• Bijzonder in 2011 is ook dat op 15 augustus [Maria Tenhemelopneming] de komeet Honda-Mrkos-Pajdušáková de Aarde het dichtst naderde tot op 9 miljoen kilometer en wel om 8 uur ‘s morgens. De komeet zal het best zichtbaar zijn vanaf het zuidelijk halfrond. Bij ons komt de komeet vanaf 18 augustus boven de horizon, maar wel laag, zodat ze niet waarneembaar zal zijn in onze streken met een declinatie van -68°
• Op 11 september 2011 staat Elenin het dichtst bij de zon namelijk 0,482 AU van de zon. Hun magnetische velden beinvloeden elkaar dan maximaal.
• Na haar dichtste nadering, gaat Honda M-P over naar de noordelijke hemisfeer en begint ze opnieuw helderder te worden [magnitude 6] en dit tegen einde 28 September, waarbij ze dan voor de ochtend zichtbaar zal zijn voor sterrenliefhebbers begin oktober in de noordelijke hemisfeer. Er wordt tegen dan verwacht dan men met een goede verrekijker het object zal kunnen waarnemen, met z’n 7 magnitude. Om precies te zijn zal de periodieke komeet 45P/Honda-Mrkos-Pajdusakova in periheliumdoorgang op 0,53 AE van de zon komen te staan om 18 uur.
• Hierbij dienen we, net als voor de komeet Elenin, te onthouden dat daags daarna het Joodse Nieuwe Jaar 5772, "Rosh Hashjana," precies tijdens die dagen staat Elenin tussen de Aarde en de Zon in staat.
• Alsof dit alles nog niet voldoende is, komt er nog zich nog een derde komeet opdringen, omstreeks 27-28-29 september zal de komeet Levy eveneens op één lijn staan met de zon.
• Tegen de ochtend van 7 oktober wordt het echt interessant en zal de komeet Honda zich bij de komeet Elenin vervoegen op zo’n vier graden afstand [acht volle manen] aan haar noorderzijde. Alhoewel beide kometen zich op een verschillende afstand met de aarde zullen bevinden. [145 miljoen kilometer voor Honda MP tegen 35 miljoen kilometer voor Elenin, zullen ze zich ongeveer in dezelde zichtlijn bevinden. Dit zal een prachtig en uitzonderlijk luchtspektakel zijn!
  
  
  Elenin en Honda als tweelingen aan de nachtelijke hemel
  
  
• Het ogenblik dat de komeet het dichtst Elenin de aarde zal voorbijgaan, 16 oktober 2011, valt midden het Joodse Loofhuttenfeest, dat dit jaar aanvangt op de avond van 12 oktober en duurt tot ’s avonds 19 oktober.

• Op 17 oktober is de datum dat Elenin het dichtst bij de aarde zal staan, nl. zo’n 35 miljoen kilometer.
• Op 22 oktober 2011 kruist Elenin de baan van de aarde op een afstand van 0,242 AU van de aarde.
• Op 24 november 2011 staat de aarde weer tussen Elenin en de zon in op een afstand van 0,6 AU van Elenin en de zon dus op 1,6AU van Elenin.
• 18 juni 2012 staat Elenin weer op 1 lijn met de zon en de aarde, maar op een afstand van 4,2 AU van de zon en 5,2 AU van de aarde. De zon staat nu dus tussen Elenin en de aarde in.
• Op 26 december 2012 is de laatste samenstand. Dan staat Elenin , de aarde en de zon weer op 1 lijn. De afstand van de aarde tot Elenin is dan 5,2 AU en tot de zon 6,2 AU

Schilderij van Pieter P. Rubens

Blachernae Kerk met het Theotokos-icoon binnenin

Maria's nieuwe huis te Efeze

• De apostelen [buiten Jacobus de meerdere] zijn nog allen in leven.
• Het grote mirakel van de Tenhemelopneming wordt niet vermeld in de Handelingen, iets wat we zouden mogen verwachten, indien het was geschiedt voor de samenstellend geheel van de Handelingen [jaar 63 na J.C.]
• Het Boek der Openbaringen lijkt een soort van miraculeuze tussenkomst van God te beschrijven, waarbij het lichaam bewaard werd. Ik geloof dat dit de zeven jaren van rampspoed uitlegt die naar de vernietiging van de Tempel van Jeruzalem verwijzen. Hierin past 63 na J.C. precies.

Het onderstaande artikel stond afgelopen vrijdag in de krant "Het Laatste Nieuws," niet meteen een Christelijke krant. Toch mag deze piste niet worden opzij geschoven. Waarom? In Garabandal heeft Onze Lieve Vrouw aan de kinderen medegedeeld dat "de waarschuwing" zal komen op het moment dat de situatie op zijn ergst is. Aangezien, in de ogen van Maria, niet de wereldse aangelegenheden tot het ergste behoren, maar wel wat en wie Christus in de wereld vertegenwoordigen, schuilt er een zekere zin van waarheid in dit artikel. Wie het boek, dat dokter Guy Claes heeft vertaald, op de site volgt, weet intussen ook al beter [nvdr].

"De paus zal binnen het jaar sterven." Dat lugubere nieuws maakte een belangrijke figuur in het Vaticaan bekend. De opmerkingen van kardinaal Paolo Romeo van Palermo hebben geleid tot een geheim onderzoek in het Vaticaan. Het Vaticaan ontkent het document niet, maar reageert zeer uiteenlopend en verwarrend op de zaak. Deze zaak zou een teken aan de wand zijn dat er een machtsstrijd gaande is aan de top van de rooms-katholieke kerk.

Eind december werd het nieuws in een rapport aan Paus Benedictus XVI overhandigd. Het Vaticaan opende een onderzoek. De Italiaanse krant 'Il Fatto Quotidiano' kreeg het onderzoek te pakken en plaatste het vandaag op hun website. Het document is in het Duits opgesteld zodat het enkel voor de Duitse kerkvorst en enkele naaste medewerkers toegankelijk zou zijn.

"Tijdens zijn gesprekken in China voorspelde kardinaal Romeo de dood van Paus Benedictus XVI. Zijn opmerkingen werden met zoveel overtuiging uitgesproken dat men meteen dacht dat er een moordcomplot op til was", schrijft de krant. Wie de kerkleider zou willen vermoorden en waar en wanneer dit moest gebeuren, is in het document niet vermeld. Geruchten dat kardinaal Romeo ook de opvolger van de paus al aanduidde, lijken dan weer niet waar te zijn. Romeo zou wel allusie gemaakt hebben over een conflictrijke relatie tussen de paus en zijn staatssecretaris Tarcisio Bertone. Bertone is na de paus de machtigste man in het Vaticaan.

Om zijn stijgende invloed tegen te gaan, zou de Duitse kerkleider hem vervangen willen zien door de Milanese kardinaal Angelo Scola. Als staatssecretaris dus, niet als volgende paus. Dat betekent dat de eventuele machtsstrijd zich op een niveau onder de paus afspeelt.

Al duidt het lek wel zeker op problemen binnen de Kerk, die er anders zo goed in slaagt de rangen [en lippen] gesloten te houden.

De woordvoerder van het Vaticaan zegt dat het verhaal "zo ongelooflijk is dat we er niet op kunnen reageren". Hij ontkent echter niet dat het document over een moordcomplot bestaat. "Ik zeg enkel dat men het niet ernstig moet nemen wat er in dit document is geschreven en niet mag denken dat het maar iets waars bevat."

Kardinaal Paolo Romeo reageert op een gelijkaardige manier: de aan hem toegeschreven uitlatingen "missen elke grondslag". Ze "lijken zo onwaar te zijn dat men er geen aandacht moet aan schenken", zei hij. Hij bevestigde wel dat hij in november naar Peking was gegaan en dat de Heilige Stoel daarvan was verwittigd.

De laatste moordpoging op een paus dateert van 1981, toen Paus Johannes Paulus II werd neergeschoten en in kritieke toestand naar het ziekenhuis werd gebracht [deze laatste zin klopt niet: het jaar daarop, toen de paus te Fatima was om de kogel in de kroon van het beeld van OLV van Fatima te plaatsen, was er een tweede moordpoging op de paus door een intussen uit zijn ambt ontzette, gestoorde priester, nvdr].

Naar verluidt zou Wewelsburg het “Graalkasteel” van het Naziregime geworden zijn zodra ze zich als wereldheersers gepositioneerd hadden. Is dit waar, en zo ja, wat was hun ambitie in dit enorme bouwproject?

Het is duidelijk dat als men een Graalkasteel zou bouwen, het een geometrische vorm zou moeten hebben en in het geval van Wewelsburg is dat een driehoek. Voor Himmler was Wewelsburg niet zozeer de plaats waar de Graal verstopt werd, maar waar zijn Orde [de SS, de Schutzstaffel en haar heilige schatten naar verluidt de 'Heilige Speer' of ‘de Speer van het Lot’] zouden ondergebracht worden en van waaruit de magische macht van het Naziregime zou uitstralen. Het kasteel werd niet door het Naziregime gebouwd; z'n geschiedenis begon een paar eeuwen voordat de Nationaalsocialisten in 1933 aan de macht kwamen. De bouw van het kasteel duurde van 1603 tot 1609, en het diende als tweede verblijfplaats voor Fürstbischof Theodor von Fürstenberg, de Prins-bisschop van Paderborn die al het kasteel in Neuhaus als eerste verblijfplaats had. Er bestond echter al sinds de 9de eeuw een kasteel op die locatie dat in die tijd een invasie van de Hunnen afweerde en waarvan men beweerde dat het dicht bij de plaats was waar de Slag bij het Teutoburgerwoud plaatsvond. Die slag vond plaats in de 9de eeuw toen verschillende Germaanse stammen een alliantie vormden en de drie Romeinse legioenen in een hinderlaag lokten en versloegen. De slag was het begin van een oorlog die zeven jaar duurde en waarbij de Rijn de grens van het Romeinse Rijk werd. Het mag daarom geen verrassing zijn dat het als een symbool van Duitse eenheid gezien werd en als voorbeeld dat een verenigd Duitsland alles kon overwinnen.

Het kasteel bleef voor het grootste deel van de 19de eeuw onbenut, met uitzondering van het appartement voor de Katholieke predikant. Het was in feite onbenut tot 1925, toen men besefte dat er iets aan gedaan moest worden om te vermijden dat het een ruïne zou worden. Daarom wilde de Landraad, de hoogste gezagvoerder van een Duits district, een tachtigkoppige divisie van de FAD [Freiwilligen Arbeit Dienst [de Vrijwillige Arbeidsdienst] naar het kasteel overbrengen. Dit was een organisatie voor werkloze mannen die werk hadden gevonden als hulpwerkers, en de Raad hoopte dat ze met hun aanwezigheid toch op een deel van de onderhoudskosten zou kunnen besparen. Het werden echter lange onderhandelingen die in de herfst van 1933  afsprongen.

Het was Himmlers architect, Hermann Bartels die de bouwplannen gebruikte die door de bouwautoriteiten van het district vervolledigd werden, in de hoop van Wewelsburg de SS Reichsführerschule SS voor officieren te maken. Himmler had in de lente van 1933 getracht het Schwalenbergkasteel te kopen, maar de onderhandelingen sprongen af in de herfst.

Het was blijkbaar Von Oeynhausen, de Nationaalsocialistische Districtpresident in Minden die Hitlers gastheer was geweest tijdens de belangrijke Lippe verkiezingen die Hitler aan de macht hadden geholpen, die Himmlers aandacht op Wewelsburg vestigde. Himmler bezocht het kasteel voor de eerste keer op 3 november 1933 en leek er mee akkoord te gaan dat Wewelsburg de plaats moest worden voor SS-opleidingen. De opleidingen die gegeven werden waren prehistorie, mythologie en archeologie: onderwerpen waar men moeilijk militaire voordelen kan uithalen maar die perfect pasten in Himmlers ambitie om de “goeie ouwe dagen” terug te brengen.

De uitvoering van Bartels plannen begon in december en op 25 januari 1934 verhuisden zeventig leden van de FAD naar de kamers van de voormalige jeugdherberg in de westvleugel en werden de opgravingen in de kasteelgracht aangevangen.

Het Duitsland en de SS uit 1933 waren enorm verschillend van die van 1940 of 1944. In die tijd, bijvoorbeeld, waren de SS en Himmler, de Reichsführer van de SS, ondergeschikt aan de Stafchef van de SA (Sturmabteilung), maar na de moord op de SA-leiders tijdens de Nacht van de Lange Messen, vaardigde Hitler op 20 juli 1934 een decreet uit waarin stond dat de SS een onafhankelijke organisatie zou worden binnen de Nationaalsocialistische Partij. Deze statusverhoging had ook een verhoging van het aantal leden tot gevolg, dat van 280 in januari 1929 naar 2000 ging tegen 1930, 10.000 in 1931, 30.000 in 1932 en 52.000 in 1933. Het is duidelijk dat een korps dat oorspronkelijk tot stand werd gebracht om Hitler te bewaken nu heel wat meer betekende. En zoals altijd wanneer een organisatie de voeling verliest met haar oorspronkelijke doel, lag het gevaar op de loer.

In 1934 ondertekende Himmler, samen met het district Paderborn, een honderdjarig huurcontract van 100 Duitse mark voor de renovatie van het kasteel, en werd het omgevormd tot de Reichsfürherschule SS. Manfred von Knobelsdorff was de eerste SS Kasteelkapitein. Hij was de schoonbroer van Richard Walter Darré, de leider van de SS dienst voor Rassenkwesties wiens dienst officieel de leiding had over Wewelsburg.

Von Knobelsdorff verhuisde in augustus 1934 naar zijn appartement in de zuidvleugel van het kasteel, samen met z'n vrouw Ilse en hun kinderen. In zijn takenpakket zat o.a. het huwen van SS-officieren, vermits Wewelsburg gepromoot werd als de plaats om te huwen. Potentiële echtgenoten moesten echter eerst op basis van genealogische lijsten het bewijs voorleggen van hun Arische afkomst. Himmler verbood een Christelijk huwelijk voor SS-officieren, en hij zag er het nut niet van in om een priester het huwelijk te laten bijwonen. Maar ondanks deze instructies hadden sommige SS-officieren toch een traditioneel huwelijk, want naast het feit dat ze de elite waren, kon de SS ook als datingbureau gezien worden. SS-vrijgezellen kregen de boodschap om zo snel mogelijk te trouwen. Seksuele vrijheid en voorhuwelijkse seks waren toegestaan en de mannen moesten minstens vier kinderen hebben, liefst allemaal jongens: of ze binnen of buiten het huwelijk geboren werden was onbelangrijk.

Von Knobelsdorff hield ook “midzomerceremonieën” ter vervanging van de Christelijke feestdag van de H. Johannes de Doper. De nieuwe godsdienst van het Naziregime wordt vaak het “Irmin geloof” genoemd, maar specifieke details over wat het eigenlijk inhield en welke [eventuele] ceremonieën in het kasteel werden uitgevoerd blijven vaag.

Het Irmin-geloof was voor het grootste deel het geestesproduct van Karl Maria Wiligut. Wiligut, bijgenaamd Weisthor en vaak Himmlers Raspoetin genoemd, beweerde dat de locatie van Wewelsburg belangrijk was, waarmee hij verwees naar een oude Westfaalse legende, de Slag bij de Berkboom, waarbij een leger uit het Oosten verslagen zou worden door een leger uit het Westen [het laatste identificeerde Weisthor duidelijk met Duitsland]. En misschien moet men Duitslands expansiedrang van tijdens de Tweede Wereldoorlog bekijken als een vereiste zodat het een verenigd Westen zou zijn dat met het Oosten zou strijden.

Heinrich Himmler en Robert Lay voor de Wewelsburg, 1937

Uit de schaars beschikbare informatie weten we dat Wiligut in de lente van 1935 naar Berlijn verhuisde, waar hij in het kantoor van Karl Wolff werkte, chef-adjudant van de SS. Het is bekend dat Wolff Wewelsburg bezocht, vermits hij op een foto staat toen Dr. Robert Ley het kasteel in 1937 bezocht. Het bezoek was er gekomen nadat Himmler op 6 november 1935 een bevel had uitgevaardigd waarbij bezoeken om  het kasteel van Wewelsburg te bezichtigen verboden werden. Himmler had voor zichzelf twee kamers voorzien, één op het gelijkvloers en één in de zuidwestelijke toren. Hij reisde nochtans zelf heel zelden naar het kasteel; slechts 19 bezoeken waarvan de meeste heel kort  [slechts één tot drie dagen] tussen 1933 en 1942.

Manfred von Knobelsdorff was ook een vriend van Wiligut en het was voornamelijk hij die blijkbaar probeerde om Wiliguts Irminisme te beoefenen door het uitvoeren van rituelen in Wewelsburg. Zo was er op 4 januari 1937 o.a. een doopplechtigheid voor Karl Wolffs oudste zoon, die bijgewoond werd door Reinhard Heydrich en Karl Diebitsch. Zoals eerder al aangegeven, is er bitter weinig andere informatie bekend.

Heden is de Wewelsburg gedeeltelijk  museum, gedeeltelijk jeugdherberg, gedeeltelijk bar-restaurant. Oorspronkelijk diende het grootste gedeelte van het kasteel niet enkel om onderdak te geven aan SS-leiders of  sociale gelegenheden. Er werd een enorme bibliotheek aangelegd met een aantal studiezalen met namen als “Gral” [Graal], “König Artur” [Koning Arthur], “König Heinrich” [Koning Hendrik], “Heinrich der Löwe” [Hendrik de Leeuw], “Widukind”, “Christoph Kolumbus” [Christoper Columbus], “Arier” [Ariër], “Jahrlauf” [Jaarverloop], “Runen” [Runen], “Westfalen” [Westfalen] en “Deutschen Orden” [Germaanse Orde].

De SS-officieren droegen een “Totenkopfringe”, de doodshoofdring die ontwerpen werd door Weisthor. Wewelsburg moest de plaats worden waar de ringen van gesneuvelde SS-officieren bewaard werden. De SS-officieren moesten voorzieningen treffen zodat hun ring na hun dood teruggebracht zou worden naar Wewelsburg, zoals in hun diploma geschreven stond. Toen Amerikaanse soldaten in april 1945 in het kasteel arriveerden vonden ze honderden SS doodshoofdringen die ze als aandenken meenamen naar de V.S. Blijkbaar zijn het nog altijd waardevolle kunstvoorwerpen, maar je zal ze ongetwijfeld niet zo snel op ebay vinden.

Bij het herontwerpen van het kasteel focusten de Nazi’s zich vooral op de noordelijke toren, die het middelpunt zou worden van een toevluchtsoord met een diameter van 1,27 km. Bartels beschreef zijn ideeën in architectenplannen uit 1941: “Het vertrekpunt voor het hele ontwerp is het middelpunt van de noordelijke toren van het Wewelsburgkasteel waarvan het grondplan een gelijkbenige driehoek vormt. De hoogtelijn van deze gelijkbenige driehoek wijst in dezelfde richting als de richting van de hoofdtoegangsweg, die in een rechte lijn twee kilometer noordwestwaarts naar het kasteel loopt en een grootse laan moet worden met vier rijen bomen. In het zuiden moet hij aansluiten bij een toegangsweg naar de Rhynem-Kassel Rijksweg. De kasteelgronden zelf zullen omringd worden door een cirkel met een straal van 430m, afgezet met een muur met 18 torens. Binnen de kasteelgronden zullen een groot aantal gebouwen opgericht worden die uitsluitend zullen dienen voor de Reichsführung van de SS.

De hoofdweg van het toekomstige dorp zal rond het middelpunt van de noordelijke toren van Wewelsburgkasteel passeren en een straal hebben van 635m. Deze hoofdweg zal met de kasteelgronden verbonden zijn d.m.v. 3 radiaalwegen en speciale poorten. Het SS-wooncomplex moet in het noordwesten liggen, de eigenlijke dorpskern in het noorden, en de SS-barakken in het westen van de kasteelgronden. Tussen de barakken en het dorp, in het huidige bos, wordt een exclusieve residentiële wijk gepland voor hooggeplaatste SS-leiders. Grote boerderijen, vooral erfelijke boerderijen, moeten in het zuidwesten van de kasteelgronden opgericht worden. Ze zullen later ontworpen worden in de vorm van goed geordende, verspreide vestigingen met ongeveer 3 tot 4 ervan gegroepeerd rond kruispunten.”

Dit betekende dat het landgoed de vorm had van een speer, waarmee het onbevestigde geloof beklemtoond werd dat de plek de bewaarplaats van de “Heilige Speer” zou worden. Naar verluidt zag Hitler de toekomst toen hij het museum in Wenen bezocht waar de “Heilige Speer” werd tentoongesteld, en was hij ervan overtuigd dat wie de speer bezat het lot van de wereld in handen had. Dat de Wewelsburg het Nieuwe Jeruzalem en het centrum van Duitsland ging worden werd duidelijk toen de architecten vanaf 1941 het bouwproject het “Centrum van de Wereld” noemden. Net zoals in heilige mythologie zou het bouwwerk op een berg liggen, omringd door een meer, vermits er plannen waren om de vallei te laten overstromen. Dit betekent dat het volledige dorp moest gekocht worden en de inwoners moesten verhuizen: iets waar de dorpelingen niet tevreden mee waren, vooral omdat het dorp 98% Katholiek was en zich dus vragen stelde bij de aanwezigheid van de SS met hun heidense rituelen. Het ziet er inderdaad naar uit dat, ondanks dat ze de SS als buren hadden, de dorpelingen hun christelijke geloof trouw bleven uitoefenen in de kerk die slechts een paar meter van de ingang naar de Wewelsburg stond.

Bartels grandioze visie heeft tot meerdere theorieën geleid die de ambitie van het project beklemtonen maar die een loopje nemen met de werkelijkheid. Om te beginnen werkten er bij de aanvang van de bouwwerken slechts zeventig “vrijwilligers” aan het kasteel. Deze arbeiders kregen versterking van andere arbeiders door de oprichting van een concentratiekamp/werkkamp. Met de aankomst in mei 1939 van honderd arbeiders uit het concentratiekamp van Sachenshausen, deed de “slavenarbeid” z’n intrede. Ze kwamen helpen in de steengroeve en bij het constructiewerk.

In 1935 werd de controle over het project van de SS-dienst voor Rassenkwesties aan Himmler overgedragen. Het daaropvolgende jaar stichtte Himmler de “Vereniging voor het behoud en de bevordering van het Duitse culturele erfgoed”, een vereniging die speciaal in het leven werd geroepen voor de ontwikkeling van Wewelsburg. Himmler was de voorzitter, maar het operationeel beheer was in handen van de Administratief Leider van de SS, Oswald Pohl, en Bartels was er voltijds werkzaam. De Vereniging had de leiding tijdens de hele duur van het project.

Doordat de bouwwerven over het hele dorp verspreid lagen konden de dorpelingen en bezoekers de vooruitgang van het werk opvolgen en de gevangenen bezig zien. In de plaatselijke kranten stond dat de aankomst van de gevangenen deel uitmaakte van de oprichting van een strafkamp, niets meer. En inderdaad, in 1939 waren zij, die naar het kamp gestuurd werden, bijna uitsluitend gevangenen die de groene driehoek droegen van gevangenen in preventieve opsluiting, t.t.z. beroepscriminelen; mensen die een crimineel verleden hadden en die daarom gearresteerd werden. Er waren al gevangenen ontsnapt en in januari 1940 veroorzaakte de tweede ontsnappingspoging onrust bij de lokale bevolking. Hierdoor werden in februari alle gevangenen terug naar het concentratiekamp van Sachsenhausen gebracht. Ze werden vervangen door zeventig nieuwe gevangenen, allen Getuigen van Jehova. Zij keurden ontsnappingen af om religieuze redenen en werden beschouwd als werkzame en gedisciplineerde gevangenen. Als gevolg kwamen er nog meer gevangenen, zo’n 300 in totaal.

Toen de oorlog uitbrak deed een nieuw type gevangene z’n intrede in het kamp: de Sinti en de Roma, evenals Sovjet oorlogsgevangenen; men heeft kennis van slechts twaalf joden die in het kamp verbleven hadden, en ze waren allemaal overleden. De nieuwe gevangenen moesten werken, maar werden omwille van de inferioriteit van hun ras ook vaak geslagen en mishandeld. Dit had tot gevolg dat ze weinig energie hadden om te werken, en de meesten stierven na een paar weken of maanden dwangarbeid. Elke lijnmanager weet dat mishandeling van het personeel ondermaatse resultaten teweegbrengt. Sindsdien was er in het kamp voor het eerst een aanzienlijke toename van het dodental.

Ondertussen had Himmler het kamp omgedoopt tot het “Niederhagen Concentratiekamp” en hij maakte er een onafhankelijk kamp van. Dat betekende dat 600.000 Reichsmark van de Duitse regering kon teruggevorderd worden, waardoor er meer cash was voor wat een, in tegenstelling tot wat men dacht, project met privé-investering was. Het was blijkbaar Himmler zelf die de naam van het oude bos Niederhagen koos zodat mensen het Wewelsburgkasteel niet met een kamp zouden associëren, en ook om er voor te zorgen dat zijn eigenbelang in deze beslissing niet te opvallend was.

Van de 3.900 aanwezige gevangenen tijdens het bestaan van het kamp van 1939 tot 1943, stierven er 1.285 en werden er 56 formeel geëxecuteerd. De crematoria in Dortmund en Bielefeld waren vanaf 1941 niet meer in staat om het aantal doden te verwerken en de SS vond dat transport over land te opvallend en te duur was. Daarom werd in 1942 in het kamp zelf een crematorium gebouwd. Er was echter geen begraafplaats waardoor de as lukraak verstrooid was of gebruikt werd als meststof in de kwekerij van het kamp. In 1943 werd het kamp gesloten waarbij de meeste gevangenen zich in Buchenwald vestigden. Een paar tientallen bleven echter achter en verbleven in de Wewelsburg zelf. Wat het kroonstuk van de Nazidroom moest worden, de “Tempel van de SS”, werd een duur concentratiekamp.

In 1943, toen het project “tijdelijk” stilgelegd werd, was enkel de Noordelijke Toren afgewerkt met uitzondering van de hoogste verdiepingen. Zoals reeds vermeld stelde de toren het werkelijke middelpunt van de wereld voor en vond hij zijn oorsprong in de crypte, die oorspronkelijk maar een waterreservoir was. Die werd heringericht als een ronde ruimte waar twaalf stoelen werden geplaatst: verwijzingen naar Koning Arthur en de Twaalf Ridders van de Ronde Tafel? De SS was in twaalf hoofddepartementen onderverdeeld (SS-Hauptämter), dus misschien waren de stoelen voor de twaalf leiders.

In het midden van het plafond is een swastika te zien, het symbool van de Nazipartij. De swastika (of hakenkruis) symboliseert de creatieve, actieve levenskracht, maar het zou uiteindelijk gezien worden als symbool van massamoord. Hoewel er geen ronde tafel staat is er een ronde verzakking in het midden van de kamer waarvan beweerd werd dat er in het midden een eeuwige vlam brandde. Joachim Escher, een gevangene, vertelde: “We moesten de stenen vloer in de crypte lager maken. Soms gebruikten we drilboren en soms breekijzers en houwelen, alles werd op kruiwagens geladen en buiten werden ze leeggemaakt, het was redelijk zwaar werk."

De kamer, die door sommigen de “Himmler Crypte” genoemd werd, ging, volgens bepaalde beweringen, de begraafplaats van Himmler worden. Het is bekend dat Himmler geloofde dat hij de incarnatie van Heinrich I was, de stichter en eerste koning van de middeleeuwse Duitse staat die blijkbaar de koning was aan wie men de kamer ging opdragen. Himmler geloofde ook dat Heinrich I Duitsland van indringers uit het Oosten beschermde. Anderen zeggen dat wanneer één van de leidinggevende SS-officieren overleed, men zijn as in het kasteel wilde begraven. Er wordt gespeculeerd dat de urnen van overleden officieren op de voetstukken in de kamer werden geplaatst, maar er is geen bewijs dat, als er zo’n plannen waren, ze ooit werden uitgevoerd. Het is echter geweten dat de kamer op de befaamde Mycenische koepelgraven moest lijken.

De swastika in het plafond van de crypte is verbonden met een zonnewiel dat ingewerkt zit in het midden van de marmeren vloer van de bovenliggende Obergruppenführsaal. Dit is een zaal met twaalf pilaren en twaalf nissen, die na de oorlog en tot 1986 tot een kerk werd omgevormd. Soms verwijst men naar het zonnewiel als de “Zwarte Zon” en oorspronkelijk lag er een gouden schijf in het midden. De kamer zou overeenkomsten vertonen met het Mausoleum van Theodorik in Ravenna. De nooit afgewerkte bovenste verdiepingen moesten dienst doen als ontmoetingshal voor het hele corps van de SS-Gruppenführer.  Bovenaan de toren zou een grote koepel komen met vensters [lantaarns] om de binnenkant te verlichten, maar dit werd ook nooit verwezenlijkt.

