In de middag van woensdag 28 november 2012 vindt een gedeeltelijke maansverduistering in de bijschaduw plaats plaats. In onze streken is alleen het einde van de eclips zichtbaar. De verduistering heeft een grootte van 0.92 in de bijschaduw. Een gedeeltelijke maansverduistering in de bijschaduw is de minst indrukwekkende variant, omdat de Maan de kernschaduw niet raakt en zich zelfs maar gedeeltelijk in de bijschaduw bevindt. Hierdoor valt op de gehele Maan nog een deel van het normale zonlicht en op een deel van de Maan is de Zon helemaal zichtbaar.
Het maximum van de eclips gebeurt om 14'33," maar te Ukkel komt de Maan pas om 15'45" op, en op dat moment is nog slechts 63% van de maanschijf in de bijschaduw gedompeld. Om 16'00, met de Maan nog zeer laag boven de noordoostelijke horizon, is dit nog maar 51%. Het is te betwijfelen of dan nog iets van de verduistering te zien is. Toch maar eens proberen. Vindt u de bovenste maanrand iets minder helder dan het overige deel van de maanschijf? De laatste aanraking van de Maan met de bijschaduw heeft plaats om 16'51," maar dit is uiteraard niet waarneembaar: de buitenste delen van de bijschaduw zijn veel te bleek.
19-01-1981
Interview van Jelena en Marijana Vasilj [de waarnemers van stemmen] door Janice T. Connell [1]
Interview van Jelena en Marijana Vasilj [de waarnemers van stemmen] door Janice T. Connell
[1]
Als God het gras van het veld in zo n pracht en praal kan kleden, dat vandaag bloeit en dat morgen in het vuur wordt geworpen, zal Hij dan niet meer voor U doen, O zwakken in geloof!
Naast de zes zien[st]ers zijn er 2 waarnemers van stemmen [locutionisten: mensen waartegen God innerlijk spreekt] die bijzondere gaven ontvingen in Medjugorje. In december 1982 begon de kleine Jelena Vasilj met Onze Lieve Vrouw te horen spreken tegen haar. Dit fenomeen is bekend als een innerlijke locutie]. Dezelfde gave viel te beurt aan Marijana Vasilj [geen familieband met Jelena] in maart 1983. Deze jonge mensen hebben een andere vorm van verschijning, een innerlijke waarin ze zien met het hart. Onze Lieve Vrouw, leert hen op deze manier de schatten van het spirituele leven zodat hun leven een middel en een voorbeeld mag zijn tot bekering van anderen.
In mei 1983 vroeg Onze Lieve Vrouw aan Jelena om een priester, waarnaar haar voorkeur uitging, aan te raden een gebedsgroep voor de jeugd op te richten in de parochie van Sint-Jacobus. Ongeveer 56 jongens en meisjes beantwoordden aan de uitnodiging van de Gezegende Moeder. Onze Lieve Vrouw vroeg dat zij dagelijks drie uur zouden bidden. Ze zei: Wees niet verrast dat Ik dit vraag. Jullie zijn niet bekwaam om jullie plicht te vervullen omdat jullie te weinig bidden.
De locutionisten zien zowel Jezus als de engelen als de Gezegende Maagd Maria inwendig. Het dient gezegd dat ontelbare anderen die van over de ganse wereld naar Medjugorje kwamen of die beantwoord hebben aan de boodschappen van Medjugorje ook gelijkaardige genaden hebben ontvangen.
De Gezegende Maagd zei: Ik wens hier een gebedsgroep. Ik zal de groep leiden en de regels tot heiliging geven. Door deze regels kan iedereen van over de gehele wereld zich daaraan wijden. Ik zal jullie een maand geven om de leden van de groep te kiezen, maar vertel hen de voorwaarden die Ik zal opleggen. Vooreerst moeten zij zich alles ontzeggen en zich volledig ter beschikking stellen van God. Alle angst opzij zetten omdat, als ze overgegeven zijn aan God, er geen plaats is voor angst. Alle moeilijkheden die zij zullen tegenkomen, zal voor hun geestelijke groei en tot glorie van God zijn.
Jelena, die de eerste van deze locutionisten was, is slank, sterk, intelligent en gevat. Ze heeft een natuurlijke zin voor humor. Ze werd geboren op 14 mei 1972 als de tweede van zes kinderen. Ze groeide met haar familie op in een huis dat zich op de weg bevond tussen de berg Krizevac en de St-Jacobskerk. Haar familie werd beschouwd als godsdienstig. Haar vader bouwde een kapel achteraan in de hof vooraleer de verschijningen begonnen. Er zijn twee houten banken in deze kapel, een standbeeld van de Gezegende Maagd, een groot afbeelding van het Heilig Hart van Jezus, en enkele kleine kandelaars die daarrond zijn verspreid. Hier verzamelde de familie dagelijks voor het familiegebed, geleid door Jelenas vader. Bovendien vergadert Jelenas gebedsgroep hier twee maal per week, op verzoek van de Gezegende Maagd. Verscheidene mirakels hebben zich in deze kapel voorgedaan.
Experten, die Jelena hebben geinterviewd en met haar hebben gebeden en haar zodus kennen, verwijzen naar haar als een profetes in lijn van de profeten en profetessen van het Nieuwe Testament.
Tijdens de samenkomsten van haar gebedsgroep heeft ze van tijd tot tijd visioenen van Jezus en Maria en ook op andere momenten. Zij hoort Jezus en Maria, die via haar boodschappen geven aan de gebedsgroep. Zij heeft ook de stem van satan gehoord. Haar voormalige geestelijke begeleider, de overleden pater Slavko Barbaric, die ook de spirituele begeleider was van de zes zien[st]ers, vroeg haar of ze een onderscheid kon maken tussen de stemmen. Ze antwoordde: "Zeer gemakkelijk. Als de Gezegende Moeder van de Heer Jezus spreekt, is er een verademing in, geen druk van de tijd. Ik ben vrij en volledig in vrede. Als satan echter spreekt, word ik nerveus, gejaagd en opgewonden. Ik voel druk en dringendheid. Ik voel alsof ik geen tijd heb en onmiddellijk moet reageren.
Op een dag vroeg Jelena de Gezegende Moeder of ook zij de tien geheimen mocht weten. De Gezegende Moeder antwoordde: "Ik verscheen niet aan jou zoals aan de andere zes zien[st]ers omdat mijn plan verschillend is. Aan hen vertrouwde ik boodschappen en geheimen toe. Vergeef me als ik jou de geheimen niet kan vertellen die ik aan hen toevertrouwde. Het betreft een genade die voor hen bestemd is maar niet voor jou. Ik verscheen aan jou met de bedoeling om jou te helpen om vooruitgang te boeken in jouw geestelijk leven en door jouw tussenkomst wil Ik mensen leiden naar de heiligheid."
Experten kwamen tot het besluit dat Jelenas geestelijke reis de geestelijke mogelijkheden van alle mensen op aarde belichaamt in hun zoektocht naar God. Zij hoorde van de verschijningen in haar dorp en ze reageerde royaal op de verzoeken van de Gezegende Moeder. Ze is één jaar jonger dan de ziener Jacov, en gedurende de vroegere jaren van haar merkwaardige spirituele gave, liep ze dezelfde school als Jacov, alhoewel ze in verschillende delen van het dorp leefden en verschillende vrienden hadden en een totaal verschillend familieleven leidden. Jelena hoorde uit de eigen mond van de zien[st]ers wat de Gezegende Moeder had verteld. Ze reageerde met een ijverig hart van een liefhebbend verlangend kind.
Jelena studeerde af aan de Franciscaanse universiteit van Steubenville, Ohio. Dan studeerde ze theologie in een post-universitair programma in Rome. Ze huwde op 26 april 2002 met één van haar klasgenoten die ook doctoreerde, Massimiliano Valente. Fotos van Jelena en haar echtgenoot kan men vinden op www.childrenofmedjugorje.com.
Jelenas verbazingwekkende geschiedenis wordt in het volgende interview ontvouwd, bewerkt uit een reeks van interviews gedaan in de maand augustus 1990 in Medjugorje.
Janice: Jelena, hoe oud bent u? Jelena: Achttien.
Janice: Spreekt u Engels? Jelena: Een beetje.
Janice: Hebt u dat op school geleerd? Jelena: Neen.
Janice: Hebt u uw school al afgemaakt? Jelena: Ongelukkiglijk nog niet.
Janice: Hoelang moet u nog naar school? Jelena: Als alles volgens plan verloopt, nog een jaar.
Janice: Als u afgestudeerd bent, wat zult u dan doen? Jelena: Daar heb ik momenteel nog geen gedacht van.
Janice: Bent u en Marijana de enigen uit Medjugorje die deze ongewone verhouding met Onze Lieve Vrouw hebben? Jelena: Voor zover ik weet, ja. Op deze manier.
Janice: Eerwaarde Heer Slavko is uw speciale begeleider, nietwaar? Jelena: Ja, samen met Eerwaarde Heer Tomislav Vlasic.
Janice: In 1985 deed hij een analyse van de ervaringen die u en Marijana delen. Wat zijn de boodschappen die de Gezegende Moeder aan u en de gebedsgroep geeft? Jelena: Dat zijn er verschillende. Ze gaan over het gebed, vasten en bekering. Onze Lieve Vrouw wil dat we Mattheüs 6:24-34 elke donderdag voor het Heilig Sacrament lezen.
Mattheus 6:24-34
Niemand kan twee heren dienen. Want hij zal de een verfoeien en van de ander houden, of zich hechten aan de eerste en de ander verachten. Je kunt God en de geldduivel niet tegelijk dienen. Daarom zeg Ik jullie: maak je niet bezorgd over wat je zult eten of drinken om in leven te blijven, en ook niet over de kleding voor je lichaam. Is het leven niet meer dan het eten, en het lichaam niet meer dan de kleding? Kijk naar de vogels van de hemel: ze zaaien niet en maaien niet en oogsten niet, je hemelse Vader voedt ze. Zijn jullie niet meer waard dan vogels? Wie van jullie kan met al zijn zorgen een el toevoegen aan zijn leven? En wat maak je je bezorgd over je kleren? Leer van de lelies op het veld hoe ze groeien. Ze werken niet, ze spinnen niet. Maar ik zeg jullie: zelfs Salomo met al zijn pracht en praal ging niet gekleed als een van hen. Als God nu het gras op het veld, dat er vandaag staat en morgen in de oven wordt gegooid, zo kleedt, hoeveel te meer kleedt Hij dan jullie, kleingelovigen? Vraag je dus niet bezorgd af: Wat zullen we eten? Wat zullen we drinken? Wat zullen we aantrekken? Want naar dat alles zijn de heidenen op zoek. Jullie hemelseVader weet wel dat je dat allemaal nodig hebt. Zoek eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid, dan krijg je dat alles erbij. Maak je dus niet bezorgd over de dag van morgen, want de dag van morgen zal zich wel bezorgd maken over zichzelf. Iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.
Janice: Leest u altijd Mattheüs 6:24-34 op donderdag voor het Heilig Sacrament zoals de Gezegende Moeder u heeft gevraagd? Jelena: Als we niet naar de kerk kunnen gaan lezen we de passage op donderdag thuis in familiekring.
Janice: Spreekt de Gezegende Moeder u over de kerk? Jelena: Ze wil dat de H. Mis het belangrijkste geschenk is van onze dag. Ze heeft ons geleerd dat Jezus Zichzelf aan ons geeft gedurende de eucharistieviering. Ze zegt dat als we naar de H. Mis gaan met lauwheid, we terug keren met een leeg hart.
Janice: Hoe ontvangt u Jezus? Jelena: Door diep gebed dat een immens verlangen naar Zijn aanwezigheid opwekt.
Janice: Als uw gebedsleven verslapt, verhindert uw verlangen naar God? Jelena: Ja.
Janice: Waarom wil de Gezegende Moeder dat het leren van haar Zoon, Jezus, zo veel van u in beslag neemt? Jelena: Het helpt om één van de grootste leugens van satan te ontmaskeren.
Janice: Welke leugen, Jelena? Jelena: Morgen.
Janice: Sinds het begin is het altijd geweest dat door het geloof in Gods woord het mensdom bevrijd is van de tirannie van het kwade. Jelana: Ja. Het geloof is een deel van het leven hier in Medjugorje. Wat een pijn die mensen moeten doorstaan die zonder geloof leven!
Janice: Jelena, zonder het geloof in Gods woord heeft het grootste deel van het leven geen zin. Wat gebeurt er met mensen die het te druk hebben in uw familie om te bidden? Jelana: We ondervonden dat de dingen niet goed voor ons gingen. We werden moe of geïrriteerd. We verloren onze energie. We verknoeiden onze tijd. Als deze dingen gebeurden, wisten we dat we niet genoeg baden.
Janice: Slorpt het gebed veel tijd op? Jelana: Het is enkel als we niet bidden dat we geen tijd hebben.
Janice: Betekent dat als u als een familie bidt uw activiteiten beschermd zijn door Gods genade en dat het daarom is dat de dingen zo gemakkelijk verlopen? Jelana: Dat zou kunnen. Ik weet dat niet.
Janice: Jelena, vandaag [5 augustus] is het de verjaardag van Onze Lieve Vrouw. Doet u daar iets speciaals voor? Jelana: Onze Lieve Vrouw heeft ons gevraagd om haar drie feestdagen te geven. Ze vroeg ons om op deze dagen niet te werken maar te bidden en te vasten als een geschenk voor haar.
Geloof
Janice: Doet u dat? Jelena: Natuurlijk. Het is een grote vreugde om zo iets kleins te doen voor onze Gezegende Moeder, iets waarvan we weten dat ze dat wil.
Janice: U houdt heel veel van haar, nietwaar? Jelena: Oh, ja! [Jelena heeft een twinkel in haar ogen. Vreugde welt uit haar op].
Janice: Onze Lieve Vrouw zei: Als u uzelf zou overgeven aan mij, dan zou u de overgang van dit leven naar het volgend leven zelfs niet voelen. U zult het leven beginnen te leiden dat een hemels leven op aarde is. Ervaart u ooit de hemel op aarde, Jelena? Jelena: [Kijkt verrassend op] Ik ben niet bekwaam om daarop te antwoorden, maar ik ben gelukkig. Ik voel grote vreugde. Hoe meer ik mijn eigen doelstellingen en verlangens voor Gods verlaat, hoe meer ik vervuld word van vrede.
Janice: Hoe houdt u deze gemoedstoestand? Jelena: Ik denk niet dat dit een gemoedstoestand is.
Janice: Wat is het dan wel? Jelena: Het is de vrucht van het gebed. Het belangt mijn volledige persoon aan. Als ik door het gebed naar God gekeerd ben, vergeet ik alles rondom mij heen. Ik focus mij op Gods immense liefde in de onmiddellijke nabijheid.
Janice: Hebt u uw leven veranderd? Jelena: Elke dag. Ik tracht mijn hart te veranderen zodat ik niets doe dat tegen de wil van God in gaat.
Janice: Hoe doet u dat? Jelena: Ik denk veel na over Jezus. Ik vraag Hem om mij te helpen.
Janice: Hoe kent u Jezus? Jelena: Door Zijn woorden. Hij is mijn schaapherder.
Janice: Hoe kunt u de parabel van de Goede Herder toepassen in deze moderne wereld? Jelena: Ik tracht om een goed schaap te zijn dat mijn herder volgt. Onze Lieve Vrouw heeft gezegd dat we onophoudelijk tot Jezus moeten bidden om onze harten met liefde te vullen.
Janice: U hebt verschillende schapen hier in het dorp, dus u verstaat deze parabel van de Goede Herder? Jelena: [Glimlacht] Als een schaap probeert de herder te zijn, zou het niet ver geraken.
Janice: Zou het een avondmaal worden? Jelena: [Lachend] Misschien.
De eerste dagen van de locuties
Janice: Jelena, kunt u zich de eerste tijd herinneren toen u een inwendige stem hoorde? Jelena: Ja. Ik kan deze eerste dag nooit vergeten. Het was op 15 december 1982.
Janice: Waar was u? Jelena: Ik was op school. Ik verveelde me en vroeg me af hoe laat het was. Ik hoorde iemand zeggen twintig minuten over tien.
Janice: Waarom was deze stem ongewoon? Jelena: Omdat het van vanbinnen kwam. Het beantwoordde een vraag die ik mezelf stelde en niemand wist iets van die vraag af tenzij ikzelf.
Janice: Was dit vroeger nog gebeurd? Jelena: Neen. Maar ik realiseerde mij op dat moment niet dat het iets bovennatuurlijks was.
Janice: Was u verward? Jelena: Ik ben niet zeker van het woord verward. Ik hoorde de stem terug. Deze keer, als ik mijn hand opstak om een vraag van de leraar te beantwoorden, zegde dezelfde stem: Steek uw hand niet op. Je zult niet worden aangeduid. Dan begon ik te lachen. Het was toen dat ik me realiseerde dat er iets speciaals of uitzonderlijks gebeurde. Ik vertelde ervan tegen een aantal van mijn vrienden.
Janice: Wat was hun reactie? Jelena: Ze dachten dat ik geschift was.
Janice: Had u schrik? Jelena: Misschien.
Janice: Wat deed u? Jelena: Ik vertelde erover aan mijn vader. Hij zei dat God soms een genade schenkt aan mensen om stemmen te horen. Dat maakte me gelukkig en dankbaar.
Janice: Hoorde u de stem terug? Jelena: Ja. Ik werkte op het veld om tabak te plukken. Ik bad in mijn hart toen ik hoorde van Marija [de zienster]. Hoe dieper ik bad, des te meer ik een echt gevoel van vreugde over mij kreeg. Daar zei dezelfde stem tot mij: Bent u gelukkig? Deze keer was mijn hart gevuld van zo n vreugde dat ik zei, Oh, ja! En ik bedankte God heel veel.
Janice: Vastte u op dat moment? Jelena: Ja. Ik was echt bezig met te doen wat de Gezegende Moeder van ons vroeg. Mijn volledige familie deed dat ook.
Janice: Hoe vastte u? Jelena: Op enkel water en brood s woensdag en s vrijdags.
Janice: Hebt u ooit de stem terug gehoord? Jelena:Ja. Gedurende dagen luisterde ik naar de stem.Ze trok mij altijd dieper in gebed.
Janice: Kon u toen met uw familie goed communiceren? Jelena: Ja, zeker. En ik vertelde dat ook aan mijn vrienden. We deelden wat ik hoorde. We leerden allemaal hoe we God moesten vinden door het gebed.
Janice: Wat deed u? Jelena: We gingen te biechten.
Janice: Waarom? Jelena: Mijn vader telefoneerde naar E.H. Slavko. Hij praatte met ons. Hij legde ons uit wat er met mij gebeurde. Hij stelde verschillende dingen voor, de biecht inbegrepen.
Janice: Hoe oud was u toen? Jelena: Tien.
Janice: Gebeurde er anders nog iets dat u zich kunt herinneren? Jelena: Ja. Ik zal de datum nooit vergeten. Het was 13 december 1982. Het was toen de advent. Mijn moeder en ik baden. We overwogen hoe Maria en Jozef naar Bethlehem reisden om zich te registreren voor de volkstelling. We dachten aan de Gezegende Moeder, die het kindje Jezus in haar baarmoeder droeg, die in realiteit God is, die echt de Tweede Persoon van de Heilige Drievuldigheid is. De engelen wisten wie Maria droeg en opeens zag ik een engel!
Janice: Sprak de engel? Jelena: Ja. Hij vertelde mij dat God hem gezonden had om tot mij te spreken. Hij vroeg ons om frequenter te bidden. Hij vroeg ons om royaler te vasten. Hij zegde ons om nooit angstig te zijn.
Janice: Hoe reageerde u daarop? Jelena: Ik was in heel mijn leven nog nooit zo gelukkig geweest. Het geluk was zeer diep, doordringend.
Janice: Waarop geleek de engel? Jelena: Hij was kleiner dan mij. Hij zag eruit alsof hij zes jaar oud was. Hij had kort, gekruld, goud gekleurd haar. Hij had reusachtige vleugels. Hij was blootsvoets en zijn handen waren in gebed gevouwd. Hij was volledig omringd van een intens gouden licht.
