Momenteel kent Ivan negen geheimen. Zij en zijn echtgenote, Laureen, hebben vier kinderen: Kristina-Marija geboren op 10 oktober 1995, Mikayla geboren op 15 januari 2000, Daniël geboren op 9 september 2001. Hun jongste kind is amper twee jaar oud.

Ivan Dragicevic heeft zich ontwikkeld tot een kalme, rustige man, zelfs in het midden van een massa mensen. Hij blijft de Gezegende Moeder elke dag zien. Genadig, groot, goed uitziend met donker haar, doordringende bruine ogen en een ernstige houding geven hem een zachtmoedigheid die hem elke dag toelaat om zich ter beschikking te houden voor al wie tot hem wil komen. De vragen zijn dikwijls dezelfde. Momenteel reist Ivan de wereld rond. Hij is de gast geweest van staatshoofden en zelfs van hospitalen voor de ongeneeslijke zieken. Ivan blijft dezelfde voor iedereen. Hij blijft overal rustig onder. Hij blijft gewoon een kalme rustige man die een boodschap met zich draagt.

In wiens dienst staat hij? De krachtigste vrouw van de schepping. Wat zegt hij van haar? “Zij is liefde. Pure liefde.” Ivan is de leider van gebedsgroep van de jeugd die wekelijks op de Verschijningsberg, of de Kruisberg samenkomt. Ivan geeft onmiddellijk toe dat het in werkelijkheid de Gezegende Moeder is die de leider is van zijn gebedsgroep. Zij vroeg hem om, met haar hulp, een boek te schrijven over de ziekte van het materialisme, die de schoonheid van Gods volk en Gods wereld vernietigt. Als er gevraagd wordt wanneer het boek.beschikbaar zal zijn, antwoordt Ivan: ”Van zodra de Gezegende Moeder het zegt.”

De Gezegende Moeder heeft verschillende dingen over de toekomst aan Ivan verteld. Ivan, een veteraan, heeft één jaar verplichte legerdienst gedaan. Hij houdt van basketbal en als oefening werpt hij een bal in een korf in zijn voortuin.

Ivan leefde met zijn moeder, vader en twee jongere broers tot hij huwde met een Amerikaanse vrouw van Boston, Massachusetts. Momenteel leeft hij en zijn familie gedeeltelijk in Boston en gedeeltelijk in Medjugorje. Zijn huis is ordelijk, proper en er bloeien altijd bloemen in de zomer. Ivan draagt een pak of een vest en een broek met hemd en een das. Als je naar hem kijkt en er over nadenkt wie hij elke dag ziet, kan men besluiten dat de dingen, waarover de Gezegende Moeder zorg draagt, "smaak, properheid, orde en schoonheid" zijn.

Van tijd tot tijd toont Ivan humor en speelsheid niettegenstaande de last die hij van een dergelijke ernstige opdracht op zo ’n jonge leeftijd draagt. Hij heeft een diep gebedsleven. Hij zegt dat hij elke morgen om vijf uur opstaat zodat zijn private tijd met God niet onderbroken wordt. Hij zegt dat hij elke dag bij God smeekt om hem het licht te geven om Gods wil te zien en de kracht te hebben om perfect te gehoorzamen. Hij zegt dat degene die recht in het centrum van Gods wil leven elk moment de hemel kunnen ervaren, zelfs op aarde. Hij geeft toe dat het dikwijls moeilijk is om Gods wil te kennen, special als het gebedsleven vermindert. Hij weet dat het enkel door het gebed is dat een mens bekwaam is om te leven, en dat zonder het gebed een mens in een afgrond van een nutteloos lijden leeft. Het leven zonder God is een hel, zegt hij. Enkel het gebed en het vasten zullen de wereld van satan bevrijden. Als een mens bevrijd is van satan leeft hij in een koninkrijk van liefde.

Ivan zegt:”Deze verschijningen hebben een groot verschil in mijn leven gemaakt nl. het verschil tussen hemel en aarde. Hoe ik nu leef, bijvoorbeeld, ik pas mijn dienstrooster zo aan dat ik zelfs gedurende de dag tijd vind om te bidden. Daarvóór was er geen betekenis in mijn leven. Nu ben ik volledig gevuld met deze verbintenis.”

Een compilatie van verschillende bewerkte interviews met Ivan volgt:

Janice: Ivan, maakt het u gelukkig om deel uit te maken van dit groot bezoek van de Moeder van God?
Ivan: God heeft mij gekozen. Elke dag tracht ik trouw te zijn.

Janice: Spreekt de Gezegende Moeder daar over?
Ivan: Ze zegt aan mij, en aan ieder van ons, om door heel ons leven door te trachten trouw te zijn aan God en te werken naar heiligheid. Ze vraagt ons allemaal om eenvoudig te zijn.

Het gebed en het vasten

Janice: Hoe wil de Gezegende Moeder dat wij bidden ?
Ivan: Ze vraagt ons om met ons hart te bidden.

Janice: Doet u dat, Ivan?
Ivan: Het is moeilijk. Ik ondervind veel afleidingen. Ik ben niet perfect, ik ben een mens zoals iedereen. Ik ben zwak. Ik val dikwijls.

Janice: Stoort u dat?
Ivan: Ja. Ik doe echt elke dag mijn best om een heilige te worden.

Janice: Helpt de Gezegende Moeder u?
Ivan: Zij helpt ieder van ons. We moeten allemaal vinden wat ons blokkeert om een heilige te worden.

Janice: Kunt u met ons een raad aangaande het gebed delen die u van de Gezegende Moeder hebt vernomen ?
Ivan: Ja. Ze leert me de belangrijkheid van de concentratie. Ik probeer me te concentreren op het gebed. Ze zegt om met vastberadenheid te bidden [speciaal de rozenkrans], de bijbel te lezen, godsdienstige gesprekken te hebben en om op woensdag en vrijdag strikt te vasten op brood en water.

Janice: Vindt u vasten gemakkelijk, Ivan ?
Ivan: Persoonlijk vind ik vasten zeer moeilijk. Het is een beslissing. Het vereist vastberadenheid. Een ander probleem is dat we makkelijk excuses vinden en we allemaal beslissen dat we ziek zijn en we niet kunnen vasten of dat we zo bezig zijn dat we moeten eten om er door te komen. Dit zijn sterke verleidingen om niet te vasten.

Janice: Hebt u een oplossing?
Ivan: De Gezegende Moeder helpt me echt. Ze heeft me geleerd om te bidden wanneer ik een strenge verzoeking waarneem. Dan vertrouw ik op Gods sterkte en sla ik me erdoor heen. Als ik op mezelf vertrouw, faal ik.

Janice: Waarom wil de Gezegende Moeder dat we vasten?
Ivan: Ze heeft ons dat gevraagd vanaf het begin. Ze roept ons op om ons hart te veranderen, onze gewoonten te veranderen en heiligen te worden. De Gezegende Moeder wil dat we afstand nemen van onze persoonlijke zonden, ze veroordelen. Al gedurende 25 jaar vraagt Zij ons om te bidden.

Janice: Wat doet u met deze strenge verleidingen?
Ivan: Als ik op mezelf vertrouw, faal ik.

Janice: Vertel eens over uw methode om te bidden met je hart.
Ivan: Bidden met het hart is een proces.

Janice: Wat is dat proces?
Ivan: Eerst moet ik beslissen om te bidden, dan moet ik mij concentreren op het gebed.

Janice: Wat ervaart u als u met het hart bidt?
Ivan: Vrede. Pure vrede. Gods vrede.

Janice: Hebt u vrede in uw familie?
Ivan: Als er geen vrede bij een familielid bestaat, dan tast dat de volledige familie aan. satan slaapt niet. Het gebed moet ons wapen worden. Elk gebed kan satan wegjagen.

De eerste dagen van de verschijningen

Janice: Kunt u zich uw eerste dagen van de verschijningen herinneren?
Ivan: Ja. Zeer zeker. De Gezegende Moeder verscheen voor het eerst op 24 juni 1981. De eerste tien dagen van de verschijningen waren zeer intens. Er was veel spanning en er waren veel moeilijkheden (kruisen). De priesters, de mensen en de regering waren allemaal tegen ons.

Janice: Hoe dicht was u bij de Gezegende Moeder op 24 juni 1981?
Ivan: Bij de eerste verschijning was de Gezegende Moeder ongeveer driehonderd meter van mij verwijderd.

Janice: Was u er zeker van dat het de Gezegende Moeder was?
Ivan: Niet op de eerste dag.

Janice: En op de tweede dag?
Ivan: Ze stond recht voor mij.

Janice: Was ze zo dichtbij u?
Ivan: Ja. Alles was zeer duidelijk voor mij die tweede dag.

Janice: Hoe voelde u zich de tweede dag als u de Gezegende Moeder zo duidelijk zag?
Ivan: De eerste paar nachten was het een grote schok. Tracht u even in mijn plaats te stellen, dan zult u het wel begrijpen.

Janice: Hoe verliep alles de eerste weken?
Ivan: De Gezegende Moeder vroeg ons om onze harten te openen voor de Heilige Geest zodat we de genade konden ontvangen.

Janice: Zag de Gezegende Moeder er mooi uit?
Ivan: De Gezegende Moeder is mooi.

Janice: Kunt uw haar schoonheid beschrijven?
Ivan: Haar schoonheid is moeilijk met woorden te beschrijven. We hebben de kunstschilders verteld waarop ze geleek maar niemand was in staat om haar te schilderen. Het is jammer dat niemand van ons een schilder is!

Janice: Kunt u haar verschijning beschrijven?
Ivan: Ze is omgeven van een immens licht. Ze komt, soms, met engelen. Soms is er een schitterend kruis naast of achter haar.

Janice: Ziet ze er jong of oud uit?
Ivan: Haar gezicht is tijdoos. Ze is noch jong noch oud. Haar leeftijd is eeuwigdurend.

Janice: Hoe weet u dat?
Ivan: Ik weet dat gewoon. Ik zie haar elke dag.

Janice: Neemt u haar kledij waar?
Ivan: Alhoewel ze meestal hetzelfde draagt, let ik eigenlijk niet op haar kleding.

Janice: Hebt u haar klederen van goud of turkoois, beschreven door Vicka, gezien?
Ivan: De liefde van de Gezegende Moeder is zeer groot. Ik heb me niet geconcentreerd op haar klederen, alhoewel ze bij haar feesten echt wel een schoon gouden kleed draagt. Normaal draagt ze een grijs kleed en een witte sluier. Ze heeft blauwe ogen, roze wangen, zwart haar. Ze staat op een wolk. Ze draagt een kroon van sterren.

Het dagelijkse leven van Ivan

Janice: Was u toegewijd aan de Gezegende Moeder vooraleer de verschijningen plaatsvonden?
Ivan: Onze familie bad elke dag de rozenkrans. Het was juist iets puur mechanisch voor mij. Het was gewoon iets dat we deden.

Janice: Kende u de andere zien(st)ers goed?
Ivan: We waren enkel buren. We baden nooit samen. We leefden in dezelfde buurt en ieder van ons bad dagelijks thuis met de familie de rozenkans. Uitgezonderd deze twee overeenkomsten hadden we niets anders gemeen.

Janice: Gingen jullie dagelijks naar de H. Mis?
Ivan: Neen. Naar de H. Mis gaan, was enkel een plicht. Ik had geen benul van de immense waarde van de H. Mis.

Janice: Hoe denkt u nu over de H. Mis?
Ivan: De Gezegende Moeder Heeft gezegd dat het bijwonen van de H. Mis met ons hart het grootste voorrecht is dat er bestaat.

Janice: Ivan, herinnert u zich hoe de eerste dagen van de verschijning u persoonlijk hebben beïnvloed?
Ivan: Ja. Zeer duidelijk. Het was zo ’n grote gebeurtenis in mijn leven dat ik voelde dat ik naar het seminarie zou moeten en een Franciskaan worden.

Janice: Hoe verging het u in het seminarie?
Ivan: Het was een tijd van proberen en lijden maar ik was vervuld van vreugde omdat de Gezegende Moeder elke dag aan mij verscheen.

Janice: Hebt u raad voor seminaristen aangezien u zelf één van hen bent?
Ivan: Ja. Ik hoop dat ze daar niet zijn omwille van hun ouders maar omwille van het sterk gebed dat hen toegelaten heeft om te beantwoorden aan hun eigen roeping.

Janice: Ivan, was u in het seminarie door de druk van uw familie?
Ivan: Ik wens niets te onthulen over mijn persoonlijk leven.

Janice: Hebt u nog ander advies voor de seminaristen?
Ivan: Als er een crisis opduikt, bid voor sterk vertrouwen en geloof en doe een beroep op betrouwbare priesters voor hulp.

Over de priesters

Janice: Waarom vinden zij God hier, Ivan?
Ivan: Telkens de Gezegende Moede verschijnt, is ze vergezeld van een immens licht, immense genade voor degenen die verkiezen hieraan deel te nemen.

Janice: Heeft u enig spijt dat u het seminarie verliet?
Ivan: Ik kon de studie van het Latijn niet aan. Ik kon de studie van de filosofie en de theologie niet aan. Ik ben een gewoon mens. Het werk was te zwaar voor me.

Janice: Denkt u dat het Gods wil was dat u het seminarie verliet?
Ivan: Ik probeerde. Ik bad. Ik deed mijn best. Het was niet genoeg. Als God wilde dat ik priester werd, dan zou Hij mij het nodige intellect gegeven hebben en me de genade hebben geschonken om te slagen.

Janice: Was u triestig als u het seminarie verliet?
Ivan: Een mislukking is nooit gemakkelijk om te dragen.

Janice: Is het beter nu?
Ivan: Ja. Ik zie nu alles duidelijker.

Geheimen, tekenen en gebeden

Janice: Kunt u mij iets vertellen over de geheimen die u kent?
Ivan: Neen.

Janice: En over de beloofde tekenen hier in Medjugorje en over gans de wereld?
Ivan: Ik verkies daar niets over te zeggen.

Janice: Hoeveel geheimen heeft u?
Ivan: Negen.

Janice: En het tiende geheim?
Ivan: Ik weet niet wanneer ik het tiende geheim zal ontvangen.

Janice: Zullen uw dagelijkse verschijningen stoppen als u het tiende geheim hebt gekregen?
Ivan: We zullen zien.

Janice: Hoe noemt de Gezegende Moeder u?
Ivan: “Mijn lief kind.”

Janice: Waarom koos de Gezegende Moeder u?
Ivan: Dat vraag ik mij ook dikwijls af.

Janice: Komen anderen uw kamer binnen als u uw dagelijkse verschijning heeft?
Ivan: Andere mensen zijn aanwezig.

Janice: Zien al de anderen die, met u in uw kamer gedurende een verschijning aanwezig zijn, ook de Gezegende Moeder?
Ivan: Niemand heeft mij dat gezegd. Sommigen zeggen dat ze wat licht zien.

Janice: Wat ervaart u gedurende deze dagelijkse verschijningen?
Ivan: Veel dingen zijn er met mij gebeurd gedurende deze 24 jaar. De Gezegende Moeder komt vanuit de hemel. Telkens we in haar fysieke aanwezigheid zijn, ervaren we verscheidene dingen. Ik zou graag hebben dat iedereen op aarde Haar zouden zien. Dan zouden de mensen mij niet zo veel vragen hoeven te stellen.

Janice: Het moet wel een zware opgave zijn om door zoveel mensen ondervraagd te worden. Ivan, zullen alle mensen op aarde de Gezegende Moeder zien?
Ivan: Als u bidt, zult u het weten.

Janice: Als u op maandag- en vrijdagavond met uw gebedsgroep op de berg bent, kunt u dan beschrijven wat er gebeurt?
Ivan: We bidden. We zingen. Alles delen we. We zijn altijd gelukkig omdat we weten dat de Gezegende Moeder ons komt bezoeken.

Vorige nacht op de Verschijningsberg verscheen ze vreugdevol. Ze was vrij blijmoedig als ze ons begroette. Het behaagde haar zeer dat er niettegenstaande de ontbering zovelen gekomen waren om haar verjaardag [ 5 augustus] te vieren. Ze begroette ons, en iedereen uit het dorp en al haar kinderen van de wereld met de woorden;”Geprezen zij Jezus, mijn lieve kinderen.” Daarna bad ze met uitgestrekte armen over ons. Ze zegende ieder van ons. Ik beveel iedereen van ons aan en al de intenties die we meebrachten.

Ze zei,”Lieve kinderen, vanavond roept uw moeder u op om gedurende deze tijd meer dan normaal te bidden en samen in jullie harten te bidden voor de jeugd van de wereld. Speciaal, lieve kinderen, wil uw moeder het familiegebed hernieuwen.”

Dan baden de Gezegende Moeder en ik één Onze Vader en één Glorie Zij de Vader. De Gezegende Moeder bad verder met uitgestrekte armen over de aanwezigen. Ze vertrok dan met het teken van het verlichte kruis.

Janice: Ivan, kunt u beschrijven wat u ziet gedurende de dagelijkse verschijning?
Ivan: Ik zie haar op dezelfde manier als ik een normale persoon zie. Ik spreek met haar. Zij is mijn echte moeder.

Janice: Wat wil dat zeggen?
Ivan: Ze is mijn echte menselijke bron van liefde.

Janice: Is dat wat moeders moeten zijn?
Ivan: Moeders zijn de bron van liefde op een fysische manier maar veel moeders zijn daar zich momeneel niet van bewust.

Janice: Waarom niet?
Ivan: Velen zijn zo op zoek naar liefde voor zichzelf zodat zij liefde zoeken van anderen, of van het werk, of van plezier in plaats van God. Wanneer God toegelaten wordt om het hart van een moeder te vullen, dan kan een moeder het hart van een kind vullen. Kinderen lijden als hun moeder geen echte relatie heeft met God.

Janice: En wat met vaders?
Ivan: Ze worden door God gevraagd om een bron te zijn van sterkte, en steun en bescherming voor hun vrouw en kinderen.

Janice: Is dat niet de rol die de H. Jozef had met Jezus en Maria?
Ivan: Ja. Weinigen realiseren zich de kracht van de H. Jozef.

Janice: Wat is die kracht?
Ivan: De genade van Jezus en Maria.

Janice: Vertel mij meer over de dagelijkse verschijningen van de Gezegende Moeder.
Ivan: Soms is de Gezegende Moeder bedroefd. Dat maakt mij triestig.

Janice: Hoe is het om getroost te worden door de Moeder van God?
Ivan: Het is een bron van grote aanmoediging.

Janice: Weet u waarom de Gezegende Moeder zo dikwijls bedroefd is?
Ivan: Ja, het is omwille van onze zondig gedrag. Ze weet hoe erg de zonde ons kwetst, hoe ver de zonde ons verwijdert van God. Ze ziet ons heel graag. Ze verlangt dat we de plaats, die God voor ons in de hemel heeft voorbereid, bereiken. Ze ziet hoe gekwetst we geraken bij elke slechte keuze die we maken. Ze ziet hoe elke zonde ons berooft van ons leven met God.

Janice: Heeft God voor ieder van ons een plaats in de hemel bereid?
Ivan: Ja, de Gezegende Moeder bidt voor elke mens op aarde bij naam. Ze vraagt haar getrouwe kinderen om te bidden, te vasten en boete te doen voor haar kinderen die verloren zijn, die de hemel niet kennen of niets om de hemel geven. Ze beseffen niet wat ze weggooien. Het is daarom dat de Gezegende Moeder wil dat we bidden zodat iedereen naar de hemel kan komen.

De zonde en de liefde

Janice: Weet u iets over de zonde?
Ivan: De zonde maakt ons blind en doof voor God. Ze berooft ons van de eeuwige liefde.

Janice: Wat is eeuwige liefde?
Ivan: Gods liefde.

Janice: Denkt u dat u goed moet zijn om de Gezegende Moeder te behagen?
Ivan: Ze houdt van mij zoals ik ben. Ze weet hoe zwak ik ben. Ze moedigt mij altijd aan om harder mijn best te doen om God te behagen. Ze zegt dat Hij zo gelukkig is als we ook maar het kleinste ding doen om Hem te behagen. Ze zegt dat als we moesten weten hoeveel Hij van ons houdt, we nooit meer zouden zondigen. De meesten onder ons hebben het moeilijk om ons graag te laten zien door God. Velen zijn zo gekwetst door de zonde dat zij zelfs niet bewust zijn van God.

Janice: U spreekt van een zonde die een persoon “kwetst”. Is het daarom dat de eucharistie hier in Medjugorje een “harnas” is?
Ivan: Ja. Het is door de eucharistie dat we een harnas ontvangen tegen de zonde. Jezus zei,”Ik ben de weg en de waarheid en het leven.” We hebben dat zo geleerd.