De Obbergrüppenfuhrerzaal

Hoe groots de ambities voor de Wewelsburg ook waren, het wordt helaas niet genoeg benadrukt dat dit een privéproject was, en niet een project dat beheerd, gedreven of gesteund werd door het Naziregime, hoe hoog Himmler ook in dat regime gerangschikt was. Himmler en zijn entourage stonden zelfs vaak voor uitdagingen en keken voortdurend uit naar meer fondsen. Naar verluidt was Hitler niet echt onder de indruk van Himmlers persoonlijke religieuze obsessie.

In 1933 stelde de Staatskonservator zijn veto tegen Bartels originele plannen voor de Noordelijke Toren. Hij was tegen de bouw van een platform van meer dan negen meter diep in de binnenplaats van het kasteel, dat als toegang tot de crypte moest dienen. Bartels begon zonder toestemming te bouwen, en maakte een gat in de 2,40m lange muur aan de voet van de toren. Het duurde tot 1941 voordat hij zijn plannen opnieuw ter goedkeuring voorlegde, en deze keer werden ze aanvaard.

De kosten van het Wewelsburgproject werden oorspronkelijk op 112.800 Reichsmark geraamd.  Het project werd vooral door Himmler gefinancierd met partijbeurzen en openbare subsidies, maar er waren ook privédonaties. Maar de kosten liepen al snel op (omdat de Vereniging moest opdraaien voor de operationele kost van het concentratiekamp, tot het door de staat werd overgenomen). De kosten voor de bouw en de aankoop van de gronden liepen op tot 15 miljoen Reichsmark. In 1938 ging de vereniging een eerste grote lening aan bij de Dresdner Bank, in de vorm van een persoonlijke lening aan Himmler voor een bedrag van 11 miljoen Reichsmark. Maar in de herfst van 1944 schatte Bartels de kosten op 250 miljoen Reichsmark en zei dat de bouw 20 jaar zou duren.

Tegen 1944 was al het werk aan het project echter stilgelegd door de sluiting van het concentratiekamp in 1943. De droom moest uitgesteld worden omdat alle werkkrachten aangewend werden om de oorlog te winnen. Het was duidelijk dat de Wewelsburg pas zou afgewerkt worden wanneer de oorlog gewonnen was. Toch werden de plannen in 1944 aangepast, o.a. met het ontwerp voor een luchthaven.

Hoewel de crypte en de Obergruppenführersaal vervolledigd werden, zouden de kamers van de Noordelijke Toren nooit gebruikt worden. Het was de bedoeling om jaarlijkse samenkomsten van de SS te houden in het kasteel, maar buiten eentje in 1941 hadden er nooit plaats. We weten al dat Himmler zelf maar zelden naar het kasteel kwam en als we terugblikken kan het misschien gezien worden als een ambitie waar hij z’n aandacht kon aan geven eens Duitsland de rol van overwinnaar had opgenomen zoals de plaatselijke legende voorspelde, maar waar hij niet veel tijd voor had om dit te verwezenlijken. Uiteindelijk werd hij natuurlijk verslagen.

Op Goede Vrijdag 30 maart 1945, toen het Naziregime op het punt stond te vallen, droeg Himmler aan Heinz Macher op om naar zijn hoofdkwartier in Brenzlau, in de buurt van Szczecin te komen. Hij gaf hem de opdracht de Wewelsburg te vernietigen. Die avond vluchtte de tweede kasteelkapitein, Siegfried Taubert, die tijdens de Conferentie van Groepsleiders op 8-9 november 1938 als SS-Groepsleider werd verkozen. Heinz Macher kwam met drie jeeps in Paderborn aan rond 10u ’s morgens op Paaszaterdag, en tegen 13u was het team al aan het kasteel om explosieven te plaatsen. Macher had echter niet genoeg munitie waardoor ze zich moesten behelpen met antitankmijnen en waarmee ze enkel de zuidoostelijke toren konden opblazen. Daarom werd besloten om het kasteel in brand te steken. Eens het vuur was aangestoken vertrok Macher om op Paaszondagnamiddag persoonlijk aan Himmler te rapporteren, wat leidde tot zijn promotie tot Sturmbannführer (majoor). Toen de Derde Infanterie Divisie van de Amerikanen de volgende dag het kasteeldomein innamen was de binnenkant van het kasteel volledig afgebrand, enkel de buitenmuren waren overeind gebleven.

Na de oorlog richtte men in de Crypte een artistiek herdenkingsteken op aan de wreedheden van het regime, maar de plaatselijke bevolking eiste dat het zou verwijderd worden. Sindsdien werden andere initiatieven om de doden te herdenken eveneens afgekeurd door de plaatselijke bevolking, blijkbaar omdat ze het verleden wilden vergeten omdat zij ook grotendeels slachtoffer waren van de plannen die Himmler had voor die plaats.

Op 29 juni 1950 werd het kasteel heropend als museum en jongerenherberg, en de keuken van Niederhagenkamp werd omgevormd tot brandweerpost. In 1973 startte men een twee jaar durend project om de Noordelijke Toren te restaureren, en tegen 1977 werd beslist om de volledige locatie als oorlogsmonument in te stellen. Het opende de deuren op 20 maart 1982.

De locatie blijft de bezoekers intrigeren en blijkbaar vooral de Engelse en Amerikaanse bezoekers. Wereldoorlog II in z’n geheel, die vooral de Angelsaksische mentaliteit blijft fascineren, heeft van Wewelsburg iets veel grootser gemaakt dan het ooit was geweest. Voor sommigen is de Wewelsburg het enigmatische “Graalkasteel” dat door de Nazi’s gebouwd werd, maar de plaatselijke autoriteiten willen het zien als een herinnering aan hoe wreedaardig de mensheid kan zijn. Maar misschien moet het gezien worden voor wat het was: een talisman van de macht van de SS. In die hoedanigheid kwam Wewelsburg in 1943 “ten val”, en het was duidelijk een voorteken van wat de SS achteraf te wachten stond. En daarom was het uiteindelijk toch nog een magische talisman.

Bron: www.philipcoppens.com

Vertaling: Mario Lossie

Biografie en openbaringen

De uitgever

De gezegende Elena Aiello (1895-1961)
Mystica, gestigmatiseerde, offerziel, profetes en stichteres van de Minim tertiarissen van de Passie van onze Heer Jezus Christus.

De eerbiedwaardige Elena Aiello werd zalig verklaard op 14 september 2011, op het feest van de Verering van het Heilig Kruis. Omdat er momenteel op het Internet niet veel informatie over haar buitengewoon heilig leven en profetieën te vinden is, was de webmaster erg blij toen Elizabeth, een vriendin in Jezus, aanbood om deze uitstekende biografie te schrijven. Ik ben haar zeer dankbaar voor het verstrekken van deze stichtelijke details over haar leven. Moge God haar zegenen en haar voor haar inspanningen belonen.

De informatie in deze verkorte biografie werd gehaald uit het boek "The Incredible Life Story of Sister Elena Aiello, The Calabrian Holy Nun (1895-1961)". Het werd geschreven in het Italiaans door Monseigneur Francesco Spadafora en werd vertaald in het Engels door Monseigneur Angelo R. Cioffi.  Monseigneur Spadafora was een bekende bijbelgeleerde uit de Pauselijke Universiteit van Lateranen in Rome. Hij verzette zich tegen het modernisme en tijdens het schrijven van dit boek was hij zich ook aan het verzetten tegen de modernistische benadering van de Schrift die toen terrein begon te winnen op het bijbelse instituut.

Een korte biografie

Jeugd

Sommige heiligen leiden een heldhaftig heilig leven op een gewone manier en sommigen op een buitengewone manier. Zuster Elena Aiello, die de stichteres is van de Minim tertiarissen van het Lijden van Onze Heer Jezus Christus, een contemplatieve ziel en een martelaar in haar lijden, leidde haar leven op beide manieren en het is door haar naastenliefde dat haar ware grootsheid werd bereikt.  

Ze was goed gekend in Italië en grote delen van Europa en had veel bezoekers, te vergelijken met de massa die Theresa Neumann en de Heilige Pater Pio bezocht.

Elena Aiello werd geboren in Montalto Uffugo [Consenza], Italië op Heilige Woensdag tijdens de Goede Week op 10 april 1895. Haar ouders waren Pasquale Aiello en Teresa Paglilla. Tijdens de
Processie van Rogations, bad haar moeder  om de genade voor het krijgen van een kindje, een meisje, en indien haar gebed verhoord werd, zou ze haar de naam Elena geven en haar toewijden aan het Kruis van onze Heer, ter nagedachtenis van de keizerin, de Heilige Elena.

Elena woonde in een voorbeeldige christelijke familie. Het vrome gezin gaf zich  nooit over aan enige vorm van hoogmoed, ijdelheid en werelds vermaak. Haar moeder stierf jong en haar vader, kleermaker van beroep,  werd zo weduwnaar.  Hij stond dus alleen in voor de opvoeding en zorg over de 8 kinderen. Eén van hen stierf op de leeftijd van één jaar.

Reeds op jonge leeftijd leefde Elena een vroom leven en deed veel boete. Een voorval van toen ze 9 jaar was illustreert dit. Nadat ze haar eerste communie ontvangen had tijdens een retraite, kreeg ze samen met nog andere meisjes de toestemming om een boetegordel te dragen. Toen ze de gordel gingen halen, had ze echter een ongeval waardoor ze haar twee voorste tanden verloor. Ze stopte ze in haar handdoek en haastte zich verder, niettegenstaande de pijn en het bloedverlies.

Een andere keer verslikte zij zich in het drinken van water toen ze aan het lachen was.

Daardoor ondervond ze een constante hoest voor meer dan anderhalf jaar en de sterkte van haar stem nam af. De medicijnen die de dokter haar gaf veroorzaakten haar echter nog meer pijn. Ze besloot te bidden tot Onze Lieve Vrouw van Pompei. Ze beloofde non te worden indien ze zou genezen. En inderdaad, Onze Lieve Vrouw van Pompei verscheen voor haar tijdens de nacht en verzekerde haar dat ze zou genezen. En zo gebeurde.

Haar uitzonderlijke naastenliefde

Haar verlangen om non te worden werd vanaf dit moment haar levensdoel. Dit doel werd echter uitgesteld door het uitbreken van de eerste wereldoorlog. Dit uitstel was zeer vruchtvol.

Ze hielp vluchtelingen, gevangenen en verzorgde de invaliden en gekwetsten. Ze dacht er niet bij na dat ze zelf besmet of ziek kon worden. Zo begon aldus haar leven van naastenliefde.

Het gebeurde vaak dat ze zich haastte naar het bed van een stervende die de laatste sacramenten weigerde. Zo ontmoette ze op zekere dag Alessandro, een vrijmetselaar. Ze probeerde hem vriendelijk te overtuigen om het laatste sacrament te aanvaarden, maar hij weigerde. Ze zette door, maar kreeg een fles naar haar hoofd geslingerd. De fles raakte haar in de nek en terwijl ze met een doek het bloeden probeerde te stoppen, zei ze: “Uw ziel hangt aan de rand van de afgrond”. Ze voegde eraan toe dat ze de kamer niet zou verlaten vooraleer Alessandro een priester zou laten komen. Uiteindelijk gaf hij toe aan zoveel naastenliefde, op de voorwaarde dat zij hem elke dag zou blijven verzorgen. Hij bekeerde zich, ontving het sacrament en zij verzorgde hem nog drie maanden totdat hij stierf als een echte christen die zijn lijden met geduld en aanvaarding heeft gedragen.

Haar reputatie van liefdadigheidswerken groeide en ze werd naar het bed van een andere vrijmetselaar geroepen die aan het sterven was van kanker. Hij had zeer veel schrik omdat hij God verraden had door een vrijmetselaar te worden om zijn familie te ondersteunen. Zij hielp hem om op een waardige manier de sacramenten te ontvangen, zoals de biecht en de communie.

Haar verlangen om een religieuze zuster te worden

Elena’s vader gaf uiteindelijk zijn toestemming zodat zij een religieuze zuster kon worden, op voorwaarde echter dat ze zou intreden bij de “Zusters van het Meest Heilige Bloed”. Voordat ze echter intrad werd haar profetisch gezegd dat ze het in deze orde niet zou volhouden omdat God andere plannen met haar had.

In die orde was ze verantwoordelijk voor 16 postulanten. Spoedig kreeg ze echter af te rekenen met hevige pijnen in de buik en in de linkerschouder. Ze leed veel. Haar linkerschouder kon ze nauwelijks nog bewegen en zat muurvast. Ze onderging een chirurgische ingreep zonder enige vorm van verdoving. Ze hield enkel een klein houten kruisje vast en keek naar een afbeelding van Onze-Lieve-Vrouw van Smarten. Bovendien raakte de chirurg per vergissing een zenuw, wat haar een tetanusinfectie opleverde en een periode van 40 dagen braken.

Ondanks de pijn was het Elena's bedoeling om deel te nemen aan een komende religieuze ceremonie, uit pure wilskracht. Toen de Priester Directeur haar echter in zo’n pijnlijke toestand zag, kon hij het niet toelaten dat ze er mee doorging. Wat ze vreesde dat er zou gebeuren, werd werkelijkheid, ze werd gevraagd om het klooster te verlaten en terug naar huis te gaan. Maar Elena schreef in haar notitieboekje, dat Onze-Lieve-Heer haar tot tweemaal toe vroeg om in totale overgave ten volle Zijn wil te accepteren en Zijn kruis te omarmen. Elena verliet het klooster in tranen. Ze was zich niet bewust van de grote waardering die iedereen voor haar gekregen had toen ze haar goede karakter en haar geduld in het lijden zagen.

Elena's schouderpijn werd steeds erger. De dokter vertelde haar dat gangreen zich aan het instellen was. De arts adviseerde haar vader om een schadevergoeding te vorderen van het Instituut, met andere woorden, om hen aan te klagen. Maar Elena smeekte haar vader niets van die aard te doen, vooral omdat ze hoopte ooit naar het klooster terug te keren.

Haar lange periode van lijden begon en haar droom om zuster te worden vervaagde, aangezien ze nu niet eens meer vloeibaar voedsel kon verdragen. De arts stelde maagkanker vast en vertelde haar dat er geen remedie was en dat ze dus zou sterven. Haar typisch openhartig antwoord naar hem toe was: "Mijn beste dokter, het is u die gaat sterven. Ik zal niet sterven aan deze ziekte, omdat de H. Rita me gaat genezen".

Een oproep tot lijden voor het eerherstel van de zonden in de wereld

Op weg naar huis stopte Elena in een kerk waar de H. Rita werd vereerd en ze smeekte haar om een genezing. In haar notitieboekje schreef ze dat ze toen vlammen zag rondom het beeld van de H. Rita. Ze vertelde dit aan haar neef die toen naast haar stond, maar hij zag niets. Diezelfde nacht had ze een visioen van de H. Rita die haar vroeg de gebeden die men zou bidden tijdens de gebedsdienst in Montalto, op te dragen opdat de mensen hun geloof in God zouden herwinnen. De Heiligen wensen geen eer voor zichzelf, maar steeds voor de glorie van God.

Elena startte een Triduum. De H. Rita vroeg haar om een tweede te beginnen, waarna ze genezen zou zijn. De pijn in haar schouder zou echter blijven omdat ze moest lijden voor de zonden van de wereld. Al deze feiten werden zorgvuldig gedocumenteerd door Elena's biechtvader en geestelijke leider.

In die periode ervaarde Elena nog andere spirituele verschijnselen. Zo vertelde ze haar biechtvader eens dat Jezus haar vaak aanspoorde een nieuwe manier van lijden te accepteren en dat Hij zei: “Je gaat lijden, maar vrees niet. Het zal geen ziekte zijn, maar enkel het symbool van naastenliefde. Ik zal je toelaten om Mijn verdriet te ervaren en op vrijdag zul je meer met Mij verbonden zijn.”

Het nieuws over wat er met Elena gebeurde, verspreidde zich steeds meer en meer en de mensen hielden er verschillende meningen op na.

Elena ontvangt de doornenkroon en de stigmata

Gedurende deze periode vond een buitengewone gebeurtenis plaats, waardoor Elena tot heinde en ver bekend werd. Dit fenomeen vond ieder jaar plaats tot aan haar dood.

Op de eerste vrijdag van maart, rond 15 uur, lag Elena in bed wegens hevige pijnen in haar linkerschouder. Ze was aan het bidden tot de H. Franciscus van Paola, toen Jezus haar verscheen in een wit gewaad en met een kroon van doornen. Jezus plaatste op haar toestemming Zijn doornenkroon op haar hoofd. Een grote hoeveelheid bloed begon van haar hoofd te stromen. Jezus vertelde haar dat Hij wou dat ze leed voor de bekering van de zondaars en voor de vele zonden van onzuiverheid. Hij wenste dat zij het offer zou zijn om de Goddelijke gerechtigheid te bekomen.

Op een dag stond Rosaria, een familiedienares, op het punt om het huis te verlaten toen ze gehuil hoorde vanuit Elena’s kamer. Toen ze de kamer binnenging, zag ze Elena liggen bedekt met bloed en dacht ze dat iemand haar gedood had. Ze rende de kamer uit en vertelde het aan de familie. Deze liet onmiddellijk een dokter en een priester halen. Bij aankomst probeerde de arts het bloed te stoppen, maar het bleef maar uit haar hoofd sijpelen. Uiteindelijk stopte het bloeden plotseling na drie uren.

Iedereen was geschokt. De daaropvolgende vrijdag kwam de dokter terug en precies hetzelfde tafereel speelde zich voor zijn ogen af. Haar biechtvader dacht dat het religieuze obsessie was en nam daarom haar Kruisbeeld weg. Hij verbood haar eveneens om boeken te lezen over het lijdensverhaal van Jezus. Ondanks deze maatregelen gebeurde het opnieuw. Op aanvraag van de dokter, werd er bloed van Elena’s voorhoofd weggeveegd met een zakdoek. De zakdoek werd opgevouwen, omdat ze dachten dat het besmettelijk was en ze presenteerden het aan de dokter voor verder onderzoek. Toen de dokter echter de zakdoek weer openvouwde, was deze helemaal schoon. Door deze gebeurtenis bekeerde hij zich en liet zich dopen.

Elena beklaagde zich bij Jezus voor het bloeden, maar Hij vertelde haar in een visioen dat Hij wenste dat ze zou lijden voor de zonden van de wereld. Ze mocht het niet kwalijk nemen dat haar Kruisbeeld haar eerder was afgenomen, omdat het aanwezig was in haar hart. Als een bewijs daarvoor, zou hij haar een zichtbaar teken geven, door de wonden van Zijn lijden te openbaren in haar lichaam. Op een andere vrijdag verscheen Jezus haar. Elena’s lichaam was nu één grote wonde geworden. Hij zei haar: “ Je moet worden zoals Ik, want je bent het slachtoffer voor de vele zondaars in de wereld en u moet zich tevreden stellen met de rechtvaardigheid van onze Heer voor hun verlossing.”

Een oproep tot lijden voor het eerherstel van de zonden in de wereld

Nog een andere keer vertelde Hij haar: “Mijn kind, zie hoeveel Ik lijd. Ik heb al mijn bloed vergoten voor de wereld en toch wordt alles een puinhoop. Niemand besteedt nog aandacht aan zijn talloze misdaden. Zie hoe bitter Ik lijd voor de zovele beledigingen en verachtingen die Ik ontvang.” Elena antwoordde: “Maar Heer, wat kan ik doen? Tenzij U in hoogsteigen persoon komt, zal niemand mij geloven.” Jezus antwoordde: “Het is de koppigheid van de zovele zondaars die de bepalende factor is van Mijn Oordeel. Maar mijn kind, word niet ontmoedigd, omdat je Mij zult terugzien om 13u. Vertel je biechtvader dat Ik hem een teken zal geven op vrijdag om 14u.“ Na deze woorden verdween Jezus. Elena’s biechtvader werd er uiteindelijk van overtuigd dat de mystieke gebeurtenissen van Jezus kwamen.

Op de daaropvolgende vrijdag kreeg Elena niet alleen wonden aan haar handen en voeten, maar er verscheen ook een wonde in haar zijde. ’s Middags op Goede Vrijdag begon het fenomeen, en rond 18u passeerde een processie van de Passie onder haar balkon. Ondanks alles was Elena perfect in staat om recht te staan en de processie te bekijken. Haar biechtvader zag alles gebeuren en dit was het teken voor hem gegeven. Toen het standbeeld van het Lichaam van Jezus onder het balkon werd gedragen, werd Elena opnieuw bewusteloos, terwijl tranen van bloed uit haar ogen stroomden. Enkele bloeddruppels vielen op het hoofd van haar zus Ida, die vervolgens tegen Jezus begon te klagen over het zware kruis dat Hij aan haar familie had gegeven. Ze jammerde over de grote hoeveelheid mensen die een beroep deden op hen en de vrede en de rust van hun gezin verstoorden. De volgende nacht had Ida een droom, waarin Jezus haar vroeg niet meer te klagen, omdat Elena moest lijden voor de vele zondaars. Ida begreep dat dit Elena’s missie was en gehoorzaamde aan de wensen van de Heer. 

Al deze buitengewone fenomenen hadden geen invloed op haar taken als de nieuwe Stichteres en Algemene Overste van een nieuwe religieuze gemeenschap. Niemand mocht uit nieuwsgierigheid haar doodsangst op Goede Vrijdag zien en op Stille Zaterdag hervatte zij haar werk en verantwoordelijkheden, alsof er haar niets overkomen was.

Elena ontvangt de doornenkroon en de stigmata

Elena leed niet enkel op fysiek vlak. Ze onderging ook de bittere ervaring van de vernedering, omdat mensen bleven beroep doen op “de heilige non die bloed zweet” om hen te helpen bij hun belangrijke zakelijke beslissingen.

Elena had verschillende malen voorspeld dat ze zou genezen van haar pijnlijke schouderwonde. Zo vertelde ze haar biechtvader dat Jezus haar eens gevraagd had: “Mijn geliefde dochter, wens je genezen te worden of wens je verder te gaan met je lijden?” Elena had geantwoord: “Mijn Jezus, het voelt zo goed aan om met Jou te lijden. Doe maar wat Jij van mij verlangt.” Jezus antwoordde vervolgens: “Gij zult herstellen, maar Ik wil dat je weet dat Ik je iedere vrijdag zal toelaten om in een staat van depressie te verkeren, zodat je dichter bij Mij zult blijven.” Na deze woorden was Jezus verdwenen.

Op een dag werd Elena geholpen om de door splinters veretterde wonde in haar schouder te verzorgen. Ze verdroeg de marteling met een groot geloof in de H. Rita. Ze geloofde zonder twijfel dat Zij haar zou genezen. Maar na die drie jaar van zoveel lijden geloofden weinig mensen daarin.

Die nacht vertelde de H. Rita haar in een droom dat ze de volgende dag om 15 uur zou genezen worden. Elena was heel verzwakt die dag, ze had zelfs hulp nodig om op de bank voor het beeld van de H. Rita te zitten. De mensen rondom haar begonnen de rozenkrans te bidden en Elena bad met een nauwelijks hoorbare stem: “O Heilige van de onmogelijke en hopeloze gevallen, sla Uw barmhartige ogen op mij neer vanaf Uw heiligdom van genade en zie naar de angst die mij overweldigt, de ellende die mij aangrijpt. Verdord is de bron van mijn tranen, zelfs het gebed is stervende op mijn arme lippen. Hoop is het enige dat mij nog rest. O H. Rita, kom mij te hulp in mijn bitterste nood en bekom voor mij de genade die ik Je afsmeek. Je hebt het mij beloofd: Je moet je zorgen aan mij toekennen. Je mag niet toelaten dat ik een leugenaar word genoemd!”

Plotseling riep Elena tot Ivan: “Ik ben genezen, ik ben genezen!” Ze liet de verbaasde en sceptische mensen rondom haar haar schouder zien en hij was perfect genezen. Slechts een litteken bleef over. De H. Rita had haar belofte gehouden door Elena te genezen, maar de pijn zou blijven voor het heil van de zielen.

Elena wordt een stichteres

Op een dag ontmoette Elena een vrouw, Gigia genaamd, die haar advies kwam vragen over haar religieuze roeping. Ook zij was wegens ziekte ontslagen uit een religieuze orde. Ze begonnen te praten en werden goede vrienden. Elena begon te beseffen dat Gigia geroepen zou worden om haar te helpen in het caritatieve werk dat ze begonnen was. In eerste instantie was Gigia eerder twijfelachtig dat Elena, een invalide, zelf nog in staat zou zijn om anderen te helpen.

De wonderbaarlijke voorspraak van de Heilige Theresa van Lisieux

Op een dag ging Elena de bus op, nog niet goed wetend naar waar ze zou gaan. Ze was op zoek naar een huis dat ze nodig zou hebben voor haar werk. Ze had haar patroonheiligen en in het bijzonder de H. Theresa van het Kindje Jezus om bijstand gesmeekt. Een beetje later stapte een jonge karmelietes de bus op en de twee raakten in een gesprek verwikkeld. De karmelietes vroeg haar of ze op zoek was naar een huis. Elena, die dacht dat de karmelietes een zuster uit de streek was, kuste haar hand en vertelde haar hoe moeilijk het was om er een te vinden. De non glimlachte lief en zei: “Kom, ik zal je het huis tonen.”

Toen ze beiden uit de bus stapten, wees de non naar een balkon van een huis en zei dat de eigenares 260 lire vroeg, maar dat ze slechts 250 lire zou nemen. Elena keek de non na en bemerkte een ongewone gloed om haar heen, alsook een boeket rozen dat gewikkeld was rond het kruisbeeld in haar hand. Plotseling verdween de non en Elena besefte toen dat ze gesproken had met de H. Theresa van Lisieux. Ze ging vol spanning spreken met de eigenares van het huis en alles was precies zoals de H. Theresa had voorspeld. De eigenares nam de 250 lire. Elena vertelde wat er haar overkomen was aan de aartsbisschop, waarop hij voorstelde om hun eerste huis naar de H. Theresa te noemen.

De wonderbaarlijke voorspraak van de Heilige Theresa van Lisieux

Het is niet exact geweten wanneer Elena officieel een religieuze zuster werd, maar vanaf dit moment verwijzen we naar Elena als Zuster Elena. Zuster Elena en Zuster Gigia namen hun intrek in hun nieuw huis en ze begonnen hun apostolaat, dat bestond uit godsdienstonderwijs aan verwaarloosde kinderen uit de streek. Hun ijver was groot en ze wilden hun werk overal uitbreiden. Zo ging Zuster Elena op een dag een protestantse kerk binnen en begon, in aanwezigheid van de minister, mensen aan te sporen om terug te keren naar de Katholieke Kerk. De grote ijver van de twee zusters had tot effect dat kinderen werden gedoopt, huwelijken werden voltrokken en oudere mensen geholpen werden om eindelijk de H. Communie te ontvangen. Samen slaagden ze erin om een 14 jaar oude kwajongen, die bekend stond als "Ciccio de dief," te bekeren. De jongen leefde een vurig leven en stierf een heilige dood op jonge leeftijd.

Hun werk ontwikkelde zich zo snel dat ze gedwongen werden een nieuwe woning te zoeken. Het lijden van Zuster Elena ging echter nog altijd door en Zuster Gigia had geen andere mogelijkheid dan om Zuster Elena op sommige momenten op te sluiten op zolder, om haar weg te houden van de belangstelling van de mensen die afwisten van haar buitengewone gebeurtenissen. Na overleg met de aartsbisschop werd zelfs aan de politie geen toegang verleend.

Er werd aan de twee zusters voorgesteld dat het misschien voordelig zou zijn om naar een ander en groter huis te verhuizen. Het huis was sober en had slechts één meubelstuk. Rond die periode dachten de zusters na over welk liefdadigheidswerk ze nu moesten beginnen. Op een dag kwam een man met een klein weesmeisje langs. Hij stelde het weeskindje voor aan de zusters en beloofde een maandelijks bedrag voor haar kost en inwoon. De dag nadien had Zuster Elena een droom over een in het zwart geklede man, met drie meisjes in de hand, op zoek naar een non. Toen hij Zuster Elena zag, smeekte hij haar om de meisjes in huis te nemen. De volgende ochtend zag ze, precies zoals in haar droom, de man met de drie meisjes om hulp vragen. Diep ontroerd, omarde Zuster Elena de drie kleine meisjes en nam ze mee naar huis. Geleidelijk aan werd nog een ander meisje, dat mentaal gehandicapt was, naar haar gebracht. De Monseigneur sprak zijn tevredenheid uit over de zusters’ activiteiten en zegende hun werk en heilige verlangens in naam van de aartsbisschop. De missie van de twee zusters was nu officieel het opvangen van verlaten weeskindjes.