Janice: Hoe lang zag u de engel? Jelena: Verscheidene minuten.
Janice: Zag uw moeder ook de engel? Jelena: Neen, alleen ik. Maar ze wist dat iets van God aan het gebeuren was.
Janice: Hoe weet u dat? Jelena: Ze zegde mij dat. Ze zegde dat terwijl ik de engel zag, zij Gods nabijheid ervaarde.
Janice: Hebt u ooit die engel nog terug gezien? Jelena: Ja, op 29 december [1982]. Ik was de rozenkrans aan het bidden. Ik voelde zijn aanwezigheid. Toen sprak ik met hem en zei,Kan ik ooit de Gezegende Moeder zien? Hij communieerde met mij dat ik dicht bij de Gezegende Moeder zou zijn. Op dat moment begreep ik niet dat ik echt in contact zou komen met haar, maar opeens was zij waarachtig bij mij. Zij is zo mooi dat je alle andere dingen vergeet en je blijft staren.
Janice: Sprak je met haar? Jelena: Stomverbaasd en verwonderd keek ik naar haar. Ik was te gelukkig. Ik kon nauwelijks geloven dat ze daar was, maar ik kon niet nadenken. Ik staarde haar alleen maar aan en staarde en staarde en staarde.
Janice: Waarop gelijkt de Gezegende Moeder? Jelena: Haar gezicht schittert van liefde. Haar glimlach is liefde. Haar ogen zijn vervuld van liefde. Ze is volledig gekleed in het wit. Haar handen zijn gevouwd in gebed. Ze draagt een bruine rozenkrans.
Janice: U spreekt in de tegenwoordige tijd. Ziet u haar altijd op deze manier? Jelena: De herinnering aan deze dag staat in mijn hart gegrift. Ik vergeet dat nooit. Dat is altijd aanwezig.
Janice: Sprak Onze Lieve Vrouw met u? Jelena: Ja. Ik herkende het gevoel van haar aanwezigheid, niet precies haar stem. Het was de stem van de engel die ik sinds de 15de december op school had gehoord, maar op de één of andere manier kan ik de stem van de Gezegende Moeder onderscheiden van de stem van de engel.
Janice: Weet u waarom de Gezegende Moeder aan u is verschenen? Jelena: Dat vroeg ik haar nooit. Ze gaf mij dit geschenk.
Janice: Wat was dat geschenk? Jelena: Zij gaf me de rozenkrans.
Janice: Hebt u de rozenkrans? Jelena: Ja.
Janice: Kunnen de anderen die zien? Jelena: Neen. Ik wist dat niet aanvankelijk. Als ik de rozenkrans aan mijn moeder en mijn vrienden toonde, zeiden ze dat ze hem niet konden zien. Dan besefte ik dat de rozenkrans een geschenk alleen voor mij is dat van de Gezegende Moeder komt.
Janice: Hoe vaak ziet u de Gezegende Moeder? Jelena: Als ik in diep gebed ben.
Janice: Ziet u ook anderen? Jelena: De Gezegende Moeder schenkt mij verschillende gaven. In diep gebed heb ik diverse ervaringen met haar. Ik heb Jezus, de engelen en de H. Jozef gezien.
De Paus
Janice: Hebt u de H. Vader, de paus, gezien? Jelena: Ja. Maar ik was niet in gebed als ik de H. Vader zag. Ik ging naar Rome om hem in persoon te zien.
Janice: Kunt u uw bezoek beschrijven? Jelena: Ik was met een priester, en nog enkele andere.
Janice: Was het een persoonlijk interview? Jelena: De H. Vader sprak met mij persoonlijk. Hij zei dat hij voor Medjugorje zou bidden.
Janice: Wanneer was uw bezoek bij de H. Vader? Jelena: In de zomer van 1987.
Janice: Zegde de Gezegende Moeder u iets over de paus? Jelena: Ja. Ze vertelde mij om veel voor hem te bidden.
Bidden met de oren en de ogen van het geloof
Janice: U vermeldde dat u de Gezegende Moeder ziet als u in een diep gebed bent. Vicka heeft verklaard dat de Gezegende Moeder haar heeft geleerd om te bidden met de oren en de ogen van het geloof. Op die manier kan ook zij de Gezegende Moeder zien en horen gedurende die periodes als de verschijningen voor haar met korte intervallen ophouden. Is uw ervaring gelijkaardig aan die van Vicka? Jelena: Ik zie de Gezegende Moeder en Jezus met de ogen van het hart.
Janice: Kunt u dit visioen met de ogen van het hart beschrijven? Jelena: In het eerste begin kon ik de Gezegende Moeder zien, zij was volledig wit gekleed met een bruine rozenkrans in haar linkerhand en een kroon van twaalf sterren. Ze staat op een wolk. Op deze manier zag ik haar heel frequent in de laatste dagen van 1982 en in 1983.
Janice: En nu? Jelena: Nu hoor ik haar stem inwendig en ik zie haar in de zin dat ik haar aanwezigheid ervaar.
Janice: Hebt u deze visioenen en locuties van de Gezegende Moeder enkel gedurende uw gebedsgroep? Jelena: Ik hoor haar en ervaar haar aanwezigheid gedurende de gebedsgroep en als ik persoonlijk bid.
Janice: Heeft de Gezegende Moeder u ooit uit uw slaap wakker gemaakt om de bidden voor dingen van de wereld? Jelena: Ik slaap zo grondig dat het moeilijk zou zijn om mij te wekken.
Janice: Is het altijd gedurende het gebed dat u de Gezegende Moeder hoort? Jelena: Ja.
Janice: Hoe kunt u een onderscheid maken tussen de stem van de duivel en de stem van de Gezegende Moeder? Jelena: Het significantste verschil is de vrede. In de aanwezigheid van de Gezegende Moeder is er enkel vrede. Alles wat met haar aanwezigheid verbonden is, is totale vrede. Als satan erbij betrokken is, of als hij spreekt dan is het volledig tegenovergesteld. Ik word nerveus als hij spreekt. Ik voel mij opgewonden. Ik voel mij ontdaan.
Janice: Waarop gelijkt zijn stem? Jelena: Een inwendige locutie betekent niet dat ik een werkelijke stem hoor. Ik ervaar de aanwezigheid van satan. Ik voel dat ik in de aanwezigheid ben van een vijand.
Janice: Valt satan u soms lastig, Jelena? Jelena: Ik word door satan verleid, zoals iedereen.
Janice: Kunt u satans aanwezigheid voelen als u omringd bent van mensen die van een mogelijk kwaad of van ongezonde aanleg zijn? Jelena: Op dat vlak is mijn situatie identiek als bij andere mensen.
Janice: Wat is de invloed van uw verbintenis tot gebed, tot uw gebedsgroep, en de tijd dat dat in beslag neemt, op uw leven op school en op uw sociaal leven? Jelena: Ik begrijp uw vraag niet.
Janice: Hoe integreert u een normaal studentenleven met zo n diep gebedsleven? Jelena: Ik tracht mijn zaken in orde te houden. Ik maak prioriteiten bij mijn tijdsgebruik. Thuis, op school, op het werk, maar ik moet toegeven dat het soms moeilijk is om alles in de passende orde te houden zoals ik het zou willen. Maar we slagen er behoorlijk in totnogtoe.
Janice: Geeft de Gezegende Moeder u raad op dat vlak? Jelena: Dat is juist hetgeen ze doet.
Janice: Zo, dan is het werkelijk onder de leiding van de Gezegende Moeder dat u erin slaagt om een normaal aards tienerleven met een diep contemplatief gebedsleven te leiden? Jelena: De Gezegende Moeder weet wat het beste is voor haar kinderen. Ze is de moeder van ons eeuwig leven. Niet alleen van mijn eeuwig leven, maar ook van het eeuwig leven van alle mensen op aarde. Ze behoedt ons van het kwade, zodat we een leven van groot geluk kunnen leiden.
Janice: Kunt u enkele praktische raadgevingen met ons delen die de Gezegende Moeder u geeft? Hoe leidt u het leven dat de Gezegende Moeder wil dat haar gelovige kinderen leiden? Jelena: Eerst en vooral zegt de Gezegende Moeder dat jonge mensen onervaren zijn. Kleine dingen kunnen ze gemakkelijk storen en hen wegleiden van het pad naar de hemel. Dus zouden ze de boodschappen die de Gezegende Moeder geeft moeten aanvaarden op hun werkelijke waarde.
Janice: Wat betekent dat? Jelena: Het betekent dat als ze zegt om s woensdags en s vrijdags op water en brood te vasten, dat we dat moeten doen omdat de Gezegende Moeder beter weet dan ons wat goed voor ons is. Als ze ons zegt om de rozenkrans te bidden dan weet ze hoe waardevol dat gebed is voor ons eeuwig leven.
Janice: Waarom? Jelena: Zekere dingen, zoals een gedisciplineerde wil, en vertrouwen in God zijn noodzakelijk. Het belangrijkste is om Gods wil als nummer één in ons leven te maken en op God te vertrouwen wat er ook gebeurt.
Janice: Is het dat wat de Gezegende Moeder echt wil? Jelena: Ze leert ons altijd om Gods wil genadevol te aanvaarden.
Janice: Jelena, hebt u een sociaal leven? Gaat u uit met jongens? Jelena: Ja, natuurlijk. Ik heb geen schrik van jongens.
Janice: Spreekt de Gezegende Moeder tegen u over afspraakjes met jongens? Jelena: Dat is de eerste keer dat deze vraag ooit aan mij gesteld wordt!
Janice: Mensen zouden geïnteresseerd kunnen zijn in de opinie van de Gezegende Moeder over de sociale scene, als ze ooit haar opinie over dit onderwerp heeft verkondigd. Jelena: De Gezegende Moeder kent zeker kinderen van mijn leeftijd die uitgaan. Ze weet dat en ze vraagt altijd dat we ons goed zouden gedragen.
Janice: Staat de Gezegende Moeder toe dat u danst? Jelena: (lachend) We dansen hier in Medjugorje, maar het sociaal leven hier is geheel verschillend van West-Europa en de VS. Een afspraak hier in Medjugorje is iets anders dan een afspraakje in de VS.
Janice: Op welke manier? Jelena: Hier is er geen mogelijkheid om elke nacht uit te gaan. En er is altijd werk dat moet gedaan worden. Hier werkt iedereen, zelfs de kleine kinderen en de oudere mensen. Iedereen is bezig, iedereen heeft verantwoordelijkheden.
Janice: Gaat u ooit uit enkel om te ontspannen, om plezier te maken? Jelena: Natuurlijk.
Janice: Bidt u inwendig in uw hart als u weg gaat? Jelena: Soms. Wel, misschien wel altijd. Maar we zjn normaal. Een date is een date!
Janice: Hoe bidt u terwijl u uitgaat? Jelena: (beschaamde lach). Het is moeilijk om God te vergeten!
Janice: Wilt u zeggen dat de Gezegende Moeder uw gedachten beïnvloedt zodat u zich altijd van God bewust bent? Jelena: Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet geobsedeerd door God. Ik zou eerder zeggen dat ik mij in gedachten verbonden voel met God. Ik ervaar God op een normale vredevolle manier.
Janice: Dus is uw leven in het geheel niet hetzelfde als het leven van een contemplatieve non. U leeft echt in de reële wereld, nietwaar? Jelena: Ik ben een dochter. Ik ben een student. De Gezegende Moeder heeft het met ons niet gehad over een kloosterleven. Mijn eigen mening is dat als je in een klooster binnentreedt en je bent niet verrijkt met een diep inzicht, dan ben je niet tevreden met het leven in een klooster en is het geen echt leven.
Janice: Wat bedoelt u: "het is geen echt leven? Jelena: God wil dat zijn kinderen gelukkig zijn. Het is daarom dat de Gezegende Moeder ons leert om te bidden, God te ervaren in de wereld, Zijn liefde, Zijn wegen en Zijn plan voor ons leven te ervaren.
Janice: Heeft God een plan voor elke persoon op aarde? Jelena: Oh, ja! Elke mens op aarde is een diep bemind kind van God. Zij die Gods wil kennen, weten dat. Degenen die volgens Gods wil leven, zijn gelukkig.
Janice: Hebt u beslist wat u met uw leven wilt doen? Jelena: Ik denk er nog steeds aan.
Janice: Denkt u dat u naar de universiteit zult gaan? Jelena: Alles hangt af van volgend jaar [Jelena studeerde af aan de Fransciscaanse universiteit in Steubenville, Ohio, in 1995 en haalde een diploma theologie aan het Angelicum in Rome].
Janice: Bent u een goede student? Jelena: Mijn professoren zijn enthousiast over mij.
Janice: Moedigt de Gezegende Moeder u aan om hard te studeren? Jelena: De Gezegende Moeder vermeldt nooit iets over de studies op school.
Janice: Is uw gebedsgroep plezierig of is ze heel ernstig? Jelena: Er is voor alles tijd. Soms lachen we en maken we plezier met de gebedsgroep.
Janice: Sommige mensen denken dat een gebedsgroep een tijd is van lange gezichten en een soort van aangetaste vroomheid. Jelena: Zij hebben een verkeerd beeld van het gebed en vroomheid.
Janice: Wat beeld zouden ze dan moeten hebben? Jelena: God is onze liefde. God is niet hier voor priesters of nonnen of vrome mensen. God is hier voor ons allemaal. We aanvaarden God als ons leven, onze reden van bestaan.
Janice: Is het echt belangrijk om te vasten op enkel water en brood? Jelena: De Gezegende Moeder zegt dat dat de beste weg is. Maar we moeten het doen uit liefde of anders is het waardeloos.
Janice: Dit is een interessant punt. God wil geen wereld van hongerige mopperaars, nietwaar? Jelena: [Gelach] Onze Gezegende Moeder vertelt ons dat alles van ons hart moet komen uit liefde. Maar we moeten dat niet gebruiken als excuus om niet te vasten [meer gelach].
Janice: Als u niet bidt noch vast, ziet en hoort u de Gezegende Moeder nog? Jelena: Neen.
Janice: Dat is interessant. Zijn het gebed en het vasten er de oorzaak/reden van dat u de Gezegende Moeder hoort en ziet? Jelena: Dat is niet de oorzaak/reden. Het gebed en het vasten zijn eerder de middelen die een persoon toelaten om zich bewust te worden van de hemelse realiteit die zich rondom ons bevindt.
Janice: Als een persoon echt bidt en ernstig vast zal deze persoon Jezus zien, de Gezegende Moeder, en de engelen zoals u, en ze horen? Jelena: De bijbel zegt dat, wie God zoekt, Hem vindt.
Janice: Is uw antwoord ja? Jelena: Ja.
Janice: Zondigt u ooit? Jelena: Ja.
Janice: Wat doet u daaraan? Jelena: Vertrouwen op Gods genade.
Janice: Hebt u ooit meningsverschillen in uw familie? Jelena: We vechten niet.
Janice: Dan bent u niet normaal! Jelena: [lacht] Mijn broers en zusters zijn nog altijd jong. Als er ruzie over speelgoed is of over een karwei die moet worden gedaan, zijn we terug vrienden na 10 minuten.
Janice: En wat met de kleren? Spreekt de Gezegende Moeder u over de mode? Jelena: Voor zover ik me kan herinneren vertelde Mirjana [de zienster] dat ze een nachtjapon droeg, tijdens een verschijning. Ze zei dat de Gezegende Moeder haar vroeg om altijd netjes gekleed te zijn als Zij aan haar verschijnt.
Janice: Weet u waarom? Jelena: Het bezorgt een groot plezier aan het engelenhof als we de Koningin van de Engelen eren. Het is een teken van liefde en affectie. De Gezegende Moeder en haar Zoon waarderen al onze inspanningen om hen te verwelkomen. Gans het paradijs verheugt zich als we de Moeder van God eren door onze keuzes.
Janice: Heeft de Gezegende Moeder of Jezus u ooit over uw kleren of uw haar gesproken? Jelena: Lang geleden zei ze ons dat we voor bepaalde gelegenheden fatsoenlijk moesten gekleed zijn.
Janice: Wat betekent dat? Jelena: Wel ze wil dat we gepast gekleed zijn als we naar de kerk gaan. We zouden de aandacht niet mogen trekken op ons, maar moeten altijd respectvol gekleed zijn.
Janice: Jelena, is er iets specifieks dat de Gezegende Moeder benadrukt? Jelena: Ja. De Gezegende Moeder vraagt aan de jeugd om te studeren. Ze zegt om de nog blijvende jaren goed te benutten. Ieder van ons moet zich bewust zijn van de verhoudingen op school en aan de universiteit. Ze wil dat we ons bewust zijn van wat mag en wat niet mag. Ze wil dat we het evangelie leren. Dan zullen we altijd weten wat we moeten doen.
Janice: Bereidt de Gezegende Moeder u voor op iets speciaals in Medjugorje voor de resterende jaren? Jelena: Iets buitengewoons gebeurt hier al.
Janice: Zal er nog meer gebeuren? Jelena: We zullen zien.
Janice: Weet u iets over het permanent teken? Jelena: Alleen wat de zieners zeggen: dat het hier op de Verschijningsberg zal zijn, dat het iets permanent zal zijn [en u weet dat niets op aarde permanent is], dat het onvernietigbaar zal zijn [en u weet dat niets op aarde onvernietigbaars is] en het zal iets mooi zijn.
Janice: Betekent dat dat het permanent teken iets uit de hemel zal zijn? Jelena: Ik weet dat niet.
Janice: Weet u iets over de straffen waarover de zieners spreken? Jelena: De Gezegende Moeder vermeldt niets over de toekomst aan ons.
Janice: Weet u iets over de Tweede Komst van Christus? Jelena: Neen.
Janice: Hebben de uitzonderlijke gaven die u ontvangen hebt iets te maken met de gaven van de zieners? Jelena: Alle boodschappen van de Gezegende Moeder zijn bedoeld voor alle mensen op aarde omdat ze de moeder is van alle mensen op aarde en ze brengt deze gaven voor iedereen. Ze houdt niet van één persoon meer dan een andere.
Janice: Weet u iets over het permanente teken? Jelena: Alleen wat de zieners zeggen: dat het hier op de Verschijningsberg zal zijn, dat het iets permanent zal zijn [en u weet dat niets op aarde permanent is], dat het onvernietigbaar zal zijn [en uw weet dat niets op aarde onvernietigbaars is] en dat het zal iets mooi zijn.
Janice: Betekent dat dat het permanent teken iets uit de hemel zal zijn? Jelena: Ik weet dat niet.
Janice: Weet u iets over de kastijdingen waarover de zieners spreken? Jelena: De Gezegende Moeder vermeldt niets over de toekomst aan ons.
Janice: Weet u iets over de Tweede Komst van Christus? Jelena: Neen.
Janice: Hebben de uitzonderlijke gaven die u ontvangen hebt iets te maken met de gaven van de zieners? Jelena: Alle boodschappen van de Gezegende Moeder zijn bedoeld voor alle mensen op aarde omdat ze de moeder is van alle mensen op aarde en ze brengt deze gaven voor iedereen. Ze houdt niet van één persoon meer dan een andere.
Einde deel 1 Vertaling:Henk
18-01-1981
Interview van Jelena en Marijana Vasilj [de waarnemers van stemmen] door Janice T. Connell [2]
Interview van Jelena en Marijana Vasilj [de waarnemers van stemmen] door Janice T. Connell [2]
Als God het gras van het veld in zo n pracht en praal kan kleden, dat vandaag bloeit en dat morgen in het vuur wordt geworpen, zal Hij dan niet meer voor U doen, O zwakken in geloof!
Tekenen en kastijdingen
Janice: Jelena, weet u waarom de Gezegende Moeder hier naar Medjugorje gekomen is? Jelena: Ze is hier als de moeder van alle mensen op aarde. Ze zegt:"Vrede zal niet regeren in de wereld tenzij de mensen Jezus aanvaarden, tenzij ze leven volgens Zijn woorden, het evangelie." Ze zegt:" Lieve kinderen, dit is de reden voor mijn aanwezigheid tussen u gedurende deze lange periode, om u te leiden naar het pad van Jezus. Ik wil dat u gered wordt, en dat door u de ganse wereld wordt gered."