Janice: De eucharistie is het lichaam en het bloed, de ziel en de godheid van Jezus. Wat zegt de Gezegende Moeder over de eucharistie?
Ivan: De Gezegende Moeder moedigt ons altijd aan om haar goddelijke Zoon, Jezus, die altijd en waarachtig aanwezig is in het gezegende sacrament, te bezoeken. Ze zegt dat ze daar altijd is met haar Zoon. Ze vraagt ons om de H.Mis het middelpunt van ons leven te maken en om de eucharistie dagelijks, als het mogelijk is, bij te wonen.

Janice: Gebruikt ze deze exacte woorden [“waarachtig aanwezig”] Ivan?
Ivan: We weten dat Jezus waarachtig aanwezig is in de eucharistie. Dat is ons geloof.

Janice: Hoe worden we ons bewust van God?
Ivan: Door gebed.

Janice: Kan het gebed ons leiden tot de ware tegenwoordigheid van Jezus in de eucharistie?
Ivan: Degenen, die bidden, vasten en de bijbel lezen, leren Jezus kennen. Zij die de woorden van Jezus verstaan, begrijpen de eucharistie. Elk gebed behaagt God. Het is satan die ons altijd vertelt dat ons gebed niet voldoende is, dat we niet goed genoeg zijn. Het minste gebed doet heel veel. De Gezegende Moeder zegt dat God elk gebed verhoort. God houdt van ieder van Zijn kinderen om het even wat hij heeft gedaan. Hij vergeeft altijd.

Janice: Ivan, waarover praten u en de Gezegende Moeder zoal na 25 jaar?
Ivan: Ze is uitzonderlijk bezorgd over de jeugd in de wereld en over het familieleven in het algemeen. Bekijk de wereldsituatie voor de jongeren. Zie wat de wereld de jeugd aanbiedt? Velen geraken verstrikt en verloren in de drugs, alcohol en immoraliteit. Er is een moreel verval onder sommigen van de jeugd. Zij lijden veel. Dat is slechter dan oorlog. Het ruïneert hun leven.

Janice: Waarom gebeurt dit allemaal, Ivan?
Ivan: satan is in deze situaties aanwezig. Bekijk zijn invloed op het familieleven. De Gezegende Moeder zegt dat je zijn kracht kunt zien in de vele scheidingen in de wereld.

Janice: Is satan verantwoordelijk voor scheidingen?
Ivan: Natuurlijk. Scheiding is het resultaat van de zonde. Zonde is het resultaat van een sterke verleiding. Zonde is het resultaat van zwakte. Tenminste één partij in een huwelijk zondigt om de sacramentele eenheid te vernietigen. Waar de zonde is, daar is ook satan.

Janice: Hoe geraakt satan betrokken bij huwelijken?
Ivan: Op verschillende manieren. Eén van zijn favoriete spelletjes is onenigheid brengen tussen man en vrouw, en daarna gaat hij de kinderen één voor één achterna.

Janice: Dat gelijkt op de eeuwenoude verdeel-en-heers theorie van de oorlog, Ivan.
Ivan: Satan is zeer slim en heeft een breed intellect. hij kent al onze zwakten.

Janice: Kunt u ons een voorbeeld geven van zijn invloed op de familie, Ivan?
Ivan: Ja. Neem de verantwoordelijkheid van de ouders. Zij zijn zo dikwijls geïnteresseerd in materiële dingen, trachten gelijkwaardig te zijn aan vrienden, of persoonlijk genot in elkaar met uitsluiting van kinderen, zowel geboren als ongeboren. God heeft aan de ouders de verantwoordelijkheid gegeven om de jongeren te helpen en te begeleiden. De eerste taak van de ouders is een liefdevolle omgeving te scheppen waar ze kunnen opgroeien. Dikwjls bestaat er weinig of geen liefde tussen de vrouw en de man. Dikwijls is er te weinig respect. Als dat zich voordoet is de geest van de kinderen verziekt. Dan heeft satan enorme kracht in de familie. Als er weinig liefde en respect is, heeft hij veel macht. Als er veel liefde voor luxe, comfort, prestige of professionele voldoening bestaat, heeft satan veel macht.

Janice: Was doet hij met die macht, Ivan?
Ivan: Hij wil liefde en vrede vernietigen. Als hij de thuis vernietigt, wint hij eeuwige macht over vele levens.

Janice: U spreekt dikwijls over de ziekte van het materialisme. Wat is die ziekte? Wat zijn de symptomen?
Ivan: Materialisme is een ziekte. Dingen worden belangrijker dan ze in werkelijkheid zijn. Er bestaat een soort van blind besef en mensen hechten veel belang aan zekere mensen, voorwerpen, zoals auto’s, huizen, de carrière op het werk, of sociale posities. Deze dingen worden verhoudingsgewijs belangrijker en belangrijker totdat ze het bewustzijn van de mens opeten of versmachten. Als dat gebeurt, is er geen liefde, vrede en vreugde meer mogelijk. Vele delen van de bevolking van deze wereld lijden aan deze ziekte. Het geloof van de mensen is steeds gegroeid naarmate ze stierven van de honger.

Janice: Waarom?
Ivan: Omdat het diepste verlangen van het menselijk hart naar God gaat en niet naar dingen.

Janice: Marija vertelde me dat, Ivan. Materiële zaken leiden ons niet naar de hemel maar ze kunnen ons wel belemmeren om daar te komen, nietwaar?
Ivan: Inderdaad. De oplossing voor deze ziekte is het gebed met het hart en het vasten.

Janice: Ivan, zegt de Gezegende Moeder ons niet dat de heilige biecht een remedie is voor het materialisme van het westen?
Ivan: Ja. Ze heeft gezegd dat de maandelijkse biecht het westen zal genezen.

Janice: Waarom?
Ivan: Omwille van de kracht van de genade van het sacrament van de verzoening.

Janice: Ivan, u hebt de hemel gezien, nietwaar?
Ivan: Ja.

Janice: Kunt u hem beschrijven?
Ivan: Ik kan de hemel niet beschrijven omdat het moeilijk te beschrijven is. Het is echt iets dat je moet ervaren.

Janice: Weet u of u naar de hemel gaat als u sterft?
Ivan: We moeten eraan werken om de wereld te verdienen. De mensen doen niet altijd hetgeen ze zouden moeten doen, ik ook.

Gebed en vrede

Janice: Ivan, u leidt een gebedsgroep, nietwaar?
Ivan: Ik ben lid van een gebedsgroep. De Gezegende Moeder is de leider van de gebedsgroep.

Janice: Waarom hebt u de gebedsgroep gesticht?
Ivan: Het was de wens van de Gezegende Moeder.

Janice: Wat is het doel van uw gebedsgroep?
Ivan: We bidden voor de intenties van de Gezegende Moeder en dragen onze offers en vasten op aan haar.

Janice: Leidt de Gezegende Moeder echt uw groep?
Ivan: Ja, volledig. Ze geeft ons richtlijnen wat te doen en hoe bepaalde dingen te bereiken.

Janice: Wat zijn een aantal dingen die uw gebedsgroep heeft gedaan?
Ivan: We bidden voor de wereldvrede. We bidden voor de zieken en de verlatenen, geborenen en ongeborenen, de hongerigen, de eenzamen, de armen, de thuislozen. We doen ook werken van barmhartigheid.

Janice: Hoe dikwijls komt u samen?
Ivan: ’s Maandagsavonds op de Podbrdo (Verschijningsberg) en ’s vrijdagsavonds op de Krizevac (Kruisberg).

Janice: Ivan, veel bedevaarders hebben uitzonderlijke dingen ervaren door gedurende uw gebedsgroepsbijeenkomsten deze bergen te beklimmen. Verschijnt de Gezegende Moeder altijd?
Ivan: Ja, en ze bidt voor al degenen die komen en ze zegent alle aanwezigen.

Janice: Ivan, wil de Gezegende Moeder gebedsgroepen?
Ivan: Ze dringt er op aan dat alle mensen op aarde deel zouden uitmaken van gebedsgroepen.

Janice: Waarom?
Ivan: Ze weet wat er op ons afkomt.

Janice: Ivan, dikwijls is er verdeeldheid en soms zelfs geheime strijd in gebedsgroepen.
Ivan: Dat toont aan dat satan gebedsgroepen haat. Als er veel verleiding bestaat, wees dan gewaarschuwd. Neem de onenigheid als een waarschuwing voor de toekomst. Als satan momenteel zo hard werkt voor de vernietiging; dan kan je er zeker van zijn dat hij bezig is met een weg te banen voor een toekomstige overwinning van hemzelf.

Janice: Wat wil hij?
Ivan: Menselijke zielen. Gebedsgroepen zijn een bescherming tegen de triomf van satan. Waar er ook verdeeldheid is, bid meer en vast meer.

Janice: Welke gebeden, Ivan?
Ivan: Voor mij, in extreme omstandigheden, dagelijkse H. Mis, eucharistische aanbidding, drie rozenkransen.

Janice: Dan blijft er niet veel tijd over om te slapen?
Ivan: De duivel slaapt nooit.

Janice: Welk soort vasten?
Ivan: Enkel op water en brood, drie dagen per week, tot de onenigheid stopt.

Janice: Waarom gebed en vasten? Waarom niet enkel bidden?
Ivan: Het gebed zonder vasten is zoals een soldaat met één been. Hij wordt gemakkelijk verslagen.

Janice: Weet u iets over de oorlog? (datum van de vraag: 30 januari 1991, gedurende de oorlog van de Perzische Golf).
Ivan: We zijn op het pad van de vrede.

Janice: Ivan, weet u iets over de ineenstorting van het “IJzeren Gordijn”?
Ivan: Als we de veranderingen die daar gebeuren beschouwen, moeten we besluiten dat onze gebeden en vasten hun doel niet hebben gemist. Maar de Gezegende Moeder pleit samen met ons om voort te bidden en te vasten. De veranderingen zijn niet gedaan. We moeten bidden en vasten tot de veranderingen gestabiliseerd zijn.

Janice: Weet u iets over de bekering van Rusland?
Ivan: De echte vraag is niet wanneer Rusland zich zal bekeren. Wij hebben bekering nodig. De oproep van de Gezegende Moeder is onze harten te veranderen. Ze vraagt voor verandering in onze personen en voor een wijziging in de maatschappij.

Janice: Wanneer hebt u nu verschijningen Ivan?
Ivan: Elke dag. Ik zie de Gezegende Moeder om twintig voor zes. Ik praat met haar en zij met mij.

Janice: Krijgt u ooit boodschappen van de Gezegende Moeder voor de Heilige Vader?
Ivan: De Gezegende Moeder geeft via Vicka boodschappen voor de Heilige Vader. In feite bracht paus Johannes Paulus II de boodschap van de vrede van het evangelie van de Gezegende Moeder doorheen de hele wereld. Zijn opvolger, paus Benedictus XVI zet dit wereldwijd voort.

Janice: Waarom is de Gezegende Moeder naar Medjugorje gekomen?
Ivan: Ze is door God gezonden om het geloof en het gebed te versterken in de Kerk. Als wij, het volk van God, sterk zijn, dan is de Kerk sterk. Als wij zwak zijn, dan is de Kerk zwak. De Gezegende Moeder is onze echte moeder. Ze houdt van ieder van ons zoals alleen onze echte moeder dat kan. Een wijze persoon zal aanvaarden wat Zij ons vertelt. Het belangrijkste van ons leven moeten de boodschappen zijn. Zij zijn vrede, bekering, vasten en boete, geloof en liefde. De Gezegende Moeder legt in al haar boodschappen uit dat Gods volk het evangelie moeten beleven. Haar boodschap is het evangelie van haar goddelijke Zoon, Jezus, onze broeder.

Janice: Hoe komt er vrede, Ivan?
Ivan: De Gezegende Moeder is de Koningin van de Vrede. Zij kan ons naar de weg van de vrede leiden zodat we in onszelf de vrede en het geluk vinden dat we verlangen. Ze roept iedereen op aarde op tot vrede in de wereld.

Janice: En wat met de niet-Christenen?
Ivan: Zij is de moeder van alle mensen op aarde. Ze roept al haar kinderen.

Janice: Hoe zal dit gebeuren?
Ivan: Door de hernieuwing van het familiegebed.

Janice: Dat ziet er zo simpel uit, Ivan.
Ivan: Als elke familie zou bidden en vasten als een familie, dan zou er vrede in de wereld bestaan. Als ouders zouden bidden, zegenen en meer offeren voor hun kinderen, dan zouden de kinderen bloeien. Moesten de kinderen voor hun ouders bidden, speciaal voor de veiligheid van het huwelijk van hun ouders, en hun ouders liefhebben en gehoorzamen, dan zou het familieleven een bron van immense liefde en vrede op aarde zijn. Waar er geen gebed noch opoffering is, daar is God afwezig. Een plaats zonder God is een plaats van groot gevaar en pijn. Het familiegebed en boetedoening zullen vrede brengen in de mensen, vrede in de kerk en vrede in de wereld.

Boodschappen

Janice: Hoe kan iedere mens helpen?
Ivan: De enige manier waarmee we kunnen helpen is het familiegebed. God respecteert de familie zo veel dat, als Jezus de menselijke natuur aannam in de schoot van Maria, Hij verkoos om in een familie te leven. De familie is nu grotendeels bedreigd door het materialisme. We werken en daardoor hebben we geen tijd meer over om samen te bidden. Dit is een groot excuus maar in realiteit is het een grote leugen en de meeste mensen leven in deze leugen.

De Gezegende Moeder heeft aan families die samen bidden, beloofd dat daar harmonie en eenheid zal zijn. Je moet er mee beginnen als de kinderen nog baby zijn. Het is een proces, een evolutie. Op het moment dat de kinderen in hun twintger jaren zijn is het erg moeilijk om slechte gewoontes te veranderen.

Janice: En wat met het gezag van de ouders? Veel jonge mensen rebelleren tegen het gezag van hun ouders. Spreekt de Gezegende Moeder daarover?
Ivan: Het gezag van de ouders is een kwestie van liefde. Welk soort vrijheid geven we de jeugd? Waar is satan? Helpen de ouders satan echt als ze hun plichten verwaarlozen? Hun gezag? De ouders moeten hun eigen vrijheid beperken om hun kinderen van dienst te zijn, zoals de kinderen hun ouders moeten gehoorzamen en liefhebben. Heilige liefde brengt grote zegeningen voor ouders en kinderen.

Janice: Het moet gezegd: liefde verwekt liefde. Egoïsme verwekt egoïsme. Zonde verwekt zonde. En wat met de ouderen?
Ivan: De Gezegende Moeder zegt dat drie generaties in één huishouden God het meest behaagt.

Janice: Heeft u enig advies van de Gezegende Moeder?
Ivan: Ze wil dat wij uitdragers van haar boodschappen zijn. We hebben minder woorden nodig maar meer daden.

De Commissie

Janice: Ivan, hebt u enige informatie over de commissie die in Rome werd opgericht om de authenticiteit van deze verschijningen in Medjugorje te bestuderen en daarover te beslissen?
Ivan: De commissie onderzoekt alles. Elke maand komt er een bisschop van de commissie naar Medjugorje om de H. Mis te lezen en om met de bedevaarders te spreken. De medische sectie van de eerste en de tweede commissie heeft haar werk beëindigd.

Janice: Wat is hun conclusie?
Ivan: Beide commissies hebben besloten dat alle zes de zieners gezond zijn. Maar dat wisten we al van voor dat ze ermee begonnen. We onderwierpen ons aan hun onderzoeken om aan de wereld te bewijzen dat we normale mensen zijn.

Janice: Waren de testen moeilijk?
Ivan: Ze werkten gedurende 5 jaren met ons. Ik heb 140 testen ondergaan. 13 artsen kwamen naar Medjugorje om ons te danken voor onze medewerking nadat ze hun onderzoeken hadden gedaan. Er is niet één haar op mijn hoofd dat ze niet hebben onderzocht. Als ze ons dankten vroeg ik hen: ”Nu mogen we u onderzoeken?”

Janice: Wat antwoordden ze ?
Ivan: Zij antwoordden niets.

EINDE

Vertaling: Henk

Er zijn sommige aspecten aan de bekende verschijningen te Medjugorje in Bosnië-Herzegovina die ons meer en meer beginnen te boeien. Er komen meer en meer verhalen naar boven dat deze verschijningen in het verleden diverse malen zijn voorspeld, verhalen die voorheen bijna ongekend waren, maar nu aan de oppervlakte komen.

Op 28 oktober hebben we hier al verhaald over de Soefi-mysticus, Hasan Shushud, die reeds één jaar voor de verschijningen begonnen, in 1980, Medjugorje in detail had voorspeld: "Als Maria en haar plannen vlug zullen worden aanvaard, zal het lijden kortstondig zijn. Als Rome daarentegen, Maria niet benaderd met de nodige vastberadenheid, een oprechte aanvaarding tijdens de tijd dat God Rome de tijd en de vrijheid om te kiezen toelaat, dan zal God andermaal vrede, vreugde en liefde vergeefs hebben aangeboden en zal de mensheid de gevolgen voelen van satans plan."

Ook was er de bekende Katholieke charismatische priester, Emiliano Tardif, uit Santo Domingo, die in een "moment van ingeving", tijdens een conferentie, de verschijningen zag aankomen.

Er was ook een voorspelling van een Iers-Amerikaanse kloosterzuster, Briege McKenna. Deze voorspelling vond plaats net vóór de verschijningen begonnen, in dezelfde maand en hetzelfde jaar: juni 1981.

Ook hebben we eerder al uitgebreid verslag uitgebracht over een inwoner uit Medjugorje, Mate Šego, geboren in 1901 en overleden in 1979, die dikwijls sprak over een tijd ver in de toekomst dat "mijn Gospa" [Onze-Lieve-Vrouw] zou komen en dat iedereen die een leven leidde in gebed, bijzondere genaden zou kennen. "Ik vertel u dit nu", profeteerde hij, "want ik zal het niet meer meemaken, maar u, kinderen, zullen er allen getuige van zijn! Er zullen heel wat gebouwen komen, geen huizen zoals we nu hebben, maar sommige gebouwen zullen heel groot zijn. Onze inwoners zullen hun land aan inwijkelingen verkopen, die er hotels zullen op bouwen. Medjugorje en de omliggende heuvels zullen een heilige plaats vormen. Er zullen zoveel mensen naar onze Crnica komen [de Podbrdo maakt deel uit van de Crnica] dat u 's nachts niet meer zult kunnen slapen. Zij zullen komen voor mijn Gospa! Wees vriendelijk en gastvrij voor hen die naar hier zullen komen en alles zal u goed gaan."

Šego was eerder berucht dan geliefd bij de inwoners en zij luisterden maar met een half oor naar hem. Bijna elke dag liep hij in het dal te roepen over de dingen die hij had voorzien en dit op een dergelijke wijze dat men dacht dat de man stomdronken was en een dorpsgek. Nochtans kwam zijn voorspelling tot ieders verbazing uit: Medjugorje, ooit een dorp dat bestond uit gebouwen van uitgehouwen stenen en tabaksvelden, is nu een pelgrimsstad geworden zoals Lourdes, even groot en even bekend. Er zijn ontelbare winkels en kramen, waar men religieuze voorwerpen kan kopen, er zijn pensions en er zijn hotels die zich allemaal bevinden in het gebied tussen de kerk van Medjugorje en de verschijningsberg, de Podbrdo. Vele van deze, soms grote gebouwen, zijn gebouwd met buitenlands geld om te voorzien in het verblijf van de massa bedevaarders, wiens aantal elk jaar nog toeneemt: dit jaar waren er in september, dat al buiten het hoogseizoen valt, 5.441 priesters aanwezig die samen 300.500 Heilige Communies uitdeelden.

Maar er is nog meer. Nog ouder zijn de voorspellingen van een oudere dame, Marićuša, die haar schapen uitliet op de heuvels en eveneens een ontzagwekkende toekomst voorzag, waarin Onze-Lieve-Vrouw zou verschijnen en er een "wit leger" zou komen. Dat laatste kan verwijzen naar de vredestroepen van de Verenigde Naties, die er uitgebreid aanwezig waren tijdens de Joegoslavische burgeroorlog van de jaren 90.

Ook werd er ondertussen, in 1933, een enorm kruis opgericht op de Krizevac [Kruisberg], die destijds nog de Śipovac [de roosgekleurde heuvel] heette. De bezieler van dit initiatief was de pastoor uit die tijd, Eerwaarde Bernardin Smoljan, die in 1945 werd vermoord door de communisten in het nabijgelegen Mostar. Ook wou hij een nieuwe kerk bouwen, maar de verarming van het gebied lag aan de oorzaak dat dit werd uitgesteld tot in 1969, toen de vroegere, door een aardbeving beschadigde kerk, werd vervangen door de nu beroemde Heilige Jacobuskerk, en gekend is voor haar twee torens.