Zuster Elena vervulde haar taken op een rustige wijze en met een groot geloof, een bovennatuurlijke naastenliefde en een absoluut vertrouwen op Gods voorzienigheid. Ze hield zich ook bezig met de opleiding van meisjes die in de gemeenschap wilden intreden. Ze noemde haar gemeenschap “de Zusters Miniemen van het Lijden van Onze Lieve Heer”. Als kenteken koos ze de naastenliefde van de H. Franciscus van Paola, met het embleem van de Passie van Onze Heer Jezus Christus. Het aantal weeskindjes nam toe tot 26 en twee nieuwe aspiranten traden toe in de gemeenschap.

De Heilige Theresa verschijnt opnieuw

Op een keer verscheen de H. Theresa van het Kindje Jezus aan een aantal weeskindjes, die aan het bidden waren tijdens het naaien in de werkruimte. Zuster Elena rende naar beneden toen ze de kindjes hoorde roepen: “We hebben de Heilige Karmelietes gezien!” Bij aankomst zag ook Zuster Elena de Heilige naar haar glimlachen.

De derde tussenkomst van de H. Theresa was in feite een dubbel wonder. Gods Goddelijke voorzienigheid had er altijd voor gezorgd dat het weeshuis niets tekort kwam, zelfs door middel van bijzondere interventies. Op 11 september 1935 maakte Zuster Elena een pijnlijke nacht mee. Het gebeurde zo dat er in de keuken geen eten voor het middagmaal voorhanden was. Zuster Angela vroeg Zuster Elena wat geld om voedsel te kopen, maar Elena antwoordde dat ze niets meer had. Ze moedigde Zuster Angela aan om te vertrouwen in God, dat Hij zeker zou voorzien voor Zijn kinderen. In tussentijd kwam een priester langs en hij verzocht om de H. Mis bij te wonen. Zuster Elena droeg Zuster Angela op eerst naar de mis te gaan en dat de Heer dan zou voorzien in hun nood. Elena’s gebed, samen met dat van de zusters en de weesmeisjes, werd al snel verhoord. Plotseling verspreidde zich een sterke geur door de kapel. Zuster Elena was op dat moment gebeden tot de H. Maagd aan het reciteren uit haar gebedenboek, toen ze plotseling een briefje van 50 lire bemerkte tussen het bidprentje van Onze Lieve Vrouw van Smarten en dat van de H. Theresa. Ze was er heel zeker van dat niets van zo’n aard zich eerder in haar gebedenboekje bevond, aangezien ze de vorige avond hetzelfde gebed op dezelfde bladzijde had gereciteerd.

Na de mis en nadat de 50 lire goed besteed was om de behoeften van de dag te betalen, ging Zuster Elena terug naar de kapel met de meisjes. Daar bad ze tot God dat ze nog eens een briefje van 50 lire in haar gebedenboek zou vinden, op precies dezelfde plaats, als onbetwistbaar bewijs dat de eerste 50 lire niet door iemand vergeten was, maar dat het zuiver een geschenk was van de Goddelijke Voorzienigheid. Gedurende de dag doorzochten enkele van de grotere meisjes en zelfs enkele zusters het gebedenboek. In de avond, toen de gemeenschap samenkwam in de kapel voor de avondgebeden, werd tijdens het reciteren van de geloofsbelijdenis plotseling dezelfde geur als eerder waargenomen. Elena werd opgewonden. Ze durfde haar gebedenboek niet te openen en gaf het door aan Zuster Teresa. De zuster opende het boek en zag 50 lire liggen tussen de twee bidprentjes, op dezelfde plaats. In de witte cirkel op het biljet zag men in een groen handschrift, 50 + 50 = 100 , met enkele letters van het Grieks alfabet.

De volgende ochtend vertelde Elena het voorval aan haar biechtvader, Canon Mazzuca, die aandrong om de 50 lire biljetten -Nr. 01670 en 0039 - te mogen zien. De inscriptie in de witte cirkel was echter volledig verdwenen. Broeder Benjamin Mazza wilde de bankbiljetten bewaren en wisselde ze in voor een briefje van 100. De 50 lire biljetten zijn momenteel in het bezit van de Heilige Elena gemeenschap.

God beschermt zijn kinderen

Een kaasboer die gewoonlijk van deur tot deur ging om zijn waren te verkopen, verplichtte zijn dochtertje, in vuile lompen gekleed, te gaan bedelen in de stad. Op zekere dag probeerde de man zijn dochtertje te verkopen voor 30 lire. Zuster Elena hoorde hem toevallig op het moment dat hij de deal aan het sluiten was en verwittigde onmiddellijk een afgevaardigde van de stad. De twee personen die de deal aan het sluiten waren, waren echter plotseling verdwenen en lieten het meisje alleen achter. Zuster Elena werd de toestemming gegeven om het meisje mee te nemen, de districtverantwoordelijke liet haar zelfs toe het kindje te houden, tegen de zin van de vader in. De vader ondernam nog verschillende pogingen om het kind te ontvoeren, maar Zuster Elena slaagde er steeds in die te verijdelen.

De zusters ondergingen veel beproevingen, wat het lot is van veel heiligen. Elena droomde eens dat haar huis compleet onder quarantaine geplaatst werd tijdens een epidemie. Later gebeurde dit echt, maar iedereen kon achteraf veilig terug naar huis om hun dagelijkse taken terug op te nemen.

Veel aspiranten werden toegelaten in de Orde van Zuster Elena. Ze ging naar Rome om de nodige goedkeuringen voor haar orde te verkrijgen. Haar lijden werd echter steeds zwaarder. In die tijd probeerden veel mensen in haar kamer binnen te dringen om te proberen haar te ontmaskeren. Ze dachten dat ze met occulte krachten en duivelse plannen bezig was. Dit waren dan vooral mensen die men nooit in een kerk zag om te bidden, maar die enkel als doel hadden de Orde in een slecht daglicht te stellen door leugens te verspreiden. De aartsbisschop adviseerde Elena van gerechtelijke stappen te ondernemen tegen de lastercampagnes, maar de lasteraar bekende en ging biechten bij de aartsbisschop. Hij vroeg ook vergeving aan Zuster Elena, die de klacht introk.

De genade van God en de Goddelijke Voorzienigheid

Zuster Elena, die dikwijls geen geld meer bezat, werd vele malen geholpen door de Goddelijke Voorzienigheid. Ze was nederig en vroeg vaak hulp aan weldadige mensen en smeekte haar schuldeisers om geduld en begrip te hebben. Op zekere dag werd de elektriciteit afgesneden in het huis. Ze ging naar het bureau van de maatschappij en vroeg de directeur om begrip. Prompt beval hij de elektriciteit terug te herstellen en beval zijn bedienden dat Zuster Elena niet meer zonder stroom mocht vallen, zelfs al kon ze de rekening niet betalen.

De giften die ze ontving waren jammer genoeg veel lager dan haar dagelijkse kosten om de Orde en het weeshuis te laten draaien. Toen ze op zekere dag geen geld meer hadden om eten te kopen voor zichzelf en de weeskinderen, baden ze om hulp. Tijdens de aanbidding van het Heilig Sacrament hing er opnieuw een eigenaardige geur in de kerk. Zuster Elena voelde onmiddellijk aan dat hun gebed verhoord werd. Terwijl ze het gebed tot de Heilige Maagd voorlas, zag ze plots een briefje van 50 lire tussen het  bidprentje van de Maagd der Smarten en dat van Zuster Theresa. Zuster Elena gebruikte het geld voor dagelijkse behoeften. Als het geld op was, ging ze terug naar de kapel om te bidden voor een nieuwe gift van 50 lire. De Goddelijke Voorzienigheid zorgde er altijd opnieuw voor dat er in hetzelfde boek een briefje te vinden was.

Een andere keer was ze tot de H. Jozef aan het bidden voor hulp. Ze had een belangrijke betaling te doen voor olie. Haar gebed werd verhoord: het juiste bedrag nodig voor de betaling kwam toe. Iets gelijkaardigs gebeurde toen ze brood nodig had voor het weeshuis. Ze wou het brood niet kopen op krediet omdat ze al veel afbetalingen te doen had. Toen er terug geen brood was tijdens de maaltijd, bad ze. Plots werd er op de deur geklopt en een gemeentelijke ambtenaar bracht 36 kg brood dat in beslag genomen was na een diefstal.

Gedurende vele jaren ondervond het weeshuis moeilijkheden en onzekerheden, momenten van vallen en opstaan. Maar alles werd gedragen door God en het dynamisme van Zuster Elena. Uiteindelijk, na lange tijd wachten, kreeg Zuster Elena het heuglijke nieuws van Rome dat haar Orde de status kreeg van Congregatie van Pauselijk Recht. Maar de moeilijkheden stopten echter niet. Er waren pogingen om Zuster Elena’s autoriteit als Moeder Overste te ondermijnen en om haar te verplichten op vervroegd pensioen te gaan om haar zodoende te vervangen door een onervaren zuster. De onwaardigheden ten laste gelegd van Zuster Elena kwetsten de zusters diep. Maar niettegenstaande dat Zuster Elena zelf zwaar gekwetst was, bleef ze haar waardigheid behouden, net zoals de discipline en harmonie in de Orde.

Er waren ook pogingen om het officiële karakter van de erkenning door de paus te ontkennen. De onophoudelijke laster tegen de gemeenschap deed zuster Elena beslissen om naar Rome te reizen en de Heilige Vader te informeren over wat er gebeurde. Ze kwam in contact met Kardinaal Montini, de secretaris van het Vaticaan, die later Paus Paulus VI zou worden. Hij luisterde aandachtig naar haar betoog en hij beloofde haar bezorgdheden over te brengen aan de Paus. Hij moedigde haar nog aan te blijven geloven in God en geduldig te volharden in haar werk.

Vertaling: SDV

De zalige Elena Aiello: mystica, gestigmatiseerde en stichteres [2][1895-1961]

Sommige heiligen leiden een heldhaftig heilig leven op een gewone manier en sommigen op een buitengewone manier. Zuster Elena
Aiello, die de stichteres is van de Minim tertiarissen van het Lijden van Onze Heer Jezus Christus, een contemplatieve ziel en een martelaar in haar lijden, leidde haar leven op beide manieren en het is door haar naastenliefde dat haar ware grootsheid werd bereikt.

Ze was goed gekend in Italië en grote delen van Europa en had veel bezoekers, te vergelijken met de massa die Theresa Neumann en de Heilige Pater Pio bezocht.

Elena Aiello werd geboren in Montalto Uffugo [Consenza], Italië op Heilige Woensdag tijdens de Goede Week op 10 april 1895. Haar ouders waren Pasquale Aiello en Teresa Paglilla. Tijdens de Processie van Rogations, bad haar moeder om de genade voor het krijgen van een kindje, een meisje, en indien haar gebed verhoord werd, zou ze haar de naam Elena geven en haar toewijden aan het Kruis van onze Heer, ter nagedachtenis van de keizerin, de Heilige Elena.

Elena woonde in een voorbeeldige christelijke familie. Het vrome gezin gaf zich nooit over aan enige vorm van hoogmoed, ijdelheid en werelds vermaak. Haar moeder stierf jong en haar vader, kleermaker van beroep, werd zo weduwnaar. Hij stond dus alleen in voor de opvoeding en zorg over de 8 kinderen. Eén van hen stierf op de leeftijd van één jaar.

Reeds op jonge leeftijd leefde Elena een vroom leven en deed veel boete. Een voorval van toen ze 9 jaar was illustreert dit. Nadat ze haar eerste communie ontvangen had tijdens een retraite, kreeg ze samen met nog andere meisjes de toestemming om een boetegordel te dragen. Toen ze de gordel gingen halen, had ze echter een ongeval waardoor ze haar twee voorste tanden verloor. Ze stopte ze in haar handdoek en haastte zich verder, niettegenstaande de pijn en het bloedverlies.

Een andere keer verslikte zij zich in het drinken van water toen ze aan het lachen was.

Daardoor ondervond ze een constante hoest voor meer dan anderhalf jaar en de sterkte van haar stem nam af. De medicijnen die de dokter haar gaf veroorzaakten haar echter nog meer pijn. Ze besloot te bidden tot Onze Lieve Vrouw van Pompei. Ze beloofde non te worden indien ze zou genezen. En inderdaad, Onze Lieve Vrouw van Pompei verscheen voor haar tijdens de nacht en verzekerde haar dat ze zou genezen. En zo gebeurde.

Profetische openbaringen onthuld aan Zuster Elena

Bisschop Cioffi, de vertaler van haar biografie en vriend van Zuster Elena, stuurde deze ongepubliceerde profetieën van Zuster Elena naar de inmiddels overleden Steven Oraze, uitgever van het Katholieke nieuwsblad “Divine Love” gedrukt door het Apostolaat van Christelijke actie in Fresno, Californië. Eerst was bisschop Cioffi terughoudend om de berichten te publiceren omdat ze zo krachtig waren en omdat de mensen ze zouden afwijzen. Mr. Oraze bracht ze naar de bisschop die hem de toelating verleende om ze te publiceren. In die tijd was “Divine Love” het enige publiek dagblad dat de berichten opnam. De redactieraad kreeg rechtstreeks de bevestiging van God dat de berichten moesten gepubliceerd worden opdat gans de wereld ze zou kunnen lezen. Het is duidelijk dat ze nu relevanter zijn dan ooit tevoren.

In 1940 kreeg Zuster Elena de Goddelijke opdracht om een meer openbare rol te spelen en een bericht af te leveren aan de toenmalige Eerste Minister Benito Mussolini. Mussolini mocht Hitler niet steunen in WO II, anders zou Italië een grote nederlaag tegemoet gaan en zou Mussolini gestraft worden door de Goddelijke Barmhartigheid en een snelle ondergang tegemoet gaan. Mussolini negeerde echter deze waarschuwing en het voorspelde werd werkelijkheid.

Deze brief werd op 6 mei 1940 afgegeven aan de zus van Mussolini, Donna Edvige, die hem vervolgens persoonlijk aan Mussolini overhandigde.

Gericht aan het hoofd van de regering, Benito Mussolini.

Duce:

Ik kom tot u in Gods Naam om u te vertellen wat God mij heeft geopenbaard en wat Hij van je wil. Ik aarzelde eerst om u te schrijven, maar gisteren, 22 april, verscheen de Heer mij opnieuw en droeg me op om u het volgende te vertellen:

“De wereld gaat zijn ondergang tegemoet vanwege de vele zonden, in het bijzonder de zonden van de onzuiverheid. De uiterste grenzen zijn overschreden in de ogen van mijn Hemelse Vader. Daarom zult u veel lijden en zult u een verzoenend slachtoffer voor de wereld worden, vooral voor Italië, waar Mijn Vicaris op aarde zich bevindt. Mijn Koninkrijk is een Koninkrijk van de vrede terwijl de hele wereld verwikkeld is in een oorlog. De heersers van de naties zijn enkel gericht op het verwerven van nieuwe bezittingen: arme dwazen! Ze weten niet dat, wanneer er geen God is, er ook geen overwinning is. Hun harten zijn gevuld met slechtheid. Ze bespotten en verachten Mij. Ze zijn zoals duivels die tweedracht zaaien, om zo de mensen te ondermijnen. Dit gebeurt zelfs in Italië, waar Mijn Vicaris op aarde zich bevindt, de Pastor Angelicus en waar God blij is met de vele gelovige zielen. Frankrijk, dat zo dierbaar is aan Mijn Hart, zal weldra ten onder gaan wegens haar vele zonden. Het zal van de troon worden gestoten en verwoest, net zoals het ondankbare Jeruzalem. Ik stuurde Benito Mussolini om Italië te behoeden voor de ondergang, dit omwille van Mijn Vicaris op aarde: anders was Italië nu al slechter af dan Rusland.

Ik heb het land altijd afgeschermd tegen de vele gevaren. Zijn taak is nu om Italië uit de oorlog te houden, omdat Italië een beschaafd land is en de woonplaats van Mijn Vicaris op aarde. Als hij bereid is dit te doen, zal hij veel gunsten ontvangen en zal hij gerespecteerd worden door alle naties. Maar aangezien zijn geest uit is op oorlog, moet je hem vertellen dat, indien hij de oorlog niet voorkomt, hij gestraft zal worden door Mijn Goddelijke Gerechtigheid.”

Het is de Heer die me dit alles heeft verteld. Alstublieft, Duce, denk niet dat ik ook maar enige interesse heb in politiek. Ik ben maar een gewone Zuster, die zorgt voor het welzijn van verlaten kindjes en ik bid oprecht voor uw veiligheid en die van ons land.

Hoogachtend,

Zuster Elena Aiello

Drie jaar later schreef Zuster Elena een brief naar de zus van Mussolini, Donna Edvige

Mijn lieve Donna Edvige,

Je hebt misschien gedacht dat ik je vergeten was, aangezien ik lange tijd niet van mij liet horen. Maar ik herdenk je elke dag in mijn gebeden. Ik volg de pijnlijke gebeurtenissen die nu plaatsvinden in ons mooie Italië. We hebben Cosenza verlaten wegens de bombardementen, die dood en vernieling zaaiden onder de bevolking. Ik was bedlegerig vanwege mijn ziekte: drie bommen vielen dicht bij ons instituut, maar de Heer, in Zijn oneindige goedheid en barmhartigheid, heeft ons beschermd. Wij hebben toevlucht gezocht in Montafto Uffugo, mijn geboortestad, om de meisjes te beschermen tegen het gevaar van nieuwe raids. Natuurlijk is het hier verre van comfortabel, maar we bieden alles aan God aan voor het behoud van Italië.

Het doel van deze brief is dat ik nog eens beroep op u wil doen, net zoals in mei 1940, wanneer ik aan u werd voorgesteld door barones Ruggi zodat ik u de brief kon overhandigen met alles wat God mij had geopenbaard met betrekking tot de Duce.

Misschien kan je het je nog herinneren, dat we toen gezegd hadden dat de Duce zijn gedachten al gevestigd had om naar de oorlog te gaan, terwijl de Heer hem via mijn brief had gewaarschuwd om Italië uit de oorlog te houden, anders zou Zijn Goddelijke Rechtvaardigheid hem raken. Jezus zei toen: “Ik heb hem altijd gered van alle gevaar: nu is het aan hem om Italië te bevrijden uit de gesel van de oorlog, want Italië is de woonplaats van Mijn Vicaris op aarde. Als hij Mijn verzoek inwilligt, zal Ik hem grote zegeningen schenken en zal Ik ervoor zorgen dat alle naties hem respecteren. Maar aangezien hij vastbesloten is om naar de oorlog te gaan, wil Ik dat hij weet dat, indien hij hiermee doorgaat, hij zwaar zal gestraft worden door Mijn Rechtvaardigheid.”

Ach, had de Duce maar geluisterd naar de woorden van Jezus, dan zou Italië zich nu niet in zo’n vreselijke toestand bevinden… Ik weet dat de Duce zich nogal neerslachtig moet voelen bij het zien van Italië, dat ooit een bloeiende tuin was, maar nu een kaal veld is vol met ziekten en sterfgevallen. Maar, waarom volharden in deze verschrikkelijke wrede oorlog, als Jezus heeft gezegd dat niemand een echte overwinning zal behalen?

Daarom, mijn lieve Donna Edvige, ga naar de Duce in mijn naam en vertel hem dat dit Gods laatste waarschuwing is voor hem. Hij heeft nog steeds de tijd om zichzelf te redden, door alle dingen over te laten aan de Heilige Vader. Indien hij niet bereid is dit te doen, zegt de Heer, zal de Goddelijke Rechtvaardigheid hem snel raken. Ook de andere heersers die geen oor hadden voor de raadgevingen van Mijn Vicaris, zullen worden gestraft door Mijn Barmhartigheid.

Kun je het je nog herinneren, op 7 juli van vorig jaar, dat je me vroeg wat er met de Duce zal gebeuren? Heb ik je toen niet geantwoord dat indien hij niet zou luisteren naar de Paus, zijn einde erger zal zijn dan dat van Napoleon? Wel, ik ga je nu dezelfde woorden herhalen: “Indien de Duce niet bereid is om Italië te redden en de Heilige Vader blijft negeren, gaat hij een snelle ondergang tegemoet.”

Onze Heer heeft vaak gezegd dat Italië zal beschermd worden vanwege de Paus, die het verzoenend slachtoffer is voor deze ramp. Daarom is de enige weg die leidt naar de ware vrede in de wereld, de weg die de Heilige Vader aanwijst.

Mijn lieve Donna Edvige, vergeet niet dat alles wat onze Lieve Heer aan mij geopenbaard heeft, perfect vervuld is. Wie is de oorzaak van de puinhoop die Italië nu is? Is het niet de schuld van de Duce? Heeft hij niet geweigerd te luisteren naar de waarschuwingen van onze Heer Jezus Christus? Zelfs nu kan hij het kwaad stoppen, op voorwaarde dat hij bereid zou zijn te doen wat God van hem verlangt. Ik zal blijven bidden voor deze intentie.

Hoogachtend,

Zuster Elena Aiello

Boodschappen van de Heilige Maagd Maria

De geestelijke begeleiders van Zuster Elena vroegen zich af waarom er zoveel bloed betrokken was bij haar mystieke verschijnselen. Men concludeerde dat de toekomstige gebeurtenissen zeer ernstig zijn, op basis van de boodschappen die Zuster Elena ontving uit de Hemel. Zuster Elena zelf voelde aan dat het bloed een teken was voor de nood aan eerherstel voor de zonden van onze tijd en ze linkte het aan de ernstige boodschappen die ze ontving. Hier zijn enkele opmerkelijke fragmenten van een boodschap van de Heilige Maagd Maria aan Zuster Elena:

“De mensen beledigen God teveel. Als ik u al de zonden zou tonen die gepleegd worden op één enkele dag, zou je zeker sterven van verdriet. Dit zijn ernstige tijden. De wereld bevindt zich in een slechtere toestand dan ten tijde van de zondvloed. De geest van materialisme veroorzaakt bloedige strijden. Duidelijke tekenen voorspellen dat de vrede in gevaar is. Dit probleem verspreidt zich, net als de schaduw van een donkere wolk, over de gehele mensheid: alleen Mijn kracht, als de Moeder van God, kan voorkomen dat de storm uitbreekt. Alles hangt aan een zijden draadje. Wanneer die draad breekt, zal de Goddelijke Gerechtigheid de wereld straffen met vreselijke gebeurtenissen. Alle volkeren zullen worden gestraft, omdat de zonden zich net als een modderige rivier over de gehele aarde verspreid hebben.

De machten van het kwaad staan klaar om woedend elk deel van de wereld te raken. Tragische gebeurtenissen zijn op komst. Ik heb de wereld al heel dikwijls gewaarschuwd, op allerlei soorten manieren. De heersers van de naties begrijpen de ernst van deze gevaren, maar weigeren te erkennen dat het een noodzaak is dat alle mensen een Christelijk leven moeten leiden, zodat deze dreigingen zouden afgewend worden. O, wat een marteling is het voor Mijn Hart om de mensheid te aanschouwen, zo verdiept in allerlei zaken, maar zonder oog voor hun belangrijkste plicht, de verzoening met God. De tijd is op handen dat de hele wereld sterk zal verstoord worden. Bloed van rechtvaardige en onschuldige mensen en van heilige priesters zal vergoten worden. De Kerk zal veel te lijden hebben en de haat zal nog nooit zo groot geweest zijn.”

“Italië zal vernederd worden en gereinigd in haar bloed. Het land zal heel veel te lijden hebben wegens het groot aantal zonden dat begaan werd in deze bevoorrechte natie, die de verblijfplaats van de Vicaris van Christus is.”

"Je kunt je onmogelijk voorstellen wat er gaat gebeuren. Een grote revolutie zal uitbreken en de straten zullen bedekt worden met bloed. Het lijden van de Paus op die dag kan vergeleken worden met de doodsangst, wat zijn pelgrimstocht hier op aarde zal verkorten. Zijn opvolger zal de boot besturen tijdens de storm. Maar de goddelozen zullen hun straf niet ontlopen. Dat zal een zeer vreselijke dag worden. De aarde zal zo hevig beven dat de hele mensheid in angst zal zijn. De goddelozen zullen vergaan wegens de onverbiddelijke strengheid van de Goddelijke Rechtvaardigheid. Indien het mogelijk is, publiceer deze boodschap over de gehele wereld en maan de mensen aan om boete te doen en terug te keren naar God.”

Er zijn nog zoveel andere dingen die kunnen en moeten verteld worden over Zuster Elena. De lezer moet eventuele nalatigheden vergeven, maar de informatie werd op de best mogelijke manier verzameld. In de toekomst zal er hopelijk een meer diepgaande bron van informatie worden samengevoegd die het prachtige en geweldige spirituele leven van Zuster Elena gedetailleerder verhaalt.

7 april 1950 [Goede Vrijdag]

Zuster Elena Aiello vroeg Onze-Lieve-Vrouw: “Wat zal er met Italië gebeuren? Zal Rome worden gered?” Onze-Lieve-Vrouw antwoordde: “Gedeeltelijk, wegens de Paus. De Kerk zal in nood verkeren, maar de krachten van de hel kunnen niet zegevieren! U moet lijden voor de Paus en Christus en Christus zal veilig zijn op aarde. De Paus zal met zijn verlossend woord een deel van de wereld redden.” Onze-Lieve-Vrouw kwam toen dichterbij en toonde me met een droevige uitdrukking de vlammen van de hel. Ze zei: “satan regeert en triomfeert op aarde! Zie hoe hoog de vlammen zijn en hoe de zielen in de vlammen vallen als sneeuwvlokjes! Hoeveel vonken! Hoeveel kreten van haat en wanhoop! Hoeveel pijn! Zie hoeveel priesters tussen de zielen! Kijk naar het teken van hun toewijding in hun transparante handen! [In de palmen van hun hand kon het teken van het kruis duidelijk gezien worden!] Wat een marteling is het voor Mijn Moederlijk Hart! Groot is Mijn verdriet om te zien dat de mensheid niet verandert. De gerechtigheid van Mijn Vader vraagt herstel, anders zullen velen verloren gaan!”

“Zie hoe Rusland zal branden!” Voor mijn ogen kon ik een immens veld vol vlammen en rook zien, waarin de zielen werden ondergedompeld als in een zee van vuur. “En al dit vuur zal niet door mensenhanden aangestoken worden, maar het zal rechtstreeks uit de Hemel geslingerd worden door de Engelen [op het moment van de grote straf of zuivering]. Daarom vraag ik gebeden, boete en offer, zodat ik als Middelares kan optreden voor Mijn Zoon, om veel zielen te redden.”

16 april 1954 [Goede Vrijdag]

“Na een periode van hevig lijden, verscheen Jezus mij rond 13 uur, bedekt met wonden en bloed, en Hij sprak:

‘Zie Mijn kind, hoe de wereld zichzelf verlaagd heeft door corruptie allerhande. De regeringen gedragen zich als geïncarneerde demonen en terwijl ze spreken over vrede, bereiden ze zich voor op oorlogen die volkeren en naties vernietigen. De mensheid is ondankbaar geworden aan Mijn Heilig Hart en misbruikt Mijn Barmhartigheid. De hele aarde is getransformeerd in een misdaadscène.’

‘Veel schandalen vernietigen de zielen, vooral die van de jongeren. Ongehinderd en ongelimiteerd blijven ze genot vooropstellen en degraderen hun geest door corruptie en zonde. Het slechte voorbeeld van veel ouders toont de jongeren ontrouwheid in plaats van waarden en gebed en de heiligheid van de huisgezinnen wordt bevlekt en verwelkt.’

‘De wil van de mensen verandert niet. Ze leven in aanwezigheid van zonde en zelfs indien veel plagen hen zouden kunnen doen herinneren aan Gods woorden, volharden de mensen in hun zonden. Er moeten meer gebeden en boetedoeningen komen van de zielen die me trouw zijn om God genegen te worden en zijn toorn af te wenden en zijn straf te matigen. De straf die enkel door de tussenkomst van Onze Moeder uitgesteld is.’

‘O, hoe droevig is Mijn Hart te zien dat mensen zich niet bekeren en Mijn zovele oproepen niet beantwoorden. Ze blijven ronddwalen in de duisternis en blijven in zonde leven. De plaag van vuur om de aarde te zuiveren van onrechtvaardigheden van de boosaardigen komt dichter. De rechtvaardigheid van God vereist een herstel van alle beledigingen en misdaden die de wereld nu bedekken en die niet langer meer getolereerd kunnen worden. Mensen blijven echter volharden in het kwade en keren niet tot God terug.’