Janice: Veel mensen leven nu zonder geloof. Sommigen willen zelfs Jezus woorden niet horen, maar ze willen wel vrede en voldoening. Jelena: Het gebed en het vasten zijn de enige weg naar de vrede.
Janice: Jelena, elk schepsel eert God. Alleen de mensen tussen Zijn schepselen hebben de vrijheid om voor God te kiezen of hem te ontkennen. Spreekt Onze Lieve Vrouw hierover? Jelena: Ja. De enige manier om God in de wereld te erkennen is door het hart. Een hart gevuld met liefde erkent God in alles. Het is daarom dat de Gezegende Moeder ons vraagt om te bidden, te vasten en boete te doen. Op die manier kunnen we God kennen. Als we God kennen dan hebben we het leven en zijn we met zijn allen één met alle leven.
Janice: Jelena, wat doet u tijdens de ontmoetingen met uw gebedsgroep? Jelena: We zingen psalmen, we bidden. Marijana [Jelenas vriendin] en ik hebben dikwijls locuties, die we met de groep delen.
Janice: Wat is het verschil tussen deze inwendige locuties die u hoort en profetieën? Jelena: Ik ontvang deze locuties omdat Jezus de gebedsgroepen gidst door deze locuties. Ik ben enkel een boodschapper.
Janice: Hoe doet de Gezegende Moeder hieraan mee? Jelena: Waar Jezus ook is, daar is Zijn moeder ook. Ze is onze moeder, de moeder van ons eeuwig leven. Ze leert ons deze dingen die wij nodig hebben om op Jezus te gelijken.
Janice: Vroeg de Gezegende Moeder u om met deze gebedsgroepen te starten? Jelena: Ja. Ze wil dat iedereen op aarde in een gebedsgroep is.
Janice: Waarom? Jelena: Dit zijn moeilijke tijden. Er is zoveel kwaad in de wereld. Het is door de gebedsgroepen dat mensen veilig zijn en zullen zijn.
Janice:Is dit alleen voor christenen? Jelena: Neen. De gebedsgroepen zijn voor alle mensen op aarde.
Janice: Wat hebben mensen nodig om een gebedsgroep te vormen? Jelena: Onze Gezegende Moeder heeft terdege gezegd dat de eerste voorwaarde voor om het even welke gebedsgroep is om alle angst voor altijd uit uw hart te bannen.
Janice: Dat is moeilijk om te realiseren. Er bestaat momenteel zoveel angst in de wereld. Jelena: Angst komt niet van God. God is liefde.
Janice: En wat over de genade van de Heilige Geest, die vrees is voor God. En ook, is angst niet het begin van de wijsheid?" Jelena: Vrees voor God is de bewondering van een schepsel voor zijn Schepper. Het schiet wortel in liefde. God ondersteunt en voedt Zijn kinderen als ze Hem dat toestaan.
Janice: Hoe beletten we dat God ons steunt en voedt? Jelena: Door af te dwalen van Zijn wil voor ons.
Janice: Jelena, op 25 mei 1983 vertelde de Gezegende Moeder u over haar hevig verlangen om een gebedsgroep op te richten die zich volledig verlaat op Jezus. Is het echt waar dat Zijzelf de regels voor deze groep heeft gedicteerd? Jelena: De Gezegende Moeder heeft een sterk verlangen opdat al haar kinderen op aarde richtlijnen voor een gelukkig en succesvol leven hier op aarde en voor altijd in de hemel zouden waarnemen en ernaar zouden leven.
Janice: Kunt u deze richtlijnen beschrijven? Jelena: Ja. De leider van de gebedsgroep is belangrijk, maar niet op de wijze van de wereld.
Janice: Jelena, vertel ons over de kwaliteiten die u helpen om een effectieve leider van uw gebedsgroep te zijn. Jelena: Een leider van een gebedsgroep heeft niet noodzakelijk dezelfde eigenschappen als een leider in de wereld. Voor de leider van de gebedsgroep is het noodzakelijk om te bidden en Gods keuze te onderkennen. Die persoon zou nederig moeten zijn, en zich volledig verlaten op de geest van God. Momenteel is het de Heer zelf die de ware leider is, dus degene die de boodschapper zal zijn moet zo transparant mogelijk zijn zodat de geest van God door die persoon kan vloeien.
Janice: En wat met de niet-christenen, Jelena? Jelena: De Gezegende Moeder heeft gezegd: Vertel aan iedereen dat het jullie zijn die over de aarde verdeeld zijn. De moslims en de orthodoxen en de katholieken zijn gelijkwaardig voor mijn Zoon en Mij. Jullie zijn allemaal mijn kinderen. Vanzelfsprekend zijn niet alle godsdiensten gelijk: iedereen is gelijk voor God. Het volstaat niet om tot de katholieke kerk te behoren om gered te worden. Het is noodzakelijk om de geboden van God te respecteren en deze na te leven volgens ieders geweten. Zij die niet katholiek zijn, zijn geen minderwaardige schepselen, gemaakt volgens het beeld van God en zijn uiteindelijk voorbestemd om in het huis van God, onze Vader te leven. De redding is zonder uitzondering voor iedereen beschikbaar. Mijn zoon Jezus koopt iedereen op aarde vrij. Alleen degene die vrijwillig God weigeren zijn veroordeeld door hun eigen keuze. Aan degene aan wie weinig gegeven wordt, zal weinig gevraagd worden. Van degene aan wie veel werd gegeven [katholieken, christenen, die weten] zal veel vereist worden. Het is God alleen in zijn oneindige Rechtvaardigheid, die de graad van verantwoordelijkheid bepaalt en het gepaste oordeel velt.
In de levens van menig heilige kan men
zien dat hun kinderjaren onderscheiden werden door duidelijke aanduidingen van
toekomstige heiligheid, maar dat kan men niet zeggen over Anne de Guigné. Ze was
ontstuimig, moest steeds haar eigen wil doordrijven zelfs bij oudere
speelkameraadjes, was bazig naar haar jongere broer en twee zustjes toe, en was
heel jaloers wanneer haar moeder aandacht schonk aan haar broertje, die net na
haar was geboren. Een bepaalde biograaf noemt Anne zelfs een tiran.
Anne
was een bevoorrecht kind. Haar vader Jacques was Graaf de Guigné, die zich
inzette voor vele liefdadigheidswerken in de streek en haar moeder was
Antionette de Charette, een dame met aanzien. Anne werd geboren in het statige
Chateau de la Cour, dat een uitzicht biedt op het Meer van Annecy. Na Anne kwam
Jacques, die men soms Jojo noemde; een zusje Madeleine die men Leleine noemde,
en Maria Antoinette wiens naam werd afgekort tot Marinette. Het ontbrak hen aan
niets en genoten van alles wat hun status in het leven te bieden had waardoor ze
een gelukkige thuis hadden, behalve wanneer Anne humeur hen parten
speelde!
Anna
[achteraan rechts, maar haar broertje en haar
zusjes]
Toen bleek dat Frankrijk in een oorlog zou betrokken worden, vervoegde Jacques
de Guigné zijn oude regiment en werd hij gewond. Terwijl hij thuis herstelde,
nam Anne de taak op zich om voor haar vader te zorgen wanneer haar moeder of de
verpleegsters er niet waren. Ze bracht hem boeken, bracht hem wat hij wilde, en
speelde verpleegstertje. Toen hij de tweede keer gewond werd werd hij naar een
ziekenhuis gebracht, waar Mevrouw de Guigné en Anne bij hem op bezoek kwamen.
Bij het zien van die rijen, vol bedden met arme mannen die voor hun land leden,
maakte dit een grote indruk op Anne.
De derde wonde van vader Jacques zou
zijn laatste worden. Toen het gezin vernam dat hij was overleden, was Mevrouw de
Guigné kapot van verdriet. Na de ervaring van het zien van de zieke mannen in
het ziekenhuis, en het verdriet van haar moeder om haar verlies, was de bijna
vijfjarige Anne niet meer dezelfde. Ze besefte dat geluk in dit leven vluchtig
is en dat zorgen en lijden vaak op bezoek komen, en dus besloot ze dat de hemel
en de gelukzaligheid de ultieme bestemming was van de goedhartigen en
eugdzamen.
Ze wist dat men goed moest zijn om in de hemel te komen, dus
besloot ze dat zij goed kon zijn door haar moeder te gehoorzamen en vriendelijk
te zijn tegen allen met wie ze in contact kwam. Vermits zij de oudste was, deed
Anne er na haar vaders dood alles aan om de andere kinderen rustig te houden
zodat hun moeder kon rusten, en ze hielp haar moeder om haar verdriet te
verzachten.
De nieuwe gouvernante, die in 1916 arriveerde, was verbaasd toen ze vernam dat
Anne, die nu zo lief en zachtaardig was, amper vijf maanden voordien een
probleemkind was geweest. De gouvernante schreeft ooit: "Ik was heel gecharmeerd
door haar elegante manieren. Men kon niet anders dan van haar houden. Hoewel ze
nog zo klein was, had ze iets dat zelfs toen al respect afdwingde. Ze was ook
heel gevoelig en ze had zo'n lief, klein hartje. Ik was nog maar pas aangekomen
en ze leidde me al rond in de tuin en zei: Pluk alle bloemen die je mooi
vindt en stuur ze naar je moeder om haar te troosten. De volgende morgen
hoorde ik een zachte klop op mijn deur. Het lieve kind kwam kijken of ik goed
had geslapen..."
Bijna een jaar eerder was Anne beginnen spreken over
haar eerste Heilige Communie, hoewel ze nog helemaal niet de juiste leeftijd had
hiervoor. Maar toch werd ze ingeschreven in de Catechese. Haar lerares, Moeder
St. Raymond schreef over haar: "Ik merkte al gauw dat Anne een zeer begaafd kind
was, maar wat me het meest opviel was dit: de anderen waren nooit jaloers op
haar, hoewel ze de jongste en de verstandigste was van allemaal.. Iedereen hield
van haar en bewonderde haar. Ik denk dat de reden hierachter is dat ze nooit
probeerde om op te scheppen of beter te zijn dan iemand anders. Ze was even
vriendelijk met nogal verwende kinderen als met diegene die zich goed gedroegen.
Ik denk niet dat ik haar ooit slecht gehumeurd of kwaad heb gezien ... ze
plaagde de andere kinderen zelfs nooit en daarvoor moet ze heel wat
zelfbeheersing gehad hebben vermits ze van nature zo rad van tong was."
Hoewel ze het moeilijk had om lessen te onthouden, kon ze in verbazend heldere
en precieze woorden de betekenis van elke les uitleggen. Toen Moeder St. Raymond
aan de bisschop toelating vroeg om Anne het Sacrament op zo'n jonge leeftijd te
laten ontvangen, stelde de bisschop de overste van de Jezuïeten aan om haar
geschiktheid in vraag te stellen. In het begin dreef de priester er de spot mee
dat dit kleine meisje klaar zou zijn, en stelde haar tal van vragen in andere
bewoordingen dan wat ze in de Catechismus had geleerd. Tot verbazing van de
priester wist Anne op alle vragen te antwoorden. Toen hij vond dat Anne
voldoende voorbereid was verliet hij de kamer en zei tegen Moeder St. Raymond:
"Ik had gewenst dat u en ik net zo goed voorbereid waren om Onze Heer te
ontvangen als dit kleine meisje."
Bij de eerste retraite voor de Eerste
Communie, volgde Anne haar motto: Gehoorzaamheid is de heiligheid van kinderen.
Na de ontvangst van het Sacrament hoorde men Anne zeggen: "Oh, nu ben ik heel,
heel gelukkig. Vanaf nu draag ik mijn offers op aan Maria zodat ze ze aan Jezus
kan geven."
Toen men haar vroeg wat ze tijdens het gebed tegen Jezus zei,
antwoordde Anne: "Ik zeg Hem dat ik van Hem houd."
Diegenen die Anne de
Heilige Communie hadden zien ontvangen zullen nooit vergeten wat ze zagen. Eén
persoon zei: "Ze zag eruit als een levend ostensorium. Haar gezicht
straalde."
Zelfs op haar jonge leeftijd schreef ze eenvoudige, korte
gedichten en lofliederen die ze tijdens de Heilige Communie opzegde. Met
betrekking tot de ontvangst van het boetescrament, vroeg een vrouw op een keer
aan de priester de identiteit van het kleine meisje die net de biechtstoel had
verlaten. Toen de priester vroeg waarom ze dat wilde weten, antwoordde ze: "Wel,
eerwaarde, omdat ze op positieve wijze getransfigureerd was toen ze
buitenkwam."
Zelfs haar gouvernante zei: "Ik heb nooit geweten dat Anne
een offer weigerde. Slechts een aantal keren twijfelde ze over een daad van
gehoorzaamheid of een offer, maar soms was er een subtiel teken van de harde
strijd die ze doorstond."
Tijdens een koortsaanval, toen mosterdverbanden op haar borst moesten gelegd
worden, doorstond ze het vervelende proces zonder klagen, en zei constant:
"Jezus, ik draag het op aan U."
Toen ze paratyfus kreeg moest ze maanden
in bed blijven. Het gewoonlijke eten dat een patiënt tijdens zijn ziekte kreeg
was flauwe soep. Anne toonde haar liefde voor God en bereidheid om zichzelf te
offeren, door alles te eten wat men haar gaf, zonder een woord te
klagen.
Naarmate ze ouder werd zorgde ze niet alleen voor de anderen,
maar gunde ze hen ook pleziertjes door hen haar desserts en snoepjes te geven.
Ze was zo succesvol in het verbergen van wat ze graag en niet graag had, dat de
ouderen compleet vergaten dat die er waren. Als de andere kinderen spelletjes
wilden spelen die ze niet leuk vond, deed ze toch mee. Als ze iets van haar
speelgoed wilden [een bepaald kruiwagentje bijvoorbeeld] stond ze het met
plezier af en zei: Het is ok, ik vind het niet erg dat ze het willen.
Met de glimlach liet ze geen enkele kans op zelfverloochening voorbij gaan, en
men hoorde haar ooit zeggen: Ja, is het mooiste woord dat we tegen Jezus
kunnen zeggen.
Anne hoorde ooit vertellen dat een brand in het dorp het huis van een arme
weduwe met vier kinderen had vernield. Ze was hier zo van aangedaan dat ze een
manier vond om te helpen: zij en de andere kinderen zouden een rommelmarkt
houden. Anne kon natuurlijk haar moeder om geld gevraagd hebben, maar de
kinderen wilden dit op eigen houtje doen. Ze spaarden hun dessertjes en
snoepjes, en verzamelden allerlei bessen en noten in het bos. Alles werd keurig
uitgestald in versierde kraampjes. Ze plukten bloemen uit de tuin en verkochten
ze; alsook handgemaakte spullen waaronder piepkleine kribben gemaakt uit eikels,
mandjes gemaakt uit wilde kastanjes, rieten mandjes, en andere kleine
hebbedingetjes. De mensen uit het dorp stroomden toe, en er werd een
aanzienlijke som geld vergaard door deze achtjarige, die ze met plezier aan de
arme weduwe schonk.
Anne, die omringd was met comfort en rijkdom, had
opmerkelijk genoeg een groot respect en grote bezorgdheid voor de armen. Ze
vroeg ooit aan haar moeder hoe de armen zich in de winter warm hielden. Toen ze
hoorde dat velen het zelfs niet warm hadden was Anne overstuur. Haar moeder
stelde voor dat ze leerde naaien zodat ze warme kledij voor hen kon maken. Anne
begon onmiddellijk met eenvoudige naailessen en maakte sjaals en andere kleinde
dingen voor de armen.
Anne voerde dan het gebruik in van het bidden voor zondaars en vroeg aan de nonnen op school voor wie ze konden bidden. Ze was nooit tevreden tenzij ze voor een speciale ziel kon bidden. Toen Anne tien jaar oud was, maakte ze deze geloften na een retraite:
Mijn ziel is bestemd voor de Hemel. We maken ons zorgen over het kleden van onze lichamen, maar denken weinig na over onze zielen . Er zou moeten zijn: Ten eerste, zuiverheid (van ziel), wat betekent het vermijden van zonde. Ten tweede, gepast schutsel, dat betekent onze plicht doen. Ten derde, versiering, dit zijn de goede daden die we uit vrije wil doen Het hangt van mij af. Moeder kan het werk niet in mijn plaats doen.
Ze schreef ook: "Dit zijn mijn tekortkomingen: Ik ben geneigd trots en lui te zijn, daarom is een dagelijkse strijd noodzakelijk voor mij." Het kind was vastberaden om te evolueren op het pad naar de perfectie.
Anne voerde dan het gebruik in van het bidden voor zondaars en vroeg aan de
nonnen op school voor wie ze konden bidden. Ze was nooit tevreden tenzij ze voor
een speciale ziel kon bidden. Toen Anne tien jaar oud was, maakte ze deze
geloften na een retraite: "Mijn ziel is bestemd voor de Hemel. We maken ons
zorgen over het kleden van onze lichamen, maar denken weinig na over onze
zielen . Er zou moeten zijn: Ten eerste, zuiverheid (van ziel), wat betekent het
vermijden van zonde. Ten tweede, gepast schutsel, dat betekent onze plicht doen.
Ten derde, versiering, dit zijn de goede daden die we uit vrije wil doen Het
hangt van mij af. Moeder kan het werk niet in mijn plaats doen."
Ze
schreef ook: Dit zijn mijn tekortkomingen: Ik ben geneigd trots en lui te zijn,
daarom is een dagelijkse strijd noodzakelijk voor mij. Het kind was vastberaden
om te evolueren op het pad naar de perfectie.
Het leek wel dat Anne een voorgevoel had van haar eigen dood toen ze haar elfde
verjaardag naderde. Ze begon over de hemel te praten alsof het een plaats was
die ze spoedig zou bezoeken, en ze leek uit te kijken naar de dag dat ze er zou
zijn. Jaren voordien had ze haar moeder tijdens het gebed verteld: "Ik zeg tegen
Jezus dat ik van Hem houd, en dan praat ik over jou en vraag ik Hem om de
anderen goedaardig te maken. Ik vraag Hem vele dingen en ik bid voor de zondaars
ook ... en Ik zeg Hem dat Ik Hem wil zien." Toen Moeder St. Jozef, de
biologische zus van Madame de Guigne, gevraagd werd om Anne te leren bidden, zei
ze: "Wat voor goeds kan ik doen? Ik zou enkel haar eenvoudigheid bederven. God
is de leraar van dat kind." En God zou haar spoedig tot Hem
roepen.
Hoewel Anne hoofdzakelijk een gezond kind was, kreeg ze twee
pijnlijke ziekten te verduren en leed ze aan hevige hoofdpijnen. Na één van die
hoofdpijnen zei Anne: "We hebben hier op aarde heel wat vreugde, maar het blijft
niet duren. De enige vreugde die blijft duren is het maken van een
offer."
Toen ze op school betrapt werd op pijnlijke grimassen,
gehoorzaamde Moeder St. Raymond het bevel van de dokter door Anne plat op een
plank te doen liggen. Anne deed het zonder aarzeling. Moeder St. Raymond
noteerde later: "Ik heb me al dikwijls vragen gesteld over haar geduld. Heel
weinig kinderen zouden zo op een plank gelegen hebben zonder te klagen, en voor
zon lange tijd. Haar wilskracht heerste over al haar handelingen zodat er een
perfecte balans was in haar leven. Het was heel treffend zon moedige wilskracht
in zon fragiel, klein lichaam te zien."
Toen Anne op een avond naar beneden ging voor het avondeten, werd de pijn in
haar hoofd zo ernstig dat het arme kind terug naar bed moest. Drie dagen later,
toen de dokter kwam, dacht haar moeder dat Anne sliep, maar de dokter stelde
vast dat ze in coma lag. De diagnose was hersenvliesontsteking. Een tijdje later
was ze bij bewustzijn, maar haar gezicht verraadde de pijn die ze doorstond,
zodat het pijnlijk was om haar aan te kijken.
Op de vraag of ze de H.
