Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Bartompa
25-11-2010
Puinhoop!
Na een rustperiode van enkele weken is er eigenlijk weinig veranderd, de voetpees zeurt nog steeds maar de scherpe pijn aan de bovenkant van m'n dikke teen is gelukkig wel weg. Ook de aanhechtingen van de buikspieren zeuren bij momenten nog steeds.
Vandaag trok ik naar een osteopaat in Neerpelt voor een grondig onderzoek, op zoek naar de oorzaak van al die blessures door de jaren heen. Al vrij snel werd duidelijk dat er iets grondig mis was, één grote puinhoop zei hij. Al die blessures hadden met elkaar te maken, het ene probleem bracht het ander met zich mee. Hij onderzocht me echt van boven tot onder, niet alleen m'n spieren en gewrichten maar ook de organen zoals nieren en darmen tot de onderkant van m'n kin (het tongbeen of zoiets) kwamen aan de beurt. Er is veel werk aan de winkel maar hij geloofde erin, maandag beginnen we eraan en hij verzekerde me dat ik enkele pijngrenzen zou moeten doorstaan om het tot een goed einde te brengen, dat belooft. Ik ga jullie verdere medische uitleg besparen want op een gegeven moment was ikzelf niet meer mee, we zullen wel zien wat het wordt, maar ik heb er het volste vertrouwen in.
Momenteel mag ik rustig blijven lopen, maar versnellingen en wedstrijden zijn voorlopig uit den boze. To be continued ...
Normaal gezien was het de bedoeling om zaterdag in Mol m'n laatste wegwedstrijd te lopen om daarna de jaarlijkse rustperiode in te lassen en alles te laten herstellen. Maar de laatste dagen begint die vervelende voetblessure weer op te spelen, dit keer niet alleen de pees die zeurt maar ook aan de bovenkant van de dikke teen, een scherpe stekende pijn recht op het bot, telkens vlak na de training. Misschien ben ik te rap ongerust, maar volgens mij een beginnende stressfractuur. Dus beter nu enkele weken rusten met wat lichte crosstraining, dan zaterdag nog te forceren om daarna enkele maanden buiten strijd te zijn.
De buikspieren, adductoren en knie zijn volgens mij wel volledig terug hersteld (dat dacht ik van m'n voet ook). Het veldlopen laat ik voorlopig links liggen, ik weet dat ik hier als loper sterker van word, maar het lijf moet ook meewillen. Als er over enkele weken nog geen verbetering is aan de voet, ga ik op aanraden van enkele ervaren atleten eens naar Neerpelt, daar zullen ze me hopelijk kunnen verder helpen.
Vandaag moest ik vrij vroeg uit de veren. 's Zondags vroeg opstaan als je de hele week nachtpost hebt gewerkt, is niet echt mijn ding. Met een loom gevoel trokken we richting Kerkrade(NL), ongeveer 40min rijden. Eens ingeschreven, begonnen we, Piet en ik, aan onze opwarming. Het loom gevoel verdween vrij snel en alles voelde prima, vol goede moed begaf ik me richting startlijn. Het grootste nadeel als je wat verder van huis gaat lopen, zeer weinig bekenden, wie zou ik proberen te volgen? Het parcours had ik via internet al wat verkend, we zouden eerst een kleine ronde (500m) lopen en daarna 2 grote rondes (2,3km). M'n plan was om deze kleine ronde mee te gaan om te kijken hoe sterk het deelnemersveld was om daarna m'n eigen tempo en de juiste mannen op te zoeken. Zo gezegd, zo gedaan en die eerste kleine ronde kon ik vlot mee, maar ik voelde toch wel dat dit 'iets' te hard ging en liet de voet wat van het gaspedaal. De eerste 5 waren vliegen, het deelnemersveld was dus vrij sterk. Na km 1 kwam ik tot m'n grote verbazing door in 3'10", zeker 15" te snel en dan had ik het tempo al laten zakken, die eerste 500m zal om en bij de 20km/u gezeten hebben. Ja, dan weet je het wel, na 2 km stilvallen om dan 3 km puur op karakter het tempo toch nog hoog proberen te houden. De wedstrijd was hier al om zeep. Waar ik andere wedstrijden meestal nooit word ingehaald en anderen inhaal, was het vandaag andersom. Nog tijdens de 2de km werd ik naar plaats 9 verwezen. De benen zaten zo kapot, dat zelfs m'n maximale hartslag naar beneden ging, dit was me nog nooit overkomen. Uiteindelijk heb ik die 9de plaats toch nog net kunnen vasthouden want achter me zat een groepje van 3 man nog op me te jagen. Achteraf nog redelijk tevreden met een tijd van 17'58" over 5,1 km maar niet met het gevoel. Had ik hier wat rustiger vertrokken, had ik zéér dicht bij m'n PR gezeten en misschien minder diep moeten gaan. Alweer een les bijgeleerd, als je niemand kent aan de start, loop direct je eigen tempo
Deze wedstrijden ga ik niet allemaal lopen maar de meeste ga ik wel uit deze kalender kiezen, van de datums in't rood weet ik nog niet zeker of deze wel op deze dag gelopen worden.