‘De Kerk is verdeeld en de priesters worden veracht omdat er veel slechten zijn die voor schandalen zorgen. Help Mij, door je lijden, vergiffenis te vragen voor deze overtredingen en zo, tenminste gedeeltelijk, de mensheid te redden die wegglijdt in corruptie en dood. Maak het kenbaar aan de mensheid dat ze berouwvol moeten zijn en terugkeren naar God, zodat ze mogen hopen op vergeving en gespaard mogen worden van de wraak van een verbolgen God.’

8 april 1955 [Goede Vrijdag]

De Heilige Moeder, mooi en majestueus, maar met tranen op haar wangen, sprak: ‘Mijn dochter, het is uw Moeder die tot u spreekt. Luister aandachtig en maak alles bekend wat Ik u zeg, omdat de mensheid, ondanks de herhaalde waarschuwingen, niet teruggekeerd is naar God. Ze weigeren de genade en luisteren niet naar Mijn stem. U moet geen twijfel hebben ​​over wat Ik u bekend maak, omdat Mijn woorden zeer duidelijk zijn en je moet ze aan iedereen doorgeven.’

Donkere en angstaanjagende dagen naderen!

De mensheid wordt verduisterd door een dikke mist, als gevolg van de vele zware zonden die de hele aarde bedekken. Vandaag verzet de mensheid zich meer dan ooit tegen de oproepen uit de Hemel. Ze lasteren God en wentelen zich in het slijk van de zonde.’

‘Mijn dochter, zie naar Mijn Hart doorboord door de zovele zonden, naar Mijn Gelaat getekend door zoveel verdriet, naar Mijn Ogen gevuld met tranen. De oorzaak van Mijn verdriet is de aanblik van de zovele zielen die naar de Hel gaan en omdat de Kerk gewond is, zowel innerlijk als uiterlijk.’

‘De heersers van de wereld verkondigen vrede, maar in de plaats daarvan zal de hele mensheid straks in oorlog verkeren en iedereen zal door zorgen overmand worden. Gods Gerechtigheid zal niet worden afgewend en deze gebeurtenissen staan voor de deur. De omwenteling van de wereld zal enorm zijn omdat de mensheid, net zoals ten tijde van de zondvloed, Gods weg kwijt is en geregeerd wordt door de geest van satan.’

'Priesters moeten zich verenigen door gebed en boete. Ze moeten de toewijding van de Twee Harten verspreiden. Het uur van Mijn overwinning is weldra aangebroken. De overwinning zal worden bereikt door de liefde en de genade van het Hart van Mijn zoon en door Mijn Onbevlekt Hart als Middelares tussen de mensheid en God. Door het aanvaarden van deze uitnodiging zullen veel priesters en religieuzen grote genaden verkrijgen voor de redding van de arme zondaars.’

Stuur een boodschap de wereld in om iedereen te laten weten dat de gesel op handen is

Gods Gerechtigheid zal zwaar zijn. De mensheid, doordrenkt door zonden, zal binnenkort gewassen worden in haar eigen bloed door ziekte, hongersnood, aardbevingen, wolkbreuken, tornado’s, overstromingen, verschrikkelijke stormen en oorlog. Maar ze negeren deze waarschuwingen en ze zijn niet bereid om in te zien dat Mijn tranen duidelijke tekenen zijn van de tragische gebeurtenissen die op handen zijn. Grote beproevingen staan voor de deur.’

‘Indien de mens zijn leven niet zal beteren, zal een verschrikkelijke plaag van vuur uit de Hemel neerdalen over alle naties van de wereld en de mensheid zal worden gestraft op basis van de vele zonden begaan tegen de Goddelijke rechtvaardigheid. Er breken verschrikkelijke momenten aan voor iedereen, omdat de Hemel zal worden samengevoegd met de aarde en alle goddelozen zullen worden vernietigd. Sommige naties zullen volledig worden gezuiverd, terwijl andere volledig zullen verdwijnen.'

‘Je moet deze waarschuwingen aan iedereen doorgeven, opdat de nieuwe generatie zou weten dat de mensheid op tijd was gewaarschuwd om Gods toorn af te wenden en dat deze straffen konden vermeden worden.’

De Heilige Moeder, mooi en majestueus, maar met tranen op haar wangen, sprak: ‘Mijn dochter, het is uw Moeder die tot u spreekt. Luister aandachtig en maak alles bekend wat Ik u zeg, omdat de mensheid, ondanks de herhaalde waarschuwingen, niet teruggekeerd is naar God. Ze weigeren de genade en luisteren niet naar Mijn stem. U moet geen twijfel hebben ​​over wat Ik u bekend maak, omdat Mijn woorden zeer duidelijk zijn en je moet ze aan iedereen doorgeven.’

Donkere en angstaanjagende dagen naderen!

De mensheid wordt verduisterd door een dikke mist, als gevolg van de vele zware zonden die de hele aarde bedekken. Vandaag verzet de mensheid zich meer dan ooit tegen de oproepen uit de Hemel. Ze lasteren God en wentelen zich in het slijk van de zonde.’

‘Mijn dochter, zie naar Mijn Hart doorboord door de zovele zonden, naar Mijn Gelaat getekend door zoveel verdriet, naar Mijn Ogen gevuld met tranen. De oorzaak van Mijn verdriet is de aanblik van de zovele zielen die naar de Hel gaan en omdat de Kerk gewond is, zowel innerlijk als uiterlijk.’

‘De heersers van de wereld verkondigen vrede, maar in de plaats daarvan zal de hele mensheid straks in oorlog verkeren en iedereen zal door zorgen overmand worden. Gods Gerechtigheid zal niet worden afgewend en deze gebeurtenissen staan voor de deur. De omwenteling van de wereld zal enorm zijn omdat de mensheid, net zoals ten tijde van de zondvloed, Gods weg kwijt is en geregeerd wordt door de geest van satan.’

'Priesters moeten zich verenigen door gebed en boete. Ze moeten de toewijding van de Twee Harten verspreiden. Het uur van Mijn overwinning is weldra aangebroken. De overwinning zal worden bereikt door de liefde en de genade van het Hart van Mijn zoon en door Mijn Onbevlekt Hart als Middelares tussen de mensheid en God. Door het aanvaarden van deze uitnodiging zullen veel priesters en religieuzen grote genaden verkrijgen voor de redding van de arme zondaars.’

“Maar wanneer gaat dit allemaal gebeuren?” vroeg ik aan Onze- Lieve-Vrouw. “Mijn dochter”, antwoordde ze, “de tijd is niet meer ver weg. Wanneer de mensen deze gebeurtenissen het minst verwachten, zal het plaatsvinden.”

‘Mijn Hart voor de arme zondaars is zo groot en ik maak gebruik van alle mogelijke middelen om hen te redden. Kijk naar Mijn mantel, hoe groot hij is. Als ik niet gebogen was over de aarde om haar met Mijn moederlijke liefde te bedekken, zou de storm van vuur de naties van de wereld al lang vernietigd hebben!’

Dan riep ik uit: “Mijn Lieve Moeder, ik heb U nooit eerder gezien met zo’n grote mantel!” De Heilige Maagd antwoordde, met Haar handen wijd open: “Dit is de mantel van genade voor al diegenen die teruggekeerd zijn naar Mijn Onbevlekt Hart. Zie je? Mijn rechterhand houdt de mantel bedekt over de aarde om de arme zondaars te redden, terwijl Ik met Mijn linkerhand de Goddelijke Rechtvaardigheid tegenhoud, zodat de tijd van genade nog langer zou mogen duren.”

‘Om Mij te helpen met Mijn taak, vraag Ik dat dit gebed zou worden verspreid als een zeer nuttig middel om genade en verlossing voor de arme zondaars te verkrijgen. Zeg vaak, met de handen gevouwen: "Koningin van het Universum, middelares tussen de mensen en God, toevlucht van al onze hoop, ontferm u over ons!"

23 maart 1961 [Goede Vrijdag]

Onze-Lieve-Vrouw zegt: “Mijn dochter, de gesel is nabij. Er wordt veel over vrede gesproken, maar de hele wereld zal binnenkort in oorlog verkeren en de straten zullen rood kleuren van bloed! Er is geen glans van het licht meer te zien in de wereld, omdat de mensen leven in de duisternis van de dwaling en het enorme gewicht van de zonde maakt de Goddelijke Rechtvaardigheid woedend.”

“Alle naties zullen worden gestraft, omdat de zonde zich verspreid heeft over de hele wereld! De straffen zullen enorm zijn, omdat de mensheid een ondraaglijke strijd begonnen is tegen zijn God en Vader!”

“Mijn Hart bloedt ook voor Italië, dat slechts gedeeltelijk veilig zal zijn voor de Paus. O, hoe doet het Me pijn om de vertegenwoordiger van Christus op aarde zo gehaat en vervolgd te zien!”

“Hij, die de Geestelijke Vader is van de mensen, de verdediger van het geloof en de waarheid, van wie het gezicht straalt van licht, is zeer gehaat.”

“Veel onrechtvaardige en goddeloze leiders, die leven zonder rekening te houden met Gods wetten, hebben de maatschappij geruïneerd. Ze gedragen zich als roofzuchtige wolven in schaapskleren en verzetten zich tegen God en Zijn Kerk.”

“Hoe kan de wereld gered worden van de ramp die op het punt staat de misleidende naties te treffen, als de mens zijn fouten en gebreken niet inziet? De enige redding is een volledige bekering en terugkeer naar God en een oprechte toewijding aan Mijn Onbevlekt Hart door het dagelijks bidden van Mijn Rozenkrans.”

“Ooit was er de straf door het water, maar als de mensheid niet naar God terugkeert, zal er een straf komen door het vuur, die de straten van de wereld zal bedekken met bloed.”

“Mijn Hart van Moeder en Middelares van de mensen nodigt de mensen, via Mijn vele tekenen en manifestaties, uit tot boetedoening en vergeving. Maar ze reageren met een storm van haat, godslasteringen en ontheiligingen, als verblind door een helse woede. Ik verlang gebeden en boetedoening, opdat ik genade en zaligheid zou verkrijgen voor veel zielen, anders zullen ze verloren gaan.”

8 december 1956 [Feest van de Onbevlekt Ontvangenis]

Onze Gezegende Moeder spreekt: “De wereld van vandaag eert Mij, maar Mijn Moederlijk Hart is aan het bloeden, omdat de vijand aan de deur staat! Moest ik je het aantal zonden laten zien, begaan op één enkele dag, … je zou sterven van afschuw en verdriet! De zonden die God het meest verdriet bezorgen, zijn die van de zielen die deugdelijkheid veinzen, maar in de plaats daarvan iedereen die in hun buurt komt besmetten door hun zondig leven.”

“De tijden zijn bedroevend. De ganse wereld is in beroering. Het is nog slechter geworden dan in de tijd van de zondvloed!”

“Alles is in spanning, zoals een draad gespannen kan zijn. Als hij doorbreekt zal de gerechtigheid van God als een donderstorm over ons heen komen en zal Zijn spoor van zuivering voltooid worden.”

Zuster Elena vroeg: “ Wat zal er met Italië gebeuren?”

De H. Maagd antwoordde: “Italië, mijn kind, zal vernederd worden, gezuiverd met bloed en zal veel te lijden hebben want talrijk zijn de zonden van ons geliefde land, zetel van de Vicaris van Christus. U kan zich niet voorstellen wat er te gebeuren staat! In deze droeve dagen zal er veel angst en geween zijn. Er zal een grote revolutie uitbreken en de straten zullen rood van het bloed zien. De paus zal veel te lijden hebben en dit lijden zal als een doodstrijd zijn die zijn aardse pelgrimstocht zal verkorten. Zijn opvolger zal de boot moeten leiden in een stormwind.”

“De straf van de goddelozen zal onverkort komen. Deze dag zal een dag vol verschrikking zijn over de hele wereld. De aarde zal beven, de hele mensheid zal doorééngeschud worden! De slechten en de hardnekkigen zullen vergaan door de verschrikkelijke strengheid van het oordeel van de Heer.”

“Verstuur zo snel mogelijk een bericht aan de wereld om de mensen te verzoeken zich terug tot God te wenden door gebed en boetedoening en zich in vertrouwen tot mijn Onbevlekt Hart te richten. Ik ben de moeder van God van de oprechten en van de zondaars. Enkel door jullie gebed en berouw kan Mijn mededogen de hand van Gods oordeel weerhouden.”

Voorspellingen van 1959

Een lijdende Jezus, doordrenkt met bloed, sprak met pijnvolle blik: “Wens je verenigd te zijn met Mij in Mijn doodsangst? Zie hoeveel ik lijd! De zonden van de mensheid hebben dit leed over Mij gebracht! Er is veel bitterheid in dit Hart gegoten, gekwetst door vele zielen die in plaats van Mij lief te hebben door boete te doen en te vluchten voor de zonde van deze corrupte wereld, de ongerechtigheid bedrijven.”

“O, Mijn liefste bruid, moest je de pijn kennen die Mijn Hart voelt door het verlies van zoveel zielen! Satan reist victorieus over gans de zondige aarde. Ik heb nood aan vrijgevige zielen om de woede van Mijn Vader te temperen, want de wereld stevent af op een dreigende catastrofe. De uren van de duisternis komen op ons af!”

Toen verscheen de H. Maagd mij. Ze was droevig en weende. Ze sprak: “Deze grote mantel die u ziet is een uitdrukking van Mijn genade om de zondaars te beschermen en hen te redden. De mensen bedekken zich echter met nog meer zonden en willen hun fouten niet opbiechten. Daarom zal het oordeel van God over deze zondige wereld komen om de mensheid te zuiveren van hun zonden en in het bijzonder deze zonden die de jeugd bedorven hebben.”

“Om zielen te redden moet de toewijding aan het Onbevlekt Hart van Maria over gans de wereld verspreid worden. Zij is immers de enige Middelares en Koningin van de wereld.”

“De wereld zal weer eens besmet worden door rampen met bloedige revoluties, grote aardbevingen, hongersnoden, epidemieën, orkanen en met overstromingen van rivieren en zeeën. Als de mensen zich niet opnieuw bekeren tot God zal zuiverend vuur van de Hemel neerkomen als een sneeuwstorm op alle mensen en een groot deel van de mensheid zal vernietigd worden.”

“De mensheid spreekt niet langer meer volgens het ware woord van het Evangelie. De immoraliteit van deze tijden heeft een toppunt bereikt, maar de mensen luisteren niet naar Mijn moederlijke waarschuwingen. Dus zal de wereld dringend moeten gezuiverd worden.”

“Rusland zal spoedig alle landen en in het bijzonder Italië veroveren en hun vlag zal gehesen worden op de Sint-Pietersbasiliek. Italië zal het toneel worden van een grote revolutie en Rome zal gezuiverd worden met bloed omwille van zijn vele zonden en speciaal voor de zonde van onzuiverheid. De kudde zal uiteen gedreven worden en de Paus zal hevig te lijden hebben.”

“Het enige redmiddel is gebed en boete, om zo terug te keren naar God met oprecht berouw voor de begane fouten. Slechts dan kan de kastijding plaatsmaken voor genade. De mensheid zal nooit vrede vinden als ze zich niet volledig richt tot het Hart van Mijn Zoon Jezus en tot mijn Onbevlekt Hart, als Moeder van Genade en Middelares van mensen!”

Goede Vrijdag 1960

De H. Maagd zegt: “De jeugd leeft in verval! Veel onschuldige zielen zijn betrokken in een reeks schandalen. De wereld is als een vallei geworden overstroomd door vuil en modder. Enkele van de grootste beproevingen van de Goddelijke Gerechtigheid staan ons echter nog te wachten, nog voor de stortvloed van vuur.”

“Ik heb de mensen een lange tijd op veel manieren geadviseerd, maar ze luisteren niet naar Mijn Moederlijke oproepen en ze bewandelen verder het pad van verderf. Spoedig echter zullen angstaanjagende dingen te zien zijn die zelfs de meest hardnekkige zondaars zullen doen beven!”

"Grote rampen die verdeeldheid, tranen, strijd en pijn zullen brengen, zullen op de wereld geschieden. Grote aardbevingen zullen volledige steden en landen vernietigen en zullen epidemieën, hongersnood en vernietiging brengen. Vooral daar waar de zonen van de duisternis zich bevinden, [heidenen]."

“In deze tragische uren zal de wereld nood hebben aan gebed en boetedoening omdat de Paus, de priesters en de Kerk in gevaar zullen zijn. Als we niet bidden zal Rusland Europa innemen, vooral Italië, en zo nog meer chaos en vernietiging brengen. Daarom zullen de priesters op de frontlinie moeten staan ter verdediging van de Kerk, door het voorbeeld te geven van heiligheid, omdat het materialisme doorbreekt en het kwade zegeviert over het goede.”

“De leiders van het volk begrijpen dit niet omdat ze de Christelijke geest niet bezitten. In hun blindheid zien ze de waarheid niet. Ze handelen als roofzuchtige wolven in schapenkleren terwijl ze zichzelf Christen blijven noemen.”

“Verspreid de devotie aan Mijn Onbevlekt Hart, van Moeder van Genade, Middelares van de mensen die gelooft in de genade van God. Ik zal mijn voorliefde voor Italië tonen en het zo redden van het vuur, maar de hemel zal duister zijn en de aarde zal beven en diepe afgronden zullen te voorschijn komen. Provincies en steden zullen vernietigd worden en iedereen zal roepen dat het einde van de wereld in aantocht is! Zelfs Rome zal gestraft worden voor zijn vele ernstige zonden die een toppunt bereikt hebben. Bid en verlies geen tijd meer, want duisternis omhult reeds de aarde en de vijand staat voor de deur.”

22 augustus 1960: Feest van het Onbevlekt Hart

De H. Maagd zegt: “Het uur van Gods Oordeel is aangebroken en zal hevig zijn! Grote plagen bedreigen de wereld en veel landen worden getroffen door epidemieën, hongersnoden, grote aardbevingen, vernietigende orkanen met overstromende rivieren en zeeën, die dood en vernieling brengen. Als de mensen in deze plagen niet de verwittigingen van de Goddelijke Genade zien en zich niet terug toekeren naar God en het Christelijk leven, zal een andere verschrikkelijke oorlog van het westen naar het oosten komen. Rusland zal met haar geheim leger Amerika verslaan en Europa onder de voet lopen. De rivier “de Rijn” zal vol lichamen en bloed liggen. Ook Italië zal gekweld worden door een grote revolutie en de Paus zal hevig te lijden hebben.”

“Verspreid de devotie tot Mijn Onbevlekt Hart, zodat veel zielen misschien nog kunnen gered worden door Mijn liefde en opdat veel zondaars zich alsnog zouden bekeren tot Mijn Moederlijk Hart. Voor degenen die geloven, vrees niet, want ik zal jullie vergezellen met Mijn Moederlijke bescherming en allen die Mijn waarschuwingen volgen, vooral door het opzeggen van de rozenkrans, zullen gered worden.”

"satan raast woedend over deze ordeloze wereld en zal spoedig zijn macht tonen. Maar omwille van Mijn Onbevlekt Hart zal de triomf van het licht sterker zijn dan zijn triomf over de duisternis en zal de wereld uiteindelijk rustig en vredig zijn.”

Goede Vrijdag 1961

De bedroefde Madonna sprak: “Mensen houden geen rekening met Mijn Moederlijke verwittigingen en daardoor zakt de wereld verder weg naar de afgrond. Er zal onrust ontstaan door hevige rampen die dood en vernieling zullen brengen.”

“Rusland, aangespoord door satan, zal trachten de ganse wereld te domineren en zal door middel van bloedige revoluties, valse berichten verspreiden die alle volkeren zullen treffen en vooral Italië. De Kerk zal vervolgd worden en de Paus en de priesters zullen veel te lijden hebben.”

Zuster Elena Aiello spreekt: “O, wat een verschrikkelijk visioen heb ik. Een grote revolutie vindt plaats in Rome. Ze komen het Vaticaan binnen. De Paus is alleen en is aan het bidden. Ze houden hem hardhandig vast en slaan hem tegen de grond en binden hem vervolgens vast. O God, o God. Ze schoppen op hem. Wat een verschrikkelijke scène, hoe vreselijk!

Dan komt Onze Gezegende Moeder nader. De aanranders vallen neer op de grond. Onze Moeder helpt de Paus terug recht en ondersteunt hem. Zij bedekt hem met Haar mantel en zegt: “Vrees niet.”

Plots vallen de rode vlaggen die op de Sint-Pietersbasiliek gehangen waren neer en het licht gaat uit op de plaatsen waar die gemene mannen zich verzamelden. Maar deze atheïsten blijven roepen: “We willen niet dat God over ons heerst, maar we willen satan als onze meester.”

Onze Gezegende Moeder spreekt opnieuw: ‘Mijn dochter, Rome zal niet gered worden, want de Italiaanse heersers hebben verzaakt aan het Goddelijk Licht. Slechts een klein aantal mensen houden echt van de Kerk. De dag is niet ver meer af dat alle kwaadaardigen zullen ten onder gaan aan de daverende Goddelijke Gerechtigheid.’

Zaligverklaring Zr. Elena Aiello

In april 2011 keurde Paus Benedictus XVI de petitie goedgekeurd die de Zaligverklaring van de eerbiedwaardige Elena Aiello inluidde. Ze werd Zalig verklaard op 14 september 2011 om 17.30 uur in Piazza dei Bruzi in Cosenza, Italië, op het feest van de Kruisverheffing. De verklaring van de zegening gebeurde door Kardinaal Angelo Amato, pro-prefect van de Congregatie voor de Heilig- en Zalingsprekingsprocessen, samen met de Aartsbisschop van Cosenza/Bisignano, Zijne Excellentie Salvatore Nunnari.

Vertaling: SDV

Het eerste visioen van de kleine Magdalena

Maar op dit moment in het verhaal is kleine Magdalena net 5 jaar oud, en in haar dorp is ze reeds gekend voor haar opmerkelijke devotie, die heel uitzonderlijk is voor een meisje van haar leeftijd. Niet lang na haar vijfde verjaardag zit ze in de kerk te bidden, wanneer ze plots heel bekoorlijke muziek hoort. Er verschijnt  een jonge man aan haar, met dik, zwart haar en een mantel die zo  schittert dat ze haar ogen moet sluiten. Toen het verhaal de ronde deed dachten sommige dat het Jezus was geweest. Het nieuws van deze gebeurtenis verspreid zich in heel Cordoba en heel wat mensen willen de kleine Magdalena ontmoeten.

De hemelse verschijningen onderscheiden van de duivelse

De moeilijkheid waar we nu mee geconfronteerd worden bij het uitpluizen van Magdalena's jonge leven, is dat er, zoals bij alle mystici en hun mystieke genaden, vaak invloeden en verschijningen zijn van het duivelse, gelijklopend met de hemelse verschijningen. Zoals in het geval van de Bijbelse Job, laat God de duivel toe om zelfs mystici te verleiden en uit te dagen om hun geloof, liefde en devotie op de proef te stellen. Dit is het geval bij zo goed als elke mysticus. En bij Magdalena is het begrijpen van haar mystieke gaven en genaden zelfs nog moeilijker tijdens haar vroege jaren, omdat er zeker een periode was dat Magdalena blijk gaf van authentieke vroomheid en diepgaande devotie, met de oprechtheid en eenvoud van een kind. Maar we weten dat ze een pact sloot met de duivel, dus er moet een moment geweest zijn wanneer de hemelse verschijningen in aantal afnamen of zelfs helemaal stopten, en vervangen werden door de duivelse verschijningen.

Maar voorlopig leeft Magdalena een eenvoudig leven samen met haar gezin, arme ambachtslieden. En terwijl Magdalena een rolmodel van bescheidenheid en gedrag blijft gaan de visioenen door, het ene na het andere, en na verloop van tijd trekt dit de aandacht van velen; zo veel zelfs dat ze op een dag wegvlucht van huis om in een nabijgelegen grot te gaan schuilen en waar ze opnieuw in extase valt. Wanneer ze wakker wordt beseft ze dat ze op miraculeuze wijze door haar beschermengel naar haar bed was teruggebracht.

Miraculeuze genezingen

Kort daarna verschijnt een man aan haar van wie ze denkt dat het Jezus is, en vraagt haar om haar ascese [een systematische strenge onthouding van alle zinnelijke genoegens] te matigen om haar kwetsbare gezondheid niet in gevaar te brengen. Hij vertelt haar dat haar een grote lotsbestemming wacht en dat ze haar krachten nodig zal hebben. Ze loopt naar de kerk om Jezus te bedanken en onderweg ontmoet ze een man die mank loopt en die haar vraagt om hem te helpen de trappen naar de kerk op te helpen. Hij is nog maar een paar treden ver als hij plots rechtop staat en totaal verrast en verrukt loopt hij het hele dorp door, roepend dat hij genezen is.

Magdalena zelf gaat de kerk binnen en valt in diepe extase. Er komt al gauw iemand binnen die naar haar op zoek is en die zich realiseert dat ze een visioen heeft. Ze kijkt in de ogen van Magdalena en ziet in de weerspiegeling in haar ogen de hemelen en wat lijkt op de Heilige Drievuldigheid, omringd door de Gemeenschap van Heiligen. Kort erna wordt Magdalena onderworpen aan allerlei ondervragingen [net zoals Jezus na de genezing van de blinde man] om sluwe streken te proberen achterhalen, maar zonder resultaat. Niet lang daarna zou een stomme persoon zijn spraak teruggekregen hebben door haar bemiddeling.

Magdalena probeert zichzelf te kruisigen

In 1497, op tienjarige leeftijd, is Magdalena al een mooi meisje. En in haar zuiverheid verschuilt ze zichzelf onder lange, zwarte jurken en rokken. Maar ze vindt zichzelf nog te mooi, en op een dag probeert ze als boetedoening zichzelf aan de muur van haar slaapkamer te kruisigen. Eerst nagelt ze beide voeten vast, dan haar linkerhand. Ze bloedt en verliest het bewustzijn door de enorme pijn. Haar huid scheurt en ze valt zwaar op haar borstkas, waarbij ze twee ribben breekt. Haar ouders laten de dokter komen en hij verbindt al haar wonden, maar ze brandt van verlangen om verschrikkelijk te lijden voor het herstel van haar zonden, en ze rukt steeds opnieuw haar zwachtels af om nog meer te lijden. Maar als gevolg hiervan wordt ze al snel heel erg ziek.

Op Paaszaterdag 1497 is Magdalena bedlegerig en ze lijkt stervende te zijn, waarschijnlijk van de infecties aan haar wonden  van haar mislukte kruisiging. Om middernacht slaakt ze een kreet, gaat rechtop in bed zitten, rukt opnieuw alle zwachtels af en roept uit dat ze genezen is. Ze zegt dat het Jezus zelf is die net aan haar verschenen is en haar genezen heeft

Een verlengde vasten en haar eerste Heilige Communie

Drie maanden voor haar eerste Heilige Communie stopt Magdalena met eten. Haar ouders smeken haar om te eten, maar zonder resultaat; ze vast tot de zondag van haar eerste Heilige Communie, verbazingwekkend genoeg zonder haar gezonde voorkomen te verliezen. Op de dag van de plechtigheid, op exact het moment van de consecratie, slaakt ze opnieuw een kreet en gaat lange tijd neerliggen, met het gezicht neerwaarts. Wanneer ze de kerk verlaat vertelt ze dat de Heer Zelf de Eucharistie in haar mond had gelegd, zonder dat ze hiervoor bij de priester moest gaan.

Wonden lijken in één nacht  te genezen en het verhaal van twee kleine vingers

Op zestienjarige leeftijd blijft Magdalena iedereen verbazen met haar uitzonderlijke devotie en haar opmerkelijk verlangen om te boeten voor haar zonden. Velen zien haar als een levende heilige, want wie anders dan een heilige kan zo'n uitzonderlijke boetedoening doen? Wanneer ze zichzelf tot bloedens toe geselt tijdens haar boetedoening, zijn tot ieders verbazing haar wonden de volgende dag op miraculeuze wijze genezen. Ze is gezond, en alles aan haar lijkt normaal behalve twee vingers die niet gegroeid zijn zoals de anderen: op zestienjarige leeftijd zijn ze niet langer dan de pink van een kind. Sommigen zeggen dat het de twee vingers zijn die Christus tijdens haar kindertijd op een nacht tijdens een verschijning had aangeraakt.

