Wonder te Skopje: Orthodoxe Kerk krijgt teken om terug te keren naar haar roots
Orthodoxe Kerk krijgt teken om terug te keren naar haar roots
Skopje, Macedonië. Sedert 8 april 2012, de viering van Paaszondag in de Katholieke Kerk, beginnen de iconen en religieuze frescos op te lichten in de hoofdstad. De enige verklaarbare uitleg die men er aan kan geven is dat Jezus een teken zendt
aan de Orthodoxen om terug te keren naar de Katholieke Kerk.
Sedert 8 april is de Macedonische pers het noorden kwijt en hebben de kranten een bijzondere aandacht voor een wel heel bijzonder feit dat zich afspeelt in de Macedonische hoofdstad, Skopje. Binnenin de kerk van de Heilige Dimitreus van
Thessaloniki begonnen de iconen en de frescos op te lichten op de dag dat Pasen in 2012 werd gevierd in de rooms-katholieke Kerk, 8 april, alsof ze werden gereinigd en belicht werden door een onzichtbare hand. Op paasmaandag bleef het spektakel aanhouden.
Het Franse persagentschap rapporteert dat er op Paasmaandag, honderden mensen in rij stonden aan te schuiven om getuige te zijn van het fenomeen, dat ze als een mirakel aanzien. Over dit laatste punt heeft er zich op dit ogenblik nog
niemand uitgesproken.
Het hoofd van de orthodoxe kerk in Macedonië, de aartsbisschop van Ohrid, ging op 8 april persoonlijk ter plaatse om dit wonder te kunnen aanschouwen.
Mirakel of niet, AFP schrijft dat de Kerk niettemin weigert om enige commentaar te geven op deze ongewone gebeurtenis, dit terwijl alles schittert zoals nooit voorheen.
De gevel van de Kerk van Sveti Dimitrij dateert uit de negentiende eeuw,
maar is gebouwd op funderingen van de veertiende eeuw.
Een legende verhaald dat, bij de aanval van het Ottomaanse Rijk op Skopje, een heel machtige pasja [tot 1935 was dit een titel voor de hoogste ambtenaren en militairen met generaalsrangen, militair onderscheiden door één, twee of drie paardenstaarten] de kerk vernietigde om er een badplaats van de maken. Echter,
bij de inhuldiging ervan, zagen de pasja en zijn harem honderden slangen komen uit de wateraanvoer.
Geschrokken over dit feit, begreep de pasja dat hij God had beledigd. Onmiddellijk besloot hij tot de afbraak van zijn badplaats om er een nieuwe kerk te laten bouwen, die hij opdroeg aan Sveti Dimitrij, de martelaar van Thessaloniki.
Bron: myriamir.wordpress.com
Vertaling: Chris De Bodt
27-12-1980
Medjugorje: Nieuwe taksen op logies
Medjugorje: Nieuwe taksen op logies
De gemeenteraad van Citluk gaat tijdelijk binnen het gebied rond de Heilige Jacobuskerk nieuwbouw verbieden en er in de toekomst enkel nog bouwwerken toelaten voor toepasselijk gebruik.
Ook gaat de gemeenteraad een "bedtaks" invoeren op eigendommen waar bedevaarders overnachten. De opbrengst hiervan zal worden aangewend voor de verbetering van milieugebonden infrastructuurwerken, zoals waterafvoer en afvalverwerking.
Eigenlijk werd de taks in juli van vorig jaar reeds ingevoerd, maar kon deze vooralsnog niet worden toegepast omdat de wetgeving nog niet rond was. De nieuwe taks wordt ingevoerd vanaf 1 april 2012. Er zullen drie niveaus van belasting worden ingevoerd en hoogstwaarschijnlijk zal voor Medjugorje het hoogste niveau gelden aan 60 KM of 30 euro per bed en per jaar.
Ook zal er een ecologische belasting worden opgelegd aan eigenaars van huisvesting voor elke bedevaarder boven de leeftijd van 12 jaar per nachtelijk verblijf. Voorlopig is nog niet geweten hoeveel deze belasting zal bedragen. Ook deze soort belasting zal worden aangewend voor milieugebonden infrastructuurwerken, maar ook voor culturele en esthetische aangelegenheden en het onderhoud van openbare domeinen.
De afgelopen dertig jaar heeft het dorp Medjugorje een ware gedaanteverandering ondergaan, zonder al te veel beperkingen, en hoewel er enige verbetering merkbaar was, is het vooral het toenemend verkeer dat voor problemen zorgt. De oorzaak moet uiteraard gezocht worden bij het toenemend aantal bedevaarders, waarbij vooral het autocarverkeer toeneemt.
In werkelijkheid wordt verwacht dat het de bedevaarders zijn die deze lasten zullen moeten ophoesten voor verblijf en vervoer. Een beperking op nieuwe gebouwen zal ook de kost voor logies verhogen, vooral tijdens het hoogseizoen, tussen april en oktober.
26-12-1980
Bedevaart: Vier het Leven
Bedevaart "Vier het Leven" naar Medjugorje
Op 19 maart 2011 kwamen 45 artsen uit verschillende regios in Oekraïne op bedevaart en op retraite naar Medjugorje. Men kan zich de vraag stellen hoe het mogelijk was dat zoveel artsen, van wie 90 % verloskundigen zijn en die leefden en werkten tijdens de communistische periode, naar zon plaats van gebed wensten te komen?
Het antwoord: om er te komen getuigen over hun opleiding in de geneeskunde in een communistisch land dat de realiteit van de zonde negeerde en dus dingen toelieten zoals abortus. Ze voelden allen de last van zo vele jaren beroepspraktijk op hun schouders en voelden en zagen zoveel in dat het bijna ondraaglijk was. Zij begonnen hun levensverhalen te vertellen met tranen in de ogen. Men kon aanvoelen dat iets heel bijzonders aan het gebeuren was.
Dokter Tatyana [hoofd van de stadskliniek van Cherkasi, Oekraïne] weende en getuigde de volgende dag: "Terwijl we begonnen de heuvel te beklimmen, was het enige wat ik kon zien dat de stenen veranderden in beenderen en schedels... bergen... van beenderen en schedels... Ik zag in wat ik gedaan had. Dat was zo duidelijk voor mij... dan voelde ik in mijn hart dat God kan vergeven en dat ik mijn leven kan veranderen.
Nu zijn de dokters allen terug op hun werkplek en worden ze geconfronteerd met keuzes. Dit jaar werd de retraite opnieuw georganiseerd. Er namen 80 artsen deel.
25-12-1980
Andrew Dobo: Oude medaille schittert na bezoek aan Medjugorje
Andrew Dobo: Oude medaille schittert na
bezoek aan Medjugorje
Een à tweemaal per maand moest Andrew Dobo
uit Florida zijn 23 jaar oude Miraculeuze Medaille grondig oppoetsen. Nu niet
meer: na zijn bezoek aan Medjugorje, vorige herst, schittert de medaille als
nieuw zonder enig poetswerk. Ik verwachtte elke dag opnieuw een versleten
medaille te zien, maar sedertdien gebeurt dit niet meer, zegt de eigenaar.
Andrew
Dobo
Duizenden bedevaarders hebben sinds de verschijningen begonnen, de kleur van
hun Rozenkrans van zilver naar goud zien veranderen. Maar wat Andrew Dobo
overkwam is zeldzaam. Andrew draagt een eerder zwaardere Miraculeuze Medaille,
van de hand van een metaalkunstenaar in Pennsylvania. Ze dateert uit 1988.
"Regelmatig kwam er aanslag op de medaille en diende ik ze op te poetsen. Elke
twee weken moest ik ze oppoetsen."
"Sedert mijn terugkeer naar
Medjugorje, vorige herfst, hoeft dit niet meer. Ze is nog nooit zo schitterend
geweest. Nochtans had ik een nieuw flesje poetsmiddel gekocht vooraleer ik naar
Medjugorje vertrok, maar ik heb het nog niet moeten openen sedertdien. Elke keer
als ik verander van shirt verwacht ik een aangeslagen medaille te zien, maar nu
blijft ze steeds schitteren.
Andrew
hoeft zijn medailles nu nooit meer te poetsen
Eerlijk gezegd wacht ik sedert lang op iets miraculeus en Onze Lieve Vrouw
heeft mij verhoord. Ik hield reeds van voor de reis van mijn medaille, maar nu
is het iets kostbaars geworden en betekent ze nog meer voor mij. Het is alsof de
Gospa de medaille heeft aangeraakt met Haar genadige zegen."
Andrew Dobo vertelt aan Medjugorje Today dat hij zijn getuigenis verbonden
ziet aan de persoonlijke getuigenis die Mirjana Dragicev gaf, na haar
verschijning van 2 oktober 2011, toen Dobo voor de eerste maal getuige was van
een verschijning.
Mirjana verklaarde dat ze nooit commentaar geeft na de verschijningen, maar
die dag voelde ze zich hiertoe gewongen. Mirjana zei toen: "Ik heb hiervoor
nooit iets gezegd, maar bent u er zich van bewust, broeders, dat de Moeder Gods
hier met ons was? Ieder van u zou zichzelf de vraag moeten stellen: ben ik
hiertoe waardig? Ik zeg dit omdat het me zwaar valt om Haar [Onze Moeder] in
pijn te zien, omdat ieder van ons naar een mirakel zoekt, maar geen mirakel in
zichzelf wenst te bewerkstelligen."
"Misschien is dat de reden, waarom ik gezegend ben met dit kleine Mirakel. Ik
verwachtte geen teken, want na 22 jaar opnieuw naar Medjugorje te kunnen, was op
zichzelf al een mirakel voor mij. Alleen al voor de Kerk te mogen staan van
Jacobus de Meerdere, was voor mij een mirakel."
Het dragen van de Miraculeuze Medaille werd ingesteld door de Heilige Maagd
Maria tijdens een verschijning in 1830 aan een jonge Parijse kloosterzuster,
Catherine Labouré. Maria beloofde grote genaden en Haar persoonlijke bescherming
aan allen die het met waardig geloof rond hun hals zouden dragen.
Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today
Vertaling: Chris
De Bodt
24-12-1980
Zijn mysterieuze beenderen afkomstig van Johannes De Doper?
Zijn mysterieuze beenderen afkomstig van Johannes De Doper?
Een klein aantal beenderen, gevonden in een oude kerk in Bulgarije, zou kunnen toebehoren aan Johannes De Doper, de Bijbelse figuur die Jezus heeft gedoopt.
Sint Johannes eiland met archeologische site
Men kan er in geen enkel geval zeker van zijn, omdat er uiteraard geen vergelijkbare lichamelijke gedeelten zijn die met de beenderstukken kunnen worden vergeleken. Maar de sarcofaag, waarin de beenderen zich in bevonden, werd gevonden naast een tweede, met daarop de naam van de Heilige Johannes en de datum van zijn feestdag, 24 juni. De koolstof- of C14-meting van het collageen van een der beenderen, plaatst de ouderdom van de resten in het begin van de eerste eeuw, en aldus in overstemming met het Nieuwe Testament en de Joodse geschiedenis van het leven van Johannes De Doper.
"We hebben enkele gegevens die inderdaad heel interessant zijn," zei onderzoeker Thomas Higham van de universiteit van Oxford aan LiveScience. "Het lijkt er naar dat de resten beenderen allen van één en dezelfde persoon zijn, van een man die naar alle waarschijnlijkheid in het Midden-Oosten heeft gewoond, waar Johannes De Doper heeft geleefd."
Een mysterieuze beenderenkist
De beenderen werden in 2010 ontdekt door de Roemeense archeologen Kazimir Popkonstantinov en Rossina Kostova, terwijl zij een oude kerkelijke site aan het uitgraven waren op het eiland Sveti Ivan, een benaming die verwijst naar de Heilige Johannes. De kerk was in twee fasen gebouwd: een eerste gedeelte dateert uit de vijfde eeuw, een tweede gedeelte uit de zesde eeuw.
De kleine en de grotere, marmeren "kist"
Onder het altaar vonden de archeologen een kleine, marmeren kistje van zon zestien centimeter lang, met daarin zes menselijke beenderresten en drie dierlijke beenderresten. De volgende dag vonden de onderzoekers een iets grotere kist, ongeveer vijftig centimeter groot en gemaakt van vulkanische tufsteen. Daarop staat de inscriptie te lezen: "Lieve Heer, help alstublieft uw dienaar Thomas," samen met de naam van Johannes De Doper en zijn officiële kerkelijke feestdag.
Een zonderling geschenk
De gevonden gedeelten schilderen het verhaal af van een man met de naam Thomas, die belast werd met het overbrengen van relieken, of lichaamsresten, van de Heilige Johannes naar het eiland om er een nieuwe kerk aan op te dragen. Het was gebruikelijk in de vierde en vijfde eeuw dat vermogende personen betaalden voor nieuwe kerken en heilige relieken te schenken aan de monniken die eraan verbonden waren.
"We kunnen er van uitgaan dat de bouw van deze kerk aan de basis lag van deze belangrijke relieken, een geschenk dat hoogstwaarschijnlijk afkomstig was van het hoofd van het klooster," zegt Higham.
De menselijke beenderen in de kist omvatten een knokkelbeen, een tand, een gedeelte van een schedel, een rib en een ellepijp. De onderzoekers konden enkel het knokkelbeen dateren, omdat bij het dateren van relieken van het organisch materiaal enkel dat been genoeg collageen bevatte voor een goede analyse. De onderzoekers konden het DNA reconstrueren van drie van de beenderen, wat aantoonde dat ze allen van dezelfde persoon afkomstig waren en naar alle waarschijnlijkheid toebehoorden aan iemand die in het Midden-Oosten heeft geleefd.
"Onze bezorgdheid was dat de resten waren aangetast met huidig DNA," zegt onderzoeker Hannes Schroeder in een verklaring. "Maar het DNA dat we vonden in de monsters toonden beschadigde patronen die karakteristiek zijn voor oude DNA-stalen, wat ons vertrouwen gaf in de resultaten. Verder lijkt het zowat onwaarschijnlijk dat de drie monsters dezelfde overstemmingen zouden dragen, in de overweging dat ze vermoedelijk zijn aangeraakt door verschillende mensen."
Schroeder voegde hieraan toe dat "deze beide feiten doen veronderstellen dat het DNA dat we vonden wezenlijk authentiek was."
"Vreemd was dat de drie dierenbeenderen [afkomstig van een schaap, een koe en een paard], allen vierhonderd jaar ouder waren dan de menselijke beenderen in het relikwieënschrijn. Deze drie beenderen dateren allen uit dezelfde periode en uit dezelfde streek," zegt Higham. "Ze kunnen daar geplaatst zijn om de menselijke beenderen te ontheiligen, ofwel heeft iemand gepoogd om de beenderenkist er aangrijpender te laten uitschijnen."
"Het blijft in ieder geval eigenaardig," zei Higham.
Een sluitend bewijs zal er nooit zijn
Een geschiedkundig onderzoek door Oxfordprofessor Georges Kazan suggereert dat de relieken denkbaar toebehoren aan Johannes De Doper, waarbij deze tegen de vierde eeuw uit Jeruzalem verdwenen. Vele van deze voorwerpen werden naar de oude stad Constantinopel overgebracht en kunnen daarna zijn geschonken aan de Sveto Ivan klooster in Bulgarije.
"Niets van dit bewijst echter dan de beenderen werkelijk toebehoorden aan een historische figuur, genaamd Johannes De Doper, maar de wetenschappers zijn er ook niet in geslaagd om deze mogelijkheid uit te sluiten," aldus Higham. "Hun onderzoek werd nog niet beoordeeld door een vakkundige bespreking in een magazine, maar een programma over het onderzoek werd op 17 juni 2012 uitgezonden op het National Geographic kanaal van het Verenigd Koninkrijk. National Geographic heeft het onderzoek gefinancierd."
Archeologen aan het werk op de site
Zelfs als de monniken van Sveti Ivan zouden geloven dat de beenderen van Johannes De Doper zouden zijn, is dit helemaal geen vaststaand feit. De zwendel in relieken was in de die periode uiterst bloeiend. Zo worden er bijvoorbeeld minstens 30 nagels vereerd, waarmee Christus aan het kruis zou zijn genageld, terwijl het werkelijke aantal, volgens Bijbelgeleerden aanzienlijk lager ligt. De Franse theoloog John Calvin heeft ooit gezegd dat, indien men alle veronderstelde fragmenten, afkomstig van Jezus kruis, bij elkaar zou brengen, men er een schip zou kunnen mee laden.