Veel van deze zaken staan vermeld in een inmiddels nieuw verschenen boek over Medjugorje: "Medjugorje: what's happening?" geschreven door Eerwaarde James Mulligan uit Londen.

Er is ook het schilderij, gemaakt door de kunstenaar Vlado Falak uit Šurmanci, een nabijgelegen gehucht, dat onze Heilige Moeder afbeeldt in de lucht boven de nieuwe kerk, met op de achtergrond de Kruisberg. Het schilderij dateert uit 1974, zeven jaren voor de verschijningen begonnen aan de zes kinderen! Het schilderij hing in het koor van de kerk, waar later vele verschijningen zouden gebeuren [alsook in de pastorij en de sacristie].

Schilderij uit 1974 van Vlado Falak

Als men deze verhalen nu hoort, kan men er nog moeilijk omheen dat de plaats reeds lang geleden werd uitgekozen door Onze Hemelse Moeder.

In 1933 vond, naar verluidt, het eerste vreemde incident plaats in het Vaticaan zelf, met Paus Pius XI. Deze Paus werd geboren als Achille Ratti op 31 mei 1857 te Desio, Lombardije. Na een academische carrière in Milaan en een kerkdiplomatieke in Polen en Pruisen werd hij in 1921 tot aartsbisschop van Milaan en kardinaal benoemd. Op 6 februari 1922 werd hij tot Paus gekozen en nam hij de naam Pius XI aan. Hij was een enthousiast bergbeklimmer. Was het de door de Goddelijke Voorzienigheid dat hij Pauselijke nuntius was te Warschau op het moment dat Karol Woijtyla, de toekomstige Paus Johannes Paulus II, op 18 mei 1920 te Wadowice in Polen geboren werd?

Op een nacht, in februari 1922, had deze Paus in het Vaticaan een droom dat hij een berg aan het beklimmen was, een berg die hij nog nooit had gezien. Hij wist dat het niet in Italië was omdat hij bijna elke top in Italië kende. Toen hij de top bereikte, zag hij de Maagd Maria, die hem geduldig aan het opwachten was. Zij droeg een witgrijs kleed en een lange witte doek.

Zij sprak hem aan: "Achille, Ik wil dat u op deze plaats een kruis laat bouwen, omdat deze plaats erg belangrijk zal worden in de toekomst."

Hij keek rond in dit voor hem onherkenbaar gebied en vroeg zich af: "Waar ben ik?"

"Joegoslavië", en glimlachend voegde Maria hieraan toe, "Onthoud deze berg, Achille."

Toen werd de Paus plotseling wakker en dacht hij onmiddellijk aan deze nare droom.

Enkele maanden later ontving Paus Pius XI een verzoekschrift van de aartsbisschop van Mostar, in voormalig Joegoslavië, nu Bosnië-Herzegovina. Het bisdom wou een betonnen kruis oprichten op de berg Sipovac, ter herdenking van de kruisdood van Jezus Christus, 1900 jaar geleden. Toen de Paus een foto zag van de plaats, riep hij het uit: "Dit is bergtop die ik in mijn droom heb gezien!"

Zonder aarzelen keurde hij de bouw goed en het jaar daarop werd het kruis opgericht.

De pastoor van de parochie, Eerwaarde Bernardin Smoljan, had ondertussen gehoord van de droom van de Paus en deed de belofte om een groot kruis te bouwen op de berg Sipovac. Hij legde het verhaal uit aan zijn parochianen die hier onmiddellijk mee instemden. Hiermee werd zijn parochie meteen toegewijd aan Christus en werd Zijn bijzondere bescherming gevraagd voor de hagel, die zo dikwijls de wijngaarden en de tabaksplantages van de boeren vernietigde.

Niemand kan echter weten hoe plaatsen hier en elders uitverkoren zijn en passen in Gods Meesterplan, noch kent men de echte geschiedenis van deze plaatsen, die soms teruggaat tot in de prehistorie [de streek was het woongebied van holbewoners]. Ook weet men dat de Franciscanen hier al sedert de middeleeuwen actief zijn, met legenden dat de Heilige Franciscus van Assisi ooit heeft gewandeld op de rotsachtige dolomietenstenen van de heuvels van het voormalige Joegoslavië.

Ook staat het gebied bekend vanwege het bloed van de martelaren, door de eeuwen heen. We denken dan in de eerste plaats aan de Tweede Wereldoorlog, toen een trein met zes wagons, afgeladen vol met vrouwen en kinderen, richting Šurmanci reed. Zij werden de bergen ingestuurd om levend van de rotswanden te worden gegooid. In 1945 werden er 69 Franciscanen gedood [sommigen onder hen werden levend begraven in het nabije klooster van Široki Brijeg]. In totaal werden er tijdens de Tweede Wereldoorlog 617 priesters afgeslacht door de communisten uit Kroatië en Bosnië-Herzegovina. Ook werden er vele Franciscanen gedood toen het land nog onder bezetting was van Turkije.

Er is ook Vader Jozo Zovko, de parochiepriester van Medjugorje, die zou worden gevangengezet door de communisten. Hij werd onder druk gezet om de verschijningen te ontkennen en dit zowel door de communisten als door de plaatselijke bisschop. Zelfs onder de bedreiging dat ook de kinderen zouden worden gevangengezet, heeft Vader Jozo hieraan nooit willen toegeven, dit in tegenstelling tot de bisschop van Mostar. Dit kan de aanleiding geweest zijn tot de geschillen die van dan af zijn ontstaan tussen de Fanciscanen en de bisschop van Mostar.

En dan is er ook nog het Vaticaan, dat nooit heeft willen toegeven aan de ontkenningspolitiek van de bisschop. Hij had dan ook Johannes Paulus II tegen, die, zoals u allen weet de Heilige Moeder hoog in zijn vaandel droeg. De letter M van Maria staat zelfs vermeld op zijn wapenschild. Ook stuurde hij de toenmalige kardinaal en voorzitter van de Congregatie voor de Geloofsleer "incognito" naar Medjugorje. Dit verhaal wordt bevestigd door diverse taxibestuurders, maar ook door diverse andere getuigen, waaronder een Ierse bedevaartser, Mary E. Smith en haar vriendin, Anita Curtis: "We zaten op de trappen buiten de sacristie. Kardinaal Ratzinger wandelde op zo'n halve meter van ons voorbij. Hij probeerde er alles aan te doen om zijn uiterlijk te verbergen, om niet te worden herkend. Zo droeg hij burgerkledij. Wij herkenden hem meteen, zonder enige twijfel."

Het is geweten dat het Vaticaan regelmatig waarnemers stuurde in burgerkledij. Ook was het kardinaal Ratzinger die later de plaatselijke bisschop van Mostar de bevoegdheid ontnam om zelf nog verder te oordelen over de verschijningen. Ook is het geweten dat de voormalige Pauselijke nuntius van Oostenrijk, Mgr. Edmond Farhat, samen met een groep van 2.000 gelovigen naar Medjugorje ging, tijdens de maand oktober van 2009. Later bracht hij verslag uit over dit gebeuren aan kardinaal Ratzinger, die toen al tot Paus was verkozen. Hij voelde zich in zijn element bij het aanhoren van zijn ervaringen.

Een laatste woord over Mate Šego: hij voorspelde eveneens dat er op een dag een meer zou komen in Medjugorje, waar nu, tijdens de zomer de aarde zo droog is als kurk. En Mirjana Dragicevic staat bovendien volledig achter het verhaal van Mate.

Bron: Diverse

Vertaling: Chris De Bodt

“De verschijningen in Medjugorje dagen de mensheid uit om te kiezen tussen de weg die naar God leidt of de wegen van de wereld die doodlopen,” zei Ivan in een overvolle kerk te Kalamazoo, VS, op 31 januari 2012. “De Maagd Maria is elke dag met ons en zo is het beslissende antwoord hoeveel we met Haar zijn in gebed,” voegde de ziener hieraan toe.

“De wereld bevindt zich op een keerpunt en dit is zo sinds 1981, toen de Maagd Maria voor het eerst verscheen in Medjugorje,” zei de ziener Ivan Dragiceciv na zijn openbare verschijning op dinsdag in Kalamazoo, Michigan.

“Tijdens deze dertig jaar van verschijningen, is dit waarlijk een keerpunt geweest voor de mensheid, voor de families, voor de Kerk. En wanneer ik zeg dat we ons op een keerpunt bevinden, bedoel ik: zullen we Gods weg bewandelen of de weg van deze wereld?” Aldus Ivan, volgens een nota van MaryTV, dat instond voor de beelden.

“Wanneer de nood het hoogst in bij Haar kinderen, komt Onze Moeder tot ons. Zij komt tot haar kinderen wanneer deze in moeilijkheden zijn. Ze is gekomen omdat Zij ons van het doodlopende spoor, waarin deze wereld zich bevindt, wil halen,” vervolgde Ivan.

“Onze Lieve Vrouw roept ons op om een beslissing te maken voor God, omdat in Hem onze vrede ligt. Deze wereld kan ons geen vrede schenken. De vrede die de wereld ons schenkt zal ons al heel vlug teleurstellen. Dat is waarom we voor deze schatten moeten kiezen die eeuwig zijn. Enkel God is niet tijdelijk. Al de rest is voorbijgaand. Wij zijn enkel op deze aarde als pelgrims. We zijn hier enkel op doortocht. Dat is de reden waarom we een beslissing moeten nemen. We moeten beslissen om de rechte weg te bewandelen.”

De ziener zei dat, terwijl Jezus en de Maagd Maria steeds ter beschikking staan van de mensen, het meer de vraag is of de individuele persoon zichzelf ter beschikking stelt: “Onze Moeder bidt voor ons. Zij is steeds met ons, zelfs in de moeilijkste momenten. Zij is, samen met Haar Zoon, met ons. Maar we moeten deze vraag beantwoorden. Hoe dikwijls zijn wij met Haar? Hoeveel tijd brengen we met Haar door in gebed?” vroeg Ivan.

“Zij draagt ons in Haar hart. Zij heeft ons een plaats gegeven in Haar hart. En deze avond, tijdens de verschijning, was Ze gelukkig en vredevol. Die vreugde was waar te nemen op Haar gelaat en in Haar ogen. Zo groot is Haar liefde.”

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today

Vertaling: Chris De Bodt

Geografie en klimaat

Bosnië-Herzegovina ligt in het zuid-oosten van Europa is iets groter dan Nederland [51.129 km2] en herbergt ongeveer 3,5 miljoen inwoners.

In het noorden, het westen en het zuiden grenst het land aan Kroatië en in het oosten aan de Unie Servië en Montenegro. In het zuiden heeft het land 21,2 kilometer kustlijn rond de badplaats Neum, tevens de enige directe uitweg naar zee. Door deze corridor worden de zuidelijkste Kroatische provincie en de stad Dubrovnik van de rest van Kroatië gescheiden.

Verschillende deelrepublieken van voormalig Joegoslavië

Grofweg ingedeeld heet het noordelijke en het westelijke deel van van het land Bosnië [genoemd naar de rivier Bosna] en het oostelijke en zuidelijke deel Herzegovina [een Herceg is een oude benaming voor een vorstelijke titel, vergelijkbaar met 'hertog'].

De noordelijke grens met Kroatië wordt gevormd door de rivier Sava, de noordwestelijke grens met Kroatië door de rivier de Una en delen van de oostelijke grens met de Unie van Servië-Montenegro door de rivier de Drina.

Het noorden van het land ligt in de Sava-vallei en is, net als het aan de overzijde van de grens gelegen Kroatische Slavonië, overwegend vlak. Het oosten van het land is voornamelijk bergachtig. In het zuidoosten, op de grens met Montenegro bevindt zich de hoogste berg van het land, Maglić [2386 meter].

Ook rond Mostar in het zuiden en de hoofdstad Sarajevo bevinden zich toppen van ruim 2000 meter. Vanwege de ligging is het gebied rondom Sarajevo erg sneeuwzeker. Verder liggen in de zuidwesten aan de grens met Kroatië de Dinarische Alpen met toppen van gemiddeld 1500 meter.

De langste en belangrijkste rivieren van het land zijn:

• Sava [945 km] vormt de grens met Kroatië in het noorden.
• Bosna [245 km] loopt van vlakbij Sarajevo in het oosten naar de Sava in het noorden.
• Drina [364 km] begint als de rivier Tara in Montenegro, en loopt dan deels parallel, deels als grens met de Unie Servië-Montenegro en mondt uit in de Sava bij het drielandenpunt Bosnië-Servië-Kroatië.
• Neretva [218 km] loopt vanuit het zuiden via de stad Mostar naar het zuiden naar Kroatië, en mondt daar bij de stad Ploče uit in de Adriatische Zee, op zo'n 10 kilometer na de Bosnisch-Kroatische grens.
• Vrbaš [240 km] loopt vanuit midden-Bosnië naar het noorden via Banja Luka naar de Sava.
• Una [214 km] ligt in het westen aan de grens met Kroatië. Deze rivier is zeer bekend bij aktieve sporters.

Het klimaat is divers en wordt grotendeels bepaald door de Adriatische Zee, de Middellandse Zee, de Dinarische Alpen en de Alpen. Er is dan ook sprake van zowel een Middellandse Zee klimaat met warme, droge zomers en zachte, regenrijke winters, als een gematigd landklimaat met warme zomers en strenge winters. In de winter kunnen de temperaturen in de Dinarische Alpen dalen tot -30° C, terwijl de temperaturen in de zomermaanden kunnen oplopen tot 40° C. In de natte periode van het jaar [september tot april] vallen er grote hoeveelheden neerslag. In de vorm van sneeuw levert deze neerslag vooral problemen op in de bergen.

Bevolking, religie en talen

De bevolking, waarvan de etnische samenstelling sinds de burgeroorlog van 1992-1995 in sommige gebieden in Bosnië-Herzegovina drastisch is gewijzigd, bestaat voor ongeveer 44% uit Moslims [Bošnijaks], voor 31% uit Serviёrs, voor 17% uit Kroaten en voor 8% uit overigen [waaronder Albanezen en Turken]. Hoewel wereldwijd het woord ´Moslim´ wordt gebruikt voor de aanhangers van deze religie, is ´Bošnijak´ hier de officiële term. De Slavische stammen [waaronder die van de Serven, de Kroaten en de Slovenen] die zich rond de 9e eeuw definitief op de Balkan vestigen, komen deels onder de invloed van het West Romeinse Rijk [en worden onder die invloed Katholiek] en deels onder de invloed van het Oost Romeinse [Byzantijnsche] Rijk, en worden onder die invloed Orthodox. Onder meer de Kroaten adopteren het Katholieke geloof; de Serviёrs het Orthodoxe. Na de 15e eeuw komen er door de invloeden van de Turken [Ottomaanse- of Osmaanse Rijk] ook Moslims bij en Kroaten en Serviёrs die zich tot de Islam hadden bekeerd.

Tussen de drie grootste bevolkingsgroepen bestaat in feite weinig verschil. Wel is het zo dat door eeuwenlange verschillende culturele invloeden de religies, gebruiken en in beperkte mate ook de taal uit elkaar zijn gegroeid. Over het algemeen zijn het geen 'strenge' vormen van de religies, maar sinds de jaren 90 wordt het geloof wel sterker beleden, dit omdat het geloof de etnische identiteit benadrukt.

De talen in Bosnië-Herzegovina hebben verschillende namen: Servisch, Bosnisch en Kroatisch. Het zijn Slavische talen die verwant zijn aan het Sloveens, Macedonisch, Bulgaars, [Wit-]Russisch, Pools, Tsjechisch, Slowaaks en Oekraiens. In de praktijk schelen deze 3 talen zeer weinig van elkaar, en is er absoluut geen taalbarriére. In het oude Joegoslavië was de officiele taal het "Servo-Kroatisch." Sinds 1991 is er sprake van een officiёle Kroatische, Servische en Bosnische taal. Zeker in Bosnië-Herzegovina worden de talen door elkaar gesproken.

Tussen de talen zit een gering onderscheid in woorden, en een nog geringer onderscheid in zinsbouw en grammatica. De versie door die moslims wordt gesproken kent ook veel Turkse woorden, een overblijfsel uit de Turkse overheersing. Serviërs en Kroaten hebben hun taal meer gezuiverd om zich meer te onderscheiden van de andere talen. Het duidelijkste verschil zit in het schrift: Kroatisch wordt in het latijnse alfabet geschreven, terwijl het Servisch het Cyrillische alfabet gebruikt. Het is een variant van het Russische schrift waaruit enkele letters zijn weggelaten. Beide alfabetten kennen 30 letters, maar het latijnse alfabet kent een andere volgorde dan het cyrillische.

Het Land

De Republiek Bosnië-Herzegovina zoals het land algemeen bekend staat, is sinds 1992 een onafhankelijk land, lid van de Verenigde Naties en veel andere internationale organisaties. Sinds het verdrag van Dayton in 1995 een einde maakte aan de burgeroorlog is het land politiek gezien verdeeld in twee entiteiten [de Republika Srpska en de Federatie Bosnië-Herzegovina] en één district [Brcko]. De hoofdstad is Sarajevo.

Bosnië-Herzegovina heeft een parlementaire democratie. Aan het hoofd staat een Presidium [BH Presidency], bestaande uit drie leden: een Moslim, een Serviër en een Kroaat. Zij worden elke 4 jaar direct gekozen door het volk. Dit presidium kiest een Ministerraad. [BH Council of Ministers].

De activiteiten van de Ministerraad worden goedgekeurd door het Huis van Afgevaardigden [House of Representitives], bestaande uit 42 leden [28 uit de Federatie en 14 uit Srpska] die elke twee jaar door het volk gekozen worden. Verantwoording leggen de ministers af aan het Huis der Volkeren [BH House of People], bestaande uit 5 Moslims, 5 Serviërs en 5 Kroaten, die elke twee jaar gekozen worden door het Federale Huis der Volkeren [Federation House of People] en de Nationale Assemblee van Srpska [RS National Assembly].

De feitelijke macht ligt echter bij de twee entiteiten die het land opdelen. Zo heeft elke entiteit een eigen leger, eigen vlag, eigen volkslied en eigen paspoort!

Zoals reeds gezegd bestaat Bosnië-Herzegovina uit twee entiteiten en een district. In het navolgende gedeelte zal hier iets dieper op in worden gegaan.

De Federatie Bosnië en Herzegovina

De veel gebruikte naam van deze, sinds het verdrag van Dayton Moslim-Kroatische entiteit, is Moslim-Kroatische Federatie. In de praktijk wonen de bevolkingsgroepen sinds de oorlog niet echt door elkaar, afgezien van de grotere plaatsen.

De Federatie omvat ongeveer 51% van het totale grondgebied van Bosnië-Herzegovina. Grofweg het westen, zuidwesten, zuiden en midden van het land. Naast de landelijke hoofdstad is Sarajevo ook voor een deel de hoofdstad van de Federatie. Het andere deel behoort tot de Servische entiteit Republika Srpska.