Magdalena wordt Franciscanernon

In 1504, op zeventienjarige leeftijd, krijgt Magdalena wat het grootste verlangen in haar leven blijkt  te zijn: een Franciscanernon worden, een geestelijke dochter van de H. Franciscus en de H. Clara. Omwille van haar reputatie van heiligheid wordt ze tot haar grote vreugde toegelaten tot het Franciscanenklooster van de H. Eli

In 1504, op zeventienjarige leeftijd, krijgt Magdalena wat het grootste verlangen in haar leven blijkt  te zijn: een Franciscanernon worden, een geestelijke dochter van de H. Franciscus en de H. Clara. Omwille van haar reputatie van heiligheid wordt ze tot haar grote vreugde toegelaten tot het Franciscanenklooster van de H. Elizabeth van de Engelen in Cordoba, waar ze al gauw een inspiratie is voor veel van de nonnen.

In 1509, op 22-jarige leeftijd en na een paar jaar als postulante, heeft ze al een reputatie verworven van heiligheid, en hierdoor vind men het veiliger om haar de geloften alleen te laten afleggen. Er wordt enorm uitgekeken naar de gebeurtenis en ze wordt goed voorbereid. Alle edelen proberen een goed plekje te vinden in de kerk, en om nog meer glans toe te voegen aan de grote dag liet de aartsbisschop zijn troon met fluweel overtrekken.

En eindelijk komt de dag van de plechtigheid. Magdalena zal nu gekend zijn als Zuster Magdalena van het Kruis, in nagedachtenis van haar heroïsche kruisiging tijdens haar jeugd. De plechtigheid begint en ze komt naar voor en knielt en wacht tot de kardinaal zijn speech begint. Maar in plaats van haar te vragen om de geloften van christelijke deugdelijkheid en vroomheid af te leggen, zoals het gebruikelijk is, verzoekt hij haar om haar gebeden en bescherming voor zichzelf en het bisdom.

De miraculeuze duif

Tijdens het Kyrie Eleison gebeurt er iets opmerkelijks: een duif, die recht uit de top van de kathedraal lijkt af te dalen, trekt ieders aandacht. De duif landt op Magdalena's schouder en lijkt iets in haar oor te fluisteren. Daarna stijgt ze op naar een balustrade en blijft daar zitten alsof ze toekijkt tot het einde van de plechtigheid. Daarna vliegt ze de kerk buiten en de mensen die naar buiten lopen om haar  te volgen zien haar bijna recht omhoog opstijgen, net zo lang tot de lucht zich onder haar lijkt te sluiten. Het nieuws van deze gebeurtenissen verspreidt zich als een lopend vuurtje door heel het land, en zelfs tot over de grenzen heen.

Naarmate de weken en maanden na de plechtigheid verstrijken, vertoont Zuster Magdalena de la Cruz (zoals ze nu gekend is) al gauw buitengewone capaciteiten. Zonder dat ze ooit het klooster verlaat, weet ze blijkbaar alles van wat er in Cordoba en op andere plaatsen gebeurt, vooral in het nabijgelegen Franciscanenklooster en ook in de aristocratische en edele huizen in Cordoba. Zoals in het verleden blijft ze regelmatig in extase gaan, en als ze niet in haar cel zit wanneer de extases gebeuren, dragen haar gezellinnen haar naar haar cel en trekken zich dan discreet terug. Soms wordt hun nieuwsgierigheid zo groot dat ze vanop een korte afstand blijven luisteren en vaak een geprevel horen van onbekende woorden, evenals kreunen van lijden.

Haar bekendheid en blijft zich over heel Spanje en Cordoba verspreiden

Zoals te verwachten zwellen de geruchten rond al deze opmerkelijke gebeurtenissen aan en overschrijden ze zelfs de landsgrenzen. Het klooster wordt overstelpt met brieven: van her en der verzoeken mensen aan Magdalena van het Kruis om haar gebeden en geestelijke hulp. Er zijn ook gulle donaties, en het klooster van Magdalena bruist van activiteit.

Magdalena’s voorspellingen

Het is in deze tijd dat een andere mystieke gave van Zuster Magdalena de kop opsteekt: ze kan blijkbaar de toekomst voorspellen. In 1515 voorspelt ze de dood van Koning Ferdinand in het volgende jaar, een voorspelling die uitkomt, alsook de heerschappij van Kardinaal  Francisco Jiménez de Cisneros over het koninkrijk van Castilië. Als teken van dankbaarheid geeft Kardinaal Jiménez haar een vermiljoenen ostensorium, wat de bewondering en devotie van haar medezusters en anderen nog doet toenemen.

Een onverwachte en opmerkelijke zwangerschap op de dag van Maria Boodschap

Op 25 maart 1518, dag van het Feest van de Aankondiging of Maria Boodschap, vertelt Magdalena heel discreet aan haar abdis iets wat de vrome vrouw met grote verwarring en verstomming vervult: Magdalena vertelt dat ze de voorbije nacht zwanger was geworden van het kind Jezus,  door de kracht van de H. Geest. En dus was Magdalena van het Kruis, het licht van het klooster van de H. Elisabeth van de Engelen, zwanger.

Rekening houdend met het enorme schandaal dat zo'n nieuws onvermijdelijk zou uitlokken, gebood de abdis aan Magdalena om dit voorlopig volkomen geheim te houden, terwijl ze om leiding bidt om te weten hoe het nu verder moet. Naarmate de dagen voorbijgaan houdt de abdis Magdalena discreet in de gaten, en na een paar weken kan ze niet anders dan te buigen voor het duidelijke bewijs, want Magdalena's buik wordt merkbaar ronder, en het moment zal komen dat ze dit “werk” van de H. Geest...of de natuur niet langer zullen kunnen verbergen.

De nonnen zijn verdeeld over de miraculeuze zwangerschap van Magdalena

De nonnen worden allen op de hoogte gebracht van de situatie en het klooster is al snel in twee kampen verdeeld. Enerzijds zij die twijfelen aan de miraculeuze ontvangenis: sommigen misschien omdat ze stiekem jaloers zijn op Magdalena, anderen omdat het zo'n uitzonderlijke zaak is die nooit gebeurd is bij iemand anders dan de H. Maagd Maria, en niets in de Bijbel verwijst naar een tweede geboorte van Jezus in deze wereld. Op dit punt twijfelen de meesten nog niet echt aan haar heiligheid, hoewel al deze buitengewone zaken zonder twijfel reden zijn tot voorzichtigheid in het vellen van een oordeel. En dan zijn er nog alle gulle giften die blijven toestromen ter ere van de “levende heilige” en de talloze mensen die om haar tussenkomst en gebeden vragen. Dit alles heeft de neiging om de andere zusters in het klooster op de achtergrond te plaatsen, en zorgt ervoor dat ze zich onbekwaam voelen in hun spiritualiteit en deugdelijkheid. Velen van hen vertellen aan hun biechtvader dat ze jaloers zijn en nijd voelen tegenover haar. En om verscheidene redenen is deze bovennatuurlijke zwangerschap voor sommigen dan ook onvoorstelbaar, het meest van al omdat zo'n mirakel niet in de Bijbel geschreven staat.

Anderzijds zijn er, eveneens in groot aantal, zij die zeggen dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn, en dat de Allerhoogste gedurende vele jaren al allerlei buitengewone genaden verleend heeft aan zijn nederige dienares. Het is begrijpelijk dat zij niet kunnen inschatten hoe zij haar zuiverheid zou hebben kunnen bezoedelen: zij die zo toegewijd en vroom lijkt en die trouwens nooit buiten het klooster komt. De twijfelaars geven hier als antwoord dat ze steeds alleen is als haar biechtvader komt, en ook dat de tralies van het kloosterhek zo ver van mekaar staan dat  iemand die zwaarder is dan de Heilige Geest er door kan. Er werd echter een eed van stilzwijgen afgelegd door beide kampen, hoewel sommigen zich niet kunnen bedwingen zodat het buitengewone nieuws zich al snel door heel Cordoba en het buitenland verspreid. Maar hoe reageert Magdalena hierop? Ze blijft totaal onverschillig voor alles wat gezegd en geïnsinueerd wordt.

Het lijkt er zelfs op dat ze nog meer toewijding aan de dag legt in de uitoefening van deugdzaamheid door het verdubbelen van haar boetedoeningen. Ze loopt blootsvoets op gebroken glas en geselt haar rug en schouders, en draagt een boetegordel.

De aartsbisschop geeft opdracht tot een medisch onderzoek van Zuster Magdalena

Toen hij het nieuws vernam zond de Aartsbisschop van Sevilla drie ervaren vroedvrouwen om Magdalena te onderzoeken. Na een zorgvuldig onderzoek bevestigen ze dat de non daadwerkelijk zwanger is en dat het een feit is dat haar maagdelijkheid volledig intact en onbetwistbaar is. In alle kerken en doorheen het hele land worden er talloze dankgebeden gezegd, en binnen het klooster worden de twijfelaars en roddelaars het zwijgen opgelegd en moeten ze boete doen voor hun twijfels.

Op Kerstavond 1518 vertelt Magdalena dat de bevalling niet lang meer op zich zal laten wachten. Achteraan in de tuin wordt een klein huisje voor haar in gereedheid gebracht, want haar beschermengel had haar in een visioen aangeraden om alleen te zijn bij de geboorte zodat ze nog meer zou lijden bij gebrek aan menselijke hulp. Magdalena blijf drie dagen in het huis opgesloten terwijl de gemeenschap voor haar blijft bidden. Het verhaal dat Magdalena vertelt wanneer ze het huisje verlaat, is fenomenaal.

Ze vertelt dat ze tijdens de Kerstnacht om middernacht geboorte had gegeven aan een fantastische baby die zoveel licht uitstraalt dat het wel het middaguur leek. De kilte in haar kamer wordt plots warm en het goddelijk kind lijdt totaal geen koude.

Tijdens de geboorte begint Magdalena's haar heel snel te groeien, en het verandert van zwart naar blond. De lengte van het haar laat toe om het kind er volledig in te wikkelen en warm te houden.

Als bewijs van het mirakel snijdt ze een paar blonde lokken af voordat het haar terug z'n normale kleur terugkrijgt. De nonnen strijden om een paar miraculeuze haarlokken om ze als waardevol relikwie te kunnen houden.

Zuster Magdalena de la Cruz zet het verhaal over de opmerkelijke geboorte verder, en zegt dat ze op Kerstochtend helemaal alleen was. Het mooie kindje was verdwenen maar aan haar borst was nog te zien dat ze het gevoed had. Haar lichaam vertoonde ook nog de tekenen van een recente geboorte. Kort daarop worden de vroedvrouwen opnieuw naar Magdalena gestuurd om de echtheid van deze feiten te verifiëren, en om te kijken of Magdalena's maagdelijkheid nog intact was na de geboorte. Er wordt een Te Deum gehouden in de kathedraal en er stromen giften binnen zoals nooit tevoren. Maar zoals we al snel zullen ontdekken was deze hele gebeurtenis in werkelijkheid het werk van de duivel, en meer bepaald uitgevoerd door twee demonen, Balban en Patorrio...

Er blijven echter roddels de ronde doen, dus in een poging om voor eens en altijd een einde te stellen aan de roddels komt er op een morgen een monnik-exorcist aan in het klooster, terwijl de non in extase is. Hij benadert haar en steekt twee lange naalden in haar lichaam; één in haar voet en de andere in haar hand. De naalden dringen diep in het vlees, maar Magdalena blijft er ongevoelig voor, zonder enige reactie, hetgeen voor velen bevestigd dat haar extases echt waren. Wanneer de naalden teug worden uitgetrokken komt er een dun straaltje bloed uit de wonden.

Haar vasten wordt aan een strenge tekst onderworpen

Ondanks deze test wordt zuster Magdalena aan een andere test onderworpen, deze keer betreffende haar onthouding van voedsel; een vasten die ze zogezegd al elf jaar volhield. Want er werd geïnsinueerd dat sommige aspirant-kloosterzusters haar voedsel brachten.

De abdis vraagt daarom dat er de klok rond een wacht van twee monniken uit een nabijgelegen Franciscanenklooster aan de deur van Magdalena's cel wordt geplaatst, met een beurtwissel tussen de twee monniken. Bovendien laat ze het raam van de kamer dicht nagelen. Na een paar dagen ontdekt men dat Magdalena plotseling verdwenen is. Ze zoeken overal naar haar en vinden haar terug aan een volledig andere kant van de tuin, slapend naast een fontein. De monniken verzekeren de abdis dat ze hun waakzaamheid geen seconde hadden laten verzwakken. Zuster Magdalena zelf vertelt dat de H. Franciscus haar naar deze plaats had overgebracht. Niemand kan hier uiteraard een verklaring voor geven en men besluit dat het een nieuw mirakel is in het buitengewone leven van Zuster Magdalena van het Kruis.

Een kathedraal wordt gebouwd

Op dit moment in tijd heeft Zuster Magdalena reeds een grotere prestige verworven dan de abdis zelf. Men raadpleegt haar voor alle belangrijke beslissingen die door de gemeenschap moeten genomen worden. Zelfs van buitenaf vraagt men haar om advies en het duurt niet lang of Magdalena en haar bevriende nonnen zijn beter geïnformeerd over wat er in de stad gebeurt dan de aartsbisschop zelf.

In 1523 wil de Aartsbisschop een nieuwe kathedraal laten bouwen, en door de overvloedige giften die naar Zuster Magdalena gestuurd werden, is haar Klooster van de H. Elisabeth van de Engelen het rijkste in heel Spanje, waardoor het in staat is om te voorzien in het grootste deel van het benodigde geld voor de bouw ervan. Daarom wordt Zuster Magdalena's advies gevraagd over hoe de kathedraal er dient uit te zien.

Zr. Magdalena de la Cruz wordt tot abdis verkozen

En zo komt het dat Magdalena's bekendheid gedurende negenentwintig jaar gegroeid is in proportie tot haar vermeende deugden, en dat ze een bestaan geleid heeft dat, hoewel soms vervuld met verbazingwekkende gebeurtenissen, voor het grootste deel op een positieve wijze heeft bijgedragen aan de verrijking van het klooster, door haar uitoefening van deugdzaamheid en de hemelse tekenen  die een inspiratie zijn voor de gelovigen. Door haar voortdurende vroomheid en opoffering inspireert en fascineert ze de Spaanse hoge clerus, en velen vinden dat ze een hogere functie verdient in het klooster, één die in proportie is tot haar verdiensten. Er wordt voorgesteld dat ze abdis zou worden, vermits de huidige abdis steeds zwakker wordt. Met een vermeende nederigheid protesteert Magdalena hiertegen en ze schuift haar zwakke administratieve capaciteiten als reden naar voren, zeggende: “Laat hen Zuster Isabella van de H. Drievuldigheid kiezen”.

Maar vele van haar medezusters willen haar zo graag als abdis, dat Magdalena op 17 februari 1533 tot abdis wordt verkozen, in aanwezigheid van de Overste van de Orde. Ze haalt vierenveertig stemmen, tegen zeven stemmen die aan Isabella van de H. Drievuldigheid werden gegeven.

Magdalene moedigt ernstige kastijdingen en boetedoeningen aan

Met Magdalena aan het hoofd van het klooster verandert er aanvankelijk weinig in het klooster. Alleen Moeder Magdalena lijkt een sterke neiging te hebben naar het beoefenen van ernstige kastijdingen, en ze spoort haar medezusters aan om hetzelfde te doen. Hiermee lokt de abdis soms heel moeilijke situaties uit.

En zo gebeurt het dat de zusters tijdens de biecht, uit hypocrisie of angst voor strenge straffen, zichzelf enkel kleine fouten verwijten. Bij het horen hiervan wordt Moeder Magdalena enorm kwaad, waardoor de zusters al gauw enorme angst krijgen. Ze beveelt hen om meer om erge zonden toe te geven, en de arme nonnen worden bang voor de strengheid van de abdis. Sommigen barsten in tranen uit, en anderen gaan in een soort van half bezetenheid waarbij ze over de grond rollen en hun lichaam krullen, om daarna langzaam aan terug normaal te worden.

Om de meest schuldigen te berispen voor hun vermeende geestelijke zwakheden, beveelt de abdis sommigen om in de refter op handen en knieën te kruipen en met hun tong een kruisteken te maken op de schoenen van alle aanwezige nonnen.

Het duurt niet lang of de biecht van de nonnen wordt al meer zoals Moeder Magdalena het wil, zogezegd om de ware zonden van de zusters te tonen. Straffen worden nu toegekend in proportie tot de ernst van de fouten, want volgens abdis Magdalena is het noodzakelijk om volledig te boeten voor de zonden, en om hierin te slagen worden de geselingen met de gewone koord vervangen door een koord met ijzeren uiteinden.

De manier en het tijdstip voor het uitvoeren van de straf wordt door de abdis gemoderniseerd. Toen er voorheen boetedoening gedaan werd en de straf uitgevoerd werd, werden de kaarsen gedoofd zodat niemand de nonnen kon zien die voor deze vorm van ernstige mortificatie kozen. Het was de eigen keuze van de nonnen om zichzelf te straffen, en het gebeurde in het donker zodat niemand zou weten wie ervoor koos om zichzelf te straffen. Dit was om de nederigheid van de nonnen te bewaren.

Maar vanaf nu moesten de kaarsen blijven branden, op bevel van Moeder Magdalena, en de nonnen krijgen alle tijd die ze nodig hebben om zichzelf openlijk te geselen, in het licht van de kaarsen en in aanwezigheid van de andere nonnen. Volgens haar moest het zien van de zelf uitgevoerde boetedoening een aansporing zijn voor de anderen om hetzelfde te doen, ofwel werden ze blootgesteld aan de verontwaardiging van anderen en werden er bij veel van de andere nonnen innerlijke gevoelens van onvermogen, geestelijke zwakte, en ontmoediging uitgelokt. Vermits we weten dat Moeder Magdalena op dit moment door de duivel geleid werd (wat we al snel zullen zien), wordt verondersteld dat deze buitengewone boetedoeningen een poging van de duivel waren om enerzijds bij sommige nonnen geestelijke trots in te prenten, en ontmoediging en wanhoop bij anderen anderzijds.

Gedaan met de 'kleine boetedoeningen' zoals het bedelen om voedsel aan elke tafel, want volgens Moeder Magdalena is dat makkelijk voor een hoogmoedige ziel. Volgens haar is ernstige mortificatie de kern van ware boetedoening. De nonnen moeten nu op hun knieën zitten op planken die vol steken met afgeronde ijzeren nagelkoppen. ze moeten boetegordels dragen of gordels met kleine ijzeren pinnen aan de binnenkant; in deuropeningen gaan liggen zodat de andere nonnen  op hen kunnen stappen en sommigen dragen zelfs een doornenkroon. En toch lijken deze extreme praktijken geen afbraak te doen aan de uiterlijke toewijding die de meesten in de gemeenschap voor hun nieuwe abdis hebben. Ze wordt tweemaal herkozen met meerderheid van stemmen. Niemand durft blijkbaar haar autoriteit en macht binnen de gemeenschap in vraag te stellen.

Zr. Magdalena zwakt andere Orderegels af

Verbazingwekkend genoeg zwakt abdis Magdalena van het Kruis een aantal regels van de Orde af die al eeuwen bestonden. Dit zorgt uiteraard voor opschudding, eerst en vooral binnen de andere Franciscanengemeenschappen in haar Orde, en ook bij de Aartsbisschop en de priesters in de plaatselijke kerk. Maar zoals in het verleden speelt haar reputatie hierbij een grote rol, en men laat haar heel wat regels van de Orde binnen haar eigen klooster afzwakken.

Naar verluidt verschijnt de Heilige Franciscus aan haar en wordt ze vrijgesteld van de biecht

Magdalena moedigt niet alleen enerzijds aan tot ernstige boetedoening en mortificatie, en anderzijds zwakt ze een aantal regels van de Orde af, maar omwille van haar “heiligheid” verschijnt de H. Franciscus, de stichter van haar Orde, naar verluidt op een nacht aan haar en stelt haar vrij van de biecht.

En over de biechtgelegenheden van haar medezusters zegt ze dat het een belediging is voor hen om door middel van een raster gescheiden te zijn van hun biechtvader. Volgens haar moeten de nonnen en hun biechtvader met het gezicht naar mekaar toe zitten. Dit veroorzaakt heel wat opschudding, niet enkel bij de zusters, maar ook bij de priesters zelfs, omdat men op dat moment in heel Katholiek Spanje nog niet van zo'n gebruik gehoord had.

Bovendien moeten de zusters van Moeder Magdalena van het Kruis op vrijdagen niet meer vasten “zodat ze nog grotere mortificaties kunnen doorstaan”. Veel van haar medezusters geloven dat deze grote hervorming van de Franciscanenorde die ze doorvoert nieuwe voorspoed in het klooster zal brengen, en in de Orde zelf. Het is niet verbazend dat  later de grote Spaanse hervormer en mystica, de Karmelietes H. Theresa van Avila, grote tegenstand zou ondervinden bij de hervormingen die ze een paar jaar later binnen de Orde der Karmelieten in Spanje wilde doorvoeren.

Kort erna verklaart Moeder Magdalena dat ze op een avond een dode vrouw (vermoedelijk een ziel uit het vagevuur) op bezoek kreeg om haar de biecht af te nemen. Daarop eist ze dat de jonge nonnen en novices die avond nog bij haar in de cel de biecht laten afnemen. Dit veroorzaakt uiteraard nog meer tegenstribbelingen en twijfels, met name bij Isabella van de H. Drievuldigheid die nog steeds niet vergeten was dat ze in 1533 door Magdalena verslagen werd bij de verkiezingen, en aan wie Magdalena (als abdis) sindsdien de ernstigste vernederingen heeft opgelegd.

Moeder Magdalena krijgt bewondering van vele hoogwaardigheidsbekleders

Maar midden in deze onrustige, nieuwe hervormingen en richtlijnen van Moeder Magdalena, snoert de bewondering die ze van de groten van haar tijd krijgt de criticasters de mond, want Koningin Isabelle van Spanje zelf stuurt haar portret naar Moeder Magdalena en verzoekt haar om haar gebeden. Ook de Aartsbisschop van Sevilla schrijft naar haar en noemt haar in zijn brieven “het gelukkigste schepsel op aarde”, waarschijnlijk door alle vermeende hemelse genaden die ze zogezegd ontvangt.

De edelste dames, zwanger en kort bij hun bevallingsdatum, zonden de baby-uitzet naar Magdalena om het te zegenen, zoals bijvoorbeeld Keizerin Isabel deed voor de geboorte van Filip II. Wanneer Keizer Karel V in 1535 zijn expeditie naar Tunis begon, zond hij zijn banier naar Cordoba opdat Magdalena hem zou zegenen. Kardinaal Manrique, de inquisiteur-generaal en Giovanni di Reggio, de pauselijke nuntius ondernamen pelgrimstochten om haar te bezoeken. En naar verluidt verzocht zelfs de paus om haar gebeden voor de Christelijke Republiek, hoewel het moet gezegd worden dat dit in die tijd de gewoonte was voor prioressen zoals Moeder Magdalena die als vroom werden beschouwd, want er werden vaak gebeden gevraagd voor de Kerk of de lokale bisdommen.

De twijfels over Moeder Magdalena beginnen toe te nemen

De openbaringen en mirakels die Moeder Magdalena sturen en begeleiden lijken een aanleiding te zijn voor haar om beslissingen te maken die meer en meer betwistbaar en verwarrend zijn. En opnieuw onthult ze op een morgen verontrustende openbaringen: “De H. Maagd is aan mij verschenen en leidde me deze nacht door de gangen. Ze glimlachte naar jou, Zuster” en dan keek ze iemand aan die tegen haar in opstand was gekomen: “maar aan jou gaf ze een minachtende blik”.

Het is begrijpelijk dat deze openbaringen ergernis veroorzaken bij de nonnen die er het slachtoffer van zijn. Ze protesteren, samen met de families die buiten het klooster moeten vaststellen dat hun dochters de toegang tot het klooster wordt geweigerd, omdat bijvoorbeeld één van hun voorouders misschien Joods was. Moeder Magdalena ontvangt haar informatie natuurlijk van de H. Maagd zelf, maar in de families heersen verontwaardiging en boosheid, die aanleiding zijn tot  toename van twijfels betreffende de vermeende hemelse leiding die de abdis krijgt.

De verkiezingen van 1542 zorgen voor een verrassend resultaat

Bij de volgende abdisverkiezingen krijgt Moeder Magdalena slechts een handvol stemmen en wordt Isabella van de H. Drievuldigheid met grote meerderheid verkozen. Als eerherstel (en misschien als vergelding voor haar eigen vernederingen?) verplicht ze Magdalena die avond om met haar tong zoveel kruistekens op de vloer te maken als er tegels zijn in de refter.

Terwijl ze dit doet gaat Magdalena in extase. Toen dit vroeger gebeurde droegen de zusters haar naar haar cel. Nu laat men haar voor een groot deel van de nacht ter plekke liggen. Na de “extase” keert ze zelf terug naar haar cel.

De twijfels blijven maar toenemen, en men verdenkt Magdalena er opnieuw van dat ze heimelijk voedsel krijgt vermits ze nu al dertig jaar dagelijks vast.

Bovendien wordt op een dag een doosje met hosties naar de abdis gebracht. Dit doosje, dat teruggevonden werd onder Magdalena's bed, lijkt te bewijzen dat het “mirakel” van de spontane Communie dat in het verleden vaak plaatsvond, een trucje was.

Een duivelse aanwezigheid wordt vastgesteld

In 1543 wordt Magdalena ernstig ziek. Voor de abdis lijkt dit een goeie gelegenheid om haar te verplichten een algemene biecht te doen over haar hele leven. Maar op het moment dat de biechtvader zijn stola omhangt om haar de biecht af te nemen, begint Magdalena stuiptrekkingen te krijgen. De priester vermoed een duivelse aanwezigheid en laat een dokter komen die ook heel bekend is met het geestelijke leven. Hij onderzoekt Magdalena en merkt tijdens één van haar extases op dat haar ogen niet star blijven, wat één van de duidelijke tekenen zijn van echte extases. Hij prikt haar met een naald maar krijgt geen reactie. Dan dompelt hij de naald onder in wijwater, en Magdalena begint te kreunen. Dit doet onmiddellijk het vermoeden rijzen dat Zuster Magdalena bezeten is door een demon.

Naarmate de tijd vordert wordt de ziekte van Magdalena steeds erger. Ze begint zelf heel bezorgd te worden, en vraagt vaak aan de dokter om haar op de hoogte te houden van de evolutie van haar ziekte. Op een dag in december hoort ze: “Je bent stervende. Je zal volgende Kerstmis niet meer meemaken.”

Overmand door angst draait en keert Magdalena zich in haar bed,  gaat dan rechtop zitten en spreekt de mysterieuze woorden: “1544!! De veertig jaren zoals aangekondigd! Ik ben een vervloekte hond! Breng me naar de hel!”

Dan valt ze terug neer op haar bed, en begint afschuwelijke godslasteringen uit te schreeuwen, waarna ze opeens door een onzichtbare kracht van haar bed getild wordt en in de lucht blijft hangen, om dan terug hard op het bed te vallen. Dit gebeurt een paar keer, maar blijkbaar doet ze zichzelf geen pijn.

Uiteindelijk beslist de abdis om een heel oude en ervaren priester, Eerwaarde Don Juan van Cordoba te laten roepen, en ze vraagt hem om na te gaan of Magdalena onmiddellijk een exorcisme nodig heeft. Na het onderzoek kijkt de oude man naar Magdalena en zegt: “Ik beveel je in de Naam van Jezus om deze arme vrouw te verlaten en me je naam te zeggen!”

De demon slaakt eerst een afschuwelijke kreet, waarbij de naam 'Balban' herkend wordt. Tijdens de latere duiveluitdrijvingen stelde men vast dat er nog een andere demon, 'Patorrio' bezit had genomen van Magdalena. Het demonische gelach neemt toe, en de woorden die gesproken worden zijn afschuwelijk. De demon triomfeert omwille van alle onrust die hij gedurende al die jaren in het klooster heeft kunnen veroorzaken, en zweert dat hij terug zal keren...

Zodoende is Eerwaarde Don Juan van Cordoba in staat om een solide zaak van demonische gebondenheid [de persoon is niet bezeten maar wordt in bepaalde mate door een demon beheersd] vast te stellen, en misschien zelfs bezetenheid [de persoon die bezeten is kan de controle over zichzelf verliezen en gedragsstoornissen vertonen] en het nieuws verspreid zich onder de nonnen. Kort daarna zijn de clerus en de inwoners van Cordoba op de hoogte, en nadien heel Spanje. De volgende dag gaat de Provinciaal van de Franciscanen persoonlijk een bezoekje brengen aan de stervende non. Hij blijft er een paar uren en neemt een volledig biecht af, waar hij niets over zegt.

