Al uw antwoorden over Jezus. Zoektocht 1. Was Jezus een echte persoon?
Zoektocht 1. Was Jezus een echte persoon?
Was Jezus een echte persoon?
Heeft Jezus Christus werkelijk bestaan of is het Christendom op een legende gebouwd? Weinigen stellen zich deze vraag, maar sommige vijanden van het Christendom doen er alles aan om het tegengestelde te bewijzen.
In een rechtszaak tegen het Vaticaan werd de Kerk er van beschuldigd het verhaal van Jezus bestaan te hebben verzonnen. Alhoewel de zaak werd verworpen in februari 2006, ging de aanklager, Luigi Casciolo, hiertegen in beroep, maar uiteindelijk werd de zaak gesloten.
Het argument tegen Jezus bestaan werd openbaar gemaakt in CNN toen Ellen Johnson, voorzitter van de Amerikaanse Vrijzinnigen, verklaarde: "De werkelijkheid is dat er geen enkel stukje werelds bewijs bestaat dat er ooit een Jezus Christus was. Jezus Christus en het Christendom is een hedendaagse godsdienst en een verzameling van andere goden, Osiris en Mithras, wiens verhaal sterk lijkt op dat van Jezus."
Johnson en een eersterangspanel van godsdienstige geleerden waren aan het praten over de vraag: "Wat gebeurt er als we sterven?", op een live uitzending van Larry King op CNN. De gewoonlijk niet van zijn stuk te brengen Larry King onderbrak nadenkend en antwoordde hierop: "U gelooft dus niet dat er ooit een Jezus Christus was?"
Met een overtuigende houding antwoordde Johnson: "Neen, er was geen Jezus Christus. Ik geloof het alleszins niet omdat er geen enkel werelds bewijs is dat JC, Jezus Christus, ooit heeft bestaan."
King kreeg geen repliek en er kwam een reclameonderbreking. Er kwam geen enkel bewijs voor of tegen Jezus voort uit het gesprek en de televisiekijker bleef verbaasd achter.
In zijn boek "Why I Am Not A Christian" gingen er 50 jaar eerder hevige emoties door de generatie van de atheïst Bertrand Russell. Hij stelde het bestaan van Christus in vraag en schreef: "Historisch gezien is het eerder twijfelachtig dat Christus in het geheel wel heeft bestaan, en als Hij al heeft bestaan, dan weten we niets over Hem, zodat ik deze geschiedkundige vraag, die heel moeilijk te beantwoorden is, durf te stellen."
Is het mogelijk dat Jezus, waarin zo velen oprecht geloven, nooit heeft bestaan? In "The Story of Civilization" stelt de vrijzinnige geschiedkundige Will Durant de vraag: "Heeft Christus bestaan?" Is het levensverhaal van de stichter van het Christendom het resultaat van menselijk verdriet, inbeelding en hoop, een fabel vergelijkbaar met de legenden van Krishna, Osiris, Attus, Adonis, Dionysus and Mithras? Durant wees er op hoe het verhaal van het Christendom "opvallend veel gelijkenis vertoont" met de legenden van de heidense goden. Later zullen we in dit artikel zien hoe deze toch wel grote geschiedkundige zo ongeveer zijn eigen antwoord had over het bestaan van Jezus.
Kunnen we nu zeker zijn dat deze man, die velen aanbidden en anderen vervloeken, echt heeft bestaan? Heeft Johnson gelijk als hij beweert dat Jezus Christus een "verzameling is van andere goden?" En heeft Russell gelijk als hij zegt dat Jezus bestaan "eerder twijfelachtig is?"
Verzinsels tegenover realiteit
Laat ons beginnen met een meer essentiële vraag. Wat onderscheiden verzinsels van de werkelijkheid? Hoe weten we, bijvoorbeeld, dat Alexander de Grote werkelijk heeft bestaan? Vermoedelijk werd Alexander de Grote op 20-jarige leeftijd, in 336 voor Christus, koning van Macedonië. Als een militair genie, slachtte deze knappe, arrogante leider zijn weg door dorpen, steden en koninkrijken zoals de Griekse en Perzische wereld, tot hij alles veroverd had. In minder dan acht jaar hadden zijn legers meer dan 40.000 km afgelegd.
Er wordt van Alexander gezegd dat hij begon te wenen als er niets meer te veroveren viel. In elk geval was het geen persoon om monopolie mee te spelen.
Voor zijn dood, op 32-jarige leeftijd, had Alexander naar verluidt grotere militaire veroveringen volbracht dan niet alleen eender wie in de geschiedenis vóór hem, maar ook na hem, tot in deze tijd. Maar vandaag valt er, buiten een aantal steden die naar hem zijn genoemd, een vervelende film van Oliver Stone en een aantal boeken, maar weinig meer over zijn erfenis meer te merken.
Hoe dan ook geloven geschiedkundigen dat Alexander heeft bestaan omwille van drie hoofdzaken:
geschreven documenten door eerdere geschiedkundigen
de historische inslag
ander historisch en archeologisch bewijsmateriaal
Historische documenten over Jezus
De juistheid van het bestaan van Alexander de Grote en zijn militaire veroveringen komt uit vijf oude bronnen, waarvan er geen enkele ooggetuige was en alhoewel 400 jaar na de dood van Alexander geschreven, wordt Plutarchus biografie over zijn leven als de basisbron aangenomen.
Aangezien Plutarchus en andere schrijvers meerdere honderden jaren leefden na Alexander de Grote, moeten ze hun informatie gehaald hebben uit vorige bronnen. Van de twintigtal historische bronnen uit Alexanders tijd zelf, overleefde er geen enkel. Er bestaan latere vermeldingen, maar elke bron beschrijft een "andere" Alexander, waarbij veel aan onze verbeelding wordt overgelaten. Ondanks het tijdsverschil van verscheidene honderden jaren, zijn de geschiedkundigen er van overtuigd dat Alexander De Grote echt bestaan heeft en dat de hoofdzaken van wat we lezen over zijn leven, juist zijn.
Met Alexander als verwijzingspunt in ons achterhoofd, noteren wij dat er voor Jezus zowel religieuze als wereldlijke historische bronnen bestaan. Maar we moeten ons de vraag stellen of deze geschreven zijn door betrouwbare en objectieve geschiedkundigen. Bekijken we dit samengevat.
Het Nieuwe Testament
Van de 27 boeken uit het Nieuwe Testament wordt er beweerd dat ze komen van schrijvers die ofwel Jezus zelf hebben gekend of informatie van mensen hebben gekregen die Jezus hebben gekend. Al deze informatie is zeer nauwkeurig onderzocht door zowel christelijke als wereldlijke wetenschappers.
De geleerde John Dominic Crosson gelooft dat minder dan 20 procent van wat we lezen in het evangelie oorspronkelijke woorden van Jezus zijn. Zelfs een scepticus stelt hier niet in vraag of Jezus werkelijk heeft geleefd.
Ondanks de kijk van John D. Crosson en andere, minder belangrijke geleerden, heerst er onder de geschiedkundigen een algehele consensus dat de verhalen uit het Evangelie ons een duidelijk beeld geven van Jezus Christus. Of de verhalen betrouwbaar zijn is het onderwerp van een verdere bespreking waarbij ook wordt gekeken naar niet-christelijke bronnen in de zoektocht naar ons antwoord of Christus heeft bestaan.
Vroege niet-christelijke bronnen
Welke historici uit de eerste eeuw die over Jezus hebben geschreven hadden niets gemeen met hem? Laten we het eerst hebben over Jezus vijanden.
Zijn joodse tegenstanders hadden er het meeste bij te winnen om Jezus bestaan te ontkennen, maar het bewijs duidt op het tegengestelde. Diverse joodse bronnen hebben het ook over het vlees-en-bloed verhaal. Zowel Gemaras als de Tamoed verwijzen naar Jezus. Alhoewel deze bestaan uit een klein aantal bitsige verlopen die vooral tot bedoeling hebben om Jezus goddelijkheid er onderuit te halen, maken deze vroege joodse geschriften geen enkele allusie dat Jezus Christus geen geschiedkundig persoon zou zijn geweest.
Flavius Josephus was een beroemd joods geschiedschrijver die eerst in ongenade was gevallen bij de Romeinen, maar later gerehabiliteerd werd door hen. Voor vele joodse tijdgenoten was hij dan ook een verrader die met de Romeinen collaboreerde. Hij werd enkele jaren na Jezus dood geboren en begon te schrijven rond het jaar 67. In zijn bekende werk "Antiquitates Flavianum", dat dateert van 93 na Christus, schrijft Josephus of Jezus als een echte persoon: "In die tijd leefde Jezus, een wijs man, voorzover het geoorloofd is hem een man te noemen. Hij verrichtte namelijk daden die onmogelijk geacht werden, en hij was leermeester van mensen die met vreugde de waarheid tot zich namen. En veel Joden alsook velen van de Grieken bracht hij tot zich. Hij was de Messias." Alhoewel men zal blijven twisten, vooral in zijn verwijzing naar Jezus als Messias, omdat sceptici de Christenen ervan verdenken zelf deze zin te hebben ingevoegd, bevestigde Josephus zeker zijn bestaan.
Wat over de wereldse historici, zij die in de oude tijden leefden maar niet religieus gemotiveerd waren? Er bestaat thans informatie over minstens 19 dergelijke schrijvers die hebben verwezen naar Jezus bestaan als een echte persoon.
Een van de grootste historici uit de oudheid, Cornelius Tacitus, bevestigde dat Jezus heeft geleden onder Pontius Pilatus. Tacitus werd zon 25 jaar na Jezus dood geboren en hij heeft de verspreiding van het vroegchristendom meegemaakt in Rome. Deze Romeinse geschiedkundige was niet bepaald een van zijn volgelingen. Hij omschreef deze in het jaar 115 zelfs als "een volk dat werd gehaat voor hun zondige praktijken, en chrestiani werden genoemd, een benaming die was afgeleid van Chrestus, die, onder Tiberius keizerschap, leed onder Pontius Pilatus, praefectus van Judea."
Onder meer de volgende feiten zijn door dergelijke bronnen vermeld:
Jezus was afkomstig uit Nazareth
Jezus leefde als een wijs en rechtschapen man
Door zijn volgelingen werd aangenomen dat Jezus drie dagen na zijn dood verrezen is [Pascha]
Jezus vijanden wisten dat hij wonderen kon verrichten, dat zij "tovenarij" noemden
Jezus kleine groep van leerlingen vermenigvuldigde zich snel tot zelfs zo ver als Rome
Jezus volgelingen ontkenden veelgoderij, leefden deugdzaam en vereerden Christus als God.
De theoloog Norman Geisler zei: "deze schetsen zijn volkomen gelijkvormig aan deze van het Nieuwe Testament."
Al deze onafhankelijke bronnen, godsdienstige en wereldse, spreken van een man die echt heeft bestaan en die duidelijk overeenstemt met de Jezus uit de Evangeliën. De Encyclopedia Britannica vermeldt diverse wereldse bronnen uit Jezus leven als een overtuigend bewijs van zijn bestaan en schrijft: "deze onafhankelijke bronnen bewijzen dat in de oudheid, zelfs de tegenstanders van Christus nooit hebben getwijfeld over het bestaan van Jezus."
Historische impact
Een belangrijk onderscheid tussen een verzonnen en een echte persoon is zijn historische impact. Zo zijn er bijvoorbeeld boeken geschreven en films geregisseerd over Koning Arthur en de Ridders van de Ronder Tafel. Deze karakters zijn inmiddels zo bekend geworden dat velen denken dat ze echt hebben bestaan. Maar geschiedkundigen die op zoek gingen naar de werkelijkheid van hun bestaan hebben geen enkel bestaan gevonden van hun impact die ze hadden op wetten, gedrag en godsdienst. Een koninkrijk met de grootsheid en pracht van Camelot zou zeker sporen hebben achtergelaten in de geschiedenis van die tijd. Het gebrek hieraan duidt aan dat Koning Arthur en zijn Ridders van de Ronde Tafel gewoonweg fabels zijn.
De geschiedkundige Thomas Carlyle zei: "Niemand leeft vergeefs. De geschiedenis van de wereld is enkel een biografie van grote mensen." Volgens Carlyle zijn het dus echte mensen en geen verzonnen personen die de geschiedenis maken. Zo heeft Alexander de grote, als een echte persoon, invloed gehad op zijn militaire veroveringen, landen, regeringen en wetten. Maar wat over Jezus Christus inslag op onze wereld?
De regering van Israël en Rome uit de eerste eeuw werden grotendeels niet beïnvloed door Jezus leven. De gemiddelde Romeinse burger hoorde slechts vele jaren na zijn dood van zijn bestaan. De Romeinse cultuur stond gedurende tientallen jaren ver van zijn onderrichtingen. De rest van de wereld had weinig of geen kennis van hem. Jezus leidde geen leger, schreef geen boeken en wijzigde geen wetten. De joodse leiders poogden zelfs zijn bestaan volledig uit te wissen en zij waren hier ook bijna in geslaagd.
Maar vandaag blijft er van het oude Rome enkel nog puin over. De machtige legers van Caesar en de praal van de Romeinse keizerlijke macht zijn naar de achtergrond verdrongen. Hoe wordt Jezus dan vandaag herinnerd? Wat is zijn duurzame invloed?
Er zijn meerdere boeken over Jezus geschreven dan over enige andere geschiedkundige persoon
Landen hebben zijn woorden als de basis voor hun wetten gebruikt. Volgens Durant was "de triomf van Christus, het begin van de democratie."
Zijn bergrede vestigde een nieuw paradigma in de ethiek en de moraal.
Scholen, ziekenhuizen en liefdadigheidsinstellingen werden opgericht in zijn naam.
De hogere inschatting van de rol van de vrouw in de Westerse cultuur vindt haar oorsprong bij Jezus. In Jezus tijd werden vrouwen als minderwaardig beschouwd. Virtueel bestonden zij niet, tot zijn leer werd gevolgd. Ook vandaag blijft in vele culturen de rol van de vrouw nog ondergeschikt.
De slavernij werd in het westen afgeschaft door Jezus onderricht dat elk menselijk leven gelijkwaardig is.
Vroegere verslaafden aan drugs en alcohol, prostituees en anderen die een doel zochten in het leven leggen de oorzaak voor de verandering van hun leven bij Hem.
Anderhalf miljard mensen noemen zichzelf Christen. Hiervan zijn er velen enkel Christen uit naam, maar anderen blijven Jezus' impact verder doordrukken door zijn leer te onderwijzen dat elk leven waardig is en wij elkaar moeten liefhebben.
Nog opmerkelijker is dat Jezus al dit heeft verwezenlijkt in slechts drie jaren van openbaar leven. Indien Jezus niet echt zou hebben bestaan, mag men zich inderdaad vragen stellen hoe een verzinsel zodanig de geschiedenis heeft doen wijzigen. Toen er aan H.G. Wells de vraag werd gesteld wie in de geschiedenis de grootste erfenis naliet, antwoordde hij onmiddellijk dat Jezus op de eerste plaats stond.
Historische documenten en inslag wijzen allen in de richting dat Jezus echt bestond. Als Jezus echt heeft bestaan, dan moeten we sporen ervan terugvinden in de geschiedenis. Verzinsels laten zon overeenstemmende sporen niet achter.
Een van de sleutels voor Durant en andere geschiedkundigen is de tijdsfactor. Fabels en legenden hebben gewoonlijk eeuwen nodig om zich te verspreiden [het gerucht dat er loopt dat de eerste Amerikaans president George Washington nooit loog, is meer dan waarschijnlijk een leugen, maar twee eeuwen later werd het een legende]. Het nieuws over het Christendom, verspreidde zich anderzijds te vlug, om het te kunnen toeschrijven aan een legende. Indien Jezus nooit had bestaan zouden de tegenstanders van het Christendom hem van bij de aanvang reeds als een mythe hebben beschouwd. Maar dat deden ze niet.
Zon bewijskracht, samen met de vroege schriften en de historische impact van Jezus Christus, overtuigen zelfs de grootste sceptici onder de geschiedkundigen ervan dat de stichter van het Christendom noch een fabel, noch een legende was. En toch blijven er kenners bestaan die het tegengestelde beweren.
Net zoals Muggeridhe, was de Oxfordse geleerde C.S. Lewis er aanvankelijk van overtuigd dan Jezus niet meer dan een verzinsel was. Ooit beweerde hij "Elke godsdienst, of wat ik noem, elke mythologie" zijn slechts het resultaat van de inventiviteit van de mensen, Christus evenzeer als Loki [Loki is de god van het vuur in de Noordse mythologie, zoals Thor, maar dan zonder paardenstaart].
Tien jaar na zijn verklaring was dezelfde Lewis ervan overtuigd dat historische gegevens, waaronder verklaringen van ooggetuigen, zijn bestaan bevestigen.
Jezus Christus heeft het historische landschap door elkaar geschud zoals een aardbeving. En deze aardbeving heeft diepere sporen nagelaten dan de Grand Canyon. Het is deze sliert aan bewijsmateriaal dat geleerden ervan overtuigt dat Jezus 2.000 jaar geleden werkelijk heeft bestaan.
Een andere scepticus die maar niet kon aanvaarden dat Jezus echt heeft bestaan was de Britse journalist Malcolm Muggeridge. Maar tijdens het maken van een televisieprogramma over Israël werd Muggeridge geconfronteerd met bewijsmateriaal over Jezus Christus, waar hij het bestaan niet van kende. Bij zijn onderzoek naar historische plaatsen zoals Nazareth, Bethlehem, de Calvarieberg en de lege graftombe trad er een gevoel van authenticiteit op de voorgrond. Later zei hij: "Het is tijdens mijn verblijf in het Heilige Land waar ik drie BBC programmas maakte over het Nieuwe Testament dat een zekerheid van Jezus geboorte, onderricht en Kruisiging zich van mij meester maakte en dat ik er mij van bewust werd dat hij werkelijk een mens, Jezus, was geweest, die ook God was."
Ook diverse Duitse geleerden uit de 18de en de 19de eeuw hebben Jezus bestaan steeds in twijfel getrokken, waarbij zij vooral benadrukten dat het bestaan van sleutelfiguren zoals Pontius Pilatus en de Hogepriest Caifas, beschreven in het Nieuwe Testament, nooit werd bewezen. Hiertegen was geen weerlegging mogelijk tot halverwege de twintigste eeuw, toen archeologen in 1962 het bestaan van Pontius Pilatus bevestigden toen zij zijn naam ontdekten in een inscriptie van een blootgelegde steen. Ook over de bestaanszekerheid van Caifas was er twijfel tot 1990 toen er een ossuarium werd gevonden waarop zijn naam stond. Ook hebben archeologen intussen in alle waarschijnlijkheid het huis van Petrus gevonden en een kelder waar Johannes de Doper zijn doopsels verrichtte.
Uiteindelijk is misschien het meest overtuigende historische bewijs van Jezus bestaan de vlugge opkomst en verspreiding van het Christendom. Hoe kan dit worden uitgelegd zonder een Christus? Hoe kon deze groep van vissers en andere werklui Jezus hebben uitgevonden in enkele luttele jaren? Durant beantwoordde zijn eigen inleidingsvraag, "heeft Jezus bestaan?" met het volgende besluit:
"Dat een klein aantal mensen in één enkele generatie een zo machtige en interessante persoonlijkheid zouden hebben uitgevonden, zo hoogstaand in ethiek en met zon inspirerende kijk op de menslievendheid, zou een mirakel zijn dat boven alle mirakels uitsteekt die beschreven zijn in het Evangelie. Na twintig eeuwen van kritiek uit geleerde hoeken, blijven de schetsen van zijn leven, karakter, en onderricht duidelijk en bevestigen ze het bestaan van de meest bekorende persoonlijkheid in de geschiedenis."
Het oordeel van de geleerden
Clifford Herschel Moore, professor aan de Harvard University zei over Jezus historiciteit: "het Christendom kende zijn Redder en Bevrijder niet als een god wiens geschiedenis vervat was in een verzonnen geloof want Jezus was een echte figuur en geen verzinsel. Geen gedroomde of gekke fabelachtige figuur drong zich op aan zijn volgelingen: zijn geloof was gebaseerd op positieve, historische en aanvaardbare feiten."
Weinige zichzelf respecterende historici zijn het eens met Ellen Johnsons en Bertrand Russells beweringen dat Jezus niet heeft bestaan. De uitgebreide documentatie over Jezus leven door schrijvers uit die tijd, zijn diepe historische impact en het bevestigende tastbare geschiedkundige bewijs hebben de geleerden ervan overtuigd dat Jezus werkelijk bestond. Kan een mythe dit allemaal verwezenlijken? Allen, op uitzondering van een paar extreme sceptici, beantwoordden deze laatste vraag met "neen".
Dr. Michael Grant uit Cambridge schreef: "Om het samen te vatten, slagen de huidige critici er niet in om Christus als fabel, voldoende te ondersteunen. Het wordt steeds opnieuw en opnieuw tegengesproken door de beste geleerden. Recentelijk heeft nog geen enkel ernstige geleerde zich gewaagd aan de uitspraak van de onjuistheid van Christus historisch bestaan."
De geschiedkundige Jaroslav Pelikan uit Yale verklaarde: "Onafgezien van wat sommigen persoonlijk denken of geloven over hem, is Jezus van Nazareth de hoofdfiguur in de geschiedenis van twintig eeuwen Westerse cultuur. De meesten schikten hun kalender naar Zijn geboorte en het is in zijn naam dat miljoenen vloeken en miljoenen bidden."
Bron: Y-Jesus: The Facts About Jesus Presented By Scholars
07-03-1980
Kibeho, Rwanda
Kibeho, Rwanda: een goedgekeurde verschijning die "de komst van Jezus" aankondigt
De verschijningen van Onze Lieve Vrouw in Kibeho, Rwanda, genieten de volle kerkelijke goedkeuring. Het is geweten dat er vele details rond de verschijningen minder bekend zijn. Nochtans onthullen deze details verbazingwekkende feiten.
Zo zijn onder meer de volgende feiten over Kibeho niet geweten:
- Een enorme beeltenis van Onze Lieve Vrouw in de Hemel tekende zich af in de nachtelijke hemel. Hiervan waren duizenden mensen getuige. - Uit Fatima kennen we het zonnewonder, maar hier veranderde de zon zich eveneens in een glazige spiegel waarbij het hele landschap werd weergegeven. Ook bij deze gebeurtenis waren duizenden getuigen aanwezig. - Een aantal van de zieners vielen tijdens het bezoek van Onze Lieve Vrouw in zo'n diepe coma dat dokters, experten en mensen uit de bisschoppelijke commissie [eveneens ooggetuigen] op het punt stonden hen dood te verklaren.
Rwanda was de eerste goedkeuring sinds jaren en kreeg het strengste kerkelijke onderzoek sedert Fatima [door het Vatikaan zelf verklaard in 2001, na twintig jaar onderzoek.]
Deze fascinerende gegevens zijn neergeschreven door een van de beste Rwandese schrijvers, Immaculée Ilibagiza, die in de omgeving woont en ooggetuige was van een aantal verschijningen en de beschreven mirakels. Het was een ongewone verschijning, waarbij de zieners, tijdens de visioenen, ofwel als dood neervielen op de grond, ofwel opgewekt de Rozenkrans met de handen oprichtten naar de Maagd. De meeste van deze gebeurtenissen draaien rond een katholiek schoolmeisje, Alphonsine Mumereke, het eerste meisje dat Maria aanschouwde op 28 november 1981, en hevig werd gepest om wat ze had gezien.
"In een poging om Alphonsine het zwijgen op te leggen, gaf een priester zelfs aan een andere meisje, Marie-Claire, de opdracht om Alphonsine verder te pesten," schrijft Ilibagiza. "Het oudere meisje gaf zelfs de opdracht aan een aantal medestudenten om Alphonsine lichamelijk te vernederen tijdens haar verschijningen: ze trokken het haar van het meisje uit, draaiden haar vingers helemaal rond, pijnigden haar lichaam zo hard ze konden, schreeuwden haar in de oren en schenen met krachtige lichtflitsen in haar ogen. Alphonsine gaf geen wenk en bleef onversagen, ongeacht hun pogingen. In extase was ze ongevoelig voor pijn en zich niet bewust van haar omgeving."
Alphonsine heeft zelfs nooit opgemerkt dat men met een naald het bloed van onder haar nagels haalde, noch dat men een brandende kaars onder haar rechterarm hield. Toen de Heilige Moeder haar vertelde wat ze aan het doen waren, was Alphonsine zo afgeschermd van de werkelijkheid, dat ze de verkeerde arm bewoog. Er waren er die Rozenkransen toewierpen [waaronder velen alleen maar om haar te pesten]. Instinctief nam Alphonsine de rozenkransen op en droeg deze op aan Onze Lieve Vrouw, maar deze die uit ongeloof werden gegooid liet Alphonsine instinctief liggen.
Van de oorspronkelijke zeven zieners, heeft de kerk er maar drie als "echte zieners" verklaard, alhoewel allen dezelfde verschijnselen vertoonden: afgesloten van de werkelijke wereld omwille van de bovennatuurlijke schoonheid dat ze aanschouwden, alsof de Hemel zich voor hen had geopend. Onbegrijpelijk is, dat één van haar pesters, Marie-Claire Mukangango, later namelijk zelf de verschijningen van Maria onderging.
De Heilige Moeder kwam omgeven door een stralend licht. Haar huid was gepolijst als ivoor, maar noch blank, noch zwart. Het was eerder een gekleurde tint, die niet met woorden kan worden omschreven. Haar gewaad was naadloos, "alsof door engelen gemaakt."