M'n 13de wedstrijd van het seizoen ging vandaag door in Kortessem, dat zijn er evenveel t.o.v. vorig jaar. Ik ga stillekes aan toch nog van een geslaagd jaar mogen praten. Zoals het er nu naar uitziet, gaan er zeker nog een paar wedstrijden bijkomen want het gaat goed met me. De voetpees lijkt nu echt wel te beteren, de buikspieren en adductoren houden licht zeurend stand, maar laat me zeker niet te vroeg euforisch worden.
Omstreeks 12u55 begon ik aan de opwarming, goed opwarmen was nodig, want met 8°C was't maar friskes. Hierdoor toch wel wat minder volk aan de start, schat een 100-tal. Voornaamste concurrenten waren Jacobs, Adang, Roossen, Crommen en Verachtert. Dit jaar geen Raskin of Nijs aan de start, zij kozen voor de langste afstand (15 km).
Om 13u15 weerklonk het startschot, al snel vormde zich een kopgroep van 5 man, niemand leek echt de kop willen te pakken, na 500m versnelde Adang, Roossen en Jacobs gingen mee, ik en een voor mij onbekende loper lieten bewust een 20-tal meter. Na 1 km (3'23") moest die onbekende echter al lossen en weer kwam ik alleen te lopen. Voor diegene die het parcours daar een beetje kent, weet dat alleen lopen hier zwaar is, met lange saaie rechte stukken in open veld. Gelukkig verloor ik door die lange stukken nooit m'n voorgangers uit het oog en probeerde ik m'n eigen tempo hoog te houden en het gat niet groter te laten worden. Bij km 3 zag ik Jacobs bij Roossen weglopen en aansluiten bij Adang. Nu was't Roossen die in een moeilijke situatie kwam, het ideale moment voor mij om nu naar Roossen toe te lopen. Bij het ingaan van de laatste km sloot ik aan en probeerde Roossen nog aan te klampen maar hij had z'n beste kruit verschoten. Ondertussen was Adang voorbij gelopen door Jacobs en ook Adang kreeg het kwaad. Nog ff dacht ik dat er nog een 2de plaats in zat en de laatste km (3'23") duw ik de gas nu helemaal in, maar korter dan op 20 meter kwam ik niet meer. Jammer, want achteraf gezien was die 2de plaats mogelijk geweest, ik heb misschien iets te lang gewacht om naar Roossen toe te lopen. Uiteindelijk aangekomen als 3de algemeen (1ste master) in een tijd van 17'36" over exact 5 km. Crommen kon na een ontgoochelende DDH alle frustraties van zich aflopen en een nieuw PR neerzetten om knap als 5de te finishen.
Als alles goed blijft gaan, ga ik volgende week wedstrijd lopen in Kerkrade (NL), misschien kies ik daar voor de 10 km.
Vandaag stond één van m'n favoriete wedstrijden op't programma, ik moest en zou deze lopen, met of zonder pijn. De adductoren hadden afgelopen week nog redelijk opgespeeld, maar vanmorgen leek het ergste weer voorbij. De pijn onder de voet is nog aanwezig maar ook dat was binnen de pijngrens. Misschien had ik de week voordien weer wat overdreven met 70 km op de teller, de aard van het beestje zeker.
Dus met een bang hartje trok ik richting Hasselt om hopelijk niet meer brokken te maken en toch een mooie prestatie neer te zetten. Vorig jaar liep ik hier m'n laatste PR op de 5 km (17'03"), dat verbeteren met zo weinig wedstrijden in de benen zou zeer zwaar worden. M'n doel begin dit jaar was om hier vandaag onder de 16'30" te lopen maar dat was zonder al deze blessures gerekend.
Aan de start kon ik me redelijk vooraan zetten, dit keer waren we goed weg, zonder valpartijen. Meteen zette ik me in't spoor van Patrick Nijs en Roossen, dit was een ideaal mikpunt maar ik wist op voorhand dat deze mannen vandaag te sterk voor me zouden zijn. Dus na goed 1 km (3'21") liet ik ze begaan en zocht m'n eigen tempo. Hier kreeg ik het ff lastig, liep nu alleen tussen 2 groepjes, de wind deed ook z'n werk. Gelukkig kwam Kurt Schaillee aansluiten, vanaf nu was't vooral aanklampen. Kurt komt net terug uit blessure, kan normaal veel sneller, hij was dan ook de ideale tempomaker voor me. Tot bij het ingaan van de laatste km liepen we samen en haalden we verschillende lopers in. Vanaf nu ging het terug hard en vond ik terug de kracht om nog een tandje bij te steken, zelfs Kurt moest me laten gaan en haalde ik nog zeker een 5-tal lopers in en kwam zelfs nog heel dicht in de buurt van Roosen en Nijs. Ik eindigde uiteindelijk als 13de in een nieuw PR van 16'42" (4,81km). Hier was ik natuurlijk uitermate tevreden mee, hopelijk kan ik volgende zondag in Kortessem nog lopen, maar dat valt af te wachten hoe het lichaam deze wedstrijd heeft verteerd.