Maar al wie hem achteraf ontmoeten merken dat hij een zware last met zich meedraagt, een verschrikkelijk geheim; een nachtmerrie die een heel leven heeft geduurd, het leven van de "heilige" Magdalena van het Kruis, de duivelse abdis van Cordoba.

Zuster Magdalena bekent een veertigjarig pact met de duivel

Vervolgens stuurt men een inquisiteur [wiens taak het was om de ketterij te bestrijden] naar Magdalena om de netelige situatie te onderzoeken. Dit gebeurt op bevel van Kardinaal Juan Pardo de Tavera, de Primaat van Spanje. De inquisiteur is veel jonger dan de Eerwaarde Don Juan van Cordoba en wint het vertrouwen van Magdalena. Ze vertelt hem dat de mooie, donkerharige jongeman die aan haar verscheen toen ze vijf jaar oud was, in feite de duivel was. Hij had haar roem en het respect van iedereen beloofd, als ze zou toestemmen om hem altijd te gehoorzamen.

Het is ook satan die z'n teken achterlaat door haar twee vingers aan te raken, die sindsdien niet meer groeiden. En het is ook hij die haar de list met de hosties leert, en die haar helpt met het nabootsen van extases. Haar nachtelijke schreeuwen zijn helemaal niet geïnspireerd door de liefde die ze voor de Schepper heeft, maar door de kwaadaardige strelingen van de duivel.

De inquisiteur is door angst bevangen door zulke huiveringwekkende bekentenissen, en maakt bijna instinctief een Kruisteken. Daarop begint Zuster Magdalena de priester te beledigen met walgelijke woorden. Dan begint ze in haar cel over de vloer te rollen, en bijt naar alles wat ze te pakken krijgt, terwijl ze onfatsoenlijke houdingen aanneemt en de afschuwelijke geslachtsgemeenschap nabootst die ze bijna veertig jaar lang met Balban had.

Een ervaren inquisiteur zijnde, had de brave monnik aan de oudere, meer ervaren nonnen gevraagd om in de gang te blijven en Magdalena's woorden te noteren om het geval te kunnen documenteren en om hen later als getuigen te kunnen laten oproepen. Vanaf dit moment wordt het geval van Zuster Magdalena de la Cruz goed gedocumenteerd en snel voorbereid.

Het begin van de duiveluitdrijvingen bij Zr. Magdalena

Tijdens de uitgebreide periode van ondervragingen die deel uitmaakten van de duiveluitdrijvingen waarbij Balban met heel veel moeite van Magdalena wordt gescheiden, ontdekt men dat de meest boosaardige en meest afstotelijke manieren gebruikt werden om Magdalena's ziel als kind te ondermijnen. Het werd aangenomen dat hij haar uitkoos omdat ze in feite heel vroom en heel toegewijd was aan God, en in zijn verschrikkelijke boosaardigheid wilde Balban God beroven van één van Zijn favorieten. Maar we zullen al gauw zien hoe God uiteindelijk triomfeert.

Tijdens de duiveluitdrijvingen komt aan het licht dat toen Magdalena een jonge volwassene werd, de demon Balban als knappe jongeman aan haar verscheen, net zoals hij altijd gedaan had sinds ze vijf jaar oud was. Op een avond, toen het jonge meisje zoals gewoonlijk op hem zat te wachten, verscheen hij als een fonkelende mist die de vorm aanneemt van een heel grote man met lange haren en die een roodachtig licht uitstraalt. Ze schreeuwt “Jezus!”, maar dit was uiteraard tot groot ongenoegen van Balban die haar met z'n brandende hand optilt en op de grond laat vallen. Ze wordt dan gedwongen om te kijken naar het afgrijselijke wezen dat nu voor haar oprijst, een vreselijke metamorfose van een man in een walgelijk beest. Het helse wezen is walgelijk en de bezeten non beschrijft met afgrijzen zijn wijde, platte neus, zijn verwrongen horens en zijn tandloze muil. Hij beveelt haar om onmiddellijk zijn vrouw te worden en verzekert haar dat ze haar maagdelijkheid niet zal verliezen. En hij belooft haar dat haar schijnbare heiligheid zou groeien in verhouding tot de zogezegd onvoorstelbare lusten die ze met hem zou ervaren. Door een gebrek aan geestelijke kracht moet Magdalena zich gewonnen geven, en  het is opnieuw de donkerharige en zeer knappe jongeman die ze nu in haar ontvangt.

Vervolgens bekent Magdalena dat het eveneens de duivel was die haar in het geheim voedsel bracht, en dat hij haar had zwanger gemaakt. Hij had haar verteld dat ze niets riskeerde als ze zijn instructies opvolgde. Het was om met de geesten van de nonnen en de Spaanse clerus te spelen dat hij haar zwanger had gemaakt van een monsterlijke rups, die op die Kerstnacht met een luide wind uit haar lichaam ontsnapte om daarna in Balban te veranderen en opnieuw bezit van haar te nemen.

Een aantal heilige en bekende personen lieten zich niet misleiden

En zo ontdekt het hele Christendom met afgrijzen dat zij van wie bijna iedereen dacht dat ze Gods lieveling was, in feite de lieveling was van de duivel. Maar toch lieten een paar tijdsgenoten van Zuster Magdalena zich niet zo makkelijk misleiden door haar valse mysticisme. Zoals de H. Ignatius van Loyola die het helemaal niet geloofde, en die in 1541 naar verluid Martin de la Santa Cruz berispte, omdat die hem probeerde te overtuigen om de zijde van Zuster Magdalena te kiezen door enkel de uiterlijke tekenen te aanvaarden zonder naar innerlijke tekenen te zoeken. En de grote H. Johannes van Avila [die op het punt stond tot Kerkleraar uitgeroepen te worden] was eveneens heel sceptisch, en werd heel discreet de toenadering tot Magdalena ontzegd toen hij in Cordoba was.

Zr. Magdalena treedt in de voetsporen van het naamgenote

Zuster Magdalena van het Kruis treed in de voetsporen van haar naamgenote, de H. Maria Magdalena, en heeft diep berouw over de demonen die haar bezeten hadden

Zoals de Bijbel vertelt had Jezus zeven afgrijselijke demonen uitgedreven bij de H. Maria Magdalena (Markus 16:9), en ze werd bekend als de grote, berouwvolle zondares. Volgens de overlevering bracht ze de rest van haar leven door in een grot, waar ze boete deed voor haar vele zonden en een bijzondere Heilige werd. Jezus koos de H. Maria Magdalena zelfs als één van de eerste getuigen van Zijn glansrijke Verrijzenis.

Het oordeel van de Godsdienstrechtbank

Zuster Magdalena de la Cruz, die nu volledig vrij is van de demonen Balban en Patorrio die gedwongen worden om te verklaren dat ze voor altijd het lichaam en ziel van de bezeten vrouw zouden verlaten, wordt op 3 mei 1546 voor de godsdienstrechtbank veroordeeld.

De Grootinquisiteur van de godsdienstrechtbank is Kardinaal Jimenez, die nu de Primaat van Spanje is en door Isabelle van Castilië zelf werd aangesteld. Het is hierom dat Magdalena naar de gevangenis van Alcazar wordt overgebracht voor verdere ondervraging.

De Demonen Balban en Pattario krijgen het meeste deel van de schuld

Zuster Magdalena is nu eenenzestig jaar oud, en ze is buitengewoon berouwvol voor alles wat ze heeft gedaan en ze smeekt de rechtbank om snel een einde te maken aan haar martelingen en haar op de brandstapel te zetten. De rechters nemen echter een andere beslissing. Door haar hoge leeftijd, haar oprechte bekentenissen en de hoedanigheid van haar boetedoening, wordt haar straf verlicht. En met recht en reden beschouwen ze haar als een jammerlijk slachtoffer van de demon. En misschien herinneren ze zich haar gloriedagen toen allen zich verheugden om die vermeende buitengewone heilige in hun midden. En dus schoven de inquisiteurs een groot deel van de schuld naar de demonen Balban en Patorrio [vooral Balban] en niet zoveel naar Magdalena zelf, omdat ze maar een onervaren kind was toen de demonen haar begonnen te beïnvloeden.

De Katholieke Kerk houdt vast aan het principe dat goddelijke werken eeuwig en oneindig zijn. Die van de demon echter, zijn altijd beperkt in tijd en ruimte. Magdalena bekent, omdat haar pact met de duivel in 1544 tot een einde komt. Zoals ze zelf zegt is het de angst voor de hel, die haar alles doet opbiechten. En het is ook God, in Zijn oneindige liefde en genade, die al haar bekentenissen inspireert en haar aanzet en begeleidt tot diep berouw. En het is God die haar verzekert dat ze zal leven als ze opbiecht. Ze zou een nog grotere heldin worden door haar berouw, dan door haar valse deugden.

Dus besluiten de rechters dat Zuster Magdalena naar het schavot zal geleid worden met een prop in de mond, een koord rond de nek, en een kaars in de hand. Daar moet ze zichtbaar blijven voor iedereen gedurende de lengte van een Hoogmis, en moet ze haar vele fouten afzweren. Drie maanden lang moet ze haar gezicht onbedekt laten en kan ze geen zwarte sluier dragen, en ze moet altijd als laatste lopen bij alles wat ze in het klooster doet.

In tranen zweert ze haar fouten af, terwijl ze voor de kathedraal staat die ze had laten bouwen dankzij haar misleidingen door de demonen Balban en Patorrio. Ze moet ook naar een ander Franciscanenklooster gaan in Burgos, waar ze nog lang leeft in boetedoening, zonder ooit nog maar de kleinste fout te begaan.

Magdalena gaf op jonge leeftijd toe aan een grote hoogmoed en een valse duivelse belofte die haar prestige en macht beloofde. Maar haar tijdsgenoten waren er later van overtuigd dat haar uiteindelijke, diepe nederigheid en berouw haar waardig maakten voor het Paradijs. Zuster Magdalena de la Cruz overleed in 1560 op vierenzeventigjarige leeftijd.

Vandaag de dag is de naam van Zuster Magdalena van het Kruis bijna vergeten, en is haar opmerkelijk verhaal zo goed als niet gekend. Maar de grote advocaat en schrijver, Maurice Garcon, die haar als een belangrijk historisch figuur beschouwt, toont aan dat ze in het Christendom van de 16de en 17de eeuw heel bekend was, en hoeveel theologische en demonologische literatuur in detail naar haar geval verwijzen. In die periode worden zelfs vele feiten over demonische invloeden die in theologische boeken besproken worden, geïllustreerd aan de hand van verklaringen en documenten uit haar rechtszaak.

En het is gebruik makende van het transcript van haar rechtszaak dat Maurice Garcon zijn opmerkelijke boek over haar leven schreef. Louis Pauwels gebruikte dat boek [onder andere] voor zijn samenvatting over het leven van Zuster Magdalena. Volgens hem bestaan er in de wereld maar twee exemplaren van dit heel kostbare manuscript; één in Londen en één in Parijs.

De belangrijke lessen uit het uitzonderlijke geval Magdalena de la Cruz

Magdalena had zo'n hoge reputatie van heiligheid verworven dat ze raadgeefster was geweest voor koningen, keizers en vooral grote Kerkelijke eminenties. Maar de besluiten van de rechtbank hierover zijn heel interessant. De rechters willen aantonen dat het enige echte slachtoffer in deze zaak uiteindelijk de duivel zelf is. Zijn listen hebben zich tegen hem gekeerd; door Magdalena te bezoedelen heeft hij uiteindelijk het geloof van het volk verstevigd en zij die hem zo lang onderdanig is geweest, ontsnapt op het einde met glans aan zijn verdorven heerschappij, dankzij de macht en genade van God. En de waarheid overwint de leugens van de duivel en de misleidingen die hij uitvoert d.m.v. zijn demonen.

Voor zij die de levens van zieners en de mystici van de Kerk bestuderen, zou Magdalena's buitengewone, maar toch valse mystieke leven, gevuld met talrijke veronderstelde bovennatuurlijke en mystieke gaven die bijna identiek zijn aan die van authentieke mystici, moeten dienen als heel ernstige waarschuwing van hoe de duivel Gods werken op heel overtuigende manier kan nabootsen. Want zoals we zien in het geval van Zuster Magdalena was hij in staat tot het misleiden van zelfs kardinalen, priesters, theologen en andere ervaren mensen in het mystieke leven en geestelijke zaken.

Dus de les is dat niet alles wat blinkt goud is, en de duivel wil geen tin of koper vervalsen, en zelfs geen zilver: hij wil goud vervalsen. Dus we moeten heel voorzichtig zijn, met Gods hulp, om ons niet te laten vangen door zijn valse misleidingen.

Moge Jezus ons bezielen, leiden en beschermen, en moge de H. Maagd Maria ons bedekken met Haar mantel. H. Aartsengel Michaël, verdedig ons in de strijd!

Vertaling: Mario Lossie

Ik sloot me aan bij een groep met de naam "Albatross," om de stervenden te begeleiden. In 1983 kreeg ik in een ontwenningsoord het voorrecht om Moeder Teresa de hand te mogen schudden. Dat was toen ik een priester diende bij het opdragen van de Mis. Haar bezoek heeft mij diep geïnspireerd bij het bijstaan van de stervenden in de diverse klinieken van de stad en in de achterbuurten van de stad. Men moet met Jezus en Zijn Moeder verbonden zijn om dit soort liefdadigheidswerk te doen.

Zoals de Gospa dikwijls heeft gesuggereerd, maakte ik drie uur per dag vrij om geconcentreerd te bidden en hield ik ervan om ’s nachts op te staan, zodat ik tot Haar en Haar Zoon kon bidden. De eerste keer zei mijn vrouw tot mij: "Hoe denkt u dat u de dag zult doorbrengen als u al die nachten zo vroeg opstaat?" Ik zei: "Vraag het me niet, maar als we voor Onze Lieve Vrouw en Haar Zoon zorg dragen, zullen Zij ons de sterkte verlenen om onze dagelijke plichten na te komen."

In 1997 ontmoette ik een andere Canadees, Patrick Latta en zijn mooie Kroatische vrouw, Nancy, die in die tijd in Oasis van Vrede leefden. Gelet dat ik toen een maand doorbracht in Medjugorje, ging ik hen toen, zoals ik had gepland om tijd vrij te maken voor de gemeenschap, opzoeken. En zo begon ik al spoedig mee te werken aan de bouw van hun nieuw "retraîtekasteel, met een kapel voor de priesters," achter Oasis van Vrede. We baden samen, we deelden alles, lachten en werkten samen en deelden Rozenkransen uit in Siroki Brieg. We aten en we vasten tezamen en verzorgden voor de verdeling van snoep voor de weeskinderen in Citluk. De tijd de we samen hebben doorgebracht was een prachtige tijd. We ontmoetten heel wat prachtige mensen van over de hele wereld. Vandaag ben ik nog steeds in contact met hen om onze ervaringen, krachten, hoop met elkaar te delen in het leven van dag tot dag, iets wat de Gospa van ons vraagt.

Hier in Quebec Stad, ging ik naar een priester die heel dikwijls naar Medjugorje was geweest en streng berispt werd voor zijn geloof in de Gospa, maar de priester vervolgde elke dag zijn opdracht. Zijn naam is Vader Pierre Rancourt en ik deel elke dag zijn zorgen in mijn gebed. Zoals Vader Slavko en Zuster Emmanuel dikwijls zegden: "in plaats van kritiek te geven op de priester, bid elke dag voor hen."

Vader Jozo had, in verband met het bidden tot de priesters, reeds dikwijls in zijn gesprekken een Canadese vrouw vernoemd die een beweging was opgestart voor de Priesters, de "Margrieten voor de Priesters." De priester bevindt zich in het midden van de bloem en elke bloem bevat zeven blaadjes die de mensen vertegenwoorden die elke dag van de week voor de priesters bidden. Sommige priesters hebben zelfs twee Margrieten die voor hen bidden. Tijdens dit jubileumjaar had ze het voornemen om het aantal Margrieten te verdubbelen.Omdat ikzelf ook tot de beweging behoor, begeleidde ik afgelopen jaar alle priesters en Margrieten in een bijzondere viering in het oord van de Heilige Anna van Beaupré, dat op zo’n half uurtje rijden van Quebec Stad, Canada, ligt. Van hieruit hoorde ik alle verschillende getuigenissen van de priesters en de bloembladen.

Vader Rancourt, over wie ik reeds eerder vertelde en een andere priester die vorig jaar is overleden, Vader Emiliano Tardif en een dokter, genaamd Philippe Madre, werden ooit gearresteerd in Medjugorje. Op donderdag 25 augustus 1983 werden ze door de communistische overheid achter de tralies gezet en die dag zei Onze Lieve Vrouw in Haar boodschap iets als, ik zal het pogen te vertalen: "Maak u geen zorgen om hen. Dit alles behoort tot Gods plannen." Ook in een andere boodschap, op 23 augustus 1983, zei Onze Lieve Vrouw tot hen: "Ik ben gekomen om ieder van u tot deze plaats uit te nodigen, omdat ik u nodig heb bij het verspreiden van mijn boodschappen aan de hele wereld."

Ik moet hier nog aan toevoegen dat, nog voor de verschijningen waren begonnen, Vader Jozo zich op een zekere dag te Rome bevond bij een ontmoeting voor priesters, waarbij hij aan zijn collega-priesters die ook aanwezig waren vroeg om voor zijn Parochie en de mensen uit zijn arme dorp te bidden. Vr. Emiliano Tardif fluisterde toen een profetische boodschap in de oren van Vr. Jozo, iets in de aard van "Wees niet bezorgd, want binnenkort zult u veel meer krijgen. Onze Lieve Vrouw zal uw dorp komen bezoeken." Zoals ik al zei kan ik mij de preciese woorden niet herinneren, maar het is werkelijk gegaan zoals ik u zonet heb verteld. Kort daarop begonnen in 1981 de verschijningen te Medjugorje en ook al twijfelde Vader Jozo aanvankelijk, diep in zijn hart wist hij, vanaf de eerste dag, dat dit een bevestiging van God was.

In 1998 ging ik voor de derde keer op m’n eentje naar Medjugorje en verbleef er een maand en ging bij mijn Kroatische vrienden daar in Sivric, waar ik verbleef. Ik besteedde mijn tijd aan het gebed en het verder werken aan Patrick en Nancy’s retraîtekasteel en kapel. Het bouwwerk was al flink gevorderd. Verder woonde ik er voor de eerste keer het jongerenfestival bij. Wat een hitte hebben we die zomer ervaren!! Maar dit verdwijnt in het niets in vergelijking met alle liefde die we gekregen hebben uit zulke prachtige ervaring, waarbij alles met elkaar werd gedeeld en voor elkaar werd ingestaan. Ik heb vele nieuwe spirituele vrienden gemaakt, in de beide talen die ik spreek. Ik ben bij de broeders en zusters van de Beatitutes gemeenschap geweest en de Gemeenschap Maria Koningin van de Vrede.

Bij mijn terugkeer was mijn vrouw erg bekommerd om mij te zien omdat ze de tijd, dat ik daar had verbleven, te lang vond. Ik deelde met haar en met mijn familie mijn ervaringen, kracht en hoop. Ze zei: "Ik hoop dat u de volgende keer maar tien dagen wegblijft." En omdat bij een getrouwd koppel alles in harmonie en liefde moet blijven, beloofde ik haar dat. Ik heb er heel wat vruchten ervaren en we hebben er ons huis ook naar ingericht. Zo hebben we in elke kamer een kleine hoek om te bidden en thans bidden we er samen de Rozenkrans. Mijn vrouw is nog steeds niet van overtuigd om naar Medjugorje te gaan en mijn vrienden uit de gebedsgroepen zeggen mij: "Laat haar de nodige tijd."

Kort na mijn terugkeer, bood ik mijn diensten aan in het werken voor een Franse gemeenschap, met de naam "Familie van Myriam Beth’lehem." Eén van hun huizen bevindt zich te Quebec. Hoe mooi is het om te werken en te bidden. Vele van de broeders en zusters zijn naar Medjugorje geweest en elk probeert toch voor zichzelf in zijn wijze van leven en gebed de boodschappen na te komen. Ik geef de zuster die verantwoordelijk is voor de gemeenschap elke maand de boodschappen van Onze Lieve Vrouw en alles wat ik ontvang uit Medjugorje. Hun gemeenschap is ontstaat uit de vele vruchten van Vaticaan II en is gebaseerd op de Familie van Nazareth. Zij bidden voor nieuwe priesterroepingen en leven naar hun doopselherkomst. Ze hebben huizen over geheel de provincie Quebec van Canada, Sachachwen en sinds het jaar 2000 hebben ze ook een huis in België.

Ik was niet van plan om het komende jaar naar Medjugorje terug te keren, maar een twee- à drietal maanden terug, gaf ik mijn naam op, gelet op dit jubileumjaar. Ik heb mij aangeloten bij een groep met Daria Klanac, een Kroatische dame die tot de Kroatische Gemeenschap en Gebedsgroep in Montreal behoort.

We zullen in Medjugorje aanwezig zijn voor de viering van de negentiende verjaardag van de verschijiningen, tussen 20 juni en 6 juli. Het zal de eerte keer ziin dat ik er bij een verjaardagsherdenking zal bijzijn. Ik denk dat het ook de vijfde Internationale ontmoeting voor Priesters is in die periode. Een interessant gegeven. Een van de sprekers is Vr. Don Cosimo Cavuluzo die, samen met vele anderen, ook heeft gespreken op het tiende Internationale Jeugdfestival. Hij sprak over de kinderen en vele van de ouders kwamen bijeen om hem te horen spreken. Ongelukkiglijk vallen mijn vrije data niet samen met de verjaardag van de IIPG Gebedsgroep. Vergeet me niet te vertellen waar Ante Muzic leeft in het dorp, want ik wil hem zeker en vast ontmoeten.

In dit Jaar van de Heilige Drievuldigheid wil ik met u dit kleine ochtendgebed delen: "Meest heilige en goddelijke Drievuldigheid, één God uit drie personen, Ik loof u en bedank u voor al de gunsten die u mij gegeven hebt. Uw goedheid heeft mij tot op heden beschermd. Ik schenk u mijn hele zijn en in het bijzonder mijn gedachten, werken en daden, samen met al de beproevingen die ik vandaag moet ondergaan. Geef hen Uw zegen. Moge uw goddelijke Liefde deze onderhouden en u laten dienen tot een grotere glorie. Ik maak deze ochtendoffering in eenheid met de goddelijke voornemens van Jezus Christus die zichzelf dagelijk opoffert in het offer van de Heilige Mis en in éénheid met Maria, zijn Moeder Maagd en onze Moeder, die onze Heer steeds op een prachtige wijze heeft gediend."

Wel, mijn beste vrienden van Onze Koningin van de Vrede: "Vrede, vrede en enkel vrede! Er moet vrede heersen tussen God en de mensen en eveneens onder de mensen."

Barbara Shellhamer

Dag tot iedereen van mijn familie,

Ik wou dit al een hele tijd doen en zo denk ik dat God mij een beetje extra tijd gaf om er aan te beginnen. Ik zal beginnen met november van 1993. Een vriendin [die ik toen nog niet kende] vroeg me om naar een Mariale Conferentie te gaan, die ze organiseerde hier in Louisville. Ik vertelde haar dat dit niet zou gaan, omdat ik niemand had om op mijn zoon te passen die dag. Ze zei: "neem het toelatingsticket en als Onze Lieve Vrouw wil dat u er aanwezig bent, zal u ook komen." Ik zei: "goed." En inderdaad, een vriend van mijn zoon vroeg hem om samen bij hem thuis het weekend door te brengen en zo was mijn zaterdag vrij.

Ik ging er dus heen en ontmoette ginds mijn moeder en we wisten niet dat mijn broer ook de advertentie in een plaatselijke krant had gelezen en ook was geïnteresseerd om de priester, Vr.Svet, te horen spreken over deze plaats, genoemd Medjugorje. Ik had er reeds verhalen over gehoord en iets over Onze Lieve Vrouw die er zou verschijnen. Het had mij allemaal niet zo echt aangegrepen en kon moeilijk in de echtheid ervan geloven. Hoe dan ook ging ik en vond alles zo interessant en mooi, gevuld met zoveel informatie waar ik nooit had over gehoord.

In die tijd was de oorlog nog steeds aan de gang en die avond werd er ook over gesproken. Ik wist nooit alles van alles, behalve als het over de Verenigde Staten ging. Het werd tijd voor het middagmaal en Jim, mijn moeder en ikzelf hadden er niet voor voorafbetaald omdat we niet wisten dat we werkelijk zouden kunnen aanwezig zijn. Zo gingen we ons iets halen om te drinken en gingen terug naar onze zitplaatsen. We waren gezegend, want we zaten op de tweede rij.

Debbie kwam naar ons toe met een mooi, klein beeld van Onze Lieve Vrouw van Fatima en vroeg of ik het tijdens de middagpauze wou bijhouden. Ik kwam er achter dat dit een beeldje was dat ooit op het Rode Plein werd gekroond!! En het had tijdens de conferentie geweend, maar ik had het niet waargenomen. Debbie zou het beeld nooit achterlaten en daar we ginds waren wilden zowel mijn moeder als mijn broer het beeldje vasthouden. Na de middagpauze, kwam Debbie het beeld opnieuw halen om het opnieuw op het podium te zetten. Na dit voorval is het leven binnen mijn familie volledig veranderd.

Alle drie begonnen we de geur van rozen te ruiken en dachten we dat de dame op de rij achter ons [die met een plastiekzak wat geluid aan het maken was] zich aan het parfumeren was. Ik had haar op een ander tijdstip bij deze gebedsgroep gezien, waarvan ik een ontmoeting pas twee dagen hiervoor, op donderdag, had bijgewoond. Ik draaide me om en vroeg haar om ze rozenparfum had gebruikt. Ze antwoordde: "Neen, waarom?" We konden alle drie de geur van rozen waarnemen en we wisten niet van waar het kwam. Het moest toch van ergens komen. Toen dachten we niet aan het verband tussen het beeldje en de rozengeur. Het was zo’n krachtige geur dat het wel van ergens moest komen.

Bij de volgende pauze waren we met Debbie aan het praatten over hoe mooi de conferentie was en vertelden haar toen over deze zoete rozengeur. Debbie vertelde ons hierop dat dit een bijzondere genade is van Onze Lieve Vrouw. Wow! We wilden het graag geloven, maar wow!

Een paar maanden later opende Debbie het Mariacentrum, op 24 juni 1994, en wij drieën gaven ons op om ginds mee te doen aan vrijwilligerswerk. Door het voorval had Onze Lieve Vrouw onze familie een bijzondere genade toebedeeld want ook mijn schoonzuster, haar dochter, haar schoonzoon waren bekeerd en volgden onderricht bij het RCIA. Mijn broer richtte een eigen gebedsgroep op.

Het uiteindelijke resultaat was dat negen van mijn familieleden tezamen naar Medjugorje gingen en velen van ons zouden er meerdere malen teruggaan. Mijn jongste zoon ging twee jaar geleden ook en is samen met mij in gebedsgroepen geweest, sedert ik er in 1994 begon aan deel te nemen. Sedert meer dan twee jaar gaat hij nu, samen met zijn twee neven en een paar andere vrienden naar het "Heilig uur van de Jeugd" op maandag en volgend jaar, als God het belieft, zal hij zijn tweede jaar aanvangen aan de Franciscaanse universiteit, een eerder kleine universiteit met een strikt katholiek curriculum.

En aldus heeft God mijn familie op een machtige wijze gezegend. Nu bidden we nog steeds voor de bekering van mijn echtgenoot, en ik heb hem verteld dat mijn gebeden ten gepaste tijde door God zullen worden beantwoord. Hierop antwoordt hij telkens weer: "We zullen we zien."

Aldus mijn korte versie van mijn verhaal. Moge God u allen zegenen door onze bijzonder familie.

Barbara

Camelia Tuliuta, Roemenië

Dag iedereen. Mijn naam is Camelia en ik woon in Boekarest, Roemenië. Ik ben heel gelukkig om mijn ervaringen met u te mogen delen.

Sedert de start van deze site, de IIPG Koningin van de Vrede, heb ik met vol enthousiasme uw verhalen rond Medjugorje gelezen en voel ik een bijzondere genegenheid voor jullie. Ik voelde één familieband waar ik graag lid zou van worden. Ik heb meerdere malen mijn verhaal willen op schrijven, maar had nooit de moed om het te beëindingen.

Uiteindelijk heb ik nu de sterkte gevonden om mijn verhaal aan u te vertellen.