"Alles wat ik over Haar verschijning kan zeggen", verklaart Alphonsine, "is dat Zij mooier is dan iets of iemand op deze planeet."
"Wat mij vooral bijblijft is dat Maria van ons houdt," zei Aphonsine, die kloosterzuster werd. "Haar liefde is zo krachtig dat deze u zou optillen en naar de Hemel meenemen. Wanneer ik Haar zie, verdwijnt de rest voor mij en blijft er enkel Onze Lieve Vrouw over, omgeven door een immens mooi licht. U kent de liefde van een moeder voor haar kind. Haar liefde mag u hiermee een miljoen keer vermenigvuldigen. Omdat Zij zoveel van ons houdt, wenst Zij dat wij God meer liefhebben."
Ook vertelde Zij ons dat Haar Zoon spoedig zou terugkeren naar de aarde en dat alle zielen hierop moeten voorbereid zijn: "De wereld is op het verkeerde pad, met enorm veel haat en zonde. Zij verlangt dat wij elke dag de Rozenkrans bidden uit liefde voor Haar, Jezus en God. Maria zegt dat het bidden van de Rozenkrans de beste wijze is om onze liefde voor Haar te tonen."
In Kibeho toonde Maria aan de zieners barbaarse moorden met machetes, een "rivier van bloed" en de rottende lichamen van honderdduizenden doden. Zij vroeg ook aan de zieners om de leiders van het land, de Hutus, te verwittigen om niet ten strijde te trekken tegen de Tutsis, die tot de minderheid behoorden. . Zoals gebruikelijk werd er met deze waarschuwing geen rekening gehouden en twaalf jaar later ontstond er een verschrikkelijke burgeroorlog tussen de twee bevolkingsgroepen. Eén van de afslachtingen gebeurde op de plaats van de verschijningen zelf, waar ooit meer dan twintigduizend pelgrims geknield aan het bidden waren. De handen van het beeld van Maria werden weggeschoten en één kogel raakte het hart van het beeld. Drie van de zieners werden eveneens afgeslacht. Vele doden lichamen werden in de rivier geworpen. Zoals Onze Lieve Vrouw had voorspeld, doodden, met machetes gewapende soldaten, iedereen die ze op hun weg tegenkwamen. In amper een aantal weken tijd stierven meer dan een miljoen Rwandezen, de hoogste afslachtingsgraad in de militaire geschiedenis. Later werd de plaats van de afslachting te Kibeho, een bedevaartsoord, met genezingen en andere mirakelen en een mooie bidkapel.
"Mijn kind, U moet bidden, omdat de wereld zich in een vreselijke staat bevindt," zei Maria, "Mensen hebben Gods en Jezus' liefde de rug toegekeerd. Niemand gaat naar de Hemel zonder lijden. Als een kind van Maria, mag u nooit het kruis neerleggen dat u moet dragen."
Op een gegeven ogenblik vroeg Maria aan Alphonsine om een lied te zingen, waarbij een refrein van twee verzen, zevenmaal werd herhaald: "Er zal vuur komen vanuit de aarde [zegt de brand op de verschijningsberg van 8 september 2008 in Medjugorje u iets?] en alles vernietigen en dan zal de dag komen dat de mensen God zullen smeken om genade.
"De wereld staat aan de rand van een catastrofe" vertelde de Heilige Moeder aan Alphonsine. "Zuiver uw harten door gebed. De enige weg is God. Als u geen toevlucht zoekt tot God, waar zult u dan anders heen gaan wanneer het vuur zich overal verspreidt? Weet dat, wanneer de oorlogen om de godsdiensten zullen aanvangen, de tijd van Mijn Zoon nabij is."
Aan de zieners werd eveneens de Hemel getoond en medegedeeld dat het leven eeuwigdurend is. Op 15 augustus 1988 keurde de lokale bisschop Jean Baptiste Gahamanyi de publieke verering van de Heilige Maagd goed. In 2001 volgde een eindoordeel, waarbij de bisschop van Gikongoro, Mgr. Misago, de verschijningen en visioenen van Alphonsine, Nathalie en Marie-Claire goedkeurt. Volgens het rapport beantwoorden die drie zieners aan alle kerkelijke criteria. De bisschop beperkte de goedkeuringen enkel tot de eerste zes maanden vanaf november 1981: de verschijningen vanaf juli 1982, die worden toegeschreven aan Jezus, worden niet in rekening genomen. De verschijningen van Maria aan de drie andere meisjes en een jongen, worden niet erkend
Tijdens deze verschijningen te Kibeho, Rwanda, maakten meerdere zieners een unieke belevenis mee, waarbij de Heilige Maagd hen naar gebieden na dit leven bracht. Ook waren zij, tijdens deze buitenlichamelijke ervaringen, in staat om te zien hoe een bisschoppelijke commissie en de toekomstige bisschop [tijdens de ramp zelf 12 jaar later] hun eigen dood onderzochten. Er bleven immers twee kinderen dood achter in de genocide [wat hoogstwaarschijnlijk een van de hoofdredenen is waarom de verschijning maar gedeeltelijk is goedgekeurd].
Van Vestine Salima, een katholiek schoolmeisje, is geweten dat de medische onderzoekers "versteld stonden", toen zij "bezweek" om drie uur in de namiddag van Goede Vrijdag, noteert het boek verder. Het jonge meisje stopte gewoon met ademen en men kon geen hartslag horen, noch voelen en haar bloeddruk was volledig tot nul gezakt. Meer dan een uur duurde dit onderzoek, terwijl zij niet wisten of zij al dan niet openlijk haar dood moesten afkondigen door te zeggen dat zij tijdens haar slaap overleden was. Uiteindelijk zag men dat het meisje om de twee uur diep inademde.
Men wachtte veertig uren, schrijft Immaculée Ilibagiza en in de vroege ochtend, juist na zonsopgang, van Paaszondag, werd zij wakker. De cacatonische staat had precies 40 uur geduurd. Toen zij wakker werd, stond zij uitzonderlijk fris op, wenste iedereen een Zalig Paasfeest en ging zij naar de Heilige Mis, waarbij de plaatselijke priester opmerkte dat er zich een kruis vormde op haar voorhoofd.
Salima behoort niet tot de drie, door de kerkelijke commissie, "goedgekeurde zieners" [er waren zeven zieners], maar twee ervan, die wel werden goedgekeurd, Alphonsine Mumoureke en Anathalie Mukamazimpaka, ondergingen hetzelfde fenomeen.
Alphonsine, het eerste meisje die een dergelijke extase meemaakte en ook als eerste Maria zag [28 november 1981], had deze ervaring op haar zeventiende verjaardag, waarbij zij diep insluimerde met een onmogelijk lage hartslag en onzichtbaar ademde. Vooraleer zij deze ervaring beleefde, moest zij van Maria de plaatselijke overheid inlichten om haar niet dood te verklaren en te begraven, en alhoewel ze wel degelijk deze boodschap had overgebracht, waren de omstanders er van overtuigd dat ze keken naar haar dode lichaam.
Haar lichaam vertoonde de kenmerken van "rigor mortis" [lijkstijfheid] en zes man waren niet in staat om het tengere meisje op te tillen. Abt Augustin Misago, die later de bisschop zou worden die de onderzoekscommissie zou leiden, was hiervan, samen met twee andere priesters en een aantal anderen, ooggetuige. Leden van de pers waren eveneens aanwezig. Dit duurde zo achttien uur toen het meisje plots levendig opstond.
Wat de zienertjes terwijl meemaakten was, in de ware zin van het woord, ontzagwekkend. Ze getuigden dat ze de hemel, de hel en het vagevuur hadden gezien.
"De eerste plaats waar Maria mij naartoe nam was donker en erg angstaanjagend," aldus Alphonsine [waarvan de echtheid door de Heilige Stoel werd erkend] "en gevuld met schaduwfiguren en gekerm van treurnis en pijn. De Heilige Moeder noemde dit de Plaats van de Wanhoop en waarvan het pad naar de andere richting dan Gods licht leidde.
"We reisden langs de sterren tot we bij een plaats kwamen, gevuld met gouden licht, vreugde en geluk en liederen, door zovele vreugdevolle stemmen gezongen, dat ik het gevoel had dat alle zielen die ooit hadden geleefd, lof zongen over de Heer." Het was ongeveer hetzelfde gevoel waarvan vele mensen getuigen die een bijna-doodervaring meemaakten. Zowel een eerdere bisschoppelijke brief, als een pauselijke gezant, keurden deze verschijning goed.
En ondertussen was er nog Anathalie, wiens "reis" zeven uur duurde. Toen zij ontwaakte, zegde zij dat zij zeven mannen, met een mantel gekleed, had ontmoet, die haar vertelden dat zij over de aarde waakten. Daarnaast aanschouwde zij miljoenen mensen, in een wit gewaad, in een overweldigende gelukzaligheid. Het gebied met de engelen werd door Maria "Isangano" genoemd, de "plaats van eenheid" [een uitzonderlijk hoge sfeer], terwijl de miljoenen mensen zich in het "Isenderezwa z'byushimo"-gebied bevonden, of "de plaats van Gods dierbaren."
"De laatste plaats waar we terecht kwamen was een 'schemerland', met een soort onaangenaam roodachtig licht, dat me deed denken aan gestold bloed," getuigde Anathalie. "De hitte, die uit deze wereld opsteeg, was verstikkend en droog en de vlammen sloegen mij om het gelaat. Ik had het gevoel alsof mijn huid brandde en barstte. Ik kon de ontelbare menigte, die deze ellendige plaats bewoonden, niet langer aanschouwen, omdat hun leed en smart mij zo'n pijn deed. Maria heeft de naam van deze plaats niet genoemd...maar ik wist dat dit de hel was."
Deze beschrijving gaat verder dan de beschrijving van de hel door de herdertjes van Fatima. Deze "plaats van hitte" was "voor hen die nooit enige aandacht aan Gods liefde hadden geschonken."
Dit is boeiende informatie, een beschrijving van een verschijning waar iedereen zou moeten over nadenken. Het zou ons eveneens moeten doen aanzetten om te bidden voor hen die zijn heengegaan, vooral tijdens deze vasten. Zijn er enige atheïsten die meelezen, of vreest u uw "trots" te verliezen?
Laat ons terugkeren naar de Hemel: "Jezus nam me op naar de Hemel, maar ik heb geen woorden om te omschrijven op welke wijze", aldus Vestine. "Ik zag kleuren die ik nog nooit had gezien en aanhoorde muziek die ik nog nooit had gehoord, als kleuren. Ik weet niet hoe ik dit gevoel moet uitleggen omdat ik het nooit eerder heb meegemaakt.
Hoe kan ik omschrijven hoe het voelt om "water in te ademen" en "lucht te drinken?" Eén ding kan ik echter wel zeggen: "ik smeekte Jezus uit de grond van mijn hart om daar te mogen blijven, maar Jezus zei me dat het mijn tijd nog niet was en zo moest ik deze plaats achterlaten. Ik heb nooit iets droeviger meegemaakt."
Toen werd er aan Vestina gevraagd waarom zij er zo gelukkig uitzag. "Omdat ik weet dat ik ooit terug naar de Hemel zal gaan," antwoorde ze, "en deze keer voor eeuwig."
Tijdens deze verschijningen vestigde de Heilige Moeder, vreemd genoeg, de aandacht op de "Rozenkrans van de Zeven Smarten", een vroeger gebruik dat zij de kinderen opnieuw aanleerde met het dragen van een zwarte Rozenkrans. De Rozenkrans van de Zeven Smarten telt zeven maal zeven kraaltjes, met drie bijkomende kraaltjes en een kruis. Deze wordt gebeden als aandenken aan de zeven smarten van Maria en voor het bekomen van oprecht berouw over onze zonden:
1. Een week na Jezus' geboorte moet hij in de tempel aan God worden opgedragen. Op het moment dat Maria en haar man Jozef op het tempelplein arriveren, verschijnt daar de oude Simeon. Hij neemt het kind in zijn armen en dankt God met de woorden: "Laat uw dienaar nu maar, Heer, naar uw woord in vrede gaan. Want op dit moment hebben mijn ogen uw heil aanschouwd, dat U voor alle volken hebt bereid. Een licht dat voor de heidenen straalt; een glorie voor uw volk Israël." En tot de verbaasde Maria sprak hij: "Zie, dit kind is bestemd tot val of opstanding van velen in Israël, tot een teken dat weersproken wordt, opdat de gezindheid van vele harten openbaar mag worden. En ook uw eigen ziel zal door een zwaard worden doorboord." [Lukas 02,22-35]
2. Enige tijd na Jezus' geboorte verschijnen er wijzen uit het oosten. Zij dienen zich aan bij koning Herodes met de vraag, waar de pasgeboren koning van de Joden te vinden is, want - zeggen zij - "wij hebben zijn ster in het oosten gezien". Herodes schrikt en heel Jeruzalem met hem. Hij is niet een geboren koning, hij heeft het koningschap gekocht. Hij besluit het kind te doden en stuurt de wijzen naar het nabijgelegen plaatsje Bethlehem, want daar moet het kind volgens de heilige boeken geboren zijn. En hij vraagt hen, of ze na afloop terug willen komen, "want dan kan ook ik het hulde gaan brengen". De wijzen aanbidden het kind, maar gewaarschuwd door een engel, dat Herodes het kind wil doden, gaan zij niet meer bij hem langs: zij keren langs een andere weg naar huis terug. Herodes bemerkt dat hij bedrogen is en geeft zijn leger bevel alle kinderen onder de twee jaar in en om Bethelhem te doden. Jozef krijgt een droom waarin een engel hem aanspoort het kind en zijn moeder te nemen en te vluchten naar Egypte. Daar moeten ze blijven tot Herodes gestorven is en het gevaar geweken. [Matteus 02,01-21]
3. Als Jezus twaalf jaar is, reist hij bij gelegenheid van het paasfeest met zijn ouders mee naar Jeruzalem. Hij wordt zo geboeid door de gesprekken met de leraren en schriftgeleerden, dat Hij alles om zich heen vergeet. Op de terugweg bemerken zijn ouders dat hij niet ergens anders in de karavaan met familieleden meereist, en dodelijk ongerust keren ze terug naar Jeruzalem. Na drie dagen zoeken vinden ze Hem, nog altijd gezeten tussen de leraren, die verbaasd staan over zijn begrip en zijn antwoorden. Zijn ouders stonden perplex en zijn moeder zei: "Maar kind, waarom heb je ons dit aangedaan? Moet je kijken met hoeveel smart je vader en ik naar je hebben gezocht?" Maar hij antwoordde: "Wist u dan niet dat ik in het huis van mijn vader moest zijn?" [Lukas 02,41-52]
4. Omdat Jezus veel kritiek had op de schijnheiligheid van de religieuze leiders van zijn dagen, had Hij zich veel vijanden gemaakt. Uiteindelijk wisten ze Hem te pakken te krijgen en aan de Romeinse overheid voor te geleiden. Ze bewerkten de stadhouder Pilatus, zodat deze besloot Hem te laten kruisigen, ondanks het feit dat hij erkende geen schuld in Hem te vinden. Jezus moest zelf zijn kruis dragen naar de plaats van de terechtstelling even buiten Jeruzalem. Lukas vertelt, dat Jezus zelfs in die situatie kans zag wenende vrouwen te troosten [Lukas 23,27-31]. Hoewel geen van de evangelisten het uitdrukkelijk vertelt, heeft Hij volgens de overlevering op die kruisweg ook zijn moeder Maria ontmoet: een smartelijk gebeuren.
5. De evangelist Johannes vermeldt uitdrukkelijk, dat Jezus' moeder onder het kruis stond op het moment dat Hij stierf: "Toen Jezus zijn moeder zag, en naast de leerling die Hij liefhad, zei Hij tot zijn moeder: "Vrouw, ziedaar uw zoon. Vervolgens zei Hij tot de leerling: "Zie daar uw moeder." En van dat ogenblik nam de leerling haar bij zich in huis. [Johannes 19,26-27]
6. Toen Jezus na zijn dood van het kruis werd afgenomen, legde men Hem in de schoot van zijn moeder. Ook dit wordt niet verteld door de evangelisten. Maar het tafereel is vooral in de middeleeuwen vaak afgebeeld. Zo'n afbeelding van Maria in droefheid met de dode Jezus op haar schoot noemt men een Pietà.
7. Tenslotte werd Jezus in een nieuw graf gelegd. Als Maria onder het kruis stond, was ze daar natuurlijk ook bij aanwezig. Dat is de zevende smart.
De drie bijkomende weesgegroetjes zijn toegevoegd ter herinnering aan de tranen die Maria liet omwille van het lijden van haar Goddelijke Zoon.
Ook vroeg de Heilige Moeder aan Anathalia om het boek te lezen "Over de navolging van Christus [De Imitatione Christi]" van de Nederlander Thomas a Kempis [eigenlijk Thomas van Kempen], geboren te Kempen rond 1380 en overleden te Zwolle op 24 juli 1472. Hij was een middeleeuwse augustijner kannunik, kopiist, schrijver en mysticus en lid van de spirituele beweging van de Moderne Devotie. Zij vroeg aan het kind om, op een later tijdstip, het boek op een willekeurige bladzijde te openen en de eerste woorden die ze zou lezen diep in het hart te plaatsen.
Aan Marie-Claire verklaarde Maria dat "deze Rozenkrans een heel bijzondere betekenis inhield" en "dat ze haar spoedig zou onderrichten hoe deze te bidden. Het gebruik verwijst naar het Feest van Maria Zeven Smarten, dat valt op 15 september, daags na het Feest van de Kruisverheffing en verwijst naar het moment dat Maria door de engel Gabriël werd gevraagd of zij de Moeder van Jezus wilde worden: toen werd Zij vervuld van een grote vreugde. Zij zong een beroemde lofzang voor God, het Magnificat ('Mijn ziel prijst hoog de Heer...': Lukas 01,26-38.46-56). Net als Haar zoon Jezus is Haar het lijden niet bespaard gebleven. Maar dat had niet het laatste woord over Haar. Integendeel, zij is door het lijden heen een vrouw van de liefde geworden. De Kerk noemt Haar 'de eerste van de gelovigen', 'beeld van de kerk zelf'. In Haar smarten kunnen de gelovigen hun eigen verdriet herkennen; zij kunnen in hun gebed hun toevlucht nemen tot Maria en Haar vragen voor hen bij de Heer een goed woordje te doen: Zij weet wat het is verdriet te moeten doormaken. Wij zouden Haar het geheim kunnen vragen om door het lijden heen te groeien in liefde en geloof.
Daarom heeft de geloofsgemeenschap vaak stilgestaan bij de momenten van verdriet in het leven van Maria. Uiteindelijk zijn ze samengevat in zeven momenten van smart, die hierboven zijn beschreven.
"Het jonge meisje, Marie-Claire, gaf ons zeer ernstige boodschappen door, waaronder een waarschuwing voor de mensen dat het einde van deze tijden nabij is [niet te verwarren met het einde van de wereld] en dat velen onder Gods kinderen in zonde zijn vervallen," aldus Immaculée Ilibagiza, die eveneens een bestseller schreef over de verschrikkelijke brurgeroorlog in Rwanda. "Maria vertelde aan het meisje dat Zij naar deze plaats was gekomen om de harten terug tot God te brengen en de mensen aan te moedigen om deze Rozenkrans te bidden, wat het meest belangrijke gebed is om Gods liefde te ontvangen, onze bekering te verkrijgen en in onze strijd tegen het kwade."
Wat een vernedering voor een atheïst als hij dit leest. Hij die zich moet "vernederen" tot het bidden van een eenvoudig gebed en zijn "trots" moet opgeven.
De verschijning voorzag met een uiterste nauwkeurigheid de allesvernietigende burgeroolog in Rwanda. Er werden buitengewone zonnewonderen gezien door alle aanwezigen [op een dag gebeurde dit zelfs onder een zwaarbewolkte hemel terwijl er zachte regen viel en waarbij alle zieken genazen].
"De Rozenkrans der Zeven Smarten houdt alle kracht in die nodig is om een wending te geven aan uw leven, om vrede en vreugde te bekomen en in staat is om al uw ware potentiële dromen te verwezenlijken," aldus nogmaals de auteur die zegt het te kunnen weten omdat "hij uit ervaring spreekt als Maria belooft dat u, bij het bidden van deze wondermooie Rozenkrans, de genaden die u ontvangt ontelbaar zijn."
Naar verluidt zou Maria er in het bijzonder de nadruk op hebben gelegd, dat deze Rozenkrans er niet enkel is voor de Katholieken maar voor hen van alle geloof. "Wat ik u vraag is berouw te hebben", zei de Maagd van Kibeho, "Als u ernstig medideert tijdens het bidden ervan zult u de kracht vinden om berouw te hebben over uw zonden en uw harten te bekeren." Maria zei ook "dat gebeden geen enkel nut hebben als ze niet uit het diepste van het hart komen, en u kunt uw harten niet openen voor de Heer zonder nederig te zijn." Zij vroeg om deze Rozenkrans elke dinsdag [de dag van de eerste verschijning] en elke vrijdag te bidden.
Een sleutelliedje dat de zienertjes werd onderwezen hield de volgende tekst in: "De Heilige Moeder is waarlijk de Maagd. Ik zal bidden voor Haar hulp de hele dag en nacht. Ik zal bidden voor Haar hulp in smart. Ik zal met elke adem bidden voor Haar hulp."
"De wereld is doof geworden en wil de waarheid van het Woord niet horen", zei Maria, die kwam als "de Moeder van het Woord."
"De mensen van vandaag weten niet eens meer hoe ze zich moeten verontschuldigen voor het kwade dat ze door hun zonden aangericht hebben. Elke keer opnieuw en opnieuw nagelen ze de Zoon van de Heer aan het Kruis. Dat is de reden waarom Ik naar hier ben gekomen, vooral hier in Rwanda, waar Ik nog nederige zielen kan vinden en mensen die niet gehecht zijn aan geld en weelde om Mijn woorden met open harten te aanhoren. Bid de Rozenkrans om de genade van het berouw te verkrijgen."
Tijdens de door de Kerk goedgekeurde verschijning te Kibeho, Rwanda, vestigde de Heilige Moeder er bij één van de zieners, Anathalia Mukamazimpaka, diverse malen Haar aandacht op dat het meisje het mystieke boek moest zien te vinden "Over de navolging van Christus [De Imitatione Christi]", het boek op een willekeurige bladzijde te openen en elke keer de eerste woorden die ze zou lezen "diep in haar hart te bewaren." Wat een enige manier van toewijding is dit: "open het op een willekeurige bladzijde, lees het, prent het in uw gedachten en beleef het." Wondermooi!
Dit verhaal is bevestigd door Anathalia zelf en zij beleeft het dagelijks.
Dit klassieke boek is geschreven door een Nederlandse monnik, Thomas a Kempis [eigenlijk Thomas van Kempen], geboren te Kempen rond 1380 en overleden te Zwolle op 24 juli 1472. Hij was een middeleeuwse augustijner kannunik, kopiist, schrijver en mysticus en lid van de spirituele beweging van de Moderne Devotie. Het boek werd rond 1412 gepubliceerd en het trok de aandacht van meerdere heiligen, onder wie de heilige Ignatius van Loyola. Er wordt verteld dat dit boek, na de Bijbel, de meest vertaalde Christelijke literatuur is. De beroemde pastoor van Ars, de Heilige Jean Vianney, die nog dit jaar patroonheilige wordt van alle priesters ter wereld [niet alleen meer van de parochiepriesters], ging nergens heen zonder dit boek.
Reeds op de eerste willekeurige bladzijde dat men openslaat vertelt "De imitatione Christi" hoe men het "berouw over onze zonden" moeten beleven in onze "geheime kamers."
We weten allen hoe belangrijk het is om "geestelijke lucht [en zuiverheid]" in te ademen in de geheime kamers van onze harten. Deze geheime kamers hebben ondoordringbare muren...het diepste "ik".
"In deze kamer zult u grote genaden vinden die u gemakkelijk kunt verliezen in de buitenwereld," schreef deze monnik, midden in zijn dialogen met Jezus. "Als het geloof er in woont zal dit zoet en aangenaam in u groeien en een heel goede vriend voor u zijn in de toekomst. Als u in het begin dikwijls in deze kamer verblijft en dan blijft volhouden in gebed en heilige bezinning, zal het daarna een heel bijzondere vriend zijn en één van uw meest bijzondere aanmoedigingen."
"Uit de stilte en de rust van het hart, haalt een toegewijde en vrome ziel veel voordeel en leert deze de verborgen betekenis van de Bijbel kennen en zal deze er eveneens veel zoete tranen van vroomheid uit halen, waarmee de ziel zich zelf elke nacht kan wassen en zeer machtig zuiveren van elke zonde, waardoor deze meer vertrouwd zal worden met God, tot op dat niveau, dat deze gescheiden wordt van elk luidruchtig lawaai van de wereldse aangelegenheden. De Heer en Zijn engelen zullen steeds dichterbij komen en bij hen verblijven die, uit liefde voor de deugdzaamheid, zich terugtrekken uit hun kennissenkring en hun omgeving van wereldse vrienden."
"Het is beter voor iemand om afgezonderd te leven en goed zorg te dragen voor zich zelf, dan dat deze persoon anders misschien mirakelen zou verrichten in het wereldse. Het is eveneens lovenswaardig voor elk godsdienstig persoon om zelden scheep te gaan met en zichtbaar te worden voor anderen."
"Sluit de deur van uw ziel, namelijk uw verbeelding, goed af, en scherm uw voorzichtig en zoveel mogelijk af van het aanschouwen van alle wereldse zaken, om daarna uw gedachten op te lichten tot de Heer en Jezus. Open uw hart in alle geloof voor Hem en verblijf met Hem in uw kamer, want er buiten zult u nooit zoveel vrede vinden."