Communie wilde ontvangen van een bezoekende priester zei ze, met zon
enthousiasme "ja," dat de priester later noteerde: "Ik zal dat woord nooit
vergeten. Heel het verlangen van haar ziel lag erin."
Twee dagen later
ontving ze het Ziekensacrament, terwijl ze heel goed besefte wat het inhield.
Dan werden haar borstspieren verlamd, waardoor ze pijnlijke aanvallen van
verstikking kreeg die urenlang konden aanhouden; Anne doorstond ze met
bewonderenswaardig geduld.
Na één van haar afschuwelijke aanvallen
fluisterde Madame de Guigne tot haar dochter: "Je bent moedig geweest lieveling.
Dit zal het Hart van Onze Heer vertroosten en een paar van je zondaars
redden."
Anne riep het uit van vreugde: "O moeder, ik ben zo tevreden.
Als dat gebeurt, zal ik veel meer doorstaan."
Ook al leed ze enorm, ze klaagde nooit. Haar gezicht was vaak verwrongen van
pijn. Op een keer, na een korte betere periode, kreeg Anne bezoek van één van de
zusters. De non verliet de kamer in tranen, en zei: "Ik dank God dat Hij mij dit
kind heeft laten zien. Ze is waarlijk een heilige. Haar gezicht lijkt gewoon
engelachtig."
Annes geboorte in de hemel was op 14 januari 1922. Ze
staarde naar een afbeelding van de Heilige Moeder en bad woord voor woord het
"Hail Holy Queen." Dan, na een laatste keer naar haar aardse moeder gekeken te
hebben, overleed ze.
Een paar dagen later werd haar lichaam naar
Annecy-le-Vieux gebracht en bijgezet in de familiekelder. Toen heel wat
genezingen en gunsten aan het kleine slachtoffer van de liefde werden
toegewezen, opende de bisschop van Annecy, Mgr. Du Bois de la Villerabel, in
1932 het Kerkelijk onderzoek naar Annes leven en deugden. Haar lichaam werd
opgegraven onder aanwezigheid van de bisschop, dokters, priesters, haar moeder,
en andere familieleden. Toen de kist geopend werd zag men dat het lichaam
perfect bewaard was gebleven. Zij die Anne hadden gekend zagen haar zoals ze
tijdens haar leven was geweest. Meer dan 300 mensen kwamen langs de kist na lang
wachten in de koude regen en ijselijke wind.
Op 3 maart 1990 keurde Paus
Johannes Paulus II een decreet goed waarbij hij de heldhaftige deugden van dit
elfjarig kind erkende, door haar de titel te verlenen van Eerbiedwaardige. Voor
kleine Anne wachten nu nog de zalig- en heiligverklaring.
Vertaling:
Mario Lossie
15-01-1981
Maagd Maria is zich bewust van de economische crisis in Europa
Marija Pavlovic uit Medjugorje zegt dat de Maagd Maria zich bewust is van de economische crisis in Europa
Sterrett, Alabama,VS. Marija Pavlovic-Lunetti, een van zes kinderen die Maria zien sinds de verschijningen in Medjugorje, vooormalig Joegoslavië begonnen in 1981, zegt dat de Moeder van Jezus zich bewust is van de economische crisis in Europa.
"Zij is zich meer dan anderen bewust van spirituele dingen, zegt Lunetti. Waar er een spirituele crisis heerst, is er eveneens een economische crisis.
Lunetti sprak in een kort interview over de economische crisis in Europa, maar ook over de ondraaglijke warmte, alvorens ze haar dagelijkse verschijning had op zondagavond 1 juli 2012 bij de gemeenschap van Caritas in Shelby County. Tijdens de verschijning verscheen Maria aan haar en bad Zij voor de bedevaarders, ook al kunnen deze het visioen niet waarnemen.
Vorige week verbleef ze in het huis van Terry Colafrancesco, de stichter van Caritas of Birmingham, een gemeenschap die veel publiciteit maakt en Medjugorje promoot met vele uitgaven. Colafrancesco keerde net terug met een groep uit Medjugorje, wat nu gelegen is in Bosnië-Herzegovina. Maria Pavlovic kwam aterdagavond, 30 juni 2012, aan in Alabama. Zij is gehuwd, heeft vijf kinderen en verblijft de meeste tijd van het jaar in de streek rond Milaan, in Noord-Italië.
Haar verschijning zou normaal plaatsgevonden hebben op haar vliegtuigreis naar Alabama, maar in plaats daarvan kreeg Maria haar verschijning op vrijdagavond, na acht uur, eenmaal ze aangekomen was in het huis van Terry Colafrancesco.
Bij haar eerste bezoek aan Alabama, in 1988, toen Lunetti kwam om er een nier af te staan aan haar broer, Andrija Pavlovic, in het UAB Hospital, kreeg zijn verschijningen in de hospitaalkamer. Soms kreeg ze verschijningen op vliegtuigen, maar de tijdslijn verandert dikwijls als ze naar Alabama reist, aldus Colafrancesco.
Zij kreeg vrijdag en zaterdag haar verschijningen, respectievelijk om 20.00 uur en om 18.40 uur in Colafrancescos huis. Een andere verschijning wordt vanavond, 1 juli 2012, verwacht op hetzelfde uur.
Wij beschouwen dit als een bijzondere zegen voor ons, zegt Colafrancesco. Bij vorige verschijningen tijdens de week van 4 juli, de onafhankelijkheidsdag in de Verenigde Staten, kreeg Lunetti haar verschijningen op 3 en 4 juli op 22 uur en 22.30 uur, met een massa volk die buiten samenkwam rond het beeld van de Maagd Maria. Caritas versiert het beeld met witte, blauwe en rode kaarsen er rond.
Terwijl de economische en politieke toestand in de wereld meer en meer dreigend wordt, nemen de mensen de visioenen van Medjugorje en de oproepen tot berouw, steeds ernstiger, zegt Colafrancesco. De belangrijkheid ervan wordt steeds groter en groter, zegt hij.
Lunetti zegt dat de oplossingen voor de wereldwijde economische crisis spiritueel en niet politiek van aard zijn. In Haar verschijningen roept de Maagd Maria de mensen op om de weg van de zonde te verlaten en Haar Zoon Jezus te volgen.
God kent heel goed onze noden, zegt Lunetti, 47 jaar, die dagelijkse verschijningen krijgt sedert haar zestiende.
Duizenden mensen waren bijeengekomen om in het veld, onder een pijnboom van de gemeenschap van Caritas of Birmingham, Shelby County, nabij Chelsea, rond 18 uur de Rozenkrans te bidden in de aanloop naar de verschijningen.
Lange rijen autos met nummerplaten uit Louisiana,Texas, Californië, Florida en andere staten, stonden langs beide zijden van de weg.
Het Vaticaan heeft een Commissie opgericht die de geldigheid van de visioenen te Medjugorje onderzoekt. Tot dusver heeft de Rooms-Katholieke Kerk de verschijningen noch veroordeeld, noch aanvaard. In andere gevallen van Mariaverschijningen, zoals in 1858 te Lourdes, Frankrijk en in 1917 in Fatima, Portugal, heeft de Kerk steeds gewacht tot de verschijningen waren beëindigd, om ze als geldig te verklaren.
Een officiële aanvaarding van het Vaticaan wordt niet direct verwacht en dit tot zolang de visioenen blijven plaatsvinden. Deze terughoudendheid is normaal, omwille van het risico op dubieuze uitspraken. De meeste van de boodschappen zijn eenvoudige oproepen tot gebed en bekering. Colafrancesco verwacht dat de visioenen te Medjugorje op een dag als echt zullen worden verklaard. Het Vaticaan zal alle terughoudendheid laten vallen en de verschijningen laten bloeien, voorspelt hij.
Bron: Spirit Daily
Vertaling: Chris De Bodt
14-01-1981
Archeologen vinden 3.000 jaar oud zegel in Bethlehem
Archeologen vinden 3.000 jaar oud zegel in Bethlehem
Israëlische archeologen hebben een bijna 3.000 jaar oud zegel met het woord 'Bethlehem' erop uitgegraven. Dat is het oudst bekende bewijs buiten de Bijbel voor het bestaan van de latere geboortestad van Jezus, zei archeoloog Eli Shukron. Het zegel is gemaakt uit klei en heeft een doorsnee van 1,5 centimeter. Het dateert uit de zevende of achtste eeuw van voor onze tijdrekening en daarmee uit de periode van de eerste joodse tempels in Jeruzalem.
Het zegel werd gevonden tijdens opgravingen op een belangrijke archeologische site net buiten de oude stadswallen van Jeruzalem. Aangenomen wordt dat koning David er zijn paleis bouwde en zijn hoofdstad er vestigde. Vermoedelijk werd het zegel, een zogenaamde "bulla", gebruikt om voorwerpen of documenten te
verzegelen.
Vermoedelijk verzegelde het een koffer belastingen die vanuit Bethlehem naar de koning in Jeruzalem werd gestuurd. Bij dit soort taksen kon het gaan om zilver of ook natuurproducten zoals wijn of graan. Een deel van de inscriptie verwijst naar het zevende jaar van een regentschap. Het is evenwel niet duidelijk om welke joodse koning het gaat.
13-01-1981
Venusovergang op 6 juni 2012
Venusovergang op 6 juni 2012
Voor 6 juni van dit jaar staat een bijzonder hemelverschijnsel op het programma: vanaf de aarde gezien zal de planeet Venus dan precies voor de zon langs bewegen. We noemen dit een Venusovergang. Venus steekt dan als een zwart schijfje af tegen de heldere zonneschijf. Vanuit België en Nederland is alleen het eind van deze "minizonsverduistering" te zien. Het schijfje van Venus is groot genoeg om met het blote oog zichtbaar te zijn, maar daarvoor moet je wel een zogeheten eclipsbrilletje opzetten.
Zeldzaam
Venusovergangen zijn zeldzaam en vertonen een merkwaardige regelmaat. De vorige Venusovergangen die door mensen zijn waargenomen, vonden plaats in december 1639, juni 1761, juni 1769, december 1874, december 1882 en juni 2004. Ze treden altijd op in juni of december, omdat alleen dan de aarde het baanvlak van Venus kruist. Bovendien moet Venus zich op de juiste plek in haar baan bevinden.
Doorgaans treden Venusovergangen op in paren die acht jaar uiteen liggen. Ook nu is dat het geval: de vorige overgang was op 8 juni 2004. Na de komende Venusovergang van 6 juni duurt het 105,5 jaar tot het eerstvolgende decemberpaar zich aandient (2117 en 2125). Het volgende junipaar volgt nog eens 121,5 jaar later (2247 en 2255). Dat de periode tussen de paren niet even lang is, komt doordat de baan van Venus geen exacte cirkel is maar een ellips. Veel minder zeldzaam zijn overgangen van Mercurius. Deze treden ongeveer eens in de zeven jaar op.
Tijdschema
Voor een waarnemer in Nederland of België begint de komende Venusovergang eigenlijk pas wanneer de zon opkomt. Maar ruim vóór die tijd, om 0.10 uur, raakt Venus al de buitenrand van de zon. Om 0.28 uur bevindt het Venusschijfje zich helemaal binnen de zonneschijf, en om 3.30 uur is de planeet halverwege haar overgang. Als je dit allemaal wilt zien, zul je wel op reis moeten naar een plek waar de zon al veel eerder is opgekomen. Alleen in grote delen van Azië en de Stille Oceaan is de hele Venusovergang te volgen. Waarnemers in Noord- en Midden-Amerika zien alleen het begin, omdat de zon daar ondergaat voordat de overgang voorbij is.
Wat kun je zien?
Op de zon zijn vaak donkere vlekken te zien. Het Venusschijfje lijkt wel wat op zo'n zonnevlek, maar het verplaatst zich veel sneller, is volmaakt rond en bovendien pikzwart. Echte zonnevlekken zijn lang zo zwart niet.
Vooral rond het moment dat Venus de zonneschijf verlaat kunnen er enkele opmerkelijke verschijnselen optreden. Door afbuiging van het zonlicht ontstaat een heldere aureool rond de donkere planeetschijf. Ook als Venus zich geheel voor de zon bevindt, kan die aureool, die iets helderder is dan het zonsoppervlak zelf, te zien zijn. Tijdens de uittrede van Venus is de aureool duidelijk waarneembaar als een heldere cirkel om het deel van de planeet dat al buiten de zonneschijf steekt.
Kort voordat de zwarte stip van Venus de zonsrand nadert, is mogelijk ook het zogeheten "zwarte druppeleffect" te zien: een donkere uitstulping tussen het Venusschijfje en de zonsrand. Gebruik hiervoor een telescoop met redelijke vergroting. Vroeger werd wel gedacht dat dit verschijnsel wordt veroorzaakt door de atmosfeer van Venus, maar ook bij overgangen van Mercurius, die geen atmosfeer heeft, is het waargenomen. Het effect wordt primair veroorzaakt door afbuiging van licht in de aardatmosfeer. Maar ook de waarneemomstandigheden en de kwaliteit van de gebruikte telescoop spelen een rol.
Bron: Sterren en planeten 2012
12-01-1981
Zon vormt Ring van vuur op 20/21 mei 2012
Zon vormt "Ring van Vuur" op 20/21 mei 2012
Gisteren en vandaag, op 20/21 mei 2012, is er een ringvormige zonsverduistering te zien vanuit China, Japan, de Stille Oceaan, en het westen van de Verenigde Staten. Bij een ringvormige zonsverduistering blijft er rond de maan nog een smalle ring van de zon te zien, waardoor de indrukwekkende corona niet zichtbaar wordt. Maar zo'n dunne ring aan de hemel is ook een opmerkelijk gezicht.
Om 21 mei, 1.47 uur onze tijd, is het Nieuwe Maan. De maan gaat bijna door de dalende knoop van haar baan. Dat betekent dat er een zonsverduistering zal plaatsvinden. Omdat de maan nabij het apogeum van haar baan staat, of zich op haar verste punt bevindt ten overstaan van de aarde, zal deze zonsverduistering ringvormig zijn. De eclips is vanuit Europa overigens niet te zien. In de westen van de Verenigde Staten, waar de eclips wel te zien is, is het dan nog 20 mei.
De centrale lijn begint tijdens zonsopkomst [20 mei, 22.09 uur UT] nabij de Chinese stad Beihai, op 109° oosterlengte en 21° noorderbreedte. De lijn loopt over het zuiden van China en van Japan, het noorden van de Stille Oceaan en over de Verenigde Staten. De centrale lijn eindigt om 1.36 uur UT in Texas, op 101° westerlengte en 33° noorderbreedte. Op de centrale lijn is de langste duur van de ringvormige fase 5 minuten en 46 seconden.
De breedte van de strook van de ringvormige fase is aan het begin 325 km, bereikt nabij de datumgrens (lengte 180°) een minimum van 236 km, en neemt naar het einde weer toe tot 323 km.
De figuur hierboven toont het zichtbaarheidsgebied van de verduistering. De lange, smalle strook in het midden is het gebied waarin de eclips ringvormig is. Aan weerszijden ligt een veel breder gebied waar een gedeeltelijke verduistering te zien is. De streepjeslijnen verbinden de punten waar de grootte van de eclips respectievelijk tachtig, zestig, veertig en twintig procent bedraagt [vertrekkend van de centrale lijn, noordwaarts en zuidwaarts ervan]. Bijvoorbeeld, op de streepjeslijn die over Korea loopt, is de grootte 80%.
In het gebied dat eruit ziet als een vervormd cijfer 8 is slechts een deel van de zonsverduistering te zien. In het linkerdeel van deze "8" ziet men het einde van de eclips maar niet het begin: de zon komt er pas op als de zonsverduistering al is begonnen. In het rechterdeel van de "8" is wel het begin te zien maar niet het einde. Hier gaat de zon tijdens de verduistering onder. De lijn die het linkerdeel van de "8" in twee vrijwel gelijke helften verdeelt, is de curve "maximum bij zonsopkomst": op die lijn gebeurt het maximum van de verduistering precies op het moment waarop de zon opkomt. De lijn die het rechterdeel van de "8" in twee vrijwel gelijke helften verdeelt, is de curve "maximum bij zonsondergang".
De meridianen en de breedtecirkels zijn op de kaart om de tien graden getekend. De equator en de meridiaan met lengte 180° zijn als dikkere lijnen getekend.
Ringvormige zonsverduistering 20/21 mei 2012
Bron: Sterrengids 2012
11-01-1981
De Madonna roept om te bidden voor de wereldleiders
De Madonna roept om te bidden voor de wereldleiders
Om haar oproep tot gebed voor de wereldvrede in Turijn, op 16 september 2012, kracht bij te zetten, vroeg de Maagd Maria deze keer om te bidden voor de leiders in de wereld. Ziener Ivan Dragicevic ontving deze hernieuwde oproep in het bijzijn van 2.000 aanwezigen in Villa Dadige, Rovigo, Italië. Vele gelovigen kwamen uit de aardbevingsgebieden.
"De leiders in de wereld hebben nood aan de gebeden om zo hun macht te kunnen gebruiken ten dienste van de vrede," gaf de Maagd Maria door aan Ivan Dragicevic: Lieve kinderen, vandaag vraag ik u op een bijzondere wijze om te bidden voor de heersers, opdat ze de vrede zouden promoten en voor het goede van de mensen zouden werken met de macht die God hen heeft geschonken. Ik wens, lieve kinderen, dat ook zij een werktuig in mijn handen zouden worden. Lieve kinderen, bid in het bijzonder voor het leven. Dank u, lieve kinderen, omdat u ook vandaag gehoor hebt gegeven aan mijn oproep, was de boodschap van de Maagd Maria.
Deze oproep kwam er drie dagen nadat de Maagd Maria had opgeroepen om voor de vrede te bidden in een ongewoon krachtige boodschap aan Ivan op 16 september 2012 in Turijn. De boodschap ging geheel over het gebed voor de vrede, een oproep die Zij vijfmaal herhaalde.
Een aantal aanwezigen in Villa dAdige was zichtbaar bewogen bij het aanschouwen van de verschijning aan Ivan, die ongeveer zes minuten duurde, volgens de plaatselijke krant Rovigo Oggi.
Velen onder hen kwam uit de regio die onlangs werd getroffen door een aardbeving: Bologna, Ferrara, Emilia Mirandola en San Felice sul Panaro, voegde het plaatselijke dagblad Il Gazzettino hieraan toe.
Ivan sprak in Villa DAdige met de goedkeuring van Bisschop Giuseppe Zenti van Verona. Hij voegde zich hiermee bij het groeiende aantal van Italiaanse bisschoppen die getuigenissen en openbare verschijningen van Medjugorje verwelkomen in hun bisdom.
Meer dan 4.000 gelovigen hoorden Marija Pavlovic-Lunetti, op 22 september 2012, waarschuwen tegen het consumentise, het materialisme en het atheïsme, toen de zienster te gast was in het Noord-Italiaanse Cassola. Terwijl de priesters de biecht hoorden, stonden de politie en de burgerlijke bescherming in voor de bewaking van Marija.
Materialisme en consumentisme zijn vruchten van het atheïsme en deze moeten worden vervangen door God op de eerste plaats te stellen bij het actief en dagelijks beleven van het Christelijk geloof, vertelde de zienster uit Medjugorje aan meer dan 4.000 gelovigen, bij een gebedontmoeting in Cassola, Italië, op zaterdag.
"De Madonna vraagt ons om uit de cirkel van het materialisme, consumentisme en atheïsme te raken waar de hedendaagse wereld voor staat," aldus Marija aan het publiek in het plaatstelijke voetbalstadium, volgens het plaatselijke nieuwsportaal Bassano Net.
De gebedsontmoeting werd, op eigen initiatief, georganiseerd door de plaatselijke burgemeester, Silvia Pasinato, en trok zon vierduizend gelovigen aan uit de gehele Venoto-regio en zelfs verder. Voordat Marija aan het woord kwam, getuigden er mensen of hun ervaringen te Medjugorje en werd de Rozenkrans gebeden.
Tijdens de aanbidding van het Sacrament, dewelke de verschijning voorafging, werd Marija geflankeerd door priesters. Voor de aanvang van de mis hoorden zij de biecht aan beide zijden van het stadium. Vrijwilligers van de politie en de burgerlijke bescherming hielden toezicht op Marija.
