Eergisteren wou ik de laatste nieuwe kaart op mijn GPS toestel plaatsen. Nadat hij zo'n 6 tal uren nodig had gehad om 95% op te laden gaf hij er ineens de brui aan; "Update onderbroken. Geen kaart geïnstalleerd.Probeer later opnieuw" was de boodschap die ik kreeg. Met knikkende knieën probeerde ik vandaag opnieuw. En na 5 minuten kreeg ik al de boodschap "Update ok". Waarom die 5 minuten niet aansluitend bij de rest van de actualisatie kon? De wegen van een GPS zijn waarlijk ondoorgrondelijk.
Daarnet nam ik de lift. Mijn ogen vielen op het plaatje met het toegelaten gewicht. "5 personen - max 1000 kg" Wablief?! Dat is toch heel erg veel? Maar iemand die ook in de lift stond vond een verklaring. We zijn hier wel in een kazerne en als een soldaat volledig bepakt en uitgerust is weegt die heel veel. Tja, het is een mogelijke uitleg.
Dit is een geweldig goed fantasy book. Een heldin die een hart van staal lijkt te hebben, een gruwelijke wereld net buiten de onze, een liefdesverhaal met 2 vrienden die verliefd worden op dezelfde vrouw, intriges en verraad. Dit is zo'n boek waar voor je je slaap zou laten om nog maar één hoofdstuk extra te lezen. Het eerste deel las ik uit in een paar dagen. En het mooiste is: de drie volgende delen werden vandaag geleverd door onze vaste leverancier. Als ik genoeg heb van het breien weet ik wat ik zal doen!
Gisteren verklaarde ik tijdens een manicure sessie dat het de eerste maal was dat ik mijn nagels "zo lang zo lang" kon houden. Om ze te belonen voor hun goed gedrag liet ik ze maar meteen in een mooi maar discreet kleurtje lakken. Gelukkig apprecieerden ze thuis het resultaat.
Tijdens de pauze van een opleiding wou ik een thee drinken. Niet de beste kwaliteit uit zo'n machine, maar beter dan niets. Omdat de machine geld wisselde en ik niets kleiner op zak had, stak ik er 2 euro in. Waarna de machine in staking ging. Geen slokje thee kwam eruit, geen wisselgeld. Later bleek dat er geen bekertjes meer in de machine zaten. Zal morgen voor alle zekerheid een flesje water meenemen naar de opleiding.
De trieste gebeurtenissen ging ook niet zomaar aan de jongens voorbij. Goed dat ze niet nonchalant zijn en dat we er veel over konden praten maar ik pieker toch wel over hun toekomst en gun liever een onbezorgde jeugd.
Dochterlief moet voor school enkele foto's maken. Een ideetje was om met mama en papa naar een speelpleintje te gaan bij ons in de buurt. Maar dan wel in de late avond. Om te tonen dat oudere mensen ook nog plezier kunnen maken zou ik op een schommel zitten en geduwd worden door manlief. Alleen een schommel is wel heel onveilig voor de oudere medemens. Dus trok ik een fluorvest aan en zette een fietshelm op. Apart van het feit dat het geen al te flatterend zicht van mezelf is, is de foto wel bruikbaar. Wat een mens al niet doet voor een goede schoolfoto.
Tussen het breien door heb ik af en toe nog wat tijd om te lezen. Drakenvuur was het sluitstuk van een trilogie. Dit deel vond ik eigenlijk het beste van de reeks. Veel spanning en plotwendingen. En het einde was echt onverwacht.
Zoon twee was blij toen hij zijn kamer binnenstapte. Ik had zijn kamer grondig gekuist en opgeruimd voor onze logees dit weekend. Grappig vond hij dat ik zijn foto van de proclamatie ingekaderd tussen zijn knuffels van weleer had geplaatst.
