn gebed voort, doch na enige tijd zag ik drie jongelingen naderen, die, althans twee daarvan, Hem op zijn eerste reis uit Nazareth naar Hebron vergezeld hadden,maar dan weer van Hem weggegaan waren. Deze gasten naderden vreesachtig, vielen voor Jezus neder en klaagden dat zij geen rust konden vinden, noch ooit vinden zouden, totdat Hij hun ontrouw vergeven zou hebben. Zij smeekten Hem zich over hen te erbarmen, hen weer aan te nemen en hen tot boete voor hun afvalligheid met Hem te laten vasten. Zij wilden voortaan zijn trouwste leerlingen zijn. Zij klaagden en jankten erbarmelijk en gingen in de rui­me spelonk rond Hem, terwijl zij voort een onbedaarlijk gejank lieten horen. Jezus stond op, verhief zijn handen, smeekte tot God en zij verdwenen.

Nu knielde Jezus en zette Hij zijn gebed voort, doch na enige tijd zag ik drie jongelingen naderen, die, althans twee daarvan, Hem op zijn eerste reis uit Nazareth naar Hebron vergezeld hadden,maar dan weer van Hem weggegaan waren. Deze gasten naderden vreesachtig, vielen voor Jezus neder en klaagden dat zij geen rust konden vinden, noch ooit vinden zouden, totdat Hij hun ontrouw vergeven zou hebben. Zij smeekten Hem zich over hen te erbarmen, hen weer aan te nemen en hen tot boete voor hun afvalligheid met Hem te laten vasten. Zij wilden voortaan zijn trouwste leerlingen zijn. Zij klaagden en jankten erbarmelijk en gingen in de rui­me spelonk rond Hem, terwijl zij voort een onbedaarlijk gejank lieten horen. Jezus stond op, verhief zijn handen, smeekte tot God en zij verdwenen.

7 november. In mijn visioenen zag ik Jezus in de spelonk geknield bidden en satan in een schitterende kleding aan de zeer steile oostzijde van de rots, als op de lucht gedragen omhoog zweven. Aan die zijde was er geen ingang, doch slechts enige gaten in de wand van de spelonk. Jezus zag niet naar satan die een engel wilde voorstellen, doch bij zulke verschijningen is zijn licht nooit doorschijnend, maar als buiten er op gesmeerd of geschilderd en zijn kleding maakt een indruk van stijfheid, terwijl het gewaad der engelen licht,waaiend en doorzichtig schijnt.

Hij zweefde in de ingang van de spelonk en zei tot Jezus: "Ik ben door Uw Vader gezonden om U te troosten." Jezus keek niet naar hem om. Dan verscheen hij weer bij een opening van de spelonk aan de gans ontoegankelijke oostzijde en zei tot Je­zus dat hij Hem nu zou tonen dat hij een engel was, aangezien hij hier in de hoogte om de rots kon zweven. Maar Jezus gunde hem geen blik. Hierop werd satan in de hoog­ste mate grimmig en deed alsof hij Jezus door de opening met zijn klauwen wilde vastgrijpen, maar ook nu gunde Jezus hem geen blik. Hierop versomberde zijn gedaante. Hij werd afschuwelijk en verdween.

8 november. Heden zag ik Jezus in een knielende houding bidden in de spelonk.

9 november. Heden nacht zag ik Jezus in de spelonk, nu liggend,vervolgens knielend en dan weer in staande houding bidden. Ik heb het grootste gedeelte van de nacht in de spelonk aan de zijde van Jezus geknield en gebeden. Ik heb een zware en vreselijke nacht achter de rug. Het was zo koud, zo guur op de berg, het stormde en er viel regen en ijselijk zag ik de zonden van de gehele wereld en ook mijn eigen bedorvenheid. Ik zag de bedroevende toestand van de Kerk en het verval in velerlei opzicht van haar priesters. Ik zag de onbeschrijfelijke genaden en hulpmiddelen die Jezus hier verdiende en ons ge­schonken heeft. Ik had een duidelijk begrip van al wat Hij reeds voor ons gewonnen had door zijn vasten en strijd in de woestijn in deze eerste dagen. Ik voelde me totaal verpletterd en vermorzeld en ik had daarbij een hartverscheurend medelijden met Jezus naast mij en een diep besef van mijn eigen zondigheid. En toch, in al die smarten kon mijn lafheid van tijd tot tijd de gedachte niet onderdrukken: "Waarom zegt Jezus mij geen woord? Waarom zegt Hij me niet: sta op?" Inder­daad, het gevoel van mijn ellende blies mij de gedachte in dat het niet was om uit te houden. Toen ik nu het geduld bijna verloor, zegde Hij me toch dit éne woord: "Geduld!" Maar hoe verkwikte het mij! Ik bleef daar nog een tijdlang liggen en voelde al de guurheid van het weer, de afgrijselijkheid van de woestijn en de smar­ten van mijn Jezus.

Dan bereikte me dwars door de koude een warm briesje en ik ervoer iets heel bij­zonders: er zweefden drie zielen in de spelonk naar mij toe. Bij elke ziel waren twee engelen. Zij dankten mij voor mijn lijden dat hen geholpen had en zij verdwe­nen. In de spelonk herkende ik ze, maar nu ken ik ze niet meer.

Ik ben nog vol miserie. Er werd mij ook bevolen te bidden tot afwending van aller­lei rampen die op handen zijn en die ik zag en wel bijzonder wegens gemengde hu­welijken, waaruit, zoals het mij getoond werd, onnoemelijke onheilen voor de Kerk te allen tijde voortvloeien.

10 november. Sabbat. Ik zag Jezus, zoals vroeger, in de spelonk, deels liggend, deels knielend, deels al staande bidden. Hij is in zijn gewone kledij, maar deze hangt wijd en los. Hij draagt geen gordel en is blootsvoets. Zijn mantel, gordel en een paar tassen die de Joden gewoonlijk dragen, liggen naast Hem op de grond. Ook Hijzelf gaat menigmaal ter aarde liggen. Hij eet noch drinkt. Hij heeft ook dikwijls aan­vallen van honger, maar de engelen verkwikken Hem geestelijkerwijze. Er komt dan een lichtwolkje tot Hem en het stroomt als een dauw in zijn mond.

De veertig dagen in de woestijn is een geheimvol getal en heeft, evenals de veertig jaren van de Israëlieten in de woestijn, betrekking op iets wat ik me nu niet herinner.

Dagelijks is Jezus gebedswerkzaamheid nieuw. Dagelijks verdient Hij ons nieuwe genaden, verschillend van die welke Hij reeds bekwam. Het vorige komt niet meer terug. Zonder deze arbeid en overwinning van Jezus zou onze weerstand tegen de bekoringen nooit verdienstelijk hebben kunnen worden.

11 november. Heden zag ik Jezus in verschillende houdingen bidden, zoals tot nog toe.

12 november. Ik zag satan in de gedaante van een oude, geheel verwaarloosde kluizenaar van de berg Sinaï naar Jezus in de spelonk komen. Hij klom met grote inspanning de berg op, was half naakt, geheel haveloos en had slechts huiden om het lijf han­gen. Hij droeg een lange baard, maar zijn aangezicht verried iets vals en listigs. Hij vertelde tegen Jezus dat een Esseen van de Karmelberg bij hem was geko­men en hem over Zijn doop, wijsheid en wonderen, en nu laatst over Zijn streng vas­ten gesproken had. Daarom had hij, niettegenstaande zijn hoge leeftijd, de zo lange reis naar hier tot Hem ondernomen. Hij wenste nu een geestelijk gesprek met Hem te hebben, want hij was een ervaren asceet, geoefend in de versterving. Daarom meende hij dat Jezus nu reeds genoeg gedaan had en het daar bij mocht laten. Ontbrak er eventueel nog iets aan, dan nam hij dat gaarne voor zijn rekening. Hij zegde nog vele dingen in dezelfde zin. Maar Jezus keek eenvoudig ter zijde en zei: "Wijk van Mij, satan." Hierop zag ik satan verduisteren en als een zwarte bal met gekraak van de berg neerrollen.

Ik vroeg mijzelf toen inwendig af hoe het mogelijk was dat de duivel vol­strekt niet wist dat Christus God was en ik bekwam daarover wonderbare en verrassen­de verklaringen. Ik dacht na hoe ik er in zou slagen deze duidelijk uiteen te zetten, maar helaas, ik heb er nog eens te weinig van onthouden. Toch zag ik zeer duidelijk het onbegrijpelijk nut voor de mensen van satan en dat zij het niet wisten en dat zij het moesten leren geloven. Een van de woorden die de Heer zei, heb ik onthouden: "De mens heeft niet geweten dat de slang die hem verleidde, satan was. Daarom mag ook satan niet weten dat God zelf het is, die de mens verlost." Dan kreeg ik hierover ook zeer schone taferelen te zien en ik zag ook dat satan de Godheid van Christus niet eerder te weten kwam dan toen Hij de zielen uit het voorgeborchte der hel verloste.

13 november. Niets medegedeeld.

14-16 november: wegens ziekte niet in staat tot enige mededeling.

17 november. Sabbat. Ik heb in al deze dagen Jezus in verschillende houdingen in de spelonk zien bidden en vasten. De nadere omstandigheden ben ik vergeten. De spelonk is niet op de hoogste top van de berg gelegen.

18 november. Heden zag ik satan in de gedaante van een voornaam man uit Jeruzalem naar de spelonk van de biddende Zaligmaker komen. Hij zei dat hij kwam uit loutere belangstelling in Hem en uit sympathie voor zijn zaak, daar hij wel wist dat het zijn zending was de vrijheid voor de Joden te heroveren. Hij vertelde Hem ook alle geruch­ten en meningsverschillen die te Jeruzalem over Hem in omloop waren. Hij kwam nu om zijn zaak te steunen. Hij hoefde slechts met Hem naar Jeruzalem mede te gaan en hei­melijk bij hem in het paleis van een der Herodessen te wonen. Ik geloof dat satan die Herodes bedoelde, wiens vrouw door Herodes Antipas, die te Kallirroë woonde, ge­schaakt was. Het leek me dat de gedaante, waaronder de duivel verscheen, deze was van een beambte van deze Herodes. Daar kon Jezus zijn leerlingen heimelijk verzamelen en van daar uit een begin maken met de uitvoering van zijn plannen. Hij moest dus nu maar aanstonds met hem meegaan. Dit alles betoogde hij aan Jezus zeer uitvoerig. Jezus zag niet naar hem om, maar bad vurig en ik zag satan terugwijken, zijn gedaante akelig worden en uit zijn neus vuur en damp komen, waarop hij verzwond.

19 november. Ik was stervensziek. Van 's avonds af en de hele nacht bevond ik mij ononderbroken in beschouwing van Jezus in de spelonk.

20 november. Ik zag geheel Jezus' lijden als een boom vóór zijn ziel oprijzen. Zelf geheel overstelpt van smarten en kwalen zag ik hoe aan Jezus geheel zijn toekomstig lijden met alle onderdelen tot aan de kruisiging toe in wonderbare afbeeldingen voorgesteld werd. Ik zag bij die voorstellingen het kruis, zoals altijd, van vijf verschillende houtsoorten gemaakt en de armen er in gevoegd. Onder iedere arm was een wig of spie ingeslagen en op de stam was een steunblokje voor de voeten. Het stuk van de stam boven het hoofd voor het titelbordje was er apart opgezet, want de stam was eerst te laag om er de titel op te plaatsen,indien men wilde dat hij bo­ven het hoofd uitstak.

Ik zag dit alles in een wonderbaar en betekenisrijk visioen. Ik zag daarbij aller­hande geheimenissen en veranderingen [van de zelfstandigheid van brood en wijn] in het Heilige Sacrament. Ik geloof dat ook Jezus die geheimenissen zag, want ik zag engelen bij Hem en deze vereerden ze. Gedurende dit visioen ontwaakte ik af en toe onder de verschrikkelijkste pijnen en telkens als ik weer in slaap [extase] viel om op­nieuw met Jezus te lijden, was ik blij.

