Het gaat wel, 30 km per week op een rustig tempo binnen de pijngrens. Als ik zo de komende weken kan bezig blijven met tussendoor wat op de cross- en hometrainer ben ik heel tevreden. Vorige week nog bij de huisdokter geweest en volgens hem waren het vooral de aanhechtingen die overbelast en ontstoken zijn. Hij heeft me wat ontstekingswerende medicatie voorgeschreven. Na nog wat opzoekwerk op het net ben ik uiteindelijk bij de iliopsoas uitgekomen. Deze spiergroep heeft bij hardlopen nogal de neiging om sterk te verkorten, waardoor de aanhechtingen gaan geïrriteerd raken wanneer deze spier niet tijdig gerekt wordt. De afgelopen dagen ben ik begonnen met deze rekoefeningen en ben vrij zeker dat deze spier de oorzaak van het hele probleem is.
De verveling begint toe te slaan, zo weinig lopen is ook maar niks. Dan m'n weblog nog maar eens wat bijwerken. De conditie begint behoorlijk achteruit te gaan, 3 weken geleden liep ik nog 12,8 km/u aan hartslag 148, gisteren liep ik 12 km/u aan hartslag 153. Ok, de ondergrond was nu wel vettig en toen niet, maar toch. Iets wat natuurlijk normaal is en er ook op kan wijzen dat ik toch licht overtraind was, de ochtendpols is vandaag 39, dat is dus wel ok. Het gewicht blijft hetzelfde, rond de 65 kg, volgend jaar moet daar wel nog wat af, vooral in de (ex-bier)buikstreek. Niet alleen de spieren maar ook mentaal begint alles terug in orde te komen, de nachtrust is terug beter en ik woel minder. De goesting om er terug in te vliegen is er, alleen die verdomde heup blijft moeilijk doen dus zullen we nog ff op de tanden moeten bijten. Ik kan niet zeggen dat de heup helemaal niet geneest want het traplopen gaat ondertussen pijnloos, iets wat enige tijd geleden zeker niet het geval was. Een veel voorkomende hardloopblessure is bekkeninstabiliteit, morgen misschien toch maar eens langsgaan bij de huisdokter voor de juiste diagnose, ik zal toch niet zwanger zijn zeker
Niet al teveel te vertellen eigenlijk. Ik zit in de meest vervelende periode van het jaar, de algemene rustperiode. Na enkele dagen volledige rust begint nu pas echt alles pijn te doen, ik weet niet hoe ze dat precies noemen maar ik hou het bij 'herstelpijnen'. De schenen, de knie, de heup, de rug- en buikspieren en zelfs het hart doet met momenten pijn, dat zal hopelijk wel allemaal normaal zijn zeker. Ik ga toch proberen om nog zeker deze week volledig te rusten, dus ook geen crosstraining of stabilisatie, vanaf volgende week zien we wel weer.
"Na de wedstrijdperiode komt de overgangsperiode, waarin we lichamelijk en mentaal uitrusten voor het volgende seizoen. Wat niet betekent dat we niets doen. Tot aan het begin van de nieuwe voorbereidingsperiode houden we de algemene conditie bij. Voor de afwisseling kunnen we nu ook eindelijk eens aan andere sporten gaan doen. We lopen wel zo'n drie keer in de week. Als het herstel goed verloopt kunnen we ook best wel eens wat intensiever trainen. Zorg er in ieder geval voor dat je niet te veel doet. Ook kunnen we lichte blessures laten genezen."
De knoop is dus doorgehakt, het seizoen zit erop. Na een progressie van 2 minuten sneller over 5km en dat op slechts 4 maanden tijd kan ik van een geslaagd wedstrijdjaar spreken. Ik had nog even getwijfeld om de komende 2 zondagen in Kortessem en Kuringen te starten op de 5km maar m'n verstand zegt dat het goed geweest is. M'n buikspieren en heup zullen hier niet om treuren. Vanaf januari, als hopelijk alles goed hersteld is, voer ik de intensiteit en volume terug op, met misschien enkele veldlopen tussendoor, om zo rond mei-juni m'n beste vorm terug te vinden.