De Maagd Maria gaf geen bijzondere boodschap, lichtte Marija toe, toen was verschijning voorbij was.
Vandaag bleef de Madonna zwijgzaam. Maar de Moeder van Jezus was in ons midden en ook vandaag keek Zij iedereen aan en zegende u, zei de zienster.
Marija herhaalde dat woorden de schoonheid van Marija niet kunnen beschrijven: De Madonna is als een prinses, een koningin. De figuur die ik vandaag zag leek op het beeld van Onze Lieve Vrouw van Fatima, maar dit beeld benadert haar schoonheid niet. Zij zegt: Ik ben mooi omdat ik liefheb, en elke dag nodigt Zij ons uit tot bekering en vrede en vraagt Zij ons om God op de eerste plaats te stellen in onze levens.
Op 6 mei 2012 zullen we het dichtste maanperigeum van het jaar kennen, die bovendien zal samenvallen met een volle maan, gekend als de "extreme supermaan." Wat is een supermaan?" zult u zich afvragen. Dit gebeurt wanneer de maan tot haar dichtste punt bij de aarde komt en samenvalt met een syzygie binnen 90 graden of meer van haar gemiddelde perifocus.
Met een syzygie wordt in de astronomie een typische configuratie van drie hemellichamen bedoeld, waarbij deze zich in een rechte lijn ten opzichte van elkaar bevinden. Meer in het bijzonder wordt deze term gebruikt met betrekking tot enerzijds de Zon en de Aarde en anderzijds de Maan of een andere planeet binnen ons zonnestelsel op dezelfde ecliptische lengte. Laatstgenoemde hemellichamen bevinden zich in dit geval in conjunctie of juist in oppositie.
Het optreden van een syzygie gaat, indien de Maan erbij betrokken is, gepaard met een van de volgende verschijnselen: een zonsverduistering, een maansverduistering, nieuwe maan of volle maan. Wanneer een andere planeet een rol speelt, spreekt men meer in het algemeen van een astronomische transit [doorgang] of occultatie.
Om dit te berekenen, dient men gebruik te maken van een aantal getallen, ofwel deze van dit jaar of nog gemakkelijker is gebruik te maken van de gemiddelde doorsnee perifocus en apofocus afstanden. Waarom?
Door gebruik te maken van de Maan Perifocus en de Apofocus berekening website, zien we dat de dichtste perifocus 356.953 kilometer zal zijn op 6 mei. De verste apofocus valt dertien dagen later, op 19 mei. Als we de afstanden van elkaar aftrekken komen we op 49.497 kilometer. 90% daarvan is 44.547 kilometer. Elke syzygie die dichter is dan 406.45044.457 of 361.903 kilometer krijgt de definitie supermaan mee.
Bij 100% [de dichtste benadering van het jaar] spreken we dus van een extreme supermaan. Het woord extreem wordt in deze betekenis dikwijls verkeerd gebruikt op het internet, omdat de mensen denken dat dit slechts éénmaal om de zeventien jaar gebeurt, wat onjuist is. Dit gebeurt elk jaar bij de dichtste supermaan van het jaar. Het zijn enkel de afstanden die van jaar tot jaar kunnen verschillen. Zo lag de afstand van de extreme supermaan vorig jaar nog 400 kilometer dichter bij de aarde.
Wat deze gebeurtenis zo opvallend maakt is niet de afstand, maar eerder de timing. Op 3.34 uur UTC [gecoördineerde wereldtijd], bijna gelijk aan Greenwich Mean Time [GMT] zal de maan zich op volle maan syzygie bevinden. Amper twee minuten later, om 3:36 UTC, zal de Maan op haar dichtste punt staan en kan ze niet dichter komen tijdens deze timing.
Wat zal dit ons brengen? Zoals uw weet treden de getijden in hoofdzaak op als gevolg van de zwaartekracht van de maan en haar afstand en positie zijn van invloed op de grote van eb en vloed.
Wat we op 6 mei zullen meemaken is wat we een perifocus springtij noemen. Het springtij is de periode van het getij waarin het verschil tussen hoog- en laagwater het grootst is. Niet alleen het hoogwater is dan hoger dan gemiddeld, ook het laagwater is lager dan gemiddeld. Springtij is het tegenovergestelde van doodtij. De watersnood in Zuidwest Nederland op 1 februari 1953 werd veroorzaakt door een stormvloed als gevolg van een zware noordwesterstorm, in combinatie met springtij. Door de hogere waterstand bij springtij kunnen de golven bij geschikte wind over de dijk slaan.
Springtij treedt eens in de ongeveer 14 dagen op en volgt op het moment dat de getijkrachten van de maan en die van de zon dezelfde richting hebben en elkaar maximaal versterken. Dat is het geval wanneer zon, maan en aarde in een rechte lijn staan, dus tijdens nieuwe maan en volle maan. Springtij komt daarom tweemaal per synodische maand voor. Springtij valt niet samen met volle maan en nieuwe maan maar gemiddeld ruim twee etmalen later.
Wanneer dit samenvalt met een extreme supermaan, krijgen we dus een perifocus spingtij, waarbij de getijden gedurende deze periode gemiddeld kunnen toenemen met 25 procent. Dit betekent heel wat verplaatsing van water op een dag.
Supermaan van 6 mei boven het beeld van Christus de Verlosser, Rio De Janeiro
Chris De Bodt
07-01-1981
Komeet ISON
ISON of de helderste komeet van deze eeuw komt eraan
Wetenschappers hebben een nieuwe komeet ontdekt: C/2012 S1 [ISON]. En we gaan ongetwijfeld nog veel van deze komeet zien: tussen eind november 2013 en januari 2014 bevindt deze zich zo dicht bij de aarde dat de komeet waarschijnlijk zelfs met het blote oog te zien is.
De komeet bevindt zich op dit moment op iets meer dan 934 mljoen kilometer van de zon en werd door Russische onderzoekers ontdekt. Op dit moment is de komeet zo slecht zichtbaar dat dit object minder helder is dan de dwergplaneet Pluto. Maar dat gaat het komende jaar veranderen
Eind november 2013 wordt de afstand tussen de komeet en de zon aanzienlijk kleiner: zon 1,8 miljoen kilometer. In januari 2014 is de afstand tot de aarde ietsje groter, maar nog steeds vrij klein: zon 60 miljoen kilometer.
Op basis van de waarnemingen denken de onderzoekers niet alleen de afstand van de komeet tot de zon, maar ook de helderheid van de komeet te kunnen voorspellen. En die voorspellingen liegen er niet om. De onderzoekers verwachten dat de komeet eind november een magnitude van zon -10 tot -13 heeft. Ter vergelijking: de volle maan heeft op een heldere avond een magnitude van -12,5. Als de komeet dus de voorspelde magnitude van -13 haalt, is deze helderder dan de volle maan!
En het is al lang geleden dat er zon heldere komeet vanaf aarde te zien was. Sterker nog: het is de helderste komeet die we sinds het begin van de 21e eeuw hebben mogen verwelkomen. Maar: laten we nog even een slag om de arm houden. Onderzoekers benadrukken dat de magnitudes op dit moment nog indicatief zijn: meer waarnemingen moeten erop wijzen of de voorspellingen kloppen.
06-01-1981
Houd uw kinderen rondom u
Medjugorje: Houd uw kinderen rondom u
Met de boodschap van de Maagd Maria, doorgegeven via Radio Maria, op 25 april 2012, leidde zienster Marija Pavlovic haar beschouwingen in over het aanleren van het gebed aan kinderen. Ze verhaalde hoe ze dit zelf deed en gaf praktisch advies om er een heel bijzondere Meimaand, eveneens de Maand van de Heilige Maagd Maria, van te maken.
Sedert de aanvang van Haar verschijningen in Medjugorje heeft de Maagd Maria de families aangemoedigd om samen de Rozenkrans te bidden, hoe er de tijd voor de vinden, hoe ermee te beginnen en hoe de kinderen het bidden bij te brengen.
Marija Pavlovic, zienster uit Medjugorje, bracht deze en nog onderwerpen onder de aandacht in haar telefoongesprek met Radio Maria en gaf daarna de boodschap door van Maria voor 25 april 2012, die luidt als volgt: "Lieve kinderen! Ook vandaag roep Ik u op tot gebed en dat uw hart, kleine kinderen, zich mag openen naar God zoals een bloem zich opent naar de warmte van de zon. Ik ben met u en kom voor u allen tussen. Dank om gehoor te hebben gegeven aan Mijn oproep."
"Vele moeders vragen mij: wat de Rozenkrans betreft, wat moeten we doen met onze kinderen?" Met deze vraag begon de stichter van Radio Maria, Vr. Livio Fanzaga, zijn kort gesprek met de zienster.
Vr. Livio Fanzaga, Radio Maria
Marija Pavlovic: Ik heb gezien dat het belangrijkste is om uw kinderen dicht bij u te houden. Dan leren ze dit vanzelf aan, omdat u hen, door uw familiegebed, het voorbeeld geeft. Een moeder met kleine kinderen kan van haar kinderen niet verlangen dat ze de volledige Rozenkrans moeten bidden. Op een bepaald ogenblik zult u zeggen: 'laat ons tien mysteries van de Rozenkrans bidden,' maar later zult u zelf ondervinden dat dit niet meer nodig is. Het begint deel uit te maken van uw leven. Als ze nog kleintjes zijn, kunt u bijvoorbeeld zeggen: 'het is tijd om te bidden," en wat speelgoed kan nodig zijn om hen erbij te houden. Dat is de wijze waarop ik het hen heb aangeleerd.
Houd speelgoed bij de hand voor de kleintjes
De zienster uit Medjugorje, een moeder van vier zonen, adviseerde op deze wijze een speelse benadering om de kinderen het geloof en het gebed bij te brengen: "Ik herinner me een vriend, die monnik was, en die mij een Evangelieboek voor kinderen mee had gebracht. Mijn vier kinderen lazen dit handboek met een grote vreugde. Een boek, een gekleurde Rozenkrans en het vertellen van verhalen is voor hen erg attractief. Dit kan een tip zijn voor de moeders," vervolgde Marija op Radio Maria.
Vr. Livio: Maria vraagt om samen met de hele familie de Rozenkrans te bidden, kinderen met ouders en ouders met kinderen?
Marija Pavlovic: Ja, Onze-Lieve-Vrouw verlangt dit van ons allen. Vele keren zeggen mijn kinderen: "laten we twee Rozenkransen bidden." Daarop zeg ik dan tegen mijzelf met een Italiaanse gezegde: "Men krijgt eetlust door te eten." We mogen vooral niet in de gewoonte vervallen. Begin en voeg er dan gedachten aan toe over hoeveel u liefhebt, een beetje als mensen die verliefd zijn op elkaar. Het bidden kan met 'Weesgegroetjes,' maar er zijn duizenden andere wijzen om te bidden.
Een van de wijzen kan zijn door het dagelijkse gebed in te lassen bij de dagelijkse bezigheden. De zienster zei verder: "zo kan ik de Rozenkrans bidden terwijl ik aan het koken ben of wanneer ik met de auto rijd," hierbij doelend op het feit dat we onze bezigheden kunnen combineren met het bidden. Toch blijft het aangewezen om een bijzondere plaats in te richten, eventueel met een klein altaar erbij."
In de beginjaren vroeg de Maagd Maria aan onze parochianen om de Bijbel op een zichtbare plaats te leggen, maar ook een kleine kapel of nis in te richten in een hoek van de kamer, om tot rust te komen. In vele gezinnen staat de televisie centraal, maar als u in plaats daarvan een klein altaar centraal plaatst, zal dit het gebed stimuleren," voegde Marija hieraan toe, "en met de maand mei, de Mariamaand, in het vooruitzicht, spreken er velen over de grote genaden die ze ontvangen en neemt eveneens het verlangen naar Maria toe."
Marija met echtgenoot Paolo en hun oudste zoon Michele Maria
Vr. Livio: Marija, vertel ons, hoe kunnen we het beste halen uit de maand Mei? Vele jaren zijn voorbijgegaan, maar misschien herinnert u zich dat de Meimaand eveneens de maand was om goede daden te verrichten en ons niet enkel te concentreren op de Rozenkrans. Marija Pavlovic: En ook kleine opofferingen.
Vr. Livio: Dan hebben goede daden en kleine opofferingen een belangrijke waarde vandaag? Marija Pavlovic: Ja. En vele malen bedankt Onze-Lieve-Vrouw ons hiervoor. Zij zegt ook dat ze deze goede daden en kleine opofferingen voorlegt aan Haar Zoon. Ook zegt Zij dat, als we bidden, onze harten openen, en dat ze bij God kan tussenkomen voor ons.
Vr. Livio: Ze beveelt dus onze kleine opofferingen en onze gebeden aan God aan? Marija Pavlovic: Ja, en ze worden ten zeerste gewaardeerd. Ik zou u willen uitnodigen om tijdens deze bloemenmaand een bloem te schenken aan Onze Lieve Vrouw, samen met een gebed of een extra gebed. Iets dat Zij zou waarderen, en u krijgt dit alles honderdmaal terug, omdat Zij weet hoe het hart van Jezus te benaderen.
Bron: Antonio Miraldi
Vertaling: Chris De Bodt
05-01-1981
Christendom gaat niet over het ontzeggen van enig vermaak
Medjugorje: het Christendom gaat niet over het ontzeggen van enig vermaak
"Vele jongeren hebben schrik om Jezus te volgen omdat ze denken dat het hen zal weghouden van alle vermaak. Maar is enkel wat u schaadt dat verboden is," vertelde Mirjana Dragicevic aan 5.000 gelovigen in een afgeladen sporthal. Mensen kwamen vanuit geheel centraal Italië om haar te horen tijdens een lezing in Ancona.
Er hoeft in Italië geen verschijning bij te zijn om een sport arena vol te krijgen. Een voordracht van één der zieners heeft net hetzelfde resultaat als men Mirjana samen ziet met 5.000 mensen in Osimo, nabij Ancona, op 25 april jongstleden.
Mirjana op het grote scherm in de sporthal "Pala Baldinelli"
Mirjana nam van de gelegenheid gebruik om een onjuist concept van het begrip "christelijk geloof" recht te zetten, een onjuist denken dat vooral heerst onder de jongeren, volgens het plaatselijke dagblad Fato Diritto.
"Vele jonge mensen hebben schrik om Jezus te volgen omdat ze denken dat Jezus hen alle vermaak zou ontzeggen, maar ik zeg steeds dat dit onjuist is, dat niets is verboden, behalve dat wat u en anderen schade kan toebrengen," zei Mirjana, verwijzend naar het begrip "zonde."
De parkeerplaats en de straten rond de sporthal "Pala Baldinelli," waren allen volzet, schrijft een andere plaatselijke krant Cronache Anconetane.
Mirjana was er samen met de Franciscaanse priester Vr. Ljubo Kurtovic, een graaggeziene priester die in Medjugorje verbleef rond de eeuwwisseling. Hij mediteerde over de Rozenkrans en gaf er onderricht.
% Vr. Ljubo Kurtovic
"De burgemeester van Osimo begroette eveneens alle aanwezig," schrijft Cronache Ancontane verder.
Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today
Vertaling: Chris De Bodt
04-01-1981
Onze Vrouwe van Caysasay
Onze Vrouwe van Caysasay
In 1603 vond een visser, genaamd Juan Maningkad in zijn net in de Pansipit rivier in Taal, Batangas een 30 cm grote afbeelding van Onze Vrouwe van Caysasay, die met een Hemelse Glans straalde. Toen Juan, een gelovig man, deze afbeelding zag, knielde hij neer en aanbad het, waarna hij de afbeelding naar huis droeg. Al heel snel werd het in het hele dorp deze op opmerkelijke vangst van hem bekend. De stedelijke autoriteiten en de Vicaris, die de Koning vertegenwoordigde gingen naar het huis van Juan, om het verhaal te verifiëren.
De afbeelding van OLV van Caysasay
De afbeelding werd later geplaatst onder de hoede van Donna Maria Espiritu, de weduwe van de rechter van de stad, die een speciale urn liet maken om het veilig in te bewaren. En toen begonnen er vreemde dingen te gebeuren. Donna Maria vond op zekere dag de urn leeg, maar de volgende dag was de afbeelding weer in de urn. Dit voorval gebeurde een aantal maal, dus bracht Donna Maria verslag uit bij de parochie priester. Om het mysterieuze komen en gaan van de afbeelding te onderzoeken, besloot de priester vrijwilligers van de parochie naast der urn te plaatsen om te waken. Met gretige harten zaten zij te wachten en te bidden en zagen de urn uit zichzelf open gaan en zagen zij met hun eigen ogen de afbeelding weggaan en weer terugkomen.
De kerk van OLV van Caysasay
Daarna besloot de priester dat de dorpelingen moesten komen met brandende kaarsen en de afbeelding te volgen als het weer vertrok. Toen het tenslotte weer gebeurde, leidde de afbeelding hen naar Caysasay, naar de plaats waar het voor het eerst was gevonden. Toen de afbeelding weer terugging naar de urn, besloot de priester het te verplaatsen van het huis van Donna Maria Espiritu naar de kerk van de stad om het veilig te stellen. Maar hetzelfde bleef gebeuren, tot de afbeelding volledig verdween en nergens meer te vinden was.
Na een aantal jaren, in 1611, waren 2 vrouwen: Maria Bagohin en Maria Talain, sprokkelhout aan het verzamelen dicht bij de plaats waar de afbeelding was gevonden. Ze zagen de afbeelding gereflecteerd in het water van die bron die ontsproten was op deze plek. Ze keken omhoog en zagen de afbeelding bovenop een tak van een lange sampagastruik met 2 aangestoken kaarsen aan beide kanten, tussen ijsvogels die casaycasay werden genoemd, wat door de Spanjaarden uitgesproken werd als caysasay. Zij haastten zich terug naar de stad en brachten verslag uit bij de priester. De mensen en de parochie priester concludeerden uiteindelijk, dat het de wens van de Maagd was om in Caysasay te blijven, zodat ze besloten op de plek, waar de afbeelding gevonden was, een kapel te bouwen.
Binnenin de kerk van OLV van Caysasay
Eveneens in 1611 werd de eerste verschijning bij een bijna blind inlands meisje en ongeveer 30 vrouwen opgetekend door de kerk klerk. Dit was de eerst vastgelegde verschijning van Maria in het land. Vanaf dat haar ogen wonderbaarlijk genazen tijdens de verschijning, werd het bronwater, bekend als Balon ng Santa Lucia, en de stroom, die ermee verbonden is en bekend als Banal na Tubig, wonderbare, genezende eigenschappen toegedicht, tot de dag van vandaag. Een boog met fronton werd na 1611 opgericht over de bron, dat zo ongeveer de plaats van de verschijningen markeert en wordt vandaag de dag genoemd: Banal na Pook.
Vertaling: Hilde Knijn
03-01-1981
Onze Lieve Vrouw van Genazzano
Onze Lieve Vrouw van Genazzano
Een paar mijl van de stad Rome ligt Genazzano, een stad met een rijke geschiedenis en gezegend met de aanwezigheid van een wonderbaarlijk schilderij van de gezegende Maagd en met een verbazingwekkend verhaal.
Panoramofoto van Genazzano
De oorsprong van Genazzano gaat terug tot de tijd van de Romeinse Keizers. Vanwege dat het in de nabijheid van Rome ligt werd het door veel patriciërs en keizerlijke koeriers verkozen als een plek voor hun landhuizen. De enorme tuinen rondom deze villa's dienden vaak als decor voor perverse feesten, heidense spelen en rituelen ter ere van de Goden aan wie de Romeinen de vruchtbaarheid van hun velden toeschreven.
Een van deze vieringen werd iedere 25ste april gehouden ter ere van de Godin Flora of Venus. Voor deze gebeurtenis verzamelden zich mensen van alle klassen: Vrije mensen en slaven, patriciërs en plebeërs voor een groot feest. Dit gebruik verdween geleidelijk en de tempels vervielen tot ruïnes vanaf dat de levengevende Adem van het Christendom de mensen van Europa regenereerden.