24 tot 27 november. Sabbat. In al deze dagen zag ik Jezus in de spelonk in gebed en vasten volharden en ik verenigde mij met Hem in gebed, versterving en bestrijding van mijn kleinmoedigheid, ongeduld en gramschap.

28 november. Heden zag ik dat engelen in vele taferelen aan Jezus de ondankbaarheid van de mensen toonden, hun ongeloof, spot, haat en hoon, het verraad van de apos­tel, de verloochening door vrienden en vijanden tot zijn dood toe, en al wat na zijn dood van zijn arbeid en lijden verloren zou gaan. Hij zag dit alles in beel­den en van angst en schrik en zweette Hij water en bloed. Tot troost toonden zij Hem daartegen al wat gewonnen zou worden. Zij wezen met hun handen naar de beelden.

29 november. Heden zag ik Jezus afgemat in strijd en droefheid bij het zien van het verlies van zo vele zielen, bij het zien van zijn vergeefse pogingen om ze te redden.

30 november. De zienster zag Jezus heden wederom in een bekoring. Hij begon meer honger te krijgen en voornamelijk dorst. Ik zag Hem weliswaar, enige malen verkwikt worden door engelen, doch nooit eten of drinken. Ook zag ik Hem nooit bui­ten de spelonk. Hij scheen niet magerder geworden, maar uiterst bleek. Ik zag de satan in de gedaante van een oude, vrome kluizenaar tot Hem naderen en Hem zeggen: "Ik heb zo’n geweldige honger, ik bid U, geef me toch van de vruchten die daar voor de spelonk op de berg staan, want ik wil er geen van plukken zonder dit eerst aan de eigenaar te vragen. Hij deed alsof hij Jezus voor de bezitter van de vruchten aanzag. "Laten wij daarna, vervolgde hij, samen over heilige onderwerpen zitten spreken." Niet bij de ingang, maar aan de andere zijde, aan de oostkant, stonden op enige afstand vijgen en een soort van vruchten als noten, doch met zachte schalen, gelijk de mispelen er hebben, granaatappelen en ook bessen.

Jezus antwoordde: "Wijk van Mij, je bent een leugenaar van het begin af en laat geen schade op de vruchten na." Toen zag ik de kluizenaar in een kleine donkere gedaante, een boog beschrijvend, over de berg wegvluchten en een zwarte damp van zich afgeven. Ik wist niet dat hij schade op vruchten kon nalaten. Ik dacht vroeger dat hij alleen stank naliet.

In verband met het feest van de apostel Andreas op heden, zegde zij: Andreas is heden bij een broer of halve broer geweest, die hij, benevens Petrus, nog had en die ook een leerling geworden is. Andreas sprak met hem en verkeerde in een droevige stemming. Sinds Jezus naar de woestijn gegaan was, hadden droefheid en angst hem niet verlaten. Hij vroeg zich kommervol af of hij Hem nog weerzien zou en hij worstelde tegen zijn twijfel. Hierover sprak hij met zijn halfbroer Jonathan.

1 december. Sabbat. satan kwam ook in de gedaante van een reiziger tot Jezus en vroeg Hem of Hij niet van de verlokkende, sappige druiven wou eten, die daar in de nabijheid stonden. Ze schenen zo goed te zijn tegen de dorst. Jezus antwoordde niet en keek zelfs niet eens in zijn richting.

2 december. De volgende dag bekoorde hij Jezus op dezelfde wijze met een bron.

3 december. Heden middag zag ik satan tot Jezus in de spelonk naderen. Hij kwam als een kijk- of panoramakundige en zei dat hij tot Hem kwam als tot een hooggeleerde aan wie hij een staaltje van zijn eigen kunst wou laten zien. Hij moest maar eens, als het Hem beliefde, in zijn kijkapparaat zien. Het hing aan zijn hand. Het was een soort kaleidoscoop en geleek op een grote bol of liever nog meer op een ronde vogelkooi. Jezus zag niet naar hem om, keerde hem de rug toe en ging buiten de spe­lonk. Dit was de eerste keer dat ik hem deze zag verlaten.

Ik heb gezien wat er in die kijkkast was. Men zag daarin een rijke weelderige natuur. De blik verloor zich in allerliefste, overheerlijke tuinen, vol dicht en lom­merrijk groen en gebladerte, op rijk beladen vruchtbomen met zeldzaam grote, sappig gezwollen druiven en daartussen zag men koele bronnen. Alles vertoonde zich dichtbij, als lag het voor het grijpen, en dit in zulk een verscheidenheid en afwisseling, dat het ene al schoner en verlokkelijker was dan het ander. Maar Jezus keerde satan de rug en aanstonds week de boze geest.

Dit was nogmaals een bekoring om Jezus zijn vasten te doen onderbreken, want nu begon Hij grotere honger en dorst te voelen dan ooit in de vorige dagen. satan weet helemaal niet dat hij met Jezus te doen heeft. Hij kent wel de voorzeggingen over Hem en voelt ook dat die geheimzinnige man van God macht op hem heeft, maar hij weet toch niet dat Hij God is, dat Hij de Messias is, wiens werk en zending niet verhinderd kunnen worden, daar hij Hem ziet vasten, de bekoring verduren en honger lijden. Daar hij Hem zo arm en in vele dingen zo lijdend, zo echt men­selijk ziet, blijft Jezus' Godheid hem verborgen. Satan is hierin gedeeltelijk zo verblind als de Farizeeërs. Hij houdt Hem dus enkel voor een heilig mens die hij heel zeker kan bekoren en tot val brengen.

De drie grote bekoringen

4 december. Ik zag Jezus lastig gevallen en hevig bekoord worden. Hij leed grote honger en dorst [God beschikte het zo dat zijn mensheid, wellicht door vermindering van gevoelige troost, de honger meer dan kwellend voelde]. Ik zag Hem verscheidene malen buiten de spelonk. Tegen de avond zag ik satan als een grote sterke man naar Je­zus komen. Ik zag dat hij aan de voet van de berg twee stenen van de grond opnam en er mee naar boven ging. Ze hadden de lengte van kleine broden, met dit verschil dat ze hoekig waren, doch ik zag dat satan hun, terwijl hij de berg opging, tussen zijn handen de vorm van echte broden gaf. Tot Jezus binnentredend zag hij er ui­terst verbeten uit. In ieder hand zulk een steen houdend sprak hij tot Jezus na­genoeg als volgt: "Gij hebt gelijk geen vruchten te willen eten, want ze prikkelen de eetlust slechts nog meer. Indien gij Gods geliefde Zoon zijt, op wie de Geest bij de doop is neergedaald, verandert Gij dan deze stenen, waaraan ik reeds de vorm van broden gegeven heb, in werkelijke broden." Jezus zag naar satan niet om. Ik hoorde Hem slechts deze woorden zeggen: "De mens leeft niet van brood." Alleen deze woor­den heb ik duidelijk verstaan of onthouden. In het evangelie staan er nog andere, die mij bijgevolg waarschijnlijk ontgaan zullen zijn, want ik zag satan woedend worden [en mijn aandacht was op hem gevestigd]. Hij stak zijn klauwen naar Jezus uit en op dit moment zag ik de beide stenen op zijn armen liggen. Hierop vloog hij weg en ik moest er om lachten dat hij zijn stenen had moeten meenemen.

5 december. De volgende dag tegen de avond zag ik satan in de gedaante van een machtige engel met groot gedruis naar Jezus komen toezweven. Zijn uitrusting en kleding geleek op die van een krijgsman, zoals ik gewoonlijk de H. Michael zie verschijnen, maar steeds kan men dwars door zijn grootste glans iets donkers en akeligs ontdekken. Met grootspraak zegde hij ongeveer het volgende tot Jezus: "Ik wil u tonen wie ik ben en wat ik vermag en hoe de engelen mij op hun handen dra­gen. Kijk, daar ligt Jeruzalem. Zie de tempel, ik wil U op zijn hoogste punt plaat­sen. Van daar kunt Gij tonen wat Gij vermoogt en of de engelen ook U naar beneden zullen dragen." Terwijl hij in die richting wees, was het alsof ik Jeruzalem en de tempel dicht voor de berg zag liggen, maar ik geloof dat dit maar een voorstelling [in de verbeelding] was.

Jezus gaf hem echter geen antwoord en satan vatte Hem bij de schouders en droeg Hem door de lucht naar Jeruzalem. Hij zweefde op geen grote hoogte en daar plaatste hij Jezus op het hoogste van een tempeltoren. Er stonden vier zulke torens aan de vier hoeken van de omheiningsgebouwen. Tot nog toe had ik op die torens niet gelet. Deze toren stond aan de westzijde van de tempelberg, tegenover de brug Antonia.

De tempelberg viel daar zeer steil af. Die torens waren als gevangenissen. In een er van werden de kostbare gewaden van de hogepriester bewaard. Boven waren die torens plat, zodat men er op rond kon gaan, want in het midden van dat terras verhief zich een hol, kegelvormig torentje, dat van boven met een grote bol eindigde, ruim genoeg opdat twee mensen er in konden staan. Vandaar zag men de gehele tempel onder zich.

Op dit hoogste punt van de toren werd Jezus, die niets zei, door satan nedergezet. Nu vloog satan van boven naar beneden en riep Jezus van op de grond toe: "Indien Gij Gods Zoon zijt, toon nu uw macht en daal naar beneden, want er staat geschreven: Hij zal zijn engelen bevel geven U op hun handen te dragen, opdat Gij U aan geen steen zou stoten." Toen sprak Jezus: "Er staat ook geschreven: gij zult uw Heer niet op de proef stellen."

Nu kwam satan razend tot Hem terug en Jezus zei hem: "gebruik de macht die u gegeven is." Hierop vatte satan Hem weer zeer grimmig bij de schouders vast en vloog met Hem over de woestijn naar Jericho toe. Op de toren staande, zag ik in het westen schemerlicht aan de hemel. satan scheen me ditmaal langzamer te vliegen. Ik zag hem in de hoogste mate woedend en vol haat. Ik zag hem met Jezus nu hoog, dan laag vliegen, op en neder zwenkend, zoals iemand die zijn woede wil koelen, zich wreken, maar zwakker is dan zijn vijand en niets vermag. Hij droeg Jezus terug op dezelfde berg, zeven uren van Jeruzalem, waar Hij zijn vasten aangevangen had.

Ik heb gezien dat satan met Jezus dicht boven de grote oude terpentijnboom vloog, waarvan ik de onlangs herkende relikwie in mijn bezit heb. Deze geweldig grote boom staat in de vroegere tuin van een Esseen, die eertijds hier gewoond had. Ook Elias heeft zich hier enige malen opgehouden. Die boom stond achter de spelonk, niet ver van de steilste helling. Aan zulke bomen worden driemaal in het jaar insnijdin­gen aangebracht, waaruit dan balsem druipt, telkens in een mindere hoeveelheid.

satan plaatste de Heer op de hoogste spits van de berg, op een overhangende, on­toegankelijke klip, die nog hoger is dan de spelonk. Het was reeds nacht, doch terwijl satan om zich heen wees, was het klaar waarheen hij wees en men zag de wonderbaar­ste gewesten van de wereld in alle richtingen. De duivel sprak Jezus nu ongeveer toe als volgt: "Ik weet het, Ge zijt een groot leraar en Gij wilt nu leerlingen verzamelen om Uw leer te helpen verspreiden. Zie al die heerlijke landen daar liggen. Zie welke machtige volkeren daar leven en zie hoe hier dichtbij Judea zo klein en onbeduidend is. Ga liever naar die heerlijke landen, ik geef ze U allemaal, indien Gij neerknielt en mij aanbidt."

Met dit aanbidden bedoelde de duivel een gebruikelijke vernedering, waaraan de Joden en vooral de Farizeeërs zich voor hoge personen en koningen gaarne onderwierpen, wanneer zij iets van hen verkrijgen wilden. De duivel had hier maar een verwijderde, onrechtstreekse bekoring voor, gelijk toen hij onder de gedaante van een hofbeambte van Herodes uit Jeruzalem tot Jezus kwam en Hem naar Herodes' paleis ontbood, onder voorwendsel Hem daardoor in zijn onderneming te steunen.