Ik ben juist terug van Hasselt, amai wat een drukte, 12.000 lopers is natuurlijk niet niks. Op de 5km waren er ongeveer 4000 lopers paraat, op tijd daar zijn om toch nog een beetje vooraan te vertrekken was dus aangewezen. Ik had me kunnen inschrijven via m'n werk (Nitto Denko) die ons de inschrijving en een Nike t-shirt cadeau deden, eens ter plaatse was alles vlug geregeld. Ongeveer een half uur voor de start was het al aanschuiven geblazen, dankzij iemand van de organisatie mocht ik toch mee in het vak van de kleppers vertrekken. Daar stond ik dan, 3jaar geleden nog roken, drinken(zuipen) en 15kg zwaarder, het was toch wel een goed gevoel om daar tussen te staan Alles verliep dus volgens plan, het weer en de benen voelden ook al perfect aan en dit keer niet teveel gedronken voor de start. Wat kon er nog misgaan, niks dacht ik, maar eens het startschot gegeven, waren er toch nog een paar jonge mannen van een jaar of 10 in ons vak geraakt die net naast me omver gelopen werden en toch wel voor een kleine ravage zorgden, ik weet niet precies hoeveel er tegen de grond gegaan zijn maar het waren er toch heel wat. Enfin, ik was gelukkig goed weg, te goed weg misschien De wedstrijd ging verschrikkelijk snel, door die hele massa aanmoedigingen langs de kant zat ik al 2km ver eer ik het goed en wel doorhad. Ik kon in een groepje aansluiten waarbij ook de eerste vrouw liep, een goed tempo maar het ging mij weer niet snel genoeg dacht ik. Zo begon ik wat te sleuren aan deze groep en liep ik het groepje op een 50-tal meter. Maar een goeie km later kwam die eerste vrouw me al terug voorbij, ik kon m'n tempo niet meer vasthouden en probeerde nu aan te klampen. Ben tot 500m voor de finish kunnen volgen maar moest die vrouw en nog enkele van dat eerdere groepje laten gaan. Toch mooi aangekomen in een tijd van 17'01", was ik gewoon van in't begin in dat groepje gebleven had ik zeker onder de 17' gelopen, doeme toch
Vanmorgen opgestaan met een goed gevoel, de heup- en buikspieren vrij pijnloos, enkel de hamstrings waren wat stijf van gisteren in den hof te werken Maar met wat reflexspray en een goede opwarming zou dit snel opgelost zijn. Redelijk optimistisch vertrok ik dus naar Lanaken voor de 7de Maasrun georganiseerd door Atla. Na de inschrijving en het bevestigen van de borstnummer en chip begon ik stilletjes aan de opwarming. Dit was al snel balen, na 500m kreeg ik al steken in de zij, teveel gedronken op voorhand, ik had het kunnen weten. Aangezien ik nog een half uur tijd had, besloot ik te stoppen met opwarmen en m'n maag dat half uur rust te gunnen, geen slechte keuze bleek later. Zo stond ik ruim op tijd aan de start, gelukkig waren de spieren wat opgewarmd door de reflexspray. Eens het startschot(fluit) gegeven was, vloog ik er direct in, km1 in 3'25" (zonder steken in de zij). De volgende 2 km's liep ik nog onder de 3'30" en bijgevolg haalde ik zeker nog 10 lopers in. Daarna was't echter een stuk minder, de steken kwamen terug of waren het toch de buikspieren? In elk geval moest ik het tempo laten zakken(3'50"/km) en werd bijgevolg terug bijgehaald door een drietal lopers. De schade beperken was de boodschap want ik wist ondertussen dat er een mooi PR zat aan te komen. De laatste km was puur op karakter, of dit nog gezond is weet ik niet maar de schade bleef beperkt en ik liep zowaar onder de magische 18' (dit was m'n doel voor volgend seizoen) Officiele eindtijd en chiptijd 17'40" oftewel een gemiddelde van 17km/u 14de plaats op 280 deelnemers.
Vandaag alweer een jaartje ouder geworden, nog 1 jaar erbij en ik kan bij de masters gaan meestrijden Gisteren heb ik na 1,5 week nog eens 5km tempo gelopen om te kijken hoe de heup hierop zou reageren. Ik moet zeggen dat het vrij goed ging, vandaag is de pijn zelfs helemaal weg. Het ziet er dus goed uit voor zondag, wat een week relatieve rust toch kan doen. Seffens naar Luik voor de match Standard-Anderlecht, morgen 5km loslopen en dan zondag er vol tegen aan en hopen dat de heup en/of buikspieren het niet begeven.
Vanmorgen heb ik besloten om niet mee te lopen op de Brouwerijloop. Doordat ik de laatste weken sukkel met een overbelaste heup leek het me verstandig om het even rustiger aan te doen. Door m'n nieuwe loophouding is dit een blessure die ik verwacht had, een gebrek aan kracht van de buik- en rugspieren zijn hier niet vreemd aan. Het komt er nu op aan om nog enkele weken door te bijten maar binnen de pijngrens te blijven, zo had ik nog graag de Maasrun en DDH meegelopen om daarna rustig de heup te laten herstellen.
Maar met wat reflexspray en een goede opwarming zou dit snel opgelost zijn. Redelijk optimistisch vertrok ik dus naar Lanaken voor de 7de Maasrun georganiseerd door Atla. Na de inschrijving en het bevestigen van de borstnummer en chip begon ik stilletjes aan de opwarming. Dit was al snel balen, na 500m kreeg ik al steken in de zij, teveel gedronken op voorhand, ik had het kunnen weten. Aangezien ik nog een half uur tijd had, besloot ik te stoppen met opwarmen en m'n maag dat half uur rust te gunnen, geen slechte keuze bleek later. Zo stond ik ruim op tijd aan de start, gelukkig waren de spieren wat opgewarmd door de reflexspray. Eens het startschot(fluit) gegeven was, vloog ik er direct in, km1 in 3'25" (zonder steken in de zij). De volgende 2 km's liep ik nog onder de 3'30" en bijgevolg haalde ik zeker nog 10 lopers in. Daarna was't echter een stuk minder, de steken kwamen terug of waren het toch de buikspieren? In elk geval moest ik het tempo laten zakken(3'50"/km) en werd bijgevolg terug bijgehaald door een drietal lopers. De schade beperken was de boodschap want ik wist ondertussen dat er een mooi PR zat aan te komen. De laatste km was puur op karakter, of dit nog gezond is weet ik niet maar de schade bleef beperkt en ik liep zowaar onder de magische 18' (dit was m'n doel voor volgend seizoen) Officiele eindtijd en chiptijd 17'40" oftewel een gemiddelde van 17km/u 
14de plaats op 280 deelnemers.
Gisteren heb ik na 1,5 week nog eens 5km tempo gelopen om te kijken hoe de heup hierop zou reageren. Ik moet zeggen dat het vrij goed ging, vandaag is de pijn zelfs helemaal weg. Het ziet er dus goed uit voor zondag, wat een week relatieve rust toch kan doen. Seffens naar Luik voor de match Standard-Anderlecht, morgen 5km loslopen en dan zondag er vol tegen aan en hopen dat de heup en/of buikspieren het niet begeven.