Zelfs de resten van de heilige Jeanne DArc zijn het voorwerp geweest van bedrog. Een studie uit 2007 toont namelijk aan dat de beweerde overblijfselen van haar, die in een Franse kerk worden bewaard, eigenlijk toebehoren aan een Egyptische mummie.
"De Sveti Ivan kist is ook niet de enige relikwie die resten bevat van Johannes De Doper," zegt Higham. "Als deskundigen ook deze andere beenderen zouden kunnen onderzoeken, dan kan dit een bijkomend bewijs zijn voor de authenticiteit, maar hoogstwaarschijnlijk zal een echte identificatie nooit binnen het bereik liggen. Een uiteindelijke bewijs zal er waarschijnlijk ook nooit zijn," zegt Higham.
Bron: LiveScience
Vertaling: Chris De Bodt
22-12-1980
Mariafiguur met kind vormt zich in de hemel
Medjugorje: Mariafiguur met kind vormt zich in de hemel tijdens Italiaanse misviering
Op 25 september 2011 vormde zich in de hemel een silhouet van een vrouw met een kind in een opmerkelijke wolk boven Medjugorje. Binnen 90 seconden van opnamemateriaal tijdens een plechtige eucharistieviering waarmee het gebeuren samenviel, kunnen er negen punten worden erkend, waarbij beide gedeelten van de figuur duidelijk te voorschijn komen en de figuur onmiskenbaar bewegingen maakt. Wat het geheel nog opmerkelijker maakt is dat er, buiten deze 90 seconden, absoluut geen wolk zichtbaar is aan de lucht.
De bedevaarders hadden net de Heilige Communie ontvangen tijdens de dagelijke buitenluchtmis in Medjugorje, toen meer en meer mensen opmerkten dat er zich een in de lucht een ongewone figuur aan het vormen was, die 25ste september. Tegen de achtergrond van een helderblauwe hemel, naam een eenzame wolk een vorm aan die zich verder ontwikkelde tot wat het silhouet vormde van een vrouw met kind.
Een concelebrerende priester nam vlug zijn camera om het opmerkelijke verschijnsel te kunnen filmen. Bij het nader bekijken van de opname, kunnen negen opvallende momenten worden onderscheiden:
0'31 seconden: hoofd, lichaam en benen van de figuur onderscheiden zich. De figuur lijkt in een "bundel van kleine witte punten" het hoofd van een kind zachtjes in de armen te nemen. De figuur zelf lijkt zich ondertussen naar het kind toe te buigen.
0'39 seconden: de figuur lijkt een kind een strelen.
0'41 seconden: de figuur beweegt de rechterarm.
0'48 seconden: de figuur maakt een kleine, draaiende beweging met het kind.
0'56 seconden: de figuur lijkt het kindje te knuffelen.
1'12 seconden: de figuur wandelt naar links.
1'24 seconden: de figuur begint langzaam van bovenaf te verdwijnen.
1'58 seconden: opnieuw wandelt de figuur naar links.
2'02 seconden: de wandelende bewegingne worden duidelijker en beide benen zijn te onderscheiden.
Een bedevaardster-ooggetuige, die zich enkel bekend maakt onder de naam Loretta, legt haar getuigenis af aan de Italiaanse website Tempo Nuovo: "Op zondagochtend, 25 september 2011, woonde onze groep de Heilige Mis van 10 uur bij voor de Italianen. Het weer was heel mooi en in de hemel was er geen enkele wolk waar te nemen," vertelt Loretta.
"Er was een massa volk, zeker een aantal duizenden bedevaarders. De Mis, die door zo'n dertigtal priesters werd opgedragen werd door iedereen aandachtig bijgewoond. Van zodra de Heilige Communie werd uitgedeeld, terwijl we in gebed wachtten, zag ik dat meer en meer de aandacht van de mensen werd gevestigd op een verrassende gebeurtenis, die zich in de lucht aan het afspelen was."
"Na een tijdje draaide ook ik mij om en zag ik een verbazingwekkend schouwspel: aan het einde van de esplanade, aan de andere zijde van het altaar, vormde een wolk een groot, helder licht met een onmiskenbare gelijkenis op de Maagd Maria: niet een wolk die kan toegeschreven aan eender welke vorm, maar enkel de Maagd Maria, en dit zonder enige twijfel!" getuigt de Italiaanse verder.
Loretta zag ook de figuur neerknielen, met een Rozenkrans in de rechterhand en een kroon op het hoofd: "Ik kan onmogelijk beschrijven wat deze figuur teweegbracht in mijn hart. Ik voelde in een diepe emotie de liefde van Maria, terwijl Zij zich zo dicht bij mij bevond. Op bepaalde momenen was ik niet van deze wereld! Ik keek met beide ogen wijd open. Maria knielde op een wolk, in een geest van diepe aanbidding, met omhelzende armen en bewoog zachtjes, met de kralen van de Rozenkrans die van haar rechterhand neerhingen. Ook zag ik dat Zij een kroon had op haar hoofd. Ik dacht onmiddellijk: Zij is de Koningin van Hemel en Aarde en niets is onmogelijk," schrijft Loretta in haar verklaring.
De hoofdcelebrant maakte zijn moment van stilte langer dan gewoonlijk om uiteindelijk te zeggen: "Zelfs de engelen uit de Hemel komen vandaag op een bijzondere wijze met ons meevieren" waarop de hele menigte met vreugde, dankbaarheid en liefde voor Maria, onze Moeder, applaudisseerde. De mensen waren zo aangedaan door deze aanwezigheid van Maria dat ze huilden en elkaar zingend van vreugde omhelsden."
Het is zeker niet de eerste maal dat Maria zich aftekent in de wolken boven Medjugorje. Gedurende al die jaren is dit dikwijls gebeurd, bij meerdere gelegenheden. Het fenomeen werd voor de eerste maal waargenomen door een Franciscaanse priester, Umberto Loncar, die zijn indrukken van deze gebeurtenis op 4 augustus 1981 neerschreef, tijdens de eerste zomer van de verschijningen.
20-12-1980
Quadrantiden
Quadrantiden
Terwijl het jaar 2011 is beëindigd, zullen er zich een aantal mensen afvragen welke belangrijke astronomische eigenaardigheden zich zullen voordoen tijdens het jaar 2012. Ze zullen op tijd en stond worden medegedeeld aan onze lezers. Niet al deze gebeurtenissen zullen overal kunnen worden waargenomen, dit is het geval voor eclipsen, maar velen zullen kunnen worden waargenomen vanuit uw eigen tuin. Hopelijk valt het weer mee, worden het heldere nachten, en is er niet teveel lichtvervuiling bij u in de buurt.
De meteorenzwerm Boötiden verschijnt aan de hemel van 1 tot 6 januari. De radiant ligt in het sterrenbeeld Ossenhoeder [Boötes]. Deze zwerm wordt ook wel Quadrantiden genoemd naar het niet langer bestaande sterrenbeeld Quadrans Muralis of Muurkwadrant
De oorsprong van de Boötiden is nog onbekend. Het maximum van de zwerm is zeer scherp en valt op 3 januari. De ZHR van de zwerm kan zeer hoog zijn en ligt rond de 100.
De ZHR [Zenithal Hourly Rate] is een meetschaal van een meteorenzwem. De ZHR geeft het aantal met het blote oog zichtbare meteoren weer, dat per uur kan worden waargenomen tijdens het maximum van een zwerm, onder ideale omstandigheden. Het is het aantal meteoren dat zou worden gezien bij een grensmagnitude van 6,5 indien de radiant die zich in het zenit zou bevinden. Dit maximum wordt in de praktijk zelden bereikt.
In meteorenzwerm Boötiden zal een ZHR-activiteit hebben van 25 tot 50, of van 50 tot 100 per uur, naargelang het gebied waar men zich bevindt.
19-12-1980
Aurora Borealis in Noorwegen
Aurora Borealis in Noorwegen
Niemand had van deze Auroro Borealis [noorderlicht] gehoord, ook ik niet. Tot de afbeelding verscheen op Spirit Daily. Als Wereldoorlog II, zoals voorspeld door Maria in de verschijningen van Fatima, voorafgegaan werd door een Aurora Borealis die op 25 januari 1938 tot ver binnen Europa reikte, wat moeten we dan van dit noorderlicht denken?
Krantenartikel uit de New York Timesover de Aurora Borealis die voorafging aan Wereldoorlog II
Onderstaande foto van een aurora borealis met de figuur van Maria werd op 16 november 2010 genomen door de Noorse fotograaf OIe Christian Salomonsen, nabij Skittenelv in het Tromsogebied. Het noorderlicht vormt niet alleen een volmaakt mooie figuur van Maria, maar wat eveneens opvalt is dat Maria met Haar linkerhand de tranen van haar gelaat veegt. Onmiskenbaar een hemelse waarschuwing voor vele gelovigen. De foto onmiddellijk daaronder toont een halfverborgen Jezusfiguur met uitgestrekte handen. Deze foto werd een aantal dagen eerder genomen door Thilo Bubek, eveneens in het Noorse Tromsogebied.
Op Spirit Daily stond echter geen enkele verwijzing naar de oorsprong van de foto.
Poollicht
Het poollicht is een lichtverschijnsel in de aardatmosfeer dat bij duisternis kan worden waargenomen. Men ziet het vooral op hoge geografische breedtes en dat betekent dat het verschijnsel vooral 's winters zichtbaar is. Andere namen zijn noorderlicht [aurora borealis] en zuiderlicht [aurora australis]. Als het poollicht zich voordoet zien we vaak een lichte gloed of is het licht zichtbaar als bewegende bogen, stralenbundels of gordijnen van licht en heel zelden is het zelfs vlammend. Soms staat aan de noordelijke horizon een boog waaruit de lichtstralen als zoeklichten omhoog schieten.
Het poollicht hangt samen met uitbarstingen [plasmawolken] op de zon, waarbij grote hoeveelheden geladen deeltjes het heelal ingeslingerd worden. Het aardmagnetisch veld zorgt ervoor dat de deeltjesstroom in de omgeving van de aarde wordt afgebogen en in de buurt van de Noord- en Zuidpool met verhoogde snelheid de atmosfeer binnendringt. De van de zon afkomstige deeltjes bevatten veel energie, die in de bovenste kilometers van de atmosfeer door botsingen wordt overgedragen op zuurstof- en stikstofatomen. Die energie komt uiteindelijk weer vrij en wordt op 80 tot 1000 kilometer hoogte uitgestraald in de vorm van het kleurrijke poollicht. Dit werd pas in 1957 ontdekt, tijdens het Internationaal Geofysisch Jaar.
Rond 1840 ontdekte de Ierse sterrenkundige en militair Sir Edward Sabine [1788 - 1883] dat er een relatie bestaat tussen de activiteit van zonnevlekken en het magnetische veld van de aarde. Sabine onderzocht magnetische stormen, die naalden van kompassen deden afwijken. De wisselingen in het aardmagnetisme traden tegelijkertijd op met noorder- en zuiderlicht. Om dit fenomeen verder te onderzoeken kreeg hij de Engelse regering zover dat zij in 1840 een netwerk van meetstations bouwde. Na analyse van zeer veel meetgegevens ontdekte Sabine dat de magnetische stormen een cyclus hadden van tien tot elf jaar.
De Duitse apotheker en sterrenkundige Samuel Schwabe had sinds 1826 dagelijks het aantal zonnevlekken geregistreerd. Ook hij nam een cyclus waar van tien à elf jaar. Sabine legde hun gegevens naast elkaar en kwam tot de conclusie dat er een verband bestaat tussen zonnevlekken en storingen in het aardmagnetisme.
De kans op poollicht is het grootst in jaren met grote activiteit op het oppervlak van de zon. Om de elf jaar maakt de zon zo'n actieve periode door [het laatst in 2011], wat zich uit in een groter aantal zonnevlekken. Wanneer zo'n zonnevlek naar de aarde is gericht kunnen de geladen deeltjes die bij de uitbarsting vrijkomen de aardse atmosfeer bereiken en poollicht veroorzaken. Radiozenders op de kortegolf worden enige uren tevoren ernstig gestoord. In Nederland wordt jaarlijks gemiddeld ongeveer zeven dagen poollicht waargenomen, het vaakst in jaren met veel zonneactiviteit.
Chris De Bodt
18-12-1980
Banneux in rouw
Banneux in rouw
Mariette Beco, de vrouw aan wie de Maagd Maria in de eerste maanden van 1933 acht maal verschenen zou zijn, is op 2 december 2011 overleden in het rusthuis "Maison de la Vierge des Pauvres" in Banneux. Ze werd 90. De zienster was een beroemdheid in ons landje.
Mariëtte Beco was elf jaar toen zij
in 1933 Maria zag. Zij was nuchter en
praktisch van aard. Mariëtte is de
oudste van zeven kinderen. Hun huisje
ligt op de grens van een moerassige
streek en een groot dennenwoud, dat
doorloopt tot aan de Eifel. Tussen 15 januari en 2 maart 1933 verscheen de Heilige Maagd acht maal aan het meisje. Maria stelde zichzelf voor met de titel "La Vièrge des Pauvres."
Maison de la Vierge des Pauvres
Korte tijd na de verschijningen van de Maagd Maria, die zich aan Mariette Beco als de Maagd der Armen voorstelde, werd een kapel opgericht op de plaats van de verschijningen. In 1947 erkende de bisschop van Luik, Kerkhofs, officieel de verschijningen. Daaop volgde in 1952 de officiële erkenning van de authenticiteit van de verschijningen. In 1985 trok paus Johannes-Paulus II naar Banneux, waar hij met Beco een ontmoeting had in een sacristie.
Ouderlijk huis van Mariette Beco
De kapel van OLV van Banneux, op de plaats waar zij voor de eerste maal aan Maria verscheen
Mariette Beco was gehuwd en moeder van drie kinderen. Sinds enkele weken verbleef ze in een rusthuis. Vandaag de dag is Banneux een bedevaartsoord, waar zich een bron van water met geneeskundige kracht en een opvanghuis voor zieken bevinden.
Haar begrafenis
Meer dan tweeduizend mensen hebben afgelopen woensdag in het Waalse
bedevaartsoord Banneux de uitvaart bijgewoond van zieneres Mariette
Beco. Sinds de bekendmaking van haar overlijden brachten eerder al
honderden mensen een laatste groet. Mariette Beco, de zieneres van de
verschijningen in Banneux (1933), overleed op 2 december 2011 op
90-jarige leeftijd in het rusthuis Hôme de la Vierge des Pauvres
(Banneux). Zij groeide op in een arbeidersgezin. Op 15 januari 1933
verscheen een mooie Dame in de tuin van de ouderlijke woning. Zij
wenkte Mariette om naar buiten te komen, maar zij kreeg van haar moeder
verbod om naar buiten te gaan. De Mooie Dame kwam nadien nog zeven
keer terug.
Mgr. Aloys Jousten, de bisschop van Luik, ging
gisteren met mgr. Gapagna en twintig priesters voor in de
uitvaartplechtigheid in de bomvolle bedevaartkerk van Banneux, waar
'slechts' plaats is voor tweeduizend gelovigen. De bisschop dankte de
zieneres voor haar bescheiden getuigenis en haar grote vertrouwen in de
Maagd van de Armen. Uw vertrouwen laat ons toe om onze armoede aan Hem
toe te vertrouwen. De rector van Banneux, Leo Palm, deed nog eens kort
het relaas van de acht verschijningen van Maria, waardoor Banneux zelfs
tot in Afrika een begrip werd. Tot op vandaag blijven bedevaarders hun
lijden, lasten en pijn aan de Maagd van de Armen toevertrouwen.
Rector
Leo Palm herinnerde eraan dat Mariette Beco, die een teruggetrokken
leven leidde, al die jaren voor ontelbare zieken voor de tussenkomst van
Maria heeft gebeden. Nicole Ingenbeek, die haar goed kende, getuigde
dat Mariette Beco tot in 2000 nog vaak naar het bedevaartsoord kwam,
incognito. Soms zette zij zich stilletjes aan de luifel naast de bomen,
om van daar de bedevaarders aan de bron gade te slaan en met hen te
bidden. Haar gebed was niet tevergeefs. Doorheen de jaren vonden vele
medisch onverklaarbare genezingen plaats, waarvan de laatste genezing in
januari 2011.