Terwijl satan aldus rondwees, zag men grote landen en zeeën, vervolgens vele steden, waarin koningen met pracht en praal triomfantelijk binnenrukten aan het hoofd van grote legers en te midden van hun hovelingen. Men zag dit alles zo duidelijk, alsof men er bij was, ja, nog duidelijker. Men voelde zich werkelijk overal bij tegenwoordig en als het ware in die landen verplaatst. Elk tafereel, elk volk onderscheidde zich door eigen glans en pracht, zeden en gebruiken.

satan roemde de hoedanigheden van ieder volk in het bijzonder en wees bij voorkeur naar een land waar prachtmensen woonden,die door hun grootte op reuzen geleken, ik meen dat het Perzië was [waar inderdaad nu nog grote mensen wonen]. Hij raadde Hem boven alles aan zijn leer daar te gaan verspreiden, niet in dat onbedui­dend, onooglijk Palestina. Dit was een zeer wonderlijk tafereel: men zag zo veel en zo klaar, alles was zo schitterend en prachtig. Jezus antwoordde niets dan deze woorden: "Gij zult God, uw Heer, aanbidden en Hem alleen dienen, wijk van Mij, satan!" Op dit woord zag ik satan zich in een onbeschrijflijk gruwelijke gestalte van de rotsberg wegpakken, in de diepte neerstorten en verdwijnen als verslond hem de aarde.

Jezus door de engelen gediend

Toen verliet Hem de duivel, en zie, de engelen naderden en dienden Hem [Mat. 4: 11]

Aanstonds hierop zag ik een schaar engelen tot Jezus naderen en voor Hem neerbuigen. Zij namen Hem, ik weet niet op welke wijze, als op hun handen en zweefden met Hem zachtjes van de rots naar de spelonk waarin Jezus zijn veertigdaagse vasten begon­nen was.

Hij werd door 12 engelen neergedragen, die vergezeld waren van andere die­nende engelen ook in een bepaald getal. Ik weet niet zeker of er in totaal 72 engelen waren, maar ik ben toch geneigd het te geloven, want de gehele tijd herinner­de de voorstelling mij aan het getal apostelen en leerlingen. [Iedere voorname engel had 5 of 6 ondergeschikte engelen. In het eerste geval waren zij gezamenlijk met 72. In het tweede geval met 12 en 72 in getal].

Er werd nu in de spelonk al een dank- en een zegefeest met een maaltijd ge­vierd. Ik zag de engelen de spelonk van binnen met wijngaardranken bekleden. Ze ging van boven open en door het geopend gewelf daalde een zegekroon van groen op Jezus neder.

Dit alles geschiedde in de volmaaktste orde en met feestelijke plechtigheid. Alles was zinnebeeldig, schitterend en spoedig voltooid. Wat met een bepaalde bedoe­ling geplaatst of gebracht werd, schikte zich naar die bedoeling en breidde zich uit overeenkomstig zijn bestemming. De voorwerpen, die de engelen nodig hadden, kwamen vanzelf in hun handen op het ogenblik dat zij die verlangden en beantwoordden vol­komen aan hun doel.

De engelen brachten ook een tafel, die aanvankelijk maar klein was, maar die zich snel uitbreidde en met hemelse spijzen bedekt werd. De spijzen en borden wa­ren van hetzelfde soort als die welke ik steeds op de hemelse tafelen zie. En ik zag Jezus en de 12 engelen en ook de overige engelen hun deel van deze tafel krij­gen. Maar het was geen eten met de mond, en toch een innemen en een genotvol over­gaan van een geestelijk voedsel in de etenden, die genoegens, verkwikkingen en gaven ontvingen. Het was alsof de innerlijke betekenis van de spijzen en vruchtengestal­ten in hen overging. Zo iets is echter onuitsprekelijk.

Aan het einde van de tafel stond afzonderlijk een lichtende, grote kelk en klei­ne bekers er omheen, allemaal van dezelfde gedaante als die, welke bij de instelling van het Heilig Sacrament gebruikt werden, doch ze waren groter en minder stoffelijk. Er stond daar ook een bord met gelijke, dunne broodkoeken. Ik zag dat Jezus uit de grote kelk in de bekers goot, stukjes van het brood daarin doopte en dat de engelen die ontvingen en wegbrachten. Met deze handeling eindigde dit zegefeest en Jezus verliet de spelonk en daalde af naar de Jordaan.

De engelen die Jezus kwamen dienen, verschenen in een verschillende vorm. Vol­gens hun rangorde was ook hun kleding verschillend. De engelen die op het einde het brood en de wijn wegbrachten, waren in priesterkleding. Op hetzelfde ogenblik zag ik nu allerlei wonderbare troost komen op hen die nu Jezus' vrienden waren of het later zouden worden. Emmerich zag Jezus aan de H. Maagd te Kana in een visioen ver­schijnen en haar troosten. Ik zag Lazarus en Martha ontroerd en met liefde tot Je­zus vervuld. Ik zag de zwijgzame Maria door een engel met de gave van de tafel des Heren werkelijk gespijzigd worden. Ik zag die engel bij haar en hoe zij die gave met de grootste eenvoud ontving. Zij had ook al het lijden en de bekoringen van Je­zus in de geest ononderbroken gezien. Zij ging geheel in die beschouwing en in dit medelijden op zonder zich te verwonderen [als overkwam er haar iets vreemds].

Ook Magdalena onderging een heilzame ontroering. Zij smukte zich juist op en kleedde zich aan voor een feest, toen een schielijke angst wegens haar zondig leven en een geheim verlangen naar redding haar overviel. Ook wierp zij haar pronk gewaad en sieraden op de grond, zodat zij door haar omgeving uitgelachen werd. Vele van de latere apostelen zag ik ook met troost en heilige begeerten vervuld worden. Ik zag Natanaël in zijn woning aan alles denken wat hij van Jezus gehoord had. Deze herinnering ontroerde hem ten zeerste, maar ik zag hoe hij die gedachten weer van zich afzette.

Petrus, Andreas en alle overigen werden insgelijks getroffen en gesterkt. Het was een zeer wonderlijke en rijke beschouwing, waarvan ik me maar de weinige genoemde bijzonderheden meer herinner.

Maria en Johannes De Doper in die tijd

In het begin van de vasten van Jezus verbleef Maria in haar huis bij Kafarnaüm. In de wereld ging het toen gelijk nu. De menselijke zwakheid blijft eeuwig dezelfde. Praatzieke vrouwen uit de buurt kwamen tot Maria en onder voorwendsel haar te troos­ten, legden zij Jezus te laste dat Hij overal rondzwierf. Niemand wist waar, Hij was overal. Hij verwaarloosde zijn Moeder, terwijl het toch zijn plicht was zijn ambacht uit te oefenen, om, nu Jozef er niet meer was, voor zijn Moeder te zorgen.

In het algemeen werd er nu door heel het land veel over Jezus gesproken. Het won­der bij zijn doop, het getuigenis van Johannes en de verhalen van de uiteengegane leerlingen, alles werkte samen [en het een bevestigde het ander] om de aandacht op Jezus te vestigen. Slechts nog eenmaal, namelijk na Lazarus' opwekking uit de dood, kort vóór Jezus' dood, was het gepraat over Hem zo algemeen en veelvuldig.

De H. Maagd was droevig gestemd en verdiept in gedachten, want tijdens elke afwe­zigheid van Jezus kon zij een zekere vrees, vermoedens en medelijden niet van zich afzetten. Tegen het einde van die 40 dagen was Maria te Kana in Galilea, bij de ou­ders van de bruid van Kana. Het zijn voorname lieden en als stadsoverheden. Zij bewo­nen een schoon huis, bijna in het midden van de stad, die net gebouwd is. Een straat die, denk ik, van Ptolemaïs komt, ziet men van de naburige hoogten naar Kana af da­len. [Kana is door heuvelen ingesloten en heeft alleen een uitzicht in het noord-noordwesten]. De weg doorkruist de stad, die niet zo wanordelijk en ongelijk gebouwd is als vele andere.

De bruidegom trouwt binnenkort hier in het huis. Ze bezitten nog een ander huis in de stad, dat zij, gans ingericht, aan hun dochter zullen geven. De H. Maagd woont er nu in. De bruidegom is bijna even oud als Jezus. Hij is, geloof ik, een toegebrachte zoon van een der drie weduwen van Nazareth [nl.Mara]. Hij is geen van hen die eens met Jezus naar Hebron gingen. Hij is als een huisvader bij zijn moeder en bestuurt het huishouden voor haar. Nu is hij eveneens te Kana. Ik geloof dat hij later zijn schoonvader in diens bedrijf zal helpen. Die goede mensen raadplegen de H. Maagd bij het regelen van de zaken van hun kinderen en leggen alles voor haar bloot. Maria geeft ook raad aan de bruid die een bevallig meisje is, ik zie haar thans, doch gesluierd, bij de bruidegom in tegenwoordigheid van anderen.

Ik zag Johannes gedurende deze tijd ononderbroken doorgaan met dopen. Herodes ge­troostte zich alle moeite om Johannes tot zich te doen komen en ook zond hij boden tot hem om hem over Jezus uit te horen. Johannes behandelde hem nog onveranderlijk met dezelfde geringschatting en herhaalde zijn vroegere getuigenis over Jezus.

Ook zijn weer afgezanten uit Jeruzalem bij hem geveest om hem over Jezus en hem­zelf te ondervragen. Johannes antwoordde, zoals altijd, dat hij Hem te voren nooit met zijn lichamelijke ogen gezien had, maar gezonden was om zijn weg te bereiden.

Ik zag dat Johannes sedert de doop van Jezus telkens opnieuw herhaalde dat het water door Jezus' doop en door de H. Geest die op Jezus nedergedaald was, nu gehei­ligd was, en dat zeer veel kwaads uit het water geweken was. Dit was geschied, toen het zwarte beeld of de wolkgedaante van satan en het menigvuldig ongedierte zich aan mij vertoonde. Dit ongedierte zag ik in die wolk binnendringen op het ogenblik dat de H. Geest op de Gedoopte Jezus nederdaalde. Zijn doop had het uitwerksel gehad van een duivelbezwering. Jezus liet zich dopen opdat het water geheiligd zou worden, want Hij had de doop niet nodig. De doop van Johannes was hierna zuiverder en heiliger. Daarom werd Jezus, zoals ik zag, in een nieuwe aparte vijver gedoopt. Daarom zag ik Johannes water uit deze vij­ver in de Jordaan leiden en in de algemene doopvijver overbrengen, en ik zag Jezus en de leerlingen om dezelfde reden van dit water meenemen om op verdere plaatsen er mede te dopen.

Qarantania, of de berg van Jezus’ vasten

Qarantania, in 't arabisch Qarantal! Zo noemt men nu algemeen en wel reeds sedert de 12de eeuw de berg bij Jericho, waar Jezus volgens een aloude traditie veertig dagen in absolute afzondering en algeheel vasten doorgebracht heeft. Wij weten dat de zienster een andere voorstelling geeft, waaruit eens te meer blijkt dat zij in al­les origineel en van niets, hetzij traditie of apocriefen of andere meningen, af­hankelijk is. In haar voorstelling echter heeft Jezus hier zijn vasten begonnen en geëindigd en de laatste definitieve zegepraal op de duivel behaald.

Op deze berg verbleef Jezus onder de dieren, zegt de Heilige Marcus, waardoor hij te verstaan wil geven dat de berg buitengewoon woest was, geen verblijf voor mensen, maar voor hyena's en andere wilde dieren die in Jezus' tijd nog talrijk waren. Hier is echter ook niet af te leiden dat A.C. Emmerich de evangelist tegenspreekt, want hij bepaalt geen enkele berg, en daar niemand Jezus' verblijf in die dagen kende, zijn later misschien slechts weinigen of zelfs niemand te weten gekomen waar Hij zich opgehouden had en dat Hij reeds de tweede dag van berg veranderde. De evangelisten zijn overigens niet geneigd om in duizenden bijzonderheden te treden.

