Bij popliteus tendinitis is de popliteuspees ontstoken. Deze pees loopt van de
buitenrand van de onderkant van het dijbeen (femur) diagonaal langs de
achterkant van de knie naar de binnenkant van de bovenste uiteinde van het
scheenbeen (tibia).
De popliteuspees voorkomt dat het onderbeen tijdens het
hardlopen naar buiten draait. Zowel bij het overmatig naar binnen kantelen van
de voeten (pronatie), als bij het heuvelafwaarts rennen bestaat de kans op
overbelasting van deze pees, die hierdoor kan scheuren.
De buitenkant van de knie wordt pijnlijk en gevoelig, vooral
wanneer men heuvelafwaarts rent. De sporter mag niet meer hardlopen totdat het
gebied pijnvrij is. Wanneer hij weer met hardlopen begint, mag hij dit minstens
drie weken niet heuvelafwaarts doen. Tijdens het genezingsproces is fietsen een
goed alternatief. Steunzolen, vooral driehoekige wiggen (varus-wiggen) die vóór
de hiel worden geplaatst, kunnen er mede voor zorgen dat de voet bij de
afwikkeling niet naar binnen kantelt.
Inderdaad, zoals de inleiding al doet vermoeden, ik heb het weer zitten. Vorige week maandag en dinsdag na Hasselt was er nog geen vuiltje aan de lucht, de bovenbenen waren toen wel superstijf maar voor de rest was alles ok. Woensdag en donderdag toch maar wat rust genomen want ik wou de benen terug soepel krijgen voor zaterdag, waar ik een wedstrijd gepland had. 's Vrijdags zou ik dan de benen wat gaan losgooien, maar vanaf de eerste meter was het manken met de rechterknie. Na goed 1 km al lopend manken, kwam het toch wat los maar de pijn in de knieholte ging nooit weg. Na 6 km afzien gaf ik er de brui aan en wist ik al dat die wedstrijd lopen bijna onmogelijk was. Toch ging ik zaterdag voormiddag opnieuw proberen om alsnog die wedstrijd in de namiddag mee te lopen, maar helaas pindakaas, opnieuw hetzelfde probleem. Het schoonste van al, in rust, al wandelend, fietsend of op de crosstrainer heb ik niet de minste pijn. Geen wedstrijd dus, maar zondag trok ik opnieuw m'n stoute schoenen aan en werkte ik zowaar 14 km af, al liep het niet echt van een leien dakje. M'n ogen waren nu gericht op Kortessem aanstaande zondag, maar maandag liep het weer niet goed en moest ik na goed 5 km de strijd weer staken. M'n osteopaat opgebeld en m'n probleem uitgelegd, hij zei me dat het waarschijnlijk een ontsteking van de popliteus is en stuurde me naar de huisdokter. Deze bevestigde de diagnose en schreef me ontstekingsremmers voor. Volgens m'n osteopaat valt deze blessure nogal mee, tijdelijk wat rust in combinatie met ijsfricties en ontstekingsremmers moet volstaan om de blessure onder "de knie" te krijgen. Laat me dus hopen dat ik over een tweetal weken m'n normale trainingsschema kan hervatten.
Eindelijk, voor het eerst in 6 jaar heb ik een zelfgemaakt loopschema van de eerste tot de laatste meter kunnen afwerken, zonder te moeten schrappen wegens allerhande blessures. Enfin, het is nog niet 100% gelijk ik het zou willen, want vanaf volgend jaar hoop ik ook intensieve intervallen toe te voegen, vooral om aan de snelheid sleutelen zeg maar.
Vandaag was het dus D-day in Hasselt, de supercompensatie zou vandaag z'n werk moeten doen. Het doel was duidelijk: m'n PR van vorig jaar verbreken (56'51"), stiekem hoopte ik op een tijd onder de 55'. De schoenkeuze was het moeilijkste vandaag, lopen met wedstrijdschoenen zonder zooltjes zoals in Lanaken of toch weer de trainingsschoenen met zolen, want de laatste week heeft de voet toch weer wat opgespeeld. Ik koos voor de 2de optie. Alle andere factoren voor een mooie chrono waren present: de temperatuur met 15°C perfect, de wind amper voelbaar, een bijna volledig vlak parcours en enorm veel volk waardoor je eigenlijk altijd in de perfecte groep loopt.
Ook vandaag, net als de voorgaande jaren, kon ik me inschrijven via m'n werkgever (Nitto Europe). Deze keer liepen we voor de vredeseilanden, elke gelopen km werd vermenigvuldigd met een x-aantal euro's.
De wedstrijd zelf dan. Aan de start kon ik me redelijk vooraan zetten om zo aan het gedrum te ontkomen. De 1ste km's verliepen zeer makkelijk, hier was het kwestie om met de juiste groep mee te zijn. Van km 2 tot km 6 liep ik in een groep van 15 atleten, spijtig genoeg ging het van toen af net te snel, want ik zat hier ideaal geplaatst. Ik moest het gat geleidelijk aan groter laten waardoor ik alleen kwam te lopen. Ik kreeg het lastiger en lastiger en er kwam geen steun vanuit de achtergrond. Tot km 12 bleef dit zo, toen kwam Yves Wijnen aansluiten en kon ik ff meegaan tot aan de kanaalkom. De laatste 2 km door de stad moest ik echt de knop omdraaien en op karakter verder lopen. Het tempo bleef er zo wel de ganse wedstrijd in, maar de 2 de helft van de wedstrijd had ik toch afgezien.
Uiteindelijk liep ik over de finish in een nieuw PR van 54'46" als 47ste. Doel bereikt en een verbetering van 2 volle minuten t.o.v. vorig jaar, dus over de eindtijd tevreden maar het gevoel moet nog stukken beter. Nog een dankwoordje voor de vele aanmoedigingen tijdens m'n wedstrijd, ik heb ze kunnen gebruiken.