Chris De Bodt
17-12-1980
Brugge, het Jeruzalem van het Noorden
Brugge, het Jeruzalem van het Noorden
Weg van de toeristenroute in het Venetië van het Noorden, Brugge, staat een kleine kapel die gekend staat als de Jeruzalemkerk. Ze werd gebouwd door een rijke Italiaanse handelaarsfamilie, en is één van de stads meest raadselachtige pareltjes die misschien wel eens één van de kostbaarste relikwieën zou kunnen bevatten.
Brugge wordt vaak omschreven als het Venetië van het Noorden, maar men zou kunnen stellen dat het eveneens het Jeruzalem van het Noorden kan genoemd worden. Zo werd de stad alleszins gezien door de ogen van Guido Gezelle, één van Vlaanderens meest geliefde dichters, en een geboren en getogen Bruggeling. In de lijst van de zaken die hij vermelde waarom Brugge volgens hem zoveel op Jeruzalem leek, stond een kerk die algemeen bekend staat als de Jeruzalemkerk, een eerder onbekende parel in Brugges verzameling van kerken.
Brugge, Jeruzalemkerk
De Adornes waren een rijke Italiaanse handelaarsfamilie. De eerste Adornes, Oppicino, kwam uit Genua en vestigde zich in Brugge waar hij in 1307 overleed. Oppicino Adornes was bevriend met de Graaf van Vlaanderen, Gwijde van Dampierre. In die tijd vochten Brugge en Vlaanderen samen voor onafhankelijkheid van de Fransen, en de Graaf stond in het middelpunt van deze onrust waardoor hij vaak opgesloten werd. De beroemdste strijd die tijdens deze campagne plaatsvond was de Slag der Gulden Sporen, op 11 juli 1302. Vandaag de dag blijft die strijd de officiële Vlaamse feestdag, waardoor het belang van de strijd wordt beklemtoond.
De Franse koning Filips IV, die de ontbinding van de Orde van de Tempeliers zou beramen, stelde in 1300 Jacques de Chatillon aan als gouverneur van Vlaanderen, en gijzelde Gwijde van Dampierre. In mei 1302 vermoordden de inwoners van Brugge elke Fransman die hun pad kruiste. Daarop zetten de Vlaamse troepen hun opmars naar het zuiden verder, waarbij ze versterkt werden door troepen uit Gent en andere plaatsen. Dit leidde op 11 juli tot een confrontatie met de Franse troepen, waarbij Vlaanderen de overwinning behaalde. Hoewel het een geweldige triomf was, waren de problemen van Gwijde van Dampierre nog niet voorbij. Hij zou in 1304 in de gevangenis sterven.
In het eerste deel van de 15de eeuw bracht de Italiaanse Renaissance veel voordelen naar Brugge, met de aankomst van Florentijnse bankiers zoals de familie Portinari, de plaatselijke vertegenwoordigers van de machtige Medici-familie. De Adornes waren succesvol in hun rol als tussenpersoon door hun handel in wol uit Schotland, die tot luxeproducten verwerkt werd en verkocht werd in Italiaanse steden. Daarom raakte Brugge gekend als het Venetië van het Noorden, hoewel het grotendeels overheerst werd door handelaars uit Florence, en niet uit Venetië.
Door de toenemende welvaart en de nieuwe wind die de Renaissance over de kanalen van de stad blies, besloot de Adornes-familie tegenover hun huis een nieuwe kapel te bouwen. Die zou een houten kapel vervangen die vervallen was geworden. Een pauselijk bul van Martinus V, gedateerd op 12 mei 1427, gaf hier de toestemming voor.
Het zou een kleine kapel worden, een middenbeuk met een mausoleum in het midden, een kleine crypte op het gelijkvloers, met twee steile trappen die naar het koor op een tussenverdieping leiden. Het koor is gescheiden van de rest van de kapel door een metalen scheiding en twee kleine eiken deuren die dateren uit 1484. Kapellen met twee niveaus zoals deze waren gemeengoed, getuige daarvan is de Heilig-Bloedkapel, in het centrum van de stad.
De buitenkant van de nieuwe kapel wordt overheerst door een achthoekige toren. Op de top staat het Kruis van Jeruzalem, met bovenaan het molenkruis en de palmtak van de H. Catharina, als herdenking van de reis naar Jeruzalem en de Berg Sinaï die Anselmus Adornes en zijn zoon in 1470 ondernamen. Van de twee torentjes is de ene gekroond met de zon, en de andere met de maan. Ze geven zo'n beetje de twee verschillende torens weer van de Kathedraal van Chartres, die ook de zon en de maan voorstellen. Volgens de traditie gingen Jacob Adornes en Petrus II [respectievelijk overleden in 1465 en 1464] eveneens op pelgrimstocht naar Jeruzalem, waar ze voor het ontwerp van hun familiekapel in Brugge geïnspireerd werden door het grondplan van de H. Grafkerk. Maar of ze nu wel of niet conform is met de echte Jeruzalemkerk blijft stof voor speculatie. De eigenlijke kerk in Jeruzalem werd in de 16de eeuw door een brand verwoest, en er zijn geen beschikbare bronnen die ons meer informatie kunnen geven over de constructie ervan. De binnenkant van de kerk [=de kapel] bestaat hoofdzakelijk uit een grote, open ruimte, gedomineerd door een mausoleum in het midden van de ruimte, met daarachter een altaar met drie gigantische kruizen erop. Achter het altaar ligt de crypte, met aan het eind een heel lage toegang tot een replica van het H. Graf waarin het lichaam van de overleden Christus werd gelegd. Het is dit monument [dat heel uniek is in Vlaanderen en eigenlijk meer voorkomt in Mediterrane landen en alzo het land van herkomst van de Adornes verraadt] dat de kerk haar naam gaf, of zo nu wel of niet conform is met het grondplan van de H. Grafkerk in Jeruzalem.
Replica H. Heilig Graftombe
Hoewel hij ze niet ontworpen heeft wordt de kerk meestal geassocieerd met Anselmus Adornes, geboren in 1424 en zoon van Petrus II die de bouw afmaakte. Het centrale mausoleum werd ontworpen door de voorman-metselaar Cornelis Thieleman, en werd gebouwd voor Anselmus en zijn vrouw Margaretha Van der Banck, die in 1472 overleed. Anselmus was bevriend met de Hertog van Bourgondië en bracht veel tijd in het buitenland door als afgezant van de Hertog, vooral in het gezelschap van de Schotse koning Jakobus III voor wie hij in 1472 begon te werken. Toevallig, hoewel sommigen zeggen van niet, werd zijn kapel in Brugge gebouwd terwijl William Sinclair, één van de naaste hulpjes van Jakobus III, bezig was met de bouw van de Rosslynkapel. Adornes werd gedood in Schotland, in 1483, tijdens een veldslag in de buurt van Berwick. Hij werd begraven in Linlithgow, in de Kerk van de H. Michaël, maar zijn hart werd in een loden doos teruggebracht naar Brugge en in het centrale mausoleum naast zijn vrouw geplaatst.
Mausoleum
De kapel is versierd met opmerkelijke glasramen die jammer genoeg pas uit de 16de eeuw dateren. Ze vertegenwoordigen de familieleden met hun patroonheiligen. Aan de muren hangen twee drieluiken uit de 15de eeuw; één met een Madonna met de H. Catharina en de H. Barbara, de andere met Christus aan het Kruis samen met Jean de la Coste Adornes en diens vrouw Catharina Metteneye en hun zonen en dochters.
Hoewel vaak de kleine kamer, waar het lichaam van Christus geplaatst werd, veronderstelt wordt als reden waarom de kerk de Jeruzalemkerk genoemd werd, is in feite het hele interieur van de Kerk gevuld met verwijzingen naar Jeruzalem en de dood van Christus. Op het hoofdaltaar staan drie enorme kruisen die Golgotha voorstellen. Op het altaar zelf staan afbeeldingen van schedels [de naam Golgotha betekent : Plaats van de Schedel], ladders, beenderen, zwepen, de doornenkroon, nagels, hamers en zelfs dobbelstenen, vermits de Romeinse soldaten naar verluidt aan het gokken waren terwijl de Heer achter hen aan het Kruis stervende was. De verschillende voorwerpen van het Lijden werden op het altaar afgebeeld alsof ze in chaos op mekaar gestapeld werden.
Een laatste onderdeel van de kerk is verbonden met de Kruisiging, hoewel dit voorwerp dat ooit in de Jeruzalemkerk stond nu in de Sint-Basiliuskapel staat in het lager gelegen gedeelte van de Heilig Bloedbasiliek; het is een beeld van de overleden Christus dat in een houten doodskist werd uitgesneden. Het werd zo gemaakt dat het gedragen kan worden. En het wordt zeker gedragen, tijdens de jaarlijkse H. Bloedprocessie die door de straten van Brugge trekt en die de legendarische aankomst in Brugge van het Heilig-Bloedrelikwie uitbeeldt. Het kunstwerk is uitmuntend geschilderd, en toont een aantal voorwerpen m.b.t. de Kruisiging, waaronder ladders, kruisen en speren. Boven op de open doodskist staan drie pelikanen die het lijden van Christus symboliseren: het werd gezegd dat de pelikaan z'n eigen lichaam open pikte om z'n jongeren met z'n eigen lichaam te voeden. Het was bedoeld om de boodschap duidelijk te maken dat Jezus Christus gestorven was voor de mensheid.
Het altaar met de drie kruisen
Tot slot is er nog een opmerkelijke afbeelding in de Jeruzalemkerk: een wapenschild. Het is niet dat van de familie Adornes, maar van de Orde van het H. Graf. Men kan het eenmaal terugvinden in de vloer van de crypte, en tweemaal op de altaars: één in de middenbeuk en één in de crypte. Het onderstreept een sterke verbondenheid tussen de familie en een Orde die veel interessanter maar veel minder bekend was dan de Tempeliers.
De Orde van het H. Graf is een middeleeuwse Katholieke riddersorde waarvan de wortels teruggaan tot Godfried van Bouillon, de leider van de Eerste Kruistocht die Jeruzalem in 1099 bevrijdde. Uiteraard waren de kruistochten zodanig georganiseerd zodat Christenen de plaatsen van Christus' Lijden konden bezoeken. En hoewel Jeruzalem later terug in de handen van de Moslims zou vallen bleven meerdere generaties van de Adornes-familie pelgrimstochten ondernemen naar het Heilig Land.
De Orde wordt beschouwd als de oudste der militaire ordes van ridderschap, en kreeg in 1099 een oorkonde via pauselijk decreet. Het is ook de vierde oudste orde in de Katholieke Kerk. In die hoedanigheid had de orde de eerste keuze en startte ze met het verlenen van ridderschap in de H. Grafkerk te Jeruzalem. Zelfs nadat ze Jeruzalem verloren ging dit gebruik verder.
Tot slot is er nog een opmerkelijke afbeelding in de Jeruzalemkerk: een wapenschild. Het is niet dat van de familie Adornes, maar van de Orde van het H. Graf. Men kan het eenmaal terugvinden in de vloer van de crypte, en tweemaal op de altaars: één in de middenbeuk en één in de crypte. Het onderstreept een sterke verbondenheid tussen de familie en een Orde die veel interessanter maar veel minder bekend was dan de Tempeliers.
De Orde van het H. Graf is een middeleeuwse Katholieke riddersorde waarvan de wortels teruggaan tot Godfried van Bouillon, de leider van de Eerste Kruistocht die Jeruzalem in 1099 bevrijdde. Uiteraard waren de kruistochten zodanig georganiseerd zodat Christenen de plaatsen van Christus' Lijden konden bezoeken. En hoewel Jeruzalem later terug in de handen van de Moslims zou vallen bleven meerdere generaties van de Adornes-familie pelgrimstochten ondernemen naar het Heilig Land.
De Orde wordt beschouwd als de oudste der militaire ordes van ridderschap, en kreeg in 1099 een oorkonde via pauselijk decreet. Het is ook de vierde oudste orde in de Katholieke Kerk. In die hoedanigheid had de orde de eerste keuze en startte ze met het verlenen van ridderschap in de H. Grafkerk te Jeruzalem. Zelfs nadat ze Jeruzalem verloren ging dit gebruik verder.
De Klippen van Moher [Cliffs of Moher], gelegen in het graafschap Clare in Ierland behoren tot de hoogste klipkusten in Europa. De klippen bestaan uit kalksteen en strekken zich uit over een lengte van acht kilometer aan de Ierse westkust, tussen de dorpen Doolin en Liscannor. De klippen grenzen aan de Burren.
De klippen rijzen 120 meter op uit de Atlantische Oceaan bij Hag's Head. Het hoogste punt ligt op 214 m. Halverwege ligt O'Brien's Tower, een ronde stenen uitkijktoren, die in 1835 werd gebouwd door Cornelius O'Brien. Hij deed dat ten gerieve van de vele toeristen die ook toen al de klippen bezochten. Tegenwoordig behoren de klippen tot de meest bezochte plekken in Ierland.
Vanuit O'Brien's Tower zijn bij helder weer de Araneilanden in de Baai van Galway en de Twelve Bens in het graafschap Galway goed te zien. De klippen zijn een goed voorbeeld van erosie door de zee. Men kan de sedimentaire lagen tellen en er liggen duizenden jaren aan geologie als een open boek klaar. De klippen zijn een natuurmonument van Ierland.
Sandra Clifford, een pilote uit San Francisco, kon een foto nemen op haar digitale camera, toen ze het graafschap Clare bezocht op 4 november 2011. Clifford [42] en haar vriendin Fiona Fay uit Drogheda [Louth] waren erg onder de indruk van wat ze zagen en ogenblikkelijk nam Clifford een foto van wat schijnbaar het aangezicht van Jezus blijkt te zijn. Het was Fay die aanvankelijk het aangezicht zag van het gelaat van een man. Zij sprak er onmiddellijk haar vriendin over aan.
"Voor mij was het ongetwijfeld Jezus Christus," voegde Clifford er aan toe. Zij is praktizerend katholiek.
"Ik ben een pilote en aldus ben ik altijd sceptisch over wat ik waarneem. Dat is ook de reden waarom ik de mensen vastgreep en en vroeg wat ze zagen," aldus Clifford aan IrishCentral.
Daarop ging Clifford door met aan een groep van Duitse toeristen te vragen of ze de beeltenis ook zagen. Allen waren het met mij eens, zegt ze. Daarop begon ze foto's te nemen. Ze vroeg eveneens aan een jong Afrikaans meisje of ze het gelaat van Jezus kon waarnemen. Zij antwoordde: "Ja, dat is echt prachtig."
"Het was verbazingwekkend," zei Clifford, die genoot van een twee weken durende vakantie bij haar moeder, toen ze de foto maakte.
"Ik verlang er werkelijk naar om naar die Cliffs te gaan. Ik hou van de oceaan en ik hou van het nemen van foto's. Daarom heb ik steeds mijn camera bij," voegde de Amerikaanse pilote eraan toe, die zo'n 800 foto's nam van haar reis naar Ierland. "Kort daarvoor had het nog geregend en de pilote herinnert zich nog goed dag dat het "een dag van regenbogen" was.
Later die avond toonde ze de foto op haar camerascherm aan klanten van de Gus O'Connors Pub in Doolin. Ook zij waren verrast en konden nauwelijks geloven wat ze zagen. Teresa O'Flaherty, die samen met haar man de bar openhoudt, vertelde aan IrishCentral dat zij haar ogen nauwelijks konden geloven. "Het was als, wow ... eerst dacht ik dat het om een foto van een foto ging. Ik was helemaal onder de indruk," vertelde ze.
"Dit is zonder twijfel een afbeelding van Jezus," zegt zij. De foto had haar zodanig beroerd dat ze op slag naar de beroemde klippen van Moher trok om alles zelf te kunnen waarnemen. "De volgende dag was ik reeds vertrokken, " zei O'Flaherty. "Het was niet het soort mensen om zo'n foto te bewerken," voegde ze eraan toe, "zij waren niet in de pub om er een groot verhaal van te maken. Er komen hier elke dag vier of vijf bussen naar de stad, afgeladen met toeristen, maar nooit heb ik zoiets gezien als dit."