De naam Qarantania wordt bij uitbreiding ook soms gegeven aan het gebergte dat naar Midden-Palestina opwaarts loopt en dat wij met Catarina tot nog toe de woestijn van Jericho en ook van Efraïm noemden. Deze woestijn is het meest noorde­lijk gedeelte van de beroemde affreuze woestijn van Juda, die zich in het zuiden tot voorbij de Dode Zee verlengt. Naar het Westen echter gaat de bodem snel opwaarts,ter­wijl hij oostwaarts verschrikkelijk steil naar de vlakte van Jericho afdaalt.

Reeds in de eerste eeuwen van het christendom trok het heilig karakter van de berg met zijn vele grotten en cellen talrijke kluizenaars aan, zodat er kunstmatige grotten bijgebouwd moesten worden. In de vierde eeuw geleek deze ontoegankelijke en onbewoonbare berg op een volkrijke stad. Hij droeg toen de naam Doeka, die dezelfde naam schijnt te zijn als de bijbelse naam. Doch, deze schijnt nog voort te leven in de naam van de bron Ain ed-Doek, die ontspringt aan de noordoostelijke voet van de berg.

In 1874 kwam Qarantania in de handen van Orthodoxe Grieken. Zij bouwden er in 1895 een oud vervallen kloostertje tot een ruim klooster uit. Het verheft zich anderhalve kilometer ten Westen van oud-Jericho of Teil es-Soeltan. Van op deze heuvel gezien, schijnt het klooster schilderachtig aan de berg opgehangen te zijn tegen de rotswand. Het bevindt zich bij een groep grotten, waarvan één sedert de vierde eeuw beschouwd wordt als de spelonk van Jezus' veertigdaagse vasten. Ze bevindt zich vóór het klooster en achter een kapel, die de Grieken in 1902 bouwden.

De berg is vol grotten: wanneer men aan de voet van de berg noordwaarts gaat, be­merkt men in de oostelijke wand 30 à 40 grotten, hetzij natuurlijke, hetzij kunstmatige. In de zuidelijke wand, langs en boven de wadi Denoen en Retina zijn de spelonken niet minder talrijk.

Een smal bergpad leidt naar het klooster en de spelonk van het vasten langs duizelingwekkende diepten. Vóór de bouw van het nieuwe klooster was dit pad niet alleen moeilijk, maar zelfs gevaarlijk: de trappen die van afstand tot afstand aan­gebracht waren, soms gebroken en overal in slechte staat, boden nauwelijks enige vastheid aan de beklimmer. Een verkeerde stap kon hem in de afgrond storten. De dappere pelgrim Mislin waagde het in 1848 nauwelijks tot bij de grot op te klimmen.

De grot tussen klooster en kapel is vanaf de vroegste eeuwen tot kapel ingericht. De fresko’s op haar binnenwanden, waar nog sporen van overblijven [en door Emmerich gezien en vermeld zijn], dateren uit de 12e eeuw, toen kanunniken van het Heilig Graf in het be­zit van de berg waren. In deze grot immers laat een traditie Jezus zijn vasten doorbrengen.

Een Vlaams priester-pelgrim beschrijft zijn bestijging van de berg en bezoek aan de grot als volgt: "Wij vangen de beklimming aan van die kegel van 348 m hoog. De helling is steil als een zoldertrap. Wie onderhevig is aan hoofdduizelingen sluit bij die gelegenheid liever maar de ogen. Na een half uur pijnlijk zwoegen komen wij 200 meter hoog op een rotsvlak. Onze paarden dampen van het zweet en komen als uit het water de termometer wijst 35 graden aan. Nat van het zweet komen wij eindelijk bij een gaanderij [of terras] met een staketsel afgezet en we treden binnen in een rotska­mer. Het klooster was nog niet vernieuwd. Vol heilig verlangen klimmen wij langs een trap naar de heilige spelonk op en lezen daar geknield het evangelie van de bekoring. Men ziet er nog een fatsoenlijke schilderij die de bekoring voorstelt. Deze spelonk is nagenoeg vierkant met zijden van ongeveer 3 meter. Na het voldoen van onze godsvrucht kloppen wij aan bij de Griekse paters, rusten een weinig en bege­ven ons op het balkon, waar wij een prachtig vergezicht genieten op de uitgestrek­te vlakte van Jericho en de naburige bergen.

Wij zien honderd nissen, hetzij in de rots gehouwen,hetzij door de natuur gemaakt. Wij bedanken de gastvrije monniken en beginnen af te dalen. Bij onze paarden gekomen nemen wij die bij de toom en ke­ren te voet op onze stappen terug.

Ik daalde te voet af, zegt ook Mislin, want de laatste helling van de berg naar de vlakte is zeer steil. Ik bezag nog de hooggelegen spelonken in de bergwand, de ene boven de andere, beschermd door een kleine muur en toegankelijk gemaakt door in de rots gehouwen trappen en paden. Ra­ven zweefden krassend er omheen."

Het staat vast dat de kruisvaarders in die bepaalde berg de berg van Jezus' vasten herkend hebben. Dit blijkt bijvoorbeeld uit twee handvesten van de Patriarch Wilhelmus, waarvan het ene de kanunniken van het H. Graf in 't begin van de twaalde eeuw in het bezit stelde van de heilige berg Qarantania en het ander in 1136 hun de tienden van Jericho toekende tot onderhoud van het klooster en zijn bewo­ners en hun kerk. Sedertdien wordt deze berg met de heilige grot nagenoeg in alle bedevaartsoorkonden vermeld.

Maar, zo redeneert hij verder, het is zeker dat de kruisvaarders deze mening of lokalisering niet zelf uitgevonden hebben, maar dat zij een bestaande en algemeen aanvaarde traditie overgenomen hebben. Deze was bewaard gebleven dankzij de monni­ken, die vanaf de eerste eeuwen de berg bewoond hebben en in navolging van Christus daar een leven van gebed, vasten en duivelbestrijding zijn komen leiden.

De naam alleen "berg van Jezus' vasten," Qarantania, heeft een zekere bekoorlijk­heid en wekt de belangstelling op. Hij verheft zich bijna of loodrecht vlak tegenover de ruïneheuvel van het oude Jericho, teil es-Soeltan, op een afstand van nog geen anderhalve kilometer. Zijn top bereikt 492 m boven de Dode Zee, 323 meter boven Oud-Jericho, 98 meter boven de Middellandse Zee. De oostflank is totaal kaal en in scherpe tegenstelling met de groene, waterrijke oaze van Aïn Doek aan de noordoostelijke voet van de berg.

Onder de talrijke grotten is die van Jezus' vasten natuurlijk de vermaardste. Ze bevindt zich nagenoeg op het zuidelijke einde van de bergblok, waar deze zich boven een diepe ravijn naar het westen wendt. Om ze te bereiken moet men tot halverwege de helling opklimmen langs een in de rotswand gehouwen pad, dat vroeger zeer moeilijk en gevaar­lijk was, maar nu verbreed en bruikbaar.

Aan alle zijden is de berg om zo te zeggen ontoegankelijk. Ten westen, wegens de lange,hoewel afdalende hellingen en heuvelen en diepe wadi Soeëinit, ten noorden door die van Maqoeq en Roemman, ten oosten door de steile hel­ling, ten zuiden door de Denoen en Retmeh en verder in dezelfde richting door de el-Qelt. Ook werd hij nooit bewoond, tenzij door luipaarden, hyena’s, andere wilde dieren en eremijten. Onder dezen zijn vooral bekend en vermaard: de Heiligen Chariton, Elpidius, Eus-tacius en Enesius. In de achtste eeuw kwam een monnik en wonderdoener, met name Stefanus uit het klooster Mar Sabas, hier een vasten van veertig dagen doorbrengen.

Vermeldenswaardig in verband met deze berg is dat aan zijn noordoostelijke voet zich een synagoge bevindt. In september 1918 kwamen de fundamenten en een mozaïekvloer ervan, door de inval van een Turkse obus, bloot te liggen. Ze lag op een hoogte. Dit laatste wordt door A.C. Emmerich verzekerd, omdat dit met synagogen dikwijls het geval was, ook al lagen er ze min of meer eenzaam bij. Van op de bergtop overziet men geheel de helling van de Palestijnse bergketen tot haar rug toe.

Onder de talrijke grotten is die van Jezus' vasten natuurlijk de vermaardste. Ze bevindt zich nagenoeg op het zuidelijke einde van de bergblok, waar deze zich boven een diepe ravijn naar het westen wendt. Om ze te bereiken moet men tot halverwege de helling opklimmen langs een in de rotswand gehouwen pad, dat vroeger zeer moeilijk en gevaar­lijk was, maar nu verbreed en bruikbaar.

Aan alle zijden is de berg om zo te zeggen ontoegankelijk. Ten westen, wegens de lange, hoewel afdalende hellingen en heuvelen en diepe wadi Soeëinit,ten noorden door die van Maqoeq en Roemman, ten oosten door de steile hel­ling, ten zuiden door de Denoen en Retmeh en verder in dezelfde richting door de el-Qelt. Ook werd hij nooit bewoond, tenzij door luipaarden, hyena’s, andere wilde dieren en eremijten. Onder dezen zijn vooral bekend en vermaard: de Heiligen Chariton, Elpidius, Eustacius en Enesius. In de achtste eeuw kwam een monnik en wonderdoener, met name Stefanus uit het klooster Mar Sabas, hier een vasten van veertig dagen doorbrengen.

Vermeldenswaardig in verband met deze berg is dat aan zijn noordoostelijke voet zich een synagoge bevindt. In september 1918 kwamen de fundamenten en een mozaïekvloer er van door de inval van een Turkse obus bloot te liggen. Ze lag op een hoogte. Dit laatste wordt door A.C. Emmerich verzekerd, omdat dit met synagogen dikwijls het geval was, ook al lagen er ze min of meer eenzaam bij. Van op de bergtop overziet men geheel de helling van de Palestijnse bergketen tot haar rug toe.

Deze mensen hier vroegen Hem in vertrouwen wie nu de grootste was, Hij of Johannes? Hij antwoordde: "Degene van wie Johannes getuigenis aflegt!" Zij brachten het gesprek ook op Johannes' ijver en sterkte en op Jezus' schone en krachtige gestalte. Maar Jezus antwoordde: "Nog eer drie jaren verlopen zijn, zult gij geen gestalte of schoonheid meer aan Mij ontwaren, ja, Mij zelfs niet meer herkennen. Zodanig zal ten gevolge van folteringen en mishandelingen mijn Lichaam misvormd zijn!"

Hij sprak van de kracht en de ijver van Johannes als van iemand, die vóór de aankomst van de Heer aan het huis van de slapenden aanklopt, als van iemand die een weg door de woestijn baant, opdat de koning er zijn intocht zou kunnen doen, als van een stroom die zijn bedding reinigt.

Zie het Lam Gods

12 oktober. 's Morgens bij het aanbreken van de dag ging Jezus met zijn leerlingen [en ook nog gevolgd door een groep mensen die zich bij hem gevoegd hadden] naar de Jordaan toe, die van hier drie uren, zo niet meer, verwijderd kon zijn. De Jordaan vloeit hier in een twintig kilometer breed dal, dat aan weerskanten wel een half uur omhoog stijgt. De steen van de Verbondsark in de omsloten plaats, waar onlangs het feest was geweest, lag omtrent een uur van Johannes' doopplaats, wanneer men recht naar Jeruzalem ging. De hut van Johannes bij de twaalf stenen lag in de richting van BetaRaba, iets meer naar het noorden dan de steen van de Verbondsark. De twaalf stenen lagen een half uur van de doopplaats in de richting van Gilgal. Gilgal ligt op de westzijde der hoogte, waar deze weer een weinig afdaalt naar de beek toe die uit de bron van oud-Jericho komt.