Deze "geheime kamer" kunnen we eveneens zien als een reusachtige, geestelijke opslagplaats, bekleed met het sterkste en edelste metalen, complexe kunstwerk van de Hemel, opgebouwd uit bezinning en gebed en geloof. Bouw deze plaats. Ga erheen voor aanmoedigingen, vooral tijdens deze vasten. Breng er lange perioden van gebed in door. Laat u door niets verstoren. Laat u door niets van deze vreugde beroven. Bouw het en bid er diep in. Het is uw ware plaats van "veilig gevoel", uw plaats van "belevenis" en het meest echte toevluchtoord, ondanks wat het wereldse uitstraalt.
Dilemma
De verschijningen in Kibeho, Rwanda stellen iedereen voor een dilemma: wat met de apocalyptische aanwijzingen? Er waren zeven zieners die een sleutelrol speelden: zij waarvan iedereen weet dat ze tijdens de eerste maanden van de gebeurtenissen, die begonnen op 28 november 1981, Maria hebben gezien. Enkel drie van de zieners werden weerhouden in de officiële Kerkelijke goedkeuring van deze fascinerende verschijning, Alphonsine Mumereke, Anathalia Mukamazimpaka en Marie-Claire Mukangango. Vier ervan werden niet goedgekeurd [maar echter nooit veroordeeld].
Ontzagwekkende gebeurtenissen werden doorgegeven door minstens twee van de vier niet door de kerk goedgekeurde zieners [meer dan waarschijnlijk omdat het nog over toekomstige gebeurtenissen gaat die nog moeten gebeuren]. Dit is een grote uitdaging voor u. Is het werkelijk mogelijk dat de omstandigheden, de apocalyptische omstandigheden, die hier werden voorspeld zich aftekenen aan de horizon?
Er is hier reeds geschreven over het prachtige boek, "Our Lady Of Kibeho," met details over de verschijningen [en sommige van de voorspellingen]. Een ander boek, "Kibeho, Rwanda: A Prophecy Fulfilled,", geschreven door Vader Gabriel Maindron, kwam reeds in 1996 uit en bevatte meer informatie over de profetische aanwijzingen, zowel als de meerdere waarschuwingen over het materialisme, dat nu begint weg te smelten voor onze ogen.
"De mens is dwaas, dol op wereldse goederen, en er zich niet van bewust dat de dag komt dat we er afstand moeten van nemen," zou de Heer naar verluidt hebben gezegd tegen Emmanuel Segastashya, een van de niet officeel erkende zieners, die beweerde een verschijning te hebben gehad van Jezus. "Hij jaagt op wind. De bezittingen van deze aarde zijn enkel as, terwijl de echte rijkdom in de rijkdom van het hart ligt."
Tegen een andere, niet-erkende ziener, zou de Heer naar verluidt hebben gezegd: "zo veel kwaad wordt er veroorzaakt door het geld. Veel te veel mensen stellen hun vertrouwen in aardse goederen. Het resultaat van deze aanbidding van het geld is de ongeoorloofde sex en andere zonden," werd aan de zieners medegedeeld. Rwanda en de rest van de wereld, ondergingen straffen. Over de huidige tijd werd er gezegd dat het een "tijd van genade" is.
"Zij herinnert er ons aan," zegt Vader Maindron, "dat geld en de bezeten invloed ervan op ons leven, vaak aan de basis liggen van de huidige problemen. Wij hebben toegestaan dat het ons leven beheerst, zijn er slaaf van geworden en staan er ten dienste van, terwijl we enkel God zouden moeten dienen. Het geld is onze afgod geworden."
In Kibeho was niet het geld het probleem,want deze plaats van verschijning werd uitgekozen voor de eenvoud en de armoede, vertelde Maria aan de zieners, maar er heerste een haat tussen de stammen [Hutus en Tutsis] en de zonde van het vlees in Rwanda, dat zijn straf kreeg onder de vorm van een waanzinnige burgeroorlog die volgde op de verschijningen.
Zowel de "erkende" als "niet-erkende zieners" waren het eens over de zuivering. Hetzelfde wordt steeds herhaald in Medjugorje, dat een aantal maanden eerder begon als de Kibeho-verschijningen. Maar hoe apocalyptisch zullen de gebeurtenissen zijn?
Gingen de boodschappen enkel over de massale militaire afslachting van honderdduizenden mensen in Rwanda en Kibeho, waaronder twee van de zieners, of zijn er boodschappen die naar wereldgebeurtenissen verwijzen die nog moeten komen?
Jezus heeft tegen Emmaniel, die werd gedood in de oorlog, gezegd : "Het is hij die het kwade doet die het vuur zal aanwakkeren. Spoed u om het goede te doen, want op een dag zal satan uit deze wereld verdwijnen, en en zult u nooit weer worden in verleiding gebracht. Haast u, want de tijd is kort. Vandaag is de wereld vol van haat en u zult weten dat Mijn tijd nabij is, wanneer u over de godsdientoorlogen zult horen en u deze zult zien. Weet dat Ik dan zal komen, want niets zal deze oorlogen kunnen doen stoppen. Weet dat het niet gemakkelijk zal zijn om Mij te herkennen, maar er zullen tekenen zijn die u zullen helpen on Mij te kennen: ik zal komen als een voorbijganger, maar als Ik langs een dove zal gaan, zal deze horen en als Ik langs een blinde ga, zal hij zijn ogen openen en zien. Als Ik langs een moeder kom, zal zij vreugde vinden. Hij die van Mij houdt zal mij vinden, zelfs wanneer hij zich onder een brug bevindt. Zelfs wanneer u zich onder een heuvel bevindt, zal Ik u vinden. Vertel aan alle mensen dat er niet veel tijd rest en dat Ik spoedig zal terugkomen."
Emmanuel, een ongelovige vóór de verschijningen, zegt dat hij een vreemde man in een kleed heeft ontmoet, die hij voor Jezus nam, op 2 juli 1982, tijdens zijn terugweg van het veld waar hij bonen van de staken trok.
Sommige van de boodschappen waren opzienbarend en ze kwamen niet alleen van niet-erkende zieners. Eén van de erkende zieners, Alphonsine Mumereke, de eerste die Maria zag op 28 november 1981 en die gekend staat als de "hoedster over de geheimen", zegt in het boek van Maindron, "dat de wereld tot een einde komt en dat Jezus' terugkeer heel nabij is."
Zei Aphonsine, nu een kloostersuster, dit werkelijk? En zo ja, wat denkt de bisschop hierover? Andere profetieën spraken over ernstige gebeurtenissen, en misschien zelfs over een openbaring van Jezus, maar niet het einde. De verklaringen zouden gemakkelijk kunnen worden afgedaan, indien ze niet in verband stonden, hoewel niet officieel, met deze een van de meest sterke, erkende verschijningen sinds jaren, door Rwandese de bisschop Augustine Misago, in het Vaticaan zelf, op 29 juni 2001, na door de handen te zijn gegaan van kardinaal Ratzinger [nu Paus Benedictus XVI], die destijds Voorzitter was van de Congregatie voor de Geloofsleer.
"Zij zei om uw persoonlijke bezittingen in te pakken, want de resterende tijd is kort", in het boek van Vader Maindron, over een andere niet-erkende zienster, Vestine Salima. "Wanneer God u zal roepen, zult u niet de tijd hebben om de dingen mee te nemen en zult u deze moeten achterlaten."
"Reizigers!", zei Maria verder, "Waarom terugkijken naar wat hebt u achtergelaten? Neem nu uw bagage want de rest van de weg is kort. Kijk vooruit, want het geluk bevindt zich voor u." En dan is er deze geheimzinnige zin, in deze verschijning die zoveel te doen heeft over een vernietiging door vlammen [er werd zelfs een vulkaan genoemd]: "Als u geen toevlucht zoekt tot God, waar zult u dan heengaan wanneer het vuur zich overal verspreidt?", aldus Vestine.
En zo heeft Rwanda, naast ons land [naast onze voormalige kolonie Congo, waren Rwanda en Burundi onder de VN vroegere mandaatgebieden van België], ook voor onze Noorderburen een heel bijzondere betekenis.
De verschijningen bleven uiteindelijk 7 jaar duren tot 28 november 1988.
De erkende zieners zijn:
Alphonsine Mumureke Anathalie Mukamazimpaka Marie-Claire Mukangango [vermoord in Byumba, 1994]
De overige zieners zijn:
Stephanie Mukamurenzi [heeft thans een ongekende verblijfplaats] Agnes Kamagaju Emmanuel Segatashya [vermoord tijdens het ontvluchten van de hoofdstad Kigali , 1994] Vestine Salina
In 1994 brak de hel los. De volkerenmoord door de extremistische Hutumilities kostte het leven aan naar schatting een miljoen Rwandezen, voornamelijk Tutsis en gematigde Hutus. "Op 14 april 1994 vond er in Kibeho hier een volkerenmoord op reusachtige schaal plaats. Twaalfduizend, misschien zelfs tot twintigduizend mensen stierven in deze streek. Het gebeurde vooral hier, in de kerk vóór ons, waar velen een toevluchtsoord zochten tegen de moordenaars, in de hoop dat een heilige plaats zoals een kerk, zou worden geëerbiedigd."
In 1995 greep in Kibeho opnieuw een slachting plaats. Onder het oog van de VN vredesmacht werden door het Rwandees Patriottisch Leger 2000 tot 4000 Hutus gedood bij de ontruiming van een vluchtelingenkamp.
Rwanda en de Tweede Komst van de Heer
Als men wordt gedragen door een golf van genade bij het bezoeken van een plaats waar Maria is verschenen, lijkt dit een sterk teken dat van dit oord een ongebruikelijke kracht uitgaat. Zoiets is het geval te Kibeho in Rwanda.
Maar wat met de zieners? Zij blijven het voorwerp van een raadsel. Van de oorspronkelijk zeven [maar daarna een dozijn, gevolgd door een uitbarsting van zeventig zieners] zijn er tot op vandaag maar drie die de goedkeuring wegdragen van de plaatselijke bisschop en Rome. En zo moeten we voorzichtig blijven. Alhoewel, een aantal zieners had ervaring met gebeurtenissen die nog moeten komen en, zoals de lezer weet, staat het Vaticaan nooit bij onthullingen te springen om ze goed te keuren, wanneer ze nog moeten plaatsvinden. Er zijn genoeg voorbeelden de laatste tijd. Ik noem er maar drie: Garabandal, Medjugorje, Anguera ...
Eén van dergelijke gevallen betreft de ziener Emmanuel Segastashya die doodgeschoten werd tijdens de genocide van 1994. Segastashya is een uiterst fascinerend geval omdat Hij de eerste was die een ontmoeting had met de Heer, op 16 september 1982, terwijl hij de koeien oppaste en door een bonenveld ging. De jongen was niet gelovig opgevoed en was ongeschoold, een zwerver die geen enkel idee had over het Christendom. De Heer verscheen aan Emmanuel in een zwart kleed, in de plaatselijke klederdracht, in een onbeschrijfelijk licht. Hij leerde hem het Kruisteken, het Onze Vader, het Weesgegroet, de zonde, de liefdadigheid en het sacrament van de biecht aan, in zon omvang dat de tiener, uit een land van hutten uit modderstenen, langdurig kon spreken over deze onderwerpen.
Segastashya wekt ook nog belangstellling omdat hij voorzag dat de wereldgeschiedenis tot een climax zal komen, samen met de Tweede Komst. En dat is een territorium waar de Kerk heel omzichtig mee omgaat, zo omzichtig dat men zich afvraagt of dergelijke voorspellingen de beslissing van het bisdom heeft beïnvloed om Segastashya [die heel wat impressieve karaktertrekken had] tot op vandaag niet op te nemen in de goedgekeurde verschijning.
Informeel wordt van één van de goedgekeurde ziensters gezegd dat ze hetzelfde onderwerp heeft aangehaald en eveneens Jezus heeft gezien. De Kerk erkent enkel de verschijning van Maria, de Moeder van het Woord, te Kibeho.
Segastashya citeerde Jezus die zei: "Ik zal komen als een reiziger, maar als Ik voorbij een dove ga, zal hij horen. Als Ik voorbij een blinde ga, zal hij zijn ogen openen en zien. Als Ik voorbij een Moeder ga, zal ze vervuld zijn van vreugde. Hij die onder een brug ligt ... Ik zal hem vinden. Laat het niet gezegd zijn dat iemand op de top van een berg moet wonen, omdat God deze plaats misschien niet kan bereiken. Zelfs als u zich onder een heuvel bevindt, zal Ik u vinden."
Merkwaardig vertelde Jezus aan Segastashya dan hij spoedig zou sterven [wat gebeurde en niet kan worden ontkend]. Segastashya citeerde verder de Heer die zei: "Vertel de mensen dat er niet veel tijd over is. Ik zal spoedig terugkeren. Wees dus gehaast om goed te doen, want op een dag zal satan uit deze wereld verdwijnen en zult u nooit meer worden in verleiding gebracht. Haast u, er blijft niet veel tijd over. Wees niet bevreesd, maar heb geloof! Want hij die goed doet zal met Mij naar de Hemel gaan. Vandaag is de wereld vol van haat en u zult weten dat Mijn terugkeer nabij is, dat Ik onderweg ben, wanneer u de oorlogen van de godsdienst zult zien. Weet eveneens dat het niet makkelijk zal zijn om Mij te herkennen. Er blijft niet veel tijd over om u voor te bereiden op het Laatste Oordeel.
Omdat Emmanuel niet werd goedgekeurd, moet u deze boodschap ook in dat licht overwegen.
Terwijl de drie goedgekeurde zieners nooit hebben bevestigd dat de Heilige Moeder hen heeft verteld dat we de Tweede Komst nadert, blijft dit thema wel overeind omdat een andere zienster van de oorspronkelijke zeven, Agnes Kamagayu, de Tweede Komst openlijk blijft bevestigen.
Bij alle zieners was er sterke waarschuwing over het jagen naar de rijkdommen van deze wereld, dat een enorme factor speelt in de huidige neergang van de wereld [Kibeho zelf is enorm armoedig, de reden waarom Maria deze plaats koos]. Emmanuel zegt dat zij die kozen voor wereldse zaken, hiervan spijt zullen krijgen, misschien eerder dan ze denken. De grote kracht: gebed uit het hart.
Van alle zieners te Kibeho is er één zienster die tot op vandaag nog verschijningen krijgt. Elk jaar op 15 mei in de kerk van Sint Rochus te Brussel. Zij woont in de Ambachtsliedenstraat 7 te 1050 Brussel. Haar naam: Valentine Nyiramukiza.
Het was ook op 15 mei in 1982 toen Onze Lieve Vrouw van Kibeho, tijdens een acht uur durende verschijning, verschrikkelijke scènes toonde van de komende genocide, een verschrikkelijke gebeurtenis die zou komen in de nabije toekomst: mensen die elkaar doodden, verlaten lichamen zonder dat iemand ze begroef, bomen in vuur, een open afgrond, een monster, "een rivier van bloed," en onthoofde mensen.
Op 6 april 1994 werd een vliegtuig met daarin de Rwandese president Juvénal Habyarimana en de president van Burundi Cyprien Ntaryamira neergeschoten tijdens de voorbereiding om te landen in Kigali. Beide presidenten stierven toen het vliegtuig neerstortte. Beide presidenten hadden plaats moeten nemen in het toestel van Rwanda omdat het toestel van Burundi "toevallig" stuk was geraakt. Eigenaardig was het feit dat een Burundees reeds plaats nam in het Rwandees toestel alvorens het defect werd gemeld. De moord op de Rwandese president was het startsein voor de aanvang van de genocide. De hel brak los.
Op 7 april 1994 gaf Roméo Dallaire, de leider van UNAMIR, opdracht aan tien Belgische VN-soldaten om de nieuwe president en voormalig minister-president, Agathe Uwillingiyimana, te beschermen. De soldaten werden echter onderschept en gegijzeld door Hutu-extremisten, waarna Agathe en haar man werden vermoord. Later die dag werden de Belgische soldaten dood gevonden. Van 6 april tot half juli 1994 kwamen, in een periode van ongeveer honderd dagen, tussen de achthonderdduizend en het miljoen Tutsi's [de stam van de zieners] en gematigde Hutu's om het leven.
De "Rivier van Bloed" verwijst naar de Kagera rivier. Talloze onthoofde lichamen werden gewoon in deze rivier gedropt. Velen onder hen waren vrouwen en kinderen, amper vijf à zes jaar oud. De Rusomo watervallen hadden op een bepaald ogenblik alleen maar een rode kleur van het bloed. Alphonsine Mumureke, aan wie Onze Lieve Vrouw het visioen over de "rivier van bloed" had getoond, vroeg aan Haar: "Stop! Stop! Alstublieft stop! Waarom vermoorden deze mensen elkaar? Waarom hakken ze op elkaar in?"
06-03-1980
De Geur van Regen
De Geur van Regen
Er was een koude maartse wind, toen de dokter de kamer van Diana Blessing binnenliep. Zij was nog draaiering van de operatie.
Haar echtgenoot David hield haar hand vast terwijl zij zich klaar maakten voor het laatste nieuws.
Die middag had Diana, 24 weken zwanger, wegens complicaties een keizersnee ondergaan en er was een dochtertje geboren: Dana Lu Blessing
Met amper 787 gram en slechts enkele cm groot was ze zeer prematuur.
¨
Desondanks sloegen de woorden van de arts in als een bom: "Ik denk niet dat zij het zal halen," zei ze zo vriendelijk als het kon.
"Slechts 10% dat de nacht door komt en zelfs dan, als ze het door een wonder toch haalt, zal haar toekomst er erg naar uitzien."
Vol ongeloof luisteren Diana en David naar de uitleg van de arts:
"Zij zou nooit kunnen lopen, praten, misschien blind zijn, waarschijnlijk verlamd en mentaal een achterstand hebben."
Zij hadden zo lang gedroomd over een dochter in hun gezin. Nu zou, binnen enkele uren hun droom, ten einde zijn.
Maar toen de eerste dagen voorbijgingen, kwam er noch meer bij:
Zij konden Dana nog steeds niet aanraken. Zij konden de baby niet tegen de borst houden en hun liefde overdragen.
Alles wat ze konden doen was bidden, Opdat God dicht bij het kleine meisje zou zijn.
Terwijl de weken voorbij gingen kwam ze voorzichtig wat aan. Toen Dana 2 maanden oud was mochten haar ouders haar voor het eerst vasthouden
En weer 2 maanden later, terwijl de artsen steeds vertelden, dat de overlevingskansen bijna nihil waren, mocht Dana naar huis, net zoals haar moeder voorspeld had.
5 jaar later was Dana een klein pittig meisje met glinsterende ogen en een wil om te leven. Zij vertoonde geen tekenen van geestelijke achterstand zij was alles wat een kind kon zijn.
Maar het einde van dit verhaal is het nog niet.
Op een winderige middag, in de zomer van 1996, zat Dana op de schoot van haar moeder in een parkje, waar haar broertje Justin baseball aan het spelen was. Zoals gewoonlijk, was Dana aan het kwebbelen, toen ze plotseling ineens stopte en zei: "Ruik je dat?"
Diana rook en antwoordde: "Ja, het ruikt naar regen" Dana sloot haar ogen en zei weer: "Ruik je dat?"
En haar moeder zei: 'Ik denk, dat we straks nat worden. Het ruikt naar regen. 'Dana schudde haar hoofd, raakte haar schouders aan en vertelde: "Neen, het ruikt naar Hem. Het ruikt naar God, toen ik met mijn hoofd op zijn borst lag"
Tranen kwamen opzetten, toen Dana opsprong om met de andere kinderen te gaan spelen. Voordat de regen begon, hadden de woorden van haar dochter al bevestigd, wat de Blessing familie, in hun hart al hadden geweten.
Tijdens de lange dagen en nachten van die eerste 2 maanden van haar leven, had God haar tegen zijn borst gehouden en het was Zijn geur die zij zich zo goed herinnerde.
De liefde van God is een oceaan, Je ziet waar Hij begint, maar niet waar Hij eindigt.
05-03-1980
satans opzet
satans opzet
03-03-1980
Florida, Tree of Life, Disney's Animal Kingdom
Florida, Tree of Life, Disney's Animal Kingdom
Op het internet vindt men de wildste verhalen over deze boom, waarbij het om een echte boom met echte natuurlijke figuren zou gaan. Hij zou in een woud staan in Andra Pradesh, India. Dit verhaal is echter niet waar en op deze blogsite houden we van de waarheid.
De boom bevindt zich in Disneys Animals Kingdom, een themapark in Florida, USA. Deze kunstmatige boom, die samengesteld is uit diverse materialen ziet er onwaarschijnlijk levensecht uit. De boom is 45 meter hoog en is bestand tegen orkaanwinden. De stam bestaat uit 45 grote takken. Deze tellen op hun beurt samen 756 ondertakken die dan nog eens onderverdeeld zijn in 7891 eindtakken. De hele structuur is samengesteld uit 102.583 nagemaakte bladeren. Nog eigenaardiger is dat bedreven vakmensen 300 sculpturen van dieren aan de stam hebben toegevoegd en toch blijft de stam levensecht. In de stam is er zelfs een klein theater ingebouwd waar u een 3D-film kunt bekijken.
01-03-1980
Zuid Namibië: Kolmanskop
Zuid Namibië: Kolmanskop
Kolmanskop is een spookstad in Zuid Namibië, een aantal kilometers landinwaarts van de havenstad Lüderitz. Diamondkoorts toverde het plaatsje in 1908, van een verlaten woestijnplaats tot een bloeiend stadje om. In twee jaar tijd ontstond er midden de woestijn een stadje met casino, scholen, hospitaal, enz...
Kort na de eerste wereldoorlog, toen de diamandverkoop begon te dalen, begon het stadje stilaan leeg te lopen. In de jaren vijftig was de stad volledig verlaten en begonnen de duinen opnieuw hun voormalige plaatsen op te eisen. Alles, behalve de huizen, zijn ondertussen begraven onder het zand. Het stadje blijft intussen een toeristische attractie.
29-02-1980
De Hellemond
De Hellemond
Centralia bevindt zich in Columbia County in Pennsylvania. De plaats werd in 1860 gesticht en kreeg de naam "Bull's Head", genoemd naar een plaatselijke kroeg. Jonathan Faust opende Bull's Head Tavern in 1841 in het plaatsje Roaring Creek Township. Alexander W. Rea, een ingenieur die werkte voor de "Locust Mountain Coal And Iron Company", verhuisde er heen in 1854 en legde er allerlei infrastructuur aan. Tot 1865 was de officiële benaming Centerville, maar toen er dat jaar een postkantoor werd geopend, veranderde de naam in Centralia. De koolmijnen bleven actief tot begin van de jaren '60, toen de meeste mijnen sloten.
Het plaatsje was ook het broeinest voor de "Molly Maguires", een geheime orde tussen 1860 en 1870. Alexander Rea, de stichter van het plaatsje, was een van hun slachtoffers en werd er vermoord op 17 oktober 1868. Diverse andere moorden en brandstichtingen vonden er in die periode plaats. Drie personen werden hiervoor veroordeeld en op 25 maart 1878 opgehangen.
Het plaatsje telde in de bloeitijd 2000 inwoners. Er was een spoorweg, een bank, een postkantoor, winkels en een parochieschool. Er waren zeven kerken.
Op Memorial Day 1962, die gevierd wordt op de laatste maandag van de maand mei, werd er in een verlaten mijnput, restafval in brand gestoken, maar het vuur breidde zich uit tot beneden de mijnschacht en verspreidde zich verder tot onder alle mijnen van het stadje. Diverse pogingen om het vuur te blussen, mislukten. In 1982 kreeg het plaatsje nationale bekendheid toen de twaalfjarige Tom Dombroski plots in de grond wegzakte en pas op het allerlaatste moment kon worden gered, vooraleer hij in een diepte van 45 meter zou wegzakken. Men schat dat de brand nog een honderdtal jaar zal blijven duren. Er heerst een constante stank van kolendamp. De inwoners zijn verhuisd naar nabijgelegen plaatsen zoals Ashland en Mount Carmel.
27-02-1980
Rusland: Mysterieuze gaten
Rusland: Mysterieuze gaten
Sinds het einde van de jaren '80 vinden mensen vreemde, diepe gaten in de Russische wouden. Zij verschijnen in het ondoordringbare woud, op plaatsen die je met een auto, vrachtwagen of drilboor niet kan bereiken. Naast de diepe gaten is er geen enkele restgrond te vinden. Mensen die afdalen in de gaten komen, zeggen dat de gaten in de diepte stoppen en nergens heenlopen. Er is dan ook geen ernstige reden te bedenken waarom deze gaten verschijnen en waarvoor ze worden gebruikt.
26-02-1980
Turkmenistan, Darvaz: Deur naar de Hel
Turkmenistan, Darvaz: "Deur naar de Hel"
Deze plaats wordt door de plaatselijke bewoners "De Deur naar de Hel" genoemd. De plaats bevindt zich bij de kleine stad Darvaz in Turkmenistan. Het verhaal over deze plaats vangt 35 jaar geleden aan, toen onderzoekers boorwerken verrichten naar gas en hierbij plots uitkwamen op een ondergrondse holte, dat zo groot was dat al het materiaal en de inrichtingen werden meegesleurd in de diepe, diepe ondergrond. Niemand durfde af te dalen omdat de holte gevuld was met gas. De plaats werd in brand gestoken opdat er geen giftig gas zou kunnen ontsnappen uit het diepe gat. Sinds dan blijft het reeds 35 jaar branden, zonder enige onderbrekeing. Men heeft er enkel het raden naar hoeveel tonnen gas sindsdien zijn verbrand en de brand lijkt wel nog eeuwig te zullen blijven duren.