"Ik was werkelijk verrukt dat ik het heb mogen waarnemen. Indien iemand met het gewoon, zonder foto als bewijsmateriaal, zou hebben verteld, dan zou ik hebben gezegd: neen, in geen enkel geval," besloot O'Flaherty.
Clifford houdt vol dat de foto's authentiek zijn en vertelt er bij dat het beeld nog steeds op de flashkaart staat die in de camera zit, die ze aan iedereen doorgaf die avond in de bar. Toen een vriendin haar voorstelde om de foto, éénmaal terug in de Verenigde Staten, te laten bewerken, weigerde ze en drong ze erop aan dat het beeld origineel moest blijven.
Vertaling: Chris De Bodt
15-12-1980
Silvia Busi: verlamd meisje genezen tijdens verschijning
Silvia Busi: verlamd meisje genezen tijdens verschijning
Alle medische testen waren negatief toen Silvia Busi zich ernstig zoek voelde op haar zestiende. Binnen enkele dagen bevond het anders normale meisje zich in een rolstoel: ze kon haar benen niet meer bewegen. Negen maanden later verdween Silvias ziekte even vlug als ze gekomen was en dit tijdens een verschijning van de Madonna aan ziener Ivan Dragicevic te Medjugorje.
Alle medische testen waren negatief toen Silvia Busi zich ernstig zoek voelde op haar zestiende. Binnen enkele dagen bevond het anders normale meisje zich in een rolstoel: ze kon haar benen niet meer bewegen. Negen maanden later verdween Silvias ziekte even vlug als ze gekomen was en dit tijdens een verschijning van de Madonna aan ziener Ivan Dragicevic te Medjugorje. "De gave van het geloof is de grootste gave die ik bezit," zegt ze zelf.
Silvia Busi
Op haar zestiende en zeventiende onderging het leven van Silvia Busi de meest drastische veranderingen.
Gedurende negen maanden, vanaf oktober 2004, was de studente uit Padua, Italië, volledig afhankelijk van haar rolstoel, onbekwaam om te gaan, zelfs om haar benen te bewegen. Haar periode van invaliditeit eindigde in juni 2005, op de top van de Verschijningsberg, toen ze na een verschijning van Onze Lieve Vrouw aan Ivan Dragicevic plots opstond en Ivan achterna wandelde.
"Tot het begin van oktober 2004, was ik een normaal meisje die school volgde, vrienden en vriendinnen had, danste en zwom. Plots, binnen een tijdspanne van enkele dagen, was dit alles verdwenen, ook al waren alle medische testen negatief," getuigde Silvia Busi tijdens een recente gebedsontmoeting in Italië.
"Toen ik aan mijn rolstoel gekluisterd was, hebben mijn familie en ik harde momenten meegemaakt. In de daaropvolgende maanden begon ik gewicht te verliezen en werden mijn aanvallen slechter, waardoor ik nog meer beperkt werd in mijn dagelijkse leven. Hierop stortte ik emotioneel volledig in elkaar."
Al vlug keerde Silvias moeder zich tot het geloof om een oplossing te zoeken voor de toestand van haar dochter. Van thuis uit was men katholiek, maar Silvia zegt dat ze louter uit gewoonte de zondagsmis bijwoonde.
"Mijn moeder was onze sterkte," zegt Silvia Busi over haar negen maanden dat ze aan haar rolstoel was gebonden, terwijl Silvia's moeder zich gesterkt voelde door een gebedsgroep die toegewijd was aan de Maagd Maria.
"Toen we geen antwoord vonden bij de dokters, richtte we ons tot een zeer toegewijde mariale priester. Zo begonnen we ons aan te sluiten bij de groep en baden we aanvankelijk elke vrijdag de Rozenkrans, woonden we de Heilige Mis bij, alsook de Aanbidding van het Heilig Sacrament. Ik volgde mijn ouders, maar enkel omdat ik niet bij machte was om alleen thuis te blijven," vertelt Silvia verder."
"Tijdens de maand mei, de maand toegewijd aan de Madonna, besloot mijn moeder om elke dag naar de gebedsgroep te gaan en niet meer enkel op vrijdag, en tenminste dagelijks de Rozenkrans te bidden en de Heilige Mis bij te wonen. In het begin was het absoluut niet gemakkelijk voor mij, maar na een aantal weken, begon ik de nood aan te voelen om er heen te gaan, omdat ik enkel daar vrede kon vinden. Ik voelde dat de druk verminderde, omdat ik toch niet dezelfde dingen kon doen als mijn vrienden."
Silvia's beslissing om naar Medjugorje te gaan kwam even plots als haar ziekte en haar latere genezing: "Op 20 juni vertelde mijn therapeut me dat ze de week daarop mijn moeder zou vergezellen naar Medjugorje. Ik vroeg of ik met hem kon meegaan en reeds na drie dagen bevond ik mij op de bus naar Medjugorje, samen met mijn vader. We kwamen ginds aan op 24 juni s ochtends, de feestdag van de Heilige Johannes de Doper, maar ook de verjaardag van de allereerste verschijning, toen de voltallige groep zieners nog niet was gevormd," vertelde Silvia Busi aan de aanwezigen op de gebedsontmoeting.
Toen Silvia vernam dat de ziener Ivan Dragicevic die avond een voor het publiek toegankelijke verschijning zou hebben, besloot ze onmiddellijk om er heen te gaan, maar besefte ze tegelijkertijd dat ze nooit de top van de Verschijningsberg zou bereiken in haar rolstoel. In plaats hiervan werd ze naar de boven gedragen, waar ze aankwam om acht uur, twee uur voor de verschijning zou plaatsvinden.
De top van de Verschijningsberg, waar Silvia Busi, op 24 juni 2005, plots rechtop stond en verder wandelde
"En toen bad ik voor het eerst mijn gebeden met het hart. De twee uren vlogen voorbij. Mijn groepsleider, die naast mij zat, vertelde mij dat ik mij moest richten tot de Madonna, omdat Zij kort daarop uit de Hemel zou neerdalen om naar ons allen te luisteren. Toen vroeg ik Haar om de kracht om op een serene wijze mijn ziekte te aanvaarden in het vooruitzicht dat ik mijn hele leven lang zou gebonden blijven aan mijn rolstoel, omdat ik pas zeventien jaar oud was en de toekomst mij angst inboezemde."
Tijdens de verschijning van Maria aan Ivan, merkte ik links van mij een licht op: wit, mooi, heel vocaal en luid. Ik kon er naar kijken zonder mezelf te verblinden. Toen ik dit licht zag, werd ik bevreesd en hield ik aanvankelijk mijn ogen naar beneden gericht om het niet te zien, maar het was zo mooi dat ik enkel maar kon toekijken. Zodus keek ik tijdens de hele verschijning naar dit licht langs de hoek van mij mijn oog," getuigde Silvia Busi.
Na de verschijningen moesten Silvias dragers haar ongewild loslaten en viel ze op de harde stenen van de heuvel, maar Silvia voelde de rotsen niet. In plaats daarvan vond haar genezing plaats: "Ik herinner het mij alsof ik op een zachte matras viel en niet op die harde en scherpe stenen. Ik herinner me ook een zachte stem die mij aansprak en mij tot rust bracht. Na een aantal minuten opende ik mijn ogen en zag ik mijn vader wenen. Maar voor de eerste keer in negen maanden kreeg ik gevoel in mijn benen en voelde ik dat ik mij rechtop trok aan iets. Toen zei ik tot mijn vader: "Ik ben genezen, ik kan stappen!"
"Een hand strekte zich voor mij uit. Ik grabbelde mij vast aan de hand en dan bevond ik mijzelf recht op mijn benen alsof het de normaalste zaak was. Ik barstte los in tranen: dit alles was machtiger dan mezelf. Ik zou me dit nooit hebben kunnen inbeelden. Daarop begon ik te stappen. Mijn beenderen waren broos en dun, maar ik was er zeker van dat ik niet zou vallen omdat ik een soort onzichtbare touw voelde dat mij rechthield. Dit overtuigde mij dat ik zeker niet zou vallen en gekwetst raken.
De volgende ochtend, tegen vijf uur s ochtends, ging Silvia de Kruisberg beklimmen om er, samen met haar groep, de kruisweg te gaan bidden. Toen ze uit Medjugorje terug thuis kwam, kon ze wel stappen, maar waren de aanvallen van haar ziekte nog niet verdwenen. Om deze te doen ophouden was er een andere Medjugorje tussenkomst bij betrokken:
"Ik bleef aanvankelijk aanvallen krijgen, maar dankzij de tussenkomst van God, verdwenen ook deze. Eerst was ik bedeesd en durfde ik niet te getuigen. Ook kreeg ik vele aanvallen tijdens de dag. Toen kwam Vr. Ljubo Kurtovic, een priester uit Medjugorje, naar Turijn voor een gebedsontmoeting en hij vertelde mij om God te bedanken en te eren voor de genade die Hij mij geschonken had," zegt Silvia Busi.
Vr. Ljubo, bemiddelaar in het laatste gedeelte van Silvia's genezing
Ze vertrouwde zich op het bidden van de Rozenkrans en gaf haar getuigenis en dacht toen: "Dat was het," maar dat was het niet: "Alvorens ik wegging bad Vr. Ljubo over mij, zegende hij mij en een paar dagen later verdwenen ook alle aanvallen. Na een jaar stopte ik met mijn medicatie en nu voel ik mij goed, dankzij God.
Alhoewel Silvia Busi nu volledig is genezen, overweegt ze deze grote genade die ze heeft gekregen: "de grootste genade die God mij en mijn familie heeft gegeven is de herontdekking van God, het geloof en de bekering. De weg die we nu zijn opgegaan is heel lang en gaat het hele leven door. Er zijn de gebruikelijke moeilijkheden waar niemand immuun voor is, maar met de kracht van het geloof en het gebed is men bekwaam om deze te overwinnen en er mee om te gaan," getuigt ze.
"Met deze bekering is het alsof God een licht in mij heeft aangestoken. Maar, zoals het vuur gevoed wordt door het hout, moet ook het geloof onderhouden worden door het gebed, de Heilige Mis, de Aanbidding van het Heilig Sacrament, de Rozenkrans, het lezen van de Bijbel, het vasten en, minstens maandelijks, de biecht. Met dit alles wordt het vuur niet geblust en wordt het zelfs aangewakkerd door een lichte wind."
"Voor mij is dit nu waarachtig het meest belangrijke en het mooiste in mijn leven. Ik bid met geheel mijn hart opdat ik en ook de anderen elke dag nog meer de immense liefde van God en de Madonna zouden ervaren."
Josjua de Nicolò: Bezoek aan Medjugorje geneest jongen van 19 tumoren
Joshua de Nicolò: Bezoek aan Medjugorje geneest jongen van 19 tumoren
Gedurende de laatste acht maanden vocht de tweejarige Joshua tegen een laatste stadium van kanker, met een transplantatie, 80 chemotherapiekuren en 17 bestralingsessies Toen niets meer werkte, namen zijn ouders hun zoon naar Medjugorje. Terug thuis toonden onderzoekstesten aan dan alle tumoren, inbegrepen al zijn uitzaaiingen naar het beendermerg waren verdwenen: de aanvang van Joshuas thans volledige herstel.
Net voor zijn drie jaar kreeg Joshua de Nicolò meer tegenslag, drama en een onmiskenbare genade dan vele mensen tijdens gans hun leven.
De jongen uit Putignano, in het zuiden van Italië, werd geboren met een onopgemerkte neuroblastoom [de meest voorkomende buiten de schedel gelegen vaste tumor bij kinderen]. Het duurde 22 maanden, tot januari 2009, vooraleer men de ware toedracht van zijn toestand kon acherhalen, toen zijn ziekte zich aan het vorderen was tot haar laatste stadium, 4D. In dit stadium zijn lange termijn overlevingen schaars, ondanks meerdere agressieve therapieën.
De kleine Joshua met zijn moeder Elizabeth
"De dokters gaven Joshua nog maar enkele dagen of weken meer te leven, toen zijn ouders hem naar Medjugorje brachten, in juni van 2009. Juist voor zijn vertrek was er al een merkwaardige verbetering op te merken in het aantal witte bloedcellen en Joshua voelde zich onmiddellijk goed in Medjugorje," getuigden zijn ouders. Na de verschijning aan Mirjana Dragicevic van 2 juli 2009, toen Joshua naast de ziende werd geplaatst, voelde Joshua zich nog beter! Van dan af leek hij verlost van zijn pijnen.
Na hun terugkeer naar Italië, toonden klinische testen aan dat Joshuas uitzaaiingen, alsook zijn 19 tumoren, verspreid over heel zijn lichaam, waren verdwenen. De enig overblijvende tumor was in grootte verminderd van 7,5 tot 3 centimeter, waardoor de dokters deze volledig konden verwijderen. Sinds de operatie in november 2009 plaatsvond, is de kleine Joshua volledig genezen.
Van dan af hebben Joshuas ouders, Elizabeth en Manuel de Nicolò, geen aangelegenheid te laten voorbijgaan om te getuigen van de ziekte en de genezing van hun jongen.
Verkeerde diagnose van de eerste symptomen
"Joshua werd geboren, met een halfgesloten oog en zijn hoofd leunde naar de linkerkant. Meerdere dokters vertelden aan de ouders dat dit niets ernstigs was," getuigde Elizabeth Nicolo aan de Italiaanse blog Quotidinamente/ "Op dezelfde wijze was er een verkeerde diagnose, toen een balletje, niet groter dan een korrel, verscheen op Joshuas linkerslaap, dat de dokters onderzochten en oordeelden dat het niet kwaadaardig was."
Maar dat was het niet, verre van zelfs, toen, Elizabeth en Manuel hun zoon meenamen voor diepgaander onderzoeken in het hospitaal van San Giovanne Rotonde, bij het schrijn van de Heilige Pater Pio.
"Na de eerste CT scan, vertelde de hoofdoncologist, Dr. Xavier Ladogano ons dan aan een mediastinaal neurostobloom, die reeds was gevorderd tot het vierde stadium dat de tumor zich had vastgehecht aan de bekkenbeen, het beendermerg, de achterkant van zijn linkeroog, het lymfestelsel van zijn nek en dat de tumor binnengedrongen in de linkerkant van de hersenen, en dat dit ongelukkiglijk gezondheidstoestand verklaarde sedert zijn geboorte," vertelde Elizabeth de Nicolò.
"In totaal werden er 22 tumoren gevonden," volgens de getuigenis van haar echtgenoot.
Manuel de Nicolò, Joshua's Vader
"Onmiddellijk zetten we een aanval in van medische behandelingen, een bombardement van chemotherapie, bestralingen en een transplantatie," zegt de Nicolò. Haar echtgenoot telde in het totaal 90 chemotherapiebehandelingen bestralingsessies.
Niettemin gaven de dokters onze zoon maar weinig kans op overleving. Voor hen een kwestie van weken, of misschien dagen," herinnert Manuel de Nicolò zich.
Cultuur Christenen op zoek naar hoop
Terwijl geen van de ouders praktiserend katholiek was, keken ze toch die richting uit, toen er maar weinig hoop meer overbleef in juni 2009. Het paar zegt dat ze diversen tekenen kregen om zich naar Medjugorje te begeven, alhoewel ze er nog nooit hadden van gehoord.
"In onze grootste wanhoop, dachten we om onze Joshua naar Lourdes over te brengen, omdat dat het enige Maria oord was dat we kenden. Ik ging de crypte binnen van Pater Pio en vroeg hem rechtaf: "Waarom mijn kind? Geeft mij een teken om mijn hoop te herstellen," vertelt Manuel de Nicolò.
Daarop ging ik terug naar het hospitaal en terwijl ik mij door de gang van de afdeling begaf, viel mij een computer op waar het gelaat van de Madonna als achtergrond was ingesteld. Het was als een flits die me diep in de war bracht. Toen ik de kamer binnenkwam, vertelde Elizabeth mij dat Joshua de hele nacht niet had ingeslapen, maar rust en kalmte vond in enkele Marialiederen, en daarop in slaap was gevallen.
Het waren liederen die waren opgedragen aan Onze Lieve Vrouw van Medjugorje.
Reis in een onbekend land
Vóór juni 2009 hadden Elizabeth en Manuel de Nicolo nog nooit gehoord over de verschijningen van de Maagd in Medjugorje.