Van Johannes' doopvijver had men op de beide oevers opwaarts, die zeer vruchtbaar waren, een mooi uitzicht. De vlakte van Jericho was om haar vruchtbaarheid vermaard en ook de vlakte van Moab, aan de overzijde, is in 't algemeen vruchtbaar. Deze echt verrukkelijke en vruchtbare streek, vol vruchtbomen en rijkdom, was bij het Meer van Galilea. Hier en rondom Bethlehem was meer landbouw, meer kweek van doerra, knoflook en komkommers en ten slotte meer weiden.

Jezus was reeds voorbij de steen van de Verbondsark en kwam door een dalopening op een plaats voorbij, waar men Johannes, die een kwartier van daar bij zijn hut juist stond te leren, een korte tijd in de verte kon zien. Jezus was hier voor de Doper niet langer dan een paar minuten zichtbaar. Maar Johannes werd door de Geest aangegrepen. Hij wees op Jezus en riep uit: "Ziet het Lam van God, dat de zonden van de wereld wegneemt."

Jezus trok voorbij. Zijn leerlingen gingen in groepen, deels voor en deels achter Hem. De groep die zich het laatst bij Hem had aangesloten, was de laatste. Het was in de vroege morgen. Zeer vele mensen kwamen op de woorden van Johannes naar de plaats gelopen, maar Jezus was reeds voorbij. Zij riepen Hem nog met lofwoorden achterna, doch Hij verdween uit hun gezicht.

Op het verzoenfeest, zo vervolgt Brantano,vervloekte de Hogepriester in de tempel een bok, na hem met zijn eigen zonden en met die van het hele volk beladen te hebben.. en liet hem naar de woestijn jagen. Het ligt voor de hand dat de Doper deze handeling en ceremonie voor ogen had en zeggen wilde: deze is de ware bok, het Lam dat de zonden der wereld werkelijk wegneemt. Bij Hem is het meer dan een afbeeldsel. De gelijktijdigheid of quasi-gelijktijdigheid van Johannes woorden met die ceremonie, werpt een verrassend licht op Johannes' woorden: Ziet het Lam van God, enz… Bij hun terugkeer zegden die mensen tot Johannes dat Jezus door een ganse menigte nagelopen werd. Zij hadden ondertussen vernomen dat zijn leerlingen reeds gedoopt hadden. Zij vroegen dus wat daaruit zou voortkomen? Johannes herhaalde hun nogmaals: "Om voor Jezus te wijken, zal ik spoedig deze plaats verlaten, want mijn enige zending is het geweest zijn voorloper en knecht te zijn." Dit scheen zijn leerlingen volkomen onbillijk. Zij waren afgunstig op de leerlingen van Jezus.

Jezus richtte zich nu naar het noordwesten, liet Jericho rechts en begaf zich naar Gilgal, dat een paar uren van Jericho kon liggen. Op deze weg heeft Hij in menig gehucht vertoefd. de kinderen hadden Hem onder het zingen van zijn lof onderweg vergezeld en andere waren in de huizen gelopen om hun ouders te gaan halen.

Jezus te Gilgal

De gehele hoger gelegen vlakte, die zich boven het diepe dal van de Jordaan verheft en doorsneden en besproeid wordt door beken die in de Jordaan vloeien, heet Gilgal. Zijn uitgestrektheid is wel vijf uren in de omtrek. Maar de stad Gilgal, waartoe Jezus tot de avond naderde, strekt zich verspreid en door vele tuinen onderbroken, in de lengte wel een uur ver uit naar de kant van de verblijfplaats van de Doper.

Eerst ging Jezus voor de stad in een omsloten heilige plaats, waarin men profeten en beroemde leraars liet binnenkomen: hier was het de plaats waar Josuë aan de kinderen van Israël iets bekend maakte, wat Mozes vóór zijn dood aan hem en aan Eliëzer geopenbaard had. Het waren 6 vervloekingen en 6 zegeningen [Deut. 11: 29; 27: 12-26; Jos. 8: 30-35. Ook de besnijdenisheuvel van de Israèlieten [Jos.5: 2-3] met een eigen muur omringd, lag nabij deze plaats.

Naar aanleiding daarvan werd mij de dood van Mozes getoond. Hij stierf op een kleine, steile heuvel, die in de schoot van het gebergte Nebo tussen Arabië en Moab ligt. Het Israëlische leger lag in een wijde omtrek verspreid. Slechts enige afdelingen hadden post gevat verder het dal in, dat de heuvel omgaf. Die heuvel was geheel met een gewas als loof overdekt, alsook met korte, kroezige struiken, zoals de jeneverstruik groeit. Mozes moest zich aan deze struiken vasthouden om op de top te geraken. Josuë en Eliëzer vergezelden hem. Ik weet niet meer alles wat met hem gebeurde. Ik meen dat hij een visioen had van God, dat de anderen niet zagen. Hij overhandigde aan Josuë een rol, waarop zes vervloekingen en zes zegeningen geschreven waren, die hij in het Beloofde Land aan het volk bekend moest maken. Na hen vervolgens omhelsd te hebben,beval hij hun weg te gaan en niet meer om te zien. Nu knielde hij met uitgestrekte armen neer en zonk hij op zijn zijde ter aarde. Ik zag deze onder hem opengaan en hem daar als in een schoon graf omsluiten. Toen Mozes bij Jezus' gedaanteverandering op de Tabor verscheen, zag ik hem van deze plaats naar die berg komen. Josuë las de zes zegeningen en vervloekingen voor aan het volk.

Te Gilgal wachtten vele vrienden van Jezus op Hem in een herberg, waar zij Hem ontvingen. Lazarus, Jozef van Arimatea, 0bed, een zoon van de weduwen van Nazareth en zijn gezellen. Anderen wasten de voeten van de Heer voeten en dienden hem een verkwikking toe.

Jezus hield voor een talrijke verzameling, waarvan velen voornemens waren de doop van Johannes te gaan ontvangen, een leerrede in een bad- en reinigingsplaats. Deze was aangelegd aan de rand van een bijrivier van de stroom op de hoge terrasvormige, met trappen opstijgende oever. De plaats was met een tentdak overspannen en er lagen lusthoven met mooie sierbomen, struiken en graspleinen omheen.

Saturninus en, zo ik meen, nog twee andere leerlingen, die Hem van bij Johannes gevolgd waren, doopten hier nadat Jezus over de H. Geest gesproken had. Hij had geleerd over de verschillende eigenschappen van de H. Geest en van de tekenen waaraan men erkennen kon of men Hem ontvangen had.

Aan de doop van Johannes ging er slechts een algemene vermaning tot boetvaardigheid, een akte van berouw en goed voornemen of belofte van beternis vooraf, doch bij de doop van Jezus had niet alleen de algemene zonden bekentenis plaats, maar iedereen beschuldigde zich in het bijzonder en beleed al zijn zware zonden en hoofdgebreken. Jezus gaf hun de gepaste vermaning en wanneer iemand uit hovaardigheid of valse schaamte aarzelde zijn zonden te bekennen, zegde Jezus hem die openlijk in zijn aangezicht om hem tot vermorzeling te stemmen.

Jezus leraarde hier ook over de doortocht door de Jordaan en over de besnijdenis die hier had plaatsgehad [Jos.5,l-9] en zei dat Hij daarom nu hier op dezelfde plaats liet dopen. Voortaan moesten zij door de doop in hun HARTEN besneden zijn. Jezus sprak ook nog van de vervulling der Wet.

De dopelingen traden hier niet geheel in het water. Zij bogen er maar het hoofd boven. Zij kregen ook geen geheel doophemd. Er werd hun slechts een witte doek over de schouderen gelegd. De leerlingen gebruikten geen schaal met drie groeven, zoals Johannes, maar zij schepten driemaal met de hand uit een bekken dat men hun voorhield. Jezus had het water gezegend en van het water uit zijn doopvijver er bij gegoten. Er waren wel 30 dopelingen. Wanneer zij de badplaats verlieten en buitenkwamen, waren zij vol vreugde en troost en zegden ontroerd dat zij wel voelden dat zij de H. Geest ontvangen hadden. Jezus trok onder toejuichingen naar Gilgal naar de sabbatoefening in de synagoge.

13 oktober. Sabbat. Op de sabbat zag ik Jezus met een talrijk gevolg en onder geestdriftige toejuichingen naar de synagoge van Gilgal gaan. Deze lag aan de oostzijde van de stad, of hoofdwijk. Deze was ook zeer groot en oud. Er waren drie scholen boven mekaar en het gebouw vormde een rechthoek met gebroken hoeken en was dus eerder een achthoek. Op ieder der drie verdiepingen lag een gaanderij of gang langs buiten en de trappen naar die gaanderijen waren buiten tegen de muur aangebouwd. Boven in de stompe hoeken van het gebouw waren langwerpig ronde nissen,waarin men kon staan en een ver uitzicht genoot.

De synagoge lag aan twee zijden vrij en had ter zijde meerdere afgescheiden tuintjes. Vóór de ingang was een vestibule met een leerstoel, zoals te Jeruzalem in de tempel. De synagoge was ook door een voorhof voorafgegaan. Hierin stond onder de blote hemel een altaar waarop voortijds geofferd geworden was. Ook waren daar overdekte plaatsen voor vrouwen en kinderen. Men zag er de sporen van een gehele inrichting gelijk in de tempel. Het was te zien dat de Verbondsark hier gestaan had en dat men hier geofferd had.

In de onderste school, die bijzonder kunstig ingericht was, stond aan het ene einde, dat wat beantwoordde aan het Heilige der Heiligen in de tempel, een achthoekige kolom waarin rondom vakken waren, die boekrollen bevatten. Beneden was rondom de zuil een tafel aangebracht en daaronder was er een gewelf, waarin eertijds de Verbondsark gestaan had. Ik weet niet of die kolom ook in die tijd reeds daarboven stond. Ik geloof dat ze er slechts naderhand als gedenkzuil gezet is geworden om de heilige plaats aan te duiden, want men hield deze nog steeds in ere. Deze zuil was van een witte, gladde steen en was prachtig.

Jezus leraarde in de onderste school voor het volk, de priesters en de geleerden. Hij zei ondermeer dat het beloofde rijk hier het eerst gegrondvest was geworden, maar dat men er later schandalige afgoderij had gepleegd, zodat hier nauwelijks nog zeven rechtvaardigen te vinden waren. Ninive was vijfmaal groter en [op een bepaalde tijd] waren er slechts vijf rechtvaardigen geweest. Gilgal was door God gespaard geworden, maar nu mochten zij de vervulling van de belofte niet ontkennen, noch de gekomen Gezant verwerpen. Zij moesten boetvaardigheid doen en door de doop herboren worden, enz. Ook rolde Hij bij de zuil schriftuurboeken open, las er uit voor en verklaarde de lezing.

Hierna richtte Hij op de tweede verdieping het woord tot de jongelingen, waarna Hij in de bovenste voor de kinderen vertelde. Na weer beneden gekomen te zijn, onderrichtte Hij nog op de open binnenplaats onder een zuilengang de vrouwen en ten slotte de meisjes. Voor deze sprak Hij over de kuisheid en de eerbaarheid, over het bedwingen van de nieuwsgierigheid, over de zedige klederdracht en over het verbergen van het haar en het sluieren van het hoofd in de tempel en in de school of synagoge. Hij wees hun op de tegenwoordigheid van God en van engelen op heilige plaatsen en zei dat de engelen zelf daar hun aangezicht bedekken. Hij verzekerde dat er vele engelen in de tempel en de school om de mensen zijn; Hij gaf ook de reden waarom de vrouwen het hoofd en het haar moeten bedekken, maar ik ben dit vergeten.

Jezus ging met de kinderen zeer beminnelijk om. Hij zegende ze en hief ze omhoog en ook zij betoonden zij Hem een grote aanhankelijkheid. Hier heerste een algemene grote vreugde. Toen Hij de school verliet, juichte en jubelde het volk Hem op alle plaatsen achterna met woorden ongeveer als deze: "Dat de Belofte mag vervuld worden! Dat ze onder ons blijft en nimmer van ons wijkt!"