Video
25-02-1980
Litouwen: De Kruisberg bij Siauliai
Litouwen: De Kruisberg bij Siauliai, Litouwen
Er staan meer dan 50.000 kruisen en het is geen begraafplaats. Zo'n 12 kilometer van Siauliai, in het noorden van Litouwen, vinden wij de "kruisberg". Deze berg telt een ontelbaar aantal kruisen. Over de juiste oorsprong is er nog steeds twijfel, maar algemeen wordt aangenomen, dat de eerste kruisen na 1831 werden geplaatst op de plaats waar vroeger het Jurgaičiai of Domantaifort stond, na een opstand tegen de Russen. Deze voor Litouwers heilige plaats, is het enige monument in zijn soort in de ganse wereld. Volgens de overlevering staat iedereen die, op de heuvel een kruis komt plaatsen, een gelukkig leven te wachten. Deze kruisen staan allen ingeplant rond een Mariabeeld. De Kruisberg is sinds het bezoek van Johannes Paulus II, op 7 september 1993, een beroemd bedevaartsoord. Hij noemde het een plaats van hoop, vrede, liefde en opoffering. Vlakbij werd er in in het jaar 2000 een Fransciscaanse kluizenaarsplaats opgericht, waarbij het interieur verwijst naar La Verna, de berg waar de Heilige Franciscus de stigmata ontving. De plaats is een niemandsland en daarom staat het de mensen vrij om er kruisen te plaatsen waar het hen past.
24-02-1980
La Madonna del Ghisallo
La Madonna del Ghisallo
Vandaag wordt in de Noord-Italiaanse regio, rond het Como-, Lecco meer en Bergamo, één van de zwaarste en mooiste wielerklassiekers gereden, de Ronde van Lombardije. Voor de profs is het de laatste grote wielerwedstrijd in het jaar.
Tussen enkele zware beklimmingen tot ruim boven de 1300 meter, liggen lastige en slopende heuvels. Daarmee is het een klassieker voor de ware klimmer. Eén van de hoogtepunten van deze klassieker is de steile beklimming vanaf het Lago di Lecco naar het wielerkerkje van de Madonna del Ghisallo (754m).
De Tour heeft zijn Alphe d'Huez met zijn 21 haarspeldbochten, Parijs-Roubaix is gekend om het Arenbergbos en een Ronde van Vlaanderen zonder de "Muur van Geraardsbergen" is gewoonweg ondenkbaar, maar de Ronde van Lombardije heeft haar Madonna di Ghisallo. De legende zegt dat er tijdens de Middeleeuwen een plaatselijke graaf werd aangevallen door rovers, toen hij een verschijning zag van de Maagd Maria. Hij rende naar Haar toe en werd gered door het visioen. Sinds toen werd de Madonna del Ghisallo de Patrones van de reizigers. In 1949 slaagde de plaatselijke pastoor erin om Paus Pius XII ervan te overtuigen om haar de officiële titel van "Patrones van de Wielrenners" toe te kennen. Van toen af aan is de kapel een oord van gebed geworden voor heel wat wielrenners, gekend of niet gekend.
De hele kapel is "versierd" met de gekste dingen die men kan bedenken, maar die zonder twijfel voor de personen zelf een uitzonderlijke emotionele waarde hebben. Men vindt er ook de fiets waarmee de Olympische Kampioen Fabio Casertelli in de Tour van 1995 verongelukte. In en rond de kapel vindt men er fietsen van de grootste renners: Felice Gimondi, Gianni Motta, Francesco Moser en Gino Bartali. Er hangt ook een foto omhoog van Marco Pantani, die op een hoogst tragische wijze om het leven kwam. Een van de meest recente relikwieën is de trui van de vorig jaar overleden vorrmalige Zuidafrikaanse wielerkampioen Ryan Cox.
Omdat de kapel al gauw te klein werd er een "Museo di Ciclismo" gebouwd in de nabijheid van de kapel. Het toont een beetje vreemd aan, want het kontrast tussen beide bouwstijlen is heel groot. De bouwsstijl van het museum is hypermodern.
In het jaar 2000 werd de "Fondazione Museo del Ciclismo-Madonna del Ghisallo" opgericht. Hun eerste daad was het organiseren van een toortsrally tussen de kapel en het Vaticaan, waarbij de toorts werd overhandigd aan Paus Johannes Paulus II. Toen het gebouw er bijna volledig stond, zegende Paus Benedictus XVI op 31 mei 2006 de laatste steen die nog moest worden gelegd, met de volgende woorden er in gegrift: "Omnia Vincit Amor (liefde overwint alles)".
Voor vele renners betekende een deelname aan de Ronde van Lombardije, eveneens een bezoek aan de kapel voor een moment van bezinning. Geen bezoek betekende voor hen ook geen Ronde van Lombardije.
En voor onze landgenoten nog dit: men vindt er ook de fiets waarmee Eddy Merckx in 1974 wereldkampioen werd bij de profs in Montreal. En er is de "blijvende vlam" als aandenken voor alle "gevallen" wielrenners. Nieuwsgierig vroeg men aan de lokale priester tot wanneer deze vlam zal blijven branden. Hij antwoordde: "tot zolang er electriciteit bestaat."
23-02-1980
De Komeet Lulin
De komeet Lulin
Oorspronkelijk dachten Ye Quanzhi en Lin Chi-Sheng op 11 juli 2007 van het Lulin Observatorium in Nantou, Taiwan, [beiden studenten in een Chinees-Taiwanees project Lulin Sky Survey] dat ze een asteroïde ontdekt hadden, maar uiteindelijk bleek het om een niet periodieke komeet te gaan. Op dit ogenblik is de komeet nog niet zichtbaar voor het oog, maar naarmate ze dichterbij komt tijdens de maand februari, zal de helderheid in kracht toenemen tussen magnitude 4 en 6. Op 24 februari 2009, de dag voor de aanvang van de vasten, nadert de komeet de aarde het dichtst. Maak er meteen een lichtpunt van voor uw vasten.
Foto genomen door Gregg-Ruppel op 9 januari 2009
Wat betekent Lulin?
Lülin, of de Lülin opstandelingen, verwijzen naar twee opstandige landbouwgroepen [ook bekend als de Rode Tulbandgroepen] tegen de Wang Mang's Xin Dynastie uit de zuidelijke Henan en de noordelijke Hubei regio, die hun krachten samenbundelden en uiteindelijk de Xin-Dynastie ten val brachten en tijdelijk de Han Dynastie herstelden in de persoon van Liu Xuan [keizer Gengshi] als keizer. Eigenaardig, deze opstand vond plaats tijdens Christus' levensjaren op aarde [zie verder]. Vele leiders van de Lülin beweging maakten deel uit van de regering van keizer Gengshi, maar een onderlinge machtstrijd en onbekwaamheid, zowel van de keizer als van de regering, leidde reeds na twee jaar hun val en maakten zo de weg vrij voor de opkomst van de Liu Xiu (keizer Guangwu) van de oostelijke Han Dynastie. De naam komt van het Lülingebergte, nabij de huidige stad Yichang in de Chinese provincie Hubei. De stad met ongeveer 1 miljoen inwoners is bekend vanwege het enorme bouwwerk de "Drieklovendam" aan de rivier Jantsekiang. Deze omstreden dam is 2 kilometer lang en 180 meter hoog en geeft aan 200 miljoen Chinezen elektriciteit. Hier was het bolwerk gevestigd van de Lülin opstandelingen.
Begin van de opstand
In het jaar 17 na Christus, ontstond er in de Jing Provincie [het huidige Hubei, Hunan en zuidelijk Henan] een grote hongersnood. Aan de oorsprong ervan lag de corruptie, een veranndering die werd aangebracht in de loop van de gele rivier en de onbekwaamheid van de Xin-regering. De mensen moesten overleven op wilde planten, die ook schaars begonnen te worden, waardoor ze onder elkaar begonnen te vechten. Twee onder hen Wang Kuang en Wang Feng, beiden uit Xinsi [het huidige Jingmen] kwamen als leiders van het uitgehongerde volk uit deze strijd. Spoedig sloten Ma Wu, Wang Chang en Cheng Dan zich bij hen aan en binnen enkele maanden hadden ze zo'n 7.000 à 8.000 opstandelingen verzameld onder hun leiding. Hun handelswijze bestond eruit om de dorpen, die zich ver buiten de stedelijke gebieden bevonden, aan te vallen en te plunderen voor het voedsel. Dit ging zo enkele jaren door en de strijdkracht groeide intussen uit tot enkele tienduizenden manschappen.
Wang stuurde boodschappen met gratieverleningen in de hoop dat de opstandelingen zich zouden ontbinden. Sommigen keerden terug naar de Xin hoofdstad Chang'an en brachten verslag uit: de oorzaak was dat de strenge wetten hen het leven onmogelijk maakten en zij daardoor in opstand waren gekomen. Anderen, meer om Wang Mang te vleien, vertelden eenvoudig dat het slechteriken waren die in opstand kwamen en die moesten gedood worden en dat het enkel om een tijdelijk verschijnsel ging. Zoals zovele leiders luisterde Wang Mang naar deze laatsten en ontsloeg dezen die hem juiste advies hadden verschaft. Wang deed geen verdere pogingen om de opstandelingen tot rust te brengen en onderdrukte hen met geweld. Maar om te overleven waren ze gedwongen om in opstand te komen en hoopten ze later, nadat de hongersnood over zou zijn, terug te keren naar hun boerderijen. Wegens hun eerder geringe aantal durfden ze de steden niet aan te vallen.
In het jaar 21 riep de gouverneur van de provincie Jong 20.000 soldaten op om de rebellen aan te vallen. De slag bij Yundu werd een grote overwinning voor deze laatsten, die duizenden soldaten doodden en hun voedselvoorraden en wapens afnamen. Toen de gouverneur zich wou terugtrekken, werd hij de pas afgesneden door Wa Ma, die hem toeliet om te ontsnappen omdat hij de keizer niet meer wou ontstemmen dan reeds gebeurd was. In de plaats daarvan beroofden ze het gebied, namen de vrouwen gevangen en trokken zij zich terug. Op dat ogenblik was hun strijdkracht aangegroeid tot 50.000 manschappen.
Tijdelijke epidemie
In het jaar 22 kregen de opstandelingen af te rekenen met een onbekende ziekte en de helft van hun mannen overleed. Hierdoor werd de groep in drieën gebroken:
- Wang Chang en Cheng Dan trokken naar het westen naar Nan [ruwweg het huidige Jingszou, Hubei]. Deze tak stond gekend als de Xiajiangs - Wang Feng, Wang Kuang en Ma Wa en twee andere leiders Zhu We en Zhang Ang trokken naar het noordelijke Nanyang [ruwweg het huidige Nanyang in Hubei] en stonden gekend als de Xinshis [omdat de Wangs uit Xinshi afkomstig waren] - Rond deze tijd ontstond er een derde groep onder Chen Mu en Liao Zhan, gekend als de Pinglins, omdat zowel Chen als Liao uit Pinglin [het huidige Siuzhou, Hubei] afkomstig waren.
Op dit ogenblik hadden de opstandelingen nog geen enkele politieke ambitie.
Hereniging en de aanvang van de politieke ambities
Spoedig kregen ze de steun van Liu Yan, een verre afstammeling van de keizerlijke Hanfamilie, die leefde in het voorouderlijke grondgebied van Chongling [thans Xiangfan, Hubei], en die reeds lang een afkeer had van Wang Mangs onrechtmatig toeëigenen van de Hantroon. Hij was reeds geruime tijd uit op wraak. Zijn broer Liu Xiu, was een eerder voorzichtig en weloverwogen iemand, die tevreden was als boer. Rond deze tijd deed er een profetie de ronde dat de Lius naar de macht zouden terugkeren en vele mannen verzamelden zich rond Liu Yan, met de vraag om hun leider te willen zijn. Hij stemde toe en voegde zich bij de strijdende Pinglins en Xinshis. Ze veroverden en plunderden een aantal dorpen. In de winter van het jaar 22, besloot de eerzuchtige Liu Yan om een eerste aanval in te zetten tegen Wancheng, de hoofdstad van Nanyang, maar hij leed een groot verlies tegen de gouverneur van Nanyang, Zhen Fu. Zowel zijn zus Liu Yuan, als zijn broer Liu Zhong lieten het leven in deze strijd. Zhen Fu, aangemoedigd door zijn overwinning, zette de achtervolging, vastbesloten om voor eens en altijd de Lia-Lulins uit te roeien.
Gewaarschuwd, begonnen de Pinglins en de Xinshis een terugtrekking uit het Liuverbond te overwegen en besloten om te vluchten, maar net op dat moment waren de Xiajiangs dichtbij en Liu kon Wang Chang, die geacht werd bij de overige Xianjiangs, dat hij een deskundige militaire leider was en zo sloten de Xianjiangs zich bij het Liuverbond aan. De Pinglins en de Xinshis stemden toe.
Onder Liu's leiding deden ze een verrassende rugaanval op Zhen Fu's manschappen en veroverden al het voedsel en wapens van het regeringsleger, op de dag van het nieuwe jaar in de Chinese maankalender, in het jaar 23 verpletterden Liu's manschappen het leger van Zhen en doodden hem. Aangemoedigd door deze overwinning, begonnen de Lülins legertitels op te eisen en veroverden ze steden en begonnen zichzelf voor te bereiden om keizer Wang Mang aan te vallen.
Herinstelling van de Han Dynastie onder Keizer Gengshi
Op dit ogenblik begonnen er meer en meer binnen het leger te roepen om een afstammeling van de Han Dynastie tot keizer uit tot roepen. De soldaten die onder de directe leiding stonden van Liu Yan en de Xiajiangleiders steunden allen Liu, maar de leiders van de Xinshis en de Pinglins waren jaloers en achterdochtig over Liu's tucht en wilden een zwakkere figuur aan de macht. En zij vonden een "zwakkere" afstammeling van het keizerlijk huis van de Han Dynastie, tevens een verre neef van Liu Yan. Zijn naam was Liu Xian die op dit moment de titel vorderde van generaal Genghsi. Zij besloten om Liu Xian te steunen in het keizerschap en na wat tegenwerking stemde ook Liu Yan, die van geen vechten wou weten, hierin toe. En zo werd in de lente van het jaar 23 Liu Xua, tot keizer gekozen. Wang Kuang, Wang Feng, Zhu, Liu Yan en Chen vormden de hoofdfiguren van de nieuwe regering.
De Slag van Kunyang
Wang Mang besloot om voor eens en altijd komaf te maken met de opstandelingen. Hij zond zijn neef Wang Yi en zijn regeringsleider minister Wang Xun, met wat hij beschouwde als een onoverwinnelijk leger van 430.000 manschappen om het nieuw ingestelde Han regime te verpletteren. Op dit ogenblik waren de Hantroepen verdeeld in twee, een groep geleid door Wang Chang, Wang Feng en Liu Xiu die zich door de aankomst aan de Xintroepen terugtrokken naar de kleine stad Kunyang [het huidige Pindingshan, Henan] en een andere groep onder de leiding van Liu Yan, die Wancheng belegerde. De rebellen in Kunyang wilden zich eerst ontbinden, maar Liu Xiu verhinderde dit en hij kon verkrijgen dat Kunyang zorgvuldig zou worden bewaakt, terwijl hij op zoek zou gaan naar de overige beschikbare manschappen uit de omgeving om de Xinmacht van buitenaf af te vallen. Aanvankelijk werd Liu Xiu's idee verworpen, maar uiteindelijk stemden de Kunyangrebellen toch toe.
Liu Xiu voerde zijn plan uit en toen hij naar Hunyang terugkeerde begon hij De Xinmanschappen voortudrend van buitenaf te belegeren. Wang Yi en Wang Xun, die verveeld zaten met de zaak, leiden 10.000 man om Liu Xiu's macht te belegeren. De rest van de troepen kreeg het bevel om hun aanvalsplaatsen niet te verlaten. En zo ontstond er een nieuw gevecht en, hoewel de verliezen gering waren, begonnen de overige troepen opnieuw te twijfelen en Liu Xiu doodde Wang Xun in de strijd. Toen dit gebeurde, besloten de Hanmanschappen uit te breken uit de stad. De veel grote Xinmacht liep een totale nederlaag op. De soldaten deserteerden en gingen naar huis en waren niet bij machte om zich opnieuw te verenigen. Er zat voor Wang Chi niets anders op dat zich met enkele duizenden terug te trekken in Luoyang. Eenmaal het nieuws over de Slag bij Kunyang zich over het kezierrijk had verspreid, kwam ook de hele bevolking spontaan in opstand, waarbij regeringsleiders werden gedood en hun posten werden opgeëist door het nieuwe Hanregime. Binnen de maand had de Xindynastie de controle over het keizerrijk verloren.
De onderlinge strijd en de dood van Liu Yan
Rond deze tijd kon Liu Yan eindelijk Wancheng veroveren. Keizer Gengshi trad de stad binnen en maakte er zijn tijdelijke hoofdstad van. Maar tegelijkertijd begonnen ook de interne twisten. Een eerste hoofdincident onder Keizer Gengshi's regime stond op het punt uit te breken. Keizer Gengshi was, samen met enkele voormalige leiders van de Xinshis en de Pinglins, bevreesd over de bekwaamheid van Liu Yan en er zich sterk van bewust dat vele van Liu Yans aanhangers ontevreden waren omdat Liu niet tot keizer was uitgeroepen. Vooral een persoon, genaamd Liu Ji, had het scherp tegen keizer Gengshi. Hij liet Liu Ji dan ook arresteren en wou hem zelfs vermoorden, maar Liu Yan probeerde tussen te komen. Keizer Gengshi maakte echter van deze gelegenheid gebruik om ook Liu Yan te laten ombrengen. Beschaamd over zijn daad, spaarde hij wel het leven van Liu Yans broer, Liu Xiu. Hij benoemde deze laatste zelfs tot markies van Wuxin.
Het einde van Wang Mang
Keizer Gengshi stelde hierop twee legers samen, een leger geleid door Wang Kuang om Luoyang te veroveren, en het andere leger geleid door Shentu Jian en Li Song die Chang'an moesten veroveren. De hele bevolking verzamelde zich onderweg om de Hantroepen te verwelkomen. Shentu en Li bereikten reeds vlug de buitenwijken van Chang'an. Ook de jongelingen van Chang'an steunden de opstand en bezetten het Weiyang Paleis, het keizerlijke hoofdverblijf. Wang stierf in de strijd om het paleis.
Na de dood van Wang Mang, was Wancheng niet langer de hoofdplaats. Keizer Genshi verkoos Luoyang. Vervolgens stelde hij verordeningen op voor het hele keizerrijk waarbij hij aan de plaatselijke Xinoverheden beloofde dat zij hun ambt mochten behouden. Gedurende een korte tijd was er minstens een nominale onderwerping, waarbij zelfs de machtige Chimei generaal Fan Chong, onder de beloften van titels en eretekens naar Luoyang kwam. Zijn poiltiek was echter onsamenhangend en de plaatselijke gouverneurs begonnen waar te nemen dat ze hun macht aan het verliezen waren. Fan Chong verliet de hoofdstad en keerde terug naar zijn troepen.
In 24 veranderde keizer Gengshi de hoofdplaats terug naar de westelijk gelegen Hanhoofdplaats Chang'an. Maar eerder was de bevolking door de machtshebbers van Genghsi (de voormalige Lülinleiders) zwaar vernederd, die hun opstand tegen Wang Mang niet konden waarderen en hen in tegendeel zelfs verraders noemde. Toen keizer Gensghi terug in de hoofdstad kwam verleende hij een algemene gratie, wat alles voor een tijdje bedaarde. Buiten het keizerlijke Weiyang paleis, dat door brand vernietigd was, was Chang'an nog geheel intact. Maar keizer Gengshi's verlegenheid en angst zorgde reeds vlug voor problemen. Toen de verschillende leiders bijeen kwamen voor een vergadering, begon keizer Genshi, die nog nooit zo'n officiële plechtigheden had bijgewoond, te panikeren en met zijn ongewone gedrag begon men het vertrouwen in hem te verliezen.
Uiteindelijk leidden zijn onbekwaamheid, alsmede de onbekwaamheid van zijn Lülinleiders om te regeren, zelfs in de gebieden in de onmiddellijke nabijheid van de hoofstad, tot de ontrouw van de bevolking. Tegen het einde van het jaar 24, werd Liu Xiu, die onbekwaam was om leiding te geven, door de Chimei generaal Fan Chong tegengehouden bij zijn poging om het gebied ten noorden van de Gele Rivier te onderwerpen. De troepen trokken zelfs op naar de hoofdstad.
Het einde van keizer Gengshi
In de zomer van 25 kwam er de uiteindelijke breuk tussen Liu Xiu en keizer Gengshi, nadat hun beide generaals vochten voor de controle over de gebieden rond Henei en Luoyang. Liu Xiu verklaarde zichzelf tot keizer (waarbij hij het regime vestigde dat later bekend werd als het Oostelijke Han Dynastie) en spoedig daarop veroverde generaal Deng Yu ook het huidige Shanxi, waardoor Genshi's macht nog meer werd ingeperkt.
Een aantal generaals van keizer Gengshi, voelden zich in de val gelokt en spanden samen om hem te ontvoeren en te vluchten naar hun thuisstreek Nanyang. Onder deze samenzweerders bevonden zich ondermeer Zhang Ang, Liao Zhan, Hu Yin, Shentu Jian en de militaire leider Wei Xiao. Hun plan werd ontdekt en de meesten werden gedood, maar Zhang bezette het overgrote deel van Chang'an en dwong keizer Gengshi om te vluchten, net op het ogenblik dat de Chimei strijdkrachten naderden. Keizer Gengshi maakte vervolgens een nieuwe fout door, zonder enig bewijs, Wang Kuang, Chen Mu en Cheng Dan te verdenken van samenzwering met Zhang. Hij liet Chen en Cheng wegens verraad ombrengen, maar als antwoord voegde Wang zich bij Zhang.
De generaals die keizer Gengshi nog waren trouw gebleven konden Zhang uit de hoofdstad ontzetten, maar ondertussen leek de situatie hopeloos geworden. Zhang en zijn aanhangers sloten zich bij de Chimei aan en de gezamenlijke troepen konden al gauw Chang'an veroveren. Keizer Gengsjhi vluchtte, samen met een klein aantal trouwe volgelingen. In de winter van het jaar 25 gaf hij zich echter over aan de Chimei en werd hij hierop gedood. De meeste Lülinleiders verdwenen in de onbekendheid, maar sommigen die oorspronkelijk bevriend waren met Liu Xiu kregen minder belangrijke posten in het nieuwe keizerrijk.
22-02-1980
Twaalf fabels over het Katholieke geloof
Twaalf fabels over het Katholieke geloof
1. Er bestaat niet zoiets als absolute waarheid. Wat iemand voor waar ziet, zien anderen voor niet waar
"Absolute waarheid" wordt omschreven als de onbuigzame realiteit: vaststaande, invariabele, onveranderlijke feiten. Het is bijvoorbeeld een vaststaand, invariabel en onveranderlijk feit dat er met absolute zekerheid geen vierkante cirkels bestaan en dat er met absolute zekerheid geen ronde vierkanten bestaan.
Hoewel absolute waarheid een logische noodzakelijkheid is, bestaan er enkele religieuze oriëntaties (atheïstisch humanisme, bijvoorbeeld) die tegen het bestaan van absolute waarheid argumenteren. De uitsluiting van God in het humanisme vereist een moreel relativisme. Humanist John Dewey (1859-1952), co-auteur en ondertekenaar van het Humanist Manifesto 1 (1933), stelde: "Er is geen God en er is geen ziel. Er bestaan daarom geen behoeften aan de rekwisieten van de traditionele religie. Wanneer we zo dogma en leerstellingen uitsluiten, dan is ook de onveranderlijke waarheid dood en begraven. Er is geen ruimte voor een starre, natuurlijke wet of morele absolute waarden." Humanisten geloven dat iedereen moet doen waarvan hij of zij zelf denkt dat dat het juiste is.
Je kunt op een logische manier niet argumenteren tegen het bestaan van absolute waarheid. Het argumenteren tegen een bepaald iets is hetzelfde als het vaststellen dat er een waarheid bestaat. Je kunt niet tegen de absolute waarheid argumenteren tenzij een absolute waarheid de basis van je argument vormt. Beschouw de volgende klassieke argumenten en uitspraken eens die worden gemaakt door mensen die proberen tegen het bestaan van de absolute waarheid te argumenteren...
"Er bestaan geen absolute waarheden". Allereerst geeft de relativist aan dat er met absolute zekerheid geen absolute waarheden bestaan. Dat is een absolute uitspraak. De uitspraak is zelf een logische tegenstrijdigheid. Als de uitspraak waar is, dan bestaat er in feite een absolute waarheid - dat het een absolute waarheid is dat er geen absolute waarheden bestaan.
"De Waarheid is relatief." Dit is opnieuw een absolute uitspraak die impliceert dat de waarheid met absolute zekerheid relatief is. Afgezien van het feit dat er een absolute uitspraak wordt gemaakt, kunnen we voor de aardigheid toch eens veronderstellen dat deze uitspraak waar zou zijn en dat de "waarheid relatief is". Alles wat dan in deze uitspraak wordt omvat zou dan relatief zijn. Als de uitspraak relatief is, dan is de waarheid soms niet relatief. Dat betekent dat er absolute waarheden bestaan, wat betekent dat de bovenstaande uitspraak onjuist is. Als je de logica volgt, dan zullen relativistische argumenten zichzelf altijd tegenspreken.