"We wisten zelfs niet eens dat het dorp Medjugorje bestond. Maar Onze Lieve Vrouw riep ons en daarop ontvingen we een nieuw teken. Onder de weekbladen in de wachtkamer van het hospitaal, bevond er zich een speciale uitgave van het magazine Oggi, over de Maagd die er aan zes plaatselijke kinderen verschijnt sedert 1981, met verhalen over mirakelen en genezingen. Na het lezen van dit artikel besloten we om onmiddellijk te vertrekken," getuigt Joshuas vader.
Maar de kleine Joshua was zwak en het leek erop of het enige obstakel volgde op het andere: "de dokters waren voor deze lange reis niet te vinden omdat Joshua een heel laag aantal witte bloedcellen had, zon 5.000, maar we waren erg vastbesloten en op de dag dat we vertrokken was dit aantal bloedcellen al gestegen to 160.000," zegt Manuel de Nicolo verder.
"Hierin zag ik reeds het mirakel. Het kind kon onder deze omstandigheden de reis niet ondernemen, maar het stijgen van zijn aantal witte bloedcellen in een heel korte tijdspanne, was een eerste teken," aldus Elizabeth de Nicolò op Rai Uno, op 28 februari 2010.
Vóór de Madonna
Van bij het begin voelde Joshua zich goed in Medjugorje. Zijn ouders voelden reeds een verschil vanaf hun eerste stappen in Medjugorje: "Toen we amper van de bus stapten, leek de jongen zich sterk aangetrokken tot deze heilige plaats. Door zijn tumoren kon het kind amper stappen, maar nu ging het beter," getuigde Manuel de Nicolò.
Hun ontmoeting met de Italiaanse journalist en televisiepersoonlijkheid Paolo Brosio maakte de weg vrij voor Joshua om naast Mirjana plaats te mogen nemen, net vóór de Maagd Maria, tijdens de verschijning van 2 juli aan Mirjana.
"Na de verschijning begon Joshua zich, tot ons aller verrassing, plots heel beter te voelen en hij leek de pijn niet meer te voelen," vertelt de vader, "maar ons grootste probleem kwam er toen we weer thuiskwamen."
Dokters: Joshuas genezing is miraculeus
Elizabeth en Manuel de Nicolo gingen opnieuw naar het hospitaal in San Giovanni Rotondo en hun dokters konden hun eigen ogen niet geloven en hadden geen enkele uitleg voor wat ze zagen:
"De klinische testen wezen uit dat 19 tumoren, verspreid over het hele lichaam, waren verdwenen en dat de metastasen van de beenderen volledig genezen waren. Enkel achter de long was er nog een kleine tumor te bemerken die ook al met de helft gekrompen was: van 7,5 naar drie centimeters," vertelt Manuel de Nicolò.
Hospitaal van Pater Pio in San Giovanni Rotondo
De dokters vertelden ons dat Joshua "miraculeus was genezen." En Dr. Xavier Ladogana, de directeur van de afdeling oncologie, ging zelf verder: "Wat er met jullie kind is gebeurd is wetenschappelijk niet uit te leggen. Ondanks de middelen en de kennis waarover we beschikken, kunnen we geen precieze en onweerlegbare uitleg geven. We kunnen enkel vaststellen dat de jongen niet langer de zieke heeft, die hij had voor jullie reis naar Medjugorje," herhaalt Elizabeth de Nicolò de woorden van de dokters aan hen.
Joshua kreeg nog meer mystieke ervaringen
De afname in grootte van Joshuas laastste tumor liet de dokters toe de jongen te opereren, want plaatsvond op 17 november 2009.
De operatie was volledig geslaagd en zelfs de dokters zegden dat dit in wezen alleen al een mirakel was: de operatie duurde minder dan een uur, daar waar men de operatie eerst op minstens zes uur had ingeschat," vertelt Manuel de Nicolò.
Na de ingreep moest het kind nog meerdere dagen doorbrengen op de intensieve afdeling, maar na minder dan een halfuur werd hij reeds wakker en begon hij zonder moeilijkheden te ademen, beter dan de meest optimistische vooruitzichten. Voor ons was deze tussenkomst een tweede mirakel."
"Toen hij wakker werd uit de operatie, vertelde hij ons dat hij in de hemel was geweest bij Jezus en dat hij een heel groot geschenk had gekregen, het geschenk van het leven," getuigde Elizabeth nog verder.
Eén jaar na hun eerste bezoek keerde de familie terug naar Medjugorje om er hun dank te betuigen. Voor Jushua was dit nog een ongewone ervaring meer:
"Na twaalf maanden keerden we terug met een genezen kind," zegt Elizabeth de Nicolo, "en daar zag ik Joshua zijn ogen oprichten en glimlachen. Hij keek naar de lucht en zei: Een vredevolle en vreugdevolle Kerst, waarna hij mij vertelde dat hij de Madonna had gezien met een naar hem glimlachende Pater Pio aan Haar zijde."
Heilige Pater Pio
"We zijn er zeker van dat de Heilige Pater Pio van Pietrelcina de engelbewaarder is van onze zoon. Hij beschermde hem van bij het begin van zijn beproevingen en zal blijven waken over hem, voor altijd."
Bron: Jacob Marschner, Medjugorje TV
Vertaling: : Chris De Bodt
13-12-1980
Wonder te Skopje
Orthodoxe Kerk krijgt teken om terug te keren naar haar roots
Skopje, Macedonië. Sedert 8 april 2012, de viering van Paaszondag in de Katholieke Kerk, beginnen de iconen en religieuze frescos op te lichten in de hoofdstad. De enige verklaarbare uitleg die men er aan kan geven is dat Jezus een teken zendt
aan de Orthodoxen om terug te keren naar de Katholieke Kerk.
Sedert 8 april is de Macedonische pers het noorden kwijt en hebben de kranten een bijzondere aandacht voor een wel heel bijzonder feit dat zich afspeelt in de Macedonische hoofdstad, Skopje. Binnenin de kerk van de Heilige Dimitreus van
Thessaloniki begonnen de iconen en de frescos op te lichten op de dag dat Pasen in 2012 werd gevierd in de rooms-katholieke Kerk, 8 april, alsof ze werden gereinigd en belicht werden door een onzichtbare hand. Op paasmaandag bleef het spektakel aanhouden.
Het Franse persagentschap rapporteert dat er op Paasmaandag, honderden mensen in rij stonden aan te schuiven om getuige te zijn van het fenomeen, dat ze als een mirakel aanzien. Over dit laatste punt heeft er zich op dit ogenblik nog
niemand uitgesproken.
Het hoofd van de orthodoxe kerk in Macedonië, de aartsbisschop van Ohrid, ging op 8 april persoonlijk ter plaatse om dit wonder te kunnen aanschouwen.
Mirakel of niet, AFP schrijft dat de Kerk niettemin weigert om enige commentaar te geven op deze ongewone gebeurtenis, dit terwijl alles schittert zoals nooit voorheen.
De gevel van de Kerk van Sveti Dimitrij dateert uit de negentiende eeuw,
maar is gebouwd op funderingen van de veertiende eeuw.
Een legende verhaald dat, bij de aanval van het Ottomaanse Rijk op Skopje, een heel machtige pasja [tot 1935 was dit een titel voor de hoogste ambtenaren en militairen met generaalsrangen, militair onderscheiden door één, twee of drie paardenstaarten] de kerk vernietigde om er een badplaats van de maken. Echter,
bij de inhuldiging ervan, zagen de pasja en zijn harem honderden slangen komen uit de wateraanvoer.
Geschrokken over dit feit, begreep de pasja dat hij God had beledigd. Onmiddellijk besloot hij tot de afbraak van zijn badplaats om er een nieuwe kerk te laten bouwen, die hij opdroeg aan Sveti Dimitrij, de martelaar van Thessaloniki.
Bron: myriamir.wordpress.com
Vertaling: Chris De Bodt
12-12-1980
Andrew Dobo
Oude medaille schittert na bezoek aan Medjugorje
Een
à tweemaal per maand moest Andrew Dobo uit Florida zijn 23 jaar oude Miraculeuze
Medaille grondig oppoetsen. Nu niet meer: na zijn bezoek aan Medjugorje, vorige
herst, schittert de medaille als nieuw zonder enig poetswerk. Ik verwachtte elke
dag opnieuw een versleten medaille te zien, maar sedertdien gebeurt dit niet
meer, zegt de eigenaar.
Andrew
Dobo
Duizenden bedevaarders hebben sinds de verschijningen begonnen, de kleur van
hun Rozenkrans van zilver naar goud zien veranderen. Maar wat Andrew Dobo
overkwam is zeldzaam. Andrew draagt een eerder zwaardere Miraculeuze Medaille,
van de hand van een metaalkunstenaar in Pennsylvania. Ze dateert uit 1988.
"Regelmatig kwam er aanslag op de medaille en diende ik ze op te poetsen. Elke
twee weken moest ik ze oppoetsen."
"Sedert mijn terugkeer naar
Medjugorje, vorige herfst, hoeft dit niet meer. Ze is nog nooit zo schitterend
geweest. Nochtans had ik een nieuw flesje poetsmiddel gekocht vooraleer ik naar
Medjugorje vertrok, maar ik heb het nog niet moeten openen sedertdien. Elke keer
als ik verander van shirt verwacht ik een aangeslagen medaille te zien, maar nu
blijft ze steeds schitteren.
Andrew
hoeft zijn medailles nooit meer te poetsen
Eerlijk gezegd wacht ik sedert lang op iets miraculeus en Onze Lieve Vrouw
heeft mij verhoord. Ik hield reeds van voor de reis van mijn medaille, maar nu
is het iets kostbaars geworden en betekent ze nog meer voor mij. Het is alsof de
Gospa de medaille heeft aangeraakt met Haar genadige zegen."
Andrew Dobo vertelt aan Medjugorje Today dat hij zijn getuigenis verbonden
ziet aan de persoonlijke getuigenis die Mirjana Dragicevic gaf, na haar
verschijning van 2 oktober 2011, toen Dobo voor de eerste maal getuige was van
een verschijning.
Mirjana verklaarde dat ze nooit commentaar geeft na de verschijningen, maar
die dag voelde ze zich hiertoe gewongen. Mirjana zei toen: "Ik heb hiervoor
nooit iets gezegd, maar bent u er zich van bewust, broeders, dat de Moeder Gods
hier met ons was? Ieder van u zou zichzelf de vraag moeten stellen: ben ik
hiertoe waardig? Ik zeg dit omdat het me zwaar valt om Haar [Onze Moeder] in
pijn te zien, omdat ieder van ons naar een mirakel zoekt, maar geen mirakel in
zichzelf wenst te bewerkstelligen."
"Misschien is dat de reden, waarom ik gezegend ben met dit kleine Mirakel. Ik
verwachtte geen teken, want na 22 jaar opnieuw naar Medjugorje te kunnen, was op
zichzelf al een mirakel voor mij. Alleen al voor de Kerk te mogen staan van
Jacobus de Meerdere, was voor mij een mirakel."
Het dragen van de Miraculeuze Medaille werd ingesteld door de Heilige Maagd
Maria tijdens een verschijning in 1830 aan een jonge Parijse kloosterzuster,
Catherine Labouré. Maria beloofde grote genaden en Haar persoonlijke bescherming
aan allen die het met waardig geloof rond hun hals zouden dragen.
Bron: Jacob Marschner, Medjugorje Today
Vertaling: Chris
De Bodt
11-12-1980
Pater Pio: Jezus' doodstrijd in de Hof van Gethesmanië
De doodstrijd van Jezus in de hof van Getsemane door de Heilige Pater Pio Pietrelcina, O.F.M. CAP
Voorwoord van de uitgever
Tussen sommige geschriften, die in mijn bezit zijn, zijn deze van een vrome godsvruchtigheid, tot dewelke ik gebonden ben met een bloedband, het Priesterschap en de Engelenroeping, zo goed als een gemeenschappelijke geboorteplaats.
Zij bevatten deze beschouwing van de doodstrijd van Jezus in de hof van Getsemane, motieven waaruit ik geestelijk put voor een nog grotere devotie voor de meest heilige mensheid van Christus. Het is zeker dat de verspreiding van deze meditatie veel goeds zal brengen in de zielen, waarbij wij uit de Passie van Jezus, ons dagelijks voedsel kunnen halen voor ons leven in eenheid met God. Ik geloof dat ik een verdienstelijke daad verricht door het te laten drukken.
Moge Jezus, lijdend in de Hof, steeds onze harten bereid vinden om te beantwoorden aan de inspiraties van de genaden zodat deze op die wijze zouden handelen dat alles mag vervuld worden in zijn volgelingen zoals Sint Paulus zei: Ik ben blij dat ik nu voor u lijd en dat ik in mijn lichaam mag aanvullen wat er nog aan Christus lijden ontbreekt, ten behoeve van zijn lichaam, de kerk, waarvan ik de dienaar ben..." [Kolossenzen 1: 24-25]
Pater Ezechia Cardone, O.F.M. Benevento, op St. Paschal, 25 Maart 1952
Voorwoord van de vertaler
Zoals vermeld in het voorwoord van de uitgever, is het originele manuscript van deze meditatie in zijn bezit. Pater Ezechia is een neef van Pater Pio van Pietrelcina, O.F.M. Cap., de schrijver, die vele jaren geleden deze meditatie schreef. Pater Ezechia wenste deze schat te delen met anderen en bekwam de toelating, èn van zijn oversten èn van Pater Pio om het te drukken. Insgelijks gaf hij de toelating voor de Engelse vertaling en de uitgave ervan.
Wanneer nieuwelingen in het geestelijk leven eerst ingeleid worden tot het geestelijk gebed, denken zij aan een handelswijze, een plan, enz... van meditatie. Eerst het voorbereidend gebed, dan een levendige voorstelling van een tafereel uit het evangelie, dewelke men moet overwegen door te denken over de personen, handelingen, woorden, mogelijke emoties van diegenen uit het tafereel. Uit deze bedenking vloeien dan handelingen van liefde voort uit de ziel: berouw, ootmoed, verzoeken, overgave aan de wil van God, enz... als een aangelegenheid die word ingefluisterd. Op het einde komt de toepassing en het gebed om genade om sommige deugden te beoefenen.
Sommigen die de aard van het echte gebed niet begrijpen [dewelke een gesprek is met God], maken de grote fout door te denken dat elk van deze delen moet geplaatst worden als in een hermetisch vak, waarbij de ene zich niet mag bemoeien met de andere, men het niet mag overlappen. Een tafereel beschouwen, denken aan de waarheid is nog geen gebed.
In de meeste gevallen is het een noodzakelijke voorbereiding. Het is brandstof maar het is nog geen vuur. Bij affectie ontstaat het verstandelijke werk. Het zou zelfs ophouden, wanneer het vanaf het begin gebeurt. Wanneer de aanhankelijkheid lijkt te verdwijnen, en het verstand terug keert naar het tafereel of de waarheid, dan komt er meer brandstof die is als wind voor het liefdesvuur. De bedenking heeft zijn eigen waarde. Hoe dieper de indruk, hoe dieper de toegenegenheid, met de hulp van de genade natuurlijk. Dus de verschillende genoemde delen van het meditatieplan, moet doorweven zijn, als de ziel bewogen wordt door de genade.
Eigenlijk is het gebed een antwoord op een beweging van genade. Het is een: "Ja Vader!" op een inspiratie van hierboven. Deze meditatie door Pater Pio van Pietrelcina O.F.M.Cap., is een uitstekend voorbeeld van hoe de ziel zich overgeeft aan de beweging van genade.
De verschillende delen van de meditatie zijn vrij ineengeweven: gedachten,aanhankelijkheid, verzoekingen vloeien natuurlijk ineen. Het mooie voorbereidend gebed vraagt in eenvoud de Heilige Geest om verlichting en ontvlamming van het hart, om een goede meditatie te maken over de Passie van Christus. Onze smartelijke Moeder wordt gevraagd Hem te begeleiden, en zijn Engelbewaarder te waken over zijn verstandelijk vermogen in dit gebed.
Elk van de vier delen begint met een beeld van het tafereel. Maar dat is niet genoeg. Doorheen de meditatie krijgen wij een glimp van het onthullen van het drama, het meest heilige en verschrikkelijke drama. De beelden leven. Zowel de persoonlijke toepassing, de daad van liefde, de ootmoed, het berouw, de onderwerping aan de wil van God, komen steeds terug. Een laatste gebed, bevat de Goddelijke tragedie of een verzoek om de overeenkomstige genaden te bekomen, sluit de meditatie.
