Afgelopen maandag had ik een afspraak bij alweer een andere dokter. Ik was enkele jaren geleden al eens bij hem geweest voor een infiltratie in m'n buikspieren. Dat had me toen genezen en tot op heden heb ik daar nog zelden last aan gehad, dus waarom niet eens opnieuw bij hem langs gaan. Ik vertelde hem welke stappen ik de laatste 2 jaren al ondernomen had, hij bekeek de foto's en onderzocht m'n voet. Maar ook hij kon niet direct zeggen wat ik mankeerde. Hij zei me dat we gingen stoppen met zoeken naar de oorzaken zoals looptechniek, al dan niet zooltjes, gekanteld bekken enz..., maar dat we allereerst die voet onder handen gingen nemen. Te beginnen met een 5-wekenkuur ontstekingsremmers, ik had dat al eens 2 weken gedaan, maar mogelijk was dat niet lang genoeg geweest. Is er binnen 5 weken nog geen verbetering merkbaar, dan moet ik opnieuw foto's laten nemen alsook een echo. De week voor ik die foto's laat nemen, moet ik dan proberen zo hard mogelijk te trainen om die voet zo fel mogelijk te kwetsen. Zelfs de dag zelf dat ik naar't ziekenhuis ga, moet ik nog vrij stevig intervallen. Zo kan hij achteraf beter op de scans zien waar de ontsteking zich juist vormt. Moest het eventueel tot een infiltratie komen, dan weet hij precies waar hij die moet spuiten. Maar zover zijn we dus nog niet, want mogelijk is er wel iets in m'n bloed waardoor ik zo gemakkelijk altijd maar ontstekingen aanmaak, een extra bloedonderzoek moet ook deze vraag uitsluiten. Laat me niet op de zaken vooruitlopen en laat me hopen dat ik binnen 5 weken gewoon genezen ben, we blijven positief
Zoals de titel al doet vermoeden gaat het nog steeds niet echt goed met me. Ik weet dat ik steeds in herhaling val met m'n gezeur en geklaag, maar het is nu eenmaal zo. M'n knieklachten van vorige maand zijn momenteel redelijk goed onder controle, m'n hamstring zeurt nog wat, maar daar valt rustig mee te lopen. Dit keer heb ik een ontsteking op de aanhechting van de achillespees aan het hielbeen, voorlopig heb ik het nog onder controle. De pijn tijdens het lopen is nog niet echt pijn te noemen, maar in rust, wanneer ik m'n voorvoet naar me toetrek, is't net alsof er iemand een naald in steekt. Achter de oorzaak van dit nieuw ongemak hoef ik niet lang te zoeken, na enkele jaren voorvoetlanding ineens terug op je hakken landen, heeft gewoon tijd nodig. Tegenwoordig heb ik ook een afspraak met m'n osteopaat om eens per maand langs te gaan voor een onderhoudsbeurt om alles wat recht te plooien Vermits ik door de jaren heen al wat gewoon ben, blijf ik ook nu gewoon doortrainen, want als ik bij elk pijntje zou moeten rust nemen, dan hoef ik nooit meer te lopen. Natuurlijk binnen die pijngrens, dus altijd maar weer die RDL's (rustige duurlopen) en geen intervals, heuveltraining of wedstrijden, hetgeen ik het liefste doe. Hopelijk geraak ik tegen eind april een beetje klaar voor de Ten Miles in Antwerpen, maar ook na ondertussen 6 jaar hardlopen, laat ik de moed nog niet zakken, hoe moeilijk het soms ook is.