"Wie weet wat de waarheid is. Toch?" In dezelfde zin verkondigt de spreker dat niemand weet wat de waarheid is, maar dan zwenkt hij de tegenovergestelde richting in en vraagt hij zijn luisteraars om de waarheid van zijn uitspraak te bevestigen.
"Niemand weet wat de waarheid is." De spreker gelooft overduidelijk dat zijn uitspraak waar is.
Er zijn filosofen die werkelijk ontelbare uren zwoegend besteden aan het schrijven van dikke boekwerken over de "zinloosheid" van alles. We kunnen aannemen dat zij denken dat hun teksten niet zinloos zijn! En er zijn onderwijzers in de filosofie die hun studenten vertellen: "Niemand's mening is superieur aan die van anderen. Er bestaat geen hiërarchie van waarheden of waarden. Ieder's standpunt is net zo geldig als dat van anderen. We hebben allemaal onze eigen waarheid." En het volgende dat ze doen is het nakijken en waarderen van de opstellen die de studenten schreven! Je hoort misschien wel ooit: "Er bestaat geen goed, en er bestaat geen fout!" Je moet jezelf in dat geval het volgende afvragen: is die uitspraak goed of fout?
Als je een relativist betrapt op het doen van iets waarvan je weet dat dit absoluut verkeerd is, en je wil hem daarop wijzen, dan zou hij in woede kunnen reageren: "De waarheid is relatief! Er is geen goed en er is geen fout! We zouden moeten kunnen doen wat we ook maar willen!" Als dat een uitspraak is die waar is en er geen goed en fout is, waarom werd hij dan kwaad? Waar is zijn woede op gebaseerd? Je kunt niet verongelijkt zijn door een onrechtvaardigheid, of door wat dan ook, tenzij op de een of andere manier een absolute waarde is geschonden.
Relativisten argumenteren vaak als volgt: "Ieder kan geloven wat hij ook maar wil!" Je kunt je afvragen wat zij dan eigenlijk aan het beargumenteren zijn. We vinden het amusant dat het juist de relativisten zijn die het relativisme willen aanvechten.
Als je probeert om een relativist het verschil tussen goed en kwaad uit te leggen, dan zul je ongetwijfeld het volgende te horen krijgen: "Niets van dat alles is waar! We creëren onze eigen realiteit!" Als dat waar is, en we creëren allemaal onze eigen realiteit, dan is onze uitspraak over morele verantwoordelijkheid slechts een produkt van de verbeelding van de relativist. Als een relativist een probleem heeft met een uitspraak over absolute moraliteit, dan zou hij die kwestie met zichzelf moeten bespreken.
We weten allemaal dat er een absolute waarheid bestaat. Het lijkt er op dat hoe meer tegenargumenten we ervoor proberen te vinden, hoe meer het bestaan ervan wordt bewezen. De realiteit is absoluut, of je daar nu wel of niet van overtuigd wil zijn. Filosofisch gezien is relativisme tegenstrijdig met zichzelf. Praktisch gezien staat relativisme gelijk aan anarchie. De wereld is gevuld met de absolute waarheid.
Een relativist houdt vol dat iedereen zou moeten kunnen geloven en doen wat hij ook maar wil. Uiteraard is dit oogpunt emotioneel bevredigend, tot het moment aanbreekt waarop hij thuiskomt en ontdekt dat er in zijn huis is ingebroken, of iemand probeert hem te kwetsen, of hij verliest een plaats in een wachtrij omdat iemand voordringt. Geen enkele relativist zal thuiskomen om te ontdekken dat zijn huis is leeggeroofd en dan zeggen: "Oh, hoe prachtig dat de inbreker in staat was om zijn blik op de realiteit te vervullen door mijn huis leeg te roven. Wie ben ik om mijn idee over goed en kwaad aan deze geweldige inbreker op te dringen?" Integendeel: de relativist zal net als iedereen voelen dat zijn rechten geschonden zijn. Maar natuurlijk is het prima dat hij een relativist is, zolang als "het systeem" maar op een absolute manier optreedt om zijn "onvervreemdbare rechten" te beschermen.
2. Het Christendom is niet beter dan enige andere godsdienst. Elke religie leidt tot God.<
Als u dit geen honderd maal hebt gehoord, dan komt u niet veel naar buiten. Spijtig genoeg zijn het dikwijls de christenen zelf die zoiets beweren. Het probleem met deze stelling is er eigenlijk geen. Het christendom maakt een reeks beweringen over God en de mens: dat Jezus van Nazareth zelf God was en dat hij stierf en weder opstond om zo de mensen te bevrijden van hun zonden. Elke overige godsdienst in de wereld ontkent deze punten. Als het Christendom dus juist is dat spreekt het een essentiële waarheid tot de wereld, een waarheid welke alle andere godsdiensten verwerpen.
Dit alleen maakt het Christendom uniek.
Maar het houdt hier niet bij op. Denk aan Jezus verklaring in het Evangelie van Johannes: "Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand gaat tot de Vader dan door Mij." In het Christendom zien we Gods volle openbaring tot de mensheid. Het is inderdaad zo dat elke godsdienst bepaalde waarheden bevat, waarbij het aantal ervan afhangt van de religie. Niettemin, als we gemeend God willen volgen en aanbidden, moeten we het dan niet doen zoals Hij het voorschrijft?
Als Jezus inderdaad God is, dan bevat enkel het Christendom de volheid van de waarheid.
Als Maria in Haar boodschappen beweert dat de mensen van alle godsdiensten gelijk zijn voor God, dan bedoelt Zij de inborst van de mens, een zaak die gepaard gaat met elke godsdienst. Men kan inderdaad moeilijk gaan verwachten van mensen die honderden, soms duizenden jaren lang hun cultuur beleven, deze zomaar plots kunnen opgeven. Hier oordeelt God naar het hart van de mensen.
Deze twee zaken mogen dus niet worden verward met elkaar.
3. Het Oude en het Nieuwe Testament spreken elkaar dikwijls tegen. Als de Bijbel zou geïnspireerd zijn door een almachtige God, zou deze nooit zulke tegenstellingen toelaten.
Deze bewering wordt dikwijls aangehaald en men vindt ze vooral op vrijzinnige sites, zoals "Wat de Bijbel ongeloofwaardig maakt is dat de oorsprong ervan niet goddelijk is. Het is zo een mengeling van tegengestelde onzin, dat niemand kan aanvaarden dat het geschreven zou zijn door een alwetende God."
Meestal wordt deze bewering gevolgd door een rits van Bijbelse tegenstrijdigheden. "Hoe dan ook, maken zij die zulks beweren een aantal eenvoudige fouten. Zo weigeren zij de verschillende boeken waaruit de Heilige Schrift bestaat te lezen in hun context en volgens de aard en de wijze waarop deze zijn ontstaan. De bijbel is toch samengesteld uit een verzameling van diverse soorten geschriften; historiek, theologie, poëzie, apocalyptische en profetische geschriften. Als we de Heilige Schrift op dezelfde wezenloze wijze benaderen als een huidig dagblad, dan brengt het heel wat verwarring.
En de lijst van Bijbelse tegenstellingen is groot. Neem bijvoorbeeld Exodus 20:8: "Houd de Sabbat in ere, het is een heilige dag", tegenover Romeinen 14:5: "De een beschouwt bepaalde dagen als een feestdag, voor de ander zijn alle dagen gelijk. Laat ieder zijn eigen overtuiging volgen", dan roepen de ongelovigen het uit: "een duidelijke tegenstelling", maar wat ze er vergeten bij te vermelden is iets dat elke Christen weet: toen Christus het Nieuwe Testament bracht, waren alle vereisten van het Oude Testament volbracht en vervuld en zo is het ook dat de rituele gewoonten van het Oude Testament niet langer van toepassing zijn vanaf de tijd van het Nieuwe Testament. Indien de ongelovigen dit eenvoudige basisprincipe van het Christendom hadden begrepen, dat waren zij niet door zon basispunt misleid.
Een andere tegenstelling vindt men tussen Eccl. 1:4: "Generaties gaan, generaties komen, maar de aarde zal altijd blijven bestaan" en Petrus 2, 3:10: "De dag van de Heer zal komen als een dief. De hemelsferen zullen die dag met luid gedreun vergaan, de elementen gaan in vlammen op, de aarde wordt blootgelegd en alles wat daarop gedaan is komt aan het licht." Hier zegt het Oude Testament dat de aarde voor altijd zal blijven bestaan, terwijl het Nieuwe Testament zegt dat de aarde uiteindelijk zal worden vernietigd. Hoe kunnen we dit met elkaar verzoenen? Eigenlijk is het eerder eenvoudig en opnieuw moeten wij dit zoeken in de geest waarin deze boeken zijn geschreven. Zo wijst Eccliasiastus op het verschil tussen de wereldse en godsdienstige kijk op wereld en het grootste gedeelte ervan is geschreven vanuit een werelds standpunt. Daarom vinden we er regels in als: "Men maakt maaltijden om te lachen en de wijn verheugt de levenden en het geld verantwoordt alles" (Eccl. 10:19). Maar op het einde van het boek, geeft de schrijver ons een wending, waarbij hij ons in volle wijsheid vertelt: "Alles wat u gehoord hebt, komt hierop neer: heb ontzag voor God en leef zijn geboden na. Dat geldt voor ieder mens." Wanneer de lezer ophoudt voor het einde ervan en dan de tegenstellingen in de kijker zet, dan heeft hij het dus verkeerd voor.
Alle overige tegenstellingen tussen het Oude en het Nieuwe Testament kunnen op dezelfde wijze worden verklaard. Diegenen die de inhoud verwarren, hebben geen oog voor het soort geschrift en weigeren ruimte open te laten voor een verstandige verklaring. Geen enkele nadenkende Christen zal zich hierbij dan ook verward voelen
4. Ik hoef niet naar de Kerk te gaan. Zolang ik een goed iemand ben: "dat is het enige wat telt."
Dit argument wordt dikwijls gebruikt en is heel oneerlijk. Wanneer iemand beweert dat hij "een goed iemand" is, dan bedoelt deze in feite dat hij "geen slecht iemand" is, slechte mensen in de zin van moordenaars, verkrachters en dieven. De meesten hoeven echt geen grote inspanning te doen om deze zonden te vermijden en daarachter schuilt hun hele denken: "met de minste inspanning er bij horen" en dit is niet een echt Christelijke houding.
Maar buiten deze mentaliteit is er een heel belangrijker reden waarom Katholieken naar de Kerk gaan, anders dan de "gewoonte". De Heilige Mis is de hoeksteen van onze geloofsbelevenis en het ontvangen van Jezus lichaam en bloed is de bron van alle leven voor de Katholieken, die geloven dat het brood en de wijn het ware lichaam van Jezus vertegenwoordigen. Het is niet enkel een symbolische God, maar een werkelijk lichamelijk aanwezige God voor ons, iets dat wij niet kunnen ervaren in het gebed alleen.
Jezus zei: "Daarop zei Jezus: Waarachtig, ik verzeker u: als u het lichaam van de Mensenzoon niet eet en zijn bloed niet drinkt, hebt u geen leven in u." [Johannes 6:53-54]. Wij brengen eerbetoon aan Jezus opdracht en vertrouwen in Zijn belofte elke keer dan wij naar de Mis gaan.
Noch meer, de Heilige Communie, samen met de overige sacramenten, is enkel verkrijgbaar voor hen die zich in de Kerk bevinden, het zichtbare lichaam van Jezus hier op aarde. Als leden van de Kerk zijn onze levens nauw verbonden met onze broers en zussen die er deel van uitmaken. Onze persoonlijke relatie tot God is van fundamenteel belang, maar wij hebben ook de verantwoordelijkheid om als gelovige leden van Christus lichaam, naar Zijn woorden te leven en deze uit te dragen. Enkel een "goed persoon" zijn, is dus zeker niet genoeg.
5. U hoeft uw zonden niet te biechten bij een priester. U kunt onmiddellijk naar de Hemel gaan.
Het is volkomen begrijpelijk dat Protestanten hiertegen een bezwaar hebben omdat ze een verschillend begrip hebben over het priesterschap. Voor een Katholiek is deze stelling echter "teleurstellend". Een menselijke eigenschap is dat wij er niet van houden om aan andere mensen onze zonden te vertellen, en zo komt men met rechtvaardigingen om het niet te doen.
Het sacrament van de Biecht is er reeds vanaf het begin en zijn de woorden van Jezus zelf: "Nog eens zei Jezus: Ik wens jullie vrede! Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit." Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: "Ontvang de heilige Geest. Als jullie iemands zonden vergeven, dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven."
Vergeet ook niet dat Jezus aan Zijn apostelen de macht gaf om de zonden te vergeven. Uiteraard kunnen zij ook niet weten welke zonden er moeten worden vergeven, wanneer zij niet weten bij welke zonden wij betrokken zijn.
De praktijk van de biecht blijkt ook uit de Brief van Jacobus: "Laat iemand die ziek is de oudsten van de gemeente bij zich roepen; laten ze voor hem bidden en hem met olie zalven in de naam van de Heer. Het gelovige gebed zal de zieke redden, en de Heer zal hem laten opstaan. Wanneer hij gezondigd heeft, zal het hem vergeven worden. Beken elkaar uw zonden en bid voor elkaar, dan zult u genezen. Want het gebed van een rechtvaardige is krachtig en mist zijn uitwerking niet [Jacobus 5:14-16]."
Het is van belang te weten dat noch Jacobus, noch Jezus ons vertellen om onze zonden enkel aan God te biechten. Ook in al haar verschijningen roept Maria op tot de biecht via de priesters, omdat zij Jezus plaatsvervangers op aarde zijn. Er is dus eerder een denken dat vergiffenis enkel kan bekomen worden door een openbare bekentenis. En het is ook niet moeilijk om te begrijpen waarom: wanneer wij zondigen, onderbreken we niet enkel onze relatie met God, maar met Zijn Lichaam, de Kerk, daar alle Katholieken onderling verbonden zijn als kinderen van een gemeenschappelijke vader. Als wij ons dus verontschuldigen, moeten alle partijen hierbij worden betrokken: God en Zijn Kerk.
Stel u voor dat u in een winkel wandelt en iets van de goederen steelt. Later voelt u berouw en spijt over de zondevolle daad. Nu kunt u bidden tot God om u het breken van Zijn geboden te vergeven. Maar er is nog een andere partij bij betrokken: u moet de goederen teruggeven en uw zonde vergoeden.
Zo is het ook met de Kerk. In de biecht vertegenwoordigt de priester God en de Kerk, omdat wij tegen beiden hebben gezondigd. En enkel als de priester de woorden van de absolutie uitspreekt, is de vergiffenis volledig.
6. ls de Kerk waarlijk Jezus zou volgen dan moeten ze maar hun overvloedige kunstwerken, eigendommen en gebouwen verkopen en aan de armen geven.
Wanneer sommige mensen aan Vaticaanstad denken, dan is hun onmiddellijke indruk er een van een vermogend koninkrijk, volledig vorstelijk ingericht voor de paus en zijn entourage, waarbij het goud in elke hoek valt te rapen, om nog niet te spreken van de enorme verzameling onbetaalbare kunstvoorwerpen. Wanneer u op deze wijze de dingen beziet, dat is het gemakkelijk om denken dat mensen verbolgen raken over deze praalzucht en verkwistende vertoning van rijkdom.
De waarheid ligt enigszins anders. De hoofdgebouwen van het "Paleisé zijn niet gebouwd als buitensporig leefvertrek voor de Paus. In feite maakt de residentie maar een relatief klein gedeelte uit van het Vaticaan. Het grootste gedeelte van het bezit is bestemd voor doeleinden aan kunst en wetenschap, de officiële kerkadministratie en de leiding ervan in het algemeen. Een aanzienlijk aantal kerkelijke en administratieve aangestelden leven eveneens in Vaticaanstad en hierdoor wordt het een soort hoofdkwartier van de Katholieke Kerk.
Wat de imposante kunstverzameling betreft, die tot de mooiste der wereld behoort, moet dit gezien worden aan een "niet te vervangen verzameling kunstwerken", vaak geschonken en met eerder een enorme emotionele, dan geldelijke waarde. De paus is er geen eigenaar van en, zelfs indien hij dit zou willen, is hij niet gemachtigd om deze te verkopen. Ze zijn eerder toevertrouwd aan de Heilige Stoel. Deze kunstwerken voorzien de Kerk niet van weelde, integendeel, het kost veel geld om al dit kunstwerk te onderhouden.
Dichter bij de waarheid is dat het Vaticaan een eerder krappe begroting heeft. Waarom dan deze kunstwerken behouden? Hiervoor moeten we teruggaan naar de vroegere rol van de kerk als beschaafde wereldmacht. Precies zoals de monniken voorzichtig oude teksten optekenden opdat deze beschikbaar zouden zijn voor de toekomst, teksten die anders voor altijd verloren zouden gegaan zijn, blijft de Kerk doorgaan met het zorg dragen voor hun kunstwerken, zodat ze niet verloren gaan voor de toekomstige generaties. In de huidige "cultuur des doods" waar de term "beschaving" eerder een tegengestelde betekenis heeft, blijft de opvoedende taak van de kerk even belangrijk, misschien zelfs nog noodzakelijker dan ooit.
7. Ongenoegen is eigenlijk iets positief, daar we allen moeten openstaan voor nieuwe ideeën
Dit hoor je ook al dikwijls vandaag, vooraleer in het licht van de huidige schandalen in de kerk rond het seksuele misbruik. Iedereen wenst oplossingen te vinden voor onze problemen, maar sommigen gaan hierin zelfs zover dat ze buiten het gebied treden van de Katholieke godsdienst. Daarenboven zijn er heel wat mensen die de Kerk ervan beschuldigen te onbuigzaam te zijn in haar leer en zelfs iets nieuws niets wensen uit te proberen.
Maar de waarheid is de meeste hervormingsideeën helemaal niet nieuw zijn. Men kan het een beetje vergelijken met politiekers. Elke nieuweling in de politiek probeert het warm water uit te vinden, terwijl het warm water al lang is uitgevonden. Of bent u zo naïef om te denken dat men deze zaken binnen de Kerk nog niet heeft overwogen? De Kerk heeft gedurende gans haar bestaan niets anders gedaan dan voorzichtig ideeën te overwegen en te besluiten welke in overeenstemming met Gods wetten en welke niet. De kerk heeft wel degelijk alles onderzocht en voorzichtig haar basisprincipes van het geloof opgebouwd. Dit is de reden waarom er thans zo vele dwaalleren zijn, waarbij allen hun "heruitgevonden warm water" hoog inschatten. Het zijn precies deze punten die buiten de basisprincipes van ons geloof vallen.
De Kerk draagt een grote verantwoordelijk in het bewaren van de zuiverheid van het geloof en zal nooit "zomaar" iets verwerpen, zoals sommige afvalligen beweren, maar niemand zal ontkennen dat tweeduizend jaar ervaring, gebed en studie bovengeschikt zijn aan een of ander idool die denkt het "warm water" opnieuw te hebben uitgevonden.
Dit betekent echter niet dat de Kerk het over alles wat anderen aanbrengen oneens is. Er is steeds ruimte om de bespreken hoe we de waarheid beter kunnen uitdiepen, begrijpen. Zo kunnen er bijvoorbeeld vragen worden gesteld over hoe de opleiding van toekomstige priesters kan worden verbeterd, en zo verder, maar steeds binnen de richtlijnen van het geloof.
8. Strikt genomen veroordeelt de Bijbel homoseksualiteit niet, maar legt het eerder de nadruk op de seksuele moraal, zowel homoseksueel als heteroseksueel. Er is dan ook geen enkele reden om tegenstander te zijn van homeseksuele relaties.
Homoseksualiteit wordt in onze maatschappij meer en meer aanvaard en er is geen moed meer onder de Katholieken om het uitdrukkelijke Bijbelse verbod tegen homoseksualiteit te uiten, integendeel, men gaat allerhande reden aanhalen om te verklaren dat de Bijbel het niet verbiedt.
De boodschap van het verhaal is heel duidelijk. De mannen uit Sodom waren homoseksueel die gemeenschap wilden met de mannen in het huis van Lot. Lot bood hen zijn dochters aan, maar deze waren niet geïnteresseerd. Kort daarop werd Sodom door de Heer vernietigd als vergelding voor hun zonden, namelijk hun homoseksuele daden [Genesis 19:4-10]. Deze feiten worden nog eens herhaald in het Nieuwe Testament in Judas 1:7
Maar dit waren niet de enige voorbeelden uit het de Bijbel die homoseksualiteit verwierpen. In het Oude Testament staat er nog ondubbelzinnig vermeld: "u zult geen gemeenschap hebben met man als met een vrouw, want dit is verwerpelijk.' [Leviticus 18:22]. En deze vermeldingen zijn niet alleen voorbehouden aan het Oude Testament.
Daarom heeft God hen uitgeleverd aan onterende verlangens. De vrouwen hebben de natuurlijke omgang verruild voor de tegennatuurlijke, en ook de mannen hebben de natuurlijke omgang met vrouwen losgelaten en zijn in hartstocht voor elkaar ontbrand. Mannen plegen ontucht met mannen; zo worden ze ervoor gestraft dat ze van God zijn afgedwaald. [Romeinen 1: 26-27]
Maar dit is enorm moeilijk om aan de moderne Christenen uit te leggen. Hier is er niet enkel sprake van mannelijke gemeenschap of verkrachting. Paulus gaat hier in tegen elke vorm van homoseksualiteit [welke hij beschrijft als "onnatuurlijk", "schaamteloos" en "oneerbaar"]
Maar de liberale christenen verschuilen zich achter allerlei soorten verzinsels om hun daden goed te praten en het heeft weinig zin hiertegen in te gaan, want hun woede wordt nog groter. In plaats van aan zichzelf aan een gewetensonderzoek te onderwerpen, gaan ze de kerk aanvallen.
9. Katholieken moeten op alle gebied hun geweten volgen, zowel als het om zwangerschapsonderbreking, geboorteregeling of de wijding van vrouwelijke priesters gaat.
Dit is zo, de catechismus zegt duidelijk in alinea 1782: "De mens heeft het recht te handelen volgens zijn geweten en in vrijheid, ten einde persoonlijk morele beslissingen te nemen. De mens mag niet gedwongen worden om tegen Zijn geweten in te handelen. Maar men mag hem ook niet beletten om volgens zijn geweten te handelen, vooral niet in godsdienstige aangelegenheden". De vrije wil van de mens ligt aan de oorsprong van deze leer, maar dat betekent niet dat ons geweten vrij is van alle geweten of Gods wet mag negeren. Wanneer wij dit laatste niet respecteren is ons geweten "niet goed gevormd" [alinea 1793].De Catechismus verleent een grote verantwoordelijkheid aan het geweten van een persoon: Aanwezig in het hart van de persoon, legt het morele geweten hem op het juiste moment op, het goede te doen en het kwade te mijden. Het beoordeelt ook de concrete keuzen, door de goede te prijzen en de kwade aan te klagen. Het getuigt van het gezag van de waarheid met verwijzing naar het hoogste goed waardoor de menselijke persoon wordt aangetrokken en waarvan hij de geboden ontvangt. Wanneer de voorzichtige mens naar het morele geweten luistert, kan hij God horen spreken [alinea 1777].
Met andere woorden is geweten niet enkel "wat we denken dat goed is". Het is wat we beslissen goed te handelen op basis van wat we weten van de leer van God en de Kerk. Om zon beslissing te kunnen maken, hebben we de verantwoordelijkheid om deze leer de met uiterste voorzichtigheid te bestuderen en er over te bidden. De Catechismus heeft een sectie die volledig is gewijd aan de voorzichtige vorming van onze geweten en de belangrijkheid om de juiste beslissingen te nemen.
Zelfs na alles te hebben overwogen, goed of slecht, zijn we nog steeds verantwoordelijk voor ons handelen: "Het geweten maakt het mogelijk de verantwoordelijkheid voor de gestelde daden op zich te nemen" [1781]. Een goed gevormd geweten helpt ons te zien dat we verkeerd hebben gedaan en vergeving nodig hebben voor onze zonden.
Door een volmaakt geweten na te streven ervaren we eigenlijk een grote vrijheid, omdat we dichter komen tot Gods onmeetbare Waarheid. Het is geen last of iets wat er ons van weerhoudt om iets te doen: het is een gids die ons helpt te doen wat rechtvaardig en juist is: "De opvoeding van het geweten verzekert de vrijheid en verwekt de vrede van het hart." [1784].
10. Gezinsplanning is enkel de katholieke versie van geboorteregeling
Gezinsplanning of Natuurlijke Familie Planning (NFP) kent vele vijanden. Sommigen geloven dat het een onrealistisch alternatief zou zijn geboorteregeling [waarvan ze niet denken dat deze zondig is], terwijl anderen denken dat het even slecht is geboorteregeling. NFP moet de dunne lijn bewandelen tussen beide extremen.
Eerst en vooral is het hoofdprobleem van geboorteregeling dat het de natuurlijke werking van het lichaam tegengaat, en de natuur in ieder geval. Het beoogt de daad [seks] te scheiden van de gevolgen [zwangerschap], waarbij het er voornamelijk om te doen is om de lusten te verhogen, terwijl NFP, wanneer het voor de juiste reden wordt aangewend, meer een instrument is om in overweging te nemen of een koppel de middelen heeft [financieel, emotioneel en lichamelijk] om een kind te aanvaarden in hun leven, waarbij voorzichtig de levenssituatie in acht wordt genomen door dit onder elkaar te bespreken en vooral, door gebed. Eerder dan zich volledig van seks te onthouden, begint men beter alle facetten er rond te begrijpen.