Geestelijke schrijvers bevelen aan dat diegene die zichzelf tracht te verenigen met het tafereel dat hij mediteert, dit moet doen alsof hij een werkelijke getuige is. De schrijver lijdt met de lijdende Christus, spreekt met Hem, bid met Hem.
Maar maak van deze meditatie geen eenvoudige studie van het gebed. Lees het gebedsvol, beleef de taferelen met de schrijver, deel in zijn gelovige belevenissen, gevoelens, verzoeken en in het bijzonder zijn daden van liefde voor het Heiland. Het is een genadeteken, om dieper door te dringen in de Passie van Christus. De vertaling is zo gelovig mogelijk gedaan, overwogen, natuurlijk, uit het Engels en het Italiaans naar het Nederlands. Maar het benadert dicht de schoonheid van het originele.
De Vertaler
De doodstrijd van Jezus in de hof van Getsemane [door de Heilige Pater Pio Pietrelcina, O.F.M. CAP]
Zicht vanop het Kruis
Meest Goddelijke Geest, verlicht en ontvlam mij in de overdenking van de Passie van Jezus, help mij dit mysterie van liefde en lijden van een God te doorgronden, die bekleed met onze mensheid, lijden en angsten, stierf van liefde voor de schepping!
Hij de eeuwige, de onsterfelijke, die zichzelf verlaagd om een onmetelijk martelaarschap te ondergaan: de schandelijke dood op het kruis, te midden van beledigingen, veracht en misbruikt, de schepping te redden, die Hem kwetst, en zich wentelt in het slijk van de zonde.
De mens verheugt zich in zijn zonden en zijn God is bedroefd vanwege de zonden. Hij lijdt, zweet bloed en ondergaat verschrikkelijke angsten in Zijn geest.
Neen, ik kan niet binnengaan in deze grote oceaan van liefde en pijn, zonder dat U mij met Uw genade ondersteunt.
O, indien ik kon doordringen tot de binnenste kamer van Jezus Hart om de wezenlijke verbittering te lezen, die Hem tot het ogenblik van Zijn dood, in de Hof bracht.
Hoofdstuk 1
De Goddelijke Verlosser is aangekomen aan het einde van Zijn aardse leven, na zichzelf volledig te hebben gegeven als voedsel en drank in het Sacrament van Zijn liefde, en Zijn apostelen te hebben gevoed met zijn Lichaam en zijn Bloed, Ziel en Goddelijkheid. Hij gaat zelf naar de Hof van Olijven, en maakt dit aan Zijn volgelingen, Judas inbegrepen, bekend.
Langsheen de weg die leidt vanaf het Cenakel naar de Hof, onderwijst Jezus Zijn volgelingen. Hij bereidt hen voor op de dreigende scheiding, op Zijn nakende Passie om, uit liefde voor Hem, de belasteringen, de vervolging en zelfs dood te ondergaan, om hen zelf zoals Hem te maken, die hun voorbeeld is.
Ik zal bij u zijn en wees niet bevreesd, o apostelen, want de Goddelijke belofte zal niet falen. U zult hiervan een bewijs hebben in het huidige plechtige uur.
Hij is daar om zijn pijnlijke Passie te beginnen. In de plaats dat Hij aan zichzelf denkt is Hij bang voor U. O, wat een hoeveelheid liefde bevat zijn Hart! Zijn gezicht is bedekt met droefenis en tegelijkertijd met liefde. Zijn woorden komen uit het binnenste van zijn Hart. Hij spreekt met een overvloed van toegenegenheid, aanmoediging, troost en al troostend geeft Hij zijn belofte. Hij legt de meest diepe geheimen van Zijn Passie uit.
Deze dag van U, O Jezus, heeft altijd mijn hart geraakt met een vermeerdering van liefde, zo diepzinnig en zo doordacht voor diegene die U lief hebben, met een vermeerdering van liefde om zichzelf op te offeren.
Weet dat er geen groter bewijs van liefde bestaat dan dat je je eigen leven geeft voor een van je vrienden. En nu moet je leren deze wetenschap toe te passen op uw eigen leven. Wie zou niet overvallen zijn van zon opdracht. Aangekomen in de Hof van Olijven, zonderde de Goddelijke Meester zich af van zijn leerlingen en nam enkel drie van hen mee, Petrus, Jacobus en Johannes, om hen erbij te hebben als getuigen van Zijn Lijden.
Zullen juist deze drie, die Hem van gedaante hebben zien veranderen op de berg Tabor, tussen Mozes en Elias, en die gehoord hebben dat Hij God was, nu sterk genoeg zijn om de Godmens in pijn en dodelijke angsten bij te staan?
Bij het binnengaan van de Hof, zei Hij hen: Wacht hier, waak en bid dat gij niet in de bekoring valt. Het leek dat Hij hen wou zeggen: "wees op uw hoede, want de vijand slaapt niet. Wapen uzelf vooraf tegen hen met het wapen van het gebed, zodat je niet bekoort kunt worden en in zonde valt. Het is het uur van de duisternis." Na hen gewaarschuwd te hebben, zonderde Hij zich op een steenworp van hen af, en wierp zich op de grond. Hij is uitermate bedroefd. Zijn ziel valt ten prooi aan een onbeschrijflijke bitterheid.
De nacht is vergevorderd en helder. De maan schijnt in de hemel en werpt haar schaduwen in de Hof. Het lijkt een onheilspellende helderheid te werpen, een voorbode van de erge en vreselijke gebeurtenissen die zullen komen, die het bloed doen sidderen en bevriezen in de aderen, het lijkt op een schandvlek van bloed. Een wind, als voorbode van het komend onweer, jaagt door de olijfbomen, samen met het geritsel van de bladeren doordringen zij het gebeente, zoals een boodschapper van de dood nederdaalt in de ziel en deze opvult. De meest vreselijke nacht, zoals er nooit nog een andere zal zijn.
Wat een tegenstelling, O Jezus! Hoe mooi was de nacht van Uw geboorte, wanneer engelen van vreugde sprongen, de vrede aankondigden en het Gloria zongen. En nu lijkt het mij, dat zij U bedroefd omringen op een eerbiedwaardige afstand, alsof zij de opperste smart van Uw geest eerbiedigen.
Dit is de plaats waar Jezus kwam bidden. Hij benam Zijn meest heilige mensheid van het krachtige voorrecht van Zijn Goddelijke persoon, het onderwerpend aan een onbeschrijflijke droefenis, een bovenmatige zwakheid, tot moedeloosheid en verlatenheid, tot dodelijke angsten.
Zijn Geest zwemt hierin, zoals in een oneindige oceaan, en elk ogenblik lijkt Hij te verdrinken. Hij brengt het volledige lijden van Zijn nakende Passie die, zoals een storm die de dijken overstroomt en in Zijn Hart vloeit, Hem folteren, beknellen en Hem onderdompelen in een zee van smart, voor Zijn Geest.
Hij zag eerst Judas, Zijn leerling, die Hij zo liefhad en die Hem verkocht voor een paar muntstukken, die de Hof nadert om Hem te verraden en Hem over te geven in de handen van Zijn vijanden. Hij, de vriend, de leerling, die Hij een tijdje ervoor gevoed had met zijn Lichaam en Zijn Bloed, neergeknield had voor hem om zijn voeten te wassen en hem tegen Zijn hart had gedrukt. Hij had zijn voeten gekust met een broederlijke genegenheid, als het zuivere bewijs van zijn liefde. Hij wilde hem tegenhouden van zijn goddeloos, heiligschennend plan, of minstens, wanneer hij zijn krankzinnige daad had gepleegd, tot inzicht was gekomen en zich had beroept op de zo vele bewijzen van liefde, en misschien berouw had gehad en gered zou zijn. Maar nee, hij gaat zijn ondergang tegemoet en Jezus weent over zijn vrijwillige ondergang.
Hij gaat door de straten van Jeruzalem, door deze straten waar Hij amper een paar dagen voordien zo triomfantelijk voorbijgegaan was en werd uitgeroepen als de Messias. Hij ziet zichzelf verslagen, voor de Hogepriester, schuldig tot de dood verklaard. Hij, de Schepper van het leven, ziet Zichzelf van de ene rechtbank tot de andere brengen, in de aanwezigheid van rechters die Hem veroordelen. Hij ziet zijn eigen volk, dat Hij zo bemint, de ontvangers van zoveel weldaden, die Hem nu slecht behandelen met hels gehuil en gefluit, en met groot geschreeuw vragen naar zijn dood, de dood op het Kruis. Hij hoort hun onjuiste veroordelingen, ziet zichzelf veroordeelt tot de meest ontzaglijke geseling, gekroond met doornen, gehoond en begroet en getroffen als een spotvogel. Uiteindelijk ziet Hij zichzelf veroordeeld tot de schandelijke Kruisdood met de bestijging naar de Calvarieberg, bezwijkend onder het gewicht van het Kruis, verblekend en meerdere malen vallend op de grond.
Hij ziet zichzelf, aangekomen op Calvarië, ontdaan van zijn klederen, uitgestrekt op het Kruis, meedogenloos gekruisigd, opgericht in het zicht van allen. Hij hangt aan de nagels, die een verschrikkelijke marteling zijn . O God, wat een lange doodstrijd van drie uur overkwam u te midden van een beledigende, harteloze menigte. Hij ziet zijn keel en zijn ingewanden verschroeid door een brandende dorst, en om zijn doodstrijd nog te verergeren, drinkt Hij azijn en gal.
Hij ziet de verlatenheid door Zijn Vader en de ontgoocheling van Zijn Moeder. Op het einde, de schandelijke dood tussen twee misdadigers, de ene herkent Hem als God, vraagt vergiffenis en is gered, de andere beschimpt en verwijt Hem en sterft hopeloos. Een minachting doorboort zijn zijde. Christus behoudt de volmaaktheid van de vernedering in het scheiden van lichaam en ziel.
Alles, alles ging Hem voorbij, kwelde Hem, verschrikte Hem, en deze angst nam bezit van Hem, overstelpte Hem. Hij was angstig, alsof Hij beefde door een heftige koorts. Deze angst greep Hem, en Zijn Geest kwijnde weg in een dodelijke droefenis. Hij, het onschuldige Lam, alléén, voor de wolven geworpen, zonder enige beschutting .. Hij, de Zoon van God, het Lam, vrijwillig toegewijd om geofferd te worden voor de Glorie van dezelfde Vader, die Hem overlaat aan de woede van de vijanden van God voor de verlossing van het menselijke ras, verzaakt door Zijn eigen volgelingen die schandelijk vluchten van Hem als van een zeer gevaarlijk iemand. Hij, de eeuwige Zoon van God, was het bespottelijke voorwerp van Zijn vijanden.
Maar, zal Hij zich terugtrekken?... Neen, vanaf het begin omhelsde Hij alles, zonder enig voorbehoud. Waarom en vanwaar dan dit schrikbeeld?
Ah, Hij heeft Zijn mensheid blootgesteld als een schietschijf, om alle klappen van de Goddelijke rechtvaardigheid, gekwetst door de zonden, op Zich te nemen. Levendig voelt Hij in Zijn naakte Geest alles wat Hij zal moeten lijden: voor elke alleenstaande zonde moet Hij boeten met elke afzonderlijke pijn en Hij is gekruisigd omdat Hij zijn mensheid heeft overgegeven als een prooi van zwakheid en angst. Hij schijnt op het uiterste van Zijn lijden te zijn Hij werpt zich neer, met Zijn gelaat op de grond, voor de Majesteit van Zijn Vader. Zijn Heilig Gelaat is verheugd door de veronderstelde eenheid. Het zalige visioen van de Goddelijke Glorie met de engelen en Heiligen uit de Hemel, lag misvormd op de grond. Mijn God! Mijn Jezus! Bent U niet de God van de Hemel? Wie vernedert U zozeer dat U zelfs de gelijkenis met de mensheid verliest?
Ja, ik versta het, het is om mij, de trotse mens te leren, dat wanneer ik moet handelen met de hemel, ik mijzelf moet verlagen tot diep in de aarde. Het is om mijn hoogmoed te herstellen en ervoor te boeten, dat Gij neerbuigt voor de Vader. Het is om Zijn erbarmelijke blik over de mensheid te sturen, die Hem bij oproer de rug heeft gekeerd. Het is door Uw vernedering dat Hij het trotse schepsel vergeeft. Het is om de aarde met de hemel te verzoenen, dat U zichzelf verlaagt, alsof U een vredeskus geeft.
O Jezus, moge U altijd gezegend en bedankt zijn door alle mensen, voor Uw verstervingen en vernederingen waarbij U ons met God hebt verzoend, tot dewelke U ons hebt verenigd in de omarming van de heilige Liefde.
Hoofdstuk 2
Jezus staat op en draait Zijn droevige en smekende blik naar de Hemel. Hij legt Zijn armen neder en bid. Mijn God, met welk een dodelijke bleekheid is dat Gezicht getekend! Hij bidt tot Zijn Vader, die Zijn blik schijnt afgewend te hebben en die klaar lijkt te staan om Hem te slaan met Zijn zwaard van wraak. Hij bidt met al het vertrouwen van een zoon, maar Hij verstaat ten volle, in welke positie Hij zich bevindt. Hij realiseert zich dat Hij alleen is, als een slachtoffer voor de mensheid, die de schuld draagt van de goddelijke Majesteit te hebben beledigd. Hij realiseert zich dat Hij alleen, door de opoffering van Zijn leven, aan de Goddelijke gerechtigheid kan voldoen en de schepping met zijn Schepper kan verzoenen.
Hij wil het, en wil het krachtdadig maar Maar Zijn natuur was letterlijk gebroken. Het kwam in opstand tegen een dergelijk offer.
En toch was Zijn geest klaar voor de opffering en vervolgt Hij Zijn bittere strijd met heel Zijn kracht. Hij voelt Zich naar beneden geworpen, maar Hij volhardt in het geven van Zichzelf. Mijn Jezus, hoe kunnen wij sterkte krijgen van U, als wij U zo zwak en vermorzeld zien?
Ja, ik versta het. U hebt al onze zwakheid op U genomen. En om ons Uw sterkte te geven, bent U de zondebok geworden. Het is om ons te leren dat wij ons vertrouwen enkel in U moeten stellen in de strijd van het leven, zelfs als het lijkt het dat de hemel voor ons gesloten is.
Jezus roept in doodsangst naar Zijn Vader: Wanneer het mogelijk is, neem deze beker van Mij weg!
Het is de natuurlijke angstkreet, die Hem neerdrukt, wanneer Hij vertrouwelijk toevlucht zoekt naar de Hemel voor hulp.
Ofschoon Hij weet dat Hij niet zal gehoord worden, omdat Hij het zo wil. Hij bidt.
Mijn Jezus, waarom vraagt U wat Gij wist dat niet zou ingewilligd worden?
Lijden en liefde, aanschouw het grote geheim. De pijn welke U beknelt doen U aandringen om hulp en doen U troost zoeken en met de liefde om de Goddelijke gerechtigheid tevreden te stellen en ons terug aan God te geven roept U uit: Niet Mijn wil, maar Uw wil geschiedde.
Door dit gebed aan de Goddelijke rechtvaardigheid doet U het juiste, door het nodige offer te geven om de schade aan God toegebracht te herstellen.
Zijn verlaten Hart heeft troost nodig. In de verlatenheid waarin Hij zich bevindt, in de strijd die Hij alleen voert, lijkt het dat Hij gaat zoeken naar iemand die Hem kan troosten. Daarom staat Hij langzaam op van de grond en zet Hij wankelend een paar stappen. Hij nadert Zijn leerlingen, op zoek naar troost. Zij hebben zolang met Hem geleefd. Zijn vertrouwelingen zouden Hem wel kunnen verstaan. Zij zouden zeker weten hoe zij Hem van een beetje troost kunnen voorzien. Maar o, wat een ontgoocheling! Hij vindt hen in een diepe slaap terug en Hij voelt zich nog meer verlaten in die oneindige eenzaamheid van Zijn Geest.
Hij benadert hen en wendt zich zachtjes tot Petrus. Hij zegt: Simon, slaapt gij? Gij, die u verzette en Mij tot de dood wilde volgen.
Zich tot de anderen wendend, voegt Hij hier aan toe: Kunnen jullie geen uur waken met Mij?"