Een paar mijl van de stad Rome ligt Genazzano, een stad met een rijke geschiedenis en gezegend met de aanwezigheid van een wonderbaarlijk schilderij van de gezegende Maagd en met een verbazingwekkend verhaal.
Schilderij van de Heilige Maagd van Goede Raad
De oorsprong van Genazzano gaat terug tot de tijd van de Romeinse Keizers. Vanwege dat het in de nabijheid van Rome ligt werd het door veel patriciërs en keizerlijke koeriers verkozen als een plek voor hun landhuizen. De enorme tuinen rondom deze villa's dienden vaak als decor voor perverse feesten, heidense spelen en rituelen ter ere van de Goden aan wie de Romeinen de vruchtbaarheid van hun velden toeschreven.
Een van deze vieringen werd iedere 25ste april gehouden ter ere van de Godin Flora of Venus. Voor deze gebeurtenis verzamelden zich mensen van alle klassen: Vrije mensen en slaven, patriciërs en plebeërs voor een groot feest. Dit gebruik verdween geleidelijk en de tempels vervielen tot ruïnes vanaf dat de levengevende Adem van het Christendom de mensen van Europa regenereerden.
In de 3e eeuw werd er een bevel gegeven op de ruïnes van de Romeinse tempels een heiligdom te bouwen opgedragen aan de Moeder van God onder het zacht aanroepen van de Moeder van Goede Raad. Naarmate de jaren verstreken werd de stad meer bevolkt en groeide het heiligdom in faam. Tijdens de Middeleeuwen stichten de Franciscanen en de Augustijnen kloosters in de nabijheid. Met het verstrijken der jaren begon de primitieve tempel ter ere van De Moeder van Goede Raad tekenen van verval te vertonen. Sterker nog, omdat het Heiligdom klein was, bouwden de gelovigen grotere en rijkere kerken voor hun plechtige functies.
In 1356, ongeveer een eeuw voor het verschijnen van het miraculeuze schilderij, dat Genazzano in de annalen van de wonderen zou bijschrijven, stelde Prins Pietro Giordano Collona, wiens familie de Heerlijke Rechten over de stad hadden verworven, de Heremieten van St. Augustinus aan als beheerders van de oeroude kerk en haar parochie. Daardoor hadden de gelovigen de nodige pastorale bijstand en konden er reparaties uitgevoerd worden aan de kerk. Hoewel de gebeden van de gelovigen krachtiger werden, zorgden financiële problemen ervoor dat de broodnodige en urgente reparaties aan de oeroude tempel niet uitgevoerd konden worden. Maar de Moeder die onder iedere omstandigheid wijze raad verschaft, en aandachtig voor de noodzakelijkheden van de Mens zorgt, koos een Derde Orde Augustijn, Petruccio de Nocera uit om een bovennatuurlijk wonder uit te voeren, dat de zeer gewenste reparatie zou veroorzaken.
De gezegende Petruccio de Nocera
Petruccia had een bescheiden fortuin geërfd na de dood van haar echtgenoot in 1436. Ze leefde alleen en wijdde de meeste tijd aan gebed en vrijwilligerswerk in de kerk van de Moeder van Goede Raad. Het griefde haar de betreurenswaardige staat van het Heilige terrein te zien, en ze bad fervent dat het gerestaureerd zou worden. Uiteindelijk besloot ze het initiatief te nemen. Na toestemming van de monniken te hebben gekregen, doneerde ze haar bezittingen om de restauratie te beginnen in de hoop, dat anderen zouden helpen het af te maken als het een keer aangevangen was. Er werd een bouwplan gemaakt voor een magnifieke kerk. Maar toen de zware onderneming begonnen was, kwam Petruccia, die al 80 jaar oud was, erachter dat haar vrijgevige gave nauwelijks genoeg was om de beginfase van de nieuwe constructie uit te voeren. Om het erger te maken, er kwam niemand naar voren om te helpen. Verslagen stelde ze vast, nadat het gebouw pas 75 cm hoogte had, dat de bouw stopte omdat er geen middelen meer waren.
Haar vrienden en buren begonnen haar belachelijk te maken en tegenstanders beschuldigden haar van onvoorzichtigheid. Anderen gaven haar publiekelijk strenge vermaningen. Tegen allen zou ze zeggen: Mijn lieve kinderen, maak dit schijnbare ongeluk niet te belangrijk, ik verzeker jullie dat voor mijn dood de Gezegende Maagd en onze Heilige Augustinus de kerk zullen afmaken, die ik begonnen ben.
Op 25 april 1467, de feestdag van de patroonheilige van de stad, Sint Markus, begon men een plechtige viering met een Heilige Mis. Het was zaterdag en de menigte begon te verzamelen voor de kerk van de Moeder van Goede Raad. Het enige verstorende element in de viering was de onafgewerkte bouw van Petruccia. Om ongeveer 4 uur 's middags hoorde iedereen de klanken van een mooie melodie die uit de hemel scheen te komen. De mensen keken omhoog naar de torens van de kerken en zagen een witte wolk, die met wel duizend lichtende stralen scheen. Deze kwam geleidelijk op de verstomde menigte af op het geluid van een uitzonderlijk mooie melodie. De wolk daalde neer over de kerk van de Moeder van Goede Raad, en stopte boven de muur van de onafgemaakte kapel van Sint Biagio, die door Petruccia begonnen was.
Plotseling begonnen de klokken van de oude toren uit zichzelf te luiden en de andere klokken luiden wonderbaarlijk in harmonie. De stralen die van de kleine wolk afkomstig waren vervaagden en de wolk zelf verdween geleidelijk en onthulde een zeer mooi object voor de betoverde blik van de toeschouwers. Het was een schilderij van Onze Lieve Vrouwe die teder haar Goddelijke Zoon in de armen hield. Bijna onmiddellijk begon de Maagd Maria de zieken te genezen en schonk ontelbare vertroostingen, waarvan de herinnering voor het nageslacht werd opgetekend door de plaatselijke kerkelijke autoriteiten. Het nieuws van het schilderij en zijn wonderen werd verspreid door de gehele provincie en daarbuiten, daarbij grote menigtes aantrekkend.
Sommige steden vormden enthousiast processies om het schilderij te zien, dat door de mensen Madonna van het Paradijs werd genoemd, vanwege zijn hemelse afdaling in de stad. Ontelbare aalmoezen werden gegeven als antwoord op het onwrikbaar vertrouwen dat Onze Vrouwe in Petruccia had opgewekt. Temidden van het algemene enthousiasme, veroorzaakt door het schilderij, wenste Onze Vrouwe de oorspronkelijke bron van het geweldige fresco bekend te maken aan haar aanbidders. Twee buitenlanders, Giorgio en De Sclavis kwamen de stad binnen met een groep pelgrims die uit Rome waren gekomen. Zij droegen vreemde kleding en spraken een vreemde taal en zeiden dat ze eerder in het jaar in Rome waren gekomen vanuit Albanië. Terwijl de meeste mensen hadden geweigerd hun verhaal te geloven, had dit een speciale betekenis voor de inwoners van Genazzano.
Januari 1467 zag de dood van de laatste grote Albanese leider, George Castriota, beter bekend als Scanderbeg. Door een Albanees Stamhoofd opgevoed, werd hij aan het hoofd van zijn eigen mensen geplaatst. Vervolgens veroorzaakte hij verbluffende nederlagen onder het Turkse leger en bezette forten in geheel Albanië. Na de dood van Scanderbeg, stroomde het Turkse leger, eindelijk bevrijd van de fulminerende oorlogsleeuw en bezette alle forten, steden en provincies behalve Scutari, in het noorden van het land.
George Castriota of Scanderberg
Maar het vermogen van de stad om weerstand te bieden was beperkt en de inname werd ieder moment verwacht. Met zijn val zou heel Christelijk Albanië verslagen zijn. Met dit in het vooruitzicht begonnen zij, die hun geloof wensten te belijden in Christelijke landen aan een droeve uittocht. Giorgio en De Sclavis bestudeerden ook de mogelijkheid om te vluchten, maar iets hield hen in Scutari, waar een kleine kerk was die beschouwd werd als het heiligdom van het hele Albanese koninkrijk.
In deze kerk aanbaden de gelovigen een afbeelding van onze Vrouwe, die op wonderbare wijze 200 jaar daarvoor uit de hemel was neergedaald. Volgens de traditie was die uit het Oosten gekomen. Omdat er ontelbare Genaden over de gehele bevolking waren uitgestort werd zijn kerk het eerste en voornaamste centrum van bedevaart in Albanië. Scanderbeg zelf had meer dan eens het heiligdom bezocht om vurig voor een overwinning te bidden. Nu werd het heiligdom bedreigd met aanstaande vernietiging en ontheiliging. De twee Albaniërs werden verscheurd bij het idee de grote schat van Albanië achter te laten in de handen van de vijand om voor de Turkse terreur te vluchten.
In hun ontreddering gingen zij naar de oude kerk om de Gezegende Moeder om goede raad te vragen, die zij zo nodig hadden. Die nacht werden beiden in hun slaap door de Troosteres der Getroffenen bezocht. Ze beval hen voorbereidingen te treffen om het land te verlaten, dat ze nooit zouden weerzien. Ze voegde er aan toe, dat het wonderbare fresco eveneens Scutari zou verruilen voor een ander land, om ontheiliging te voorkomen door de handen van de Turken. Tot slot droeg zij hen op het schilderij overal te volgen waar het verscheen. De volgende morgen gingen de twee vrienden naar het heiligdom.
Op een bepaald moment zagen zij, hoe het schilderij zich van de muur losmaakte waaraan het twee eeuwen gehangen had. Het verliet de nis, bleef een moment hangen en werd toen plotseling omhuld door een witte wolk, waar doorheen de afbeelding steeds zichtbaar bleef. Het pelgrims-schilderij verdween uit de kerk en de omgeving van Scutari. Het reisde langzaam door de lucht op een behoorlijke hoogte en ging voort in de richting van de Adriatische zee met een snelheid, waardoor de twee reizigers het konden volgen. Nadat ze ongeveer 24 mijlen hadden afgelegd bereikten ze de kust.
Tocht van het schilderij naar Genazzano
Zonder te stoppen, verliet het schilderij het land en ging voort over de wateren terwijl de gelovige Giorgio en De Sclavis doorgingen het te volgen, over de golven wandelend zoals hun Goddelijke Meester ook had gedaan op het meer van Genesareth. Als de nacht viel ging de mysterieuze wolk, die hen gedurende de dag had beschermd met zijn schaduw tegen de hitte van de zon, als een gids voor hen uit met licht, zoals de kolom van vuur de Joden in de woestijn had geleid tijdens de exodus uit Egypte.
Ze reisden dag en nacht tot ze de Italiaanse kust bereikten. Daar bleven ze het miraculeuze schilderij volgen, bergen beklimmend, rivieren doorwadend, en dalen passerend. Eindelijk bereikten ze het weidse vlakte van Lazio vanwaar de de torens en koepels van Rome konden zien. Op het moment dat ze de poorten van Rome bereikten verdween het schilderij voor hun teleurgestelde ogen. Giorgio en De Sclavis doorzochten de stad, gingen van kerk tot kerk en vroegen of het schilderij daar was neergedaald. Al hun pogingen om het schilderij te vinden mislukten en de Romeinen bekeken ongelovig de twee buitenlanders en hun vreemde verhaal.
Giorgio en De Sclavis en de aankomst van het schilderij in Genazzano
Vlak daarna kwam er verbazend nieuws naar Rome: een afbeelding van Onze Vrouwe was verschenen in de lucht boven Genazzano op het geluid van mooie muziek en kwam tot rust boven de muur van een kerk die herbouwd werd. De twee Albanezen haasten zich de geliefde schat van hun land te vinden, dat in de lucht hing naast de muur van de kapel waar het verblijft tot de dag van vandaag. Hoewel sommige inwoners het verhaal van de vreemdelingen moeilijk konden geloven, bewees zorgvuldig onderzoek later, dat de twee de waarheid spraken en dat de afbeelding inderdaad dezelfde was als deze die het Heiligdom in Scutari sierde.
Zodoende, met de nederige hulp van een diep gelovige Derde Orde Augustijn aan de ene kant van de Adriatische zee en twee gelovige Albanezen aan de andere kant, heeft de Zeer Heilige Maria haar mysterieuze fresco van het ongelukkige en onfortuinlijke Albanië naar een kleine stad zeer dichtbij het hart van het Christendom gebracht.
Interieur van het Heiligdom van Genazzano
Haar historische reis beginnend in dat kleine Albanese Heiligdom, dat ze niet zomaar gekozen had, reisde ze over de zee om over de wereld een nieuwe stroom van Genaden uit te storten, onder de aanroeping van de Moeder van Goede Raad.
Vertaling: Hilde Knijn
02-01-1981
Maria tenhemelopneming: een ongewoon fenomeen
Maria tenhemelopneming: een ongewoon fenomeen
Op de eerste november 1950 verklaarde Paus Pius XII als onwrikbare waarheid of dogma dat alle gedoopte Katholieken moesten geloven dat de Gezegende Maagd Maria, Moeder van Jesus Christus met Ziel en Lichaam werd opgenomen in de Hemel toen zij stierf.
Op die dag meldde de Roman Press een ongewoon fenomeen aan de hemel. Soortgelijke fenomenen werden waargenomen op dezelfde dag in Cagayan de Oro, hetgeen Bisschop James T.G. Hayes, SJ beschreef in een brief aan vrienden en vertrouwelingen. Hij gaf er geen verklaring aan en verklaarde het niet tot waarheid, want zijn brief was meer een verslag van wat hij had gezien.
Om het Heilig Jaar en ook de proclamatie van het Dogma van de opname in de Hemel van de Gezegende Maagd te vieren, besloot hij een speciale Novena van Dankbaarheid te houden in alle kerken van het Diocees van Cagayan (oktober 23 -31). Op het feest van Allerheiligen op 1 november, op de dag dat de Paus het Dogma officieel zou afkondigen, zou een speciale Heilige Misviering worden gehouden met het plechtig zingen van de traditionele dankhymne: het Te Deum.
Maria Tenhemelopneming [Pieter Paul Rubens]
Een flinke menigte woonde alle dagen van de Novena bij, die gehouden werd onder het patronaat van Onze Vrouwe Middelaarster van alle Genaden. 's Morgens werd de Heilige Mis opgedragen alsmede een heilig uur in de middag. Oktober was normaal een stormachtige maand met krachtige stormen en regen. Het weersbureau waarschuwde dat een storm Samar zou raken. Als de weersvoorspelling correct was zou de Novena niet zoveel gelovigen hebben getrokken, omdat Cagayan de Oro in de buurt van Samar lag. De traditionele, uitsluitend mannenprocessie, op het feest van Christus Koning zou dan ook geannuleerd zijn. In tegenstelling tot hun sombere voorspellingen zwenkte de storm af.
Maar om ongeveer 5 uur 's middags, aan de vooravond van het feest van Allerheiligen op 31 oktober, aan het begin van het heilig uur van de Novena in de Kathedraal, kwam een van de assistenten van de Bisschop naar hem toegerend toen hij bezig was de Rozenkrans te bidden op de veranda van zijn verblijfplaats. Hij vroeg de Bisschop naar de zon te kijken, die aan het dansen was, dat wil zeggen, verplaatste zich van links naar rechts en van rechts naar links. Het enige wat men zien kon was beweging en kleur, iets nogal bedwelmends: de zon achter een wolk die scheen te verkleuren van groen naar rood naar blauw naar grijs, met witte flitsen alsof de zon scheen te ontsnappen achter de gekleurde wolk. Hoewel de Bisschop geneigd was sceptisch te zijn, voegde de bisschop toe, dat hij dit vreemde fenomeen zag.
De volgende dag, op het feest van Allerheiligen, zouden de Heilige Mis en het Heilige uur zoals gepland gehouden worden. Toen hij terugkeerde naar de veranda om 7 uur 's morgens keek de bisschop weer naar de zon. Tot zijn verbazing zag hij de wolk van kleur veranderen zoals de vorige dag, terwijl hij de zon bedekte. Die middag, toe de Heilige Vader het Dogma van de Ten Hemel Opneming zou uitspreken, zag de bisschop voor de derde keer hetzelfde fenomeen, tot het achter de heuvels ten westen van zijn huis zonk.
Na het vieren van het Heilig Misoffer die morgen keerde bisschop Hayes terug naar zijn residentie om de zon te bestuderen. Het scheen er normaal uit te zien. Al wat hij zag was een schitterende schijf van licht, zonder enige verkleuring of beweging.
Sommige priesters, Zusters en Katholieke leken brachten verslag uit dat ook zij het vreemde fenomeen hadden gezien op de avond voor en op de dag zelf van het feest van Allerheiligen.
Zo was de zeer ongewone gebeurtenis, concludeerde bisschop Hayes, boven Cagayan de Oro stad. Wij zouden voorzichtig moeten zijn, maar niet noodzakelijk sceptisch adviseerde hij. We moeten toegeven dat wij een zeer uitzonderlijk en vreemd fenomeen hebben waargenomen dat hier op het feest van Allerheiligen plaatsvond. We geven geen oordeel, maar we willen graag geloven dat zelfs de Natuur zich verblijdde toen onze Heilige Vader als Dogma verklaarde, dat Onze Vrouwe was opgenomen, met Lichaam en Ziel, in de Hemel om te heersen als Koningin over Engelen en Heiligen.
Blijkbaar was dit niet het enige ongewone voorval in ons land. We kennen het verhaal van onze Vrouwe op het terrein van het Karmelietenklooster in Lipa. Maar dat is een ander verhaal.
Bron: José S. Arcilla S.J.
Vertaling: Hilde Knijn
01-01-1981
Medjugorje: Kapel van Cerno
Medjugorje: Kapel van Cerno
Dinsdag 30 juni 1981: eerste verschijning buiten Medjuorje
Op de zevende dag van de verschijningen werden de kinderen doelbewust meegenomen naar Chink, Poetelj, Caplijana en de Kravica watervallen door twee sociale medewerksters. Ze kregen allerlei snoepgoed en waren uiteraard gefascineerd door de mooie wonderen der natuur, die ze nooit eerder hadden gezien.
Na een poos werden de kinderen echter achterdochtig en begonnen de ware bedoelingen van deze hartelijkheid in te zien en zo bevonden ze zich nog steeds in de wagen om 18.30 uur, toen het uur der verschijning naderde. Ze vroegen om uit te stappen. Later bleek dat ze zich op dat ogenblik in Cerno bevonden, aan de andere zijde van de Crnica [de Podbrdo maakt deel uit van de Crnica], terwijl duizenden mensen op hen stonden te wachten op de heuvel in Bijakovici.
De twee jonge vrouwelijke medewerksters waren weerspannig om de auto te doen stoppen, maar toen de zienertjes duidelijk maakten dat ze desnoods uit de wagen zouden springen, stopten ze met tegenzin en vond de verschijning plaats. Bij de verschijning in Cerno, de eerste verschijning buiten de parochie van Medjugorje, ontstond er de volgende dialoog:
Mirjana: Bent U boos omdat we niet op de heuvel waren? Gospa: Dat is van geen belang.
Mirjana: Zou U kwaad zijn als wij niet langer naar de heuvel zouden gaan, maar in de kerk zullen wachten? Gospa: Telkens op hetzelfde tijdstip. Ga in de vrede van God.
Nadat de kinderen naar het dorp waren teruggekeerd, nam Vr. Jozo een interview met de kinderen af. Aanvankelijk was hij er zich niet van bewust dat de verschijning zich had afgespeeld in Cerno, maar dat deze normaal was doorgegaan op de Podbrdo.
Vr. Jozo: Ivanka, vertel ons wat er is gebeurd? Ivanka: Eerst baden we onze gebruikelijke gebeden. Toen, onbewust over wat ik aan het doen was, keek ik op naar de heuvel en zag ik een licht dat naar ons toe kwam. Op de heuvelrand, waar de mensen stonden te wachten, was alles omgeven door licht. Zelfs de twee dames, die ons hadden ontvoerd zagen het licht.