Politiek en economisch gezien leunt dit deel veel op het buurland Kroatië. De Federatie is administratief verdeeld in tien kantons:

• Una - Sana
• Posavina
• Tuzla
• Zenica-Doboj
• Bosanska Podrinje
• Srednja Bosna [Midden-Bosnië]
• Hercegovina-Neretva
• Zapadna-Hercegovina [West-Herzegovina]
• Sarajevo
• Zapadna Bosna [West-Bosnië]

Nog even de belangrijkste plaatsen in de Federatie op een rijtje:

• Sarajevo. Naast landelijke hoofdstad ook de hoofdstad van de Federatie. Deze stad met ongeveer 350.000 inwoners ligt vlak bij de bron van de rivier de Bosna, waar het grootste deel van het land naar genoemd is. In de stad stroomt ook nog een rivier namelijk de Miljacka. Sarajevo is een verbastering van het Turkse woord Saray, dat paleis betekent. Sarajevo betekent zoveel als "van het paleis". Deze stad met veel bezienswaardigheden heeft veel te lijden gehad van de burgeroorlog van 1992-1995. Ingesloten door bergen was de stad een doelwit voor scherpschutters. Sarajevo kreeg, naast deze gebeurtenissen, twee maal eerder wereldbekendheid. Op de eerste plaats in 1914 toen Gavrilo Princip de Oostenrijkse troonopvolger aartshertog Franz Ferdinand doodschoot [hetgeen de aanleiding was tot de 1e wereldoorlog], en in 1984 toen de stad gastheer was voor de Olympische Winterspelen. De laatste jaren maakt Sarajevo een steeds grotere groei door op het gebied van festivals en congressen. Ook komt het toerisme langzamerhand op gang.
• Mostar. Deze stad was in het oude Joegoslavië een bekende toeristische attractie. De oude Turske brug van Mostar was wereldberoemd, evenals de eeuwenoude binnenstad. In 1993 is de brug door Kroatische troepen verwoest en ligt er slechts een noodbrug over de Neretva. Mostar is de hoofdstad van het kanton Herzegovina-Neretva, en vervult daarmee een belangrijke administratieve functie in het zuiden van het land. Sinds de oorlog is de stad verdeeld door de Neretva in een Moslim-deel en een Kroatisch deel.
• Medjugorje. Dit dorpje, dat maar op weinig landkaarten is te vinden, is met name in de katholieke wereld van groot belang. In 1981 werd hier de maagd Maria gezien, en sindsdien is het een bedevaartsoord dat jaarlijks overspoeld wordt door pelgrims vanuit de hele wereld.
• Zenica. Een industriestad aan de rivier de Bosna in het midden van het land.
• Tuzla. Een industriestad in het uiterste noordoosten van de Federatie, bekend om haar zoutmijnen. [Tuz is het turks woord voor zout].
• Bihać. Een moslimstad in het uiterste noordwesten van het land, niet ver van de Kroatische grens en de Plitvice meren in het buurland. In de burgeroorlog brak hier onder de moslims een opstand uit tegen de toenmalige [moslim]president Izetgebović.
• Neum. De enige plaats van Bosnië-Herzegovina aan de [Adriatische] kust. Deze corridor verdeelt Kroatië, en scheidt Dubrovnik en omstreken van de rest van Kroatië.

Republika Srpska

Deze Servische entiteit vormt met ongeveer 49% van het totale grondgebied van Bosnië-Herzegovina de rest van het land [met uitzondering van Brčko]. Het overgrote deel van de bevolking bestaat uit Serviërs, met name in de grote plaatsen wonen ook nog Kroatische en Moslim-minderheden. De hoofdstad van Srpska is Banja Luka, een stad in het noorden van het land op ongeveer 30 kilometer van de grens met Kroatië.

Srpska is in 2 delen verdeeld: Het noordelijke gedeelte [tegen de Kroatische grens], en het oostelijke gedeelte tegen de Servische grens. De 'knip' zit in het distrikt Brčko, zodat Srpska over circa 10 kilometer onderbroken wordt.

Srpska leunt economisch gezien veel op buurland Servië en bestaat uit 7 regio's, die echter administratief zijn, en niet te vergelijken met de kantons uit de Federatie:

• Banja Luka [noord]
• Doboj [noord]
• Bijeljina [oost]
• Vlasenica [oost]
• Sokolac [oost]
• Srbinje [oost]
• Trebinje [oost]

Nog even de belangrijkste steden van de Republika Srpska op een rijtje:

• Banja Luka. Deze stad is sinds 1995 de hoofdstad van Srpska [daarvoor was het Pale bij Sarajevo] en ligt aan de rivier de Vrbaš in het noorden van het land [ongeveer 30 kilometer van de Kroatische grens]. Als tweede stad van het land heeft het een belangrijk economisch centrum. Veel handel is geörienteerd op Servië, maar er is ook veel contact met het veel dichterbijgelegen Kroatië. Hoewel de stad niet veel last heeft gehad van oorlogsgeweld, is er tijdens de oorlog wel veel gesloopt dat herinnerde aan de Turkse tijd [zoals moskeeëen]. Het gebied is bekend vanwege haar kuuroorden [Banja = kuuroord, Luka = haven].
• Srpski Brod. Deze stad ligt aan de Sava aan de Kroatische grens, tegenover het Kroatische Slavonski Brod. Voor de oorlog heette de stad Bosanski Brod. Deze stad heeft een grote petrochemische industrie die, hoewel zwaar beschadigd in de oorlog, toch voor het gebied van groot belang is.
• Bijeljina. Een industriestadje, maar met eigen universiteit. Bijeljina ligt in het noordoosten op ongeveer 8 kilometer van de Servische grens.
• Trebinje. Een stad in het uiterste zuidoosten van Bosnië, hemelsbreed ongeveer 30 kilometer van Dubrovnik. De stad is erg bekend om de kunst, en dan met name Servische iconen.
• Srpsko Sarajevo. Sinds het verdrag van Dayton wordt Sarajevo verdeeld door de [overigens niet of slecht gemarkeerde] entiteitengrens. Het grooste deel hoort bij de Federatie, slechts enkele buitenwijken bij Srpska.

Het district Brčko

Tijdens de burgeroorlog hebben beide partijen zwaar gevochten om Brčko: De Serviërs omdat het hun doorgang was tussen de twee helften van de republiek, de Kroaten omdat zij een noordelijke verbinding wilden met Kroatië [Brčko is een grensstad]. Het is geen van beide partijen gelukt.
Brčko is sinds het verdrag van Dayton de enige plaats in het land die niet tot een van beide entiteiten behoort, maar een apart district is onder internationale arbitrage is geplaatst.

Economie en geld

De economie van Bosnië-Herzegovina heeft het zwaar te verduren gehad tijdens de oorlog. Met name de industrie, waar het land [en het vroegere Joegoslavië] van afhankelijk was en flink beschadigd is geweest. Het land telt vele industrieën, waarvan veel te maken heeft met de delving van veel aanwezige grondstoffen [kolen, zink]. Ook is er veel petrochemische industrie in het land. Daarnaast is er sprake van intensieve akkerbouw en veeteelt. Vanwege de ligging is de meeste handel met de buurlanden Kroatië en Servië-Montenegro. Aangezien Bosnië-Herzegovina geen zeehavens heeft, wordt veel export gedaan via de haven Ploče in Kroatië [daar waar de rivier de Neretva uitmondt in de Adriatische Zee]. In ruil daarvoor kunnen reizigers tussen Dubrovnik en de rest van Kroatië vrijelijk gebruik maken van de corridor bij Neum.

De lokale munteenheid is de Konvertibilna Marka. De ISO-code is de BAM, maar lokaal wordt deze afgekort tot KM. In overwegend Kroatische gebieden wordt de Kroatische Kuna ook geaccepteerd. De Euro wordt wijdverbreid geaccepteerd. De koers van de KM is ongeveer 51 eurocent, terwijl een euro ongeveer 1,96 KM is.

1 KM is 100 Fenig. Er zijn munten van 10, 20 en 50 Fenig, en van 1 en 2 Mark, en bankbiljetten van 50 Fenig, en van 1, 5, 10, 20, 50, 100 en 200 Mark. De munten zijn in het hele land gelijk, maar in de Federatie en Srpska zijn verschillende bankbiljetten in omloop [met uitzondering van het 200 Mark-biljet]. Het verschil zit 'm in de volgorde van de talen, en de foto's. De kleuren en grootte zijn hetzelfde. Al het geld wordt door de Centrale Bank uitgegeven. Er is een grote omloopsnelheid van het geld, aangezien in het land vrijwel nergens creditcards of travellers cheques worden geaccepteerd. Pinautomaten zijn mondjesmaat te vinden en dan alleen nog in de steden. De KM uit de Federatie en de KM uit Srpska kunnen in het hele land door elkaar gebruikt worden. Ook Euro's [biljetten] worden goed geaccepteerd.

De Kathedraal van Chartres wordt beschouwd als de belangrijkste Gotische kathedraal. Het is een mystieke plek waarvan alchemisten en symbolisten getracht hebben haar mysteries te ontsluieren, en waar al duizenden jaren pelgrims komen, zelfs voordat de kathedraal gebouwd werd. Is dat de reden waarom Chartres, een nogal klein, eenvoudig dorp, als de “Troon van de Maagd Maria op Aarde” beschouwd werd?

In 1926 schreef Fulcanelli, duidelijk een pseudoniem, “Le Mystère des Cathédrales” (Het Mysterie van de Kathedralen). De publicatie ervan vernieuwde niet alleen de interesse in het hoe en waarom van de Gotische kathedralen, maar deed ook de vraag rijzen wie Fulcanelli was. Sindsdien heeft men een paar mogelijke namen naar voren geschoven en werden grootse verhalen verteld waaronder eentje dat Fulcanelli ouder dan honderd jaar was en niet overleed maar gewoon verdween. Heden wordt algemeen aangenomen dat de man die aan de oorsprong van het mysterie stond René Schwaller was, de man die met toevoeging van "de Lubicz" aan zijn naam, later bekend zou worden als Egyptoloog en gedetailleerde analyses zou uitvoeren die een inspiratie waren voor mensen als John Anthony West.

Voordat Schwaller in de late helft van de jaren 1930 naar Egypte emigreerde om er zich toe te leggen op de heilige geometrie van de Egyptische tempels, stortte hij zich op de symboliek en de geometrie van de tempels in Frankrijk: de Gotische kathedralen. Schwaller kwam in 1910, op drieëntwintigjarige leeftijd, aan in Parijs. Hij hield er zich op in esoterische kringen met mensen als Jean-Julien Champagne en Eugène Canseliet. Deze laatste speelde een sleutelrol in het promoten, of zelfs het creëren van de mythe van Fulcanelli als zijnde een uitermate belangrijk persoon.

Op een dag was Champagne bezig met het klasseren van boeken in de boekenwinkel waar hij werkte, toen een manuscript van zes bladzijden lang uit een zeldzaam boek viel. Het document ging over alchemistische transformaties, die naar verluidt zouden resulteren in de befaamde blauwe en rode kleuren in de gebrandschilderde ramen van de kathedraal van Chartres. Eeuwenlang hadden experten zich afgevraagd hoe deze kleuren gemaakt werden, maar niemand kon ze reproduceren.

Champagne probeerde het document te ontcijferen maar moest uiteindelijk zijn poging staken. Hij besefte dat hij een medewerker nodig had en daarom richtte hij zich in 1913 tot Schwaller, gekend om zijn interesse in alchemie en een regelmatig bezoeker van de Notre-Dame Kathedraal te Parijs. Schwaller bestudeerde de symboliek van de kathedralen en had al een manuscript gemaakt over het onderwerp.

En dus kwamen Champagne en Schwaller tot een akkoord: Schwaller zou het document ontcijferen en Champagne zou de chemische experimenten uitvoeren. Maar vermits beide mannen elkaar niet echt konden uitstaan besloten ze het akkoord geheim te houden: dit was een contract, geen vriendschap. Vermits dit een zakelijke overeenkomst was toonde Schwaller ook z'n manuscript aan Champagne, die aanbood om er een uitgever voor te vinden vermits hij in die kringen vertoefde.

Schwaller verliet Parijs in 1922, maar de samenwerking tussen beide mannen ging verder. Champagne had ondertussen al een groep bewonderaars vergaard, waaronder Canseliet en Pierre Dujols. Het manuscript van Schwaller, waarvoor nog steeds geen uitgever was gevonden, werd toevallig ontdekt door Dujols en Canseliet. Ze begonnen verscheidene kathedralen te bezoeken en Schaller's manuscript te herwerken, en uiteindelijk vonden ze  een uitgever; op 15 juni 1926 werd het boek uitgegeven onder het pseudoniem Fulcanelli. Dit uiteraard tot grote verbazing van Schwaller die in Zwitserland verbleef: niemand had het hem verteld of zijn toestemming gevraagd. Hoewel iemand zijn manuscript had "gestolen," lijkt Schwaller geen wrok te koesteren en de overeenkomst van beide mannen houdt stand. Volgens André VandenBroeck bereikte de samenwerking in 1930 zelfs een hoogtepunt, toen beide mannen er eindelijk in slaagden de gebrandschilderde ramen van de kathedraal van Chartres te reproduceren.

Het kan opmerkelijk lijken dat de gebrandschilderde ramen van Chartres een hoofdbezigheid waren van alchemisten uit het begin van de 20ste eeuw, of dat niemand er ooit in geslaagd was ze te reproduceren. Maar de gebrandschilderde ramen van deze kathedraal zijn inderdaad zo uitzonderlijk dat ze zouden moeten beschreven worden als één van de wonderen van de wetenschappelijke wereld.

Het oudste gebrandschilderde raam in de kathedraal is het westelijk portaal waarvan de drie ramen rond 1150 gemaakt werden. De blauwe kleur is heel uitgesproken en trok heel sterk de aandacht van de alchemisten.

Uit religieus standpunt zijn de ramen van Chartres uniek in die zin dat één van de gebrandschilderde ramen het onderwerp werd van verering, iets wat normaal enkel gebeurd bij standbeelden of andere voorwerpen, en niet bij vensters. Het raam dat vereerd wordt is zelfs ouder dan de westelijke ramen en gaat terug tot 1137. Het is de O.L.V. de la Belle Verrière, het tweede raam in de zuidelijke wandelgang. Het is een blauwe Maagd tegen een rode achtergrond en wordt beschreven als “het mooiste bestaande gebrandschilderde raam.” Er stond niet alleen constant een brandende lamp voor omdat het als heilig beschouwd werd, maar het was ook het enige wat gespaard bleef van een verwoestende brand in 1194.

De Kathedraal van Chartres is niet alleen bekend voor z'n gebrandschilderde ramen, maar wordt ook beschouwd als het kroonstuk van een reeks Gotische kathedralen, een plots en intens fenomeen in het Frankrijk van de 12de eeuw. Hoewel de kathedralen blijven bestaan [en Chartres heeft de laatste zeven eeuwen geen terugval gekend] blijven er een paar vragen onbeantwoord. John James vat het probleem als volgt samen: “er is de eerste twee eeuwen na de bouw van de kathedraal geen enkele beschrijving van het gewelf gemaakt. Er is zo goed als niemand die ons vertelt wat de functie is van het labyrint of de crypte, ondanks hun aanzienlijke omvang, en er is geen verklaring waarvoor de galerijen gebruikt werden”.

Chartres: labyrinth

Chartres: binnenkant crypte

En er zijn nog een paar mysteries: er zijn weinig documenten die een goed begrip geven van de liturgie. En op het “waarom” van deze plotse massale obsessie hebben we wel een paar antwoorden, maar dat zijn enkel wetenschappelijke conclusies en geen informatie uit die tijd. Het lijkt er inderdaad op dat iedereen een obsessie had voor Gotische bouwwerken en dat alle inspanningen geconcentreerd werden op het bouwen ervan, in plaats van op het verklaren waarom en hoe ze gebouwd werden.

Daarom wordt aangenomen dat er rond 1130 “iets” gebeurde in de streek rond Parijs, waarvan de Gotische stijl het resultaat was. Maar wat was dat “iets”? De nieuwe of heroplevende cultus van de Heilige Maagd, gepromoot door de H. Bernardus van Clairveaux, dat ook de inspiratie was voor de Tempeliers. Het is bekend dat Bernardus een bijzondere devotie had voor de Maagd, maar het is opmerkelijk dat één man zoveel sociale hervorming kon teweegbrengen waardoor tientallen Gotische kathedralen gebouwd werden.

Bovendien was het concept van de Gotische kathedraal, dat nochtans een Christelijk uiterlijk had, te danken aan de ideeën en technieken uit de Moslimwereld. Het roosvenster, het raamwerk voor een aantal van de gebrandschilderde ramen, werd door abt Suger van de Kathedraal van Saint-Denis uit de Islamitische kunst gekopieerd. Het dichtstbijzijnde model voor de ronde ramen met opgevuld rasterwerk uit steen of pleister waren Mozarabische kerken zoals in Moors Spanje.

Als men naar de lijst met Gotische gebouwen kijkt was Chartres noch de eerste noch de laatste kathedraal die gebouwd zou worden en net zoals de Piramide van Cheops werd hij op een of andere manier beschouwd als zowel typerend voor en  “groter” dan z'n gelijken.

Zelfs in die tijd werd de kathedraal van Chartres beschouwd als de belangrijkste, want hij werd gezien als het grootste heiligdom van de Moeder van God in Frankrijk. Meer precies werd hij opgedragen aan “een maagd die geboorte zal geven” en hij bevatte een relikwie gekend als de “Sluier van de Maagd.”

Karel de Kale had dit heilig relikwie rond 876 uit de Duitse stad Aken naar Chartres laten overbrengen. Het zou de sluier zijn die de Maagd Maria droeg tijdens de bevalling. Toen Franse koninginnen zwanger waren kregen ze van de kapittelzaal van Chartres een kleed dat in aanraking was geweest met het relikwie dat de sluier van de Maagd bevat, om een makkelijke bevalling te hebben.

Het was in 1134 dat Chartres de mogelijkheid kreeg om het tijdperk van de Gotiek binnen te treden, toen de westelijke gevel van de Romaanse kathedraal van Chartres door brand werd verwoest. Bisschop Geoffroy de Lèves, een vriend van Suger en Bernardus van Clairveaux, begon de bouw van een nieuwe westgevel die geflankeerd werd door twee torens. Tussen 1140 en 1150 werd het Koningsportaal gebouwd, één van de drie grote ingangen die Chartres zo uniek maken.

Boven elk van de drie deuren waaruit de Koninklijke Deur is samengesteld staat een Christus afgebeeld. Op de linkse deur staan er ook tekens van de dierenriem, wat een eerste aanwijzing is dat het ontwerp niet alleen Christelijke afbeeldingen ging bevatten, maar ook nog heel wat andere zaken. Het waren deze tekens die later de interesse van alchemisten zouden wekken.

Chartres: westgevel met de Koninklijke Deur

Het was een zorgwekkende eeuw, want op vrijdag 10 juli 1194 werd de kerk opnieuw slachtoffer van een hevige brand. Toen de grote houten balken van de kerk in vlammen opgingen, stroomde het lood waarmee ze omhuld waren in hete stromen naar beneden zodat niemand het vuur durfde benaderen. Ze hadden geen keuze dan de brand z'n gang te laten gaan. De muren waren tot aan de funderingen gebarsten of waren omgevallen. Enkel de crypte en de nieuwe westelijke gevel met z'n twee torens bleven onbeschadigd. Maar het ergste was dat de kostbare sluier verdwenen was en verloren gewaand werd. Drie dagen later vernam men dat een aantal priesters de crypte waren binnengegaan en niet meer naar buiten konden door het razende vuur dat buiten woedde. Ze bleven drie dagen in de crypte zitten en ze hadden het [nog intacte] relikwie bij zich. De stad, die enorm geleden had onder de brand en het schijnbare verlies van haar kostbaarste relikwie, verheugde zich en stortte zich in een nieuw bouwavontuur, dat gericht was op het maken van een nieuwe, nog betere thuis voor het relikwie: de Gotische kathedraal die heden nog steeds boven Chartres uittorent.

Er bestaan een aantal verhalen over de extreme toewijding die de inwoners hadden voor dit project. Er wordt duidelijk gemaakt dat niets in deze kathedraal naar een bepaald iemand verwijst, maar dat het een gemeenschappelijke inspanning was en niet van één persoon of familie. En waar we zouden verwachten dat enkel steden als Parijs zich zo'n kathedralen zouden kunnen permitteren, waren er in die tijd slechts 9.000 mensen in Chartres. Maar elk van hen lijkt zijn/haar taak opgenomen te hebben om te helpen. Het verhaal gaat dat wanneer er geen dieren beschikbaar waren om de karren met stenen te trekken, zelfs edele dames de handen uit de mouwen staken om te helpen: alles ten dienste van Maria.

Maar naast het aspect inspanning, was er ook het aspect kosten. Als de kathedraal in 1985 gebouwd was geweest, zou het, voor een bevolkingsaantal van 9.000, 275 miljoen euro gekost hebben of zo'n 30.000 euro per persoon. Hoe ze zo'n gigantische som geld bij mekaar konden krijgen is één van de wonderen van Chartres, maar het is geweten dat het geld ook afkomstig was van koningen, baronnen, schenkingen door pelgrims, en zelfs bisschoppen stonden een deel van hun loon af aan het bouwproject.

Een andere bron van inkomen kwam van het promoten van de relikwieën. Er werd een slimme "public relations campagne" op poten gezet: vermits door de bouwwerkzaamheden niemand naar Chartres kon komen om de relikwieën te bezoeken, zouden de relikwieën rondreizen. En tijdens hun rondreis genazen ze blijkbaar de zieken, of deden zelfs af en toe iemand uit de dood opstaan die dan met het relikwie meereisde om getuigenis af te leggen en de roem van het relikwie te verspreiden. Men hoopte dat wanneer het relikwie naar Chartres zou terugkeren, het zo'n roem zou vergaard hebben dat pelgrims naar Chartres zouden komen waardoor een aantal stedelingen winst zouden kunnen maken van deze eerst vorm van toerisme.