14 oktober. Nadat Jezus de veertiende zijn onderricht te Gilgal besloten had, wilden de inwoners hun zieken tot Hem brengen, maar Hij willigde hun verlangen niet in, omdat de plaats en de omstandigheden er niet gunstig toe waren. Nu moest Hij weg. Zijn zending eiste Hem elders op.

Lazarus en de vrienden van Jeruzalem waren na de sabbat naar hun huis teruggekeerd. Jezus liet de H. Maagd boodschappen waar Hij met haar samen wilde komen, alvorens naar de woestijn te gaan om er te gaan vasten. Ik meen dat Hij haar Chorazin aanduidde. De Heilige Vrouwen waren niet meer in Tebez en waren reeds op weg naar de plaats waar zij bij Jezus wilden komen. Zij gingen echter niet naar Kafarnaüm, omdat hun heen- en wedertrekken daar veel opspraak had verwekt.

Beraadslaging van het Sanhedrin

14 oktober. Te Jeruzalem heersten grote meningsverschillen over Jezus, over wie men daar zo veel had vernomen. De joodse overheden hadden immers overal omgekochte spionnen die hen van alles op de hoogte brachten. De rechtbank, de Hogeraad of Sanhedrin genaamd, de uit 71 priesters en wetgeleerden, zette tegen Jezus een langdurige beraadslaging op touw. Bovendien benoemde men een commissie van 20 leden die op haar beurt in vier ondercommissies, ieder van vijf leden, ingedeeld werd en die beraadslaagde, overlegde en Jezus' geval onderzocht.

Zij gingen de geslachtsregisters na en konden niet ontkennen dat Jozef en Maria uit de stam van David waren en Maria's moeder uit het geslacht van Aaron kwam. Zij zegden dus dat die families roemloos ten onder gegaan waren en dat Jezus met louter gespuis en straatvolk het land doorkruiste, dat Hij zich met tollenaars verontreinigde en met demagogisch gevlei de gunst van de slaven zocht te winnen Zij hadden immers vernomen dat Jezus onlangs in het gewest van Bethlehem [nabij Betaraba] was geweest, waarna Hij zich naar Bethlehem zelf begaf en met de Sikemieten, die van hun werk huiswaarts keerden, zo gemeenzaam en zonder zelfrespect gesproken had. Daarom vreesden zij dat Hij met al dat gespuis wel een staatsgreep in de zin kon hebben. Enigen uitten het vermoeden dat Hij wellicht een onderschoven kind was en dat Hij op zekere dag het masker zou afwerpen en zich tot een koningszoon zou verklaren. Dit leidden zij af uit sommige parabels die zij verkeerd interpreteerden. "Hij zal,” redeneerden zij, “een geheim onderwijs bekomen hebben en van wie kon dit anders zijn dan van de duivel, want Hij zonderde zich dikwijls af en ging des nachts alleen in de wildernissen en op de heuvelen, waar de duivels verbleven.

Onder deze twintig waren er nochtans verscheidene die Jezus en de zijnen beter kenden,die reeds onder de indruk van zijn woorden gekomen, ja, zelfs heimelijk vrienden van Hem geworden waren. Doch zij spraken de anderen niet tegen om Jezus en zijn leerlingen te kunnen dienen. Ook brachten zij Hem daarna van alles op de hoogte en zo werd eindelijk de hoge uitspraak van de twintig, gelijk men hun mening en besluit ongeveer placht te noemen, in Jeruzalem verspreid: "Jezus had onmiskenbaar onderricht van de duivel ontvangen." [Joh. 8: 4-8]

Ook nu weer brachten leerlingen van Johannes aan hun meester het bericht over van Jezus' doop te Gilgal en zij stelden hem dit voor als een inbreuk op zijn rechten. Maar hij zette hun opnieuw, nu voor de zoveelste maal uiteen, en dit met de diepste zelfvernedering, dat hij weldra de plaats voor zijn Heer zou verlaten, daar hij slechts diens voorloper en wegbereider geweest was, doch dit wilde er bij de leerlingen niet in.

14 oktober. Te Jeruzalem heersten grote meningsverschillen over Jezus, over wie men daar zo veel had vernomen. De joodse overheden hadden immers overal omgekochte spionnen die hen van alles op de hoogte brachten. De rechtbank, de Hogeraad of Sanhedrin genaamd en uit 71 priesters en wetgeleerden bestaande, zette tegen Jezus een langdurige beraadslaging op touw. Bovendien benoemde men een commissie van 20 leden die op haar beurt in vier ondercommissies, ieder van vijf leden, ingedeeld werd en die beraadslaagde, overleg peegde en Jezus' geval onderzocht.

Zij gingen de geslachtsregisters na en konden niet ontkennen dat Jozef en Maria uit de stam van David waren en Maria's moeder uit het geslacht van Aaron kwam. Zij zegden dus dat die families roemloos ten onder gegaan waren en dat Jezus met louter gespuis en straatvolk het land doorkruiste, dat Hij zich met tollenaars verontreinigde en met demagogisch gevlei de gunst van de slaven zocht te winnen Zij hadden immers vernomen dat Jezus onlangs in het gewest van Bethlehem [nabij Betaraba] was geweest, waarna Hij zich naar Bethlehem zelf begaf en met de Sikemieten, die van hun werk huiswaarts keerden, zo gemeenzaam en zonder zelfrespect gesproken had. Daarom vreesden zij dat Hij met al dat gespuis wel een staatsgreep in de zin kon hebben. Enigen uitten het vermoeden dat Hij wellicht een onderschoven kind was en dat Hij op zekere dag het masker zou afwerpen en zich tot een koningszoon zou verklaren. Dit leidden zij af uit sommige parabels die zij verkeerd interpreteerden. "Hij zal," redeneerden zij, "een geheim onderwijs bekomen hebben en van wie kon dit anders zijn dan van de duivel, want Hij zonderde zich dikwijls af en ging des nachts alleen in de wildernissen en op de heuvelen, waar de duivels verbleven.

Onder deze twintig waren er nochtans verscheidene die Jezus en de zijnen beter kenden,die reeds onder de indruk van zijn woorden gekomen, ja, zelfs heimelijk vrienden van Hem geworden waren. Doch zij spraken de anderen niet tegen om Jezus en zijn leerlingen te kunnen dienen. Ook brachten zij Hem daarna van alles op de hoogte en zo werd eindelijk de hoge uitspraak van de twintig, gelijk men hun mening en besluit ongeveer placht te noemen, in Jeruzalem verspreid: "Jezus had onmiskenbaar onderricht van de duivel ontvangen." [Joh. 8: 4-8]

Ook nu weer brachten leerlingen van Johannes aan hun meester het bericht over van Jezus' doop te Gilgal en zij stelden hem dit voor als een inbreuk op zijn rechten. Maar hij zette hun opnieuw, nu voor de zoveelste maal uiteen, en dit met de diepste zelfvernedering, dat hij weldra de plaats voor zijn Heer zou verlaten, daar hij slechts diens voorloper en wegbereider geweest was, doch dit wilde er bij de leerlingen niet in.

Nog 14 oktober. Met een twintigtal gezellen trok Jezus op 14 oktober over de vlakte of het hoogveld Gilgal een paar uren noordwaarts. Dan vaarden zij op een boomstam of een vlot van boomstammen over wat de beek Noeëmeh was. Vervolgens gingen zij door een woud en wendden zich nu oostwaarts op een weg die naar de Jordaan liep. Zij vaarden er over op een vlot, waarbij zij zich van roeispanen bedienden. Rondom was het vlot voorzien van banken die aan de balken vast waren. In het midden waren een paar bakken aangebracht,waarin men gewoonlijk kamelen plaatste,die anders tussen de balken in het water getrapt zouden hebben. Er was daarin voor drie kamelen plaats. Nu waren er geen kamelen op: de Heer was met de leerlingen alleen. Het was avond en men gebruikte fakkels bij de overvaart. Jezus vertelde de parabel van de zaaier, waarop Hij ook de volgende dag nog terug zou komen.

De overvaart duurde wel een goed kwartier, want het water stroomde hier zeer geweldig en men moest een eind opwaarts varen en zich dan schuin laten afdrijven. De plaats waar zij naartoe vaarden, lag niet rechtover het afvaartpunt.

De Jordaan is een zeer eigenaardige stroom. Op vele plaatsen kan men er niet over en is er hoegenaamd geen weg aan de steile oever. Dikwijls maakt hij schielijke bochten. Hij schijnt recht naar een plaats te willen stromen, maar hij draait er omheen. Ook liggen er vaak rotsen in die zijn wateren splitsen en ook meerdere eilandjes. Hier is hij troebel, daar helder, naar de aard van zijn grond en oevers, naar gelang zijn bodem rotsachtig of slijkerig is. Ook vindt men hier en daar watervallen. Zijn water is zacht en lauw.

Zij landden op een plaats waar tollenaarshuizen stonden aan de zijkant van de rivier Nimria, waar ook nu nog een hoofdweg voorbijloopt en waar later Johannes' derde doopplaats zal komen. Er liep hier een grote weg, die uit de streek van Kedar [of uit het oosten] afdaalde. Het Nimrindal liep in die richting. Jezus nam hier zijn intrek bij tollenaars [die hier bij de grote weg op een gepaste plaats woonden en] die reeds Johannes' doop ontvangen hadden. Verscheidene van zijn gezellen waren over zijn gemeenzaamheid met dit verachtelijke mensenras verwonderd en bleven vol schrik achteruit. Jezus en de leerlingen echter sliepen hier en werden gastvrij en ootmoedig door de tollenaars geherbergd. Hun huizen lagen aan de weg in het dal dicht bij de Jordaan. Een weinig verder stonden de herbergen voor de kooplieden en hun kamelen. Voor 't ogenblik waren hier zeer veel kooplieden, want wegens het loofhuttenfeest dat morgenavond begon, mochten zij niet reizen. Het waren meestal heidenen, maar nochtans moesten zij op de feestdagen rusten [Exodus,23,12].

De tollenaars vroegen Jezus wat zij met het onrechtvaardig verworven goed moesten aanvangen. Jezus zegde dat het aan de tempel gegeven moest worden, maar Hij hechtte aan zijn woorden een geestelijke betekenis en verstond onder de tempel de gemeenschap, de Kerk die Hij kwam stichten. Later moest daarmede een akker gekocht worden voor de arme weduwen bij Jeruzalem. Hij legde hun uit waarom het een akker moest zijn en dit bracht Hij wederom te pas bij een uitleg van de parabel van de zaaier.

15 oktober. Ook de volgende dag ging Jezus met hen nog op de oever in het gewest rond. Hier leraarde Hij altijd over de zaaier en de toekomstige oogst. Dit was vermoedelijk wegens het aanstaande loofhuttenfeest, dat ook een feest is om de oogst van vruchten en van wijn. Ik ben vergeten te zeggen dat in het gewest, waar Hij onlangs oogst- of landbouwwerk zag, toen Hij met de Sikemieten sprak, er ook druiven ingezameld werden.

Nadat de Heer de tollenaars op deze wandeling onderwezen had [maar ik ben er het meeste van vergeten] zag ik Hem op deze dag zijn weg voortzetten in het dal Niarin. Weldra kwam Hij bij een rij huizen, die aan beide zijden wel een half uur ver aan de weg lagen en wel hoger en lager, geheel ongelijk. Deze weg leidde naar Dibon, waarvan deze huizenrij een voorstad scheen. In elk van deze huizen werd het loof huttenfeest gevierd. Ter zijde van de huizen stonden groene hutten van boomtakken met bloemenruikers, kransen van vruchten en druiventrossen versierd.

Aan de ene zijde van de weg zag ik de loofhutten en de kleinere hutten van de vrouwen afgezonderd en aan de andere zijde de slachthutten. Zij brachten alle spijzen over de weg. Op de weg trokken ook scharen van kinderen van de ene loofhut naar de andere. Zij maakten muziek en zongen: zij waren met kransen getooid en hadden driehoekige instrumenten met ringen,waarmede ze klingelden. Andere driehoekige instrumenten waren met snaren bespannen en zij hadden ook een blaasinstrument, waaruit vele buizen kwamen, die als slangen gekronkeld waren.