Ik zei: Zien jullie het licht. Ze antwoordden: We zien het licht.
Ik keek de hele tijd naar het licht en we knielden en zongen.
Vr. Jozo: Mirjana, waarover had u het met Onze Lieve Vrouw? Mirjana: Ik vroeg Haar of Zij ontzet was omdat we de heuvel hadden verlaten en naar een andere plaats waren gegaan, maar Zij antwoordde dat Zij daar niet om gaf.
Vr. Jozo: Waar gingen jullie heen? Mirjana: Naar Cerno. We lieten een merkteken achter waar we ons bevonden. Toen vroegen we Haar of Zij er niet om gaf dat we niet langer naar de heuvel zouden gaan, maar in plaats daarvan, naar de Kerk. Op de een of andere wijze leek Zij onbeslist toen we haar dit vroegen, maar onmiddellijk daarop zei Zij dat ze er niet om gaf. Ivanka: De verschijning zal er op hetzelfde uur plaatsvinden.
De Kapel van Cerno staat nu op de plaats waar de kinderen een merkteken acherlieten
Vr. Jozo: Hebt u deze vragen gesteld? [een verwijzing naar een aantal vragen die op voorhand waren opgeschreven] Mirjana: Neen, we hadden de vragen op dat moment niet bij ons. We waren aan het eten toen Vicka ons vertelde dat er politie inspecteurs zouden komen om ons naar een andere plaats mee te nemen, om zo te weten te komen of de Heilige Maagd aan ons zou verschijnen op een andere plaats. Zo kleedden we ons haastig aan en bleven de opgeschreven vragen achter in onze andere kledij. We waren gehaast. We liepen naar de wagen en vertrokken vlug. Ivanka: We vroegen haar of ze een of ander teken zou achterlaten. Toen verdween de Gospa langzaam en opnieuw zagen we het lichtverschijnsel op de heuvel, waar de mensen op ons wachtten. Mirjana: En Zij zei: "Ga in Gods vrede." Jakov: Ze zei eveneens: "Mijn engelen." Toen we Haar vroegen of Zij er niet zou om geven als Zij aan ons in de kerk zou verschijnen, antwoordde Zij: "Neen, Mijn engelen." Mirjana: Voor een lange tijd keek ze ons aan, als ...
Vr. Jozo: Wel, wat hebt u dan gezegd aan de mensen op de heuvel? Allen: We waren niet op de heuvel. Ivanka: We waren in Cerno, dicht bij Ljubiski. We konden van daaruit de heuvel zien.
Vr. Jozo: Jullie waren in Cerno? Allen: Ja, in Cerno!
Vr. Jozo: Wat deden jullie ginds, terwijl de mensen hier waren? Vicka: Omdat de "inspecteurs" ons hadden meegenomen naar een andere plaats, om te zien of Zij ook daar zou verschijnen.
Vr. Jozo: Wanneer vond dit onderzoek plaats? Jullie waren hier en toch hebben jullie hierover niets gezegd. Allen: Vandaag, rond 14 uur.
Vr. Jozo: Is de andere plaats een goede plaats? Lijkt het zoals hier? Ivanka: Ja, het is hetzelfde!
Vr. Jozo: Waren er andere mensen bij jullie? Vicka: Niemand. We waren alleen, met deze twee dames. Zij zagen ook het licht schitteren op de heuvel.
Uit deze discussie ontstond er een nieuw lastig vraagstuk, nl. of de kinderen naar de heuvel zouden gaan, waar de mensen aan het wachten waren voor de volgende verschijning. Samen bespraken ze toen of ze aan de mensen al dan niet zouden vertellen dat het visioen aan de andere zijde van de heuvel had plaatsgevonden en of ze zouden mededelen wat Onze Lieve Vrouw had gezegd. Het vraagstuk loste zich min of meer zelf op, want ondertussen was de massa volk zo groot geworden, dat de kinderen werd verzocht om zich niet in het openbaar te vertonen die dag.
Vr. Jozo: Mirjana, wat kan u zeggen tegen tot de mensen? Zij wachten nog steeds op de heuvel. Mirjana: Iets verlangt van mij dat ik naar de heuvel ga. Iets fluistert in me in dat ik het volgende moet zeggen: Onze Lieve Vrouw is op een andere plaats verschenen. Ze heeft ons verteld dat we naar de kerk moeten gaan voor de verschijningen. We moeten zeggen dat alle echte Christenen naar de kerk moeten gaan.
Vr. Jozo: Ga dan en zegt het aan de mensen. Vicka: Vader, doe dat niet. Zij [de politie inspecteurs] hebben ons verteld om niet naar ginds te gaan tot de mensen vertrekken, rond 21 uur. Ze hebben ons gezegd: Als u naar de kerk wil gaan en u belachelijk maken, zult u niet toelaten om ook het volk belachelijk te maken dat u naar ginds zal volgen. Blijf uit het zicht. De mensen laten hun werk. Niemand wil iets doen. Iedereen wil slechts aan u denken.
Vr. Jozo: Maar als Onze Lieve Vrouw heeft gezegd van het volk op de hoogte te stellen, waarom zou u dat dan weigeren als Zij werkelijk Onze Lieve Vrouw is? Vicka: Ik wil niet oneerlijk zijn tegenover iemand. Ik zal het de mensen vertellen. Ik weet dat de mensen zullen terug keren en dat het woord zal worden verspreid. Ik zal dit tegen iedereen vertellen die ik zie. Ivanka: Laat iemand anders tot het volk spreken.
Vr. Jozo: we mogen hierin niet betrokken raken, omdat we niets hebben gezien. Vicka: U hebt me niet begrepen, Vader. We hebben gisterenavond tot het volk gesproken vanop Marinkos terras. We hebben alles herhaald wat Onze Lieve Vrouw heeft gezegd en we konden niet gelukkiger zijn. Wij zijn altijd gelukkig. De mensen zijn daar gebleven tot elf uur s avonds. We hebben hen alles gezegd wat we wisten, maar niets is genoeg.
Vr. Jozo: Kunnen jullie er akkoord mee gaan dat de mensen naar de kerk zouden komen morgen? Allen: Jazeker.
Vr. Jozo: En wat als de mensen niet naar de kerk zouden komen? Vicka: Dat geeft niet. Het zou beter zijn voor ons zessen dat we alleen zouden zijn. We zouden liever hebben dat er niemand komt, Vader. Het zou beter zijn voor ons, geloof me.
Vr. Jozo: Komt Onze Lieve Vrouw omwille van jullie of omwille van het volk. Ivanka: Omwille van ons. Waarom zou Zij ons gekozen hebben? Marija: Ik denk zowel omwille van ons, als omwille van het volk. Mirjana: Ik denk ook omwille van ons en omwille van het volk, om het geloof van het volk sterker te maken. Zij zei: Verzoen het volk! Ik heb een grote sympathie voor het volk. Ze zijn niet naar ginds gegaan om er hun tijd te gaan verliezen. Vicka: Als we naar het volk zouden gaan en tot proberen te praten, zouden ze denken wie weet wat ze zullen denken? Zij zullen zeggen: Waar waren ze, terwijl ze hier hadden moeten zijn? Wie weet wat ze zullen zeggen! Zij die in God geloven weten wat van God komt en zullen alles aanleren wat ze moeten weten. Wat ze dachten over de eerste verschijning, zullen ze opnieuw hetzelfde denken. Iedereen die gelooft zal opnieuw komen. En we weten heel goed waarom de ongelovigen komen: om Onze Lieve Vrouw belachelijk te maken en Haar te vervloeken, of om de boel op stelten te zetten, zodat niemand een woord kan horen. Hier ben ik van overtuigd.
Een andere belangrijk en controversieel aspect van deze dag was, volgens wat de zieners hadden begrepen en tegen Vader Jozo hadden gezegd, dat Onze Lieve Vrouw nog slechts drie dagen zou blijven komen, tot vrijdag 3 juli 1981.
In een interview met Vr. Jozo van 11 augustus 1983, vroeg Vr. Svet hem of hij deze verklaring, die later onjuist leek te zijn, wat meer kon toelichten. Vr. Jozo zei dat hij de kinderen had gevraagd, tot verdieping van hun geloof, om de Bijbel te lezen. Hij gaf hen ook een boek mee over de verschijningen te Lourdes, dat door sommigen van hen werd gelezen. Uit het aantal verschijningen te Lourdes, achttien in totaal, maakten de zieners, of sommigen onder hen uit dat ze hetzelfde aantal verschijningen zouden krijgen en tot hen was gekomen om te zeggen dat vrijdag de laatste dag van de verschijningen zou zijn. Ze hadden het aantal verschijningen bijgehouden, soms meerdere keren per dag.
Een andere verklaring die naar voor gebracht werd was, dat de kinderen dit hadden verklaard om het volk weg te houden. Hoe dan ook, Onze Lieve Vrouw bleef verder verschijnen aan de kinderen. s Zaterdags waren de kinderen niet bijeen gekomen. Ivan bevond zich thuis, Vicka was bloemen gaan plukken en Marija was ook thuis gebleven.
Vicka: Toen de tijd daar was, waren mijn handen verstijfd. Ik viel op mijn knieën. Marija: Ik was thuis en dacht dat Onze Lieve Vrouw niet zou komen. Ik kwam mijn kamer binnen en zag Onze Lieve Vrouw. Ik viel op mijn knieën en Ante, die achter mij kwam, rende weg. Ik bleef daar alleen, biddend. Later vertelde ik aan de anderen dat Onze Lieve Vrouw mij om mijn kamer was komen bezoeken, maar allen zeiden dat ze Haar ook hadden gezien. En zo kwamen we op zondag opnieuw bij elkaar en verscheen Zij. We maakten voor ons het besluit dat dit niet was zoals Lourdes.
Op de avond van de zevende dag, volgens het verslag van die dag, keerden de kinderen terug naar Bijakovici, waar ze vernamen dat Marinko Ivankovic was meegenomen naar het politiekantoor, voor een verhoor. Ook al was het toen al rond 10 uur s avonds, besloten de kinderen om naar de politie te gaan om te getuigen dat Marinko de verschijningen niet had opgezet en van niets kon worden beschuldigd.
Vertaling: Chris De Bodt
31-12-1980
De Kwestie Herzegovina: Hoofdstuk 1
De kwestie Herzegovina
DE WAARHEID OVER DE 'KWESTIE HERZEGOVINA
De geschiedenis van het tragisch conflict tussen de bisschoppen en de franciscanen in Bosnië-Herzegovina
door: Dr. Viktor Nuiæ, OFM uitgegeven door: K. KREIMIR, Zagreb, 1998
Inleiding
Opmerking vooraf:
Dit kort overzicht van de geschiedenis van het tragisch conflict tussen de franciscanen van Bosnië Herzegovina en de bisschoppen, vanaf het begin [1881] tot augustus 1996, met een bijzondere nadruk op de conflicten tussen de franciscanen en de drie laatste bisschoppen van Herzegovina, beter gekend als de kwestie Herzegovina, is geschreven als een populaire uitgave. Het bevat geen wetenschappelijk noten met gegevens over de gebruikte literaire bronnen. Dit is weggelegd voor een toekomstige, allesomvattende wetenschappelijke uitgave. Niettemin is deze tekst gebaseerd op de geciteerde documenten [bronnen] en enkele werken die ik gepubliceerd heb of die nog wachten op publicatie. Andere bronnen omvatten de notities en het geheugen van de auteur als een directe deelnemer aan al de onderhandelingen die werden gehouden van mei 1968 tot einde 1979, met uitsluiting van de onderhandelingen met de Congregatie voor de Evangelisatie van de Volkeren, gehouden te Rome op 20 februari 1974. De auteur heeft niet deelgenomen aan dit congres aangezien zijn paspoort werd geweigerd. De gebruikte literatuur omvat: The Schematism of the Herzegovinian Franciscan Province [1977]; het boek Lucema Lucens van fr. Ignatius Gavra, [1978] en een artikel door dezelfde auteur Law against Justice, gepubliceerd in St. Anthonys Calender [1996], pp. 71-82.
Ik besef dat velen dit boek met verbazing en met een veelheid van vragen zullen ontvangen: waarom deze binnenkerkelijke conflicten publiek maken? Misschien hebben ze gelijk, maar aangezien dit conflict tussen de bisschoppen en de franciscanen sinds eeuwen publiekelijk duurt en het een gespreksonderwerp vormt op vele plaatsen, zijn we van mening dat het van meer respect betuigt om de zaak openlijk te benaderen met de volle waarheid bij de hand. Stilte, geheimhouding, het toedekken en een eenzijdige uitleg van de waarheid vormen voedsel voor roddels en leugens, dewelke we, tenminste diegene die welwillend zijn, zeker kunnen missen. Het zou oneervol zijn om zodanig over iemand te spreken zodat hij zichzelf niet kan verdedigen, d.w.z. achter zijn rug, tot een onwetend publiek zonder enige vorm van bewijs.
We zullen niet spreken over individuele personen, behalve wanneer dit onvermijdelijk is, maar meer over de feiten, acties en houdingen. We zullen niemand van de ene zijde afschilderen als goed en van de andere zijde als kwaad. We geloven dat dit een bruikbare methode is om zich te houden aan het motto van Aleksandr Solzjenitsyn dat hij gebruikte in het tweede volume van "De Goelag Archipel": "De lijn, die goed en kwaad van elkaar scheidt, loopt niet tussen klassen noch partijen, maar doorheen elk menselijk hart. Deze lijn is mobiel en veranderlijk tijdens de jaren. Zelfs in het hart dat door het kwaad is overgenomen, blijft er een bruggenhoofd naar het goede. Zelfs in de besten onder ons, blijft er een onoverwinnelijke schuilplaats van het kwaad."
De directe inspiratie om deze tekst te publiceren is het laatste conflict tussen de bisschoppelijke ordinarius in Mostar en het provincialaat van de Herzegovijnse franciscanen, waar de bisschop tijdens de hevige strijd tussen de Kroaten en de Bosnische moslims de franciscanen met macht heeft weggestuurd. In 1996 zijn ze feitelijk weggedreven uit Mostar, en later uit Capljina. Ze werden weggedreven in de letterlijke betekenis van het woord omdat hij niet wou dat ze zich zouden bevinden ergens in de wijde omtrek van Capljina, de plaats waar ze gedurende eeuwen de geestelijke dienaren van waren. Hij wil ze niet laten blijven, zelfs niet als een gemeenschap van een clerus zonder parochie!
Desalniettemin, o de essentie van het probleem te doorgronden en voor het goed van de waarheid, is het nodig in het kort de geschiedenis van het conflict op te roepen. Vooreerst in Bosnië en later in Herzegovina. Hoofdstuk 1: Bosna Srebrena
1. De vestiging van Bosnisch-franciscaans Vicariaat
Het Bosnisch Vicariaat werd gevestigd onmiddellijk volgend op de komst van de generaal van de franciscanen, pater Gerald Odnonis,in Bosnië, toen hij in 1339 de Bosnische banneling Stjepan Kotromani kwam bezoeken. Het was de eerste taak van de franciscanen om de ketterij van Bogomiel, die Bosnië had overspoeld, terug te dringen en te weerstaan. Uit verschillende delen van Europa [Italië, Duitsland, Engeland, Spanje en Polen]kwamen franciscaanse missionarissen om deze taak te volbrengen. Ze waren zeer succesvol: leerden vrij snel de taal, namen de mentaliteit van de plaatselijke bevolking over, rekruteerden kandidaten uit het volk, en werden zelf beschouwd als bewoners van het land. Verschillende pauselijke documenten verwijzen naar de moeilijke taak die de franciscanen wachtte. Het meest uitgebreide daarvan is de pauselijke bul Super gregem Dominicum, van paus Eugenius IV, d.d. 23 januari 1445. Omdat bekering echter nood heeft aan geloofsondersteuning, begonnen de franciscanen een curie [bestuur] te organiseren waarvoor ze de exclusieve rechten van de paus hadden bekomen. Als bijvoorbeeld een edelman zijn eigen kapel en een eigen seculiere priester verlangde, had hij daarvoor eerst toestemming nodig van de franciscanen.
Wanneer de Turken Bosnië binnenvielen, bleven de franciscanen hun werk verder zetten maar, naarmate de tijd vorderde, vielen ze wel ten prooi aan steeds zwaardere beproevingen. Het werd bijzonder moeilijk wanneer aan het einde van de zeventiende eeuw tot in de achttiende en negentiende eeuw Oostenrijk en nog enkele andere Europese landen de Turken succesvol afweerden en hen verdrongen uit Hongarije, Slavonië en Dalmatia.
Regelmatig werden de franciscanen door de Turken vernederd, geslagen, aangehouden en vermoord. Ondanks de grote druk en ondanks het feit dat een groot deel van de katholieke bevolking rampspoed onderging en wegvluchtte, bleef een deel van de bevolking in Bosnië en sloeg ze erin het katholicisme als een constituerende factor van de regio te behouden. Het meeste van de verdienste voor het behoud van de katholicisme gaat naar de franciscanen.
Zelfs bisschop Stadler [wiens inauguratie het begin markeert van het conflict] zei: Waarschijnlijk is er nergens een land in de wereld als Bosnië-Herzegovina dat zoveel te danken heeft aan de franciscanen. De zonen van Sint Franciscus, die zo veel lijden, slachtoffers en verbanning onder ogen hebben gezien, sloegen erin de het katholiek geloof in Bosnië te bewaren. Ze leefden en stierven voor Bosnië tot er uiteindelijk betere dagen voor dit land kwamen, ook dankzij hen.
De Bosnisch-Herzegovijnse franciscanen hebben niet enkel de verdienste het geloof onder het volk te bewaren maar ook het nationaal bewustzijn als Kroaten en de culturele verheffing tijdens de donkere periode van ons verleden.
Laten we gewoon melding maken van de lijst van Bosnische franciscaanse schrijvers zoals Matija Divković [negentiende eeuw], eindigend met Juki, Marti, Kneevi en Josi.
2. Het invoeren van een nieuwe kerkelijke hiërachie
Oostenrijk was een dubbele monarchie: het kwam niet tegemoet in het delen van het beleid met de Hongaren en terzelfder tijd hield ze het Slavische volk, wanneer ze maar kon, als ondergeschikt en als verdeeld. Na de inval in Bosnië-Herzegovina, was de monarchie geen voorstander van het idee dat de Slaven, en meer bepaald de Kroaten, sterk en één zouden zijn. Dat lag aan de oorsprong van een Bosnische natie als zodanig en begon de Bosnische taal te neigen naar de moslims.
Dat was eigen aan koloniale politiek zodat zelfs na dertig jaar heerschappij Bosnië nog steeds het lijfeigenschap kende en 85% van de kinderen verstoken bleef van een basisopvoeding. Deze politiek werd door de Bosnisch-Herzegovijnse franciscanen, die steeds hun toebehoren tot de Kroaten beklemtoonden, bestreden. Hierdoor was Oostenrijk vastbesloten de instroom van franciscanen te verminderen door hun financiële steun af te snijden, hun parochies te ontnemen en ze volledig uit het publieke leven weg te duwen.
Als voorbereiding hierop besloot de Oostenrijkse diplomatie in 1875 een pauselijke visitator naar Bosnië te sturen om de mogelijkheid te onderzoeken een nieuwe kerkelijke structuur in die regio te vestigen. Omwille van de Revolutie had deze visitatie pas plaats in 1878, en eindigde toen met een negatief besluit: "de visitator, Dr. Kazimir Forlani, de apostolische vicaris Vuji en de Bosnisch-Herzegovijnse franciscanen ondertekenden te Kraljeva Sutjeska een verklaring waarin staat dat er nu geen behoefte was aan verandering in Bosnië."
Toch was onmiddellijk na de bezetting de Oostenrijkse diplomatie, door hun gezant Paara en andere contacten in Rome, vastbesloten te slagen in hun opzet: de franciscanen hun parochies te ontnemen en seculiere priesters, geleid door een gewone hiërarchie [diocesane bisschop], in Bosnië te introduceren. Alzo leidde de Heilige Stoel door de pauselijke bul Ex hac augusta [d.d. 5 juli 1881] van paus Leo XIII, Bosnië binnen in de gewone hiërarchie.