Hoewel de eerste pelgrims kwamen om het Heilig Relikwie te aanschouwen, werd Chartres later de bestemming van alchemisten, moderne, new age mystici... en toeristen. Waarom?  Eerst en vooral  omdat de kathedraal van Chartres immens groot is. Maar z'n grootte is eigenlijk te wijten aan een ongeluk. De brand van 1194 had de crypte, die van 1020 dateerde, intact gelaten. Het was deze crypte die men moest gebruiken als basis voor de bouw van de nieuwe kerk, en dat verklaart de breedte van de  middenbeuk, die zo'n 15 meter bedraagt. Daarom is de middenbeuk van de kathedraal van Chartres de grootste in z'n soort en het koor is het grootste in heel Frankrijk en wordt geflankeerd door een dubbele kooromgang. De dwarsbeuk van de kathedraal is met z'n 65 meter ook één van de grootste in Frankrijk. Vandaag de dag is de crypte zeker een apart bezoek waard. Ze is het ware 'hart' van de kathedraal, een geheime, ondergrondse dimensie. Naast het feit dat ze de grootste ter wereld is, na die van de Sint-Pieters Basiliek in Rome en Canterbury in Engeland, is het opvallende aan de crypte van Chartres dat er geen enkele graftombe in terug te vinden is, noch in de kathedraal zelf, noch in de crypte. Maar mensen gaan er vooral een bezoekje brengen omwille van het mystieke. Het is hier dat één van de meest enigmatische standbeelden van het Christelijke tijdperk verborgen ligt, in de diepten van de kathedraal.

Wanneer je in de crypte afdaalt zie je eerst een aantal kapelletjes die deels boven, deels onder het grondniveau zitten. Vervolgens zie je hoe de Gotische pilaren van het bovenste hoofdgebouw gebouwd zijn op de pilaren die deel uitmaken van de crypte. Het doet je beseffen dat het monument, dat door duizenden  bezocht wordt, eigenlijk een soort van “eerste verdieping” is die op een kelder gebouwd is, waardoor het gebouw nog opmerkelijker wordt. Dan zie je een intrigerende put, de Waterput van de Saints-Forts, afgeleid van de naam “Locus Fortis”, “de Sterke Plaats”. Hoewel hij nu onder de kathedraal staat, stond hij oorspronkelijk naast de Karolingische kathedraal, t.t.z. de  huidige crypte. De Noormannen gooiden tijdens de belegering van Chartres in 858 de lichamen van twee christelijke slachtoffers in deze put, de H. Altin en de H. Eodald. Tegen 1655 werd de put opgevuld. Men weet niet precies waarom, maar er wordt verondersteld dat het diende om bepaalde rituelen te verhinderen, rituelen die verband zouden kunnen houden met de belegering door de Vikingen.

Het is mogelijk dat de streek van Chartres lange tijd heilig was. Tijdens de Gallische Oorlog van Caesar werd het land van de Knoeten, t.t.z. Chartres, beschouwd als jaarlijkse ontmoetingsplaats voor Druïden. Het gebied was erkend als centrum van Gallië, en Chartres lag inderdaad halfweg tussen het  verre uiteinde van Brittannië en de Rijn. De druïden, die uit alle windstreken kwamen, gehoorzaamden aan de beslissingen en uitspraken die tijdens de ontmoeting gedaan werden. Het is verleidelijk om te stellen dat die prehistorische ontmoetingsplaats Chartres was.

De waterput staat voor de ingang van de ondergrondse kapel die immens groot is (of op z'n minst veel groter dan men zou verwachten)  en een sfeer uitstraalt die ze uniek maakt. Het is een gigantische ondergrondse kerk die in volledige duisternis gehuld is. Hier vinden we het mysterieuze beeld: O.L.V. Van de Ondergrond, of Notre-Dame Sous Terre. Het is een replica van een oude Zwarte Madonna waarvan het origineel tijdens de Franse Revolutie vernietigd werd. En hier begint het eerste niveau van intrige: hoewel het een nogal normaal beeld van de Maagd is, zijn er oude verwijzingen naar “een klein, zwart eeuwenoud beeld”, dat eerder heidens dan Christelijk lijkt geweest te zijn, zowel wat uitzicht als afkomst betreft. We kunnen ons enkel afvragen hoe dit beeld er uit zag en of het dit beeld was dat verdween tijdens de Franse Revolutie, of dat iemand het zelfs al vroeger vervangen had. En misschien moeten we ons ook de vraag stellen of het originele heidense beeld zich nog ergens bevind, evenals het beeld dat gestolen werd tijdens de Franse Revolutie.

Notre Dame Sous-Terre

De meeste bezoekers gaan de crypte niet binnen. Ze stellen zich tevreden met het hoofdgedeelte van de kathedraal. Daardoor wordt hun aandacht gevestigd op de heiligenbeelden, de ramen en de andere uitbeeldingen, voornamelijk Christelijke. Ze zien dat het oostelijke raam, waar de zon opkomt, een voorstelling geeft van de belichaming van de eeuwige wereld, de geboorte en de kinderjaren van Christus; in het westen, waar de zon ondergaat, staat het Laatste Oordeel: het einde der dingen. Het noorden, het hemelse gebied waar de zon ongezien voorbijtrekt, bevat afbeeldingen van het Oude Verbond. Ze zullen opmerken dat de kathedraal 43 graden noordwaarts ten opzichte van het oosten gericht is, zodat naar het einde van de zomer toe de late namiddagzon door het grote noordelijke roosvenster straalt.

Zonnestanden waren waarschijnlijk goed gekend door Schwaller en hij was er waarschijnlijk door gefascineerd, want hij noteerde ook interessante uitlijningen voor de Tempel van Luxor in Egypte in zijn boek “Tempel van de Mens”. Maar de verwerking van kennis van de sterren in Chartres is waarschijnlijk gelijkaardig aan het vernuft van de oude Egyptenaren, en misschien zelfs superieur. Neem nu de twee torenspitsen bijvoorbeeld. Ze zijn verschillend in uitzicht en hoogte. Voor sommigen kan dit een misdaad tegen de schoonheid van symmetrie lijken, maar als dat zo is was het een zegen voor de symboliek: Eén toren symboliseert de zon, de andere de maan. Dit wordt duidelijk gemaakt doordat op de zuidelijke toren een ijzeren afbeelding staat van de maan, en op de noordelijke één van de zon. Maar er is ook een verborgen symboliek: De zonnetoren is gelijk aan de lengte van de kathedraal, en de lengte van de maantoren is eveneens herkenbaar op de plattegrond van de kerk. De zonnetoren is "365 voet"[+/- 111 meter] hoog: het aantal voet is dus gelijk aan het aantal dagen in een jaar. Tussen beide torens is er een verschil van 28 voet [+/- 8,5m], wat een verwijzing is naar de 28 dagen die gelinkt zijn aan de maankalender. Dit is niet de enige symboliek: er is ook een overeenkomst tussen het rozetraam en het labyrint, een kenmerk van deze kathedraal dat onderwerp was van een uitzonderlijk aantal symbolische interpretaties die soms nogal vergezocht waren. Beiden, het raam en het labyrint, overlappen mekaar en hebben dezelfde grootte: 40 voet [12m] in diameter. Was het een verwijzing naar de uitdrukking: “zo boven, zo beneden”?

Met zoveel symboliek ziet het er inderdaad naar uit dat de bouwers het motto van Bernardus van Clairveaux aangewend hebben: toen men hem vroeg wie God was antwoordde hij: “Breedte. Lengte. Diepte.” En het is in de diepten van de kathedraal, zelfs onder de crypte op plaatsen waar er nauwelijks archeologische opgravingen gebeurden, dat we de reden zouden kunnen vinden waarom mensen door de eeuwen heen naar deze plek op bedevaart komen.

De naam Chartres is afgeleid van Carnutes, een Druïde-stam die in de omgeving leefde. In Romeinse geschriften staat dat het het bos was van de Carnutes waar alle druïden uit Gallië één keer per jaar samenkwamen. Sommigen denken dat dit de exacte plaats was, diep onder de huidige kathedraal, dat er een grot was die het rijk van de God-Moeder voorstelde. Auteurs zoals Jean Markale zien dit als de reden waarom de plek niet zomaar opgedragen werd aan de Maagd Maria, maar aan een specifiek moment in haar leven: de Maagd die op het punt staat te bevallen, net wanneer het kind uit de baarmoeder wordt losgelaten.

Het lijkt dat de Kerk op een bepaald moment de voorkeur gaf aan symboliek dan aan historische juistheid. In 1322 verklaarde Paus Johannes XXII dat Chartres de oudste kerk in Frankrijk was: “Het wordt aanvaard dat de Goede Maagd, Moeder van God, tijdens haar leven tussen de mensen de kerk van Chartres had gekozen als haar hoogste tempel...” Dit was een regelrechte leugen vermits de eerste kerk van de Galliërs in Lyon stond en er geen historische geschriften zijn die stellen dat de Maagd Maria ooit voet had gezet in Chartres. Maar vermits de plek heel waarschijnlijk een belangrijk heidens heiligdom was voor de 'God-Moeder', vond men het blijkbaar nodig om de traditie verder te zetten.

Net zoals moderne Christenen geneigd zijn om de Bijbel te herschrijven en een grotere rol toe te wijzen aan Maria Magdalena, werd “in het tijdperk van de kathedralen” de keuze gemaakt om hetzelfde te doen voor de Maagd. Sinds de 11de eeuw ging het Christendom de vrouwelijke toer op, en het ging zelfs zo ver dat men beweerde dat contact met God enkel mogelijk was via de Maagd, het vrouwelijke aspect. Dit is gelijkaardig aan de Schekinah, het “vrouwelijke principe” dat volgens Joodse filosofen herenigd moet worden met God. Het is daarom misschien niet verwonderlijk  dat Joodse filosofen in de 11de eeuw naar Chartres kwamen en er een school oprichtten, met een nieuwe heropleving van klassieke kennis gebaseerd op Plato tot gevolg. Chartres werd al gauw één van de belangrijkste scholen in Europa, een positie die meer dan twee eeuwen lang gehandhaafd werd.

En het kan de uiteindelijke reden zijn waarom Chartres zo enorm belangrijk werd: voorheen was het een kathedraal zoals er nog andere waren. Nu was er een school met geleerde mannen die de bouwtechnologie een nieuwe en opwindende wending konden geven. Met een vernieuwde klemtoon op de Maagd, ruimden de heidense status als plek van Godin-aanbidding, de Zwarte Madonna en de Sluier van de Maagd plaats voor één specifieke devotie. Chartres werd de troon van de Maagd op Aarde, een aards paleis voor de Koningin van de Hemel. Wanneer je door de grote deuren van de kathedraal wandelt, stap je inderdaad in een donkere, gigantische ruimte...de schoot van de Godin?

Bron: www.philipcoppens.com

Vertaling: Mario Lossie

Voor de derde keer al doorbreekt Bisschop Ratko Peric van Mostar een door zichzelf opgelegde stilte over Medjugorje, ditmaal om te zeggen dat zijn voorganger nooit heeft samengewerkt met de communisten om Medjugorje af te zweren. Bisschop Peric beantwoordde niet alle feiten rond de zaak en haalde enkel het moment aan waarop Bischop Zanic, de eerste maanden een hevige voorstander van de verschijningen, plots een bocht van 180 graden maakte en de verschijningen vijandig gezind werd.

De tijdens de aanvang van de verschijningen heersende communisten van het voormalige Joegoslavië hebben gepoogd om Bisschop Pavao Zanic van Mostar te doen zwichten als onderdeel van hun plan om Medjugorje en de verschijningen stil te houden. Hij werd in het oog gehouden door spionnen en ook zijn telefoonlijn werd afgeluisterd.

Maar Bisschop Zanic werkte niet samen met het Joegoslavische regime of met de UDBA, de geheime politie en de bedreigingen en de repressiemaatregelen waren niet doorslaggevend in zijn houding om zijn aanvankelijke geloof op te geven met een houding van ongeloof en tegenstand.

Dit is althans de bewering van Bisschop Ratko Peric, de opvolger van Bisschop Zanic, in een nieuw schrijven op de website van het bisdom.

Reactie op de onthullingen van de geheime politie

Het artikel van Bisschop Peric komt er als antwoord op het boek “Medjugorje Misterij,” uitgeven in juni 2011 en een latere verslaggeving door de Vaticaan insiderjournalist Andrea Tornelli. In het boek beschrijven vier Kroatische journalisten hoe de Joegoslavische geheime politiek (UDBA) er alles aan deed om in het begin van de jaren ’80 Medjugorje in toom te houden. Hun informatie hielden ze uit de oude archieven van de UDBA.

De auteurs citeren een samenwerking tussen Bisschop Zanic en de UDBA als een mogelijke manier om een bepaald document te interpreteren. In zijn artikel ontkent Bisschop Ratko Peric deze optie en haalt hij verdere feitelijke fouten aan in de documenten van de UDBA. De Bisschop verduidelijkt zijn motieven als volgt:

“Aangezien de overleden Bisschop Pavao Zanic op talrijke plaatsen in het boek wordt vernoemd, is het onze plicht en dit uit liefde en waarheid en uit eerbied voor Bisschop Pavao, die Bisschop was in Herzegovina gedurende 23 jaren, om te antwoorden op dergelijke willekeurige beweringen en insinuaties,” schrijft Bisschop Ratko Peric.

Bisschop Zanic werd beïnvloed door valse documenten

Toen het boek “Medjugorje Misterij” bijdroeg tot nieuwe inzichten van de Joegoslavische geheime politie in het aanpakken van Medjugorje, bracht de Vaticaan expert Andrea Tornielli het onderwerp te spraken in “Vatican insider.” de originele documenten, vertaald naar het Italiaanse, leiden volgens hem tot vier conclusies:

1. De geheime politie gebruikte Bisschop Zanic als speelbal in het sluiten van compromissen van Franciscaanse priesters die verbonden waren met Medjugorje.
2. Als “het tweede gedeelte” van het plan van de geheime politie, haalt Tornielli “het reeds lang bestaande conflict aan dat bestaat tussen de priesters die rechtstreeks onder de leiding vallen van Peric [seculaire priesters] en de Franciscanen, om aldus chaos te creëren in de parochie en iedereen tegen elkaar op te zetten.
3. De vijandige houding van Bisschop Zanic tegenover Medjugorje “werd gevoed door een reeks van documenten, bij elkaar gebracht door de geheime politie, die circuleerden tussen Mostar, het Vaticaan en enkele Europese landen.”
4. Een rapport van de geheime politie van 17 november 1987 “toon aan hoe gewillig Zanic was om eender welk document te aanvaarden tegen de Franciscanen en tegen de verschijningen, ook al waren sommige van deze documenten erg dubieus.”

“Deze documenten zullen eveneens worden onderzocht door de Mejugorje-commissie, opgericht door de Heilige Stoel,” besluit Andrea Tornielli.

Het recente artikel van Bisschop Ratko Peric neemt het op tegen Tornielli’s opeenvolgende verslagen in “Vatican Insider,” vanaf de eerste paragrafen, waarin “heel ernstige beschuldigingen” staan. Als antwoord op Tornielli’s besluiten laat de Bisschop een Canadese tegenstander van Medjugorje toe om voor hem te spreken, in een korte mailuitwisseling tussen de Canadees en Andrea Tornielli: "Tornielli valt de intellectuele, spirituele en pastorale integriteit aan van de voormalige Bisschop van Mostar, Mgr. Pavao Zanic,” maar “staaft echter niet met documenten en verifieert niets: hij kopieert en plakt ernstige beschuldigingen zonder zijn lezers enige feitelijke terugblik aan te bieden,” zegt het recente artikel van Bisschop Peric.

Andrea Tornielli heeft laten weten dat zijn artikel in “Vatican Insider” is gebaseerd op vertalingen of op originele documenten van de geheime politie, die aan hem werden overhandigd door de hoofdauteur van “Miserij Medjugorje,” of journalist Zarko Ivkovic.

Het artikel spreekt niet over het besluit dat de geheime politie valse documenten overhandigde aan zijn voorganger, noch dat de communisten het eeuwenoude conflict tussen de Franciscanen en de seculiere clerus hadden aangewend.

Een vijftal fouten in het boek

Bisschop Peric haalt en vijftal fouten aan in het boek “Misterij Medjugorje,” enkel overhet laatste onderwerp tussen de samenwerking tussen zijn voorganger en de geheime politie:

1. Het boek dateert de dag van de eerste verschijning op 25 juni 1981, terwijl dit feitelijk de dag ervoor was. Nvdr. “Officieel” is de eerste verschijningsdag wel 25 juni, omdat toen de voltallige groep zieners werd gevormd. Op 24 juni was er inderdaad de eerste verschijing, maar de dag daarop keerden er twee zieners niet terug naar de verschijningsplaats en in plaats daarvan kwamen twee andere kinderen mee. Het is die groep van zes kinderen die de voltallige groep zieners vormde vanaf 25 juni. Laat ons zeggen dat 24 juni eerder “officieus dan officieel was.” En 25 juni is ook geen leugen. Op die dag viert men inderdaad de verjaardag van de verschijningen.
2. In 1986 ging Bisschop Zanic 7 maal naar Rome, en geen 14 maal, zoals wordt beweerd in het boek.
3. Een UDBA document dat beweert dat 10 priesters ongehoorzaam waren aan Bisschop Zanic over verwijzingen, is onjuist, daar er niemand ongehoorzaam was.
4. Een UDBA document waarin staat dat Bisschop Zanic een vergadering met andere Joegoslavische bisschoppen had verlaten uit protest na zijn negatieve standpunt over Medjugorje en werd bekritiseerd door Kardinaal Franjo Kuharic van Zagreb is eveneens niet juist.

De vijfde fout die door Bisschop Ratko Peric werd gevonden, gaat over een UDBA document dat zegt dat de geheime politiek overwoog om Bisschop Zanic tot een vergelijk te komen door anonieme brieven over hem op te stellen. Deze brieven zouden bestemd zijn geweest voor Kardinaal Kuharic en de aartsbisschop Frane Franic uit Split en ook voor Ratko Peric zelf, tijdens zijn periode als rector van het College van de H. Hiëronymus in Rome.

In zijn artikel erkent Bisschop Peric dat “het document zegt dat de brief, voor goedkeuring, naar de oversten van de UDBA werd gezonden. Mogelijks warden er geen brieven verstuurd. Hierop schrijft Bisschop Peric: “Peric, de voormalige rector en zetelende Bisschop van Mostar bevestigt in positieve zin dat hij nooit enige anonieme brief heeft ontvangen, nu of nooit, tegen Bisschop Zanic. Maar wie is er wel in staat om alle insinuaties van de UDBA te weerleggen, welke de Medjugorje aanhangers aanzien als de grootste ontdekking?” schrijft Bisschop Peric eveneens.

Bisschop Zanics telefoon werd afgeluisterd en hij werd ook bespioneerd

Uit het UDBA document van 17 november 1987 komen de schrijvers van “Misterij Medjugorje” tot het besluit dat Bisschop Zanic ofwel telefonisch werd afgeluisterd, ofwel dat er zich een mol in zijn omgeving bevond, of dat hij met de geheime polite samenwerkte.

Als we de laatstvermelde theorie weglaten, sluit het artikel van Bisschop Ratko Peric niet uit dat er zich inderdaad “mollen” bevonden rond Bisschop Zanic, en dat de jaren na het communistische regime codenamen als “Poseidon, Fides, Tomislav, Sjedi en anderen” aan de oppervlakte kwamen als pseudoniemen van agenten die nauw samenwerkten met Bisschop Zanic. Zijn opvolger vervolgt met:

“Het UDBA document toont in geen geval aan dat er een collaboratie met het UDBA mogelijk zou zijn geweest, terwijl de verslaggever juist het tegenovergestelde beweert! Dit zou doorslaggevend geweest zijn voor de auteur van deze “besluitvorming,” uit het hiervoor genoemde besluit: als Bisschop Zanic werkelijk een “collaborateur” was, waarom waren er dan “mollen” rondom hem, en dan nog zoveel?

“Dat de Bisschop werd afgeluisterd is geen “mogelijk” besluit, maar een algemeen gekend feit. Dit was niet alleen het geval voor hem, maar voor alle bisschoppen. Het was toen al zoveel gekend als nu! Het was door iedereen geweten en door dergelijke zaken aan te halen vindt de reporter enkel het wiel opnieuw uit,” schrijft Bisschop Peric ook.