Afgelopen week was weeral een week met ups en downs. Dat die voetblessure hardnekkig en langdurig ging zijn, wist ik, volgens wikipedia zou deze tussen 1 en 2 jaar meestal vanzelf verdwijnen, dus laat me zeggen dat ik nu ongeveer halfweg ben. Maandag en dinsdag ging het prima met de voet, ik dacht zelfs ff dat ik genezen was. Woensdag wat intervallen en ook dat liep redelijk vlot, enkele steekjes maar niet meer dan dat. Donderdagmorgen toen ik opstond was het echter weer terug volop last en in 1 klap werd ik zomaar 2 maanden teruggezet, mentaal de zoveelste opdoffer maar daar worden we hard van zeker. Vrijdag nog steeds hetzelfde, de hoop in het lopen van de Maasrun was gezakt tot 5% en rusten was de boodschap. Zaterdag ging het plots weer heel wat beter, dus ging ik wat loslopen om te testen of de Maasrun toch mogelijk zou zijn, en ja het liep soepel zonder last, dus Maasrun, here I come. Maar vandaag was het weer terug naar af, weer last, niet echt fel maar teveel om wedstrijd te lopen dus ging ik m'n frustraties maar wat uitlopen. Ik ging eens wat nieuw proberen, de originele zolen in de schoenen laten liggen met daar bovenop m'n inlegzootjes om nog meer demping te bekomen. Ik begon rustig maar na enkele km's liep ik een stevig tempo, zonder last zowaar, gewoon om gek van te worden, achteraf gezien had ik beter toch meegelopen met de Maasrun. Die zolen waren een geslaagd experiment. Ok, het was nu zo, dan maar naar Lanaken om te supporteren voor de collegalopers en die deden het één voor één zeer goed, Piet liep zelfs een nieuw PR. Hopelijk hou ik de blessure nu nog wat onder controle tot in Hasselt, en kan ik daar de draad terug oppikken.
Elf weken was't geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep. Vandaag zou het een eerste test worden, niks forceren en vooral afwachten hoe de buikspieren, adductoren, voetpees en rug deze wedstrijd zouden verteren. De rug voelt nog steeds erg stijf aan, ik was blijkbaar serieus overtraind, denk dat ik aanvullend op het lopen wat teveel crosstraining had toegevoegd in het voorbije jaar, vooral teveel gezwommen, toch wel belastend voor de rug. Op de MRI-scan(voet) was er vooral ontstekingsvocht (oedeem) te zien, maar niks ernstig, geen stressfractuur ofzo, gelukkig maar. De dokter wou me doorverwijzen naar een voetspecialist, maar we gaan nog ff afwachten, voorlopig lijkt het wat onder controle. De linkerbuikspier en -adductor houden stand doordat ik rechts terug 1mm verhoging heb toegevoegd, de overstap van 3mm naar 0mm was nog iets te snel.
De wedstrijd zelf dan. De weergoden waren ons eindelijk eens goedgezind, dit keer geen tropische omstandigheden maar een perfecte 16°C met wat wind. Niet echt veel volk aan de start, denk een 60-tal, niemand kwam me bekend voor, alleen collega-loper Piet was ook weer van de partij. Vanaf het startschot deden Piet en ik het kopwerk, na goed 1km liepen we nog met een 6-tal denk ik. Op dit moment liep ik nog met overschot maar vanaf toen ging het voor een plaatselijke ACA-atleet niet snel genoeg en deze jonge gast gaf er een serieuze lel op. Mij kennende kon ik het weer niet laten en ging ik mee met nog een andere loper, Piet was verstandiger en behield z'n tempo, ondertussen liep het ook behoorlijk vals plat omhoog. Enkele tientallen meters verder liet ik deze jonge gast lopen, dit tempo was te hoog voor mij. Die andere loper kon ik wel nog een tijdje volgen maar wat later liep deze ook geleidelijk aan bij me weg. Ik merkte dat ik een tijdje geen wedstrijd meer had gelopen en vooral m'n ademhaling speelde me parten, de benen wouden nog wel. Na goed 3 km was de wedstrijd al gelopen, plaats 1 en 2 waren weg, plaats 3 stond zo goed als vast, het tempo proberen vast te houden was nu de boodschap. En dat lukte eigenlijk nog vrij goed, het ging nu ook wel licht bergaf. Uiteindelijk aangekomen in 17'47" over 4,94 km als 3de, Piet werd nog knap 4de. Een tijd waar ik heel content mee ben, daar ik de laatste maanden bijna niets op snelheid getraind heb. Nu, een dag later, lijkt de wedstrijd vrij goed verteerd en denk ik eindelijk terug op goede weg te zijn, dus normaal ben ik zondag van de partij op de Maasrun in Lanaken.