Jezus vertoefde hier en daar om te leren. De mensen brachten Hem en de leerlingen ook spijzen, zoals druiventrossen die aan stokken hingen en door twee mannen gedragen werden. 's Avonds nam de Heer zijn intrek in een herberg aan het einde van de rij huizen. Deze stond niet ver van de grote en schone synagoge van Dibon, die tussen Dibon en die woningen op een breder plaats in het midden van de weg gelegen en met bomen omringd was. Jezus was ook in een loofhut en ook hier hield Hij een toespraak.

16 oktober. De volgende dag leraarde Jezus in de synagoge. Hij herhaalde nog altijd de parabel van de zaaier. Hij sprak over de doop en de nabijheid van het Rijk Gods en ook over het loofhuttenfeest en de manier waarop men het vierde. Hij maakte er hun een verwijt van dat zij heidense elementen in hun godsdienstige gebruiken opgenomen hadden. Er waren hier inderdaad nog Moabieten en de inlanders hadden zich met hen vermengd. De rivier Nimrin is lange tijd de noordgrens van Moab geweest.

De synagoge verlatend vond Jezus op het voorplein zeer vele zieken, die men op draagbedden aangebracht had. Zij riepen Hem aan: "Heer, Gij zijt een profeet. Gij zijt door God gezonden! Gij kunt ons helpen, ons genezen. Genees ons, Heer!" Ook genas Hij er velen. Tegen de avond gaf men Hem en de zijnen een rijke maaltijd in de herberg. Jezus hield een leerrede aan tafel. Vele van de heidense kooplieden die hier wegens het feest in de nabijheid legerden, luisterden aandachtig toe. Trouwens in zijn rede ging het ook over de roeping van de heidenen en over de ster die in het land van de koningen verschenen was en hoe zij het Kind waren komen bezoeken.

In de nacht tussen 16 en 17 oktober, verliet Jezus zonder gezelschap de plaats om eenzaam op een berg te gaan bidden, waar het gebergte steil begint te stijgen . Hij had aan zijn leerlingen een punt op de weg aan de andere kant van Dibon aangeduid, waar Hij hen de volgende morgen zou vervoegen. Dibon ligt 6 uren van Gilgal. Het is er zeer rijk aan bronnen, weiden, tuinen en terrassen [bankvormig ingerichte heuvelhellingen,zoals dit het geval is met de heuvel Beleibil]. 

Oogslag op Sint Lucas

Terwijl Jezus te Dibon was, zag ik Lucas in het dal Zabulon bij Bartolomeüs, die daar zijn beroep uitoefende. Zij spraken van de doop van Jones, die Bartolomeüs ontvangen had en ook van de geruchten rond de persoon van Jezus. Lucas kon maar niet begrijpen dat Jezus bij voorkeur met het kleine volk omging.

Ik weet eigenlijk niet wat voor een godsdienst Lucas volgde. Hij was Jood noch heiden. Hij was een geleerde die overal alle geruchten opving. Hij was van Antiochië en zijn klederdracht was meer Romeins dan Joods. Hij had in Egypte gestudeerd, was geneesheer, verzamelde kruiden en schilderde ook afgodsbeelden, die hij naar Egypte zond. Hij had hier en daar veel omgang met leerlingen van Jezus, doch eerst kort vóór Jezus' dood trad hij definitief tot de Gemeente toe.

Jezus te Soekkot

17 oktober. Jezus ging des nachts niet op de handelsbaan die door Dibon loopt, maar volgde een weg door het land, een paar uren van de Jordaan en stroomopwaarts. In de vroege morgen van woensdag 17 oktober zag ik Hem met de leerlingen door een schamel gehucht trekken, waarvan de huizen met biezen gedekt waren. De mensen in de loofhutten waren nog niet wakker. Dit dorp had een naam die in onze taal hysopshuis betekent. Jezus trok er enkel door, doch onderweg sprak Hij met de leerlingen over de verschrikkelijke godsgerichten die op komst waren, over tijden van nood, wreedheid en vernieling, zo vol ellende dat een moeder er toe komen zou haar eigen kind op te eten. Hierbij kreeg ik een neventafereel te zien van een vrouw die nu nog niet geboren was, maar later uit dit dorp Betzob naar Jeruzalem trok, waar zij tijdens de belegering, die haar daar verraste, uit wanhoop haar eigen kind braadde en opat.

Jezus kwam ook in een stadje en voerde daar het woord, doch men was er Hem vijandig. Er waren daar Jeruzalemse bespieders, die Hem tegenspraken en Hem van godslastering beschuldigden om hetgeen Hij zei over Zijn Hemelse Vader. Na een kort oponthoud verliet Hij weer de stad. Hierop, zo zag ik, zette Jezus zich over een riviertje [de Jabbok] en daarna kwam Hij tegen avond te Soekkot aan [thans teil Deir Allah]. Deze stad was niet erg groot, maar er kwamen hier verbazend vele mensen tot Jezus, ook vele zieken. Hij gaf onderricht in de synagoge en liet ook dopen. Benevens Saturninus doopten nog vier andere leerlingen.

Toen Jezus voorbij Johannes ging en onder de vele mensen, die hem achterna liepen, waren Hem ondermeer die ik vergat, ook twee broeders gevolgd, nl. Aram en hoe is ook weer de naam van de tweede? Hij klonk als Theme of Themeni. Het waren neven van Jozef van Arimatea van moederlijke zijde en zij waren afkomstig van Jeruzalem en verweesd. Jozef was zich uit Arimatea naar Jeruzalem gaan vestigen, hoofdzakelijk om hun voogd te zijn. Zij waren medebezitters van de tuin waarin Jezus begraven werd. Ik werd hieraan herinnerd op het feest van de Heilige Lucas [18 oktober]. Zij werden immers zijn leerlingen en hadden hem vroeger reeds gekend, wanneer hij nog als geneesheer en als schilder rondreisde en zij hadden hem kostbare diensten bewezen door hem allerhande wetenswaardigheden mede te delen. Ook zijn zij bij de H. Paulus geweest, maar toen hadden zij andere namen bekomen. Zij waren bij de H. Lucas in Egypte en ook in het land van zijn marteldood, in Bythinië, waarbij vergeleken, Judea hooggelegen is. De plaats van Lucas' marteldood is niet met zekerheid bekend.

Jezus ontmoet Maria

18 en 19 oktober. Jezus begaf zich op reis naar Groot-Chorazin [8 km ten oosten van het noordelijk punt van het Meer van Gennezareth], waar Hij zijn Moeder en de H. Vrouwen een naburige herberg voor hun samenkomst had aangeduid. Op de weg daarheen trok Hij door Gerasa, een uur meer zuidelijk. Hier te Gerasa hield Hij de sabbat [de sabbatoefening op vrijdagavond].

20 oktober. Na het sluiten van de sabbat [zaterdagavond] ging Hij naar een herberg in de woestijn en enkele uren van het Meer van Galilea. De mensen die het toezicht over de herberg hadden, woonden in de nabijheid. Ze was met groen tot een loofhut versierd. De vrouwen hadden die sinds enige dagen gehuurd of besproken en alles in gereedheid gebracht. Zij vierden daar waarschijnlijk hun Loofhuttenfeest. Zij lieten hun spijzen van Gerasa halen. Ook de vrouw van Petrus en alle overige vrouwen, zelfs Suzanna van Jerusalem, behalve Veronika, waren hier bij hen.

Jezus had een onderhoud met zijn Moeder alleen en Hij zei haar dat Hij nu naar Betanië en van daar naar de woestijn ging. Maria was ernstig en bedroefd. Zij bad Hem niet naar Jeruzalem te gaan, want zij had kennis gekregen van het eindbesluit van de Hogeraad tegen Jezus. Jezus sliep hier [in de nacht tussen 20 en 21 oktober]. Later hield Hij hier een onderrichting op een heuvel, waarop een stenen preekstoel stond, die voortijds dikwijls dienst had gedaan. Er waren vele mensen uit de omstreken tegenwoordig, alsook een dertigtal vrouwen. Deze stonden bijeen, afgezonderd van de mannen. Na zijn toespraak zegde Hij tot zijn reisgezellen dat Hij zich binnenkort voor enige tijd van hen moest verwijderen. Dan moesten zij ook van elkander scheiden en moesten zelfs de vrouwen uiteengaan tot zijn terugkeer. Hij sprak nog over de doop van Johannes, die weldra moest ophouden en over de zware vervolgingen welke Hij en al de zijnen te verwachten hadden.

Jezus te Aroema

21 oktober. De zondagavond verliet Jezus de herberg met een twintigtal leerlingen en andere medereizigers en legde in één tocht een afstand af van niet minder dan 12 uren [17 uren in rechte lijn] in zuidwestelijke richting. Op zijn weg lagen vele steden. De naam van de meeste ben ik weer vergeten. Ik heb heden nacht een groot aantal steden duidelijk gezien,waarvan absoluut niets, geen spoor meer overblijft.

22 oktober. Hij ging naar de stad Aroema, 8 km ten zuidoosten van Sikem, waarbij voor Hem en voor de zijnen een herberg gehuurd was, en dit voor altijd, een vrije herberg. Marta, wier eerste inspectietocht met de H. Vrouwen de reis naar Gerasa was geweest, had hier deze herberg [op haar heenreis] ingericht. De opzichters woonden in de nabijheid. De vrienden uit Jeruzalem droegen er de kosten van. De vrouwen hadden ze gisteren aan Jezus bij zijn afreis aangeduid. De stad ligt een negental uren van Jeruzalem en een zevental van Jericho.

Bij de herberg hadden ook Essenen hun woning. Zij kwamen tot Jezus en spraken en aten met Hem. Hij bezocht ook de synagoge en sprak er over de doop van Johannes als over een doop van boetvaardigheid, een eerste, grover reiniging, een voorbereidende handeling, zoals de handelingen van die aard in de Wet zijn. Johannes' doop verschilde van de doop van Hem, die door Johannes aangekondigd werd. Nochtans heb ik de door Johannes gedoopten niet vroeger met de doop van Jezus herdoopt zien worden dan na de dood van Jezus en na de nederdaling van de H. Geest. Dit geschiedde in de vijver Bethesda. De Farizeeën vroegen Hem hier naar de tekenen waaraan men de Messias zou herkennen en Hij zei hun die. Hij leerde bovendien tegen de gemengde huwelijken met de Samaritanen en de heidenen. In dit gewest loopt thans de grens tussen Judea en Samaria.

Hier had Judas Iskariot, de latere apostel, Jezus' leerrede gehoord. Hij was er alleen en niet met de leerlingen gekomen.

23 oktober. Nadat Judas hier gisteren en heden de prediking van Jezus gehoord en ze tegen de kritiek van de Farizeeën zwetsend opgehemeld had, was hij naar een naburig, veracht dorp, Fasaël, gegaan en had ook daar bij een godvrezend man de mond vol lof gehad over Jezus' leer. Deze man liet Jezus nu tot zich uitnodigen.

Judas trok te lande overal rond, dreef koophandel, deed schrijverswerk of bewees allerhande andere diensten aan de mensen. Daarvan leefde hij. Hij had Jezus hier hoog geprezen, want Hij was een ogendienaar en praatte iedereen naar de mond. Van hier, het geminachte dorp, was hij reeds weer weg, toen Jezus er aan kwam.

Jezus bij de Esseen Jairus

24 oktober. Op de uitnodiging van die man ging Jezus na het sluiten van zijn toespraak met zijn leerlingen tot hem. Deze man woonde in een nieuw klein dorp. Ter oorzake van allerhande gespuis dat daar woonde, was het veracht. Herodes had in de nabijheid een kasteel.

Er moest ook wel, ergens hier in de omtrek, iets geschied zijn, wat betrekking had op de Benjaminieten, want er stond in de nabijheid een boom met een muur omringd zodat niemand hen kon aanraken. Hier was het ook dat Abraham en Jacob eens geofferd hadden [Gen 33: 20]. Ook Esati was eens naar hier geweken, nadat hij het met Jakob nopens de zegen oneens geworden was. Isaak woonde toen bij Sikar [Sikem].