De handelingen van de Bisschop in 1981 spreken hem in 1987 vrij van enige verdachtmaking

Het is algemeen geweten dat Bisschop Pavao Zanic aanvankelijk in de verschijningen van Medjugorje geloofde. Waarom hij daarna zijn standpunt veranderde om in de plaats ervan een de meest vocale critici te worden van Medjugorje is altijd een punt geweest voor discussie, een onderwerp dat Bisschop Peric naar voor brengt in zijn recent artikel. Maar aanvankelijk zei Bisschop Zanic: “Ik ben er diep van overtuigd dat geen van de kinderen die zeggen dat ze Onze Lieve Vrouw hebben gezien, iets is ingefluisterd door anderen […] Ik ben er eveneens van overtuigd dat de kinderen niet liegen. De kinderen spreken enkel uit hun hart. Het staat vast: de kinderen liegen niet.” Dit zei de Bisschop in zijn homilie van 25 juli 1981, één maand na de verschijningen.

“Het is zeker dat de kinderen door niemand werden opgestookt om te liegen, en zeker niet door de Kerk,” aldus Bisschop Zanic aan het Katholieke blad “Glas Koncila,” op 16 augustus 1981.

Strevend naar de ontkenning van de theorie van Bisschop Zanic als “collaborateur” met het UDBA in 1987, verwijst Bisschop Peric naar Bisschop Zanics standpunt in 1981, zes jaar eerder, toen het algemeen geweten was dat hij een voorstander was van de verschijningen en aldus, in principe ook een tegenstander van het communistische regime: “Het is overduidelijk dat de Bisschop niets te maken had met het UDBA, daar Ivkovic rapporteert over het document van 14 juli 1981, waarin op het einde staat dat Bisschop Zanic de Voorzitter van de Commissie voor Religieuse Aangelegenheden, alsook zijn medewerkers niet wou ontvangen, na hun aanwezigheid bij de Franciscaansce Provinciale Administratie in Mostar,” schrijft Bisschop Peric.

Een “collaborateur” gaat geen ontmoeting uit de weg, maar gaat er naartoe! We hebben reeds gezegd dat de Bisschop in 1981 onder de vijanden van de Staat behoorde,” gaat Bisschop Peric verder, ook al was er geen enkele bewering dat Bisschop Zanic met de Communisten samenwerkte in 1981.

Verloren zaak aangehaald als de aanzet tot Zanics ongeloof

In zijn uitleg waarom zijn voorganger zijn opinie veranderde, verwijst Bisschop Ratko Peric naar de aanvang van een kerkelijk juridische procedure, dat Bisschop Zanic verloor toen het Vaticaan later, in 1993, over deze aangelegenheid een beslissing nam.

Kort nadat de verschijningen waren begonnen, werden de priesters Vr. Ivica Vego en Vr. Ivan Prusina uit Mostar uit de Franciscaanse orde gezet. De zaak van de twee priesters vindt zijn oorspring in de zogenaamde Herzegovinische kwestie, een eeuwenoud dispuut tussen de Bischoppelijke priesters en de Franciscanen.

Volgens Bisschop Ratko Perics recente artikel, kwam het beslissende moment voor zijn voorganger toen de zienertjes uit Medjugorje, eerst in januari en daarna opnieuw in april 1982 boodschappen vertelden waarin de Maagd Maria de Bisschop had bekritiseerd in zijn handelen tegenover de twee Franciscanen omdat de twee priesters onschuldig waren en de Bisschop zijn beslissing tegenover Vr. Vego en Vr. Prusina “onbezonnen” noemde.

Alhoewel de zieners dit nooit hadden beweerd, plaatste de Maagd Maria, volgens Bischop Perics herinneringen van de gebeurtenissen begin 1982, deze handeling van de Bisschop binnen de eeuwenoude Herzegovinische kwestie, dus niet alleen de feiten rond Vr. Vego en Vr. Prusina:

“Het echte keerpunt van het standpunt van de bisschop kwam er na 14 januari 1982, toen de drie zienertjes Vicka, Marija en Jakov naar hem toegingen om hem de houding van Onze Lieve Vrouw, hiertegenover mede te delen, volgens dewelke hij onbezonnen had gehandeld in de Herzegovinische kwestie,” verklaart Bisschop Ratko Peric.

“Op 3 april 1982, gingen de zieners opnieuw naar de Bisschop, op bevel van Onze Lieve Vrouw, om hem mede te delen dat de ‘ongehoorzame paters van Mostar’ niets hadden misdaan! Toen op dat moment duidelijk werd dat het fenomeen Medjugorje zichzelf betrok in de Herzogovinische kwestie, kwam de breuk. Een terugkeer was niet meer mogelijk. Een lange reeks van argumenten overtuigde de Bisschop meer en meer dat Medjugorje enkel een zaak van bedrog en leugens was rond de betreurde kwestie Herzegovina", schrijft Bisschop Peric verder.

Toen het Vaticaan, in 1993, de verbanning van de twee Franciscaanse priesters tegengesteld vond aan de Kerkelijke Wet, kwam dit te laat voor Vr. Ivica Vego die zijn priesterschap ondertussen reeds had opgegeven, terwijl Vr. Ivan Prusina ermee instemde.

Medjugorje-priesters: de Bisschop werd bedreigd

Een andere uitleg waarom Bisschop Zanic zijn mening over de verschijningen te Medjugorje had gewijzigd, komt er van de Franciscaaanse priester Vr. Ljudevit Rupcicn in zjn boek “De Waarheid over Medjugorje,” uitgegeven in 1990. Hij citeerde Vr. Jozo Zovko, parochiepriester te Medjugorje in 1981 om te schrijven dat de Bisschop was bezweken onder de bedreigingen:

“Terwijl Bisschop Zanic en Vr. Jozo beiden werden bedreigd met opsluiting als ze hun steun aan Medjugorje niet zouden opgeven, was het enkel Vr. Jozo die uiteindelijk de gevangenis in ging. Juist nadat Vr. Jozo uit de gevangenis werd vrijgelaten, had hij een ontmoeting met de Bisschop die hem uitlegde dat hij door de Communisten werd gedwongen om zijn mening over Medjugore van een openlijke ondersteuning diende te wijzigen tot een openlijke negatieve houding door het volgende te zeggen: “Ik kon niet naar de gevangenis gaan voor Medjugorje,” en “Hoe kon ik anders handelen?” En “Ook wenste ik niet mijn titel op te geven om hulppastoor te worden in een of andere parochie.” Hiermee verwees hij naar de druk van de seculiere priesters, die erop aandrongen om de verschijningen te veroordelen,” schreef Vr. Ljudevit.

UDBA riep zowel Bisschop Zanic als Vr. Jozo Zovko op het matje voor een ondervraging in hun kantoor te Sarajevo, tijdens de zomer van 1981. Na deze ontmoeting stopte de openlijke ondersteuning van de Bisschop. Het recente artikel van Bisschop Ratko Peric wijdt deze eerste verandering in de houding met notities uit Bisschop Zanics brieven naar de Apostolische Nuntius in Joegoslavië en aan Johannes Paulus II:

“In mijn ziel heeft een oordeel over dit alles nog geen vaste vorm aangenomen. Hallucinaties? Bovennatuurlijk?” schreef Bisschop aan de Nuntius op 19 augustus 1981, twee dagen nadat Vr. Jozo Zovko werd gearresteerd.

“Ik sprak met de jonge zieners. Zij zien “iets,” maar voor mij is onduidelijk of het om een bovennatuurlijke gebeurtenis gaat of niet,” vertelde de Bisschop aan Johannes Paulus II op 6 september 1981.

De vorig jaar opgerichte Vaticaanse Commissie zou moeten verder onderzoeken naar de reden van Bisschop Zanics bocht van 180 graden, suggereert auteur en journalist Antonio Socci in Andrea Tornielli’s artikel voor “Vaticaan Insider.”

“Aanvankelijk waren de Franciscanen nogal hard met de zieners omdat de vreesden dat het een val kon zijn, een uitvinding van het regime en dit terwijl de Bisschop van Mostar meer begrip had en open stond voor Medjugorje. Hij ging ook de Heilige Mis opdragen in Medjugorje en verdedigde de jonge zieners. Maar plots, vanaf januari 1982, veranderde zijn houding volledig. De Kerk zou moeten terugkijken en nadenken over het feit dat bij bepaalde beslissingen elke sereniteit ontbrak en er een sterke beïnvloeding was,” volgens Antonio Socci.

Naast het aantal merkbare, feitelijke fouten in de documenten van de geheime politie, betreurt Bisschop Peric in zijn artikel deze gesuggereerde tussenkomst van de Vaticaanse Commissie: “En deze en zo vele andere onwaarheden zouden moeten overgemaakt worden aan de Vaticaanse Commissie,” hierbij verwijzend naar Tornielli, “zodat de leden ze zouden kunnen bespreken tijdens hun samenkomsten,” schrijft Bisschop Peric.

Derde onderbreking van zijn zelf aangekondigd stilzwijgen rond Medjugorje

Eind februari 2011 maakte Bisschop Peric aan Catholic News Service bekend dat hij niet langer openbare commentaar zou geven over Medjugorje, “uit eerbied voor de Vaticaanse Commissie.” Het recente artikel is reeds zijn derde sindsdien.

De eerste onderbreking van zijn gelofte kwam er in juni 2011 toen de Bisschop een kritisch rapport van de eerste medisch-wetenschappelijke onderzoeken van de Medjugorje zieners liet herdrukken. Dit gaat terug tot 1986 en een aantal punten zijn door latere wetenschappelijke studies herzien.

De tweede onderbreking van zijn gelofte over zijn stilzwijgen, kwam er in augustus, toen hij sommige bemerkingen richtte aan het adres van Vicka Ivankovic over haar enthousiasme over de resultaten van de internationaal bekende tennisspeler Ivan Dodig, die hoog genoteerd staat op de internationale ranking en in Medjugorje woont.

En thans is er de derde onderbreking van zijn stilzwijgen rond de inhoud van een artikel, waarin Bisschop Zanics geloofwaardigheid in vraag wordt gesteld omdat er aanwijzingen bestaan die doen vermoeden dat Zanic destijds Medjugorje heeft verraden door te zwichten voor het communistische regime.

Blijkbaar heeft Peric zo zijn eigen interpretatie over het begrip "gelofte van stilzwijgen".

Bron: Jacob Marschner, Medjugorje TV

Vertaling: Chris De Bodt

Een pyramide in Europa

Op 31 oktober 2005 brachten verschillende nieuwsagentschappen, waaronder Associated Press, een krantenkop met de titel “Bosnische ontdekkingsreiziger ontdekt Europa's eerste pyramiden”. Deze verklaring is fout, net zoals zovele krantenkoppen.

Er zijn heel wat kleine pyramiden in Europa, van Frankrijk tot Griekenland. De kleine pyramide van Falicon staat in het achterland van het welvarende Franse Nice en is berucht voor de ondergrondse kamer waarin velen afdalen maar weinigen terug boven komen zonder de hulp van de lokale brandweer.

In Griekenland zijn er momenteel 16 geregistreerde pyramiden. Sommigen zijn op natuurlijke wijze ontstaan. Anderen, zoals de pyramide van Hellenikon in de buurt van het dorpje Argolis, zijn heel duidelijk door de mens gemaakt.

Een thermoluminescentietest, uitgevoerd door de Universiteit van Athene, heeft het bouwwerk gedateerd op 2720 v. Chr., dezelfde periode als de Egyptische pyramiden. Hoewel ze een pyramidevorm hebben, zijn de Europese bouwwerken niet zo boeiend als de Egyptische pyramiden, die trouwens veel groter zijn.

Bij de ontdekking van de Nieuwe Wereld zo'n vijfhonderd jaar geleden, werden ook in Mexico pyramiden ontdekt maar in 2001 maakte men de ontdekking bekend van een pyramidecomplex in Caral, Peru, dat eveneens gedateerd werd in dezelfde periode als de Egyptische pyramiden.

In 1994 bracht de Duitse touroperator Hartwig Hausdorf een bezoekje aan China, en bij zijn terugkeer verklaarde hij dat er daar ook pyramiden staan, een ontdekking die ondertussen bevestigd werd. De pyramiden worden zelfs een toeristische attractie. Europa leek achter te blijven, maar niet voor lang. Twee ontdekkingen, in Italië in 2003 en Bosnië-Herzegovina in 2005, brachten daar verandering in.

De pyramiden van Bosnië-Herzegovina, verscholen onder heuvels

De plaats van de pyramiden van op de grond terugvinden bleek moeilijker dan gedacht. Het team was onder de indruk van de rijvaardigheden die nodig waren om naar de heuvels toe te rijden. Na twee dagen slaagden ze erin de pyramiden te lokaliseren en begonnen ze een eerste onderzoek. De bevindingen van het team werden gepubliceerd in de WM-uitgave van juni 2003.

Men schatte dat de eerste pyramide een basis had van 100 meter en een hoogte van 50 meter. Er werden drie pyramiden onderzocht. Bij één van de pyramiden waren heel duidelijk stenen ingewerkt, dicht bij het oppervlak. Men ontdekte eveneens een platform met een langwerpige structuur van 18 bij 9 meter. Alle drie de bouwwerken hebben een hellingsgraad van 42 tot 43 graden. De zijden van alle pyramiden zijn uitgelijnd en staan op ongeveer 7 tot 12 graden ten noordoosten van de centrale punten.

Het team vroeg zich af of dit een ontwerpfout was of dat er meer achter zat. Aan de hand van de eerste onderzoeken vanuit de lucht werd gespeculeerd dat het ontwerp van deze pyramiden vergelijkbaar is met dat van de pyramiden van Gizeh, en dus ook met het Orion sterrenstelsel, een theorie die bedacht werd door Robert Bauval.

Het Tsjechische team verklaarde dat hun onderzoek ter plaatse aantoonde dat de pyramiden bij de zonnewende aligneren met het voorbijkomen van Orion. Wat het tijdstip van het bouwen van de pyramiden betreft, werd de mening gevraagd van Italiaans archeoloog Professor Gregoria. Hij dateerde de bouwwerken, onder voorbehoud, rond 3000 v. Chr., de tijd waarrond de Egyptische pyramiden gebouwd werden.

Maar er werden in de omgeving geen overblijfselen gevonden die enig licht kunnen werpen op deze bouwwerken, en men heeft geen weet van een beschaving die in die tijd het gebied bewoonde en gelijkaardige bouwstructuren had.

Als gevolg en ondanks de positieve bevindingen van het Tsjechische team, hebben sommige criticasters geopperd dat de bouwwerken van Montevecchia niet meer zijn dan heuvels met stenen fundamenten.

Het Tsjechische team stelde echter voor dat de site zou gekend zijn als “het Italiaanse Gizeh.” De media had geen interesse in de Italiaanse ontdekking, enkel en alleen al omdat er geen archeologische onderzoeken werden uitgevoerd. Europa zou een pyramide kunnen hebben, maar niemand was er echt zeker van.

Pyramiden van Montevecchia

Eind oktober 2005 dacht de geëmigreerde Bosnische ontdekkingsreiziger Semir “Sam” Osmanagich, dat hij de ontdekking kon aankondigen van de eerste onomstreden, eeuwenoude en grote pyramide in Europa. Het verhaal werd gepubliceerd in de toonaangevende Bosnische krant Dnevni Avaz, die schreef “...de 45-jarige is er zo van overtuigd dat er twee verborgen pyramiden zijn in Visoko Valley, dat hij 16.000 euro heeft uitgegeven om het gebied te onderzoeken dat langs beide kanten ligt van een rivier, op zo'n 30 km van de Bosnische hoofdstad. De bewoners van het nabijgelegen dorp Visovo weten al lang van het bestaan van de twee bouwwerken waarnaar ze verwijzen als 'pyramiden,' maar niemand was ooit dermate gefascineerd om het verder te onderzoeken.”

Osmanagich woont in Houston, Texas (VS), en door zijn interesse in culturen uit de antieke oudheid heeft hij vele bouwwerken van de Nieuwe Wereld bezocht en een aantal boeken geschreven. In april 2005 promootte hij zijn nieuw boek in Sarajevo, toen hij besloot om Visoko te bezoeken. Senad Hodovich, directeur van het Visoko Geboortelandmuseum, had hem over de heuvel verteld. Het gebied is rijk aan artefacten uit het Bronzen Tijdperk die in het museum te bezichtigen zijn, en van de heuvel zelf denkt men dat het de plaats was van een middeleeuws dorp. De plaatselijke bevolking noemt de heuvel “de pyramide,” waaruit blijkt dat iedereen er de pyramidevorm in herkent. Maar...is het wel een pyramide?

Het werd al snel duidelijk dat Osmanagich te maken had met een echte pyramide. “Toen ik aan de top van de Visocicaheuvel stond, merkte ik dat de heuvel een symmetrisch geometrische vorm heeft die uitgelijnd is met de kardinaalpunten van het kompas en een vlakke top heeft.”, verklaarde hij in een e-mailinterview. “Aan de andere kant van de vallei lag er een andere heuvel, Pljesevica genaamd, met duidelijke driehoekige zijden. Hoewel de heuvels bedekt zijn met bossen, 'herkende' ik de pyramiden onmiddellijk.”. Osmanagich zag gelijkaardige paren van pyramiden in Latijns-Amerika, die samen een doorgang tot een vallei creëerden.

Bosnische Vallei der Pyramiden

Een eerste onderzoek toonde aan dat de Visocicaheuvel zo'n 70 meter hoog is, met een vierkante basis van 220 op 220 meter. Dat was de bevestiging dat de structuur precies uitgelijnd is met de kardinaalpunten van het kompas, net zoals de nabijgelegen pyramide. Een postkaart met een luchtfoto uit 1954 toont de duidelijke pyramidevormige structuur van de heuvel, die er allesbehalve natuurlijk uit ziet. Maar Osmanagich wilde het daar niet bij laten.

Hij schreef: “Drie maanden na mijn eerste bezoek had ik alle nodige toelatingen en begon ik een geologisch onderzoek om mijn hypothese te bevestigen. Het eerste onderzoek werd in augustus 2005 uitgevoerd door geologe Nadja Nukich. Geologische testen van de grond op 17 meter diepte van de structuur, vertoonden 15 anomalieën die een aanwijzing waren dat sommige lagen van de heuvel door de mens werden gemanipuleerd, waardoor ik tastbaar bewijs had dat de heuvel geen natuurlijk fenomeen was.”

Nukich was het meest onder de indruk van drie lagen van gepolijste bruine steen, die ondergronds op gelijke afstand liggen van mekaar. Het bleek dat de heuvel bedekt was met een soort “slecht beton”, een ongewone mengeling van gravel die ooit gebruikt werd om de stenen te maken die de heuvel bedekken.

Het was op dit moment dat Osmanagich besloot om in verder onderzoek te investeren. In oktober 2005 keerde hij terug voor verder geologisch en archeologisch onderzoek dat opmerkelijke resultaten opleverde. Men stelde vast dat de muren van de Visocicapyramide gebouwd werden met stenen blokken gemaakt van breccie (gesteente opgebouwd uit onregelmatige brokstukken van ouder gesteente). Toen de blokken gereinigd werden stelde het team vast dat ze geplaatst waren zoals bakstenen in een stenen muur: de bovenste blok stak meer naar binnen t.o.v. het blok eronder. Een aantal stenen werden verwijderd, en men stelde vast dat ze een vlak, glad oppervlak hadden.

De resultaten van de testen binnenin de structuur wezen uit dat het effectief een stenen trappenpyramide is. Een vlak platform, ongeveer 2,5 meter breed, wordt gevolgd door een steile helling van 30 meter, met daarna opnieuw een platform en een andere steile helling met dezelfde hoek, een patroon dat herhaald wordt tot aan de top van de pyramide waar een platform is en de mogelijke ruïnes van een stenen bouwwerk. Het team ontdekte ook dat “..de toegangsweg geplaveid is met uit zandsteen vervaardigde stenen. Ze zijn 10 cm dik, gehouwen door menselijke hand, gepolijst en vervolgens naar deze plek gebracht.”

De lengte van de toegangsweg is een verbazingwekkende 420 meter, en is misschien wel het beste bewijs dat we te maken hebben met een authentieke, door de mens gemaakte pyramide. Tot eind november werden kleine opgravingen uitgevoerd die vooral gericht waren op wat de ingang van een pyramidevormige tempel kan geweest zijn, boven op de structuur. Het team vond ook ondergrondse tunnels.

Osmanagich verklaarde: “We zijn een aantal 'kruispunten' tegengekomen. De meeste zijn bedekt met grond en stenen, maar vanaf de lente van 2006 beginnen we ze schoon te maken.”

Binnen een periode van zes maanden had het Bosnische team een waanzinnige hoeveelheid werk verricht. “De Visocicaheuvel kan door de natuur niet op deze manier gevormd geweest zijn,” verklaarde Nadja Nukich op 26 oktober volgens de BBC. “Dit is al veel meer dan we voorzien hadden, maar we verwachten nog veel meer van onze verdere analyses.”