Zij kiezen voor NFP met als reden dat zij het zich niet meer kunnen veroorloven of omwille van gezondheidsrisico's en dit zijn perfect gerechtvaardige redenen om aan NFP te doen: het is betrouwbaarder en de kerk laat het toe.
Nog anderen beweren dat alle controle over de grootte van het gezin hetzelfde is als "God spelen" en verkiezen Zijn voorzienigheid hierin. Het is waar dat wij op God moeten vertrouwen en altijd het leven moeten aanvaarden dat Hij ons zendt, maar wij hoeven niet volledig afhankelijk te zijn op dat gebied, want Zijn wil heeft er ook voor gezorgd dat er zoiets kan bestaan als NFP.
11. Iemand kan voor abortus zijn en tegelijkertijd katholiek zijn
De catechismus neemt elke tijfel weg over abortus: het is gelijk aan moord en valt onder misdaad tegen het vijfde gebod: "u zult niet doden."
"Het menselijk leven moet volstrekt geëerbiedigd en beschermd worden vanaf het moment van de conceptie. Vanaf het eerste ogenblik van zijn bestaan moeten de rechten van de persoon voor elk menselijk wezen erkend worden, waaronder het onschendbaar recht op het leven, een recht dat aan elk onschuldig wezen toekomt." [2270]
Vanaf de eerste eeuw heeft de kerk voorgehouden dat elke opzettelijke abortus ("abortus provocatus") een moreel kwaad is. Dit onderricht is nooit veranderd. Het blijft een vaste leer. De rechtstreekse vruchtafdrijving, die als doel of als middel gewild wordt, is ernstig in strijd met de zedenwet. [2271]
"De formele medewerking aan abortus is een zware zonde. De kerk bestraft deze misdaad tegen het menselijk leven met de kerkelijke straf van excommunicatie: "Wie vruchtafdrijving bewerkt met daadwerkelijk gevolg, loopt een excommunicatie van rechtswege op door het feit zelf dat hij het misdrijf begaat en volgens de voorwaarden bepaald door het kerkelijk recht. Hiermee wil de kerk niet het terrein van de barmhartigheid inperken. Maar wel maakt ze hiermee duidelijk hoe zwaar deze misdaad is en hoe onherstelbaar de schade, toegebracht aan het onschuldige slachtoffer, aan zijn ouders en aan de hele samenleving." [2272]
Ik denk dat alles hiermee duidelijk is, hoewel sommigen zullen beweren dat "pro-choice" niet betekent dat men het eens is met abortus: velen denken dat abortus verkeerd is, maar willen hun mening niet opdringen aan anderen. Hier wordt terug het argument aangehaald: "wat voor u als waar geldt, geldt daarom niet als waar voor mij." Maar ook hier heeft de kerk een antwoord op:
"De onvervreemdbare rechten van de persoon moeten door de burgerlijke samenleving en de politieke overheid erkend en geëerbiedigd worden. De mensenrechten hangen niet af van de individuele persoon en evenmin van de ouders; ze zijn evenmin concessies van de gemeenschap en van de staat; ze behoren tot de menselijke natuur en zijn inherent aan de persoon, omwille van de scheppingsdaad, waarin de persoon zijn oorsprong vindt. Onder deze fundamentele rechten moeten wij vermelden: het recht op leven en op fysieke integriteit van elke mens, vanaf zijn conceptie tot aan zijn dood." [2273]
"Ergernis is de houding die of het gedrag dat anderen ertoe brengt om kwaad te begaan. Degene die aanstoot geeft, wordt een verleider voor zijn naaste. Hij tast zowel de deugd als de rechtschapenheid aan; hij kan zij n broeder meetrekken in het geestelijk verderf. De ergernis is een zware zonde, als men door handeling of een verzuim een andere persoon vrijwillig tot een zware zonde brengt."
De Kerk is krachtig en duidelijk tegen abortus en wij als katholieken moeten hier achter staan.
12. De herinneringen van de mensen over hun vorige levens bewijst dat reïncarnatie waar is en dat de visie van de Katholieken over hemel en hel niet waar zijn.
Het paranormale bekoort en daarom zien we ook een toename van beweringen van "herinneringen over een vorig leven". Inderdaad, er bestaan organisaties die u onder hypnose helpen om u door uw "vorige levens" te leiden.
Terwijl dit voor sommigen overtuigend lijkt, is het zeker niet gemeen met de techniek van hypnose. Sinds het begin weten wetenschappers dat patiënten onder een diepe hypnose verzonnen verhalen en herinneringen door elkaar weven en deze feiten worden daarna ook bevestigd. Ernstige therapeuten zijn zich bewust van dit fenomeen en overwegen voorzichtig wat hun patiënten vertellen onder hypnose.
Ook in al haar verschijningen is Onze Lieve Vrouw formeel: "De ziel kent maar drie bestemmingen na het leven hier op aarde: hemel, vagevuur of hel. Opties zoals geen bestemming van de ziel of reïncarnatie bestaan niet, ze bestaan enkel in de fantasie van de mensen. Een mens wordt maar één keer geboren op aarde en een ziel gaat nooit verloren."
In verband met dit laatste verwijs ik naar Marias woorden in Medjugorje over "de bestemming van de ziel" welke u kunt terugvinden in de rubriek "overige weetjes" in de rechterkolom.
21-02-1980
Anneliese Michel [2]
Anneliese Michel [2]
De audiotapes [met onderschriften]
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7
Deel 8
Deel 9
deel 10
20-02-1980
Anneliese Michel [1]
Anneliese Michel [1]
Anneliese Michel, geboren te Leiblfing, 21 september 1952 en overleden te Klingenberg am Main op 1 juli 1976, was een Duits meisje, die geloofde dat ze onder invloed was van diverse demonen. Ze groeide op in een katholiek milieu en stond bekend als lief en vrolijk.
Op haar zestiende werd Michel opgenomen in het ziekenhuis na een aantal black-outs en werd door medici epilepsie als diagnose gesteld. Na een tijdje begon ze depressief en vreemd gedrag te vertonen, waaronder het vermijden van afbeeldingen van Jezus Cristus. In de jaren daarop ging haar toestand sterk achteruit. Daarbij begon ze demonische schepselen waar te nemen. Na een periode weigerde ze al het voedsel dat haar werd voorgezet. In plaats daarvan dronk ze haar eigen urine en begon ze vliegen en spinnen te eten. Uiteindelijk stierf ze aan een longontsteking, in combinatie met ernstige ondervoeding en uitdroging
Nadat alle medische hulp die was ingeroepen niet bleek te werken, werd de hulp van twee priesters ingeroepen voor een exorcisme als laatste toevlucht, maar dit mocht ook niet baten. Haar ouders en de priesters werden veroordeeld tot nalatigheid en kregen zes maanden voorwaardelijke gevangenisstraf.
Er werden twee films gebaseerd rondom het leven van Michel: "The exorcism of Emily Rose" [2005] en "Requiem" [2006]
Wanneer begon Anneliese vreemd gedrag te vertonen?
In 1968, op 17-jarige leeftijd en toen ze nog middelbare school liep, begon Anneliese stuiptrekkingen te krijgen. Uit het gerechtelijk onderzoek bleek dat ze haar eerste aanval van epilepsie kreeg in 1969. Het was een neuroloog in een psychiatrische kliniek in Wurzburg die deze diagnose stelde. Ze kreeg duivelse ervaringen tijdens het bidden en kreeg ook stemmen te horen die zeiden dat ze vervloekt was. Het gerecht besloot dat Anneliese tegen 1973 leed aan een ernstige depressie en zelfmoordneigingen. Haar ouders waren er in 1975 van overtuigd dat ze bezeten was en besloten om haar te onttrekken van de dokters uit de psychiatrische kliniek. Ze verkozen om zich voortaan enkel te verlaten op exorcisten. Volgens de Engelse krant Daily Telegraph zou Anneliese aan schizofrenie geleden hebben en zou er een eventuele behandeling mogelijk geweest zijn.
Wie stelde het eerste vast dat Anneliese was bezeten?
Dit gebeurde door een oudere dame die Anneliese vergezelde op een bedevaart. Zij merkte op dat Anneliese een beeld van Jezus vermeed en weigerde water te drinken van een Miraculeuze Bron. Er hing ook een walgelijke, helse stank rond haar lichaam. Een priester van een nabijgelegen dorp [Ettleben] onderzocht Anneliese en kwam tot het besluit dat ze bezeten was door duivels. Nadat twee eerdere verzoeken werden verworpen, stemde de plaatselijke bisschop uiteindelijk in met de uitdrijving.
Welke priesters voerden de uitdrijving uit?
De priesters Arnold Renz en Ernst Alt werden door de Bisschop van Wurzburg, Jozef Stangl, aangeduid om de uitdrijving uit de voeren. Het Romeins Rituaal is een liturgisch boek dat verschillende rituelen bevat die niet opgenomen zijn in het Missaal of het Brevier. Hiertoe behoren onder andere de bediening van de sacramanten, met uitzondering van de eucharistie, en het uitvoeren van exorcismen. De eerste editie van het Romeins Rituaal dateert van 1614 toen de in verschillende ritualen vastgelegde riten in één boek werden gebundeld. Deze bleef tot 1952 ongewijzigd. Onder invloed van het Tweede Vaticaanse Concilie werd het Romeins Rituaal in verschillende landen ook in de volkstaal vertaald.
Vader Arnold Renz was eerder missionaris in China en Ernst Alt was pastoor in een nabijgelegen parochie. Over een periode van tien maanden voerden zij 67 uitdrijvingen uit, soms tot tweemaal per week. Sommige uitdrijvingsrituelen duurden tot vier uur.
Zag Anneliese Michel werkelijk de gezichten van de duivels, die van haar bezit hadden genomen, op de mensen rondom haar?
Naargelang Anneliese Michel er meer en meer van overtuigd raakte dat zij bezeten was begon zij de aangezichten van de duivels, die van haar bezit hadden genomen, te aanschouwen op de dingen en mensen rondom haar.
Welke duivels hadden bezit genomen van Anneliese?
Anneliese was ervan overtuigd [Anneliese had ook momenten van normaal gedrag, zoals dit meestal het geval is bij bezeten mensen] dat ze bezeten was door verschillende demonen, waaronder Lucifer, Judas Iskariot, Nero, Caïn, Hitler en Fleischmann [een in ongenade gevallen priester uit de zestiende eeuw]. Ze somde ook nog een aantal andere vervloekte zielen op die zich via haar openbaarden.
Stond de moeder van Anneliese, Anna, achter het maken van de films?
Neen. Anneliese's moeder stond hier helemaal niet achter: "Ik wens deze niet te zien en ik wil er niets over weten." Tegen de tijd van het maken van beide films was ze rond de tachtig haar. De vader van Anneliese overleed zes jaar eerder.
Is het mogelijk dat de film "The exorcist" enige invloed heeft gehad op haar?
De film "The exorcist" van William Friedkin werd in 1974 uitgebracht in Duitsland, twee jaar voor de opnamen van de uitdrijving en de stem van het meisje heeft wel veel weg van het grommende, ruwe en onaardse stemgeluid van Linda Blair, de hoofdactrice uit de film. Daarom hebben er velen het vooroordeel gehad dat het meisje gewoon nabootste wat ze gezien had in de film, als ze de film al zou gezien hebben. En inderdaad, na het uitbrengen van "The exorcist" ontstond er rond de film een soort hysterie in Duitsland en ook de psychiaters bemerkten toen een toename van hun aantal patiënten, maar dit verklaart niet het gedrag van Anneliese uit de jaren vóór 1974, waarin ze reeds ontelbare keren gedragingen toonde die gelijkaardig waren aan deze van bezetenheid.
Welk ander verontrustend gedrag vertoonde Anneliese?
Anneliese had heel verontrustende gedragingen. Zo likte ze haar eigen urine op en begon ze vliegen, spinnen, tot zelfs steenkool op te eten. Zij beet de hoofden af van dode vogels. Zo kroop ze ooit onder tafel en blafte zij gedurende twee dagen als een hond. Meerdere malen hoorden men haar uren door de muren heen huilen. Het scheuren van haar kledij en het urineren op de vloer werd intussen een gewoonte. Op een dag tilde ze haar zus op en wierp haar tegen de grond en dit zonder enige moeite. Anneliese had een kracht die ongekend was voor een meisje van haar leeftijd. Ook bespuwde ze en vernietigde ze Christusbeelden.
Heeft de uitdrijving enig lichamelijk letsel achtergelaten bij Anneliese?
Uiteraard. Anneliese onderging 67 rites gedurende 10 maanden. Meer dan 600 malen zat ze hierbij geknield en dit had zijn gevolgen voor de ligamenten van de knieën die scheurden. Feitelijk waren het echte "knievallen", waarbij ze met beide knieën telkens op de grond terechtkwam. Op 30 juni 1976, de laatste uitdrijving voor haar dood, was ze te zwak en te uitgemergeld en haar ouders hielpen haar bij de bewegingen.
Was er een dokter aanwezig tijdens de uitdrijvingen?
Neen, rond Pasen, wanneer Anneliese overleed, weigerde Anneliese elk eten en drinken en haar uitbarstingen werden uiterst gewelddadig. Er werden geen dokters bijgeroepen. Dit argument heeft de aanklager aangehaald tijdens het proces tegen de vier mensen die terechtstonden [Vaders Arnold Renz en Ernst Alt en de ouders]: indien men er dokters had bijgehaald zou Anneliese nog hebben geleefd. Anneliese's zuster getuigde echter tijdens het proces dat zij weigerde om nog iets te maken hebben met instellingen, omdat ze zou worden gedwongen tot het nuttigen van medicatie en kunstmatige voeding. In haar boek, The Exorcisme of Anneliese Michel, legt de schrijfster, Prof. Felicitas D. Goodman, uit dat Anneliese meer dan waarschijnlijk helemaal niet leed aan epilepsie en dat de geneesmiddelen die Anneliese diende te nemen de symptonen integendeel nog veel erger maakten. Het proces was echter vooringenomen. Waarom heeft men nooit de dokters op de beklaagdenbank gezet?
Zo bestudeerde Dr. Theo Wber-Arma, een Zwitserse specialist, het volledige medische dossier en ontdekte feiten die werden verzwegen op het proces en onthulde hij dat Anneliese driemaal een elektro-encefalografie [EEG] onderging. Telkens werd epilepsie als diagnose gesteld, maar ze kreeg gedurende vele jaren medicatie zoals Zentropil en Tegredol, terwijl deze enorme neveneffecten hebben die het organisme vernietigen. Deze specialist laat er geen twijfel over bestaan dat dit Anneliese zodaning heeft uitgeput dat dit tot haar dood heeft geleid. Volgens zijn mening waren dan ook de dokters verantwoordelijk voor een verkeerde diagnose en behandeling en hadden zij in werkelijkheid moeten terechtstaan.
Waarom weigerde Anneliese Michel te eten?
Dit is iets wat door sceptici wordt verzwegen, omdat het ook door hen niet wordt begrepen. Anneliese heeft een brief geschreven waarin ze verklaarde dat zij de Heilige Moeder Maria had gezien die haar het volgende voorstel deed: ofwel zou ze op haar vraag onmiddellijk worden bevrijd van alle demonen, ofwel zou ze in haar toestand blijven om zo aan de hele wereld te tonen dat de duivel met al diens gevaren werkelijk bestaat en dit met het oog om andere zielen te redden. Anneliese koos zonder te twijfelen voor Maria's advies om als voorbeeld te dienen voor de andere mensen.
Onze Lieve Vrouw had het meisje ook verteld dat ze kort voor haar dood zou worden bevrijd en zou sterven in een staat van genade. Zij had ook het tijdstip van haar dood opgegeven. Hierop vroeg ze om de uitdrijvingen te stoppen en om middernacht 1 juli 1976 viel het meisje in slaap. De demonen verlieten haar lichaam en Anneliese stierf vredig, precies op het tijdstip dat ze had voorspeld. Het kind werd nooit meer wakker.
Ook had het meisje eerder al, op 24 oktober 1975, neergeschreven dat ze van Jezus de volgende woorden had ontvangen: "Uw leiden en treuren en het gebrek aan begrip vanwege de anderen zullen dienen om andere zielen te redden."
Het meisje begreep, ondanks de situatie waarin zij zich bevond, beter dan de anderen, waartoe haar lijden diende. Kort voor haar dood probeerde zij dit ook uit te leggen: haar lijden diende als aflossing voor de zonden van de verdwaalde jeugd en de afvallige "moderne" priesters. Het meisje was ondanks haar bezetenheid, diep verenigd met Jezus, en weigerde elk voedsel omwille van wat Jezus haar had verteld.
Wat was de officiële doodsoorzaak?
Onmiddellijk na haar dood werd er een lijkschouwing uitgevoerd, waarin werd vastgesteld dat het meisje was bezweken aan de gevolgen van ernstige uitdroging en ondervoeding, een longonsteking en uitzonderlijke hoge koorts. Op het ogenblik van haar dood woog Anneliese nog amper 30 kilogram.
Wie was de figuur Fleischmann, waardoor Anneliese ondermeer bezeten was?
Valentin Fleischmann was een Duitse priester uit de parochie Ettleben. Hij staat genoteerd in de boeken van de parochie en zo ontdekte priester Ernst Alt wie hij ooit was. Ernst Alt werd er parochiepriester in 1974. Ettleben ligt nabij Klingenberg, waar Anneliese leefde. Hij vond de parochiekerk in een uiterst slechte staat en gaf het bevel om de kerk te laten herstellen. Toen hij de oude boeken doorkeek, stootte hij onverwacht op de naam van Valentin Fleischmann, die in Ettleben priester was van 1572 tot 1575. Hij stond er genoteerd als een "concubinarus" en "vina addictus" of met andere woorden een vrouwenloper en een dronkaard. Hij was ook een moordenaar die ooit een man in zijn eigen pastorie doodsloeg. Hij sloeg ook ooit één van zijn "concubines" zo hard, dat ze maandelang diende behandeld die worden in Wurzburg. Volgens de ene bron had hij vier kinderen, volgens de andere zes. De grafsteen van één van zijn dochters, Martha, is in Ettleben nog steeds te bezichtigen, rechtover het oudste gebouw van het dorp.
Op een avond, in de herst van 1975, kwam de priester bij Anneliese voor een volgende sessie en onder de pauze sprak hij toevallig met andere aanwezigen over enkele slechte personen in de geschiedenis van Ettleben, waarbij hij ondermeer de naam van Fleischmann vernoemde. Hij zei ook dat hij absoluut niet graag zo zou worden. Dit gesprek kwam er toevallig maar onmiddellijk reageerde Anneliese heel woest als zij de naam "Fleischmann" hoorde uitspreken. Twee weken later onthulde Fleishmann zich via Anneliese als de "zesde persoon" waardoor zij bezeten was. Zij kende alle details van zijn leven en priester Ernst Alt, die nooit over deze details had gesproken en de archieven direct naar het bisdom had opgestuurd, was hierdoor enorm aangegrepen.
Wat waren de laatste woorden van Anneliese?
Voor zij overleed sprak Annielese nog de volgende woorden uit:
- tot de excorcisten: "Ik smeek om vergiffenis." - tot haar moeder Anna: "Moeder, ik heb angst."
Werd Anneliese godsdienstig opgevoed?
Ja, zij en haar drie zusters zijn opgegroeid binnen een streng katholieke omgeving. Haar vader Jozef had eerder het seminarie gevolgd en drie van haar tantes waren kloosterzusters.
Een heel eigenaardig feit is een eerdere gebeurtenis in het leven van haar Moeder dat in heel het leven van Anneliese een verdere rol zou blijven spelen: Vier jaar vooraleer Anneliese werd geboren had haar moeder immers het leven geschonken aan een onwettig kind, Marthe. Haar moeder was hierover diep beschaamd en moest tijdens haar huwelijk een zwart hoofddoek dragen hiervoor. Van toen Anneliese klein was pompte haar moeder het bij het kind in dat zij boete moest doen voor de zonde van onwettige kinderen. Toen Anneliese's zuster, op achtjarige leeftijd, overrleed aan een niertumor, nam het verlangen van Anneliese om boete te doen voor haar moeder alleen maar toe.
Toen ze groter werd, voegde zij hierbij nog de boete voor de zonden van anderen aan toe. In haar tienerjaren sliep zij op een stenen vloer voor de zonden van de verdwaalde priesters en drugsverslaafden. Ze sprak hierover zelfs tot kort voor haar dood. Aan de universiteit van Wurzburg hingen posters van heiligen, was er steeds wijwater aanwezig en bad zij regelmatig de Rozenkrans.
Had Anneliese ooit een relatie?
Ja, toen ze haar studies hervatte leerde ze Peter kennen. Ze was gelukkig en haar gedrag was zoals elk jong meisje dat verliefd is, doch door haar toestand probeerde ze Peter niet te veel bij alles te betrekken, maar Peter hield vol. Hij troostte haar dikwijls en bleef bij haar tot het einde van haar leven. Hij was onverschrokken, ook al keek ze hem vol haat aan en schreeuwde ze hem toe als een beest. Maar Peter wist dat het Anneliese niet was en bleef haar steunen tot het einde.
Was Anneliese bezeten?
In 90% van de gevallen van bezetenheid is de persoon er zelf verantwoordelijk voor [door occultisme, enz...], maar hiervan was in haar verleden geen enkel spoor te vinden. Vader Arnold Renz denkt daarom dat het inderdaad een bezetenheid was als aflossng voor andermans zonden: "Ze had zo'n verschrikkelijke angst dat je dacht dat je zelf in het midden van de hel was. Jezus onderging iets dergelijk op de Olijfberg, maar veel erger. Hij nam al de zonden van de wereld op zich. Dat was ook de enige troost die we haar konden geven. Na een uitdrijving kan een persoon terug tot een normale toestand komen, de communie ontvangen en toch verder bezeten blijven. Niemand wil bezeten blijven en elke persoon wenst een vrije wil te hebben. Het was ook daarom dat de kerk werd benaderd. Behalve bij een fundamenteel slecht persoon, neemt de duivel nooit bezit van iemands ziel, enkel van diens lichaam. Doodzonden nemen de ziel over, maar door een echte daad van berouw, wordt de persoon hiervan bevrijd. Een commissie van de Duitse bisschoppenconferentie heeft later verklaard dat Anneliese niet bezeten was.
Welke straffen werden er uitgesproken op het proces?
De openbare aanklager hield in zijn pleidooi aan dat Anneliese's dood kon worden vermeden door medische hulp te vragen, ondanks het feit dat het meisje zelf geen medische hulp meer wou. Pastoor Ernst Alt en Vader Arnold Renz, zowel als de beide ouders werden door deze nalatigheid veroordeeld tot onvrijwillige doodslag.
Het proces begon op 30 maart 1978 en kreeg enorme belangstelling. Voor de rechter verklaarden de dokters dat Anneliese niet bezeten was, alhoewel dr. Richard Roth, die opgeroepen was door Pastoor Ernst Alt, heeft verklaard dat er geen enkel medisch middel bestaat tegen een bezetenheid door de duivel. Hij liet deze getuigenis optekenen op 30 mei 1976 en het was de enige dokter die getuigde dat Anneliese wel degelijk bezeten was.
De priesters werden verdedigd door advocaten die betaald werd door de kerkelijke overheid. De verdediging van de ouders haalde aan dat een exorcisme wettig is en dat de Duitse grondwet de burgers beschermt in het onbelemmerd uitoefenen van hun godsdienst.
De verdediging liet de opnamen horen, waarin zelfs te horen valt hoe de duivels ruzie maken onder elkaar. Ook was er Latijn, Grieks en Hebreeuws te horen op de tapes. De priesters waren er dan ook van overtuigd dat het meisje bezeten was, omdat ze geen kennis had van deze talen.
Allen werden uiteindelijk veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf van zes maanden. Deze uitspraak was strenger dan verwacht, want de openbare aanklager vroeg enkel dat ze schuldig zouden worden bevonden, maar niet gestraft. De zaak staat nu algemeen bekend als de "Klingenbergzaak".
Waarom werd Anneliese's lichaam terug opgegraven?
Voor het proces vroegen de ouders de toelating om de resten van Anneliese terug op te graven. De reden hiertoe was een verklaring van karmelietenzuster uit het Allgäu district die aan de ouders had verteld dat ze in een visioen had gezien dat het lichaam van hun dochter nog steeds ongeschonden was en dat zulks een bewijs zou zijn van het bovennatuurlijke karakter. Als offciële reden gaven de ouders aan dat hun dochter in de vlugte in een goedkope kist werd begraven. Bijna twee jaar later, op 25 februari 1978, werd het lichaam heropgegraven en in een nieuwe, eiken kist begraven. De wetsdokters verklaarden dat het lichaam in normale staat van ontbinding was, hoewel niemand van de familie, noch de priesters ooit tot het mortuarium werden toegelaten. Ook zijn er geen enkele foto's hierover vrijgegeven.
Anneliese's begraafplaats
Anneliese werd begraven naast haar onwettige zuster Marthe en ondanks het negatieve advies van de commissie van theologen blijven de pelgrims, vooral uit Nederland, toestromen. De toestand vandaag in Klingenberg is dat de inwoners niet graag over de zaak praten. "Het stadje leeft in schaamte," zegt Christiana Metzler, die in een plaatselijke toeristenkantoor werkt. "Ik volgde klas in dezelfde school als Anneliese en heel wat dingen werden verzwegen. De mensen wensen er niet over te praten, maar er leeft wel een gevoel onder de bevolking dat de ouders fouten hebben, niet zozeer door het exorcisme, maar door het strenge katholiscisme.