De weeklacht van het Lam, voor het offer, van een gewond hart dat ontzettend lijdt ... alleen zonder troost. Hoe dan ook richt Hij zichzelf op als midden een slagveld, en vergeet zichzelf en Zijn lijden, die alleen voor Hem bedoeld zijn en vraagt: Waak en bid, zodat je niet in bekoring valt.
Hij lijkt te zeggen: "Zijn jullie Mij al zo vlug vergeten? Ik die vecht en lijd. Bid op zijn minst voor jullie zelf."
Zij, hoe dan ook, overvallen door de slaap, horen luid de stem van Jezus. Zij zien Hem amper als een schaduw, zo erg, dat zij zich niet van bewust zijn van Zijn ontsteld Gelaat, misvormd door de innerlijke doodsangst die Hem martelt.
O Jezus, hoeveel vrijgevige zielen, gewond door dit geklaag, hebben U gezelschap gehouden in de Hof, Uw bitterheid en Uw dodelijke angst gedeeld? Hoeveel harten, in de loop van de eeuwen, hebben grootmoedig Uw uitnodiging beantwoord? Moge deze hoeveelheid zielen, die in dit uitzonderlijk uur een troost voor U zijn geweest, die beter zijn dan Uw apostelen, die de nood van Uw hart deelden en samen werkten met U voor hun eigen redding en die van de anderen. Ach Heer, verleen mij de gunst dat ik een van hen mag zijn, dat ik U ook een beetje ondersteuning mag aanbieden.
Hoofdstuk 3
Jezus was teruggegaan naar Zijn plaats van gebed en een ander beeld, nog verschrikkelijker dan het eerste, bood zich aan. Al onze zonden, in hun volledige lelijkheid, treden voor hem aan in elk detail. Hij zag al de geringheid en de kwaadaardigheid die de schepselen tegen hem plegen.
Hij weet tot wat deze zonden, die de Majesteit van God kwetsen en beledigen, kunnen leiden. Hij ziet al de schande, de oneerbaarheid, de godlasteringen die voortkomen van de lippen van de schepselen, vergezeld van de slechtheid van hun harten, terwijl deze harten en lippen werden geschapen om lofliederen eer te brengen aan de Schepper.
Hij ziet de heiligschennis met dewelke priesters en gelovigen zichzelf bezoedelen. Zo dragen ze geen zorg voor de ingestelde sacramenten die noodzakelijk zijn voor onze redding. In de plaats maken ze er een rede tot zonde van en veroordelen aldus hun eigen ziel. Hij moet Zichzelf bekleden met deze onzuivere massa van menselijke bederfelijkheid en moet Zich aan de heiligheid van Zijn Vader aanbieden door alles te boeten met persoonlijk lijden, om Hem aldus de glorie terug te geven die zij Hem ontstolen hebben, om die menselijke modderpoel waarin men zich wentelt met volledige onverschilligheid. En al deze dingen doen Hem niet terugtrekken.
Als een woeste zee overspoelt deze massa Hem, wikkelt Hem, bekneld Hem. Hij aanschouwt dit voor Zijn Vader, de God der gerechtigheid, kijkend naar de volledige straf van de Goddelijke rechtvaardigheid. Hij, de wezenlijkheid van de zuiverheid, geheiligd door de natuur, in contact met zonden!......Inderdaad, het was alsof Hijzelf een zondaar was geworden. Wie kan de walging doorgronden die Hij voelde in Zijn binnenste geest?
De gruwel die Hij beleefde. Hij heeft alles op Hem genomen zonder enige uitzondering. Hij is vermorzeld onder het onmetelijk gewicht, verdrukt, naar beneden geworpen, totaal verwoest. Uitgeput zucht Hij, onder het gewicht van de Goddelijke gerechtigheid, voor Zijn Vader, die Zijn Zoon toegelaten heeft om Zichzelf op te offeren als slachtoffer voor de zonden, als een beschuldigde. Hij zou deze onmetelijke last, die Hem vermorzeld, van Zich willen afschudden.
Hij wou Zichzelf bevrijden van dit verschrikkelijke gewicht, dat Hem deed huiveren. Zijn eigen zuiverheid verwerpt dit. De echte blik van de wrekende Vader, die Hem verlaat in deze modderige, rotte schuldwaters, waar Hij Zichzelf mee bedekt ziet.
Al deze aanvallen naar Zijn Geest toe, haasten Hem om Zich af te wenden van Zijn bittere doodsangst. De afwending van Zijn Goddelijkheid van zonden, vermeerderen het conflict in Zijn menselijke ziel.
Elke instinctieve raad die Hij Zichzelf geeft, ontlast Hem van deze schande, verwerpt de echte gedachte.
Maar de beschouwing van de handhaving van de gerechtigheid en de onverzoende zondaar overheerst in Zijn Hart vol van liefde. Deze twee krachten, deze twee liefdes, de enige heiliger dan de andere, strijden voor de overwinning in het Hart van de Redder. Wie zal overwinnen? Zonder twijfel wil Hij de overwinning geven aan de beledigde Rechtvaardigheid. Dit overwint alles en Hij wil deze Triomf. Maar wat een schouwspel moet Hij doormaken? Dat van een mens bevuilt door de mensheid.
Hij, van oorsprong geheiligd, ziet Zichzelf bevuild met zonden, zelfs als het enkel een uitwendig voorkomen is.
Dit, nee! Het verschrikt Hem, doet Hem beven, vermorzelt Hem.
Om steun te vinden in dit verschrikkelijk conflict geeft Hij zichzelf over in gebed.
Uitgestrekt voor de majesteit van Zijn Vader zegt Hij: "Vader neem deze beker weg van Mij. Het is alsof Hij zei: "Mijn Vader, Ik wil Uw Glorie, Ik wil dat Uw gerechtigheid volledig tevreden gesteld wordt. Ik wil dat de menselijke familie zich verzoent met U! Maar dat Ik, die de Heiligheid zelve ben, Mijzelf zou zien, bezoedeld van zonden ... Ah, niet dit! Neem daarom deze kelk weg, en Gij voor wie alles mogelijk is, vind in de oneindige schatten van Uw heilige wijsheid een ander middel. Maar als U dit niet wilt: Niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede!
Hoofdstuk 4
En opnieuw heeft het gebed van de Redder geen uitwerking. Hij vecht alsof Hij gaat sterven. Met moeite richt Hij Zich op van het gebed op zoek naar troost. Hij voelt Zijn sterkte wegvloeien. Wankelend en verlangend richt Hij Zijn stappen naar Zijn apostelen. Opnieuw vind Hij hen slapend. Bij dit aanzien word Zijn droefenis dieper en Hij is alleen tevreden met hen wakker te maken. Wat een verwarring moet hen Zijn overkomen!
Maar Jezus zegt deze keer niets. Hij lijkt mij enkel onmetelijk bedroefd. Hij houdt al de bitterheid en pijn van deze verlatenheid en onverschilligheid voor Zich. Door zijn stilte lijkt Hij medevoelend met de zwakte van de Zijnen.
O, Jezus, hoeveel pijn lees ik in Uw hart, dat al overliep van nood. Ik zie de tekortkoming van Uw apostelen in Uw hart snijden. Ah, kon ik U maar een beetje troost en steun geven.
Maar niet wetend wat ik voor U kan doen blijf ik aan Uw zijde. De tranen van liefde voor U, samen met mijn berouw voor mijn zonden, verenigen zich met U in mijn bewust zijn van Uw lijden. Zij kunnen naar de troon van de Vader opstijgen en Hem ertoe aanzetten om medelijden te hebben met U en met zoveel zielen die de slaap van de zonde en de dood slapen.
Opnieuw keert Jezus terug naar Zijn plaats van gebed. Droevig en verzwakt valt Hij eerder neer, dan te knielen. Een dodelijke angst overvalt Hem en Hij bidt nog intenser. De Vader went Zijn blik van Hem af, alsof Hij de meest verworpen mens was. Het lijkt erop dat ik al de weeklachten hoor van de Redder: "O, wanneer op zijn minst, gij mens, voor wie Ik in angst ben, voor wie Ik klaar ben om allen te redden, dankbaar zou zijn, zou beantwoorden aan de genaden die Ik voor hem bekom, door Mijn groot lijden voor hem! Moest hij enkel de waarde schatten van de prijs die Ik betaal om hem af te kopen van de dood van de zonde, die het voorrecht heeft het echte leven van de kinderen van God te zijn. Ah, die liefde die Mijn hart erger verdriet doet dan de beulen die Mijn vlees verscheuren! O neen!"
Hij ziet de mensen, die niets weten, omdat Hij er geen voordeel uit wil halen. Hij zal zelfs zijn Goddelijk Bloed lasteren, en nog meer onherstelbaar en onvergeeflijk, zal het leiden naar de verdoemenis. Slechts een paar zullen ervan genieten, een groter aantal zal verloren gaan. En in de grote nood van Zijn Hart, blijft Hij herhalen: "Quac utilitas in sanguine meo! Welke verdienste is er in Mijn Bloed!"
Maar zelfs de gedachte aan deze enkelingen dringt er bij Zijn hart op aan om verder het geschil te verduren en al het lijden van Zijn Passie en Zijn dood tegemoet te gaan, om voor hen de palm van de overwinning te bemachtigen. Er rest niets tot dewelke Hij Zich kan richten om troost te vinden. De hemel is voor Hem gesloten! Terwijl Hij lag te sterven onder de massa zonden, zijn de mensen ondankbaar en onwetend van Zijn liefde voor hen. Hij krimpt ineen in diepe doodsangst, onder gedompeld in de liefde en dat doet Hem pijn. Zijn gelaat heeft een dodelijke kleur, Zijn ogen zijn uitgeput, een onmetelijke droefenis neemt volledig bezit van Hem: Mijn ziel is dodelijk bedroefd!
Goddelijk bloed dat spontaan vloeit uit het liefhebbende Hart van mijn Jezus: de vloed van smart, de bovenmatige bitterheid, de standvastige volhouding, drukt op Zijn Hart en het zweet uit Zijn poriën dat stroomt om de wereld te reinigen...!
Laat mij U verzamelen, Heilig Bloed, in het bijzonder deze eerste druppels. Ik wil U bewaren in de kelk van mijn hart. Het is het meest overtuigende bewijs dat liefde alleen u ontleend heeft uit de aderen van mijn Jezus. Ik wens mij en de door zonde veroordeelde plaatsen te zuiveren door U. Ik wens U aan te bieden aan de Vader. Het is het bloed van Zijn welbeminde Zoon, die neerdaalde om de aarde te zuiveren. Het is het Bloed van Zijn Zoon, de God-mens, die afdaalt van Zijn troon om Zijn gerechtigheid te bedaren, beledigd door onze zonden. Hij is overdadig tevreden gesteld. Wat vertel ik? Wanneer de gerechtigheid van de Vader tevreden is gesteld, is Jezus dan niet vrijgesteld van Zijn lijden?
Neen, Jezus wil de vloed van Zijn weldadigheid voor hen niet stoppen. Mensen moeten het oneindig bewijs hebben van Zijn Liefde. Hij moet zien tot welke schandelijkheid het hem kan doen gaan.
Wanneer de oneindige gerechtigheid van de Vader is gemeten is met de oneindige waarde van Zijn meest kostbare Bloed, en Hij tevreden is, dan moet de mens op zijn beurt, een tastbaar bewijs hebben dat Zijn liefde noch niet bezwaard is van Zijn lijden en dat Hij niet zal stoppen, maar verder zal gaan tot de uiterste doodsstrijd van het Kruis, tot de schandelijke dood er op volgt. Misschien kan een geestelijk gezinde mens, op zijn minst gedeeltelijk, de liefde die Hem verzwakt tot de doodstrijd in de tuin, inschatten. Maar hij die leeft, overgeleverd aan materiële zaken, meer de wereld zoekend dan de Hemel, moet Hem ook uiterlijk zo zien lijden en sterven op het kruis om bewogen te worden bij het zien van Zijn Bloed en van deze pijnlijke doodstrijd. Neen, Zijn liefhebbend hart is niet tevreden. Nu komt Hij opnieuw tot Zijn bewustzijn en bidt Hij nogmaals: Vader, als U niet wilt dat deze beker aan Mij voorbijgaat, tot Ik hem drink, niet Mijn wil maar Uw wil geschiede
Vanaf nu beantwoordt Jezus de kreet van de mensheid die de verlossing schreeuwend handhaaft tot Zijn dood met de liefdevolle kreet van Zijn Hart, tot het doodvonnis dat Zijn Vader heeft uitgesproken tegen Hem. Hemel en aarde vragen om Zijn dood. Jezus, onderworpen, buigt zijn liefdevolle Hoofd en bidt andermaal: Vader, als Gij niet wil dat deze beker voorbijgaat, zonder dat Ik hem drink, niet Mijn wil maar Uw wil geschiede.
Aanschouwend zend Hij een engel, een boodschapper, om Jezus te troosten. Welke soorten troost of ondersteuning geeft de engel aan de Sterke God, Koning van het heelal, het onzichtbare, de Almachtige!
Maar, Hij is het onderwerp van lijden geworden, Hij heeft onze zwakheid op Zich genomen. Het is de man die lijdt en in doodsangst is. Het is het mirakel van Zijn grenzeloze liefde dat Hem bloed doet zweten en over Hem deze doodsangst brengt.
Het gebed tot Zijn Vader heeft twee beweegredenen: een voor Zichzelf en een ander voor ons. Zijn vader hoort Hem niet voor Zijnentwil maar wil dat Hij sterft voor ons. Ik geloof dat de Engel eerbiedig boog voor Jezus, voor deze Eeuwige Schoonheid, nu bedekt met zweet en bloed, en hij wil zijn eerbetoon mededelen, de troost van de onderwerping van de menselijke wil aan de Goddelijke wil, Hem smekend om voor de glorie van de Vader en in naam van alle zondaars, de kelk van de Eeuwigheid te drinken die Hem word aangeboden voor hun redding. Hij heeft gebeden om ons te leren dat wanneer onze ziel zich verlaten voelt, zoals de Zijne, wij enkel troost uit de hemel zouden zoeken in het gebed. Hij wou al onze ellende op Zich nemen. Ja, o Jezus, het is U die de beker drinkt tot het einde. U bent nu veroordeelt tot de meest verschrikkelijke dood. Jezus, mag niets in staat zijn om van U te scheiden, zowel in het leven als in de dood. Moge mijn leven, door Uw voorbeeld te volgen, in de gevoelsmatige verbondenheid met Uw lijden, het geschenk verkrijgen om met U te sterven en met U in de hoop te verrijzen, met U naar de glorie, U te volgen bij onrust en achtervolging, om het ooit mogelijk te maken U te beminnen in de ontsluierende glorie van de hemel, U een hymne van dank te zingen voor Uw grote lijden.
Maar kijk, Jezus stijgt zelf op van de grond, sterk, onoverwinnelijk zoals een leeuw in de strijd. Aanschouw nu dat Jezus, die reikhalzend dit bloedbad wenst, nu zachtjes bidt: "met verlangen heb ik verlangd."
Hij schudt de verwarring van Zijn edel hoofd, wrijft het bloedend zweet van Zijn gelaat, en gaat kordaat naar de ingang van de Hof.
Waar gaat Gij heen, Jezus? Ziet Gij niet dat Jezus, die ik zag, smachtend in uw ziel naar een gebed van angst, vermoeidheid, schrik, ontmoediging, verlatenheid, de Jezus die ik zag beven, gebukt gaat onder het grote gewicht van de duivels die Hem bijna overwonnen?
Waar gaat U nu heen, zo gereed, zo beslist, zo moedig? Aan wie gaat U zichzelf blootstellen?
O! Ik hoor het: "Het wapen van het gebed heeft Mij helpen overwinnen, en de Geest heeft de zwakheid van de natuur zelf onderworpen. In gebed heb Ik de sterkte bekomen en nu kan Ik alles aan. Volg Mijn voorbeeld en handel met de Hemel met hetzelfde vertrouwen zoals Ik heb gedaan."
Jezus komt dichter bij de drie Apostelen. Zij slapen nog steeds en een sterke emotie overvalt Hem in het late uur van de nacht, het voorgevoel van iets verschrikkelijks, iets onherstelbaar dat lijkt te naderen, en de moeheid had hen doen slapen, zulk een slaap die iemand neerdrukt en die onmogelijk lijkt te ontkomen, en wanneer men er wilt aan ontkomen, men er terug invalt zonder te weten hoe.