Ik ben geboren binnen een Orthodoxe familie. Mijn familie was niet praktizerend, maar God schonk mij een grote genade in de persoon van mijn tante Maria, de zus van mijn vader, die lichamelijk gehandicapt, maar desondanks een heel godsdienstig persoon was. Steeds was ze opgewekt. Zij leidde mij door mijn jongste kinderjaren en onderwees mij dat er een God bestaat boven alle dingen en dan ik niets kan doen zonder hem. Ze onderrichte mij de eerbied tegenover mijn naasten en de barmhartigheid voor hen in nood. Elke zondag ging ik naar de mis en eenmaal in het jaar ging ik te biechten en ging ik op retraîte. Dit was met Pasen. Daarmee was ik tevreden.

Wat ik ook deed, of ik nu naar de Kerk ging of een feestje, of ik nu aan het reizen was of een boek las, steeds voelde ik een grote leegte binnen in mij. Het was alsof niets een betekenis had, alsof mijn eigen leven zinloos was omdat ik op het einde van mijn leven toch gedoemd was om te sterven. En de dood, of meer precies, wat er na de dood zou komen, was iets dat voor mij steeds angstaanjagend was.

Geleidelijk aan werd ik er mij van bewust dat mijn staat van bewustzijn abslouut niet zo goed was.

Het eerste keerpunt in mijn leven kwam er toen ik een éénentwintigjare studente was. De bron van dit keerpunt was een boek, "de Roemeense bedevaarder," waarin ik een leidraad vond voor de biecht. Ik las het heel geduldig en werd bevreesd. Ik vergewiste me er voor eigenlijk voor de eerste maal van dat al mijn vorige biechten verre van een werkelijke beheersing van mijn bewustzijn waren. Drie dagen later voelde ik mij als een dode persoon, wenend over mijn voorbije, weggeworpen levensperiode. Ik voelde dat ik Jezus te zeer had beledigd, hoewel ik een van de gewone en goede meisjes was op school en thuis, die zeker niet zou toegeven aan verleidingen. Maar nu kwam er een andere dimensie van de zonde naar boven.

Ik maakte voor de eerste keer in mijn leven een echte biecht en ik was gebroken van het wenen en de vele tranen. Maar zelfs na deze biecht, had ik nog steeds dat gevoel van leegheid. Ik voelde mij niet gelukkig met de jonge mensen van mijn leeftijd omdat ik dat aanvoelde als een zonde en God boezemde mij nog steeds vrees in. Ondertussen werden ik voor diegenen rondom mij een ongewenste last, vooral voor hen binnen mijn eigen familie, die mij zeiden dat ik "overdreef."

In deze staat van de grootste verwarring, haalde ik kort daarna mijn graad aan de Faculteit Economie. Ik ging naar een vrouwenklooster met de bedoeling om mijzelf aan God toe te wijden, zodanig was ik beïnvloed door mijn biechtvader die me deed geloven dat dit Gods wil was en dat er anders maar weinig kans zou bestaan om te worden gered. Eénmaal ik daar was, volgde er een lange reeks van lijden van tranen. Ik voelde mij opgesloten in een gevangenis en mijn lijden werd nog groter toen ik zag hoe gelukkig de overige zusters waren door hun wereldse leven op te geven voor Jezus.

Meer en meer werd ik er mij van bewust dat ik nooit een goede kloosterzuster zou worden en dus besloot ik om de zegen van onze overste te laten. Zij had ook ingezien dat ik niet geschikt was voor het klooster. De leertijd echter was nuttig want ik heb er veel geleerd. Ik heb er leren bidden, gelukkig te zijn met het kleine en te vergeven. Ik las ook vele boeken over de heiligen en boven alles leerde ik mezelf beter kennen.

Maar de liefde voor God bleef afwezig. Nochtans verlangde ik er naar.

Het was in deze ongelukkige staat dat een vriendin van mij, Lina, die naar Medjugorje was geweest, mij had verteld over de mirakelen van Onze Lieve Vrouw ginds, maar alles leek zo vergezocht voor mij en nu was ik er nog meer van overtuigd dat de Waarheid enkel in de Orthodoxe Kerk te vinden was. Ze nodigde mij dikwijls uit om de Rozenkrans te bidden, maar ik zocht naar elk mogelijk voorwendsel om haar op een vriendelijke wijze te kunnen afwijzen.

Ik was ervan overtuigd dat de "orthodoxe gebeden" meer dan voldoende waren voor de Maagd Maria.

Op een avond was ik voor de iconen aan het bidden tot Onze Lieve Vrouw. Ik voelde een stem die mij in het oor fluisterde: "U moet de Rozenkrans leren." Hierop maakte ik mezelf de belofte om aan mijn vriendin Liana te vragen om mij de Rozenkrans te leren. Daarop ging ik, samen met een vriendin, met een auto de stad in. Kort daarop lag ik buiten bewustzijn in het ziekenhuis. Mijn nek en been lagen in het gips. Ik was betrokken geraakt in een vreselijk ongeval.

Alhoewel ik me zowel van mijn leven als van het ongeval niets meer kon herinneren, kende ik nog precies het tefefoonnummer van Lisa en vroeg haar, als in een trance, om over te komen en me de Rozenkrans aan te leren. Zij kwam en nam me mee naar haar huis [ik woon alleen op een appartement]. Toen ik daar was, liet ze wat muziek uit Medjugorje spelen terwijl ik weende. En hoewel ik ernstig was gewond, voelde ik mij gelukkig. Ze zou de Rozenkrans bidden tot alle tranen waren verdwenen en ik gelukkig zou in slaap vallen.

Vanaf dat ogenblik begon ik naar Medjugorje te verlangen. Het was de eerste december van 1997 en de volgende bedevaart was voorzien op 27 december. Ik had schrik dat ik nog niet zou genezen zijn, maar voor God is niets onmogelijk en zo vertrok ik op 28 december maar Medjugorje, waar ik de zes mooiste en wonderlijkste dagen uit mijn leven meemaakte: ik voelde mij als in een sprookjeswereld, omgeven door vreugde en liefde.

Meerdere mensen in onze groep vertelden dat ze een heilige geur konden ruiken en ik voelde mij erg ongelukkig omdat ik de geur niet kon onderscheiden. De eerste avond beklommen we de Krizevac. Bovenop de berg en toen we ons naast het grote Kruis bevonden, zagen we de sterrenkroon van Onze Lieve Vrouw in de wolken, ook al was het donker en een sterrenloze en maanloze nacht. Mij ziel was vervuld van een onuitdrukbaar geluk.

Maar dit was enkel het begin, want op een andere avond, toen ik mij eveneens op de Krizevac bevond, zag ik de Gospa. Een vriendin van mij was aan het bidden tot Onze Lieve Vrouw om mij deze Heilige Genade toe te wensen. De uitkomst was dat ik vanaf de voet van de berg een heel sterke geur waarnam, als wierook en heilige balsem. Mijn hart was ondergedompeld in de vreugde.

Bijkomend had ik het gevoel alsof ik vloog. Het was alsof ik de stenen niet aanraakte bij het klimmen. Zo halverwege de berg, vroeg iemand aan onze priester-begeleider: "Ziet u wat ik zie, Vader?" Toen zag ik de Gospa recht voor mij staan. Het was die nacht opmerkelijk donker en Onze Lieve Vrouw schitterde verbazingwekkend en was gekleed in glinsterend wit. Ze had veel weg van het beeld vooraan de Kerk. Ik denk dat de verschijning zo’n twee minuten aanhield. Ik weet niet wat de anderen hebben ervaren, maar ik kan u wel zeggen dat ik overrompeld was van geluk en dat mijn enige verlangen was om op die plaats te mogen sterven zodat Onze Lieve Vrouw mij met Haar zou kunnen meenemen naar de Hemel. Toen Zij verdwenen was, dacht ik dat geen enkele moeite te afmattend was en alles wat ik moest doen in mijn leven het liefhebben van Jezus en Maria was om samen met Hen in de Eeuwigheid gelukkig te zijn.

Toen ik terugkeerde naar Boekarest was ik een heel andere, gelukkige en vreugdevolle mens geworden. Ik vertelde aan iedereen over de mirakelen te Medjugorje terwijl ik kleine iconen en zegeningen uitdeelde. Ik voelde dat mijn vrees voor God genezen was en dat de leegheid in mijn hart verdwenen was.

De volgende maand maart ging ik naar Medjugorje terug en de Heuvel der Verschijningen en het Blauwe Kruis zijn ondertussen mijn favoriete en heilige plaatsen geworden. Medjugorje was nog steeds een school voor mij waar ik kon bijleren en mijn zwakheden genezen. Het was in Medjugorje dat ik er mij bewust van werd dat mijn hoofdzonde de trots was en ik vroeg aan Onze Lieve Vrouw om mijzef te verbeteren, omdat ik wist dat ik het alleen niet aankon. Toen ik het klooster had verlaten, zei ik tot mezelf dat het mijzelf niet toegestaan was om nog langer fouten te maken en dat ik boven alles niet verliefd mocht worden op iemand, omdat dat uiteraard de opperste trots was.

Op het Heuvel der Verschijningen bad ik samen met een jongen, toen de Gospa mijn gebeden beantwoordde. Toen ik weer thuis was werd ik verliefd op de jongen die samen met mij had gebeden op de Heuvel der Verschijningen. Dit was een andere gelegenheid om mijzelf beter te leren kennen en in te zien dat ik ben zoals iemand anders: een zwakke zondaar.

Nu ga ik voor de negende keer naar Medjugorje en ik kan u verzekeren dat dit een plaats is die ten volle door God is gezegend, een plaats van liefde en vrede alsof de Koningin van de Vrede ginds zelf woont. Nu weet ik dat Jezus en Maria mijn ouders zijn die mij meer liefhebben dan ik mijzelf kan liefhebben en dat ik mijn hele leven moet toevertrouwen aan hun wil.

Ik kijk ernaar uit om u te ontmoeten op te verjaardag van de verschijningen, in juni van dit jaar.

Met liefde,

Camelia

Kelly

Mijn naam is Kelly en ik ben geboren op 17 mei 1971. Ik ben opgegroeid in Lansing, Illionois, een zuidelijke voorstad van Chicago. Thans woon ik in Chicago zelf en ben ik aan de slag als junior analyste bij een bank.

Ik ben niet grootgebracht binnen een godsdienstige familie. Niemand ging naar de Kerk. Er was een korte tijd tijdens mijn tienerperiode dat mijn moeder interesse toonde voor de Katholieke Kerk en catecheselessen bijwoonde. Zo moeder, zo dochter: ik wou hetzelfde doen en een paar maanden nadat mijn moeder haar beloften had gedaan, begon ook ik catecheselessen te volgen.

Vraag me niet waarom we voor het Katholiscime kozen. Ik werd er gewoon tot aangetrokken, misschien omwille van het staan en het knielen, en zo verder. Weet u, er was heel wat te doen. Mijn interesse gaat naar vele dingen zodat ik ook vele dingen vergeten ben. Alvorens ik Katholiek werd, herinner ik mij als kind dat ik een snede wit brood nam, de korst ervan wegnam en het brood plette tot het hel dun was. Dan begon ik er in een cirkel aan te eten, tot het de afmeting had van een hostie. Zo ging ik met elke snede brood door tot ik er moe van werd. Daarop zei ik fier dat dit was "alsof ik te communie ging," en begon ik elke "hostie" op te eten. Het was de tijd juist voor ik tiener was [dat hoop ik tenminste], maar ik vond het gewoon boeiend. In feite had dit niet veel te maken met het katholiscime, behalve misschien voor onze Katholieke buren.

Om een lang verhaal kort te maken: na twee jaar van "katholiscisme," verdween mijn interesse voor de Kerk. Als ik nu terugkijk naar de periode, heb ik de neiging om te geloven dat ik nog niet klaar was om de godsdienst te begrijpen: God, katholicisme, geloof, en zo verder. Ik geloof wel dat Onze Lieve Vrouw mij aan het voorbereiden was voor Medjugorje, waar ik op een dag uiteindelijk het begin van mijn bekering zou beleven. Maar in mijn tienerjaren was ik er zeker nog niet klaar voor.

Na mijn korte inleiding tot het Katholiscisme, verdween mijn aandacht ervoor en geleidelijk aan verdiepte ik mij in New Age, meer bepaald het gnostieke gedeelte ervan. Ik kan hierover blijven doorgaan, maar elkeen heeft zijn eigen verhaal. Laat het volstaan met te zeggen dat ik er heel diep mee verbonden was, er volledig en extreem koppig in geloofde en het ook verdedigde: niemand kon mij overtuigen met een ander soort geloof.

Ik had problemen met de Kerk en begon de "georganiseerde godsdienst" als beperkt en "door mensen gemaakt" te zien. Neen, ik geloofde dat ik met iets te doen had dat veel groter was en dat niet iedereen zo begenadigd was om dit in te zien.

Toch had ik tijdens mijn "Katholieke tienerjaren" gehoord over Medjugorje en werd er door gefascineerd! Waarschijnlijk meer door de mystieke aspecten ervan dan door de spirituele boodschappen die werden doorgegeven. Ik had altijd al naar Medjugorje willen gaan, maar dacht nooit ernstig over de mogelijkheid na.

Zo’n tweetal jaren geleden zette ik mij op het internet aan het zoeken hoe het dezer dagen was met Medjugorje en de zieners. Gingen de verschijningen nog steeds door? Ik vond op het internet de informatie over de IIPG Gebedsgroep en zond een korte mail naar Steve Shawl met enkele vragen. Al vlug antwoordde hij en bleef ik vragen sturen. Mijn nieuwsgierigheid werd groter en groter.

Op een dag zei hij: "Onze Lieve Vrouw zou u graag iets willen aanbieden," en hij mailde mij een Rozenkransgebed uit Medjugorje. Ik werd er sterk door bewogen, om niet te zeggen "aangegrepen." Nadat ik dit Rozenkransgebed had ontvangen was ik er nu zonder enige twijfel zeker van dat ik moest proberen om een bedevaartsreis naar Medjugorje te maken en dit zo vlug als mogelijk. Ik plande een reis in juni 2001. Ik bleef in contact met Steve Shawl en ik moet eerlijk zeggen dat ze heel geduldig en helpvol waren.

Ik was zo opgewonden om er heen te gaan en ik ben er van overtuigd dat iedereen zich op een bepaald moment heeft afgevraagd waarom ik naar Medjugorje werd geroepen. Steve denkt dat ik teruggeroepen ben tot de Katholieke Kerk! Ik voelde me erg verlegen bij deze verklaring en stelde mij verdedigend op. Neen, op geen enkele manier had Maria mij naar ginds geroepen om opnieuw Katholiek te worden! Dat zou een stap terug zetten zijn. Ik was ervan overtuigd dat ik daar was om een schouderklop te krijgen, omdat ik één van de weinigen was die "werkelijk het grote verhaal kende omwille van mijn gnostische achtergrond." Ik werd "beloond." Ik had helemaal geen interesse om opnieuw Katholiek te worden.

En zo ging ik voor de eerste keer naar Medjugorje en in het begin voelde ik er mij, eerlijk gezegd, erg ongemakkelijk. Ik sprak er mensen die dikwijls "Geloofd zij Jezus" zeiden of "Eer aan Jezus" of "Hallelujah" of die elke dag naar de Mis gingen. Ik had werkelijk het gevoel dat ik een reiziger was met een boel fanatiekelingen, niettemin Katholiek, en ik was heel erg bezorgd dat ze hun geloof aan mij zouden opleggen. En zo stelde ik mij erg verdedigend op en begon ik mij ernstig af te vragen wat ik hier op deze plaats kwam doen. Een deel van mij wou terug naar huis en ik was daar nog geen volledige dag.

Het was een moeilijke tijd, die eerste dag, omwille van mijn defensief opstellen. En toen kwam het keerpunt. Ik had een ongelofelijk gesprek met iemand van de IIPG groep die samen met mij de Krizevac beklom. Voornamelijk ging mijn gesprek met haar over het Katholieke geloof, zoals: waarom te biechten gaan bij priesters die ook zondaars zijn en zo verder, kortom, de gebruikelijke onderwerpen. Wat me deed wankelen was haar absolute passie in haar woorden. Haar geloof was zo sterk dat, tegen de tijd dat we de Krizevac hadden afgedaald, ik niet meer kon wachten om te gaan biechten en dit voor de eerste keer in 8 tot 10 jaar!

Ik ging te biechten en ik weende. Ik biechtte met de Rozenkrans in de handen op het ogenblik dat de massa aandikte, want Onze Lieve Vrouw zou aan Vicka haar dagelijkse verschijning gaan hebben. Ik voelde mij dus heel nauw verbonden met Maria tijdens mijn biecht.

Na de biecht ontving ik voor de eerste maal de Heilige Communie sinds mijn kindertijd en dan nog tijdens een mis in het Kroatisch, waar ik al helemaal niets van verstond. Na de Heilige Communie richtte ik mijn handen naar de hemel en zag ik het Mirakel van de Zon! Ik was zo gelukkig.

Van die dag aan was het alsof het New Age geloof, dat ik voor jaren hoog in mijn vaandel droeg, ter discussie stond! Het was voor mij niet langer belangrijk om dit of dat te geloven. Mijn hart had zich geopend en ik voelde geen enkele dreiging onder het idee van "misschien verkeerd te zijn" en het Katholieke geloof te herontdekken. Het is verbazingwekkend hoe een sterk aangehouden geloof, dat zich gedurende meer dan acht jaar had ontwikkeld in mij, in amper enkele dagen, volledig verdwenen was. Ik ben er nog steeds verbaasd over als ik er aan denk.

Het begon allemaal met mijn bekering op de Krizevac en mijn vriendin die het woord had staat voor mij nu voor eeuwig in het hart gegrift als mijn "Medju-berschermengel."

Ik wens nog één verhaal te delen van tijdens mijn eerste reis naar Medjugorje. Een verhaal over een ontmoeting met één van de zieners.

Sinds mijn eerste kennismaking met Medjugorje, werd ik geboeid door de zieners en droomde ik er uiteraard van om één van hen persoonlijk te kunnen ontmoeten. Ik had nochtans niet gebeden voor deze genade, omdat ik dacht dat dit toch niet zou mogelijk zijn … tot onze voorlaatste dag te Medjugorje. Na een wandeling met een nieuwe vriendin die wist waar Vicka verbleef, zei ze tot mij: "Misschien is het omdat u Haar niets in het bijzonder hebt naar gevraagd, dat u nu van Onze Lieve Vrouw te kans krijgt om Vicka te ontmoeten.

Na met haar te hebben gepraat en er van overtuigd te zijn dat zij mij kon voorstellen aan haar, werd ik uitgenodigd voor het avondmaal. Ik was zo opgewonden! Ik bad die nacht dat deze wens zou mogen uitkomen! We baden er samen voor en ik kan met geen woorden omschrijven hoezeer ik er naar uitkeek!

Het was een moeilijke tijd, die eerste dag, omwille van mijn defensief opstellen. En toen kwam het keerpint. Ik had een ongelofelijk gesprek met iemand van de IIPG groep die samen met mij de Krizevac beklom. Voornamelijk ging mijn gesprek met haar over het Katholieke geloof, zoals: waarom te biechten gaan bij priesters die ook zondaars zijn en zo verder, kortom, het de gebruikelijke onderwerpen. Wat me deed wankelen was haar absolute passie in haar woorden? Haar geloof was zo sterk dat, tegen de tijd dat we de Krizevac hadden afgedaald, ik niet meer kon wachten om te gaan biechten en dit voor de eerste keer in 8 tot 10 jaar!

Ik ging te biechten en ik weende. Ik biechtte me de Rozenkrans in de handen op het ogenblik dat de massa aandikte, want Onze Lieve Vrouw zou aan Vicka haar dagelijkse verschijning gaan hebben. Ik voelde mij dus heel nauw verbonden met Maria tijdens mijn biecht.

Na de biecht ontving ik voor de eerste maal de Heilige Communie sinds mijn kindertijd en dan nog tijdens een mis in het Kroatisch, waar ik al helemaal niets van verstond. Na de Heilige Communie richtte ik mijn handen naar de hemel en zag ik het Mirakel van de Zon! Ik was zo gelukkig.

Van die dag aan was het alsof het New Age geloof, dat ik voor jaren hoog in mijn vaandel droeg, ter discussie stond! Het was voor mij niet langer belangrijk om dit of dat te geloven. Mijn hart had zich geopend en ik voelde geen enkele dreiging onder het idee van “misschien verkeerd te zijn” en het Katholieke geloof te herontdekken. Het is verbazingwekkend hoe een sterk aangehouden geloof, dat zich gedurende meer dan acht jaar had ontwikkeld in mij, in amper enkele dagen, volledig verdwenen was. Ik ben er nog steeds verbaasd over als ik er aan denk.

Het begon allemaal met mijn bekering op de Krizevac en mijn vriendin die het woord had staat voor mij nu eeuwig in het hart gegrift als mijn “Medju-berschermengel.”

Ik verlangde zo hevig om naar huis terug te keren om aan iedereen te kunnen vertellen wat een mooie bedevaart ik had meegemaakt, maar hoe kan ik al het goede vertellen over de reis als de laatste gedachte die ik heb er een is van volledig in de steek gelaten te zijn, een gedachte waarbij mijn hart volledig gebroken was. Ik had steeds gedacht dat gebeden worden beantwoord. Ik had geen enkele bijzondere intentie tijdens deze bedevaart en ik de vraag die ik had gesteld was echt niet onoverkomelijk groot! Ik voelde mij diep gekwetst en was helemaal niet bevreesd om dit ook aan Onze Lieve Vrouw te  laten blijken.

Na de Heilige Mis, wou ik, zoals gebruikelijk, niet nablijven om met iedereen een woordje te hebben. Ik wou alleen maar teruggaan naar ons verblijf. En dat deed ik ook. Ik ging terug, samen met mijn kamergenote, Peggy, en terwijl we op het pad naar het hotel terugwandelden,

zat daar, tot mijn stomme en grote verbazing, Vicka. Ze zat onder de veranda van het huis waar we verbleven! Onmiddellijk had ik het gevoel dat, in plaats van dat ik naar haar toeging, zij naar ons toe was gezonden!

Onnodig om iets verder te zeggen: u hebt er geen idee van hoe gelukkig ik me voelde. Wat een wijze om deze bedevaart te mogen beëindigen. Ik vertelde Vicka dat ik van haar hield en ze legde haar armen rond mij en gave me knuffels en kussen! Ik bevond mij in de zevende hemel! Onze Lieve Vrouw had mij verhoord.

Ik kan blijven doorgaan, maar ik denk dat u de hoop van mijn ervaring hebt begrepen. Het was zoals in een achtbaan vanaf het begin tot het einde, maar, zoals ik reeds eerder heb gezegd: voor mij betekent Medjugorje rock and roll, geen rust en ontspanning, maar verlossing en herstel! Ik kan niet wachten om er terug te keren!

Met de reis beëindigde ook mijn betrokkenheid bij de IIPG gebedsgroep! En te denken dat het allemaal begon met een een kleine onschuldige mail naar Steve en het Rozenkransgebed dat hij mij had doorgemaild. Dat gebed heeft er nadien ook voor gezorgd dat een andere dame ook naar Medjugorje ging. Een collega van mij op het werk bekeek het terwijl ik aan tafel zat en zei: “Weet u, ik heb zo vele boodschappen gekregen. Overal zie ik Maria. Nu zie in een Medjugorje Rozenkransgebed en vertelt u mij om er heen te gaan. Ik denk dat ik de roep heb ervaren om daar ook heen te gaan.” Een maand later bevond ze zich reeds in Medjugorje en spreek ze van terug te gaan.

Twee weken nadat ik was teruggekeerd uit Medjugorje, was ik alles aan het voorbereiden om nar een andere appartement te verhuizen aan de Noordkant van Chicago. Eenmaal ik verhuisd was zocht ik naar de dichtsbijgelegen Katholieke Kerk. En maar twee blokken verder van mijn nieuwe thuis was er een kerk met de naam “Onze Lieve Vrouw van Lourdes!” De Kerk heeft een grote schildering vooraan van Onze Lieve Vrouw op een wolk, samen met zieke mensen die Haar omgeven. Het is prachtg!

Ik heb het gevoel dat Onze Lieve Vrouw niet wil dat ik zou vergeten wie er verantwoordelijk voor is om mij naar Haar Ziin en Zijn Kerk terug te brengen!

Dank om dit te hebben gelezen en God zegene u!

Kelly

Ralph MacKie, Alaska

Mijn leven is nooit meer hetzelfde geweest.

Groeten, IIPG leden! Ik heb mij aangesloten in het jaar 2000, toen men al ongeveer een vijfhondertal leden had. Nu, in 2006, zie ik dat er meer dan 2.700 leden zijn en dit dankzij God en de grote inspanningen van onze Heilige Moeder, en uiteraard ook dankzij u, mijn broers en zussen.

Ik ben als katholiek geboren en opgegroeid, maar toen ik elf was, gingen mijn ouders uit de echt en hielden we op met naar de Heilige Mis te gaan. Tegen dat ik Zuidoost Alaska verliet om college te gaan volgen in Californië in 1971, geloofde ik niet langer in God. Ik dacht dat het allemaal te mooi was om waar te kunnen zijn. Binnen de kortste tijd begon de werkelijkheid van de puberteit, na heel teruggetrokken en op zichzelf gerichte kinderjaren, zwaar op mij te wegen en tegen de lente van het eerte jaar van het college bracht ik een hele tijd door in depressie en schuldgevoelens.

Op een nacht reed ik uit met mijn fiets en botste ik op een herboren Christen, Jeff, die in mijn flat leefde. Ons gesprek draaide spoedig uit in persoonlijke problemen en hij bood een verklaring aan. "Er is een door de mens gemaakte God in ieders hart, dat Jezus kan vullen." Jeff, gaf me een klein boekje, "de vier spirituele wetten," en later die avond zat ik onder een boom en keek omhoog en zei: "God, ik weet niet of U daarboven bent of niet, maar als U er bent, laat het mij dan alstublieft weten, en zal ik mijn leven aan u schenken."

Ik hoopte op een groot teken, iets als een miraculeus antwoord dat mijn lot zou bezegelen. Maar er kwam geen antwoord. Dat kwam in die tijd voor mij heel hard aan, omdat ik voelde dat, als God ginds werkelijk was, Hij me dit gemakkelijk kon laten weten. Vandaag ben ik dankbaar voor de wijze waarop alles is verlopen, omdat het werkelijk meer genadig is om te geloven zonder te zien, maar in die tijd wou ik enkel maar zien.
Uiteindelijk besloot ik toch oim Christen te worden. Ik dacht dat ik nog geen teken van God waardig was, maar ik gaf mij voor honderd procent en het zou niet lang duren eer ik het waardig zou worden. En zo werd ik in werkelijk een maniak. Ik bad, vastte, las de Bijbel en woonde elke dienst en gebedsontmoeting bij die ik kon bijwonen. Eerst moedigden mijn ouders mijn interesse in God aan, maar spoedig werden ze bezorgd dat ik de andere uiterste weg was opgegaan, wat inderdaad het geval was. En zo, onverrassend, kreeg ik binnen de drie jaar een burn out en gaf alles op. In geen tijd veranderde ik van de meest vrome christen in een "afvallige," en raakte ik voor een lange tijd betrokken in een nieuwe diepe depressie en een periode van zelfmedelijden.

Gedurende een aantal jaren liep ik doelloos rond. Na aan de pijpleiding naar Alaska te hebben gewerkt, waarbij ik heel wat geld kon sparen, besloot ik om in 1975 terug te keren naar San Francisco Bay om er een aantal antwoorden pogen te vinden op mijn spirituele vragen die bleven smeulen in mijn hart. Het is daar dat ik "The Moonies" ontmoette, alhoewel ik reeds een aantal weken over hun identiteit had horen spreken. Deze Verenigingskerk van voornamelijk Christelijk oorsprong deed een oproep tot een volledig vroom hart, geest, ziel en sterkte voor het bouwen van Gods Koninkrijk. Ik sprong er in met beide voeten en tegen de tijd dat ik leerde dat de beroemde goeroe "Sun Myung Moon" onze leider was, was ik overtuigd over de authenticiteit van onze opdracht en was ik bereid om hem te verdedigen tegen wat voor mij dezelfde verwerping leek, die Jezus Christus 2000 jaar eerder had moeten ondergaan.

Opnieuw begon ik explosief aan dit geloof, zodat ik na drie jaar alweer terecht kwam in een "burn out." Ik herinner me dat ik in Chicago aan een stoplicht stond met mijn emmer anjers, opkijkend naar de Hemel, zeggend: "Het spijt me waarachtig Heer, maar dit kan ik niet meer aan."

Ik keerde terug naar huis om een normaal leven te leiden. Ik vond een goede job, bouwde een huis, huwde een liefhebbende echtgenote en werd begenadigd met twee kinderen. Maar ik was niet vergeten dat er helemaal diep in mijn hart, een gat achterbleef.