De man die door Jezus hier bezocht werd, heet Jaïrus. Hij behoort tot dat soort van Essenen die trouwen. Hij had een vrouw en verscheidene kinderen. Zijn beide zonen heten Aamon en Kaleb. Hij had ook een dochter die later door Jezus genezen [uit de dood opgewekt] werd, doch hij is niet de Jaïrus uit het evangelie. Hij is een nakomeling van de Esseen Chariot, die de kloosters bij Betlehem en te Mizpa gesticht heeft.

Deze man wist veel over de verwanten en over de jeugd van Jezus. Hij trok met zijn zonen Jezus tegemoet en verwelkomde Hem zeer ootmoedig. Dank zij zijn liefdadigheid was hij als de hoofdman van dit geminachte dorp. Hij droeg zorg voor de armen en trok zich de kinderen en onwetenden aan. Hij onderwees ze op bepaalde dagen. Er was hier immers school, noch priester. Hij verpleegde ook de zieken. Jezus at en herbergde in zijn huis.

Volgens zijn gewoonte sprak Jezus hier over de doop van Johannes als over een doop van boetvaardigheid, ter voorbereiding en ook over de nabijheid van het Rijk Gods, en meer andere verwante onderwerpen. Hij ging met Jaïrus de zieken bezoeken. Hij troostte hen zonder iemand te willen genezen, doch Hij beloofde over vier maanden terug te keren en hun dan de gezondheid terug te geven. In zijn leerrede noemde Hij de gebeurtenissen die hier hadden plaatsgehad. Ook vergeleek Hij het woeden van Esatt tegen zijn broeder met een minachting waarmede schijnheiligen dit dorp bejegenden. Zo handelde de hemelse barmhartige Vader niet, want de tegenwoordige vervulling der Belofte zou ten goede komen aan allen die geloofden in de Messias die Hij gezonden had, aan allen die zich lieten dopen en boetvaardigheid deden. Hij zei ook dat de boetvaardigheid de gevolgen van de boze handelingen onderbreekt.

's Avonds begon Jezus de reis naar Betanië. Hij was vergezeld van de leerlingen en van Jaïrus en diens zonen. Deze laatsten gingen wel de helft van de weg mee.

25 oktober. De volgende dag was Jezus met zijn leerlingen in een herberg in de nabijheid van Betanië. Hij hield daar weer een langdurige toespraak tot afscheid, waarin Hij wees op de gevaren die Hem en allen die zijn leven en onderneming zouden delen, te wachten stonden. Hij zei tot zijn leerlingen dat zij Hem verlaten mochten [indien ze de moed niet voelden] en zichzelf grondig moesten onderzoeken of zij het in de toekomst bij Hem zouden kunnen uithouden.

Lazarus kwam Hem hier tegemoet en, nadat de leerlingen naar huis vertrokken waren, gingen alleen Aram en Itemeni naar Betanië mede. Hier wachtten reeds vele vrienden uit Jeruzalem op Jezus, ook vrouwen onder wie Veronika.

Beraadslaging van het Sanhedrin

14 oktober. Te Jeruzalem heersten grote meningsverschillen over Jezus, over wie men daar zo veel had vernomen. De joodse overheden hadden immers overal omgekochte spionnen die hen van alles op de hoogte brachten. De rechtbank, de Hogeraad of Sanhedrin genaamd en uit 71 priesters en wetgeleerden bestaande, zette tegen Jezus een langdurige beraadslaging op touw. Bovendien benoemde men een commissie van 20 leden die op haar beurt in vier ondercommissies, ieder van vijf leden, ingedeeld werd en die beraadslaagde, overlegde en Jezus' geval onderzocht.

Zij gingen de geslachtsregisters na en konden niet ontkennen dat Jozef en Maria uit de stam van David waren en Maria's moeder uit het geslacht van Aaron kwam. Zij zegden dus dat die families roemloos ten onder gegaan waren en dat Jezus met louter gespuis en straatvolk het land doorkruiste, dat Hij zich met tollenaars verontreinigde en met demagogisch gevlei de gunst van de slaven zocht te winnen. Zij hadden immers vernomen dat Jezus onlangs in het gewest van Bethlehem [nabij Betaraba] was geweest, waarna Hij zich naar Bethlehem zelf begaf en met de Sikemieten, die van hun werk huiswaarts keerden, zo gemeenzaam en zonder zelfrespect gesproken had. Daarom vreesden zij dat Hij met al dat gespuis wel een staatsgreep in de zin kon hebben. Enigen uitten het vermoeden dat Hij wellicht een onderschoven kind was en dat Hij op zekere dag het masker zou afwerpen en zich tot een koningszoon zou verklaren. Dit leidden zij af uit sommige parabels die zij verkeerd interpreteerden. "Hij zal,” redeneerden zij, “een geheim onderwijs bekomen hebben en van wie kon dit anders zijn dan van de duivel, want Hij zonderde zich dikwijls af en ging des nachts alleen in de wildernissen en op de heuvelen, waar de duivels verbleven."

Onder deze twintig waren er nochtans verscheidene die Jezus en de zijnen beter kenden, die reeds onder de indruk van zijn woorden gekomen, ja, zelfs heimelijk vrienden van Hem geworden waren. Doch zij spraken de anderen niet tegen om Jezus en zijn leerlingen te kunnen dienen. Ook brachten zij Hem daarna van alles op de hoogte en zo werd eindelijk de hoge uitspraak van de twintig, gelijk men hun mening en besluit ongeveer placht te noemen, in Jeruzalem verspreid: "Jezus had onmiskenbaar onderricht van de duivel ontvangen" [Joh. 8: 4-8].

Jezus nogmaals bij de zwijgzame Martha

Jezus sprak ook met de vrouwen. Dit geschiedde in de vroegere salons van Magdalena, die op de weg naar Jeruzalem uitzicht hadden. Op verzoek van Jezus bracht Lazarus zijn zuster, de stille Maria, hier tot Hem en liet hen beide alleen. De andere vrouwen wandelden ondertussen in de voorplaats.

Heden was het gedrag van de zwijgzame Maria jegens Jezus een weinig anders. Zij viel voor Hem neder en kuste zijn voeten. Jezus liet dit geschieden en hief haar bij de hand op. Nu sprak zij weerom zoals de laatste maal, naar omhoog kijkend, over de geheimzinnigste en wonderbaarste geheimen en waarheden, en dit op een gans eenvoudige en ongedwongen wijze: zij sprak over God, zijn Zoon en zijn Rijk, zoals een boerenmeid over de vader van haar heer en diens bezitting. Geheel haar gesprek was een voorzegging of vooruitzicht, terwijl zij alles vóór zich zag gebeuren. Zij sprak van grote schulden,die de boze, ontrouwe knechten en meiden door hun slecht beheer hadden gemaakt, over de wanorde die zij door zorgeloze huishouding aangericht hadden. Doch nu had de Vader zijn Zoon gezonden om alles goed te maken, de schade en de schulden te betalen. Zij zag en zei voorop wat Hem te wachten stond, dat Hij slecht ontvangen en wreed behandeld zou worden, dat Hij in ontzettend lijden zou moeten sterven en met zijn bloed de burgers van zijn rijk verlossen en de schulden van de knechten delgen, opdat zij weer kinderen van de Vader zouden worden.

Zij zette dit alles zo levendig en op zulk een natuurlijke wijze uiteen, als sprak zij van iets wat naast haar gebeurt. Zij verheugde zich daarover en verviel dan weer tot droefheid bij de gedachte dat ook zij een onnuttige dienstmeid was en dat de taak, waarvoor de Zoon van die barmhartige Heer en Vader, nu kwam te staan, zo enorm zwaar was. Zij beweende ook de verblindheid van de knechten,die dit niet wilden inzien, hoewel het toch zo natuurlijk was en zo zijn moest.

Zij sprak ook over de verrijzenis en zei dat de Zoon ook tot die knechten zou gaan, die in de onderaardse kerkers opgesloten zijn en dat Hij hen zou troosten en in vrijheid stellen, nadat Hij hen vrijgekocht en verlost had. Met hen zou Hij dan tot zijn Vader terugkeren. Anderzijds zullen allen, zei zij, die zijn voldoening en verlossing niet aannemen en in hun boze werken volharden, in het vuur geworpen worden, wanneer Hij zal wederkomen om levenden en doden te oordelen.

Zij sprak ook over Lazarus' dood en zijn opwekking: "Hij verlaat de aarde," zei ze, "en hij ziet alles af, en zij wenen om hem, alsof hij niet meer zou wederkeren, maar de Zoon roept hem terug en hij arbeidt in de wijngaard."

Zij zei over Magdalena: "De dienstmeid is in de verschrikkelijke woestijn waarin de kinderen van Israël waren, in die schromelijke plaats, waar de Israëlieten door moesten trekken, na zich weer aan een misdrijf schuldig gemaakt te hebben. Elf dagen trokken zij door die woestijn, die zo gruwzaam was dat nooit een mens er de voet had gezet, maar in een andere woestijn zal zij alles door boetvaardigheid herstellen.

Zichzelf noemde zij "een gevangene in het lichaam." Zij wist niet dat dit leven hier het normale leven was, daar zij het eerder als een dood en kerker beschouwde. Ook wenste zij vurig naar huis te gaan. Alles was hier zo nauw, zo verstikkend en niemand die haar verstond. Haar omgeving scheen blind te zijn. Nochtans wilde zij nog langer blijven en alles met berusting verduren, omdat zij meende niets beters te verdienen.

Jezus sprak zeer minzaam met haar, troostte haar en zei: "Gij zult na Pasen, als ik hier terugkeer, naar uw huis en land terug mogen gaan." Zij knielde voor Hem en Hij zegende haar. Hij legde de handen op haar, en me dunkt dat Hij ook iets uit een fles over haar hoofd gegoten heeft, maar ik weet niet juist of het olie of water was. Eenmaal kwam de gedachte bij mij op dat het de doop kon zijn, maar nu kan ik daar niets zekers over zeggen. Het bleef mij duister en nu geloof ik dat ik het niet weten moest." Na een ogenblik zwijgen, vertelde de zienster verder ... De zwijgzame Maria was een zeer heilig persoon, doch niemand doorzag of begreep haar. Zij leefde in een wereld van gezichten over het verlossingswerk, waar niemand nog geen gedachte of vermoeden over van had, maar dat zij verstond als iets zo vanzelfsprekend, dat ook een kind het moet verstaan. Men hield haar voor krankzinnig.

Na haar het tijdstip van haar dood medegedeeld te hebben met de woorden: "Als Ik na Pasen hier terugkeer, zult gij uit uw gevangenis naar huis mogen gaan," zalfde Jezus haar lichaam in voorbereiding op haar dood. Men kan hieruit besluiten dat de zalving van het lichaam zulk geen geringe zaak is als vele: mensen het menen. Jezus nu had medelijden met de zwijgzame Maria, die als vermeende krankzinnige geen zalving te verwachten had, want haar heiligheid was een geheim. Jezus zond nu de stille Maria weer heen en zij keerde naar haar woning terug.

Hierna onderhield Jesus zich nog met de mannen over de doop van Johannes en de doop van de H. Geest. Ik herinner me geen groot verschil tussen de doop van Johannes en de eerste doop van Jezus' leerlingen. Deze laatste bewerkte evenwel doeltreffender de vergiffenis van de zonden. Ook heb ik geen dopelingen van Johannes vóór de nederdaling van de H.Geest herdoopt zien worden met de doop van Jezus.

Vóór de sabbat gingen de vrienden van Jeruzalem nog naar de stad terug. Aram en Temeni vergezelden Jozef van Arimatea daarheen. Jezus had hun gezegd dat Hij zich enige tijd wilde afzonderen om zich op zijn zwaar leerambt voor te bereiden, maar Hij zei hun niet dat Hij wilde gaan vasten.