Osmanagich geloofde aanvankelijk dat een bestaande heuvel in een pyramidevorm was hervormd geweest, en dan bedekt met een soort van primitief beton. Maar in november 2005, nadat grotere delen werden blootgelegd, trok het team de conclusie dat de hele heuvel eigenlijk een stenen structuur is, een conclusie die sindsdien bevestigd werd door satellieten en thermische foto's.

De bouw van een pyramide

Kranten willen conclusies, zodat Osmanagich genoodzaakt was een interpretatie te geven over deze structuren, ook al waren de archeologische opgravingen nog maar pas begonnen. Hij veronderstelt dat de pyramiden in paren voorkomen, waarbij de ene de Zon symboliseert en de andere de Maan. Daarom werd de Visocicaheuvel de “Bosnische pyramide van de Zon” genoemd.

De “Bosnische pyramide van de Maan” ligt volgens hem onder de naburige Pljesevicaheuvel. Osmanagich voegde eraan toe: “Naast deze twee kunstmatige structuren, liggen er meerdere andere heuvels in dezelfde vallei, en ze hebben heel geometrische [driehoekige] zijden en duidelijke, rechtlijnige breuken.”

Pyramide van de Zon

Dr. Amar Smailbegovich [Reno, Nevada] gebruikte scantechnieken die aantoonden dat de Bosnische pyramiden van de Zon en Maan vlakke, driehoekige zijden hebben met duidelijke geometrische breuklijnen tussen de vlakke zijden. Dit verschijnsel mag niet verward worden met driehoekige vlakken die van nature voorkomen bij een tektonisch proces, waar enkel eenzijdige driehoeken voorkomen, terwijl de anomalieën in het onderzoek twee of meer driehoekige zijden hebben. De resultaten van thermische onderzoeken tonen aan dat de pyramiden uit minder sterk materiaal bestaan en vlugger afkoelen dan de omringende heuvels. Deze bevinding is congruent met wat men zou verwachten van een kunstmatige structuur.”

De heuvels waar Osmanagich het over heeft staan onderling even ver van mekaar en zijn uitgelijnd met alle kardinaalpunten. De twee pyramidecomplexen en een derde die een pyramide zou kunnen zijn, hebben ongeveer dezelfde hoogte maar zijn verschillend in totale omvang. Volgens Osmanagich kunnen we dus zonder problemen spreken over de Bosnische Vallei van de pyramiden.

Dr. Amar Smailbegovich [Reno, Nevada] gebruikte scantechnieken die aantoonden dat de Bosnische pyramiden van de Zon en Maan vlakke, driehoekige zijden hebben met duidelijke geometrische breuklijnen tussen de vlakke zijden. Dit verschijnsel mag niet verward worden met driehoekige vlakken die van nature voorkomen bij een tektonisch proces, waar enkel eenzijdige driehoeken voorkomen, terwijl de anomalieën in het onderzoek twee of meer driehoekige zijden hebben. De resultaten van thermische onderzoeken tonen aan dat de pyramiden uit minder sterk materiaal bestaan en vlugger afkoelen dan de omringende heuvels. Deze bevinding is congruent met wat men zou verwachten van een kunstmatige structuur.”

De heuvels waar Osmanagich het over heeft staan onderling even ver van mekaar en zijn uitgelijnd met alle kardinaalpunten. De twee pyramidecomplexen en een derde die een pyramide zou kunnen zijn, hebben ongeveer dezelfde hoogte maar zijn verschillend in totale omvang. Volgens Osmanagich kunnen we dus zonder problemen spreken over de Bosnische Vallei van de pyramiden.

Dus wie bouwde deze pyramiden, en hoe oud zijn ze? Osmanagich denkt dat de heuvels vervormd werden door het Illyrische volk dat het Balkan schiereiland bewoonde lang voordat Slavische stammen het rond 600 na Chr. veroverden. Er is weinig bekend over de Illyriërs, maar Osmanagich denkt dat ze meer geëvolueerd waren dan vele experts denken, waarvan de pyramiden het bewijs zouden zijn. Maar jammer genoeg heeft men Osmanagich verkeerd geciteerd toen hij de mogelijke leeftijd van deze pyramiden op 27.000 jaar schatte.

Dit is wat Osmanagich werkelijk zei: “Het is bekend dat er tussen de 13de en 14de eeuw een middeleeuws Bosnisch dorp gelegen was op de top van de heuvel. Er werden ook artefacten gevonden die sporen vertonen van kleine Romeinse en Illyrische wachttorens (respectievelijk 2.000 en 2.500 jaar oud). Het is gebruikelijk dat een latere cultuur z'n dorpen bovenop oudere structuren bouwde, zoals in Cholula, Mexico, waar Herman Cortez een enorme kerk bouwde op de top van heuvel. Driehonderd jaar later bleek dat de kerk gebouwd was op de grootste pyramide in Mexico. Deze bevindingen tonen aan dat de structuur meer dan 3.000 jaar oud is. We weten dat Bosnië de laatste 27.000 jaar constant bewoond werd. Dus de pyramiden moeten tussen deze twee datums gebouwd geweest zijn.”

Dus de datum kan eender waar tussen 1.000 v. Chr. en 25.000 v. Chr. liggen, hoewel Osmanagich een voorkeur geeft aan de Illyrische periode.

Dus wie bouwde deze pyramiden, en hoe oud zijn ze? Osmanagich denkt dat de heuvels vervormd werden door het Illyrische volk dat het Balkan schiereiland bewoonde lang voordat Slavische stammen het rond 600 na Chr. veroverden. Er is weinig bekend over de Illyriërs, maar Osmanagich denkt dat ze meer geëvolueerd waren dan vele experts denken, waarvan de pyramiden het bewijs zouden zijn. Maar jammer genoeg heeft men Osmanagich verkeerd geciteerd toen hij de mogelijke leeftijd van deze pyramiden op 27.000 jaar schatte.

Dit is wat Osmanagich werkelijk zei: “Het is bekend dat er tussen de 13de en 14de eeuw een middeleeuws Bosnisch dorp gelegen was op de top van de heuvel. Er werden ook artefacten gevonden die sporen vertonen van kleine Romeinse en Illyrische wachttorens (respectievelijk 2.000 en 2.500 jaar oud). Het is gebruikelijk dat een latere cultuur z'n dorpen bovenop oudere structuren bouwde, zoals in Cholula, Mexico, waar Herman Cortez een enorme kerk bouwde op de top van heuvel. Driehonderd jaar later bleek dat de kerk gebouwd was op de grootste pyramide in Mexico. Deze bevindingen tonen aan dat de structuur meer dan 3.000 jaar oud is. We weten dat Bosnië de laatste 27.000 jaar constant bewoond werd. Dus de pyramiden moeten tussen deze twee datums gebouwd geweest zijn.”

Dus de datum kan eender waar tussen 1.000 v. Chr. en 25.000 v. Chr. liggen, hoewel Osmanagich een voorkeur geeft aan de Illyrische periode.

Gezien het belang van de ontdekking heeft het oorspronkelijke team een stichting in het leven geroepen met de naam “Archeologisch Park: Bosnische pyramide van de Zon,” die door de Bosnische gerechtelijk instanties goedgekeurd werd en al een aantal Bosnische archeologen, geologen, geofysici, geschiedkundigen en andere experten tot z'n leden mag rekenen. “We zijn volop bezig een internationale adviesraad op te richten en zijn op zoek naar sponsordeals. Het is interessant dat voor het eerst sinds lange tijd Bosnische politici op alle politieke niveaus de krachten bundelen om dit project te steunen,” aldus Osmanagich.

Op 14 april 2006 worden de opgravingen, restauraties en bescherming van de site hervat. Osmanagich: “Honderden experten en studenten, schoonmaakploegen en enthousiastelingen zullen deelnemen aan een fantastische archeologische gebeurtenis. We zullen werken tot de eerste sneeuwval eind oktober.” En daarmee is Europa waarlijk het pyramidetijdperk binnengetreden.

Vertaling: Mario Lossie

Ongeschonden Lichamen: Charbel Makhlouf

Wat is “werkelijk?” vroeg Paus Benedictus XVI op 13 mei 2007. Bestaat de “werkelijkheid” alleen uit materiële zaken, maatschappelijke, economische en politieke problemen? Dat is nu precies de grote vergissing in de overheersende tendensen van de vorige eeuw, een vernietigende vergissing, zoals de resultaten van zowel de marxistische als de kapitalistische stelsels aantonen. Ze vervalsen het concept werkelijkheid door het los te maken van de fundamentele en dus beslissende werkelijkheid die God is. Wie God uit zijn blikveld verbant vervalst het concept “werkelijkheid” en kan bijgevolg slechts uitkomen op dwaalwegen en destructieve methoden. De eerste fundamentele verklaring is dus de volgende: “alleen hij die God erkent kent de werkelijkheid en kan er op adequate en werkelijk humane wijze op reageren.”

Het godgewijde leven getuigt van het belang van God. Het leven in eenzaamheid, met name dat van de kluizenaars, is “een uitnodiging voor hun lotgenoten en voor de hele kerkelijke gemeenschap om nooit de hoogste roeping uit het oog te verliezen, namelijk om voorgoed met de Heer te zijn” [Johannes Paulus II, Exhortatie Vita consecrata, 25 maart 1996, n.7]. Ter illustratie van deze waarheid stelt de Kerk ons heilige Charbel Makhlouf ten voorbeeld.

Op 140 km ten noorden van Beiroet bevindt zich Biqa-Kafra, het hoogste dorp van Libanon, op een hoogte van 1600 meter. Het kijkt uit op de bewonderenswaardige en beroemde «cederbomen van God». De bewoners van deze plek bezitten een turbulent karakter, zijn goedaardig, gastvrij en hardwerkend. Zoals alle Maronieten [leden van de oosterse katholieke Kerk, gesticht door heilige Maron, IVe-Ve eeuw], zijn ze trots op hun geloof en beoefenen hun geloof zonder vrees voor andermans oordeel. Met grote devotie voor de Maagd Maria bidden ze graag de rozenkrans.

In dit dorp is op 8 mei 1828 het vijfde kind van Antoine Makhlouf en Brigitta Choudiac geboren. Acht dagen na de geboorte ontvangt het bij de heilige doop de naam Youssef [Jozef]. Gedreven door een welhaast monastieke piëteit houdt Brigitta Makhlouf onwrikbaar vast aan het gebed in het gezin. Met vuur de mis bijwonen en dagelijks de rozenkrans bidden vormen de kern van haar godsvrucht. Twee van haar broers zijn monniken in de Libanese Maronietenorde en leven in een kluis op vijf kilometer afstand van Biqa-Kafra.

Op een avond komt een korporaalschap Antoine Maklouf opvorderen om legermaterieel te vervoeren; weigeren kan niet. Wanneer hij zijn missie heeft volbracht wordt hij ernstig ziek en overlijdt. Pas na maanden van wachten begrijpt de ontroostbare Brigitta dat zij weduwe is. Uit vrees niet te kunnen voorzien in de behoeften van de haren hertrouwt ze twee jaar later, in oktober 1833, met een zeer vroom man uit het dorp. Kort daarna wordt deze, met toestemming van Brigitta en overeenkomstig de bijzondere regeling van de oosterse Kerken, tot priester gewijd.

Youssef is zijn misdienaar en staat hem bij alle ceremonies bij. Na de kerk gaat het kind naar school waar het leert lezen, schrijven en bidden in het Oudsyrisch. Hij maakt zich eveneens vertrouwd met de werkzaamheden op het land en laat zijn koe en zijn lammeren op de helling van de heuvels weiden. De schoonheid van de natuur vindt hij prachtig en alles spreekt hem van God: de bomen, de bloemen, de vogels, de bronnen.

Youssef is weldra veertien en zijn kameraden plagen hem met zijn vroomheid en noemen hem “de heilige.” Hij heeft de gewoonte aangenomen om zich in een grot terug te trekken om zich te bezinnen en te bidden. Hij ontvreemdt soms een beetje wierook uit de sacristie om die te laten branden voor een kleine beeltenis van de Allerheiligste Maagd die hij in zijn grot een plaats heeft gegeven.

Youssef gaat vaak naar zijn kluizenaarsooms om te bidden en zich met hen te onderhouden. Hij doorkruist de Quadicha, de Heilige Vallei, waar talrijke kluizenaars al sinds de IVe eeuw hebben gewoond. Op een dag, op zoek naar zijn verdwaalde geit, komt Youssef terecht in een klein cederwoud en houdt halt om stil te bidden voor een in een boom uitgeholde bidplaats. Plotseling hoort hij een dwingende stem die tegen hem zegt: “Laat alles achter, kom! Volg mij!”

De prachtige Libanese Ceder

Hij gaat naar het klooster Notre Dame de Mayfouq, een van de mooiste van de Libanese Maronietenorde. Daar wordt hij ontvangen als postulant. Deze etappe duurt maar een paar dagen en al meteen wordt Youssef als novice ingekleed. Hij kiest de naam Charbel, iemand die zich in 107 heeft onderscheiden door een martelaarschap in de Kerk van Antiochië.

De Heer wil jou

In Biqa-Kafra wordt Youssef echter overal gezocht. Een oom kluizenaar verklapt uiteindelijk dat hij naar een klooster is vertrokken. Verontwaardigd snelt Tanios met een paar familieleden, onder wie Brigitta, naar het klooster. Ze hebben een roerig onderhoud met de jonge monnik, in aanwezigheid van de Overste. Tanios en Brigitta voeren talloze redenen aan om zich tegen zijn vertrek te verzetten en broeder Charbel drukt weliswaar zijn verdriet uit over het feit de zijnen leed te hebben aangedaan, maar blijft ferm bij zijn besluit in de zekerheid dat de Heer hem tot deze levenswijze roept. Brigitta weet haar moeder-smart te beheersen, neemt de handen van haar zoon in de hare en zegt tegen hem: “Als je geen goede broeder zou worden zou ik je zeggen: Kom terug naar huis! Maar ik weet nu dat de Heer je in zijn dienst wil hebben! En in mijn smart van jou gescheiden te worden, zeg ik Hem je te zegenen en van jou een heilige te maken.”

Broeder Charbel brengt een eerste jaar door op het noviciaat van het klooster Notre Dame de Mayfouq. Zijn dagen zijn gevuld met allerlei geestelijke activiteiten en handenarbeid: het zingen van het Officie zeven maal per dag, maken van brood, wassen, weven, schoenmaken, houtbewerken enz. Hij moet vooral de hele koorliturgie van de monniken leren want hij kent alleen het ceremonieel van de missen in zijn dorp. Zwijgzaam en halsstarrig, zoals de bewoners van zijn bergstreek, doet hij gehoorzaam zijn best alles zo goed mogelijk te doen. Een jaar later wordt de monnik verwezen naar het klooster Saint Maron d'Annaya. Het is een veel geïsoleerder klooster dan het vorige. De gebouwen van slecht bewerkte steen bieden de aanblik van een fort. In de omgeving staan hier en daar een paar boerenhuizen, hutten, steile rotsen, oude eiken, wijngaarden en moerbeibomen. Het tweede jaar van het noviciaat brengt hij in deze meer dan sobere omgeving door. In 1853 wordt broeder Charbel toegelaten tot het afleggen van de geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid en het ontvangen van het kloosterkleed. Hij is dan vijfentwintig.

Een paar dagen later zegt Vader Overste tegen broeder Charbel: “Nu je noviciaat is afgelopen oordeelt de hoogeerwaarde Pater Generaal het goed dat jij je aan de studie gaat wijden met het oog op het priesterschap. Morgenvroeg vertrek je naar het klooster Saint Cyprien de Kfifan.” In dat klooster bevindt zich het scholasticaat dat uitsluitend is bestemd voor de opleiding van de leden van de Orde. De jonge monnik wijdt zich met hart en ziel aan de studie van de dogmatische theologie en de moraaltheologie, geschriften van de kerkvaders, lezingen van vroegere monniken en woestijnvaders. Zijn meesters die ervan overtuigd zijn dat alle kennis een gave van de Heilige Geest en leven naar de Geest van Christus bezit van de eeuwige Wijsheid is, vragen van hun studenten meer geestelijk leven dan kennis.

De school van Kfifan wordt geleid door een monnik die een opmerkelijke kennis bezit van de semitische talen en op die manier zijn leerlingen waardering weet bij te brengen voor de rijkdom van de geschriften van de oosterse kerkvaders, met name van H. Ephraim. Deze bezinger van de Maagd Maria en tevens Kerkleraar is geliefd bij de maronieten die aan hem het grootste deel van hun liturgische teksten te danken hebben. Gedurende zijn zes jaar studie ontwikkelt broeder Charbel een grote liefde voor de Heilige Schrift. Daarbij heeft hij het voorbeeld van Pater Hardini, de “heilige van Kfifan,” voor ogen, wiens spiritualiteit we kunnen samenvatten als vurige liefde voor Jezus in het Allerheiligst Sacrament en kinderlijke devotie voor de Maagd Maria, geëerd in het mysterie van haar Onbevlekte Ontvangenis. Op 14 december 1858 is broeder Charbel aanwezig bij het overlijden van deze vereerde monnik van wie hij een beroemde uitspraak onthoudt: “De wijze is hij die zijn ziel redt!”

Broeder Charbel vertrouwt zijn meester toe hoe zeer hij zich vereerd voelt te worden toegelaten tot het priesterschap. "Priester zijn, antwoordt deze, is een andere Christus zijn. Om het te worden bestaat er maar één weg: de Kruisweg! Sla vastberaden deze weg in." Op 23 juli 1859 ontvangt de broeder de priesterwijding. Hij keert vervolgens terug naar het klooster Saint Maron d'Annaya. Daar wacht hem een verrassing: alle bewoners van zijn dorp staan hem op te wachten in gezelschap van zijn moeder die zijn priesterwijding niet had kunnen bijwonen. De jonge priester geeft hun de zegen, maar hij weigert naar het dorp terug te keren om er een Mis op te dragen.

Getuige van een aanwezigheid

Meer dan ooit bestaat het enig doel van zijn leven uit het zoeken van God en zich met Hem verenigen door te leven in overeenstemming met de Regel. “De monnik ontvlucht de wereld alleen om in de aanwezigheid van God te leven, heeft men hem geleerd, en daar het leven van God, het wezen ervan, liefde is, moet de monnik, door zijn leven, door zijn volledige trouw aan de Regel, getuige zijn van deze aanwezigheid van God in de wereld.” Deze trouw wordt concreet gemaakt door het in acht nemen van de geloften. De gehoorzaamheid van pater Charbel is die van een klein kind tegenover zijn ouders. Hij ziet in zijn superieuren de persoon van Christus en voert hun bevelen met blijdschap en overgave uit, maar hij gehoorzaamt eveneens zijn broeders en ieder die hij de weldaad van de gehoorzaamheid kan bewijzen.

Zijn beoefening van de armoede is volledig, zowel in zijn manier van zich kleden als in zijn voeding en de bewoning van zijn cel. Hij accepteert niet de geringste som geld. Met grote waakzaamheid onderhoudt hij de gelofte van kuisheid door zijn zinnen goed in de gaten te houden, hetgeen niet altijd zonder strijd gepaard gaat.

De Catechismus van de Katholieke Kerk herinnert eraan dat “Zelfbeheersing een zaak van lange adem is. Men mag nooit denken dat men ze eens voor altijd verworven heeft. In elke levensfase zal men zich ervoor moeten inspannen” [CKK 2342]. De strijd om de zuiverheid vereist, behalve zuiverheid van intentie en zuiverheid van blik, de ondersteuning van het gebed.

De H. Augustinus richt zich tot God als hij schrijft: “Ik dacht, dat onthouding iets was dat men op eigen krachten kan en van de mijne was ik niet zeker. Mijn domheid was namelijk zo groot, dat ik niet wist dat niemand, zoals geschreven staat, zich kan onthouden, indien Gij het niet geeft. En Gij zoudt het mij zeker gegeven hebben, wanneer ik met innerlijk verzuchten aan Uw oren had geklopt en met onwrikbaar geloof mijn zorg op U geworpen had” [Belijdenissen, cf. CKK 2520].

De kuisheid van pater Charbel is de bron van een houding die is vervuld van naastenliefde en eerbied jegens de naasten. De grappen die sommigen zich permitteren over hem vat hij goedmoedig op en de plagerijen worden met gelijke munt betaald.