De huidige priester van Klingenberg, pastoor Dieter Feineis: "ik zou geen exorcisme hebben uitgevoerd, maar de moeder Anna Michel blijft ervan overtuigd dat het de juiste beslissing was."
Was de dood van Anneliese het werk van satan?
Dit is een vraag welke de limieten test tussen het geloof en de wetenschap, maar voor Anneliese's moeder, die vanuit haar huis neerkijkt op de begraafplaats van haar dochters, is er geen twijfel: "Ik dank de pelgrims die haar graf komen bezoeken, want elke dag wordt er aan het graf gebeden voor dit jonge meisje dat haar leven opofferde voor de andere zondaars en dit sterkt hen om hen over te laten op Gods wil."
Video's [niet voor gevoelige zielen]
Beelden met uittreksels uit de geluidsbanden en de heropgraving van het lichaam
Het verhaal van Anneliese Michel (deel 1)
Het verhaal van Anneliese Michel (deel 2)
19-02-1980
De vijf pijlers van het geloof
De vijf pijlers van het geloof
In de ruim 27 jaar dat Maria aan de kinderen van Medjugorje verschijnt, heeft ze het in Haar gesprekken steeds gehad over de vijf pijlers van het geloof: Zoals de kleine David de reus Goliath overwon met een slinger en 5 stenen, zo kunnen we op dezelfde manier de vijand overwinnen door de 5 hoofdboodschappen van Maria:
1. Gebed
Reeds van bij de tweede verschijning heeft de Heilige Maagd aangespoord om de gebeden van de kinderen, zeven keer het Onze Vader, het Weesgegroet en het Eer aan de Vader, te bidden. Zij vroeg hen kort daarop hierna de Geloofsbelijdenis of het Credo, het beste gebed van allemaal, aan toe te voegen. Bij deze gelegenheid leerde Zij hen samen twee rozenhoedjes te bidden als voorbereiding op de Eucharistie, en als dankzegging ook nog eentje na de Heilige Mis. Herhaaldelijk heeft Zij de kinderen verteld dat de mensen dikwijls vergeten te danken.
Zij legde uit dat zonder gebed het geloof niet levendig kan blijven en omdat vele gelovigen niet bidden, vroeg Zij de zieners om iedereen tot gebed uit te nodigen. De Heilige Maagd zegt dat ze onze gebeden nodig heeft, omdat Zij zonder deze gebeden het plan niet kan verwezenlijken, waarvoor God Haar heeft gezonden. Onze-Lieve-Vrouw spoort iedereen aan om tijdig te stoppen met het gebed, om niet te laat te komen voor de Heilige Eucharistie.
Vader Jozo vertelde aan een groep pelgrims: Uw familie is als een woestijn zonder enig water. Jullie hebben mensenrechten, werk, velen van u hebben geld, maar de Zegen van God hebt u niet. Waarom is er zoveel pijn in uw familie? Waarom heerst er geen vreugde? Wanneer ontstond deze woestijn? Toen u het besluit maakte dat er geen tijd is om te bidden, ging het licht uit in uw familie.
Als een moeder houdt Onze Lieve Vrouw nooit op om Haar kinderen de dingen te vertellen die ze nodig hebben voor de rest van hun leven. Zijn vraagt ons te bidden met het hart, omdat God de harten ziet.
2. Vasten
Het werd voor de eerste keer vernoemd toen de zieners voor de genezing van de kleine Danijel Setka baden. Onze Lieve Vrouw heeft eerst met droefheid toegegeven dat de praktijk van het vasten bijna volkomen uit de kerk verdwenen was en vervolgens heeft zij uitgelegd dat men iedere vrijdag, en kort daarna voegde Zij hier iedere woensdag aan toe, op water en brood zou moeten vasten. De jongeren hebben begrepen dat het vasten, samen met het gebed, absoluut noodzakelijk is voor de bekering en dat het eveneens het sterkste wapen is in de strijd tegen satan. Onder vasten wordt ook verstaan het afstand doen van verschillende slechte gewoonten, zoals het overmatig drinken van alcohol, het bekijken van nutteloze televisieprogramma's of het leiden van een losbandig leven, om vervolgens meer tijd voor God te reserveren. Tijdens een verschijning heeft Maria gezegd dat in het algemeen het vasten niet met liefdadigheid verward mag worden.
In elk openbaar gebouw vinden we brandblussers en in elk huis zijn er aspirientjes tegen de hoofdpijn. Vasten is zoals een brandblusser of een aspirine. We kunnen het gebruiken om de vijand binnen ons, binnen de familie, de gemeenschap of de kerk te bestrijden. Maria zegt: "Door gebed en vasten kan je oorlogen stoppen en kan je zelfs de wetten van de natuur doen stoppen." Wij schenken niet voldoende aandacht aan deze boodschap! Dit betekent dat rampen zoals aardverschuivingen en aardbevingen kunnen vermeden worden indien er iemand in een bedreigd dorp enkel zou vasten.
Deze boodschap is eveneens van toepassing op de natuurwetten van ons lichaam. Zo is er het verhaal van een verpleegster die erg in zonde leefde. Met elke man die haar pad kruiste had ze te doen. Ook al was ze als kind gedoopt, ze had geen geloof. Ze ging als kind naar de catechese, maar was alles vergeten. Er was geen God in haar leven. In het hospitaal waar ze werkte was er een dokter die Medjugorje had bezocht en zich radicaal had bekeerd. Toen hij terug thuis was besloot hij met het hart naar de boodschappen te leven. Hij zag dat de arme verpleegster hulp nodig had en hij besloot om te vasten voor haar bekering. Dit duurde vier jaar lang.
Op een dag, in diepe wanhoop, besloot ze om zelfmoord te plegen. Als verpleegster kende ze de juiste hoeveelheid medicatie die ze hoefde te nemen om haar dood te veroorzaken. Ze nam de pillen en ging naar bed, wachtend op haar dood. Maar de morgen daarop werd ze perfect gezond wakker. Ze voelde zelfs geen negatieve effecten. Het was alsof ze melk gedronken had voor het slapengaan. Zij was zo geschrokken van het feit dat ze nog leefde dat de volgende gedachte onmiddellijk bij haar opkwam: Iemand wil dat ik blijf leven. Ze dacht verder na: Misschien is het God die wil dat ik blijf leven en ze begint zich verder vragen te stellen: Waarom wil God dat ik blijf leven? en daarop kwam ze tot de kern van alles: Misschien houdt God van mij.
Ze ging opnieuw naar het werk en voelde dat ze dit verhaal moest vertellen aan haar dokter. Pas dan herkende de dokter het effect van zijn vasten. Door zijn vasten, stond God toe om mirakels te verwezenlijken in het leven van de verpleegster. En zo sprak de dokter tot haar over God. Hiervoor zou ze alles met betrekking tot God verworpen hebben, maar na dit incident stond haar hart open voor Gods barmhartigheid. Ze verstond onmiddellijk dat door het vasten van haar dokter, de natuurlijke chemische wetten die normaal zouden hebben plaatsgehad binnen haar lichaam, werden opgeheven. De dokter vertelde haar: Ga naar Medjugorje en ze ging naar Medjugorje en Onze Lieve Vrouw toonde Haar enorme liefde voor haar en verscheen zelfs aan haar. Ze kon maar niet geloven dat de Moeder van God zich aan haar, zon onzuiver iemand, zou manifesteren. De verpleegster voelde een diepe liefde voor Maria en ging te biechten. Ze biechtte al haar zonden en vanaf die dag veranderde haar leven. Nu draagt ze Haar boodschappen uit en herhaalt ze: ik ben geboren in Medjugorje.'
Vasten herinnert er ons steeds aan om ons voor God in te zetten en zijn wil te volbrengen. Denk aan Jezus in de Bijbel. Elke episode in Zijn Leven toont ons Zijn Vaders voorzichtige voorbereiding van Zijn Zoon voor het Kruis. Zijn doopsel in de Jordaan is het begin van Jezus openbare leven. In plaats van recht naar het volk toe te gaan, werd hij door de Heilige Geest naar de woestijn geleid waar hij gedurende veertig dagen vastend verbleef. Op het einde van deze periode probeerde satan om Jezus drie maal te verleiden en zijn gehoorzaamheid tot de Vader uit de dagen. Door zijn vasten werd Christus voorbereid op dit openbare leven om zo het Plan van Zijn Vader te verwezenlijknen. En zo krijgt iedereen een speciale opdracht door het vasten, zelfs priesters.
3. De Bijbel
In het land van Herzegovina was het communistische regime absoluut geen voorstander voor het promoten van de Bijbel binnen de families. Voor de gelovigen was het dus een bezit van een onschatbare waarde, maar een verborgen bezit. Eigenlijk was de vervolging zo erg dat de meeste families hun Bijbel gewoon verbrandden. In het grootste geheim, op één of meerdere tijdstippen van het jaar, namen ze het risico om de Bijbel uit de verborgen plaats te halen en met diepe eerbied sommige gedeelten te lezen. Sommige mensen die konden lezen en schrijven zetten vlug enkele verzen op papier voor later.
Op een dag vroeg de overheid aan de bezitters van een Bijbel om deze binnen te brengen. Zij die weigerden liepen het risico op vervolging indien hun bezit zou ontdekt worden. De overigen, die hun Bijbel zagen verbranden op openbare plaatsen, weenden. Deze verbrandingen gingen gepaard met hevige godslasteringen vanwege de Militia. Voor de kleine schare gelovigen die nog naar de Heilige Mis durfden te gaan, was dit nog het enige alternatief om passages uit de Heilige Schrift te horen. Het regime liet enkel het bijwonen van de H. Mis op zondag toe. Voor de overigen die de moed hadden de Bijbel te behouden werd deze schat het heiligste van hun bezit. Het verschafte hen een persoonlijke band tussen hun familie en God, een hemelse erfenis die hen hoop gaf.
Toen de verschijningen in 1981 begonnen, lanceerde Onze-Lieve-Vrouw een figuurlijke bom die als een druppel op een hete plaat insloeg bij het regime: Lieve kinderen, jullie hebben de Bijbel vergeten! Plaats de Bijbel op een zichtbare plaats in jullie woning. Lees elke dag enige verzen en zet deze in de praktijk om in jullie dagelijkse leven. Laat de mensen die in jullie huizen komen toe om de Bijbel te zien en samen met jullie enkele verzen te lezen. Op deze wijze kunnen jullie tot een gesprek komen met God.
Weinigen onder ons begrepen toen de belangrijke omwenteling die deze boodschap zou teweegbrengen. Vader Jozo Zovko, die zelf verscheidene ontmoetingen had met Onze-Lieve-Vrouw, bleef Haar boodschap steeds herhalen. Hij zei: Ik heb vele moeders zien wenen over de dood van hun kind, maar ik heb nooit een verdriet gezien zoals bij de Gospa, toen Ze zei: jullie hebben de Bijbel vergeten! Hij voegde hier aan toe: Laat het hoofd van de familie elke dag, vóór het eten, een gedeelte van de Bijbel voorlezen aan de kinderen. Kus de Bijbel bij het sluiten, want zo geef je een kus aan Jezus.
Jezus is het Levende Woord. Hij is het Woord door het welke alles is geschapen. Gods Moeder maakt geen onderscheid tussen Jezus en de Bijbel. De bijbel vergeten is Jezus aan de kant laten en Hem minachten. Het maakt ons wakker voor wat hierna komt en wat van ons wordt verwacht, iets wat anderen, die ons op een dwaalspoor pogen te brengen, ons niet kunnen beloven. De mensen die dit Levenswoord aanvaarden maken antilichamen aan tegen andere door de pers gedreven woorden, die dit Woord verwerpen. Geld, macht, perversie, media, misbruik van wetenschap en geweld dringen vandaag maar al te dikwijls in ons binnen. We hebben Jezus vergeten, wij hebben de Bijbel vergeten.
Elk van ons heeft een lichaam, ziet het, voelt het, ruikt het, dit is een onmiskenbaar gegeven. Men draagt er zorgt voor en onderhoudt het, ieder volgens zijn of haar principes. Iedereen heeft een hart, een gevoelig hart, vooral wanneer iemand lijdt. Dit is, alhoewel onzichtbaar, echt. Iedereen probeert dit gevoelige hart tevreden te stellen. Ieder van ons heeft een geheugen en komt in contact met andere geheugens en poogt dit geheugen tevreden te stellen met persoonlijke verlangens. Maar de ziel, wie van ons beseft dat het lichaam een ziel bevat en voelt dit ook? Wie voedt de honger, de dorst, de noden en de verlangens van deze ziel? Wie van ons beseft dat dit laatste zo vele malen belangrijker is?
Zet u vijf minuutjes neer, nadenkend en met het hoofd in de handen. Wees moedig en stelt u zichzelf eens de vraag: 'wat wil ik van mijn leven?' De beslissingen die u neemt kunnen uw gehele verdere leven, en ook het leven hierna, bepalen. Bij uw keuze bepaalt u zelf door wie u zich wil laten beïnvloeden: door al het nutteloze dat de media u probeert door het strot te duwen of voor de verrijking van het onderricht van God en Jezus, de Bijbel. Als u voor dit laatste kiest, dan zult u ook nieuwe en mooie dingen ontdekken, de belangrijke dingen die uw ziel zullen voeden. Wat een ontdekking!
4. Biecht
Uit Maria's boodschap van 25 november 1998: "...dat de Heilige Biecht voor jullie de eerste daad van bekering mag zijn om daarna, lieve kinderen, te beslissen voor het Heilige. Dat uw Heilige Biecht en uw keuze voor het Heilige vandaag en niet morgen zou mogen beginnen. Kleine kinderen, Ik roep jullie allen op voor de redding en Ik wens jullie de weg naar de Hemel te tonen."
De Heilige Moeder vervangt hierbij niet de priester, maar Zij handelt als raadgever. Zij maakt de harten van Haar kinderen klaar voor een goede biecht. Er bestaan priesters die naar Medjugorje komen die er niet echt van overtuigd zijn dat de Heilige Maagd hier werkelijk verschijnt, maar wanneer ze de biecht afnemen en geconfronteerd worden met het diepste geweten van de mensen, zijn ze allen verbaasd getuige te zijn van de genade die hen is gegeven. Zij voelen het werk van Maria en velen van hen zeggen dat ze zich hernieuwd voelen in de genade van hun priesterschap.
Ontelbare gelovigen getuigen van hun spirituele èn lichamelijke genezing na een goede biecht: kanker, depressies, verslavingen, angsten en dwanggedachten, het zijn maar enkele voorbeelden. Als een moeder leert de Gospa hoe de Sacramenten te beleven door echte en treffende voorbeelden.
Marija Pavlovic-Lunetti houdt er steeds van om volgend verhaal te vertellen omdat het zo'n treffend voorbeeld is van hoe het volledige dorp Medjugorje totaal veranderde. Het was augustus 1981 en een 'hete' zomer in alle betekenissen van het woord. Niet enkel de wind was zwoel, maar ook de Militia kreeg het benauwd. Op geen enkele manier konden de kinderen tot zwijgen worden gebracht ondanks de instructies van de Militia 'dat ze niets hadden gezien, dat hun verhalen leugens waren en dat ze de lippen op elkaar moesten houden.' Maar de kinderen konden niet zwijgen met Vicka voorop. Ook al had ze het bevel gekregen om thuis en uit iedereens zicht te blijven, ging ze dikwijls op het dak van hun huis staan om de laatste boodschappen van de Gospa uit te schreeuwen, met zo'n decibels dat ze geen luidsprekers nodig had. Niets in wereld kon Vicka ervan weerhouden om de boodschappen uit te dragen die Maria haar en de overige kinderen toevertrouwde: '...vertel het aan de mensen...'
Dit bracht de Militia die hun huis bewaakten tot wanhoop. Er waren zelfs enkelen onder hen die zich bekeerden toen de stem van hun Moeder hun zwakke hart raakte, maar deze kregen vlug een andere opdracht in Zagreb of Sarajevo of moesten soms naar de gevangenis. Omdat ze de kinderen het zwijgen niet konden opleggen besloten ze dan maar de heuvel af te sluiten. Aan de voet van de Podbrdo werd een afspanning aangebracht zodat de mensen niet langer de heuvel opkonden om de verschijningen bij te wonen. Maar de Gospa was veel slimmer. Zij was reeds op voorhand op de hoogte van hun plannen en dan regelde Zij Haar plan. 'Morgen', vertelde ze de kinderen 'zal ik in Gumno's veld verschijnen. Vraag aan de bewoners om jullie te vergezellen.Dan kunnen al diegenen die het wensen, Mij aanraken.' De kinderen vroegen: 'Hoe, lieve Moeder, hoe kunnen ze U aanraken wanneer ze U zelfs niet kunnen zien? Wij zijn de enigen die U kunnen zien.'
'Breng ze allen tot Mij, één voor één, en op deze wijze zullen ze Mij kunnen aanraken.' De kinderen konden hun oren niet geloven, maar ze deden wat Maria hen had gevraagd. De dorpelingen waren stomverbaasd maar vol van vreugde en, geleid door de kinderen, raakten ze Onze Moeder aan, Haar schouder, arm, gelaat, hoofddoek. Elkeen voelde Haar aanwezigheid. Sommigen voelden warmte, bij anderen was het als een soort electriciteit dat ze aanraakten. Het gehalte van hun emoties was groot, onvergetelijk!
Tijdens dit ongelofelijke voorval zagen de kinderen dat er donkere vlekken op Maria's kleed begonnen te verschijnen. Deze vlekken werden groter en groter en spoedig was het kleed van de Gospa erg bevuild. Maria's gelaat werd bedroefd. Er ging iets verkeerd. Het was niet normaal dat Haar kleed zo vuil werd. Spoedig werden de kinderen hierover ongerust: 'Gospa, uw kleed is volledig bevlekt.'. 'Deze vlekken zijn de zonden van de mensen die Mij aanraken', antwoordde Zij nederig. De kinderen konden hun emoties niet langer weerhouden. Ze konden niet langer aanschouwen dat hun Koningin zo bevuild werd. 'Hou op met de Gospa aan te raken, gilden ze naar de inwoners. Stop dit!'
Hierop vertelde de Gezegende Moeder hen over de noodzaak van de biecht. 'Er is niemand op deze aarde die niet minstens maandelijkse zou moeten te biecht gaan', legde Ze uit. Hierop riep iemand het uit: 'Laten we allen te biechten gaan om onszelf te zuiveren!' En die avond was de parochie te klein, het werd een invasie van zondaars, een ongelofelijke massa stond te wachten voor de biecht. De arme Vader Jozo werd bij het zien hiervan zo bewogen, dat hij zijn priesters uit de nabije parochies als versterking diende op te roepen om de biecht van al deze mensen te aanhoren. Die avond stroomde de barmhartigheid van de Hemel als een rivier door de gemeente. Deze betekenisvolle daad van Maria, verrassend simpel en eenvoudig, had de harten van Haar kinderen meer bewogen dan alle preken in de wereld. Van dan af werd Medjugorje opophoudelijk bezocht door zondaars die om vergeving verzochten.
5. Eucharistie
Marias boodschap van 3 april 1986: Lieve kinderen! Ik wens jullie op te roepen om de Heilige Mis te beleven. Velen onder jullie hebben reeds de schoonheid van de Heilige Mis gevoeld, maar er zijn steeds mensen die met tegenzin gaan. Ik heb jullie gekozen, lieve kinderen, maar Jezus schenkt u Zijn barmhartigheid tijdens de Mis. Beleef daarom bewust de Heilige Eucharistie en laat uw komst er een van vreugde zijn. Kom er heen met liefde en maak van de Heilige Mis uw Heilige Mis. Dank om aan mijn oproep gehoor te hebben gegeven.
In 1983 vertelde Maria aan de kinderen: Indien jullie moeten kiezen tussen Mijn verschijning en het bijwonen van een Heilige Mis, dan moeten jullie onmiddellijk voor dit laatste kiezen, omdat daar Mijn Zoon aanwezig is.
Onze Lieve Vrouw komt niet naar Medjugorje voor Haarzelf, maar om Haar Zoon te openbaren. Mijn kinderen, zegt Zij, Ik wens dat de Heilige Mis voor jullie de gave van de dag wordt. Wacht er op en verlang naar het begin ervan. Kijk uit naar het moment dat jullie worden gereinigd (30 maart 1984). Op 8 januari 1984 zegt Zij, Bid, Mijn kinderen! Ik zeg het opnieuw: Bid. Denk niet dat Jezus zich opnieuw zal openbaren in een kribbe, vrienden, Hij is herboren in jullie harten.
Plaats de Heilige Eucharistie in het middelpunt van je leven. Deze kan niet worden vervangen, ook niet door daden van goede wil. Als je een zieke bezoekt of een oudere persoon helpt, ga dan tevens naar de Mis om liefdadigheid van de Heilige Geest te ontvangen, en zo help je deze liefdadigheid ook door te geven aan de armen. (Marija Pavlovic in haar gesprekken tot de pelgrims).
Jullie vieren de Mis niet zoals jullie horen te doen. Indien jullie zou weten welke genaden en giften jullie ontvangen, dan zouden jullie alle dagen gaan en jullie minstens één uur op voorhand voorbereiden. Maar, lieve kinderen, wanneer jullie de Mis bijwonen, zijn jullie zich hiervan niet bewust (Mirjana, 1985)
Indien de omstandigheden dit toelaten, wens ik dat jullie elke dag de Mis zouden bijwonen! (tot een gebedsgroep).
De Heilige Mis is het grootste voorrecht dat aan de mensen hier op aarde is verleend. Het is het grootste gebed en de meest gezegende tijd van je leven (tot een gebedsgroep).
Ga naar de kerk om een persoonlijke ontmoeting te hebben met God. Zij die enkel uit gewoonte gaan of om hun vrienden te zien, zijn ongelovigen. (Tot Mirjana, 1982)
Het is ook Haar wens dat de elke parochie ter wereld haar deuren openstelt om de gelovigen toe te laten Jezus in het tabernakel te vereren. Zij zegt: Word verliefd op het meest Heilige Sacrament van het Altaar! Aanbid Hem in jullie parochies, kleine kinderen. Op deze wijze worden jullie verenigd met de gehele wereld. (25 september 1995)
Aanbid Mijn Zoon! Ik ben steeds aanwezig als de gelovigen Hem aanbidden. Speciale genaden worden dan aan hen verleend.
Maria vraagt ook aan de gelovigen om minstens tien minuten na de ontvangst van de Heilige Communie te blijven bidden. Dat is waarom de Franciscanen in de parochiekerk van Medjugorje vóór de zegen op het einde van de Mis, steeds het traditionele Franciscaner gebed van de zeven Onze Vaders, zeven Weesgegroetjes, en zeven maal het Glorie zij de Vader bidden.
Onze Lieve Vrouw is ook bedroefd als we de laatste minuut aankomen en op het einde van de Mis zo spoedig mogelijk de kerk willen verlaten. Zij zegt: Lieve kinderen, als je in de kerk een beetje eerder zou aankomen om jullie harten voor te bereiden op Jezus en ook wat langer zouden blijven om Hem te bedanken, dan zouden jullie God toelaten om meer mirakels in uw leven te verwezenlijken en zouden er minder zieken onder jullie zijn.
De Gospa beveelt ook aan dat elke Mis zou gevolgd worden met gebeden voor de zieken en dat er één keer per maand een speciale Mis zou worden opgedragen voor de zieken. Zij vroeg ook dat er in Medjugorje, op elke donderdag na de avondmis, vers 6,18 uit het Evangelie van Mattheus zou worden voorgelezen: U kunt geen twee meesters tegelijk bedienen., dat de gelovigen aan de toenemende macht van het geld binnen Medjugorje herinnert. Vele priesters volgen binnen hun eigen parochie het programma van de parochie van Medjugorje. Velen onder hen ondervinden speciale genaden en het levert ook vruchten af, want waar het programma nageleefd wordt is er tevens een toenemend aantal priesterroepingen.
18-02-1980
Spirituele oorlog rond Medjugorje
Spirituele Oorlog rond Medjugorje
27 jaar na de aanvang van de verschijningen blijft Medjugorje in Hercegovina (dat ooit deel uitmaakte van Joegoslavië) een plaats van zeldzame gebeurtenissen, controverse, en misschien een nooit eerder gezien geloof.
Kilometers in het rond staan er kleine winkeltjes die rozenkransen, beelden, wijwater en andere godsdienstige dingen te koop aanbieden. Het aanbod is intussen al evengroot als te Lourdes, Fatima of Knock.
In het dorpje vindt men vogels en bijen, vijgebomen. De bodem is rijk. Met gebruikt er weinig pesticiden. Men kan er nog steeds van herders met schapen genieten. Kinderen, die hier komen, wensen hier ook te blijven omdat ze zich er goed en veilig voelen. Zelfs diegenen die thuis verknocht zijn aan TV, videospelletjes en computers zeggen dat ze dit hier niets missen.
Het gevoel van vrede is hier tastbaar. In geen enkele winkel vindt men occulte zaken. Er is geen pornografie en ook geen schandaalpers, geen bioscoop. De gehele regio is verzonken in intens katholiek geloof, zelfs in een mate dat nooit buiten het Vaticaan is gezien. Taxis hebben rozenkransen en beeltenissen van Jezus, meestal in de gedaante van de Goddelijke Barmhartigheid. Maria vindt men overal, zelfs in alle publieke plaatsen, tot deze van de overheid toe. Een portret een Johannes-Paulus II, waarbij hij omhelst wordt door Maria, komt veelvuldig voor.
Aan de achterkant van de kerk vloeit er een olieachtige vloeistof uit een bronzen beeld van de Verrezen Christus. Vele bedevaarders houden kledingstukken of rozenkransen tegen dit onverklaarbaar fenomeen, het grootste gekende wenende beeld uit de geschiedenis. Meldingen van genezingen, verlossingen en andere mirakels blijven doorkomen. Steeds weer betreuren pelgrims het om naar huis terug te moeten keren.
