Vandaag stond ik voor het 2de jaar op rij aan de start van de Antwerp 10 Miles (16,1 km). Vorig jaar liep ik er een behoorlijk sterke tijd (1u03') met een matige voorbereiding. Dit jaar was de voorbereiding nog steeds niet optimaal, dus minstens even goed doen, zonder te moeten uitstappen door m'n liesprobleem van vorige week, zou me al zeer tevreden stemmen. Een half uur voor de start begon het plots te regenen en vrij hard te waaien, ik besloot om m'n windjack aan te houden tijdens de wedstrijd, iets waar ik achteraf spijt van kreeg, want de ganse wedstrijd bleef het kurkdroog en kwam de zon zelfs uit. Na een vrij soepele start, aan een behoorlijk tempo, zonder fysieke ongemakken en met een vrij lage hartslag, begon ik het na een 3-tal km wat lastiger te krijgen. De benen waren zeker niet zo goed dan het jaar voordien, toch kon ik het tempo 3'50" vrij goed vasthouden, maar m'n hartslag liep veel te vroeg in de wedstrijd, veel te hoog op. Gebrek aan wedstrijden en te warm gekleed, (jas uitdoen was geen optie omdat m'n borstnummer erover gespeld zat). Na 7 km was het al serieus werken geblazen, dus zocht ik me een groepje op (met 5de dame) om wat te recupereren. Hier hielp ik een 4-tal km hazen voor deze dame, maar daarna zette ik m'n tocht verder. Het liep terug wat beter en eerdere steken in m'n zij waren terug verdwenen. Bij het ingaan van de laatste tunnel, waar ik vorig jaar mezelf tegenkwam, hield ik me dit jaar wat in m'n sokken. Halverwege deze tunnel, op zowat 2,5 km van de finish, tikte zowaar die 5 de dame, me op de schouder. Ze had een serieuze remonte in de benen en had dat groepje achterwege gelaten. Ik stak een tandje bij en haasde haar naar de laatste rechte lijn, vanaf daar liet ik haar wijselijk lopen want m'n voetpees begon terug wat op te spelen en ging ik voor die enkele seconden geen risico's nemen. Ik liep uiteindelijk in 1u02'28" over de finish, een half minuutje sneller dan vorig jaar, dus missie volbracht en nog nuttig geweest ook. Nu is't weer afwachten hoe m'n lichaam reageert de volgende dagen. Wordt het te erg, zal ik toch voor die infiltratie moeten gaan, maar ik wacht nog eventjes af. Barbara liep dit jaar ook weer mee, en deed dat bijna even goed dan vorig jaar (1u38)
Tussentijden in bijgevoegde grafiek zijn niet nauwkeurig, gps-signaal in 3 tunnels weggevallen.
Ondertussen slik ik sinds 3 weken ontstekingsremmers, om die hardnekkige onsteking onder de voet weg te krijgen. Nog 2 weken te gaan, is er tegen dan nog geen verbetering, moet ik een nieuwe scan en echo laten maken om te kijken waar we eventueel die infiltratie gaan zetten. Vermits ik er echt alles aan doe om dergelijke infiltratie te voorkomen, ging ik nog eens langs m'n osteopaat voor een babbel, hij legde in z'n eigen woorden m'n probleem nog eens uit, en alweer hoorde ik die term sesambeentjes terugkomen. Eens thuisgekomen ging ik voor de zoveelste keer het internet afschuimen over sesambeentjes, tot ik plots op de term 'sesamoïditis' uitkwam. Is eindelijk na 2 jaar en half België te hebben afgereisd, de diagnose gesteld, het verhaal wat ik op deze site las, sloeg nagels met koppen.
- Op diverse plekken in ons lichaam bevinden zich zogenaamde sesambeentjes. Deze zorgen dat de pezen op die plek een gladder oppervlak hebben om over te glijden/rollen en helpen de spieren/pezen om meer kracht te ontwikkelen. Onder de voet moeten ze tevens helpen het lichaamsgewicht te dragen. Daar bevinden zich 2 sesambeentjes onder het grote gewricht van je grote teen (dat deel waar je over afwikkelt). Deze sesambeentjes kunnen net als je andere botten in je lichaam breken, maar veel vaker raken de pezen rondom ontstoken. Het bewegen van de grote teen en het afwikkelen is dan erg pijnlijk en soms is er een zwelling zichtbaar. Sommige mensen hebben ook sterk het gevoel op knobbeltjes te lopen. Bijna alle aandoeningen van de sesambeentjes reageren op de lange termijn goed op conservatieve therapie. Hierbij zijn een vermindering van de fysieke belasting, NSAID's en ijsmassage, alsook aandacht voor de voet (standsafwijkingen), de schoen (inlegzolen, sesamoïd-pad, schokabsorptie of rigide zool) en lopen op een zachte ondergrond van belang. Een lokale injectie met lidocaïne-methylprednisolon op de pijnplek in het metatarsosesamoïdale gewricht en ter plaatse van de fractuurlijn kan eventueel uitkomst bieden.
Vandaag ging ik langs bij een apotheek, legde m'n verhaal uit en vroeg achter die sesamoïd-pads want op het internet was hier niks over te vinden. Ze kende dit ook niet maar bood me wel een alternatief, een soort voorvoetgelkussen dat je als een sok rond je tenen moet trekken. Het proberen waard, ook al moest ik hier weer 25 neerleggen. Moet ik nu binnen de maand nog geen verbetering merken, dan zal de infiltratie onvermijdelijk zijn.
Voor de rest mag ik niet echt klagen, vorige week wel enkele dagen niet kunnen trainen met een keelontsteking en vandaag m'n intervaltraining moeten staken door m'n lies die plots zeer fel tegensputterde, maar zonder erg denk ik. Wordt vervolgd ...
Ondanks alle problemen besloot ik vandaag om nog eens een wedstrijd te lopen. Niet zo zeer met het oog op een goede tijd, maar meer om het gevoel nog eens te hebben, kijken hoe de voet zou reageren en om er een stevige training van maken, zonder te forceren. De weersomstandigheden waren vrij goed, 10°C en een beetje wind over een licht glooiend parcours. Een uur voor onze start had de absolute wereldtop ons al voorgedaan hoe het moest, met een tijd van onder de 29' waren de eerste 10 atleten al binnen. Met een tijd van 10 minuten trager zou ik vandaag al heel content zijn. Wij, collegaloper Piet en ik, begonnen eraan omstreeks 13u, met toch wel een 500 lopers aan de start. Na amper 500m liet ik Piet al begaan, zijn conditie is momenteel een stuk beter en ik liep eigenlijk de volledige wedstrijd in m'n eigen constante tempo zonder echt in't rood te gaan. De eerste 5 km liepen naar behoren, daarna merkte ik toch wel een tekort aan tempotrainingen en wedstrijdritme. Ondanks dat m'n hartslag nog behoorlijk laag lag, begon ik het toch zwaarder te krijgen, de laatste 2 km begon ik zelfs steken in de zij te krijgen. De laatste 500m zat er zelfs geen eindspurt meer in want de steken deden nu echt wel heel veel pijn, met een pijnlijke grimas liep ik over de finish in een tijd van 38'15". Toch wel tevreden met deze prestatie en de voet heb ik bijna niet gevoeld tijdens het lopen, achteraf in de auto begon de pijn weer erger te worden. Och ja, deze wedstrijd pakken ze me al niet meer af, we zullen wel zien waar dit verhaal eindigt. Piet liep een knappe chrono met 37'00" rond, ook voor hem was dit de 1ste wedstrijd van't seizoen.