Jezus had medelijden met hen en zei: De Geest wil wel, maar het vlees is zwak.
Jezus had dit verzuim Zelf ook gevoeld en Hij riep uit: "slaap nu en rust Hij hield zich eventjes op.
Plotseling gewekt door de voetstappen van Jezus, deden ze met moeite hun ogen open. Dan vervolgt Jezus: "het is genoeg geweest. Het uur is gekomen. De Mensenzoon zal overgeleverd worden in de handen van de zondaars. Sta op, laten wij gaan en aanschouw dat hij die Mij verraden zal, op komst is. [Matheus 26: 45-46]
Jezus aanschouwd alles met Zijn allesziende oogopslag: Gij, die Mijn vrienden en leerlingen zijt, slapen, maar Mijn vijanden zijn wakker en zijn er bijna om Mij te grijpen.
Gij Petrus, die je sterk genoeg voelde om Mij te volgen tot de dood, gij slaapt. Vanaf het begin gaf je Mij bewijzen van zwakheid. Maar wees kalm. Ik heb Mijzelf bekleed met zwakheid en Ik heb voor u gebeden en nadat gij uw fout herkend hebt, zal ik uw sterkte zijn en gij zult Mijn schapen hoeden."
"Gij, Johannes slaapt ook! Gij die een paar uur geleden in de overvloed van Mijn liefde, Mijn hartslag hebt gevoeld, gij slaapt ook!"
Sta op, laat ons gaan, er is geen tijd meer om te slapen, de vijand is op komst, het is het uur van de krachten van de duisternis, ja, laat ons gaan. Ik ga spontaan de dood ontmoeten. Judas heeft haast om Mij te verraden en Ik ga vooruit met een stevige en een zekere tred. Ik zal geen hindernissen plaatsen voor de vervulling van de profetieën. Mijn uur is gekomen, het uur van de Grote Barmhartigheid voor de mensheid. Het brandende licht van fakkels dringt de Hof en ook Jezus binnen, gevolgd door de drie leerlingen, voortredend, onversaagd en kalm.
Slotgebed
O Jezus, geef mij ook dezelfde kracht, wanneer mijn zwakke natuur, duivelse weerspannigheid voelt, zodat ik net als U, met serene vrede en rust, al de pijn en de nood die ik in deze ballingschap van het leven kan ontmoeten, mag aanvaarden.
Ik verenig al Uw verdiensten, Uw pijnen, Uw boete, Uw tranen, opdat ik met U mag samenwerken, voor mijn redding, en vlucht van zonde, die de enige oorzaak was van Uw zwetend bloed en U naar de dood leidde.
Neem alles wat U niet behaagd van mij weg en schrijf Uw lijden in mijn hart met het heilig vuur van Uw liefde.
Houd mij zo dicht mogelijk bij U, met een band, zo dicht en zo lief, dat ik U nooit meer zal verlaten in uw lijden.
Mag ik kunnen rusten op Uw Hart om troost te bekomen bij het lijden in het leven.
Mag mijn geest geen andere wens hebben dan te leven aan Uw zijde in de Hof en mij te verenigen met het lijden van Uw Hart. Mag mijn ziel dronken zijn van Uw Bloed en zich voeden met het brood van Uw lijden. Amen.
Einde
Vertaling naar het Nederlands: Patty De Vos
10-12-1980
Artsen vieren het leven te Medjugorje
Artsen "Vieren het Leven" te Medjugorje
Op 19 maart 2011 kwamen 45 artsen uit verschillende regios in Oekraïne op bedevaart en op retraite naar Medjugorje. Men kan zich de vraag stellen hoe het mogelijk was dat zoveel artsen, van wie 90 % verloskundigen zijn en die leefden en werkten tijdens de communistische periode, naar zon plaats van gebed wensten te komen?
Het antwoord: om er te komen getuigen over hun opleiding in de geneeskunde in een communistisch land dat de realiteit van de zonde negeerde en dus dingen toelieten zoals abortus. Ze voelden allen de last van zo vele jaren beroepspraktijk op hun schouders en voelden en zagen zoveel in dat het bijna ondraaglijk was. Zij begonnen hun levensverhalen te vertellen met tranen in de ogen. Men kon aanvoelen dat iets heel bijzonders aan het gebeuren was.
Dokter Tatyana [hoofd van de stadskliniek van Cherkasi, Oekraïne] weende en getuigde de volgende dag: "Terwijl we begonnen de heuvel te beklimmen, was het enige wat ik kon zien dat de stenen veranderden in beenderen en schedels... bergen... van beenderen en schedels... Ik zag in wat ik gedaan had. Dat was zo duidelijk voor mij... dan voelde ik in mijn hart dat God kan vergeven en dat ik mijn leven kan veranderen.
Nu zijn de dokters allen terug op hun werkplek en worden ze geconfronteerd met keuzes. Dit jaar werd de retraite opnieuw georganiseerd en namen 80 artsen deel.
09-12-1980
Topexorcist Vr. Gabriele Amorth betreurt de apathie tegenover Medjugorje
Topexorcist Vr. Gabriele Amorth betreurt de apathie tegenover Medjugorje
De Verschijningen in Medjugorje negeren is onvergeeflijk voor Christenen, zo zegt de voornaamste exorcist van de stad Rome, pater Gabriele Amorth. Hij schudt het hoofd wanneer hij denkt aan hen die wachten totdat de Kerk een officieel standpunt inneemt. Sprekend over verraad vaart pater Gabriele Amorth uit tegen bisschoppen en priesters die onverschillig zijn voor de vruchten van Medjugorje.
Pater Gabriele Amorth, geboren in 1925, werd in 1954 priester gewijd. Sedert 1986 is hij officieel aangesteld als duiveluitdrijver. Bijna 25 jaar lang was hij de hoofdexorcist van Rome. In 1990 richtte hij de "International Association of Exorcists" op en stond aan het hoofd ervan tot aan zijn pensioen in 2.000. Nu is hij erevoorzitter van diezelfde vereniging. Mettertijd is pater Amorth Medjugorje gaan omhelzen. "Een sterke vesting tegen Satan", zo noemt hij het.
Pater Gabriele Amorth
Door bewust geen aandacht te schenken aan de Verschijningen van de heilige Maagd in Medjugorje heeft een groot aantal christenen bewezen niet verschillend te zijn van de heidenen. Tot dat groot aantal behoren helaas ook bisschoppen en priesters, zo verklaarde pater Amorth in een recent interview op Radio Maria.
Pater Gabriele Amorth kwam in dat interview terug op de Boodschap van Maria op 25 augustus 2011:
"Lieve kinderen, vandaag roep ik u op om te bidden en te vasten voor mijn intenties omdat satan mijn plan wilt vernietigen. Ik begon hier met deze parochie en nodigde de ganse wereld uit. Velen hebben gehoor gegeven, maar er is een enorme menigte die mijn oproep niet wilt horen, noch aanvaarden. Daarom, u die "ja" gezegd heeft, wees sterk en vastberaden. Dank dat u aan mijn oproep gehoor hebt gegeven."
Hoe bitter toch was die Boodschap waarin Onze-Lieve-Vrouw zegt dat een enorme menigte haar oproep niet wilt horen, noch aanvaarden. Hoe zuur toch is deze balans, en dat na meer dan dertig jaar! Meer dan dertig jaar! Het valt te begrijpen dat heidenen niet naar Maria willen luisteren, maar als christen is dat onvergeeflijk. Wees toch een christen! Zelfs priesters en bisschoppen willen er niet naar luisteren. Het is niet dat zij naar Medjugorje gegaan zijn en een eerlijk oordeel geveld hebben op basis van wat men zelf gezien heeft. Nee, ze willen er niet naar luisteren en willen niet dat erover gesproken wordt," zegt pater Amorth.
"Het Evangelie is nochtans duidelijk. Het zegt ons hoe goed van kwaad te onderscheiden. Aan de vruchten zult ge de boom kennen! Reeds 30 jaar schenkt Medjugorje ons magnifieke vruchten. Biecht, bekering, roepingen, allerhande genades! Reeds meer dan 30 jaar!" herinnerde pater Amorth op Radio Maria. "In het oude testament stuurt God profeten om te waarschuwen tegen het verraad van het Joodse volk. Hier en nu, om te waarschuwen tegen het verraad door christenen, stuurt God ons zijn Moeder! Al meer dan dertig jaar! Hoe is het mogelijk dat de mensen nog steeds niet luisteren? En zij die zich zo intelligent wanen en zeggen dat ze eerst een Kerkelijk oordeel afwachten? Het zijn dwazen!", aldus pater Gabriele Amorth.
Vertaling: Dr. Gy Claes
08-12-1980
Medjugorje breidt aantal biechtgelegenheden uit tot 61
Medjugorje breidt aantal biechtgelegenheden uit tot 61
In Medjugorje staan er steeds lange rijen mensen te wachten voor hun biecht. Om de wachttijd te verkorten bouwt men er nu buiten 36 biechtgelegenheden bij. Nu gebeurt de biecht dikwijls buiten zonder enige privacy. Als alles zal voltooid zijn zullen er zowel aan de noordkant als aan de zuidkant van de Heilige Jacobuskerk biechtgelegenheden zijn.
Toen de verschijningen begonnen in Medjugorje, was het eerste dat meteen in het oog viel de plotse stroom van mensen die wensten te biechten te gaan. Deze stroom is sindsdien nooit opgehouden en zo staat Medjugorje nu reeds voor jaren bekend als 's werelds biechtgelegenheid. Het echte toevluchtsoord voor biechtelingen blijft echter Laus, maar Medjugorje krijgt nu eenmaal meer bedevaarders.
Dit wordt nog maar eens bevestigd door de bouwwerken naast de heilige Jacobuskerk. Door de bouw van 36 nieuwe biechtgelegenheden zal het totaal op 61 komen, meer dan een verdubbeling van de huidige 25 biechtgelegenheden.
Eerder deze week werden alle banken langs de noordkant van de kerk, waar de kaarsen worden aangestoken, verwijderd. Er werd metalen afsluitrekken geplaatst, en de bouw van de biechtgelegenheden worden gebouwd in een U-vorm, met daartussen wandelplaatsen.
Parochieverantwoordelijken vertelden aan Medjugorje Today dat de verandering nodig is. Niet alleen de privacy, maar ook andere factoren speelden mee bij deze beslissing. Vooral tijdens de zomermaanden kan het buiten onverdraaglijk warm zijn. Soms staan er meer dan 300 priesters en bedevaarders urenlang blootgesteld aan deze hitte. Ook dit heeft bijdragen tot deze beslissing.
Bron: Barbara Camenga, Medjugorje Today
Vertaling: Chris De Bodt
07-12-1980
Ivan naar Scalambra en Casale Monferrato
Tweeduizend gelovigen klimmen met Ivan mee naar de top van de Scalambra
De vergelijkingen met Medjugorje waren duidelijk en velen namen op 21 november plaats op een berg met een kruis op de top, een berg die ons doet denken aan de Kruisberg van Medjugorje. Ivan was op 21 november 2011 namelijk aanwezig in Palestrina, Italië, waar de parochiepriester vergelijkbare ervaringen heeft als de gedaanteverwisseling van Jezus op de berg Tabor. Ivans twee boodschappen verwijzen beide naar de voorbereiding op Kerstmis.
Ivan tijdens de verschijning van 21/11 op de Scalambra
Ondanks de bittere koude, op 21 november, maakten zelf rolstoelpatiënten de 1.400 meter lange klim naar de top van de Scalambra, boven de stad Palestrina, 35 kilometer ten oosten van Rome, Italië. Ze volgden in de voetstappen van Medjugorje ziener Ivan Dragicevic, en met vijf gebedsplaatsen op de helling en het Kruis op de top, kwamen de herinneringen aan Medjugorje zo naar boven.
Vooral tijdens de beginjaren, het eerste decennium van de verschijningen, beklom Ivan samen met zijn vrienden en dikwijls met de medeziensters Vicka Ivankovic en Maria Pavlovic nogal dikwijls Medjugorjes Kruisberg. Er vonden vele verschijningen plaats en leden van Ivans gebedsgroep vertellen nog altijd verhalen over grote en mindere grote wonderen.
Het Kruis op de Scalambra, treffend met het kruis op de Kruisberg te Medjugorje
Ook was er zowat dezelfde "sfeer" aanwezig, toen Ivan in zijn schaduw tweeduizend mensen meebracht op zijn beklimming van het Ernicigebied tijdens de namiddag van 21 november. Voor een publiek in een treffende religieuze stilte, veranderde Ivan in een toestand ban contemplatie en net na het bidden van het tweede gedeelte van de Heilige Rozenkrans lichtten zijn ogen op terwijl er een grootste glimlach verscheen op Zijn lippen, toen Onze Lieve Vrouw tot Hem sprak, volgens de nieuwssite "Ecco La Notizia."
Tweeduizend mensen die samen met Ivan de Scalambra beklommen, waar een ander opvallend kruis, de herinneringen aan Medjugorje oproept
"Toen Jezus zich samen met Zijn apostelen, Petrus, Jacobus de Meerdere en Johannes op de Taborberg bevond, onderging Zijn gelaat een verandering. Vandaag kunnen we zeggen dat we iets gelijkaardigs meemaakten. Op het gelaat van Ivan merkten we de vreugde van zijn intieme ervaring van het visioen van de Hemelse Moeder, die op dat ogenblik aan hem verscheen," vertelde Vr. Primo aan Ecco la Notizia.
"Zeker hebben we allen de vreugde op zijn gelaat ervaren. De Madonna heeft zeker bijzondere genaden aan onze harten geschonken. Met deze genade en met de kracht van de Heilige Geest, die zich alsmaar uitbreidde in ons, na de prachtige ervaringen van geloof en gebed, vroeg de Heer ons om teug te keren en getuigenis van het geloof te geven, door er in ons dagelijkse leven naar te verwijzen," voegde de parochiepriester hieraan toe.
De Maagd Maria en het Kruis op de Scalambra
Er zich van bewust zijnde of niet, herhaalde Vr. Primo de boodschap van Maria die ze op 24 juni 1986 doorgaf toen er zich minstens dertigduizend mensen hadden verzameld op de Kruisberg om er de vijfde verjaardag van de verschijningen te gedenken: "U bevindt zich op een Tabor. U ontvangt genaden, sterkte en liefde. Draag ze in uw familie en in uw huizend uit. Aan ieder van u geef Ik Mijn bijzondere Zegen. Volhard in de vreugden van het gebed en de verzoening," maakte toen deel uit van Marias boodschap.
Volgens Ivans beschrijving van de verschijning van 21 november, kwam de Maagd Maria "heel, heel vreugdevol en gelukkig." Zij bad voor de Paus en voor alle aanwezige mensen alvorens een boodschap te geven rond de adventsperiode:
"Lieve kinderen, opnieuw doe ik een oproep naar de tijd van genade die komt. Bid in uw families, hernieuw uw familiegebed en bid voor uw parochie, voor uw priesters, bid voor de roepingen in de Kerk. Dank u, kleine kinderen, omdat u aan Mijn oproep gehoor hebt gegeven."
24 uren eerder, tijdens Ivans verschijning van 20 november 2011 in Casale Monferrato, meer noordelijk gelegen in Italië, lag het accent van de boodschap ook al op de Adventsperiode:
"Lieve kinderen, vandaag verheug ik mij met u. Mijn hart verheugt zich en is er volledig van gevuld. Ook vandaag, bij deze Adventstijd, roep Ik u op om uw huis te versieren, maar vooral uw hart. Laat het licht van Mijn kleine Zoon uw hart binnentreden. Lieve kinderen: bid, bid, bid! Dank u lieve kinderen om aan mijn oproep gehoor te hebben gegeven," was Marias boodschap, volgens Ivan.
Ivan te Casale Monferrato
Tijdens de ochtend van 8 december, zal de Italiaanse zender TG1 [TeleGiornale 1] een samenvattende documentaire uitzenden, voorzien van commentaar, van de gebeurtenissen op de Scalambra. Het is een zender die vooral in nieuws voorziet over de gebeurtenissen in eigen land. Regelmatig zijn er opnamen te zien op RAI 1, en op RAI News 24, over geheel Europa, en ook op Raitalia voor de overzeese kijkers.