Pater Charbel bidt steeds langduriger. Hij brengt een groot deel van de nacht in stil gebed door. Hij draagt de Mis op met grote aandacht en smeekt daarbij Gods barmhartigheid af voor de mensen. De traditie en de Regel van de Libanese Maronietenorde behouden een ereplaats voor aan de verering van de Allerheiligste Maagd Maria. Zij is Koningin, Patrones en Beschermster van het maronitisch volk dat niet heeft geaarzeld Maria «Libanese ceder» te noemen in zijn litanieën. Met groot genoegen bidt pater Charbel iedere dag de rozenkrans.

Beter dan je door en door goede moeder

Hoewel gewoonlijk woonachtig in het klooster, oefenen maronitische monniken ook een apostolaat uit in de parochies van de omliggende dorpen. Pater Charbel laat niet na zijn steentje bij te dragen aan deze missie. Een van zijn confraters schrijft over hem: “Pater Charbel bracht vreugde onder hen die zich aan hem toevertrouwden. Ik nam graag en vaak mijn toevlucht tot hem.”

Het heiligdom van St. Charbel

Sinds haar stichting door de H. Maron heeft de Libanese Maronietenorde zich belast met een groots beschavingswerk op spiritueel, maatschappelijk en cultureel gebied. De monniken leerden de kunsten en ambachten waarvan ze vervolgens de bevorderaars werden. Onder hen kwam men drukkers, schilders, metselaars, smeden, houtbewerkers, wevers, kleermakers, schoenmakers, wijngaardeniers enz. tegen. Pater Charbel behoudt, naast zijn missionaire en contemplatieve bezigheden, een belangrijke plaats aan handenarbeid voor. Ieder seizoen verricht hij de nodige werkzaamheden in het huishouden en op het land.

In de loop van de jaren voelt pater Charbel zich geroepen tot het kluizenaarsleven. Ieder klooster in Libanon heeft in die tijd kluizen en kluizenaars. Zes jaar lang gaat de pater in de leer bij een tachtigjarige kluizenaar van Annaya. De mens kan inderdaad eenzaam leven om zich uitsluitend te wijden aan de dingen Gods maar, zoals H. Thomas van Aquino opmerkt, is dat bovenmenselijk [Summa theologiae, II, 188, a.8, ad 5m]. De Kerk is dan ook zeer voorzichtig met toestemming verlenen voor een leven als kluizenaar. Deze levensvorm kan slechts worden beoefend door mannen die reeds zijn beproefd in de deugd en van wie men wijselijk mag aannemen dat ze door zullen zetten.

Over water dat brandt

Op 13 februari 1875 overlijdt de kluizenaar door wie pater Charbel was geschoold. De pater vraagt of hij de kluis die vrij komt mag betrekken, maar zijn Overste aarzelt. Hij neemt van zijn bureau een dik dossier dat hij pater Charbel overhandigt en zegt: “Zou u voor mij een rapport kunnen maken van dit werk? Het is tamelijk dringend. Het is u toegestaan 's nachts door te werken als dat noodzakelijk is.”

De pater trekt zich terug met het dossier en loopt naar de keuken om de lege olielamp bij te laten vullen. Voor de grap vult een van de mensen van het huishoudelijk personeel de lamp met water en brengt ze dan terug. De pater steekt rustig de lamp aan en gaat aan het werk. De huishoudelijke bediende is verbaasd over het resultaat: de lamp brandt alsof deze gevuld was met olie! Hij snelt naar Vader Overste, bekent hem de grap die hij heeft uitgehaald en beschrijft het onverwachte resultaat. De Overste gaat naar pater Charbel en verwijt hem, ondanks de verleende toestemming, dat hij nog zo laat aan het werk is. Daarna neemt hij hem de lamp af. Pater Charbel probeert zich niet te rechtvaardigen en vraagt om vergeving uit liefde voor Christus. De Overste keert terug naar zijn cel en stelt vast dat de lamp inderdaad alleen water bevat. Dit wonderbaarlijke feit is voor hem een teken dat het geestelijk leven van pater Charbel authentiek is en hij staat hem toe zich terug te trekken in de kluis. Hij zal er drieëntwintig jaar leven en er slechts uitkomen voor een paar speciale opdrachten in de regio die hem worden toevertrouwd voor het welzijn van de zielen.

De kluizenaar is een getuige van het hoogste gezag van God. Aan een wereld die is vervallen in afgoderij, vermaak, geldzucht en vleselijke begeerte, laat hij zien dat God de enige eindbestemming van de mens is. Hij alleen volstaat. De kluizenaar is niet geheel en al overgelaten aan zijn eigen initiatieven. Hij volgt een zeer nauwgezette Regel, een streng gehandhaafde discipline, en blijft onder voortdurend en aandachtig toezicht van een superieur. De ascese die pater Charbel beoefent is onopvallend, heeft niets theatraals noch spectaculairs: geen enkele rigiditeit in de ziel van de pater, maar een luisterend oor voor de Heilige Geest, intense aanbidding en een verbazingwekkende eenvoud van het hart in een kinderlijke overgave aan Christus.

Wie kent God?

“Wie kent God?” vraagt Paus Benedictus XVI. “Hoe kunnen we Hem leren kennen?...” Voor de christen is de kern van het antwoord eenvoudig: alleen God kent God, alleen zijn Zoon, die God geboren uit God en ware God is, kent hem. En Hij die in de schoot van de Vader is, heeft Hem doen kennen [Joh 1, 18]. Vandaar het eenmalig en onvervangbaar belang van Christus voor ons, voor de mensheid. Als we God niet kennen in en door Christus, verandert de hele werkelijkheid in een onoplosbaar raadsel. Er is geen weg en, als er geen weg is, is er geen leven noch waarheid. God is de fundamentele werkelijkheid, Hij is niet een God die maar bedacht of hypothetisch is, maar de God met een menselijk gezicht. Hij is de God-met-ons, de God van de liefde tot aan het kruis. Wanneer de leerling eenmaal deze liefde van Christus “tot het uiterste” toe” begrijpt, kan hij deze liefde slechts beantwoorden met soortgelijke liefde: Ik zal U volgen, waar Gij ook heen gaat [Lc 9, 57] [13 mei 2007].

Pater Charbel spreekt ten goede voor alle mensen die hem worden aanbevolen of die naar hem worden toegebracht. Een man die zijn verstand kwijt is en voor zichzelf en voor de anderen een gevaar is geworden wordt naar de kluis gevoerd. Pater Charbel beveelt de man hem te volgen naar de kapel waar hij boven diens hoofd het Evangelie leest. Terstond is de man genezen!

Behoed door het wijwater?

In het Nabije Oosten vormen sprinkhanen een ware plaag voor de oogsten. Ze komen uit het zuiden en vreten gras, bladeren en zelfs het schors van de bomen op. “In 1885,” zo verhaalt een pater, “strijkt een wolk van sprinkhanen, die de zon letterlijk versluierden, op Annaya en de naburige dorpen neer.” Toen hij het verschrikkelijk gevaar zag beval de Overste kluizenaar Charbel water te wijden en er de akkers mee te besprenkelen. Alle akkers die hij wist te bereiken werden behoed. De bewoners van het nabuurschap besprenkelden de gewassen met door hem gewijd water. Deze bleven ook behoed. Uit erkentelijkheid gaat een honderdtal mensen in de oogsttijd naar het klooster en halen gratis de oogst van de akkers van de religieuzen binnen.

Levend van God en voor God, slaat pater Charbel een brug tussen hemel en aarde. Als priester uit een leven onder de mensen voortgekomen, laat hun ellende hem nooit onverschillig. Hij wil iedereen geestelijke bescherming bieden. Hij draagt voortdurend de wereld op aan God door zijn offers ter herstel en ter bemiddeling en vooral door zijn Missen. Hij viert de Mis volgens de ritus van de Maronieten waarin het Oud-Syrisch de gewijde taal is.

Zijn dood en nagedachtenis

Op 16 december 1898 om elf uur, gehuld in het kazuifel, maar geheel verstijfd van de kou, bestijgt hij het altaar zoals Christus de Calvarieberg. Tijdens de consecratie neemt hij moeizaam de hostie in de met koubulten overdekte handen, wanneer hij wordt overvallen door een malaise. Zijn confrater, pater Makarios, die ziet dat hij het Misoffer niet kan voortzetten, helpt hem even rust te nemen. Kort daarna bestijgt de kluizenaar opnieuw het altaar en zegent het brood en de wijn, maar wordt opnieuw onwel en kan niet verder. Hij moet dan naar zijn cel worden teruggebracht. Acht dagen lang ligt de pater vredig op sterven, ondanks de te verduren pijn. Hij herhaalt de woorden van de Mis die hij heeft moeten onderbreken: “Oh, Vader van waarheid, ziehier uw Zoon. Hij heeft de dood ondergaan om mij te rechtvaardigen. Ziehier, de offerande, neem haar welwillend aan uit mijn handen en vergeet de misstappen die ik heb begaan tegenover uwe Majesteit.” Na het uitspreken van deze woorden, gevoegd bij de gezegende namen van Jezus, Maria en Jozef, van Petrus en Paulus, de patroonheiligen van zijn kluis, verlaat de dienaar Gods deze aarde voor het hemels vaderland, in de zalige nacht van 24 december.

Weldra vinden er talloze wonderen plaats op voorspraak van pater Charbel. Van de honderden buitengewone dingen die aan zijn voorspraak zijn toegeschreven zijn er twee erkend als wonderbaarlijk en hebben gediend voor zijn zaligverklaring op 5 december 1965. Hij werd heilig verklaard op 9 oktober 1977.

Het kluizenaarsleven “wordt niet iedereen voorgehouden als een navolgbaar charisma,” zo zei Paus Paulus VI tijdens de heiligverklaring van heilige Charbel. Maar door hun hartstochtelijk zoeken naar het absolute getuigen de kluizenaars ervan dat God de moeite waard is te worden aanbeden en bemind om Hemzelf. Ze herinneren er ons allen aan dat God, die iedere mens de bestemming geeft aan zijn Zaligheid deel te hebben, op de eerste plaats komt. Moge heilige Charbel ons aantrekken tot deze weg van de liefde van God en van het geluk!

Na zijn dood kwam er geheimzinnige “spirituele” lichtstralen uit zijn graftombe en zijn lichaam gaf bloed en zweet af. Dit was de aanleiding om hem in een nieuwe, glazen kist te leggen, na de toestemming van de maronitische patriarch. De glazen kist werd in een nieuwe tombe ondergebracht. Vanaf dat moment begon de stroom van bedevaarders naar zijn graf te komen, om er voor hem te bidden voor zijn tussenkomst. God zegende velen van hen.

Het ongeschonden lichaam van de Heilige Charbel Makhouf

Moeder Teresa, geboren als Agnes Gonxha Bojaxhiu (Skopje, 26 augustus 1910 - Calcutta, 5 september 1997), was een wereldbekende katholieke zuster en de stichteres van een liefdadige religieuze orde, de Zusters van Naastenliefde. In 2003 werd ze zalig verklaard door paus Johannes Paulus II. Ze is immens populair onder de Albanese bevolking omdat ze dezelfde nationaliteit deelt. Ze werd geboren in het toenmalige Ottomaanse Rijk (nu Macedonië) en groeide op in een prominent Albanees-katholiek gezin. In 1928 ging ze werken voor de Orde van de zusters van Loreto in Letnice. Door de orde werd ze naar Calcutta in India gezonden om lerares te worden. Zij koos daar de naam Moeder Teresa in verwijzing naar Teresia van Lisieux. In Calcutta zette zij een wereldwijd bekend werk onder armen op, dat zij tot kort voor haar dood leidde. Ze stichtte de orde van de Missionarissen van Naastenliefde, een religieuze orde voor zusters in Calcutta. In 1979 ontving zij voor haar werk de Nobelprijs voor de Vrede. De Indiase Monica Besra leed aan een kwaadaardige tumor in de buik. Zij nam een jaar na de dood van moeder Teresa deel aan de mis. Toen Monica de kerk binnen ging, zag zij een foto van moeder Teresa: uit haar ogen kwamen lichtstralen. Hierna voelde zij zich duizelig worden en werd ze door nonnen in bed gelegd. De nonnen legden een medaillon van Maria op haar gezwel. Zes uur later was ze genezen. Dit wonder werd erkend door paus Johannes Paulus II. Hiertoe werden 113 getuigen gehoord en 35.000 pagina's aan documentatie verzameld. In 2003, slechts zes jaar en zes weken na haar overlijden, werd moeder Teresa hierom zalig verklaard door paus Johannes Paulus II. Hij wilde haar ook meteen heilig verklaard zien, maar de kardinalen wezen dit af omdat dit nog nooit was gedaan in de geschiedenis van de rooms-katholieke Kerk. Bij de zaligverklaring op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad waren onder anderen de Franse premier Raffarin, Bernadette Chirac, koningin Fabiola van België en president Rugova van Kosovo aanwezig. Acteurs zijn Olivia Hussey, Sebastiano Somma, Michael Mendl, Laura Morante, Ingrid Rubio, Guillermo Ayesa, Carlo Cartier, Valeria Cavalli. Deze film duurt 180 minuten, dateert uit 2003. Regie: Fabrizio Costa.

Maria Goretti (Corinaldo, 16 oktober 1890-Ferriere di Conca (Nettuno), 6 juli 1902) is een Italiaanse jeugdheilige. Maria was een vroegrijp meisje, dochter van Luigi Goretti, geboren 26 december 1859 te Coraldino en Assunta Carlini, geboren 16 augustus 1866 te Senigallia. Zij deed hoogstwaarschijnlijk haar eerste communie op 29 mei 1902. Op 5 juli 1902 werd zij op elfjarige leeftijd met veertien messteken neergestoken door Allesandro Serenelli die haar wilde aanranden. Hij gaf haar de keuze, zonde doen of sterven. Ze stierf twee dagen later in het ziekenhuis met een kruisbeeld en een medaillon van Onze-Lieve-Vrouw in haar handen, nadat zij haar belager vergeven had. De moordenaar werd op 16 oktober 1902 veroordeeld tot dertig jaar dwangarbeid. Hij kreeg in de gevangenis een visioen van Maria Goretti. Tijdens kerstmis 1937 vraagt hij Maria's moeder om vergiffenis. Later bekeerde hij zich en trad in als broeder bij de kapucijnen. Op 15 maart 1945 werd het decreet uitgevaardigd over haar martelaarschap. Op 27 april 1947 wordt zij zalig verklaard. Het meisje werd op 25 juni 1950 door Paus Pius XII heilig verklaard. Bij deze ceremonie was de moeder van de heilige aanwezig, een unicum, en ook de moordenaar. Haar feestdag is op 6 juli (vroeger 5 juli). Zij is de patrones van de jonge meisjes en van de slachtoffers van aanranding en verkrachting. De film duurt 105 minuten en is gemaakt door regisseur Giulio Base. Acteurs zijn Martina Pinto [Maria Goretti], Massimo Bonetti [Luigi Goretto], Luisa Ranieri [Assunta Goretti] en Flavio Insinna [Padre Basilio].

Clara van Assisi [1193/1194, Assisi, Umbrië - 11 augustus 1253, San Damiano, Assisi] gaf onder invloed van Franciscus van Assisi haar maatschappelijke positie op en stichtte de orde van de clarissen. Reeds in de middeleeuwen was haar naam in de Nederlandstalige gebieden als doopnaam zeer verbreid. Haar kerkelijke feestdag is 11 augustus. Clara werd geboren als dochter van de edelman Favarone di Offreduccio di Bernadino. Onder invloed van Franciscus van Assisi en met zijn hulp verliet zij het ouderlijk huis en legde zich toe op de navolging van Christus in radicale armoede. Samen met Franciscus stichtte zij de Arme Vrouwen van San Damiano. Tot haar dood verbleef Clara op deze plek en leefde er volgens de kloosterregel die zij zelf als eerste vrouw in de geschiedenis schreef. Deze regel werd pas op haar sterfbed door paus Innocentius IV goedgekeurd. Op 18 maart 1212 legde Clara in Portiuncula haar geloften af in de handen van Franciscus. Zestien dagen later werd zij gevolgd door haar zuster Agnes. Veel vrouwen in Europa voelden zich aangesproken door het leven van Clara en haar zusters, waaronder ook Agnes van Praag. Twee jaar na haar dood werd zij door Elexander IV heilig verklaard. Op grond van haar visioenen werd zij in 1958 door Pius XII tot patrones van de televisie benoemd. De film dateert uit 2007. De voornaamste acteurs zijn Ettoro Bassi [Francisco], Maria R. Petruolo [Clara], Gabrielle Cirili [Illuminato], Ivano Marescotti [Monaldo en Luigi Diberti [Paus Innocentius]. Regie: Fabrizio Costa. De film duurt 200 minuten.

Bernard Guillaumet, een ongelovige Franse journalist, krijgt het aanbod om een verhaal te schrijven over Lourdes, op het einde van de negentiger jaren. Juist voordat hij naar Lourdes afreist, verneemt Bernard het goede nieuws dat zijn vrouw zwanger is. Maar, er wordt hem niet verteld dat bij deze zwangerschap het leven van zijn vrouw op het spel staat en dat de dokters een zwangerschapsonderbreking in overweging nemen. Tijdens zijn onderzoekswerk voor zijn naslagwerk, komt Bernard uit op een oud familiemanuscript.

Dit manuscript was geschreven door een voorouder van hem, Henri Guillaumet, een hevige voorstander van de wetenschap en atheïst, die een ontmoeting had met Bernadette in 1858, een ontmoeting die hem diep aangreep en hem dwong om de mirakelen die volgende op de verschijning van Maria te Lourdes, te herbekijken. Een van de belangrijkste mirakels die hij moest herzien was de genezing van zijn vrouw Claire, die tuberculose had en bedlegerig was en volledig herstelde door het miraculeuze water van de bron aan de grot van Lourdes, waar Bernadette haar verschijningen kreeg van Onze Lieve Vrouw.

Deze boeiende film gebruikt de bladzijden van het manuscript om drie levensverhalen te schetsen: dat van Bernadette, van Henry en Bernard, drie karakters die vervlochten zijn in de wegen van de Goddelijke Voorzienigheid.

De verschijningen te Lourdes hadden aanvankelijk enkel een plaatselijke belangstelling, maar ook hier had de Goddelijke Voorzienigheid grotere plannen met Lourdes: door de tussenkomst van de vrouw van keizer Napoleon III, Eugénie de Montijo, die om bronwater vroeg voor de genezing van hun zoontje, kreeg de verschijning meteen een internationale belangstelling.

De film is geregisseerd door Lodovico Gasparino [die ook het verhaal van Don Bosco en Don Matteo verfilmde]. Acteurs zijn Alessandro Gasssman, Angele Osinski en Sydne Rome. Het verhaal is geschreven door Vittorio Messori, Italiaanse journalist, schrijver, en Vaticanist [The Ratzinger Report].

Martinus van Porres [Lima, 9 december 1579 - 3 november 1639] was een Peruaanse dominicaan en een rooms-katholieke heilige. Martinus was de onechte zoon van de Peruaanse edelman Juan de Porres en Anna Velazquez, een Afro-Peruviaanse vrouw. Hij was derhalve een mulat. Hij groeide op in armoede. Toen hij elf jaar oud was, namen de Dominicanen hem op in hun klooster als bediende. In latere jaren kreeg hij de taken van een aalmoezenier en de zorg over de zieken. Martinus had namelijk veel verstand van de verzorging van wonden en de vervaardiging van medicijnen. Veel mensen kwamen ook naar hem toe voor goede raad. De Dominicanen overwonnen hun aarzeling om een niet-blanke toe te laten tot hun orde en lieten Martinus in 1594 uiteindelijk als broeder intreden. Martinus van Porres zette zich bijzonder in voor de armen. Hij stichtte met steun van zijn zus een weeshuis en een kinderziekenhuis. Hij leidde verder een sober leven. In de kunst wordt hij vaak afgebeeld met een bezem: geen werk was hem te min, ieder werk kon tot heiliging leiden. Martinus was bevriend met Rosa van Lima, die de eerste vrouwelijke heilige van Zuid-Amerika zou worden. Martinus' zaligverklaring door Gregorius XVI vond plaats in 1837. Paus Johannes XXIII verklaarde hem in 1962 heilig. Hij is de beschermheilige van verpleegkundigen en patroon van de sociale gerechtigheid. Zijn feestdag is vastgesteld op 3 november. Deze film uit 2007 is van de hand van regisseur Raymundo Calixto en duurt 101 minuten. Acteurs zijn Pedro Telémaco [Martinus van Porres], Dad Dager [Juana van Porres], Juan Carlos Gardié [Prior de la Vega], Alain Ciangherotti [Pablo Mendoza] en Daniela Spanic [Francisca].