Ralph MacKie, Alaska

In 1996 nodigden vrienden mij uit om mij aan te sluiten bij de Katholieke Kerk van de Heilige Johannes. Het was bijna dertig jaar geleden dat ik nog naar de Mis was geweest, maar toen ik het Heiligdom binnentrad op die mooie lentedag, werd het gat in mijn hart zacht aangeraakt door de Liefde van God. Mijn vrouw was eveneens erg bewogen en sinds lang namen we de beslissing om samen de Mis beginnen bij te wonen. Daarop ging ik voor de eerste maal in dertig jaar te biechten en mijn begon het proces binnen mijn familie dat leidde tot het doopsel, de verzoening, de communie en het vormsel.

Dit zou normaal gezien het einde van mijn verhaal zijn, was er niet de memorabele zondag 24 juni 1998. Op die dag hernieuwden mijn echtgenote en ik onze geloftenen ontvingen wij het sacrament van het Heilige Huwelijk en terwijl we voor de congregatie stonden, herkende ik een bezoeker uit een nabijgelegen stad. Ik was samen met zijn zoon opgegroeid en zo zocht ik hem na de Mis op om dag te zeggen.

Nadat hij zijn felicitaties had gegeven, haalde de bezoeker twee rozenkransen uit zijn zak en vertelde hij mij dat de Heilige Maagd deze zelf had gezegend. Hij zei dat hij juist van ergens uit Joegoslavië was teruggekeerd, waar Onze Lieve Vrouw elke dag verscheen. Het was doodernstig en ik stond verbaasd. Na elkaar vaarwel te hebben gezegd, ging ik onmiddellijk naar onze kloosterzuster en vroeg haar of zo ooit over deze plaats in Joegoslavië had gehoord. En ja hoor, ze beval ons aan om een video over de verschijning te bekijken.

Het was de gekende Boston Center for Peace video uit 1984 en ik sloeg met een klap dicht! Ik wist vanaf het moment dat de zieners op hun knieën vielen dat het waar was. Mijn leven is nooit meer hetelfde geweest. Ik ben begenadigd met de mogelijkheid om Medjugorje drie maal te bezoeken en, zoals u, verlangt mijn hart ernaar om dichtbij de Heilige Jacobuskerk, de Verschijningsheuvel en de Kruisberg te zijn. Ik probeer elke dag om God te bedanken om ons Zijn Moeder aan onszelf te schenken en ik probeer steeds Haar boodschappen te volgen. Alhoewel ik dikwijls faal, verleent onze Vader in de Hemel mij de genade om te blijven proberen, waarvoor ik Hem nooit genoeg kan bedanken. Vrede zij met u allen.

Uw broer in Christus,

Ralp Mackie

Kouao Kablan Michel, Ghana, Ivoorkust

God eren met glorie maakt deel uit van mijn leven!

Groeten IIPG leden! Ik heb uw groep vervoegd in 1997.

David zei in zijn psalm hoe goed en prachtig het is om met onze naaste in eenheid te leven. "Een verzoek, aan mij gevraagd in een stem van samenhorigheid, zal ik steeds nakomen," zei de Heer.

Ik ben een Katholiek die geloofd dat de Heilige Maagd Maria voor mij tussenkomt in mijn gebeden. Daarom beschouw ik het als een hoge waardering dat ik een groep mag vervoegen die Onze Heilige Maagd Maria eert.

Ik werd volwassen in gebed en zo heb ik ook gebeden nodig van andere mensen. Ikzelf wens eveneens altijd voor anderen te bidden.

God eren met glorie maakt deel uit van mij sinds ik koorleider ben. Het lidmaatschap van de gebedsbroep duwt niet allen mijn gebedsmoraal omhoog maar helpt eveneens in het verspreiden van de groepsboodschappen in Ivoorkust en Ghana.

In Christus verenigd,

K.K. Michel

Bron: IIPG

Vertaling: Chris De Bodt

Ik keek rond in de omgeving waar me moest inchecken, maar ik kon Ana niet vinden. Ik zag iemand uit onze bedevaartsgroep en vroeg of zij Ana gezien had. Ze antwoordde dat ze er niet zeker van was, maar dat ze dacht dat ze haar de trappen had zien opgaan. Ik liep dus de trappen op en daar vond ik Ana, samen met haar vader, schoonmoeder en nog andere aanverwanten, God zij dank! Ik zei dat ik niet kon weggaan zonder eerst nog afscheid te nemen. Ik zei ook dat ik via de veiligheidspoort opnieuw was teruggekeerd. Uiteindelijk namen ik definitief afscheid van haar, zowel als van haar familieleden en dan keerde ik terug langs de veiligheidspoort.

Onderweg naar Amsterdam [we bleven één keer overnachten vooraleer naar Detroit, Michigan, door te reizen] kon ik de twintig mysteries van de Rozenkrans bidden. Ik werd door mijn vrienden uitgenodigd, om éénmaal in Amsterdam, de zaterdagavondmis bij te wonen, daar we door onze reisomstandigheden hoogstwaarschijnlijk de Mis op zondag niet zouden kunnen bijwonen. Uiteraard aanvaardde ik dit aanbod. In Amsterdam zelf zouden we de trein nemen.Vanuit de lucht lag Nederland er, vanuit de lucht gezien, vlekkeloos een uitgestrekt bij voor zo’n klein land.

We kwamen aan in het grote centraal station van de stad, dat meer leek op een historisch museum, vanwege de architectuur en de zichtbare ouderdom. Hoe dichter we Amsterdam naderden, hoe meer graffiti men overal kon aantreffen. Het was prachig en meteen tijd om een wandeling te maken, richting binnenstad.

Ik weet niet of het komt omdat we juist terugkwamen van een bedevaartsplaats, maar wat ik nu ga zeggen werd bevestigd door al mijn vrienden medebedevaarders. We begonnen dingen te zien wat in onze ogen zuivere corruptie was: mensen, doorboord met pins en naalden, met tattoes over geheel hun aangezicht en lichaam, akelige haarsnits, onbetamelijke kledij, vuile praat, drugsverslaafden, homosexuelen, pervers gedrag, enz…. Ook zagen we een “religieuze fanatiekeling,” maar we waren enthousiast om hem te begroeten. De gewone mensen aanziet ze als freaks, wij niet. Voor ons wat het werkelijk droevig om zien hoe zo’n oude en mooie stad zoveel te leiden heeft onder wat wij “corrupt gedrag” noemen.

Wat ik u nu ga beschrijven is niet om u in verwarring te brengen maar om u aan te tonen hoe diep decadent de Nederlandse maatschappij is gezonken. We waren aan het praten onder elkaar, toen iemand vernoemde dat er in Nederland een openbare TV-commercial bestond met twee tieners, jongen en jongen, meisje en meisje, die elkaar aan het masturberen waren. De bedevaarder zei dat de Nederlanders hiermee wensten aan te tonen dat ze lichter omgaan met sex dan de inwoners van de Verenigde Staten! Ik zei tegen mezelf: “wat een pervert paradijs.”

We raakten verloren en konden de Katholieke Kerk niet vinden waarover de hotelgast ons had verteld en zo begonnen we het hier en daar te vragen aan de mensen. Ook raakten we per ongeluk in de rosse buurt, dat ons werkelijk afschrok.

Uiteindelijk vonden we de Kerk, maar deze was verzegeld en gesloten. We begonnen de Rozenkrans te bidden tot Maria voor Haar hulp. Terwijl wij aan het bidden waren vertelde er ons een oudere heer, dat er een andere Kerk was, de Sint Christoffelkerk, een paar blokken verder naar benden: de kracht van de Rozenkrans! We besloten om onze Rozenkrans te blijven bidden terwijl we naar de Kerk toe wandelden. De anderen moeten wel gedacht hebben dat we gek waren, maar beter opgemerkt te worden voor het goede dan voor het slechte. Maria gaf ons tekenen om niet ontmoedigd te raken. Wonderbaarlijk gingen we een religieuze winkel voorbij met mooie beelden van Onze Heilige Moeder! We moesten een langs een kleine brug over de vele mooie kanalen die door de stad gingen met toeristenboten om hen rond te leiden. Toen we aan de Kerk kwamen, had deze dezelfde hoogte en breedte als de aangrenzende appartementsgebouwen. We vernamen dat de Katholieke Kerk hier eeuwen geleden werd vervolgd en dat daarbij hun Kerken werden vernietigd. We gingen binnen rond 18.15 uur, net op tijd voor de Heilige Mis: de kracht van de Rozenkrans!

Toen we de Kerk binnengingen was het waarlijk adembenemend. Het was de mooiste Kerk die ik ooit in mijn leven had gezien. De beelden en de glasramen waren alsof ze van een andere wereld kwamen. Het leek erop dat de hele Bijbel hier driedimensionaal werd vertoond. Ik moest bijna wenen omwille van de schoonheid en de vroomheid van de Kerk. Het Heilige Sacrament nam bijna een hele kamer in. De structuur ervan was hemels. Stel u voor: in sommige Amerikaanse kerken staat er zelf geen Heilig Sacrament! Ik kon het niet verhelpen, maar de hele Mis keek ik naar de schoonheid en de pracht van deze Kerk. Het leek alsof de Katholieke burgers, eeuwen daarvoor, wisten hoe de toekomstige appartementsgebouwen er zouden uitzien en er een prachtig Huis van God inbouwden. Wat een vroomheid! Terwijl de Mis doorging, merkte ik een beeld op van onze Heilige Moeder dat mij in de ogen leek te kijken, het was Onze Lieve van Smarten. Tegen die tijd leek het mij alsof deze reis naar Amsterdam geen toeval was, dat dit een soort toevoeging was aan de boodschap van onze Gezegende Moeder aan ons. Het was alsof onze Lieve Moeder ons wou tonen wat Haar Zoon zoveel verdriet aandeed, m.n. de corrupte levensstijl van Amsterdam, maar Zij toonde ons ook dat het goede nog steeds kon bestaan temidden van het kwade, met name met deze mooie Kerk en Mis. Ook wil ze dat we lichtbakens zijn, wanneer we terug naar huis gaan, naar onze ontaarding. De Communie gebeurde op de goede, oude wijze, op de tong. Volgens mijn mening, de enige correctie manier. We moesten gaan knielen op de communiebank om de Heilige Communie op de tong te ontvangen!

Na de Mis, werden we onthaald op een orgelconcert, absoluut verbazingwekkend en klassiek. De organist ging er echt voor.

Ik was verbaasd over de vurigheid van de gelovigen hier. Per ongeluk kwam ik langs het gebied rond het altaar terecht, omdat de afsluiting open was en zo veronderstelde ik dat het in orde was om daar te zijn voor een beter zicht op de kunstwerken, maar een plaatselijke leek wenkte mij om het gebied te verlaten, omdat buiten de priesters en misdienaars, daar niemand anders was toegelaten. Ik voelde mij helemaal niet beledigd en was zelfs blij omwille van de vroomheid van dit verzoek. Ik verontschuldigde mij en zei beleefd dat ik dit soort uitbrander waarachtig waardeerde!

We zagen andere pelgrims die ons volgens en we konden achterhalen dat de Kerk minstens 350 jaar oud was!

Na de Heilige Mis ging we elk onze weg om iets te gaan eten. We vonden een prachtig Nederlands restaurant en hadden een aangenaam avondmaal. Later keerden we terug naar het treinstation en naar het luchthavenhotel. Ik viel in een diepe slaap. Ik was uitgeput.

Dag 10: zondag 27/6/2004

De volgende morgen was er een gratis ontbijt. Het was heerlijk: Belgische wafels en gebakjes, eieren, vruchtensap, sauzen, enz…

Ik kon nog een laatste keer de ouders van Ana uitwuiven, die ook naar Los Angeles reisden, langs Detroit. Los Angeles is namelijk de thuisstad van Ana. Ik vertelde hen dat mijn huis hun huis is, ook voor Ana en al haar aanverwanten. Ana, als u dit zou lezen: indien iemand van uw aanverwanten, of zieners [ik weet dat Snezzy graag San Francisco zou bezoeken] graag zou langskomen, kom maar af! Als mijn echtgenote hiermee akoord gaat uiteraard!

Terzijde, Ana vroeg me ooit daarna of ik haar ooit later de weg zou tonen die we gevonden hadden en die leidde naar de allereerste verschijningsplaats bij het Witte Kruis. Ik beloof dit Ana, als het Gods wil is, en misschien dat we daar dan de volledige Rozenkrans van twintig tientjes kunnen bidden. Vergeet echter niet dat niet ik het was die deze plaats het eerst had gevonden, maar Joe en zodus kan hij u deze plaats ook nog altijd aanduiden.

Op de luchthaven vernamen we dat er een terroristenalarm was en zodus werden we allemaal verhoord vooraleer we door de poort moesten gaan. Een aantal bedevaarders hadden problemen met hun papieren en de luchthavenautoriteiten wilden hen niet doorlaten. We lieten hen niet in de steek, maar stonden hen bij en baden onze Rozenkrans. Na een poos was alles in orde en mochten we doorgaan: de kracht van een Rozenkrans!

We kwamen aan te Detroit en daarna gingen we allen onze weg naar onze laatste bestemming. Mijn bestemming was Los Angeles.

Dit is ales wat belangrijk is dat ik mij herinner van mijn eerste bedevaart naar Medjugorje.

Een slotgedachte over Medjugorje? Uiteraard kan ik hier enkel voor mezelf spreken, maar persoonlijk denk ik dat Medjugorje een verlichting van de ziel betekent. Het daagt u uit om de waarheid te zien en vraagt van u om, met de hulp van onze Heilige Moeder, de nodige moed te hebben om uw hart de nodige veranderingen te laten ondergaan.

Wat is Medjugorje in een paar woorden? Gebed en liefde!

Verder geloof ik dat onze Heilige Moeder een stukje Hemel op aarde wou en DAT IS MEDJUGORJE. Zo verkoos een plaats waar het Westen het Oosten ontmoet, in de nabijheid van drie grote godsdiensten: de katholieke en de orthodoxe godsdient en de moslimwereld. Door dit te doen heeft Zij misschien Wereldoorlog III vermeden, tenminste tot op vandaag.

Zoals Vader Svet heeft gezegd, stromen rivieren van genade in Medjugorje en ik denk dat er een heel museum kan worden gevuld met volumes en volumes van kleine mirakels die er hebben plaatsgevonden, bij elk van de Medjugorje-bedevaarders. U weet wat ik bedoel.

Mijn wens is dat alle katholieke geestelijken naar Medjugorje zouden gaan. Ik ben er zeker van dat die dag ooit komt en daar zullen ze de vrede vinden en het antwoord op de opdracht in hun roeping.

Wat ik denk wat mijn opdracht is? Wel wat vandaag betreft is deze heel duidelijk: ik moet een betere echtgenoot en vader worden, minder beoordelend en meer liefhebbend en ik hoop dat bij mijn volgende bedevaart, mijn echtgenote er zal bij zijn.

Ook moet ik open staan voor wat de Hemelse Moeder mij ook zal vragen. Ik moet haar “slaaf” worden, laat alles met mij gebeuren zoals Zij verlangt. Alles wat ik vraag is dat ze me de nodige genaden zou geven om de wil te doen van Haar Zoon. Bid voor mij dat ik dat zou doen. God zegene u.

Dat de hele wereld zou mogen worden zoals Medjugorje! En hiermee verblijf ik in Jezus, door Maria en Jozef, vergezeld van de Heilige Philomena.

Rafaelmarie

Brief van Liam Prendergast

• We zijn naar ginds vervoerd door Ratko Ostojic die zijn wagen naast het verblijf parkeerde en ons, na drie uur wachten, terugbracht naar Medjugorje.
• Bij het avondeten werden we opgewacht door Zr. Lilja Pehar, die ik reeds kende en begroette, terwijl we de eetkamer betraden.

We hebben niets willen ondernemen om haar leven te verlengen. We hebben haar zoveel als mogelijk haar comfort gegund. We droegen haar rond als ze apneus had en spraken haar zachtjes toe. "Kom terug,Grace," hebben we zo vaak gezegd. Zij luisterde dan meestal naar haar ouders. We konden niet herstellen wat niet goed ging. We konden haar alleen maar beminnen.

Het was een zegen voor ons dat Grace in dit ziekenhuis geboren werd. Ze was de enige baby op de intensieve zorgen van de zuigelingenafdeling gedurende haar verblijf daar. De verpleegsters waren geweldig. Nooit heb ik iets vergelijkbaars gezien. Grace was een beroemdheid geworden. Ik heb fantastische mensen ontmoet die ik nooit zal vergeten.

Even heb ik geaarzeld, ongeveer een tweetal weken vooraleer ze naar huis zou komen. Ze kreeg een zware crisis en men stond op het punt haar dood te verklaren. Ik dacht, "hemel, en als dat thuis in de living gebeurt met mijn kinderen, ben ik gek geworden?" Maar twee weken later was ik voor alles klaar. We hebben haar naar huis gebracht op de dag dat ze één maand werd. Het personeel van de zuigelingenafdeling was fantastisch. Ze lieten ons zelfs een klein ziekenhuisbedje mee naar huis nemen. Het was een geweldige dag!

Naar huis

Na één maand zuigelingenafdeling hebben we Grace thuis gebracht. In het begin joeg het idee haar thuis te brengen me schrik aan. Ik drong aan dat ons al het nodige materiaal geleverd zou worden, toestellen die haar bewaakten, zuurstofflessen, enz om ons huis een beetje in een ziekenhuis te veranderen. We wensten een full time verpleegster. Ik was heel angstig. De eerste nacht hadden we een medische hulpverlener thuis. Maar al snel hebben we die wandelen gestuurd, want eigenlijk hadden we die niet nodig.

Paul en ik zagen snel in dat wij al wisten wat we moesten doen met Grace omdat we dat al allemaal kenden vanuit het ziekenhuis. We hadden haar daar ook al verzorgd, gevoed en bewaakt. De verpleegsters hadden ons alles geleerd. Het enige wat we moesten doen, was hetzelfde, maar nu thuis in onze living. De oxymeter voor de pols maakte ons gek met zijn geluiden gedurende gans de nacht. Dat heeft een viertal dagen geduurd, toen hebben we hem afgezet.

Het mooiste van thuis te zijn was dat we een echt gezin vormden. Ik was de mama van Grace thuis. Haar zusjes leerden haar kennen. Voor hen was het moeilijk in het ziekenhuis. Het leek allemaal zo erg op de situatie met een gewone pasgeborene thuis. De enige verschillen waren dat we haar met een sonde voedden en dat ze af en toe vergat te ademen.

We begonnen ons meer en meer op ons gemak te voelen. Ik waakte gedurende de nacht et we hadden samen zoveel rustige periodes. Ik sliep op de zetel met haar op mijn borstkas. We keken naar de maan en de sterren aan de hemel. Het was magisch...

Er kwam veel bezoek: iedereen wou "Amazing Grace" dragen. Naarmate de weken vorderden werden de crisissen en de apneus intenser. We wenden eraan. We hebben haar meegenomen naar oma, naar de supermarkt, naar het park en we maakten wandelingen in de wijk. We probeerden de tijd zo normaal mogelijk door te brengen. Maar ze werd zieker en zieker. Ze had wat gewicht bijgewonnen en was zo schattig. Ze genoot van het badje dat haar oma haar gaf. Ze was echt een zonnetje.

Een tehuis in de buurt bood veel steun. We kregen een verpleegster te onzer beschikking 24/24 en 7 dagen op 7. Ze kwam zo vaak ik het vroeg. Bovendien was er ook een religieuze te onzer beschikking, een diëtiste en een psycholoog. We beseften dat we het best goed deden. We wensten dat alles zo normaal mogelijk verliep [we hebben weinig speciale medische ondersteuning nodig gehad]: wij waren de verpleegkundigen. Eenmaal per week kwam er een vrijwilligster zodat ik wat tijd aan mijn twee andere meisjes kon besteden.

De weken werden maanden en we gingen dromen dat Grace misschien één van de tien procent baby’s zou zijn die overleven... Ik begon me te bevragen over chirurgische interventies en ik sprak met een mama van een trisomie 18 kindje dat inmiddels zes jaar was. Ik was klaar voor een lange tocht. Wat het ook zou kosten, ik zou het doen.

Grace was een kind dat slechts één ding vroeg: haar vast houden en haar beminnen. Zij was rustig en niets eisend. Een oh zo fragiel schepseltje. Ze had prachtige blauwe ogen en een heel zacht huidje. Als we Grace vast hielden hadden we de indruk een engeltje vast te hebben.

We hebben onze pediater één enkele maal bezocht en dat was goed gegaan. We hadden het over de crisissen: hij was heel voorzichtig.

Grace overlijdt

Gedurende de laatste week van haar leven kreeg Grace phébnobarbitalen. De crisissen werden langer en steeds frequenter. Met de medicijnen probeerden we haar te stabiliseren. Ze had ook mylanta nodig om de reflux te behandelen.

Twee dingen heb ik God gevraagd vooraleer Grace zou sterven. Ik heb gebeden dat ze vredig zou mogen gaan en dat mijn twee andere meisjes deze ogenblikken zouden mogen mee beleven. God heeft mijn gebed gehoord en meer dan verhoord... De week voor haar dood werden de crisissen frequenter en langer. Ze kreeg medicijnen om haar toestand te stabiliseren. Ik dacht dat het zou lukken.

We wenden aan grotere crisissen. Al wist ik verstandelijk best wel dat haar toestand fataal was, nooit liet ik de hoop varen, "ze was een mirakelkind." De nacht voor haar overlijden was ik de ganse nacht op met haar omdat ze constant ademhalingsstilstanden had. Ik was heel rustig, heb zelfs mijn man niet gewekt. Ik las in de bijbel en sliep met Grace op mijn borst. Ik las psalm 23 samen met haar. Ik voelde me in vrede. De volgende morgen kwam mijn man en we wisten dat het niet goed ging. Onze dochters hebben haar een knuffel gegeven om tot ziens te zeggen. Ik heb hen naar de bushalte gebracht. Toen ik terug kwam leek Paul erg ongerust. We gaven Grace een badje, ze had die altijd geapprecieerd. Ik heb haar aangekleed en ingesmeerd met een speciale lavendelcrême. Mijn ouders zijn gekomen en brachten de eucharistie mee en we hebben haar gezegend. Het was tien uur. Precies het ogenblik van haar twee maanden, en we hebben "gelukkige verjaardag" voor haar gezongen. Ik heb haar continu gedragen en ze moet heel zachtjes heen gegaan zijn korte tijd daarna. Ik merkte dat ze niet meer ademde, maar dacht dat haar hartje nog altijd klopte ... ze was nog altijd warm. Mijn papa dacht dat ze overleden was, maar ik geloofde hem niet. De verpleegster van het tehuis is gekomen en vroeg of ze Grace mocht beluisteren. En toen zei ze dat het haar speet. Ik kon het niet geloven... Ik was in de keuken en zei mijn man dat Grace heen gegaan was. We hebben haar samen gedragen en hebben samen geweend. Mijn zussen, mijn schoonzus en mijn schoonbroers kwamen langs. De ploeg van het tehuis kwam: het was allemaal heel flou voor mij. Paul is de meisjes gaan halen in school en we hebben samen de tijd met Grace kunnen doorbrengen. De meisjes hebben haar gedragen en haar nogmaals tot ziens gezegd. Het was niet angstaanjagend ... het was prachtig. We hebben haar in een doopkleed gekleed. En we hebben haar allemaal gedragen. Ik dacht dat ik nooit van haar zou kunnen scheiden. We hebben haar lang bij ons gehouden.

Uiteindelijk heb ik gezegd dat de begrafenisondernemer mocht gebeld worden. Hij stuurde één van zijn medewerkers naar ons [het leek wel of ik met Jezus zelf sprak]. Hij sprak de liefste woorden die me uiteindelijk toelieten haar los te laten. Ik heb Grace aan Paul gegeven en Paul gaf haar aan die man. Zo rustig als hij gekomen was is hij weer vertrokken. Paul, de meisjes en ik zijn in onze boomhut gegaan om alleen te zijn. Ik heb geweend en geweend.

Grace overleed op donderdag 26 september 2002. Op zaterdag 28 september werd ze begraven. Op mijn verjaardag. Gedurende de zwangerschap had ik veel over haar begrafenis nagedacht omdat we niet gedacht hadden veel tijd met haar te kunnen doorbrengen. We hadden teksten en muziek met de priester uitgekozen. We hadden twee grote posters gemaakt met allemaal foto’s van haar. Allemaal foto’s van mensen die Grace droegen. Op iedere foto glimlachen de mensen. De kerk was overvol. Ik denk niet dat ik ooit zal weten hoeveel mensen er in de kerk waren. Het belangrijkste wat de priester zei was een zin van mijn man: "wij hebben de makkelijke weg gekozen, wij hebben van Grace gehouden." De priester zei ook dat we gedurende 9 maanden geweten hadden dat deze dag zou aanbreken, maar dat we besloten hadden Grace lief te hebben, wat er ook zou gebeuren.

Het verdriet verwerken: steun van God

We hebben nergens spijt van. We herinneren ons ieder detail van haar lichaam, haar geur, haar uitzicht. Ik droeg rose kleren op de begrafenis, ik wou haar leven vieren. Op het kerkhof heeft mijn schoonbroer een gedicht voorgelezen en hebben we een twaalftal roze en witte ballonnen los gelaten.

Ik ga vaak naar haar grafje. Het is hard te weten dat zij fysiek niet meer bij me is... Ze zal daarentegen altijd in mijn hart zijn. Ik ben voor altijd veranderd.

Ik heb veel gesteund op mijn geloof in God tijdens de moeilijke momenten. Ik ben katholiek opgevoed en heb een vast geloof. Ik wist dat toen wij besloten hadden Grace bij ons te houden ondanks haar toestand dat God voor ons zou zorgen. Hij heeft voor alles gezorgd en beter dan ik gehoopt had. Hij was goed, barmhartig en heeft onze situatie beter geregeld dan we gepland hadden. Mijn geloof is dieper gegroeid dankzij Grace. Niets is toevallig gebeurd. Hij heeft de juiste mensen op onze weg gezet [inclusief de "Sisters of Life" en de "Morning Light Ministry"] en heeft voor iedere stap die we moesten zetten zorg gedragen. Hoe hard deze ervaring ook was, Hij was steeds onze rots en ik zal Hem steeds blijven vertrouwen. Onze ervaring met Grace was voor 90% prachtig en voor 10% het hardste wat we ooit beleefd hebben. Zonder geloof betwijfel ik of we dit alles hadden kunnen doen.

Grace heeft het beste naar boven gehaald in de mensen om haar heen. Ze was het meest afhankelijke wezentje ... ze heeft goedheid laten ontdekken in de mensen. Mijn man en ik blijven maar herhalen dat de mensen goed zijn. Grace bood de kans aan veel mensen, of we die al eerder kenden of niet, om onvoorwaardelijk te leren beminnen. De mensen leken nooit genoeg voor ons te kunnen doen, ze wilden altijd maar meer doen. Het ziekenhuis heeft zich in alle bochten geplooid om ons te helpen. Onze vrienden en onze familie blijven ons steunen en beminnen. Grace heeft vele, heel vele mensen geraakt tijdens haar korte leventje. Ze heeft gedurende die twee maanden meer gedaan dan andere mensen gedurende gans hun leven. Zij vertegenwoordigde de zuivere liefde en ze kreeg zuivere liefde. Hoe zeer ik haar ook mis, toch besef ik dat ze haar taak hier beneden afgewerkt heeft. Haar impact overstijgt ons. Ik dank God dat Hij ons via haar gezegend heeft. Zij was de moeite waard.

De dokters die met ons gewerkt hebben, hebben ons gezegd dat ze nooit meer op dezelfde manier naar een geval als het onze zullen kijken. Grace was een lerares en een pionierster. Zij heeft mijn man en mij dichter bij mekaar gebracht, heeft ons geloof versterkt en heeft me geholpen de mooie dingen van het leven te waarderen. Ze heeft me ook getoond dat de dood vredig kan zijn. Mijn twee andere dochtertjes weten dat nu ook. Grace was werkelijk verbazend en ongelooflijk.

Vertaling: Christine

Het altaar van het Heilig Gelaat van Manoppello. De Paus staart naar het doek.

Paus Benedictus XVI bij zijn bezoek aan de Volta Santo

Het dorp Manopello


Maiellaberg

Il Volto Santo Kerk van Manoppello

• Het doek is zo fijn en delicaat dat het onmogelijk is om erop te schilderen.
• De afbeelding is zichtbaar aan de twee kanten
• Wanneer de afbeelding op die van de lijkwade van Turijn gelegd wordt, past het perfect.