Vandaag ging ik met drie vriendinnen op stap. Eerst ontbijt met vriendin 1, dan samen met anderen naar Brussel. De tentoonstelling "Imagine Istanbul" heeft nu voor ons geen geheimen meer. Nadien trakteerde 1 vriendin ons op champagne, waarna we gezellig nog gingen eten. Terug in Gent sloten we af met een koffie/thee. Het was een ontzettend leuke, ontspannende dag met als kers op de taart: behoorlijk goed weer voor de tijd van het jaar. De regendruppels in Gent konden daaraan niets meer veranderen.
Door het panoramisch dak van mijn auto bewonderden de passagiers op de achterkant de wolken. Schapenwollen, cumulus en stratus. Zelfs de namen kenden ze. Als chauffeur kan ik uiteraard niet omhoog kijken, maar het deed plezier dat mijn passagiers oog hebben voor de natuur. Zo genoot ik ook een beetje mee.
Gisteren moest ik met de fiets van huis naar de trein om in Gent mijn auto op te pikken om er mee naar Brugge te rijden voor het oudercontact van jongste en weer terug naar gent naar mijn cursus. Zoon twee keerde met de trein en mijn fiets terug naar huis. Bij thuiskomst rond middernacht vond ik mijn fietssleutel nergens meer. Ik heb het rondje trein-gent vanochtend weer over gedaan en jongste in Brugge laten zoeken. Op het laatste punt van mijn ronde vond ik hem terug! Superblij wat een geluk.
Onze dochter is er dol op. Het door haar gebruikte kussen zag er dan ook niet meer uit. Bovendien was er een gaatje in waardoor ik overal in huis pitten vond. Dochterlief was dan ook dolblij toen ze gisteren een nieuw kussen kreeg. Zo kan ze zich alvast in alle warmte voorbereiden op de komende examens.
Voor de breiles staat er een "dubbel breien" pull voor mijn man op het programma. Voor mijn dochter een "bernadette" pull. De wol voor beide projecten is besteld maar nog niet toegekomen. Dat laat mij dus tijd voor een ander project nl oefeningen die we in de access les kregen thuis nog eens overdoen.
Gisteren waren we uitgenodigd op een feest bij mijn schoonzus. Een 50 tal mensen kwamen voor een buffet. Dochterlief en een vriendin waren gevraagd om te helpen opdienen en afwassen, mijn man om foto's te nemen. Ook ik stak een hand toe bij de afwas. Na de drukte van de retoricareis was het opdienen blijkbaar toch vermoeiender dan gepland. Want op de terugreis van het feest was het wel heel erg stil op de achterbank van de auto.
Vandaag was het mijn beurt om er naar toe te gaan. Al van bij de opening heel druk en ook ik ben niet lang geweest met 2 boeken als nieuwe aanwinst en kadootjes voor de zonen. vanwege het mooie weer waren buitendeuren opengezet en konden de bezoekers buiten eten en drinken.
Gisteren deed ik boodschappen in een winkel die ik niet ken. Dat werd zoeken. Maar iedereen die ik aansprak met de vraag: "waar staat de ..." was even vriendelijk. Dus uiteindelijk geraakte ik aan alles wat ik nodig had. Van hieruit dus aan iedereen: bedankt!
Het was fantastisch geweest. Mooi weer, prachtige streek, leuke bezoeken, toffe sfeer onder de vriendinnen. Alleen het eten en de lange nachtritten heen en terug werden iets minder gewaardeerd.
Mijn schoonouders hadden autopech in de buurt van de woonplaats van mijn schoonbroer. Hij kon hen echter niet terugbrengen naar huis omdat hij pas recent geopereerd is. Dus belde hij naar hier in de hoop dat mijn man thuis was. Die was niet thuis, ik wel. Dus ging ik mijn schoonouders ophalen en voerde hen naar huis. Dat was al met al toch een behoorlijk lange rit. Maar ik deed het ook voor mijn eigen gemoedsrust. Want mijn 80 jarige schoonouders afzetten aan een station: ik zou het niet willen geweten hebben.