Het erkende het recht van de Oostenrijkse keizer om de aartsbisschop en de bisschoppen van Bosnië-Herzegovina te benoemen, de eerste kanunnik van het kapittel van Sarajevo [die de andere drie dan zelf ging nomineren] aan te bevelen bij de paus.
Oostenrijk sloeg niet in haar opzet de franciscanen volledig uit Bosnië te verwijderen. Het maakte gebruikte van andere veelal oneerbare middelen: het verzaakte aan gedane beloftes aan de franciscanen, ze werden beschuldig en belasterd als zijnde ongeschoold en ongeordend, ze dreigden met administratieve maatregelen tegen hen en trachten constant hun vragen aan de Heilige Stoel te ridiculiseren.
3. Het tijdperk van aartsbisschop Stadler
Enkele maanden na de afkondiging van vermelde pauselijke bul werd Dr. Josip Stadler aangesteld als eerste aartsbisschop van Vrhbosna. De franciscanen verwelkomde de nieuwe bisschop hartelijk en met goede bedoelingen. Voor hij een voet zette op Bosnische grond gingen verschillende franciscanen naar Slavonski Brod om hem daar bij zijn aankomst te ontmoeten. Langs heel de weg tot Sarajevo werd hij door de franciscanen en de bevolking begroet.
Het valt niet te ontkennen dat aartsbisschop Stadler een gewetensvol en ijverig man was. Zijn ijver en plichtsgevoel [en nog andere kwaliteiten] werden dikwijls benadrukt en onderstreept door verschillende franciscaanse provinciaals. Zijn vorming had een solide basis, binnen het kader van het negentiende eeuwse theologisch denken, zijn achtergrond, zijn visie op mens en maatschappij en de rol van wetenschap en geloof, relatie tussen staat en geloof, natie en geloof. Hij was zeker een bekwaam organisator.
Zijn tijdgenoten benadrukten de grote bouwconstructies die de bisschop ondernam: de kathedraal [1884-1889], voorzieningen voor opleiding in Travnik en Sarajevo, de parochiekerk in Novo Sarajevo, het aartsbisschoppelijk paleis met zijn kapel, het toevluchtsoord Bethlehem voor vrouwen en Egipat voor mannen in Sarajevo, en Dolorosa, een kerk en klooster voor de zusters te Ardak bij Gradaac. Hij hielp ook bij de bouw van andere kerken en parochiebesturen.
Niettemin had Stadler enkele minder goede kanten en manieren die leidde tot het diepe conflict met de Bosnische franciscanen. Na de aankomst van aartsbisschop Stadler, en later onder de leiding van ari, kwamen er drie algemene problemen naar boven:
de onteigening van parochies
de secularisatie van de franciscanen
het wegduwen van de franciscanen uit het publieke leven.
De onteigening van parochies
Op 10 december 1881 besloot de Congregatie voor Buitengewone Kerkelijke Zaken dat al de parochies ter beschikking staan van de bisschoppen indien de franciscanen hun rechten erop niet kunnen opeisen, uitgezonderd de parochies die reeds aan een franciscaans klooster toebehoren. De parochies moesten aan de bisschop overgedragen worden als vacant. Terzelfder tijd werd er een moratorium voor een Pericode van één jaar ingesteld waarin parochiepriesters niet werden benoemd. Dit met de bedoeling de franciscanen voldoende tijd te gunnen hun dossier met betrekking tot hun bijzondere rechten over deze parochies, als deze rechten tenminste bestonden, aan de Heilige Stoel voor te dragen.
In de laatste clausule van het decreet betuigden de franciscanen hun dankbaarheid tot de Heilige Stoel. Ze dienden een bijzonder verzoek in als bewijs van hun rechten. Er werd zelfs speciaal een boek daarover gepubliceerd. Volgens de kerkelijke wet van die tijd kon een parochie terecht regulier [= afhangend van een klooster] worden op vier manieren:
omdat de monniken een parochie oprichtte waar er tot dan toe geen was
omdat ze er een toelage voor kregen
omdat zij de parochie beheerden voor een zekere Pericode [tussen 30 en 40 jaar], in welk geval er naar wordt verwezen als voorschrift of wet van verjaring
omdat de parochies aan hun leiding en zorg zijn overhandigd door de passende kerkelijke autoriteiten of de Heilige Stoel. De Bosnische franciscanen verwierven het recht op hun eigen parochies via deze vier manieren.
Ze drukten niettemin hun bereidheid uit om zich terug te trekken uit 16 parochies in het bisdom Vrhbosna en uit 8 parochies in het bisdom Banja Luka. Maar de bisschop beschouwde dit aantal veel te weinig. De franciscanen boden dan 8 bijkomende parochies aan boven de reeds 24 oorspronkelijke. Maar nu weigerde de aartsbisschop dit aanbod en eiste dat naast de 24 oorspronkelijke, er nog eens 20 worden overhandigd. De franciscanen richtten dan een verzoek tot de Heilige Stoel. Dat verzoek werd naar Rome gebracht door broeder Ilija avarovi alwaar hij de hele situatie in persoon voorlegde aan de Heilige Stoel. Terzelfder tijd is de aartsbisschop ook naar Rome gegaan om daar zijn wensen uit te drukken. Paus Leo XIII gaf opdracht aan de Congregatie voor Buitengewone Kerkelijke Zaken de zaak te onderzoeken. Het onderzoek werd afgesloten met een decreet uitgevaardigd op 14 maart 1883 door de Heilige Vader. Het besluit gaf een bevel aan de franciscanen om 35 parochies over te dragen aan de aartsbisschop terwijl de rest als reguliere parochies in bezit bleven van de franciscanen.
In eerste instantie aanvaarde aartsbisschop Stadler het decreet van 1883 als definitief. In het tijdschrift The Sacred Heart of Christ, nr. 4 ,1883, werd het decreet gepubliceerd als officieel nummer 290 met als titel "Het parochieprobleem opgelost." Later echter heeft Stadler voortdurend geprobeerd de geldigheidsduur van dat besluit te ontkennen.
De secularisatie van de franciscanen
In onze context is het woord secularisatie te verstaan als de overgang van een monastieke naar een wereldlijke [seculiere] clerus. Omwille van Stadlers pogingen de franciscanen gedwongen over te stappen naar een seculiere clerus, werd hun vertrouwen in de aartsbisschop geruïneerd en werden de fundamenten van de Bosna Srebrena provincie door elkaar geschud.
Zelfs voor zijn aankomst in Bosnië, had Stadler een ngatief oordeel over de franciscanen. In zijn homilieën herhaalde hij voortdurend dat een seculiere clerus meer succesvol zou zijn in de pastorale zorg. Soms zei hij: Als de franciscanen seculiere clerus zouden worden, dan zouden ze goede priesters zijn! Het is algemeen geweten dat secularisatie niet gegrond is op hogere motieven, maar eerder gebaseerd is op menselijke zwakheid en besluitloosheid. Als resultaat van Stadlers acties waren de franciscanen, tenminste als ze het overleefden, bestemd om tot enkele tientallen kloosters te worden beperkt.
In 1883 benaderde hij de provinciaal Avarovi met een voorstel om tot een overeenkomst te komen betreffende de secularisatie van de franciscanen. Dit zou hetzelfde zijn om een vader voor te stellen welke de beste manier is om zijn familie te vernietigen. Deze pogingen werden herhaald in 1896 toen hij provinciaal Iak voorstelde dat de franciscanen gewoon werden toegelaten de orde te verlaten. In 1898 zond hij via hun Provinciaal zijn Proclamatie tot de franciscanen om seculiere clerus te worden.
In het begin van 1898 waren er slechts 11 seculiere priesters. Stadler hoopte dat als hij meer priesters ter beschikking had, hij alle parochies zou verkrijgen. Hij geloofde dat vele franciscanen hun nieuwe constituties [hij verwees ernaar als "hervormingen"] zouden weigeren en ze bijgevolg een secularisatie zouden aanvragen. In eigen persoon ging hij naar hen toen om hen te overtuigen deze stap te nemen. Terzelfdertijd [rond 11 februari 1898] stuurde hij een brief naar de Heilige Vader waarin hij vroeg dat al de Bosnische parochies aan hem werden toegewezen. Als rechtvaardiging van zijn verzoek vermelde hij dat de meerderheid van de Bosnische franciscanen ernaar verlangden te worden geseculariseerd en dat hij had voorgesteld dat te aanvaarden. Ook verzocht hij de Heilige Stoel hem de macht te geven deze franciscanen tot zijn eigen clerus te aanvaarden zonder de nodige pauselijke goedkeuring.
Niettemin, ondanks de eisen vermeld in bovengenoemde brief van de aartsbisschop, deden slechts enkele franciscanen hun aanvraag tot secularisatie. Alzo verscheen op 25 maart 1898, het feest van de Aankondiging, zijn Proclamatie waarin de franciscanen openlijk en publiekelijk werden opgeroepen afstand te doen van hun orde en zich aan te sluiten bij de seculiere clerus. Deze Proclamatie werd met het referentienummer 322 verzonden naar persoonlijke adressen en het werd ook gepubliceerd in de officiële nieuwsbrief Vrhbosna.
Het wegduwen van de franciscanen uit het publieke leven
Het wegduwen van de franciscanen uit het publieke leven was het duidelijkst tijdens Stadlers Pericode. Binnen de overheidsinstanties verminderde hij hun goede naam en positie in de maatschappij en trachtte hen volledig uit gerenommeerde en winstgevende diensten uit te sluiten. Dit omvatte o.a. benoemingen als catechist in Sarajevo en andere grote steden. Het blijkt dat Stadler het als ondenkbaar achtte dat een Bosnische franciscaan lid zou worden van het bisschoppelijk Kapittel.
De pogingen het aantal franciscanen te verminderen gingen verder door te voorkomen dat ze zouden deelnemen aan het politieke leven. Tijdens de verkiezingen voor het Bosnische Parlement wist tegenstanders van de franciscanen Rome ervan te overtuigen dat de Bosnische en Herzegovijnse franciscanen hun recht op passief stemmen zouden verliezen. Dit betekende dat ze niet als vertegenwoordigers van het Parlement gekozen konden worden. Als burgers en in overeenstemming met de grondwet, hadden zij dit recht en nu zou de Kerk hen dit recht moeten ontnemen. In zekere zin zou dit zelfs positief zijn, waarom immers zouden priesters politici moeten kunnen worden, daar dat hun spirituele missie in twijfel kan brengen? Als dat inderdaad zo is, waarom werd voor die kwestie dat recht van de seculiere geestelijken in Bosnië en elders dan niet ontnomen? Het werd nog niet eens als een mogelijkheid in beschouwing genomen. Het bracht niet alleen schade toe aan de Bosnische en Herzegovijnse franciscanen, maar ook in zekere zin aan de hele nationale kwestie. Toen er tijdens die Pericode er nog te weinig seculiere intelligentsia en participatie van de priesters was, met inbegrip van de franciscanen, was het meer dan nodig te worden betrokken bij de verdediging van de nationale belangen. Een Herzegovijnse franciscaan, broeder Didak Bunit, was heel hard in zijn reactie op deze acties en hij stuurde een brief aan de provinciaal van de Bosnische franciscanen en de latere bisschop van Mostar, fr. Alojzije Mii, Dankzij dit verbod, worden we zeker weggeworpen als afval. Het is bijna alsof ze zeggen, Scheer je weg frater! Uit onze parochie! Scheer je weg uit het openbare leven frater! Terug naar uw klooster, frater!, m.a.w. Ga weg uit deze wereld,frater!
De fundamentele reden achter dit wegduwen van de franciscanen uit het publieke leven, was het ideaal van de bisschoppelijke macht over de Bosnische bisschoppen. Stadler had dat ideaal vanuit Oostenrijk meegebracht waar er in die tijd nog een feodale geest heerste. Dit bleek volkomen natuurlijk voor Stadler en was gebaseerd op zijn geloof in het almachtige Goddelijk recht.
De Bosnische franciscanen stonden echter tot dan toe ter beschikking van bisschoppen die geen bisschop waren in het belang van hun eigen macht en faam, maar eerder in het belang van de priesters en het volk. Het waren bisschoppen zoals fr. Mario Dobreti, fr. Augustine Mileit, fr. Marijan unji, fr. Pakal Vujii en anderen. De franciscanen hadden een minder diepe achting voor de wereldlijke lof van het gezag en de praalzucht van kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders, als ze hadden voor de echte waarden van deugd en heiligheid.
Omwille van de houdingen en inspanningen van de aartsbisschop kwamen zelfs de meest nederige franciscanen, zoals Avarovi, de Uris , Mii, Ubeli, enz. tegen hem in opstand. Ze waren zeer teleurgesteld met de acties van de leider van de kerk en waren er vast van overtuigd dat zijn acties niet zo zeer schadelijk waren voor hen als franciscanen als wel voor het katholicisme in Bosnië.
Op termijn had de ordinarius van de aartsbisschop zijn "eigen" clerus samengesteld en verdrievoudigde hij praktisch vrijwel het aantal parochies ter zijner beschikking. Hij bood een grote deel van de buitenlandse en later binnenlands inkomensten van de Kerk aan ten gunste van zijn priesters. Tot slot verdedigde hij persoonlijk de clerus naast de al te liberale rechten dewelke zij genoten krachtens de canonieke wet. Deze werden dan zijn jaloerse successen gedurende deze politieke eeuw. Deze successen bleken hem later echter veel te duur komen te staan.
4. De ontwikkeling van "Bosna Srebrena"
Ondanks alle moeilijkheden die aartsbisschop Stadler en zijn ordinarius veroorzaakte, bleven de Franciscanen hun provincie verder ontwikkelen. Eén tak was de snelle ontplooiing van bouwactiviteiten [de bouw van onderwijscentra in Visoko en Sarajevo niet meegerekend]. Onder het bewind van Stadler bestonden er bouwwerven op vele fronten. De franciscanen bouwden vijf compleet nieuwe kloosters: Kraljeva Sutjeska, Petrievac, Sarajevo en Rama. Ze bouwden ook 26 franciscaanse parochiekerken. Sommige kerken werden gerenoveerd, je zou zelfs kunnen zeggen dat ze vrijwel bijna als nieuw werden herbouwd. Deze bevinden zich in Vare, Vidoi, Ljubunica en Gorica [Livno]. De franciscanen bouwden ook een groot aantal kerken in de diocesane parochies. Tijdens de Pericode van Stadler bouwden ze ook 31 parochiebesturen waarvan er 17 werden gevestigd in diocesane parochies. Ook andere openbare instellingen en gebouwen, die ik hier niet vernoem, werden gebouwd.
We willen graag benadrukken dat de aanleg van deze gebouwen [die vaak veel groter en talrijker waren dan dewelke door de ordinarius van de aartsbisschop werden gebouwd] uitsluitend door de franciscanen en hun gemeenschappen werden gefinancierd. Slechts zelden bood de overheid hiervoor steun aan.
Al het geld dat de christelijke wereld verzamelde en verzond naar de aartsbisschop ten behoeve van de arme Bosnische katholieken [voor zover het de franciscanen aanbelangde] kwam vrijwel niet terecht in Bosnië. Daardoor kwamen de franciscanen in een veel slechtere toestand dan ze tijdens de Turkse invasies waren. Tijdens de Turkse overheersing werd er hulp gezonden vanuit Frankrijk en Duitsland als steun voor de bouw van kerken en als voorziening van kerkelijke gewaden. Deze bron stond nu droog. "Hoe hard de franciscanen nu ook klopten, het antwoord was telkens: "Ze hebben hun eigen regering om nu te zorgen voor hen, laat die regering hen dan helpen!" Zelfs als ze nu gingen kloppen op deuren waar ze nog nooit eerder waren geweigerd, was hun kloppen vruchteloos.
5. Het tijdperk van aartsbisschop ari
Na de lange pericode van Stadlers bewind die een volle 37 jaar duurde [1881-1918], kenmerkte een veel kortere pericode van twintig jaar het tijdperk van ari [1919-1945]. Dit was de pericode tussen de twee wereldoorlogen en in een nieuwe staat bekend als het Koninkrijk van de Serviërs, Slovenen en Kroaten [SHS], beter gezegd, het Koninkrijk Joegoslavië.
In vergelijking met Josip Stadler, werd Ivan ari [1871-1960] geboren in Bosnië. Hij leerde de Bosnische fraters onmiddellijk kennen. Soms toonde hij zelf gevoelens van sympathie en begrip voor hen. Tijdens zijn opleiding in Travnik en Sarajevo werd hij echter sterk beïnvloed. Ten aanzien van de monastieke clerus nam hij daar de visie van de Jezuïeten over. Ten slotte werd hij ook beïnvloed door het gemeenschappelijke leven dat hij met aartsbisschop Stadler deelde. Vrijwel onmiddellijk na zijn afstuderen, slechts 25 jaar oud, werd ari kanunnik in Sarajevo. Hij bleef bij Stadler tot aan zijn dood. Het lijkt erop dat hij vrijwel alles zonder enige kritiek aanvaarde wat Stadler te zeggen had over de franciscanen, evenals diens visie over het gezag alsook met betrekking over zijn taak als aartsbisschop van Vrhbosna. Als zodanig nam ari de doelstellingen van Stadler over. Hij wou gewoon Stadler imiteren.
We hebben weet van drie klachten of liever aanvragen die door ari zijn doorgestuurd waarin hij eist dat de franciscanen worden ontheven van hun parochies: in 1928, 1931 en 1936. Feitelijk kan er worden gezegd dat zijn verzoeken tot het confisqueren van deze parochies ceterum censeo [vooraf bepaalde eisen] waren, zoals ook zijn andere correspondentie naar Rome in zake de franciscanen, zelfs als dit niet altijd duidelijk en direct zo was uitgedrukt.
Volgens aartsbisschop ari behoorden deze franciscaanse parochies niet tot de franciscanen omdat de pastorijen en de kerken niet aan hen behoorden omdat ze door het volk werden gebouwd! Zelfs als het waar is dat het volk deze kerken hebben gebouwd dan is daarmee niet bewezen dat de parochies niet rechtmatig aan de franciscanen behoorden. De rechten [titel] op een parochie kan slechts op één manier worden verkregen terwijl het eigendom van een parochie en pastorij een totaal andere zaak is. In het kerkelijk recht staat er niet dat in kloosterparochies de kerk en de pastorij ook eigendom zijn van de monastieke gemeenschap waartoe de parochie behoort. In dit licht is de aanspraak van de aartsbisschop in naam van het volk van geen enkele waarde. De monniken hadden veel verdiend met hun eigen zwoegen en werken en met hun inkomsten hadden ze deze huizen gebouwd of gekocht. Wettelijke documenten bestaan er om dit te bewijzen. Inderdaad, het volk heeft vaak vrijwillig geholpen bij het bouwen van deze kerken, maar uiteindelijk werden deze franciscaanse kerken gebouwd ten dienste van het volk. Aartsbisschop ari was van mening dat de franciscanen alles hadden gekregen van het volk en de weldoeners omdat toen ze voor het eerst in Bosnië aankwamen ze niets hadden. Daarom concludeerde hij dat ze niets in eigendom hadden. De mensen hadden voor de kerk gegeven en niet voor de franciscanen zelf. Niettemin, het is niet belangrijk wie gekregen heeft van wie maar om welke reden er iets werd gegeven en het uiteindelijk heeft gekregen. Als er iemand bij beloont en betaald voor mijn werk dan is het mijn inkomen en behoort het aan mij. Kan het zijn dat in hun 600-jarig bestaan in Bosnië, de franciscanen helemaal niets hebben verdiend of verkregen?
Sancties uitgevaardigd door aartsbisschop ari tijdens zijn bewind waren niet zeldzaam. Nochtans zullen we daar nu niet over spreken. Het bovenvermelde is helaas slechts een klein detail van de ellende door aartsbisschop ari bedreven, die het Kroatische volk en de kerk in Bosnië trof. Al die tegenspoed werd vooral gevoeld door de gewone man, de gelovige, die ondanks het feit of een priester nu een franciscaan of diocesane priester is, een goede priester steeds als een ideaal en leider voor zijn broeders diende.