Er gebeuren zonnewonders, er zijn vreemde brandhaarden op de Berg der Verschijningen en rozenkransen die in goud veranderen. Vader Jozo Zovko kan terug zijn taak hervatten na testen in het ziekenhuis in verband met hartproblemen. Een verdere behandeling leek niet nodig.
En er is een spirituele oorlogvoering die meestal komen uit een hoek van hen die nog nooit Medjugorje bezochten. Volgens priester John E. Chisholm uit Dublin, die zes jaar in Medjugorje verbleef, zijn er minste twee kardinalen binnen het Vaticaan die hebben geprobeerd om Medjugorje te veroordelen tijdens de jaren tachtig. Ze slaagden echter niet in hun opzet dankzij Paus Johannes Paulus II. Volgens dezelfde priester heeft deze Paus tot twee maal toe aan de president van Kroatië te kennen gegeven dat hij Medjugorje wou bezoeken. Normaal nodigt de lokale bisschop de Paus zelf uit bij zulke gelegenheden, maar de bisschop uit Mostar, die geen geloof hechtte aan Medjugorje, tot hem zijn bevoegdheid werd ontnomen, heeft de Paus nooit uitgenodigd. Een Kroatische aartsbisschop, Frane Franic, een hevig voorstander van Medjugorje nadat hijzelf getuige was van een bovennatuurlijk fenomeen, werd door tegenstanders binnen het Vaticaan aanzien als een communist. Een van die kardinalen verontschuldigde hier zich later voor, nadat hij Medjugorje zelf had bezocht.
Maar de oorlog blijft voortduren. Nog maar twee weken geleden veroordeelde Andrea Gemma, een bisschop en duivelbezweerder uit Italië, de verschijningen. Andere uitdrijvers, de Roomse priester Gabriele Amorth inbegrepen, hebben steeds Medjugorje verdedigd. Nog steeds dezelfde priester Chisholm: "De duivel heeft zijn best gedaan sinds het begin van de verschijningen. De aanvallen tegen de verschijningen waren hevig, tot zelfs uit Rome toe."
De zaak is uit handen genomen van de locale bisschop of enige nationale commissie, maar valt nu onder de volledige bevoegdheid van het Vaticaan, dat zich voorlopig afstandelijk houdt.
En wat is de toekomst van het dorp? Vader Petar Ljubicic, een Franciscaan die momenteel in Eberbach, Duitsland verblijft en tien jaar in Medjugorje verbleef, denkt niet dat het Vaticaan Medjugorje zal goedkeuren omdat er momenteel teveel emoties rond zijn, maar het Vaticaan zal de verschijningen ook niet verwerpen vanwege de enorme explosie van bedevaarders, dat nu binnen de top vijf van de drukst bezochte pelgrimsoorden valt en proporties aanneemt als Lourdes, Fatima en Guadeloupe.
Vader Pétar, die door de zienster Mirjana Dragicevic is aangeduid om ten gepaste tijde het eerste geheim aan te kondigen en tevens haar spirituele begeleider is, zei vorige week nog dat Mirjanas eerste twee geheimen in Medjugorje zelf zullen plaatsvinden, omdat Maria daar verschijnt. Maar ook de overige vijf zieners hebben een eerste geheim, waar ik niet van weet of hier Medjugorje is bij betrokken. Het is ook niet gekend of elkaars geheimen geheel of gedeeltelijk overeenkomen.
15-02-1980
Mirjana: van minst tot meest bekende zienster
Mirjana: Van minst bekende tot meest bekende zienster
In de beginjaren was ze de minst bekende onder de zes zieners, iemand die er niet altijd was toen het nieuws zich begon te verspreiden via religieuze video's, netwerkshows en documentaires. Mirjana Dragicevic (nu Soldo) uit Bijakovici, een gehucht van Medjugorje, Herzegovina. Ze bracht haar tijd voornamelijk door in Sarajevo en het waren ook haar dagelijkse verschijningen die als eerste ophielden op 25 december 1982, nog vóór Medjugorje internationale aandacht kreeg.
Nochtans, en dit voornamelijk door het naderen van de onthulling van de geheimen, is de aandacht rond haar enorm toegenomen de laatste jaren en wordt ze nu beschouwd als de belangrijkste boodschapper van Maria.
Het is Mirjana die aan de wereld de boodschappen zal bekend maken en volgens ingewijden is het ook aan haar dat de belangrijkste geheimen zijn medegedeeld, meer nog dan aan de overige zieners uit deze plaats met nu reeds meer dan veertig miljoen bedevaarders waaronder tienduizenden religieuzen en ook waarnemers uit het Vaticaan, dat nog geen officieel standpunt heeft ingenomen over de authenticiteit van Medjugorje.
Mirjana is zeer voorzichtig wanneer het over deze geheimen gaat. Wanneer men haar vraagt over genetische manipulatie, het klonen en hoe de wetenschap omgaat met de genen van God's schepping, zegt ze gewoon dat deze zijn verbonden met de chaos rondom ons.
Omtrent recente rampen als in Myanmar en China, heeft Mirjana in het verleden steeds gezegd, zonder naar een specifieke gebeurtenis te verwijzen, dat er dingen zullen plaatsvinden als waarschuwing voor de wereld vooraleer er een 'zichtbaar teken' aan de mensheid zal gegeven worden, gevolgd door andere geheimen die gaan over ernstige gebeurtenissen.
"Mijn getuigenis zal een bevestiging voor de wereld zijn van de echtheid van de verschijningen in Medjugorje en een aanmoediging voor de bekering van de wereld. Het eerste geheim zal overtuigend zijn voor de mensen, niet noodzakelijk door het feit zelf, maar omdat het eerst zal worden aangekondigd vooraleer het zich voordoet. Het zal iets zijn waarover men onmiddellijk en overal zal van spreken. Ook is het niet iets dat mensen zal aantrekken iets zoals bijvoorbeeld een instorting van een dam. Het eerste geheim zal voor zichzelf spreken en er zullen geen voorafgaande tekenen of signalen zijn."
10 dagen voor elk geheim zal plaatsvinden zal Mirjana zich, samen met de door haar aangeduide Franciscaan, Pétar Ljubicic, afzonderen om te vasten en te bidden. 3 dagen op voorhand maakt priester Pétar het geheim bekend voor de buitenwereld.
Toen de verschijningen begonnen was Mirjana 16 en ze woonde in Sarajevo, maar ze bracht de zomers door bij haar grootouders in Bijakovici, een klein gehucht van Medjugorje. Zij en haar vriendin, Ivanka Ivanković, waren de eersten die een lichtgevende vorm zagen die zich langzaam omvormde tot de verschijning van de Heilige Maagd Maria op de nabijgelegen bergheuvel, een plaats die intussen uigroeide tot één van de meest bezochte pelgrimsoorden ter wereld sinds Fatima.
Als ontvanger van haar jaarlijkse boodschap op 18 maart en haar maandelijkse boodschappen op de 2de van elke maand (een gebeuren dat steeds meer belangstelling krijgt), steeg Mirjana langzaam op tot de belangrijkste zieneres van het ogenblik. Vele pelgrims trekken naar haar huis dat niet ver van de Berg der Verschijningen ligt.
Van Mirjana is geweten dat de geheimen zijn opgeschreven op een geheimzinnig perkament dat niet kan worden gelezen tot de tijd gekomen is voor de verwezenlijking van de profetieën, welke op hun beurt drie dagen vooraf zullen worden verkondigd door priester Pétar, na een periode van zeven dagen vasten en bidden, samen met Mirjana. Het was priester Pétar die Mirjana aanwees. De woorden op het perkament worden maar pas zichtbaar na deze periode van vasten en bidden en dan wordt nog maar enkel dat gedeelte zichtbaar waarop een bepaald geheim betrekking heeft.
Net zoals de overige zieners heeft Mirjana de profetieën steeds geheim kunnen houden en vermijdt ze bovennatuurlijke antwoorden.
"Ik ben het niet die de dingen geheim kan houden', zei ze ooit tijdens een gesprek, 'het is God die de dingen geheim houdt. Nog nooit is er iemand in geslaagd om mij zaken te doen zeggen die ik niet mag zeggen, zelfs onder hypnose was dit nooit mogelijk. Wanneer ik ze onder hypnose wou vertellen, was ik er niet toe in staat."
Priester Pétar Ljubicic: "Een van de geheimen is een teken op de Berg der Verschijningen dat iedereen zal zien en dat eeuwig en onvernietigbaar zal zijn. Het zal grote vreugde brengen voor zowel voor de gelovigen als de ongelovigen". Priester Pétar trad niet verder in detail hierover. "Het perkament is ongeveer 27 op 21 cm. Onze-Lieve-Vrouw gaf het aan Mirjana en hierop bevinden zich alle geheimen. In het begin zal ik enkel het eerste geheim kunnen lezen en dat is telkens zo voor de overige geheimen. Dan zal ik gedurende 7 dagen vasten en bidden. Drie dagen voor ze plaatsvinden zal ik in de mogelijkheid verkeren om aan iedereen te vertellen wat er zal gebeuren: waar, welk uur en welke minuut en hoe lang het zal duren."
Mirjana zegt over de eerste twee geheimen: "Eerst is er een aanmaning en dat een grote waarschuwing. Onze-Lieve-Vrouw kwam naar dit kleine gehucht Bijakovici, in de parochie van Medjugorje, waar ze nu reeds 27 jaar verschijnt en daarom zal Medjugorje ook nauw betrokken zijn bij de eerste drie geheimen. Wanneer de eerste twee geheimen zich voltrekken, zal iedereen ervan overtuigd zijn dat de zieners de waarheid spraken. Het derde geheim is een zichtbaar teken op de Berg der Verschijningen, de Berg Podbrdo. Dan zal er grote vreugde heersen onder hen die deze verschijningen aanvaarden als een gift uit de Hemel en de koningin van de Vrede." Verder is er enkel geweten is dat deze gebeurtenissen zich op welbepaalde plaatsen zullen afspelen. Naast het eeuwige teken van het derde geheim zullen er tevens grote mirakelen als genezingen geschieden te Medjugorje. De daaropvolgende 4 geheimen zijn geen aangename gebeurtenissen, alhoewel minder erg dan de drie laatste geheimen, die ze omschrijft als een straf van God voor de zonden in de wereld.'
Zijn de geheimen internationaal of plaatselijk? 'Ik kan deze vraag niet beantwoorden'
En vrees?
Er is geen vrees met Mirjana. Zij is een vreugdevolle vrouw met een toegewijde echtgenoot en twee tieners. Toen haar gevraagd werd waarom er geheimen zijn, zei ze: "Ik weet enkel wat er te gebeuren staat en dat het God's wil is, maar ik wil tevens zeggen dat er geen reden is voor vrees, omdat Maria niet wil dat angst uit het geloof voorkomt. Dat soort geloof blijft niet duren. Er is geen reden om te vrezen. Als we van God houden hebben we sowieso vrede en vreugde, ongeacht wat er plaatsvindt."
Net zoals de overige zieners herhaalt Mirjana enkel wat ze zelf heeft vernomen van Maria. Ze vermijdt elke eigen interpretatie. "Ik ben enkel een zienster, ik heb geen speciale dromen of ingevingen, enkel het maandelijke bezoek van Onze Lieve Vrouw. Het is mij toegestaan om enkel te verwoorden wat Maria me doorgeeft. Ik denk dat alles duidelijk is. Mijn boodschap voor de mensen is dat ze eerst een aantal zaken bij zichzelf moeten opkuisen om op elk moment klaar te zijn. Bid voor de priesters. Stop hen te veroordelen en kritiek te geven op hen. Als we oordelen zullen we zelf ook geoordeeld worden. Het grootste probleem bij de mensen zijn hun bevroren harten."
Mirjana vergelijkt Medjugorje het meest met Fatima. Zij gelooft, net als paus Johannes Paulus II geloofde, dat Medjugorje de voltooiing van Fatima is. Zoals de overige zieners zegt ze dat Maria nooit kan worden weergegeven in een beeld of enig ander kunstwerk, hoewel een schilderij in de ontvangsthal voor de bedevaarders en een beeld van Maria met een grijs kleed in vele winkels met religieuze artikelen de verschijning het dichtst benaderen.
Mirjana benadrukt tevens dat de recente gebeurtenissen rond Laus in de Franse Alpen, dat onlangs werd goedgekeurd door Rome, eveneens een "mirakel" zijn en vooral interessant omdat er ook zovele verschijningen waren en dit gedurende 41 jaren, vergelijkbaar met de huidige 27 jaren van Medjugorje. Vele theologen hebben het grote aantal verschijningen te Medjugorje steeds als voorwendsel gehouden om tegen Medjugorje te zijn, een voorwendsel dat met Laus ontkracht wordt. "Het was de langste verschijningsduur en Medjugorje kan ermee vergeleken worden, maar met het Vaticaan heb ik het er nog niet over gehad."
Voor Mate Sego, de man die enkele jaren voor de verschijningen stierf en jarenlang vooraf de verschijningen al aankondigde, had ze een heel bijzondere interessse. Sego is geboren in 1901 en leefde nabij de Berg der Verschijningen tijdens het communistische regime en verkondigde in alle windrichtingen van de vallei dat Medjugorje op een bepaalde dag belangrijk zou worden en dat er trappen naar de berg zouden leiden, gevuld met zwarte, gele en blanke mensen die zullen komen bidden. Ook over de kerk wist hij te zeggen dat er een nieuwe en grotere zou komen die steeds vol met volk zou zitten. "De Maagd, mijn Gospa, zal naar de gebied komen," vertelde hij aan iedereen, "en op een dag zal deze plaats iets vandoen hebben met water."
Water? Een dam? Een verandering in het landschap? Een aardbeving? Mirjana spreekt er in geen geval over en laat gissingen over aan anderen.
14-02-1980
12 stappen voor een gelukkig heengaan
Twaalf stappen om later bij het heengaan gelukkig te zijn in Gods aanwezigheid
In elk gebed dat u bidt, elke Mis die u bijwoont, elke communie die u ontvangt en elk goed werk dat je doet: vraag steeds aan God om gelukkig en heilzaam te mogen heengaan. God aanhoort elk gebed. Indien men zou wachten met bidden tot men zou volmaakt zijn, dan zou er helemaal niet gebeden worden in deze wereld. God weet dat je niet volmaakt bent.
Verlang er steeds naar om de wil van de Vader te doen. Als je iets doet of iets verlangt dat niet Gods wil is, brengt dit schade aan je toe. Daarom, zeg elke keer als je het Onze Vader bidt: 'Uw wil geschiede'.
Aanvaard het lijden, leed, pijn en de teleurstellingen in het leven, groot of klein. Ziekte, het verlies van dierbaren, het verlies van goederen, hitte of koude, regen en zonneschijn: alles komt van God. Draag alles geduldig uit liefde voor Hem en als boete voor je zonden.
De grootste daad in Jezus' leven was zijn lijden. Zoals Hij een lijden had, zo heeft iedereen van ons een lijden. Aanvaard je lijden, doe je werk, aanvaard de teleurstellingen en ontberingen en verdraag de pijn in eenheid met het lijden van Christus. Een beetje lijden doet enorm veel meer baat aan je ziel dan jaren van plezier en vertier.
Vergeef alle onrecht dat u wordt aangedaan, omdat God ons vergeeft wat wij anderen vergeven. God vergeeft ons. Ga te biechten. Dit sacrament doet meer dan alleen onze zonden kwijtschelden, het verleent ons tevens vreugde en spoort ons enorm aan om verder de weg van God te volgen.
Vermijd ernstige zonden, overweeg minder erge zonden en breek met slechte gewoonten. God zal minder streng oordelen over je 'zwakke plekken'.
Kan je het zware en vele werk niet aan, doe dan liever meer kleine dingen. Ook al is het soms moeilijk, maar vriendelijkheid straalt over naar een ander. Klaag niet en klaag zeker niet over anderen en probeer zoveel mogelijk gedienstig te zijn. Deze kleine dingen maken anderen aandachtig voor de levenstijl waarvoor u kiest: nl. de weg van de Vader te volgen. Dit verleent enorme genade van God.
Denk in alles wat je doet aan de Heilige Zielen in het Vagevuur. Bid veel voor hen en vraag aan anderen om het ook te doen. Deze Heilige Zielen zullen u dit later zoveel keer meer vergoeden.
Er is geen enkel machtiger gegeven om later gelukkig te zijn dan wekelijks te biechten te gaan, dagelijk de mis bij te wonen en dagelijks de communie te ontvangen. Als je iemand heel graag ziet, laat dan regelmatig een mis opdragen voor deze persoon. Missen tijdens het leven van iemand dragen enorm bij tot Gods genade voor deze persoon. Wacht dus niet tot iemand die je zeer dierbaar is, overleden is, om een mis te laten opdragen voor deze persoon. Uiteraard worden missen ook opgedragen na iemands overlijden.
Bezoek dagelijks het Heilig Sacrament, al was het maar voor een paar minuutjes, omdat Jezus aanwezig is in het Heilig Sacrament. Kniel in het bijzijn van Jezus en richt uw ogen op het tabernakel. Wees er zeker van dat Hij u ook aankijkt. Zeg kleine gebeden, wees nederig en vraag naar een gelukkig heengaan.
Draag het bruine scapulier van Onze-Lieve-Vrouw van de berg Karmel. Op 16 juli 1251 beloofde de Heilige Maagd aan de Heilige Simon Stock: 'wie het bruine scapulier draagt op het moment van het heengaan zal geen eeuwig vuur lijden'. Het is Maria's belofte om mensen kort na hun dood uit het vagevuur te verlossen aan allen die het bruine scapulier dragen. Laat het scapulier liefst eerst wijden door een geestelijke en draag het volgens de regels. Op het internet is hierover genoeg informatie te vinden.
Gebruik gewijd water. Van het gebruik van gewijd water is geweten dat het Gods genade over uw zonden laat uitstralen. De kerk beveelt het gebruik ervan sterk aan 's morgens bij het opstaan, 's avonds voor het slapengaan, wanneer uw kinderen op reis gaan, wanneer er gevaar dreigt voor uw kinderen. Elk katholiek gezin zou een voorraad moeten in huis hebben. Hou uw ziel zuiver door met aandacht voor God een nederig kruisteken te maken en bidt: 'was al mijn zonden en de zonden van de Heilige Zielen in het vagevuur weg door dit gewijde water en Uw Dierbaar Bloed, O Heer.'
13-02-1980
Ratzinger bezocht ooit Medjugorje 'incognito'
Ratzinger bezocht ooit Medjugorje 'incognito'
Paus Benedictus XVI bezocht ooit Medjugorje incognito, in zijn functie als Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer èn op aandringen van Paus Johannes Paulus II. Kardinaal Ratzinger was toen ondermeer belast met het evalueren van diverse verschijningen. In 1986 riep hij bisschop Zanic op het matje. Deze laatste veroordeelde Medjugorje immers onophoudelijk.
Het verhaal begon in 1985 toen de toenmalige bisschop van Mostar, Pavao Zanic, een commissie samenstelde met het oog op de veroordeling van de verschijningen te Medjugorje, een plaatsje op een twingtigtal kilometer van Mostar. De parochie wordt geleid door Franciscanen, met wie hij onafgebroken in onmin leefde. De verschijningen begonnen in 1981 en hadden op dat ogenblik al een internationale bekendheid.
Bisschop Zanic keerde eind april 1986, na zijn bezoek aan kardinaal Ratzinger, terug. Niettemin bleef hij doorgaan met het veroordelen van de verschijningen. In mei, drie weken later, ontbond Ratzinger de commissie die Zanic had samengesteld en gaf de Joegoslavische bisschoppenconferentie de opdracht om een nieuwe commisie samen te stellen. Hij gaf geen reden voor zijn actie, maar zoiets heeft nooit een precedent gehad in het Vaticaan, dat steeds dergelijke onderzoeken aan het plaatselijke bisdom heeft overgelaten. Op deze wijze ondernam het Vaticaan zelf de stap om de veroordeling van de plaatselijke bisschop te verwerpen.
In september 1991 verklaarde kardinaal Ratzinger dat het Vaticaan verder 'openstond' met betrekking tot Medjugorje en op 28 augustus 1991, tijdens een bezoek aan Oostenrijk sprak hij de hoop uit op een diepere eenheid van de Kerk met 'deze oase van gebed en geloof'.
Paus Benedictus XVI zal, net zoals zijn voorganger Paus Johannes Paulus II, Medjugorje beschermen. Als enige, echte insider van het Vaticaan is hij ook het beste op de hoogte van alle onderzoeken die er ooit geweest zijn met betrekking tot de Mariaverschijningen. Als geen ander kent hij de geheimen die Onze-Lieve-Vrouw aan de kinderen van Fatima toevertrouwde en is hij ook heel goed op de hoogte van recentere, overige verschijningen, zoals deze te Medjugorje.
In een rapport noemt hij de proliferatie van de verschijningen de laatste jaren 'een teken van onze tijden'. De verschijningen die de Kerk officieel heeft goedgekeurd, en vooral Lourdes en Fatima, hebben een juiste betekenis in de ontwikkeling van de leer van het geloof tijdens de laatste eeuwen', noteert Ratzinger. 'Zij tonen, samen met andere feiten, aan dat ze niet mogen over het hoofd gezien worden en dat 'onthullingen' geen 'dode letter' mogen zijn, maar integendeel nog steeds levendig en uiterst belangrijk zijn. Over Medjugorje kan ik verlopig geen officieel standpunt innemen omdat deze aangelegenheid nog in onderzoek is, maar één van de tekenen van onze tijd is dat 'Mariaverschijningen' en andere fenomenen als 'visioenen' en 'ingevingen' zich thans over de hele wereld aan het vermenigvuldigen zijn.
Bevestigd door Ante Juric, een priester uit Kroatië
Een non en twee bedevaarders hebben bevestigd dat ze tijdens hun bedevaart naar Medjugorje, in 1985, de toenmalige kardinaal Jozef Ratzinger in het dorp van Bosnië en Herzegovina hebben gezien. Dit werd ooit gerapporteerd door journalist Jakob Marschner uit Kopenhagen.
Dit rapport heeft nog een grotere geloofwaardigheid, omdat het eveneens werd bevestigd door Ante Juric, een priester uit Kroatië en thans pastoor van een Kroatische parochiegemeenschap van Onze Lieve Vrouw Tenhemelopneming te San José, Californië. Als vriend van vele van de franciscaanse paters te Medjugorje, vertelde hij mij een aantal dagen geleden, op 6 december 2010, dat het onder de paters goed geweten is dat kardinaal Ratzinger ooit Medjugorje heeft bezocht, minstens twee maal zelfs. Hij droeg burgerkledij. "Sommigen van de franciscanen hebben hem zonder enige twijfel gezien in Medjugorje. U mag mij op mijn woorden nemen, hierover," antwoordde hij, er met nadruk aan toevoegend: "Het is de waarheid."
Niet alleen zou de paus meer dan ééns naar Medjugorje zijn gereisd, maar hij gelooft eveneens in de authenticiteit van de verschijningen van de Heilige Maagd Maria te Medjugorje. Op 18 maart 2010 legde de apostolische nuntius van Bosnië-Herzegovina, aartsbisschop Allessandro DErrico, de officiële verklaring af over de bedoelingen van de paus achter de recentelijk gevormde Internationale Commissie voor Medjugorje, een verklaring die amper anders kan worden gelezen als ten gunste van Medjugorje: "De Heilige Vader weet heel veel over de verschijningen te Medjugorje, dat heeft hij me zelfs persoonlijk gezegd. Hij is zich bewust van het enorm aantal positieve en goede invloeden van de plaatselijke priesters, geestelijken, franciscanen en leken. Hij heeft er erg moeilijk mee om zoveel tegengestelde informatie te zien over dezelfde kwestie. Dat is reden waarom hij deze Commissie op een heel hoog niveau wou instellen."
Nog heel recent, tijdens de algemene audiëntie, als de paus de pelgrims die Rome bezoeken, in hun eigen taal begroet, glimlachte hij toen hij Medjugorje vermeldde. Op woensdag 1 december, om 12.25 uur, toen hij opkeek van zijn notities, werd er een foto van hem genomen waarop hij glimlachend met zijn rechterhand wuift naar de juichende Kroatische aanwezigen, terwijl hij hen met de volgende woorden toesprak: "Ik groet alle Kroatische pelgrims van ganser harte, en voornamelijk zij uit de parochie van de Heilige Jacobus te Medjugorje. Uw bedevaart naar Rome maakt deel van de voorbereiding van de Komst van de Heer. Wees daarom, in alle hoop, uitdragers van Gods liefde in uw natie. Geloofd zij Jezus en Maria."
Indien, pyschologisch gezien, de paus tegen Medjugorje zou zijn en er op uit zou zijn om de verschijningen af te keuren, zoals sommigen denken dat hij doet, zou er nooit een glimlach over zijn gelaat komen bij de vermelding van Medjugorje en zouden de bedevaarders nooit zijn zegen meekrijgen. Er is geen enkele reden waarom de paus tegen de pelgrims van Medjugorje zou zeggen dat hun bedevaart deel uitmaakt van de Komst van de Heer en nog minder zou hij hen aanmoedigen om de boodschappen uit te dragen. Als hij Medjugorje zou ongenegen zou zijn zou hij nooit zeggen dat er vanuit deze plaats een dwaalleer wordt verspreid over de hele wereld. Het is virtueel onmogelijk voor een persoon met zijn integriteit, om zoveel gunstige gebaren en woorden te besteden aan de bedevaarders.
